หัวข้อ: ||*Hardcore Cinderella*||เจ้าชายและนายซิน [ประกาศรวมเล่ม หน้า 23 :D]

[malula]

จะว่าไปบิ๊กก็น่าสงสารนะ รักแล้วมัวแต่เก็บเงียบ เลยต้องซดแห้ว ทำใจแล้วเดินหน้าหาคนใหม่ดีกว่า
หมอบีมยังเพี้ยนไม่หยุด ซินชอบของแปลก

เธอผู้รู้ว่าน้องเขยผู้มีรสนิยมแบบใด กำลังตื่นเต้น  แต่พอเห็นแม่ยายยิ้มกว้างพร้อมน้ำตาเธอก็ถึงกับพูดไม่ออก   

ตรงนี้ต้องเป็นน้องสามี และแม่สามีจ้ะ
จะเรียกน้องเขย ก็ต่อเมื่อ คนนั้นเป็นสามีของน้องสาว
จะเรียกแม่ยาย ก็ต่อเมื่อ คนนั้นเป็นแม่ของภรรยา

[soul love]

เพี้ยนเครียด เพี้ยนฮา เพี้ยนน่ารัก

[MZter]

แบบนี้มันต้องจับมัดขึงติดเตียงแล้วซิน
ไอ้หมอ ตรีนกระตุ้กได้ไม่รู้เวล่ำเวลาจริงๆ

[toshika]

หมอยังคงเกรียนๆรั่วๆเหมือนเดิม555555

[แป้งข้าวหมาก]

อีก 2 เดือน ฮัดช่า....สู้ว้อยนายซิน
 

[~มือวางอันดับ1~]

  บีม น่ารักมากๆๅๆๆ ที่สุดในโลกนี้

[zearet17]

จะว่าไปบิ๊กก็น่าสงสารนะ รักแล้วมัวแต่เก็บเงียบ เลยต้องซดแห้ว ทำใจแล้วเดินหน้าหาคนใหม่ดีกว่า
หมอบีมยังเพี้ยนไม่หยุด ซินชอบของแปลก

เธอผู้รู้ว่าน้องเขยผู้มีรสนิยมแบบใด กำลังตื่นเต้น  แต่พอเห็นแม่ยายยิ้มกว้างพร้อมน้ำตาเธอก็ถึงกับพูดไม่ออก   

ตรงนี้ต้องเป็นน้องสามี และแม่สามีจ้ะ
จะเรียกน้องเขย ก็ต่อเมื่อ คนนั้นเป็นสามีของน้องสาว
จะเรียกแม่ยาย ก็ต่อเมื่อ คนนั้นเป็นแม่ของภรรยา

เฮือก.........จริงด้วย!!!
แก้แล้วค้าบ

ขอบคุณคุณมะลูละเป็นอย่างสูง (อย่าบอกนะว่าอ่านชื่อผิดอีก )
มีประโยคไหนที่เห็นว่ามันเพี้ยนๆ ทักท้วงได้ฮะ

กอด

คิดถึง
จะจบแร๊วววว
อย่าแกล้งกันน้าาาาาา
รออยู่
 
 

ใครแกล้งคุณแอปเปิ้ลเขียว.....ไหน   บอกมา!!!
เดี๋ยวเราไปจัดการให้

ปล.เราลงช้าไปวันนึงแหละ   

[bun]

บีมจะต่อจนเรียนเฉพาะทางจบเลยเหรอ
กว่าจะถึงวันนั้นซินคงอกแตกตายพอดี

[Lonelyนู๋โรนลี่]

ทำค้างนะคนเขียนนน
โธ่ๆๆ จะได้กันแล้วเชียว ฟฟฟฟฟ
ตกลงพี่ไวท์แกมีแฟนเป็นผู้หญิงสินะ(เสียดายนิดๆ//เอ๊ะ)

[DoubleBass]

อย่างฮาเลย ชอบมากเลยจ้า
จะรอติดตามต่อไปอย่างเหนียวแน่น~~~~*

[no.fourth]

5555555555 น้องแว่น ฟินกำลังได้ที่ละ มาชะงักกะลูกถีบนี่ละ

[greenapple]

หมอนี่นะ
ทั้งโหด ฮา น่ารัก 
ทำเอาหมั่นไส้ไม่ลง
แอบสงสารซิน
 

[ReiiHarem]

เค้าพากันเข้าบ้านแล้ว อิอิ

[kimlowbatt]

อ่านรวดเดียว คือชอบอ่ะ ชอบมากกกก
หมอบีมก็มึน ซินก็ซื่อ แต่พอเปลี่ยนโหมดดาร์คนิดหื่นหน่อย โอ๊ยยยย โคตรละลายกับซินเลย
เคยแทนหมอบีมที่ถูกทำให้เขิน พอบอกก้มหน้าชิดอก นี่ก็ทำตามตลอดที่อ่าน สรุป คือดีมากจริงๆ

ปล.นี่จิ้นฟ้าเอเดนนะ ไม่รู้สิอยากให้เอเดนเคะ 5555555555   

[TIKA_n]

น้องซิน คนซื่อ ใครถามอะไรก็ตอบไปตรง ๆ หมดเลย สมเป็นนายซินของเรา ตรงไปตรงมาดี
บิ๊ก ก็มีส่วนที่น่าสงสารเหมือนกัน รักซินมากจริง ๆ แต่ความประพฤติ กับวิธีที่ใช้มันแย่ไปหน่อย
แต่ยังไงนายซิน ก็ยังเห็นบิ๊กเป็นเพื่อนอยู่ กลับตัว กลับใจ แล้วเป็นเพื่อนที่ดีเหมือนเพื่อนออมจะดีกว่านะ
ฮานายซิน 'ไอ้แว่นโรคจิต' ช่างกล้าใช้นักนะ แหม๊ อยากให้พี่หมอบีมเห็นก่อนเปลี่ยนชื่อจริง ๆ
นายซินใช้คำว่า  'My Prince'  แล้วพี่หมอบีมใช้คำว่าอะไรอ่ะ 'My Princess' รึเปล่า 
พี่หมอบีม ได้เปิดตัวเป็นสะใภ้เต็มตัวแล้ว    ครอบครัวนายซินน่ารักมาก ๆ โดยเฉพาะคุณพ่อ
เรื่องบนเตียง อ่านไป กำลังเคลิ้ม กำลังลุ้น กำลังฟินแล้วเชียว เจอคำว่า ถีบ เข้าไป ฮามากอ่ะ  โถ นายซิน
พี่หมอบีม บอกรักด้วยลำแข้งตลอด ๆ เลยนะ แหม แต่ก็เข้าใจหรอก คนมันไม่เคยนิ รู้ว่า ต้องค่อยเป็นค่อยไป
แต่ค่อยเป็นค่อยไปยังไง ขนาดเรียนจบแถมต่ออีกสองสามปี มันก็นานไปหน่อยนะพี่หมอบีม เห็นใจซินเขาหน่อย
สรุปว่า สองเดือน ตามคำขาดนายซินใช่ป่ะเนี่ย  รอ ๆ ๆ อีกสองเดือน ทำใจนะพี่หมอบีม อิอิ 
รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณคนเขียนค่ะ 
 

[zearet17]

#16  ความสุข


“พ่อ!!!  เดี๋ยวววววววววววว”

เสียงไอ้แว่นผู้มีเลือดสีแดงฉานอาบไปทั่วหน้าดังไปทั่วโรงพยาบาล เมื่อพ่อผู้นั้นง้างหมัดเพื่อที่จะซัดกับลูกเขยอีกหมัด...หมายถึงเจ้าหญิงหัวเกรียนน่ะนะ แว่นกำลังกอดเอวผู้เป็นพ่อไว้แน่น พอๆกับเพื่อนโจ้และน้องชายที่ปรี่มากั้นผู้ชายสองคนออกจากกัน


                เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นหลังจากวันที่สารวัตรธงทำความเข้าใจกับพ่อของมันได้แล้ว ผลก็คือคุณพ่อผู้นั้นยอมเข้าใจ แต่ยอมเข้าใจกับยอมรับมันต่างกันโข... พ่อของแว่นลงทุนปลดเกษียณตัวเองจากบ้านหลังใหญ่พร้อมทั้งหอบผ้าหอบผ่อนมาปักหลักอยู่ที่บ้านกับคุณนายแม่อย่างถาวร ปากก็ว่าจะมาดูแลลูกแต่การกระทำของคุณพ่อคือมากีดกันชัดๆ กีที่แว่นยังได้รับอนุญาตให้กลับมาอยู่หอพักอีกครั้ง แต่จะมีราชรถสี่ล้อจากบ้านมารับกลับบ้านทุกวันที่หยุด  ซึ่งนั่นหมายความว่าโอกาสที่จะได้เจอกับนายซินมีเพียงวันที่เข้าเวร...แล้วจะให้เอาเวลาไหนไปอยู่ด้วยกันวะ... แต่ไอ้หมอเพี้ยนที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาหน่อยก็เริ่มเข้าใจปฏิกิริยาปากไม่ตรงกับใจของพ่อขึ้นมาบ้าง พอเห็นลุงแก่ๆที่พยายามเดินเข้ามาทำความสนิทสนมด้วยคำพูดที่ว่า

“พ่อว่า...อะ...เอ็ง...ควรจะ โว้ย!!!”

แล้วพ่อผู้นั้นก็เดินหนีไป แว่นก็รู้แล้วว่าเขากำลังพยายาม...มันจึงพยายามที่จะเข้าหาและเข้าใจเขาบ้าง ถ้าถามว่าพ่อลูกเขาเฮฮาปาร์ตี้ด้วยกันได้หรือยัง น้องเบสท์ผู้เฝ้าดูเหตุการณ์ตลอดมาบอกได้เลยว่าคงต้องใช้เวลาอีกมาก เพราะพ่อลูกคู่นี้ดื้อเหมือนกันไม่มีผิด เช่นอุบัติเหตุที่ทำให้พี่ชายเลือดอาบหน้านี่ก็เกิดจากความดื้อเช่นกัน

                      เมื่อเช้าไอ้แว่นมีเคสด่วนจึงรีบดิ่งออกมาจากบ้านด้วยไอ้แก่สองล้อที่เอากลับไปจอดไว้ตั้งแต่หลายเดือนที่แล้ว  ผู้เป็นพ่อที่พึ่งจะตื่นห้ามไม่ให้ไปแต่ครั้นจะให้คนขับรถไปส่ง ไอ้รถคันยาวคันงามก็กำลังป่วยอยู่ในศูนย์เช่นกัน  พอแว่นจะต่อสายถึงสารถีสุดหล่อที่ไม่ได้เจอกันเกือบเดือนก็ต้องลดมือลงจากโทรศัพท์มือถือ เพราะมองเห็นสีหน้าแย่ๆของพ่อตน จนแล้วจนรอดทางเดียวที่จะทำให้แว่นไปถึงโรงพยาบาลในยามเกือบหกโมงเช้าจากชานเมืองที่ไร้ซึ่งแท็กซี่ได้ก็คงไม่พ้นไอ้แก่อยู่ดี แว่นรีบไหว้ลาคนเป็นพ่อแล้วบิดไอ้แก่หน้าตั้งมาถึงโรงพยาบาลได้อย่างปลอดภัยเพราะถนนโล่งแถมได้ทรงผมตั้งๆแบบชาวร็อคมาด้วย  แต่พอขากลับนี่สิไม่รู้พี่แกทำอีท่าไหนถึงไถลตัวออกจากรถแล้วเอาหัวไปโหม่งกับขอบฟุตบาทได้ โชคดีที่รถบริเวณนั้นขับไม่เร็วนัก มิเช่นนั้นแว่นคงโดนล้อใหญ่ๆเหยียบซ้ำเป็นแน่  คุณหมอผู้ที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นานกลับมาอีกครั้งในฐานะผู้ป่วยอุบัติเหตุฉุกเฉิน พี่ๆกู้ภัยก็ใจดีเหลือเกินที่โทรเรียกทุกคนในรายชื่อโทรศัพท์ให้ ผลก็คือทำให้ทุกฝ่ายมาเจอกันโดนไม่ได้นัดหมาย...เวรแท้ๆ

    นายซินที่ได้รับโทรศัพท์จากเบอร์เจ้าชายแต่เป็นเสียงลุงที่ไหนไม่รู้รีบวิ่งออกมาจากห้องเรียนแลปที่กำลังมีสอบย่อยสำคัญอย่างไม่ฟังเสียงอาจารย์ที่ตะโกนไล่หลังมา พอๆกับพ่อ แม่ และน้องชายที่รีบฝ่าไฟแดงทุกแยกมาจากชานเมือง จะว่าโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่นายซินมาถึงก่อนเพราะอยู่ใกล้กว่า มันรีบวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินที่มีบางคนนอนทำหน้ายุ่งๆอยู่ แค่เห็นเลือดที่อาบเสื้อเชิ้ตสีขาวชุ่มนายซินผู้นิ่งเงียบก็แทบตะโกนออกมาไม่เป็นภาษาคน มันกำลังจะจับตัวอีกคนมากอดแต่หมอโจ้ผู้ที่กำลังเย็บแผลด้วยสีหน้าแย่ไม่ต่างกันยกมือห้ามไว้

“ไม่เป็นไรๆ”

แว่นที่นอนอยู่ยิ้มแล้วโบกมือไปมาให้เจ้าหญิงสุดหล่อ นายซินเห็นหัวที่เป็นแผลแตกกว้างแล้วแทบจะเป่าปี่แทน ไหนจะแผลถลอกปอกเปิกทั่วแผ่นหลังขาวนั่นอีก ไม่รวมถึงมือและแขนที่เป็นแผลเต็มไปหมด

“ไม่เป็นไรได้ไง!!!”

โอ้...แว่นอ้าปากหวอเพราะพึ่งเคยเห็นพ่อคนหล่อตวาด ก่อนจะยิ้มตาหยีแล้วบีบมืออีกคนเบาๆ

“เขาเรียกกรรมตามสนอง”

มันว่าเสียงแผ่วๆ นายซินเบิกตาเรียวๆนั่นกว้างแล้วตวาดอีกรอบ

“ยังจะมาพูดแบบนี้อีก!”

มันค่อยๆปรับลมหายใจเมื่อเห็นพยาบาลและคุณหมอสะดุ้งกันเป็นแถว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ส่งผลให้บรรยากาศดูกดดันอย่างเห็นได้ชัด

“ผมเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าขับไอ้แก่ออกถนนใหญ่”

นายซินมองแก้มข้างซ้ายของแว่นที่ถลอกเป็นปื้นแล้วถอนหายใจอีกรอบ

“ก็...”

แว่นกระอึกกระอัก ส่งผลให้อีกคนยิงคำถามต่อมาอย่างอดรนทนไม่ไหว

“แล้วหมวกกันน็อคที่ให้ไว้ไปไหน”

หน้าซีดๆของไอ้เพี้ยนสลดลงยิ่งกว่าเดิม มันยิ้มแหยก่อนจะตอบ

“ลืม...เมื่อเช้ารีบ”

คำตอบนั่นทำให้นายซินต้องตวาดอีกรอบ

“ถ้ารีบทำให้ไม่ให้ผมไปรับ!”

หมอย่นจมูกแล้วยิ้มพลางลูบมืออีกคนที่วางไว้ข้างเตียงไปด้วย

“ต่อยมึงไว้เยอะไง กรรมแม่งติดจรวด”

ตั้งแต่รู้จักกับไอ้แว่นเพี้ยนนี่มานายซินถอนหายใจเป็นล้านรอบได้แล้ว มันหลับตาสูดหายใจให้เต็มปอดแล้วอดไม่ได้ที่จะโบกหัวทุยๆข้างที่ไม่เจ็บนั่นไปเบาๆ อย่างไม่สะเทือนเส้นผมแม้แต่น้อย

“เธอทำอะไรลูกฉัน!”

แล้วไฉนท่านคุณพ่อถึงมาได้เวลานักก็ไม่รู้ เป็นอย่างที่เห็น...คนเป็นพ่อปรี่เข้ามาซัดอีกคนด้วยความเดือดดาล จนตัวสูงๆของนายซินถลาไปอีกทาง แว่นที่เป็นผู้ป่วยรีบกระโดดลงจากเตียงอย่างลืมตัว

“พ่อ!!! เดี๋ยวววววววววววว”

นั่นคือเหตุการณ์ในปัจจุบัน มันกอดเอวคนเป็นพ่อไว้แน่น หน้านายซินยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วเกินไป

“มึงทำแบบนี้ได้ไง!!!”

พ่อผู้นั้นพูดจาหยาบคายเสียแล้ว แม่ที่ยังยืนนิ่งระอากับนิสัยของพ่อลูกที่เหมือนกันไม่มีผิด นายซินที่ยังไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงถูกต่อยยังมีบางเรื่องที่ค้างคาใจ

“คุณปล่อยให้บีมออกมาแบบนั้นได้ยังไง ถ้าจะดูแลทำไมไม่ทำให้ดีกว่านี้”

บางทีคนเงียบๆที่น็อตหลุดก็อาจจะปากเสียมากกว่าคนที่โมโหแล้วหยาบคายก็ได้

“ไอ้เด็กเวร!!!”

พ่อผู้นั้นตะกายตัวออกจากอ้อมกอดลูก เพื่อจะไปฟัดกับนายซินที่ยืนหน้ายักษ์อยู่ตรงมุมห้อง

“แกร๊ง!!!”

คุณหมอเจ้าของไข้ที่ยืนนิ่งปล่อยบางอย่างลงถาดเหล็กอย่างเหลืออด แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบคม

“ไปรอด้านนอกด้วยครับ”

เพื่อนโจ้ที่เป็นลูกมืออยู่กรอกตาให้อย่างอิดหนาระอาใจก่อนจะไปลากคนป่วยที่เพี้ยนขึ้นเตียงเพื่อทำแผลต่อ

“ถ้าหัวกูเป็นรอยแผลเป็นแสดงว่ามึงเย็บไม่สวย”

ไอ้แว่นที่หน้าซีดเพราะเสียเลือดบ้าเยอะกล่าวกับเพื่อน

“เหี้ย...”

แม้จะมีหน้ากากอนามัยไอ้แว่นก็ได้ยินชัดว่าเพื่อนตัวเองสบถว่าอะไร บรรยากาศในห้องฉุกเฉินดูผ่อนคลายกว่าบรรยากาศมาคุด้านนอกอยู่เยอะ นายซินที่เริ่มใจเย็นไหว้คนเป็นแม่และพ่อ ซึ่งผู้เป็นพ่อเมินอย่างเห็นได้ชัด มันนั่งลงบนเก้าอี้สีฟ้าที่เรียงกันเป็นแถบตรงหน้าห้อง มือไอ้แว่นที่จับมือมันยังมีรอยเลือดอยู่เลย นายซินพึ่งรู้ว่าการนั่งก้มหน้าอย่างที่อีกคนชอบทำมันช่วยปกปิดความรู้สึกหลายๆอย่างได้ดีทีเดียว มันนั่งบีบมือตัวเองไปมาแล้วก้มหน้าอยู่อย่างนั้น

“บีมมันไม่เป็นไรหรอกลูก”

คนเป็นแม่เห็นท่าทางบางอย่างที่คุ้นตาจึงเดินเข้ามานั่งข้างๆ ท่าทางของเด็กคนนี้เหมือนลูกตัวเองยามไม่สบายใจ และเธอก็คิดว่านั่นเป็นเพราะเด็กสองคนนี้ผูกพันธุ์กันมากกว่าที่คิดจึงได้รับอิทธิพลของกันและกันมา เช่นเดียวกับลูกชายเธอที่แม้จะบ้าไปบ้างแต่ก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หมอของคุณนายแม่รู้แล้วว่าเวลาไหนควรเงียบ เวลาไหนควรพูด หรือแม้แต่ทำตัวอย่างไรถึงจะเป็นที่รัก เธอเอื้อมมือไปจับมือใหญ่ของอีกคนที่บีบกันแน่น

“แต่ก่อนมันบ้าจะตาย ซี่โครงหักยังเคยมีมาแล้ว”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นเช่นเดิม นายซินผู้แค่เห็นหน้าซีดๆของไอ้แว่นก็แทบอยากจะเป็นลม เอ่ยบางคำออกมาเสียงมันพร่าอย่างคนที่กำลังอดกลั้นเป็นอย่างมาก

“ผมขอโทษครับ”

คนเป็นแม่เลิกคิ้วให้กับคำขอโทษนั่น ก่อนจะละมือออกจากมือหนามาลูบหัวลูกชายคนใหม่แทน

“ขอโทษอะไร”

นายซินเงียบไปสักพัก ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆที่เดินเข้ามาใกล้มันจึงเอ่ยออกมา

“ขอโทษที่พูดไม่ดี”

คุณนายแม่เงยหน้ามองหน้าคนเป็นพ่อที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

“ถ้าจะขอโทษก็เงยหน้าขึ้นมาดีๆ”

เสียงทุ้มๆของชายแก่เอ่ยออกมาเพียงแค่นั้น ก่อนที่บางสิ่งอย่างจะดำเนินต่อไป เบสท์ผู้นั่งเงียบมองเหตุการณ์อึมครึมที่ผ่านมาหลายเดือนพอจะรู้แล้วว่าทางออกของทุกสิ่งกำลังขยายกว้างออกแล้ว ทางออกนั้นทอประกายสดใสเสียด้วย

“รบกวนญาติช่วยเซ็นเอกสารด้วยค่ะ”

พยาบาลสาวเดือนออกมาพบญาติของหมอแว่น เมื่อเห็นว่าคุณหมอจัดการกับบาดแผลทุกอย่างด้านในเสร็จแล้ว คนเป็นแม่ลุกแล้วเดินไปจัดการกับเรื่องต่างๆให้เรียบร้อย โจ้โผล่หน้ามาเห็นไอ้หล่ที่นั่งหน้าแย่อยู่ มันจึงกวักมือเรียกให้เข้าไปด้านใน

“ซิน หยิบแว่นให้หน่อย”

พอรู้ว่าใครมาไอ้เพี้ยนก็ใช้ทันที นายซินเดินไปใกล้ๆแล้วหยิบแว่นที่เบี้ยวและแตกนิดหน่อยส่งให้ ไอ้เพี้ยนที่เป็นมัมมี่ท่อนบนมองตาเรียวๆที่ช้ำอย่างเห็นได้ชัด

“ร้องไห้เหรอวะ”

มันถามคนที่ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า นายซินนั่งยองๆลงข้างเตียงเหมือนคนไม่มีแรงแล้วจับมือขาวไว้ประคองที่หน้าตัวเองก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง

“เฮ้อ...”

นายซินกดจูบฝ่ามือที่ได้กลิ่นเลือดจางๆ แล้วบอกด้วยเสียงที่เบา

“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ผมใจไม่ดี”

แว่นมองหัวเกรียนที่โผล่พ้นข้างเตียงขึ้นมาหน่อยพลางยิ้มแล้วกดปลายนิ้วชี้ที่แก้มอีกคนแรงๆ ก่อนจะส่งเสียงกวนประสาทออกมา

“คิดถึงกูอ่ะดิ”

นายซินหยัดตัวขึ้นมายืนโดยกุมมือที่เย็นนั่นแน่น

“มันใช่เวลาไหมครับ”

แว่นเบ้หน้าแล้วบ่นอุบอิบ

“มึงไม่โทรหากูเลย ไม่มาหากูด้วย มึงแม่งใจร้าย”

อันนี้แว่นมันพูดจริง หลายเดือนที่ผ่านมาพวกมันได้เจอกันน้อยลงมากกอรปกับนายซินมีงานที่ต่างจังหวัดบ่อย จะมีโผล่หน้ามาหาบ้างบางวันที่รู้ว่าแว่นอยู่เวร แต่ไอ้การคุยโทรศัพท์ของพวกที่เวลาไม่ตรงกันเป็นไปได้ยาก เพราะแว่นก็ชอบยัดโทรศัพท์ทิ้งไว้ในห้องพักนายซินก็ไม่ใช่เด็กที่ชอบเล่นมือถือเสียด้วย โปรแกรมแชทนั่นฝันไปเถอะ แว่นมองหน้าหล่อที่เริ่มจะหมดหล่อของอีกคนแล้วบ่นต่อ

“รู้ไหมที่กูล้มไปนี่ก็ความผิดมึงเลยนะ เพราะมึงให้แต่กูซ้อนไงกูเลยไม่ชิน”

นายซินยิ้มอ่อนๆให้แล้วลูบมือนั่นเบาๆพร้อมกับตอบรับ จะบอกว่ามันเสยท้ายจนแว่นล้มทั้งๆที่ไม่อยู่ในเหตุการณ์มันก็ยอมหมดแล้วตอนนี้

“ครับๆ”

แว่นหรุบตาลงต่ำแล้วพูดบางอย่างออกมา

“ที่จริงคือกูเหม่อ...เพราะมึงจริงๆนะ”

 “ครับ”

นายซินใช้มือที่ว่างตบที่หน้าผากอีกคนเบาๆไม่รู้มันจะดีใจหรือเสียใจดีที่ไอ้แว่นมันเพี้ยนได้ขนาดนี้

“ทำร้ายอีกแล้ว  เดี๋ยวให้พ่อซัดอีกหมัดหรอกมึง”

แว่นมองมุมปากที่ช้ำไปนิดหน่อย ยังถือว่าพ่อผู้นั้นยังคงยั้งมืออยู่แน่นอน นายซินมองหน้าซีดๆของคนรักแล้วถามบางอย่าง

“ที่ตีไปนี่เจ็บหรือไง”

แว่นส่ายหน้าพร้อมคำตอบ

“เปล่า”

“แต่ผมเจ็บนะ....”

คำตอบและสีหน้าของมือเบสทำให้แว่นใจกระตุกอย่างช่วยไม่ได้ มันบีบมือใหญ่ให้แน่นขึ้นก่อนจะสร้างความมั่นใจที่จะไม่ทำให้อีกคนเจ็บอีก 

“เออ...คราวหลังจะไม่ทำอีก สัญญาด้วยเกียรติลูกเสือสำรองเลย”

นายซินขมวดคิ้วให้กับคำสัญญาแบบเด็กประถม ก่อนจะหัวเราะจนตาเรียวนั่นหยี

“พวกมึงลืมกูอีกแล้ว”

พระราชาโจ้...บรรยากาศกำลังดีอยู่แล้วเชียว ขัดทำไมวะ! แว่นหันไปถลึงตาใส่เพื่อนที่พยักพเยิดไปทางชายแก่ที่ยืนมองอยู่หน้าห้อง

“แต่อย่าลืมเขาล่ะ”

ผู้เป็นพ่อยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่ที่เด็กอีกคนปรี่เขาไปหาลูกชายตัวเอง เขาพยายามที่จะกันพวกมันสองคนออกจากกกัน พยายามที่จะเข้าใจลูกตัวเองพร้อมๆกับพยายามที่จะแก้ตัวกับการกระทำทั้งหมด แต่รู้ไหม...หลายเดือนที่ผ่านมาไม่มีวันใดเลยที่ลูกชายจะหัวเราะให้กับเขาเช่นนั้น เด็กคนนั้นทำให้ลูกชายเขาเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ทำให้ลูกชายเขาคิดถึงได้ และที่สำคัญทำให้ลูกชายเขามีความสุขได้ ในฐานะที่เป็นผู้ชายเพียงแค่มองเขาก็รู้แล้วว่าเด็กหัวเกกรียนตัวสูงนั่นเป็นห่วงลูกชายเขาแค่ไหน เขาเป็นผู้ใหญ่พอที่จะรู้ว่าไม่ได้แพ้เด็กอีกคนแม้แต่น้อย เขาเพียงแต่วิ่งมาผิดทางเท่านั้นเอง  ถ้าจะกลับไปวิ่งอีกทางที่มันไม่ขรุขระ ไม่ทำร้ายใจใคร เขาแค่หวังว่าว่ามันก็คงไม่สายเกินไป แม่มองพ่อที่ยืนนิ่งอยู่ปราดเดียวก่อนจะตัดสินใจดึงแขนให้เดินตามเข้ามาในห้องสีขาว

“เจ็บไหมไอ้หมอ”

แม่ถามลูกชายของตนที่จวนจะมีงานมีการทำแล้วก็ยังสร้างเรื่องไม่หยุดหย่อน

“คุณนายแม่ฟาดเจ็บกว่าเยอะ”

มันว่าแล้วหัวเราะแหะๆ แม่จึงเอ็ดไป

“ยังจะมาพูดแบบนั้นอีก”

ก่อนที่เธอจะสะกิดให้พ่อพูดอะไรบ้าง

“จะ...เจ็บไหมลูก”

ผู้เป็นพ่อเห็นลูกชายยิ้มกว้างให้ด้วยแววตาสุกใสพลางส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย บางที...ทางออกของผู้เป็นพ่อก็คงกำลังขยายออกเช่นกัน...

[harumi]

 

[zearet17]

“แล้วเจ้าหญิงกับเจ้าชายก็อยู่ด้วยอย่างมีความสุข”

แว่นที่มีเจ้าหญิงตัวน้อยๆนั่งอยู่บนตักอ่านตอนจบของนิทานเรื่องนี้เป็นรอบที่ร้อย

“เย้!!! ”

แล้วสาวน้อยก็ยกไม้ยกมือร้องดีใจเป็นรอบที่ร้อยเช่นกัน เพียงแต่ครั้งนี้มาแปลก เธอช้อนตาขึ้นมามองคางพี่หมอแล้วถามอะไรบางอย่าง

“แต่พี่หมอคะ”

“ครับ!?”

“พวกเขาจะทะเลาะกันเหมือนในละครไหมคะ”

แว่นหันไปทางเพื่อนสองคนที่ตั้งใจฟังอยู่เช่นกัน หมอโจ้และหมอเอ้มองมันนิ่ง มันจึงก้มไปจูบที่กระหม่อมเล็กๆแล้วตอบ

“คงต้องทะเลาะกันบ้างละครับ”

เด็กตัวน้อยปีนตัวพี่หมอขึ้นมานั่งที่โต๊ะแล้วหันมาจ้องหน้ามันแทน

“แล้วเขาจะยังมีความสุขเหรอคะ”

เธอเอียงคอถามอย่างน่ารักน่าชัง 

“อือ  แล้วมึงจะมีความสุขตลอดไปไหม”

โจ้ที่นั่งใช้หลอดคนกาแฟเย็นอยู่นานถามบ้าง

“ใช่ๆ มึงมีความสุขไหม”

ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนสาวจอมป่วน คำถามของทั้งสามคนจริงจังอยู่ไม่น้อย แม้เป้าหมายที่ถามจะต่างกันแต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องการคำตอบที่จริงจังไม่แพ้กัน

“มีสิ”

แว่นยิ้มตอบพลางยืดแก้มสาวน้อยที่ตอนนี้มันถอดใจยอมยกให้คนอื่น เพราะมันมีเจ้าหญิงของตัวเองแล้ว...

“ดีจังเนอะพี่หมอเอ้”

น้องต้นหลิวหันมาหาพวก ซึ่งเจ๊เอ้ยิ้มแล้วตอบรับ

“เนอะ”

เป็นเวลาเดียวกับที่เธอหันไปเห็นอีกคนไกลๆ ถึงจะเห็นไกลๆเอ้ว่ามันก็ยังหล่อนะนั่น

“ซินเดอเรลามานู่นแล้ว”

เพราะเอ้พูดแบบนั้นน้องต้นหลิวถึงต้องย้ำอีกครั้ง

“นั่นไม่ใช่เจ้าชายเหรอคะ”

แว่นหัวเราะให้กับความจำอันดีของเด็ก แม้จะผ่านมาเกือบปีเธอก็ยังยืนยันว่าไอ้มือเบสหัวเกรียนนั่นคือเจ้าชาย

“เจ้าชายคือพี่ต่างหาก”

แว่นเถียง 

“แต่พี่หมอบีมจะก้มลงจูบซินเดอเรลาได้ยังไงคะ ซินเดอเรลาตัวใหญ่ไป”

เจ๊เอ้กรอกตาแล้วเบ้ปากพลางหันไปหาอีกหนึ่งหนุ่มที่กลั้นขำแทบตาย นี่มันไม่ได้มองแค่ด้านกายภาพนะเพราะไม่ว่าจะด้านไหนเพื่อนของพวกมันก็ดูท่าจะเสียเปรียบทางนางซินเกือบทั้งหมดอยู่ดี แว่นที่นั่งมองกิริยาเพื่อนอยู่ถลึงตาแล้วแยกเขี้ยวให้

 “พี่หมอหน้าแดงเหมือนมะเขือเทศเลย”

ช่างมันเถอะสาวน้อย คนเพี้ยนมันก็เป็นแบบนั้นเป็นธรรมดา

“ทำไมหน้าแดงครับ”

นายซินที่พึ่งจะเดินมาถึงโต๊ะอาหารยามเลิกงานไหว้พี่ๆแล้วนั่งลงข้างแว่น ก่อนจะวางมือบนหน้าผากนั่น

“แดงขึ้นอีกแล้ว”

สาวน้อยอ้าปากแล้วร้องเสียงดังเมื่อเห็นพี่หมอของตัวเองหน้าแดงเข้าไปอีก แถมเริ่มจะก้มหน้าก้มตาอยู่ไม่เป็นสุข ท่ามกลางสายตาล้อเลียนของเพื่อนที่กลั้นขำกันแทบตาย

“คุณแม่บอกว่าต้องจุมพิตถึงจะฟื้น!!!”


...แว่นว่าน้องแกคงจำมาผิดเรื่องแล้วล่ะ...



__________________________________________________________________________________

THE END...

[fuku]

แง่ง รำคาญพ่อเล็กๆนะ เอาจริงๆ เราว่าพ่อจะปรับท่าทีไม่ได้เร็วขนาดนี้หรอก

แต่ก็ดีใจที่เป็นแค่ละครลองใจ แว่นเพี้ยนเป็นเด็กดีเกินกว่าจะเสียใจซ้ำซากจากครอบครัวนะ

[~มือวางอันดับ1~]

  เศร้า มากที่สุด ตอนแรกเราอ่าน ยังขำ ๆ พอเจอ บีมเศร้ม เราก็เศร้ามากๆ 1+

[❝CHŌN❞]

จะทำเราร้องไห้อยู่แล้วอ่า แต่คุณแม่มาเบรกอารมณ์เราหัวทิ่มเลย
ตกใจมากนึกว่าจะมาม่าหม้อใหญ่ซะแล้ว ได้รักกันแล้วน้า ตอนหน้าขอหวานๆ ฮ่าๆๆ

[becrazie]

  ร้องไห้เลยอ่ะ

ขอให้ความสัมพันธ์ของบีมกับพ่อดีขึ้นนะคะ

 

[ReiSei]

โหหห ยังช็อกอยู่ ปรับอารมณ์ไม่ทัน  ทำไมพ่อกะแม่บีมเล่นอะไรอย่างนี้ โกรธธธ จะร้องไห้แล้วนะ

[double9JH]

ตอนแรกอ่านไป คิดว่าจะเลิกกันจริงๆซะอีก
 

[PORSE]

ฟู่วววววววววววววววว์

[BeeRY]

คุณพ่อผู้ดีคงจะกลัวปืนคุณพ่อตำรวจอยู่ไม่น้อยนะนั่น
น้องเบสท์ก็เป็นเด็กดีนะ ถ้าพ่อกับพี่ชายทลายกำแพงของแต่ละคนได้ คงจะดีไม่น้อย
สรุปว่าราบรื่นทั้งสองฝั่ง แม้จะต้องเสียน้ำตาไปบ้างแต่ก็คุ้มเนอะ

[NOoTuNE]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณหลอกดาววววน้ำตาอิฉันท่วมไปแล้วค่ะ ตั้งแต่เจอพ่อที่ห้างงงง



ขอบคุณคุณพ่อค่ะ

[maemix]

สงสารหมอบีมจัง หวังว่าความสัมพันธ์ในครอบครัวคงดีขึ้น
แอบดีใจเรื่องซินกับหมอบีม  ที่คบกันได้แล้ว

[aoihimeko]

ดีใจที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี

แต่แอบเสียน้ำตาไปกับซิน

[hembetaro]

 

อิคุณพ่อซับซ้อนไปหน่อยนะ...ห่วงก็บอกบีมไปตรงๆ เลยดิ