หัวข้อ: "Can I...?" (แคน ไอ...?) Special Part [06.07.15] P.19

[pornumpai-ka]

 



อ๊ากกกกกกกกกกก   มันค้างงงงงงงงงงงงงงงง


มาต่อเลยน่ะ  ต่อเลยๆๆๆๆๆๆๆ

[insomniac]

สนุกโฮกกก
อยากชกหน้าไอ้แมนและผองเพื่อนจริง

[lizzii]

เข้าใจแล้ววววว
เสร็จแน่ๆแม้นศรี ฮ่าๆ

[Fellina]

รอวันพระเอกโดนเอาคืน
อย่ามาขอความรักจากน้องเขาทีหลังละกัน!

[sunshinesunrise]

กรี๊ดดดดด น้องนัท.. ชีวิตระทมทุกข์จริงๆ.. แต่ต้องยอมรับว่านัทฉลาด... เสียน้อยดีกว่าเสียมาก... ยอมๆมันไปเหอะ ไอ้แมนมันไม่จิตปกติ.. ไม่ต่อต้านยิ่งไปกันใหญ่ ต้องเอาไม้อ่อนเข้า เดี๋ยวก็คงใจอ่อนเอง (ถ้ายังมีสำนึกอยู่นะ)

[wi_OoO_wi]

อ๊ากกกกกกกก ใครจะเผลอรักใครก่อนเนี้ยะ

 

รอตอนต่อไปจ้าาาาาา 

[B52]

นัททำยังไงก็ได้ให้แมนและกลุ่มเพื่อนได้เจ็บและสำนึกซะที

[Niinuii]

แม้นศรี~

[seaz]

ลูกคนมีเงินเป็นแบบนี้ทุกคนใช่ไหม? ไม่มีอะไรทำกันหรือไง ทำไมต้องใช้อนาคตของคนคนนึงเป็นของเดิมพันด้วย?
โคตรเลวอ่ะ บอกเลย รู้สึกแย่กับเหตุการณ์ที่น้องต้องเจอมาตั้งแต่ต้น รู้สึกแย่!!!

[❝CHŌN❞]

เฮ้ออออออออ พระเอกเราเอาแต่ใจตัวเองโคตรๆเลยอ่า
สงสารน้องนัท ทำให้อิพี่แมนรักหัวปรักหัวปรำไปเลยนะ แล้วดัดนิสัยซะให้เข็ด ชิชิ

[drasil]

โธ่ น้องนัทของป้า

[malula]

ไอ้แมนมันไม่ใช่แค่เลวมันบ้าด้วย
ทำทุกวิธีให้ตัวเองรอดนะน้องนัท อ้อนมัน หลอกมัน แล้วค่อยฆ่ามันทั้งเป็น คนอ่านเริ่มจิตแล้ว คิคิ

[pae666]

ตอนที่ 9





แสงในยามเช้าทำให้ณัฐวีร์หรี่ตาขึ้นอย่างยากลำบาก..
เมื่อคืนเขาไม่ได้เลื่อนม่านปิดจนมิดทำให้แสงแดดส่องเข้ามาด้านในจนเด็กหนุ่มแสบตา ครั้นพอจะขยับร่างเพื่อดึงสายม่านออกเพื่อคลี่มันปิด ก็เกิดติดขัดขึ้นมาอีกเมื่อช่วงเอวตนเองโดนล็อกไว้ด้วยอะไรบางอย่าง
ณัฐวีร์เหลือบสายตาลงมองแล้วก็พบว่าสิ่งที่พันธนาการเขาไว้เป็นกองผ้าห่ม ซึ่งภายใต้กองผ้านั้นกลับมีผิวเนื้อเปลือยเปล่าของมนุษย์ แน่ล่ะ..จากเหตุการณ์เมื่อคืน.. ย่อมไม่ใช่เนื้อของเขาเพียงคนเดียว
ใบหน้าขาวเรื่อสีชมพูขึ้นทันทีที่นึกออกว่าเมื่อคืนตนผ่านอะไรมา
เขาไม่ได้บอกว่าตนเองมีความสุขมาก.. แต่ก็ไม่ได้บอกว่าตนเองไม่มีความสุขเลย
มันเป็นความรู้สึกครึ่งๆกลางๆของคนที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าอนาคตกำลังจะเกิดอะไรขึ้น แต่มันก็ต้องทำ ต่อให้อนาคตจะต้องเจ็บปวด แต่ไม่มีหนทางอื่นให้เลิกเจ็บปวด นอกจากค่อยๆปล่อยให้เวลาให้ความเจ็บปวดนั้นคืบคลานเข้ามาช้าๆ
การรู้ว่าปลายทางจะมีความปวดร้าวรออยู่ ทำให้ความสุขที่มีนั้นมีไม่มากนัก เพราะเรื่องในอนาคตมันกวนใจจนไม่สามารถฉีกยิ้มได้สุดริมฝีปาก แค่เพียงอมยิ้มไว้ยังยากเลย
แต่เพราะได้เลือกแล้ว.. เขาเลือกแล้วว่าตนเองจำต้องทำเช่นนี้.. จึงได้ทำข้อตกลงนั้น.. จากนี้ไปอีกสองเดือน..เขาทั้งคู่คือ “คนรัก”
หากเมื่อเวลาเดินไปถึงจุดสิ้นสุด.. ก็ขอให้จากกันได้ด้วยดี ไม่ต้องปวดร้าวหนักนักก็แล้วกัน
ความจริงการรู้จุดสิ้นสุดของเวลาก็ดีเหมือนกัน..มันจะได้ให้เขามีไว้เพื่อเตรียมใจไม่ถลำตัว บางทีจากนี้ไปจะเจออะไรที่ทำให้อ่อนไหวบ้างก็ไม่รู้
แค่ช่วงอาทิตย์แรกที่พี่แมนทำดีด้วย.. เขาก็เริ่มหวั่นไหวแล้ว ถ้าพี่แมนทำดีด้วยมากๆ เขาเองก็ไม่อยากจะคิดว่าตนเองจะเป็นอย่างไร
“อือ..”
เสียงครางในคอจากคนข้างตัวทำให้ณัฐวีร์รีบหลับตาลงทันที เขายังไม่อยาก..ตื่น.. ตอนนี้
“ห่าเอ้ย แสบตา..”
เสียงบ่นดังพร้อมกับการเคลื่อนไหวที่น่าจะเป็นการเล่นงานม่านที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณชายตื่น หลังจากกุกกักอยู่ชั่วครู่ ร่างนั้นก็กลับลงมานอน มีการขยับไปมาอยู่ชั่วครู่ก่อนจะนิ่งไป
จังหวะการหายใจที่สม่ำเสมอทำให้เขาเข้าใจได้ว่าทางฝ่ายนั้นหลับไปอีกครั้งแล้ว เด็กหนุ่มจึงลืมตาขึ้นแล้วหันไปมอง
“ไงมึง..” อีกฝ่ายร้องทักก่อนจะยักคิ้วเข้มๆนั้นให้ “ไม่ใช่สิ.. ไงเมีย”
แค่นั้นก็ทำให้ณัฐวีร์หันกลับนอนหลับตาเหมือนเดิม.. แต่หน้านี่ร้อนผ่าวไปหมดแล้ว
“แหนะ พูดด้วยทำเมินอีกแล้ว”
แล้วเจ้าตัวคนพูดก็พลิกมาดึงเอาร่างคนตัวเล็กกว่าเข้าไปไว้ในวงแขน “นี่ ไม่เมินกูสักวันมึงจะตายไหมเนี่ย”
ณัฐวีร์ฟังแล้วก็หัวเราะเบาๆ เพราะคนพูดกระซิบอยู่ข้างหูนี่เอง เล่นเป่าลมอยู่ใกล้ๆหูเด็กหนุ่มก็หลุดย่นคอหนีเหมือนกัน
“ไม่เล่นนะครับ” มือเล็กดันคางอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมองใบหน้ายุ่งๆของคนเพิ่งตื่นนอน
“ไม่เล่นเมียจะให้เล่นอะไร” มกรหัวเราะพลางหันหน้าหลบมือลงไปหาซอกคอขาว
แปลกดี.. เด็กนี่ไม่มีกลิ่นเหงื่อแบบที่เขาไม่ชอบเลย เมื่อคืนก็ใช่ว่าจะไม่มีเหงื่อเสียหน่อย
“พอเถอะครับ ตื่นแล้วผมก็จะได้ไปอาบน้ำ.. เหนียวตัว”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันมุ่นเมื่อได้ยินประโยคแทนตัวแบบนั้น
“อะไรครับ?”
“ผมเหรอ?.. เมื่อคืนยังเรียกตัวเองว่านัทอยู่เลย”
ความทรงจำเมื่อคืนผุดขึ้นมาอีกครั้ง คนถูกท้วงจึงได้แต่หน้าร้อน.. เขาแทนตัวเองด้วยชื่อทุกครั้งตั้งแต่ไฟดับลง..
“ก็ไม่รู้จะเรียกยังไงดี”
“นัท.. เรียกตัวเองว่านัทก็ดีแล้ว”
เจ้าของชื่อจ้องไปที่ตาของอีกฝ่ายคล้ายจะหาความหมายในคำพูดนั้น แต่พอเห็นอีกฝ่ายจ้องมานิ่งๆเขาก็เริ่มกลับมาคิด
ที่ขอให้ทำแบบนี้ต้องการอะไร..?
จากนี้ไปสองเดือนเขาขอไว้ว่า “ให้เป็นของพี่แมนคนเดียว..”
แล้วฝ่ายนั้นก็คงกำลังพยายามสร้างความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นอีกครั้ง.. ถ้าต่างฝ่ายต่างร่วมมือกัน เวลาที่มีตอนนี้ก็น่าจะอยู่กันอย่างสงบสุขได้
ณัฐวีร์ยิ้มให้ชนิดที่เจ้าตัวคิดว่าหวานที่สุดแล้วที่จะทำได้
“ถ้าอย่างนั้นพี่แมนเรียกตัวเองว่าพี่แมนให้นัทหน่อยได้ไหมครับ?” เด็กหนุ่มใช้มือข้างที่ยังดียกขึ้นลูบแขนที่กอดรัดร่างของเขาเบาๆ
ใบหน้าคมเข้มที่ฉาบรอยยิ้มไว้บางๆ เปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยไปทันที
“มันจะไม่ปัญญาอ่อนไปหน่อยเหรอวะ?”
“ก็...”
“ไม่เอาเว้ย กูมึงแบบนี้ล่ะดีแล้ว”
“เอาเปรียบกันนี่ครับ.. ให้ผมพูดเพราะๆอยู่คนเดียว”
“มึงเป็นเมีย มึงก็ควรพูดเพราะๆกับกู”
“ไม่เห็นเกี่ยวเลย คนพูดเพราะต้องเป็นเมียเสมอไปที่ไหนล่ะ” ณัฐวีร์ประท้วง “แบบนี้ไปไหนมาไหนกันมีนัทพูดแบบนี้อยู่คนเดียว พี่แมนจะให้นัทปัญญาอ่อนคนเดียวหรือไงฮะ? แล้วคนอื่นจะมองพี่แมนเป็นยังไงล่ะ?”
คนฟังได้แต่อึ้งกับเหตุผลนั้น.. เออ ก็จริงของมัน.. อีกฝ่ายเรียกพี่ แทนตัวเองด้วยชื่อ แถมมีคำลงท้ายเสียเรียบร้อย.. แบบนี้กูก็เถื่อนอยู่คนเดียวสิวะเนี่ย...
เห่ย.. แต่จะไปแคร์ทำไมกับสายตาคนอื่น
“กูไม่เห็นสน ใครจะมองแบบไหนก็ช่างหัวมันสิ”
“แต่นัทสน..” เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งพร้อมกับดึงร่างหนาหนักให้ลุกตาม “นัทไม่ชอบให้ใครมามองคนของนัทไม่ดี..”
มกรเลิกคิ้วขึ้นทันที “ใครเป็นคนของมึง? ไอ้เด็กหน้าด้าน”
“จะว่าหน้าด้านก็ได้ ยังไงสองเดือนนี่พี่ก็เป็นของนัทแล้ว.. รับรองนัทจะรับผิดชอบพี่อย่างดีเอง เราตกลงกันแล้วเมื่อคืน นัทให้มัดจำไปแล้วด้วย พี่ต้องทำตามข้อตกลงนั้น .. หรือพี่ไม่กล้า?”
คนฟังแทบอยากจะเบิ้ดกระโหลกไอ้เด็กเวรที่ลอยหน้าถามหาความกล้าของเขาเสียจริง
“ไอ้นัท.. เดี๋ยวเหอะมึง” ชายหนุ่มชี้หน้า แต่ทันทีณัฐวีร์ก็คว้าหมับแล้วจุ๊บมือนั้นเข้าให้
“นะครับ.. พูดเพราะๆกับนัทนะครับ..พี่แมน”
“ชิ!” ชายหนุ่มดึงมือออกจากการเกาะกุมแล้วลุกขึ้นจากเตียงทันที “เออๆ แค่นี้พอใจแล้วใช่ไหม? ห่า!”
แล้วคนที่สบถก็เดินโทงๆไปหยิบผ้าขนหนูพาดไหล่หายเข้าไปในห้องน้ำ
คนที่นั่งยิ้มกว้างอยู่บนเตียงค่อยๆลดมุมปากลงกลายเป็นใบหน้าเรียบเฉย เสียงถอนหายใจดังออกมาเบาๆ พลางคิดไปว่า ..อย่างน้อย.. ตอนที่คบกันอยู่นี้ เขาต้องพยายามทำให้เขาอยู่ได้อย่างสบายใจมากที่สุด..
ทำอะไรก็ได้ที่จะส่งผลให้ตัวเขาเองปลอดภัย ไม่เจ็บตัว ไม่น่าสมเพชไปมากกว่านี้
ตาคู่เรียวหลุบลงมองแขนขวาที่ยังเข้าเฝือกไว้ .. ร่างกายของฉัน สัญญาว่าฉันจะไม่ทำให้นายต้องเจ็บหนักแบบนี้อีก
ฉันสัญญา..
.....





วันที่ต้องขนย้ายตัวเองออกจากบ้านไปอยู่ที่คอนโดนั้น เป็นวันที่ณัฐวีร์รู้สึกเหมือนตัวเองจะต้องไปออกค่ายพักแรมกับโรงเรียนมากกว่าจะย้ายไปอยู่บ้านคนอื่น
แม่เอาอาหารใส่กล่องเตรียมไว้ให้หลายอย่าง บอกเป็นนัยว่ายังไงลูกฉันก็ห้ามอดตาย ทิ้งท้ายไว้ว่าอยากกินอะไรก็ให้โทรมาบอก แม่จะให้คนครัวที่บ้านทำไว้ให้แล้วค่อยให้วินหน้าบ้านเอาไปส่งให้ หรือจะแวะมารับมาหาก็จะดีมาก
ส่วนป๊า นั่งมองการขนกระเป๋าลงมาด้วยสายตามีคำถามตลอดเวลา ทว่าป๊าไม่พูดอะไรเลย.. สุดท้ายคุณวีรชาติมาเอ่ยออกมาก่อนจะขนของขึ้นรถแค่ว่า
“ทำเหมือนจะไม่กลับมาหาป๊าแล้ว..”
พูดจบคุณวีรชาติก็เดินหนีขึ้นบ้าน เดือดร้อนคุณณฐกาต้องเดินตามขึ้นไปปลอบใจกันพักใหญ่ถึงได้ลงมาอีกครั้ง
เด็กสองคนยังนั่งรอผู้ใหญ่ลงมาจากข้างบน คนหนึ่งใจไม่ดีกลัวจะเกิดปัญหาให้เขาต้องมาตีสองหน้าแก้อีก ห่วงครอบครัวก็ห่วง กังวลกับท่าทีของมกรเองก็ด้วย เพราะพอป๊าขึ้นข้างบนไป มกรก็นั่งนิ่งไม่หือไม่อือเลย ไม่รู้ว่าคิดอะไร อาจจะกำลังหงุดหงิดอยากรีบกลับไปคอนโด อาจจะคิดว่าถ้าป๊าไม่ยอมให้ไปตัวเองจะลากเขาไปยังไงก็เป็นได้
จนคุณวีรชาติลงมาให้กล่าวลานั่นแหละ ใบหน้าของเด็กทั้งคู่จึงเริ่มมีรอยยิ้มขึ้นบ้าง
ตอนจะขับรถออกไปคุณวีรชาติหยิบเอาสร้อยพระเลี่ยมทองออกมาสองเส้น มันเป็นทองลายธรรมดาเส้นละหนึ่งบาท หนึ่งเส้นท่านใส่ให้ลูกชายตัวเองแล้วบอกว่าขอให้พระคุ้มครอง อีกเส้นท่านส่งให้มกรเองกับมือแล้วบอกว่า
“ป๊าฝากนัทด้วย.. ขอให้พระคุ้มครอง”
แล้วท่านก็เดินเข้าบ้านไปเลย ไม่เหลียวมามองรถอีก ปล่อยให้คุณณฐกาดูแลไปคนเดียว
คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยถ้าคุณณฐกาจะไม่กล่าวออกมาว่า
“ป๊าเขาเตรียมสร้อยนี่ไว้ตั้งแต่นัทออกจากโรงพยาบาล เขาว่ายังไงก็อยากให้นัทมีพระคุ้มครอง ส่วนแมนยังไงก็ต้องรับขวัญเข้าบ้าน.. ป๊าเขาพูดไม่เก่ง แต่เห็นลูกๆมีความสุขป๊าเขาก็มีความสุข..”
หัวตาเริ่มร้อน โพรงจมูกเริ่มแสบ ยิ่งเมื่อแม่เอื้อมมือผ่านกระจกเข้ามาลูบศีรษะเล็กๆของณัฐวีร์ เด็กหนุ่มก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะไม่สามารถกั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป
ป๊ากับแม่ดูแลเขามาอย่างดีตั้งแต่เกิด.. อันที่จริงเขาก็ไม่อยากมีความลับอะไรกับผู้ปกครอง.. แต่เพราะไม่อยากให้หนักใจ ไม่อยากให้ครอบครัวต้องเดือดร้อนเขาจึงต้องมีความลับ จึงต้องทำแบบนี้.. หวังว่าเมื่อทุกอย่างจบสิ้นลง เขาจะสามารถกลับมายืนอยู่ได้ในฐานะลูกชายที่ดีของป๊ากับแม่อีก
แม่..ยืนส่งเขาจนรถลับตา ส่วนเขาเองขนาดแม่ลับตาไปแล้วก็ยังมองตึกที่อาศัยมาแต่เล็กจนมันลับตาไปเหมือนกัน

 






TBC.
.....



วันนี้มาต่อให้ซะเช้าเลย 5555 

ขอบคุณทุก comment ค่ะ อาจจะไม่ได้โต้ตอบพูดคุยเท่าไหร่ แต่่คนแต่งได้อ่านทุกข้อความนะคะ ฝากขอบคุณมาด้วย 

เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ #มาเร็วเคลมเร็ว 5555   

[B52]

มาสั้นจังเลย นึกว่าตอนนี้จะได้ด่าแมนและผองเพื่อนต่อซะอีก ตอนต่อไปมาเร็วๆน่ะ

[pornumpai-ka]

 



มาทำให้ค้างมันไม่ดีนะ  มาต่อเลย!!!!!!!!!!!!!!!

[แป้งข้าวหมาก]

น้องนัทรักษาตัวเองดีๆนะลูก
เดี๋ยวมันก็ถึงวันของเรา วันนั้นชั้นจะสมน้ำหน้า
ไอ่แมนให้ 

[malula]

อดทนนะน้องนัท รอวันของเรา
ถ้าเปลี่ยนไอ้แมนเป็นคนดีไม่ได้ ก็ตอกฝาโลงมันซะ (คนอ่านเริ่มโหด)

[ดาวโจร500]

นัทน่ารักจัง ><

[Damon]

นัทสู้ๆ คนเขียนสู้ๆ คนลงก็สู้ๆ จ้า

[❝CHŌN❞]

น้องนัทสู้ๆ อิพี่แมนทำตัวดีๆหน่อยสิ
อย่าให้ถึงวันที่แกหลงน้องนัทของชั้นนะยะ

[navysilver]

สนุกมากค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ 

[wi_OoO_wi]

อยากให้เว้นวรรคมากกว่านี้อ้ะ มันลายตา

น้องนัทนางฉลาดนะ รู้จักประณีประนอม 

ถ้าหมดสามเดือน ท่าทางมกรจะได้เงินเเสนและเสียหนูน้อย 

[lizzii]

สั้นอ้ะะะะะะะ
นัทกล้าต่อปากต่อคำซะพี่แมนไปไม่ถูกเลย ฮ่าๆ

[matame]

นัทสู้ๆอย่าเพิ่งไปตกหลุมรักมันนะ

[pae666]

ตอนที่ 9.1



จากวันที่ออกมาอยู่คอนโด ชีวิตประจำวันของณัฐวีร์มีแค่อยู่ในห้อง ออกไปห้าง และกลับมาอยู่บนเตียงเดียวกัน ที่เคยคิดว่าอยากจะอยู่ที่โซฟาก็ต้องเปลี่ยนแผนไป เพราะมีอันต้องโดนลากไปที่เตียงทุกวัน ไม่เว้นกระทั่งวันนี้

“เดี๋ยวสิพี่แมน เดี๋ยวก่อน..” เสียงหัวเราะคิกของณัฐวีร์ปนไปกับเสียงร้องห้าม แต่มือแข็งแรงที่หิ้วเอวเขายกจนตัวลอยไม่ยอมคลายออก

“ไม่เดี๋ยวแล้ว หิว”

ความต้องการของคนหนุ่มนั้นแทบจะมีตลอดเวลาที่ได้สัมผัสเนื้อตัวของกันและกัน ยิ่งการอยู่ด้วยกันของพวกเขาเป็นไปแบบประนีประนอม การถึงเนื้อถึงตัวกันจึงมีง่ายมากจนไม่สามารถจะหยุดใครบางคนไว้ได้
ประกอบกับการห้ามของณัฐวีร์ไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก เรื่องบนเตียงจึงมีมาไม่เว้นแต่ละวัน  กลางวันบ้าง กลางคืนบ้างแล้วแต่โอกาสจะอำนวย

ความสุขสมที่เพิ่งจะผ่านไปทำให้เสียงหอบหายใจสะท้อนก้อง แล้วค่อยแผ่วเบาลงจนเข้าสู่สภาวะปกติ

“หิวน้ำไหม?”
เสียงกระซิบถามทำให้ณัฐวีร์ที่ซุกหน้าอยู่กับหมอนผงกศีรษะขึ้นยิ้มเล็กน้อยก่อนจะทิ้งหัวลงนอนท่าเดิม
ไม่นานเขาก็ถูกสะกิดอีกครั้งพร้อมกับแก้วน้ำที่ยื่นมาให้

“ขอบคุณครับ..”
ณัฐวีร์ลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงพร้อมกับจิบน้ำที่อีกฝ่ายเอามาให้ไปอึกใหญ่ มกรเองก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างกัน

“นี่..”
คนถูกเรียกหันมาเลิกคิ้ว

“ไปเที่ยวเชียงใหม่กันไหม.. ไปเล่นสงกรานต์ที่คูเมืองกัน”
ณัฐวีร์ทำตาโตทันที “ไปยังไงครับ ป่านนี้แล้วที่พักคงเต็มหมดแล้วมั้ง”

“ขับรถไปดีกว่า ป่านนี้เครื่องคงจองตั๋วยาก”

“แล้วพี่แมนไม่เหนื่อยแย่เหรอ ไหนจะที่พักอีก”

“ไม่หรอก ขับออกไปตั้งแต่วันพุธก่อนคนจะหยุด แล้วก็กลับสักวันศุกร์ที่ 19 รถคงน้อยแล้วจะได้ขับสบายๆ ส่วนที่พักก็เดี๋ยวลองให้เลขาแม่หาที่พักให้ พวกแพงๆน่ะยังไงก็ยังไม่หมดง่ายๆหรอก”

“ถ้าแพงมากๆนัทช่วยออกไม่ไหวนะ..”
คนชวนยิ้มทันที “ไม่ต้องห่วง พี่ออกเอง”

คราวนี้กลายเป็นคนฟังที่ยิ้มหวาน “ลืมไปว่าอยู่กับป๋า..”

“ไหนป๋าขาสิ..”

“ป๋า...คร้าบ...” ณัฐวีร์หัวเราะชอบใจ

“งั้นเดี๋ยวไปโทรบอกให้เลขาแม่จองห้องพักให้ก่อนแล้วกัน พักในเมืองสักสามคืน แล้วที่เหลือก็ไปพักนอกเมืองกัน จะได้มีสองบรรยากาศ ดีไหม”

“แล้วแต่ป๋าเลยครับ..” ณัฐวีร์ยิ้มให้พร้อมกับโน้มตัวลงจูบหัวไหล่คนข้างๆ
เป็นอันตกลงกันว่าสงกรานต์ปีนี้พวกเขาจะขึ้นไปเชียงใหม่กัน แต่เพราะการหาที่พักในเวลากระชั้นชิดแบบนี้เป็นไปด้วยความลำบากอย่างแสนสาหัส มนุษย์ที่เชี่ยวชาญอย่างคุณเลขาก็ยังจนปัญญา ทำให้ในเย็นวันถัดมา มกรจึงต้องโทรหาคนที่มีบ้านพักอยู่ที่เชียงใหม่เพียงคนเดียวในกลุ่ม

“นี่ถ้ามีที่พักมึงก็จะทิ้งเพื่อนไปกับเมียมึงสองคนใช่ไหมไอ้แมน”
เสียงปลายสายทำให้มกรหัวเราะลั่น

“ใครจะกล้าทำอย่างนั้นกับพี่ป้อด”

“ตั้งแต่มีเมียมึงไม่ออกมาเปรี้ยวกับพวกกูเลย”

“แค่ไม่ถึงสิบวันที่ไม่เจอหน้ากู พวกมึงลงแดงกันแล้วหรือไง”

“กูน่ะไม่ลงแดงหรอกนะ แต่ไอ้แชร์โน้น.. มันบ่นทุกวันแต่มันไม่กล้าโทร”
คนฟังถึงกับขมวดคิ้ว “เป็นห่าไรไม่กล้าโทร?”

“มันกลัวโทรไปเจอเมียมึงสิ”

“นัทน่ะเหรอ.. เจอแล้วทำไมวะ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ

“ไม่รู้มัน.. มึงลองโทรถามมันเองสิ มาว่าเรื่องของเราดีกว่าไอ้แมน มึงจะเอาที่พักกี่คืน กูจะได้บอกแม่ถูก”

“พวกมึงจะไปเล่นน้ำกับกูไหมล่ะ”
เสียงไอ้ป้อดหัวเราะระรื่นมาทันที “กูถือว่าเป็นคำชวน กูไม่เกรงใจ ดังนั้นเดี๋ยวกูจะโทรไปบอกแม่แล้วไลน์บอกเวลากับมึงนะไอ้แมน”

“สัตว์เอ้ย! เอาห้องส่วนตัวให้กูกับเมียด้วย”

“หูย..รักกันจัง น่าอิจฉา”

แล้วเสียงหัวเราะของคนทั้งคู่ก็ดังลั่นขึ้น โดยไม่มีใครได้พูดอะไรอีก
การสนทนากับเพื่อนป้อดจบลงอย่างง่ายดาย การไปเที่ยวสงกรานต์ครั้งนี้ มีบางวันต้องไปด้วยกันกับกลุ่มเพื่อน เพราะที่พักในเมืองหาจองไม่ได้ ส่วนที่พักนอกเมือง เลขาของแม่จัดการได้แล้ว แต่ก็ไม่ใช่ตามวันที่พวกเขาอยากได้เสียทีเดียวหรอก
สรุปเป็นว่าพวกเขาต้องเดินทางไปพักนอกเมืองกันเองเสียก่อน แล้วเมื่อถึงช่วงสงกรานต์ เพื่อนเขาจะให้รถตู้ไปรับที่รีสอร์ท แล้วค่อยมาพักที่บ้านป้อดตลอดสงกรานต์
ที่พิเศษไปกว่านั้น พอคุณมณธิชาทราบว่าสองหนุ่มจะไปเที่ยวกัน ท่านก็ออกปากให้หาตั๋วเครื่องบินทันที ไม่มีชั้นประหยัดก็ให้หาชั้นที่สูงกว่าไป อย่างไรท่านก็ไม่ยอมให้ขับรถเองเป็นอันขาด.. แถมพอควานหาเข้าจริงๆ ยังเผื่อแผ่ตั๋วไปถึงเพื่อนของลูกชายที่จะตามไปล็อตหลังอีกต่างหาก
แล้วพอเผลอๆ แค่ชั่วไม่นานนักวันเดินทางก็มาถึง

“นัทเอาเสื้อนี่มาคลุมนะครับ?” อากาศเย็นในห้องผู้โดยสารผสมกับเจ้าตัวใส่เพียงเสื้อยืดแขนสั้นตัวเดียวทำให้ณัฐวีร์ร้องขอเสื้อจากตักของคนที่นั่งเล่นไอแพดอยู่ข้างๆ
เสื้อนั้นเป็นเชิ้ตแขนสั้นธรรมดาที่มกรใส่คลุมเสื้อกล้ามอีกชั้นหนึ่ง พอขึ้นเครื่องมาแล้วเขาก็ถอดวางไว้กับตัวเพราะไม่ได้รู้สึกหนาวอะไร
พอคลุมตัวไปพักเดียว อาหารบนเครื่องก็มาเสิร์ฟ
พื้นที่สำหรับผู้โดยสารชั้นธุรกิจนั้นมีแอร์โฮสเตสสองคนและสจ๊วตอีกหนึ่งคนคอยให้บริการ และจะว่าเป็นความโชคไม่ดีของณัฐวีร์หรือเปล่าก็ไม่อาจทราบได้ ที่สจ๊วตชายคนนั้นเอ่ยถามด้วยความใส่ใจ

“ผู้โดยสารหนาวหรือครับ..”
เด็กหนุ่มนั่งอยู่ริมด้านนอก ในขณะที่มกรนั่งอยู่ติดหน้าต่างด้านใน ดังนั้นเมื่อสจ๊วตคนนั้นก้มลงมาถามอย่างนอบน้อมพร้อมกับนำถาดอาหารมาให้  ณัฐวีร์จึงยิ้มรับ “ไม่เป็นไรครับ.. ผมโอเค”

“ถ้าต้องการผ้าห่มบอกผมได้นะครับ”
ณัฐวีร์ยิ้มตอบไม่ได้พูดอะไร ทว่าก่อนที่ฝ่ายนั้นจะผละไปเขาก็รู้สึกได้ถึงมือของคนที่นั่งอยู่ข้างกันเอื้อมมาดึงเสื้อเชิ้ตบนตัวเขาให้คลุมไหล่มากขึ้น
สายตาของณัฐวีร์มองการกระทำนั้นอย่างสงสัย เพราะพอเอาเสื้อคลุมไหล่ให้เสร็จ เจ้าตัวก็เอามือมาขยี้ผมของเขาเบาๆ และหันไปสั่งน้ำผลไม้กับสจ๊วตคนนั้น

“เอาน้ำแอปเปิลให้น้องด้วยครับ”
สจ๊วตคนนั้นหลุบตาลงต่ำพร้อมกับยิ้มบางๆ “อ่า..ครับ ขออภัยจะรีบไปนำมาให้เดี๋ยวนี้ครับ”
ณัฐวีร์หันไปขอบคุณสจ๊วตด้วยการผงกศีรษะแล้วยิ้มให้ ก่อนจะหันมายิ้มให้มกรด้วย

“ขอบคุณนะครับ กำลังอยากน้ำหวานพอดีเลย”
ทว่าคนที่นั่งด้านข้างกลับเอานิ้วชี้มาเฉดหน้าผากเขาเสียอย่างนั้น

“โอ้ยพี่แมน.. นัทเจ็บนะ”
เด็กหนุ่มถูหน้าผากตัวเองป้อยๆ
ส่วนอีกฝ่ายกลับยังไม่เลิกเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากจิ้มแก้มจิ้มเนื้อแขน เหมือนจะยิ่งแกล้งให้เจ็บมากขึ้น สีหน้าก็เต็มไปด้วยความหงุดหงิดสุดๆ ทำให้ณัฐวีร์ต้องเอี้ยวตัวหนีเป็นพัลวัน

“ไม่เอาแล้วพี่แมน หยุดนะ!”
เด็กหนุ่มโวยวายเบาๆ ซึ่งกว่ามกรจะเลิกเล่นงานเขาก็เมื่อมีแอร์โฮสเตสสาวหยิบแก้วน้ำผลไม้มาเสิร์ฟให้นั่นแหละ
พออาหารตรงหน้าเริ่มร่อยหรอ ณัฐวีร์เริ่มวางมือ คนที่นั่งอยู่ข้างในก็เอามือมาดันๆร่างเล็กอีกครั้ง “ลุกสิ..”

“ห๊ะ?.. ลุกยังไงล่ะ ถาดอาหารมันเกะกะนะครับพี่แมน” เด็กหนุ่มบ่นยกใหญ่ ซึ่งเป็นจังหวะที่พนักงานสาวสวยเดินมาหาตามเสียงกดปุ่มเรียกพอดี มกรจึงยื่นถาดของตนเองส่งให้เธอไปก่อนแล้วตามด้วยของณัฐวีร์

“ไป ลุก..”

“ไปไหน..?” ณัฐวีร์เอ่ยถามอย่างสงสัยขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

เอาจริงๆ เขาคิดว่าเขาเริ่มจับทางการประนีประนอมที่จะอยู่ด้วยกันได้อย่างไม่ลำบากแล้ว แต่บางทีจังหวะแบบนี้เขาก็เริ่มไม่เข้าใจขึ้นมาเหมือนกัน ไม่รู้จะต้องทำตัวยังไง.. ทางที่ดีที่สุดคือตามน้ำไป เอาให้รู้สาเหตุก่อนแล้วค่อยหาทางแก้ไขกันอีกที
พอลุกออกมาได้เขาก็ถูกดันให้เดินไปตรงบริเวณห้องน้ำ แล้วเพราะไม่มีใครสนใจใคร มีเพียงอาหารเท่านั้นที่น่าสนใจตอนนี้ ณัฐวีร์จึงถูกลากเข้าไปในห้องน้ำด้วยจนได้

“อะไรกันเนี่ยพี่แมน พาผมเข้ามาทำไม?” คำเรียกแทนตัวเปลี่ยนเพราะความตกใจที่เกิดขึ้น อย่างน้อยเขาก็ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้

พอล็อกประตูได้เจ้าตัวก็หันมาแยกเขี้ยวใส่ “อยากจูบไม่ได้หรือไง”
แล้วร่างเล็กๆนั่นก็โดนรวบเข้าไปไว้ในวงแขนทั้งตัว ความสั่นไหวของเครื่องไม่ทำให้ณัฐวีร์ตกใจเท่าการกระทำของอีกฝ่าย
ริมฝีปากร้อนรุมที่บิดเบียดเข้ามาหาอย่างถือสิทธิ์ทำให้เขาต้องเปิดปากรับอย่างช่วยไม่ได้ ปลายลิ้นอุ่นร้อนที่แทรกไซ้เข้ามาพัวพันทำให้เด็กหนุ่มถึงกับต้องร้องเครือในลำคอ
มือใหญ่ที่อุ่นจัดไล่ลูบเลยเข้าไปในตัวเสื้อ ขยำผิวเนื้อเนียนเรียบของเด็กหนุ่มจนถ้าหยิบติดมือไปได้มันคงหลุดติดมือไปแล้ว ทำให้ณัฐวีร์ต้องใช้กำปั้นตัวเองทุบลงไปบนไหล่หนาเพื่อเตือนสติ..
เขายังไม่อยากออกกายบริหารในห้องน้ำสาธารณะบนเครื่องบินหรอกนะ

“อื้อ..”

เด็กหนุ่มส่งเสียงในลำคอเมื่อฝ่ายนั้นเลื่อนมือลงไปกุมหว่างกลาง ถึงตอนนี้มันจะตกตื่นแต่ก็ยังไม่ตื่นตัว ทว่า ..หากปล่อยให้มือใหญ่นั้นยึดเป้าหมายไว้แบบนี้มีหวังเขาอาจจะสูญเสียอาณาจักรไปในไม่ช้า
ณัฐวีร์รีบจับข้อมือหนาไว้แล้วดึงออก ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนฝาโถเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าถึงตัวเขาไม่ถนัดนัก ริมฝีปากสีชมพูจัดถูกอีกฝ่ายดูดดึงจนเจ็บก่อนจะปล่อยออกไป
ดวงตาของมกรนั้นเต็มไปด้วยความต้องการ แต่ณัฐวีร์กลับยกนิ้วชี้ของตัวเองขึ้นจรดริมฝีปากแล้วส่งเสียงชู่เบาๆ

“ไม่ได้นะครับ.. นัทไม่ให้มีอะไรกันบนเครื่องนะ”

คนตัวสูงทำหน้าเสียดาย “อยาก.. ทำเหอะ..”

“กลางวันแสกๆ บนเครื่องเนี่ยนะพี่แมน.. ไม่เอาล่ะ” เด็กหนุ่มกระซิบตอบ

“ไม่ไหวแล้ว..”

“ทนหน่อยสิ เดี๋ยวเครื่องก็ลงแล้ว”

“ไม่เอา..”

มกรส่ายหน้าอย่างไม่ยอม เขาก้มลงบดเบียดริมฝีปากกับร่างเล็กกว่าและทำท่าว่าจะไม่ยอมตามนั้นจริงๆ
คราวนี้ปัญหาหนักก็มาตกที่ณัฐวีร์นั่นแหละ.. จะทำยังไงให้ “การประนีประนอม” ยังเป็นนโยบายหลักที่เขาจะต้องยึดถือไว้ให้จงได้
เรียวลิ้นและฝ่ามือที่เริ่มรุกรานหนักขึ้นทำให้ณัฐวีร์ต้องรีบคิดให้เร็วที่สุด

“อือ..”

เด็กหนุ่มครางเบาๆ ก่อนจะเริ่มวางมือตนเองไปบนร่างกายของอีกฝ่ายเช่นกัน.. เอาล่ะ ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างมีหวังเขาได้เสร็จหมอนี่บนเครื่องบินจริงๆแน่

“พี่..พี่แมน..”
เสียงเรียกกระท่อนกระแท่นเพราะอีกฝ่ายยังพยายามไล่งับริมฝีปากของเขาไม่ยอมห่าง เด็กหนุ่มจึงควานมือลงไปหากลางหว่างที่แข็งขึงเตรียมพร้อมมากๆแล้วสำหรับไฟล์ทนี้

“...”

คนถูกสัมผัสหายใจหนักขึ้น มองใบหน้าเนียนขาว ตาเรียวๆแล้วก็ยิ่งเหมือนจะระเบิด

“นัททำให้เอง.. นะ”

ไม่รอให้มีการปฏิเสธเกิดขึ้น ณัฐวีร์รูดซิปกางเกงผ้าสวมสบายนั่นลง ปราการอีกด่านไม่ชัดเจนเท่าบางอย่างที่นูนเด่น ราวกับสิ่งภายในนั้นอึดอัดต้องการพื้นที่ขยับขยายมากกว่านี้
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ เขาคุ้นเคยกับมันก็จริง แต่กลางวันแสกๆ บนพื้นที่สาธารณะแบบนี้.. ความอายก็มีอยู่บ้างเหมือนกัน ใบหน้าขาวร้อนผ่าวและแดงก่ำ ส่วนหูที่ไม่มีผมสีดำสนิทปกปิดก็แดงเสียยิ่งกว่าแก้มเรื่ออีก

“นัท..”  เสียงเรียกนั้นดังอย่างแหบพร่า เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายชะงัก ปลายนิ้วแข็งๆลูบหัวไหล่ก่อนจะเลื่อนมาตามลำคอ แก้ม และริมฝีปาก
นิ้วชี้ลูบไล้ปากสีชมพูจัดและชุ่มชื้นด้วยรสจูบอย่างเผลอไผล แล้วร่างสูงก็สะดุ้งวาบเมื่อเด็กหนุ่มกล้าตวัดปลายลิ้นออกมาเลียนิ้วนั้นเล่นราวกับลูกแมว
ถึงแม้จะเป็นกิริยาที่น่ารักราวกับสัตว์ตัวเล็กๆแสนเชื่อง ทว่าชายหนุ่มนั้นกลับรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกลงโทษ
ความต้องการภายในปะทุขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาเลื่อนมือมาดึงมือเด็กหนุ่มไปวางไว้และเริ่มบังคับให้ขยับขึ้นลงตามความร้อนของตนเอง
เห็นแบบนั้นณัฐวีร์จึงต้องรีบระบายความร้อนออกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ตัวเขาเองจะวุ่นวายมากไปกว่านี้  ..ริมฝีปากและปลายลิ้นถูกใช้ควบคู่ไปกับมือกอบกุมในส่วนที่เขาครอบครองปรนเปรอไปไม่ถึง
อุ้งปากตอดรัดและปลายลิ้นเซาะไปตามร่องช่องทางเสียทั่ว มือเรียวขยับกระตุ้นรวมทั้งเป็นการควบคุมจังหวะและบางครั้งต้องค้ำยันหน้าท้องไว้ไม่ให้เบียดเข้ามาสู่คอเขามากขึ้น
ดวงตาเรียวปิดลงสนิท คิ้วขมวดมุ่นทุกครั้งที่อีกฝ่ายเคลื่อนไหว ทว่า..เขารู้ว่าตนเองก็อดที่จะตื่นเต้นไปด้วยไม่ได้ หัวใจในอกเต้นถี่เร็วพอๆกับจังหวะที่ชายหนุ่มบดเบียดเข้ามา และยิ่งรัวเป็นกลองตีเมื่ออีกฝ่ายขยับไว้ขึ้น

“อึก..!”
เด็กหนุ่มร้องอยู่ในคอเมื่ออีกคนฉีดพุ่งเข้ามาโดยไม่ทันให้ตั้งตัว เขาปล่อยปากดันอีกฝ่ายออกไปทันทีก่อนจะหันไปไอโขลกสำลักจนหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงจัด
มกรยืนพิงร่างกับผนังห้องอย่างรู้สึกเบาตัวชั่วครู่จึงเพิ่งสำนึกได้ว่าตนเองทำให้อีกฝ่ายเกิดอาการแย่จากความสุขสมของเขาเอง

“เป็นอะไรไหม..?”
เสียงถามอย่างกังวลดังขึ้นพร้อมกับมือที่ลูบหลังไปมา ณัฐวีร์มีอาการสำลักอยู่เล็กน้อยแต่ก็ส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่ายังพอไหว ทิชชู่ซับน้ำเช็ดปากให้เด็กหนุ่มแล้วจึงหันมาจัดการตัวเอง หลังจากบ้วนปากเรียบร้อยจึงสามารถพากันออกจากห้องน้ำไปได้
แต่เพราะไอเสียงดังกันไว้นั่นแหละ เมื่อเปิดประตูออกมาสิ่งที่มกรเห็นเป็นสิ่งแรกจึงเป็นสจ๊วตหนุ่มที่ยืนเมียงมองอยู่อย่างกังวล

“เอ่อ..มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?”
ณัฐวีร์นั้นเกาะหลังมกรแน่น.. ทำเรื่องแบบนี้บนเครื่องบินแล้วจะให้ช่วยอะไรเล่า.. ช่วยไปไกลๆได้ไหมเนี่ย

“ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับคุณผู้โดยสาร?”
เสียงถามนั้นยังดูเหมือนเป็นกังวลทำให้มกรเอี้ยวตัวมาดึงเอาร่างเล็กที่อยู่ข้างหลังให้ตีคู่ขึ้นมายืนด้วยกัน
ณัฐวีร์แทบจะแทรกแผ่นดินหนีเมื่อสบตากับสจ๊วตคนนั้น เขาเสหลบตาลงต่ำและเอนศีรษะซบเข้าไปหาอกกว้างของคนที่อยู่ข้างๆเป็นการหนีเรื่องตรงหน้าเอาดื้อๆ
ใครก่อก็แก้เอาเองแล้วกัน…

“ไม่มีอะไร แค่อาเจียนนิดหน่อย..” พูดจบชายหนุ่มก็โอบไหล่บางให้เดินไปยังที่นั่ง และดันให้เด็กหนุ่มเข้าไปนั่งด้านในแทนที่จะนั่งด้านนอกเหมือนเมื่อครู่
สจ๊วตคนนั้นเดินตามเอาผ้าเย็นและผ้าห่มมาให้ ทว่า ณัฐวีร์นั้นนั่งหลับตาให้สมกับเป็นคนป่วยไปแล้ว คนที่รับเรื่องจึงเป็นมกรแต่เพียงคนเดียว



.....



TBC.


 

[B52]

บนเครื่องก็ไม่เว้นนะคะคุณ

[pornumpai-ka]

 


แหม    ช่างกล้าเนอะ

[krit24]

กล้าเกินไปแล้ว นี่บนเครื่องนะ

[blanchet]

อื้อหืออร้อนแรงตลอดด แต่มกรเริ่มรักน้องยังอ่ะ

[❝CHŌN❞]

ดูรักกันหวานชื่นดีจังเลย อิพี่แมนหลงน้องแล้วหละสิ
แม้แต่บนเครื่องบินก็ไม่เว้น อิพี่แมนหื่นมากกกกกกกกก