หัวข้อ: Rhythm of Lust กลเกมเสน่หา Extra [3/02/14]

[Fellina]

สงสารซู

แต่เราก็เข้าใจอังเดรนะ
ถ้าเราเป็นอังเดร เราคงอยากเอาคืนพ่อตาตายชักเลย
เมียก็ตายไปแล้ว ยังจะมาวุ่นวายอะไรกับตูอีก

อยากให้ทั้งสองมีความสุขนะ
ทั้งซู ทั้งอังเดรเลย

[IRIS]

คือ ซูเป็นอะไร ผ้าขี่ริ้ว หรอ เดี๋ยวคนนั้นเช็ดทีคนนี้เช็ดที จนมันเปื้อนไปหมดแล้ว แล้วคิดว่าคงซักออกยากด้วย เฮ้อ..

อีพระเองจะรักหรือไม่รักนี่ไม่สนใจแล้วนะ แต่คนเป็นพ่อทำกับลูกได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ ให้ตาย มึงไม่เคยรักลูกคนนี้ของมึงเลยใช่มั้ย น่าเสียดายทีเกิดมาเป็นพ่อคน

[wiwari]

โอ๊ยยยยย อึดอัด ปวดร้าวแทนซู  อยากให้ซูมีชีวิตที่ดีบ้างนะเนี่ย

[NUTSANAN]

สงสารซูสุด เจ็บกับอังเดรคงไม่เจ็บเท่าที่พ่อตัวเองใช้เป็นแค่เครื่องมือให้ลูกอีกคน และยังคอยตอกย้ำอีก เพลียแทน

[jinjin283]

ชูน่าสงสารจัง

[PoPuAr]

นับวันความเจ้าเล่ห์ร้ายกาจของอังเดรก็ยิ่งทวีคูณ
อยากให้ซูหนีไปให้พ้นๆ อังเดรจะได้กระอักเลือด
แต่ซูก็คงทำแบบนั้นไม่ได้ อยากรู้ว่าที่ต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้
ซูจะมีความสุขแค่ไหนกันเชียว ลอเรนดูเจ้าเล่ห์ตามอังเดรไปอีกคน

[Ta_ii]

มันหน่วงจริงๆ แต่ตอนนี้เหมือนลามอนมีแผนช่วยซูยังไงไม่รู้

[ZIar]

-20-


   ค่ำคืนวันจันทร์ อังเดรก็กลับมาพร้อมกับเค้กปอนด์ก้อนใหญ่ ชายหนุ่มแอบนำเข้ามาในบ้านในจังหวะที่ซูเล่ยพาเอเดรียนไปอาบน้ำและให้ลอร์เรนช่วยจัดข้าวของ พวกเขาสาละวนกับห้องนั่งเล่นด้วยความคล่องแคล่วเพื่อให้เสร็จภารกิจทันท่วงที

   ซูเล่ยที่ทำหน้าที่กันเอเดรียนออกจากห้องนั่งเล่นได้แต่สงสัยว่าจะต้องถ่วงเวลานานสักเท่าไหร่ เพราะจะให้เอเดรียนอาบน้ำจนตัวเปื่อยหลุดเป็นชิ้น ๆ ก็ไม่ไหว ในที่สุดเมื่อเด็กหญิงถามว่าจะต้องอาบไปอีกนานแค่ไหน เขาก็จำต้องบอกให้ขึ้นจากอ่างได้และพาไปแต่งตัว

   “ทำไมต้องแต่งชุดสวย ๆ ด้วยล่ะ?” เอเดรียนถามเมื่อซูเล่ยหยิบชุดสำหรับออกไปข้างนอกมาสวมให้

   “วันนี้วันเกิดเอเดรียนไม่ใช่หรือ? ต้องทำให้แดดดี้เสียใจที่ลืมวันเกิดไง” ชายหนุ่มหาข้ออ้างได้ทันท่วงที เอเดรียนจึงยอมสวมเสื้อผ้าด้วยรอยยิ้มสดใสแกมซุกซน

   “แดดดี้จะตกใจมาก ๆ เลย” เด็กหญิงหัวเราะคิกคักในขณะที่ซูเล่ยช่วยแต่งตัวให้ พี่เลี้ยงเด็กรู้สึกผิดอยู่ในใจที่หลวกลวงอีกฝ่ายแต่ในเมื่อดเป็นการเซอร์ไพรซ์ก็ต้องเริ่มต้นด้วยการปิดบังหลอกลวงด้วยกันทั้งสิ้น คิดเช่นนั้นจึงรู้สึกสบายใจขึ้นและแต่งตัวให้เอเดรียนจนเสร็จ

   “ลงไปข้างล่างกันเถอะ แดดดี้คงกลับมาแล้ว” ซูเล่ยลุกขึ้น มองดูความเรียบร้อยเป็นรอบสุดท้ายแล้วจูงมือเอเดรียนออกไปจากห้อง ตอนนั้นเอง เด็กหญิงก็สังเกตเห็นว่าชั้นล่างของบ้านปิดไฟมืดสนิท ซึ่งเป็นเรื่องค่อนข้างผิดปกติเนื่องจากตอนขึ้นมาลอร์เรนยังอยู่ข้างล่าง

   “ลอร์เรนกลับไปแล้วเหรอ?”

   “ยังหรอกมั้ง...พวกเราลองลงไปหาลอร์เรนกันเถอะ อาจจะหลงทางในความมืดก็ได้” ชายหนุ่มเสนอแล้วจูงมือเด็กหญิงตัวน้อยค่อย ๆ เดินลงบันไดสู่ความมืดมิดเบื้องล่าง แต่แม้ว่าเอเดรียนจะเคยลงบันไดท่ามกลางความมืดด้วยตัวคนเดียวมาแล้ว แต่ตอนนั้นเป็นเหตุสุดวิสัย ตอนนี้เอเดรียนจึงแสดงความเป็นเด็กขี้กลัวออกมาอย่างชัดเจนด้วยการเกาะขากางเกงพี่เลี้ยงแน่นและค่อย ๆ ก้าวเท้าอย่างระมัดระวัง

   แต่แล้วเมื่อปลายเท้าเล็กบอบบางก้าวถึงขั้นสุดท้าย ก็บังเกิดเสียงเพลง Happy Birthday ดังมาจากห้องครัว จากนั้นแสงแวววามของเทียนก็ปรากฏขึ้น ทำให้มองเห็นเค้กขนาดสองปอนด์ที่ใช้เป็นฐานรับ รวมถึงบุคคลซึ่งถือมันเข้ามาพร้อมกับร้องเพลงอวยพรไปด้วย เวลานั้นเองที่ซูเล่ยเดินไปเปิดสวิตซ์ไฟ

   “แดดดี้!?” เอเดรียนร้องขึ้นด้วยเสียงแหลมเล็ก

   “สุขสันต์วันเกิดเอเดรียน” ชายหนุ่มร่างสูงยิ้มกว้างก่อนวางเค้กลงบนโต๊ะ ทันใดนั้น เด็กหญิงก็ปล่อยมือจากพี่เลี้ยงแล้วโผเข้าสู่อ้อนอกของผู้เป็นพ่อทั้งรอยยิ้ม

   “แดดดี้ไม่ลืมวันเกิดเอเดรียน! แดดดี้น่ารักที่สุดเลย!” เธอร้องพร้อมทั้งกระโดดกระเด้งในอ้อมกอดของพ่อด้วยความปิติยินดีอันล้นเหลือ

   “ใครจะลืมวันเกิดลูกของตัวเองได้กัน หืม?” อังเดรจูบแก้มลูกสาวดังฟอด

   “แต่ซูบอกว่าแดดดี้ลืมนี่นา” ดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าของผู้เป็นพ่อด้วยความฉงนฉงาย ซูเล่ยที่กลายเป็นจำเลยสังคมจึงได้แต่ยอมรับมันอย่างเงียบ ๆ

   “แดดดี้เป็นคนบอกซูเองว่าให้ปิดเป็นความลับ อย่าโทษซูเลยนะ” อังเดรว่าแล้วลูบศีรษะทุย

   “อื้อ เอเดรียนไม่โกรธซูหรอก เอเดรียนชอบซู แต่ว่ารักแดดดี้มากกว่า” เมื่อได้สิ่งที่ถูกใจ เด็กหญิงก็โปรยปรายความรักอย่างทั่วถึง แต่เป็นความจริงใจไม่มีความเสแสร้ง “แล้วลอร์เรนกลับไปแล้วเหรอ?”

   ทันใดที่ถูกถามถึง ประตูก็พลันเปิดออกพร้อมกับร่างของหญิงสาวและกล่องของขวัญห่อใหญ่ซึ่งถูกนำเข้ามาอย่างระมัดระวัง เอเดรียนมองลอร์เรนและของที่อยู่ในมือด้วยดวงตากลมโต

   “ของขวัญของเอเดรียน?”

   “ใช่แล้วจ้ะ แดดดี้ไปซื้อให้เอเดรียนโดยเฉพาะเลยนะ” ลอร์เรนวางกล่องของขวัญลงบนโต๊ะในขณะที่อังเดรพยักเพยิดให้ลูกสาวไปเปิดห่อของขวัญได้ เจ้าของวันเกิดจึงไม่รอช้าเลยที่จะตรงดิ่งเข้าไปหากล่องของขวัญที่ถูกห่อด้วยกระดาษสีลูกกวาดและริบบิ้นสดสวย แต่กระดาษและริบบิ้นไม่น่าสนใจเท่าสิ่งที่อยู่ข้างใน พวกมันจึงถูกดึงทึ้งออกอย่างรวดเร็วผิดกับตอนที่ห่อเข้าไปซึ่งต้องใช้เวลาหลายนาทีในการกระดิษฐ์ประดอย

   เมื่อกระดาษห่อถูกดึงออกจนหมด กล่องกระดาษลูกฟูกสีสดก็ปรากฏขึ้น ด้านหน้าของกล่องเป็นรูปผลิตภัณฑ์ด้านในเด่นหรา ด้านบนมีชื่อยี่ห้อและชื่อเรียกผลิตภัณณ์ ซึ่งทั้งหมดนั้นไม่ได้อยู่ในความสนใจของเอเดรียนแม้สักน้อยเพราะเธอตื่นเต้นกับสิ่งที่อยู่ข้างในมากกว่า

   เด็กหญิงแกะเปิดกล่องด้วยสองมือเล็ก และดึงเอาออร์แกนสำหรับเด็กสีสดใสออกมา ประกอบด้วยตัวคีย์บอร์ด ขาตั้ง ไมโครโฟน และเก้าอี้ สีสันของมันดูจัดจ้านแปลกตา ทั้งสีเหลือง ชมพู ส้ม และแดง แต่เมื่อเอเดรียนลองกดแป้นคีย์บอร์ดมันกลับไม่มีเสียงออกมา

   “เดี๋ยวสิเอเดรียน ยังไม่ได้ใส่ถ่านเลย” ชายหนุ่มผู้เป็นพ่อหัวเราะให้กับความใจร้อนของลูกสาวแล้วจับอุปกรณ์แต่ละชิ้นขึ้นประกอบก่อนใส่ถ่านตามจำนวนที่ผลิตภัณฑ์ระบุไว้

   “ลองเล่นได้แล้วจ้ะ” ลอร์เรนดันให้เอเดรียนนั่งบนเก้าอี้พลาสติกที่มีสีเดียวกับตัวออร์แกน

   เด็กหญิงเริ่มต้นกดคีย์มั่ว ๆ ทันใดนั้นเองก็บังเกิดเป็นเสียงดนตรีแหลมสูง เอเดรียนดูจะถูกอกถูกใจจึงปรบมือแล้วหัวเราะคิกคัก

   “เอเดรียนรู้หรือเปล่าว่าเจ้านี่สามารถอัดเสียงได้ด้วยนะ” อังเดรชี้ไปที่ไมโครโฟน “หลังจากนี้ถ้าเอเดรียนเบื่อ ๆ ตอนซูทำงานบ้านก็จะได้ชวนลอร์เรนมาแต่งเพลงด้วยกัน บางทีแดดดี้อาจจะเอาไปใช้ตอนทำงานได้ด้วย ดีไหม?” เมื่อได้รับข้อเสนอ เอเดรียนก็พยักหน้ารับด้วยสีหน้ามุ่งมั่นตั้งใจอย่างแรงกล้า แม้ว่ามันจะเป็นแค่เพียงคำพูดติดตลกของผู้ใหญ่ก็ตาม

   “แน่ใจหรือครับว่าจะเอาไปใช้จริง ๆ” ซูเล่ยอดถามไม่ได้เพราะดูท่าทางเอเดรียนจะเอาจริงเอาจังกับข้อเสนอนั้นเป็นอย่างมาก

   “ก็อาจจะ” ชายหนุ่มร่างสูงไหวไหล่ก่อนยิ้มมุมปาก “อย่างเช่นเต้นคู่กับเธอในบางวาระโอกาส”

   ผู้ฟังมุ่นคิ้ว คิดจะอ้าปากท้วงแต่แล้วความคิดที่แล่นเข้ามาในสมองก็ทำให้ต้องกลืนทุกสิ่งกลับลงไป

   ในบางวาระโอกาส...

   ซูเล่ยรู้อยู่เต็มอกว่าคงไม่มีวาระโอกาสนั้นอีกแล้ว

   เมื่อสองวันก่อน จู่ ๆ ลอร์เรนก็ยื่นข้อเสนอสำคัญให้กับเขา การจะได้ย้ายออกจากที่นี่...และกลับสู่ชีวิตเดิม ๆ ที่สงบสุข ไม่ต้องวุ่นวายใจกับอังเดรอีกต่อไป

   ซึ่ง...เขาก็ตอบรับ

   ผลของมันทำให้เขากับอังเดรเหลือเวลาที่จะอยู่ด้วยกันอีกเพียงไม่กี่วัน หลังจากนี้อีกไม่นาน เส้นทางชีวิตก็จะแยกออกจากกันโดยสมบูรณ์ น่าแปลกที่เมื่อคิดถึงมัน หัวใจก็เจ็บแปลบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ซูเล่ยหวังเพียงแต่ว่าจะสามารถลืมเลือนช่วงเวลาที่ผ่านมาตลอดครึ่งปีนี้ได้โดยไว

   ลอร์เรนคล้ายจะเข้าใจถึงความคิดของเขา จึงจ้องมองมาและแย้มยิ้มบางที่สื่อได้หลายความหมาย ซูเล่ยไม่แน่ใจว่ามีความหมายใดที่ชัดเจนในเวลานี้ แต่ที่ใกล้เคียงที่สุดอาจจะเป็นคำปลอบใจ

   “เธอแน่ใจหรือเปล่าว่าพร้อมแล้ว” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อซูเล่ยอาสาพาออกมาส่งที่รถหลังจากตัดแบ่งเค้กกินกันเรียบร้อยแล้ว

   “ไม่รู้สินะ” ซูเล่ยไหวไหล่ “ปกติฉันก็ตัดสินใจทำอะไรปุบปับอยู่แล้ว อีกเดี๋ยวมันก็คงจะผ่านไปได้เอง”
   “ที่จริงแล้วฉันคิดว่ามันจะง่ายกว่า ถ้าเธอปล่อยวางและยอมรับความจริง” ลอร์เรนเลิกคิ้วโก่งสวยขึ้นสูงพลางจับจ้องปฏิกิริยาจากคู่สนทนา ผู้ถูกมองหลุบตาหลบแล้วถอนหายใจ

   “ถ้ามันง่ายแบบนั้นฉันคงจะทำไปแล้ว”

   ลอร์เรนยิ้มระอาใจ นึกถึงสมัยก่อนตอนที่ถูกรับมาจากจีนใหม่ ๆ และพยายามปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมที่ตนไม่รู้จัก ซูเล่ยมักจะดูแตกต่างจากเด็กวัยเดียวกัน จะว่าดูเป็นผู้ใหญ่เกินไปก็ใกล้เคียง เพราะเจ้าตัวมักจะเก็บความรู้สึกไว้ข้างใน ไม่ยอมหัวเราะหรือร้องไห้อย่างเปิดเผยต่อหน้าคนอื่น และยินยอมทำตามคำสั่งโดยไม่มีข้อโต้แย้งเพื่อที่จะไม่ต้องถูกรังเกียจ เพราะเหตุนั้นสำหรับมารีน ซูเล่ยจึงไม่ใช่น้องชายแต่เป็นของเล่นชั้นดีที่ตนเองสามารถบงการได้เหมือนกับตุ๊กตา แม้เมื่อโตขึ้น ซูเล่ยจะมีความเป็นตัวของตนเองมากขึ้น แต่ภายในก็ยังหวาดกลัวที่จะถูกชิงชังจึงได้เว้นระยะห่างจากคนอื่นเพื่อให้ตนเองสามารถถอยออกมาได้ทุกเวลาที่ต้องการ

   สภาพแวดล้อมของบ้านเวสลอยด์คงไม่เหมาะกับเด็กอย่างซูเล่ยที่เติบโตมากับครอบครัวชาวจีนซึ่งมีความผูกพันใกล้ชิดมากนัก ผลจึงออกมาเป็นเช่นนี้

   ถ้าตอนนั้นลามอนต์ไม่รับเอาซูเล่ยมาเลี้ยงเอง ลอร์เรนก็อดสงสัยไม่ได้ว่าคนคนนี้จะแตกต่างไปจากที่เห็นอยู่สักเท่าใด

   “แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะชูเลย์”

   “แล้วเจอกัน” ซูเล่ยยอมรับการตัดบทสนทนาของลอร์เรนและเอ่ยอำลาตามปกติ แต่เขารู้สึกได้ว่า ‘เจอกันพรุ่งนี้’ ของลอร์เรน มีความนัยแอบแฝงอยู่อย่างแนบเนียน...

   ซูเล่ยหมุนตัวกลับเข้าไปในบ้าน และเห็นว่าเอเดรียนกำลังสนุกกับของเล่นชิ้นใหม่ที่เขาไม่เคยเห็นนอกจากออร์แกนเด็กเล่น มันคือของเล่นทำจากพลาสติกสีสันจัดจ้านเช่นเดียวกับออร์แกน แต่มีรูปร่างคล้ายคอมพิวเตอร์กระเป๋า และเมื่อกดปุ่มก็จะมีเสียงพูดออกมาแทนเสียงดนตรี

   “ฉันซื้อให้เมื่อปีก่อนแต่ตอนนั้นเอเดรียนไม่ค่อยจะสนใจสักเท่าไหร่” อังเดรช่วยตอบคำถามให้เมื่อความสงสัยบังเกิดขึ้นในใจ

   “คงเพราะตอนนั้นยังไม่ถึงวัยที่จะสนใจเรื่องพวกนี้ล่ะมั้งครับ” ซูเล่ยลองคาดเดา

   “ลอร์เรนก็พูดแบบนั้นเหมือนกัน”

   ซูเล่ยไม่แปลกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น ลอร์เรนเซ้นส์ดีเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว แต่ไม่ใช่เพียงแค่เด็ก แม้กระทั่งผู้ใหญ่หากว่าใกล้ชิดพอเธอก็สามารถอ่านออกโดยง่ายได้เช่นกัน เขาจึงไม่ตกอกตกใจเมื่อลอร์เรนพูดเรื่องของเขากับอังเดรขึ้นมา

   เมื่อซูเล่ยเงียบไปเฉย ๆ อังเดรก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เสียงลมหายใจที่พรูแรงข้างตัวพาให้ซูเล่ยคิดว่าเจ้าของเสียงคงกำลังหงุดหงิดอะไรบางอย่างขึ้นมาอีกแล้ว และคงหาเรื่องล่วงเกินเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา แต่เพราะมีเอเดรียนอยู่ด้วยจึงทำอะไรไม่ค่อยสะดวกกระมัง

   “ตอนนี้ดึกแล้ว ผมว่าควรพาเอเดรียนขึ้นนอนจะดีกว่า”

   “นั่นสินะ” อังเดรแสดงความเห็นด้วยโดยไม่ได้มีความรู้สึกอื่นเจือปน พี่เลี้ยงเด็กจึงเดินเข้าไปหาเอเดรียนและหว่านล้อมเด็กหญิงเริ่มหาวจนน้ำตาปริบปรอยขึ้นนอนได้แล้ว แต่เอเดรียนที่ยังสนุกกับของเล่นดูท่าจะดื้อแพ่งอยู่ไม่ใช่น้อย กระทั่งว่าลืมตาแทบไม่ขึ้นก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากของขวัญวันเกิดของตนเอง ซูเล่ยจึงต้องแก้ปัญหาด้วยการอนุญาตให้เอาคอมพิวเตอร์กระเป๋าของเล่นขึ้นไปบนห้องนอนด้วยได้ แต่ออร์แกนต้องวางไว้ข้างล่างเพราะเกะกะเกินกว่าจะยกขึ้นลงได้ตามใจชอบ

   คอมพิวเตอร์ของเล่นถูกวางไว้ข้างเตียงเพราะเจ้าของยืนยันที่จะให้มันวางอยู่ในระยะสายตาราวกับกลัวว่าเมื่อตื่นมาของเล่นอันโปรดที่ถูกละเลยมาเป็นปีจะอันตรธานไป

   ซูเล่ยเฝ้ารอจนกระทั่งเอเดรียนหลับไปก็ถอนหายใจออกมาเพราะไม่แน่ใจว่าตนเองควรจะลงไปหาอังเดรหรือกลับเข้าห้องนอนเลยจะดีกว่า อย่างไรผลก็ออกเหมือนกันอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? หากลงไปหาข้างล่าง อังเดรก็คงจะพูดคุยด้วยนิดหน่อยแล้วก็พาขึ้นห้อง แต่ถ้าไม่ลงไปอังเดรก็จะตามขึ้นมาบนห้องเลย

   ระหว่างที่ยังตัดสินใจไม่ได้ เท้าก็พาก้าวออกมาถึงนอกห้องเสียแล้ว และตอนนั้นเองที่สายตามองไปทางประตูห้องนอนของอังเดร ประตูบานที่เขามีโอกาสก้าวผ่านเข้าไปแค่เพียงครั้งเดียวคือวันที่เกิดเหตุร้ายจนเอเดรียนขวัญเสีย และนับจากนั้น...ห้องของอังเดรและมารีนก็ปิดประตูต่อหน้าเขาเสมอมา การที่อังเดรเลือกจะร่วมรักกับเขาเฉพาะบนเตียงของห้องนอนแขกเท่านั้นนั่นหมายถึงสถานะซึ่งไม่อาจนึกเข้าข้างตนเองได้เลย มันชัดเจนดีอยู่แล้วแต่ทำไมยังอดคาดหวังไม่ได้กันนะ...

   แต่จะคิดอย่างไรหลังจากนี้ก็หันหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว ลอร์เรนอาจจะหาทางให้ลามอนต์เอาตัวเขากลับเสียที หลังจากปล่อยปละละเลยไม่ยอมเรียกตัวให้สิ้นเรื่องสิ้นราว

   “ซู” เสียงของอังเดรผ่านเข้าสู่โสตประสาท เรียกให้ตื่นขึ้นจากภวังค์และมองลงไปที่ตีนบันไดจึงพบว่าตนเองเกือบจะก้าวพลาดตกบันไดอยู่แล้ว

   “ครับ?” เขาขานรับเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนเองฟังอยู่

   “ถ้าวันนี้ไม่รีบนอนก็ขอคุยด้วยหน่อย”

   คุยหรือ?

   ซูเล่ยนึกไม่ออกเลยว่าครั้งสุดท้ายที่อังเดรอยากจะพูดคุยอย่างเป็นทางการมันเมื่อไหร่กัน เหมือนกับว่าระหว่างพวกเขา คำพูดเริ่มมีความหมายน้อยลงทุกที ไม่ใช่ว่าไม่พูดแล้วเข้าใจกัน แต่เพราะเข้าหน้ากันแล้วไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากคำเสียดสีซึ่งมีแต่จะทำให้อึดอัดทั้งสองฝ่าย

   แต่ครั้นจะปฏิเสธคำขอที่ดูจริงจังอย่างนั้นก็เห็นจะไม่ดี ไหน ๆ ก็กำลังจะต้องลาจากกันแล้ว เขาเองก็อยากให้มีความทรงจำดี ๆ นอกจากเรื่องบนเตียงเหลือไว้บ้างเหมือนกัน จึงตัดสินใจเดินลงไปหา

[ZIar]

   “มีอะไรหรือครับ?” เมื่อเดินลงไป ซูเล่ยก็เห็นอังเดรกำลังเก็บกล่องกระดาษใส่ถุงหลังจากเอาเค้กที่เหลือไปเก็บในตู้เย็นเรียบร้อยแล้ว สีหน้าของอีกฝ่ายคล้ายยังคงคิดไม่ตกในเรื่องบางเรื่องทั้งที่ผ่านวันเกิดของเอเดรียนไปด้วยดีแล้ว ผู้เฝ้ามองนึกไม่ออกเลยว่ามีอะไรให้เจ้าตัวกลุ้มใจได้อีก

   “นั่งลงก่อนสิ” ชายหนุ่มร่างสูงผายมือไปทางโซฟาพร้อมกับเอาถุงใส่กล่องกระดาษไปวางไว้มุมห้องรวมกับขยะกระดาษอื่น ๆ ที่จะทิ้งพร้อมกันทีเดียว

   ผู้ถูกเชิญเดินไปนั่งและเฝ้ารอว่าอีกฝ่ายต้องการคุยเรื่องอะไร

   อังเดรนั่งลงข้างตัวโดยเว้นระยะเล็กน้อย เจ้าตัวประสานมือบนตักพลางมุ่นคิ้ว

   “ฉันรู้ว่าเรื่องระหว่างเราสองคนมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นหลายอย่าง ที่จริงตอนนี้ฉันเริ่มไม่ค่อยแน่ใจแล้วว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร แต่ก็อยากจะให้มีสักครั้งที่เธอจะพูดดี ๆ กับฉันโดยไม่พยายามกวนน้ำให้ขุ่น ช่วยสัญญาก่อนจะได้หรือเปล่า?” พร้อมกับที่พูดเช่นนั้น ดวงตาคมก็หันมาสบกับคู่สนทนาโดยตรงไม่หลบเลี่ยง พาให้ซูเล่ยเผลอใจเต้นผิดจังหวะไปวูบหนึ่งก่อนจะพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ อังเดรจึงเริ่มเปรยหัวข้อที่อยากจะพูดถึง “ถ้าฉันเข้าใจไม่ผิดและเชื่อตามที่เธอบอก โดยสรุปคือคุณเวสลอยด์มีจุดประสงค์สองอย่างคือหาตัวคนที่ฆ่ามารีน และให้ฉันแต่งงานใหม่กับคนที่เขาต้องการเพื่อเป็นตัวแทนของมารีนต่อไปใช่ไหม?”

   “ผมคิดว่าข้อหลังน่าจะเป็น...แต่งงานใหม่เพื่อให้แน่ใจว่าภรรยาใหม่ของคุณเมื่อมีลูกแล้วจะไม่ลดสิทธิเสียงของเอเดรียนซึ่งเป็นหลานแท้ ๆ ของเขามากกว่า” ซูเล่ยช่วยแก้ไขให้ถูกต้องตามความเข้าใจของตนเอง เพราะลามอนต์รักมารีนมากจนไม่มีสิ่งใดมาทดแทนได้ จึงน่าจะรักเอเดรียนในระดับเดียวกัน

   “ภรรยาใหม่คนนั้นก็คือคุณเฟอร์เรสต์สินะ” อังเดรว่าก่อนจะมองไปทางอื่น “ที่จริงแล้วฉันก็ไม่คิดว่าคุณเฟอร์เรสต์จะเหมือนกับยูล่าหรอก ยิ่งคุณเวสลอยด์เลือกด้วยตัวเองแล้วก็ยิ่งเป็นเครื่องการันตีได้อย่างดี แต่ฉันก็ยังมีข้อสงสัยบางอย่าง”

   “อะไรหรือครับ?” เมื่อเอ่ยถาม ซูเล่ยก็พบว่าสายตาของอังเดรย้อนกลับมาบนใบหน้าตนเองอีกครั้ง
   “เธอกับคุณเฟอร์เรสต์และคุณเวสลอยด์ แน่ใจหรือว่าไม่ได้มีความเกี่ยวโยงกัน”

   คำถามที่ได้รับทำให้ซูเล่ยนิ่งไปหลายวินาทีก่อนจะหันหลบไปอีกทางหนึ่ง

   “อย่างที่คุณรู้แล้วว่าผมเป็นน้องชายของมารีน ดังนั้นก็ไม่น่าจะมีอะไรน่ากังขานี่ครับ หรือถ้าคุณอยากรู้ว่าผมกับลอร์เรนเคยเป็นคนรักกันมาก่อนหรือเปล่าผมก็ขอตอบตรง ๆ ว่าไม่ใช่” ถึงแม้คำตอบของซูเล่ยจะฟังหนักแน่นจริงจังไม่แพ้ความอยากรู้ของผู้ถาม แต่อังเดรก็รู้สึกได้จากท่าทางว่าอีกฝ่ายมีสิ่งที่ปกปิดอยู่ ไม่ใช่คำโกหก แต่เป็นการพูดความจริงเพียงครึ่งเดียว...

   “ซู เธอเป็นคนสนับสนุนและคะยั้นคะยอให้ฉันเปิดใจยอมรับคุณเฟอร์เรสต์ให้มาอยู่ในฐานะเดียวกับมารีนในอนาคต แล้วมันจะดีหรือที่ปล่อยให้มีสิ่งที่ฉันไม่รู้ปะปนอยู่ด้วย” ชายหนุ่มร่างสูงดึงคู่สนทนาหันกลับมาหาตนเองเพื่อรับฟังสิ่งที่จะพูดต่อไปนี้ให้ดี ๆ “ตอนที่แต่งงานกับมารีน ฉันอาจจะโง่และซื่อที่หลงเชื่อไปเสียทุกอย่าง แต่เมื่อเวลาผ่านไปฉันก็เรียนรู้แล้วว่าแต่ละคนต่างก็มีทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง แม้กระทั่งมารีนที่ใช้ชีวิตด้วยกันมาก็ยังมีส่วนที่ฉันไม่รู้จัก ดังนั้นจะถือว่าสงเคราะห์ฉันด้วยความเวทนาก็ได้ บอกความจริงมาจะดีกว่าเพราะถ้าฉันได้รู้เองทีหลังฉันคงไม่ยอมก้มหน้ารับชะตากรรมแน่”

   ได้ยินดังนั้น ซูเล่ยก็มั่นใจว่าอังเดรเอาจริง และหากรู้ความจริงเอาทีหลังคงจบไม่สวยนัก และจะเดือดร้อนไปถึงลามอนต์เอาได้

   “เอาเถอะ ปิดบังไปก็คงไม่มีประโยชน์จริง ๆ เพราะหากเรื่องนี้แดงขึ้นมาคุณก็คงจะเป็นฟืนเป็นไฟอีก” หลังจากปลงตกแล้ว ความจริงจึงเปิดเผยออกมา “ลอร์เรนเป็นพี่สาวอีกคนหนึ่งของผม”

   “อ้อ...”

   เสียงรับสั้น ๆ สร้างความประหลาดใจแก่ผู้ฟัง ซูเล่ยมุ่นคิ้วมองอังเดรด้วยสายตากังขา

   “รู้อยู่แล้วหรือครับ?”

   “ก็นะ” อังเดรปล่อยมือจากบ่าเล็ก “ในบางมุมฉันก็รู้สึกว่าพวกเธอดูคล้ายกัน นอกจากนี้พวกเธอยังสนิทสนมกันมาก ถ้ายืนยันว่าไม่ใช่คนรักแล้วจะมีอะไรให้คาดเดาได้อีก”

   ในที่สุดซูเล่ยก็เข้าใจว่าที่อังเดรตั้งใจถามตรง ๆ อย่างนี้ก็เพื่อที่จะยืนยันความจริงจากปากของเขานั่นเอง
   “แล้ว...มันมีปัญหาหรือครับ? ถึงจะเป็นพี่สาวของผมแต่ก็ใช้นามสกุลตามแม่ที่ไม่ยอมแต่งงานกับพ่อของผม และไม่ได้รับเป็นลูกตามกฎหมาย ดังนั้นจะถือว่าไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยก็ได้”

   “ไม่หรอก แบบนี้ง่ายขึ้นกว่าเดิมเยอะ ฉันจะได้เข้าใจว่าตัวเองควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้ให้มันจบเรื่องจบราวกันไป” หลังจากกล่าวเช่นนั้น ดวงตาสีอ่อนก็ฉายแววอ่อนโยนขณะมองไปยังคนข้างตัว “มันคงจะดีถ้าหากว่าเธอสามารถพูดเรื่องจริงกับฉันได้ทุกเรื่องแบบนี้”

   ซูเล่ยไม่แน่ใจนักว่าคำพูดของอังเดรมีความนัยถึงเรื่องเมื่อห้าปีก่อนหรือที่เขาปิดบังหลาย ๆ อย่างในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา แต่หากเป็นข้อสงสัยถึงเมื่อห้าปีก่อน...เพียงแค่คิด ความรู้สึกกระอักกระอ่วนก็จุกขึ้นมาถึงคอ ปลายนิ้วพลันเย็นเฉียบ มันกลายเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติไปแล้วกระมัง ที่จะรู้สึกเครียดทุกครั้งที่คิดถึงมันขึ้นมา
   แต่แล้ว อังเดรกลับไม่ได้ถามต่อดังที่กลัวเอาไว้ก่อน

   เจ้าตัวเพียงลุกขึ้นจากโซฟาและเดินไปทางบันได

   “ราตรีสวัสดิ์”

   คำทักทายที่ห่างหายไปนานกลับได้ยินอีกครั้งอย่างไม่คาดคิด แรงกระตุกในอกเสมือนตอบรับอยู่กลาย ๆ แม้จะไม่ได้เปล่งจากปากโดยตรง และเมื่อเดินตามไปดูก็เห็นว่าอังเดรตรงเข้าห้องตนเอง นั่นหมายความว่าคืนนี้จะเป็นคืนแรกนับจากพยายามหนีกลับบ้านที่จะได้นอนเพียงลำพัง แต่ว่า...ข้างในอกกลับเบาโหวงเหมือนถูกควานออกไปจนเหลือแต่ช่องว่างกลวงเปล่า

   อาจด้วยความรู้สึกเช่นนั้นที่ชักนำให้เขาไปยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของอังเดร เพียงแค่ยืนโดยไม่แน่ใจว่าตนเองต้องการอะไร แต่ทันใดนั้น ประตูกลับเปิดออกและปรากฏร่างอังเดรที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าชะเง้อมองออกมาเพราะประตูชนเข้ากับปลายเท้าซูเล่ยพอดี

   “มีอะไรหรือ?” เมื่อถูกถาม ซูเล่ยก็นิ่งคิดไปครู่หนึ่งแล้วเลื่อนสายตามองไปยังแขนเจ้าของห้อง พบว่าอีกฝ่ายถือผ้าขนหนูอยู่จึงนึกได้ว่าที่แท้อังเดรยังไม่อาบน้ำจึงเข้าไปเอาของใช้ส่วนตัวนี่เอง

   “เปล่าครับ แค่สงสัยนิดหน่อยแต่ตอนนี้ไม่แล้ว” หลังบอกปัดเรียบร้อย ซูเล่ยก็หมุนตัวไปทางห้องตัวเองพลางคิดว่าอีกไม่นานอังเดรก็คงจะตามเข้ามาเอง ทว่า...คืนนั้นอังเดรกลับไม่ได้เหยียบย่างเข้าไปในห้องของซูเล่ยเลยแม้แต่ครั้งเดียว

----------------------------->

   วันรุ่งขึ้น ซูเล่ยตื่นเช้ากว่าปกติซึ่งที่จริงแล้วมันคือเวลาปกติในตอนเริ่มแรกที่เขามาอาศัยอยู่ที่นี่ แต่เมื่อเดินลงไปชั้นล่างเพื่อเตรียมอาหารเช้า เขากลับพบว่ามีคนตื่นเช้ากว่า

   “ครับ เดี๋ยวผมกำลังจะออกไปหาพอดี ไม่คิดว่าคุณจะโทรมาหาผมเสียก่อน” ชายหนุ่มร่างสูงหนีบโทรศัพท์มือถือเอาไว้ด้วยไหล่ขณะเดินคนแก้วกาแฟอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่ไม่นานก็นั่งลงที่โซฟาตัวยาวแล้ววางแก้วกาแฟลง เสียงพูดคุยกับคนอีกฝั่งของสายยังไม่จบบทสนทนา “ใช่ครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วยถ้าคุณไม่รังเกียจ และผมก็หวังว่าคุณจะเข้าใจเพราะผมเองก็ไม่อยากงัดข้อกับคุณแบบนี้โดยไม่รู้ว่าอีกกี่ปีถึงจะจบเรื่อง”

   น้ำเสียงของอังเดรค่อนข้างแข็งกระด้างบ่งบอกว่าต้นสายไม่ใช่คนที่เจ้าตัวปรารถนาพิศวาสจะพูดคุยด้วยนัก ซึ่งเดาได้ไม่ยากเลยว่าเป็นใคร

   ซูเล่ยยืนอยู่กลางบันไดจนกระทั่งอังเดรวางสายและเริ่มจิบกาแฟ ตอนนั้นเองที่สายตาของชายหนุ่มเหลือบมาเห็น

   “มีอะไรหรือเปล่า?”

   “เปล่าครับ...คุณคุยกับ...คุณเวสลอยด์หรือ?”

   อังเดรไหวไหล่แทนการตอบรับ

   “เขาโทรมาหาฉันแต่เช้า บอกว่ามีเรื่องอยากจะพูดด้วย”

   “แล้วคุณคิดจะแข็งข้อใส่เขาหรือครับ?” แม้ซูเล่ยจะไม่ได้คิดว่าเป็นความคิดที่ดี แต่ใจหนึ่งก็อยากให้อังเดรเอาชนะพ่อตาได้เพื่อที่จะเป็นอิสระจากการควบคุมเสียที ซึ่งหากอังเดรทำสำเร็จ บางที...เขาก็อาจจะทำได้ในอนาคตอันใกล้เช่นกัน

   “เรียกว่าพูดคุยหาทางออกน่าจะดีกว่า บางทีการที่ฉันกับเขาคุยกันไม่รู้เรื่องเสียทีอาจจะเป็นเพราะฉันไม่ยอมเข้าไปเผชิยหน้าโดยตรงก็ได้” อังเดรว่าไปก็ยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ

   “เรื่องลอร์เรนหรือครับ?” เพราะเมื่อวานพูดคุยกันเรื่องนี้พอดี มันจึงไม่ได้ไปไกลกว่าข้อสันนิษฐานที่มีเค้าลางมากที่สุด

   “ก็ราว ๆ นั้น กลัวว่าจะถูกตำหนิหรือยังไง?” คิ้วดกเข้มเลิกขึ้นสูงในขณะที่ดวงตาสีอ่อนจับจ้องบนใบหน้าเจ้าของคำถามเมื่อครู่ แต่คนถามก็ไม่ได้ตอบคำถามข้อนี้เพราะคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องตอบ อังเดรจึงพูดต่อ “วันนี้ฉันไม่แน่ใจว่าจะกลับกี่โมง ไม่ต้องทำข้าวเที่ยงเผื่อก็แล้วกัน”

   ซูเล่ยรับคำแล้วเข้าครัวไป ไม่นานหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงประตูบ้าน ตอนที่ออกมาดูก็เห็นแต่เพียงแก้วกาแฟที่เย็นชืด

   เอเดรียนถูกปลุกขึ้นมาตอนสายตามปกติและลงมากินอาหารเช้าด้วยความสงสัย

   “แดดดี้ล่ะ?”

   “มีธุระน่ะ แต่คิดว่าตอนบ่าย ๆ คงจะกลับ” ว่าไป ซูเล่ยก็ตักอาหารใส่จานเอเดรียนและตนเองก่อนเดินไปรินนมใส่แก้วให้

   “ธุระที่โรงเรียนเหรอ?” เพราะเป็นวันหยุดที่พ่อควรจะได้อยู่บ้านกับตนเอง เอเดรียนจึงขี้สงสัยเป็นพิเศษและพยายามถามหา

   “ไม่ใช่หรอก...” ในเมื่อไม่รู้จะตอบอย่างไร พี่เลี้ยงจึงต้องหาเรื่องเบี่ยงประเด็นเสียเอง “จริงสิ แดดดี้บอกว่าให้เอเดรียนหัดเล่นออร์แกนเก่ง ๆ จะได้ร้องเพลงประกอบแล้วอัดไปให้แดดดี้ใช้สอนด้วยใช่ไหม? หลังจากกินเสร็จไปลองกันสักเพลงดีหรือเปล่า?”

   “อื้อ!” ด้วยความเป็นเด็ก เมื่อถูกเปลี่ยนเรื่องจึงโอนอ่อนตามไปในทันที “ซูจะทำเพลงกับเอเดรียนด้วยใช่ไหม? ซูจะร้องด้วยหรือเปล่า?”

   พูดถึงเรื่องร้องเพลงหรือดนตรี...นั่นไม่ใช่สิ่งที่ซูเล่ยถนัดเอาเสียเลย

   “เรื่องร้องเพลงคงไม่ไหว แต่จะช่วยดูเรื่องคีย์ก็แล้วกัน” ถึงแม้ออร์แกนเด็กเล่นจะไม่สามารถทำให้เป็นเสียงไพเราะเพราะพริ้งแบบที่อัดแผ่นเสียงกันได้ แต่สำหรับเด็ก แค่มีเสียงที่เปลี่ยนโทนไปเรื่อย ๆ ก็มากพอสำหรับการเรียนรู้เรื่องเสียงแล้ว เพียงแต่...หากปล่อยให้เล่นเสียงสูงต่อเนื่องกันบ่อย ๆ ถึงเด็กจะชอบแต่ผู้ใหญ่อย่างเขาอาจจะประสาทกินเอาได้

   เมื่อเอเดรียนกินเสร็จเรียบร้อย ซูเล่ยก็ปล่อยให้ไปเล่นตามสบายก่อนระหว่างที่ตนเองเริ่มต้นเก็บล้างข้าวของจะได้ไม่หมักหมมไปถึงตอนค่ำ

   แต่เวลานั้นเอง เสียงออดก็ดังขึ้น

   ซูเล่ยเดินออกไปเปิดรับเพราะเกรงจะเป็นคนแปลกหน้าและเอเดียนจะเป็นอันตราย ทว่าคนที่ยืนหน้าประตูกลับเป็นคนที่ควรจะมาถึงที่นี่เมื่อหลายนาทีก่อน

   “วันนี้มาสายนะลอร์เรน”

   “ฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะ แล้วเอเดรียนล่ะ?” หญิงสาวมองเข้าไปด้านในและเห็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยกำลังเล่นของขวัญวันเกิดด้วยความเห่อ ตอนนั้นเอง ซูเล่ยจึงได้เห็นผู้ชายในชุดไปรเวทสองคนที่ยืนรอข้างรถของลอร์เรน แต่เมื่อกำลังจะอ้าปากถาม หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้น “เดี๋ยวฉันดูแลเอเดรียนให้เอง ระหว่างนี้เธอก็ไปเก็บข้าวของเสียนะชูเลย์ ระวังอย่าให้อะไรตกหล่นจนต้องกลับมารับคืนอีกรอบล่ะ”

   เก็บของหรือ?

   เดี๋ยวสิ...

   “หรือว่าเธอ....”

   “ก็เธอบอกเองว่าอยากจะไปไม่ใช่หรือ?” เรียวคิ้วโก่งสวยเลิกสูง

   คำถามของลอร์เรนทำให้ซูเล่ยเข้าใจได้ในทันทีว่าทำไมเมื่อเช้านี้ลามอนต์จึงโทรมาเรียกตัวอังเดรออกไป เพราะหากอังเดรไม่อยู่...ทางของเขาก็สะดวก

   “แต่ว่าเอเดรียน...”

   “ชูเลย์ คนเราในบางเวลาก็ต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด ตอนนี้เป็นโอกาสที่เธอเฝ้ารอไม่ใช่หรือ?” หญิงสาวไม่รอให้อีกฝ่ายหาข้อโต้แย้งทำให้ซูเล่ยฉุกคิดขึ้นได้

   จริงอย่างที่ลอร์เรนว่า หากปล่อยเวลาให้ผ่านไปและอังเดรกลับมารู้เรื่องเข้า มันคงเป็นเรื่องยากกว่าเดิมที่จะไปจากที่นี่ ไม่ใช่แค่เพราะการหน่วงเหนี่ยวอย่างเอาแต่ใจของอังเดร แต่ใจของเขาเองก็อาจจะไม่สามารถผลักดันให้เท้าก้าวออกไปได้อีก

   “ฉันเข้าใจแล้ว...” ซูเล่ยกล่าวก่อนจะเดินขึ้นไปเก็บข้าวของ

TBC

[lizzii]

สงสารซู
ทำไมทั้งๆ ที่รู้ว่าซูคิดยังไงกับอังเดร
ยังจะมากีดกันอยู่ได้ เห้อออออ

[silverspoon]

ดี ลองไปดูซิ จะเป็นไง

[Damon]

เฮ้อ ตกลงเรื่องนี้ใครดื้อดึงสุด?

[Rafael]

เอาล่ะสิ
ซูจะไปแล้วนะ
แล้วทีนี้อังเดรจะทำยังไง
ดูเหมือนจะมีแผนอะไรบางอย่างนะ
แง้ววววว อยากรู้แล้วอะ

[aisen]

มาต่อแล้ว...จะไปไม่ไปดี คิดให้ดีนะ ซู นึกถึงใจตนเองด้วย

[wi_OoO_wi]

คนบางคนผ่านมาให้รักไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน
ทำได้แค่นี้เรื่องเธอกับฉันท่องไว้
คนบางคนผ่านมาแค่เขียนภาพเพื่อให้จดจำเอาไว้
แค่นี้ก็ดีมากแล้ว ได้มีความทรงจำที่แม้จะเจ็บก็สวยงาม

 

[Infinity 888]

  ไปเหอะซู ใช้ชีวิตที่ไม่ต้องมีใครกำหนดซะบ้าง

อังเดรก็พ่อจะอึมครึมไปไหน ครึ่งๆกลาง ไม่เคยพูดอะไรที่จะใช้ยึดเหนี่ยวจิตใจได้เลย 

[mur@s@ki]

อยากให้ซูเล่ยร้องเพลงพี่ตูน "ชีวิตแม้ต้องล่มลงตรงไหน แต่ฉันก็ยังยืนยันที่จะไป"


 

[Nus@nT@R@]

ซูเอ้ย....จะทำตัวเป็นตุ๊กตาไขลานไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย

[mild-dy]

สงสารซู ต้องทำไรฝืนใจตัวเอง

[ิbabobean]

ซูดูเหมือนจะครึ่งๆกลางๆ อยากไปแต่ก็ดูไม่อยากจากอะไรทำนองนั้น
แต่ที่เด็ดสุดเห็นจะเป็นโยคนี้ของอังเดรนะคะ “มันคงจะดีถ้าหากว่าเธอสามารถพูดเรื่องจริงกับฉันได้ทุกเรื่องแบบนี้”
คือก็อยากจะบอกทั้งพระเอกกับนายเอกเลยเหมือนกันค่ะ 55555 
แต่ว่าอังเดรพูดแบบนี้เหมือนมีนัยยะแอบแฝงยังไงชอบกลนะคะ
หรือว่าจะรู้อ่ะ นี่ก็รู้ไปตั้งหลายเรื่องแล้วนะ หูยยยยยย น่าสนใจมากค่ะ
ว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง จะหนีพ้นมั้ย แล้งอังเดรคุยอะไรกับพ่อซูอีก
เป็นอะไรที่อยากให้ถึงตอนหน้าไวไวแล้วจริงๆนะคะคุณนักเขียน ><

[iforgive]

ซูน่าสงสาร หวังว่าอังเดรจะเข่าใจซู

[quiicheh.]

มีใครรักซูบ้างมั้ยเนี่ยนอกจากเอเดรียน เอิ๊ก
ทุกๆคนในเรื่องนี้ก็ทำทุกอย่างเพื่อตัวเองหมด
ตาแก่ก็เพื่อตัวเองและลูกสาวที่ตายไปแล้วไม่มีวันฟื้น ทำไมชอบมากมั้ยอังเดรแต่งเองเลยสิ เซง
ลอร์เรนก็บ้า นั้นน้องทั้งคนไม่คิดจะขัดอะไรอีก
อังเดรนี่ก็บ้าใหญ่ ขัดใจสุดๆ ไม่ใช่ว่าไม่รั้งซูแล้วก็เลยตามเลยอีกนะ โอ้ยยย อินค่ะอิน

[mildmint0]

ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
วูตัดสินใจจะออกไปจากชีวิตอังเดรหรอ
ไม่เอาๆๆ พ่อซูไม่เคยรักซูเลย
ลอเรนก็ รู้ทั้งรู้  เรื่องซูกับอังเดร
ทำไมไม่ช่วยบ้างเลยหล่ะ
หงุดหงิดๆๆๆๆๆๆ
ปล.ดีใจมากๆเลย ที่รอบนี้แอบมาอัพไว
เพราะนั่งรอทุกวันเลย

[Ta_ii]

อยากรู้ว่าถ้าอังเดรกลับมาแล้วไม่เจอซูจะเป็นยังไง หึหึ

[2pmui]

จะมีนิยายอินเดียให้อ่านมั้ยนะ จะให้อังเดรวิ่งร้องเพลงตามซูข้ามเขาสักร้อยลูกซะให้เข็ด

[cheyp]

คนรอบข้างซูแต่ละคนนี่ทำให้รู้สึกหงุดหงิดจริงๆนะ
ทำอะไรอ้อมค้อม วางแผนอ้อมโลก แล้วคนที่รับผลกระทบมากที่สุดคือซู
พ่อกับพี่สาวที่ไม่น่าไว้ใจ ทำอะไรไม่คิดถึงใจคนอื่น กับอังเดรที่เป็นสุดยอดแห่งความโลเลไม่แน่นอน
คนเดียวที่ไว้ใจได้คงเป็นเอเดรียนล่ะมั้ง

งั้นเชียร์เอเดรียน หนูน้อยน่ารักแทนดีกว่า

[JustWait]

โอยซูขา

[raluf]

อยากคิดแบบโลกสวยนะ คือพ่อยากลองใจอังเดรว่าซูหายไปอังเดรจะเป็นยังไง จะไปรับตัวกลับมาไหม
ส่วนในแง่ร้าย ไม่มีใครรักซูจริงสักคนนอกจากเอเดรียน

[MinKKniM]

กลับจีนเหอะซู เริ่มต้นชีวิตใหม่ หนีให้พ้นจากคนพวกนี้ 

[๐๐ตะวัน๐๐]

ซูจะไปแล้ว อังเดรกลับมาด่วนเลย