ถ้าให้รักก็อย่าร้าย ตอนที่ 5“พี่ครับ ผมผิดเองที่ให้พี่เขาช่วยเก็บบอล”
ไอ้คนที่ยื่นความซวยมาให้ผมพูดแทรกขึ้นมาบ้างครับ
“น้องไม่ผิดหรอก ไอ้คนเตะนี่แหละผิด” พี่ชินพูดเสียงเย็นเลยครับ
ผมคงไม่รอดแล้วล่ะ ช่วยใส่บาตรกรวดน้ำให้ผมด้วยนะครับเผื่อที่บ้านจะไม่มีใครรู้
“ผมเตะเองเดี๋ยวผมรับผิดชอบเองครับ ไม่ต้องห่วง”
ผมหันไปบอกไอ้คนยืนใกล้ๆ
“แน่ใจนะครับว่าไม่ให้ผมช่วย”
มันยังถามกลับมาอีกนะ เดี๋ยวกูก็เปลี่ยนใจซะเลย
“แน่ใจครับ” ทำไมกูตอบเสียงสั่นๆวะ
แล้วสายตาพี่ชินคือมึงจะกินหัวกูหรือไงครับ
ไม่อร่อยหรอกนะบอกไว้ก่อนเลย
บางทีอาจมีเหาด้วยไปกินคนอื่นดีกว่าไหม
มองเลยไปที่รถแม่งก็บอบบางจริงแค่โดนลูกบอลแค่นี้ดันแตก
ถ้าสังเกตดีๆคือมันไม่ได้แตกเยอะนะครับ
แตกนิดเดียวแต่ร้าวทั้งแผง สรุปมันก็ต้องเปลี่ยนนั่นแหละ
ผมจะมาอธิบายทำไมวะ
“นายไปเตะบอลต่อเถอะ” พี่ชินบอกไอ้หนุ่มนักเตะครับ
ไอ้นั่นก็หันมามองผมนิดนึงก่อนวิ่งกลับเข้าสนาม
ปล่อยผมเผชิญชะตากรรมคนเดียว
“ค่ากระจกเท่าไหร่ครับเดี๋ยวผมจ่ายให้”
ผมบอกพี่ชินอย่างป๋ามากครับ แต่มือนี่ชื้นเหงื่อกันเลย
“มึงจ่ายไหวเหรอ ค่ากระจกรถกูเกือบแสน
ไม่ใช่อะไรก็ได้ จะมีของหรือป่าวกูยังไม่รู้เลย”
พี่ชินยังไม่ลดอารมณ์โกรธลงเลยครับ
สงสัยจะรักรถมาก ผู้ชายสมัยนี้แม่งรักรถยังกะลูกกะเมียกันทุกคน
แล้วเป็นแสนกระจกหรือเพชรวะแพงชิบหาย กูจะเอาเงินที่ไหนล่ะ
“แล้วนี่รถพี่จริงหรือป่าวเมื่อเช้ายังขับไอ้เน่าอยู่เลย”
ผมถามถึงรถเศษเหล็กของแกที่เอามาให้ผมซ้อน
แต่พอเย็นดันมี BMW รุ่นใหม่เงาวับขนาดนี้จะเชื่อดีไหม
ไปยืมของใครมาขับแล้วตู่ว่าเป็นของตัวเองป่าวเห่อะ
“เมื่อเช้าของเพื่อนกูแต่คันที่มึงเพิ่งทำกระจกแตกน่ะของกู”
“ผมขอผ่อนจ่ายได้ไหม” ลองพูดดีๆดูก่อนครับ แกจะได้ใจเย็นๆ
“ตอนมึงเตะใส่ มึงค่อยๆเตะหรือป่าวล่ะ”
กูพูดดีแล้วแม่งยังกวนตีนกูอีกเดี๋ยวชิ่งซะเลย
“ผมไม่มีจ่ายหรอกเยอะขนาดนั้น” ผมบอกเลยครับ
“กูรู้ตั้งแต่มึงอ้าปากแล้ว”
“แล้วจะให้ผมทำไง” ผมถามอย่างเริ่มทนไม่ไหว
“อย่างมึงมีประโยชน์อะไรกับกูบ้างวะ” พี่ชินพูดแล้วทำท่าคิด
หน้าตาท่าทางถึงจะหล่อ แต่กวนตีนมากครับ
ถ้าไม่ใช่รุ่นพี่คงมีเรื่องไปแล้ว
“ผมไม่มีประโยชน์หรอก เอาเป็นว่าผมจะทยอยหาเงินมาคืนแล้วกันครับ”
ผมพูดเสร็จทำท่าออกเดินเลย คนยิ่งง่วงๆวันนี้ก็ดันมาเจอแต่เรื่องซวยๆตลอด
“นายจะหนีไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
พี่ชินเดินมาขวางหน้าผมไว้แล้วพูดเสียงดังเลยครับ
“แล้วพี่จะให้ผมทำไงครับ” ผมถามอีกครั้ง
“มึงต้องทำตามที่กูสั่ง เพื่อเป็นค่าเสียหาย”
พี่ชินก้มหน้าลงมาพูดใส่หน้าผมเลย
หน้าดูร้ายๆ เหมือนตัวโกงช่องหลายสี
“แล้วผมต้องทำนานไหม” ผมถามก่อนครับ
เดี๋ยวเสียเปรียบ แม่สอนมาดีว่าอย่าให้ใครเอาเปรียบเราได้ หึหึ
“แล้วแต่กูพอใจ เบื่อเมื่อไหร่ก็เลิก”
“งั้นผมไม่ทำ พี่ไปแจ้งความเอาแล้วกัน”
ผมบอกปัดๆแบบไม่อยากสนใจ
แม่งไม่มีระยะเวลาถ้าให้ทำทั้งชีวิตผมก็ขาดทุนดิ เรื่องอะไรจะยอม
“มึงกล้าขัดคำสั่งกูเหรอ” พี่ชินเสียงดังขึ้นมาอีกแล้วครับ
คิ้วนี่ก็จะชนกันไปไหนนักหนา
หน้าบึ้งแก่เร็วนะผมอยากจะเตือนไว้แต่นี่คงยังไม่ใช่เวลา
“ก็มันไม่ยุติธรรม จะให้ผมทำได้ไง
เอาแบบนี้ไหมพี่ใช้ผมครั้งนึงผมคิดร้อยนึง
ผมจะยอมให้พี่ใช้จนกว่าจะได้หนึ่งแสนครบเมื่อไหร่หนี้ที่มีจบกัน”
ผมว่ากลับพร้อมเสนอทางเลือก
“ไม่เยอะไปเหรอวะ ตั้งร้อยนึง”
“ไม่ผมคิดราคานี้ ค่าตัวผมแพง”
“เออ ดีกว่ากูไม่ได้อะไรเลย แต่ถ้ามึงทำไม่ดีกูจะคิดเพิ่ม”
ในที่สุดพี่ชินก็ตกลงครับ ยอมซะตั้งแต่บอกจะจ่ายผ่อนให้ก็หมดเรื่อง
แต่ผมว่าแกคงอยากแกล้งผมมากกว่าเลยไม่ยอมรับข้อเสนอ
“เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกัน กูจะกลับบ้านแต่รถพังจะกลับได้ไง”
“ผมจะไปรู้พี่เหรอ ถ้าคิดไม่ได้ก็เดินไปแล้วกัน”
ผมพูดแบบไม่สนใจแล้วออกเดินเลยครับ ถือว่าการเจรจาสำเร็จ
“ มึงไปเรียกแท็กซี่มาให้กูดิ”
“ห๊ะ!! แล้วพี่ไมไม่ไปเรียกเอง”
“มึงนี่ลืมไวดีนะ กูให้เวลาแค่สิบห้านาที
ถ้าแท็กซี่ไม่มาจอดตรงหน้ากู เงินต้นเป็นหนึ่งแสนหนึ่งร้อย”
พี่แกพูดเสร็จเดินไปหยิบของในรถ
แล้วยืนพิงจ้องนาฬิกาข้อมือ เริ่มจับเวลาเลยครับ
“เหลืออีก 13 นาที”
“เฮ้ย!! อย่าเพิ่งนับดีพี่ทางตั้งไกล” ผมว่าเสร็จออกวิ่งเลยครับ
กว่าจะถึงหน้าม.ที่มีแท็กซี่ผ่านกูตับแล๊บก่อนป่าววะ
แล้วผมก็วิ่งสุดฝีตีน มาเรียกแท็กซี่เข้าไปรับไปพี่บ้านั่นได้ทันพอดีครับ
พอแท็กซี่วนออกทางหน้าม.ผ่านจุดที่ผมยืนหอบอยู่
ไอ้พี่ชินแม่งยิ้มร้ายเยาะเย้ยผมด้วยนะ
“มึงไปไหนมาวะ ทำไมกลับช้า”
ผมมาถึงห้องได้ไม่นานไอ้แบตก็เปิดประตูห้องเข้ามาถามครับ
“มึงทิ้งกูดิ ดันเจอแต่เรื่องซวยๆ”
“ซวยไงวะ” ไอ้แบตรีบถามด้วยความสนใจทันทีครับ
“อยากรู้ไหม ถ้าอยากรู้กูไม่บอก” ต้องเล่นตัวหน่อยครับ
“กูไม่อยากรู้แล้ว มึงอย่าเผลอเล่าแล้วกัน”
มันว่าพร้อมเดินไปกดเปิดทีวีห้องผมครับ
ผมเพิ่งซื้อมือสองมาจากเพื่อนในเอก
พอดีมันซื้อใหม่แล้วเครื่องนี้ประกาศขายผมเลยไปหักคอมาในราคาเบาๆ
“เออ อย่ามาถามกูแล้วกัน” ผมว่ากลับพร้อมเดินไปถอดเสื้อ อาบน้ำครับ
เอาความซวยออกจากตัวซะหน่อยเผื่อจะดีขึ้น
“มึงยังไม่กลับห้องอีกเหรอวะ”
ผมถามไอ้แบตหลังออกมาจากห้องน้ำยังเจอมันนอนอืดอยู่บนเตียง
“กูรอมึงไปแดกข้าว กูหิว” มันพูดพร้อมลุกจากเตียงมากดปิดทีวี
“เออกูก็หิว ไส้จะขาด ป่ะ” ว่าเสร็จผมเดินนำมันออกจากห้อง
แล้วเราก็ไปกินข้าวแถวหอ
ก่อนผมจะกลับมาเล่นเกมส์ที่ห้องมันต่อ
จนลืมเล่าเรื่องที่ผมไปเตะบอลใส่รถพี่ชินให้ไอ้แบตฟัง
ตี๊ดๆ ตี๊ดๆ
เสียง SMS โทรศัพท์รุ่นน้องโบผมดังขึ้น ผมเลยหยิบมาดู
ปกติไม่ค่อยมีคนส่งหาผมหรอกครับ
เพราะเป็นที่รู้กันว่าส่งให้ตายผมก็ไม่ตอบกลับ ก็มันเปลืองเงินนิครับ
- กูหิวน้ำ ภาคไฟฟ้าให้เวลา 15 นาที –
ผมเปิดข้อความขึ้นมาเป็นเบอร์แปลก
แต่พออ่านแล้วรู้เลยครับเจ้านายผมเอง
แม่งหิวน้ำแต่ตีนจะเดินไปแดกไม่มีไงวะ
แล้วเป็นอะไรกับเลข15มากไหมให้เวลากู 15 นาทีอีกแล้ว
ไม่ถามเลยว่ากูอยู่ไหน ผมก็บ่นไปอย่างนั้นเองแหละครับ
แต่ขากำลังพาผมวิ่งไปศูนย์อาหารซื้อน้ำแล้ว
“ นี่ครับ 10 นาที ไม่เกิน” ผมยื่นน้ำแป๊บซี่ให้พี่ชิน
ที่ตอนนี้นั่งกระดิกตีนรอผมอยู่หน้าตึกภาคไฟ
“ใครบอกมึงว่ากูจะกินแป๊บซี่” เอาแล้วไง
“มันมีอย่างเดียว กินๆไปเถอะพี่” ผมรีบบอกเลยครับ
“ไม่เอากูจะกินน้ำเปล่า มึงไปซื้อมาใหม่”
สั่งไม่ดูกูที่หอบลิ้นห้อยเลยนะครับคุณพี่
“งั้นเอาคืนมา ผมจะไปซื้อให้ใหม่”
ผมยื่นมือออกไปเพื่อจะรับแป๊บซี่คืน
“กูไม่คืน มึงรีบไปซื้อน้ำมาเร็วๆ”
พี่ชินพูดพร้อมชักมือที่ถือกระป๋องน้ำแป๊บซี่หลบ
“อะไรวะ” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆแล้วออกเดินตรงไปที่ศูนย์อาหารอีกครั้ง
แล้วไม่นานผมก็วิ่งกลับมาด้วยอาการลิ้นห้อย
โครตเหนื่อยครับศูนย์อาหารกับภาคไฟไม่ใช่ใกล้ๆนะครับ
วิ่งบ่อยๆที่ผอมเลย พอผมมาถึงที่เดิมก็ไม่เห็นพี่ชินนั่งอยู่แล้วครับ
มองไปรอบๆก็ไม่เห็นใคร ผมเริ่มลังเลว่าจะเอายังไงดี
แล้วเสียงข้อความจากโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง
- มึงมาช้า กูเข้าเรียนแล้ว-
แม่งหลอกให้ผมวิ่งจนเหนื่อย คิดสองร้อยได้ป่าววะ
แต่มันถึงเวลาเข้าเรียนแล้วเหรอ
ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือ บ่ายโมง 10 นาที
เอาแล้วไงครับผมก็มีเรียนตอนบ่าย
กว่าจะวิ่งกลับถึงตึกตัวเองหวังว่าอาจารย์คงไม่ล็อคห้องหนีไปก่อนนะ
“วี วันเสาร์รุ่นพี่นัดรับน้องคณะรู้รึยัง”
ผมหันไปทางเสียงแพรที่ดังมาจากข้างๆ ตอนนี้เลิกเรียนแล้วครับ
เมื่อตอนบ่ายผมเข้ามาทันก่อนอาจารย์หนวดจะล็อคห้องแบบฉิวเฉียด
แล้วไอ้พี่ชินก็ส่งข้อความมาว่า อย่าลืมกินน้ำแก้เหนื่อยนะ
ผมนี่อย่าพิมพ์กลับไปด่ามากครับ ถ้าไม่ติดว่ามันเสียเงินผมพิมพ์แล้ว
“อ่าว วีนึกว่าอาทิตย์ถัดไป ว่าจะกลับบ้าน”
“วันเสาร์นี้เว้ย เวลาเขาบอกมึงก็ไม่เคยจะฟัง”
ไอ้แบตเสือกขึ้นมาทันทีนะมึง
“เออ แค่นี้แม่งทับถม แล้วต้องเตรียมตัวไรป่าว”
“ให้ใส่เสื้อที่คณะแจกสีดำ กางเกงยีนส์
แล้วเจอกัน 8 โมงหน้าคณะ” แพรเป็นคนตอบ
“แบตขี้เกียจไปวะแพร” ไอ้แบตเริ่มอ้อนแพรอีกแล้วครับ
ผมเห็นมันช่วงหลังๆเป็นแบบนี้บ่อยไม่รู้เกิดมีซัมติงอะไรกันรึเปล่า
“แพรก็ไม่อยากไปเหมือนกัน เหมือนไปให้รุ่นพี่แกล้งเลย”แพรเริ่มบ่นบ้างครับ
มันเป็นเหมือนตราบาปที่คนหน้าตาดีจะเป็นที่อิจฉาของรุ่นพี่แล้วก็รุมแกล้งครับ
จริงๆแล้วกลุ่มผมทั้งสามคนก็โดนทำกิจกรรมประหลาดๆบ่อยกว่าคนอื่นแต่ผมจะเยอะที่สุด
“เอางี้เรานัดกันไม่ไปไหม” ผมเสนอความคิดแสนชั่ว
“อย่างมึงไม่ไป พี่ชินตามถึงหอ”
“เขาจะรู้จักหอกูได้ไง”
“น้อยไปไอ้วี วันที่มึงมาถือพานช้า พี่เขาถามกูแล้วโว้ย
ตอนแรกจะไปจิกมึงที่หอแต่กูบอกเขาว่ามึงกำลังมา เขาเลยรอที่คณะ”
“ห่า มึงจะไปบอกทำไมว่ากูอยู่หอไหน” ผมว่ามันพร้อมตบหัวไปหนึ่งที
“สัส! ตบหัวกูนะมึง ถ้ามึงเห็นหน้าพี่ชินวันนั้นมึงจะไม่กล้าพูดกับกูแบบนี้เด็ดขาด”
“ทำไมหน้าพี่ชินเป็นไงเหรอ” แพรถามขึ้นมาบ้างครับ
“ก็เหมือน...” ไอ้แบตกำลังจะตอบ
แต่ข้อความผมดันดังขึ้นมาซะก่อน รู้เลยครับ เจ้านายตามตัว
“กูไปก่อนนะเจอกันที่หอ วีไปก่อนนะแพร”
พูดเสร็จผมหยิบกระเป๋าขึ้สะพายบ่า
แล้วเดินออกจากห้องท่ามกลางสายตางงๆของเพื่อนทั้งสองคน
แล้วผมก็มาถึงภาคไฟอีกครั้งตามคำเชิญของรุ่นพี่บ้าอำนาจ ที่ส่งข้อความมาเชิญแกมข่มขู่
“เอ่อ พี่ชินอยู่ไหมครับ” ผมเห็นพี่โยเลยถามซะเลยขี้เกียจตามหา
“อยู่ในช็อป มาหามันเหรอ” พี่โยตอบพร้อมชี้มือไปทางช็อปภาคไฟฟ้าครับ
“ครับ”
“อ่ะ วันนี้รสส้มนะชอบป่าว” พี่โยยื่นอมยิ้มให้ผมก่อนถาม
“ผมก็ชอบหมดแหละครับของฟรี ขอบคุณครับ ”
ผมตอบก่อนรับอมยิ้มมาแกะใส่ปาก
“มาตามมา เดี๋ยวพี่กำลังจะกลับไปทำงานเลย”
พี่โยเรียกผมให้เดินตามเข้าไปในช็อปครับ
ผมเห็นมีคนอยู่หลายคนกำลังก้มๆเงยๆทำอะไรซักอย่างกับแผงวงจรไฟฟ้า
“ไอ้ชิน อันนี้ต่อขนานหรืออนุกรมวะ”
ผมได้ยินพี่คนหนึ่งตะโกนถามพี่ชินเสียงดังเลยครับ
“ขนานเว้ย ดีๆนะมึงเดี๋ยวช็อต” พี่ชินตะโกนกลับเสียงดังไม่แพ้กัน
“ชิน แผงนี้ต้องตัดสีแดงหรือสีดำก่อน”
พอพี่ชินตอบพี่คนนั้นเสร็จก็มีพี่ผู้หญิงถือแผงไฟฟ้าอะไรไม่รู้ครับมาให้พี่ชินดูพร้อมถาม
“สีแดงก่อน” พี่ชินตอบก่อนหันมาเห็นผมเข้าพอดี
“มานานรึยัง”
“เพิ่งมาถึงครับ พี่เรียกผมมาทำไม” ผมถามทันที
“มาช่วยกูทำงานหน่อย อ่ะกรรไกรนั่งตัดสายไฟให้ยาวเท่าแบบที่กูตัดไว้
เอาสีละ 5 เส้น เสร็จแล้วมาบอกกูเดี๋ยวหางานใหม่ให้”
พี่แกสั่งเสร็จแล้วไปนั่งเอาหัวแร้งเชื่อมอุปการณ์อิเล็คทรอนิคส์ต่อไม่สนผมเลยครับ
ผมก็เดินไปนั่งใกล้ๆแล้วเริ่มลงมือตัดสายไฟตามที่แกสั่ง
“เหนื่อยไหมครับ” ผมนั่งตัดไปได้ซักพักก็ได้ยินเสียงคนถามใกล้ๆ
หันไปมองเป็นพี่โยยืนอยู่พร้อมส่งกระป๋องน้ำอัดลมให้ผมครับ
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณเบาๆ
แม่งใจดีแบบนี้แล้วจะไม่ให้ผมคิดว่าเป็นพี่เทคผมได้ไง
“แล้วนึกไงมาช่วยงานไอ้ชินได้ เห็นไม่ค่อยถูกกันไม่ใช่เหรอ”
“ก็...พี่ชินเรียกให้มาช่วยครับ”
ผมไม่รู้จะบอกว่ายังไงถึงข้อตกลงแปลกๆของผมกับพี่ชินเลยเลือกไม่เล่าดีกว่า
“ไอ้ชินมันงานเยอะ ทำทั้งกิจกรรมแล้วก็ช่วยงานอาจารย์
คนเรียนเก่งก็งี้มีแต่คนอยากใช้งาน
แล้วมันดันเป็นคนขี้เกรงใจใครให้ทำอะไรก็ทำ”
พี่โยนั่งลงข้างผมแล้วเริ่มเล่าเรื่องพี่ชินครับ
“อ่าว ผมนึกว่าแกเป็นคนโหดซะอีกเห็นเป็นหัวหน้าพี่ว๊าก” ผมถามบ้างครับ
“หึหึ มันโหดแต่เปลือกนะซิ
จริงๆแล้วมันใจดีจะตายถ้าได้รู้จักจริงๆแล้วเดี๋ยววีก็จะรู้”
ผมคงเป็นข้อยกเว้นมั้งครับ เพราะตั้งแต่เจอแกอยู่ไกลคำว่าใจดีมากไกลโขอยู่
“แล้วรู้รึยังว่าพี่เทคตัวเองเป็นใคร”
คำถามโดนใจมากครับ
อีก 2 อาทิตย์เปิดเทคผมยังหาไอ้พี่เทคปริศนาไม่เจอเลย
“ก็พี่ไงพี่เทคผม ถ้าไม่ใช่ก็ใช่ซะผมขี้เกียจหาแล้ว”
“ง่ายไปไอ้น้อง ถ้าจะเป็นน้องพี่ต้องมีคุณสมบัติสำคัญ1 ข้อ”
พี่โยพูดพร้อมรอยยิ้มพิมพ์สาวครับ
“อะไรครับ” ผมถามทันที
“ก็ต้องเป็นผู้หญิงน่ารักๆไง” หมดสิทธ์แม้แต่จะคิดเลยกู
“มึงไม่มีงานทำรึไงไอ้โย”
อยู่ๆก็มีเสียงแข็งๆถามมาจากข้างหลังผมครับ
“งานน่ะมีแต่ตอนนี้กูพัก”
“พักก็ไปพักที่โต๊ะมึงมานั่งอะไรตรงนี้ แถมชวนกันคุยงานกูไม่เดินพอดี”
“ไอ้แค่ตัดสายไฟ มึงจะอะไรนึกหนาวะ เออกูไปก็ได้ ”
“ รีบไสตูดมึงไปไกลๆ ตีนกูเลยนะ”
“พี่ไปก่อนนะครับน้องวี” พี่โยพูดยิ้มก่อนลุกออกจากโต๊ะ
“หน้าบานเลยนะมึง”
อยู่ๆพี่ชินก็ว่าผมหน้าบานแล้วเดินกลับไปนั่งทำงานต่อ
ทิ้งไว้แต่ความงุนงง ว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่
พี่ชินมันเป็นบ้าอะไรวะมาไล่เพื่อนแล้วก็ไปทำงานต่อ
ผมก็ได้แต่เกาหัวแล้วเริ่มงานของตัวเองเช่นกัน
“เตรียมตัวกลับ”
อ่า...ในที่สุดผมก็ได้ยินคำนี้ซักที
หลังจากนั่งหลังขดหลังแข็งทำงานอยู่จนสองทุ่มกว่าๆ
ผมรีบลุกจากโต๊ะพร้อมสะพายกระเป๋า
“ผมไปนะพี่” ผมหันไปบอกพี่ชิน
“มึงจะไปไหน” พี่ชินที่กำลังเก็บของบนโต๊ะเงยหน้าขึ้นมาถามทันทีหลังจากผมพูดจบ
“กลับหอผมดิครับ” ผมก็ตอบซื่อๆ
“ใครบอกให้มึงกลับหอกูบอกว่าให้เตรียมกลับหมายถึงห้องกู”
แม่งพูดได้หน้านิ่งมาก
“ห๊ะ! ไปทำไมห้องพี่ไม่ใช่ห้องผม”
“ก็ห้องกูน่ะสิ ไปทำความสะอาดห้องกู
แม่บ้านกูลากลับบ้านนอกไม่มีคนทำ”
แม่ง ใช่งานกูเยี่ยงทาสเลยนะไอ้บ้าอำนาจ นี่มันสองทุ่มกว่าแล้ว
“แล้วผมจะได้กลับกี่โมง นี่มันสองทุ่มแล้วนะ” ผมเริ่มโวยวายครับ
“มึงก็ไม่ต้องกลับ นอนห้องกูเลย”
“เฮ้ย!! ไม่เอาไม่ไป”
ผมไม่ไปเด็ดขาดครับ ห้องตัวเองก็มีจะให้ไปนอนห้องคนอื่น
เกิดหิวแล้วแดกหัวกูขึ้นมาทำไง
“กูหักให้ห้าร้อยเลย”
อ่าว!!ข้อเสนอเริ่มน่าสนครับ แต่ผมไม่ได้เป็นคนเห็นแก่เงินนะ
“พันนึง” แต่ว่าถ้าได้หนี้ก็หมดไวจริงไหมครับ
“เออ เคี้ยวนะมึง”
พี่ชินตกลงเสร็จเดินนำออกจากช็อปพาไปที่รถเก๋งสีดำใกล้ๆ
“นี่รถพี่เหรอ” ผมถามอย่างแปลกใจ ทำไมมีรถหลายคัน
“เออรถที่บ้านขึ้นรถ กูหิวแล้ว”
พี่ชินตอบเสร็จก็ก้าวขึ้นรถแล้วรอผมขึ้นตาม
จากนั้นก็ขับออกมาจากม.ตรงไปที่ห้องพี่ชินทันที
--- โปรดติดตามตอนต่อไป---
ตอนนี้ไม่รู้จะมีคนชอบหรือป่าว
ถ้าไม่สนุกต้องขอโทษด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจ รีพาย และบวกเป็ดค่ะ
เจอกันหลังปีใหม่จร้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
