CHAPTER 21
“สิ่งที่ดีที่สุด” “กลับบ้านดีๆ นะ” ผมเอ่ยปากกับเจ้าพี่เลี้ยงเด็กหลังจากพวกเราทานอาหารที่บ้านเสร็จ ฟ้าครามเองก็กำลังจะกลับบ้านเหมือนกับทุกๆ วัน
“ครับ~” อีกฝ่ายคลี่ยิ้มเผล่ “ฝันดีนะครับ”
“อื้อ” ผมพยักหน้า แต่เขาก็ยังไม่ไปจากประตูบ้านสักทีจนผมต้องเลิกคิ้ว “...ฝันดีนะ?” ไม่มั่นใจนักว่าที่เขาอยากได้ยินคือคำนี้รึเปล่า
เท่านั้นแหละ ฟ้าครามยิ้มกว้างกว่าเก่า ทำหน้าปลื้มปริ่มสุดๆ “ในที่สุดคุณเพชรก็เข้าใจผมสักที”
“ปัญญาอ่อน” ผมว่าอย่างติดขำ
“คุณเพชรอ่ะ!” อีกฝ่ายเริ่มที่จะทำหน้างอ “งั้นผมไปแล้วนะครับ”
“เชิญ”
“คุณเพชร!” ผมเลิกคิ้วเป็นการยียวนนิดหน่อยก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ผมชอบนะเวลาที่เขาทำหน้าบู่เหมือนกับเด็กโดนขัดใจ เพราะผมมองว่าเขาน่ารักดีนี่แหละผมเลยชอบแกล้งเขาบ่อยๆ
สุดท้ายเขาก็บ่นงึมงำๆ อยู่อีกสักแป๊บก่อนที่จะเดินออกไปจากหน้าประตู ไม่ลืมที่จะหันมามองผมตาละห้อยจนผมนึกขำ... แค่วันเสาร์เท่านั้นเอง ไม่ได้เจอกันสองวันมาทำจะเป็นจะตาย โธ่เอ๊ย!
ว่าก็ว่าเถอะ ไม่ใช่แค่เขาหรอก... ช่วงหลังๆ มานี่ผมก็แอบเบื่อวันเสาร์ – อาทิตย์เหมือนกันนั่นแหละ
ผมอดไม่ได้ที่จะเบ้หน้าให้ตัวเอง
...ฟอร์มเยอะเนอะนายพชร หลังจากลงกลอนประตูอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน หลานกำลังนั่งเล่นเกมในไอแพดของผมอยู่ ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ถ้าแกไม่ได้ติดมากผมก็ให้แกเล่นไป ถือว่าคลายเครียด
“พระพายคะ” ผมเอ่ยปากเรียกแก “เดี๋ยวน้าไปอาบน้ำก่อนนะ”
“ค่า~” แกขานรับก่อนที่จะก้มไปเล่นเกมต่อ
ผมยิ้มขำกับความเป็นเด็กของแก ตอนนี้ผมไม่อยากจะพูดอะไรมากหรอก... ผมกลัวหลานคิดถึงพ่อน่ะ
แกไม่ได้ถามผมเหมือนอาทิตย์ก่อนๆ มาว่าคุณพ่อของแกจะมาเมื่อไหร่ จะว่าไปมันก็เกือบจะเดือนแล้วที่เขาไม่ได้โผล่หน้ามาหาพระพายเลย ตั้งแต่มีเรื่องปัญหาบริษัท อาทิตย์ถัดมาก็มาบอกว่าหย่า โวะ... เอากับเขาสิ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณปฐพีเคลียร์เรื่องเหล่านั้นเรียบร้อยรึยัง
ผมเดินหยิบชุดนอน กำลังจะเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างก่อน
ครืด...
ผมเลิกคิ้วและคว้าโทรศัพท์ตัวเองมาดูว่าใครเป็นคนโทรมาก่อนที่จะรู้สึกตัวชาวาบไปหมด ให้ตายเถอะ พูดถึงก็โทรมาเลยแฮะ
“ครับคุณปฐพี” ผมกรอกเสียงเข้าไปหลังกดรับสายแล้ว
[พรุ่งนี้ผมจะไปหาที่บ้านนะครับ] ผมเงียบไปชั่วครู่ หลับตาลงและพูดอะไรบางอย่างกับตัวเอง
...ถึงเวลาแล้วล่ะมั้ง
“พระพายอยากให้คุณมาตั้งนานแล้ว”
[ขอโทษด้วยนะ พอดีเรื่องยุ่งๆ มันเพิ่งจบน่ะ] เขาหัวเราะออกมาเสียงแห้ง [สักประมาณสิบโมงผมจะไปหาแล้วกันนะ]
“เชิญครับ” ผมไม่คิดจะปฏิเสธอะไร
[แล้ว... คุณเพชรพูดกับพระพาย ‘เรื่องนั้น’ ยังครับ?] ผมนิ่งไปเล็กน้อยกับคำถามตรงๆ เช่นนั้นก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา “ยังเลยครับ คุณมาคุยเองดีกว่า” ผมตอบไปตามที่คิด แม้จะพูดไม่หมดก็ตามที
ผมจะบอกได้หรือว่าผมไม่กล้าพูด... ว่าพระพายจะไม่อยู่กับผมแล้ว
[อ๋อ...] ปลายสายพึมพำออกมาเบาๆ [เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมค่อยคุยกับลูกก็ได้]
“อื้อ” ผมพยักหน้านิดหน่อย “คุณจะเอาแกไปดูแลตอนไหนเหรอครับ”
เขาเงียบไปเล็กน้อย คล้ายกับกรุ่นคิดก่อนที่จะตอบคำตอบที่ชวนใจหายออกมา [อีกสักสองอาทิตย์ล่ะมั้งครับ]
เวลา... เหลือน้อยจนน่าใจหาย
“แล้วคุณลดา...?” ผมใช้เวลาคลำหาเสียงตัวเองอยู่ชั่วครู่ถึงจะเอ่ยออกมาได้
[ย้ายออกแล้วล่ะครับ ผมไม่คิดจะให้เขาอยู่ต่ออยู่แล้ว] น้ำเสียงของคุณปฐพีดูเศร้านิดๆ
ผมไม่ได้ถามอะไรละลาบละล้วงไปมากกว่านั้น ไม่รู้ว่าจะถามไปทำไม ถ้าคุณลดาไม่มายุ่งเกี่ยวอะไรกับหลานอีกผมก็วางใจได้ พวกเราคุยกันเรื่องทั่วไปอีกสองสามประโยคก่อนที่จะวางสาย
ในตอนนั้นผมโยนความคิดที่จะอาบน้ำทิ้ง แต่เดินลงไปนอนทิ้งตัวบนเตียงและเงยหน้ามองเพดาน
...นี่พระพายจะไม่อยู่นี่แล้วจริงๆ เหรอ?
ผมนอนกลิ้งตัวอยู่พักใหญ่ รู้สึกว่าหัวสมองตัวเองตื้อๆ ชอบกล ผมนึกว่าจะเหลือเวลามากกว่านั้นเสียอีก อย่างว่าแหละ ระยะเวลาแหง่ความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ
นานทีเดียวกว่าผมจะได้สติ ผมไม่ทันอาบน้ำด้วยซ้ำ ลงมาก็เห็นหลานวางไอแพดลงแต่เปลี่ยนไปเปิดทีวีดูแทน ผมเดินลงไปฟัดแก้มแกเบาๆ
“พรุ่งนี้วันอะไรเอ่ยยย?”
หลานหันมา “วันเสาร์ค่ะ” แกขมวดคิ้วเล็กๆ เป็นโบจนผมนึกขำ
“แล้วจะได้เจอใครมั้ย”
“...เอ๋” พระพายทำท่างุนงงอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะตะโกนออกมา
“คุณพ่อจะมาเหรอคะ!”ผมยิ้มพลางฟัดแก้มยุ้ยๆ ของแก หลานยิ้มจนผมเห็นแล้วนึกเหมื่อยแก้มแทน พระพายหันมามองผมและถามย้ำอย่างตื่นเต้น
“คุณพ่อจะมาจริงๆ เหรอคะ”
“ใช่จ้า”
“เย้!” หลานกระโดดลงจากโซฟาและวิ่งไปรอบๆ บ้านทันที รอยยิ้มที่ประดับบนแก้มแดงเปล่งปลั่งทำให้ผมเห็นแล้วมีความสุขจนยิ้มตามไปด้วย แม้ส่วนหนึ่งในใจจะรู้สึกเศร้าไม่น้อย
พระพายคงดีใจ... และพรุ่งนี้แกคงจะดีใจมากกว่านี้อีกกับข่าวดีของพ่อตัวเอง
ข่าวดีที่ว่าแกจะได้อยู่กับคุณพ่อของแกทุกๆ วันหลังจากนี้ราวๆ เจ็ดโมงหลานถึงกับเดินมาปลุกผมที่ห้องทั้งๆ ที่ปกติแกไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้มาก่อน
“น้าเพชรค้า~” ไม่ได้ส่งเสียงเรียกเปล่า หลานถึงกับเดินมาอยู่ข้างเตียงและเอามือป้อมๆ มาจิ้มแก้มผมเบาๆ “น้าเพชรขา เช้าแล้วนะคะ”
ผมแอบเบ้ปาก อาจจะเป็นเพราะได้สติแล้วแต่ยังไม่พร้อมจะลุกก่อนที่จะลืมตาขึ้นมองแก “พระพาย จะตื่นเช้าไปไหนน่ะลูก”
“วันนี้วันเสาร์ไงคะ” หลานยิ้มแป้น “วันนี้คุณพ่อจะมา”
“คุณพ่อไม่ตื่นเช้าขนาดนี้หรอกค่า” ผมว่าเสียงงัวเงียก่อนที่จะค่อยๆ ตัดใจจากหมอน ดันกายขึ้นเปลี่ยนมานั่งพิงพนักเตียงแทน “มานี่มาๆ” ผมตบที่ว่างข้างๆ แต่ไม่ทันรอให้แกปีนขึ้นมาเองผมก็ก้มลงไปอุ้มแกมานั่งบนตักเสียก่อน “จะรีบตื่นเช้าไปไหนฮะเรา”
“พระพายอยากเจอคุณพ่อเร็วๆ” แกยิ้มจนผมนึกหมั่นเขี้ยว
“คุณพ่อพระพายยังไม่มาเลย” ว่าพลางกดจูบลงบนกระหม่อมแกแบบที่ทำบ่อยๆ “หิวรึยังคะ เดี๋ยวน้าไปทำอาหารให้”
“ยังไม่หิวค่า” หลานตอบเสียงฉะฉาน “วันนี้คุณพ่อจะมากี่โมงคะ”
“คงประมาณสิบโมงแหละ”
ผมตอบแกไปตามจริงพลางลูบผมยาวสลวยของแกเล่นเบาๆ ผมพระพายยาวตรง สีดำขลับ ได้เชื้อแม่มาเต็มๆ เอาเถอะ... ลูกของคุณปฐพีทั้งสองคนก็ได้เชื้อแม่มาเต็มๆ ทั้งคู่ หลานผมนี่อย่างกับก๊อปปี้โครโมโซมพี่เพลงแล้วแปะเสียอย่างงั้น ส่วนลูกอีกคนก็ได้ยินเขาบอกว่าหน้าเหมือนกับเมียใหม่เขามากกว่าเขาเสียอีก เหอ เชื้อไม่แรงสินะ
“พระพายอยากไปทำอะไรมั้ย” ผมเอ่ยปากถามเมื่อนึกขึ้นมาได้ “เผื่อจะได้บอกคุณพ่อไง อยากไปดูหนัง ไปกินอะไรมั้ยคะ”
“ไม่ค่า”
“ไม่เลยเหรอ?”
“พระพายอยากเจอคุณพ่อ... แค่นั้นพอแล้วค่ะ”ผมอดคิดไม่ได้ว่าคุณปฐพีน่าอิจฉาเสียเหลือเกินที่มีลูกเป็นพระพาย เป็นเด็กที่น่ารักขนาดนี้... ถ้าผมมีลูกผมก็อยากจะมีลูกแบบนี้บ้างจังนะ
แต่ผมคงไม่มีลูกหรอก... ฟ้าครามมีลูกไม่ได้สักหน่อย
...
ฮะ!?“น้าเพชรตีหัวตัวเองทำไมคะ!” เสียงแหลมๆ ของแกตะโกนออกมาเสียงจนผมตกใจ แต่ผมทำได้แค่ยิ้มเจื่อนๆ ให้หลานที่เอามือป้อมๆ มาจับมือผม “ไม่ตีน้า เดี๋ยวหัวน้าเพชรจะเจ็บ~”
ผมหัวเราะแห้งๆ
ถ้าพระพายมารู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ แกคงจะไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมผมถึงยกมือขึ้นมาทึ้งหัวตัวเองแบบนั้น... ให้ตายเถอะ ผมเผลอคิดถึงหน้าหมอนั่นตอนพูดเรื่องลูกได้ยังไง ตลกชะมัด
ผมนั่งคุยนู่นนี่กับหลานอยู่อีกสักพักก่อนที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำเมื่อพระพายบ่นว่ารายการประจำของเธอมาแล้ว (การ์ตูนในช่องเคเบิ้ล) ก่อนที่จะลงไปทำข้าวเช้าให้แกทาน หลังจากนั้นก็ทานข้าวกับหลาน ไปดูทีวีกับหลานตามกิจวัตรประจำวันเสาร์ – อาทิตย์
ปกติเสียจนน่าใจหาย... ว่าถ้าหลานไม่อยู่ผมจะทำอะไรตอนอยู่บ้านคนเดียว
พอประมาณเก้าโมงเศษๆ ผมก็ลงมารดน้ำต้นไม้ จัดการเก็บเสื้อผ้าอยู่บ้านที่ตากไว้ (ถ้าเป็นเสื้อผ้าทำงานผมส่งซักรีด) ยังไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงออดดังจากหน้าบ้าน
“คุณพ่อ!”
ผมยังไม่ทันจะเดินไปด้วยซ้ำ พระพายก็วิ่งตัวปลิวไปที่หน้าประตูเสียแล้ว “ระวังล้มนะ!” ผมตะโกนเตือนพลางเดินตามแกไป
คุณปฐพีนั่นแหละที่ยืนอยู่ที่หน้าประตู พระพายวิ่งไปเปิดประตูให้แล้วโถมเข้าหาพ่อของแกเต็มรักเลยทีเดียว ทั้งสองคนยิ้มแก้มแทบแตกจนผมเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
“คิดถึงลูกจัง” คุณปฐพีเอ่ยออกมาพลางกะเตงหลานที่เกาะตัวเองเหมือนหมีโคอาลากอดต้นไม้เดินเข้ามาในบ้านและหันมาทักผม “สบายดีรึเปล่าครับ”
“ก็... โอเค” ผมตอบไปตามจริงก่อนที่จะเหลือบมองหน้าเขา “คุณโทรมนะ”
“นิดหน่อย” พ่อของพระพายทำเพียงหัวเราะแห้งๆ ให้เท่านั้น ผมยักไหล่ ไม่ได้ตอบอะไรก่อนที่เขาจะยื่นถุงสองสามถุงมา “ของฝากครับ”
ผมขมวดคิ้ว “ไปไหนมาเหรอครับ?”
“โรงพยาบาลน่ะ” ผมถึงกับร้องอุทานมาโดยอัตโนมัติ บ้ารึเปล่าวะ... ไปโรงพยาบาลแล้วซื้ออะไรมาฝากกู ยาระงับประสาทรึไง? “พอดีมีร้านขนมหน้าโรงพยาบาลเลยซื้อมาฝาก”
“อ๋อ... ขอบคุณครับ” ไอ้เราก็นึกว่าเขาเอายาระงับประสาทมาให้ “แล้วไปทำไมที่โรงพยาลน่ะครับ”
“ภาพพิมพ์ไม่สบาย เป็นปอดบวม”
“แกเป็นอะไรมากมั้ย”
“ไม่หรอกครับ เดี๋ยววันนี้ก็กลับบ้านแล้ว” คุณปฐพียิ้ม
“คุณพ่อขา น้องเป็นอะไรเหรอคะ!” หลานชะโงกหน้าขึ้นมาถามพ่อตัวเองทันที “ทำไมน้องต้องไปโรงพยาบาล”
“น้องดีขึ้นแล้วจ้า”
“งั้นพระพายไปหาน้องได้มั้ยคะ” พระพายยิ้มแป้น “นะคุณพ่อ น้าๆๆ”
คุณปฐพีแกหันมามองทางผมซึ่งผมก็ได้แค่ยิ้มกลับไปให้ เป็นเชิงบอกว่า ‘ตามใจคุณเถอะ’ เท่านั้น คุณปฐพีเลยตกลงรับคำลูก
“เดี๋ยวพาไปนะจ๊ะ”
“เย้! คุณพ่อใจดีที่ซู้ดดด”
ผมแกล้งทำหน้างอ “แล้วน้าเพชรไม่ใจดีเหรอคะ”
“โอ๋ๆ น้าเพชรก็ใจดีน้า น้าเพชรอย่างอนพระพายน้า” ...เชื่อเถอะ หลานผมน่ารักจริงๆ มีการยื่นนิ้วก้อยมาให้ด้วย ก็เอากับแกสิ
ผมอดไม่ได้ที่จะขยี้ผมแกอย่างเอ็นดูก่อนที่จะเชิญคุณปฐพีขึ้นบ้าน
พอคุณปฐพีหย่อนกายนั่งบนโซฟาโดยมีผมเป็นคนเสริฟน้ำให้ตามประสาเจ้าบ้าน พระพายก็จ้อไม่หยุดว่าวันๆ แกทำอะไรกับฟ้าครามบ้าง เล่นอะไรกันบ้าง วันก่อนไปดูดิสนี่ย์ออนไอซ์มาสนุกแค่ไหน ผมก็นึกงงว่าวันๆ หนึ่งของพระพายมีเวลาเยอะขนาดนั้นเชียวหรือ ถึงได้พูดไม่หยุดปาก
“แล้วหลังจากนี้คุณพ่อจะมาหาพระพายบ่อยๆ มั้ย” หลานเอ่ยปากถาม
คุณปฐพีหันมามองผมครู่หนึ่ง “เดี๋ยวหลังจากนี้คุณพ่อจะมาอยู่กับพระพายบ่อยๆ นะ” เขาว่าพลางลูบผมสีเข้มของลูกตัวเองอย่างเบามือ
“คุณพ่อมาหาพระพายทุกวันเลยได้มั้ย”“...” ผมเม้มปากแน่นกับคำพูดนั้น เห็นได้ชัดเจนว่าสิ่งที่หลานปรารถนาคืออะไร แกต้องการ ‘พ่อ’ ของแก สายเลือดของแก ครอบครัวที่แท้จริงของแก... ใช่ นั่นคือสิ่งที่แกต้องการ และนั่นคือสิ่งที่ผมให้ไม่ได้
พ่อของพระพายเหลือบตามองผมที่ได้แต่ยิ้มให้เขาเป็นเชิงว่าเชิญเขาพูดได้เลย
“เดี๋ยวพระพายจะได้อยู่กับพ่อทุกวันเลย” เขายิ้ม เอามือสางผมหลานอย่างอ่อนโยนและก้มลงจูบที่หน้าผากเนียนของลูกสาวตัวเอง ก่อนที่จะพูดคำนั้นออกมาในที่สุด
“พระพายไปอยู่กับพ่อนะลูก” หลานนิ่งไปชั่วครู่ “ไปอยู่...?”
“ใช่ ไปอยู่บ้านพ่อไง บ้านที่หนูเคยอยู่” คุณปฐพีย้ำ
“พระพายจะได้เจอพ่อทุกวันเลยเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ”
“ได้เจอน้องด้วย”
“ใช่”
“เย้!” หลานโถมตัวเข้าหาคุณปฐพีอย่างแรงจนคุณปฐพีแทบล้มกลิ้ง แกยิ้ม... ยิ้มกว้างมากๆ ยิ้มจนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้างเหมือนกับพี่เพลง “ไปค่ะๆ พระพายจะไปอยู่กับพ่อนะ” ก่อนที่แกจะหันมาทางผม “ได้ใช่มั้ยคะน้าเพชร”
ผมยิ้มก่อนที่จะตอบออกมาเสียงแหบพร่า “ได้สิคะ”
...และได้แค่บอกตัวเองว่านี่คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับแกแล้ว พระพายไปทานข้าวกับคุณปฐพี ซ้ำคืนนี้ยังจะไปนอนที่บ้านของพ่อแกอีกต่างหาก ส่วนผมก็ปฏิเสธคำชวนนั้นไปและบอกว่าอยากนอนพักอยู่ที่บ้าน
ผมต้องทำให้ชิน... ผมคิดแบบนั้น
แต่... ทำไมบ้านมันเงียบอย่างงี้นะ ครืด~
ผมคว้าโทรศัพท์ที่สั่นของตัวเองขึ้นมาดู พบว่าเป็นสายที่โทรเข้ามา ผมพ่นลมหายใจเบาๆ ก่อนที่จะกดรับสายด้วยรอยยิ้มบางๆ
[คุณเพชรครับ~] ก็มีอยู่คนเดียวใช่มั้ยล่ะที่เรียกผมว่า ‘คุณเพชร’ ด้วยเสียงระรื่นแบบนี้ [ทำอะไรอยู่น่ะครับ]
“นั่งอยู่คนเดียว” ผมตอบไปตามจริง “มีอะไรเหรอ”
[แค่อยากโทรหาน่ะ] ฟ้าครามว่าแบบนั้นก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากปลายสาย [พระพายล่ะครับ ทำอะไรอยู่]
“...”
[คุณเพชร?]
“พระพาย... ไม่อยู่แล้ว” ผมพูดออกมาเสียงแผ่ว “บ้านเงียบมากเลย...” ได้แต่พึมพำออกมาเบาๆ และรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัวอย่างไร้สาเหตุ
ไม่ใช่หรอก มันมีสาเหตุ
น้ำตาผมไง-------------------------------------------
เราเป็นคนชอบดราม่า 
ไม่รู้ว่าคุณพ่อทั้งสองจะไม่โสดตอนไหน
เดี๋ยวปั๊ดจับมาได้กันเองเลย โว้วววว 
หัวข้อ: SINGLE PAPA คุณพ่อยังโสด (ปก+รายละเอียดหนังสือ / P.22 : 16.02.14) [จบแล้ว] (อ่าน 277908 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก