หัวข้อ: ||*Hardcore Cinderella*||เจ้าชายและนายซิน [ประกาศรวมเล่ม หน้า 23 :D]

[harumi]

 

[❝CHŌN❞]

อร๊ายยย น่ารักอ่ะ โดยเฉพาะรูปแรก
ส่วนซินรูปสอง น่ากระโดดกัดคอ ฮ่าๆๆ

[TIKA_n]

คนเขียนวาดเก่งจังเลย ชอบ ๆ ตามนั้นแหละ ๆ อิมเมจที่คิดไว้ก็ประมาณนี้เลย
ซินหล่อจริงน้อ    พี่หมอเพี้ยนบีม ขี้หวงใช่ได้เลย มีแฟนหล่อก็ต้องทำใจสิจ้ะ
คนอื่นเค้าก็ได้แต่มองแหละน่าพี่หมอบีม ตัวเองได้เป็นเจ้าของทั้งตัวและหัวใจแล้ว กลัวอะไร
ฮารูปน้องปลา กลัวไม่รู้ว่าน้องแมวที่ชื่อปลาเหรอจ้ะ แปะหรากลางหน้าผากเชียว 
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ
ปล. ไม่โจ้พายก็ได้  งั้นเป็น พายโจ้ แทนละกัน เนอะ 

[Lonelyนู๋โรนลี่]

เอาลายน้ำออกก็ต้องไปตั้งค่าตรงภาพ แล้วติ๊กออก ตรงลายน้ำอะ...//บอกไม่ถูก555
จินตนาการนายซินตรงข้ามที่เราคิดไปเลยทีเดียว แต่หมอน่ารักกกก

[pharm]

หมออายุ 25 แล้วหรอนี่โห แก่อ่ะ

555

[BeeRY]

ซินดูหล่อแบบเถื่อนๆกว่าที่คิดนะคะ
หมอแลดูตัวเล็กบอบบาง มุ้งมิ้งมากอ่ะ

[greenapple]

ภาพโอเคนะชอบ สวดยอดดดด
ว่าแต่ลายมืออ่ะ คนเขียนเรียนแพทย์เปล่า

[zearet17]

ภาพโอเคนะชอบ สวดยอดดดด
ว่าแต่ลายมืออ่ะ คนเขียนเรียนแพทย์เปล่า

กร้ากกกกกกกกกกกกกกก
หัวเราะจนข้าวพุ่ง 
ไม่ได้เรียนหมอแต่ลายมือผมแม่มแย่จริงๆฮะ 

ขอบคุณที่ชอบรูปนะแจ้ ♥

[kongxinya]

ดูจากรูปแล้วหมอบีมยี่สิบห้าจริงรึ แต่ก็เป็นเจ้าชายที่ดูบอบบางและน่าทะนุถนอมมากอะ
เหมาะแล้วนี่จะคู่กับนายซินเวอร์ชั่นนี้ 

 

[wikawee]

เอเดน กับนางฟ้า 
หมอบีม กับ นายซิน
อยากให้หมอโจ้มีคู่มั้งอ่ะ

เค้าขอหนับหนุนข้อความนี้ด้วยอีกคน

[MZter]

ตอนแรกเข้ามาดูเพราะชื่อนิยาย
แต่ตอนนี้เข้าทฝมาตามเพราะอยากเห็นนายซินกดเจ้าชาย ...ฮิ้วววว!!!

ปล.ผมก็ไม่ชอบตอนจบที่มันเขียนว่าจบบริบูรณ์เหมือนกันครับ
เพราะชีวิตเรามันไม่ได้จบแค่การได้ครองคู่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขชั่วนิรันด์แน่ๆ
มันยังคงต้องมีเรื่องราวหลังจากนั้นอีกมากมายอย่างแน่นอน

ปล.2 ผมว่าพายกับเต้นี่มีหวังอยู่นะ ส่วนโจ้...ยกให้สาวเอ้ดีไหม คู่นี้ถ้าอยู่ด้วยกันคงบ้านแตกทุกวัน แต่ก็ท่าจะเข้ากันได้ดีแบบแปลกๆ ฮ่าๆๆ

ปล.3 รอติดตามตอนต่อไปนะคร้าบบบบ

[toshika]

น้องซินของฉัน ค่อยๆคืบหน้าทีละนิด

หมอบีม รีบๆจีบน้องไวๆนะคะ 

[zearet17]

#11 อีกครั้ง


"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"

นั่นเป็นเสียงของเด็กวัยอนุบาลที่กรี๊ดไปดิ้นพราดไปเพราะอยากได้ของเล่น ด้วยเพราะรำคาญหรือเอ็นดูคนเป็นแม่ถึงยอมซื้อชุดของเล่นเจ้าหญิงราคาแพงให้ ใจจริงตอนนี้แว่นก็อยากกรี๊ดเหมือนกันเผื่อไอ้ที่หนักอยู่ในใจจะหลุดออกหรือเรื่องราวทั้งหมดทั้งมวลจะได้ดั่งใจบ้าง เพราะลักษณะนิสัยอันสุดกู่ของมันถึงทำให้ตัวเองเจ็บปวดอยู่หลายครั้งและทุกครั้งมันจะมาสำนึกได้ทีหลังเสมอ คุณหมอตีหน้ายุ่งเดินฝูงชนล้นหลามตามล็อคที่เขาจัดสรรค์ไว้ค้าขายยามกลางคืนสินค้าส่วนใหญ่เป็นอาหารและเสื้อผ้า แต่มันไม่ได้มีอารมณ์ที่จะพิจารณาสิ่งของนั้นแม้แต่น้อย มันเอาแต่เดินแล้วเรียบเรียงความคิดทั้งหมดของตัวเอง

"กูทำอะไรอยู่กันแน่วะ"

นั่นคือสิ่งที่มันพอนึกออกในตอนนี้ ไอ้เพี้ยนเดินเลี้ยวไปที่ร้านขายน้ำหยิบน้ำเปล่ามาขวดแล้วถามทางคุณป้าคนขายเพื่อหาทางกลับที่พัก คุณป้าแถมน้ำส้มทดลองขายมาให้อีกแก้วก่อนจะชวนคุย

"หนูนี่แต่งตัวเรียบร้อยดีนะ เรียนอยู่ชั้นไหนแล้ว"

มันทอดยิ้มให้ป้า

"ต้นปีหน้าก็จบแล้วครับ"

"ว้าย...ป้านึกว่าอยู่ม.6 เหมือนลูกป้า รายนั้นนะวันๆเอาแต่เล่นกีตาร์ เจาะหู เจาะคิ้ว แถมร่ำๆว่าจะไปสักอีกบอกว่าสาวชอบไม่รู้ว่ามันคิดอะไรของมันอยู่"

แว่นนึกถึงใบหน้าของอีกคนที่คงบึ่งรถกลับไปแล้ว

"ที่ทำคงเพราะเขาชอบมั้งครับ มันไม่ได้ไม่ดีหรอก"

คงเพราะแค่ ชอบ มันถึงยอมตามอีกคนมาง่ายๆ
แค่เพราะชอบ มันถึงทำอะไรไปโดยไม่คิดและแม้แต่ยอมให้ตัวเองโดนว่าทั้งๆที่ไม่ใช่วิสัย

"ลูกป้ามันก็น่าจะชอบเหมือนหนูบ้างนะ"

แว่นหัวเราะแล้วกล่าวขอบคุณ ป้าที่ยืนทำหน้าเบื่อลูกอยู่

"ผมว่าบางทีก็อยากจะลองสักดูเหมือนกัน เผื่อจะมีคนมาชอบบ้าง..."

มันทิ้งท้ายให้ป้าคนนั้นก่อนจะเดินออกมาเพื่อหาทางกลับ ความชอบของคนเรามันเกิดขึ้นง่ายแต่กลับลบออกอยากเสมอ ถามว่าการที่เพื่อนของคนที่ชอบมาระรานจะทำให้เราเลิกชอบเขาได้ไหมคำตอบคือไม่ แต่เราจะผิดหวังแทน ผิดหวังทั้งๆที่ชอบนั่นแหละ ผิดหวังที่คนๆนั้นไม่ได้ยืนอยู่ข้างตนแล้วเห็นอย่างที่ตนเห็นผิดหวังที่คนๆนั้นไม่ได้รู้อะไรเลย และสุดท้ายก็พาลเกลียดตัวเองที่หวังอะไรมากมายเสียขนาดนั้น

"กรี๊ดดดดดดดดดด"

แว่นถอนหายใจเฮือกกับเสียงนั่นแล้วบ่นพึมพำ

"กูก็อยากกรี๊ดเหมือนกันนะ"

"นั่นพี่ซินแหละมึง"

"ไหนๆ"

เพี้ยนได้ยินสองสาววัยม.ต้นที่เดินอยู่ข้างหน้าชี้ไม้ชี้มือมาด้านหลังเขาที่ผู้คนแออัด มันกำลังจะหันกลับไปแต่ไม่เร็วเท่ากับมือของใครบางคนที่กระชากจนตัวมันไหวไปด้านหลัง

"พี่"

บีมจำเสียงทุ้มเย็นๆนั่นได้ดี มันรีบสะบัดตัวออกแล้วแหวกฝูงชนออกมาไม่ใช่เพราะมันโกรธหรืองี่เง่าแต่อย่างใด แต่เพราะตรงที่มันยืนอยู่มีมวลชนจำนวนมากยืนล้อมอยู่และวัยรุ่นเหล่านั้นย่อมรู้จักมือเบสสุดหล่อเป็นอย่างดี คงไม่ดีแน่ทีจะให้เห็นว่าคนที่นั่งซ้อนหลังบิ๊กไบค์ของนายซินจริงๆแล้วเป็นแค่ผู้ชายนิสัยเสียคนหนึ่ง ตอนนี้มันคิดเพียงแค่นั้นเอง พอเห็นว่าตัวเองสาวเท้าออกมาได้ไกลพอควรแล้วแว่นจึงปรับการเดินให้เป็นปกติ

"Trrrrrr"

พร้อมกันกับเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หมอจ้องหน้าจอเพราะมันเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักแต่ก็กดรับแต่โดยดี

"สวัส..."

"ยืนอยู่ตรงไหน หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!"

มันยังทักทายไม่เสร็จด้วยซ้ำแต่เสียงที่แทรกมาก็ออกคำสั่งเสียก่อน ฟังไม่ผิดหรอกไอ้ซินมันสั่งเสียงติดจะดุด้วยซ้ำ แว่นขมวดคิ้วแล้วกรอกเสียงกลับไป

"ทะ...ทำไม"

"ช่วยอธิบายผมที ผมไม่เข้าใจ"

เสียงดุเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นกำลังอ้อนขออย่างสุภาพ ซึ่งหมอมันแพ้เสียด้วย

“เจอกันที่ลานจอดรถ”

แว่นบอกแล้วกดตัดสายก่อนจะหมุนตัวเดินไปฝั่งลานจอดรถที่ตอนนี้มืดสนิท เพี้ยนเดินมาถึงก่อนมันนั่งลงขอบของที่กั้นกลางใกล้รถสองล้อคันใหญ่ที่มันคุ้นเคย มันนั่งคิดอะไรสะระตะ ครั้งที่แล้วก็เป็นแบบนี้โดนเพื่อนเขาว่าก็โกรธแล้วก็บอกตัวเองว่าไม่อยากจะยุ่งกับเขาอีกแล้ว เพียงแค่นายซินแค่พูดอะไรอยู่สองสามคำมันก็ลืมความคิดตอนต้นไปเสียสนิท มันทำหน้าแหยอย่างเบื่อความใจอ่อนของตัวเอง

“ขอโทษ ผมมาช้า”

นายซินโผล่มาจากด้านหลัง ไอ้เพี้ยนตกใจจนแทบจะเอาหน้าจูบพื้นมันลูบอกตัวเองอย่างกำลังเรียกขวัญ ถึงจะหล่อแต่โผล่มาแบบนี้เป็นใครก็ตกใจวะ! นายซินหอบเล็กน้อยขณะนั่งลงข้างๆไอ้แว่นบีมส่งขวดน้ำที่ถือไว้ให้ ปกติอีกคนต้องปฏิเสธหัวชนฝาแต่นายซินกลับหยิบขวดน้ำที่เหลือเพียงครึ่งไปหมุนแล้วกรอกลงคอเหมือนเป็นเรื่องปกติ แว่นใจเต้นทั้งๆที่เป็นเรื่องเล็กน้อย มันสามารถให้ของโดยที่อีกคนไม่ปฏิเสธได้ นั่งข้างๆกันอย่างปกติได้ทั้งๆที่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นไปได้   
 
“วิ่งหนีแฟนคลับมาสิมึง”

“อ่า...ครับ”

และก็มีบางอย่างที่ปกติสำหรับซิน แต่ไม่เคยเกิดขึ้นกับแว่นมันไม่เข้าใจวิถีของคนดังหรอก เพียงแต่มันรู้ว่าคงไม่ได้ง่ายที่จะใช้ชีวิตนัก เพี้ยนนั่งเงยหน้ามองท้องฟ้าทั้งๆที่ไม่มีดาว น่าแปลกที่วันนี้นายซินเป็นผู้ทำลายความเงียบก่อน

“ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”

น้ำเสียงนั่นเรียบง่ายจนแว่นเผลอหัวเราะในลำคอ ตัวเองเดือดแทบตายแต่อีกฝ่ายกลับไม่รู้อะไรเลยแต่ก็สมกับเป็นนายซินดี ถ้าเกิดนายซินเหลี่ยมจัดหมอก็คงชอบไม่ลง

“มีปัญหากับเพื่อนมึงนิดหน่อย”

มันแค่นยิ้มแล้วตอบ

“บิ๊ก?”

เสียงนั่นฟังดูสงสัยแต่ไม่ได้ตระหนกแม้แต่น้อย แว่นก้มหน้าลงเป็นท่าประจำ ซินยิ้มให้กับท่าทางนั่นและพูดต่อ

“ผมพอจะรู้แล้วหละ”

แว่นเงยหน้าขึ้นมามองอย่างรวดเร็ว มันเห็นเพียงใบหน้ายิ้มแบบที่มันชอบเพราะหน้าตาหมอคงมีแต่คำถามซินมันจึงอธิบายต่อ

“มีคนมาบอกผมไว้ก่อนว่าบิ๊กจะต้องมีปัญหากับพี่”

ซินยังจำวันที่ไอ้พี่ฟ้าทำตัวลับๆล่อมาบอกมันได้ พี่แกพูดแค่ว่าไม่อยากให้มันกับหมอมีปัญหากัน ปัญหาของไอ้หมอแว่นไม่ได้อยู่ที่ผู้ชายที่ชื่อบิ๊กแต่อยู่ที่คำพูดของคนๆนั้นต่างหากต่อให้ไม่ใช่บิ๊กพูด...มันก็คงเจ็บไม่ต่างกัน...

“แต่ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าคุยอะไรกัน”

หมอก้มหน้าลงแล้วสูดหายใจเฮือก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจบปัญหา

"เอาง่ายๆ คงไม่ต้องเจอกันอีกแล้วก็ได้ ขอโทษนะ”

เพื่อจบปัญหาที่มันก่อเอง ดิ้นรนเอง

"แต่พี่บอกว่าพี่ชอบผม"

มันถามอย่างซื่อๆและเรียบๆ

"ใครเขาพูดกันที่แบบนี้วะ ไอ้บ้านี่"

หมอเพี้ยนหันหน้าล่อกแล่กแล้วเอามือสองข้างอุดปากมันไว้จนฝ่ามือกระแทกกับฟันคม

"อุ๊บ"

"ขะ...ขอโทษ"

ถ้าวันนี้หมอจะขอโทษพร่ำเพรื่อแล้วทำหน้าหงอยแบบนี้ซินอยากให้กลับไปปากดีเหมือนเดิมดีกว่า

"..."

แว่นเงียบ  ก่อนจะละมือออก

"หมายความว่าไง ผมไม่เข้าใจ"

บางทีไอ้ซื่อนี่ก็ทำให้พี่แว่นทำตัวไม่ถูกแต่มันก็ยังทำหน้าไม่เข้าใจอยู่ดี แว่นถอนหายใจอย่างอ่อนใจก่อนจะถาม

"มึงเดือดร้อนเพราะกูใช่ไหม"

"ก็ใช่"

ทั้งๆที่เคยคิดคำตอบไว้แล้วแต่พอได้ยินจริงๆมันก็ปวดใจอยู่ดี แว่นกลั้นใจถามต่อ

"มึงรำคาญกูใช่ไหม"

"..."

หมอได้แค่ความเงียบและใบหน้ายุ่งหล่อเหลาเป็นคำตอบ มันจึงกลืนน้ำลายก่อนจะพูด

"นั่นไง...พอแล้ว"

แว่นก้มหน้าลงอย่างเคยแล้วลุกขึ้น นายซินคว้าข้อมือขาวไว้แล้วพูดอะไรบางอย่าง

"ที่ถามมาแต่ก่อนมันก็ใช่ แต่...”

มันเว้นว่างไปสักพักก่อนจะพูดต่อ

“ตอนนี้ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะ"

นายซินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“แล้วมึงคิดอะไรอยู่ก็พูดออกมาสิ”

บีมเริ่มเหนื่อยกับท่าทีเรียบเฉยของอีกคน มันชอบที่ซินเฉยและซื่อแต่ไม่ใช่แบบนี้

“ผมไม่ได้รำคาญพี่แล้ว”

มันก็ตอบตามตรงเช่นเดิม หมอหัวเราะเบาๆแล้วใช้อีกมือลูบหน้าตัวเอง มันแอบผิดหวังที่คำตอบนั่นไม่ช่วยให้ใจที่หายหนักอึ้งเบาขึ้นเพียงนิด ถ้าเพียงจะให้มาปลอบใจกันตามมารยาทแบบนี้มันไม่เอาด้วยหรอก

“ไปส่งกูได้ไหม...กูกวนเป็นครั้งสุดท้าย”

“พี่...”

ซินมันกำลังขอร้องอีกครั้งแต่ครั้งนี้เพี้ยนเตรียมใจไว้แล้ว ถ้ามันฟังนายซินอีกมันจะใจอ่อนอีกรอบมันไม่อยากจะเจ็บอีก การที่มันกลั้นใจบอกความรู้สึกไปแต่กลับได้รับมาเพียงความใจดีอันเป็นปกติมันไม่อยากได้ แม้ไม่ได้ตะบี้ตะบันจีบน้องซินอย่างที่เพื่อนมันหวัง แต่แค่ไล่ตามความรู้สึกมันก็เหนื่อยแล้ว

“กลับกันเถอะ” 

ถ้าจะบอกว่าหมอมันยอมแพ้ง่ายก็คงใช่ แค่ลองวัดระยะห่างของมันกับคนข้างๆด้วยความเหมาะสมและอะไรทั้งหมดทั้งมวลแล้วมันยอมแพ้ดีกว่าคติตื๊อเท่านั้นที่จะครองโลกของเพื่อนเอ้มันใช้ไม่ลงกับคนที่ซื่อและใจดีขนาดนี้หรอก ปล่อยเขากลับไปอยู่กับชีวิตเดิมๆเขาดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายใจกับมัน กับข่าวลือ กับการบาดหมางของเพื่อน ซินผู้นิ่งเฉยหมุ่นคิ้วกับกิริยาของหมอแต่ก็ลุกขึ้นมาแต่โดยดี 
    มีใครบางคนเคยบอกไว้ว่านอกจากคนที่เงียบจะมีโอกาสได้คิดเยอะแล้วยังมักจะรู้ความเคลื่อนไหวรอบตัวได้ไวและคนจำพวกนี้ส่วนใหญ่จะกำลังปิดกั้นตัวเองจากอะไรบางอย่าง ซินพอจะรู้ว่าบิ๊กคิดยังไงกับตนมาตั้งแต่ตอนแรกแล้ว เพียงแต่มันไม่ได้พูดและอีกคนก็ไม่กล้าปีนข้ามอันหนาทึบมาเอง ถ้าเพียงบิ๊กกล้าปีนมาซินพูดอย่างไม่อายปากว่ามันก็กล้าที่จะรอรับอยู่อีกฝั่งเช่นกัน เพียงแต่บิ๊กคนนั้นชอบที่จะชื่นชมสวนดอกไม้นอกกำแพงที่เปรียบเสมือนความใจดีของมันมากกว่า มันเข้าใจความรู้สึกของคนที่มันยกตำแหน่งให้เป็นเพื่อนดีเลยทีเดียว ไอ้ออมยังเคยเปรยว่าบิ๊กคงกลัวจะตกมาเจ็บ คงเหมือนคนตรงหน้ามันตอนนี้คนๆนี้มาได้ไกลมากกว่าบิ๊ก แต่ดูท่าจะถูกบิ๊กผู้เฝ้าสวนขัดขาเอาจึงล่าถอยทั้งๆมันยอมให้เข้ามาวิ่งเล่นข้างในกำแพงแล้วแท้ๆ

“กลับกันครับ”

นายซินเหยียดยิ้มกับตัวเองภายใต้หมวกกันน็อคสีทึบหมอไม่ได้กอดเอวหนาอย่างเคย ท่ามกลางรถรายามค่ำคืน ความคิดของพวกมันกำลังสวนกันไปคนละทิศละทาง ซินผู้อุตส่าห์ยอมให้อีกคนเข้ามาใกล้เกินไปกำลังหัวเสียที่อีกคนกำลังตีตัวออกห่าง รวมทั้งหัวเสียกับตัวเองที่ยอมให้แว่นเพี้ยนเข้ามามีอิทธิพลมากเกินไป บีมผู้อุตส่าห์ชอบคนอื่นก่อนเป็นครั้งแรกกำลังกลัวว่าตนเองจะสร้างความเดือดร้อนให้อีกคนอย่างที่เพื่อนเขาว่า เหนือสิ่งอื่นใดมันกำลังเหนื่อยและน้อยใจที่จะต้องวิ่งตามนายซินของหลายๆคน ทั้งๆที่คนนั้นยังทำตัวได้เป็นปกติจะว่าไปแล้วมันก็คงเป็นเหมือนแฟนคลับคนนึงที่คนๆนั้นไม่วิ่งหนีกระมัง

                 

[zearet17]

    ในชีวิตของนายซินผู้โลกส่วนตัวสูงลิ่วไม่เคยยอมให้คนอื่นเข้าใกล้ขนาดนี้ ถ้าเปรียบนายซินเป็นตัวเอกผู้น่าสงสารเรียบร้อยและมุดตัวอยู่หลังบ้าน ไอ้หมอห่ามก็คงเหมือนเจ้าชายป่าเถื่อนที่เข้ามาย่ำดอกไม้หน้าบ้านที่มันปลูกไว้แถมยังเตะกำแพงหนาของมันเสียจนเป็นรู นายซินถึงจำใจยอมให้อีกคนเข้ามามีส่วนความทรงจำในชีวิตมัน การที่ไอ้แว่นเพี้ยนมาบอกว่าชอบความจริงนายซินก็แอบดีใจอยู่ไม่น้อย แต่พอมันมานึกจริงๆกลับหาเหตุผลของความชอบนั้นไม่ได้ หมออาจจะแค่พอใจที่มันใจเย็นไม่เคยโต้ตอบแม้จะโกรธอาจจะเหมือนคนอื่นๆที่พอมันใจดีด้วยแล้วก็ทึกทักเองว่าความประทับใจนั่นคือความชอบ หรืออาจจะแค่ชอบมันในฐานะรุ่นน้องผู้นิ่งเฉยต่อความบ้าคนนึงก็ได้ ถ้าเลือกได้นายซินไม่ได้อยากเป็นสิ่งที่เขาเรียกว่าเกย์ เพราะคำๆนั้นทำให้มันเป็นเด็กเก็บตัวเงียบทั้งๆที่เคยร่าเริง บางทีที่มันชอบเพลงฮาร์ดคอร์ การสัก หรือการเจาะ ก็คงเป็นเพราะผลของคำนั้นเช่นกัน ที่มันเลือกจะเงียบและสุภาพเพราะมันไม่อยากทำตัวเองให้เป็นปัญหามากกว่าที่เป็นอยู่ ภายใต้ความใจดีและกำแพงหนาของมันซินก็รอใครสักคนที่จะเข้าใจมันเหมือนกันแล้วถ้าบอกว่าซินไม่ได้คิดอะไรกับแว่นเลยก็คงเป็นเรื่องโกหก เพราะไม่มีทางเสียหรอกที่คนที่ชอบผู้ชายเต็มร้อยเปอร์เซนต์แบบมันจะปล่อยให้คนที่เข้ามาลอดสายตาไปได้...ก็นั่นมันธรรมชาติของมนุษย์นี่ บางทีมันอาจจะยอมให้หมอมุดรั้วเข้ามามากเกินไปแล้วก็ได้ เจ้าชายที่นิสัยเสียในตอนแรกจึงค่อยๆเผยข้อดีและด้านต่างๆทีละนิด จากตอนแรกที่นายซินแอบรำคาญหมอแว่นอยู่ก็กลับกลายเป็นให้เขาสร้างความวุ่นวายให้เพียงเพราะท่าทีที่เปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้นของคนๆนั้นเอง ถ้าจะบอกว่ามันสนใจไอ้บีมแล้วก็คงไม่ผิดนัก ความจำใจในตอนแรกกลับกลายเป็นความพึงใจไปเสียแล้ว แต่ทว่าความพึงใจของมันคือมันไม่เคยเคารพแว่นในฐานะรุ่นพี่ยกเว้นสรรพนามที่เรียก ไม่เคยมองว่าไอ้แว่นเป็นหมอผู้มีความรู้ เพียงแต่มันมองหมอในฐานะผู้ชายคนนึงที่เข้ามาทำให้มันยิ้มและหัวเราะได้อย่างลืมตัว

ก่อนที่จะถึงหอพักที่มันเวียนมาหลายครั้ง นายซินตัดสินหักเลี้ยวรถคันคู่ใจไปยังสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้กัน ความใจเย็นของมันกำลังจะถูกนำมาใช้เป็นครั้งสุดท้าย มือเบสจอดรถในสวนที่มีแสงสว่างเพราะแสงไฟเพียงไม่กี่ดวง คนข้างหลังค่อยๆวาดขาลงอย่างเคยชิน หมอถอดหมวกสีดำมันปลาบคืนให้อีกคนแต่นายซินคว้าข้อมือของอีกคนไว้แทน

“ฟังผมก่อนนะ”

มันพยายามบังคับเสียงให้เรียบอย่างเคย ทั้งๆที่ตัวเองวุ่นวายใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เจ้าของกรอบแว่นเหลี่ยมมองหน้ามันอย่างชั่งใจก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ ซินพิจารณาหน้าตายามสงสัยของคนตรงหน้า

 “ผมว่า...บางทีผมก็อาจจะชอบพี่อยู่เหมือนกัน”

มันโพล่งออกไปในที่สุด ข้อเสียของคนที่พูดไม่เก่งคือมักจะประหม่าและพูดอะไรได้ไม่ถูกเวลานัก หมอมองคนที่นั่งอยู่บนรถให้เต็มตา มันหัวเราะให้กับคำพูดเรียบๆนั่นก่อนจะเอ่ยบางอย่างออกมา

“โกหกน่า”

ซินผู้ไม่เคยโกหกต่อความรู้สึกตัวเองจับจ้องใบหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกนิ่งก่อนจะพูดต่อ

“แต่...”

แว่นแอบอมยิ้มกับข้อแม้ที่อีกคนกำลังจะเอ่ย คนตรงหน้าที่เพียงยิ้มก็ทำให้มันชอบได้แต่กลับการสารภาพว่าชอบเมื่อครู่ไม่ได้ซึมลงไปในใจมันเพียงนิด จะเป็นเพราะอะไรได้ถ้าไม่ใช่ข้ออ้างเพื่ออะไรบางอย่าง
 
“ผมว่าความชอบเราไม่เหมือนกัน”

นั่นไงล่ะ หมอหัวเราะแล้วบิดข้อมือออกแต่มือที่ใหญ่กว่ากลับบีบแน่นกว่าเดิม

“ปล่อย...กูจะกลับ”

แว่นพูดเรียบๆแต่ก็รู้ว่ากำลังอารมณ์เสีย

“คิดจะเข้ามาก็มา แล้วคิดจะไปก็ไปเนี่ยนะ”

“อะไรของมึง”

หมอพยายามบิดมือตัวเองออก

“ฟังกันหน่อยไม่ได้หรือไง”

ความใจเย็นของนายซินเริ่มหมดไปแล้ว 

“ฟังเหี้ยอะไร! มึงจะอ้างอะไรอีก”

และเพี้ยนก็กำลังสุมไฟโทสะให้มากขึ้น ซินยิ้มให้หมอแต่มันกลับเกลียดรอยยิ้มนี้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ไม่คิดว่ามันง่ายไปหน่อยหรือไง”

หมอเบิกตากว้างเพราะคำพูดของอีกคน มือเบสไม่ได้กระโชกโฮกฮากเพียงแต่พูดได้เรียบเช่นเดิมแต่น่ากลัวมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว

“พี่ลืมไปเหรอว่าตัวเองก็เป็นผู้ชายเหมือนผม”

แว่นขมวดคิ้วกับการพูดมากเกินปกติของมือเบสและแต่ละคำที่พูดพูดด้วยอารมณ์ที่ขมุกขมัวจนสังเกตได้ชัด

“อะ...อะไร”

บอกให้ก็ได้ว่าบีมมันกำกลัวนายซินอย่างสุดใจ

“ที่บอกว่าชอบผมนี่เล่นตลกหรือไง แต่เอาเถอะ...ผมก็สนุก”

มันมองอีกคนตั้งแต่หัวจรดเท้าและส่งสายตาเจ็บใจอย่างเห็นได้ชัด แว่นดึงแขนออกมาอย่างตระหนกก่อนจะหมุนตัวหันหลังให้แล้วเดินออกไปทั้งๆที่ในหัวตัวเองยังเต็มไปด้วยคำถาม คนตัวสูงเดินตามแล้วรั้งเอวอีกคนเข้ามาหาตัวก่อนจะดึงแว่นกรอบเหลี่ยมออก ใครคนนั้นกำลังจะโวยวายแต่ไม่ทันเมื่ออีกคนโน้มหน้าลงจรดริมฝีปากนุ่มทันทีคนที่ดิ้นอยู่เมื่อครู่นิ่งงันเบิกตากว้างเหมือนถูกสาป นายซินผละหน้าออกมามองใบหน้าตื่นตระหนกนั่นอยู่หน่อยเดียวก่อนจะบดเบียดลงไปใหม่มันตะโบมกลีบปากนุ่มจนอีกคนเผลอเผยอริมฝีปากเพราะตกใจ คนตัวสูงจึงรั้งท้ายทอยอีกคนให้องศาเหมาะสำหรับการสอดลิ้นหนาเข้าไป เพียงแค่ลิ้นอุ่นแต่ที่ริมฝีปากร้อนด้านใน หมอก็ผลักตัวอีกคนออกแล้วก้มหน้างุด

"ไปตายซะ!!!"

เสียงนั้นสั่นแต่ก็ชัดเจน ซินกระตุกยิ้มมุมปาก

"ไหนว่าชอบ ใครกันแน่ที่โกหก"

หมอเบิกตากว้าง แม้มันจะสายตาสั้นมันกลับเห็นใบหน้าหล่อเหลาของอีกคนได้อย่างชัดเจนใบหน้าที่มันชอบเปื้อนเปรอะไปด้วยความโกรธและผิดหวัง แต่ตอนนี้คนที่รู้สึกผิดหวังมากกว่าคือมัน!

“ไอ้ห่า! มึงจะดูถูกกูเกินไปแล้ว”

เสียงของบีมเกรี้ยวกราดจนนายซินต้องถอยห่างออกมาแต่ก็ไม่ทันความเร็วของหมัดฮุกขวาที่ซัดเข้าที่กรามข้างขวาเต็มเหนี่ยวก่อนที่นายซินจะเซล้มลงบนพื้นคอนกรีต มันยังตั้งหลักไม่ได้อีกคนก็ถลาลงมานั่งคร่อมแล้วกระชากคอเสื้อมันขึ้น นายซินไม่ได้ปัดป้องหรือหลบแต่อย่างใดมันมองใบหน้าขาวและดวงตาที่แดงก่ำเหมือนคนโกรธจนขาดสติ ริมฝีปากที่มันจาบจ้วงถูกฟันเม้มไว้แน่นจนห้อเลือดอย่างกำลังอดทนเป็นที่สุด ก่อนที่เจ้าของใบหน้านั้นจะก้มหน้าลงแล้วเอ่ยออกมาอย่างสั่นเครือ 

“มึงไม่รู้หรอกว่าเห็นกูบ้าอย่างนี้กูก็คิดเป็น แยกแยะได้ ”

ซินคงไม่รู้หรอกว่าไอ้การที่ต้องฉุกคิดอยู่เกือบตลอดเวลาว่าตัวเองคงชอบผู้ชายไปแล้ว...มันไม่ได้ง่ายเลย... 

ไม่ได้ง่าย ที่จะทำตัวเองให้รื่นเริงขณะที่ยังหวาดกลัวความรู้สึกตัวเอง

ไม่ได้ง่าย ที่จะห้ามตัวเองไม่ให้เผลอไผลไปกับความใจดีของคนตรงหน้าที่มันก็รู้ว่าเขาคงมีให้กับทุกคน

ไม่ได้ง่าย ที่จะกอดเอวอีกคนโดยซ่อนความดีใจไว้ได้

ไม่ได้ง่าย ที่จะหน้าด้านเดินตามเขาขณะที่รู้ว่าบางทีเขาคงรำคาญ

ไม่ได้ง่าย ที่จะไม่คิดน้อยใจเพียงเพราะเพื่อนของเขามาตอกย้ำความรู้สึกทุกอย่างที่มันก็พอจะรู้อยู่แล้ว เพียงแต่ยัดมันไว้ลึกสุดใจแล้วเดินหน้าทำตามหัวใจตัวเองเท่านั้นเอง หมอเงยหน้าสูดหายใจเข้าให้ลึกก่อนจะพูดบางคำที่เคยคิดว่าจะต้องพูดแต่ไม่เคยอยากจะพูดเพียงเพราะมันเจ็บใจ

“ถ้ามึงจะไล่กูไปไกลๆ ก็ไม่ต้องมาใช้เหตุผลนี้หรอก”

มือที่กำคอเสื้อของนายซินอยู่ขยุ้มแน่นขึ้นแต่เสียงที่พูดต่อกลับเบาลง

“แค่เลิกอ่อยกู...แล้วจะไปไหนก็ไป”

ก่อนที่แว่นจะปล่อยมือแล้วลุกออกไป นายซินเห็นน้ำตาที่รื้นอยู่เพียงแต่ใครคนนั้นอดทนไม่ให้มันไหลลงมา แผ่นหลังที่เคยพอดีกับตัวของอีกคนที่เดินออกไปดูเล็กลงถนัดตาก่อนที่จะเหลือเพียงความมืดมิดโอบล้อมกายไว้ นายซินยันตัวลุกขึ้นแล้วออกวิ่งตามอีกคนอย่างไม่รู้ตัวว่าข้อศอกที่กระแทกกับพื้นเป็นแผลถลอกจนเลือดโชก

“เดี๋ยว...!!!”

เป็นไม่กี่ครั้งในชีวิตที่มันตะโกนเสียงดัง

“พี่!!!”

เป็นไม่กี่ครั้งในชีวิตที่มันวิ่งเต็มฝีเท้า

“พี่...เดี๋ยว!!!”

เป็นไม่กี่ครั้งที่มันยอมปีนกำแพงของตัวเองเพียงเพื่อเจ้าชายที่ไม่ได้เรื่องคนหนึ่ง

“บีม!!!”

ได้ผล...แว่นจอมยุ่งหยุดเดินและหันมาเพื่อที่จะสบถอะไรสักอย่างตามวิสัย แต่ติดที่นายซินรวบกอดไว้ทั้งตัว

“ขอโทษ”

 “........ผมขอโทษ”

มันกระซิบกับอีกคนที่ยืนตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ

“มึงจะเอาอีกหมัดหรือไง!!!”

ดวงตากลมสีเข้มที่ปราศจากแว่นรื้นไปด้วยน้ำตาของผู้ชายคนนึง สติที่นายซินได้กลับมามันมากพอที่จะทำให้รู้สึกผิดจนแทบจะร้องไห้เช่นเดียวกัน มันพึ่งรู้ว่าตัวเองคงจะชอบคนข้างหน้ามากกว่าที่คิดมากโข เพียงแค่ใครคนนั้นบอกว่าจะเดินจากไปมันก็สติหลุดแค่ไอ้แว่นเพี้ยนร้องไห้มันก็แทบจะร้องตาม ซินกดหัวอีกคนให้จมอกแล้วลูบแผ่นหลังนั่นเบาๆ

“ผมว่าเราคงต้องคุยกันใหม่หมดเลยมั้ง”

แต่ครั้งนี้ไอ้ซินสัญญาว่ามันจะมีสติมากกว่าเดิม จะใจเย็นให้ได้อย่างที่อีกคนชอบขอโอกาสมันแค่อีกครั้งเดียว...



___________________________________________________________________________

TBC.

[greenapple]

น่ารักกกก
ชอบเวลาคู่นี้อยู่ด้วยกัน
แหม มีการหยอดทิ้งด้วยยยย :heave
 

[FeeDtheCAT]

บิ๊กนี่เองนางอิจฉา โห่

เอาใจเชียร์นางซินสุดหล่อและเจ้าชายเพี้ยนต่อไป ^^

[double9JH]

 หมอบีมละลายรึยังเนี่ย~

 

ซินก้ขยันทำให้หมอบีมเขินเนอะ

 

[babaaa]

เอาบิ๊กไปเก็บบบบ !!!

[MZter]

อ้าววว ...ไหงนางฟ้าเสร็จพี่เลี้ยงที่หวังจะงาบนายซิน(วงจรช่างซับซ้อน)ซะแล้วหล่ะ
แล้วงี้ต่อไปนางฟ้าจะสำแดงเดชได้เต็มสตรีมเหรอออ

ปล.ชอบตอนซินกับหมออยู่ด้วยกันจริงๆ ดาเมจความหวานทะลุจอ ฮ่าๆๆ

[patchylove]

 ตบนังบิ๊ก

[toshika]

  อย่าว่าแต่หมอบีมจะหลับลงไหมเลย

เราอ่านตอนนี้ทำให้นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย อยากอ่านต่อ กี๊สสสสสสสสส

พี่หมอก็น่ารัก แต่น้องซินน่ารักกว่า มาหยอดฝันดีไว้อีก อุ๊ยยย เขิลล์ง่ะ

ปล.บิ๊กนี่นิสับไม่ดีนะ มาชอบซินของพี่หมอ เด๋วให้ไอ่หลามกัดเลยแมร่งงงงง

[NOoTuNE]

 


บิ๊กเลวไปนะ แต่ไม่ห่วงซิน ห่วงแต่อิหมอบีมอ่ะดิ

[Wereena]

อร๊าาากก ฟิน!!  อร๊าาากกก น่ารักอ่ะ!!  ชอบบบบ ชอบการบรรยายของคุณคนเขียนมากเลยค่ะ อ่านไปแบบไหลลื่นปรื้ดๆ555  ชอบมาก ขอมาลงชื่อติตามเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ

[maemix]

ซินทำไรหมอบีมอ่ะ คืนนี้จะนอนหลับฝันดีได้ไหม

สงสัยจะนอนตาค้างทั้งหมอบีมทั้งซินแน่ๆ

อิบิ๊กมันร้ายว่ะ มันจะงาบซินของหมอบีมมมมมม

[qilarsy39]

ฟินอ่ะ น่ารักกกกกก 



เอาบิ๊กออกไปปปปป

[Lonelyนู๋โรนลี่]

บอกตามตรงเขินมากแล้วก็เศร้าตอนที่คิดว่านายซินจะปฏิเสธ แหม่ คุณหมอคิดไปเองหมดเลยอะบู่ๆๆ
อยากเลี้ยงแมวมั่งอะ
อยากนั่งซ้อนหลังนายซินบ้างเหมือนกัน อิจฉาหมอบีมจริงๆ
ส่วนพายโจ้โจ้พาย เราไม่ได้โฟกัสหรือสนใจเลย ยังไงจะสมการไหนก็ได้5555

[❝CHŌN❞]

มารผจญความรักของซินกะพี่หมอมาแล้วววว ฮือออ
เอาไปเก็บที ไม่เอานะ
เป็นแฟนกันไวไวเถอะน้าาาา

[quiicheh.]

คุณหมอชอบคิดไปเองอ่ะ5555555555555555
โอ๊ยเขินวันเขินคืนค่า ซินมันนิ่งๆแต่นี่แบบบบอร้ากกกกกกก
ต่อไปคงมีคนแว๊นมอไซค์มาสั่งละม้างหมอบีม

เอ้ะๆแต่เค้าอยากอ่านคู่พี่ฟ้าด้วยนะกิกิ

[BeeRY]

ไม่เลี่ยนหรอกค่ะ หวานกำลังดี ชอบที่ซินทำให้หมอเขินได้ตลอด น่ารักมาก แอร๊ยๆๆ
เพื่อนชายนายบิ๊ก ดูร้ายๆยังไงชอบกล เริ่มไม่ชอบแล้วนะ
เอเดนยังน่ารักเหมือนเดิม

[kongxinya]

หมอบีมอย่ายอมแพ้หาช่องหยอดนางซินสุดหล่อกลับไปบ้างเลย 

มาผจญโผล่มาล่ะวุ้ยยยย เจ้าชายได้ได้ยอมแพ้สู้ต่อไปเพื่อนางซินสุดหล่อออออ