หัวข้อ: ผมรักพี่นะ... ♥ < ผมก็ยังรักพี่อยู่ดี…......แล้วพี่ล่ะ.........>

[Champnarok007]

ผู้แต่ง คิโยมิจัง
ผู้เผยแพร่ Champnarok007

*** นิยายเรื่องนี้ได้ขออนุญาตผู้แต่งเพื่อที่จะนำมาลงในบอร์ดแห่งนี้เรียบร้อยแล้ว***
   ปล.นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นในปี 48 -50 โดยที่ผู้เขียนเป็นแฟนคลับของนักร้องวงเกาหลีชื่อดัง ดงบังชิงกิ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย y โดยใช้ชื่อนักร้องดังวง ดงบังชิงกิ ของผู้เขียนเรื่องแรก อาจจะมีปัญหาบางประการ เช่น จับคู่นักร้องในวง ผิดไปจากหลักการเป็นจริงที่คนอื่นเคยจับคู่ไว้ หรือเนื้อเรื่องอาจจะหลวมไป ซึ่งผู้เขียนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ผู้เขียนยินดีรับคำวิจารณ์ของทุกคนเพื่อที่จะได้ไปปรับปรุงใหม่ให้ดีขึ้นในผลงานชิ้นถัดไป

ผมรักพี่นะ...♥
บทโหมโรง

   คนส่วนใหญ่มักไม่รู้ว่าตัวเองมีความรักเมื่อไหร่ เพียงชั่วเวลาเดียว คนคนนั้นก็มาอยู่ในหัวใจเสียแล้ว

   สำหรับผมแล้ว ถ้านั่นเรียกว่ารักล่ะก็ มันคงเกิดขึ้นตั้งแต่ได้เห็นดวงตากลมใสคู่นั้นแล้ว ดวงตาที่มองมาด้วยความอ่อนโยน...มองมาด้วยความห่วงใย...ไม่ใช่สมเพชเวทนาเฉกเช่นคนอื่น
   มือคู่เล็กที่แสนอบอุ่น กอดประคองให้ผมลุกขึ้นพร้อมดับความเข้มแข็ง ริมฝีปากอวบอิ่มนั่น มักจะเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สดใสและไพเราะ ราวกับว่าจะช่วยชุบชีวิตให้คนที่ตายแล้วอย่างผมให้ฟื้นคืนมาได้
   ยามที่นิ้วเรียวเอื้อมมาแตะใบหน้าอันสกปรกของผม มันทำให้รู้สึกอบอ่นไปทั่วร่างกาย
   แต่แล้ว เมื่อโชคชะตาพลิกผัน เพียงชั่วข้ามคืน ผมต้องกลายไปเป็นอีกคน
   เราต้องจากกัน...จากไปโดยไม่มีโอกาสได้ร่ำลา
   หลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน...คิดถึงแทบตาย...ได้แต่มองดูรูปวาดที่ไม่เหมือนนัก บ่งบอกได้เพียงแค่เค้าลางของคนคนนั้นเพียงเล็กน้อย

...คิมจุนซู...พี่จุนซู...ผมคิดถึงพี่เหลือเกิน

   อีกไม่นาน ผมจะกลับไปหาพี่ หวังว่าพี่จะยังไม่ลืมผม พี่คงยังรอผมอยู่ใช่มั้ย
   อีกแค่เดือนเดียว เราจะได้อยู่ด้วยกันเหมือนแต่ก่อน
   บ้านของเราจะอยู่ติดกันเหมือนเดิม
   เราจะเดินไปโรงเรียนด้วยกัน
   เราจะกินข้าวกลางวันด้วยกัน...ในกล่องข้าวของพี่จะมีส่วนของผมอยู่ด้วย
   รอผมนะ...พี่จุนซู ยังไงซะตอนนี้หัวใจของผมก็โบยบินไปถึงเกาหลีแล้ว และร่างกายของผมก็กำลังจะตามไป
  
   ผมรักพี่นะ

..................ชิมชางมิน



*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

[อาจารย์..สีฟ้า]

เข้ามาให้กำลังใจคนโพสต์ 

อ่านบทโหมโรงแล้วได้ใจจัง    ชอบอ่ะ  :m4:

[Champnarok007]

ผมรักพี่นะ...
บทที่ 1

"ชางมิน  ชางมิน...รอด้วยสิ"
เสียงแหลมใสดังมาจากข้างหลัง...พี่จุนซูนั่นเอง แล้วก็ข้าวกล่อง

"วันนี้เธอก็สายเหมือนกันเหรอ พี่นึกว่าจะไม่ได้ไปพร้อมกับเธอซะแล้ว"

"ผมเพิ่งตื่นฮะ"

ผมโกหกพี่จุนซูไป ความจริงแล้วผมเดินเตร็ดเต่รอเขาตั้งแต่เช้ามืดแล้ว ถึงจะเช้าจะสายยังไง ก็ไม่มีที่ไหนน่าอยู่เท่าหน้าบ้านพี่จุนซู

"หรือเมื่อคืนพ่อกับแม่ทะเลาะกัน"

เปล่าฮะ...เมื่อคืน...พ่อไม่ได้กลับบ้าน แม่เลยพาผู้ชายคนใหม่เข้ามา"
 
พี่จุนซูโน้มศีรษะของผมไปกอดพลางลูบเบาๆ แล้วจึงจับมือผมออกเดินไปยังโรงเรียนของเรา

ผมอยู่ป.5 ส่วนพี่จุนซูเพิ่งจะเข้า ม.1 โรงเรียนเดียวกัน อย่างผม พอจบป.6แล้ว คงไม่ได้เรียนต่อ เพราะพ่อแม่ไม่เอาไหนทั้งคู่ แถมฐานะเราก็ย่ำแย่ลงกว่าเดิมมาก ยังดีที่ช่วงนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน ไม่งั้นคงหาเรื่องทุบตีผมอีกแน่ๆ

ผมเองเป็นคนขี้โรค ตัวก็ผอมแห้ง เพื่อนๆที่โรงเรียนก็ไม่ค่อยจะมีใครอยากจะคบด้วย มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ ที่ชอบแอบมาอยู๋กับผมตอนกลางวัน ที่ริมตึกประถม แล้วก็ให้กินข้าวกล่องเดียวกัน

"กล่องข้าวนี่เอาไว้ที่เธอนะ วันนี้พี่คงพักเที่ยงช้าหน่อย" พี่จุนซูยื่นกล่องข้าวมาที่ผม

รีบไปสิ เดี๋ยวจะเข้าเรียนแล้ว แล้วก็ถ้าหิวก็กินก่อนได้เลยไม่ต้องรอ เข้าใจมั้ย"

มือของผมถูกดึงขึ้นมาเกี่ยวกับห่อผ้า จากนั้นพี่จุนซูแยกไปทางมัธยม ส่วนผมก็เดินถือกล่องข้าวใบโตเข้าไปทางชั้นเรียนของเด็กประถม

ทุกคนมองผมด้วยสายตาดูแคลน ทำเอาผมหมดความมั่นใจ ได้แต่เดินก้มหน้างุดๆไปที่โต๊ะของตัวเอง

"นี่ชางมิน  นายไปขโมยกล่องข้าวนั่นมาจากไหนอ่ะ ใหญ่ดีชะมัด"

"นั่นสิ หรือไปขอพระที่วัดมาน่ะ ใหญ่เหมือนบาตรพระเลย ฮ่าๆๆ"

ทุกคนหัวเราะเยาะกันอย่างสนุกสนาน ผมได้แต่ก้มหน้ามองขาตัวเอง สองมือกำผ้าที่ห่อกล่องข้าวของพี่จุนซูไว้

"นี่ชางมิน พวกเราขอดูกล่องข้าวข้างในหน่อยได้มะ ท่าทางจะอร่อย ฮิๆ"

พวกนั้นเดินตรงเข้ามาดึงกล่องข้าวไปจากมือผม ผมลุกขึ้นไปจะกระชากกลับ

"เอาคืนมานะ มันไม่ใช่ของฉันซะหน่อย"

"อ้าว...งั้นนายขโมยมาสินะ ...ทุกคนมาดูหัวขโมยสิ ...เจ้าโจรขโมยกล่องข้าววัด"

จากมือหนึ่งไปยังอีกมือหนึ่ง หัวใจของผมที่อยู่ในกล่องข้าวนั้น ชักจะทนไม่ไหวกับแรงกระแทกนั่น
ผมเข้าไปคว้าจับได้ที่ปลายผ้าข้างหนึ่ง ซึ่งหลุดลุยออกมา แต่เจ้านั่นก็ดึงกลับไปทำให้ห่อผ้าหลุด

กล่องข้าวที่ลอยอยู่กลางอากาศ ตกกระแทกพื้นจนฝาเปิดออกมา เผยให้เห็นภายในกล่องซึ่งมีอยู่ 3 ส่วน

ข้าวสีขาวที่ยังมีควันลอยออกมา กระจัดกระจายอยู่บนพื้นห้องเรียน

หมูชิ้นเล็กๆ และต้มอะไรสักอย่างหกเลอะเทอะไม่เหลือชิ้นดี น้ำตาของผมร่วงเผาะลงมา

"ถ้านายไม่ดึงไปมันก็ไม่หกหรอก"

นั่นเป็นเพียง 1 ในคำพูดของเจ้าพวกนั้น

-----พักกลางวัน-----

"ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย"

"แต่ผมทำให้พี่ไม่ได้กินข้าวไปด้วยนะฮะ"

"งั้นรอตรงนี้ก่อนนะ"

พูดจบพี่จุนซูก็วิ่งไปที่โรงอาหารฝั่งเด็ฏประถม ไม่นานพี่ก็กลับมาพร้อมหอบถุงขนมมามากมาย

"ต้องไม่ร้องไห้นะ แล้วก็ช่วยกินกันด้วย"

พี่ยังคงยิ้มให้ผมเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทั้งๆที่พี่เองฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ ผมเก็บเสียงสะอื้นไว้ลึกสุดลำคอ จากนั้นค่อยๆเล็มขนมปังที่พี่จุนซูยื่นมาให้

...................

"กลับมาแล้วครับ"

บ้านเงียบเหมือนปกติ ผมคิดเสมอว่า อยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่น รักใคร่ปรองดอง ถึงเวลาเลิกเรียนกลับบ้านมา ก็จะมีแม่ยืนรออยู่หน้าบ้านเสมอ ก่อนนอนก็จะมีคนร้องเพลงกล่อมและลูบศีรษะจนหลับไป

ได้แค่ฝัน...

[anna1234]

  อุสารอตอนลุงเผอ แบบเจาะไข่ไปหลายฟองแล้วนะ
ลุงฟ้าใสยังอุสา หาไข่ใบใหม่เจออีก

[Poes]

  เรื่องใหม่ ดงบัง รออ่านต่อนะ

[Champnarok007]

" ชางมิน ไปเล่นกัน "

เสียงของพี่จุนซูที่ยื่นหน้าเข้ามาทางประตูบ้านช่วยดึงผมออกจากความฝัน ไหนๆพ่อแม่ก็ยังไม่กลับมา งั้นผมขอไปเล่นกับพี่จุนซูดีกว่า

แต่ผมเองก็หารู้ไม่เลยว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้อยู่บ้านหลังนี้ จะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้อยู่กับพี่จุนซู และจะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้เห็นหน้าพ่อและแม่ของตัวเอง

"ชางมิน... ชางมิน... เธอเป็นอะไรไป"

ผมล้มลงกับพื้น สองมือบีบกดที่อกบริเวณหัวใจ
มันปวดตุบๆไปหมด ทำไมมันทรมานอย่างนี้นะ
ผมรู้สึกหายใจไม่ออก เวียนหัวไปหมด

ใบหน้าพี่จุนซูเปื้อนน้ำตา ร้องเรียกชื่อผมไม่หยุด

พี่...ผมปวดหัวใจเหลือเกิน...ไม่ใช่เจ้าโรคหัวใจที่เป็นอยู่ตอนนี้ แต่เป็นเพราะผมไม่สามารถทนเห็นพี่ร้องไห้ได้

"อย่า...ระ...ร้อง...ไห้..."

ความมืดเข้าบดบังดวงตาของผม พี่จุนซูค่อยๆเลือนหายไป



.................................................



"หลานไม่เป็นไรนะ"

"ครับ"

"ฉันเป็นปู่ของหลานเอง ต่อไปนี้ปู่จะเป็นคนดูแลหลานนะ"

ผมได้แต่มองชายที่อ้างตัวว่าเป็นปู่ของผม

"พ่อ...กับแม่ของผม...ล่ะครับ"

"..."

ผมได้แต่จ้องหน้าปู่...แววตาที่ฉายความอ่อนโยนออกมาค่อยๆหลุบต่ำลงอย่างลำบากใจ

"พ่อกับแม่ของหลานถูกรถบรรทุกชน...ตายทั้งคู่"

หน้าแปลกที่ผมไม่อาจจะหลั่งน้ำตาออกมาในตอนนี้ได้ แม้ในภายหลังผมจะนอนร้องไห้จนตัวโยนอยู่คนเดียวก็ตาม

ปู่เล่าต่อไปอย่างยากเย็นว่า มีคนเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันอยู่ริมถนน พ่อเริ่มตบตีแม่ก่อน หลังจากที่ฉุดกระชากกันอยู่โดยไม่ทันเห็นรถบรรทุกที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง แม่ผลักพ่อออกจากตัว แต่กลับกลิ้งออกไปกลางถนน ขณะเดียวกันมือของพ่อยังคงกำแขนของแม่ไว้แน่น แล้วรถบรรทุกก็ชนเข้ากับทั้งคู่อย่างจัง

"หลานจะต้องไปอเมริกากับปู่ คืนนี้"

"ผมไม่อยากไป ผมอยากอยู่บ้าน"

เมื่อเรี่ยวแรงเริ่มกลับมา ผมก็คิดได้ว่าควรจะปฏิเสธอะไรกับชายแปลกหน้าคนนี้บ้าง

"แต่ที่นั่นน่ะ มีหมอที่เก่งกว่านี้ แล้วก็มีการศึกษาที่ดีกว่า ทั้งยังมีบ้าน มีเพื่อนเล่น และมีผู้ใหญ่คอยดูแลหลานหลายคนเลยนะ"

ที่ปู่พูดมานั้น ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ผมคอยต้องการทั้งสิ้น

"แล้วผมจะได้กลับมาที่นี่อีกรึเปล่าครับ"

ปู่ค่อยๆพยักหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน

"แล้วบ้านของผมจะมีใครมาอยู่แทนรึเปล่าครับ"

"ถ้าหลานไม่อยาก ปู่ก็จะสั่งไม่ให้ใครมายุ่งกับบ้านของหลาน แล้วถ้าเมื่อไหร่หลายหายดีจากโรคหัวใจนี่ ปู่จะให้หลานกลับมา"

"จริงนะครับ"

"จริงสิ"

ผมรู้สึกอบอุ่นกับรอยยิ้มนั่น แต่ก็พาลให้คิดถึงพี่จุนซู

"งั้นผมกลับไปเก็บของก่อนได้มั้ย"

ปู่หันไปมองผู้ชายที่ใส่สูทซึ่งยืนอยู๋ห่างๆมานานแล้ว ชายคนนั้นก้มมองนาฬิกาแล้วส่ายหัว

"คงไม่ได้หรอก เราต้องไปกันแล้ว"

ผมไม่อาจขัดคนคนนี้ได้

ได้แต่บอกลาบ้านหลังนั้น บ้านที่เรา พ่อ แม่ และผมเคยอยู่ด้วยกัน ในใจ

และ...พี่จุนซู

คนที่ผมรักที่สุด ผมลาพี่ล่ะนะ

ซักวันผมจะกลับมา กลับมาบอกว่าผมหายไปไหน

กลับมาบอกว่าผมอยู่ดีอย่างไร

และกลับมาบอกว่า ...ผมรักพี่... รักมาตลอดเลย

จบบทที่ 1

[anna1234]

 :สงกรานต์1: เป็นกำลังใจให้นะ เขียนให้จบละ รอรอ

[อาจารย์..สีฟ้า]

จิ้มป้าแอน คนสวย 

ซาบซึ้ง กินใจ บีบหัวใจบ้างบางครั้ง  มาต่อเร็วๆ นะครับ

เป็นกำลังใจให้เสมอครับ 

[gzz]

 


เรื่องนี้เจ๊แต่งนี่ๆๆ  หุหุ


^^... พี่คนโพสเป็นเพื่อนเจ๊คิโยมิ ใช่สินะคะ



เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก

[Champnarok007]

เรื่องนี้เจ๊แต่งนี่ๆๆ  หุหุ


^^... พี่คนโพสเป็นเพื่อนเจ๊คิโยมิ ใช่สินะคะ



เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก

ใช่ๆเป็นเพื่อนกะยัยคิโยมิอ่ะคับ ตอนแรกกะจะไม่พิมพ์ลงหรอก แต่พออ่านเรื่องแล้วมันสนุก อีกทั้งปิดเทอมเวลาว่างมันเยอะ ไม่มีไรทำ ก็เลยคุยกับคิโยมิจัง คิโยมิจังก็มะว่าไร เอามาลงได้ อีกทั้งการเอาผลงานเขามาลงนี่ก็เป็นการฝึกระบบสัมผัสไปในตัวด้วย (แบบว่าพิมพ์ไม่ค่อยเก่งอ่ะ เวลาพิมพ์ยังใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางจิ้มๆอยู่เลย หุๆๆ) ก็เด๋วจะลงไปเรื่อยๆแหละครับ สลับกับการวาดการ์ตูนไปด้วยน่ะ (เห็นป่ะ ว่างจัดมาก ถึงขนาดมีเวลาไปวาดการ์ตูน)

ตอน 2 ลงพรุ่งนี้นะคับ

[oaw_eang]

เข้ามาทักทายเรื่องใหม่จ้า

เอิ้กๆ

[Champnarok007]

ผมรักพี่นะ...♥
บทที่ 2

"คุณจอง จอดตรงนี้แหละครับ ผมอยากเดินเข้าไปเอง"

ผมบอกคนขับรถ จากนั้น จึงค่อยๆก้าวลงบนถนน ถนนเดิมที่เคยเดินกับพี่จุนซู

นักเรียนชายหญิงวิ่งแซงหน้าผมไป ที่ประตูโรงเรียน มีครูมินซึ่งดูแก่ไปมากแล้ว ยืนถือไม่ที่คอยไล่ต้อนนักเรียนที่อ้อยอิ่งอยู่หน้าประตูโรงเรียน

5 ปีแล้วสินะ ช่างไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด ผมดึงกระเป๋าตังค์ออกมาเปิดดูรูปวาดบิดเบี้ยวของเรา ด้านข้างมีรูปของพี่จุนซูในปัจจุบันเล็กๆสอดอยู่ด้วย ถึงดวงตาจะไม่กลมเหมือนเมื่อก่อน แต่ความสดใสและความอ่อนโยนก็ไม่ได้จางหายไปจากดวงตาคู่นี้เลย

พี่ครับ...ผมกำลังจะไปหาพี่แล้ว อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น...อีกแค่ก้าวเดียว

**ตุ๊บ!!!**

"อ๊ะ ! โทษที ไม่เป็นไรนะครับ"

ผมมองตามแผ่นหลังของเจ้าของเสียงที่วิ่งจากไป ชั่วครู่ที่ประสานกับดวงตาคู่นั้น ก็แทบจะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง

"พี่จุนซู"

พี่ยังวิ่งไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมา

"พี่จุนซู!"


....................................................


โหยๆๆ วันนี้ตื่นสายอีกแล้ว เป็นอย่างเลยทุกทีสิให้ตาย

'ลูกจุนซูที่รัก ก่อนที่ลูกจะได้อ่าจดหมายฉบับนี้ พ่อกับแม่ก็คงเดินทางไปถึงที่นั่นแล้ว เงินอยู่ในลิ้นชักของแม่ ขัดสนยังไงก็แปะโป้งเจ้าของร้านเค้าไว้ก่อน พอพ่อกับแม่กลับมาแล้วเดี๋ยวจัดการให้เอง ส่วนอาหารเช้าของวันนี้ก็อุ่นเอาเองนะ อยู่บนโต๊ะนั่นแหละ ขอโทษด้วยที่ต้องไปโดยกะทันหัน จากพ่อแม่ที่รัก

ปล.ไม่ต้องตามเรามานะ เพราะยังไงลูกก็คงไม่รู้อยู่ดีว่าที่นจั่นคือที่ไหน โฮะๆขอให้มีความสุขนะ
จากพ่อแม่ที่รักอีกครั้ง'

แม่กับพ่อทำงี้กับผมได้ไง กลับมาได้เห็นดีกันแน่ ผมลงมือจัดการกับมื้อเช้าอันจืดชืดบนโตธอาหาร

"หงิงๆ! "

อย่าไปมองมัน

"หงิงๆ! "

อย่าสนใจมันเด็ดขาด กินไปจุนซูเอ๋ย

"โฮ่งๆ!"

"โอ๊ย!!! ไอ้หมาบ้า ไม่ต้องมาร้องแถวนี้เลย ฉันเองก็แทบจะไม่มีไรกินเหมือนกันแหละ"

แม่นะแม่ ไม่น่าเก็บมันมาเลี้ยงเลย แถมตั้งชื่อมันว่าเจ้าชาย อะไรจะเลิศปานนั้น

หลังจากหนีหมาบ้าในบ้านมาได้ก็วิ่งๆๆๆๆๆๆๆ

**ตุ๊บ!!!**

"อ๊ะ! โทษที ไม่เป็นไรนะครับ"

ปกติล่ะก็ต้องโวยวายไปแล้ว แต่นี่ผมเป็นคนเบรกไม่ทันเอง จากนั้นก็หันหลังวิ่งไปยังประตูโรงเรียนที่มีตามินยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่

แต่แปลกแฮะ สายตาเมื่อกี้ ถึงจะรูสึกเหมือนมีคนเรียกชื่อผมมาจากด้านหลัง แต่ครูมินที่อยู่ข้างหน้าย่อมหน้ากลัวกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย

"นี่ ผมยุ่งเชียว ตื่นสายหรือไง"

"ช่าย...นอกจากตื่นสายแล้ว ยังถูกทิ้งอีกต่างหาก ไม่รู้พ่อกับแม่ทำงี้ได้ไง"

"ใจเย็นสิ"

มิกกี้เพื่อนสนิทผมเอง เจ้าเนี่ยชอบเข้าข้างพ่อแม่อยู๋เรื่อยเวลาพวกเราทะเลาะกัน แต่ไอ้นี่มันเป็นคนใจดี สาวๆชอบมันเยอะ

"นี่ เซียจ๊ะ"

"ฮะ...อะไรเหรอ"

ผมหันไปมองคุณเพื่อนหญิงสุดแสบประจำห้อง เดาก่อนเลยว่าต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับแจจุง

"นายรู้รึยังว่ามีน้องใหม่เพิ่งกลับมาจากอเมริกา"

"ไม่รู้สิ"

เดาผิดแฮะครั้งนี้

"น่ารักมากเลยนะ"

"แล้วไง"

ผมหันไปสนใจกับข้าวของในกระเป๋า ไม่รู้ลืมเอาการบ้านมาส่งรึเปล่า

"คือว่า น้องคนนั้นเค้าอยู่ห้องเดียวกันกับแจจุง แองเจิลของฉันพอดีเลยอ่า"

ในที่สุดยายชะนีก็พาเข้าเรื่องจนได้

"เวลาพามา ก็พามาทั้ง 2 คนเลยได้มั้ย"

"ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นซะหน่อย"

ปฏิเสธเข้าไว้ สงสารเจ้าแจจุงมัน

"แหม ก็น้องแจจุงน่ะ เป็นเด็กในชมรมเปียโนของนายไม่ใช่เหรอ ถึงไม่สนิทกันก็ใช้คำสั่งได้นี่"

ยังไม่ทันที่ผมจะได้เถียงกลับ เงามืดก็ทาบผ่านกระดานดำไปชั่วขณะหนึ่ง

"ไม่เจ้าใจกันรึไง๊...!!!"

ครูมินนั่นเอง...

...................................

[อาจารย์..สีฟ้า]

เข้ามาติดตาม และให้กำลังใจเหมือนเดิม 

[Champnarok007]

"สวัสดีครับ  ผมชิมชางมิน เคยเรียนที่นี่สมัยประถม ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ"

ผมโค้งรับเสียงปรบมือจากเพื่อนใหม่ ปี 1 ห้อง 2 รู้สึกใจชื้นเล็กน้อย

"เอาล่ะ ยังไงก็ช่วยดูแลชางมินเค้าหน่อย แล้วก็ให้เวลาเค้าบ้าง ไม่ต้องสมัภาษณ์มากนัก"

"ค่า/ครับ"

"เธอไปนั่นตรงที่ว่างนั่นนะ"

ผมมองไปทางริมหน้าต่างหลังห้อง มีโต๊ะว่าง 2 ตัว

หลังจากที่ครูจางเดินออกไป พวกที่นั่งเรียบร้อยตะกี้ ก็กระโดลุกขึ้นมาล้อมผมไว้เหมือนอยู่ในขบวนแห่หมีแพนด้า

"ชางมิน จำฉันได้มั้ย ซูฮยอนไง"

"อ่า..."

"นี่ๆถอยไปนะ ชางมิน เธอสูงเท่าไหร่เหรอ"

"ร้อยแปะ..."

"ชางมินจ๊ะ ฉันจังกึมนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ค...ครับ"

กว่าจะเดินไปถึงที่นั่งได้ ก็ทำเอาแทบลมจับ นักเรียนที่นี่น่ากลัวชะมัด ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงรุมแกล้งผมมากกว่า

คิดแล้วก็อยากเจอไอ้พวกนั้นอีกครั้งจังเลย

"หลบๆ!!!มายืนเกะกะทำไงที่โต๊ะฉัน"

พวกผูหญิงที่ล้อมผม กระจายวงกว้าง เหมือนแหวกทางให้เจ้าพ่อเดิน

"นั่นที่ฉันนะ ใครอนุญาตให้นายไปนั่งที่ตรงนั้น"

"เอ่อ..." ผมถึงกับอึ้งกิมกี่ นี่ถ้าไม่ได้ยินเสียงพูโ ผมคงจะนึกว่าเป็นเด็กผู้หญิงแหงๆ

"บอกว่านั่นที่ฉัน ฉันจะนั่งริมหน้าต่าง!"

เจ้าของเสียงเริ่มกระทืบเท้าเหมือนเด็กเอาแต่ใจ พลางส่งสายตาเหมือนขอความช่วยเหลือไปยังเหล่านักเรียนหญิงด้านข้าง

"ชางมินจ๊ะ เปลี่ยนที่ให้แจจุงหน่อยได้มั้ย เราไม่อยากเห็นแจจุงงอแงน่ะ"

"ใช่ๆ นั่งตักจังกึมก็ได้นะ"

"ไม่เป็นไร ฉันนั่งตรงนี้ได้"

ผมรีบบอกปัดความหวังดีของช้างน้ำ แล้วย้ายก้นมานั่งมุมนอกแทน ส่วนนายแจจุงนั่นก็กระโข้มหัวผม เข้าไปนั่งข้างในทันที-*-

และแล้วการเรียนการสอนในตอนเช้าก็เริ่มขึ้น ดูเหมือนเด็กห้องนี้จะสนใจเรียนกันทุกคน คงเป็น 1 ในแผนการของปู่

กว่าจะขอกลับมาอยู่เกาหลีได้ ก็ยากอนาจ แถมยังไม่ได้อยู่บ้านเดิมที่เคยอยู่กับพ่อแม่อีก เพียงเพราะฮวงจุ้ยไม่เหมาะสม อยู่แล้วจะวิบัติ คุณปู่เป็นนักธุรกิจ จึงเชื่อเรื่องพวกนี้อย่างไม่ต้องใช้เหตุผล

แต่ยังไงบ้านนั้นก็เป็นของผมอยู่ดี ไม่ได้ขายให้ใคร อยากไปเมื่อไหร่ก็ไปได้

แถมตอนนี้ผมก็อยู่แค่เยื้องๆเอง นั่นก็หมายถึง ผมได้อยู่บ้านตรงข้ามกับพี่จุนซูน่ะสิ

"นี่...นาย"

"ฮะ..."

ผมหันไปมองคนข้างๆ ถึงจะคุยกับผม แสยตายังจดจ้องอยู่ที่กระดานดำ

"ฉันชื่อคิมแจจุงนะ"

"อืม...ฉันชิมชางมิน"

ผมแนะนำตัว ดูท่าเขาจะสนใจเรียนซะเหลือเกินนะ

"ยินดีที่ได้รู้จัก"

"เช่นกัน ... ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ชู่ว์..."

ผมที่ตั้งท่าจะคุยเต็มที่ ถูกห้ามจากแจจุง ที่กำลังใช้นิ้วชี้แตะเบาๆที่ริมฝีปาก

และก่อนที่ผมจะหันไปสนใจกระดานดำ ผมแอบเห็นรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าใสของคนข้างๆ น่ารักเหมือนกันนี่นา...

จบบทที่ 2

[YMP]

เรื่องใหม่ น่ารัก สดใส 

[Champnarok007]

ผมรักพี่นะ... ♥
บทที่ 3

"ฮ้า!!ในที่สุดก็ได้กินข้าวซักที"

"เซีย วันนี้กินไรดี"

"นายอยากกินไรก็กินไปสิ ส่วนฉันอยากกินส้มตำ" <มีด้วย o_O>

มิกกี้ก็แปลกคน ถามทุกวันเลยว่าอยากกินอะไร ถามมาได้ตั้ง 3 ปีแระ

"ตรงนั้นมีอะไรกันน่ะ"

ผมชี้ไปที่หน้าร้านส้มตำ ตรงนั้นมีแต่กลุ่มเด็ฏผู้หญิงยืนวี้ดว้ายกันอยู่ ส่วนตรงกลางก็มีผู้ชายตัวสูงๆ

"คนนั้นใช่เด็กใหม่ที่สาวๆกำลังพูดถึงอยู่รึเปล่านะ"   มิกกี้พูด

 นั่นน่ะเหรอ เด็กใหม่ที่เขาล่ำลือกันนักหนา ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย ตัวก็สูงผอมๆ แต่จมูกสวยแฮะ ตาก็โต ผิวก็เนียน ดูเหมือนช่วงคอจะสวยซะด้วย

ผมไม่รู้ว่าน้องใหม่คนนั้นหันมามองเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกที ผมก็ยืนห่างจากเค้าแค่เด็กผู้หญิงสองคนกั้น

"หวัดดีครับ"

นายนั่นทัก ทำเอาผมสะดุ้งเล็กน้อย

"พี่เซีย ทางนี้"

ผมหันไปอีกทางโยทำเป็นไม่สนใจคนที่ทักเมื่อกี้ นั่นแจจุงนี่นา

"เซีย นายไปรออยู่กับแจจุงก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันซื้อไปให้"

อันที่จริงผมน่ะเกรงใจมิกกี้มันนะ แต่ว่าไม่อยากอยู๋ใกล้ผู้ชายคนนั้นเลยให้ตายสิ มันทำให้เกิดความรูสึกแปลกๆ

"อืม...ขอบใจนะ"

ผมเดินไปหาแจจูงที่โต๊ะ ผมเลือกนั่งตรงข้ามแจจุง

"พี่เซีย กินไรล่ะ"

"ส้มตำน่ะ เดี๋ยวมิกกี้เค้าซื้อมาให้"

"ว้าว ดีจัง เจ้าหญิงมีองครักษ์ส่วนพระองค์"

"พูดบ้าอะไร ไอ้เด็กโข่ง"

ผมเคาะเข้าที่กบาลเจ้าเด็กหน้าสวยไป 1 ที เจ้าพวกนี้ชอบเข้าใจผิดเรื่องผมกับมิกกี้อยู๋เรื่อย ก็เพือ่นสนิทกันแหละนะ ตั้ง 3 ปีแล้วนี่

"เออนี่...แล้วคนนั้นน่ะ ใช่เด็กใหม่ของห้องนายรึเปล่า"

"ครับ"

แจจุงตอบ พลางกลืนหมูเข้าไปทั้งชิ้น

"ชื่อชิมชางมิน นั่งติดกันเลย เขาเพิ่งกลับมาจากอเมริกา เคยเรียนชั้นประถมที่นี่ด้วยนะ"

"งั้นเหรอ"

คุ้นๆแฮะ เหมือนเคยรูจักกันมาก่อน

"มีไรป่าวพี่เซีย"

"เปล่าหรอก ยังไงถ้ามีเวลาว่างก็พาไปเดินเที่ยวที่ห้องพี่ด้วยนะ พวกชะนีเรียกร้องน่ะ"

"โอเค ได้ แต่พี่ห้ามจีบเค้านะ"

ผมมองหน้าเจ้ารุ่นน้องตัวดีอย่างงงๆ ขณะเดียวกัน ส้มตำที่อุดมไปด้วยปูดองก็วางลงตรงหน้าผม

"รับรองว่าแสบถึงทรวง"

"ขอบใจมาก เท่าไหร่นะ ลืม"

"ไม่ต้องจ่ายที่ฉันหรอก ไปจ่ายที่ไอ้หนูนั่นดีกว่า"

ผมหันไปมองตามมิกกี้ นายชิมชางมินกำลังส่งยิ้มหวานมาให้ รู้สึกหลอนแฮะ

"ทำไมให้คนอื่นจ่ายล่ะ"  ผมหันไปต่อว่ามิกกี้

"ก็ดูสิ แค่เหล่าชะนีอย่างเดียวที่มุงกันอยู่หน้าร้าน ฉันก็ฝ่าไปไม่ไหวแล้ว เจ้านั่นเลยอาสาซื้อให้"

"เดี๋ยวฉันไปจ่ายเอง"

"แน่ล่ะ เด็กนั่นบอกให้นายไปจ่าย"

พอหันไป กลายเป็นว่าบริเวณนั้นร้างผู้คนซะแล้ว ... หายกันหมดเลย เอาไว้ค่อยให้วันอื่นก็แล้วกัน


.........................................................


"นี่...ชางมิน"

แจจุงปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์ กำลังคิดถึงพี่จุนซูอยู่เชียว วันนี้ได้เห็นใกล้ๆแล้ว ดูเหมือนพี่จะจำผมไม่ได้ ก็เปลี่ยนไปตั้งเยอะนี่นะ ตัวผมเองยังมองออกเลย

"อะไรเหรอ"

"นายว่าหน้าตาฉันเป็นไง"

กำ o12อยู่ดีดีมาถามแบบนี้ เห็นผมอย่างนี้ก็เหอะ ไม่ค่อยชอบให้ใครยื่นหน้ามาใกล้ๆแบบนี้ซะด้วย โดยเฉพาะผู้หญิง แต่กับแจจุงนี่ก็กรณียกเว้น ก็เล่นสวยกว่าผู้หญิงซะอีก

"ถามแบบนี้ทำไม"

"เถอะน่า ตอบมาสิ"

"ก็ไม่เห็นมีไรเลยนี่ ธรรมดา"

เหอๆ ไม่กล้าพูด

"ไม่ธรรมดาซักหน่อย ทำไมถึงมองว่าธรรมดาได้ล่ะ"

"เอ๊ะ! นายนี่ ก็ฉันบอกว่าธรรมดา แล้วทำไมนายต้องเถียงว่าไม่ธรรมดาด้วยล่ะ"

"มีแต่คนบอกฉันหน้าเหมือนผู้หญิง ทำไมนายไม่เห็นพูดงั้นบ้างเลย"

"ก็ถ้าจะให้พูดแบบนั้น แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรกล่ะ"

"งั้นก็พูดมาสิ"

"เออ...นายสวยดีอ่ะ...เอ่อ... "

ไม่เห็นมีเหตุผลอะไรที่ต้องมาเขินเจ้านี่เลย ก็แค่พูดไปตรงๆเอาล่ะนะ

"อันที่จริง คนสวยแบบนายก็มีเยอะ แต่...คนที่สวยแล้วน่ารักด้วย...แบบเนี้ย"

ผมจิ้วนิ้วไปกลางหน้าผากของแจจุงที่อยู่เกือบติดหน้าผม

"มีแต่นายคนเดียวเท่านั้นแหละ"

"........"

"........"

"เมื่อกี้นายพูดอะไรนะ ชิมชางมิน"

เสียงของใครคนนึงแทรกเข้ามา

"เปล่านะ ฉันแค่บอกว่าแจจุงน่ะ สวยแล้วก็น่ารักไม่เหมือนใคร"

"........"

นี่ผมผิดเหรอ........

"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  ทำใจไม่ได้"

ผมหันหลังไปปรากฏว่า กลุ่มองครักษ์พิเศษของแจจุง มุงกันอยู่เต็มไปหมด

...มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย...

"นายต้องรับผิดชอบ"

ผมหันไปหันมาสลับกับใบหน้าเหล่าองครักษ์และใบหน้าของแจจุงที่เริ่มเอ่อคลอด้วยน้ำตา


...........................................



"ขอโทษครับที่มาช้า คุณหนูเล็ก"

"ไม่เป็นไรหรอกฮะ คุณจอง วันนี้ขับเร็วหน่อยนะ เหนื่อยมากเลย"

ผมยิ้มบอกคนขับผ่านทางกระจกส่องหลัง

ไม่ว่าจะมองกี่ที ผมก็ยังอดเสียดายความมีเสน่ห์ของคุณจองไม่ได้ ถ้าหากมีความมั่นใจกว่านี้อีกนิดก็คงจะดีไม่น้อย

"คุณจองไม่คิดจะใส่คอนแทกเลนส์บ้างเหรอครับ"

คุณจองยิ้มให้ก่อนที่จะหักเลี้ยวที่มุมหนึ่งของถนน

"ไม่ดีกว่าครับ นอกจากจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นแล้วยังเปลืองเงินอีก"

"ฮ่ะๆๆ นั่นสินะ"

ผมนั่งมองใบหน้าของคุณจอง ภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะได้ซ่อนดวงตาใสเอาไว้ ทรงผมเรียบแปล้ เสื้อผ้าลายตารางหมากรุกเชยๆ ที่ติดกระดุมถึงเม็ดบนสุด

"คุณหนูเล็กจ้องแบบนั้น ผมไม่มีสมาธิขับรถหรอกนะครับ"

ผมสะดุ้งเล็กน้อย

"โทษที แค่นึกเสียดายน่ะ อุตส่าห์เกิดมาหล่อแล้วเชียว"

"ช่างเถอะครับ คุณหนูดูแลตัวเองให้ดีก่อนดีกว่า ไม่รู้ว่า..."

"หยุด...! อย่าพูดเรื่องนั้น"

ผมห้ามไม่ให้นขับรถพูด ไม่อยากรับรู้เรื่องนั้น ตอนนี้ที่ทำได้คงเก็บเวลาเอาไว้ให้มากที่สุด

บรรยากาศซักอึดอัดอย่างไม่เคยเป็น

"คุณจองอายุเท่าไหร่เหรอ" ผมถาม

"ปีนี้ 21 น่ะครับ"

"ห่างกันนิดเดียวเอง ผมเรียกคุณจองว่าพี่ยุนโฮได้มั้ย"

"จะดีเหรอครับ เดี๋ยวนายท่านได้ยิน ผมจะโดนดุเอา"

ผมโน้มตัวไปที่เบาะหน้า

"ก็เวลาอยู่กัน 2 คน หรืออยู่กับเพื่อนผม คุณจองก็เป็นพี่ยุนโฮ ส่วนผมก็เป็นชางมิน ถึงเวลาอยู่ต่อหน้าคุณปู่หรือพี่ๆ ผมก็เป็นคุณหนูเล็ก แล้วคุณจองก็เป็นคุณจอง

"เอ่อ..."

"ตกลงตามนั้นนะ พี่ยุนโฮ"

"ได้ ...ชางมิน"

ต่อไปนี้ผมคงมีเรื่องให้คุณต้องช่วยอีกเยอะ เพราะแผนการของผมเพียงแค่รอนักแสดงสมทบเท่านั้น และตอนนี้ ตัวละครของผมก็ครบหมดแล้ว นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป ผมจะเอาพี่จุนซูกลับคืนมา

เราจะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม...

จบบทที่ 3

[THIP]

อ่านทันแล้วจ้า  ชอบมากมาย มาต่อไวไวน้า 

[oaw_eang]

รีบนเนี้ย

อ่านนิยายเร็วๆมากๆ เลย

ตานี้สองว่างแระส์

จะได้อ่านจริงๆ จังซะที 

[nunyy]

^^^

^^^^

^^^^^^


หรอคะเจ้  :สงกรานต์2: เย็นป่าว สงกรานต์นี้เดินดีๆ ระวังโดนล้วงนะเคอะ

ปล. ชอบนิยายเกาหลี ขอเศร้าซึ้งตรึงใจด้วยนะคะ

[gift_deb]

^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^



ตามมาสิงกระทู้ด้วยคน



ทำไมสงกรานต์เราไม่ได้หยุดเหมือนชาวบ้านเค้านี่ เบื่อจิงๆ ทำงานกับฝรั่ง

[Champnarok007]

 มาแล้วๆๆ ขออภัยที่ให้รอนานเกือบอาทิต ติดภารกิจบางประการ เลยไม่ได้มาอัพ มาอัพแล้วจร้า

ผมรักพี่นะ

บทที่ 4

ไอ้บ้านหลังตรงข้าม ที่มีคนมาแต่งเติมใหม่ซะใหญ่โตตั้งแต่เมื่อสองเดือนที่แล้ว ซึ่งคาดว่าจะย้ายมาอยู่ทั้งหมู่บ้าน ในที่สุดก็มีคนย้ายมาอยู่ซักที อยากเห็นหน้าเจ้าของบ้านจัง

ถ้าเทียบกับบ้านของผมแล้ว ต้องบอกว่าเทียบไปก็อายเปล่า หลังจากที่พ่อลาออกจากงาน เพื่อที่จะมาทำร้านอาหารที่ใฝ่ฝันตั้งแต่เยาว์วัย และแม่ผู้ถูกเด้งออกไป เพราะไปทะเลาะกับลูกน้องคนโปรดของหัวหน้าแผนก
บ้านของเราก็กลายเป็นร้านอาหารกึ่งบาร์เหล้า ส่วนชั้นบนก็ยังพอเป็นที่ซุกหัวนอนได้
ลูกค้าก็ไม่มากไม่น้อย แต่ตอนนี้พ่อกะแม่พากันหนีไปเที่ยวไหนไม่รู้ ร้านก็ไม่เปิด ปล่อยให้ลูกอยู่บ้านคนเดียวอีกต่างหาก คอยดู กลับมาจะจับเฆี่ยนให้หลังลายทั้งคู่เลย

เฮ้อ ! แต่นี้เพิ่งหัวค่ำเอง ไปเดินเล่นดีกว่า

บ้านร้างหลังข้างๆนี่ มองกี่ทีก็ชวนปวดหัวไปซะทุกครั้ง ไม่รู้เป็นเพระอะไร จำได้ว่าแต่ก่อน เคยมีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆอยู่ที่นี่นี่นา แต่เค้าเป็นใครกันนะ

หลังจากที่เดินไปมาราวๆล้านแปดแสนรอบ ผมก็ตัดสินใจเดินกลับบ้าน

ที่หน้าบ้านผมมีชายร่างสูงคนหนึ่ง ยืนเหม่อลอยเหมือนหมดอาลัยตายอยากอยู่ หวังว่าคงไม่ใช่ลูกค้าหรอกนะ

"ขอโทษนะครับ วันนี้ร้านปิด"

ไม่ทันขาดคำ เมื่อชายร่างสูงหันมา ผมถึงกับชะงักงัน เขาก็คือเพื่อนของแจจุง 'ชิมชางมิน'

แต่ที่น่าแปลกไปกว่านั้น ใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยน้ำตา แววตาที่มองกลับมานั้น ทำไมมันถึงได้ดูเจ็บปวดเหลือเกินนะ

"เอ่อ... มะ ... มีอะไร...ให้ช่วยรึเปล่า...ครับ"

กระทั่งตอนนี้ เราสองคนยังคงตกอยู่ภายใต้อากาศอันอึมครึม ความเงียบเป็นฝ่ายมีชัย และโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว นายชางมินก็โผเข้ากอดผมแน่นจนตัวชา ผมที่พยายามดิ้นนั้น ไม่สามารถขยับได้เลยแม่ศีรษะที่แนบกับอกของชายร่างสูง

"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! นายบ้าไปแล้วเหรอ ฉันหายใจไม่ออกนะ"

"พี่จุนซู ... ผมคิดถึงพี่เหลือเกิน"

ผมหยุดดิ้นพร้อมๆกับหยุดหายใจแทบจะในทันที

ตลอด 5 ปีที่ผ่านมา นอกจากพ่อแม่และญาติๆแล้ว ก็ไม่มีใครเรียกผมว่าจุนซูเลยซักคน ยิ่งคำว่าพี่จุนซูด้วยแล้วละก็ มันทำให้ผมปวดใจอย่างไม่มีสาเหตุ

เหมือนกับตอนที่นั่งมองบ้านร้างหลังนั้นแล้วพยายามนึกเรื่องราว

"ผมขอโทษ ... ผมไม่ได้บอกลาพี่ซักคำ"

หูของผมยังแนบอยู่กับแผ่นอกอันสั่นระริกของชางมิน เสียงที่หัวใจไม่เคยโกหกใคร มันเต้นถี่แรงจนผมเกือบจะใจอ่อนให้กับเขา

"ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว ให้ผมกอดพี่ก่อนซัก 10 ชั่วโมง แล้วพี่ค่อยตีผมนะ"

ขณะที่อ้อมแขนของชางมินค่อยๆหลวมลงเพราะการร้องไห้ ผมก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีผละออกมา จนเราทั้งคู่ต่างล้มไปกันคนละทิศคนละทาง

"ขอโทษนะ...ผมไม่รู้จักคุณ"

ผมไม่รู้ว่าคำพูดประโยคนี้จะมีอิทธิพลต่อคนตรงหน้านี้มากขนาดไหน แต่มันก็สามารถทำให้เขาแทบหยุดหายใจได้

ผมควักแบงค์พันวอนออกมากำหนึ่ง แล้วขว้างไปที่อกของชางมิน

"นี่เงินเมื่อกลางวันฉันติดไว้"

ไม่รอให้คนร่างสูงลุกขึ้นมา ผมรีบวิ่งกลับเข้าบ้านและเหาะขึ้นไปชั้นสองในทันที

ผมแอบมองเขาทางหน้าต่าง ในใจลึกๆเหมือนกับว่าผมกำลังหวังอะไรอยู่

ชางมินที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นประมาณ 1 ชั่วโมง ก็ลุกขึ้นแล้วเดินหายเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ตรงกันข้ามนั่น

"ไม่ใช่สิ...มันต้อง"

ผมรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ทำไมผมถึงต้องหวังให้คนคนนี้เดินเข้าไปในบ้านร้างหลังนี้ด้วย ทำไมมันถึงดูยุ่งยากไปหมดเลยนะ

เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่

ทำไมอะไรๆต้องเกิดขึ้นพร้อมๆกับการปรากฏตัวของคนที่ชื่อชิมชางมินนั่นด้วย

หรือมันจะเป็นความทรงจำที่หายไป

ใครจะช่วยบอกผมได้บ้างเนี่ย!?

............................................................................

[gift_deb]

สงสัยพี่จุนซูสมองกระทบกระเทือน ความจำเสื่อมรึเปล่า เข้ามาเดา

[Champnarok007]

"ชางมิน ทำไมตาบวมแบบนี้ ไปทำไรมา"

"หรือว่าเมื่อคืนนอนดึก เพราะตื่นเต้นดีใจที่จะได้เป็นแฟนกับแองเจิลของพวกเรา"

ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เหมือนกับว่าหูหนวกไปแล้ว

'ขอโทษนะ...ผมไม่รู้จักคุณ'

คำพูดของพี่จุนซู คนที่ผมรอคอยมา 5 ปี อดทนเพื่อมีวันนี้ วันที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เสียงอันเย็นชายังคงลอยวนเวียนไปมาอยู่ในหัว

ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะให้ไหล มันต้องมีอะไรผิดพลาดสิน่า

หรือพี่กำลังอำผมอยู่ ถ้าเป็นอย่างนั้นผมก็จะไม่โกรธพี่

"นี่ จำไว้นะ... ห้ามทำให้แจจุงเสียใจเป็นอันขาด ไม่งั้นนายได้เมียหมู่แน่"

"ใช่ แล้วก็ทำตัวให้ดูร่าเริงเข้าไว้ล่ะ"

ผมมองหน้าของยัยช้างน้ำจังกึมกับปลาแห้งซูฮยอน ยัยพวกนี้กำลังพูดกับผมงั้นเหรอ

"เฮ่ย ชางมิน แกต้องดูแลแจจุงให้ดีนะเว้ยเฮ่ย พวกเราจีบตั้งนานยังไม่ติด แต่นายมาแค่วันเดียวก็ได้แจจุงของเราไปครองซะแล้ว"

ผมหันไปมองใบหน้าคาดหวังของนักเรียนชายในห้อง

นี่กำลังคุยเรื่องแจจุงหรอกเหรอ...

ผมต้องเป็นแฟนกับคนที่ผมไม่ได้รักงั้นเหรอ...

นั่นต้องเป็นพี่จุนซูไม่ใช่เหรอ...

"อรุณสวัสดิ์ทุกคน"

"ว้าว แจจุง วันนี้อารมณ์ดีเชียวนะ"

"แจจุงของผม เมื่อคืนนอนหลับฝันดีไหมครับ"

แจจุงที่เข้ามานั่งที่ตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก็สะกิดไหล่ผมเบาๆ

"อรุณสวัสดิ์"

ผมเอ่ยทักเบาๆ พลางทำสีหน้าให้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นอีกนิด (กลัวได้เมียหมู่)

"อรุณสวัสดิ์ ชางมิน"

ทำไมต้องทำหน้าเหมือนคาดหวังอะไรจากผมนักหนานะ

พอนึกได้เรื่องแผนการที่วางไว้คร่าวๆ ผมก็รีบปรับตัวเองให้ดูสดใสขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง

"เรื่องเมื่อวานน่ะ"

".........."

ไม่ต้องไปจำมัน ใช่มั้ย

"หวังว่านายคงไม่ปัดความรับผิดชอบ"

"หา...อะไรนะ"

ตอนแรกผมแค่จะให้คนคนนี้เป็นเพื่อนสนิทด้วยแท้ๆ

"นายทำให้ฉันตกหลุมรักแล้ว รู้หรือเปล่า"

ไม่รู้ว่าผมลืมเรื่องพี่จุนซูไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่แจจุงก็ทำได้แล้ว แต่ก่อนอื่น ยังไงผมก็ต้องออกตัวไว้ก่อน

"แต่ฉันเป็นคนไม่ take care นะ"

"อืม"

"ฉันไม่ใช่ผู้ชายอบอุ่นด้วย"

 "จร้า"

"แล้วฉันก็ไม่ชอบให้ใครมาจู้จี้จุกจิกเซ้าซี้ด้วยนะ"

"แล้วก็ไม่ชอบคุยโทรศัพท์ด้วย แถมยังไม่ชอบกินข้าวกล่องอีกต่างหาก แถมยังปากจัดอีกต่างหาก ยิ่งเวลาโมโหแล้วนะ ขนาดผู้หญิงฉันยังต่อยคว่ำมาแล้วเลย"

"อืม ... เข้าใจแล้ว"

"เข้าใจแล้ว แล้วยังจะรักฉันอีกเหรอ"

เสียงกระแอมไอดังขึ้นอย่างมิได้นัดหมาย ทำเอาผมสะท้านจนเกือบเสียศูนย์

"แน่นอน... ฉันจะเป็นคนเติมเต็มส่วนที่ขาดหายของนายเอง ... ฉันจะอดทนเพื่อวันที่นายจะรักฉันอย่างเต็มหัวใจ...แล้วก็ไม่ต้องกลัว ...ฉันจะปกป้องนายเองนะ...

โถ่...

จบบทที่ 4

[gift_deb]

งงไปกับชางมินละ เค้ากำลังทำอะไรอ่ะ

[POR@B]

มาติดตามอ่านด้วยคน

เปงกำลางจายให้คนโพสต์คับ

[Champnarok007]

ผมรักพี่นะ

บทที่ 5

"แจจุง ได้ยินว่านายสนิทกับรุ่นพี่ที่ชื่อคิมจุนซูนี่ ใช่มั้ย?"

"อืม ถามไมเหรอ"

"เปล่า พอดีได้ยินคนพูดถึง เลยอยากรู้ว่าเป็นใคร"

ผมตะล่อมถามร่างบางข้างๆ ที่เอาแต่ตั้งใจเรียนไม่พูดไม่คุย

"แต่เค้าไม่ชอบให้เรียกชื่อจริงหรอกนะ ไร้ทำไม ทุกคนเรียกว่าเซียน่ะ"

เรื่องนี้ผมก็รู้ดี ก่อนกลับเกาหลี ก็ให้คนมาสืบเรื่องพี่จุนซูเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ว่าผมจะทำยังไงต่อไปเท่านั้น

"ที่นี่มีชมรมเปียโนรึเปล่า"

"มี"

แจจุงยังคงก้มๆเงยๆระหว่างสมุดและกระดานดำ

"ฉันอยากหัดเปียโนจังเลย"

"ก็เอาสิ พี่เซียเองก็เป็นหัวหน้าชมรมอยู่แหละ"

บิงโก! อย่างน้อยก็เข้าทางแระ ที่เหลือ ก็ต้องแสร้งทำเป็นเล่นเปียโนไม่เป็น ทั้งๆที่เป็นของชอบแท้ๆ แต่ต้องมาทำแบบนี้ รู้สึกผิดกับเจ้าเปียโนจัง

..................................................................

ฮ่าๆ พอรู้ว่าวันนี้เปียโนตัวใหม่ที่ ผ.อ. ใจดีอนุญาตให้ซื้อมาถึงแล้ว อาการปวดหัวที่ค้างมาจากเมื่อคืนก็หายเป็นปลิดทิ้ง อย่างนี้ต้องรีบไปเปิดซิงซะแล้ว วันนี้ไม่มีชั่วโมงเรียน หวังว่าคงยังไม่มีใครเข้ามาหรอกนะ

"อ้าว เซีย มาพอดีเลย มาดูนี่ให้หน่อยสิ"

........................ - - นั่นมิกกี้นี่ นาย...นาย...

"มิกกี้ นายลองเล่นแล้วเหรอ"

"อืม เสียงแสบแก้วหูดีชะมัด"

"...-*-..."

นี่หรือคือเพื่อน

"เป็นอะไรไป นี่ๆ ฉันได้เล่นคนแรกเลยนะเนี่ย 555"

"ไอ้มิกบ้า"

"อ้าว โกรธอะไรฉันอีกล่ะ"

ผมเดินเข้าไปใกล้ๆดูว่ามันมีปัญหาอะไรนักหนากะไอ้ของใหม่กระหลั่วๆนี่ (อ้าว ด่าซะงั้น)

"ที่ร้านเค้าปรับเสียงมาให้เพี้ยนๆอ่ะ แต่ฟังไม่ออกว่าเพี้ยนตัวไหนกันแน่"

ผมนั่งลงข้างๆมิกกี้ พลางค่อยสำรวจทีละตัว แล้วลองเล่นดู

"เดี๋ยวฉันมานะ"

มิกกี้พูด พลางเดินหายไปทางประตูหลัง

เป็นจริงอย่างที่มิกกี้บอก มันแปลกที่ตัวไหนกันนะ

"ผมว่าตรงนี้มันแปลกๆนะ"

ใครบางคนที่ผมไม่ทันได้มองหน้า ก้มหน้าก้มตาทำอะไรยุกยิกๆอยู่ที่หลังเปียโน

....ชิมชางมิน....นี่นา

"ลองเล่นดูสิ"

ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องเมื่อคืน ผมคงไม่นั่งสุดขอบเก้าอี้ขนาดนี้หรอก

"ว่าแล้วเชียว ว่าต้องแอบมาก่อน ทำไมไม่รอกันเลย ชางมินเนี่ย"

เสียงซึ่งคาดว่าจะเป็นแจจุงน้องรัก ดังแจ๋นแหลนก้องสะท้าน ทำเอาห้องแคบไปเลย

"หวัดดีฮะ พี่เซีย วันนี้ไม่มีใครมาเลยเหรอ"

"มีแค่พี่กับมิกกี้น่ะ"

ชางมินที่ออกไปยืนห่างผมเช่นกัน หันไปยิ้มให้กับแจจุงอย่างสนิทสนม รู้จักกันไวแฮะ

"แล้วนึกไงโผล่มาซ้อมได้เนี่ย"

ผมถามแจจุง

"เปล่าหรอก ผมพาเด็กใหม่มาฝากต่างหาก ชางมินเค้ายังไม่มีชมรมเลย"

"ชางมิน นี่พี่เซีย อยู่ปี 3 ห้อง 2 เป็นประธานชมรมน่ะ"

"สวัสดีครับ ผมชิมชางมิน ปี 1 ห้อง 2 หวังว่าคงจำกันได้"

"อ้าว เคยเจอกันแล้วเหรอ"

แจจุงถามโดยไม่รู้เรื่อง ทำเอาผมแทบจะหน้าชา ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย ใจเต้นแรงแปลกๆ สงสัยจะเป็นอาการขวัญหนีซะมากกว่า

"นายเล่นเป็นแล้วไม่ใช่เหรอ ชมรมเรารับสอนคนที่เล่นไม่เป็น ใครที่เล่นเก่งแล้วและอยากเล่นในแบน ต้องไปสมัครชมรมดนตรีสากลโน่น"

"แต่ชางมินเค้าเล่นไม่เป็นซักหน่อย พี่ไปรู้เค้าได้ยังไง"

ผมมองหน้าแจจุง สงสัยจะโดนหลอก ยิ่งใสซื่ออยู่ซะด้วย

อย่างนี้ต้องฟ้องพวกแฟนคลับ รับรอง นายชางมินโดนยำตายคาโรงเรียนแน่

"แต่เมื่อกี้นายยังปรับเสียงเปียโนอยู่เลย"

ผมซักเดือด

"อ้าว เมื่อกี้ที่ผมลองดูมันใช้ได้หรอกหรือ ว้าว ดีใจจัง"

หึหึ หน้าตายเชียวนะ

"ไม่เชื่อหรอก ไม่งั้นนายก็ต้องเล่นให้เราฟังก่อน คนเล่นเป็นน่ะ มองแค่ท่าทางก็รู้แล้ว"

"ไม่เอาหรอก ก็ผมเล่นไม่เป็นนี่นา ถึงเล่นเป็นผมก็จะไม่เล่นให้คนอื่นฟัง นอกจาคนที่ผมรักเท่านั้น"

ผมเหลือบเห็นแจจุงยืนอายม้วนตัวอยู่ข้างหลัง แก้มแดงอย่างกับจะละลายซะตรงนั้น

แต่ชางมินนี่สิ กลับมองจ้องผมด้วยสายตาจริงจัง

ในห้องที่แสนเงียบนี้ มันเงียบซะจนได้ยินเสียงหัวใจของพวกเราเต้นระรัวแข่งกัน อย่างที่เคยบอก เสียงหัวใจไม่เคยโกหกใคร...แต่มันเพราะอะไรล่ะ

"อ้าว แจจุง วันนี้นึกไงมาซ้อมเปียโนได้"

เสียงของมิกกี้ ช่วยทำลายบรรยากาศอันหน้าอึดอัดนี้ได้อย่างน่าอัศจรรย์

"เปล่า ผมพาเด็กใหม่มาแนะนำตัว"

"เอ๊ะ ! ใช่คนที่ซื้อส้มตำให้ฉันเมื่อวานนี้ป่ะ"

"ครับ ผมเอง"

"เออ ดี แล้วนี่นายรับรึยังเซีย"

มิกกี้หันมาถามผม

"คือ..."

"รับแล้วฮะ"

อ้าว น้องแจ นี่แกเป็นประธานตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ

"เอางี้ !"

ผมพูด

"ฉันจะรับนายเข้าเป็นสมาชิกชมรมก็ได้"

"เย่!!!"  <<< แจจุง

"ถ้านายทำความสะอาดออร์แกนนี่ทั้งหมด แล้วก็เปียโน 2 หลังนี่ แล้วก็ขัดพื้นห้องลงไปถึงบันไดชั้นล่าง"

แจจุงกระโดขึ้นหน้าเตรียมจะเถียงเต็มที่

"แล้วก็ห้ามใครช่วยนะ เสร็จแล้วค่อยกลับบ้าน พรุ่งนี้ฉันจะมาดูความเรียบร้อย แล้วก็จะรับนายอย่างเป็นทางการอีกที"

"ว้าว โหดจัง" <<< มิกกี้

"ทำได้รึเปล่า คุณหนูอย่างนายน่ะ"

"ได้ครับ ขอบคุณที่ให้โอกาส"

ผมดูใบหน้ามุ่งมันของชางมิน พานให้นึกหวั่นใจว่าแกล้งหนักเกินไปรึเปล่า

แต่ที่เค้าทำกับผมเมื่อคืน ทำเอากลุ้มจนปวดหัวนอนไม่หลับ แค่นี้นับว่าน้อยไป


..............................................................

[YO DEA]

^
|
|
|

จิ้มๆๆๆ


ให้ไข่แตกไปเลย

อิอิ

[Poes]

มารออ่านต่อจ้า 

[gift_deb]

มารอตอนต่อไปด้วยคน

[Champnarok007]

โทษทีครับที่ไม่ได้มาอัพเลย ไวรัสเข้าคอม เพิ่งเอาคอมไปล้างมา  เลยอ่ะครับ

เด๋วจะทยอยอัพลงนะครับ ไม่ลอยแพแน่นอน แต่อาจจะช้าหน่อย

เนื่องจากติดเรียนพิเศษ + ทำรายงานคร้าบบบ