หัวข้อ: ||*Hardcore Cinderella*||เจ้าชายและนายซิน [ประกาศรวมเล่ม หน้า 23 :D]

[PORSE]

เอา(อิ)น้ิองบิ๊กไปเก็บด่วนนนน

[MZter]

อ้ากกกกก อกตาแปะจะแตก
อยากจับบิ้กกดส้วมซึมจริงๆ
ชอบคำหมอบีมมากเลย
' เก็บเมียมึงไว้ดีๆด้วยนพ ทีหลังกูไม่เอาไว้หรอก'
ไม่ต้องเอามันไว้ จับยัดส้วมไปเลยยยยยย!!!

ปล.รอ รอ รอ ตอนต่อไปอยูนะครับ

[sweetbasil]

“ก็กูชอบมัน”

หมอบีมลูกผู้ชายตัวจริง 

[YMP]

 
สนุกมาก รอตอนต่อไปอยู่นะ

[zearet17]

#13 My Prince


หลังจากค่ำคืนอันชุลมุนแค่ไม่กี่วัน ทุกคนก็นัดกันมาพูดคุยจุดเชื่อมต่อของวงที่จะเซ็นสัญญากับค่ายต่างประเทศที่สตูดิโอดังเดิม นายซินบิดรถคู่ใจมาจากบ้านก่อนที่จะเห็นว่ามีรถออมจอดอยู่ก่อนและไอ้ออมไม่ได้มาคนเดียว แต่มากับเพื่อนแว่นอีกคน...บิ๊ก...

"เฮ้ย  หน้าพี่เป็นอะไร!!!"

ไอ้เต้ถามพลางเดินมาส่องเหมือนมันเป็นตัวประหลาด เจ้เอมมี่เหลือบมองใบหน้าเชียวช้ำที่จางลงหน่อยอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตาตัวเองแต่พอเห็นแผลตกสะเก็ดยาวที่ข้อศอกแล้วป้าแกก็กรี้ดร้อง

"น้องซินไปรถล้มมาใช่ไหม ดีนะที่อัดเพลงเสร็จแล้ว ไม่อย่างนั้นจะหาฉันใครมาตบเบสแทน!"

นายซินโบกมือปฏิเสธข้อสันนิษฐานของผู้จัดการวง เนื่องจากทุกสายตามีจุดรวมอยู่ที่มือเบส ซินจึงกระแอมแก้เก้อแล้วไขข้อข้องใจอย่างตรงไปตรงมา

"เอ่อ...ผมโดนหมอบีมต่อย"

"เฮ้ย!?"

ทุกคนตกใจและประหลาดใจกับคำตอบเป็นอย่างมาก มีแค่บิ๊กที่นั่งกระตุกมุมปากยิ้มเยาะ

"เวร!!!"

ไอ้พี่พายเดินมาดูแผลใกล้ๆ แล้วถามต่อ

"ต่อยกัน? พี่เขาไซส์แค่นั้นไม่น่วมไปแล้วเหรอวะ"

"ไม่ได้สวนสักหมัดสิมึง"

เป็นไอ้ฟ้าที่ตอบแทน ซินยิ้มเพราะหัวหน้าวงดันรู้ทันแต่ทุกคนยังสงสัยเรื่องราวประหลาดของมือเบสผู้เงียบเชียบและเรียบร้อย

"ทำไมเขาต่อยมึงได้วะ มีเรื่องอะไรกัน"

ไอ้พายถามนายซินที่อมยิ้มประหลาด เกิดมาร้อยวันพันปีพึ่งจะเห็น ไอ้ซินจึงทำการอธิบายที่เฉยและตรงไปตรงมาตามเดิม

"ผมโมโห เอ่อ...เลยเผลอ เอ่อ...ดึงมาจูบ ก็เลยเป็นแบบนี้"

เป็นคำตอบที่คริสตัลเคลียร์ เรียกได้ว่าพวกที่งงกับสถานการณ์วันนั้นจับต้นชนปลายถูกหมดแล้วไอ้ออมและไอ้ฟ้าถอนหายใจกับคำตอบแบบผ่ากลางปล้องของไอ้พวกไม่ค่อยพูด พวกที่นึกไม่ถึงได้แต่นั่งอ้าปากค้างเหมือนเจอสัตว์ประหลาดแห่งเทือกเขาแอลป์ จะมีแต่สองหนุ่มเอเดนและบิ๊กที่มีใบหน้าไม่สบอารมณ์อย่างชัดเจน เด็กฝรั่งชูนิ้วกลางให้อย่างเปิดเผยแต่อีกหนุ่มเหลือบมามองด้วยหางตาแล้วก็เดินออกจากห้องไป


                 บิ๊กใช้ลำตัวบางท่อนบนพิงกับผนังข้างสตูดิโอ ก่อนจะควักบุหรี่รสมินท์ขึ้นมาสูบอย่างไม่สบายอารมณ์นัก วันนี้มันมาที่นี่ก็เพราะไอ้ออมชวนมาดูเอ็มวีเพลงที่คราวที่แล้วพลาดไป เอาความเป็นจริงเถอะ...บิ๊กมาเพราะอยากเห็นหน้าไอ้ซินที่มันชอบ แค่เห็นคนๆนั้นบิดรถมาจอดมันก็แทบจะถลาเข้าไปหาแล้วทักทายเป็นปกติเหมือนทุกที แค่รู้ว่าเจ้าของใบหน้ายิ้มใจดีโดนใครทำร้ายมามันก็โกรธแทนแทบตาย แต่แล้วยังไงล่ะ...กับดักที่วางไว้ไม่ได้ผลสักนิด มันใช้ตากลมโตที่เคยมีหลายคนบอกว่าน่ารัก มองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ไม่มีดาว ความจริงดาวมันก็ยังอยู่ที่เดิม...เพียงแต่มองไม่เห็นเท่านั้นเอง...

"มึงเคยมองเห็นกูบ้างไหม"

ร่างบางเอ่ยถามคนที่เดินมาหยุดอยู่ข้างๆบิ๊กรู้ว่าซินรู้ว่ามันคิดอย่างไรมาตลอด เพียงแต่นายซินไม่เคยแม้จะมองมาด้วยซ้ำ บิ๊กถอดแว่นสายตาจอมปลอมนั่นออกแล้วเพ่งมายังอีกคน ไม่มีการหลบตาอย่างที่ใครบางคนทำ แม้คนๆนั้นจะก้มหน้าก้มตาพูดจากวนตีนทำตัวน่ารำคาญก็ยังอยู่ในสายตามือเบสเสมอ ไม่เหมือนมันทั้งๆที่อยู่ข้างหน้าพยายามทำทุกอย่างแท้ๆนายซินกลับไม่เคยจะมอง ซินมองตรงมายังคนที่ตนเรียกว่าเพื่อนก่อนจะตอบตามความเป็นจริง

"เคยสิ"

แต่ตอนนั้นมันทำได้แค่มอง  แค่มองจริงๆบิ๊กเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจก่อนจะพร่ำอยู่แค่คำๆเดียว

"ทำไมวะ ทำไมวะซิน ทำไม..."

เสียงเพื่อนคนนั้นเริ่มสั่น บิ๊กทิ้งมวนบุหรี่ลงพื้นอย่างไม่ใยดีแม้จะพึ่งจุดก็ตาม

"มันสายไปแล้ว"

ตาเรียวของนายซินยังทอดสายตามองอีกคนอย่างแน่วแน่ ยอมรับเลยก็ได้ว่าตอนนั้นมันขี้ขลาดแม้จะรู้ว่าอีกคนรออยู่ก็ตาม มันขี้ขลาดนานเสียจนความรู้สึกเกินเพื่อนหมดไปแล้ว บิ๊กผู้ได้แต่รอก็คงขี้ขลาดไม่แพ้กันคนตรงหน้าน้ำตาไหลอย่างห้ามไม่ได้

"ทำไมมึงทำแบบนี้วะ ที่กูนั่งเงียบมึงนึกว่ากูชอบนักรึไง ที่กูเงียบก็เพราะมึงชอบ ที่กูยอมฟังเพลงฮาร์ดคอก็เพราะมึงชอบ ยอมทำตัวเรียบร้อยก็เพราะมึงชอบ” 

ใบหน้าที่ติดจะน่ารักกว่าผู้ชายทั่วไปเต็มไปด้วยคราบน้ำตา มือเบสเอ่ยเพียงเบาๆ

“เป็นตัวของตัวเองเถอะบิ๊ก”

“ทำไมมึงไม่บอกกูล่ะว่ามึงชอบคนวุ่นวาย! กูทำให้ได้! จะให้กูทำตัวเพี้ยนๆหรือทำตัวน่ารำคาญเหมือนไอ้เหี้ยนั่น กูทำให้มึงได้หมด”

ร่างเล็กตรงหน้าเริ่มโวยวายอย่างไม่ฟังเหตุผล ความจริงซินไม่ได้ชอบคนน่ารำคาญ แต่ที่มันชอบหมอเพราะข้อดีอย่างอื่นที่คนอื่นไม่รู้แล้วจะบอกให้อีกอย่างก็ได้ว่า...

"บีมไม่ได้น่ารำคาญ หรือวุ่นวายหรอกนะ"

นายซินบอกคนตรงหน้าตามความคิดตอนนี้ของตนจะว่ามันไม่พอใจก็ได้ที่เพื่อนใช้สรรพนามแบบนั้นกับเจ้าชายแว่นของมัน  บิ๊กเหยียดยิ้มมองท่าทางจริงจังในคำพูดของคนตรงหน้าดวงตาที่เรียบเฉยของนายซินมีแวววูบไหวน้อยๆตอนพูดถึงอีกคน

"ที่มึงกล้าเล่นด้วยเพราะแค่มันเอ่ยปากว่าชอบมึงก่อนอย่างนั้นสินะ"

บิ๊กที่พอรู้อะไรอยู่บ้างเอ่ยถาม ซินรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า...ดูถูกความชอบ บิ๊กกำลังดูถูกความชอบที่จริงใจของมัน เหมือนตอนมันพูดกับหมอไม่มีผิด ถึงแม้มันจะกล้าตอบรับความรู้สึกของแว่นเพี้ยนเพราะใครคนนั้นเป็นคนกล้าที่จะก้าวผ่านกำแพงหนามาก่อน แต่ไม่ใช่มันไม่รู้สึกอะไรเลยและมันมั่นใจว่าความรู้สึกของมันไม่แพ้ความรู้สึกของคนๆนั้นอย่างแน่นอน

"กูชอบบีม"

ซินผู้ไม่ยอมให้ความโมโหมาครอบงำตัวเองตอบอย่างเรียบง่าย แต่ชัดเจนในตัวเอง ร่างเล็กผอมแห้งตรงหน้าของนายซินแค่นยิ้ม

"มึงโกหก"

ฉับพลันบิ๊กโน้มคอของอีกมาใกล้เสียจนใบหน้าชิดกัน มันเพ่งมองใบหน้าหล่อเหลาที่มันชอบมาตลอด ตาเรียวดูตกใจไม่น้อยกับท่าทางของเพื่อน แต่ไม่ทันที่ประมวลผลสมอง...เพื่อนก็ใช้ริมฝีปากนิ่มบดเบียดเข้ามา นายซินผลักไหล่เล็กออกทันที  มันใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากเบาๆก่อนจะพูดอะไรบางอย่าง ที่บิ๊กไม่ได้อยากจะฟังเพียงนิด

"กูไม่เคยโกหกกับ...เพื่อน"

 บิ๊กหัวเราะ หัวเราะทั้งน้ำตากับคำว่าเพื่อนที่มันไม่เคยอยากได้ ทั้งๆที่ทำขนาดนี้คนตรงหน้ายังไม่มีท่าทางยินดียินร้ายแม้แต่น้อย มันนึกภาพไม่ออกจริงๆว่าทำไมคนๆนั้นถึงทำให้คนตรงหน้าโกรธได้ ถ้าจะบอกว่าบิ๊กยอมแพ้ก็คงไม่จริงนัก...เพราะถึงแข่งไปมันก็คงไม่มีทางชนะอยู่แล้ว ถึงมันจะกล้าทำตัวแย่ขัดขวางทุกคนที่จะเข้าไปเหยีบภายในกำแพงนั่น แต่มันไม่ใจกล้าพอที่จะชะโงกหน้าเข้าไปด้วยซ้ำ ซินมองมองคนที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เพื่อนคนนั้นท่าทางแย่เต็มทนแต่ที่แน่ๆมันไม่ได้อยากคว้าเอวเข้ามาจูบแล้วรั้งไว้อย่างที่ทำกับไอ้บีมอย่างแน่นอน

"ออม...ไปส่งเพื่อนหน่อย"

มันต่อสายถึงเพื่อนอีกคนที่วางใจเพราะตัวมันเองทำอะไรเกินไปมากกว่านี้ไม่ได้อยู่แล้ว แต่ถ้าจะให้มันเมินเฉยก็คงไม่ใช่วิสัย เพราะเสียอย่างไรพวกเขาก็เป็นเพื่อนกันมาโดยตลอดหลายปี มือเบสนั่งยองๆมองท้องฟ้ามืดที่ไม่มีดาวอยู่นานด้วยความไม่สบายใจก่อนจะต่อสายหาอีกคน

"โย่ว วอทซั่บ ฮู อาร์ ยู้"

แว่นรับโทรศัพท์ได้เพี้ยนและฮาทุกครั้ง

"โทรมามี'ไร"

ปลายสายคงความกวนตีนได้สม่ำเสมอ จะบอกว่าช่วงอาทิตย์แรกเป็นช่วงโปรโมชั่นของพวกมันสองคนก็ว่าได้ แม้จะคุยกันนานไม่ได้เพราะการงานของเพี้ยนผู้ความรับผิดชอบสูงลิ่วคอยขัดขวางอยู่ แต่สายเรียกเข้าและโทรออกของแต่ละวันรวมกันไม่ต่ำกว่าสิบสายแน่นอน ...พวกมันบ้าพอกัน...

"บีมทำอะไรอยู่"

"อินอ้าว อำอังจะเอ้าเอร"

เคี้ยวไปคุยไป...มารยาทหมอช่างงามมาก

“พูดไปกินไปเดี๋ยวก็ติดคอ”

ไอ้ซินพูดพึ่งจะจบ ปลายสายก็ไอค่อกแค่กแล้วตะโกนหาน้ำพลางบ่นไปด้วยว่า ‘มึงแช่งกู’  เป็นระยะ

“ทำไมเสียงฟังดูไม่รื่นเริง เป็นอะไรหรือเปล่า”

แว่นถามอีกคน ปกติเสียงรื่นเริงของไอ้คนเรียบร้อยมันก็เรียบอยู่แล้วแต่วันนี้ฟังดูเรียบเสียจนติดจะเย็นชา นายซินยิ้มพร้อมกับหลับตาแล้วถอนหายใจเฮือก...มันคิดว่าตัวเองเลือกเจ้าชายถูกคนแล้วจริงๆ...

“ผมพึ่งคุยกับบิ๊กเสร็จ”

แค่คำตอบเดียว ปลายสายถึงกับเงียบไปพักใหญ่เพื่อที่จะหาคำพูดช่วยคลี่คลายสถานการณ์กระอักกระอ่วนนี้ได้

“ไม่โดนกระทืบใช่ไหม”

ไอ้ซินที่กำลังมึนๆถึงกับขำพรืด ก่อนจะตอบตามจริง

“ไม่มีใครเขาเถื่อนแบบนั้นหรอก”

แว่นย่นจมูก มันอยากจะถียงเหลือเกินว่าก็กูนี่ไง!

“แต่ผมโดนจูบ”

ปลายสายเงียบไปนานกว่าเดิมหลายเท่า นายซินได้ยินเสียงหายใจอยู่สองสามครั้งก่อนที่หมอจะส่งเสียงเหี้ยมกลับมา

“รอกูออกเวรก่อนเถอะ  มึงโดนกูอีกหมัดแน่”

นายซินหัวเราะจนตัวงอ มันอยากจะเห็นหน้าแว่นตอนนี้จริงๆไอ้แว่นผู้กำลังจะเดือดจ้วงข้าวเข้าปากคำใหญ่ๆแล้วกลืนไอ้ก้อนหึงลงคอไปก่อนจะสนทนาต่อด้วยความกวนตีนเฉกเช่นเดิม

"โทรมาบ่อยๆนี่ คิดถึงพี่สินะไอ้น้อง"

ไอ้ซินขำกับความปากกล้าของอีกคน อยากจะรู้นักว่าถ้าอยู่ต่อหน้าจะกล้าพูดแบบนี้ไหมมันจึงตอบด้วยเสียงเรียบๆว่า

"ครับ...คิดถึงครับ"

ไอ้ซินได้ยินเสียงแกร๊ง!!!ที่ปลายสาย เหมือนกับว่า....

'ไอ้บีม! มึงกินยังไงให้ช้อนร่วง'

ถ้าจำไม่ผิดเสียงผู้หญิงเมื่อครู่คือเจ๊เอ้

"เพราะมึงเลยซิน!"

เสียงแว่นโวยวายจากปลายสายก่อนจะวางไป ไอ้ซินหัวเราะจนน้ำตาแทบไหลมือเบสมองหน้าจอที่ยังสว่างโล่ 'ไอ้แว่นโรคจิต'  คือชื่อของหมอที่มันบันทึกไว้ตอนได้เบอร์มาจากไอ้ออม นายซินเปิดหน้าต่างแก้ไขชื่อนั้นแล้วบันทึกคำว่า 'My Prince' ลงไปแทน   

[zearet17]

ถามว่าหลังจากช่วงโปรโมชั่นของหมอเพี้ยนกับพ่อมือเบสเป็นอย่างไรจะหลายสัปดาห์หรือผ่านไปหลายเดือนแล้ว หมอก็ยังไปทำงานเหมือนเดิม ไอ้ซินก็ยังไปเรียนพร้อมกับไปสตูดิโอด้วยเช่นเดิมแต่ทุกวันที่แว่นไม่ได้เข้าเวร นายซินก็จะขับรถสองล้อคู่ใจมารับเพื่อไปกินข้าว พากลับบ้านไปหาคุณนายแม่หรือไม่ก็พาไปให้เอเดนแทะเล็มเล่นที่ห้องซ้อมจนเพี้ยนมันสนิทกับพี่ทุกคนมากกว่ามือเบสที่ไม่ค่อยจะพูดเสียแล้ว แต่วันนี้นายซินกลับพาขับรถออกนอกเส้นทาง

"ไปไหน"

หมอตะโกนฝ่าเสียงลมเพื่อถาม นายซินทำแค่ลดมือที่จับแฮนด์อยู่มาลูบมือเย็นที่กอดตนไว้แล้วบิดต่อไป โดยไม่ได้ตอบคำถามนั่น ไอ้ซินจอดรถที่หน้าบ้านเดี่ยวหลังหนึ่งย่านชานเมือง ข้างในบ้านเปิดไฟสว่างมีเสียงพูดคุยกันเล็กน้อย แว่นมองหน้าคนที่กำลังถอดหมวกกันน็อคให้ตนอย่างเบามือ ซึ่งใครคนนั้นทำแค่ทอดยิ้มอย่างเคยแต่คราวนี้เพี้ยนไม่หลงยิ้มพิฆาตของนายซินแน่

"ที่นี่ที่ไหน"

มันถามอย่างคาดโทษ

"ยังอยู่ในกรุงเทพแต่ถ้าหลุดแยกตรงหน้าไปจะเป็นสมุทรปราการ"

เป็นคำตอบที่ยาวมากสำหรับนายซินแต่ไม่ได้ใจความแม้แต่น้อย ไอ้บีมย่นจมูกแล้วถามต่อ

"กูหมายถึงพามาที่บ้านหลังนี้ทำไม"

คราวนี้หมอมันแกล้งโง่ เพราะเอาจริงๆแล้วมันแอบคิดว่าที่นี่เป็นบ้านไอ้ซิน

"บ้านผม"

นั่นไง ชัดเลย!ไอ้แว่นทำหน้าเหรอหราจนนายซินต้องดึงมือขาวๆนั่นให้เดินตามเข้าไปในบ้านหลังขนาดกลาง เพี้ยนที่พึ่งได้สติรีบยื้อตัวไว้แล้วระล่ำละลัก 

"ดะ...เดี๋ยวนะ"

มันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ไอ้ซินผู้คบกับแว่นแล้วสกิลขี้แกล้งเพิ่มเป็นเท่าตัวหัวเราะเบาๆแล้วแกล้งเลิกคิ้วถาม

"มีอะไรครับ?"

หมอยิ้มหน้าแหยก่อนจะอ้อนวอนขอทำใจ

"ซินครับ"

ซินยิ้มกับคำพูดเพราะๆที่จะได้ยินเวลาคนตรงหน้าขอร้องอะไรสักอย่าง ซึ่งมันชอบเวลาแบบนี้เป็นพิเศษ

"ครับ?"

แต่มันก็ยังแกล้งตีมึนต่อไป

"คือกู...."

แว่นระล่ำระลัก แล้วพยายามยื้อมือของตนออกจากอีกคน

“ถ้าบีมดึงออก ผมรวบทั้งตัวเลยนะ”

นอกจากสกิลการแกล้งจะมากขึ้น นายซินยังชอบขู่แว่นด้วย ไอ้บีมเบะหน้าเรียกความสงสารแต่ไม่ทันการเพราะคนที่หมอเพี้ยนไม่อยากเจอมากที่สุดเดินฉับๆมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว   

"อ้าวซิน พ่อก็ว่าได้ยินเสียงรถเอ็งเข้าบ้านสิมา"

คนเป็นพ่อบอกลูกชายก่อนจะหันมาหาไอ้ตัวขาวที่ยืนบิดมือออกจากลูกชายตัวเองอยู่

"สวัสดีครับ"

พอบิดมือออกได้มันก็รีบไหว้ประหลก คนเป็นพ่อรับไหว้อย่างงงๆแต่พอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว

“ป่ะ เข้าบ้าน”

ชายสูงอายุเรียกลูกและแขกเข้าไปในบ้านอย่างเป็นกันเอง ไอ้แว่นแปลกใจเล็กน้อยกับท่าทางนั่นแล้วหันมาขอความช่วยเหลือกับอีกคน 

"ซิน...."

คราวนี้เพี้ยนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้จริงๆ ไอ้ซินเลยลูบหัวเบาๆ

“ไม่มีอะไรหรอก...เชื่อผมนะ”

จะว่าเชื่อก็เชื่อ  แต่แว่นก็อดกลัวไม่ได้เมื่อกี้คนเป็นพ่อเล่นออกมาพร้อมเครื่องแบบตำรวจครบชุด ถ้าเกิดเขาไม่พอใจที่ผู้ชายเพี้ยนๆมาขอเป็นลูกเขยล่ะ จะไม่เอาน้องปืนสีเมื่อมเป่าแล้วเอาไปถ่วงคลองหน้าบ้านหรือ...มันคิดไปนู่น...

นอกจากยังไม่ได้เตรียมใจเรื่องพ่อแล้ว แม่และคนในครอบครัวยังนั่งกันอยู่ที่โต๊ะครบองค์ประชุม แว่นไม่เคยอยากตายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เอาเป็นว่าตอนนี้มันหลับหูหลับตาไหว้ทุกคนก่อนก็แล้วกัน

"สวัสดีจ๊ะ"

คนเป็นแม่รับไหว้แล้วหันไปทางพ่อซึ่งรายนั้นเอาแต่ยักคิ้วลูกเดียว แต่ก็พอจะรู้แล้วว่าทำไมวันนี้ลูกชายถึงกลับบ้านมาพร้อมกับแขกอีกคน นายซินเดินมานั่งข้างๆพ่อแล้วให้อีกคนนั่งลงข้างตน แว่นเหงื่อชื้นไปทั้งตัวเลยทีเดียว นายซินเริ่มแนะนำคนทั้งหมดให้หมอรู้จัก

"นี่พ่อ แม่ แล้วก็พี่ชายผมกับพี่สะใภ้”

ซึ่งหมอผู้ทำตัวไม่ถูกเริ่มไหว้วนลูปใหม่อีกรอบ

“สวัสดีครับ”

“พี่ไวท์อายุเท่ากันกับบีม นี่บีมครับ"

"เฮ้ย!!!"

ไอ้ไวท์ที่เชื่อมั่นว่าหน้าตัวเองไม่ได้ล้ำหันไปหาเมียที่อยู่ข้างๆ ซึ่งเมียมันส่ายหน้าด้วยความปลงตก คนเป็นแม่ก็แปลกใจไม่แพ้กันเลยเอ่ยถามที่มาที่ไป

"อ้าว แม่นึกว่าเป็นรุ่นน้องซินทำงานที่ไหนหล่ะเรา"

"เรียนหมอปีสุดท้ายแล้วครับ"

คำตอบสั่นๆของว่าที่หมอทำเอาทุกคนเลิกคิ้วแล้วมองกันเลิ่กลั่ก ไอ้ไวท์หันมาทางไอ้ซินแล้วขมุบขมิบปากเป็นทำนองว่า

"ร้ายนะมึง"

ซึ่งมือเบสก็แค่ยักคิ้วกวนตีนกลับไปให้

"กินข้าวกันก่อนลูก มาปุบปับกันดีที่แม่เตรียมของไว้เยอะ"

คุณแม่ดึงลูกสะใภ้ที่นั่งอึ้งอยู่เข้าครัวไป แว่นนั่งตัวลีบจนแทบจะสิงเข้าไปกับเก้าอี้นายซินนั่งมองท่าทางนั่นจะว่าสงสารก็ใช่เอ็นดูก็ใช่

"ยังไงกันวะ ทำไมไม่บอกพ่อเอ็งสักคำ"

พ่อหันมากระซิบกระซาบกับลูกชายคนโปรด ก็พอรู้มาจากช่าวหลายเดือนแล้วว่าลูกชายตัวเองไม่โสดแต่ก็คิดว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด

"ผมรอให้แน่ใจก่อน"

คนเป็นพ่อส่งเสียงอืมในลำคอ ก่อนจะพูดบางอย่างที่ทำให้นายซินยิ้มหน้าบาน

"ตาเอ็งถึงเหมือนพ่อเลยนะเนี่ย"


"ยายหนูดูอยู่นั่น มายกนี่ออกไปก่อน"

คนเป็นแม่ตีแขนสะใภ้ที่ยังแอบส่องแขกอยู่

"แม่ดูสิ ซินมัน......"

เธอผู้รู้ว่าน้องสามีผู้มีรสนิยมแบบใด กำลังตื่นเต้นแต่พอเห็นแม่สามียิ้มกว้างพร้อมน้ำตาเธอก็ถึงกับพูดไม่ออก   

"แม่..."

"หายห่วงสักที แม่นึกว่ามันจะปิดกั้นตัวเองเสียอีกเห็นแบบนี้ก็สบายใจ"

สะใภ้เดินเข้าไปกอดคุณแม่ยายที่แสนใจกว้าง พร้อมกับคลี่คลายบรรยากาศนั่น

"แฟนมันน่ารักด้วยนะแม่ แต่ตอนแรกหนูนึกว่ามันไปคว้าเด็กมัธยมมา"

คนเป็นแม่ขำพรืดแล้วเขกหัวลูกสะใภ้ตัวดีไปที ก่อนจะช่วยกันลำเลียงอาหารค่ำออกมา

******************

บรรยากาศการรับประทานอาหารของครอบครัวนี้ผ่านไปด้วยดี มีแต่แว่นคนเดียวที่ยังคาใจ...ทำไมพวกเขาไม่สงสัยอะไรกันเลย ดูท่าความคาใจของแว่นจะถูกคลายเพราะมันได้ยินนายซินบอกว่าพ่อเรียกไปหาที่ห้องนั่งเล่น แว่นที่ละเลียดข้าวเข้าไปอยากจะอ๊อกออกมา เพราะมันชักจะกดดันตัวเองเกินไปเสียแล้ว นายซินที่เห็นท่าไม่ดีเดินมาแตะไหล่เบาๆแล้วใช้มือลูบท้ายทอยอย่างคนกำลังปลอบใจ

“ค้างนี่กันนะ พ่อไม่อยากให้ขับรถดึก”

ชายแก่พุงพลุ้ยนั่งดูข่าวอยู่ที่โซฟาบอกสองหนุ่มที่พึ่งเดินเข้ามา

“มา นั่งลงข้างล่าง”

คนเป็นพ่อบอกให้นั่งลงข้างล่าง ไอ้เพี้ยนก็ยอมนั่งลงแต่โดยดีเมื่อหันไปมองคนข้างๆคนๆนั้นก็ทำแค่ยิ้มกลับมา ชายแก่วางมือที่ผ่านอะไรมามากมายบนหัวของหนุ่มทั้งสอง หมอที่เคยบวชจำได้ว่านั่นคือบทสวดให้พรจนกระทั่งการให้พรนั่นจบลง แว่นผู้ทนความอึดอัดได้ไม่นานกำลังจะเอ่ยปากถามชายแก่

 “คือ...ผม”

คนที่นั่งอยู่บนโซฟามองเด็กแว่นที่ปั้นหน้าไม่ถูก สารวัตรธงลูบหัวทุยของลูกชายคนใหม่เบาๆแล้วยิ้มให้

“รักกันดีๆนะ”

หมอรู้แล้วว่ารอยยิ้มกว้างแสนใจดีของนายซินถอดแบบมาจากใคร แค่คำพูดเดียวจากที่เคยอึดอัดและไม่เข้าใจอะไรสักอย่างตอนนี้มันเข้าใจหมดแล้ว น้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนไหลออกมาเหมือนน้ำตก จะว่าแว่นตุ๊ดก็ได้...วันนี้มันยอมให้วันนึง...ชายแก่หัวเราะเบาๆแล้วพูดปลอบ

“มาเป็นลูกบ้านนี้เอ็งต้องอดทนนะเว้ย ไอ้ซินมันดื้อเงียบ”

แว่นที่พูดอะไรไม่ออกสักคำเอาแต่พยักหน้าลูกเดียว คนเป็นพ่อขำพรืดแล้วขอตัวไปอาบน้ำเพราะกลัวลูกสะใภ้จะเป่าปี่ยิ่งกว่าเดิม ว่าแต่แว่นมันรู้หรือยังวะว่าตัวเองเข้ามาเป็นลูกสะใภ้ไม่ใช่ลูกเขยอย่างที่คิดเอาเอง นายซินขยับมาหาคนที่นั่งเขื่อนแตกอยู่แล้วดึงเข้าไปกอด แว่นเอาหน้าผากโขกหัวอีกคนดังป๊อก! แล้วโวยวาย

“ไม่ยอมบอกกูก่อนวะ ไอ้บ้า”

“เซอร์ไพรส์ไง”

แว่นถลึงตาแดงๆใส่ก่อนที่จะยอมซบหน้ากับบ่ากว้างให้เขาลูบหัวลูบหางนิ่งๆแล้วคิดสะระตะไปเรื่อย...ถ้าที่บ้านมันเป็นแบบนี้บ้างก็คงดี...

*********************************

“ให้กูนอนฝั่งไหน”

เพี้ยนที่อาบน้ำเสร็จแล้วถามอีกคนที่นอนอ่านหนังสืออยู่นายซินแผ่ตัวให้เต็มเตียงหกฟุตแล้วตบที่อกตัวเอง แว่นแยกเขี้ยวใส่แล้วเอาหมอนข้างตีพุงที่มีแต่กล้ามท้องหนักๆ จะบอกให้ว่าถึงจะคบกันมานานหลายเดือน ถึงไอ้ซินจะไปนอนที่ห้องแว่นหลายต่อหลายครั้งจนนับไม่ถ้วน พวกมันก็ทำแค่ตกลงกันว่าจะนอนฝั่งไหน กระซิบให้ก็ได้ว่าอาจจะมีจูบเบาๆแต่นั่นไม่สมเป็นวัยรุ่นวัยเจริญพันธุ์เพียงนิด! เป็นเพราะไอ้ซินมันขี้ขลาดและถึงแว่นมันจะเริ่มจีบเขาก่อน เรื่องนี้มันขอทำหน้าบางติดเอาไว้ก่อนแต่ครั้งนี้มือเบสคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว เพราะดูจากท่าทางระวังตัวแจของไอ้เพี้ยน...ซินมันคงอกแตกตายก่อน... ดูจากคืนนี้สิพี่แกถึงกับไปรื้อเสื้อโค้ทขนเป็ดต้านหิมะของมันออกมาใส่นอนเลยทีเดียว

“หนาวขนาดนั้นเลย”

มือเบสแกล้งแหย่..และได้ผลแว่นชะงักกึกแล้วหน้าแดงเหมือนโดนไฟนาบ

“กะ....ก็มึงเปิดแอร์เย็น”

นายซินยิ้มกับท่าทางก้มหน้าก้มตาหน้าแดงหูแดงของอีกคน ก่อนจะดึงแขนให้นั่งลงบนเตียงเพี้ยนก็ยังไม่เงยหน้ามามอง พี่แกก้มหน้างุดแล้วจัดผ้าห่มเตรียมเข้านอน ไอ้ซินขำก๊ากกับท่านอนขดหันหลังให้

“หัวเราะทำไม”

แว่นผู้กลัวการสบตายังกล้าส่งเสียงอวดดีมาให้ นายซินเลิกคิ้วแล้ววางหนังสือไว้ที่โต๊ะก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟแล้วถือวิสาสะขยับมาชิดอีกคนที่ทำตัวเหมือนหมีจำศีล มันใช้แขนสอดเข้าไปที่ตัวของอีกคนก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อโค้ทตัวหนาแล้วถอดออกให้เหลือแค่ชุดนอนพร้อมจุ๊บที่หลังคอเบาๆ แว่นผู้ทำตัวไม่ถูกอยากจะฮาราคีรีคว้านท้องตัวเองให้ตายเพราะความเขิน นายซินรั้งไหล่ของคนที่นอนตะแคงอยู่ลงเพื่อจะได้มองหน้าชัดๆถึงจะปิดไฟแล้วพระจันทร์ในคืนเดือนหงายก็ยังเป็นผู้ช่วยได้ดี

              ถึงแว่นจะถอดแว่นแล้วก็ยังยอมแพ้ต่อการสบตากับตาเรียวของอีกคนอยู่ดี คนที่คร่อมอยู่ข้างบนจ้องมันนิ่งแล้วโน้มหน้าเข้ามาจนริมฝีปากบางนั่นแนบชิด มือเบสค่อยๆจุ๊บที่ริมฝีปากนุ่มเบาๆก่อนจะขบเม้มจนมันแดงก่ำ แล้วกวาดลิ้นหนาลงไป แว่นผู้ยังตั้งรับไม่ได้ทำได้แค่ครางเบาๆในลำคอแล้วเกาะไหล่อีกคนไว้แน่นนายซินดูดดันเอาความหวานนั่นอยู่จนแทบจะหายใจไม่ออกก่อนจะละออกมาแล้วทำซ้ำอีกหลายๆรอบจนมันพอใจที่จะถอนใบหน้าออกมาเพื่อมองผลงานตน คนที่อยู่ข้างล่างหอบหายใจหนักริมฝีปากนิ่มบวมเจ่อ ดวงตาฉ่ำเยิ้มอย่างคนที่พึงพอใจกับรสสัมผัส  ซินยิ้มให้ก่อนจะแหวกสาบเสื้อเพื่อซุกหน้าเข้าไปตรงซอกคอพร้อมกับใช้มือสองข้างร่นเสื้อนอนขึ้นไปจนเห็นหน้าท้องและอกขาว พวกมันทั้งคู่ไม่เคยมาไกลขนาดนี้มาก่อน หมอใจเต้นแรงจนเหมือนมันจะทะลุออกมาซึ่งก็ไม่ได้ต่างจากอีกคนเลย ซินที่ใจเต้นเสียจนปวดอกค่อยๆเม้มคอขาวจนเป็นรอยประปราย แล้วยันตัวขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อนอนของอีกคน หน้าไอ้แว่นกำลังยั่วอย่างบอกไม่ถูก...มันจึงก้มลงไปงับริมฝีปากล่างเบาๆก่อนจะเริ่มบทจูบอีกครั้ง นายซินเบียดตัวเข้าไปเสียชิดกับอีกคนเสียจนร้อน มือที่สาสะวนอยู่ที่อกขาวตอนแรกเปลี่ยนเป็นไล้ตามแนวกระดูกสันหลังแทน บทจูบที่เริ่มโหมแรงขึ้นของคนทั้งคู่เป็นเวลาเดียวกับที่นายซินค่อยๆแหวกผ่านกางเกงใส่นอนขอบยางยืดเข้าไปขยุ้มสะโพกสอบ เพียงแค่นั้นแว่นก็สะดุ้งเฮือกแล้วก็ถีบ ถูกแล้ว...มันยกเท้าถีบบั้นเอวของอีกคนเต็มแรง ซินผู้อารมณ์ค้างหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด ไอ้แว่นมันไม่ได้ตั้งใจหรอกแต่ตีนมันกระตุกเอง เพี้ยนผู้รู้สึกผิดอย่างสุดหัวใจลุกขึ้นมาแตะมืออีกคนเบาๆ

“ขอเวลาหน่อยสิวะ”

ไอ้ซินมองพี่แกอย่างคาดโทษ จะครึ่งปีแล้วมันยังไม่พออีกเหรอวะ

“อีกแค่ไหนล่ะ”

นายซินตัดพ้ออย่างน้อยใจและหัวเสียเป็นที่สุด!!!

“ขอเรียนจบก่อน...นะครับ”

มึงอ้อนได้ไม่เป็นเวร่ำเวลาเลยพับผ่าสิ!!! นี่พี่แกคิดว่าตัวเองเป็นเด็กผู้หญิงใสซื่อวัยสิบแปดหรือไงวะ ไอ้ซินสูดหายใจเข้าให้ลึกที่สุดในชีวิต แล้วเอ่ยออกมาเรียบๆแต่น่าขนลุกสำหรับหมอ

“อีกสองเดือน”

ไอ้ซินผู้ความอดทนเป็นเลิศชูสองนิ้วให้เต็มตาก่อนจะลุกเข้าห้องน้ำไป แว่นอยากจะขอต่อเหลือเกินว่า

‘ขอเรียนเฉพาะทางต่ออีกสองสามปีได้ไหม’


_________________________________________________________________________

TBC.

[double9JH]

ลุ้นๆๆๆ

 

[becrazie]

 

[maemix]

สองคนนี้มันคุยกันยังไงเนี่ยถึงได้
คิดไปคนละทาง

หวังว่าคราวนี้ซินกับหมอบีมคงคุยกันรู้เรื่อง
เห็นหมอบีมร้องไห้แล้วสงสารอ่ะ

[fuku]

เป็นตอนที่เจ๋งมาก ลำดับความสับสนทางอารมณ์ของทั้ง 2 ฝ่ายที่สวนทางกันไปมาทำให้ลุ้นกันทุกบรรทัดเลยว่า
ประโยคข้างหน้าจะมีอะไรพลิกเรื่องราวเลยรึเปล่า
มันสมจริงมากตรงที่ต่างฝ่ายก็สับสนกับเรื่องที่เกิด วัดจากนิสัยของทั้งคู่ที่ซับซ้อนมากๆ
การจะเปิดใจคุยกันให้รู้เรื่องเป็นไปได้ยากมาก จนแทบจะบอกว่าเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ
บาดแผลวัยเด็กส่งผลกับนิสัยการแสดงออกของทั้งสองคนเนียนมาก และส่งต่อมาให้เนื้อเรื่องตอนนี้ได้เจ๋งสุดๆ เลย

เปรียบเทียบเรื่องกำแพง กับสวนดอกไม้ได้เยี่ยมเลยค่ะ
มุกคนเฝ้าสวนนี่ก็แจ่ม XD
แอบสะใจเล็กๆ กับมดแดงแฝงพวงมะม่วงตัวนั้น ที่อดชิมมะม่วงซะเหอะ

ซินจ๊ะ เป็นเจ้าหญิงแต่ก็ต้องกล้าบอกรักนะ เจ้าชายตามมาสวมรองเท้าให้ถึงที่แล้ว
ก็ต้องกล้าออกจากสวนดอกไม้ เพื่อเดินทางไปกับเจ้าชายซะที

[sweetbasil]

 :mew1:ยิ่งอ่านยิ่งชอบหมอบีม

[PORSE]

เหมือนคุยเรื่องเดียวกัน แต่คนละเรื่องเดียวกัน (?)
ตั้งสติหน่อยหนุ่มๆๆ ค่อยๆคุยกันนะคะ   

[anchoviiz]

 

ชอบฉากบรรยาย
สิ่งที่สองคนคิดในตอนนี้มากเลย
โดนใจหลายประโยค


หมอใจเย็นดิใกล้จะสมหวังและเนี้ยยย

[hembetaro]

 

ไรอ่ะ....จะจบแล้วเหรอ
ตอนนี้ยอกตรงๆ ค่อนข้างงงกับทั้งสองคนมาก
คือ...จะพูดอะไร ทำไมไม่พูดให้เคลียร์ ค้างไว้
ให้อีกคนคิดเอง ส่วนคนคิดก็คอยแต่จะคิดใน
แง่ร้ายอย่างเดียว แล้วก็โมโหเอง น้อยใจเองซะงั้น
 

[MZter]

รู้สึกดีที่บิ๊กไม่กล้าข้ามกำแพงมา(เป็นยามเฝ้าสวนต่อไปเถอะ )
ไม่งั้นนายซินคงโดนเก็บไว้แต่หลัวคฤหาสน์ ไม่มีโอกาศได้พบเจ้าชายแน่ๆ
(รู้สึกตัวเองแอนตี้บิ๊กพิกล )
แต่ตอนนี้ก็เคลียร์ความรู้สึกของทั้งสองคนไปได้หลายเปราะแล้ว รอการเจรจาของซินเดอเรลล่าตอนต่อไป

ปล. พอรู้ว่าเรื่องนี้ใกล้จบแล้วใจหายเลย

ปล.ปล. ถ้าทำเป็นซีรี่ย์เทพนิยายกริมคงจะดี 555

ปล.ปล.ปล. ขอบคุณสำหรับฉากเซอร์วิสของเจ้าชายกับนายซิน ♥

[แป้งข้าวหมาก]

อ้ากกกกก....อยากอ่านอีกกกก   
เคลียร์ทางนี้เสร็จไปจัดการเพื่อนตัวเองด้วยนะซิน
ทำพี่หมอชั้นสติแตก
 

[NOoTuNE]

มันเป็นอารมณ์สับสน ของคนนึงที่ชอบผู้ชายแต่ต้องเก็บกดทางอารมณ์ มีคนเข้ามาชอบก็อยากจะมั่นใจว่าเค้ามาชอบผู้ชายจริงๆ พยายามจริงให้มันได้มั่นใจว่าพอมันเปิดใจของมันออกไปมันจะไม่เจ็บและผิดหวังเพราะมันผิดหวังในสิ่งที่มันเป็นอยู่แล้ว (ซิึ่งไอ้ซินมันคิดโครตมากไม่มีใครว่ามัน แต่มันเสือกลงโทษตัวเอง)


ส่วนอิหมอก็มือใหม่หัดรัก แค่การจะต้องมาชอบผู้ชายก็ยากแล้วแถมต้องมาชอบผู้ชายแบบซินซึ่งตอนแรกด้วยสันดานที่ไม่ดีของหมอก็ไปทำเขาไว้เยอะ เลยเหมือนเป็นชนักติดหลัง เวลาทำอะไรไปก็เลยเหมือนมีชนักมาคอยทิ่มตอกย้ำมันอยู่เสมอ ไม่กล้าจะคิดไปไกลเข้าข้างตัวเองว่ามันดีขึ้น แล้วยิ่งมาโดนเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อใจป๊อดแบบบิ๊กมาตอกย้ำ ยิ่งเหมือนเอาน้ำเกลือไปสาดแผลมันเลยทำให้มันทนเจ็บไม่ไหว


สรุป คือพวกมึงเปิดอกคุยกันก็จบโว้ยยยยยยยยยยยยยย


  แต่อย่างว่าวัยรุ่นมันก็ต้องเรียนรู้เพื่อที่จะได้เติบโต

ปล.อย่ารีบจบดิ แต่ถ้าจบขอร้องเลยนะคะ ว่าขอภาคต่อหลังจากนี้ตอนที่เค้าโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ชอบมากจริงๆ อยากอ่านคู่นี้ไปจนเค้าโตกว่านี้ ขอบคุณค่ะ 

[Wereena]

มึนกะสองคนที่มันคิดกันไปคนละทาง  แต่ชอบบนะ ที่ซินเริ่มทำอะไรชัดเจนมากขึ้น กลัวเสียหมอไปละซี้

[malula]

อารมณ์คนก็ประมาณนี้แหละ และยิ่งเป็นของคนเพี้ยน ๆ ด้วยแล้ว มันยากที่จะเข้าใจ แม้แต่ตัวเองก็เหอะ
คุยกันแล้วก็ให้เคลียร์ทุกประเด็นนะ อย่าคิดเองเออเอง อย่าคิดแทน
และก็อย่าอมพะนำไว้ คิดแล้วไม่พูด ใครเขาจะเข้าใจ

[FeeDtheCAT]

น่ารักๆๆ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกที่สุดดดดดด

^^b

[ReiiHarem]

ไม่ต้องปีน ทุบกำแพงแม่มเลย เจ้าชาย กะ น้องซินจะได้เข้าใจกันซักที

[kongxinya]

ง่ะ 

รีบทุบกำแพงแล้วคุยกันเลยดีกว่า 

 

[greenapple]

ถ้ารักกันลองคุยกันดีๆ
แต่ถ้าไม่คุยกัน
เราจะไประเบิดกำแพงให้
 
ฟิ้วววววววว เกิบใครลอย
No.46 ของน้องซินหรือของคนเขียน

[zearet17]

ถ้ารักกันลองคุยกันดีๆ
แต่ถ้าไม่คุยกัน
เราจะไประเบิดกำแพงให้
 
ฟิ้วววววววว เกิบใครลอย
No.46 ของน้องซินหรือของคนเขียน

มานั่งคิดๆดูเบอร์ 46 นั่นมันเท้าคนหรือเรือแจววะ  ยาวไปนะ
ใครจะกล้าปาใส่คุณแอปเปิ้ลเขียวกันเล่า (ยังไม่เลิกเปลี่ยนชื่อเล่นให้ )
ไอ้ซินมันไม่ใจร้ายปานนั้นหรอก 

[beautjang]

อ่านได้ไม่เบื่อเลยอ่ะ สนุกมาก

ชอบน้องซินตอนดุๆนะ ดูเซ็กซี่

พยายามเข้านะ คนเขียน^^

[BeeRY]

ถ้าภาษาพูดมันคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง ก็ใช้ภาษากายคุยกันเลยค่ะ

[Lonelyนู๋โรนลี่]

อ่านไปลุ้นไปว่าจะเคลียร์รู้เรื่องไหม
สุดท้ายก็รู้เรื่องเนอะ แต่แอบรุนแรงไปน๊าา น้องซินได้แผลเต็มเบย หมอบีมต้องรักษาดีๆนะ อุอิ

[mintmiko]

พ่อหนุ่มทั้งสองคนเอ๊ยย เวลาจะคุยอะไรกันก็อย่าเพิ่งไปคิดถึงตัวแปรอะไรมากมาย ปล่อยที่เหลือทิ้งไปก่อน เอาไว้แค่พวกเอ็งสองคนพอ.. เคลียร์ที่นี่เสร็จแล้วก็อย่าลืมไปยืนยันสถานะกันบนเตียงด้วยล่ะ หึหึ

 

[quiicheh.]

กว่าจะเข้าใจนะคู่นี้
โอ้ยยยยยยยยยหมอร้องไห้เลยซินนนนนนนแม่งแกกกกก!

[bun]

มันก็ยังไม่เคลียร์อยู่ดีอะ
ถึงต่างฝ่ายต่างมีใจก็เถอะ