หัวข้อ: Rhythm of Lust กลเกมเสน่หา Extra [3/02/14]

[Rafael]

อังเดรก็ชอบทำตัวแบบนี้ล่ะน้าา
ทำให้อยากแล้วจากไปเหรออออ ฮึ่มมมม
เดี๋ยวเถอะ

[eye-lifestyle]

 

[silverspoon]

อังเดรอย่าเล่นให้มากนัก ไม่ชอบให้นายเอกเป็นของเล่นอ่ะ 

[Nus@nT@R@]

อังเดรร้ายนะยะ

[2pmui]

ตบอังเดร ไม่ชัดเจนสักที หึงก็บอกเขาเซ่
ลอร์เรนดูเหมือนจะเป็นคนดีนะ ติดตรงเป็นคนของตาแก่นี่แหละ

[Ta_ii]

อังเดร!!!! แกเป็นอะร้ายยยยยย! เล่นกับความรู้สึกสนุกดีมั้ยห๊ะ!? ตอบ!!!

 

[PoPuAr]

บอกมาตรงๆจะเอายังไงกันแน่ห๊ะ อังเดร 

[quiicheh.]

นี่เค้าเรียกว่าหึง? หวง?หรือกั๊ก?
คุณอังเดรนิสัยไม่ดีเลย ต้นๆก็แมนมาตลอด โธ
ทำอย่างงี้แล้วถ้าหนีแต่งงานใหม่จะให้ซูรับบทนางร้ายแระ
อีตาผู้ชายคนนี้ชอบเล่นกับความรู้สึกซูฮือ

[๐๐ตะวัน๐๐]

เอิ่ม เดาใจอังเดรไม่ถูก

[JustWait]

อังเดรเริ่มอ่านยากขึ้นทุกที...

[ZIar]

-19-

   อังเดรกลับไปทำงานอีกครั้งหลังจากทุกสิ่งทุกอย่างลงตัวเป็นปกติ ซึ่งการมีลอร์เรนเข้ามาเป็นตัวช่วยกลับสามารถทำให้สถานการณ์ต่าง ๆ ดีขึ้นกว่าที่คาดคิดเอาไว้ เพราะเธอสามารถปรับตัวเข้าหาเอเดรียนได้อย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย แม้แต่ซูเล่ยก็ยังเผลอคิดไปวูบหนึ่งว่าลอร์เรนได้เป็นสมาชิกของบ้านหลังนี้มานนานแล้ว พลังการดึงดูดใจคนของหญิงสาวคนนี้ยังคงทำให้เขาทึ่งได้เสมอ

   แต่ที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจนเห็นจะเป็นอังเดร...ที่พาตัวเองเข้ามาใกล้ชิดยิ่งขึ้นเสียจนแทบไม่เหลือช่องว่างใด ๆ ระหว่างพวกเขา

   ซูเล่ยปรือตาพลางถอนหายใจในความมืด พลันนั้นก็รู้สึกถึงฝ่ามืออุ่นที่ลูบคลึงบนเนินไหล่เปล่าเปลือย สัมผัสของอังเดรหลังการร่วมรักอ่อนโยนขึ้นในแต่ละวันที่ผ่านไป ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นการคิดไปเองหรือไม่แต่มันก็ทำให้เขาพึงพอใจและอบอุ่นเสียจนไม่อยากให้รุ่งเช้าเดินทางมาถึง เพราะเจ้าตัวจะแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา สายตาที่มองเขาราวกับกำลังมองคนนอกที่เข้ามาเป็นกาฝากอยู่ในบ้าน เพียงแต่มีเหตุผลบางประการที่ทำให้ไม่สามารถตัดเจ้ากาฝากต้นนี้ออกไปได้จึงจำเป็นต้องยึดเหนี่ยวไว้อย่างช่วยไม่ได้

   กลับกัน อังเดรจะแสดงความเป็นสุภาพบุรุษและเป็นเจ้าบ้านที่ดีต่อหน้าลอร์เรน ทำให้หญิงสาวรู้สึกสบายใจอยู่เสมอ

   จนตอนนี้เขาไม่แน่ใจแล้วว่าอังเดรมีโฉมหน้าเช่นไรกันแน่ ช่างแตกต่างกับการพบกันเมื่อห้าปีก่อนที่อังเดรยังเป็นเพียงชายหนุ่มแสนสุภาพ สงวนท่าที และซื่อตรง แต่ทั้งที่อีกฝ่ายแปรเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ น่าแปลกที่ทุกการกระทำของเจ้าตัวยังทำให้หัวใจหวั่นไหวได้จนบางครั้งนึกอยากจะเมินหน้าหนีแต่ก็จำต้องมองดู

   เสียงถอนหายใจจากด้านหลังทำให้ซูเล่ยหยุดคิดเรื่องของตนเองชั่วครู่หนึ่ง ก่อนที่ทั้งร่างจะถูกรวบกอดสู่อกกว้าง ปลายจมูกได้รูปสวยสัมผัสต้นคอซึ่งเวลานี้ไร้เส้นผมปิดบัง เขารู้สึกคล้ายถูกจูบอย่างแผ่วเบาผ่านทางลมหายใจที่ทอดยาวสม่ำเสมอ

   แม้จะรู้แก่ใจว่ามันคงจะไม่สามารถเป็นเช่นนี้ได้ตลอดไป แต่ในที่สุดซูเล่ยก็หลับตาลงและปล่อยให้ตนเองจมลงสู่ห้วงนิทรา

----------------------------->

   เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในระหว่างที่หญิงสาวกำลังเตรียมตัวออกจากห้องในตอนเช้าตรู่ ลอร์เรนผละจากกระเป๋าถือมายังต้นเสียงที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะข้าง ๆ กุญแจรถ และเมื่อเห็นเบอร์โทร เธอก็ยิ้มออกมา

   “สวัสดีค่ะ”

   “ชูเลย์เป็นยังไงบ้าง?”

   เสียงหัวเราะคิกดังขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะเดินไปนั่งบนโซฟาตัวยาวแล้วจึงตอบคำถาม

   “หนูก็ไม่อยากจะคิดให้มากเกินไปหรอกนะคะ แต่ว่าอาจจะเป็นอย่างที่พ่อว่าไว้ก็ได้” ลอร์เรนกลอกตาเล็กน้อยพลางเอนหลังพิงพนัก “พวกเขาเจอเรื่องร้าย ๆ มามาก การจะมีความผูกพันกันขึ้นมาคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ว่าตัวชูเลย์เองกลับยืนยันเสียงแข็งว่าไม่มีอะไรทั้งนั้น หนูเองก็จนปัญญาจะแทรกแซงเข้าไปในทันที คงจะต้องใช้เวลามากกว่าที่คิดเสียล่ะมั้งคะ?”

   “นานขนาดนั้นจะไม่เป็นผลดีเอา” อีกฝ่ายว่าด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ    “แล้วความสัมพันธ์ของเธอกับแอชฟอร์ดล่ะ?”

   “จะว่ายังไงดีนะ...หนูคิดว่าเขาก็ปฏิบัติกับหนูเหมือนกับผู้หญิงคนหนึ่ง อาจจะดูพิเศษสักหน่อยตรงที่บุคลิกของเขาชวนให้คิดแบบนั้น ไม่แปลกใจสักนิดที่จะมีผู้หญิงสักคนหรือสองคนหลงใหลเขาจนหัวปักหัวปำ เป็นนิสัยที่ส่งผลเสียให้ตัวเองไม่ใช่น้อยเลย”

   “ถ้าอย่างนั้นเธอก็จัดการส่วนที่ทำได้ต่อไป ฉันจะจัดการส่วนที่เหลือเอง” ว่าแล้ว อีกฝั่งก็ตัดสายไปโดยไม่รอฟังคำตอบ ลอร์เรนไหวไหล่แล้วโยนโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋าถือจากนั้นจึงออกเดินทางโดยไม่ได้นึกใส่ใจบทสนทนาเมื่อครู่มากนัก เพราะคล้ายว่าอีกฝ่ายแค่อยากจะโทรมาทักทายมากกว่าเป็นธุระสำคัญ

   หญิงสาวเดินทางถึงบ้านของอังเดรสายกว่าปกติเล็กน้อยทำให้มาถึงตอนที่อังเดรกำลังเตรียมตัวออกจากบ้านพอดี

   “อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ลอร์เรนทักทาย

   “อรุณสวัสดิ์คุณเฟอร์เรสต์” อังเดรตอบรับด้วยรอยยิ้ม “ซูเตรียมอาหารเช้าไว้ให้คุณในห้องครัวแล้ว ถ้าหากคุณยังไม่ได้ทานอะไรมา”

   “พอดีเลยค่ะ วันนี้ฉันตื่นสายไปหน่อยซ้ำรถยังติดฉันจึงยังไม่ได้ทานอะไรมาเลย” วันนี้หญิงสาวตอบรับอาหารเช้าด้วยความยินดีหลังจากผลัดมาตลอดเพราะไม่อยากจะรบกวนมากเกินไป ถึงอย่างนั้นการตอบรับอาหารเช้าบนโต๊ะตัวเดียวกันก็บ่งบอกได้ถึงระดับความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดขึ้น ซึ่งทำให้ซูเล่ยรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของลอร์เรนหลังจากพยายามจะไม่สังเกตมาสักระยะแล้ว

   หญิงสาววางตัวอยู่ใกล้อังเดรมากขึ้นเรื่อย ๆ ...

   ก็แน่สิ เธอต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้อังเดรหันมามองและยอมรับให้ได้

   “ลอร์เรน เอานี่ไปให้เขาสิ” ซูเล่ยยื่นของสิ่งหนึ่งให้หญิงสาวหลังจากอังเดรเดินออกไป “ดูเหมือนจะลืมเอาไว้ แล้วก็...ดูเหมือนเขาจะกังวลเรื่องบางอย่างอยู่ ถ้าเธอลองถามดู...”

   “ฉันรู้ ขอบใจนะชูเลย์” หญิงสาวรับของแล้วจูบแก้มขอบคุณทีหนึ่งก่อนรีบเดินตามอังเดรออกไป ซูเล่ยเปิดประตู มองตามหลังหญิงสาวที่วิ่งไปยังรถที่กำลังเคลื่อนตัว เห็นการเคลื่อนไหวของยานพาหนะที่หยุดลง กระจกเปิดออกตามด้วยการพูดคุยของหญิงสาวและชายหนุ่มที่ถูกกำหนดให้ได้อยู่เคียงข้างกันในอนาคต โทรศัพท์มือถือที่เขาแอบดึงออกมาจากกระเป๋าของอังเดรในตอนที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวช่วยกระชับความสัมพันธ์ได้มากขึ้นอีกเล็กน้อย นี่แหละหน้าที่ที่เขาควรทำ นั่นคือเหตุผลที่ยังคงอยู่ที่นี่

   ซูเล่ยคิดกับตนเองเช่นนั้น

   “ซู เปิดโทรทัศน์ได้ไหม?” เอเดรียนเดินมาดึงชายเสื้อพี่เลี้ยงแล้วลากกลับเข้าไปในห้อง ระยะนี้เอเดรียนดูจะสนใจโลกภายนอกมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง รายการเด็กสีสันสวยงามเนื้อหาน่ารักที่นำเสนอในช่วงเช้าของแต่ละวัน ซึ่งเรื่องเหล่านี้หากลอร์เรนไม่บอกว่ามีเขาก็คงนึกไม่ถึง

   หน้าจอโทรทัศน์ดำมืดค่อย ๆ ปรากฏภาพตุ๊กตามือที่อ้าปากพะงาบ ๆ ดูไม่เป็นคำ แต่เด็ก ๆ ก็สามารถเข้าใจได้จากเสียงพากย์ที่ตรงกับจังหวะการพะงาบปากตุ๊กตา เอเดรียนอุ้มตุ๊กตากระต่ายไปจับจองที่นั่งกลางโซฟายาวที่สามารถมองโทรทัศน์ได้ชัดเจนที่สุดและตบเบาะข้างตัวให้ซูเล่ยมานั่งด้วยกัน ชายหนุ่มก็ทำตามแต่โดยดีแม้ว่าจะมีจานชามรอให้ล้างอยู่ แต่เด็กหญิงจะงอแงทุกครั้งที่ไม่มีคนมานั่งดูเป็นเพื่อน

   ลอร์เรนกลับเข้ามาในบ้าน เสียงเปิดประตูเรียกให้ซูเล่ยหันไปมองและเห็นหญิงสาวมองตอบด้วยสีหน้าแช่มชื่นเสมือนกำลังพึงใจ

   “พี่ขอคุยกับซูหน่อยได้ไหมจ๊ะ?” เธอเดินมาหาเอเดรียนและขออนุญาต เด็กหญิงนึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ

   “แล้วมานั่งดูกับเอเดรียนเร็ว ๆ นะ” เธอว่าแค่นั้นก่อนหันไปสนใจรายการโทรทัศน์ต่อ

   แม้จะไม่แน่ใจนักว่าลอร์เรนต้องการพูดคุยเรื่องอะไร แต่ซูเล่ยก็เดินตามเข้าไปในครัวและยืนรอหญิงสาวเปิดบทสนทนาอยู่เงียบ ๆ

   “เมื่อครู่นี้คุณแอชฟอร์ดบอกเรื่องสำคัญกับฉัน ดูเหมือนว่าอีกไม่กี่วันหลังจากนี้จะเป็นวันเกิดของเอเดรียนและเธอก็ตื่นเต้นมาก แต่เขากำลังทำเป็นไม่สนใจเพื่อที่จะเซอร์ไพรซ์เมื่อถึงวัน”

   ซูเล่ยฟังแล้วมุ่นคิ้ว เขาไม่เคยได้ยินเรื่องวันเกิดของเอเดรียนมาก่อนเลย ไม่สิ...ใคร ๆ ก็ต้องมีวันเกิดกันทั้งนั้น เพียงแต่เมื่อเราโตขึ้น ความสำคัญของมันก็ลดน้อยลงตามไปด้วย แม้กระทั่งตัวเขาเองก็ยังลืมวันเกิดของตนเองเสียสนิทใจและปล่อยให้มันผ่านเลยไปโดยไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ แต่สำหรับเด็กตัวเล็ก ๆ วันเกิดคือวันสำคัญของชีวิตเพราะมันเป็นตัวบ่งบอกว่าพวกเขากำลังเติบโตขึ้น และคงเป็นเรื่องนี้เองที่ทำให้อังเดรดูคล้ายกำลังครุ่นคิดอยู่บ่อยครั้งในระยะหลังจนเปิดโอกาสให้ลอร์เรนได้สร้างผลงาน

   “แล้วพวกเราจะต้องทำอะไร?” การที่ลอร์เรนมาบอกเรื่องนี้กับเขาด้วยก็แสดงว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับทั้งเขาและเธอ

   “เก็บไว้เป็นความลับ” หญิงสาวยิ้มกว้าง “เดี๋ยววันพรุ่งนี้จะเป็นวันหยุดของคุณแอชฟอร์ด เขาบอกว่าอยากจะให้ฉันไปช่วยเลือกของขวัญในขณะที่เธอช่วยดูแลเอเดรียนและหาทางทำให้ไม่ระแคะระคายเรื่องวันเกิดจนกว่าจะถึงเวลาอันสมควร”

   อ้อ...อย่างนี้เอง

   มันเป็นโอกาสอันดีที่ลอร์เรนและอังเดรจะได้รู้จักกันอย่างเป็นส่วนตัวมากขึ้น ทั้งนี้เป็นเพราะเวลาส่วนใหญ่ที่ลอร์เรนมาที่ก็จะไม่ค่อยได้เจออังเดรโดยตรง ในวันหยุดแม้จะได้อยู่ด้วยกันแต่ก็มีตัวเขาและเอเดรียนคั่นกลางอยู่เสมอ ถ้าไม่มีเวลาได้อยู่ด้วยกันตามลำพังคงยากที่จะเกิดใจให้กันได้

   “ฉันจะพยายามเท่าที่ทำได้ก็แล้วกัน” เขาจำใจตอบรับในที่สุด

---------------------------->

   ในวันต่อมา อังเดรก็ออกไปรับลอร์เรนแต่เช้า ส่วนซูเล่ยก็ดูแลเอเดรียนอยู่ที่บ้านตามที่นัดกันไว้ เด็กหญิงดูจะสงสัยไม่น้อยว่าทำไมวันนี้พ่อจึงหายหน้าไป ไม่พาออกไปเที่ยวห้างสรรพสินค้าตามที่เคยทำตามปกติ ด้วยเหตุนั้นเธอจึงค่อนข้างจะดื้อแพ่งมากกว่าวันอื่น ๆ คงเพราะยังฝังใจเรื่องยูล่าไม่หายกระมัง

   “ถ้าอย่างนั้นออกไปกับพี่สองคนดีไหม?” ซูเล่ยถามเพราะไม่อยากให้เอเดรียนโมโหร้ายจนเกลียดขี้หน้าลอร์เรนขึ้นมาอีกคน

   “ซูจะพาไปเที่ยวเหรอ?” เมื่อได้ยินว่าจะได้ออกไปข้างนอก อารมณ์ของเด็กหญิงก็เย็นลง

   “ใช่ ยังไงของสดกับของใช้ก็หร่อยหรอแล้ว ไปซื้อเพิ่มก็ดีเหมือนกัน” นอกจากจะเติมของใช้ในบ้านให้สมบูรณ์แล้ว มันยังช่วยให้เอเดรียนเลิกงอแงกับเรื่องของพ่อได้อีกด้วย “เอาล่ะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ” ชายหนุ่มรุนหลังเด็กหญิงตัวน้อยไปทางบันได และหลังจากนั้นไม่กี่นาทีทั้งสองก็กลับลงมาพร้อมเสื้อผ้าตัวสวย น่าเสียดายที่กระโปรงตัวโปรดของเอเดรียนเปรอะเปื้อนคราบเลือดแห้งกรังจนซักแทบไม่ออก อังเดรตัดสินใจซื้อตัวใหม่ที่สีคล้าย ๆ กันให้ เด็กหญิงจึงไม่อาลัยอาวรณ์กระโปรงเปื้อนเลือดที่ถูกโยนทิ้งไปนัก

   ซูเล่ยเอาของกระจุกกระจิกที่ไม่มีค่ามากนักใส่ในกระเป๋าสะพายให้เอเดรียน เธอจะได้ไม่น้อยอกน้อยใจที่ตัวเองไม่ได้ถือกระเป๋า และหลังจากหว่านล้อทให้เอเดรียนยอมว่าตุ๊กตากระต่ายสีหม่นหมองที่ถือติดมือตลอดเวลาได้สำเร็จ ทั้งสองก็พร้อมออกเดินทาง

   ห้างสรรพสินค้าเปิดเครื่องปรับอากาศจนเย็นเฉียบทั้งที่อากาศภายนอกร้อนขึ้นแล้ว เมื่อเข้าไปได้ไม่ถึงสิบนาที เอเดรียนก็เริ่มทำจมูกฟุดฟิด ซูเล่ยจึงดึงผ้าพันคอผืนบางออกมาจากกระเป๋าของเอเดรียนเองและจัดแจงพันรอบคอเพื่อให้อบอุ่นขึ้นแม้ว่ามันจะช่วยได้ไม่มากนัก

   พวกเขาเดินตรงไปยังชั้นขายของสดก่อน เอเดียนยังคงมองผักด้วยสายตาแปลก ๆ เมื่อมันถูกโยนใส่รถเข็น แต่เมื่อนำไปทำเป็นอาหาร เอเดรียนก็ยอมกินอย่างว่าง่ายโดยจะเขี่ยทิ้งแค่บางชนิดเท่านั้น ไม่เหมือนกับช่วงแรก ๆ ที่เขี่ยทิ้งไปเสียทุกอย่าง

   ผัก ผลไม้ เนื้อ คอนเฟล็กซ์ และอาหารกระป๋องถูกลำเลียงลงรถเข็นโดยมีเอเดรียนคอยจัดอยู่ข้างในอีกที จากนั้นซูเล่ยก็พาไปเดินโซนของหวานเพื่อให้เด็กหญิงได้เลือกขนมด้วยตัวเองบ้าง

   กล่องและถุงขนมหลากสีสันอวดโฉมแข่งกันบนชั้นวาง มีหลายกล่องที่ระบุไว้ชัดเจนว่าเหมาะกับเด็กอายุเท่าไหร่ขึ้นไป และของที่เอเดียนจะสามารถเลือกกินด้วยตัวเองได้ก็มีอยู่น้อยเสียเหลือเกิน ส่วนพวกขนมขบเคี้ยวอุดมผงชูรสเขาก็ไม่อยากให้แตะต้องมากนัก สุดท้ายจึงไปจบลงที่ขนมจำพวกเจลาตินและบิสกิต เขาปลอบใจเด็กหญิงที่พยายามจะออดอ้อนเอาขนมอย่างอื่นด้วยน้ำหวานสองขวดเธอจึงยอมลงให้ จากนั้นซูเล่ยก็เลยไปถึงส่วนที่ขายเครื่องอุปโภค สบู่ ยาสีฟัน น้ำยาล้างจาน และผงซักฟอกเป็นสิ่งที่ต้องซื้อเติมอยู่เสมอ

   หลังจากซื้อของและทบทวนของขาดอยู่ร่วมสามชั่วโมง ซูเล่ยก็มั่นใจได้ว่าของทุกอย่างครบครันสำหรับการดำรงชีวิตแล้ว

   “อยากกลับหรือยัง?” เขาถามเอเดรียน

   “ซื้อหมดแล้วเหรอ?” เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นถามในขณะที่พยายามจัดของในรถเข็นให้ตัวเองมีที่นั่งสบาย ๆ
   “คิดว่าหมดแล้วนะ หรือว่าเอเดรียนมีของที่อยากได้อีก?” เมื่อถูกถาม สีหน้าของผู้ฟังก็หงอยเหงาลงคล้ายกำลังเง้างอนอยู่เล็ก ๆ “เป็นอะไรไปหรือ?”

   เอเดรียนพองแก้มแล้วส่ายศีรษะ

   “แดดดี้ยังไม่สนใจเอเดรียนเลย” จู่ ๆ คำตัดพ้อก็ระบายออกมาโดยที่ตัวซูเล่ยไม่ทันได้คาดคิด แต่การที่พูดออกมาโดยไม่มีต้นสายปลายเหตุแบบนี้แสดงว่าเธอคงคิดมากมานานพอสมควรแล้ว และไม่มีโอกาสที่จะได้พูด “พอซูกับลอร์เรนมาแดดดี้ก็กลับไปทำงาน เอเดรียนจะไปหาที่ทำงานบ่อย ๆ ก็ไม่ได้ แดดดี้จะต้องลืมวันเกิดของเอเดรียนแล้วแน่ ๆ เลย” เธอพูดไปก็เบะปากทำท่าเหมือนจะร้องไห้

   ในสถานการณ์แบบนี้เขาควรจะทำอย่างไรดี?

   ลอร์เรนกำชับมาว่าอย่าให้เอเดรียนรู้เด็ดขาดว่าพวกเขามีแผนการอะไรอยู่ในใจ ซึ่งแปลว่าจะต้องปิดบังเอเดรียนอีกสองวัน

   “แปลว่าถ้าไม่มีพี่จะดีกว่าหรือ?” เขาตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง

   “ไม่ใช่นะ!” เอเดรียนร้องก่อนจะทำหน้าบึ้งเหมือนเดิม “แต่ว่าไม่มีใครพูดถึงวันเกิดของเอเดรียนเลยนี่นา”
   ซูเล่ยโน้มตัวไปลูบหัวเด็กหญิง

   “ถ้าแดดดี้ลืมก็ไม่เป็นไรหรอก ฉลองกับพี่สองคนก็ได้นี่ หรืออาจจะชวนลอร์เรนให้มาร่วมด้วย ให้แดดดี้ร้องไห้ที่ไม่มีใครชวนเลยดีไหม?” ถึงจะพูดไปอย่างนั้น แต่ตัวคนพูดก็ยังนึกภาพอังเดรตอนร้องไห้งอแงเพราะนึกน้อยใจที่ไม่มีใครเชิญไปร่วมงานไม่ออกเลย

   “แต่เอเดรียนไม่อยากให้แดดดี้ร้องไห้นี่นา” เอเดรียนก้มหน้าพูดอุบอิบ

   “คราวหน้าแดดดี้จะได้ไม่กล้าลืมอีกไง” ชายหนุ่มแสร้งทำสีหน้าซุกซนให้อีกฝ่ายรู้สึกว่ามันคือการละเล่นแสนสนุกสำหรับการแก้เผ็ดโดยเฉพาะ ผู้ฟังได้ยินอย่างนั้นก็ลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับด้วยท่าทางไม่ค่อยแน่ใจ อย่างไรก็ตาม ซูเล่ยก็สามารถทำให้หัวข้อนี้จบลงได้ด้วยดีโดยไม่ทำให้เอเดรียนระแคะระคายได้สำเร็จ ซึ่งเขาไม่รู้เลยว่าความพยายามของตนเองมันคุ้มค่าหรือไม่

   “เอเดรียน ชอบลอร์เรนหรือเปล่า?” เขาเปิดหัวข้อใหม่ระหว่างยืนรอคิวจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์

   “อื้อ ลอร์เรนใจดี”

   “แล้วถ้าลอร์เรนจะมาอยู่ด้วย เอเดรียนจะว่าอะไรไหม?” ได้ฟังคำถาม เด็กหญิงก็นิ่งคิดไปครู่หนึ่ง
   “แดดดี้บอกว่าไม่มีห้องให้ลอร์เรนนี่นา”

   “แค่เรื่องสมมติเท่านั้นเอง” ซูเล่ยไถลรถเข็นเข้าเคาท์เตอร์และหยิบของขึ้นวางบนสายพานโดยมีเอเดรียนเป็นผู้ช่วยลำเลียงของที่ยกไหว ระหว่างที่มือทำงานเอเดรียนก็ไม่ได้คิดเรื่องคำตอบเลยจนกระทั่งเรียงของเสร็จและรอจ่ายเงินซูเล่ยจึงถามซ้ำ

   “อยู่ด้วยกันหมดก็สนุกดี” เด็กหญิงตอบแล้วยิ้มกว้างโดยไม่คิดอะไรมาก เพราะลอร์เรนไม่ได้ทำให้รู้สึกขัดอกขัดใจอะไร การมีหญิงสาวอีกคนหนึ่งเพิ่มขึ้นมาจะทำให้ชีวิตมีสีสันเสียด้วยซ้ำ เพราะลอร์เรนเป็นคนที่นำโลกภายนอกเข้ามาสู่บ้านอันโดดเดี่ยวในขณะที่ซูเล่ยทำหน้าที่เพียงดูแลให้โลกของเอเดรียนไม่มีอะไรติดขัด แต่ก็ไม่ได้เพิ่มเติมอะไรเข้าไปนอกจากเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ รอบตัวที่ไม่มีอะไรพิเศษ

   ซูเล่ยอดตัดพ้อตัวเองไม่ได้ แม้จะไม่มีใครว่าอะไรเลยสักคน

---------------------------------->

[ZIar]

   “เอเดรียนคงดีใจนะคะที่ได้ของขวัญเซอร์ไพรซ์จากพ่อแบบนี้” ลอร์เรนว่าพลางหักพวงมาลัยเลี้ยวไปตามถนนโดยมีอังเดรนั่งอยู่ข้างตัวและกล่องของขวัญวางอยู่ที่เบาะหลัง

   รถของลอร์เรนเป็นสาเหตุหนึ่งที่อังเดรเลือกที่จะขอความช่วยเหลือเรื่องของขวัญของเอเดรียน เพราะเขาไม่สามารถนำของขวัญไปเก็บในบ้านหรือรถของตนเองได้ด้วยเกรงว่าเอเดรียนจะบังเอิญมาเห็นเข้า และไม่รู้ว่าจะนำไปฝากไว้ที่ไหนก่อนได้ ดังนั้นจึงเอ่ยปากขอยืมรถของลอร์เรนเป็นที่ฝากของสักสองวัน และหญิงสาวเองก็ไม่ขัดข้องซ้ำยังเสนอตัวจะเป็นคนช่วยเลือกของด้วย

   เซ้นส์ของผู้หญิงน่าจะมีประโยชน์มากกว่าผู้ชายอย่างเขาและซูเล่ย อังเดรจึงตอบรับทันที

   “ผมไม่แน่ใจว่าเธอจะชอบไหมนะครับ” อังเดรว่าพลางหัวเราะเล็กน้อย

   “ทำไมล่ะคะ?”

   “ความพอใจของเอเดรียนออกจะเข้าใจยากสำหรับผู้ใหญ่แถมยังเป็นผู้ชายแบบผมล่ะมั้งครับ ตอนอายุได้ขวบปีเป็นครั้งแรกที่เธอได้ของขวัญ แต่เอเดรียนก็มักจะพอใจของขวัญจากมารีนมากกว่าผมไม่ว่าจะกี่ครั้งกี่เทศกาล อย่างตุ๊กตาที่ถือติดมือเสมอก็เป็นของที่มารีนซื้อให้ ถึงแม้เอเดรียนจะดีใจที่ได้ของจากผมแต่ก็ไม่เห็นว่าจะหยิบออกมาเล่นสักเท่าไหร่ ทำให้ผมไม่ค่อยมั่นใจเอาเสียเลย”

   ลอร์เรนยิ้มขำเมื่อได้เห็นจุดอ่อนไหวของอังเดร ผู้ชายคนนี้มีจุดอ่อนที่ลูกสาวเช่นเดียวกับผู้ชายคนอื่น ๆ ทั่วโลก ซึ่งนั่นเป็นความน่ารักของผู้ชายที่มีครอบครัวแล้วและถือว่าเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งก็ว่าได้ ไม่แปลกเลยที่สาว ๆ บางคนจะนิยมพ่อหม้ายกัน

   “คุณซื้อของขวัญอะไรให้เอเดรียนบ้างหรือคะ? บอกฉันได้ไหม?”

   อังเดรมองออกไปนอกหน้าต่างพลางคิดทบทวน

   “ล่าสุดรู้สึกว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์กระเป๋าสำหรับเด็กน่ะครับ พอกดแล้วก็จะเป็นเสียงอ่านตัวอักษรและตัวเลข” ตอนที่เขาซื้อ เขารู้สึกว่ามันช่างเหมาะกับวัยที่ควรจะเริ่มเรียนรู้การอ่านออกเสียงได้แล้ว และการที่มีเสียงอ่านนำรวมถึงปุ่มกดสีสันสดใสน่าจะทำให้เอเดรียนนึกสนใจมันมากกว่าของเล่นชิ้นอื่น ๆ

   แต่น่าเสียดายที่ตอนนั้นเอเดรียนไม่ได้สนใจมันสักเท่าไหร่เพราะยังไม่เข้าใจการอ่านมากพอ สุดท้ายมันก็เป็นได้แค่กระเป๋าสีสวยที่เอาไว้ถือเดินอวดและจิ้มให้คนอื่น ๆ ดูว่ามันพิเศษยังไงเท่านั้น เพียงสองเดือนมันก็ถูกเก็บเอาไว้โดยไม่ได้เอาออกมาเล่นอีก

   “แหม...” หญิงสาวพูดแค่นั้นก่อนหัวเราะออกมา

   “อะไรหรือครับ?”

   “ไม่หรอกค่ะ ฉันคิดว่าคุณซื้อให้ไวเกินไปหน่อย ถ้าวันมะรืนเอเดรียนได้ของแบบนั้นเป็นของขวัญคงจะสนใจเล่นมากกว่าสมัยก่อนก็ได้”

   เมื่ออังเดรคิดทบทวนก็เห็นจริงดังนั้น เพราะเอเดรียนเพิ่งจะมาสนใจเรื่องการอ่านเขียนเมื่อเร็ว ๆ นี้ คงเพราะเขาลืมคิดเรื่องอายุไปกระมัง

   “ผมคิดถูกจริง ๆ ที่ขอให้คุณมาด้วย” เขาว่า

   “ฉันยินดีที่ได้ช่วยเหลือค่ะ” ลอร์เรนตอบรับด้วยรอยยิ้มเปิดเผยก่อนจะพารถเข้าเทียบทางเท้าหน้าบ้าน ซึ่งเวลานั้นเป็นเวลาเดียวกับที่ซูเล่ยและเอเดรียนเพิ่งกลับมาถึงเช่นกัน ทั้งสองจึงยังยืนอยู่หน้าประตูและกำลังไขเข้าบ้านเพื่อนำข้าวของไปเก็บข้างใน

   “แดดดี้กลับมาแล้ว” เอเดรียนดึงชายเสื้อซูเล่ยที่กำลังง่วนกับการเปิดประตูบ้าน และเมื่อเขาเห็นมาก็พบว่าชายหนุ่มกำลังลงจากรถพร้อมกับลอร์เรน “ทำไมถึงมากับลอร์เรนล่ะ? แดดดี้ไปเที่ยวกับลอรืเรนมาเหรอ?” เด็กหญิงหันมาถามพี่เลี้ยงด้วยสายตาฉงนสงสัย

   “คงจะบังเอิญเจอกันล่ะมั้ง ลอร์เรนเห็นว่าแดดดี้ไม่ได้ขับรถไปก็เลยมาส่งไง” ซูเล่ยแก้ตัวแทนด้วยข้ออ้างที่ดูแนบเนียนที่สุดทำให้เอเดรียนไม่นึกสงสัยต่อ

   ลอร์เรนทักทายเอเดรียนและซูเล่ยอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่แสดงพิรุธเลยว่าไปไหนมากับอังเดร ก่อนจะขอตัวลากลับไปก่อน ทั้งสามคนที่เหลือจึงพากันเข้าบ้าน

   ข้าวของถูกขนเข้าไปวางในครัว ซูเล่ยก็ยังคงรับหน้าที่ลำเลียงเข้าตู้เก็บไปทีละอย่างเช่นเดิม

   “ของล่ะครับ?” เขาเงยหน้าขึ้นถามเมื่อเห็นอังเดรหิ้วถุงสุดท้ายเข้ามา

   “ฝากไว้ในรถคุณเฟอร์เรสต์” ชายหนุ่มร่างสูงวางถุงกระดาษลงบนโต๊ะ “วันนี้เอเดรียนเป็นยังไงบ้าง คงไม่ได้งอแงมากใช่ไหม?”

   ซูเล่ยเหลือบตามองอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะถอนใจ

   “ที่จริงแล้วเธอน้อยใจคุณมากทีเดียว แล้วผมก็ช่วยปิดบังให้แล้ว แล้วทางคุณล่ะครับ ไปซื้อของกับลอร์เรนเป็นยังไงบ้าง?”

   “ก็ดี คุณเฟอร์เรสต์เป็นคนละเอียดอ่อนกับเรื่องพวกนี้มากทีเดียว ถ้าเป็นฉันไปคนเดียวคงจะตัดสินใจลำบากกว่านี้” เขานึกถึงตอนที่ไปยืนอยู่หน้าร้านของเล่นสำหรับเด็กและนึกไม่ออกว่าควรจะมองดูอะไรเป็นอันดับแรก ครั้นจะเปลี่ยนใจไปซื้อเสื้อผ้าก็คงไม่พิเศษสำหรับเอเดรียนนัก ส่วนตุ๊กตาเอเดรียนก็มีตัวโปรดอยู่แล้วและเขาก็ไม่อยากพรากความทรงจำสุดท้ายเกี่ยวกับแม่ไปจากลูกสาว สุดท้ายจึงทำได้แค่เดินตามพนักงานแนะนำสินค้าไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งลอร์เรนเริ่มออกความเห็นขึ้นมาและช่วยพูดคุยกับพนักงานให้ จากหลายชิ้นที่ถูกนำมาให้เลือกลอร์เรนก็ช่วยคัดจากปัจจัยต่าง ๆ จนกระทั่งได้ชิ้นที่ดูใช้ได้ที่สุด นับเป็นประสบการณ์ที่ทำให้เขาต้องมองลอร์เรนในแง่ที่ดีขึ้นกว่าเดิมหลายขุมโดยละเลยอคติไปแทบสิ้น

   “ถ้ามันดีถึงขนาดนั้นก็ดีแล้วล่ะครับ” เมื่อเห็นสีหน้าผ่อนคลายและมีความสุขของอังเดร ตะกอนขุ่นในใจซูเล่ยก็ถูกตีกวนให้ฟุ้งขึ้นมา “ยังไงเธอก็จะมาเป็นแม่ของเอเดรียนในอนาคต ถ้าเธอเข้าใจเอเดรียนดีถึงขนาดนั้นเห็นทีว่าผมคงจะหมดห่วงได้เสียที”

   “แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าคุณเฟอร์เรสต์เข้าใจเอเดรียนดี?” คิ้วสีเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย

   “ยังไงผู้หญิงก็ต้องเข้าใจกันดีกว่าผู้ชายอยู่แล้วไม่ใช่หรือครับ และยังไงเอเดรียนก็ต้องการแม่มากกว่าพี่เลี้ยง ตัวลอร์เรนเองก็ไม่ได้นิสัยเลวร้าย ตามความเห็นผมเธอมีสัญชาตญาณความเป็นแม่อยู่สูงมากทีเดียว มากกว่ามารีนหลายเท่าเสียด้วยซ้ำ ดังนั้น...”

   “ดังนั้นฉันจึงต้องยอมแต่งงาน?”

   คำถามของอังเดรทำให้ซูเล่ยหยุดชะงัก

   “นั่นมันก็แน่นอนอยู่แล้ว”

   อังเดรแค่นเสียงขึ้นจมูกเป็นจังหวะสั้น ๆ แล้วเดินเข้ามาเชิญหน้ากับคู่สนทนา

   “เธอยังมีสิทธิพูดถึงเรื่องนั้นอยู่อีกหรือ ในเมื่อยอมให้ฉันใช้ร่างกายนี้นับครั้งไม่ถ้วนแล้วแท้ ๆ” พร้อมกับที่พูดเช่นนั้น อังเดรก็คร่อมร่างของซูเล่ยไว้ระหว่างแขนทั้งสองข้างโดยมีตู้เย็นอยู่ด้านหลัง สายตาที่มองลงมาคล้ายกำลังพินิจพิจารณาถึงความตั้งใจจริงของผู้ถูกกักขัง และเมื่อซูเล่ยเลือกที่จะหลุบตาหลบ ชายหนุ่มร่างสูงก็โน้มใบหน้าลงขบเม้มใบหูนิ่มพาให้ทั้งร่างสะดุ้งไหว ก่อนจะเลื่อนไล้มายังลำคอขาวที่ยังหลงเหลือร่องรอยจากเมื่อคืนนี้อยู่เล็กน้อย เขาเม้มรอยซ้ำที่เดิมเพื่อให้ชัดเจนขึ้นราวกับกำลังตอกย้ำถึงความเป็นเจ้าของ

   “สำนึกบ้างสิว่า...ตัวเองกำลังจะต้องแต่งงานน่ะ...” ซูเล่ยเตือนสติอีกฝ่ายและตนเองก่อนที่จะเลยเถิด สัมผัสของอังเดรนับวันยิ่งทำให้เขาเตลิดจนควบคุมใจตัวเองไม่ได้

   “ก็ใช่ แต่ก่อนหน้าที่จะต้องเป็นอย่างนั้น เธอก็ยังต้องเป็นของฉันต่อไป” เป็นครั้งแรกที่อังเดรประกาศความเป็นเจ้าของอย่างตรงไปตรงมาพร้อมผละมือข้างหนึ่งลูบไปบนร่างกายผ่านผ้าเนื้อบาง “อยากลองนับดูไหมว่าบนร่างกายของเธอมีรอยที่ฉันเคยฝากไว้กี่รอย กี่ครั้งที่เธอครวญครางสุขสมเมื่อถูกกกกอด แล้วยังกล้าปฏิเสธอีกหรือว่าไม่ได้คาดหวังอะไรจากฉันเลยนอกจากเป็นเครื่องมือฆ่าเวลา” ความอุ่นของฝ่ามือไล้ไปบนแผ่นหลังและผ่านลงไปยังสะโพก ซูเล่ยทำได้เพียงใช้มือข้างที่เป็นอิสระพยายามผลักอีกฝ่ายออกซึ่งมันไม่เคยได้ผล

   “เราทั้งสองฝ่ายก็เหมือน ๆ กันไม่ใช่หรือครับ ก็แค่ฆ่าเวลาให้กันและกัน พอจบเรื่องก็ต่างคนต่างไปและลืม ๆ มันไปเสีย”

   “จะเอาอย่างนั้นก็ได้” อังเดรตอบรับอย่างเรียบง่าย “ยังไงมุกลืมโทรศัพท์มือถือของเธอมันก็ช่วยได้มาก สิ่งที่เธอจะต้องทำต่อไปคืออย่าให้คุณเฟอร์เรสต์จับได้ว่าฉันกับเธอมีอะไรกันสินะ?”

   ซูเล่ยตวัดสายตาขึ้นมองผู้พูด

   อังเดรรู้อย่างนั้นหรือว่าเขาเป็นคนแอบขโมยโทรศัพท์มือถือเพื่อให้ลอร์เรนเป็นคนนำไปให้และเปิดบทสนทนานำไปสู่สถานการณ์ที่เอื้อต่อการสานต่อความสัมพันธ์ที่แนบชิดยิ่งขึ้น

   แต่ที่ถามออกมาอย่างนี้มันมีความหมายอะไรกันแน่?

   ทันใดนั้น สายตาของซูเล่ยก็เลื่อนไปที่หน้าต่างประหนึ่งมีสัญญาณบ่งบอก ทำให้เขาได้เห็นรถของลอร์เรนซึ่งย้อนกลับมาที่บ้านด้วยเหตุผลบางอย่าง

   หรือว่า...

   “คุณ...!”

   “ขอใช้มุกซ้ำคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม? พอดีว่าฉันลืมกระเป๋าเงินไว้ในรถของคุณเฟอร์เรสต์โดยบังเอิญก็เลยขอให้เธอย้อนรถกลับมาคืน ก็แค่นั้นเอง” น้ำเสียงของอังเดรเรียบนิ่งราวกับกำลังเล่าเรื่องราวชีวิตประจำวันแสนปกติธรรมดา แน่นอนว่าวิธีนี้เคยใช้ได้ผลมาแล้วกับยูล่า ซูเล่ยไม่แปลกใจเลยหากว่าอังเดรจะเลือกใช้มันอีกครั้งเพื่อกำจัดลอร์เรนออกไป แต่เพื่ออะไรกันล่ะ?

   สมองของซูเล่ยแล่นอย่างฉับพลัน

   เพื่อเอาคืนเขาอย่างนั้นหรือ? และเพื่อหักหน้าพ่อของเขาไปในตัวด้วย...

   ทำไมกัน...หรือว่าอังเดรจะรู้แล้ว เรื่องเมื่อห้าปีก่อน...

   ไม่น่าเป็นไปได้...

   ซูเล่ยคิดกับตนเองอย่างสับสน เสียงออดจากหน้าบ้านทำให้สมองขาวโพลนในทันที และได้แต่หวังว่าลอร์เรนจะรอฟังคำอธิบายของเขาก่อนที่จะสรุปเองแบบที่ยูล่าเคยทำ ในระหว่างที่ทำใจอยู่เงียบ ๆ สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น อังเดรผละออกไปโดยไม่ได้บังคับขู่เข็ญอะไรอีก ชายหนุ่มหมุนตัวเดินออกไปนอกห้องครัวเป็นจังหวะเดียวกับที่เอเดรียนเปิดประตูรับลอร์เรนเข้ามา

   ทั้งสองพูดคุยหัวร่อต่อกระซิกเกี่ยวกับเรื่องกระเป๋าเงินอยู่ครู่หนึ่ง

   “แล้วชูเลย์ล่ะคะ?” จู่ ๆ ลอร์เรนก็ถามถึงซูเล่ยขึ้นมา

   “จัดของในครัวอยู่น่ะครับ จริงสิ ไหน ๆ ก็รบกวนให้กลับมาถึงที่นี่ อยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันนะครับ” อังเดรเอ่ยชักชวนอย่างสนิทสนมและหว่านล้อมอีกเล็กน้อยพร้อมกับการสนับสนุนของเอเดรียนทำให้ลอร์เรนยอมตอบรับในที่สุด และเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นก็อยู่ในสายตาของซูเล่ยซึ่งทำได้เพียงมองดูด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งไม่เข้าใจอังเดร ลอร์เรน หรือแม้กระทั่งตนเอง...

   ลอร์เรนอาสาที่จะช่วยซูเล่ยทำครัวเพราะอยากเรียนรู้จึงเข้ามาในครัวและได้อยู่กับซูเล่ยตามลำพังโดยระหว่างนี้อังเดรก็รับหน้าที่ดูแลเอเดรียนไปตามระเบียบ

   ถึงอย่างนั้นลอร์เรนก็ช่วยได้ไม่มากนักเพราะเธอไม่เคยสนใจฝึกฝนมาก่อน ซูเล่ยจึงขอให้หยิบของให้เป็นช่วง ๆ เท่านั้น

   “...ดูเหมือนเขาจะพอใจเธออยู่...” ซูเล่ยเปิดประเด็นเพราะไม่อยากให้เงียบมากเกินไประหว่างที่รอให้อาหารสุกดี “บางที...”

   “เธอยังอยากกลับไปทำงานเดิมอยู่หรือเปล่า?” แต่แล้วสิ่งที่ได้รับกลับมากลับเป็นอีกหัวข้อหนึ่งที่ดูไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลย “ถึงจะปิดบังฉันไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกชูเลย์ อย่าลืมสิว่าฉันอ่านเธอออกเสมอ รวมถึงเรื่องที่คุณแอชฟอร์ดกับเธอ...”

   “มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด” เขารีบปฏิเสธ หญิงสาวจึงไหวไหล่

   “เธอรู้สึกผิดอยู่สินะ ที่เคยหลอกลวงและทิ้งเขาไปโดยที่ไม่อธิบายอะไรเลย ตัวตนของเธอในตอนนั้นเป็นแค่ภาพมายาที่ไม่มีสิ่งใดเป็นความจริง แค่เข้าใกล้เขาเพื่อเปิดโอกาสให้มารีนแบบที่ทำเพื่อฉันในตอนนี้ กลัวอย่างนั้นหรือ? ว่าคุณแอชฟอร์ดจะรู้ความจริงเข้าในสักวัน” คำพูดของมารีนประหนึ่งเข้ามานั่งอยู่ข้างในหัวใจและอ่านทุกความรู้สึกที่ปกปิดเอาไว้อย่างง่ายดาย

   “เรื่องพวกนั้นไม่ได้สลักสำคัญอะไรขนาดนั้นหรอก” ซูเล่ยโบกไม้โบกมือเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกขุดค้นความคิดไปมากกว่านี้ แต่ที่ลอร์เรนพูดมาก็ไม่ได้ผิดอะไร เขารู้สึกผิดมาตลอดที่โกหกอังเดรรวมถึงโกหกตัวเอง ทำราวกับว่าทุก ๆ สิ่งไม่ได้เกิดขึ้นจริงแต่กลับสลัดความรู้สึกลึกล้ำออกไปไม่ได้ หลังจากอังเดรแต่งงาน เขาก็ย้ายไปอยู่ที่จีนตามที่เคยขอกับลามอนต์เป็นข้อแลกเปลี่ยน เพื่อจะได้กลับไปอยู่กับแม่และห่างไกลจากภาพของอังเดรที่ไม่มีเขาอยู่เคียงข้าง การทำงานเป็นผู้ประสานงานกับบริษัทคู่ค้าที่นั่นช่วยให้ลืมเลือนไปได้บ้าง ทว่าเมื่อถูกเรียกตัวกลับมาร่วมงานศพมารีนก็กลับหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะเสนอตัว

   การใช้คำสั่งของลามอนต์เป็นข้ออ้างเริ่มจะมีน้ำหนักน้อยลงทุกที ความรู้สึกที่ทั้งอยากอยู่ใกล้แต่ก็อยากหนีให้ไกลห่าง ใครจะมาเข้าใจได้...

   ทั้งกลัวว่าจะรัก กลัวจะถูกรัก กลัวผิดหวัง และกลัวถูกหักหลังเหมือนที่ตนเคยทำ

   หากว่านี่เป็นเกม เขาก็คงกลัวว่าหากเลือกช้อยส์ผิดเกมก็จะโอเวอร์ จึงได้หยุดมันไว้แค่นั้นและไม่ยอมเดินต่อ แต่พ่อของเขาคงไม่ยอมหรอก...เพราะอย่างนั้นจึงได้ส่งลอร์เรนมาเพื่อให้แน่ใจว่าอังเดรจะแต่งงานกับคนที่เหมาะสมอย่างที่ต้องการ ส่วนเขาก็จะหมดหน้าที่และถูกเขี่ยทิ้งเหมือนอย่างทุกที

   “ถ้าเธออยากจะไปจากที่นี่จริง ๆ ล่ะก็...ฉันช่วยเอาไหม?”

   ซูเล่ยเม้มปาก ยากจะบอกออกไปได้ว่าตนเองถูกกักขังในสภาพไหน ในแต่ละคืนที่อังเดรมาที่ห้องของเขาใช่แต่เพียงมาหาเศษหาเลยเท่านั้น แต่มาคอยจับตาดูว่าเขาจะไม่แพคกระเป๋าหนีไปด้วยต่างหาก กระนั้นหญิงสาวกลับยิ้มมีเลศนัยราวกับล่วงรู้ความคิดโดยไม่จำเป็นต้องฟังคำอธิบายใด ๆ

TBC

[Rafael]

มาไม้ไหนกันอีกล่ะเนี่ยยยลอเรนส์
ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ
อังเดรก็นะ ดูสุภาพก็จริง แต่ก็ดูเจ้าชู้ไปด้วย
น่าหมั่นไส้อะ หาคนมาจีบซุน่าจะดีกว่า หมั่นไส้มากๆ

[quiicheh.]

ซูนี่นางเอกมาก บางทีก็ขัดใจทำไมไม่บอกๆไปให้หมด
ยิ่งอ่านไปเรื่อยๆยิ่งสงสาร คืออังเดรก็ไม่เคยทำอะไรให้ชัดเจนแบบว่าฮีก็เป็นงี้ตั้งแต่ยูล่า
ที่ไม่ชอบใจสุดคือตาแก่พ่อซูปะ คือยุ่งอะไรหนักหนา =_= ลูกสาวตัวเองก็ตายไปแล้ว รำคาญจริง
ลอร์เรนนี่จะดีหรือร้าย ถ้ารู้ว่าซูกับอังเดรนี่ซัมติงคนดีๆเค้าควรจะถอยแล้วช่วยซูปะ

เห็นด้วยค่าหาใครมาจีบซูที

[minminmin]

อื้มมมมมมมม ดูเหมือนอังเดรจะมีแผนนะ

อา........เป็นแค่การคาดเดาเท่านั้นเอง

[teatimes]

อ่านตอนนี้แล้วเกลียดลอเลนส์  ไม่รู้ว่าจะมีอะไรมาให้ซูช้ำใจอีกหรือเปล่า

เฮ้อ~  เรื่องนี้ซูน่าสงสารที่สุดอ่ะ  เหมือนถูกรังแกกับถูกกดขี่มานาน  แถมพอจะเข้มแข็งตัดใจก็ดันมามีคนอื่นมาแทรกอีก  อีกอย่าง...

พระเอกมันเป็นอะไรของมันฟร๊ะ  ไม่ทำอะไรให้ชัดเจนซักที  กั๊กไปกั๊กมาอยู่นั่นแหละ  คนอ่านหงุดหงิดระ

[MinKKniM]

อยากรู้ว่า พ่อซูนี่เคยรักซูบ้างใหม ทำทุกอย่างเพื่อมารีน

มารีนตายแล้วยังมาวุ่นวายกับอังเดร

ทั้งที่น่าจะรู้เรื่องซูกับอังเดร ก็ยังใช้ซูเป็นหมากตัวหนึ่งในการมาบงการชีวิตอังเดร นี่พ่อจริงๆเหรอ คือเลวไปใหม???

[raluf]

สงสารซู เหมือนว่าซูกำลังเป็นอะไรสักอย่างที่อังเดรและพ่อใช้เล่นแก้เบื่อ อังเดรอยากยื้อก็ไม่พูด กดดันให้ซูอยู่แบบจำยอม
พ่อกะลอเลนส์ก็รู้ว่าซูคิดยังไงแต่ก็หลอกล่อให้ซูสับสนว่าถูกส่งมาทำหน้าที่ไม่ให้ทำอย่างใจหวัง

[aisen]

อ่านๆไปเหมือน อังเดร จะรู็อะไรมั้งแล้วหละ

[lizzii]

นี่ก็พี่สาวหรอ
นึกว่าเลขาพ่อตา
สงสารซู

[mur@s@ki]

ยังไงเนี่ย ตาแก่กลับใจ? แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้ เดามั่วคงไม่ดี
อังเดรเป็นผู้ชายใจร้ายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เป็นพัฒนาการที่ดีในทางที่แย่จริงๆ


 

[mildmint0]

พ่อซูนี่ไม่ได้รักซุเลยใช่ไหมเนี่ย
แล้วซูก็ ทำเพื่อลอเรนเหลือเกินนน
แบบว่า ขัดใจมากกกก
นางเอกสุดฤทธิ์ ฮ่าๆๆๆๆ
แล้วก็อังเดร ก็ปากแข็งอยู่นั่นละ
ทำขนาดนี้เพื่อให้ลอเรนออกไปจากชีวิต
ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
บอกๆซุไปเลย โด่ ว่ารักอ่ะ

[ิbabobean]

เอาเลยค่ะพาซูหนีไปเลยนะคะ อังเดรจะได้รู้ใจตัวเองซักที
และบางทีอาจจะทำให้อะไรๆ ชัดเจนมากกว่านี้? 
นายเอกเราก็แม่พระมากจริงๆ แต่พระเอกดันรู้ทันซะงั้น
โหยยยย ทีเรื่องแบบนี้หล่ะรู้ ทีคนที่ตัวเองชอบหล่ะไม่รู้เลยหรือว่าเป็นคนๆเดียวกัน แงๆๆ
รอความจริงจะถูกเปิดเผยอยู่นะคะ ^^

[HISY]

หมั่นไส้อังเดร

[ploygy]

เห็นด้วย หาคนมาจีบซูเถิด อังเดรจะได้ทำอะไรให้มันชัดเจนซะที=3=

[iforgive]

ไม่เข้าใจพ่อซูเลยจริง ๆ .. นึกย้อนกลับไปว่า  ตอนที่แม่ซูกลับเมืองจีนและรู้ว่าตัวเองท้องนี่
ตอนนั้นแม่ซูจากไปเพราะผู้หญิงคนหนึ่งจัดการให้ ผู้หญิงคนนี้ยังเป็นปริศนาอยู่เลยว่าใคร
เพราะไม่ใช่แม่มารีนที่ทำแบบนี้  แต่หลังจากนั้น พ่อซูรู้ได้อย่างไรว่าแม่ซูท้องลูกของตัวเอง
และเพราะอะไรทำให้ซูต้องมาทำอะไร ๆ ๆ ตามที่พ่อซูบงการด้วย ตกลงเมิงรักลูกคนนี้บ้างไหม
ลอเรน สำหรับผู้หญิงคนนี้ตอบยากว่ามาดีหรือร้าย  แต่ท่าทางใกล้ชิดสนิทสนมกับพ่อซูมาก
จนสงสัยว่าอาจเป็นญาติหรือลูกพี่ลูกน้องกับซูด้วยหรือเปล่า ... ตอนนี้ยังมีเงื่อนงำเยอะพอสมควร
.. เห็นด้วยกับหลาย ๆ คนที่บอกว่า อยากให้ซูมีทางเลือกบ้าง นับวันยิ่งจมลึกลงไปในหลุมรัก
โดยที่อังเดรก็มัวแต่ปากหนัก รักษาท่าอยู่นั่นแหละ .. จะเอาอย่างไรก็ว่ามา ทำแบบนี้สงสารซูนะ

[wi_OoO_wi]

ซู แบบ นางเอ๊กกกกกกกกกกกก(กอไก่อีกหลายตัว)มาก(กอไก่อีกหลายตัว)

โอ้ย เหนื่อย 

[๐๐ตะวัน๐๐]

อังเดรเริ่มจะร้ายขึ้นเรื่อย ๆแล้วสิน่ะ

[Infinity 888]

อ่านทันแล้ว 

ทำไมพ่อตาต้องอยากได้อังเดรเป็นลูกเขยขนาดนี้? ตั้งแต่แรกเลยที่ส่งซูเล่ยไป จนได้แต่งกับมารีน

ใครเป็นอังเดร ก็คงจะหงุดหงิดนะ ไอ่แก่นี่จะยุ่งอะไรกับชีวิตตูนักหนาฟะ คงอยากเอาคืนอ่ะ

เรื่องนี้สงสารซูเล่ยที่สุด น้ำตาซึมตั้งแต่ชื่อแล้ว แล้วยังมีพ่อที่นอกจากไม่สนใจ ยังไม่รักอีก

สามารถเห็นซุเล่ยเจ็บแทบตายได้ ทั้งที่รู้อยู่แล้ว เลือดเย็นมากกกก

ซูเล่ยมีชีวิตเพื่อตัวเองบ้างเถอะ เลิกทำเพื่อพ่อแบบนี้ได้แล้ว

รักเอเดรียน นางน่ารัก  นักเขียนแต่งได้สนุกมากกกก

[JustWait]

โอยซู ส่วนตัวคิดว่าคุณพ่อน่าจัทำเพื่อซูอยู่นะคะตอนนี้..