หัวข้อ: ||*Hardcore Cinderella*||เจ้าชายและนายซิน [ประกาศรวมเล่ม หน้า 23 :D]

[TIKA_n]

“ผมว่าเราคงต้องคุยกันใหม่หมดเลยมั้ง”  เนี่ยแหละที่ต้องการจ้ะ ทั้งคุณเจ้าชาย ทั้งนายซินเลย 
สงบสติอารมณ์กันหน่อย ทำใจร่ม ๆ กว่านี้กันหน่อย แล้วที่สำคัญ อย่าใช้กำลังกันเล้ยขอร้องเถอะจ้า
แหม่ คนที่อยากให้ถูกพี่หมอบีมซัดคือไอ่เจ้าบิ๊กต่างหาก กลายเป็นนายซินโดนไปเต็ม ๆ โถ ๆ
แต่ก็นะ เพราะปากพาไปด้วยนั่นแหละ ทั้งที่ปรกติใจเย็นกว่านี้ พอเป็นเรื่องของพี่หมอบีมก็เลยสติแตกสินะ
ยิ่งพูดกันต่อไปโดยใช้อารมณ์เป็นใหญ่ แถมเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายแบบผิด ๆ มันจะคุยกันรู้เรื่องมั้ย
ยังดีที่นายซิน สงบสติอารมณ์ทัน คิดได้ก่อนจะสายเกินไป โอกาสที่ได้มาอีกครั้ง ใช้ให้คุ้มหน่อยนะ
พูดกันให้เคลียร์ ๆ ชัด ๆ อย่าคลุมเครือ อย่าตัดบทกัน เอาให้เข้าใจตรงกัน จริง ๆ ซะทีเถอะนะ คนอ่านลุ้นจะแย่อยู่แล้ว
........................................................................................
จะจบไม่เกินสิบห้าตอนเหรอคะเนี่ย ทำไมสั้นจัง นี่ตอนที่สิบเอ็ดแล้วน้า ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยอ่ะ
อย่างนี้ก็คงไม่ต้องหวังลุ้นคู่ พายโจ้ แล้วสินะ  แต่ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงก็เคารพการตัดสินใจของคนเขียนค่ะ
รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณค่า 
 

[poisongodx]

 

[ReiSei]

กำลังบ่นในใจว่า ซินเดอเรลล่ารอให้คนอื่นเข้ามาในสวนแต่ตัวเองไม่คิดจะลงจากหอคอยลงมาหาคนอื่นเลยหรือไง  น้องซินก็จัดเข้าให้    ชอบที่บอกว่าปีนกำแพงตัวเอง ฮ่าๆ
หมอบีมก็ฟัง ๆ เขามั่งน่อ เอะอะก็หาว่าเขารำคาญ คิดแต่จะไปให้ไกล ๆ  ดูดวงตาสิ หน้าต่างของหัวใจ ซินของเจ้าชายคิดอะไรอยู่    อยากเห็นบีมตอนเขิน ๆ ทำอะไรไม่ถูกเวลาอยู่กับซินแล้วน๊า
 

[himenana]

น่าจับ บิ๊ก มา ตบ ๆ สามที 

น้องซิน ก็ ซึน หมอบีม ก็ มึน


ติดตามมมมจร้าาาาาาาาาาาาาาา 

[zearet17]

#14 ไม่เห็นร้อนเลย


หมอผู้เพี้ยนและบ้าบอมีข้อดีอยู่อย่างคือมันเสียสละและกระตือรือร้นเป็นที่สุด ในชีวิตนี้มันคงไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครไปมากกว่านายซินอีกแล้ว ก็พี่แกเล่นรับเวรแทนเพื่อนบางคนที่ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบเสียจนตัวเองไม่มีเวลาแม้แต่จะรับโทรศัพท์เจ้าหญิงหัวเกรียน หรือแม้แต่ไม่มีเวลานอน วันนี้ตอนเช้าซินได้รับโทรศัพท์จากรุ่นพี่โจ้ว่าแว่นมันไม่ได้นอนมาคืนที่สามแล้วและท่าทางจะมีคืนที่สี่ถ้าไม่มีใครห้ามมันบ้าง มือเบสจึงจัดการต่อสายถึงไอ้บ้าคนนั้นอยู่เกือบสิบสายไอ้แว่นถึงส่งเสียงตอบรับกลับมา

“โย่ว! ไอ้น้อง”

เสียงแว่นยังคงรื่นเริงเช่นเดิม นายซินผู้ไม่ชอบคำว่าน้องเป็นพิเศษขมวดคิ้วแต่เลี่ยงไปเข้าประเด็นที่ต้องการแทน เพราะไม่อย่างนั้นคงมีโต้กันยาวเรื่องอายุและอะไรต่างๆนาๆเหมือนทุกที

“คืนนี้ผมจะไปหา”

ปลายสายเงียบไปก่อนจะแย้งออกมา

“แต่...”

มือเบสถอนหายใจเฮือกกับข้ออ้างของหมอผู้ขยันและไฟแรง นายซินไม่ได้จะใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรหลอกล่อมันก็แค่พูดความจริงออกไปเท่านั้นเอง

“ผมคิดถึง”

และมันก็ได้ผลแว่นแค่ส่งเสียงอืมเบาๆตอบกลับมา นายซินจึงหยิบเสื้อผ้าอีกสองชุดลงในเป้ที่เต็มไปด้วยหนังสือเรียนก่อนจะบิดรถคู่ใจคันเดิมออกมาจากบ้าน ตกเย็นเวลาเลิกงานปุ๊บคุณเจ้าชายก็เห็นรถฟักทองคันสีดำมันปลาบจอดอยู่ที่ลานจอดรถข้างโรงพยาบาลพร้อมกับสารถีที่นั่งหน้ายุ่งอ่านหนังสืออยู่ แว่นเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วถือวิสาสะดึงหูฟังที่อีกคนฟังอยู่ออก เห็นไอ้ออมเคยบอกว่ามือเบสจะหัวเสียกับการโดนกระชากโลกส่วนตัวออกเป็นอย่างมาก แต่ไม่เห็นจะจริง...ซินก็แค่เงยหน้ามาแล้วส่งยิ้มให้ก็เท่านั้น...   

    มีคนเคยบอกว่าเมื่อเราอยู่กับใครมากๆหรือชอบใครเข้ามากๆแล้ว สิ่งที่คนๆนั้นเป็นอยู่จะมีอิทธิพลกับพฤติกรรมเราไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ยกตัวอย่างเช่นไอ้แว่นพูดเพราะมากขึ้น ใจเย็นมากขึ้นและก็เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเดิมโขโดยที่มีใครหลายคนบอกแต่ตัวมันกลับไม่รู้ตัวเพียงนิด เช่นเดียวกับนายซินที่รู้จักพูดมากขึ้น ยิ้มมากขึ้น หัวเราะมากขึ้น และกวนตีนมากขึ้นเสียจนไอ้เต้อยากจะเลิกนับถือพี่ซินไอดอลของมัน

“ฟังอะไรอยู่”

แว่นเอาหูฟังที่ดึงออกมาเสียบเข้ากับหูขวาของตนเอง เสียงเพลงที่ไอ้ซินฟังสบายหูกว่าที่คิดแต่ก็เศร้าเฉือดเฉือนหัวใจเช่นเดิม แว่นเคยถามเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบฟังเพลงความหมายติดลบเช่นนี้ นายซินได้แค่ส่งยิ้มให้แล้วบอกว่า
 ‘ผมกำลังสร้างกำแพง’  แว่นจึงเอากำปั้นซัดเข้าที่ไหล่แล้วบ่นเป็นวรรคเป็นเวร ‘แค่นี้กูก็ปีนจนหืดขึ้นคอแล้ว’
ซึ่งนายซินได้ให้คำตอบต่อมาว่า ‘กำแพงของเราไง’ คำตอบนั่นทำเอาไอ้แว่นไปไม่ถูกเลยทีเดียว
 
สิ่งหนึ่งที่ไอ้บีมเปลี่ยนไปจนโจ้ออกปากทักคือมันฟังเพลงฮาร์ดคอร์แหกปากเสียงไอ้เอเดนได้เฉยมาก โดยเฉพาะเสียงเบสนี่พี่แกจับจังหวะได้เป๊ะถึงขนาดดูเบสคัฟเวอร์แล้วบอกได้เลยว่าคนไหนเล่นได้เหมือนไม่เหมือนนายซิน...ก็ไม่ค่อยจะหลงแฟนเท่าไหร่หรอก

“ไปกินข้าวกันที่ไหนดีครับ”

ซินเอ่ยปากถามคนที่หน้านิ่วคิ้วขมวดฟังเพลงอย่างกำลังแปลภาษาสากลเป็นไทยในสมอง แต่ก็มีกะจิตกะใจจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ

“ที่หอ”

มือเบสยิ้มให้กับคำตอบ ก่อนจะแย้ง

“ผมเบื่ออาหารกล่อง”

แว่นแยกเขี้ยวให้คนที่ไม่รับรู้ถึงความอร่อยของอาหารแช่แข็ง ยิ่งตอนดึกๆนะกะเพราไข่ดาวเวฟร้อนๆนี่แหละที่ช่วยชุบชีวิตได้ แต่เหนือไปยิ่งกว่านั้นเรื่องของกินมันมักจะตามใจคนเลี้ยงเสมอ ทุกครั้งเลยก็ว่าได้ที่พวกมันกินข้าวด้วยกันนายซินจะไม่ให้หมอควักสักแดงเดียว ยิ่งอ้างเหตุผลของวัยวุฒิแล้วละก็มือเบสผู้เงียบเชียบจะเย็นชาได้น่ากลัวเป็นที่สุดเป็นนัยว่ามันอยากจะดูแลเท่าที่มันจะทำได้นั่นแหละ   

“แล้วอยากจะกินอะไร”

คนถูกถามนั่งนิ่งอย่างนึกอยู่สักพัก ก่อนจะส่งสายตาโลมเลียเปิดเผยมองคนถามแว่นที่พอจะเข้าใจความหมายของสายตานั่น หน้าแดงแจ๋แล้วยกนิ้วชี้ขึ้นคาดโทษ

“เดี๋ยวโดนอัด”

นอกจากนายซินจะกวนตีนขึ้นนิดหน่อยแล้วบอกไปหรือยังว่าความหื่นของมันก็เพิ่มขึ้นด้วย

“ไปกินที่ห้างใกล้ๆนี่ดีกว่า จะซื้อปูอัดให้ไอ้หลามกับไอ้ปลา”

แว่นพูดถึงไอ้เหมียวที่เหลือเพียงสองตัวเพราะนีโม่กับดอลลี่มีคนมารับไปเลี้ยงแล้ว มันเดินไปหยิบหมวกกันน็อคที่อีกคนให้ไว้ตรงที่ไอ้แก่สองล้อจอดก่อนจะวาดขาคร่อมพาหนะที่คุ้นเคยออกไป จะว่าแว่นลืมไปก็ได้ว่าเจ้าชายที่มันยึดไว้เป็นของตัวเองยังมีอีกหลายพันหลายหมื่นคนที่รู้จัก โดยเฉพาะห้างสรรพสินค้ายามช่วงเวลาเลิกเรียนของวัยรุ่น พี่ซินของหลายๆคนถูกจ้องตาเป็นมัน นั่นรวมถึงแว่นมันต้องตกเป็นเป้าสายตาด้วยเหมือนกัน

“ไปกินข้าวก่อนนะค่อยไปซื้อของให้พวกไอ้เหมียว”

แว่นเอ่ยหลังจากเงียบมานาน ในสถานการณ์แบบนี้มันไม่กล้าพูดอะไรออกมามาก

 “รับทราบครับ”

นายซินตอบรับคนข้างๆที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะว่าไปแล้วพี่แกก็ชอบนอยด์เรื่องแฟนคลับของนายซินเป็นเรื่องระดับชาติอยู่แล้ว มือเบสยิ้มให้คนที่หน้ายุ่งเดินจ้ำอ้าวมันจึงยกมือไปวางบนไหล่ลาดอย่างเนียนๆ

“ทำอะไร”

หมอหันมากัดฟันถาม นายซินทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะตอบ

“วางมือไงครับ”

เพี้ยนแทบอยากจะเอี้ยวคอมากัดมือที่ว่า พี่แกตีหน้ายุ่งยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

“วางเฉยๆ แต่ที่จริงผมอยากโอบนะ”

แว่นถลึงตาใส่คนที่พูดไปยิ้มไปแต่ไอ้บีมฟันธงได้ว่าเห็นท่าทางแบบนี้พ่อคนเรียบร้อยทำจริงแน่นอน มันจึงเสเปลี่ยนเรื่อง

“กินอะไรดี”

ซึ่งแว่นได้แค่สายตาและความเงียบมาเป็นคำตอบมันจึงแยกเขี้ยวดักคออีกคนไว้ก่อน 

“อย่าเล่นมุขซ้ำนะ”

นายซินขำคนที่พูดดักคอคนอื่นแต่หน้าแดงเสียเอง

“ผมเปล่า แค่นึกยังไม่ออก”

มันพูดจริงๆ แว่นกวาดสายตาให้ทั่วบริเวณของชั้นอาหารก่อนจะโพล่งออกมา

 “ยำแซ่บ!”

ไอ้ซินส่ายหน้าหวือแล้วรีบแก้

“ผมอยากกินอาหารญี่ปุ่น”

เรื่องเอาแต่ใจที่เห็นได้ชัดของนายซินคือเรื่องการกิน ไม่ว่าจะเป็นอาหารกล่อง ข้าวแกงข้างทางหรือในร้านอาหาร พ่อมือเบสจะเลือกเยอะเป็นพิเศษ ซึ่งเรื่องนี้แม่ของมันก็เคยเปรยกับแว่นมาเหมือนกัน หมอผู้เสียสละอมยิ้มกับท่าทางเอาแต่ใจที่นานๆได้เห็นครั้งแล้วเดินนำเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นที่มือเบสมากินจนแทบจะจำสูตรทอดหมูของทางร้านได้ พอคนทานอาหารอิ่มแว่นก็ออกเดินหาอาหารแมวในซูเปอร์มาร์เก็ตซึ่งมีนายซินเข็นรถตามหลัง เพี้ยนอยากจะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปแล้วแชร์ให้คนบนโลกเห็นเหลือเกินว่าผู้ชายตัวโตๆหน้าตาหล่อเหลาเวลาเข็นรถตามหลังเหมือนแม่บ้านนี่มันฮาขนาดไหน ถ้ามีผ้ากันเปื้อนกับผ้าโพกหัวนี่มันซินเดอเรลาชัดๆถึงแม้รูปร่างหน้าตาจะดูฮาร์ดคอร์ไปหน่อยแต่พอยิ้มแล้วก็พอให้อภัยได้

“เดินเร็วสิครับน้อง”

แว่นหันมาแหย่คนที่เดินตามหลังมา นายซินอยากจะตบกบาลอีกคนเบาๆด้วยความรักแต่มันทำได้แค่ขมวดคิ้วแล้วแกล้งเอารถเข็นเบียดพ่อเจ้าชายไปตลอดทาง หมอหัวเราะบ้าบอแล้วเดินตุปัดตุเป๋ไปชนใครบางคน ชายสูงอายุคนนั้นจะหันมาต่อว่าคนที่เดินไม่ระวัง แต่เพียงเห็นหน้าซีดเซียวของเด็กหนุ่มที่ไม่ได้เจอนานเขาก็เปลี่ยนเป็นนิ่งเงียบ…ลูกชายของเขาเอง...

“ขอโทษครับ”

คนเป็นพ่อแปลกใจถึงที่สุด ลูกชายคนโตของตนพูดขอโทษได้ง่ายดายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“เธอมาทำอะไร”

พ่อผู้นั้นถามด้วยความอยากรู้และห่วงใยที่อีกคนไม่เคยจะรับรู้ได้เพียงเพราะ...มันอยู่ลึกเกินไป...

“ผมมาซื้อของครับ”

ลูกชายเขาพูดจบแล้วก็หันไปด้านหลังซึ่งชักนำสายตาของเขาให้ไปพบกับเด็กหนุ่มอีกคน คนที่เคยเจอเมื่อหลายเดือนก่อน

“คุณพ่อ ทำอะไรอยู่ครับ”

เสียงทุ้มของหนุ่มอีกคนเรียกสายตาของทุกคนให้มองไปตรงนั้น นายซินแอบแปลกใจกับใบหน้าที่ถอดแบบไอ้แว่นออกมาอย่างกับแกะ เพียงแต่คนๆนั้นมีรูปร่างที่สูงใหญ่กว่าน่าจะเพราะการออกกำลังกาย นายซินเดินมาหาคนข้างกายที่มีใบหน้าซีดเผือด มันแตะไหล่เรียกหมอผู้พึ่งจะได้สติไหว้ขอโทษชายคนนั้นอีกครั้งแล้วหันหลังกลับพร้อมกับดึงแขนนายซินออกมา

“ขอตัวก่อนนะครับ”

“พี่บีม นั่นพี่บีมใช่ไหม”

เป็นเสียงของหนึ่งหนุ่มที่ดังมาจากข้างหลัง ใครคนนั้นคือน้องชายต่างแม่ของแว่น...น้องเบสท์ มันจำได้ในครั้งแรกที่เห็นแม้จะไม่ได้เจอกันมานานเกือบยี่สิบปี เพี้ยนก้มหน้านิ่งแล้วเดินออกไปโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองแต่กลับมีอีกเสียงเรียกไว้ก่อน

“น้องเรียกทำไมเธอไม่หันมา”

ไอ้บีมแค่นยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง คนเป็นพ่อคนนั้นไม่ได้อยากจะแนะนำมันที่ดูแย่กว่าไปทุกด้านให้น้องรู้จักเสียด้วยซ้ำแต่ยังกล้าให้ลูกรักตัวเองมานับมันเป็นพี่อีก มันหันไปมองหน้าน้องชายของตนพลางคิดว่าพ่อคนนั้นเขาจะรู้สึกแย่ไหมนะที่ลูกชายคนโปรดดันโตมาหน้าตาเหมือนมันอย่างกับแกะ

“พี่บีมจริงด้วย”

คนเป็นน้องชายเดินเข้ามาใกล้ เขามองหน้าไอ้แว่นแล้วบ่นพึมพำ

“ถ้าผมใส่แว่นนี่เราแฝดกันชัดๆเลยนะ”

น้องชายคนนั้นหัวเราะได้สดใสเสมอ มันยิ้มให้คนเป็นน้องแล้วเอ่ยถามด้วยความยากลำบากเพราะมีสายตาของคนเป็นพ่อมองอยู่

“เป็นไงบ้าง”

น้องชายของมันยิ้มกว้างก่อนจะตอบ

“สบายดีครับ แล้วพี่เป็นยังไงบ้าง”

แว่นมองหน้าคนเป็นน้องชายอย่างไม่เข้าใจนัก

“สบายดีครับ”

พี่ชายพูดแล้วยิ้มน้อยๆอย่างกำลังฝืนใจ คนเป็นพ่อไม่ชอบใจสีหน้าของลูกชายคนโตเสียเหลือเกินมันเหมือนกับหมอกำลังสะกิดแผลใจคนเป็นพ่ออีกครา พ่อกำลังคิดว่าเด็กคนนั้นไม่ได้ยอมรับในตัวพ่อหรือน้องชายเพียงนิด นายซินเห็นท่าทางไม่ดีของแว่นทำให้มันใจไม่ดีเอาเสียเลย ครั้งแรกที่เห็นมันยังเป็นคนนอก แต่ตอนนี้เจ้าชายเป็นของมันแล้ว... มันควรจะทำอะไรบ้าง… 

“บีมครับ”

แต่เพราะนิสัยส่วนตัวของมันก็ทำได้แค่เรียกและแตะไหล่เบาๆให้คนที่ยืนเงียบอยู่ได้พูดอะไรบ้าง หมอหันมายิ้มให้คนข้างๆอย่างจะกำลังบอกว่าไม่เป็นไร แต่มีอีกเสียงแทรกเข้ามาเสียก่อน

“พี่น้องเขากำลังคุยกันอยู่ เธอช่วยมีมารยาทหน่อย”

พ่อผู้นั้นกำลังไม่ชอบใจที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งเรียกรอยยิ้มของลูกชายตัวเองได้ ไม่พอใจที่เด็กท่าทางเหมือนกุ๊ยในความคิดของตนมายุ่งกับลูกชาย 

“พี่มาทำอะไร”

น้องชายเอ่ยเพื่อทำลายบรรยากาศ หมอมองเด็กหนุ่มที่ปฏิบัติตัวได้เป็นธรรมชาติจนเกินไป
 
“ผมมาซื้ออาหารให้แมวครับ”   

เพียงแค่ถ้อยคำสรรพนามที่บ่งบอกความเหินห่าง ชายที่สูงอายุที่สุดถึงกับต้องเอ่ยปากเสียงดุ

“เธออย่ามาพูดจาแบบนี้ใส่น้องนะ!”

ลำพังแค่ลูกชายทำตัวเหินห่างกับตนคนเป็นพ่อก็รู้สึกแย่พออยู่แล้ว ลูกชายคนโตที่แสนดื้อยังมาทำตัวบ้าๆแบบนี้กับน้องชายในสายเลือดอีก คนเป็นพ่อที่เห็นใบหน้าก้มต่ำของลูกชายก็ได้รู้ว่าตัวเอง...ทำพลาดไปอีกแล้ว...

นายซินผู้ไม่เคยเข้าใกล้ความกดดันขนาดนี้ในชีวิตปิดปากเงียบสนิทแต่อดรนทนไม่ไหวจนต้องดึงมือขาวๆออกมาจากที่ตรงนั้น  โดยไม่ได้สนใจรถเข็นที่จอดอยู่ด้วยซ้ำแต่นั่นยิ่งเพิ่มแรงโมโหให้คนเป็นพ่อ 

“เธอมีสิทธิ์อะไรมาดึงลูกฉันออกไป”

ถ้าเป็นเมื่อหลายปีก่อนแว่นอาจจะหันไปเถียงกันให้เจ็บไปข้างแล้วค่อยเดินออกไป แต่มันรู้แล้วว่าไอ้ความดื้อรั้นนั่นไม่ได้ช่วยอะไรเพราะมันไม่เคยเข้าใจว่าผู้เป็นพ่อต้องการอะไรจากตน มันจึงเลือกที่จะเงียบมาตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย แต่เหตุการณ์ครั้งนี้ก็ทำให้มันรู้ว่าความเงียบก็ไม่ได้ช่วยอะไรเหมือนกัน แว่นหันหน้าไปหาคนเป็นพ่อแล้วไหว้ก่อนจะขอตัวกลับ ซึ่งความนอบน้อมนั่นก็คงไม่ได้ช่วยอะไรเช่นครั้งก่อน

“เห็นฉันอย่างกับเห็นผี แล้วจะรีบกลับไปกับเด็กเหลือขอแบบนั้นสินะ”

ไอ้ซินยอมรับเลยว่านอกจากไอ้แว่นแล้วพ่อของแว่นเป็นคนที่สามารถที่ทำให้มันรู้สึกโกรธได้ แต่มันรู้ว่าคนที่บีบมือมันอยู่ก็คงรู้สึกแย่ไม่แพ้กัน

“ถ้าจะเลือกคบเพื่อนก็ควรเลือกให้มันดีหน่อย เอาคนแบบนั้นมาเป็นเพื่อนเธอถึงได้ย่ำอยู่กับที่”

ชายแก่ผู้นั้นยืนกอดอกพูดนิ่ง ผู้เป็นน้องทำได้แค่เงียบและมองมาทางพี่ชายที่เหมือนจะยืนไม่อยู่จนอีกคนต้องโอบไหล่ไว้ แว่นรู้สึกอ่อนแอกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาในชีวิตเหตุผลแรกคงเพราะขีดจำกัดมันได้หมดลงแล้ว และเหตุผลสำคัญที่สองคือ ...เพราะมันมีที่ให้พึ่งพิงพอที่จะแสดงความอ่อนแออกมาแล้ว แต่ท่าทางแบบนั้นของลูกชายคนโตยิ่งทำให้ทุกอย่างดูแย่ขึ้นไปอีก

“ปล่อยมือจากลูกฉันซะ!”

จะบอกให้ก็ได้ว่าทุกครั้งที่คนเป็นพ่อเห็นข่าวบัดสีของเด็กคนข้างหน้ากับลูกชายตนตามอินเตอร์เน็ตหรือหนังสือที่แม่บ้านสรรหามาให้ดูเขาแทบอยากจะกระชากลูกชายออกมาจากเด็กคนตรงหน้าจนแทบบ้า แต่ก็ทำได้แค่บอกตัวเองว่ามันคงเป็นเรื่องเข้าใจผิด ลูกเขาคงเลือกคบเพื่อแย่ๆอย่างเคย แต่คราวนี้เขาเห็นจริงๆว่าข่าวนั่นมีมูลความจริงอยู่เต็มร้อย ไม่มีเพื่อนที่ไหนเขามองตากันจับมือหรือโอบไหล่กันแบบนั้นแน่ นายซินมองพ่อผู้โกรธเกรี้ยว มันไม่อยากให้แว่นมีปัญหามากไปกว่านี้  แต่ถ้าจะให้มันปล่อยมือตามคำสั่งนั่นมันก็คงทำไม่ได้ เพราะไหล่ของอีกคนสั่นเสียจนกลัวว่าถ้าปล่อยไปเจ้าชายของมันจะหายไป

“ฉันบอกให้ปล่อย!”

พ่อผู้นั้นย่างเข้ามาดึงไหล่ลูกชายออก แว่นไม่ได้ขืนตัวมันปล่อยตัวไปตามแรงของชายแก่ มือที่เกาะอยู่บนไหล่มันดูเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา แต่ความทรงจำแย่ๆทั้งหลายกลับไม่ได้หายไปด้วย หมอทำได้แค่ก้มหน้าและพูดอะไรเพียงบางเบา

“ปล่อยผมไปเถอะ...ผมขอร้อง...”

     แล้วมันก็คว้ามืออีกคนเดินออกไป น้องชายผู้ทราบถึงความสัมพันธ์มึนตึงของพ่อและผู้เป็นพี่พยายามทำตัวให้ปกติเป็นที่สุดโดยการพาพ่อที่ยืนนิ่งเงียบเสียจนน่ากลัวกลับไปที่รถ ไม่มีใครรู้หรอกว่าการที่รู้ว่าตัวเองมีพี่ชายแสนเท่ห์ในความคิดคนนึงเป็นไอดอลแต่ไม่มีโอกาสที่จะได้พบเป็นอย่างไร เพราะแม่ของเบสท์เองห้ามมาเจอพี่ตั้งแต่มีเรื่องกันตอนเด็ก น้องชายไม่เคยโกรธพี่ชายแม้เพียงครั้งเดียว ทุกๆครั้งที่พ่อกลับมาจากบ้านพี่บีมของมัน พ่อมักจะเข้าไปขลุกตัวอยู่ในห้องทำงานเงียบๆมันในตอนเด็กจะเข้าไปแอบถามทุกครั้งว่าพี่เขาเป็นอย่างไรบ้าง พี่ชายที่เป็นแชมป์ฟุตบอลตอนประถม พี่ชายที่มีเรื่องกับเด็กช่างตอนมัธยม พี่ชายที่อาละวาดเสียจนคุณพ่อกลับมาปวดหัวได้ สิ่งสุดท้ายที่มันรู้ก่อนไปเรียนต่อคือพี่ชายเป็นหมอ ทุกอย่างที่มันรู้ก็ล้วนมาจากพ่อผู้นี้เอง เวลาที่พ่อพูดถึงพี่พ่อมักจะทำเสียงเหมือนเหนื่อยเต็มทนทั้งๆที่ยิ้มไปด้วยเล่าไปด้วยอย่างภูมิใจกับวีรกรรมลูกชายอย่างเต็มอก เบสท์ผู้ที่ทำได้แค่นั่งมองทุกอย่างดูออกว่าสาเหตุของความมึนตึงของทั้งคู่มาจากนิสัยดื้อรั้นและเรียกร้องความสนใจที่เหมือนกัน พี่ชายผู้ที่รู้สึกเหมือนโดนทอดทิ้งเรียกร้องความสนใจโดยการทำตัวแย่ๆลามไปถึงการทำตัวห่างเหินอย่างเห็นได้ชัด ส่วนผู้เป็นพ่อก็เรียกร้องความสนใจโดยการดุด่าเพราะเชื่อว่าการที่ทำให้ลูกเชื่อฟังและกลัวตัวเองได้เป็นการเรียกความมั่นใจของความเป็นพ่ออีกทางหนึ่ง แต่ผลที่ออกมากลับแย่สุดๆและดูท่าทุกอย่างจะแย่ยิ่งขึ้นเมื่อพ่อที่นั่งเงียบมานานบอกให้เบสท์เลี้ยวรถไปที่บ้านหลังเล็กย่านชานเมือง บ้านที่คุณนายแม่ของพี่ชายอาศัยอยู่ พ่อเล่าเรื่องข่าวลูกชายที่มีความสัมพันธ์กับเด็กผู้ชายอีกคนให้แม่ผู้แสนใจดีและเท่ห์ในสายตาเบสท์ได้ฟัง แม่ผู้นั้นทำได้แค่เงียบและไม่พูดอะไรนอกเสียจากบอกว่า แม่เคยเห็นเด็กผู้ชายหัวเกรียนคนนั้นอยู่บ่อยเพราะเขามักจะมาส่งลูกชายเกือบทุกครั้งที่มีวันหยุด ในที่สุดพ่อก็ขุดหลักฐานออกมาให้เห็นผ่านอุปกรณ์ไอทีเครื่องที่เก็บรูปต่างๆไว้มากมาย รวมถึงรูปถ่ายที่เป็นข่าวของลูกชายตนกับเด็กคนนั้น...

ที่พ่อทำเพียงเพราะอยากจะดึงพี่ชายออกมาจากเด็กคนนั้นที่รูปลักษณ์ภายนอกดูไม่เป็นผู้ดีแต่พ่อลืมไปว่ากำลังดึงหัวใจของใครมาด้วย และเบสท์เองก็ทำได้แค่มองอีกแล้ว…

[zearet17]

คืนวันนี้คุณนายแม่โทรมาหาลูกชายด้วยน้ำเสียงที่นิ่งกว่าที่เคย แม่บอกว่าพรุ่งนี้อยากจะเจอมันพร้อมกับเจ้าหญิงของมัน แว่นนอนไม่หลับทั้งคืนและพลอยทำให้อีกคนนอนไม่หลับด้วย นายซินลูบแก้มตอบแบบผู้ชายอย่างเบามือ แว่นยกมือขึ้นมาจับมือใหญ่ไว้แล้วมองใบหน้าหล่อเหลานั่นนิ่งมันพอจะเดาออกว่าพ่อผู้นั้นไปพูดอะไรบ้างเพราะรู้มันถึงไม่สบายใจเอาเสียเลย

“ไม่ได้นอนมากี่วันแล้ว”

นายซินโอบอีกคนเข้ามาชิดตัวแล้วค่อยถาม เจ้าชายของมันผอมลงจนเห็นได้ชัด

“ก็นอนทุกวัน”

มือเบสขมวดคิ้วกับคำโกหกแต่มันรู้ว่านั่นคือการโกหกเพื่อทำให้มันสบายใจ...แต่มันกลับไม่เคยสบายใจเลย

“เรื่องวันนี้ผมขอโทษนะ ที่อยู่ๆก็ดึงตัวออกมา”

นายซินรู้สึกผิดต่อเรื่องเมื่อเย็นแต่มันก็ไม่รู้จริงๆว่าตอนนั้นตัวเองต้องทำอย่างไร แว่นส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะซุกตัวเข้ากับอกอีกคน  นายซินกระชับอ้อมกอดให้แน่นแล้วใช้มือลูบหลังอุ่นเบาๆซ้ำๆจนคนในอ้อมกอดเข้าสู่ห้วงนิทรา มันไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้อะไรจะเกิดขึ้น เรื่องราวจะบานปลายไปแค่ไหน แต่ที่มันจะทำคือมันจะไม่ทำให้อีกคนเดือดร้อนเพราะมันเด็ดขาด เมื่อเวลานัดมาถึงบีมรู้ดีว่าที่เห็นเจ้าหญิงของมันนิ่งเงียบแบบนั้นความจริงในใจคงกระวนกระวายอยู่ไม่น้อย ท่ามกลางลมเย็นที่พัดผ่านไปในขณะที่มันขับรถคันเดิม...นายซินรู้สึกว่ากำลังถูกเจ้าชายกอดแน่นกว่าเคย...
    ลางสังหรณ์ของนายซินมันจะตรงเสมอนอกจากแม่ของแว่นแล้วพ่อของแว่นและน้องชายก็อยู่กันครบ มันไหว้ทุกคนอย่างเคยแต่ไม่มีใครสักคนที่จะรับไหว้มัน ท่ามกลางความเงียบและอึดอัดนายซินไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรมากไปกว่าสิ่งที่จะทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆเดือดร้อน มันพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดเพราะมันไม่อยากให้เจ้าชายของมันหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

“บอกฉันมาว่าพวกเธอเป็นอะไรกัน”

เป็นพ่อที่เปิดประเด็นขึ้นมาก่อนคุณนายแม่ทำแค่มองพวกมันนิ่งอย่างไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แว่นเม้มปากแน่นแต่ไม่พูดอะไรสักคำ นายซินอยากจะดึงคนข้างๆมากอดแรงๆแต่ในสถานการณ์ตอนนี้ แม้แต่จะมองหน้ากันพวกมันยังทำไม่ได้

“ตอบมา!!!”

เสียงพ่อผู้นั้นดังขึ้นมากกว่าเดิมจนกลายเป็นเสียงตวาด แว่นสะดุ้งและก้มหน้าลงไปนายซินยังนั่งตัวตรงและตอบคำถามนั่นอย่างสุภาพ

“ผมรักบีมครับ”

มันเชื่อว่าการโกหกไม่เคยได้อะไรที่ดีกลับมา แต่คำว่ารักที่มันเก็บไว้ให้อีกคนถูกเอามาใช้ในยามที่เหมาะควรแล้วหรือคนเป็นพ่อยิ้มเยาะกับคำตอบนั่น

“เลิกคบกับเขาซะ  อนาคตเธอยังอีกไกล”

ประโยคนั้นชายสูงอายุหันมาบอกลูกชายตน เขาตรงไปตรงมาเสียจนลูกชายคนเล็กรู้สึกแปลกใจ แต่กับความรู้สึกอื่นของพ่อกลับไม่เคยบอกมันตรงๆกับพี่เลยเพียงครั้ง  ครั้งนี้เบสท์รู้ว่าพ่อเป็นห่วงพี่ชายมากกว่าทุกครั้งและกำลังทำลายความรู้สึกพี่มากกว่าทุกครั้งด้วย พี่ชายคนนั้นเงยหน้าที่เคร่งเครียดขึ้นมา ตาของแว่นแดงจนน่ากลัวแต่พี่ก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นเคย

“เธอต้องเลิกกับเขา!!!”

พ่อผู้นั้นยื่นคำขาดนายซินเหลือบมองอีกคนที่มองไปข้างหน้านิ่งนัยน์ตาของหมอสะท้อนคนเป็นแม่เพียงคนเดียว  นั่นยิ่งทำให้พ่อโกรธมากขึ้น

“เธอบอกให้ลูกเลิกกับเด็กนั่นซะ”

นายซินกำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว เพราะมันรู้ดีอยู่แล้วว่าถ้าเพียงแม่ผู้แสนดีนั่นพูดออกมาแค่คำเดียวกำแพงของพวกมันทั้งคู่จะทลายลง 

“ถือว่าทำเพื่อแม่นะ”

และแล้วในที่สุด...แม้จะฟังเพลงที่เศร้าอีกมากแค่ไหนก็คงไม่เทียบเท่าความรู้สึกตอนนี้อยู่ดี เสียงคุณนายแม่สั่น แว่นที่รักแม่มากกว่าตัวเอ็งหลายล้านเท่ายื่นคำขาดทั้งๆที่เสียงตัวเองก็สั่นไม่แพ้กัน

“ครับ  ผมจะเลิก ”

นายซินรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังดูละครฉากหนึ่งแต่เป็นละครที่มันมีส่วนร่วม มันรู้สึกจุกจนพูดไม่ออก มันเข้าใจเจ้าชายของมันดีเป็นที่สุด แว่นรักแม่เหมือนที่มันรักพ่อกับแม่มัน ถ้าครอบครัวมันต้องการอย่างที่ครอบครัวนี้ต้องการมันก็คงทำเช่นเดียวกัน...มันคงเลิกกับแว่น แต่ทำไมมันกลับรู้สึกว่าถ้าทำแบบนั้นมันคงเป็นคนที่ไม่มีความสุขเสียเองถ้าครอบครัวมีความสุขแล้วมันควรต้องมีความสุขสิ...ไม่เท่าเทียมกันเอาเสียเลย นายซินมองคนข้างๆที่นั่งก้มหน้านิ่งก่อนจะไหว้ลาผู้ใหญ่โดยที่เขาไม่ได้เหลือบมอง มันเลือกที่จะเดินออกมาเงียบๆทั้งที่วูบโหวงอย่างไม่เชื่อตนเองว่าทุกอย่างเมื่อครู่คือความจริง จนกระทั่งมันเดินมาถึงรถคันเดิมเมื่อไหร่ไม่รู้ มันอยากขอให้ครั้งนี้เป็นการโกหกของแว่นอีกครั้งก็ได้...ครั้งนี้มันจะยอมเชื่อ

“เดี๋ยว!!!”

แว่นตะโกนเสียงดัง  นายซินไม่กล้าหันไปมองหน้าอีกคนเสียด้วยซ้ำเพราะมันอยากรีบบิดรถฝ่าลมออกไปแล้วตื่นขึ้นมาบนเตียงที่มันกอดอีกคนไว้ ขอให้ทุกอย่างเป็นแค่ฝันในฝันนั้นอีกคนส่งเสียงแผ่วเบามาให้

“ซินอย่าขับรถเร็วนะ บีมขอร้อง”

ขอร้องด้วยเรียกแทนตัวเองด้วยชื่ออย่างนั้นหรือ...นายซินหันกลับไปมองคนที่กำลังแกล้งทำตัวให้เข้มแข็ง แต่สีหน้ากลับแย่และดวงตาแดงก่ำ แว่นคงไม่อยากให้คนเป็นแม่เห็นน้ำตาของมัน นายซินที่เจ็บจนพูดอะไรไม่ออกค่อยๆถอยตัวออกมาจากที่ตรงนั้น หมอลุกก้มหน้าต่ำแล้วดึงชายเสื้อของอีกคนไว้แน่นไว้ก่อนจะพูดคำบางคำที่มันนึกไม่ถึง

“รักนะครับ”

นายซินไม่เคยคิดว่าหมอจะขี้โกงขนาดนี้มาก่อนเลย มันฝืนยิ้มให้อีกคนในที่สุด รู้ไหมว่ามันภูมิใจแค่ไหนที่มันทำให้ผู้ชายเพี้ยนๆร้องไห้ได้อีกรอบ มือเบสดึงหมวกกันน็อคอีกอันที่อีกคนสวมประจำ มันบรรจงสวมให้อีกคนอย่างเบามือ อย่างน้อยน้ำตาที่เพี้ยนไม่อยากให้แม่เห็นก็คงจะไหลต่อไปใต้หมวกใบนี้...

“รักบีม”

นั่นคือคำสุดท้ายที่นายซินอยากจะพูดออกไป แว่นเบิกตากว้างก่อนจะจับท่อนแขนอีกคนไว้แน่น มือของแว่นสั่นจนน่ากลัว นายซินทำได้เพียงยิ้มให้อย่างเคยแต่ครั้งนี้ต่างจากทุกครั้ง เพราะมันเป็น...รอยยิ้มเปื้อนน้ำตา...

“ทำ...ไมวะ”

เสียงแหบแห้งของคนตรงหน้าดังออกมาอย่างขาดห้วง นายซินหยิบหมวกกันน็อคอีกใบที่มีลักษณะเหมือนกันทุกประการขึ้นสวมแล้วสตาร์ทรถออกไปในที่สุด แว่นมองตามแผ่นหลังที่คุ้นเคยจนลับสายตาไป มันนั่งยองๆลงบนพื้นอย่างไม่ได้ใส่ใจว่าประตูบ้านยังเปิดอยู่ ไม่ได้ใส่ใจว่าคนที่เดินผ่านไปมาจะว่าอย่างไรกับไอ้บ้าที่นั่งสวมหมวกกันน็อค มันแค่นั่งลงและก้มหน้าให้ชิดกับอกตัวเองที่สุด ปล่อยให้มือสองข้างขยุ้มกางเกงตัวเองอย่างช่วยไม่ได้และปล่อยให้เวลาหมุนไปเรื่อยๆพร้อมกับน้ำตาที่ไม่ไหลออกมาสักหยด...แต่หัวใจกลับเต้นหนึบจนมันต้องกัดฟันไว้เพราะมันปวดจนเกินไป

“บีม...บีมลูก”

ไม่ใช่ว่ามันไม่อยากขานรับที่แม่เรียก แต่แว่นรู้สึกว่ากรามตัวเองหนักและน้ำลายมันเหนียวเกินกว่าที่จะขยับปากได้ แต่ถึงพูดไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว...

“...”

“เข้าไปข้างใน ข้างนอกแดดมันแรง”

“...”

ทำไมมันถึงไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันร้อนเลยนะ...


_____________________________________________________________________________________
TBC.

[becrazie]

 


คบกันแบ๊ววววววว

[maemix]

เขาเปิดใจให้กันแล้ว แต่กว่าจะคุยกันรู้เรื่อง เจ็บตัวก่อน
หมอบีมเป็นเจ้าชายที่โหดมาก ทำร้ายร่างกายซินสะช้ำหมดเลย
คู่นี้มันเพี้ยนพอกัน ซินมันชอบกวนให้บีมของขึ้น

[beautjang]

อยากจะกรีดร้องง 

แหม่ บทจะหวานกันนี่ ละลายเลย กริ๊บกริ๊วมาก

มาต่อไวๆ นะ ชอบเรื่องนี้มว๊ากกกก^^

[BeeRY]

กอดคนเขียนคืน
เพิ่งกลับจากค่ายก็ได้อ่านเจ้าชายบีมเลิฟๆกับนายซินซะแล้ว
น่ารักอ่ะ อยากอ่านเขาหวานๆกันอีก

[YMP]

 

[วัวพันปี]

เอเดนอาละวาดพีฟ้าหนักๆ

[Lonelyนู๋โรนลี่]

แย่ หมอกับซินเป็นแฟนกันแล้วววววว
สนใจเอเดนฟ้าเป็นอย่างมาก อยากอ่านจริงๆเลย
ส่วนอีกคู่เราไม่ได้เมนไว้เลย...//ประมาณไม่ได้อยู่ในสายตา//หนีย์

[robazine]

  เจ้าชาย.......โหหดไปนะไอ่เจ้าชายเพี้ยน

แต่น่ารัก...ให้อภัยได้ 

อยากจะ  บิ๊กสักทีสองที ......ฝากเอเดนไปละกันนะ 

[anchoviiz]

 

ใกล้จะได้อ่านตอนหวาน ๆ และ

[malula]

โถ ๆ ต่อยเองต้องมานั่งทำแผลเอง
แต่คนเจ็บก็คงคิดว่าคุ้มแหละ ได้แฟนมาทั้งคน

[❝CHŌN❞]

คู่เจ้าหญิงเจ้าชายเค้าน่ารักกันจริง
อยากจะเสกให้บิ๊กหายไปจากเรื่อง ฮ่าๆๆๆๆ
เอเดนอาละวาดหนักๆเลยจ้า

[PORSE]

เกลียดบิ๊กอ่ะ แงๆๆๆ(?)

[bun]

รู้ใจกันแล้วก็รักกันให้มาก ๆ นะ

[kms]

โหหหหห ไอ้พี่ฟ้ายังไปต่อกะนังบิ้กเหรอเนี้ย แบนนนนนนนนนนน

[greenapple]

แปะไว้ก่อนน้าาาาา
คืนนี้หลับฝันดีค่ะ
 

[sweetbasil]

เขียนคู่ไหนมาก็อ่านทุกคู่ ชอบทุกคู่เลย
หมอโจ้จะมีคู่แล้ว
ตอนนี้หมอบีมน่ารักอ่ะ นายทนได้ไงนายซิน

[NOoTuNE]

 

ขอโบกกะโหลกมันคนละที ก่อน เห็นไหมแค่มันคุยกันดีๆก็จบ ปร้าหล่ะเพลี้ยเพลีย ไอ้พวกเพี้ยนทั้งคู่ แต่แลดูแล้ว อินังหมอบีมคงเสร็จเจ้าหญิงซินในไม่ช้านี้ เพราะเจ้าหญิงเค้ามือไวมากแล้วอิหมอบีมก็พอเค้าสู่โหมดห้วงรัก ก็อ่อนย้วย เป็นขี้ผึ้งลนไฟ ไม่เหลือคาบตอนมันโกรธเลย ยอมเจ้าหญิงตอดตลอดดดด 

วู้ววววววว ดีใจที่ยังมีมาเรื่อยยยยยยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[toshika]

เจ้าชายเจ้าหญิงนี่เค้าน่ารักนะ ดูมุ้งมิ๊งแบบโฉดๆ โหดๆ

ใครก็ได้เอาอิบิ๊กไปเก็บที รำคาญ เบื่อมัน

น้องเอเดน จัดการอิบิ๊กทีสิคะ เอาพี่ฟ้ากลับมาครอบครองเร็ว 555555555

[ReiSei]

    ทำไมวันนี้นายซินน่ารักจังเลยยย
เอเดนอาละวาดพี่ฟ้าหนัก ๆ เลย  หมั่นไส้บิ๊ก พาลไปถึงพี่ฟ้าด้วย ฮึ

[quiicheh.]

เอเดนน่ารักแง้ะ ._.
โอ้ยยยยยยยยเรียนแพทย์ได้เป็นหมอเรียนอะไรหนอได้เป็นแฟนนางซิน ขยันทำบีมเขินอยู่ได้

[MZter]

คนเขียนจะทำให้คนอ่านเป็นเบาหวาน

ปล.รู้สึกคันทีน แยากกระโดดถีบไอ้พี่ฟ้า (สาธุ!! ภาวนาขอให้โดนเด็กกดเข้าสักวัน)

ปล.2 ทำไมแค่ได้ยินชื่อบิ้กก็หงุดหงิดแล้วฟระ กระโดดถีบแม่...งงงง

[double9JH]

กว่าจะคบกันได้

ซินช้ำไปทั้งตัวเลย 5555555

[แป้งข้าวหมาก]

กรีดร้อง...อร๊ายยยยยยย....เค้าคบกันแล้ววววว
ชอบเวลาหมอเขินมากอ่ะ น่ารัก ส่วนนายซินนี่มือไวนะยะ
เดี๋ยวหมอช็อคตายล่ะแย่เลย 
 
อ้อ ส่วนนังบิ๊กเอามันไปเก็บ   

  คนเขียน

[greenapple]

หวานซะ
ทำเราแทบละลาย
ชอบน้องซินตอนนี้มากกกก
น่ารักที่สุด
อยากยลโฉมเจ้าหญิงง่ะ
ทำไงดี
จัดคิวให้วงเจ้าหญิงมาเล่นคอนเสิร์ต
แถวบ้านนอกตจว.บ้างจิ
จะไม่ลืมพระคุณเรยยยยย