หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ]

[twinmonkey0311]

 

[Ginny Jinny]

อ่านตอนนี้แล้ว CHAPTER 18 ...ตื่นจากฝัน... 
เศร้าความรักที่โดนขัดขว้างจากคนในครอบครัว    ปวดใจแทนพี่เดียวเลย 
แต่ก็เข้าใจคุณแม่นะคะ แต่ว่าก็อยากให้คุณแม่เห็นใจคุณลูกเช่นกัน  ทำแบบนี้เจ็บกันทั้งสองฝ่ายนะเจ้าค่ะ
ขอความกรุณาด้วยเจ้าค่ะ 

[Ginny Jinny]

ชอบประโยคนี้ ‘ชีวิตคนเรามันสั้นนะลูก แต่ความสุขกลับสั้นยิ่งกว่า รักษามันไว้ให้ดี’
ที่ลุงพรเทพบอกทิวมากๆเลย  มันใช่เลยค่ะ ข้าน้อยจะจำไว้ๆ 

[kawisara]

สนุกมาก ในที่สุดเดียวก็พบกับความสุขของชีวิตมีเมียน่ารักแสนดี


ดีใจกับทิวมาก ได้แต่งงานกันแล้วนะ ชีวิตหมดทุกข์มีแต่สุขแล้วละนะ


แล้วไม่มีเรื่องของพี่หนึ่ง หรือพี่หมอจัญเหรอ ????

[Ginny Jinny]

ซึ้งไปกับความรักของน้องทิวกับพี่เดียว 
มีความสุขซะทีลูกสาวป้า 
รักคนแต่งมากมาย มาจุ๊บที

[Niinuii]

+1
เรื่องนี้สนุกมาก!! ตั้งแต่introจนThe endเลย
รวมเล่มๆๆๆ

[naamsomm]

อ่านจบแล้ววววววว
ตอนแรกอยากโดดถีบยอดหน้าอีพี่เดียวมากๆๆๆๆๆ
คนอะไร
เอาแต่ใจมากๆๆๆๆๆ
แต่พอมีบางมุมก็น่ารักมากๆๆๆๆๆ
ทำเอาหลงรักง่ายๆเลย

[after.day]

มีคนแนะนำเรื่องนี้มาว่าสนุกมาก มาเจอตอนที่จบแล้วด้วย
เลยเข้ามาอ่านรวดเดียวจนจบเลยค่ะ อยากบอกว่าอ่านทั้งคืนจนหกโมงเช้า วางไม่ลงเลย

เป็นเรื่องที่ครบรสจริง ๆ ค่ะ ปกติเวลาเราอ่านอะไรที่มันใช่หรืออินมาก ๆ ใจจะวาบ ๆ ตลอด
เรื่องนี้ทำให้ใจวาบบ่อยมาก ชอบทั้งเดียวและทิว ชอบความน่ารักและความรักของทั้งสองคน

คนเขียนแต่งได้ดีมาก ๆ ๆ ๆ  เลยค่ะะะะะะ เสียดายที่ไม่ได้ติดตามตั้งแต่แรก อยากจะเดินไปด้วยแบบเรียลไทมมมม์
เลยไม่ได้เมนท์แสดงความอินในแต่ละตอนเลย พอมาอ่านรวดเดียวจบก็เลยไม่รู้จะพูดอะไร
พิมพ์อะไรไม่ออกเลยค่ะ นอกจากชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยค่ะ

เป็นกำลังใจและขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนนะค้า กอดคนเขียนแน่น <3

 

[jessiblossom]

แค่อ่านบทนำก็รู้เลยว่าเรื่องนี้ต้องสนุกแน่ แล้วนักเขียนก็ไม่ทำให้ผิดหวังเลยค่ะ
เสียดายที่ไม่ได้ติดตามมาตั้งแต่แรก ชอบแถวการเขียบของนักเขียนมากเลย
เรื่องอื่นๆจะไม่พลาดแน่นอนค่ะ
ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ

[kimhamwong]

  รักทิว ที่เป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่มีปากเสียง เหมือนจะอ่อนแอ แต่กลับแข็งแกร่งในวันที่ต้องอยู่คนเดียว
ชอบเดียว ตรงที่เป็นคนรักจริง หนักแน่นมาก ตั้งแต่เจอทิวก็ไม่วอกแวก
ตอนที่มีปัญหากับที่บ้านของเดียว รู้สึกได้ถึงความรักที่กำลังจะจบลงจริง ๆ
กลัวว่าทิวจะหายไป กลัวว่าเดียวจะมีคนอื่น แต่ทั้งคู่ก็ผ่านมันมาได้
เป็นนิยายที่ดูจะใกล้เคียงความจริงในสังคมดีค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ

[AuiAii]

 :impress3:สนุกมากๆเลยค่ะ
ชอบพี่เดียวกับทิวมาดเลย
พี่เดียวรักทิวมากๆเลย
กว่าจะอยู่ด้วยกันได้
ฟินมากกกกกกก
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะค่ะ
แต่งได้สนุกมากๆค่ะ
 

[มะปรางเปรี้ยว]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ 

[Paparazzi]

ขอบคุณค้า เพิ่งตามอ่านจนจบ ทิวได้มีความสุขจริงๆสักที

พวกเพื่อนๆนิป่วนน่าปวดหัวดี 5555
ว่าแต่อีหมอมันจะมีคู่เหมือนคนอื่นป่ะคะ 

[mickeyz.min]

  สนุกอ่ะ ชอบมากเลย ผู้ชายแบบเดียวคือดีงามอ่ะ รักก็แสดงออกว่ารัก ไม่กั๊ก ชอบๆๆๆ

[BeauBeeiiz]

งดงามมาก ประทับใจอ่ะ. อ่านไปอินไป

ทุกคนมีเหตุและผลของตัวเอง ดีใจกับทิวที่เจอที่ของตัวเอง

ดีใจกับเดียวที่มีคนที่รักมากได้ขนาดนี้ ชอบเรื่องนี้มากกกก

บอกเลย ขอบคุณค่ะ และสุดท้าย พระเอกในดวงใจ คือ พี่หนึ่งค่ะ!!

ชนะเลิศเลออออ

[samsung009]

 

[mint_852]

จบแล้ว!!! อยากอ่านตอนพิเศษ
คนเขียนจะโยนเด็กแบบไหนเข้าไปอ่ะ
อยากอ่านๆๆๆๆ

[Kfc_Pizza]

 

[Yundori]

สนุกมากกกกค่ะ เป็นเนื้อเรื่องที่อบอุ่น
มีการแก้ปมปัญหาที่ดีค่ะ ไม่ได้เปลี่ยนให้ใครเป็นคนดีเลย
เช่นพ่อของทิวเองก็ไม่ได้เปลี่ยนมารักทิวเลย มันทำให้ธรรมชาติมากขึ้น
เราชอบตัวละครแบบทิวนะคะ ให้ความรู้สึกว่าเด็กมีปม แต่เขาเป็นคนดี และน่ารัก
ตัวของพระเอกเองก็ร้ายใช่เล่น แต่ตอนเศร้านี่ก็เศร้าจริงๆ
เศร้าอินมากกว่าทิวไปหลายขุม 5555555
เราก็เศร้าตามด้วยนะคะ ร้องไห้หมดทิชชู่ไปหลายเลย ขอบคุณนักเขียนจริงๆที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน
แล้วจะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ 

[Prattana]

ตามมาจากลิ้งค์กระทู้แนะนำนิยายน่าอ่าน และก็ไม่ผิดหวังเลย
อ่านสองวันจบเลย สนุกมากๆ ให้เป็นหนึ่งในนิยายสุดประทับใจเลยค่ะ
อ่านแล้วอินมากๆ รักเดียว-ทิวที่สุด คนเขียนเล่าเรื่องได้ดี นี่แอบไปอ่านเรื่องอื่นๆของคนเขียนมา
แต่งดีเหมือนเรื่องนี้เลย เป็นกำลังใจให้นะคะ จะติดตามผลงานค่ะ

[Bear Company]

ขอบคุณค่ะ 

[BankkunG23]

สุดยอดดดดด สนุกมากจริงๆคับ

[whitelavenders]

หลังจากที่อ่านจบแล้วก็รู้สึกอิ่มใจและมีความสุข เราชอบสำนวนภาษามากค่ะ ดีงามและอ่านเพลินมากจริงๆ แล้วเหตุการณ์ต่างๆในเรื่องก็ดูสมเหตุสมผล ชอบตัวละครมากเช่นเดียวกันถึงแม้จะมีบางครั้งที่ทำให้รู้สึกหงุดหงิดใจบ้างก็เถอะ 555555 เดียวน่ารักนะ เราชอบตรงที่เป็นคนทำอะไรตามความรู้สึกแล้วก็มั่นใจในตัวเอง เป็นทั้งข้อดีและข้อเสียของเดียวเลยแหละ ครอบครัวเดียวก็น่ารักและดูอบอุ่นมากค่ะ เพื่อนทั้งคู่ก็ตลกดี ส่วนทิวาน่ารักอยู่แล้ว คนนี้ขวัญใจเราเลยแหละ ดีใจกับทิวด้วยนะที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่แสนอบอุ่นนั้นและมีคนรักที่ดีมาก(หลังๆหวานจนมดจะกัดแน่ะ)

[AgotoZ]

อ่านไป น้ำตาคลอไป .... สงสารน้องทิว   

ในที่สุดก้อแฮปปี้เอนดิ้ง   

[mirin]

 

[missmemory]

ชอบมากค่ะ ทีแรกไม่กล้าอ่านเพราะกลัวดราม่าจากชื่อเรื่อง แต่พอได้อ่านแล้ว วางไม่ลงค่ะ ประทับใจมากค่ะ  รอตอนพิเศษนะค่ะ มีโครงการรวมเล่มไหมค่ะ จะรอซื้อค่ะ

[L@DYMELLOW]

ตอนพิเศษ




หลังจากที่เคยประสบพบเจอกันไปแล้วครั้งแรก และถึงแม้ว่ารัตติกาลจะหวังให้มันเป็นครั้งสุดท้ายแต่ก็ยากที่จะเป็นจริง

เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าจัญญากับทินกรคือเพื่อนสนิทที่สุดที่ทิวามีและการพบปะสังสรรค์กันย่อมต้องมีตามมา ด้วยเพราะความไม่อยากจะร่วมวงไพบูลย์ด้วยเขาจึงปล่อยให้ทิวาไปกินดื่มกับเพื่อนบ้างตามประสาคนไม่ค่อยชอบเที่ยว แม้จะเดือนละครั้งหรือสองครั้งแต่มันช่างบาดหัวใจคนรอที่บ้านเสมอ

เมื่อไหร่ที่ทิวาโดนลากไปนั่นหมายความว่าต้องกลับดึกหรือร้ายกว่านั้นคือนอนค้างที่อื่น เขายอมรับว่าแม้สองคนนั้นจะปากเปราะเหมาะแก่เคราะห์ร้ายอย่างไรก็ดูจะรักเพื่อนอยู่ไม่น้อย แต่จากสรรพคุณที่ได้ฟังจากเอกสิทธิ์นั้นมันทำให้เขาอดกังวลไม่ได้ ทินกรดูจะคบคนกว้างขวางไปในทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ซ้ำยังมีเรื่องชกต่อยแม้จะอายุเลยวัยห้าวไปแล้วก็ตาม ส่วนจัญญานั้นก็เจ้าชู้จนกลัวจะติดโรค มันจะเป็นอย่างไรถ้าเกิดคู่กรณีมาหาเรื่องทินกรในยามที่ทิวาอยู่ด้วย หรือว่าจัญญาจะชักชวนทิวาเข้าไปอยู่ในวังวนกามานั้นล้วนเป็นสิ่งที่เขาไม่ต้องการให้เกิด

ดังนั้นวันนี้เขาเลยต้องมานั่งอยู่ที่นี่ นั่งเงียบๆ ดื่มเงียบๆ ในร้านอาหารกึ่งผับที่เอาแต่เล่นเพลงเพื่อชีวิต

“มึงดูๆ ที่สิบนาฬิกา”   เสียงจัญญาเรียกสายตาของทุกคนให้หันไปตามอัตโนมัติ ในทิศทางนั้นปรากฏกลุ่มหญิงสาวสามคนเดินเข้ามาด้วยชุดที่ดูธรรมดา หากรูปร่างหน้าตาแต่ละคนนั้นไม่ธรรมดาเอาเสียเลย   “น่าฟัดเป็นบ้า”

“มึงเก็บอาการหน่อยมั้ยหมอ”

“กลัวใครไม่รู้ว่าหื่นลงสมองรึไง”

รัตติกาลอมยิ้มกับคำค่อนขอดของเพื่อนทั้งสองคนที่มองคนยิ้มกริ่มคล้ายบ้า บางทีเขาก็สงสัยว่าอะไรที่ทำให้ทั้งสามคนเป็นเพื่อนกันมาได้อย่างยาวนานขนาดนี้ ทั้งที่พูดจากันแรงๆ เสียดสีราวกับเกลียดกันมาสักสิบชาติ แต่นอกจากจะไม่มีใครโกรธใครแล้ว ยังเข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจนคนฟังใจหายแทน

“แหมๆ ก็กูยังชอบทิ่มkลงรูสามัญนี่หว่า แล้วอีกอย่างก็ยังขยันใช้งานอยู่สม่ำเสมอ ไม่เหมือนบางคนที่แม้แต่รูพิเศษก็หมดสิทธิ์ลงไปดู”

“ไอ้หมอจัญไร”   ทิวาแทบจะหยิบจานยำขึ้นมาขว้างใส่หน้าคนลอยหน้าลอยตาพูด เดือดร้อนให้คนนั่งข้างๆ อย่างเขาต้องปลอบคนรักให้ใจเย็นแม้จะอยากช่วยหยิบขวดเบียร์เขวี้ยงใส่ด้วยก็ตาม   “กูไม่ควรมากับพี่วันนี้เลย”

“แหมๆ อยู่บ้านน้องทิวก็เล่นกับผัวบ่อยแล้ว ออกมาเจอเพื่อนเจอฝูงบ้างแค่นี้ทำไม่พอใจ”   หาใช่จัญญาแต่อย่างใด เพราะลูกคู่ทินกรรอทับถมซ้ำอยู่แล้ว

“ได้ข่าวว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ด้วย”   รัตติกาลถอนหายใจเสียงดังอย่างอ่อนใจกับคนสองคนที่นั่งตรงข้าม แต่ก็ใช่ว่ามันจะทำให้ใครสงบปากสงบคำได้ เอาเถอะ...เขาปลงซะแล้ว

“ปวดเยี่ยวว่ะ ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิทิว”   จู่ๆ ทินกรก็ยืดตัวขึ้นและสั่นระริกจนคนมองเชื่อได้อย่างจริงจังว่าต้องการเข้าห้องน้ำจริงๆ

“ไปเองดิวะ”

“เอาน่า ตอนนี้กูโดนชะนีน้อยเหล่อยู่นะเว้ย”   ว่าแล้วก็พยักพเยิดไปทางด้านหลังของทิวา   “เกิดมันเดินตามเข้าไปติ๊ดชึ่งกูจะทำไง”

“หมายความว่ามึงจะสมยอม”   จัญญาเหล่มองด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ไม่ได้สมยอมแต่กูกลัวขัดขืนไม่ได้ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ร้ายจะตายหลอกปล้ำผู้ชายเป็นว่าเล่น”

“กูล่ะยอมกับความมั่นหน้าและความตอแหลของมึงจริงๆ”   ทิวาแทบจะแยกเขี้ยวใส่ท่าทางที่จะเรียกได้ว่า เอิ่ม...ดัดจริต แต่ลงท้ายก็ยอมขยับตัวเลื่อนเก้าอี้เพื่อเตรียมลุก   “เดี๋ยวผมมานะ”

รัตติกาลยิ้มรับ และเพื่อซี้สองคนก็เดินไปและเหมือนจะผลักกันไปตลอดทางเพราะทินกรเอาแต่ยื้อทิวามากอดคอจนคนมองอย่างเขาได้แต่นั่งตากระตุกจนต้องสงบใจด้วยการคว้าแก้วใส่น้ำอำพันขึ้นมาดื่ม     
     
“มันเคยหึงคุณบ้างป่ะ”

รัตติกาลไม่รู้ว่าคนตั้งคำถามกำลังคิดอะไรแต่มันก็ช่างถามได้สะกิดใจเขาเหลือเกิน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ทำเพียงแค่วางแก้วเหล้าในมือลงบนโต๊ะและปรายตามองชายหนุ่มที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันที่นั่งอยู่อีกฝั่งราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจในหัวข้อการสนทนา แต่จัญญากลับเหยียดยิ้มราวกับรู้ว่าท่าทางของรัตติกาลนั้นเป็นการแสร้งทำ

“ใคร”   การเฉไฉของเขายิ่งเรียกรอยยิ้มเหยียดนั้นให้กว้างขึ้น

“แสดงว่ามีคนให้หึงหลายคน”   แม้เสียงเพลงที่บรรเลงในร้านจะดังสักเพียงใด แต่รัตติกาลก็รู้สึกได้ถึงเสียงเดาะลิ้นอย่างอารมณ์ดีจากอีกฝ่าย    “อย่าแกล้งงงน่า -- คุณก็รู้ว่าผมหมายถึงไอ้ทิว”

“จะหึงหรือไม่แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ”   พูดไปทั้งที่ในใจเริ่มเขว มันจริงที่ต่อให้ทิวาไม่คิดหึงหวงก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับใครทั้งนั้น แต่มันกลับทำให้ใจของเขาแกว่งได้ไม่น้อยเหมือนคำถามเปิดประเด็นของจัญญานั้นไปโดนต่อมอะไรสักอย่างในอก   “อย่ามาตั้งคำถามสร้างเรื่องน่า ผมกับเพื่อนของคุณอยู่กันอย่างสงบสุขดีแล้ว”

“มันคำถามสร้างเรื่องตรงไหน? คำถามธรรมดาจะตาย”   จัญญาพ่นลมคล้ายขบขัน ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้อย่างจับสังเกต   “นอกเสียจากว่ามันเป็นปัญหาสำหรับคุณอยู่แล้ว”


รัตติกาลไม่ชอบจัญญา! ยิ่งโดยเฉพาะเวลาแบบนี้ที่รู้สึกว่าตัวเองตกเป็นเบี้ยล่างโดยไม่ได้ตั้งใจ


“มันไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับผม นั่นเพราะว่าผมไม่ได้ทำตัวให้ทิวาต้องตามหึงต่างหากล่ะ”

“มั่นใจตัวเองโคตรๆอ่ะ”   ไอ้หมอเด็กยืดตัวกลับ พลางตบมือด้วยท่าทียั่วประสาทคนมอง   “ผมก็แค่อยากรู้เท่านั้นแหละ เห็นคุณดูจะตามหึงตามหวงไอ้ทิวซะเหลือเกิน เลยอยากรู้ว่าทิวมันเป็นเหมือนกันบ้างไหมก็เท่านั้น”

“เรื่องคนอื่นเนี่ยอยากจะรู้เหลือเกินนะ”   รัตติกาลแค่นยิ้มเสียดสี ทั้งที่ภายในใจกลับว้าวุ่นไปกับความอยากรู้นั้น

“มันเป็นงานอดิเรกน่ะ”   จัญญาไหวไหล่ยอมรับซึ่งหน้า   “แค่รู้สึกว่าคุณรักทิวมันมาก”

“แน่นอน!”

“มากเกินกว่าที่มันรักคุณรึเปล่า...”

รัตติการชะงักงันกับคำบอกเรียบๆ ที่ราวกับหยั่งเชิงความคิด สายตาคมเหลือบสบกับคนเจ้าเล่ห์ฝั่งตรงข้ามที่กำลังเหยียดยิ้มกริ่มอย่างกับว่าการนิ่งงันของเขานั้นเป็นเรื่องน่าถูกใจ เหมือนคนโยนหินถามทางแล้วให้บังเอิญว่าหินดันไปตกถูกทาง...นั่นแหละคือสิ่งที่เขาคิดว่าจัญญากำลังรู้สึก     

ชีวิตในทุกวันที่ผ่านมาของเขานั้นดีมากอยู่แล้ว และมันคงจะโลภมากเกินไปถ้าจะขอให้มันดีขึ้นๆ ยิ่งกว่าที่เป็นอยู่ เขาทนทรมานมาตั้งเท่าไหร่กว่าจะได้ทิวามาเป็นคู่ชีวิต เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ยอมให้ใครโดยเฉพาะไอ้คนที่เห็นแก่ความสนุกส่วนตนมาฝังความคิดบ้าๆ เข้าไปในหัวเขาเด็ดขาด ถึงจะรักไม่เท่ากันก็ช่างปะไร ถึงจะไม่เคยหึงเขาเลยแล้วยังไง เพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่าทิวามีความรักให้เขา...เท่านั้นก็พอแล้ว


..

..

..



“เดียว...”

เสียงเรียกจากคนรักทำให้รัตติกาลต้องปิดเรนชาวเวอร์เพื่อหยุดสายน้ำที่กำลังกระทบร่างเพื่อเงี่ยหูฟัง แต่ไม่กี่อึดใจบานประตูก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับคนสวยของเขาที่ตอนนี้ใบหน้าดูจะเรียบตึงไปสักหน่อย ทิวาเดินเข้ามาใกล้ตู้อาบน้ำแล้วชูบางสิ่งในมือขึ้น

“โทรมาหลายครั้งแล้ว”

“ใคร?”   รัตติกาลแง้มบานกระจกออกแค่พอโผล่หน้าออกไปได้ และสิ่งที่เกิดขึ้นคือทิวายื่นโทรศัพท์มือถือเข้ามาใกล้จนแทบจะกระแทกตา หน้าจอสว่างขึ้นชื่อที่บันทึกพร้อมกับเสียงสั่นครืดคราดไม่หยุด

“เลขา”   ทิวาคล้ายจะย้ำอีกครั้ง เพราะว่ารัตติกาลพิมพ์ชื่อเจ้าของเบอร์ไว้อย่างนี้จริงๆ

รัตติกาลถอนหายใจยาวๆ นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะติดต่อเรื่องงานเลยแท้ๆ เลขาคนก่อนของเขารู้ดีว่าถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายเขาจะไม่ให้ติดต่อมานอกเวลางานเด็ดขาด แต่เลขาคนใหม่คงยังเรียงระดับความสำคัญไม่ถูกสินะ

“สปีกโฟนให้ผมหน่อย”   ทิวาจิ้มกดที่หน้าจอด้วยความรวดเร็ว แล้วยื่นกลับมาที่ตำแหน่งเดิมอีกครั้ง

//ดีใจจังค่ะ รับสายนิสาแล้ว//   เสียงหวานลอดออกมา มันช่างเป็นการเริ่มต้นการสนทนากับเจ้านายที่ทำให้ผู้ชายสองคนที่ได้ฟังต้องมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ   //นิสาโทรหาบอสตั้งหลายครั้งแน่ะค่ะ นึกว่าจะเก้อซะแล้ว//

น้ำเสียงกระเง้ากระงอดที่ดังขึ้นมาทำเอาคนเป็นเจ้านายขมวดคิ้วฉับ ถ้าเป็นคนที่ทำงานมาด้วยกันหลายปีเขาอาจจะปล่อยผ่านและคิดว่าเป็นหนึ่งในการหยอกเล่น แต่สุนิสาเพิ่งจะมาเป็นเลขาคนใหม่ของเขายังไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ดี การมาพูดจาแบบนี้ไม่ว่าจะมองยังไงก็ดูไม่เหมาะ

“มีเรื่องอะไรครับคุณสุนิสา”

//บอสอ่ะ บอกแล้วนี่คะว่าเรียกแค่นิสาก็พอ//

รัตติกาลสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อสะกดอารมณ์   “กรุณาพูดเรื่องงานมาเลยครับ”

//เอ๊ะ...เอ่อ...คือ//   ปลายสายอึกอักไปเล็กน้อย   //นิสายังไม่ค่อยเข้าใจรายละเอียดโครงการต่อเติมสาขาที่พัทยาน่ะค่ะ ถ้านิสาไม่รบกวนเกินไปก็อยากจะทราบข้อสงสัยเล็กๆจากบอสน่ะค่ะ//

“หึ”   รัตติกาลยังคงรับฟังเสียงจากปลายสาย หากเสียงขึ้นจมูกเบาๆ จากคนที่ยืนตรงหน้ากลับตรึงความสนใจเขาได้มากกว่า รอยยิ้มเหยียดมุมปากเล็กน้อยกับแววตาที่ดูเย็นชาจนน่าใจหายที่เห็นนั้น เขาเดาอารมณ์ทิวาไม่ออกจริงๆ แต่ที่รู้ได้แน่ๆ เลยคือ คนรักของเขาดูจะไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

//ถ้ายังไงบอสออกมาทานอาหารค่ำกับนิสาดีมั้ยคะ เราจะได้ค่อยๆคุยกัน//

ทิวาพยายามยัดเยียดโทรศัพท์ให้เขาถือไว้เสียเองแทบจะทันทีที่จบประโยค   “ถือเองเลย”

รัตติกาลส่ายหน้าตอบคำสั่งเบาๆ และเริ่มพูดกับคนปลายสายอีกครั้ง   “คุณเป็นใคร?”

//เอ๊ะ? นิสาไงล่ะคะบอส//   

“คุณทำตำแหน่งอะไร?”

//เลขาส่วนตัวของบอสค่ะ//

“ถ้าเรื่องโครงการก่อสร้างง่ายๆ แค่นี้คุณยังไม่สามารถทำความเข้าใจกับมันได้ แล้วคุณจะมาเป็นผู้ช่วยผมได้ยังไง คุณต้องมีคำตอบในทุกคำถามที่ทุกฝ่ายข้องใจ คุณเปรียบเสมือนตัวแทนของผม ถ้ามีผู้ร่วมทุนถามคำถามมาคุณคิดจะพูดแค่คำว่าไม่รู้อย่างนั้นเหรอ ถ้ามันยากเกินกว่าที่คุณจะทำได้ ผมยินดีโยกย้ายคุณไปอยู่ในตำแหน่งใดก็ได้ที่คุณคิดว่าตัวเองเหมาะสม”

//นิสาขอโทษค่ะบอส นิสาจะไปศึกษาให้ระเอียดอีกครั้งค่ะ //

“แล้วก็นะสุนิสา”

//ค...คะบอส//

“ผมไม่แน่ใจว่าคุณอรได้บอกคุณไว้หรือไม่ แต่ผมจะบอกคุณด้วยตัวเองอีกครั้ง ผมไม่อนุญาตให้โทรเข้ามาที่เบอร์นี้ถ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน และยิ่งในเวลาแบบนี้ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนคุณยิ่งไม่สมควรทำ เข้าใจตรงกันนะ”

//ค่ะบอส! ขอโทษนะคะ นิสาขอโทษค่ะ//

แล้วเสียงสัญญาณตัดก็ดังขึ้นถี่รัว ทิวากดตัดสายด้วยใบหน้าเรียบเฉย รัตติกาลก็มองคนรักเงียบๆ เช่นกัน เขาก็ไม่หวังว่าจะเห็นทิวาลุกขึ้นมาทำสีหน้าไม่พอใจ หรือกรี๊ดๆ ใส่ถามว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครหรอกนะ เพราะเขาเองก็ไม่ชอบแบบนั้นและมันคงจะดูไม่จืดเท่าไหร่ถ้าทิวาทำมันลงไป

แต่เขาก็ไม่คิดว่าทิวาจะนิ่งได้ขนาดนี้เหมือนกัน


“ทิว?”


รัตติกาลมองการกระทำของคนรักด้วยความงุนงง ทิวาไม่เพียงไม่ออกไปซ้ำยังถอดเสื้อออกแล้วเอาห่อโทรศัพท์ไว้บนเคาท์เตอร์เสียดิบดี เขาเกาะบานกระจกมองผิวขาวๆที่เคลื่อนไหวไปมาด้วยความไม่เข้าใจ จนกระทั่งร่างกายที่ทำให้เขาในเต้นได้ทุกครั้งที่มองเปล่าเปลือยผุดผ่องท่ามกลางแสงไฟสีขาว ทิวาเดินตรงเข้ามาหาเขาที่กำลังจับจดสายตาไม่ถูกว่าควรจะมุ่งสนใจที่ส่วนใด
ฝ่ามือสมชายเปิดง้างบานกระจกออกกว้างเพื่อแทรกตัวเข้ามาในตู้ และก่อนที่รัตติกาลจะทันได้ตั้งตัวร่างทั้งร่างก็ถูกสวมกอดแนบชิดจนเซไปอัดกับผนัง ใบหน้าสวยซุกซบลงกับลาดไหล่และวงแขนที่โอบรัดแผ่นหลังเขาอยู่นั้นไหวระริกเล็กน้อยจนเขาต้องโอบตอบการกระทำที่ไร้ซึ่งคำพูดนี้  รัตติกาลฝังจมูกลงกับกลุ่มผมหอมๆ จูบหน้าผากนูนเบาๆ เขารู้ว่ามันหมายถึงอะไร แม้ไม่ได้แสดงออก แม้ไม่ได้คาดคั้นซักไซ้


มันไม่ได้แปลว่าไม่หึง


มันก็แค่อาการหึงของคนที่ไม่กล้าแสดงออก การแสดงความเป็นเจ้าของของคนปากหนัก ไม่ว่าเขาจะทุ่มความรักให้ผู้ชายคนนี้มากแค่ไหนแต่ทิวาก็ยังคงเป็นคนขลาดในรักอยู่ดี ที่เข้ามากอดคงเพราะอยากจะยืนยันว่าเขายังจะไม่ไปไหน ที่สั่นไหวคงเพราะกลัวว่าเขาจะทิ้งไป เขาจะไม่คิดน้อยใจว่านี่คือการไม่เชื่อในความรักที่เขาให้ เราสองคนผ่านอะไรมามากมายเกินกว่าจะมานั่งคิดเล็กคิดน้อยแบบนั้น

แต่ความไม่แน่นอนต่างหากที่เป็นเหมือนลูกตุ้มชั้นดีที่คอยแกว่งหัวใจให้เหวี่ยงไปด้วยความหวั่น ความไม่แน่นอนในอนาคต ความไม่แน่นอนในทุกการตัดสินใจ เขาเดาว่าทิวากลัวคำนี้มากที่สุดต่างหาก เพราะความไม่แน่นอนมักจะลงท้ายด้วยการเปลี่ยนแปลง
เขาอยากจะให้ความรักมันกลายเป็นรูปธรรม เป็นนามที่นับได้ หรือเปรียบกับสิ่งใดให้สมจริง ถ้ามันสามารถจะทำอย่างนั้นได้ล่ะก็ ทิวาคงไม่รีรอที่จะลบความกลัวออกไปจากใจ คนปากแข็งที่มักจะยืนยันว่าแม้ไม่มีเขาก็สามารถอยู่ได้ หลายครั้งที่เขาอยากจะดีดปากที่พ่นคำพูดไร้เยื่อใยนั้นสักที แต่เพราะลึกๆ เขารู้ดีว่านั่นคือคำพูดปลุกใจตัวเองของคนขี้กลัว เขาถึงได้แค่รับฟังแล้วจบลงด้วยจูบให้กำลังใจ


เพราะถ้าสมมุติว่าต้องมีวันนั้นจริงๆ เขาก็อยากให้ทิวาเข้มแข็งได้อย่างนั้น


“ผมรักคุณ”   รัตติกาลกระซิบบอกคำที่มันท่วมท้นในอก เขาไม่เคยเบื่อที่จะพูดและก็หวังอย่างยิ่งว่าทิวาคงไม่เบื่อที่จะได้ยิน

เขาเคยฟังบทเพลงหนึ่งและเหยียดมันว่าเป็นความงี่เง่า แต่ลงท้ายแล้วความรู้สึกของเขาก็ไม่ต่างอะไรกับเนื้อเพลงเพลงนั้น เขาจะให้ความอบอุ่นกับคนๆนี้ จะกอดผู้ชายคนนี้เอาไว้ไม่ว่าจะผ่านไปอีกกี่สิบปี เขาจะทำให้ทิวาสัมผัสถึงความรักที่เขามี เขายอมทุกสิ่งแม้จะเป็นการคืบคลานลงไปบนผืนถนน ไม่มีอะไรที่เขาจะไม่ทำถ้ามันจะทำให้ทิวามั่นใจในความรักที่เขามี ขอแค่ทิวาต้องการ ขอแค่ค่ำคืนอย่างเขาจะได้มองเห็นกลางวันที่สวยงามนี้ใกล้ๆไปตลอดชีวิต


“ผมรักคุณ...”


I could make you happy, make your dreams come true.

Nothing that I wouldn't do.

Go to the ends of the Earth for you,

To make you feel my love


“ผมรักคุณ”


To make you feel my love   


__________________________________________________________________________________ _ __ _


เป็นตอนพิเศษสั้นๆ ที่คิดว่าอยากลงให้อ่านจัง

คนเขียนไม่รู้ว่ามีนิยายเรื่องไหนบ้างที่พระเอกจะรักนายเองได้น้ำเน่าขนาดนี้(แต่ชีวิตจริงนี่...คงต้องพลิกก้อนหินหากันเลยทีเดียว)
จากที่คิดไว้ตอนแรกว่าพี่เดียวจะต้องร้ายชนิดที่เห็นแก่ตัวสุดๆ แต่สุดท้ายคนเขียนก็แพ้ใจให้ผู้ชายคนนี้ //เยิฟยูววว
อย่างที่เคยบอกไว้ว่าทำให้เดียวร้ายไปมากกว่านี้ไม่ลง ก็เลยเปลี่ยนมารักให้สุดๆไปเลยแล้วกัน
รักให้ชนิดที่คนอ่านต้องคิดว่ามันมีคนแบบนี้อยู่จริงมั้ย?
ถ้าคุณๆนักอ่านรู้สึกถึงได้ คนเขียนก็คงทำสำเร็จแล้ว (ง่ายเนอะ แหะ แหะ)

ขอบคุณนักอ่านที่เพิ่งเดินหลงทางเข้ามาพบกับผู้ชายอบอุ่นคนนี้นะคะ

ด้วยรัก
Lady Mellow

[บูมพอส]

นึกว่าตาฝาดไปปปป เมื่อวานเเท่งเทียน วันนี้เธอส่งทิวามา โอ้วววว ขอบคุณมากค่าา

[veeveevivien]

รัก "คู่รักกลางคืน" คู่นี้มากกกกก

   

[May@love]

ดีใจมากๆๆๆ มีตอนพิเศษ
พี่เดียวแสดงออกตลอดว่ารักที่สุด
และเข้าใจในสิ่งที่ทิวแสดงออก
รักและเข้าใจกันตลอดนะคะ

ปล.แต่เพื่อนทั้ง2ฝ่ายนี่พอกันจริงๆเรื่องยุแหย่