ดำเนินมาถึงตอนสุดท้ายแล้วนะคะ สำหรับซีรีย์ของพี่ตี๋ กับน้องเจขาโหด ที่ไป ๆ มๆ ดูเหมือนจะแซงหน้าคู่หลักอย่างเดย์-ต้นไปเสียได้
ตอน : สิ้นสุดกันทีไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน...
หมดแล้วครัช...ชีวิตของตี๋ ถ้าขืนยังคงมีตอนต่อๆไป มันก็คงไม่สนุกเสียแล้ว ผมไม่ใช่ตี๋คนเดิมอีกแล้วไงฮะ พยายามจะฮามันก็คงไม่ฮาอีกแล้ว คงได้แต่พร่ำพรรณนาถึงความขมขื่น กับสิ่งที่ไม่มีวันได้คืนกลับมาอีกแล้ว ในชีวิตลูกผู้ชายอย่างตี๋ ซ้ำไปซ้ำมา....ซ้ำมาซ้ำไป........
สิ่งนั้นคือ ‘พรหมจรรย์ทางรูตรูด’
หลังจากวันนั้นตี๋ก็ไม่ได้โดนอีกหรอกฮะ เพราะตี๋ระวังตัวดี เรียกได้ว่าไม่ได้แดกกูหรอก แต่ยิ่งนานวันเข้า ความอดกลั้นของไอ้ห่าลากนั่น ก็ดูเหมือนฟางเส้นสุดท้าย...ไม่สิ เหมือนฮะมอยที่หรอมแหรมต่างหาก เพราะว่าความเงี่ยนไม่เข้าใครออกใคร ยิ่งตี๋เซ็กส์ซี่มีนมต้มขึ้นเป็นลูก บวกด้วยซิกค์แพ็คอ่อน ๆแบบนี้ สเปคเกย์คิงเถื่อน ๆดีนักล่ะฮะ
พ่องจาย
เกิดมาไม่เคยมีเกย์มาลวนลามหรือตามกรี๊ดเป็นจริงเป็นจัง จะมีก็แต่มึงนี่แหละไอ้ยองๆอึ....เอ๊ย ยองเจ
พอโดนอึ๊บ ความบรรลัยก็มาเยือนชีวิต ยิ่งระทมทุกข์มากเท่าไหร่ อารมณ์ศิลปินยิ่งบังเกิด ตอนนี้ตี๋แต่งเพลงได้จนจะเกือบร้อยเพลงแล้ว ขาดอีกแค่แปดสิบกว่า ๆเท่านั้นเองฮะ
“ตี๋มานี่ดิ๊”
โอ้ยเรียกกูจริง กูก็นั่งอยู่ใกล้ ๆแค่เนี้ยะ ไม่ได้นั่งไกลกับมึงเลย อยู่ห้องเดียวกันเนี่ย ยังจะเรียกกูไปเพื่อ แต่ผัวเรียกเมียก็ต้องไปถูกไหมฮะ ก็เพราะว่าตี๋ว่าง่ายแบบนี้แหละ ไม่ดื้อไม่ซน ตูดตี๋เลยยังปลอดภัย
“หายเจ็บตูดแล้วมั้ง”
“อูยยยย”
“อย่ามาตอแหล เดินได้ถ่ายคล่อง หน้าไม่หมอง สมองไม่เบลอ มึงหายนานแล้ว....”
“ครัช”
“นี่”
“อะไรครัช”
“กูอยากอ่ะ....มึงทำกับกูนะ”
โอ้ยกูอยากตาย....เหี้ยเขินว่ะครัช แหมดูทำ บิดจนเป็นง่อย หน้าแดง เหมือนเด็กหัดปี้ มึงอ่ะนะไอ้เจ อีกนิดเดียวกูก็จะยกมึงให้เป็นศาสนาเรื่องใต้สะดือแล้วววว!!!!
“พี่ตี๋.....ไม่อยาก.....อ่ะครัช”
“นี่.....ให้กูช่วยบิ้วไหม”
“อูยยย.....ไม่ต้องดีกว่า”
“ดื้อกับผัวเหรอครับ”
“พี่ตี๋ทำไม่ได้จริง ๆครับน้องเจ.....มันไม่ใช่”
มาแล้วครับ มือเริ่มโอบ หนวดเริ่มไซร้ แสบเหี้ยๆ แต่ตี๋ต้องอดทนใช่ไหม คือยังไงก็ต้องยอมสิเนอะ ฮือ.....
“ถ้าไม่ให้เอาตูด งั้นใช้ปากให้กู”
เหยดดดด.....ขอมากไปแล้ว เอาตูดกูยังนอนคว่ำ หลับตาไม่รู้ไม่เห็นได้(ถึงจะเจ็บมว๊ากกก) แต่ใช้ปากนี่มันจะดูฟูลไทม์เต็มตัวไปหน่อยไหม ไม่คิดว่ากูจะกัดของมึงขาด? บ้า.....ไม่กัดหรอกครัช แค่เอาเข้าปากยังจะอ้วกเลย แค่นึกภาพตี๋ก็สยองสยิวแล้ว ก็ตี๋ไม่ใช่เกย์ง่ะ มันไม่ได้จริง ๆ
“ใช้มือได้ไหมครัช”
“แหม.....งั้นกูว่าวเองดีกว่าไหม”
“งั้นพี่ตี๋ไม่กวน”
“อย่างอนสิครับ เมียอยู่นี่ทั้งคน ชักเองเมียคงเสียใจแย่....จริงไหม”
ฟรายยยยยย!!!! นี่มึงใช้หัวแม่ตีนข้างไหนคิด ผมว่ายังไงคืนนี้คงไม่รอดแน่แล้ว ก็เลยเลือกที่จะหลับตาปี๋ แล้วปล่อยให้มันทำอะไรก็ทำไป
เอาน่า....เจ็บแต่มีศักดิ์ศรีเว้ย เราแค่นอนเฉย ๆ เดี๋ยวทำๆไปมันก็เบื่อเอง แหม....เวลาตี๋เย่อสาว ตี๋ยังไม่ชอบพวกนอนเฉย ๆเลย มันต้องมีขึ้นมีลง มีอุ้งแตง มีกวางเหลียวหลัง มีนั่ง มียืน มีเอามือเท้ากำแพงแล้ว.....ตั่บ.....ตั่บ
“อุ่ย....โทรศัพท์มา พี่ขอรับสายก่อนนะครับ”
“ไอ้เหี้ยรงค์อีกแล้วเหรอ กูไม่ให้รับนะ”
“น้องเดย์น่ะครัช”
“อ่องั้นก็แล้วไป.....คุยตรงนี้....เปิดสปีคเกอร์ด้วย”
ครับพ่อ....ครับเจ้านาย....บ่าวทำแล้ว....บ่าวจะไม่ดื้อ
“ฮัลโหลครัช”
“พี่ตี๋.....สะดวกคุยป่ะพี่ ทำไมเสียงเป็นงั้น”
“พี่ตี๋หวัดแดกน่ะจ๊ะ”
“ไม่อ่ะ....เสียงเหมือนคนจะร้อง”
โอย....อีเก่ง มึงอย่าเพิ่งมาจับผิดพี่ตอนนี้ได้ไหม นี่ถ้ามันไม่นั่งข้าง ๆคอยเงี่ยหูฟังอยู่ พี่จะขอให้มึงมาช่วย แต่ว่าตอนนี้.....
“เดย์โทรมีคุยเรื่องงาน เสาร์นี้วงเราไปเล่นที่ผับ xxx ตรงรัชดานะพี่ พี่ตี๋ว่างใช่ไหม เดี๋ยวนี้พี่ไม่ค่อยออนไลน์เลย ทำไม จะหนีความวุ่นวายไปอยู่ป่าเหรอคะแหม”
“ก็ทำนองนั้น”
“ตอนนี้พี่ก็มีงานแสดงกับพิธีกรใช่ไหม อัพเดตบ้างนะว่าตารางงานพี่มีอะไรบ้าง เผื่อวงเรารับงานจะได้ไม่ชน ว่าแต่งานนี้ไปได้ไหม พี่ต้นเขาซี้กับเจ้าของร้านเลยรับปากไปแล้ว....ถ้าไม่ได้จะได้ให้คนอื่นเล่นแทนไปก่อน”
“คิดว่าไปได้จ้ะ”
“งั้นเฟิร์มแล้วนะ”
“เดี๋ยวสิครัชน้องเดย์”
“จ้า”
เหลือบมองคนข้าง ๆมันก็ยังกอดอกจ้องหน้าตี๋อยู่อย่างรอจับผิด ถอดเสื้อรอด้วยสัด!!! เตรียมพร้อมจะล่อกูหลังวางสายเลยสินะ
ไม่เอา
ให้โดนอีก
ตี๋คงตายทั้งเป็น
ต้องหนีแล้ว
หนียังไงล่ะ
“น้องเดย์ครัช พี่ตี๋จะบอกว่าตอนนี้พี่ตี๋อยู่ห้อง....กับน้องเจ”
“จ้า....รู้แล้ว”
“ช่วยพี่ตี๋ด้วยยยยยย......”
พูดจบก็ศอกหน้าไอ้เจเลยครับ เล่นแม่งแบบไม่ให้ตั้งตัว ตะโกนขอความช่วยเหลือแบบนี้ หวังว่าไอ้เดย์เหย่มันคงจะมารับตี๋นะ แต่ตี๋มีโอกาสหนีแล้ว ตี๋ก็คงไม่รอให้ใครมาช่วยหรอกครัช ตี๋รีบวิ่งหนีออกไปจากห้องทันที ได้ยินเสียงด่าของมันไล่หลังมา แต่ตอนนี้ตี๋ไม่สนเหี้ยอะไรแล้ว ตี๋จะต้องออกไปจากคอนโดของมันให้ได้ ไปแม่งตัวเปล่า ๆเนี่ยแหละ รองทงรองเท้าไม่ใส่แม่ง
กึก.....
เหี้ยยยย ทำไมห้องล็อคจากข้างในได้วะ นี่มันประตูเหี้ยอะไร บ้าเอ๊ย ถ้าเป็นแบบนี้มันก็หนีไม่รอดสิครัช
“ไอ้ตี๋.....แสบนักนะมึงอ่ะ คิดว่าจะหนีกูพ้นเหรอ”
“น้องเจใจเย็นครัช พี่ตี๋เส้นกระตุกเฉย ๆ”
“เดี๋ยวมึงเจอเอ็นกูกระตุกแน่ตี๋”
มันโผล่มาจากด้านหลัง แล้วจ้องตี๋อย่างอาฆาตมาดร้าย มือกุมเบ้าตาเอาไว้ ตี๋อยากจะสะใจ แต่คงต้องเจียมสังขารตัวเองก่อน ตี๋หันซ้ายขวา พยายามหาทางหนี แล้วที่ ๆปลอดภัยที่สุดแม่งเสือกเป็นห้องน้ำ ตี๋วิ่งเข้าไปในนั้นและล็อคประตูได้ทันก่อนที่มันจะคว้าตัวตี๋ได้
มีเสียงทุบประตูโครมคราม เสียงตะโกนด่า
พ่อเดย์แม่ต้น.....ช่วยลูกตี๋ด้วยครัช!!!
.
.
.
.
.
“ตี๋.....มีอะไรทำไมมึงไม่บอกพวกกูวะไอ้เหี้ย”
“นั่นสิคะ เสือกอยากจะหนีก็หนีแบบนี้ เกิดพี่เป็นอะไรขึ้นมา วงเราจะเป็นยังไง.....เดย์ไม่ใช่แค่ห่วงวงนะ พวกเราห่วงพี่ด้วย”
พระเจ้าของตี๋ มาช่วยตี๋เอาไว้จนได้ฮะ ไอ้ดาราหน้าโหดถูกใครสักคนหนึ่งนี่แหละ ต่อยจนตาเขียวปูด ส่วนอีกข้างหนึ่งก็ฝีศอกของตี๋เอง ซึ่งตอนนี้มันถูกมัดอยู่
“แล้วนี่พี่จะเอายังไงต่อ คอนโดพี่ก็มีคนเช่า งั้นก็กลับมาอยู่กับพวกเราเหมือนเดิมก็แล้วกัน”
“อ้าวไอ้เดย์ ไหงงั้นล่ะเฮ้ย” ไม่ใช่ผมหรอกที่คัดค้าน ไอ้ต้นเพื่อนรักต่างหาก ทำไมครัช หรือมึงคิดว่ากูจะไปเป็นก้างขวางมึง อีโด่....ลำพังไม่มีกูแล้วไง? ได้แดกน้องมันหรือยัง ก็ยังนี่.....ไอ้อ่อน!!!
“พี่ตี๋ว่าจะกลับไปอยู่บ้าน ไปอยู่กับพ่อกับแม่ก่อนน่ะครับ อีกอย่างพี่ตี๋แม่ง.....เฮ้อ.....คงต้องซื้อรถสักคันไว้ขับไปทำงานแล้วแหละเนอะ”
“แล้วเรื่องไอ้ห่านี่ล่ะพี่จะเอายังไง”
มนุษย์ป้า(เดย์)ถามผมอย่างเป็นห่วง มาจนถึงตอนนี้ทุกคนรู้ความจริงหมดแล้ว แล้วตี๋เองก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองควรจะเลิกสะดิ้ง แล้วใช้ชีวิตต่อไป โดยที่พยายามทำงานเยอะ ๆ จะได้ลืมๆไปซะ
“มึงจะแจ้งความไหมตี๋ พ่อกูรู้จักทนายเก่ง ๆ” ไอ้ต้นเสนอแนะ แต่ตี๋คงไม่ฟ้องร้องให้อับอายหรอกฮะ หลักทงหลักฐานแม่งก็หายไปหมดแล้ว จะมีก็แต่บาดแผลในใจที่รอใครสักคนมาเยี่ยว....เอ้ย.....เยียวยา
“อย่าให้ต้องถึงขั้นนั้นเลยครัช”
“งั้นไปกันเถอะ ขนเอาแต่ของที่จำเป็น แล้วค่อยมาขนกันใหม่วันหลัง”
ไอ้ต้นพาผมออกมาจากห้องของมัน ส่วนไอ้เดย์ยังนั่งอยู่กับไอ้ห่านั่น ผมเชื่อครับ ว่ายังไงเพื่อนกันก็คงตัดกันไม่ขาด น้องคงอยากมีอะไรจะพูดกับมัน
ลาก่อนน้องเจ ขอบคุณสำหรับความทรงจำดี ๆ และอโหสิให้กับเรื่องร้าย ๆของน้อง ลาทีชาตินี้ พี่ตี๋ไปก่อนล่ะเน้อ
.....................................................................................
[ยองเจเองฮะ]
เจ็บฉิบหายเลยฮะ.....
ถรุ้ย!!! นี่ยองเจ ไม่ใช่ไอ้ตี๋ กูจะแบ๊วตามมันเพื่อ?
ไม่ใช่หมัดอีตุ๊ดแม่มันหรอกครับที่ซัดเข้ามา มิหนำซ้ำเดย์มันยังช่วยผมเสียด้วยซ้ำ ไอ้ห่าพี่ต้นต่างหากที่แม่งเสือกทำตัวเป็นพ่อหวงลูกสาว เข้ามาถึงไม่พูดพร่ำทำเพลง หมัด ศอก เข่า ประเดประดังเข้ามาชุดใหญ่
ยิ่งตอนไอ้เหี้ยตี๋สารภาพเสียงอ่อยว่าถูกผมล่วงละเมิด คุณพ่อแม่งยิ่งของขึ้นจนเกือบจะฟาดหัวผมด้วยแจกันหลายครั้งหลายครา ทั้งนี้และทั้งนั้น ไอ้เจไม่สู้ครับ ไม่ตอบโต้ ไม่ใช่เพราะกลัวหรือสำนึก แต่เพราะเจ็บหัวใจเถื่อน ๆที่แม่งดันเถื่อนไม่พอ เมื่อรู้ว่ายังไงผมกับไอ้ตี๋ก็ไม่มีทางเป็นไปได้
“ไงแก.....ไหวไหม”
เดย์เอ้ย....เอาเทปกาวออกจากปากกูก่อนไหม
“โทษทีนะ.....พี่ต้นแกรักเพื่อนมากน่ะ ร่วมเป็นร่วมตายกันมา......”
“มันไม่เคยเห็นค่าความรักของกูเลย ไอ้เหี้ยตี๋นั่นน่ะ กูไม่เคยทุ่มเทมากขนาดนี้เลยนะเดย์ ยอมเสียศักดิ์ศรีใช้วิธีสกปรก ขนาดกับมึงกูยังไม่กล้าทำเลย....”
“แกจะทำได้ไง ชั้นเอามีดจ่อพุงแกอยู่”
“ฮะฮะ....นี่ถ้าแต่ก่อนกูทุ่มเทให้มึงเหมือนที่ทุ่มให้ไอ้ตี๋ ก่อนที่มึงจะเลิกรักกู....กูคงได้เป็นแฟนมึงไปแล้ว”
“ชั้นก็ไม่ได้เลิกรักแกนี่ แกยังเป็นเพื่อนชั้นนะไอ้เจ ส่วนเรื่องพี่ตี๋น่ะ แกก็ห่ามไปนิด......แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะหมดหวังเสียทีเดียว”
“มึงหมายความว่าไงวะ เห็นๆอยู่ว่าไอ้ตี๋มันไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“ถึงตอนนี้ยังจะโง่อีก แยกเรื่องเพศกับรักให้ได้ก่อนเถอะย่ะ อยู่ที่แกนั่นแหละจะใจถึงพอไหม การที่พี่ตี๋ไม่มีอารมณ์กับแก ไม่ได้แปลว่าเค้าจะรักแกแบบคนรักไม่ได้นะเฮ้ย”
ไอ้เดย์พูดทิ้งท้ายเอาไว้ ทำให้ผมคิดได้
แต่เดี๋ยวนะเดย์
มึงลืมแก้มัดให้กูนะ
.
.
.
.
.
.
[ตี๋เองฮะ]
“อาตี๋เอ้ย.....ลงมากินข้าวลูก”
“ฮะหม่าม๊า”
ตี๋กลับมาอยู่บ้านได้สักพักแล้วฮะ พ่อตี๋หรือเสด็จเตี่ยก็มีบ่นบ้างตามประสา แต่พอรู้ว่าตี๋หาเงินได้ค่อนข้างเยอะกว่าทำงานออฟฟิศ แกก็เหมือนจะปลง ๆ แต่ก็อดห่วงไม่ได้ ส่วนม๊าตี๋นี่บำรุงตี๋จนกล้ามจางเลยฮะ ทำแต่ของโปรดให้กินก่อนไปทำงานทุกวัน
ถ้ารู้ว่าอยู่บ้านแล้วมันสบายแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าตัวตี๋จะออกไปเผชิญความลำบากลำบนนอกบ้านเพื่ออะไร?
แต่มีอย่างหนึ่งที่ตี๋รู้สึก....
ตี๋ว่าชีวิตตี๋มันขาดอะไรไป
ขาดความเหี้ย.....จัญไร.....ชาติหมา.....บ้ากามของใครบางคน ที่พูดนี่ไม่ใช่ว่าตี๋คิดถึงมันหรอกนะฮะ แต่หน้าของมันหลอนตี๋แม้กระทั่งยามตี๋หลับ
ยามตี๋ตื่น
ล้างหน้า
แปรงฟัน
กินข้าว
จัดรายการ
ตี๋เองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน สิ่งดีดีที่มันทำให้ตี๋ ตี๋ก็รู้สึกดีอยู่มาก เพียงแต่ตี๋ไม่ได้มีอารมณ์ใคร่พิศวาสบาดริดสีดวงกับมันก็เท่านั้น
แล้วอยู่มาวันหนึ่ง พรหมลิขิตก็ดลบันดาลชักพา ให้ตี๋กับมันได้เจอกัน มันมาปรกฎตัวในรายการของตี๋ที่ตี๋เป็นพิธีกรอยู่
เข้าหน้ากันไม่ติดเลยครัช มันก็ไม่ได้อะไรกับตี๋หรอก ไม่ใช่ว่ามันจะทำหน้าเหวี่ยงวีนหรือเย็นชาหรือหน้าเจื่อนหน้าจ๋อย แต่ว่ามันพยายามเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับตี๋ แต่ในเมื่อตี๋ต้องสัมภาษณ์มันออกอากาศ มันก็เป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ใช่ไหมล่ะฮะ
“สุดท้ายนี้ให้พระเอกของเราฝากผลงานหน่อยครัช”
“ตอนนี้ผมก็มีงานละครที่กำลังออนแอร์อยู่สองเรื่องนะครับ.....บลา....บลา......”
นั่นคือปิดรายการ แต่ถ้าย้อนไปอีกก่อนหน้านั้นนิดนึง.....
“ไม่ทราบว่าสเปคสาวของคุณเจนี่ต้องอะไรยังไงบ้างฮะ บอกคุณผู้ชมและก็แฟนคลับในห้องส่งหน่อยฮะ ว่าพอมีหวังกันบ้างไหม”
“ผม.....ตอนนี้ทำงานเจ็ดวันเลยครับ แล้วอีกอย่าง.....ผมไม่ค่อยมีดวงด้านความรักเท่าไหร่”
"อกหักสินะครัช"
"ก็ทำนองนั้น"
“เอ....งั้นแสดงว่าแอบคบสาวนอกวงการอยู่ใช่ไหมล่ะครับ”
“ไม่เชิงหรอกครับ....ผม....คิดไปเองคนเดียวมากกว่า สรุปก็คือ.....อกหักแบบไม่ทันได้ลงสนามน่ะครับ”
โอย......มันเจ็บจี๊ดดดด ดูสายตาที่มันมองตี๋สิครัช มองอย่างตัดพ้อ มองอย่างอาลัยอาวรณ์ ตี๋จะบอกมันยังไงดี ตี๋ไม่เคยเกลียดมันจริง ๆจังๆ ถึงตี๋จะโกรธ จะกลัว จะขนลุก แต่ตี๋ก็ไม่ได้เกลียดมันถึงขั้นตัดเป็นตัดตาย มันจะเข้าใจตี๋บ้างไหม
.
.
.
.
.
เคล้งงงงง!!!!!
วันนี้วันหยุดฮะ ตี๋กะนอนเต็มที่ แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเอะอะด้านหลัง
“มีอะไรก็ค่อย ๆพูดกันนะป๊า อายบ้านอื่นเขา ม๊าสงสารลูกตี๋ สงสารพ่อหนุ่มนี่ด้วย”
“จะไปสงสารมันทำไม มันทำอะไรลงไปรู้ตัวหรือเปล่า นี่ถ้าฆ่าคนไม่ผิดกฎหมายอั๊วฆ่ามันตายไปเลี้ยววว”
ฉิบหาย.....เหี้ยขึ้นบ้าน เลือดอาบหัวกบาลเลยครัช
“ลูกตี๋......พาเพื่อนขึ้นไปคุยกันก่อนไป”
“นี่ลื้อยังจะให้มันคุยกันอีกเหรอ นี่ถ้าไม่เห็นแก่หน้าอาตี๋อั๊วจะฟ้องมันให้หมดตัวเลย”
“ป๊า!!!! ม๊าบอกให้หยุดบ้าไง อยากให้ม๊าโกรธใช่มั้ย!!! เอาใช่มั้ย!!!”
เห็นแม่ตี๋สวยหวานแบบนี้ ผัวกลัวนะครัช ผมเดินนำมันกลับขึ้นไปยังห้องตัวเอง มันเดินตามผมเงียบ ๆ ไม่ปริปากพูดอะไร
“น้องเจเอากดแผลไว้ก่อน” ตี๋ยื่นผ้าขนหนูให้มัน มันรับไปโดยที่ไม่ขอบอกขอบใจตี๋สักคำ
“พ่อมึงจะฆ่ากูเลยนะ”
“แล้วน้องเจไปทำอีท่าไหนล่ะครับ”
“ก็แค่เล่าเรื่องที่กูทำกับมึงแค่เนี้ยะ”
แหมกูอยากจะซ้ำอีกแผลไอ้สัด ใช่เรื่องไหม ปกติกูกับป๊าก็แทบจะงาบหัวกันอยู่แล้ว แล้วนี่เสือกไปบอกว่าอัดถั่วลูกเค้าอีก โอย กูอยากตาย ป๊าคงตัดกูออกจากกองมรดกแหง ๆ แต่แทนที่ผมจะเครียดเรื่องนั้น ผมกลับเป็นห่วงมันมากกว่า อย่าทำเลือดเลอะห้องกูนะเว้ย
“กูแค่สารภาพผิด แล้วก็อยากจะให้มึงยกโทษให้ เพื่อที่กูจะได้เริ่มต้นกับมึงใหม่ไง”
“เปล่าประโยชน์น่ะครัช”
“กูรักมึงนะตี๋ รักมึงจนจะบ้าอยู่แล้ว รักจน.....กูยอมแลกบางอย่างได้ เพื่อให้มึงสบายใจ แล้วก็มาคบกับกู”
“ยังไงครัช”
“ข้อหนึ่ง.....กูจะไม่เอาตูดมึง”
“เชี่ย”
“ฟังให้จบก่อนตี๋ สอง.....อยู่ในที่สาธารณะเราสองคนจะปฏิบัติตัวอย่างที่เพื่อนพึงกระทำ”
“......”
“สาม.....ให้กูได้ดูแลมึงในฐานะคนรัก ตอนที่อยู่ด้วยกันตามลำพัง โดยที่ไม่มีเรื่องแบบนั้นมาเกี่ยวข้อง ถ้ามึงและกูต้องการ เราจะต่างคนต่างออกไปหาความสุขกันข้างนอก ตกลงไหม”
“เจครัช”
“อะไร”
“น้องเจไปบอกป๊าพี่ตี๋ทีนะ ว่าน้องเจล้อเล่น น้องเจแค่แกล้งพี่เล่นเฉยๆ.....ตกลงตามนี้นะครัช”
อืม
นี่เป็นการตัดสินใจที่ยากที่สุดในชีวิตของตี๋เลยฮะ
......................................................
END
เป็นตอนจบที่ถามว่าคลุมเครือไหม ก็ไม่เชิงนะคะ แต่คิดว่าจบแบบนี้แหละเหมาะกับคู่นี้ที่สุดแล้ว จะไอ้น้องตี๋มารู้สึกอิ๊อั๊ง หรือยินยอมให้น้องเจเสียบแต่โดยดี มันก็คงไม่ใช่ตี๋ แต่ถึงกระนั้นตอนจบก็ยังจบแบบไม่ใจร้ายนัก และพอจะมีความหวังให้หนุ่มเจอยู่บ้างไม่น้อย จบแล้วนะคะสำหรับภาคพิเศษนี้ ไม่ต่ออะไรใด ๆอีกแล้ว เพราะเดี๋ยวจะยิ่งออกทะเล เสียดายความสวยงามของต้นฉบับน่ะค่ะ
หัวข้อ: ตื่นได้แล้วอีตุ๊ด 2 (ฉบับตี๋หิด+ไอ้โหด) สิ้นสุดกันทีไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน[ตอนจบ] (อ่าน 38366 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก