ถ้าให้รักก็อย่าร้าย ตอนที่ 8 ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ
“เดี๋ยวๆ กำลังไป” ผมตะโกนบอกคนที่กำลังเคาะประตูห้องแทบพัง จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้แบต ผมสะดุ้งเพราะเสียงเคาะดังเป็นฟ้าผ่าของมันเลยครับคนกำลังนอนหลับสบายๆ
“มีอะไรวะ อ๊ะ!พี่ชิน” ตกใจเลยครับพี่ชินมาได้ไงวะ นึกว่าเป็นไอ้แบต
“เออกูเอง หลบ”พี่ชินอาศัยจังหวะที่ผมกำลังงงเดินสวนเข้าห้องเฉยเลย
“พี่ชินมาห้องผมถูกได้ไงครับ” ผมถามงงๆ
“กูมาส่งตั้งกี่ครั้งแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่อยากหรอก”
“แล้วพี่มาหาผมดึกๆแบบนี้มีอะไรรึเปล่าครับ” ผมถามถึงจุดประสงค์ที่พี่แกมาเคาะห้อง
“ทำไมไม่ไปทำความสะอาด”
“ทำความสะอาดอะไรพี่”
“ห้องกูไง อย่าบอกนะว่ามึงลืมว่าวันนี้วันอะไร”
“เฮ้ย!”ผมร้องตกใจหลังตั้งสติได้ วันนี้เป็นวันที่ต้องไปทำความสะอาดห้องพี่ชินนี่หว่า
“เพิ่งจะนึกออกรึไงมึง”
“เฮ้ยพี่ผมขอโทษ ผมลืมสนิทเลย” ผมรีบขอโทษทันทีที่นึกขึ้นได้ วันไปรับน้องกลับมาเหนื่อยหลับเป็นตายเพิ่งจะมาตื่นก็ตอนพี่ชินมาเคาะประตูนี่แหละครับ
“ขอโทษแล้วห้องกูมันจะสะอาดขึ้นไหมล่ะ” พี่ชินว่าพร้อมมองหน้าผมนิ่งๆ
“ ผมลืมจริงๆนะพี่ เดี๋ยวผมไปทำให้ตอนนี้แหละ”
“ตอนนี้เนี๊ยะนะ” ผมมองนาฬิกาทันทีที่พี่ชินพูดจบ 5 ทุ่มแล้วนี่หว่า
“เอ่อ 5 ทุ่มแล้วงั้นผมไปทำให้พรุ่งนี้ได้ไหมครับ” ผมลองขอพี่ชิน
“เออ ก็คงต้องเป็นตามนั้น” อ้าวแล้วพี่แกจะมาตามทำไมวะถ้าต้องทำพรุ่งนี้อยู่แล้ว ผมแค่แปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถาม
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะพี่”
“ห้องน้ำอยู่ไหนวะ” ผมทำท่าจะส่งพี่ชิน แต่แกไม่สนใจกลับถามหาห้องน้ำแทน
“ทางขวามือครับ พี่จะเข้าห้องน้ำเหรอ” ผมถามเพราะคิดว่าแกคงปวดฉี่เลยขอเข้าก่อนกลับ
“เออดิไม่อาบจะนอนยังไง”
“นอน หมายความว่าไงพี่”
“ก็หมายความว่า กูจะนอนที่นี่ไงคืนนี้”
“นอนที่นี่ พี่จะมานอนห้องผมได้ไง” ผมรีบถามเสียงตะกุตะกัก
“ทำไมกูจะนอนไม่ได้ ในเมื่อมึงไม่ไปทำความสะอาดห้องให้กู แล้วกูจะนอนยังไง” อ้าวความผิดผมอีกครับ
“แต่ห้องผมมันทั้งเล็กทั้งแคบ พี่นอนไม่ได้หรอก” ผมบอกพร้อมมองสะภาพห้องตัวเองที่ก็ไม่ได้สะอาดมากมายอะไร แต่ก็ไม่ได้รกจนนอนไม่ได้
“กูจะนอนนี่ ไม่ต้องถามมากจัดที่นอนให้กูด้วย ขอยืมผ้าเช็ดตัวนะ” พี่ชินพูดเสร็จเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวของผมที่แขวนไว้ริมหน้าต่างมาถือ แล้วเดินเข้าห้องน้ำหน้าตาเฉยเลยครับ ไอ้ผมก็ยืนงงไปดิ กว่าจะตั้งสติได้เสียงน้ำจากฝักบัวก็ดังออกมาจากห้องน้ำซะแล้ว
“พี่ชินพี่กลับไปนอนที่ห้องพี่เถอะ” ผมรีบพูดทันทีที่ประตูห้องน้ำเปิดออก แล้วสายตาผมก็ต้องหยุดชะงักอยู่ที่แผงอกแกร่งที่มีหยดน้ำเกาะพราว ตอนนี้พี่ชินมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันเอวอยู่เพียงผืนเดียวครับ สายตาไม่รักดีของผมไล่มองตั้งแต่หน้าลงไปยันเท้าก่อนจะมาหยุดที่อกอีกครั้งทำไมไอ้พี่ชินมันหุ่นดีจังวะ กล้ามนี่เป็นมัดๆ หน้าท้องก็เป็นล่อนมีซิกแพคเหมือนที่ผมอยากมีเห็นแล้วก็อิจฉา
“มองอะไร”
“ทำไมพี่หุ่นดีจัง ทำไงอ่ะสอนผมมั่งดิ”เสียงนิ่งๆของพี่ชินทำให้สติที่กำลังเตลิดของผมกลับมาอยู่ที่ตัวอีกครั้งก่อนรีบถามหาวิธีทำให้หุ่นดีแบบนี้บ้าง
“ออกกำลังกาย แต่มันก็อยู่ที่โครงสร้างร่างกายแต่กำเนิดด้วยว่ะ อย่างมึงให้ออกอีกซัก 10 ปีก็ไม่ได้แบบนี้หรอก”
“พี่ชินอย่าท้าผมนะ ถ้าวันนึงผมหุ่นดีแล้วพี่พุงพุ้ยขึ้นมาผมจะหัวเราะให้ฟันหักเลยคอยดูสิ”
“กูจะรอวันนั้นแล้วกัน หึหึ หากางเกงให้ใส่ตัวดิ” ผมลืมไปเลยว่ากำลังจะไล่แกกลับห้อง
“พี่ชินผมว่าพี่กลับไปนอนห้องพี่เถอะ ห้องผมเตียงก็แคบชุดก็ไม่มี แอร์ยิ่งไม่มีเลยพี่จะนอนยังไง” ผมเริ่มต้นไล่แกกลับห้องตัวเองอีกครั้ง
“ห้องกูมันนอนได้ที่ไหนล่ะ มึงไปนอนไหมกูให้กุญแจ แต่กูจะนอนนี่”
“แต่ห้องผมไม่มีแอร์”
“มึงนอนได้ไหม” พี่ผมถามสวนผม
“นอนได้ดิก็นี่มันห้องผม”
“มึงนอนได้งั้นกูก็นอนได้ หากางเกงมาได้แล้วกูง่วงถ้าไม่หากูแก้ผ้านอนนะ” พี่ชินว่าพร้อมทำท่าจะก้าวขึ้นเตียงซะงั้นครับ
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งนอนพี่เดี๋ยวผมหากางเกงให้ก่อน” ผมรีบหยุดพี่ชินแล้วเปิดตู้หากางเกงตัวใหญ่ๆให้ ยังไงคืนนี้แกคงไม่กลับแน่ขืนไล่ไปก็เสียงเวลาเปลืองน้ำลายเปล่าครับ ให้นอนๆไปพรุ่งนี้จะได้ลืมตื่นให้มันจบๆไป
“งั้นก็เร็วๆดิ ง่วง”
“ตัวนี้ใส่ได้ไหมพี่” ผมยื่นกางเกงนอนขายาวให้
“ขาสั้นไม่มีไงวะ”
“ไม่มี ใส่ขายาวนี่แหละกลางคืนมันหนาว” ผมว่าไปงั้นแหละครับ หนาวเหนวอะไรร้อนจะตาย แต่ผมขี้เกียจหาเจอตัวนี้ก็หยิบให้แกเลย
“เออ งั้นเอามา” พี่ชินหยิบกางเกงจากมือผมไปสวมก่อนตวัดผแช็ดตัวตากแล้วก้าวขึ้นเตียงทันที
“พี่ชินคืนนี้ผมยอมให้พี่นอนที่นี่ก็ได้แต่ผมคิดว่าห้อง ค่าน้ำค่าไฟ ค่าเตียงนะ ทั้งหมด 5 พันบาทถ้วน”ผมรีบบอกทันทีใครจะให้มาอยู่ฟรีครับ ค่าไฟค่าน้ำค่าห้องต้องจ่ายเหมือนกัน
“เออ เค็มชิบหายปิดไฟได้แล้วกูจะนอน” พี่ชินตอบเสียงห้วนก่อนหันหลังให้ผม
“พี่นอนไปก่อนผมหิว” ผมว่าก่อนมองหาซองมาม่าอาหารประจำกาย ผมมีตุนไว้เยอะครับตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่รุ่นผมก็ให้แต่มาม่าผมทั้งพี่เทค พี่เทคบุญธรรม ป้ารหัส ลุงรหัสเยอะแยะมีแต่มาม่ากะให้ผมเป็นโรคไตวายตายแน่ครับงานนี้
“เผื่อด้วย”
“พี่ชินว่าอะไรนะครับ” ผมตกใจหันไปตามเสียงก็เห็นพี่ชินมายืนด้านหลัง
“เผื่อกูด้วย ยังไม่ได้กินข้าว”
“แล้วทำไมพี่ไม่กินก่อนมาห้องผมล่ะ” ผมถามอย่างเก็บความสงสัยไม่อยู่ เวลาตั้งนานสองนานทำไมไม่หาอะไรกินก่อน
“เรื่องของกู ชงเผื่อด้วยแล้วกัน”
“ก็ได้ครับแต่ค่าบริการ 100 บาท”
“งกไม่เลิกนะมึง มาม่าก็ของกูแท้ๆ”
“ชินว่าอะไรนะ”
“มึงเป็นโรคหูตึงไงวะ พูดอะไรแม่งชอบถามซ้ำ”
“ก็พี่ชินชอบพูดตอนผมเผลอ ใครจะไปตั้งใจฟังล่ะ” ผมเถียงทันทีจะมาว่าผมได้ไงวะ ตัวเองชอบมาพูดแบบไม่ให้ผมตั้งตัวแท้ๆ
“ชั่งมันเถอะ น้ำเดือดแล้วเทซะทีดิกูหิวไส้จะขาดแล้ว” พี่ชินมีการมาเร่งผมอีกครับ มันน่าปล่อยให้หิวตายซะเลย
“นั่งกับพื้นนะพี่ห้องผมไม่มีครัว” ผมบอกพร้อมยกชามมาม่ามาตั้งที่โต๊ะญี่ปุ่น ใกล้ๆเตียง
“เออ กูไม่ได้ตาบอด ถ้ามีคงเห็นไปนอนแล้ว” กวนตีนผมอีกครับ
“งั้นก็กินๆไปเลยจะได้นอน” ผมบอกพร้อมเอาตะเกียบคีบเส้นมาม่าเข้าปาก แล้วพี่ชินก็เริ่มกินตามไม่นานทั้งผมและพี่ชินก็จัดการชามมาม่าตรงหน้าตัวเองจนหมด
“ล้างให้ด้วย”
“100 บาทขาดตัว” ผมบอกทันทีที่พี่ชินยกชามมาม่าเปล่ามาให้ผมล้าง
“เออ!!” พี่ชินกระแทกเสียงใส่ผมเลยครับ แต่มีหรือที่ผมจะใส่ใจในเมื่อมันทำให้หนีผมลดลงไวยังไงผมก็เอาครับ
“พี่ชินแปรงฟันไหม ผมมีแปรงสีฟันอันใหม่”ผมถามพี่ชินที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่หน้าเตียงหลังจากผมอาบน้ำแปรงฟันอีกรอบเรียบร้อยแล้ว
“เอาดิ แต้งกิ้วเมื่อกี้ใช้ของมึงไปรู้สึกแหยงๆหว่ะ”
“ห๊ะ ไอ้พี่ชินพี่ใช้แปรงสีฟันผมเหรอ”ผมรีบถามด้วยความตกใจ ใครเขาใช้แปรงสีฟันอันเดียวกันวะ มันจะซกมกเกินไปแล้ว
“กูล้อเล่นหรอกน่า หึหึ” พี่ชินเอาแปรงสีฟันอันใหม่ที่ยังอยู่ในกล่องตบแก้มผมเบาๆก่อนหัวเราะเสียงเจ้าเล่ห์แล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
“พี่แม่ง” ผมว่าตามหลังเสียงดังแต่ทำอะไรไม่ได้ครับ
“ปิดไฟนอนได้แล้ว” ออกมาจากห้องน้ำพี่แกก็ขึ้นเตียงก่อนมีบัญชาให้ปิดไฟทันทีทั้งที่ผมยังนอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่บนเตียง
“พี่ง่วงก็นอนไปก่อนดิ ผมไม่ง่วงแล้ว” อาบน้ำแล้วตาสว่างเลยครับ
“กูนอนไม่หลับ ปิดไฟ” นี่ห้องผมไม่ใช่เหรอวะ ทำไมไอ้พี่ชินแม่งสั่งตลอด
ไอ้ผมก็ไม่ได้กลัวนะครับแต่เห็นว่ามันก็ดึกแล้วเกือบจะตีหนึ่งเลยเดินไปปิดไฟแล้วกำลังจะก้าวขึ้นเตียง แล้วสิ่งที่ผมลืมมาตลอดก็เข้ามาอยู่ในสมองผมทันที จะอะไรล่ะครับก็ไอ้เตียงนี่แหละเตียงผมมันแค่ 3.5 ฟุตเป็นเตียงเดียวจะนอนเข้าไปได้ยังไงตั้งสองคน ผมยืนมองเตียงผ่านความมืดที่มองเห็นเพียงรำไรเพราะแสงจากพระจันทร์ที่ส่องเข้ามาจากระเบียงหลังห้อง
ตอนนี้บนเตียงกำลังมีผู้ชายตัวสูง ใส่กางเกงขายาวตัวเดียวนอนตะแคงข้างหันหลังให้ผมอย่างสบายใจ ไม่ได้ระวังอะไรเลยมันน่าฆ่าให้ตายจะได้หมดหนี้กันไปซะที หึหึ ผมก็ได้แต่คิดครับเรื่องจริงคือผมเอื้อมมือไปหยิบหมอนมาถือแล้วมองพื้นข้างเตียงก่อนมองชุดที่ตัวเองสวมอยู่ ผมใส่เพียงเสื้อกล้ามกับกางเกงบอลตัวหลวมยังไงคืนนี้คงไม่หนาว
เมื่อตัดสินใจได้ผมวางหมอนลงบนพื้นกระเบื้องข้างเตียงแล้วล้มตัวลงนอน ผ้าห่มผมมีพื้นเดียวและตอนนี้มันคลุมอยู่ที่ปลายเท้าพี่ชินผมเลยไม่อยากแย่ง ปล่อยแกนอนไปไอ้ไม่นานก็เช้าแล้วครับ ผมนอนไม่นานก็หลับไปอีกรอบเพราะความเหนื่อยจากกิจกรรมที่ทำมาทั้งวัน
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ....ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
ผมเอื้อมมือไปควานหานาฬิกาปลุกทั้งที่หลับตาเหมือนทุกเช้า แต่ยังไม่ทันเจอเสียงก็เงียบลง ผมเลยค่อยๆลืมตาด้วยความแปลกใจแล้วก็ต้องตกใจเพราะหน้าผมอยู่ชิดกับหน้าพี่ชินจนเรียกว่าจมูกแทบจะชนกัน
“เพิ่งเจ็ดโมงทำไมมึงตั้งนาฬิกาปลุกไวจังวะ วันนี้ไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอนอนต่ออีกหน่อยดิ”พี่ชินว่าก่อนหลับตาแล้วกระชับวงแขน
กระชับวงแขนๆๆ เฮ้ย!ไอ้พี่ชินมันกอดผมอยู่ กอดได้ไงวะ กอดตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมผมมานอนอยู่บนเตียง จำได้ว่าเมื่อคืนผมนอนบนพื้นนี่นา
“พี่ชินมากอดผมทำไมปล่อย” ผมโวยวายเสียงดังเลยครับ
“อย่าเสียงดังคนจะนอน”
“แล้วพี่มากอดผมไว้ทำไมปล่อยผมก่อนสิ”
“กูหนาวขอกอดหน่อย ผมห่มมึงบาง” ผมมองผ้าห่มที่พี่ชินว่าบาง มันก็จริงครับเพราะผมใช้ผ้าแพรสีน้ำเงินไว้ห่มนอน ถ้าเทียบกับผ้าห่มฟูกนุ่มๆที่ห้องแก ไอ้ผ้าแพรนี่คงจะบางจริงๆแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะมากอดผมได้นะ
“พี่ชินหนาวอะไรร้อนจะตาย ปล่อยผมก่อน” ผมบอกพร้อมขยับตัวเพื่อให้พี่ชินปล่อยแต่แขนแกก็แรงเยอะเหลือเกินผมขยับยังไงก็ไม่สามารถหลุดจากอ้อมแขนแกได้เลยครับ
“นอนนิ่งๆเป็นหมอนข้างให้กูหน่อย กูง่วง” พี่ชินแล้วเงียบไปเลยครับ ไม่ว่าผมจะพูดจะว่าอะไรแกก็ไม่ตอบสนองผมอีกเลย สงสัยจะรำคาญเลยแกล้งหลับ ผมก็จนปัญญาที่จะเอาตัวเองออกจากแขนที่เหมือนคีมเหล็กที่หนีบผมไว้แน่น
เมื่อไม่รู้ว่าจะทำยังไงผมเลยนอนนิ่งๆ รอไอ้พี่ชินมันตื่น แต่ผมตื่นมาแล้วเจอผู้ชายด้วยกันมานอนกอดแบบนี้ตาสว่างเลย ความง่วงเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง ผมมองหน้าพี่ชินที่กำลังหลับเวลาพี่แกหลับก็ดูเป็นเหมือนคนทั่วไป ไม่ได้ดุหรือเจ้าเล่ห์เหมือนตอนตื่น มองไปมองมาหน้าพี่ชินนี่หล่อเหมือนกันนะครับ ถือว่าหล่อมากเป็นนายแบบได้เลย แต่ถ้าเทียบกับพี่ตินณ์ผมว่าพี่ตินณ์ดูดีกว่านิดนึง ก็คนที่ผมชอบนี่นาจะไม่ให้บอกว่าหล่อกว่าได้ไง แต่แปลกนะครับทั้งที่ผมบอกว่าชอบพี่ตินณ์แต่ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกใจเต้นแรงกับผู้ชายที่กำลังนอนหลับตาอยู่ตรงหน้า
มันคงไม่ใช่ความชอบหรือความรักหรอกครับเพราะความรู้สึกนี้ไม่เห็นจะเหมือนตอนที่ผมใจเต้นกับพี่ตินณ์เลย มันคงเป็นแค่ความตื่นเต้นและไม่ชินที่ตื่นเช้ามาแล้วเจอพี่ชินนอนกอดผมอยู่มากกว่า ผมเบนสายตาออกจากหน้าพี่ชินเพื่อไม่ให้ตัวเองใจเต้นแรงมากไปกว่านี้แล้วสายตาผมก็ไปเห็นท่อนแขนแกร่งที่มีกล้ามเป็นมัดของพี่ชินอยู่ใกล้หน้าของผม พอลองมองดีๆผมก็รู้ทันทีว่าตัวเองกำลังนอนหนุนแขนพี่ชินอยู่ งานนี้เล่นเอาผมงงเป็นครั้งที่สองของวัน ทำไมผมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้วะแต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกครับ นึกไปนึกมาเลยเคลิ้มหลับไปอีกรอบ เรื่องที่สงสัยก็ปล่อยไปก่อนรอพี่ชินตื่นแล้วค่อยถามอีกทีครับ
“พี่ชินทำไมเมื่อคืนผมถึงมานอนบนเตียงได้ล่ะ” ผมถามทันทีที่เห็นพี่ชินเปิดประตูห้องน้ำออกมาด้วยชุดของแกที่ใส่มาเมื่อวานเรียบร้อย
“มึงจำไม่ได้รึไง”
“ไม่เห็นรู้เรื่องเลย จำไม่ได้อ่ะ” ผมหยุดคิดก่อนตอบ
“มึงขึ้นมานอนเองไม่ใช่เหรอ” พี่ชินตอบเรียบๆก่อนเดินไปส่องกระจก
“ทำไมผมไม่รู้เรื่องเลย” ผมยังคงไม่แน่ใจเพราะปกติผมไม่ใช่คนนอนละเมอแน่นอน
“กูจะรู้ได้ไง อยู่ๆก็ขึ้นมานอนเบียดกูยังกะงูหลาม ทั้งเบียดทั้งกอด กูบอกให้ปล่อยก็ไม่ปล่อย คิดแล้วขนลุกว่ะ” พี่ชินแม่งทำท่าขนลุกขนพอง แต่ทีตัวเองมากอดผมทำเป็นไม่พูดถึงนะ
“แล้วทำไมผมต้องหนุนแขนพี่ด้วย”
“อ้าวมึงคนหนุน กูน่าจะถามมากกว่านะประโยคนี้ขึ้นมาหมอนก็ไม่เอามาด้วย”
“งั้นก็ชั่งมันเถอะพี่ ผมไม่อยากรู้แล้ว”รู้สึกยิ่งถามจะกลายเป็นว่าผมเป็นคนเข้าหาแกเองหมดเลย เพราะงั้นเลิกถามดีกว่าครับเดี๋ยวเข้าตัว แต่เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วอย่าไปคิดถึงมันเลย
“เออเรื่องของมึง เสร็จยังจะได้ออกไปพร้อมกันเลย” ผมมองหน้าพี่ชินงงๆ ไปไหน ไปทำไมวันนี้วันหยุดผมนะ
“ไปไหนพี่” ผมถามงงๆ
“ก็ไปทำความสะอาดห้องกูไง ลืมไวจริงนะมึง” เสียงนิ่งเลยครับ
“เออเฮ้ยจริงด้วย ผมลืมสนิทเลย พี่รอผมแป๊บนึงนะผมอาบน้ำก่อนไม่เกิน ครึ่งนาที” ผมร้องอุทานก่อนกระโดนคว้าผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างไว
“ ให้ไว ช้ากูใหไปเองนะ” เสียงพี่ชินดังแว่วๆเข้ามาในห้องน้ำแต่ผมไม่ได้สนใจ มัวแต่จ้วงน้ำในถังขึ้นอาบ ตอนนี้ฝักบัวคงจะช้าไป
ไม่นานผมกับพี่ชินก็ออกจากห้องพักของผมแล้วตรงมาที่คอนโดพี่ชินทันที สิ่งแรกที่ผมเห็นเมื่อเปิดประตูเข้ามาคือกองผ้า และเศษโมเดลอิเล็กทรอนิกส์เต็มพื้นเลยครับ งานนี้ผมมีเหนื่อยอีกแน่ๆว่าแล้วก็เดินไปหยิบไม้กวาดกับที่โกยขยะมาถือแล้วเดินเข้าไปทำความสะอาดห้องนอนเป็นอย่างแรกครับ เข้ามาก็เห็นความรกของเสื้อผ้าที่วางกองระเกะระกะไม่แพ้ห้องรับแขกเลย วันหยุดนี้ผมคงไม่ได้หยุดอีกเช่นเคย ผมยืนทำใจสูดหายใจเข้าลึกๆสามวิแล้วเริ่มลงมือทำงานปลดหนี้ต่อไป
--- To Be Con. ---
ขอบคุณที่ติดตามค่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
