Chocolate lover
12 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2009 วันนี้เป็นวันพฤหัสบดี แต่เป็นวันกลางสัปดาห์ ที่ยุ่งเหลือเกินของปีสำหรับผม เพราะเหลืออีกแค่วันเดียวที่ต้องเตรียมช็อคโกแล็ต สำหรับวาเลนไทน์ปีนี้ นาฬิกาติดผนังบ่งชี้ว่าตอนนี้เวลาสามทุ่มสี่สิบห้าแล้ว ขนมชิ้นสุดท้ายของผมก็เสร็จพอดี ผมยืนมองขนมด้วยความภาคภูมิใจ ปีนี้ผมทำรายการขนมจากช็อคโกแล็ต เพื่อต้อนรับวันวาเลนไทน์ ตั้งแต่ ช็อคโกแลตเค้ก ,ซาเซอร์ เค้ก, ช็อกโกแลตออเรนจ์เค้ก,จินเจอร์เบรด ,ฟองด๊องท์ชอร์ทเบรด,คุ้กกี้ครีมชีส และอีกหลายอย่าง แต่ที่ขาดไม่ได้สำหรับวาเลนไทน์ ก็คือช็อคโกแล็ตแบบก้อน ที่ผมทำออกมาซะหลายแบบ แต่ที่แน่ๆก็รูปหัวใจละอย่างหนึ่ง
จะมีใครบ้างหนอที่รู้ว่าช็อคโกแล็ตมาจากไหน รู้หรือเปล่าว่าชาวอินเดียนแดงและชาวแอสเท็คเป็นพวกแรกที่ค้นพบต้นโกโก้ ซึ่งเมล็ดโกโก้นี้แหละคือที่มาของ"ช็อคโกแล็ต"
"พี่พาย ยืนเหม่ออะไรอยู่"
เสียงใสๆที่ปลุกผมจากผะวัง ซึ่งตอนนี้เจ้าของเสียงนั่นกำลังดึงแขนเสื้อผมอยู่ เหมือนจะเรียกร้องความสนใจของผมไปหาเธอ
"มีอะไรละครับ คุณน้องโดนัทของพี่ พี่นึกว่าเรากลับบ้านแล้วนะเนี๊ยะ"
ผมเอามือลูบหัวน้องสาวของผมเบาๆ ปีนี้โดนัทโตเป็นสาว เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว สิบแปดแล้วสินะ นี้ผมอายุจะอย่างเข้ายี่สิบสี่แล้วเหรอ ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน ผมนึกว่าเพิ่งจบมาไม่กี่เดือนเอง
"กลับบ้านเถอะ โดนัทเหนื่อยแล้ว อยากนอน"
น้ำเสียงขี้อ้อนของน้องสาวทำให้ผมใจอ่อนกับเธอเสียทุกครั้ง ตั้งแต่แม่เสียไปเธอก็ยิ่งติดผมแจ ก็คงเหมือนกับร้านนี้ที่เป็นสมบัติตกทอดของแม่มาให้ผม มันเป็นเหมือนส่วนหนึ่งในชีวิตผมไปแล้ว ผมยังจำได้สมัยเด็กๆ ที่ผมจะเป็นลูกมือช่วยแม่ทำขนมอยู่ในครัว กลิ่นหอมของคุกกี้ที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ๆ พายไก่ที่กรอบอร่อย จนผมโตเป็นหนุ่มก็ยังต้องทำ มันทำให้ผมเรียนรู้และจดจำวิธีการทำขนมได้อย่างที่ไม่มีวันจะลืมมันได้เลย
"ป่ะ พี่ก็เหนื่อยแล้ว เราไปปิดร้านก่อนนะ พี่เก็บของอีกนิดหน่อย เดี๋ยวไปช่วยปิด"
"พี่พาย"
"ฮือ.."
"อีกสองวันวันเกิดพี่พายแล้วนะพี่พายอยากได้อะไร"
จริงด้วยสิ ผมลืมวันเกิดตัวเองเสียสนิทเลย มัวยุ่งๆกับการเตรียมขนมไว้ขาย แต่วันเกิดปีนี้จะมีอะไรดีๆ ได้เล่า ในเมื่อผมไม่มีเขาคนนั้นอยู่ข้างๆเสียแล้ว
"อยากให้เราเป็นเด็กดี เชื่อฟังพี่บ้างงัย"
ผมตอบคำถามของน้องสาวไป พร้อมด้วยรอยยิ้ม ที่ผมหวังจะให้มันช่วยลบอดีตเศร้าๆของผมออกไป
บ้างอดีตของผมกับเขาคนนั้น
..............................................
13 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2009 วันนี้เป็นวันศุกร์ ผมเปิดร้านตั้งแต่เก้าโมงเช้า ทั้งๆที่ปกติจะเปิดสี่โมงเช้า
กว่าจะปิดร้านก็สี่ทุ่ม ไม่นานหลังจากที่เปิดร้านก็มีลูกค้าแวะเวียนมาซื้อขนม ทั้งขาประจำ ขาจร ส่วนมากจะมีแต่เด็กผู้หญิง ที่มาหาซื้อช็อคโกแล็ตไปให้หนุ่มที่ตัวเองหลงรักเสียมาก แล้วก็เป็นตามที่ผมคิด ช็อคโกแล็ตแบบแท่งและรูปร่างต่างๆรวมถึงรูปหัวใจ ขายดีกว่าพวกเค้กและคุกกี้ ยังดีที่ผมทำช็อคโกแล็ตไว้เยอะพอสมควร ยังมีเหลือพอให้ขายพรุ่งนี้ได้อีก พอบ่ายๆลูกค้าก็เริ่มบางตา ทำให้ผมมีเวลาที่จัดเรียงขนมในตู้โชว์เสียใหม่
"ขอโทษค่ะ ขอซื้อช็อคโกแลตหน่อยคะ"
ผมรีบเงยหน้าขึ้นจากถาดขนม ทำให้ผมสามารถมองเห็นหน้าของลูกค้าที่กำลังยืนอยู่ตรงข้ามผม โดยมีแค่ตู้โชว์ขนมใสๆกั้นอยู่ก็เท่านั่นเอง "คล้ายจัง ทั้งรูปหน้าที่เรียว ตาเป็นประกาย คิ้วได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากที่มีสีอมชมพูนิดๆนั่นอีก" ผมยืนนิ่งคล้ายกับถูกสะกดให้มองหน้าหญิงสาวตรงหน้า กว่าจะรู้ตัวก็เพราะเสียงกระแอมของเธอคนนั้น
"เอ้อ...ขอโทษครับ ที่ผมเสียมารยาทไปหน่อย"
ผมรีบกล่าวขอโทษเธอ เพราะเห็นเธอหน้าบึ่งตึง ไม่เหมือนกับเสียงที่ผมได้ยินเมื่อกี้ ที่บ่งบอกว่าเจ้าของเสียงกำลังอารมณ์ดี
"จะรับอะไรดีครับ วันนี้ทางร้านจัดเตรียมขนมสำหรับวันวาเลนไทน์โดยเฉพาะเลยนะครับ"
"อืม....คืออยากได้ช็อคโกแล็ตนะคะ แต่ไม่รู้จะเลือกอย่างไหนดี"
เสียงของหญิงสาวเหมือนกำลังลังเลใจ ที่จะเลือกซื้อ ตาของเธอก็คอยแต่จะมองช็อคโกแล็ตที่อยู่ตู้โชว์ สงสัยจะซื้อไปให้แฟน มันก็ต้องใช่ อยู่แล้ว ก็ตอนนี้อยู่ในช่วงวาเลนไทน์นี่น่า
"จะรับ ช็อคโกแล็ตแทนใจ ที่ใช้ไว้น์ช็อคโกแล็ตกับดาร์กช็อคโกแล็ตทำเป็นชั้นๆ หรือ จะลองรับ ช็อคโกแล็ตบาร์ ที่ไส่พวกธัญพืชด้วยก็ดีนะครับ ดีต่อสุขภาพ"
"อืม...เหรอคะ...แต่..อยากได้ที่พิเศษๆหน่อยอ่ะคะ"
ลูกค้าสาวของผมยังมองขนมในตู้โชว์เสียอย่างไม่วางตา ผมก็แอบมองเธออยู่เหมือนกัน "เหมือนจริงๆ เหมือนเสียจนทำให้ผมนึกถึงใครบางคนขึ้นมา"
"คุณว่า น่าจะเอาแบบไหนให้แฟนดีค่ะ"
เธอเงยหน้าขึ้นมาเสียดื้อๆ มันทำให้ผมต้องรีบก้มมองขนม เผื่อเธอจะไม่ทันสังเกตว่าผมแอบมองเธออยู่
"เอ้อ....แล้วแฟนคุณ เขาชอบแบบไหนละครับ เอาบุคลิกก็ได้ครับ ผมจะได้ลองเลือกให้ถูก"
"คือ..เขาคล้ายๆคุณน่ะค่ะ หมายถึงท่าทางนะคะ แต่ตอนนี้เขาโกรธอยู่ เลยไม่รู้จะง้อยังไงดี กะจะซื้อช็อคโกแล็ตไปให้เขา"
น้ำเสียงของเธอเหมือนเศร้าใจหน่อยๆ น่าสงสารนี้มันเทศกาลแห่งความรัก แต่กลับมีคนที่ต้องทรมานกับความรักเหมือนผมอีกคนอย่างงั้นเหรอ"
"อืม...งั้นผมว่าคุณลองเอา เรียลเลิฟเวอร์ ไปให้เขาดีไหม? ครับ ทำมาจากไวน์ช็อคโกแล็ตผสมนม ผมก็ยังชอบเลยครับ ไม่มีรสขมแถมคาเฟอีนยังน้อยกว่าช็อคโกแล็ตธรรมดาด้วยนะครับ"
ผมรีบชี้ให้เธอดู "เรียลเลิฟเวอร์" ซึ่งอยู่มุมตู้ด้านหนึ่ง มันทำเป็นรูปหัวใจเล็กๆสองดวงคล้องกันอยู่
"คะ เอาอันนี้ละค่ะ"
เธอยิ้มหวานมาให้ผม ตาเป็นประกายเหมือนเด็กเล็กๆได้ของเล่นถูกใจ ผมจัดการห่อขนมให้เธอพลางถามเธอว่าจะห่อกล่องด้วยไหม? แต่เธอกลับไม่ห่อเสียได้ แต่ช่างเถอะ เธอเอาไปให้แฟนเธอนี้น่า ผมจะยุ่งกับเขาทำไมกัน ผมยื่นขนมที่ใส่ถุงเรียบร้อยให้เธอ พร้อมรับเงินค่าขนม
"ขอบคุณมากครับ วันหลังมาอุดหนุนใหม่นะครับ"
"ค่ะ ขอบคุณเหมือนกันที่ช่วยเลือกขนมนะค่ะ"
เธอก้าวขาเดินออกจากร้านของผมไปเสียแล้ว ผมมองเธอจนเธอลับหายไปกับฝูงชนบนบาทวิถี
.............................................
ตอนนี้แสงของดวงตะวันลับหายไปแล้ว มีแต่ความมืดที่เข้ามาแทนที่ ผมมองนาฬิกาตอนนี้หกโมงเย็น
แล้ว แต่น้องสาวของผมยังไม่โผล่มาที่ร้านเลย ทั้งๆที่โดนัทไม่เคยเกเร เลยซักครั้งตั่งแต่แม่เสียไป มันทำให้ผมห่วงน้องสาวขึ้นมาตงิด ๆ แต่ไม่นานเจ้าตัวที่ทำให้ผมห่วงก็เดินเข้ามาในร้าน
"พี่พาย โดนัทเหนื่อยจังเลย"
น้องสาวผมพอมาถึงก็อ้อนเสียเสียงอ่อย ทำท่าทางเหมือนกับไปทำอะไรมาซักอย่างที่ต้องออกแรงมาก แค่ไปเรียนแค่นี้เอง เด็กน่าเด็ก
"อืม เอาอะไรเย็นๆมั๊ย เดี๋ยวพี่ทำให้"
"ดีๆ พี่พายทำอะไรก็อร่อยอยู่แล้วล่ะ"
ผมหันหลัง เดินไปบาร์เครื่องดื่ม ทำอะไรดีน่า โฟลตช็อคโกแล็ตแล้วกัน ผมหยิบช็อคโกแล็ตที่ชงสำเร็จออกมาจากตู้เย็นก่อนเทลงโถเครื่องปั่นกะปริมาณพอดีที่น้องสาวจะทาน ตามด้วยน้ำผึ้งและเกร็ดน้ำแข็งปิดผาเครื่องปั่นพร้อมกดสวิทซ์ทำงาน เครื่องปั่นทำงานของมันไป ผมก็หันไปหยิบแก้วทรงสูงมาใบ ก่อนที่จะหยุดเครื่องปั่นเมื่อเห็นว่าส่วนผสมเข้ากันดีแล้ว ผมเทโฟลตช็อคโกแล็ต ลงแก้ว ความนุ่มของมันแม้จะไม่ได้ลิ้มลองแค่สายตาก็มองออกแล้ว ว่าจะนุ่มซักเพียงใด ตอนนี้ก็เหลือแค่แต่งหน้าด้วยไอศกรีมรสวานิลลากับอบเชยป่นโรยหน้าแค่นั้นเอง ผมจัดการแต่งหน้าโฟลตช็อคโกแล็ต เสร็จอันดับสุดท้ายก็หยิบชิ้นอบเชยวางบนไอศกรีมก็เป็นอันเสร็จ
"นี้ครับ...เจ้าหญิงโฟลตฉ่ำหวานรักครับ"
ผมวางแก้วโฟลตช็อคโกแล็ตลงต่อหน้าน้องสาว ที่ดีใจจนออกนอกหน้า แล้วโดนัทไม่รอช้าที่จะดื่มเสียรวดเดียวเกือบหมดก่อนที่จะใช้ช้อนตักไอศกรีมเข้าปาก ยังเด็กจริงๆด้วยน้องสาวผมโตแต่ตัว ผมมองหน้าน้องสาวที่ตอนนี้เอาแต่ตักไอศกรีมกินอย่างอารมณ์ดี จนเปื้อนมุมปากแล้วยังไม่รู้ตัว ผมหยิบกระดาษชำระที่โต๊ะส่งให้น้องสาวของผม
"เอ้า...กินเหมือนเด็กๆเลยนะเรา"
แต่โดนัทมองผมกลับมาตาแป๋ว ปากก็ยังกินอยู่ ผมเลยเอื้อมมือไปเช็ดให้เจ้าขี้อ้อนของผม
"พี่พาย โดนัทดีใจจังที่มีพี่ชายอย่างพี่"
"อืม...ก็พี่มีเราเหลือคนเดียวนิน่า จะให้พี่ไปทำดีกับใครล่ะ ถ้าไม่ใช่เรา"
โดนัทส่งสายตาเศร้าๆมาให้ผม นี้ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่าน่ะ ถึงทำให้น้องสาวของผมซึมได้เร็วขนาดนี้
"พี่พาย โดนัทรักพี่นะ อยากเห็นพี่มีความสุขเหมือนคนอื่นๆเขา"
"พี่นึกว่าเรื่องอะไรซะอีก พี่ก็มีความสุขแล้วงัย พี่มีความสุขที่ได้ดูแลเรา......ก็พอแล้ว"
โดนัทสายหน้า เหมือนไม่ยอมรับกับคำพูดของผมเมื่อตะกี้
"ช่างเถอะ พี่พายสัญญากับโดนัทนะ ถ้ามีวันไหนที่โดนัททำตัวไม่ดี พี่พายจะไม่โกรธโดนัท"
"ได้สิ พี่จะไม่โกรธเรา พี่สัญญา"
ผมคงจะโกรธน้องสาวของผมลงหรอกนะ ตั้งแต่เด็กผมตามใจเธอหมดทุกอย่างอยู่แล้ว กระทั่งโต แล้วผมจะโกรธเธอเรื่องอะไร แต่เผอิญมีลูกค้าเข้ามาในร้าน ผมลุกไปต้อนรับก่อน โดยปล่อยให้โดนัทนั่งทานโฟลตช็อคโกแล็ตไปคนเดียว
..........................................
สามทุ่มสิบสอง ตอนนี้โดนัทกลับบ้านไปแล้ว ผู้คนข้างนอกก็เริ่มบางตา รถบนถนนก็มีไม่มากนัก
พรุ่งนี้แล้วสินะ วันวาเลนไทน์ แม่เคยพูดเล่นๆกับผมว่า เซนต์วาเลนไทน์ส่งผมมาเกิด แต่ท่านคงลืมส่งคู่รักของผมมาด้วยมั๊ง ถึงทำให้ผมต้องเหงาอยู่ตัวคนเดียว สายตาของผมมองออกไปหน้าร้านก็สะดุดเข้ากับร่างหนึ่ง เธอคนเมื่อตอนกลางวันนั่นเอง ทำงานแถวนี้หรือเปล่านะ ทำไมผมถึงไม่เคยเห็นเธอมาก่อนเลย หรือว่าเพิ่งมาทำ ก่อนที่ความคิดของผมจะไปไกลกว่านั้น เธอก็เดินเข้ามาในร้านของผม ทำไมเธอถึงดูเศร้าจัง หรือว่าขอคืนดีกับแฟนไม่ได้ น่าสงสารจัง เธอเดินไปนั่งโต๊ะในสุดของร้าน ผมจึงเดินไปรับออเดอร์จากเธอ
"จะรับอะไรดีครับ"
"เอ้อ...ช็อคโกแลตเค้ก ชิ้นหนึ่งคะ"
"ครับ จะรับเครื่องดื่มละครับ"
"ขอชาร้อนคะ"
การสนทนาของผมกับเธอ เหมือนกับเธออยากจะให้มันผ่านๆไปเร็วๆเสียอย่างนั้น แต่ก็ช่างเถอะ คนเราเมื่ออยู่ในอารมณ์อย่างนี้เป็นใครๆก็คงไม่มีอารมณ์จะพูดกับคนอื่น ผมจัดขนมตามสั่ง พร้อมด้วยชาร้อนอีกแก้ว ก่อนจะยกไปให้เธอ ผมนั่งมองเธอจากบาร์เครื่องดื่ม เธอไม่แตะเค้กเลยด้วยซ้ำจะมีบ้างก็แค่ดื่มชา ที่ตอนนี้คงจะเย็นชืดหมดแล้ว คนสองคนที่ไม่สมหวังในความรัก อยู่ในร้านขนมเล็กๆข้างทางก่อนวันวาเลนไทน์ มันคงเป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับผม แต่อย่างน้อยๆผมก็ยังมีเพื่อนในคืนนี้ ผมหันไปตักไอศกรีมรสมะนาวใส่ถ้วยแก้วหวังจะให้เธอได้ลองชิมดู รสเปรี้ยวอมหวานของไอศกรีมรสมะนาวคงจะทำให้เธอสดชื้นขึ้น
"คุณครับ ไอศกรีมมะนาวครับ"
หญิงสาวเงยหน้ามองสบตากับผม สายตาของเธอดูเหมือนคนจะร้องให้ออกมา มันทำให้ผมเหมือนมีอะไรบางอย่างมาจุกที่คอ ภาพบางภาพเกิดการทับซ้อนกัน เหมือนเมื่อเกือบปีที่ผ่านมา ทำไมผมยังไม่ลืมเขาคนนั่นได้เสียที
"ขอบคุณคะ"
หญิงสาวกล่าวขอบคุณผม ก่อนที่จะยื่นมือมารับถ้วยไอศกรีมที่ผมยืนค้างไว้ เธอยิ้มให้ผม เหมือนจะบอกว่าเธอไม่เป็นไร ก่อนที่จะตักไอศกรีมชิมรสเปรี้ยวอมหวานของมัน
"อร่อยดีจัง……เอ้อ....คุณนั่งเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้มั๊ยค่ะ"
หญิงสาวเอ่ยชวนผมให้นั่งเป็นเพื่อนเธอ ก็ดีเหมือนกัน ถือว่าได้เพื่อนใหม่อีกคน วานเลนไทน์ปีนี้ผมอาจจะไม่ต้องเหงาอยู่คนเดียวก็ได้
"ขอโทษนะครับ ผมชื่อพาย แล้วคุณ...ชื่ออะไรครับ"
"น้ำค่ะ ฉันชื่อน้ำ"
หญิงสาวยิ้มตอบผมมา หลังจากที่บอกชื่อเสียงเรียงนามของเธอ เราสองคนก็คุยกันหลายเรื่อง แต่ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของผมซะมากกว่า จนความอยากรู้ของผมมันอดไม่ได้ที่ถามถึงคนที่เธอเอา"เรียลเลิฟเวอร์"ไปให้
"คุณน้ำครับ ขอโทษนะ...เรื่องขนมเมื่อตอนบ่าย เป็นไงบ้างครับ"
"ยังไม่ได้ให้เลยคะ รอพรุ่งนี้ก่อน พรุ่งนี้ถึงเป็นวันวานเลนไทน์นี่ค่ะ"
"อืม..ใช่จริงๆด้วยแหละ ผมนี้มันขี้ลืมจริงๆ"
ดีจริงๆ นี้แสดงว่าเธอยังไม่อกหักสินะ อย่างน้อยๆก็ยังมีความหวังว่าคนที่ตัวเองรัก จะยอมคืนดีด้วย กว่าที่คุณน้ำจะกลับก็เกือบสี่ทุ่มพอดี ได้เวลาปิดร้านแล้วเรา พรุ่งนี้วานเลนไทน์เดย์แล้วสิ จะมีดอกรักผลิบานบนโลกใบนี้ซักอีกกี่ดอกกันนะ
ขอให้มีมากๆด้วยเถอะโลกเราจะได้น่าอยู่มากขึ้นกว่าเดิม
...........................................
14 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2009 วันนี้เป็นวันเสาร์ ผมเปิดร้านตามเวลาปกติ ผู้คนเดินไปมากันขวักไขว่ เด็ก
หนุ่มคนหนึ่งถือดอกกุหลาบเดินจูงมือเด็กสาววัยเดียวกันผ่านหน้าร้านไป มันทำให้ผมอดนึกถึงอดีตไม่ได้ ผมไม่ได้กุหลาบวันวานเลนไทน์นานเท่าไหร่แล้วน่า ผมหันไปมองโดนัท น้องสาวขี้อ้อนของผมวันนี้แต่งตัวเสียน่ารัก ใส่กระโปงสีขาวกับเสื้อสีชมพูด้วย ช่างเข้ากับบรรยากาศของเทศกาลเสียจริงๆ
"พี่พาย เค้กจะหมดแล้วไม่ทำเพิ่มเหรอ มันเหลือแต่แบบแบ่งชิ้นขายนะ"
"ไม่หรอก พรุ่งนี้พี่จะปิดร้านซักวัน ขายเท่าที่เรามีก็แล้วกัน หรือโดนัทคนสวยของพี่จะเป็นคนทำ"
"บ้านะสิ ลูกค้าจะได้กินไม่ลงกันพอดี"
โดนัทยิ้มขำๆให้ผม น้องสาวของผมแม้จะอยู่กับขนมมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ทำขนมไม่ค่อยได้เรื่อง อย่างที่เจ้าตัวยอมรับนั่นแหละ ผมก็พลอยหัวเราะไปกับน้องสาวด้วย จนไม่ทันสังเกตว่า คุณน้ำมายืนตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่
"สวัสดีคะ คุยอะไรกันค่ะ ท่าทางสนุกเชียว"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณน้ำมีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ"
"น้ำอยากได้เค้กวันเกิดนะคะ คือ........วันนี้วันเกิดเขาคนนั่น"
น่าแปลกจัง ที่มีคนเกิดวันเดียวกับผมด้วย เกิดในวันวาเลนไทน์ แต่เค้กของผมหมดเสียแล้วสิ คงต้องขอโทษคุณน้ำที่ผมไม่มีเค้กให้เธอ
"ขอโทษนะครับ คือเค้กแบบก้อนหมดแล้วครับ เหลือแค่แบบแบ่งชิ้น ถ้าคุณน้ำจะเอาเดี๋ยวนี้สงสัยต้องหาร้านใหม่แล้วละครับ"
"ไม่คะ จะมาเอาตอนค่ำๆ คุณพายช่วยทำให้หน่อยได้ไหมคะ"
สายตาขอร้องจากเธอทำให้ผมปฏิเศษเธอไม่ลง ทั้งๆที่คิดว่าจะพักไม่ทำแล้วขนมขนมตั้งแต่วันนี้เลยด้วยซ้ำไป
"ครับ แล้วจะเอาเค้กอะไรดีครับ"
"ไม่รู้สิคะ คุณพายว่าเค้กอะไรดี"
"พี่พายทำ ไวต์ช็อกโกแลตมูส เค้ก สิ อร่อยออก ไม่เห็นพี่พายทำมาตั้งนานแล้ว"
น้องสาวของผมออกความคิดเห็นมา มันก็ดีนะ แต่ "ไวต์ช็อกโกแลตมูส เค้ก" มันทำนานนี้สิ กว่าจะแข็งตัว และต้องเก็บไว้ที่เย็นๆอีก คงไม่เหมาะที่จะเอาไปใช้เป็นเค้กในวันเกิดหรอกนะ
"พี่ว่ามันไม่เหมาะเป็นเค้กวันเกิดนะคิดอย่างอื่นดีกว่า"
"ไม่เป็นไรคะ เอาตามที่น้องบอกก็ได้ แล้วค่ำๆน้ำจะมาเอานะคะ"
คุณน้ำเหมือนรีบร้อนออกไป ไม่ยอมให้ผมพูดหรือออกความเห็นเลย แต่ช่างเถอะถ้าลูกค้าต้องการอย่าง
นั้น เราก็ต้องทำ ผมสั่งให้โดนัทเฝ้าหน้าร้านก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมทำ "ไวต์ช็อกโกแลตมูส เค้ก"
ผมต้องแยกส่วนผสมออกเป็นสองส่วน ส่วนแรกคือส่วนผสมของสปองจ์เค้ก ซึ่งประกอบไปด้วย แป้งสาลีตราพัด 220 กรัม,ผงฟู 1/2 ถ้วย,ผงโกโก้ 60 กรัม ,น้ำมันพืช 220 กรัม ,น้ำตาล 300 กรัมและไข่ไก่อีก 12 ฟอง อีกส่วนคือส่วนผสมของมูส ซึ่งประกอบไปด้วย ช็อกโกแลตขาว 360 กรัม,ไข่ขาว 180 กรัม,เนยเค็ม 160 กรัม และวิปปิ้งครีม 200 กรัม ผมเริ่มต้นเปิดเตาอบ ตั้งเตาอบที่ 380 องศาฟาเรนไฮต์ แล้วลงมือทำส่วนของสปองจ์เค้กก่อน เริ่มจากร่อนแป้งสาลี,ผงฟู และผงโกโก้เข้าด้วยกันให้เป็นเนื้อเดียว
จากนั้นพักแป้งที่ร่อนเสร็จไว้ก่อน นำน้ำตางทรายและไข่ไก่ตีเข้ากันด้วยเครื่องผสมอาหาร ความเร็วสูงสุด 15 นาที จนขึ้นฟู แล้วจึงนำส่วนผสมของแป้งมาคนเบาๆให้เข้ากันกับส่วนผสมของไข่ ด้วยตะกร้อมือนำน้ำมันพืชผสมลงไปทีละน้อย คนให้เข้ากันจนแป้งเนียน จากนั้นนำไปใส่ในพิมพ์ขนาด 2 ปอนด์ได้ 3 พิมพ์ พอดีผมเปิดเตาอบแล้วเอา เค้กทั้งสามก้อนเข้าไปอบ ประมาณ 25 นาที ก่อนที่จะเอาออกมาทดสอบว่าเค้กสุกแล้วหรือไม่โดยใช้ไม้จิ้มฟันจิ้มลงไป ถ้าดึงขึ้นมาไม่มีเศษขนมปังติดเป็นใช้ได้
ผมทิ้งก้อนเค้กไว้ซักครู่ปล่อยมันมันเย็นตัวลง จากนั้นนำขนมออกจากพิมพ์ทิ้งไว้บนตะแกรงให้เย็นแล้วหยิบมีดนำมาตัดแบ่งตามขวางเป็นชิ้นๆ ให้มีความหนาตามต้องการส่วนก้นเค้กค่อนข้างแข็งผมตัดทิ้งไป เค้กหนึ่งก้อนผมแบ่งออกเป็นสองชิ้น จากนั้นนำไปใส่ในพิมพ์เดียวกัน ที่ถอดพิมพ์ได้ ใช้เชอรี่กระป๋องชนิด(DARK CHERRY) โดยใช้กระชอนช้อนเชอรี่ให้สะเด็ดน้ำเสียก่อน แล้วฉีกเชอรี่ลูกหนึ่งเป็นสองชิ้นก่อนที่จะวางเชอรี่ให้เต็มหน้าเค้ก เสร็จแล้วก็ถึงเวลาในการทำมูส โดยนำกระทะใส่น้ำตั้งไฟ รอให้น้ำร้อน เอาช็อคโกแล็ตขาวใส่ในหมอตุ๋นก่อนจะนำไปวางในน้ำที่ร้อนจัดในกระทะ ค่อยๆคนให้ช็อคโกแล็ตขาวละลายจนเนียนเป็นเนื้อเดียวกัน แต่ระวังอย่าให้น้ำจากกระทะเข้าไปในช็อคโกแล็ตเพราะจะให้ให้ช็อคโกแล็ตที่กำลังตุ๋นจะแยกไม่เป็นเนื้อเดียวกัน จากนั่นเทลงอ่างผสมที่มีเนยเค็มเตรียมไว้ ตีด้วยหัวตีแบบใบไม้ให้เนียนและเย็น
ขั้นตอนนี้สำคัญมาก อย่าให้อุณหภูมิอุ่นหรือร้อน ระหว่างที่เครื่องตีช็อคโกแล็ตขาวกับเนยเค็ม ผมก็หันมาตีไข่ขาวจนขึ้นฟู พักไว้จากนั้นนำวิปปิ้งครีมมาตีในอ่างผสมให้ขึ้นฟู แล้วนำส่วนผสมของช็อกโกแลตที่เย็นมาใส่ในอ่างวิปปิ้งครีม คนให้เข้ากัน นำไข่ขาวที่ตีจนฟูแล้วมาผสมลงไปให้เข้ากันเป็นเนื้อเดียว แล้วตักส่วนผสมมู้สใส่พิมพ์ที่มีเนื้อเค้กและเชอรี่อยู่ก่อนแล้ว นำแผ่นเค้กอีกชิ้นวางปิดด้านบน ก่อนนำไปแช่เย็นรอให้แข็งตัว สุดท้ายก็คือขั้นตอนการแต่งหน้าเค้ก ผมใช้วิปปิ้งครีม 300 กรัม มาตีให้ขึ้นฟู แล้วนำเค้กที่เย็นได้ที่แล้วมาถอกแบบพิมพ์ออก ก่อนที่ปาดวิปปิ้งครีมที่ตีจนฟูรอบๆ เค้ก เสร็จแล้วก็โรยหน้าเค้กด้วยช็อคโกแล็ตขาวขูดเป็นเส้นๆ ก่อนนำไปแช่เย็นอีกครั้ง
ไวต์ช็อกโกแลตมูส เค้ก นอนรอเจ้าของอยู่ในตู้แช่ ข้างบาร์เครื่องดื่ม กว่าจะทำเสร็จก็เกือบจะบ่ายสามโมงแล้ว ตอนนี้ผมนั่งพักเหนื่อย มองอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อย ผมไม่ได้ทำไวต์ช็อกโกแลตมูส เค้ก นานมากแล้ว ครั้งสุดท้ายก็ปีที่แล้วในวันเกิดของผม วันเกิดที่ผมมีความสุขมากที่สุด ได้เป่าเทียนกับคนที่ผมรัก กินเค้กด้วยกัน ผมยังจดจำทุกอย่างระหว่างผมกับเขาได้ดี แต่หลังจากนั้นไม่กี่เดือนผมกับเขาก็เรียนจบ เรามีเรื่องต้องทะเลาะกันด้วยเหตุผลที่ผมยังไม่อยากเชื่อว่าเป็นต้นเหตุให้ผมต้องเลิกกับเขา
เขาให้ผมไปทำงานโรงแรมพร้อมๆกับเขา แต่ผมกลับต้องการมาทำร้านขนมของแม่ ที่ๆผมผูกผันมาตังแต่เด็กๆ เหตุผลของเขาคือ "เวลา" คนทำงานโรงแรมจะหยุด จะพัก ไม่ค่อยเป็นเวลา บางครั้งต้องเข้ากะเช้า บางทีก็กะบ่าย เขาเลยบังคับให้ผมไปทำด้วยเผื่อจะให้ผมอยู่ใกล้ๆเขา ผมปฏิเศษ นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมปฏิเศษเขา มันนั่นยิ่งทำให้เขาโกรธผม จนยื่นคำขาดให้ผมเลือก ระหว่างเขากับร้าน ผมตัดสินใจเลือกร้าน แล้วบอกเลิกกับเขา เพราะผมต้องการจะรักษาร้านของแม่ แต่เขากลับมองไม่เห็นคุณค่าของมันที่มีต่อผมเอาเสียเลย แล้วถ้าวันหนึ่งข้างหน้าละ เขาคงจะไม่เห็นคุณค่าในตัวผมเหมือนกับที่ไม่เห็นมันในร้านของแม่
"พี่พาย คิดอะไรอยู่"
เสียงขี้อ้อนเจ้าประจำทำให้ผมหันไปมองน้องสาว ที่ตอนนี้กำลังมองผมด้วยสายตาห่วงใย
"ไม่หรอก คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีอะไรหรอก เอ้อ ว่าแต่เราเถอะกินข้าวยัง"
"เรียบร้อยแล้ว แต่พี่พายยังไม่กินเลยนะ"
ผมทำเค้กเสียเพลินจนลืมกินข้าวอีกจนได้ เขาว่าถ้าคนเราได้ทำอะไรก็ตามที่ใจรัก เวลามันจะหมุนเร็วกว่าปกติ แต่ผมว่าบางจังหวะที่เวลาหมุนเร็วนั้นก็มีบางทีที่เวลากลับหยุดชะงักก็มี หรือผมคิดไปเองคนเดียว
..............................................
หนึ่งทุ่มสี่สิบห้า คุณน้ำก็ยังไม่มาปรากฏตัว เค้กก็ยังนอนรอเจ้าของ ของมันต่อไปในตู้แช่ ส่วนผมก็
กำลังนั่งกินข้าวเย็นกับน้องสาว พร้อมคุยเรื่องวางแผนจะไปผักผ่อนกัน ในวันพรุ่งนี้ ตกลงกันได้ว่าผมกับน้องจะไปหัวหินเพราะไม่ได้ไปกันนานแล้ว เจ้าขี้อ้อนของผมก็ดีอกดีใจใหญ่ และหาเรื่องมาคุยกับผมอีกสารพัด กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็ปาเข้าไปสามทุ่มครึ่งแล้ว น่าแปลกที่วันนี้ไม่มีลูกค้าเข้าร้านเลยตั้งแต่ตอนเย็น ทั้งๆที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ผมมองไปทางหน้าร้าน หวังว่าคุณน้ำคงจะมาเอาเค้กทันก่อนที่ร้านจะปิดเสียก่อน แล้วสายตาของผมก็เจอเธอที่กำลังเดินมายังร้านผม
"ขอโทษนะ ที่น้ำมาเอาเค้กเสียดึกเลย"
คุณน้ำกล่าวขอโทษผม ก่อนที่ผมจะได้ทันทักเธอเสียก่อนด้วยซ้ำ
"ไม่เป็นไรครับ ร้านปิดสี่ทุ่มตอนนี้ยังสามทุ่มครึ่งอยู่เลย"
"คุณพาย น้ำมีเรื่องจะรบกวนหน่อยน่ะคะ"
"ครับ"
น้ำเสียงและแววตาของเธอช่างจริงจังกับสิ่งที่พูดออกมา มันยิ่งทำให้ผมต้องตั้งใจฟังเธอมากขึ้นกว่าเดิม
"คือ.....น้ำขอให้คุณเปิดร้านถึงเที่ยงคืนวันนี้ได้ไหม? เขาจะว่างตอนนั่นคะ น้ำอยากให้เขามาฉลองวันเกิดที่นี้"
สายตาอ้อนวอนที่คุณน้ำมองมา เหมือนสายตาของใครบางคนที่ผมคุ้นเคย จะเป็นไรไป ถ้าผมจะทำให้ ใครบางคนสมหวังในความรัก ในคืนนี้ ค่ำคืนวาเลนไทน์ ถึงแม้คนๆนั้นไม่ใช่ผมก็ตามที
"ยินดีครับ"
ผมยิ้มให้คุณน้ำ เป็นยิ้มที่ออกมาจากใจ และหวังว่าเธอคงจะสมหวัง คุณน้ำนั่งรอคนสำคัญของเธอที่โต๊ะตัวเดิมเมื่อวาน โดยมีเจ้าน้องสาวของผมไปนั่งพูดคุยด้วย จากสามทุ่มครึ่ง เป็นสี่ทุ่ม จากสี่ทุ่ม เป็นห้าทุ่ม เธอก็ยังนั่งรออยู่ ผมให้โดนัทกลับบ้านก่อน แล้วตัวผมก็ไปนั่งเป็นเพื่อนเธอ ตอนนี้ผมหวังแค่ให้เธอกับแฟนคืนดีกัน ผมเหลือบมองนาฬิกาที่ผนังร้าน ห้าทุ่มสามสิบนาที แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของคนที่เธอรอ
"คุณพายคะ ช่วยเอาเค้กมาเตรียมรอที่โต๊ะนี้ได้ไหม?คะ"
ผมลุกออกมายังตู้แช่ แล้วนำไวต์ช็อกโกแลตมูส เค้ก ออกมา อีกไม่นานแล้วสินะ ที่คนรักของเธอจะมา ผมเดินถือเค้กกลับมาให้เธอที่โต๊ะ ก่อนจะเดินกลับไปค้นหาเทียนวันเกิดที่เคาน์เตอร์ซึ่งปกติจะอยู่ที่นั่น แต่ผมค้นอย่างไรก็หาไม่เจอ สงสัยจะหมด ทำไมมันมาหมดเอาในโอกาสสำคัญๆแบบนี้ด้วยนะ ผมคงต้องออกไปซื้อเทียนมาซะแล้ว แต่คงต้องบอกคุณน้ำก่อน ผมเดนไปหาเธออีกครั้ง
"คุณน้ำครับ เดี๋ยวผมออกไปซื้อเทียนทีเซเว่นใกล้ๆนี้ เดี๋ยวมานะครับ"
ผมหันตัวกำลังจะก้าวเดินออกไป แต่ก็ถูกมือของคุณน้ำดึงแขนผมไว้ก่อนพร้อมๆกับคำพูดของเธอ
"ไม่คะ คุณพายนั่งอยู่ที่โต๊ะนี้แหละ น้ำรบกวนมามาก น้ำไปซื้อเองดีกว่าคะ"
ผมกำลังจะพูดห้ามเธอ แต่คุณน้ำกลับรีบลุกแล้วออกจากร้านผมไปเสียอย่างเร็ว ผมได้แต่ยืนมอง สุดท้ายผมก็นั่งลงที่เก้าอี้ ที่เมื่อกี้คุณน้ำนั่งอยู่ สายตาจ้องมองที่เค้กช็อคโกแล็ตสีขาวนวล จะคลาดกันไหมหนอ ถ้าแฟนคุณน้ำมา ก่อนที่คุณน้ำจะกลับมา หรืออะไรก็ตามแต่ที่ทำให้คนสองคนไม่เจอกัน คงน่าเสียดายมาก ขณะที่ผมนั่งคิดเรื่องของคุณน้ำในร้านตามลำพัง ผมกลับมีความรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว เหมือนมีใครซักคนที่อยู่ข้างหลังผม ผมหันไปมอง ภาพที่เห็นต่อหน้านั้นทำให้ผมอึ้ง เหมือนถูกมนต์สะกดไว้ ไม่ให้ผมหันไปมองอย่างอื่น มันเป็นภาพของชายหนุ่มคนหนึ่ง กับสาวสวยสองคนที่ยืนถัดไปข้างหลัง สาวสวยสองคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน โดนัทกับคุณน้ำ ส่วนชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม รอยยิ้มบางๆนั่น แม้ตายก็จำได้ ก็คนที่ผมเฝ้าแต่คิดถึงตลอดเวลา "วายุ"
"สุขสันต์วันเกิดครับ พาย"
เสียงวายุอวยพรวันเกิดให้ผม ทำให้น้ำตาของผมซึมออกมาอย่างไม่รู้ตัว วายุเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ ก่อนที่จะบอกกับผมว่า
"ตั้งแต่วันนี้ เราจะฉลองวันเกิดของพาย ด้วยกันทุกปีนะ ผมสัญญา"
ผมจ้องมองดวงตาของวายุ ในแววตาของเขามันบอกผมแล้ว เหมือนตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทั้งวายุ และร้านของแม่มีความสำคัญพอๆกันในชีวิตของผม
………………………………….
แม่ครับถ้าเซนต์วาเลนไทน์ส่งผมมาเกิด ผมก็ต้องขอขอบคุณท่านมาก ที่ทำให้ผมมีวันเกิดดีๆแบบนี้
แถมส่งวายุมาเพื่อผมด้วย จะมีซักกี่ล้านคน ที่กำลังมีความรักผลิดอกบานในใจอย่างผม ในค่ำคืนนี้ ค่ำคืนแห่งวันวาเลนไทน์
***********************************
เอาเรื่องสั้นที่เคยแต่งเองมาลงซักที
:laugh:ตอนนั้นพี่ที่บังคับให้แต่งให้เลยแต่งมันวันเดียวเสร็จ แต่เรื่องยาวกะมี แต่ขี้เกียจพิมพ์
:serius2:กะผมปวดลูกตานิน่า จ้องคอมนานไม่ได้ ตาแพ้แสง
เดี๋ยวหาคนมาพิมพ์ให้ได้ จาลองเอามาโพสดูนะครับ
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
หัวข้อ: Chocolate lover [short story]By Lintintin (อ่าน 22064 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก