"Can I...?" (แคน ไอ...?) Special Part [06.07.15] P.19
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: "Can I...?" (แคน ไอ...?) Special Part [06.07.15] P.19  (อ่าน 248722 ครั้ง)

ออฟไลน์ JustWait

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-4
น้องนัทรับมือฉลาดดีจังค่ะ ชอบ

น้องดูรู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะเอาอิพี่แมนอยู่ ดีค่ะ ทำให้มันหลงอีกเยอะๆ

sunshinesunrise

  • บุคคลทั่วไป
สังเกตุเห็นความเปลี่ยนแปลงของพี่แมน.. สงสัยจะตกหลุมที่ตัวเองสร้างไว้แล้วละมั้ง

ออฟไลน์ Roman chibi

  • Death is not the end. Death can never be the end. Death is the road. Life is the traveller. The soul is the guide.
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1224
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +58/-3

ออฟไลน์ wi_OoO_wi

  • payaaa payaaa padazz taa
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 888
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +88/-1
พี่แมนนนน ยังเลวอยู่นะ ทุกคนอย่าเชื่อม๊านนน  :serius2: :serius2: :serius2:

นัทเริ่มมีหนุ่มๆมาวุ่นวายเเล้วอ้ะ  :katai2-1: :katai2-1:

รอตอนต่อไปจ้าา

ออฟไลน์ Damon

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-2
แมนดีจริงป่ะเนี่ย? สับสน หลอกป่ะเนี่ย

ออฟไลน์ qq_oo

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1748
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +143/-4
.พี่แมน พอครบสามเดือน คงหลงนัทจนโงหัวไม่ขึ้น
แค่นี้ก็หวงโดยไม่รู้ตัวล่ะ
ส่วนนัทก็ฉลาดขี้อ้อน ถึงตอนนี้ก็คงมีใจให้พี่แมนบ้างล่ะ

ป.ล. NO DRAMA น่ะ ขอร้อง

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
เริ่มเป็นห่วงนัทบ้างแล้วนะมกร

ออฟไลน์ pae666

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 506
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
ตอนที่ 10



พอถึงสนามบินเชียงใหม่รถของรีสอร์ทก็มารอรับพวกเขาอยู่แล้ว แต่เพราะหน้าเทศกาลสงกรานต์แบบนี้คนเยอะมาก และมกรก็เดินเร็วมาก ทำให้ณัฐวีร์หลงและยืนหมุนคว้างอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจหยิบมือถือออกมากดโทร

“ฮัลโหล พี่แมน..”

“อยู่ไหนเนี่ย เมื่อกี้ก็เห็นเดินตามกันมาดีๆ”
เด็กหนุ่มทำหน้าย่นกับเสียงบ่นนั่น “ก็โดนคุณป้าเข็นรถขวางไว้ พอเงยหน้ามาอีกทีพี่แมนก็หายไปแล้ว”

“เออๆ แล้วมึงอยู่ไหนล่ะ”
เอาล่ะ เรียกแบบนี้แสดงว่าหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว

“อย่าโกรธสิครับ นัทรออยู่ที่หน้าร้านขายหนังสือ พี่แมนมารับหน่อยได้ไหมครับ หรือจะให้นัทเดินออกไปเอง”

“เดี๋ยวก็หลงกันอีก..รออยู่นั่นแหละ”
ณัฐวีร์ทำหน้าเบื่อตอนที่อีกฝ่ายตัดสายไปแล้ว เขาคาดว่าอีกไม่นานฝ่ายนั้นก็คงเดินมารับ เพราะเพิ่งคลาดกันไม่ถึงห้านาที
แต่เขาคิดผิด.. สิบนาทีก็แล้ว สิบห้านาทีก็แล้ว ฝ่ายนั้นก็ยังไม่มา ครั้นจะโทรไปหาอีกทีเดี๋ยวก็ได้โดนเฉ่งเอาอีก เขาจึงทำได้เพียงรออย่างอดทน

“สวัสดีครับ.. คุณผู้โดยสาร”
เสียงทักนั่นทำให้ณัฐวีร์ต้องหันกลับไปมอง แล้วจึงพบว่าสจ๊วตหนุ่มคนที่พบบนเครื่องเป็นคนเอ่ยทัก

“ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะครับ ไม่สบายค่อยยังชั่วขึ้นแล้วเหรอ”

“เอ่อ.. ผมหลงกับเพื่อนครับ นี่กำลังรอให้เขากลับมารับ”

“อ้อ งั้นให้ผมรอเป็นเพื่อนไหมครับ?” ฝ่ายนั้นเสนอตัวพร้อมรอยยิ้มกว้าง ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกว่าสจ๊วตคนนี้ช่างได้รับการอบรมมารยาทการบริการมาดีจริงๆ

“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ คุณไปทำธุระ..”
จังหวะนั้นเอง พนักงานของรีสอร์ทเดินเข้ามาในสายตาของณัฐวีร์พอดี เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินยิ้มเข้ามาหาอย่างนอบน้อมเพียงลำพัง

“คุณณัฐวีร์นะครับ ผมมารับไปที่รถ ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้รอครับ” พนักงานรีสอร์ทพูดอย่างสุภาพ

“แล้วพี่..”

ชายคนนั้นยิ้มพร้อมกับตอบ “รออยู่ที่รถแล้วครับ เชิญครับ”
คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มมองเจ้าหน้าที่รีสอร์ทอย่างนึกหงุดหงิดเลยไปที่นายมกร.. ตอนแรกเขานึกว่าจะมารับเอง แต่นี่กลับให้พนักงานรีสอร์ทมารับเท่านั้นหรือ..

 ทว่า..ในเสี้ยวมุมหนึ่งก็มาฉุกคิดได้..
จริงอยู่ ตอนนี้พวกเขาตกลงเป็นแฟนกัน คบหากัน ต้องดูแลกัน.. แต่มันคือฉากบังหน้าของพวกเขาทั้งคู่ การจะมาดูแลให้ความสำคัญกันจริงๆมันเป็นไปไม่ได้เลย.. ตัวพี่แมนเองก็คงคิดเช่นนั้น.. ธุระไม่ใช่แล้วจะเดินมารับเขาไปทำไม..

“คุณครับ..ให้ผมช่วยถือกระเป๋าให้ดีกว่า” สจ๊วตคนนั้นยังไม่ได้ถอยหายไปไหน

“...”

ณัฐวีร์เองก็อ้ำอึ้งไป เป้ของเขาที่สะพายติดหลังไม่ได้หนักอะไรหรอก แต่กับคนป่วยอย่างเขา คุณสจ๊วตคนนี้ก็คงมองว่าต้องไม่ดีแน่ถ้าจะปล่อยให้ถือของไว้ ตัวขาวๆหน้าซีดๆแบบนี้ เกิดล้มหัวทิ่มไปในความดูแลพี่สจ๊วตก็คงจะกลัวลำบาก แต่ถ้าทำตัวแต๋วแตกให้พี่เขาช่วยถือมันก็ดูกระไรอยู่นะ

“ผมถือเองได้ครับ..”

“อย่าเลย หน้าคุณซีดมากนะครับ.. มาเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ ผมจะไปที่ลานจอดรถอยู่แล้ว แต่อย่าบอกใครนะครับ นี่ผมแว่บออกมาครู่เดียวเอาของให้แฟนแล้วก็จะกลับเข้าไปเพื่อบินกลับกรุงเทพฯแล้วน่ะครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยิ้มบางๆให้
ความจริงใจในน้ำเสียงทำให้ณัฐวีร์ยิ้มตอบอีกฝ่ายไปเช่นกัน และมันคงไม่ดีนักถ้าจะมัวมายื้อกัน อีกอย่างมันคงไม่เนียนเพราะเขาอาจทำตัวแกร่งเกินคนป่วยก็เป็นได้..

เมื่อฟังบทสนทนานั้นแล้ว เจ้าหน้าที่รีสอร์ทเองก็ทำท่าเหมือนจะช่วยถือกระเป๋าเป้ให้เช่นกัน แต่เหมือนจะยังรีรอ..
บอกตรงๆว่าณัฐวีร์ชักจะไม่ชินกับการที่มีผู้ชายตั้งหลายคน (อ้อ แค่สอง) มารุมอยู่แบบนี้ สุดท้ายเขาเลยปลดกระเป๋าเป้ส่งให้สจ๊วตหนุ่มแล้วเดินคุยกันมาเรื่อยๆ

เมื่อถึงด้านหน้าของถนน พนักงานรีสอร์ทชี้ให้ดูรถตู้ที่ติดเครื่องรออยู่ไม่ไกลนัก ทำให้คุณสจ๊วตส่งกระเป๋าให้ทางรีสอร์ทช่วยถือและเอ่ยร่ำลากันก่อนที่ฝ่ายนั้นจะแยกไปอีกทาง
ประตูรถตู้เปิดออกจากด้านใน ณัฐวีร์ไม่สามารถระบุได้ว่าสายตาหลังเลนส์แว่นกันแดดนั้นกำลังคิดอย่างไรอยู่.. ทว่า..น้ำเสียงและหัวคิ้วนี่บอกได้ชัดเจนเลยว่าหงุดหงิดชัวร์

“ทำไมต้องให้มันถือกระเป๋าออกมาส่ง!”
เด็กหนุ่มขึ้นมานั่งบนเบาะรถใหญ่แบบ VIP แล้วเมินออกไปนอกตัวรถทันที.. ถ้าไม่สนใจกัน ไม่ไปพากลับมาเองแล้วจะถามทำไม

“ไอ้นัท!”

เสียงเรียกที่รอดออกมาจากไรฟันทำให้เด็กหนุ่มถอนหายใจ..

“ก็นัทเป็นคนป่วยนี่ครับ..” แล้วคนพูดก็หันมามองด้วยหางตา “เป็นคนป่วยตามที่พี่บอกไว้ เขาก็เลยเห็นแล้วสงสาร สมเพช แล้วก็มาส่งนี่ไง..”

“อย่ามาทำให้กูหงุดหงิดหน่อยเลยไอ้สัตว์!”
เสียงด่าลอดไรฟันดังออกมาให้ได้ยินกันแค่สองคน รถเริ่มเคลื่อนตัวออกแล้ว ทำให้เสียงภายนอกดังพอจะกลบเสียงครางอย่างเจ็บปวดของณัฐวีร์ได้ มือเล็กที่ถูกบีบคั้นอยู่ในอุ้งมือใหญ่นั้นเจ็บร้าวจนเจ้าของมันต้องกัดฟันทน

“นัทไม่ได้จะทำให้พี่หงุดหงิดอะไร นัทแค่บอกเหตุผลที่ต้องส่งกระเป๋าให้เขา เพราะเขาบอกว่านัทหน้าซีด ก็เลยไม่รู้จะทำยังไง... ไหนพี่แมนสัญญาแล้วไงว่าจะไม่ทำให้เจ็บอีกน่ะ”
เด็กหนุ่มบิดมือหนี แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ปล่อย..

“นัทไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่หงุดหงิดเลยนะ” คราวนี้เขาเริ่มใช้มืออีกข้างมาลูบหลังมือใหญ่ไปมา เขาไม่ใช้มืองัดแกะ..เพราะรู้ดีว่าถ้าต่อต้านแบบนั้นเขานั่นแหละที่จะลำบาก “นะครับพี่แมน.. นัทเจ็บมือ”

เสียงเว้าวอนนั้นน่าสงสาร แต่ยังไม่ทันที่มกรจะทำอะไร เจ้าหน้าที่รีสอร์ทก็หันมาบอกระยะทางว่าอีกไกลแค่ไหนจึงจะถึงที่พัก ขัดคนทั้งคู่ให้ต้องหันไปมองเจ้าหน้าที่
เมื่อรับทราบกันแล้ว น้ำหนักมือก็คลายลงจนกระทั่งละออกไป แต่ก่อนจะหันหน้ากันไปคนละฝั่ง มกรก็ชี้หน้าเหมือนจะคาดโทษไว้

“อย่ากวนตีนกูอีก..”


....







TBC.



วันนี้ขอโทษที่ลงสั้นไปนิดค่ะ ไว้ว่างจะมาลงให้อีกรอบนะคะ

ใครบอกมกรมันดีขึ้นแล้ว มันหลอกกกกกกกกค่ะ  :hao3:

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
สั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มาเร็วๆ น๊าาา
อยากเห็นนัทเอาคืนพี่แมน

sunshinesunrise

  • บุคคลทั่วไป
โธ่... นึกว่าจะดี.. สันดานนี่เนอะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ pornumpai-ka

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 209
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
 :hao6: :hao6:


โดนจัดหนักอีกแหงๆ

ออฟไลน์ Fellina

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 413
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-1
อ่านรวดเดียวจบ!
อยากบอกว่า....หนุกมากกกกกกกก

แชร์ ตอนแรก ไอ้เราก็นึกว่าจะดีขึ้นหน่อย
ลงท้าย ไม่ต่างจากแมนเท่าไหร่เล้ย พ่อคุณ =_=;;

แมน.....
ไม่สามารถเม้นให้กับตัวละครนี้ได้
ยังเอ๋อให้กับลมเพลมพัดของฮีอยู่

อยากเห็นตอนที่แมนเริ่มหลงนัทเข้าจริงๆจัง อิอิ
เอาให้ต้องคุกเข่าอ้อนวอนกันเลย

เพื่อนๆของแมนก็สมควรที่จะได้รับโทษบ้างด้วย
ลงท้าย.....

ตอนมันไม่สั้นนะคะ
แต่มีความรู้สึกว่า อ่านจบได้โคตรเร็ว...

ดังนั้น...
มาต่อเถอะค่ะ พลีสสสสสสส><

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
ยิ่งอ่านยิ่งโอ้ย ไอ้พี่แมน :z6: :beat:

ออฟไลน์ bulldog17

  • ❤GOT7
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +265/-12
 รู้สึกว่านัทใช้ชีวิตหยั่งกะเดินอยู่บนเส้นด้าย

ใช้สมองขบคิดหาทางรอดตลอดเวลา

กลัวอิพี่แมนมันปรี๊ดแตกทีน้องคงน่วม


ออฟไลน์ becrazie

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 710
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-1
อ่านรวดเดียวเลย

ร้องไห้ยาวเลยทีนี้

เกลียดอิพี่แมน

น้องนัทอย่าไปลงรักมันนะ ไอคนเอาแต่ได้พรรคนั้น

ทำตามสิ่งที่ตัวเองตั้งไว้ตั้งแต่ต้นให้ได้ อย่าไปหลงรักมันเด็ดขาด

แต่ต้องทำให้มันลงเราจนขาดเราไม่ได้

แล้วพอครบสามเดือนที่มันต้องทิ้งเรา ก็อย่าไปใยดี แต่ให้มันมาแทบเท้าเราแทน

#พิมพ์ไปสะอื้นไป

คนเขียนสู้ๆ เราจะรอตอนต่อไป

น้องนัทสู้ตาย เราจะเอาใจช่วย

ส่วนไอพี่แมนไปตายซะ! เราเกลียดนายมากกกก!!!!

ออฟไลน์ JustWait

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-4
ขอซักทีให้อิน้องแมนค่ะ..  :z6:

ออฟไลน์ pae666

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 506
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
Merry X'mas ย้อนหลังค่ะทุกคน ตอนแรกกะว่าจะมาอัพให้วันคริสมาส ..แต่งานยุ่งมาก >,<

มาแบบสั้นๆ ค่ะ (แต่ก็ 4หน้า เลยน๊าาา) แหะๆ  :hao7:


=====

ตอนที่ 10.1



ตอนที่มาถึงรีสอร์ทนั้น เป็นตอนที่บนรถกำลังตึงเครียดได้ที่ทีเดียว
ณัฐวีร์ไม่ยอมให้อีกฝ่ายมีโอกาสจับมือเขาไปบีบเล่นอีก ทำให้ทางนั้นนั่งเงียบกริบมาตลอดทางจนเขาเดาท่าทีไม่ถูกเลยทีเดียว
การเช็กอินผ่านไป พนักงานบริการนำพวกเขามาสู่ห้องพัก แต่จะเรียกว่าห้องคงไม่ถูก เพราะสิ่งที่ณัฐวีร์เห็นอยู่ขณะนี้คือบ้านเดี่ยวสองชั้นที่ผสมผสานความเป็นตะวันออกและตะวันตกไว้อย่างลงตัว

ตัวตึกนั้นทำจากปูน เปิดประตูไม้เข้าไปจึงเห็นว่าบริเวณชั้นล่างนั้นมีโซฟารับแขกและโฮมเธียเตอร์ชุดใหญ่อยู่มุมหนึ่ง มีบาร์เล็กๆและบริเวณทำครัวอีกมุม ด้านข้างของโซฟาเป็นประตูกระจกจากพื้นจรดเพดานที่สามารถมองออกไปเห็นสวนสวยต้นไม้ครึ้มด้านหนึ่ง และอีกด้านเป็นสระว่ายน้ำส่วนตัวที่ไม่ใหญ่นักอีกสระหนึ่ง ไกลออกไปเป็นรั้วที่มีต้นเถาวัลย์พันเลื้อยจนเขียวครึ้มกันสายตาคนภายนอกได้ดี

บันไดขึ้นสู่ชั้นสองทอดเป็นบันไดเวียน ด้านบนนั้นเท่าที่เห็นดูจะเป็นพื้นที่โล่งๆ ไม่ได้แบ่งสัดส่วนเป็นห้องไว้อย่างชัดเจน แต่มุมหนึ่งเหมือนจะเห็นผ้ามุ้งสีขาวที่ห้อยไว้สูงเหมือนกระโจม และดูจะรับกับส่วนผนังและหลังคาที่ทำจากไม้ตีต่อจากผนังปูนของชั้นล่างขึ้นไป

เสียงแอร์ตัวใหญ่ไม่ได้ดังหึ่งๆ และกลิ่นก็สดชื่นสะอาดไม่เหม็นอับ แสดงว่าคงได้รับการใส่ใจในรายละเอียดมาไม่น้อย
ณัฐวีร์มองไปรอบๆห้องอย่างชื่นชม แม้จะไม่ได้อยู่ในช่วงรู้สึกดีสุนทรีย์นัก.. แต่ต้องยอมรับว่า ลักษณะห้องพักผ่อนแบบนี้เป็นแบบนี้เขาชอบมากเลยทีเดียว

ถึงแม้บ้านของเขาจะไม่ได้คับแคบ แต่มันก็เป็นตึกอาคารพาณิชย์ อยู่มาสิบกว่าปีแบบนั้น เพิ่งจะได้ย้ายมาอยู่คอนโดมีวิวสวยๆไม่กี่วัน เขาก็เลยติดใจบ้านที่มีบริเวณและต้นไม้ครึ้มแบบนี้พอสมควร
มกรเป็นคนที่ไม่ได้สนใจธรรมชาติรอบตัวอยู่แล้ว เขาจึงแค่เดินเลี่ยงขึ้นไปด้านบนเอากระเป๋าเสื้อผ้าของตนเองมาแล้วพาตัวเองเข้าห้องน้ำหายไป

ดวงตาเรียวเหลือบมองทุกการกระทำของอีกฝ่าย พอได้ยินเสียงเงียบไปเขาจึงถอนหายใจนิดหน่อย
ที่ผ่านมา ตั้งแต่มาอยู่ด้วยกันที่คอนโด เขาพยายามหลบเลี่ยงการขัดใจมกรมาตลอดเพราะคิดว่าทนๆไปอีกหน่อยก็จะพ้นตัวแล้ว เวลาที่มีก็น้อยกว่าสองเดือน แค่กัดฟันให้มันผ่านไปแล้วบอกตัวเองว่าทุกอย่างมันเป็นความฝันเสียก็สิ้นเรื่อง
เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงบนโซฟาและนั่งปล่อยใจไปกับเรื่องที่ผ่านมา.. ก็ต้องถือได้ว่าการประนีประนอมของเขา การยอมลงให้ ทำให้พวกเขาอยู่กันอย่างสงบสุขมาตลอด.. อาจเพราะว่าไงว่าตามกันไม่ขัดแย้งจึงไม่มีปัญหาให้ต้องขุ่นเคือง แต่พอย้ายสถานที่ เจอคนใหม่ เจอสถานการณ์ใหม่ ทำให้เขาเองก็หลุดการควบคุมอารมณ์ตัวเองไปบ้าง
บางทีเขาก็หงุดหงิดพี่แมน..

อะไรจะเอาแต่ใจ จะชอบออกคำสั่งขนาดนั้น พอเห็นยอมเลยได้ใจใหญ่ ไอ้ที่ยอมอยู่นี่เพราะไม่อยากให้ครอบครัวเดือดร้อนหรอกนะ แต่ถ้ารู้ว่าแม่ๆเขาสนิทกันขนาดนี้ เขาเองก็คงจะไม่ตกกระไดพลอยโจรมาแบบนี้
พูดง่ายๆก็คือ ตอนนั้นเขายังไม่รู้ว่าแม่ของเขา กับคุณแม่มกรสนิทสนมกันมากขนาดไหน และพอตกปากรับคำว่าจะมาอยู่ด้วยกันแล้วพ่อแม่ก็คาดหวังว่าทุกอย่างจะเดินไปในแนวทางที่เขาจะมีความสุข จึงได้ผลักดันให้เป็นไปตามที่เคยคุยกันไว้โดยไม่รู้เลยว่า ..มันก็แค่เกมของคนกลุ่มหนึ่งเท่านั้น

ตามสัญญา.. เขาคงทำให้แค่นั้นจริงๆ จากนั้นก็ต่างคนต่างไป ไม่ต้องวุ่นวายอะไรกันอีก ทางนั้นก็คงไม่ได้มาขู่อะไรแล้วล่ะมั้ง ก็คงเบื่อแล้วล่ะช่วงนั้นน่ะ อยู่ด้วยกันตั้งสองเดือน หรือถ้ายังพยายามจะขู่อีก.. เขาก็ไม่ได้สนใจแล้วล่ะ..
แม่สนิทกันขนาดนั้น.. ลูกก็คงไม่ลากปืนมายิงถล่มบ้านเพื่อนแม่หรอก

แกร๊ก..

เสียงเปิดประตูกระจกเลื่อนออกทำให้ณัฐวีร์หันไปมอง
ขณะที่เขากำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่นี้ ฝ่ายนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงว่ายน้ำแล้วเรียบร้อย ไหล่กว้างพาดผ้าเช็ดตัวเอาไว้ แผงอกที่มีกล้ามเนื้ออย่างคนที่ออกกำลังกายดีมีไรขนอ่อนๆพอให้มองแล้วรู้สึกได้ถึงผิวสัมผัสยามที่แผ่นหลังเปลือยของตัวเองถูไถไปกับมัน วีเชฟที่ถูกคาดทับด้วยกางเกงว่ายน้ำยี่ห้อดังสีดำสนิททำให้ณัฐวีร์มองฝ่ายนั้นอย่างอิจฉา

สัมผัสมาหลายหน เมื่อไม่นานนี่ก็เพิ่ง...นั่นแหละ เพิ่งจะเห็นคาตาอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม.. ผู้ชายที่ไหนก็อยากมีให้ได้อย่างหมอนี่ เขาเองก็อยากมี แต่..มันไม่ได้ขนาดนี้น่ะสิ ต้องโทษป๊าที่ให้มาน้อย

นั่งคิดไปก็อดจะหงุดหงิดตัวเองไม่ได้ เสียงคนที่ออกไปด้านนอกเปิดฝักบัวล้างตัว แล้วไม่นานก็มีเสียงตูมใหญ่ดังขึ้น.. แสดงว่าเล่นน้ำแล้ว
ณัฐวีร์นึกอย่างฉิวๆ จะชวนเล่นสักคำก็ไม่มี.. แบบนี้ถ้าเขาตามออกไปเล่นน้ำด้วยก็เท่ากับว่าเสนอหน้าน่ะสิ พอคิดได้แบบนั้นเจ้าตัวจึงลุกขึ้นไปเปิดโทรทัศน์แทนการต้องมาทนฟังเสียงคนเล่นน้ำ

ในจอนั้นมีซีรี่ส์หนังสืบสวนสอบสวน เวลคัมดริ้งค์หวานๆกับยามบ่ายที่อากาศร้อน และแอร์เย็นๆทำให้ณัฐวีร์เริ่มตาปรือ.. สุดท้าย เขาก็หลับไปต่อหน้าต่อตาหน่วยสืบสวนสอบสวนแห่งกองทัพเรือสหรัฐ



๙๙๙๙





TBC.



แฮร่ !! สั้นสมคำล่ำลือ 5555
ตอนหน้ามีให้ลุ้นค่ะว่า นัทจะ "เสร็จ" มกร ไม๊ ..รอดูกันต่อปายยยย ยย   :hao6:

ออฟไลน์ pornumpai-ka

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 209
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0



 :hao6: :hao6:

เสร็จแหงๆ  มกร....ก็แค่หึงก็บอกไปเตอะ  อิอิ

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
เสร็จแน่ ฮ่าๆ

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
สั้นจริงไรจริง

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ JustWait

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-4

ออฟไลน์ wi_OoO_wi

  • payaaa payaaa padazz taa
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 888
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +88/-1
เสร็จๆ อ่านในเฟสมา

รอตอนต่อไปจ้าาา


 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

sunshinesunrise

  • บุคคลทั่วไป
วางแผนซะดิบดี.. อีกไม่นานความอดทนคงหมดลง เอาละเว้ยๆ อยากเห็น นัทองค์ลงแล้วแข็งข้อไอ้แมนบ้าง หึหึ สนุกละงานนี้

ออฟไลน์ oilzii

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 611
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +32/-0
อิแมนนนนนนน :serius2:  โอ๊ยยย แแก!น้องนัทยอมให้ขนาดนี้แล้วยังอะไรอีกเห๊อะ

 :beat:

ออฟไลน์ aimjungna

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 198
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
เอาอีพี่ีแมนให้อยู่หมัดเลยนะคะ
เป็นกำลงัใจให้คะสู้ ๆ *O*

ออฟไลน์ Maytbb

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1763
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-4
 :hao6:  แซบเวอร์

ออฟไลน์ Niinuii

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 229
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-2
รอๆๆๆๆๆๆ

ออฟไลน์ pae666

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 506
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
สวัสดีปีใหม่ ค่ะทุกคน  :mc4:

ไม่รู้มีคนรอแม้นศรี หรือน้องนัท บ้างรึเปล่า ..ขอโทษที่หายเฮดไปเลยค่ะ พอดียุ่งมากกกก กกกกก  :katai1:

วันนี้เอามาลงให้อ่านกันต่อจากที่ค้างไว้ค่ะ

ภาคแรกเรื่องนี้มี 19 ตอนจบค่ะ ...ใกล้ละ  :hao5:


=======

ตอนที่ 10.2



น้ำหยดลงหน้าทำให้ณัฐวีร์รู้สึกตัวตื่นขึ้น เด็กหนุ่มงัวเงียลืมตาเพื่อมาพบกับความพร่าเบลอ  ในคลองจักษุเห็นเพียงปลายผมที่เปียกชื้นเคลื่อนใกล้เข้ามา  หยดน้ำหยดหนึ่งตกต้องดวงตาทำให้เขาต้องปิดมันลงอีกครั้งพร้อมกับเบือนหน้าหนี

“พี่แมน..”

เสียงเรียกยังไม่ทันขาดคำมันก็หายเงียบกริบเข้าไปในคอ เจ้าของชื่อประกบปิดปากบางด้วยริมฝีปากฉ่ำชื้นและปลายลิ้นเรียกร้อง

“อือ..”

ณัฐวีร์ครางอยู่ในคอ มือที่เป็นอิสระป่ายเปะปะไปตามกล้ามเนื้อแขนที่เปียกเย็น ก่อนจะมาหยุดลงตรงหัวไหล่กว้างที่แน่นตึงและบีบมันเป็นระยะเมื่อเจ้าของมันทำให้เขาเพริดไป
ปลายลิ้นนั้นช่ำชองจนขนาดที่ว่าร่างสูงใหญ่เอนกายทาบลงมา ณัฐวีร์ยังแทบไม่รู้สึกตัว
เด็กหนุ่มเปิดรับความรู้สึกทั้งหมดที่ค่อยๆเอ่อล้นขึ้นมาจากภายใน มันเป็นความร้อนเร่าที่เกิดจากทั่วสรรพางค์กายแล้วค่อยๆไหลร่อนไปรวมกันที่ท้องน้อย ยิ่งมือใหญ่นั่นลูบโลมและไหลเรื่อยไปตามสีข้างที่เปลือยเปล่า ณัฐวีร์ยิ่งกระสันกายบิดหนีราวกับเจอของร้อน ทุกครั้งที่ปลายนิ้วนั้นกดย้ำขยำเนื้อ ราวกับมันได้ไปกระตุ้นอารมณ์ดิบของตัวเขาเองให้พลุ่งพล่านสูงขึ้น

“อื้อ..พะ..พี่..”

เด็กหนุ่มหอบหายใจหนักเมื่อฝ่ามือนั้นปลดเอาสิ่งที่ห่อหุ้มเบื้องล่างของเขาออกไปเสียหมด ลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้เด็กหนุ่มเบียดร่างกายกับมือร้อนที่ลูบท่อนขาเปลือยก่อนจะสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายใช้ฝ่ามือนั้นกอบกุมเอาหว่างกลางของเขาไปและปลอบโยนมันอย่างแผ่วเบา
ริมฝีปากชื้นอุ่นละจากซอกคอลงไปหาแผ่นอกแบนราบ มันเป็นแผ่นอกบางๆที่ณัฐวีร์ไม่รู้สึกเลยว่ามันน่าซุกซบแค่ไหน มันดูดีกว่าหน้าอกนิ่มๆยังไง หรือมันน่าหมั่นเขี้ยวกว่าอกแน่นไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างไร อาบน้ำทีไรเขาก็เห็นแต่หน้าอกแบนๆไร้กล้ามเนื้อ ดีหน่อยก็แค่ว่าเขาขาวมาก ทำให้บริเวณป้านและยอดอกเป็นสีชมพูระเรื่อ.. ที่ตอนนี้ถ้าลองเปิดตาดูก็คงได้เห็นว่าคนที่อยู่เหนือกว่ากำลังใช้ปลายลิ้นดุนดันและเขี่ยมันเล่นอย่างสนุกสนาน

“อะ..พี่แมน”

เด็กหนุ่มร้องเมื่อความเจ็บแล่นวาบขึ้นมา รอยฟันแดงเรื่ออยู่เหนือเนินอก ตามมาด้วยรอยช้ำจ้ำแดงที่อีกไม่กี่ชั่วโมงก็คงเขียวจนม่วง
ณัฐวีร์ขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก.. แล้วแบบนี้เขาจะออกไปเล่นน้ำที่สระกลางได้ยังไง อดว่ายน้ำเล่นสิเนี่ย

“ไม่ต้องมอง.. สงกรานต์เขาไม่ได้ให้ถอดเสื้อเล่นน้ำ”

คนทำเหมือนจะเดาความชะงักงันนั้นออก เขาเงยหน้าขึ้นมาแยกเขี้ยวใส่แล้วก็ลงฝ่ามือหนักข้อขึ้นจนณัฐวีร์ต้องใช้แรงดันไหล่อีกฝ่ายอย่างรู้สึกซ่านจนต้องกัดริมฝีปากกลั้นเสียงร้องไม่ให้ดังออกมา
ปลายลิ้นชื้นไล่เลียยอดอกจนเด็กหนุ่มหยัดกายหนีการจู่โจมนั้น ทว่าช่วงเอวที่ถูกร่างหนากดทับไว้กลับไม่สามารถขยับได้ นิ้วหยาบ ฝ่ามือร้อน กำลังป้อนความสุขสันต์ให้ ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายบดท้องนิ้วลงกับส่วนปลายที่ชุ่มชื้น มันก็ยิ่งทำให้เขาเตลิดจนลืมโต้เถียง
มืออีกข้างที่ว่างอยู่ค่อยดึงช่วงขาเรียวขาวให้แยกกว้างออกเพื่อสะดวกแก่คนรุกราน แล้วลิ้นร้อนก็ไล่เรื่อยสัมผัสช่วงขาอ่อนราวกับมันคือไอศกรีมรสดี เขาทั้งขบกัดและดูดดึงทิ้งร่องรอยไว้ทั่ว ทว่าตอนนี้ณัฐวีร์อยากให้เขาลงมาเสียที
กายเนื้อที่อุ่นร้อนฉ่ำเยิ้มขยับอย่างเรียกร้อง มันเต้นตุบราวกับจะระเบิดเมื่อมือใหญ่ละออกไปและแทนที่ด้วยริมฝีปากตามที่เด็กหนุ่มร่ำร้องหาอยู่ในใจ ความเคยคุ้นทำให้สะโพกนั้นผลักดันร่างกายตัวเองเข้าหาความหฤหรรษ์อย่างต้องการการปลดปล่อย
การถูกปรนเปรอแบบนี้มีไม่บ่อยนัก ส่วนใหญ่การเตรียมความพร้อมให้มีน้อยกว่าน้อย ทว่าครั้งนี้ดูจะเป็นการบริการพิเศษจริงๆ
เพราะเปลี่ยนสถานที่..บรรยากาศพาไป หรือเพราะอะไรก็สุดจะเดา
ส่วนใหญ่เอนเตอร์เทนตัวเองเป็นเรื่องปกติ พอได้รับการเอ็นดูอย่างนี้ทำให้ณัฐวีร์แทบจะหลังไม่ติดพื้น กระทั่งมีสิ่งหนึ่งทำให้เด็กหนุ่มราวกับร่างถูกกระชากตกจากที่สูง

“อ๊า!..”

ณัฐวีร์กรีดร้องเมื่อปลายนิ้วชุ่มแทรกสอดเข้ามาในร่างอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว และมันเป็นการแทรกเข้ามาขณะที่เขาใกล้ถึงที่หมายเต็มที่ ทำให้ร่างทั้งร่างกระตุกเยือกและคล้ายถูกสาดน้ำเย็นให้ตื่นจากฝันหวาน
อีกฝ่ายก็เหมือนจะรับรู้ได้ว่าเกมที่ตนเองคิดไว้มันผิดพลาด เขาจึงพลิกฝ่ามือควานหาอย่างเคยคุ้น  เนื้อต้นขาที่แนบแก้มอยู่สั่นระริกเมื่อปลายนิ้วสัมผัสถูกจุดที่เหมาะสม ภายในนั้นอุ่นร้อนและตอดรัดจนแทบจะอยากเอาตัวเองเข้าไปแทนที่นิ้วนั้น แต่ขณะนี้กระทั่งศีรษะยังไม่สามารถเงยขึ้นจากกลางหว่างได้เลย ดูเหมือนไอ้เด็กบ้านี่มันเหมือนจะเตลิดไปไกลจนขยุ้มจิกเอาศีรษะของเขาไว้ไม่ยอมให้หลุดออก

“อ๊า.. อ้ะ!”

เสียงร้องที่ดูเหมือนจะดังกว่าทุกครั้งทำให้ชายหนุ่มปิดกลั้นคอไว้ทันที แรงฉีดพุ่งนั้นทำให้กลิ่นคาวคลุ้งไปทั่วทั้งปาก กว่ามันจะสงบลงก็เล่นเอามกรเกือบสำลัก
มือที่คลายลงจากศีรษะทิ้งราบอยู่ข้างตัวเจ้าของมัน ทำให้มกรสามารถลุกขึ้นจากหว่างกลางมามองเห็นร่างที่อ่อนระทวยนั้นได้ถนัด
ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงระเรื่อ ดวงตาปิดสนิท การหอบหายใจถี่ๆทำให้อกบางที่เต็มไปด้วยร่องรอยขยับขึ้นลงอย่างรุนแรง.. มันเป็นภาพง่ายๆที่กระตุ้นให้เกิดความต้องการอย่างเหลือล้น
ปลายนิ้วที่อยู่ด้านในร่างถูกดึงออก มกรให้น้ำหล่อลื่นที่ติดค้างอยู่ในปากตนเองชุบชโลมร่างกายที่ปวดร้าวรอการปลดปล่อยของเขาจนฉ่ำชื้น แล้วจึงขยับเข้าหาเด็กหนุ่มดันเอาท่อนขาเรียวขาวให้แยกกว้าง

“อ่ะ..”

เสียงครางดังให้ได้ยินอีกครั้งเมื่อส่วนปลายเริ่มชำแรกเข้าไป ขาขาวที่ถูกประคองไว้ด้วยแขนกำยำเกร็งและสั่นระริก

“อึก..”

มกรเองก็ไม่ต่างกัน การบีบรัดต่อต้านสิ่งแปลกปลอมที่กำลังทำให้ร่างกายเจ็บปวดนั้นทำให้เขาต้องกัดฟันทนมากกว่าจะผ่านเข้าไปได้ แต่เขารู้ว่าเมื่อความลำบากเหล่านั้นผ่านพ้น เขาจะมีสุขมากแค่ไหน
กว่าการเคลื่อนกายนั้นจะขยับเข้าไปจนสุดทาง หยาดน้ำตาเม็ดใสก็ไหลลงจากหางตาของร่างข้างใต้ไปแล้วหลายหยด.. เสียงหอบหายใจกับเสียงขยับกายทำให้อุณหภูมิห้องนั้นดูร้อนเร่ามากขึ้นกว่าเดิม ร้อนเสียจนมกรคิดไปว่ามันดูแตกต่างกว่าทุกคนที่เคยเป็น เหงื่อจากร่างผุดพราวทั้งๆที่อากาศก็เย็นฉ่ำ แรงที่ถาโถมราวกับเค้นออกมาจากก้นบึ้งข้างในกาย.. แต่มันก็เหมือนไม่เพียงพอ เสพรักจากร่างนี้ไม่เพียงพอ..
จะด้วยอะไรก็ตามแต่.. เปลี่ยนที่ เปลี่ยนกลิ่น หรือเปลี่ยนเวลา
แต่วันนี้เขาบอกได้อย่างเดียวว่ามันร้อนจัดจนอยากจะคลายความร้อนในร่างออกใส่ตัวอีกฝ่ายให้หมด

“พี่แมน..พะ..อ่ะ”

ณัฐวีร์ร้องลั่นเมื่อรู้สึกได้ถึงอีกฝ่ายที่ขยับเร่งจังหวะเพิ่มมากขึ้น เหงื่อเย็นจากร่างนั้นหยดลงที่ท้องหลายครั้งหลายหนหากก็ไม่ทำให้แรงกระทั้นนั้นลดลงเลย ตรงกันข้าม มันยิ่งหนักขึ้น มากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

“ฮ้า! อึก..”

แล้วร่างสูงใหญ่นั่นก็เกร็งกระตุกฉีดพุ่งความร้อนเข้าสู่ร่างข้างใต้โดยไม่คิดจะฉุดรั้งใดๆอีก
ณัฐวีร์ผินหน้าซุกกับซอกหมอนอิง ปล่อยให้ร่างกายของตนเองบิดเร่าและปลดปล่อยตามอีกฝ่ายออกมาอีกครั้งจนเต็มหน้าท้อง
มกรทิ้งตัวลงมาทาบทับ ริมฝีปากอุ่นไม่ได้ประทับปลอบโยนหรือขอบคุณอะไรแก่ร่างข้างใต้ ทำเพียงยิ้มให้เมื่อเห็นใบหน้าที่ซุกอยู่กับหมอนนั้นแดงระเรื่อเช่นทุกครั้งที่ผ่านช่วงเวลาสุขสันต์มาด้วยกัน
ณัฐวีร์เองก็หอบหายใจอย่างเป็นสุขเช่นกัน.. เซ็กส์กับคนวัยหนุ่มอย่างเขาเป็นเรื่องที่ต้องปลดปล่อยมากกว่าจะสนใจให้อีกฝ่ายมาแสดงความรักหวานฉ่ำ.. ยิ่งโดยเฉพาะกับคู่ของพวกเขาด้วยแล้วยิ่งไม่จำเป็นเข้าไปใหญ่..
แต่ให้ตายเถอะ วันนี้มัน..เกิดอะไรขึ้นหรือไงนะ
เด็กหนุ่มปิดตาลงอย่างหักห้ามใจ แก่นกายที่เคลื่อนออกไปจากร่างเสียดสีให้ความต้องการของเขาพุ่งขึ้นมาอีกแล้ว ณัฐวีร์ครางอย่างหงุดหงิดใจเมื่อสังเกตได้ว่าร่างกายตนมันปวดหนึบ..
เขาไม่เคยเป็นแบบนี้.. วันนี้มันมีอะไรงั้นหรือ?
ร่างเล็กกว่าขยับเข้าหาร่างกำยำที่นอนก่ายเกยกันอยู่บนเตียง ริมฝีปากบางเม้มแน่นก่อนจะตัดสินใจประทับจุมพิตลงไปบนหน้าอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสวย

“พี่แมน..”

เสียงเรียกชื่อนั้นสั่นพร่าแผ่วหวิว  ดวงตาของคนเรียกที่มองมามีประกายบางอย่างที่เรียกร้องให้สัญชาตญาณดิบในตัวตื่นขึ้นอีกครั้ง

“เอาเลย..”

ชายหนุ่มกระซิบพร้อมกับก้มลงจูบปิดริมฝีปากบางสีชมพูสดนั่น เป็นการให้รางวัลที่ขอก่อนเอง

“นัทนำ..”

พูดจบแขนสองข้างก็รั้งเอาร่างเล็กให้ขึ้นมาอยู่เหนือร่างตน ณัฐวีร์เบิกดวงตาโต ปากก็ร้องห้าม “ไม่ได้หรอกพี่แมน.. นัทไม่ไหวหรอก”

“ไหวสิ.. พี่ช่วยอยู่นี่ไง..”

มือแกร่งดึงเอาใบหน้าเล็กนั่นเข้ามาจูบ ปลายลิ้นร้อนทำให้เด็กหนุ่มมีอาการมึนเบลออีกครั้งและยอมเคลื่อนกายไปตามการชักจูง มือใหญ่ลูบไล้อยู่ตรงช่วงเอว และคอยปลอบประคองเมื่อร่างเล็กค่อยๆหย่อนกายลง

“อ่ะ..อือ..”

ณัฐวีร์ครางไปพร้อมกับกัดฟันทน ก่อนหน้านี้แม้จะผ่านการร่วมรักมาแล้ว แต่เมื่อออกไปแล้วจะเข้ามาใหม่มันก็มีอาการขัดข้องต่อต้านเป็นเรื่องธรรมดา
มืออุ่นร้อนนั้นช่วยกระตุ้นความต้องการได้เป็นอย่างดี มกรใช้ปลายนิ้วบดขยี้ยอดอก และใช้อีกมือกดเอาความปรารถนาของเด็กหนุ่มแนบแน่นไปกับกล้ามท้องตนเอง ทุกครั้งที่ณัฐวีร์ขยับเอว มันจึงเป็นการกระตุ้นทั้งเขาและตัวเด็กหนุ่มเองให้เตลิดไปกับความรู้สึกไหวหวั่นที่อวลอยู่รอบห้องนี้
กระทั่งณัฐวีร์ขยับมากขึ้นเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายรู้ว่าเด็กหนุ่มเริ่มจะผ่านเข้าสู่จุดที่เขายังไปไม่ถึง ทำให้มกรรีบยกมือตัวเองขึ้นทันที

“พี่แมนอ่ะ..!”

เด็กหนุ่มร้องประท้วงเมื่อถูกแกล้ง ทำให้เขายกมือขึ้นจากแผงอกกว้างที่ค้ำยันกายตั้งใจจะไปปลอบประโลมตนเองแทนมือที่ยกหายไป
แต่ใครล่ะจะให้ทำเช่นนั้น..
ข้อมือบางถูกคว้าไว้ด้วยมือหนาก่อนที่มกรจะหยัดกายขึ้นนั่งและโอบเอวบางเข้าหา แขนเล็กถูกดึงมาให้โอบแน่นไปรอบคอ แล้วร่างทั้งร่างของเด็กหนุ่มก็ถูกยกขยับอย่างรุนแรง การบดเบียดร่างของกันและกันทำให้ความเร่าร้อนทะยานสูงขึ้นอย่างฉุดไม่อยู่ ณัฐวีร์ร้องครางลั่นเมื่อตนเองไต่ขึ้นถึงจุดสูงสุดอย่างที่ไม่เคยได้รู้สึกเช่นนี้มาก่อน ใบหน้าขาวที่แดงจัดแหงนเงยขึ้นปล่อยให้เสียงร้องของความสุขสมดังออกมาอย่างสุดจะสะกดกลั้น
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจนั้นเอนกลับมาซบกับไหล่กว้างทั้งที่ร่างของอีกฝ่ายยังคงคับแน่นอยู่ภายใน แน่ล่ะว่ามกรยังไม่ไปถึงจุดนั้นเลย เขาจึงประคองให้ร่างที่หอบเหนื่อยนั้นเอนกายลงนอนพร้อมกับพลิกกลับ เพื่อโอบประคองเอาสะโพกบางให้ลอยเด่นขึ้นรองรับความต้องการที่กำลังจะโถมเข้าใส่รุนแรงเป็นครั้งสุดท้าย

“พี่..พี่แมน อ่ะ..พี่แมน”

เสียงครางแหบพร่าเมื่อชายหนุ่มใช้มือทั้งสองประคองสะโพกเล็กไว้มั่นแล้วโถมแรงลงบนร่างนั้นอย่างสุดกำลัง

“อื้อ..อ้า!”

เด็กหนุ่มได้ยินเสียงหอบหายใจหนัก เสียงกัดฟันกรอด และเสียงหยาบโลนเปียกแฉะดังสะท้อนก้องอยู่ในสมองที่พร่าเบลอ ไม่มีใครสามารถอธิบายความรู้สึกเขาได้ถูก กระทั่งตัวเขาเองตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าเขารู้สึกเช่นไร
มันว่างเปล่า..ขาวโพลนไปหมด
ยิ่งเมื่ออีกฝ่ายปลดปล่อยเข้ามาสู่ร่างของเขาอีกครั้ง ทำให้ร่างที่เหนื่อยล้าปิดสวิทช์ลงตั้งแต่บัดนั้น


๙๙๙



TBC.



 :hao6:  :hao6:

ออฟไลน์ becrazie

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 710
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-1

ออฟไลน์ Maytbb

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1763
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-4

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด