รักได้ไหม ผู้ชายธรรมดา
บทที่ 19
ธีทัตผลักอธิศออกไปให้พ้นสิ่งที่พุ่งตรงมา ก่อนที่ตัวเขาจะถอยหลังหลบอย่างรวดเร็วเป็นการตั้งหลัก
สายตามองรอบตัวด้วยความชำนาญ นับแล้วชายฉกรรจ์จำนวน 5 คนยืนล้อมอยู่
คำนวณความสามารถของตนอาจจะพอสู้ได้ หนักใจก็คือคนที่รีบลุกจากพื้นมายืนอยู่ข้างๆ
อย่างน้อยก็ยังมั่นใจว่าฝั่งตรงข้ามต้องการจับเป็น แต่ก็ไม่อยากให้อธิศติดร่างแหไปด้วย
หนุ่มตาหวานกับหนุ่มตาชั้นเดียวหันหลังชนกัน
อธิศเองก็ตกใจไม่น้อย พยายามตั้งสติกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ขอแค่ไม่เป็นภาระกับคนที่เขาเป็นห่วง
“พี่ซัน”
ธีทัตกัดฟันกระซิบ
“หลบอย่างเดียวเลยนะครับ”
พูดจบธีทัตชิงเป็นฝ่ายลงมือปล่อยหมัดใส่คนที่อยู่ใกล้สุด
คนที่เหลืออีกสี่ มองหน้ากันแล้วเริ่มลงมือ
อธิศพยายามจะดึงเอวคนหนึ่งไว้ ผลที่ได้คือกำปั้นที่ลอยมาปะทะมุมปากจนเซ
แม้จะถูกฝึกมาเป็นอย่างดีแต่ด้วยจำนวนคู่ต่อสู้ที่มากกว่า ธีทัตเองก็โดนไปไม่ใช้น้อย
เขาเริ่มมึนศีรษะ ขาสั่นอ่อนแรงจนอยากจะทรุดตัวนั่งกับพื้น จัดการไปได้สองคนที่สลบไป
ยังเหลืออีกสาม …
แขนแทบจะยกไม่ขึ้น ดวงตาล่องลอย มองเห็นกำปั้นที่ลอยมาเตรียมปะทะหน้าหวานแต่ป้องกันไม่ไหว
อธิศคว้ากิ่งไม้กิ่งใหญ่ใกล้มือได้เขารีบลุกขึ้นนำมันไปประเคนเต็มๆที่ท้ายทอยจนชายคนนั้นล้มลง
เสียงรถกระบะจอดลง เคนและกอ้งพุ่งตัวออกจากรถได้จังหวะ ทั้งคู่จับคู่ต่อสู้กับชายที่เหลือ เคนตะโกนบอก
อธิศ
“พานายน้อยหนีไปก่อน”
เขาจึงได้สติ รีบเข้าไปประคองธีทัตให้ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในเขตป่า
หนึ่งในสองคนที่สลบกองกับพื้นเริ่มได้สติ ลุกขี้นมานั่งสะบัดหัว ก่อนลุกขึ้นวิ่งตามสองหนุ่มไป
หนุ่มตาชั้นเดียวพยายามทั้งประคองและลากธีทัตด้วยความเป็นห่วง
“เร็ว กันดั้ม เดินเร็วอีกนิดไหวไหม ไปให้พ้นตรงนี้ก่อน”
เจ้าหนุ่มหน้าหวานโดนไปไม่ใช่น้อย
แก้มบางใสที่เขาเคยแอบลูบไล้บัดนี้แดงช้ำจากรอยกำปั้นมุมปากที่เขาเคยประทับอย่างอ่อนหวาน
ตอนนี้กลับแตกมีเลือดซึม
อธิศนึกเจ็บใจตนเองที่วินาทีแห่งความฉุกเฉินเช่นนี้ เขาช่วยอะไรไม่ได้
ซ้ำจะเป็นภาระตัวถ่วงให้คนที่เขาห่วงใยเป็นที่สุด
ชายที่วิ่งตามมาพุ่งมาจากด้านหลัง คว้าคอเสื้ออธิศแล้วกระชาก ชายหนุ่มเสียหลักล้มลง
ธีทัตหลุดมือจากการประคองเขารีบหันไปมองดูเหตุการณ์ด้วยความตกใจ
ชายคนนั้นคว้ามีดพกในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาสะบัดในมือ แล้วยิ้มอย่างเป็นต่อ
“ยอมไปกับผมเถอะ จะได้ไม่มีใครตาย”
มันพูดอย่างเหี้ยมโหด
ธีทัตยิ้มตอบที่มุมปาก ก่อนใช้ฝ่าเท้าประเคนวิชาเทควันโดไปที่ลิ้นปี่ เรื่องอะไรจะยอมสิ้นลายง่ายๆ
หมอนั่นเสียหลักเซไป ก่อนจะตะโกนสบถด้วยความโมโห
มันพุ่งตรงมาทางธีทัต พลางส่ายมีดพกในมืออย่างฉวัดเฉวียน จ้องเล่นงานหนุ่มหน้าหวาน
อย่างไม่คิดจะจับเป็นอย่างที่ได้รับคำลั่งมา
ธีทัตเดินถอยหลังหลบ ใช้สายตามองอย่างใช้สมาธิ ชายคนนั้นพุ่งปลายมีดเข้าใส่
โชคร้ายหนุ่มตาหวานสะดุดก้อนหินทำให้เสียหลักเซไปด้านหลัง ปลายมีดยังคงพุ่งตรงมาทางหน้าอก
ธีทัตใจหายวาบวินาทีแห่งชีวิตนั้น เขาคิดว่าปลายมีดได้มาเสียบพักอยู่ที่ร่างเขาแน่ๆ
อธิศพุ่งตรงมาจากมุมไหนธีทัตเองก็ไม่ทันมอง หนุ่มตาชั้นเดียวผลักเขาออกจากรัศมีมีด
“แคว่กก”
ธีทัตตกใจแทบสิ้นสติเมื่อได้ยินเสียงผ้าขาดและเห็นเลือดปรากฏอยู่บนไหล่ขวาของอธิศ
“พี่ซัน”
เขาตะโกนด้วยความเป็นห่วง แต่อธิศกลับใช้สองมือของเขาจับข้อมือศัตรูแล้วหักบิด
ได้ผล!! มีดร่วงจากมือตกลงบนพื้น อธิศเตะเข้าหว่างขาชายคนนั้นสุดแรง
ศัตรูร้องลั่นตัวงอด้วยความเจ็บปวด
หนุ่มตาชั้นเดียวรีบคว้ามีดที่อยู่บนพื้นแล้วเสียบไปที่ท้องชายคนนั้นมิดด้าม เลือดทะลักจากบาดแผลไหลนอง
ลงมา
ชายฉกรรจ์ร้องลั่นดังกว่าเดิม เขาดิ้นพลาดๆก่อนจะสลบไปเพราะเสียเลือดและเจ็บปวดจากบาดแผล
อธิศตาเหลือก เขาก้มหน้ามองสองมือของตนที่กล้าทำเช่นนั้นด้วยความตกใจ
ก่อนจะหันไปมองไหล่ขวาของตนที่เลือดยังคงไหลทะลัก เมื่อเหตุการณ์วิกฤตหมดลง ความรู้สึกเจ็บปวดเริ่ม
ตามมา
อาการของคนสุญเสียเลือดเกิดขึ้นกับอธิศ เขาเวียนหัว คลื่นไส้ ชีพจรเบาเร็ว แล้วขาสองข้างก็ยืนไม่ไหว
ธีทัตถลามาประคองร่างก่อนเขย่าตัวเขาแล้วตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างบ้าคลั่ง
นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยิน
ก่อนสติทั้งหมดจะดับวูบลง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
