ผู้กองที่รักตอน 9
“ก็ได้ครับ พี่ธาร์ณ”
“หือ” ธาร์ณมองเด็กดื้อที่กำลังกินข้าวอยู่อย่างแปลกใจ บทจะง่าย มันก็ง่ายซะจนตามไม่ทัน
แต่…มันก็น่าดีใจเหมือนกันนะ นานแล้วที่เขาไม่ได้ยินคนตรงหน้าเรียกเขาว่า พี่ธาร์ณ
“แปลกใจอะไรครับ”
“ก็เปล่า แต่พี่แค่ไม่คิดว่า ซันจะเรียกพี่ง่ายๆแบบนี้ น่ะครับ”
“ตกลงจะเอายังไงกันแน่เนี่ย อยากให้เรียกก็เรียกแล้วไง วู้ คนแก่นี่เอาใจยากชิบเลยว่ะ” ร่างโปร่งบ่นอุบ
“แน่ะ พูดไม่เพราะ เป็นเด็กเป็นเล็ก ว่ะ กับผู้ใหญ่ได้ยังไงครับ”
“ก็ไม่ได้พูดด้วยสักหน่อย แค่บ่นกับตัวเองต่างหาก หลบไปดิ จะเอาจานไปเก็บ” เด็กหนุ่มบอกหน้าตายก่อนจะเดินเอาจานไปเก็บในครัว
เชื่อเขาเลยเจ้าเด็กบ้านี่ ปีนเกลียวตลอด
ร่างสูงส่ายหน้าก่อนจะมองอีกคนอย่างนึกเอ็นดูปนหมั่นไส้ แมวน้อยจอมดื้อของเขานับวันจะยิ่งแสบ ไม่รู้ว่าจะมีวันที่ยอมอ่อนข้อให้เขาบ้างหรือเปล่า
“เจ้าเด็กดื้อ เอ้ย!!”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ดื้อน่ะ” เด็กหนุ่มเถียงก่อนจะกระแทกตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่
“เนี่ยนะ ไม่ได้ดื้อ อย่างเราน่ะ เขาเรียกว่าโครตดื้อเลยต่างหาก”
“เหอะ” ซันแค่นเสียงก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง ผ้กองหนุ่มได้แต่แอบยิ้มกับท่าทางแบบนั้นของคนตรงหน้า
เหมือนตอนเด็กๆไม่มีผิด นอกจากดื้อแล้วยังขี้งอนอีกต่างหาก
“นี่น้องซันครับ พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันไหม” ชายหนุ่มเอ่ยชวน
“ไปเที่ยว เที่ยวไหนครับ แล้วทำไมต้องไปด้วย”
“นี่อย่าลืมสิ ว่าตอนนี้เราเป็นแฟนกัน ก็ต้องไปเที่ยวด้วยกันบ้างสิ”
“เหอะ!!” ร่างโปรงแค่นเสียงเมื่อรู้ถึงเหตุผลของคนตรงหน้า ซันกำลังไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าตัวเองกำลังคาดหวังอะไร เขาอยากได้เหตุผลแบบไหนกัน
“น้องซันอยากไปที่ไหน บ้างไหมครับ” ร่างสูงถามอย่างกระตือรือร้น แหงล่ะ ในหัวของชายหนุ่มตอนนี้มันไม่ได้มีเรื่องงานอย่างที่อ้างเลยสักนิด เขาก็แค่อยากจะพา แมวน้อย ของเขาไปเที่ยวบ้าง ตอบแทนที่ยอมเรียกเขาว่าพี่
“ไม่รู้ครับ แล้วแต่พี่ธาร์ณ” เด็กหนุ่มบอก
“ผมขอตัวนะครับ”
ผู้กองหนุ่มมองตามแผ่นหลังของคนอายุน้อยกว่าอย่างงๆ เพราะไม่รู้ว่าเจ้าแมวน้อยของเขากำลังเป็นอะไร ทำไมถึงไม่ดีใจเลยนะที่เขาชวนไปเที่ยว
ร่างโปร่งทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างแรงก่อนจะถอยหายใจเสียงดัง เขาเป็นอะไร ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีใจสักนิดที่ถูกอีกฝ่ายชวนไปเที่ยว ทำไมความรู้สึกบางอย่างในใจมันบอกว่าไม่พอใจ ที่คนเป็นพี่ชวนไปเพราะเรื่องงาน
เขาไม่ชอบขี้หน้าไอ้พี่ธาร์ณ ไม่ใช่เหรอ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงเรียกเข้าของเจ้าเครื่องมือสื่อสารทำให้เด็กหนุ่มหลุดจากภวังค์ ก่อนจะยกยิ้มเมื่อชื่อ ยัยแฝดจอมแสบของตัวเอง โชว์บนหน้าจอ
เขาว่ากันว่าฝาแฝดมักสื่อใจถึงกันได้
“ว่าไง ยัยตัวแสบ”
“พี่ซัน ซายน์คิดถึง ตัวเองไปเที่ยวไหนทำไมไม่บอกกันบ้าง” เสียงปลายสายบอกงอนๆ ก่อนจะเรียกรอยยิ้มอ่อนโยนจากคนเป็นพี่ได้อย่างดี
“พี่มาทำงาน ช่วยพ่อต่างหากเล่า”
“เหอะ ให้มันจริงเถอะ เค้ารู้หรอกว่าตัวเองแอบหนีไปสวีทกับพี่ธาร์ณใช่ไหมล่ะ ”
“ซายน์!! มั่วแล้ว” เด็กหนุ่มแหวลั่น
“พี่ซันอย่าปิดเค้าเลย รู้ไหมว่าฝาแฝดน่ะ จิตใจสื่อถึงกันได้ พี่คิดอะไรอยู่ทำไมซายน์จะไม่รู้” เด็กสาวบอกกับพี่ชายก่อนจะถอนหายใจอย่างแรง พี่ชายเธอน่ะ ดีทุกอย่างแต่เสียอย่างเดียวหัวดื้อแล้วก็ปากแข็งไปหน่อย ถ้ายอมลดๆลงมาบ้างจะดีไม่น้อยเลย
“พี่คิดอะไร”
“เหอะ พี่ซัน เลิกปากไม่ตรงกับใจสักทีเถอะน่า พี่ธาร์ณเขาก็ไม่ได้เสียหายตรงไหน ออกจะหล่อ แถมยังเป็นตำรวจอนาคตไกลอีกต่างหาก บอกเลยถ้าคนนี้ ซายน์เชียร์เต็มที่”
“จะบ้าเหรอ!! ไอ้พี่ธาร์ณ จีบซายน์ต่างหากไม่ใช่พี่ คนที่หมอนั่นชอบน่ะเป็นน้องสาวของพี่ต่างหาก”
“พี่ซํนมันไม่ใช่แบบนั้น…”
“พอๆ เลิกพูดเรื่องคนอื่นได้แล้ว มาพูดเรื่องของเราดีกว่า โทรมามีธุระอะไรหรือเปล่า” พี่ชายเอ่ยตัดบท
“พี่ซันก็อย่างนี้ทุกที เถียงไม่ได้ก็เปลี่ยนเรื่อง ”
“ไม่ได้เปลี่ยนเรื่องสักหน่อย แต่เรื่องหมอนั่นไม่ใช่ประเด็นมาตั้งนานแล้ว แล้วน่ะเรารู้แล้วใช่ไหมว่าพ่กำลังทำอะไรอยู่”
“อื้อ รู้แล้ว เพราะรู้นั่นแหล่ะก็เลยเป็นห่วง” เด็กสาวบอก
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า พี่ดูแลตัวเองได้”
“ใครบอกว่าซายน์เป็นห่วงพี่ ซายน์เป็นห่วงพี่ธาร์ณกับพี่ๆคนอื่นต่างหาก ต้องรับมือกับพี่สู้ไปปล่อยในฝูงโจรยังจะดีกว่าอีก ฮ่าๆๆ”
“ยัยซายน์!!” ร่างโปร่งแหวลั่น แต่น้องสาวตัวแสบก็ยังคงหัวเราะต่อไปไม่ได้กลัวสักนิด
“ก็มันจริงนิ ตัวเองน่ะดื้อก็ดื้อ แถมยังซนอีก โอ้ยแค่คิดก็ปวดหัวแทนพี่ธาร์ณแล้ว”
“พอเลยๆ ไม่คุยด้วยแล้ว ฝากบอกพ่อกับป๊าด้วยนะว่าคิดถึง แต่ตอนนี้ยังกลับไม่ได้ ถ้ากลับได้เมื่อไหร่จะรีบไปหาเลย”
“อื้อ ซายน์จะบอกให้นะ แต่ว่าพี่ซัน ซายน์พูดจริงๆนะ คนที่พี่ธาร์ณชอบน่ะไม่มีทางเป็นซายน์ได้หรอก เพราะซายน์มาช้าไปตั้ง
10 ปีแน่ะ วางแล้วนะแค่นี้นะคะ พี่ชาย ”
ร่างโปร่งได้แต่ขมวดคิ้วแน่นกับคำพูดสุดท้ายของน้องสาวมันดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ถ้าคนที่หมอนั่นชอบไม่ใช่ น้องสาวเขาแล้วจะเป็นใครกันล่ะ
แล้วเขาจะมาคิดให้เปลืองพื้นที่สมองทำไมเนี่ย เลิกๆ พอๆ เลิกคิดๆ
ก๊อกๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูปลุกให้คนที่นอนอยู่บนเตียง รู้สึกตัว แต่ ..เปลือกตาสวยก็ปิดลงอีกครั้งพร้อมๆกับหน้าคมที่ซุกลงกับหมอน
“น้องซันครับ น้องซัน”
“อื้อ พ่อน้องซันขออีก 5 นาทีน๊า น้องซันง๊วงง่วง” ร่างโปร่งบอกทั้งๆที่หลับตา
“น้องซัน ตื่นได้แล้ว!!”
“อื้อ ก็บอกว่า 5 นาทีไง พ่ออ่ะ น้องซํนง่วงนะ” เด็กดื้องอแง
“เฮ้อ เป็นอย่างที่น้องซายน์บอกเลยแหะ” ร่างสูงบ่นอุบก่อนจะมองกระเป๋าเดินทางใบหย่อมที่อยู่ไม่ไกลนัก เมื่อเช้าเขาตื่นเพราะเสียงเคาะประตูของใครบางคน พอเปิดถึงรู้ว่าเป็นลูกสาวของผู้การที่เอากระเป๋าเสื้อผ้าของคนที่หลับเป็นตายในห้องมาให้เพราะดูเหมือนว่าคนของมิสเตอร์ลี จะยังจับตาดูเขาสองคนไม่ห่าง น้องซันเลยต้องอยู่ที่ห้องเขาชั่วคราวไปก่อน
เด็กสาวหน้าตาน่ารักยิ้มให้เจ้าของห้องก่อนจะยื่นกระเป๋าให้พร้อมๆกับคำพูดที่ทำให้ผู้กองหนุ่มถึงกับไปไม่เป็น
“ฝากดูแลพี่ชาย น้องซายน์ด้วยนะคะพี่ธาร์ณ ถึงพี่ซันจะเอาแต่ใจไปนิด ดื้อไปหน่อย แต่จริงๆแล้วเป็นคนน่ารักนะคะ อุส่ารอมาตั้ง 10 ปีอย่าปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปล่ะ น้องซายน์เชียร์พี่ธาร์ณสุดใจเลยนะคะ ถ้าเป็นพี่ธาร์ณน้องซายน์ยอมไม่มีพี่สะใภ้เลยเอ้า!! สู้ๆนะคะ”
“อ้อ อีกอย่างพี่ซันปลุกยากมาก ถ้าอยากให้ตื่นง่ายๆ…..พี่ธาร์ณต้องเข้าไปปลุกในห้องเอาแบบ ระยะประชิดเลยนะคะ”
ผู้กองหนุ่มไม่รู้หรอกว่าเด็กสาวรู้อะไรมาบ้างแต่ที่แน่ๆคือน้องซายน์ความรู้สึกเร็วกว่าพี่ชายจอมดื้อเยอะเลย
“น้องซันครับ น้องซัน”
“อื้อ พ่ออ่ะ น้องซันง่วง” เด็กหนุ่มงอแงก่อนจะซุกหน้าลงกับหมอนนุ่ม
“น้องซัน ลุกเร็วครับ วันนี้เราจะไปเที่ยวกันไม่ใช่เหรอ” เสียงกระซิบที่ดังขึ้นข้างๆยิ่งทำให้ร่างโปร่งไม่ชอบใจ
“อื้อ พ่ออ่ะ ให้น้องซันนอนน๊า” เด็กหนุ่มอ้อนทั้งๆที่ยังไม่ลืมตามาดูสักนิดว่าคนที่ตัวเองอ้อนอยู่เป็นใคร
เอ่อ ธาร์ณคิดว่าตัวเองกำลังจะหัวใจวายตาย คุณพระ!! หัวใจ เต้นเร็วไปนะ ผู้กองหนุ่มผู้ผ่านมาแล้วทั้งกระสุนปืนและผู้ร้ายนับร้อยแต่ไม่มีครั้งหนเลยที่เขาจะรู้สึกใจเต้นได้เท่ากับการใกล้ชิดเจ้าลูกแมวดื้อของเขา อันตราย เด็กคนนี้อันตรายเกินไป
“น้องซันครับ แต่ถ้าไม่ลุกวันนี้จะไม่ได้ไปเที่ยวนะครับ” อีกคนบอกเสียงเบา ถึงจะใจเต้นแค่ไหนแต่ภารกิจ??? ก็สำคัญ เหมือนกัน คนอย่าง ผู้กองธาร์ณจะมาจอดแค่เด็กอ้อนได้ยังไง
“อื้อ พ่ออ่ะ ก็ได้ น้องซันตื่นก็ได้ แต่วันนี้พ่อต้องทำของโปรดของน้องซันด้วยนะ……………….เฮ้ย!!!!” ร่างโปร่งร้องลั่นเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็น คน ที่ตัวเองกำลังอ้อนอยู่
พ่อกันหนุ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“ตื่นแล้วเหรอครับ งั้นพี่ไปรอข้างนอกนะ อย่าสายล่ะ เดี๋ยวเราต้องไปหลายที่ อ้อ พี่ทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้ออกมาทานด้วยนะครับ” คนเป็นพี่บอกก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้เด็กหนุ่มนั่งทำหน้าปั้นยากอยู่บนเตียงกว้าง
น่าขายหน้า น่าขายหน้าที่สุด อ๊ากกกกกกก
ร่างโปร่งได้แต่โวยวายอยู่ในใจ ใคร ใครกันที่เป็นคนบอกให้ไอ้พี่ธาร์ณมาปลุกเขาแบบนี้ อย่าให้รู้นะ พ่อจะแช่งให้จามไม่หยุดเลย
ฮัดชิ่ว!!!
“น้องซายน์ ไม่สบายเหรอคะ ทำไมวันนี้จามไม่หยุดเลย” ผู้การเอ่ยถามลูกสาวสุดที่รักเมื่อเห็นว่า ลูกจามไม่หยุดมาตั้งแต่เช้าแล้ว
“ไม่รู้ค่ะพ่อ จู่มันก็จาม สงสัยมีคนคิดถึง น้องซายน์ล่ะมั้ง ช่างเถอะค่ะ ว่าแต่มีอะไรกินบ้างเอ่ย น้องซายน์หิวแล้วน๊า” เด็กสาวบอกก่อนจะอ้อนพ่ออย่างเคย
แต่ผู้การคนเก่งคงยังไม่ทันเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากลูกสาวสุดที่รัก ที่มันกว้างกว่าทุกวัน ด้วยสินะ ….
............................................TBC............................................
ปั่นอย่างหนักหน่วง
เอ๊ะ พิตว่า น้องซายน์ เหมือน ป๊าเซ้นส์มากเลยนะนั่นน่ะ ฮ่าๆๆๆ
ปล ขอบคุณทุกคนที่รักครอบครัวนี้เหมือนที่พิตรักนะคะ
ม๊วฟ ๆๆๆ รัก ครอบครัวนี้ มากๆ และรักกันนานๆ นะจ๊ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
