รักได้ไหม ผู้ชายธรรมดา
บทที่ 28
อธิศยืนมองธีทัตที่ยังคงหลับใหลด้วยความอ่อนเพลีย
อาการของหนุ่มน้อยตาหวานไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ตอนนี้ย้ายมานอนพักในห้องผู้ป่วยพิเศษได้แล้ว
อธิศเอื้อมมือไปแตะที่แก้มซีดเบาๆอย่างกลัวเป็นการรบกวน
ธีทัตค่อยๆกระพริบตาขึ้นมอง ยังคงเบลอจากการนอนหลับที่ยาวนาน
แต่เห็นใบหน้าที่หยุดยืนอยู่ข้างเตียงเป็นใบหน้าเดียวกับที่มาโลดแล่นในความฝัน ก็อดที่จะยิ้มให้ไม่ได้
อธิศยิ้มตอบอย่างอ่อนโยน เขาใช้ปลายนิ้วลูบไล้ที่ใบหน้าของหนุ่มตาหวาน ก่อนที่จะโน้มตัวไปกดริม
ฝีปากลงบนเปลือกตาเบาๆ แล้วลากไล้มาที่ใบหน้า ก่อนที่จะมานิ่งสนิทที่ริมฝีปาก
ธีทัตตอบรับจุมพิตนั้น แล้วหลับไปอีกครั้งอย่างมีความสุข
อธิศนั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมต่อหน้าธีทัต
ส่วนธีทัตก็นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่บนเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาล หลังจากที่ฟื้นตัวดีแล้ว และได้รับการ
บอกเล่าเรื่องราวต่างๆเมื่อตอนยังไม่มีสติ
“โธ่..กันดั้ม...”
อธิศลากเสียงท้ายยาวๆ เป็นการงอนง้อ
“หยุดพูดเถอะครับ คุณอธิศ”
ธีทัตเรียกชื่อเต็มของคนที่นั่งง้ออยู่ เนื่องจากยังเคืองที่เพิ่งรู้ความจริง
“คุณบอกผมว่าคุณมาจากอีสาน พ่อแม่ขายทองอยู่ในตลาด แล้วไปอย่างไรมาอย่างไรครับ
ถึงได้มาเป็นคุณชายลูกท่านประธานสูงสุด”
ธีทัตค่อนขอด
“ร้านทองน่ะเรื่องจริงนะ”
อธิศพยายามอธิบายเสียงอ่อยๆ
“ป๊าน่ะมีผมตอนอายุมากแล้ว แม่ผมเค้าเป็นเมียคนที่สามของป๊า แล้วแม่ไม่ชอบออกงานสังคม ป๊าเค้าก็
เลยเปิดร้านทองให้แม่ขาย ส่วนผมก็เหมือนเป็นลูกคนเล็ก เพราะว่าพี่ๆที่เกิดจากแม่อีกสองคน เค้าก็โตกว่า
ผมเยอะ ผมเองก็ไม่อยากจะไปยุ่งกับธุรกิจของป๊าก็เลยไม่ค่อยมีคนรู้จักผมหรอก”
ธีทัตยังคงใช้หางตามองมาอย่างไม่เชื่อถือคนพูดนัก
“โธ่..กันดั้ม..”
เขาใช้มุขเดิมคราวนี้เพิ่มเติมด้วยการลุกขี้นยืนแล้วพยายามใช้สองแขนโอบกอดหนุ่ม
ตาหวานอย่างไม่เป็นปกติ เพราะตัวเขาเองก็ยังเจ็บที่ไหล่ขวาและต้นแขนซ้าย
ส่วนตัวธีทัตเองจะผลักไสก็ลำบากเพราะแผลที่ลำตัวก็ใหญ่มิใช่น้อย จึงจำเป็นจะต้องปล่อยให้อธิศ
กอดไว้
“เราสองคนผ่านเรื่องต่างๆมากันตั้งมากมายแม้เวลาที่เรารู้จักกันมันจะแค่ไม่กี่วัน
แต่มันพิสูจน์ไม่ได้หรือ ว่าเรารักกันแค่ไหน”
อธิศเปลี่ยนเป็นโหมดจริงจัง
“คุณไม่เห็นต้องสนใจเลยว่าที่มาของผมจะเป็นอย่างไร ขอให้คุณรู้แต่ที่ไป”
อธิศหอมที่หน้าผากคนเจ็บกว่าอย่างอ่อนโยน
“ว่าผมจะเดินไปพร้อมคุณ อยู่เคียงข้างคุณไปทุกที่ ผมสัญญานับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป”
ธีทัตมองมาที่อธิศอย่างเต็มตื้น เขาเชื่อมั่นในทุกถ้อยคำที่อธิศสัญญา
“พี่ซัน จำได้ไหมว่าเคยถามผมเรื่อง soulmateคนที่คุ้นเคยและเกิดมาเพื่อกัน”
หนุ่มตาหวานเป็นฝ่ายเอ่ยถามบ้าง อธิศยิ้มให้ รอให้อีกฝ่ายพูดต่อ
“พี่คือคนนั้นของผม”
ธีทัตพูดเสียงหนักแน่น อธิศยิ้มให้อีกครั้งอย่างยินดีที่ได้ยิน
ดวงตาสองคู่สบตากันอย่างลึกล้ำ ตะกอนขุ่นมัวที่เคยตกอยู่ในใจธีทัต บัดนี้ได้ถูกกำจัดไปหมดสิ้น
หลังจากที่คนตรงหน้าก้าวเข้ามาในชีวิตแล้วนำความสดใสมาให้
ส่วนอธิศก็ได้ส่วนเติมเต็มที่เฝ้าคอยค้นหา คนที่จะมาเดินเคียงคู่กันอย่างที่เขาต้องการ
ไม่มีคำใดๆในโลกนี้อีกแล้วที่จะแทนความรู้สึกเหล่านี้ได้ อธิศแสดงออกถึงความรักด้วยการก้มหน้าไป
ปิดปากที่เริ่มมีสีแดงฝาดด้วยริมฝีปากของเขา
ธีทัตตอบรับอย่างเต็มใจ
------------------------------- จบแล้วจ้า ----------------------------
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
