หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ]

[L@DYMELLOW]

CHAPTER 6...การตัดสินใจ




หงุดหงิดจนน่ารำคาญ


ทิวาพยายามบิดกายออกจากอ้อมกอดที่รัดแน่นจนอึดอัด แต่วงแขนก็ล็อคแน่นเกินกว่าจะทำได้อย่างใจ ขนาดหลับนะเนี่ยร่างกายยังไม่วายบังคับเขา จะหนีก็ไม่ได้ เลยต้องทำใจอยู่ในอ้อมกอดนี้จนเช้า  ร่างบางผงกศีรษะขึ้นมองนาฬิกาติดผนัง อีกชั่วโมงกว่าๆฟ้าก็คงเริ่มสาง ไม่ได้อยากตื่นขึ้นมาตอนนี้เลยให้ตาย แต่ความอึดอัดมันทำให้เขาหายใจลำบากจนต้องฝืนตื่นขึ้นมา


เมื่อคืนหลังกลับจากร้านบะหมี่ เขาที่ยืนยันว่าจะกลับก็ถูกขู่บังคับจนต้องยอมนอนค้าง จำได้ว่าก่อนจะหลับไปก็นอนแยกกันคนละมุมเตียงนี่นา แล้วทำไมกลายเป็นว่าตอนนี้เขาถูกรัดจนกระดูกแทบป่นอย่างนี้ล่ะ  แถมไอ้งูเหลือมนี่ก็ไม่ได้รู้สึกรู้สานอนปล่อยลมหายใจสม่ำเสมอจนน่าหมั่นไส้


อยากจะเอาอะไรยัดจมูกมันให้ขาดอากาศตายเสียจริง


ทิวาออกแรงดิ้นมากขึ้นหวังให้ไอ้คนหลับสบายรู้สึกตัวบ้าง  ชาติที่แล้วเขาทำเวรทำกรรมอะไรกับมันนะ ชาตินี้ถึงต้องมาโดนกดขี่ข่มแหงแถมจะนอนก็ไม่ได้นอนแบบนี้  ถ้าจะบอกว่าเป็นกรรมตามสนอง ถ้าอย่างนั้นชาติที่แล้วเขาคงจะไปข่มขืนมันสินะ ...  พอเหนื่อยจะออกแรงดิ้นไอ้คนตัวโตก็ดันส่งเสียงอื้ออ้าเหมือนจะรู้สึกตัวซะอย่างงั้น


“นี่...”   ทิวาลองส่งเสียงเรียก


“อื้อ... อะไร  อยากทำหรอ”


ดูมัน!  ทิวาสะกดกลั้นอาการอยากจะเอาหัวเสยด้านหลัง ยังตื่นไม่เต็มที่ก็วกเข้าเรื่องใต้สะดือได้แล้ว  ไม่ใช่ว่าแม้แต่ฝันมันก็ยังลามกหรอกนะ


“ปล่อยได้มั้ย อึดอัด”


“ไม่เอา... นุ่มอ่ะ หอมด้วย”   พำพำเสียงเบาแล้วก็สูดจมูกข้างซอกคอเขา  ทำเอาทิวาขนลุกเกรียวอยากจะผลักหน้ารัตติกาลออกไปก็กลัวว่าคนลามกจะตื่นเต็มตาแล้วจะพาลเรื่องยาว


“งั้นก็รัดให้มันเบาๆหน่อย มันอึดอัด”   การต่อรองเป็นผลสำเร็จเมื่อคนตัวใหญ่ยอมผ่อนแรงให้ แต่ก็ยังไม่ยอมเอาท่อนแขนออกไป


“นอนต่อเถอะนะ ยังง่วงอยู่เลย”   เสียงรัตติกาลงึมงำจนเกือบจับใจความไม่ได้ ฟังแค่เสียงก็คงจะง่วงจริงๆนั่นแหละ เพราะทันทีที่พูดจบก็เหมือนจะได้ยินเพียงเสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมออีกครั้ง ทิวาระบายลมหายใจแรงๆก่อนข่มตาหลับบ้าง



ไม่รู้เลยสักนิดว่า หลังจากที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ชีวิตจะปั่นป่วนยิ่งกว่าเดิม


.

.  .

.  .  .  .

.  .  .  .  .  .


อยากจะคิดว่าหลับอยู่ แล้วพอลืมตาฝันร้ายก็จะหายไป แต่ไม่ว่าจะกระพริบตาอีกกี่ครั้ง ฝันร้ายของทิวาก็ยังยืนกอดอกนิ่งอยู่เบื้องหน้า

ทำไม


มันมาทำไมอีก...


ทั้งที่คิดว่าคงไม่ต้องเจอหน้ารัตติกาลอีกอย่างน้อยๆก็สองสามวัน แต่นี่แค่เมื่อเช้าเองนะ แค่สี่ห้าชั่วโมงเท่านั้นเอง ทำไมหมอนั่นถึงได้มาอยู่ที่นี่ เคาะประตูแล้วก็เปิดเข้ามาเหมือนกับว่าตัวเองไม่ใช่แขก

“มารับไปกินข้าว”   คำอธิบายสั้นๆง่ายๆได้ใจความ แต่คนฟังไม่เข้าใจ...


“ทำไม... ผมไม่ไปหรอก”   ทิวาเบือนหน้าหนีจากร่างสูงตรงหน้า จดจ่อกับภาพบนหน้าจอคอมฯ แต่ถึงกระนั้นก็ยังแอบมองความเคลื่อนไหวของรัตติกาลทางหางตา  ร่างสูงเดินใกล้เข้ามา เดินอ้อมโต๊ะทำงานมาเรื่อยๆ  ทิวาใจสั่นระรัวแต่ก็ยังคงแสร้งทำไม่สนใจ  จนรัตติกาลมาหยุดยืนอยู่ด้านข้างในระยะประชิดนั่นแหละร่างบางถึงทนไม่ไหวโวยวายเสียงดัง


“ไปไกลๆเลย กลับปะ โอ๊ย!! อุ๊บ!!”   


ไล่ยังไม่ทันจบประโยค มือหนาก็ดึงรั้งกระจุกผมลงจนใบหน้าเรียวหงายเริด และยังไม่ทันจะได้ตกใจเต็มที่ ริมฝีปากก็ทาบทับปิดวาจาเสียแล้ว บดเบียดจนปากบางรู้สึกเจ็บ  ทิวาดันไหลหนาเต็มแรง ทั้งตีทั้งทุบ แต่เหมือนยิ่งเจ็บตัวรัตติกาลก็ขยี้ริมฝีปากเขาให้เจ็บตาม ดูเม้มรุนแรงเป็นครั้งสุดท้าย แล้วจึงปล่อยทั้งปากทั้งผมของเขา


ทิวาอยากจะตบใบหน้าอวดดีที่มองเขาเหมือนจะยิ้มเยาะ แต่เมื่อคิดว่านอกจากความสะใจอาจจะพ่วงผลร้ายกลับมา ร่างบางจึงทำได้แค่ถูไถริมฝีปากบวมเจ่ออย่างแรงด้วยท่าทางขยะแขยงสุดฤทธิ์


“นี่จูบแค่ปากนะ รึอยากจูบอย่างอื่นด้วย”   


คำล้อเลียนที่เล่นเอาคนฟังหน้าชา  ไม่ต้องอธิบายเพิ่มก็รู้ว่าคนอย่างหมอนี่ต้องการสื่อถึงอะไร  แค่นึกถึงขนก็ลุกเกรียวด้วยความแขยง  ทิวาผลักหน้าท้องที่ลอยไปลอยมายั่วเย้าออกไปให้ไกล แต่ยิ่งเหมือนเขาไม่ชอบใจมากเท่าไหร่ รัตติกาลยิ่งสนุกสนานมากเท่านั้น


“อย่าให้ต้องเล่นบทโหดกันที่นี่เลยน่า เก็บของแล้วไปกินข้าวด้วยกัน”


แล้วจะมีทางเลือกอื่นให้ทิวาเลือกอีกหรือนอกจากยอมทำตาม  ร่างโปร่งทำทุกอย่างด้วยแรงกระแทกกระทั้น ส่งเสียงตึงตังให้รู้ว่าไม่พอใจ ไม่ยินยอม 


แต่แล้วยังไงล่ะ


รัตติกาลก็แค่ส่งยิ้มชอบใจกลับมาให้ หมอนั่นไม่สนหรอกว่าเขาจะตึงตังสักเท่าไหร่ตราบใดที่ยังยอมอยู่ในโอวาท  ทิวาไม่ถามว่าจะไปที่ไหน กินอะไร เพราะถึงยังไงรัตติกาลก็ไม่ปล่อยให้เขาเลือกอยู่แล้ว เขาก็แค่ทำหน้าที่เป็นตุ๊กตาเครื่องกล ตักข้าวเข้าปากไปเงียบๆ  ไม่มีการพูดคุยกัน  เพราะถึงถามมาเขาก็ไม่สนใจจะตอบ  แต่พอเหลือบไปมอง ไอ้คนตรงหน้าก็ยิ้มพรายอย่างกะมีความสุขเสียเต็มประดา  น่าหมั่นไส้จนไม่คิดมองอีก  กินกันเสร็จเรียบร้อยรัตติกาลก็พาเขามาส่งที่หน้าบริษัทแล้วก็ขับรถกลับไป


ร่างโปร่งถอนหายใจเต็มแรง


ฝันร้ายหายไปแล้ว...




แต่สวรรค์คงคิดว่าชีวิตของทิวาจืดชืดเกินไป  ถึงได้ละเลงสีสันให้  แต่คงหลากสีไปหน่อย มันเลยดูดำคล้ำเป็นน้ำคลำ


ทิวาอยากจะตะโกนบอกคนบนฟ้า


ถึงแม้มันจะเหงาหงอย แต่เขาอยากได้ชีวิตจืดๆของตัวเองคืนมา


ชีวิตที่ไม่มีไอ้คนข้างๆเข้ามาวุ่นวาย


“คืนนี้ก็ไปนอนที่ห้องนะ”   เสียงรัตติกาลดังแทรกความเงียบภายในห้องโดยสารของรถยนต์คันหรู  ทิวาแค่รับฟัง ไม่ตอบรับ ไม่แสดงทีท่าสนใจ ร่างโปร่งแค่มองออกไปนอกกระจกข้าง มองรถที่วิ่งแซงขึ้นไป มองรถที่ขับตีคู่กัน มองเลยไปยังทางสัญจร เขาตั้งใจมองทุกอย่างถ้ามันจะทำให้รู้สึกว่าคนที่กำลังขับรถอยู่นี่กลายเป็นอากาศธาตุ


ทั้งที่คิดว่ามันจบเรื่องบ้าบอตั้งแต่เที่ยง  แต่ยังไม่ทันจะได้เวลาเลิกงานดี ไอ้คนตัวโตก็เปิดประตูห้องทำงานของเขาเข้ามาอีกรอบ เดินไปนั่งรออย่างสบายอารมณ์ โดยที่เขาได้แต่อึ้ง  ทิวาพยายามเตะถ่วงเวลาหยิบงานนั่นนี่ขึ้นมาทำ ค้นแฟ้มเอกสารขึ้นมาอ่าน แต่ก็ได้ไม่นาน เพราะคนรอหมดความอดทนเสียก่อน บังคับขู่เข็นเขาให้กลับพร้อมกันด้วยรถคันเดียวกัน 


ทิวาไม่รู้และไม่อยากถามว่ารัตติกาลเป็นอะไรขึ้นมาในวันนี้ เช้า กลางวัน เย็น ถึงได้วนเวียนมาให้เขาเห็นหน้า  รำคาญตาจะแย่  แต่ก็ไม่รู้จะหลบเลี่ยงยังไง หือก็ไม่ขึ้น ปฎิเสธก็ไม่ได้


“คืนนี้ก็จะทำอีกนะ”   ประโยคที่สอง  ไม่สิ มันไม่น่าจะเรียกว่าประโยคได้ แต่มันก็หลุดออกมาจากปากของเจ้าของรถ และคราวนี้มันเรียกความสนใจของทิวาได้มากมาย ดวงตาคมตวัดมองคนข้างๆที่เผยรอยยิ้มเหยียด รัตติกาลหันมามองกลับแว่บเดียวแล้วก็เบือนหน้าไปยังท้องถนนต่อ


“ทำอะไร!? เมื่อวานก็ทำไปแล้ว”   ละล่ำละลักบอกไป ใบหน้าสวยเริ่มจะซีดเซียว ขนาดตอนนี้ยังรู้สึกขัดๆช่วงล่างอยู่เลยนะ ช่องทางก็ยังเจ็บระบมไม่หาย ถ้าต้องเจอซ้ำซ้อนติดๆกันเขาต้องตายแน่ๆ


“ก็อยากทำอีก กับทิวเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ”


“ไอ้โรคจิต!!”   จนปัญญาที่จะต่อล้อต่อเถียง ถ้ามันบอกว่าจะทำก็ไม่แคล้วว่าเขาคงหนีไม่พ้น ยังไงเสียก็อีกแค่สองอาทิตย์กว่าเขาก็จะเป็นอิสระแล้ว คงต้องทนเท่านั้น  นอกเสียจากว่า...




เขาจะลบคลิปอุบาทนั้นได้




ทิวาลอบยิ้มบางๆกับความคิดในหัว  ถ้าคืนนี้มันจะหลีกหนีไม่พ้น เขาก็จะหาโอกาสปลดปล่อยตัวเองเป็นอิสระให้ได้  แต่เขาจะทำยังไงล่ะ?  ไม่รู้ว่าคลิปนั้นถูกเก็บไว้ที่ไหน ในโทรศัพท์ หรือว่าในคอมฯ หรือเลวร้ายขนาดที่ว่าอัดลงแผ่น  ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว  แล้วถ้าเกิดรัตติกาลจับได้ซะก่อนล่ะ?   มันคงเล่นงานเขาชนิดไม่เห็นเดือนเห็นตะวันแน่ เผลอๆอาจจะถ่ายคลิปเพิ่ม หรืออาจจะปล่อยคลิปเก่าไปเลยก็ได้


โว้ย!!  ทำไมเขาถึงคิดได้แต่แง่ร้ายๆอย่างนี้นะ


“เป็นอะไร หน้าจะเป็นม้าหมากรุกแล้ว”


“ไม่ต้องยุ่ง!!”


“หึ หึ”


อยากจะซัดไอ้หน้ายิ้มเยาะนั้นให้หงายจริงๆ


กินข้าวเย็นกันก่อนที่จะเข้าคอนโด เร็วไปหน่อยแต่ด้วยเหตุผลของรัตติกาลก็พาลเอาทิวากินอะไรแทบไม่ลง ...กินให้เยอะๆ จะได้มีแรง ทำกันไวไวจะได้มีเวลาพักมากๆ...  ช่างเป็นคนที่รู้จักจัดสรรเวลาได้อย่างน่ารังเกียจเหลือเกิน

มาถึงคอนโดก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาได้ร่างหนาก็รวบตัวเขาเข้าไปบดจูบจนหายใจหายคอแทบไม่ทัน พยายามเบี่ยงหน้าหนีแต่ก็เหมือนเปิดโอกาสให้ริมฝีปากไล้เล็มไปตามลำคอ มือหนาปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลัง ดึงรั้งเสื้อสูทเขาออกไปให้พ้นทาง เนคไทก็ถูกกระชากจนรุ่ยร่าย


“อย่า”


“ทำไม...”   ถามกลับสั้นๆขณะลงมือแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตทิวาออกทีละเม็ด


“อะ อาบน้ำก่อน”


“อาบพร้อมกันนะ”   พูดไปก็ฝังใบหน้ากับซอกคอขาว สูดกลิ่นกายพลางพรมจูบทั่วลำคอ


“ไม่ ไม่...ดะ เดียวอาบก่อนเถอะนะ”   ทิวากัดฟันแน่น เรียกชื่อคนตัวใหญ่ออกไปให้คล้ายว่าสมยอม  และก็ดูจะได้ผลเมื่อใบหน้าคมเข้มเงยขึ้นสบสายตากับเขา แววตาประกายวิบวับอย่างถูกอกถูกใจ


“อาบด้วยกันไม่ได้เหรอ”


“คือ...เอ่อ...”   ทิวาพยายามคิดหาคำแก้ตัว ถ้ารัตติกาลไปอาบน้ำก่อนเขาจะได้มีเวลาค้นหาและทำลายคลิปนั้นซะ แต่จะอ้างยังไงให้รัตติกาลยอมแต่โดยดีล่ะ   “คือว่า... เอ่อ... เดียวมะ ไม่ชอบใส่ถุงนี่ มะ มันก็เลยต้องตะ เตรียมตัวกันบ้าง”   ตะกุกตะกักตอบออกไป เป็นเหตุผลไม่เกินจริงแต่ทำเอาหน้าร้อนวูบวาบด้วยความอับอาย เกินจะสู้หน้าอีกคนที่มองมาในระยะประชิดไหว เลยเอาแต่ก้มหน้างุด


ทิวายังคงอยู่ในอ้อมกอดคนตัวโต รอลุ้นกับคำขอ แต่รัตติกาลกลับเงียบสนิท นานจนทิวาอดใจไม่ไหวต้องเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าคมเข้มมองสบเขาแน่นิ่ง ริมฝีปากได้รูปแตะแต้มรอยยิ้มน้อยๆ แต่ไม่ใช่รอยยิ้มเยาะอย่างที่เขาเห็นเป็นประจำ


“ได้มั้ย?”   เขาถามซ้ำเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังนิ่งงัน และเหมือนเสียงออดอ้อนของเขาจะเรียกรอยยิ้มนั้นให้กว้างขึ้น รัตติกาลก้มลงหอมแก้มเขาฟอดใหญ่  ตามด้วยคำที่คนฟังอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตาย


“น่ารักจัง”


รัตติกาลผละจากร่างเขา เดินเข้าไปในห้องนอน ทิวายืนชั่งใจว่าจะเริ่มหาจากตรงไหนก่อนดี แต่ในเมื่อมันถ่ายจากมือถือเขาก็ควรเริ่มหามันจากที่นั่น ทิวาก้าวเดินตามร่างสูงเข้าไปในห้องนอน รัตติกาลกำลังวางของไว้บนโต๊ะยาวข้างกำแพง กุญแจรถ กระเป๋าเงิน และโทรศัพท์  ทิวามองสิ่งสุดท้ายด้วยสายตาวาดหวัง 


ทันทีที่ร่างสูงที่เหลือเพียงผ้าเช็ดตัวพันกายส่วนล่างเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ  ร่างโปร่งที่รอจังหวะอยู่ก็รีบถลาเข้าไปคว้าเครื่องมือสื่อสารที่วางอยู่ขี้นมา แค่เพียงสัมผัสก็สร้างความผิดหวังท่วมท้น แอบคิดว่ารัตติการจะสะเพร่าแต่คงเป็นเรื่องงี่เง่าเกินไปที่จะคิดอย่างนั้น เพราะมือถือดันเข้ารหัส แล้วเขาจะไปรู้รหัสปลดได้ยังไง  วางมือถือคืนที่เดิมด้วยความเซ็ง


ในเมื่อในมือถือไม่สำเร็จก็ต้องขอเช็คในคอมฯก่อนล่ะ


ทิวาออกจากห้องนอนเพื่อไปยังอีกห้องหนึ่งซึ่งกลายสภาพเป็นห้องทำงาน เขารีบเปิดประตูเข้าไป รีบร้อนเปิดเครื่องคอมฯ ใจเต้นตึกตักเหมือนจะระเบิดออกมาทุกวินาทีที่เครื่องเริ่มทำงาน หวังให้มันไม่ต้องเข้ารหัส และเมื่อหน้าจอพร้อมใช้งาน ทิวาจึงรีบคลิ๊กเม้าส์ระรัวไปตามแฟ้มงานต่างๆ หวังว่าจะเจออะไรผิดสังเกตบ้าง เขาไล่หาทีล่ะไดรฟ์เปิดหาทีละแฟ้ม แต่ก็ไม่มีสิ่งที่เขาค้นหาหรือแม้แต่ไฟล์คลิป  มีแต่ข้อมูลที่เกี่ยวกับโรงแรม และเอกสารออฟฟิต


มันต้องมีสิน่า...


ทิวาเร่งมือเปิดทุกไฟล์ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เจอ หรือว่ารัตติกาลจะ...


“ทำอะไรน่ะ”   


เสียงเข้มดังขึ้นจากทางหน้าประตู ทำเอาคนทำเรื่องลับๆสะดุ้งสุดตัว ทิวารีบปิดเครื่องพยายามแย้มยิ้มน้อยๆไม่ให้ดูผิดสังเกต รัตติกาลยืนเท้าเอวมองตรงมา ร่างหนายังเปลือยท่อนบน มีผ้าเช็ดตัวพาดไหล่ กับกางเกงขายาวสีเข้ม


“ผมถามว่าเข้ามาทำอะไร”   เสียงเข้มยังถามย้ำ มีแววจับผิดปรากฏในสายตา


“ขอโทษครับที่ไม่ได้ขอก่อน แต่ผมลืมว่าต้องส่งเมล์ให้ลูกน้อง เลยขอยืมใช้คอมฯ”   ทิวาพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด ลุกเดินออกจากที่นั่งก้าวไปหาร่างสูงที่ยังยืนเกาะขอบประตูนิ่ง  สองมือคล้องแขนแกร่งดึงรั้งให้แนบชิด   “โกรธรึเปล่า”


รัตติกาลมองสบสายตาเขาอย่างชั่งใจ สายตาคลางแคลงอย่างเห็นได้ชัด ทิวาพยายามส่งสายตาสำนึกแก่โทษตอบกลับ ร่างสูงจึงแค่พ่นลมหายใจ แล้วโอบร่างบางให้เดินกลับห้องนอนด้วยกัน


“ไม่โกรธ แค่คิดว่าทิวจะใจกล้าหนีกลับ”


หนีได้รึไง  ถ้าหนีแล้วไม่โดนหนักกว่าเดิมเขาไม่ทนอยู่หรอก   ได้แต่ประชดประชันในใจ  คว้าผ้าเช็ดตัวผืนใหม่จากในตู้ก้าวเข้าประตูห้องน้ำทันที


ในคอมฯไม่มี ถ้าอย่างนั้นก็ต้องอยู่ในโทรศัพท์แน่นอน  แต่เขาจะทำยังไงที่จะขอโทรศัพท์มาใช้โดยที่รัตติกาลไม่ผิดสังเกต แค่ดูสายตาเมื่อกี้ก็เห็นแล้วว่ารัตติกาลระวังตัวแค่ไหน ที่ปล่อยเขาไปง่ายๆกับเหตุผลไม่เข้าถ้านั่นคงเพราะมั่นใจว่าเขาไม่ได้อะไรจากในเครื่องนั้นสินะ แต่กับมือถือที่เข้ารหัสไว้เนี่ยสิ เขาจะทำยังไงดี...   


คิดไปคิดมา


แล้วก็โดนไปอีกสองรอบ ทิวาไม่รู้เลยว่าไอ้คนข้างๆมันจะสุขภาพดีไปไหน เมื่อวานก็แล้ว วันนี้ก็อีก เขานี่สิเรียกว่าหมดสภาพเลย ได้แต่นอนคว่ำไร้เรี่ยวแรง ช่องทางที่มันระบมอยู่แล้วเหมือนจะเจ็บยิ่งกว่าเดิม


“อาบน้ำอีกรอบมั้ย”   เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างๆหู ไม่พอยังจูบซับไปตามแผ่นหลังชื่นเหงื่อของเขาด้วย  ทิวาส่ายหัวยู่กับหมอน  แค่จะเดินยังหมดแรง  แต่ก็เหนียวตัวจนนอนหลับไม่ลง อยากล้างน้ำคาวที่ยังเปรอะอยู่จะแย่


“ผมพาไปนะ”   ไม่ต้องรอคำตอบ ร่างทั้งร่างของทิวาก็ถูกพลิกกลับ ร่างโปร่งลอยละล่องแนบไปกับอกแกร่ง ศีรษะแนบไปกับช่วงไหล่กว้าง  หมดกำลังจะโต้แย้งอะไร รัตติกาลพาเขาเข้ามาในห้องน้ำและปล่อยลงให้ยืนใต้ฝักบัวโดยมีร่างหนากอดจากด้านหน้าไม่ให้เขาล้มลงเพราะแข้งขาที่อ่อนแรง  ทิวาจำใจเกาะเอวของรัตติกาลไว้แน่นจนผิวเนื้อแทบจะแนบชิดกัน  สายน้ำอุ่นไหลรดร่างทั้งสอง  และไม่ทันได้ตั้งตัวมือหนากลับรุกคืบไปตามบั้นท้ายได้รูป


“จะทำอะไรน่ะ”   ทิวาโวยวายรีบตะปบมือหนาให้หยุด


“ไม่ทำแล้วน่า แค่จะเอาออกให้”   โดนจูบซับที่ข้างแก้ม ส่งมือไปตามรอยแยกบีบคลึงยั่วเย้า ลากปลายนิ้วลงไปจนถึงจุดกึ่งกลาง  ทิวาตัวสั่นระริกเบียดกายกับร่างสูงแน่นยามที่นิ้วแกร่งแทรกผ่านเข้าไปในตัวเหมือนเป็นการเบิกทางก่อนจะส่งอีกนิ้วเข้าไปช่วยถ่างขยายช่องทาง  หนุนคว้านและเปิดอ้าจนทิวารู้สึกว่าน้ำคาวที่คั่งค้างค่อยๆไหลซึมออกมา


“หมดรึยังน้า...”   ปลายเสียงขึ้นสูงยั่วเย้า  ดึงดันเข้าไปจนสุดและถอยร่นออกมา  ซ้ำไปซ้ำมาจนร่างบางเกือบจะหลุดสียงร้อง  นี่มันกลั่นแกล้งกันชัดๆ ทิวาจิกนิ้วลงกับแผ่นหลังกว้างเมื่อชักจะเกินทน รัตติกาลแค่ส่งเสียงหัวเราะชอบใจ  บิดนิ้วคว้านรอบผนังช่องทางเป็นรอบสุดท้ายจนไม่มีหยาดหยดใดไหลซึมออกมา  ทิวาถอนหายใจแรงๆ เมื่อภายในถูกชำระล้างและเครื่องมือมีชีวิตก็ถอนตัวออกไป


“ผมอาบให้นะ”   


อีกครั้งที่ไม่คิดจะโต้แย้ง ทิวาปล่อยให้ร่างกายถูกฟองน้ำชุ่มครีมอาบน้ำลูบไล้ไปทั่วร่างกาย ทุกซอกทุกมุม รัตติกาลล้างตัวให้เขาจนสะอาด เช็ดตัวให้แห้งสนิท แล้วก็จัดการอุ้มเขากลับออกมาวางไว้บนเตียง บริการเป่าผมให้แห้งเสียด้วย แถมยังหาเสื้อตัวใหญ่กับบ๊อกเซอร์มาสวมใส่ให้อีก  ทุกการกระทำได้แต่สร้างความแคลงใจ


“แปลกๆนะ เกิดอยากจะเป็นคนดีขึ้นมารึไง”   ทิวาหลุดปากถามออกไปขณะที่ล้มตัวลงนอนโดยมีคนตัวใหญ่โอบรอบเอวนอนแนบอยู่ข้างกาย


“เกิดอยากจะทำต่างหาก  หอมจัง”   รัตติกาลตอบพลางฝังจมูกโด่งลงกับซอกคอขาว ปล่อยลมหายใจอุ่นๆรินรด  ทิวานิ่วหน้าขัดใจที่ต้องยอมอีกฝ่ายอีกครั้ง มือหนาพาดอยู่บนหน้าท้อง ไม่ออกแรงรัดเช่นเมื่อวาน  ทิวาระบายลมหายใจพรั่งพรู ฟังจากเสียงลมหายใจที่เริ่มดังสม่ำเสมอแสดงว่าคนข้างๆเหมือนจะหลับไปแล้วอย่างรวดเร็ว  อีกคืนที่ต้องนอนร่วมเตียงกับคนอื่น ไม่ชินและไม่คิดอยากจะชินด้วย  ท่ามกลางอากาศที่เย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศ ร่างกายเขากลับอุ่นยิ่งกว่าที่ผ้าห่มผืนหนาจะทำให้ได้ มันมาจากการแนบชิดกับคนข้างๆ ความอุ่นร้อนมันแผ่จากผิวกาย


ยังไม่เลิกคิดที่จะลบคลิปเพื่อปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระหรอกนะ


แต่คืนนี้หมดแรงจะคิดต่อแล้ว  ขอนอนเพิ่มพลังก่อนเถอะ


_______________________________________________________________________
TBC.____________________________________________________________________________________


มาแล้วจ้าาาา ขอโทษที่ให้รอนะ

ตอนนี้ดูจะแปลกๆไปบ้าง เหมือนภาษายังไม่ต่อเนื่องเท่าไหร่ แต่จะพยายามปรับให้ดีขึ้นนะคะ

รักคนอ่าน รักคนเม้น

Untill we meet agaiN

[anntonies]

ก็คลิปนั่นมีที่ไหนล่ะทิวา ไม่ต้องหาหรอก
ยังไงทิวก็ต้องรักเดียวอยู่ดี อิอิ

[2pmui]

ชอบเขาแล้วละสิ อิตาหื่น

[Moose]

หลงหนูทิวหัวปรักหัวปรำเลยนะ หึหึหึ

[B52]

ตอนนี้มีแต่คำบรรยายของทิวอย่างเดียวเลย รู้สึกไปเองไหมว่ามันสั้นแปลกๆ

[Zelsy]

จะลบได้ไง ก็มันไม่มีอะ -3-

[NOoTuNE]

หาไปเถอะ กร๊ากกก สงสัยต้องควักสมองเดียวออกมาถึงจะเจอนะเพราะคลิปที่ว่ามันเก็บ ติดตาติดใจอยู่ในสมองเดียว

[๐๐ตะวัน๐๐]

หาให้ตายก็ไม่เจอหรอกทิว

เดียวหลงทิวหนักขึ้นทุกวัน

[cher7343]

 

[gupalz]

หลงทิวาแล้วล่ะสิ

[BAKA]

เดียวก็อย่าเอาแต่ใจนักสิ

สงสารทิวเหอะนะ

[hembetaro]

แอร๊ยยยย...อยากรู้จังว่าถ้าครบเดือนแล้วเดียวจะทำยังไง //เริ่มใจอ่อนแล้วสิเรา 

[`ลoงสิจ๊ะ™]

ถนอมกันสินิดเถอะนะ น่าสงสารอะ T T

[Vavaviz]

มันมีคลิปที่ไหนล่ะนั่นนนน

[iforgive]

ยังคงยืนยันคำเดิม พระเอก .. กวนตีนมากกกกกกกกกกก..
เชื่อว่ากว่าทิวจะรู้ว่าไม่มีคลิปก็หมดเดือนพอดี

[full69]

 

[becrazie]

เดียวทำดีกะให้ทิวหลงใช่มั้ย

[pagg]

ทิวาคงหาไม่เจอหรอกเพราะมันไม่มี ฮ่าาาาา แต่ถัาไปเจอคลิปในมือถือนี่รัตติกาลจบเห่แน่นอนเพราะเป็นหนังโป๋ไม่ใช่คลิปของทิวา
รัตติกาลดูจะหลงทิวาเยอะนะ ทั้งอาบน้ำ เป่าผมให้ แล้วทิวาจะใจอ่อนรึเปล่านะ

[maemix]

เรื่องคลิปเอาไว้ก่อน
นอนพักเอาแรงไว้ดีกว่า
ดูท่าจะรับศึกอีกนาน

[IIMisssoMII]

ถ้ารุ้ว่าไม่มีคลิป ทิวา จะเป็นไงน้าาา
หลงเยอะๆ หลงทิวา เยอะๆ เลย 5555

[Ryoooo]

เกินกว่าหลงไปเยอะแล้วอะ ดีไม่ดีถึงขั้นหลง"รัก"ทิวไปแล้วละ ท่านชายรัติกาลเอ๋ย
อยากให้ทำกันด้วยความรัก คงจะร้อนแรงกว่านี้ อิอิ

สองคนนี้เหมาะกันนะ ช่างแหย่กับช่างงอน ชอบบบ

ติดตามๆค่ะ

[ormn]

  :hao6:พระเอกโคตรหื่นอะ

[NUTSANAN]

เป็นคู่ที่รุนแรงงเสียจริงง 

[question09]

 


หลงแล้วหลงอีก ฮ่าๆๆๆ

[Emerald]

อ่านตอนแรกกรี๊ดกับความหล่อเลวของรัตติกาล
แต่อ่านไปอ่านมาก็กรี๊ดให้อีกรอบกับความเอาใจใส่อย่างเหลือเชื่อฮ่ะ
แลดูหลงทิวาจนถอนตัวไม่ขึ้นกันเลยทีเดียว 
ดูแล้วรัตติกาลนี่แหละคงได้ตกหลุมรักทิวาก่อน
ที่ว่าดราม่านี่คงไม่ดราม่าที่พระเอกหรอกนะคะ 
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งค่ะ สู้ๆ

[DeShiWa]

มาใหกำลังใจก่อนครับ

เดี๋ยวมาอ่านคืนนี้

[mukmaoY]

ขี้แกล้ง

[MK]

โชคดีนะที่ยังจับไม่ได้   

แต่ตอนล้วงเนี่ย  สติเราไปละ     เดียวชอบแกล้ง

[DeShiWa]

หาคลิปยังไงก็ไม่เจอหรอกนะ

เพราะมันไม่มี

ยอมๆไปเถอะ เพราะคนอ่านชอบๆ

[phoenixa]

เดียวคงหลงมากแล้วแหละ
เล่นมาได้ทั้งกลางวัน ทั้งเย็น
อยากอยู่ด้วยกันมากขนาดนี้ ให้แม่มาขอเลยดีกว่า