หัวข้อ: "Can I...?" (แคน ไอ...?) Special Part [06.07.15] P.19

[fuku]

สงสารขึ้นมานิดๆ ตรงเขียนไดอารี่ถึงลูกนี่ล่ะ

นี่แปลว่าไม่มีใครจริงๆ

[AMINOKOONG]

พอยิ่งมารู้ความหลังของไอแมนยิ่งอยาก  มันซ้ำอีกอ่ะ
จะว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเพราะป่วย เราคงไม่เชื่อ ทุสิ่งทุกอย่างเราว่า
มันเกิดขึ้นจากสันดารเลวๆของแม้นมันล้วนๆ อาการป่วยคงเป็นแค่สิ่งกระตุ้น
ให้มันเกิดขึ้นง่ายหรือรุนแรงกว่าปกติเท่านั้น หากคนมันจะมีจิตสำนึกอ่ะนะ
ไม่รู้สินะ สิ่งที่แมนเคยทำเลวระยำกับนัทเรามองว่ามันมากมายเหลือเกิน
จนไม่รู้จะบรรยายยังไงหมด ให้ถามว่ามันเคยทำดีอะไรกับนัทยังจะตอบง่ายซะกว่า
เพราะมีน้อยเหลือเกิน ยังอยากให้แมนมันชดใช้อีกเยอะแยะเลย อยากเห็นมันรับกรรมหนักๆ
แค่นี้ยังไม่พอ ไม่สาสมเลยนะ นัทอย่าเพิ่งใจอ่อนง่ายๆนะ เพราะแม้แต่ตอนนี้
คะแนนของแมนยังติดลบอีกเยอะยังต้องชดใช้และให้มันเจ็บปวดอีกนานเลยล่ะถึงจะทำใจให้อภัยได้

[hembetaro]

ยกมือ....เลาเป็นคนใจอ่อน //ฝน ธนสุนทรมาเอง บอกเลออออ 

[why yyy]

ขอบคุณ

[sincere13]

พูดเลยเกลียดพี่แม้นกับแม่มน ไม่ใช่ไม่ชอบนะเกลียดเลย พี่แมนสันดานมากไม่ใช่โรคจิตทำดา มันกลายเป็นสันดานไปแล้วอะ มาซ่อนของๆน้องทำงี้เรามารู้ทีหลังจะจับเชือด  แม่มนก็ยัดเยียดๆๆ น้องอุส่าลืมไปแล้ว ถ้าน้องจำได้น้องอาจจะเกลียดกว่าเดิมแต่เราว่าไม่เพราะน้องเป็นคนใจอ่อน(ขัดใจ) ด้วยความอินคือไม่เห็นด้วยอะ ที่จะมาอะไรๆอย่างงี้ เราเชียร์แพรวว

อีกเรื่องคือพ่อเราชื่อวีรชาติแล้วเราก็ชื่อนัท พออ่านแล้วมันอินแปลกๆ

[pae666]

ตอนที่ 27





SWP Group เป็นอีกหนึ่งกลุ่มบริษัทที่กำลังทำการแต่งตัวเพื่อเข้าสู่ตลาดหุ้น ซึ่งอีกเพียงอาทิตย์เดียวก็จะถึงเวลาที่หุ้นของบริษัทจะเปิดขายในตลาดหลักทรัพย์

ทว่า.. ข่าวที่พาดหัวอยู่ในหนังสือพิมพ์ธุรกิจทำให้มีการเรียกประชุมด่วนในเช้าวันหนึ่ง

“SWP Group ตกแต่งงบการเงิน”

ข่าวนี้ทำให้บริษัทสะเทือน เพราะอาจต้องถูกคณะกรรมการตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทยสั่งแขวนการเข้าสู่ตลาด.. ก่อนจะดำเนินการตรวจสอบอย่างละเอียดอีกครั้งแน่ๆ และหากยังดันทุรังเข็นหุ้นเข้าไปขายก่อนจะแก้ข่าวให้เรียบร้อย ข่าวที่ออกมาตอนนี้อาจทำให้ราคาหุ้นร่วงหนักก็เป็นได้

ตอนนี้ สายโทรศัพท์ก็แทบไหม้แล้ว..เพราะมีคนบางกลุ่มจองและจ่ายซื้อหุ้นไปล่วงหน้าแล้ว ถ้าเข้าตลาดแล้วราคาหุ้นตกลง คนกลุ่มนี้มีสิทธิ์ฟ้องเรียกค่าเสียหายกับบริษัทได้
อีกอย่าง... SWP Group จะถูกลดความน่าเชื่อถือจากบริษัทจัดอันดับความน่าเชื่อถือหรือเปล่าก็ยังเป็นที่น่าสงสัย การถูกลดอันดับความน่าเชื่อถือจากบริษัทเอกชนซึ่งเป็นที่ยอมรับกันในนักลงทุนหมดความเชื่อถือในหุ้นของบริษัทไปเลย
จริงๆแล้ว เรื่องการตกแต่งงบการเงินนี้ได้เคยถูกตรวจสอบโดยผู้ตรวจสอบภายใน และผู้ตรวจสอบของตลาดหลักทรัพย์มาหนหนึ่งแล้ว และตอนช่วงที่ทำเรื่องการจัดอันดับความน่าเชื่อถือ ก็ได้ดำเนินการไต่สวนและตอบข้อซักถามแก่บริษัทจัดอันดับความน่าเชื่อถือไปแล้ว

แต่เมื่อมีข่าวออกสู่สาธารณะในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ สิ่งที่ทุกคนจะต้องดำเนินการก็คือ ต้องหยุดข่าวเสียด้วยการตรวจสอบซ้ำอีกครั้งเพื่อยืนยันว่า งบการเงินของ SWP Group ไม่ได้มีการตกแต่งแต่อย่างใด
การเรียกประชุมผู้บริหารในวันนี้ ทุกฝ่ายที่เข้าร่วมต้องระดมสมองในการเตรียมตัวตอบคำถามที่จะมีมา และต้องดึงเอาหลักฐานทุกอย่างที่มีเตรียมไว้ให้เข้าตรวจสอบ
หากแต่..เอกสารสำคัญบางอย่างกลับหายไป

“แฟ้มของเคสพรรณีไม่อยู่งั้นหรือ?” มนธิชาถามอย่างหนักใจ
วันนี้ณัฐวีร์ไม่ได้เข้าร่วมประชุมด้วยเพราะเป็นการประชุมภายในเพื่อกำหนดทิศทางของบริษัท จึงไม่ควรให้เด็กที่เป็นแค่นักศึกษาฝึกงานเข้ามาร่วมรับฟัง แต่กับทายาทอย่างมกร.. เขาจำเป็นต้องเข้ามาด้วย

“ครับ..” มกรตอบรับ

เมื่อเช้าที่ถูกเรียกเข้าประชุม เขาได้รับมอบหมายให้นำแฟ้มเอกสารในเคสพรรณีมาด้วย แต่หาเท่าไรก็ไม่พบ พอณัฐวีร์มาถึงที่ทำงาน เขาถึงได้รู้ว่าขณะที่เขาไม่อยู่นั้นมีคนมาเอาแฟ้มไป

“แล้วแฟ้มหายไปไหน ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าห้ามให้แฟ้มนี้กับใคร มันเป็นแฟ้มที่ควรต้องอยู่ในห้องฉันด้วยซ้ำ” คุณมนธิชาขมวดคิ้ว ในเวลางานเธอไม่ใช่ “แม่” แต่เธอคือ “เจ้านาย”

“ครับ..” มกรรับทราบข้อห้ามนี้ แต่ณัฐวีร์ไม่ได้รับทราบด้วย เด็กหนุ่มเอาแฟ้มให้กับกลอยซึ่งเป็นเลขาของคุณประคองไป

มกรปรายตามองไปยังคุณประคองที่นั่งถัดไปจากมนธิชา.. ทว่าฝ่ายนั้นก็นิ่ง ไม่ตอบรับใดๆ ทำให้มกรทบทวนเรื่องราวที่ณัฐวีร์บอกให้ฟังอย่างสงสัย

“คุณกลอยมาเอาแฟ้มไปตอนพี่แมนไม่อยู่ครับ นัทเลยยกไปให้หมดเลยครับ..” ณัฐวีร์เล่า “มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

มกรยิ้มแล้วส่ายหน้า “ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่ต้องเอาแฟ้มนั้นเข้าประชุมน่ะ เดี๋ยวพี่ไปประชุมกับคุณแม่ก่อนนะ นัทอยู่ที่นี่ไม่ต้องไปหรอก”

ฝ่ายนั้นพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มให้น้อยๆ และเป็นเขาเองที่อดไม่ได้ต้องขอกอดให้หายคิดถึงเสียหนึ่งครั้ง แรกๆการกอดกันแบบนี้ณัฐวีร์จะทำตัวแข็ง แต่หลังๆเจ้าตัวคงเริ่มชินแล้วเขาถึงสามารถกอดแล้วโยกร่างเล็กนั่นไปมาได้..

“แล้วแฟ้มมันไปไหน..”
เสียงคุณมนธิชาดึงมกรให้กลับมาสู่เรื่องราวในปัจจุบัน ดวงตาอ่อนโยนยามนึกถึงร่างในอ้อมแขนเมื่อเช้าแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างไปทันที

“ถามคุณประคองสิครับ คุณกลอยมาขอไปจากผม” เมื่อชายหนุ่มกล่าวอ้างเช่นนั้น เจ้าของชื่อก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที

“ไม่มีนะ.. ฉันไม่เคยให้กลอยไปเอาแฟ้ม” ประคองปฏิเสธด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“ถ้างั้นคงต้องเรียกกลอยเข้ามาถามว่าเอาไปไหน..” มนธิชาสรุป

“วันนี้กลอยลาป่วย..” ประคองกล่าว “ถ้าบอกว่ากลอยเอามาให้ผม ช่วยหาหลักฐานมาด้วย อย่ากล่าวหากันลอยๆแบบนี้”

“ผมไม่ได้กล่าวหา!” มกรตวัดเสียง เขาเชื่อใจณัฐวีร์ เพราะเด็กคนนั้นไม่มีสาเหตุอะไรให้ต้องโกหก “แบบนั้นก็ดูกล้องวงจรปิดเอาก็ได้ว่ากลอยมาเอาไปจริงหรือไม่”

“ถ้ากลอยเอาไปจริง.. แล้วเอาหลักฐานอะไรมากล่าวหาผมว่าเขาเอามาให้ผม”

“หน้าห้องคุณก็มีวงจรปิด!” มกรลุกขึ้นชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงหัวผู้ใหญ่

“แมน!” คุณมนธิชาเรียกลูกชายไว้ทันที อย่างไรเสียประคองก็ถือว่าเป็นเสาหลักของกิจการเช่นกัน

ประคองเป็นผู้ช่วยบิดาเธอมาตั้งแต่เธอยังเรียนหนังสือ พอเธอเข้ามารับตำแหน่งแทนบิดา ประคองก็ยังช่วยพยุงเธอให้ทำงานได้อย่างดีมาตลอด สิ่งที่เธอจะต้องให้ลูกเรียนรู้ก็คือการให้เกียรติคนทำงาน และการให้ความนับถือ “มนุษย์” ด้วยกัน

มกรนั้นก็เหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป เขามักใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง ยิ่งเมื่อรู้ว่าตนเองมีอำนาจอยู่ในมือ ยิ่งคิดว่าไม่ต้องฟังใคร ไม่ต้องแคร์ใคร เขายังต้องเติบโตขึ้นอีกเยอะ ยังต้องได้รับบทเรียนในการดำเนินธุรกิจอีกเยอะ
การจบการศึกษา..ไม่ใช่ชีวิตประสบความสำเร็จแล้ว ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกมากมายเลยทีเดียว

“ผม..” คุณประคองลุกขึ้นจากที่นั่งมองกวาดไปทั่วห้องประชุม ผู้บริหารหลายคนมีสีหน้าไม่ชอบใจที่เด็กจะมาข้ามหัวผู้ใหญ่แบบนี้ หลายคนเริ่มเข้าข้างเขาและมองมกรอย่างตำหนิ

“ผมยังยืนยันว่าผมไม่ได้เอาเอกสารไป.. จะดูกล้องวงจรปิด หรือจะไปค้นที่ห้องทำงานผมก็เชิญ.. ผมหวังดีกับบริษัทนี้มาตลอด ถ้าคิดจะล้มบริษัทนี้จริงๆ ผมทำไปนานแล้ว ไม่รอมาถึงวันนี้หรอก..” ประคองกล่าวเรียบๆแล้วมองตรงไปยังมกร “ผมขอตัวครับ”

คำประกาศนั้นทำให้มกรที่ทำหน้าถมึงทึงอยู่แล้วยิ่งขมวดมุ่นหนักกว่าเดิม.. คุณมนธิชาเองก็ไม่ต่างกัน
สายตาทุกคู่มองคุณประคองเดินออกจากห้องประชุมไป ในขณะที่คุณมนธิชาเอ่ยขอให้ผู้ร่วมประชุมลองคิดหาทางออกในเรื่องเอกสารดู เธอจะไปพักชั่วครู่ เมื่อลุกออกมา เธอก็ลากเอาลูกชายออกจากห้องประชุมกลับมาที่ห้องประธานบริษัทด้วย

“ทำไมต้องไปทำท่าทางแบบนั้นใส่คุณประคอง!”

“ก็มันให้เลขามาเอาไปแต่มันไม่ยอมรับ!”

เสียงเอ็ดตะโรของสองแม่ลูกดังลั่น ทำให้ณัฐวีร์ที่อยู่อีกห้องเดินออกมายืนอยู่หน้าโต๊ะเลขาแอม คนทั้งคู่มองหน้ากันอย่างทำอะไรไม่ถูก

“เขามาเอาไปจากแมนหรือไง”

“ใช่ มาเอาไปกับมือเลย!”

“แต่แม่เคยบอกแล้วว่าอย่าเอาเคสพรรณีให้ใคร!” คุณมนธิชาตวาด “แล้วก็เคยเตือนด้วยว่าอ่านเสร็จให้เอากลับมาคืน”

“รู้แล้ว..”

“รู้แล้วทำไมยังให้คนอื่นไป”

เสียงที่ดังออกมาทำให้ณัฐวีร์ก้าวขาเข้าไปในห้อง เมื่อเช้าตอนที่มกรถามหาแฟ้มเขาก็สงสัยอยู่แล้ว มาได้ยินสองแม่ลูกทะเลาะกันแบบนี้ก็ยิ่งชัดเจน.. ถ้าแฟ้มของเคสนั้นเขาเป็นคนยกไปให้กลอยเอง เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีข้อห้ามนี้

เขาเองต่างหากที่ผิด แต่ดูเหมือนว่ามกรจะไม่ยอมพูดว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นมาเพราะเขาเป็นตัวต้นเหตุ
ณัฐวีร์ตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้องเพื่อจะบอกเรื่องนี้แก่คุณมนธิชา แต่พอพ้นประตูห้องเข้าไปเสียงเอ็ดอึงของคุณมนธิชาก็ดังขึ้นอีก

“มีอะไรให้สบายใจบ้างไหมแมน ทำไมชอบสร้างปัญหานัก!”

มกรยืนหันหลังให้ณัฐวีร์ ขณะที่คุณมนธิชาหันหน้ามาทางนี้ และทั้งคู่มีโต๊ะทำงานของคุณมนธิชากั้นกลางไว้ ณัฐวีร์ไม่เห็นสีหน้าของชายหนุ่ม แต่การถูกแม่ตนเองต่อว่าขนาดนี้เขาไม่คิดว่ามกรจะยิ้มระรื่นรับ

“ผม..มันก็ชอบสร้างปัญหาแบบนี้แหละ” ชายหนุ่มกัดฟันมือกำแน่นจนสั่นเทิ้ม
..เขามันเป็นตัวสร้างปัญหามาตั้งแต่เกิดอยู่แล้วนี่..

“แล้วปล่อยให้ผมสร้างปัญหาให้ทำไม..?!! ทำไมไม่ทำให้สำเร็จ.. ทำไมไม่ฆ่าผมให้สำเร็จ!!”
คุณมนธิชานิ่งอึ้งไปทันที เธอจ้องมองคนพูด หัวคิ้วขมวดมุ่น “อะไรของเธอ..”

“แม่ก็ไม่ได้อยากมีผมไว้ตั้งแต่ผมอยู่ในท้องอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง!!?”
มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน มันสั่นเทาจนคนมองอยู่ไกลๆยังสังเกตได้

“หมายความว่า..ยังไง” มารดาถามด้วยเสียงเบาสั่น..
อย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิดเลย ได้โปรด..

แต่คำอธิษฐานกลับไร้เสียงตอบรับ.. มกรหัวเราะลั่น เขากวาดเอาของที่อยู่บนโต๊ะทำงานมนธิชาหล่นลงพื้นโครมใหญ่ กำปั้นทุบลงบนโต๊ะเสียงสนั่นหวั่นไหว
เป็นช่วงเวลาที่อึดอัดคับข้องใจและระเบิดออกมาราวกับตั้งเวลาทำลายล้างไว้แล้ว

“ก็คุณ..” ชายหนุ่มถลึงตามอง.. “คุณกินยาขับผม! แต่ไอ้มารหัวขนอย่างผมดันหัวแข็งไม่ยอมออก คุณก็เลยต้องทุลักทุเลหนีไปต่างประเทศ ไปคลอดผมที่โน่น.. คุณไม่ได้อยากให้ผมเกิดมา! แล้วทำไมไม่ฆ่าผมให้สำเร็จ ปล่อยให้ผมเกิดมาสร้างปัญหาให้คุณทำไม!! ทำไม!!?”

ความจริงที่ออกจากปากทำให้คนที่อยู่ในห้องนั้นช็อกไปตามๆกัน คุณมนธิชาถึงกับมือสั่นและต้องทรุดลงนั่งกับเก้าอี้ด้วยใบหน้าซีดเผือด

“ไป..ไปรู้มาจากไหน”

“เรื่องเล่าของคนใช้บ้านนี้มันสนุกจะตายจริงไหมล่ะ!..”

ณัฐวีร์กำมือแน่นด้วยความตกใจ ใบหน้าคมคายของมกรแค่นยิ้มอย่างหยันเหยียดก่อนจะส่งเสียงหัวเราะออกมา.. แต่คนฟังไม่รู้สึกเลยสักนิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุกอย่างที่เจ้าตัวกำลังหงายหน้าหัวเราะอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง

“นิ่งไปทำไมล่ะ.. เรื่องสนุกของตระกูลเชียวนะ ไอ้เด็กที่ไม่อยากให้เกิด มันยืนอยู่ตรงนี้แล้วไง คุณไม่เคยต้องการผม ..ไม่เคยเห็นว่าผมมีตัวตนอยู่ตรงนี้ ไม่เคยคิดว่าผมเป็นลูกมาตั้งแต่ผมเกิดแล้วไม่ใช่หรือไง!!”

ใบหน้าซีดขาวของคุณมนธิชาส่ายช้า “ไม่..ไม่ใช่..ไปเชื่ออะไรกับเรื่องซุบซิบพวกนั้น”

“จะปฏิเสธหรือไง!?”

มกรยิ่งหัวเราะหนักขึ้น..ทว่าคนฟังกลับรู้สึกว่ามันคือเสียงกรีดร้องแห่งความเจ็บปวด เมื่อเจ้าตัวเปล่งเสียงหัวเราะลั่นจนน้ำตาไหลออกที่หางตาหล่นร่วงลงมาเป็นสาย “แม่..จะปฏิเสธสิ่งที่คุยกับตาคืนวันเผายายหรือไง”

“....แมน” คุณมนธิชาเรียกลูกชายด้วยเสียงอันสั่นเครือ

จำได้สิ ทำไมถึงจำไม่ได้ คืนนั้นเป็นคืนที่ฝนตกแรง และเป็นวันที่เกิดเหตุการณ์ขึ้นมากมาย
เธอต้องเสียมารดาไปในเวลาเช้าตรู่ แพทย์ลงความเห็นว่าเป็นอาการหัวใจวายเฉียบพลัน.. ถ้ามีคนอยู่ด้วยก็อาจเรียกหมอได้ทัน แต่เหตุเพราะคนรับใช้ที่มีหน้าที่ดูแลทิ้งท่านให้นอนอยู่ลำพัง แล้วออกไปคุยกับแฟนที่เป็นวินมอเตอร์ไซค์ตรงรั้วบ้าน เมื่อกลับมาที่ห้องอีกครั้ง มารดาของเธอก็สิ้นใจเสียแล้ว

บิดาจึงไล่คนใช้ออก ทว่าก่อนจากเด็กรับใช้คนนั้นยังอาฆาตแค้น “มึงจำไว้! กูจะเอาเรื่องครอบครัวมึงไปแฉให้เขารู้กันให้ทั่ว คนรวยผู้ดีตีนแดงที่มันคิดจะฆ่าลูกฆ่าหลานมันเอง กับเมียกับแม่มันก็ไม่ดูแลออกไปทำงานทุกวัน ให้กูมาคอยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยว”

หลายวันผ่านไปเธอวุ่นวายอยู่กับงานศพมารดา ส่วนมกรก็มีเพียงคนขับรถไปรับกลับจากโรงเรียน เธอไม่มีเวลาดูแลลูก ได้แต่ปล่อยให้ทำการบ้านเอง และออกไปวิ่งเล่นอยู่ในสวน ตอนนั้นอาจเปิดช่องให้ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นได้

ที่แน่ๆ คือเมื่อจบงานเผาศพ บิดาก็เรียกเธอมาต่อว่า
“ถ้าเชื่อฉันเสีย แม่ของเธอก็จะไม่เป็นแบบนี้ เพราะต้องไปดูแลเธอ เพราะต้องไปดูแลไอ้เด็กนั่นที่ต่างประเทศ เมียของฉันถึงได้ป่วยแบบนี้!!”

เสียงเอ็ดอึงดังลั่นบ้าน มกรอาจมาได้ยินช่วงนั้น เธอจำได้ว่าเธอเสียใจและได้แต่นิ่งเงียบไม่โต้เถียงกลับ ปล่อยให้บิดาเป็นฝ่ายพูดอยู่คนเดียว

“กินยาฆ่ามันก็ไม่ตาย ไอ้เด็กหัวแข็ง! แล้วมันยังกลับมาวิ่งเล่นให้กูช้ำใจ เมียกูก็ต้องมาตายเพราะมัน ไอ้แมน!!”

“พ่อขา พอเถอะ” เธอสะอึกสะอื้น “แมนนอนอยู่ข้างบน ถ้าลงมาได้ยินเข้าจะไม่ดีนะคะพ่อ”

“ทำไม นี่มันบ้านกู! ไอ้มารหัวขน! เมียกูตายส่วนหนึ่งก็เพราะมึง ไอ้เด็กผี ทำไมมึงถึงดื้อด้านไม่ยอมตายไปตั้งแต่แม่มึงกินยาขับนั่นวะ!!”

“...ทำไมมึงดึงดื้อด้านไม่ยอมตายไปตั้งแต่แม่มึงกินยาขับนั่นวะ…” มกรเอ่ยทวนซ้ำประโยคที่ฝังติดอยู่ในความทรงจำ “พอเถอะค่ะพ่อ ไหนๆเขาก็เกิดมาแล้ว”

มกรหงายหน้าหัวเราะ น้ำตานั้นร่วงลงมาไม่ขาดสาย
“เกิดมาแล้วก็เลยต้องเลี้ยงมันไปสินะ..ไอ้เด็กผี ไอ้สารเลวไอ้มารหัวขน ไอ้แมน!!” ชายหนุ่มยกมือทุบเข้าที่หน้าอกตัวเอง “ทำไมกูไม่ตายไปให้รู้แล้วรู้รอด..ทำไม..”

ดวงตาเจ็บปวดของคุณมนธิชาเงยขึ้นสบกับดวงตาที่ปวดร้าวกว่าของมกร แล้วร่างกำยำของชายหนุ่มที่มีหัวใจปริแตกมาตั้งแต่อายุ 7 ขวบก็ผลุนผลันออกจากห้องนั้นไป

“พี่แมน..!”
ณัฐวีร์ละล้าละลังเขาทำตัวไม่ถูกเมื่อได้มารับรู้เรื่องราวต่างๆแบบนี้ เรื่องทุกอย่างมันถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นลูกใหญ่.. จนตอนนี้เขารู้สึกหายใจไม่ออก

ณัฐวีร์วิ่งออกไปมองคนที่กระหน่ำกดลิฟต์แล้วหันมามองคุณมนธิชาที่นั่งหน้าซีดเผือดและตัวสั่นอยู่ตรงโต๊ะ จะตามมกรไปเขาก็ยังห่วงทางนี้

“คุณแม่..” ณัฐวีร์เอ่ยเรียกทำให้มนธิชาได้สติ เธอเงยใบหน้าซีดขาวขึ้นมาบอกว่า

“ไป.. ตามลูกฉันไปที..” เสียงบอกเบาหวิวทำให้ณัฐวีร์รีบพยักหน้ารับ เขาวิ่งออกไปในจังหวะที่ลิฟต์เปิดออก

“พี่แอม ฝากคุณแม่ด้วย” เด็กหนุ่มยังตะโกนบอกมาก่อนจะเอื้อมมือไปกันประตูลิฟต์ที่กำลังจะปิดลง “รอนัทก่อน”

“ไม่!” มกรตวาดลั่นลิฟต์ ชายหนุ่มยกกำปั้นทุบปุ่มปิดลิฟต์เสียงดังแต่ณัฐวีร์ก็ไม่ฟังเช่นกัน เขาก้าวเข้ามาด้านในแล้วตรงเข้าไปยืนประจันหน้า

“ให้นัทไปด้วย!”

“ไม่!.. ไม่” มกรส่ายหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาแล้วยกกำปั้นขึ้นสูงในอากาศ
ณัฐวีร์มองมือนั้นด้วยดวงตาเบิกโต..แล้วประตูลิฟต์ก็ค่อยๆเลื่อนปิดกั้นสายตาคนนอกเสียสิ้น






***
tbc.

[fuku]

บ้านอิพี่แม้นนี่มัน ประสาทแดร๊กเกินสามัญ
อิคุณตานี่มันเลวว่ะ โทษเละเทะไม่สนใจเลย หัวใจวายตายนะ ไม่ได้โดนฆาตกรรม

บั้นปลายไม่เหลือใครจะรู้สึก

[B52]

เจ็บปวดทั้งเรื่อง

[pae666]

คนแต่งฝากบอกว่า ..อาการป่วยทางจิตเป็นกรรมพันธุ์นะคะ 

บ้าทั้งบ้าน!!! 555555


       

[river]

แปลกแท้ ทำไมความคิดแปลกๆกันจัง
ยายตาย ตาดันมาโทษลูกโทษหลาน
นายที่ตัวเองต้องดูแลตายเพราะตัวเองไม่รับผิดชอบ แทนที่จะสำนึกผิด ดันโกรธแค้นนาย

อ่านแล้วงง จำไม่ได้ว่าพ่อแมนเป็นใคร ทำไมแม่ต้องกินยาขับลูก ทำไม..... มีอีกหลายประเด็นที่ยังไม่เคลียร์

[hembetaro]

แม้นศรี  เศร้าอ่ะ

[AMINOKOONG]

สมควรตายกันทั้งบ้าน เลวกันทั้งโคตรไม่มีดีซักคน
ไม่แปลกที่แมนมันจะได้เลือดชั่วๆมาจากปู่จากแม่
จริงๆแมนน่าจะไปอาการกำเริบกับปู่นะ คำพูดคำจาน่าต่อยปากมาก
ในเมื่อมันไม่เห็นเราเป็นหลานก็อย่าไปนับญาติกับมันไอสารเลว
ชักเริ่มสงสารแมนขึ้นมาแล้วนิดนึง

[why yyy]

ทำไมแมนไม่อยู่กับพ่อนะ?? เมียตายแต่โทษหลานซะงั้น หึหึ


ขอบคุณ

[pae666]

ตอนที่ 28






มือที่สั่นเทา...
คุณมนธิชามองมือนั้น ขณะคิดย้อนถึงเรื่องราวเมื่อครั้งอดีตที่ผ่านมา
เรื่องมันเกิดขึ้นมา 20 กว่าปี.. หากแต่ก็ยังชัดเจนในความทรงจำของเธอเหลือเกิน
เสียงตวาดกร้าวของบิดา เสียงร้องไห้ของมารดา เสียงกร่นด่าของญาติ กับความนิ่งเฉยของสามี

พ่อของเธอเป็นคนหัวโบราณ เจ้ายศเจ้าอย่างและระเบียบจัดเสมอ ท่านไม่เคยคาดการณ์ธุรกิจผิดพลาด ไม่เคยเจรจาแล้วไม่ได้ผลลัพธ์ที่ท่านพึงใจ ไม่เคยเสียเหลี่ยมใคร ..แต่มีเรื่องของเธอเท่านั้นที่เป็นประวัติเสียในชีวิตท่าน ลูกสาวที่ท้องก่อนแต่งจนต้องหนีไปอยู่ต่างประเทศเพื่อคลอดเอาหลานที่ท่านไม่ต้องการออกมา

พ่อเป็นลูกคุณครูหัวเมืองที่มีฐานะยากจน หากก็เคร่งครัดในระเบียบมาก พอได้เข้าเมืองมาศึกษา พ่อก็มาพบกับแม่ของคุณมนธิชา
แม่เป็นลูกคหบดีมีคนดูแลอย่างดี ครอบครัวของแม่มีคนนับหน้าถือตามาก และเป็นที่รู้จักดีในวงสังคม เมื่อแม่มาพบรักกับพ่อ พ่อจึงต้องพยายามอย่างยิ่งที่จะพิสูจน์ตนเอง พ่อทำงานหนักเสมอ มีเวลาให้ครอบครัวน้อยแต่เพราะแม่เป็นช้างเท้าหลังที่ดี เป็นผู้หญิงเรียบร้อย อ่อนหวาน และรักครอบครัวมาก ทั้งคู่จึงฝ่าฟันและพิสูจน์ให้ครอบครัว ญาติพี่น้องฝ่ายแม่คุณมนธิชาได้เห็นว่าทั้งคู่เหมาะสมและคู่ควรกัน

หากแต่เพราะมรสุมในเรื่องของคุณมนธิชา พ่อจึงได้รับคำตำหนิอีกครั้ง ส่วนแม่ก็มีอาการคิดมากจนป่วยเรื้อรังและสุดท้ายก็จากไปด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพลัน
สำหรับ..คุณลักษณ์..สามีของคุณมนธิชา
คิดมาถึงตรงนี้แล้วก็ได้แต่ปวดหัวใจ เธอไม่เข้าใจเขา ตอนที่เริ่มรักกันเขาดูแลเธอดีมาก สามปีที่คบหากันเขาไม่เคยล่วงเกินเธอ จนกระทั่งคืนนั้นที่เชียงใหม่..ด้วยบรรยากาศและความรักที่สุกงอม เธอยินดีมอบกายให้เขา..เพราะคืนนั้นเขาบอกว่าเขากำลังจะเรียนจบ และเมื่อจบเขาจะไปสู่ขอเธอ..ซึ่งมันก็แค่อีกเพียงครึ่งปีเท่านั้น

แต่เป็นครึ่งปีที่ทำให้ชีวิตเธอพลิกผันอย่างไม่น่าเชื่อ..
ใช่แล้ว...เธอท้องได้สามเดือน
ตอนรู้ว่าเธอท้องเขาดีใจมาก กระโดดไปรอบๆ ตัวเธอ กอดเธออย่างทะนุถนอม.. เธอและเขาตัดสินใจจดทะเบียนสมรสกัน เขากำลังสอบในชั้นเรียนสุดท้ายเพื่ออกมารับราชการ ส่วนเธอก็บรรลุนิติภาวะแล้ว.. ตอนจดทะเบียนกันเขายิ้มให้เธอด้วยความยินดี เขาสัญญาว่าจะดูแลเธอกับลูก

แต่เมื่อพ่อเธอรู้เรื่อง...บ้านแตกสาแหรกขาดจึงเป็นคำพิพากษาที่พ่อหยิบยื่นให้เธอ..
เธอถูกส่งไปอยู่กับญาติที่ฮ่องกง..แล้วต่อไปอเมริกาทันที ตอนที่เขาไปส่งเธอออกนอกประเทศเขาบอกจะตามเธอไปในเร็ววัน.. เพราะเขาเหลือสอบตัวสุดท้ายอีกตัวเดียว เขาสัญญาเป็นมั่นเหมาะ

แต่แล้ว.. เขาก็ไม่ยอมตามเธอไป แรกๆ เธอพยายามติดต่อเขา แต่เขาไม่ได้รับสาย บอกแค่ว่างานยุ่ง ต้องไปประจำการในต่างจังหวัดติดต่อลำบาก เธอก็เข้าใจเขา
หากพอเธอกลับมาพร้อมลูก เขาก็ไม่เคยมาดูแลใยดี ตอนนี้เองที่เธอไม่เข้าใจเขา เธอร้องไห้ทุกคืน คิดถึงเขา น้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตา ถึงเธอจะเรียนจบกลับมาแล้ว แต่บิดาก็ยังไม่ยอมรับเธอ มารดาก็มาล้มป่วย..แล้วนี่เธอยังขาดที่ปรึกษาทางใจอีก.. ทว่า ชีวิตต้องเดินต่อ เธอยืนหยัดด้วยตัวเธอเอง งานคือสิ่งที่เธอยึดมั่นเพื่อจะทำให้บิดาภูมิใจในตัวเธออีกครั้ง เธอเคยพลาด แต่จะไม่ยอมพลาดซ้ำ

จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี เธอทำงานจนเป็นนักธุรกิจสาวที่มีชื่อเสียง.. แต่สุดท้ายครอบครัวกลับพังพินาศ บิดาป่วยต้องหยุดบริหารงานมาอยู่กับบ้าน วางมือจากบริษัทเพื่อให้เธอดูแล ลูกชายก็มีปัญหาไม่เว้นแต่ละวัน ส่วนลักษณ์..เธอได้ยินข่าวเขาจากเพื่อนบ้าง คนรู้จักบ้าง แต่ก็เท่านั้น ..นานๆ เจอกันที ได้ทานอาหารร่วมโต๊ะพ่อแม่ลูก.. นานมาก..ที่หัวใจเธอเจ็บจนชา
เพราะเหตุใดเธอไม่รู้.. ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปแบบนั้น เขาเปลี่ยนเพราะต้องห่างเหินกัน เธออยู่ต่างประเทศเขาอยู่ทางนี้หรือเปล่า?

ไม่น่าจะใช่ เธอกับเขาคบกันมาสามปีก่อนที่จะมีมกร เขาเป็นนักเรียนนายร้อย และได้พบเธอในงานเลี้ยงสังสรรค์ ตอนนั้นเธอไปกับคุณแม่ และเป็นงานแรกนับจากเริ่มเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัย เธอกับเขามีความรักทางไกล ได้แต่ส่งจดหมายคุยกันเป็นส่วนใหญ่ บางครั้งใช้โทรศัพท์บ้างมาตลอดสามปี

ดังนั้น.. ไม่ใช่เพราะห่างกันแน่ๆ หรือจะเป็นสาเหตุเดียวกันกับเรื่องของแมน? หรือเพราะเขาได้ยินว่าเธอ...พยายามทำร้ายลูก
คุณมนธิชาปิดตาลง น้ำตาหยดหนึ่งร่วงหล่น
น้ำตานี้ทำให้เธอคิดถึงน้ำตาในคืนนั้นอีกครั้ง

คืนนั้น..เธอร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดมารดา ยาเม็ดที่มีผลทำให้มดลูกบีบตัวเพื่อขับเด็กตกเกลื่อนไปทั่ว ขณะที่บิดาอาละวาดพังข้าวของในห้องนอนของเธออย่างบ้าคลั่ง
เหตุผลเดียวที่พ่อทำลายทุกอย่างรอบตัวเธอ ก็เพราะเธอไม่ยอมกินยาขับ.. ยาพวกนั้น..พ่อหามาและพยายามบังคับให้เธอกิน พอเธอปฏิเสธ พ่อก็พยายามจะกรอกปากเธอแต่เพราะแม่มาช่วยไว้ เธอจึงรอดพ้นจากการถูกบังคับนั้นมาได้..
มันไม่ใช่ความตั้งใจของเธอ..
ที่เธอถูกส่งเข้าโรงพยาบาล เพราะเธอแค่ช็อกหมดสติไปเท่านั้น เธอไม่ได้กลืนยาแม้แต่เม็ดเดียว!
โธ่..แมน.. เพราะแบบนี้หรือ ลูกถึงได้ต่อต้านในทุกสิ่งที่แม่ทำให้..
คุณลักษณ์.. หรือจะเพราะเรื่องนี้ ..คุณถึงทิ้งพวกเราไป
แม่ขา..มนจะทำอย่างไรดี..
เธอสะอื้นออกมาเบาๆ

ทุกอย่างมันผิดพลาดเพราะเธอ เพราะสิ่งที่เธอพยายามปิดบัง พยายามจะลืมมัน พยายามจะไม่พูดถึงมันอีก เธอรับไม่ได้ที่พ่อของเธอพยายามจะฆ่าลูกในท้องของเธอ.. เธอไม่กล้ากล่าวโทษบิดา เพราะความผิดส่วนหนึ่งก็เป็นของเธอเอง.. เธอจึงพยายามลืมมันเสีย..ไม่พูดถึงมัน ..เธอเพิ่งรู้ว่า..การพยายามลืมมันก็แค่ปัญหาที่ซุกไว้ใต้พรมเท่านั้น..
เมื่อเปิดผืนพรมสวยหรูขึ้น..ขยะที่เก็บไว้ก็ปลิวว่อน สร้างความลำบากให้อยู่ดี
มนธิชาลืมตาขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดหาเบอร์.. ต่อจากนี้เธอจะไม่ยอมให้ทิฐิมาทำร้ายชีวิตเธออีก เรื่องของลูกต้องรีบป้องกันไว้ก่อน.. แมนออกไปแบบนี้อาจเกิดอุบัติเหตุก็ได้..
เธอกดโทรศัพท์โทรออก รอสายไม่นานทางปลายสายก็รับ

“คุณลักษณ์ ขอคุยด้วยสักหน่อย มีเวลาไหมคะ”















***
กำปั้นที่เงื้อขึ้นสูงสั่นระริก ใบหน้าของคนตัวเล็กกว่าผินกลับมามองเขม็งยังใบหน้าของคนตัวสูงกว่า ดวงตาของณัฐวีร์แข็งกร้าวขณะมองตอบดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตานั่น

“หยุดทำตัวเป็นเด็กเสียทีพี่แมน!” ณัฐวีร์เองก็เริ่มจะหมดความอดทนแล้วสินะ “พี่จะทำอะไรนัท!!”
เด็กหนุ่มตวาดแล้วยกมือขึ้นปัดมืออีกฝ่าย

....จะกลับมาเป็นเช่นเดิม..ยอมไหม..?

มกรส่งสายตาเจ็บปวดมาที่คนตัวเล็กกว่าแล้วค่อยๆ ลดมือตัวเองลงมาปาดน้ำตาที่หน้าอย่างหมดท่า ร่างสูงใหญ่เอนพิงผนังลิฟต์ ละสายตาจากณัฐวีร์เสีย

เขา..ไม่เคยคิดจะพูดเรื่องนี้ออกมาอีก กับนายแพทย์ที่รักษาก็ไม่เคยพูดถึงประเด็นนี้.. เขาอยากจะลืม อยากจะคิดว่าเรื่องที่พูดออกไปวันนี้เป็นเรื่องในละคร ไม่เคยเกิดขึ้นจริงกับตัวเอง..

แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอมรับ..ว่ามันมีอยู่จริง.. มันคือชีวิตเขาจริงๆ ก็เหมือนกับความผิดต่อณัฐวีร์ ความผิดที่เขาเคยทำร้ายน้องนั่นแหละ.. มันไม่เคยเลือนไปจากความทรงจำเลย..
ทั้งที่บอกตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ทำร้ายน้องอีก หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็จะไม่โกรธ ไม่ก้าวร้าวใส่ แต่เมื่อครู่..เขาก็เกือบจะทำร้ายณัฐวีร์ไปแล้ว
ชายหนุ่มหลับตาและรู้สึกได้ถึงหยาดน้ำตาที่ไหลลงผ่านแก้ม.. เสียใจ เขาเสียใจ.. เลวจริงๆ เขามันเลวจนไม่น่าเกิดมา..
ถ้าแม่กินยามากพอเขาคงไม่ต้องมายืนอยู่ตรงนี้
ชายหนุ่มสะอื้นแล้วยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง..เมื่อไหร่ชีวิตมันจะจบๆ ไปเสียที..

ณัฐวีร์ถอนหายใจเพื่อระบายความโกรธที่พุ่งขึ้น เขาปิดตาระงับอารมณ์ตัวเอง พอรู้สึกว่าจะควบคุมมันได้แล้วก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ลิฟต์ลงมาถึงชั้นที่เป็นลานจอดรถ
ประตูลิฟต์เปิดออก แต่คนตัวสูงไม่ยอมขยับ มกรยืนมองมือตัวเองด้วยความรู้สึกผิดอยู่แบบนั้น จนเมื่อณัฐวีร์คว้ามือนั่นมาจับ เจ้าตัวถึงยอมเงยหน้าขึ้น

“ไปครับ คงไม่อยากขึ้นไปอีกหนใช่ไหมล่ะ”
ชายหนุ่มเดินตามแรงฉุดจนออกมาพ้นลิฟต์ พอถูกถามถึงที่จอดรถถึงได้เปลี่ยนตำแหน่งตัวเองเป็นคนเดินนำ กระทั่งถึงบีเอ็มคันดำประจำตัว ณัฐวีร์จึงเอ่ยขึ้น

“เอากุญแจมาครับ..” เด็กหนุ่มแบมือ “อารมณ์แบบนี้ไม่ให้พี่ขับแน่ๆ”

“...” มกรลังเล เขาล้วงหยิบกุญแจรถออกมาแต่ยังไม่ให้ณัฐวีร์ ชายหนุ่มมองกุญแจในมือ แล้วจึงมองไปยังอีกฝ่ายแล้วส่ายหน้า

“นัทไม่ต้อง พี่จะกลับไปคนเดียว”
คิ้วณัฐวีร์ขมวดมุ่น ใบหน้านั้นมีคำถามเต็มเปี่ยมว่า ..ทำไม?

มกรหลบสายตา เขานิ่ง..อีกฝ่ายก็นิ่งรอคำตอบเช่นกัน..
ช่วงเวลาอึดอัดนั้นทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจพรู.. ก่อนจะเงยหน้ามองเพดานลานจอดรถด้วยดวงตาแดงก่ำ..และน้ำตาที่ไหลลงจากหางตา

“อย่า..อย่าไปที่นั่นเลย..คอนโดพี่..มันไม่..” มกรปล่อยลมหายใจออกมาอีกครั้ง “มันไม่..ดี ไม่อยากให้นัทต้อง..ไปที่นั่น”
ณัฐวีร์ยกมือสองข้างของตัวเองขึ้นประคองหน้าอีกฝ่ายแล้วดึงลงมาให้สบตากัน

“นัทจะไป! เอากุญแจมานี่เดี๋ยวนัทขับเอง”
แล้วเด็กหนุ่มก็คว้าเอากุญแจมาจากมือเจ้าของรถเปิดประตูดันให้อีกฝ่ายเข้าไปนั่ง ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปเปิดประตูแล้วขับรถออกสู่ถนนใหญ่ทันที









tbc

======

สวัสดีมิตรรักแฟนแม้น(?)นะคะ 

จะมีใครคิดถึงแม้นกันบ้างรึเปล่าน๊อออออ #ไม่มี๊ #เสียตะโกนมาแต่ไกล 555555

ในตอนนี้คงทราบกันว่าทำไมแม้นและครอบครัวถึงเป็นแบบนี้.. น่าสงสารนะ ทุกคนต่างก็มีปมกันหมด  #ปาดน้ำตาให้แม้น


บอกเล่าจากคนแต่งค่ะ :
พี่มอสฝากบอกว่า ตอนนี้มาสั้นหน่อย เพราะช่วงนี้งานเข้าอย่างแรงค่ะ แล้วประมาณเกือบๆสิ้นเดือน จะมาต่อแบบยาวๆนะคะ 
ยังไงอย่าเพิ่งลืมกันนะคะ สัญญาว่าจะมาต่อให้จบจ้าาาาา   

[Alone Alone]

ผิดที่มีตาแบบนี้สินะ เฮ้อ สงสารพี่แมนอ่ะ

[k2blove]

แต่ละคน ก็มีปมคนละอย่า เมื่อไหร่จะคลี่คลายไปในทางที่ดีนะ
 

[B52]

ผิด!!! เอาอะไรตัดสิน

[ka[ze]na]

รอ!!!! อยากอ่านอีกอ่ะ.............

[mild-dy]

 

[Fellina]

อ่านตอนนี้จบให้ความรู้สึกนัทเข้มเเข็งกว่าพี่แมนอีก
อยากให้มีความสุขกันไวๆ.
อดจิ้นไม่ได้ว่าให้นัทกดพี่แมนคืน55
เพิ่งอ่านมังงะที่รุกเตี้ยกว่าน่ารักกว่ารับมา
โคตรฟินเลยอ่าาาาา

[jinjin283]

ดราม่ามากๆเลยคะ แมนศรีวัยเด็กช่างมีปมอะ แต่ก็ชดเชยกับเรื่องที่ทำไม่ดีกับน้องไม่ได้นะคะ ไปห้องพี่แมนแบบนี้น้องจะนึกอะไรออกไหมนะ 

[pae666]

เมื่อเช้าคุณมอส เอา image พี่แม้นกะน้องนัท มาฝากทุกคนค่ะ 
ฝีมือภาพจากคุณน้องnidting เจ้าเก่าค่ะ #ไม่ผิดหวังจริงๆ >,<

พี่แม้นหล่อข่ะ เราจะเปลี่ยนฝั่งละนะ 5555555 


 

[why yyy]

โถ!! ชีวิต


ขอบคุณ

[hembetaro]

วั้ยยยยย....พี่แม้นหล่ออ่ะ 

[Buppha]

มาต่อเร็วๆนะค๊าาาาาาาา 

[shoky_9]

กรี๊ดดดดดด  กำลังมันส์เลย
แม้นศรี เข้าใจคุณแม่ผิดนะ

[B52]

คนเขียนหาย

[Teddysdeath]

รออยู่นัค้าบบบ

ชอบนัทมากอะ ฉลาด ตัดสินใจดี

[Tennyo_Y]

สงสารแมน เด็กเก็บกด แต่ผิด ที่ดันไปทำกับคนอื่น

[iforgive]

เพิ่งมาอ่าน ชอบมากเลยค่ะ