หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ]

[BlueHoney]

อ่านแล้วเหนื่อยแทน  //

[sunshinesunrise]

 = = คนเห็นแก่ตัว ก็ยังคงเห็นแก่ตัวอยู่ร่ำไป 

[oilzii]

เดียววววว

[Maytbb]

ถ้ารู้ความจริงเรื่องคลิปเมื่อไหร่ เป็นเรื่องแน่   

[PoPuAr]

โอย ถนอมนายเอกของเรามั่งเหอะ โดนทุกวัน วันละหลายรอบ

เดี๋ยวเราสละไปโดนเองบ้างก็ได้ ห๊ะ

[liza sarin]

 

[quiicheh.]

เดียวหลงขนาดนี้ก็อย่าทำร้ายทิวนะ เห้ยก็ทำร้ายไปตั้งแต่แรกแล้วนิ
เอ้าายังมีอีกหลายๆตอนให้ทำตัวดีๆ
ชอบพระเอกของคนแต่งทุกเรื่องเลยค่ะ555555555555555

[nigiri-sushi]

โอ๊ซซซ อ่านอินโทรไปแล้ว เลือดกำเดาไหล 5555+
เดี๋ยวมาตามตอนที่ 1 ต่อจ้า

[ammamooty]

อ๊ากกก อยากหัวเราะเยาะไอ้คนหลงหัวปักหัวปำ เดี๊ยะเหอะไม่รีบทำดีกับเขาไว้

[่patsaporn]

คุณพระเอกยังจะซึนอยู่ไหม ถ้าจะเช้ากลางวันเย็นถึงซะขนาดนี้ เหมือนไม่อยากให้ห่างสายตา
หลงอ่ะว่าง่ายๆ เหมือนพวกสกินชิพ อยากกอดตลอดเวลา แค่คำพูดเวลาขอทำด้วยนี่หน้ามึนมาก
จุดๆ นี้สงสารทิวเบาๆ เพราะคุณพระเอกบ้าพลัง กรั่กๆๆๆ เวลาทิวเรียกชื่อเดียวนี่แบบน่ารักนะ
คือถ้าเธออ้อนใครจะไปแข็งด้วยได้ลงล่ะ กีสสสสส ปลื้มนายเอกค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[krappom]

แอร๊ยยยยยยยยยยยย
ตอนแรกเหมือนจะดราม่าตบจูบ
หลังๆ ชักรู้สึกว่าพระเอกต้องสยบแทบเท้านายเอกชัวร์

[toshika]

พระเอกหื่นๆ คนอ่านก็ช๊อบชอบ55555555555

[puppyluv]

ไม่มีทางเจอแน่ๆ
นัวเนียตลอดอย่า่งนี้
เรทบ้างไรบ้างแต่ชอบบบบบบ
 
บวกและเป็ดกระหน่ำ

[ampkung]

ทิวน่ารัก   
พระเอกหื่นได้ใจ  ชอบมากก555 

[mm03]

ขอให้หลงยิ่งกว่านี้
หึหึ

[kun]

เดียวมีบริการอาบน้ำ พานอนด้วยอ่ะ ดีๆๆ รีบๆๆทำคะแนให้ทิวหลงได้แล้ว

[Yara]

ไม่จีบเค้าดีๆล่ะ รัตติกาล
รึเพราะไม่เคยจีบใครเลยต้องทำแบบนี้
 

[Yara]

รู้สึกว่า เวลาที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันมันเริ่มเป็นธรรมชาติ

[sakiko]

ลุ้นจะแย่

[A-J.seiya*]

ฮืออออออออออออ
สนุกกกก
ชอบบบบบบบบ
อ่านแล้วแบบ นี่แหละ พล็อต + ภาษาที่ตามหา
มาต่ออีกนะ รอติดตามอ่านอยู่
เราชอบทิวมาก ชอบลุคแบบนี้
ชอบที่ดูหยิ่งๆ แต่งอแงเอาแต่ใจ ฮืออ โคตรชอบ!!!!

[minenat]

หนูจะหาเจอมั้ยทิวา
มันไม่มีลูกก

[L@DYMELLOW]

รักเรา(ไม่)เท่ากัน

CHAPTER 7...คุณนายแม่




รัตติกาลจำต้องผละจากร่างหอมกรุ่นที่นอนกอดมาทั้งคืนเพราะเสียงโทรศัพท์เจ้าปัญหาที่ดังถี่ยิบแม้จะแกล้งทำเป็นไม่สนใจก็ตาม ร่างสูงที่ยังคงเปลือยเปล่าหันตัวไปยังโต๊ะข้างเตียง เอื้อมมือคว้าสิ่งน่ารำคาญขึ้นมาเพื่อกดรับสาย


“อืม ฮัลโหล”   เสียงแหบแห้งเพราะร่วมด้วยช่วยกันครางเมื่อคืน

//ยังไม่ตื่นอีกหรือเดียว//   


เสียงคุ้นหูที่ทำให้คนยังง่วงงุนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง รัตติกาลกระเด้งตัวขึ้นนั่งเหลือบมองร่างข้างที่ครางครืออย่างไม่พอใจเพราะแรงไหวของเตียงแต่ก็ยังหลับต่อได้ เขาค่อยๆลุกออกมาหนีบโทรศัพท์ไว้ระหว่างไหล่กับคอ หยิบกางเกงที่ถูกถอดทิ้งไว้ขึ้นมาสวมอย่างรวดเร็วพร้อมกับที่ปลายสายเหมือนจะอดรนทนไม่ไหวต้องกระตุ้นซ้ำ


//ได้ยินแม่รึเปล่าห๊ะ//

“ได้ยินครับคุณนาย โทรหาผมแต่เช้าทำไม”   ร่างสูงเดินเลี่ยงออกมาด้านนอก ไม่อยากจะรบกวนการนอนของคนที่นอนดึกดื่น

//ทำไมยะ ฉันจะโทรหาลูกชายต้องแจ้งหัวข้อเรื่องด้วยรึไง//

“ผมแค่แปลกใจเท่านั้นเอง ว่าแต่มีอะไรหรือครับ”

//ฉันก็อยากจะกินข้าวกับลูกชายที่หายหัวหายหน้าไปน่ะสิ ก็เลยต้องโทรมาจองตัวพ่อนักธุรกิจใหญ่แต่หัววัน//

รัตติกาลยิ้มขันกับแววประชดประชันในน้ำเสียง ไอ้เรื่องค่อนขอดคนเนี่ยแม่เขาถนัดนักล่ะ   “อย่างอนเลยครับคุณนายราตรี ผมมีเวลาให้คุณนายเสมอแหล่ะ”

//เวลาที่เหลือจากใครล่ะยะ ไม่รู้ล่ะถ้าวันนี้ไม่กลับบ้านฉันจะตามไปฉีกอกแกถึงโรงแรมนะเจ้าเดียว//

“ครับๆ”

//ครับเดียวก็พอ หลายครับมันเหมือนแกรำคาญฉัน//

“หึ หึ ครับคุณนาย”   


วางสายแล้วเดินกลับเข้าห้อง คนที่ไม่อยากให้ตื่นกลับนั่งหน้าเพลียอยู่บนเตียงเรียบร้อย เห็นสภาพทิวาแล้วก็อดสงสารไม่ได้...เขาใช้งานร่างบางหนักไปรึเปล่า...แต่ถ้ารัตติการจะผิดก็คงผิดแค่ครึ่ง อีกส่วนหนึ่งเพราะทิวาตัวหอมเกินไปต่างหาก หอมเกินไป เย้ายวนเกินไป ใครจะไปห้ามใจได้กัน


“นอนต่อสิ ไปสายหน่อยก็ได้น่า”   ร่างสูงเหลือบมองนาฬิกาติดผนังที่บอกเวลาแค่เจ็ดโมงนิดๆ คุณนายแม่ก็โทรมานัดเช้าเกิน

“...อยากเข้าห้องน้ำ”   ทิวาไม่ตอบคำถาม หากบอกจุดประสงค์แทน ยังให้ร่างสูงใหญ่มองด้วยความฉงน   “ลุกไม่ไหว”


สิ้นคำบอกเล่า รัตติกาลยิ้มเผล่เดินเข้าไปช้อนตัวคนไม่มีแรงบนเตียงอย่างนุ่มนวล อุ้มร่างนั้นแนบอกเดินเข้าห้องน้ำ เขาวางทิวาบนขอบอ่างน้ำ เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่คลุมหน้าขาจนมองไม่เห็นบ๊อกเซอร์ดูเซ็กซี่สยิวใจพิกล และหน้าตาเขามันคงออกอาการมากเกินไป มือบางถึงได้ฟาดเปรี้ยงลงกับต้นแขน


“ออกไปเลย”   เสียงสั่งเย็นชา

“ช่วยอาบ”

“ไม่จำเป็น ออกไปได้แล้ว ปวดฉี่”   


รัตติกาลหลุดยิ้มกับคำบอกตรงประเด็น นัยน์ตาเหยี่ยววาววับอย่างไม่ยอมแพ้ มือแกร่งยกค้างยอมแพ้พร้อมเดินออกจากห้องน้ำพร้อมปิดประตูให้เพื่อความเป็นส่วนตัว  มันก็ไม่มีอะไรจะให้เขาช่วยแล้วจริงๆ เมื่อคืนก็ทั้งล้วงทั้งควักจนสะอาดเอี่ยม

ทิวาจัดการปล่อยน้องร้องไห้ แล้วจึงกระย่องกระแย่งเข้าไปในฉากกั้น ใจอยากจะนอนแช่น้ำอุ่นๆให้หายเมื่อยเนื้อตัวแต่เวลาในตอนเช้าวันทำงานก็ไม่ได้อำนวย ทำได้แค่ปล่อยสายน้ำที่ปรับอุ่นจนเกือบร้อนให้ไหลผ่านฝักบัวตกกระทบร่างกายแทน ใช้ฟองน้ำถูผิวกายไปก็สำรวจร่องรอยตามเนื้อตัวไปด้วย  มีรอยสีแดงจางบ้างเข็มบ้างประปรายตามหน้าท้องและแผ่นอก ลามไปถึงขาอ่อนด้านในที่ไม่วายถูกขบกัด

ร่างบางพยายามออกแรงถูบนร่องรอยที่เหมือนกับการตีตรา แต่ยิ่งขัดเท่าไหร่ผิวเนื้อก็ขึ้นสีเรื่อและมันไม่ได้ช่วยให้ร่อยรอยน่ารังเกียจหายไปได้เลย  ทิวาไม่ชอบที่ต้องมีร่องรอยแบบนี้ติดตามตัว เคยห้ามแล้วแต่ก็ยิ่งเหมือนไปกระตุ้นต่อมบ้าบอของรัตติกาล หลังจากที่มีบ้างไม่มีบ้างก็กลายเป็นมีรอยจูบทุกครั้งที่มีอะไรกัน


เหมือนจะบอกว่าร่างกายเขาเป็นของรัตติกาล


ออกมาจากห้องน้ำด้วยร่างกายเปลือยเปล่ามีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวที่พันท่อนล่างเอาไว้กันอุจาดตา ทิวาเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าบานเล็ก ในนั้นมีชุดทำงานของเขาอยู่สามชุด เป็นเสื้อสูทเข้าคู่กับกางเกงแสลคพอดีตัวที่เขาชอบใส่ พร้อมเสื้อเชิ้ตเรียบๆสีอ่อน  ทั้งยังมีชุดลำลองอีกสองสามชุดที่ดูแล้วก็เป็นสไตล์แบบที่เขาใส่ประจำ


ยิ่งกว่าสงสัยว่าไปซื้อยังไงคือรู้ขนาดตัวเขาแบบพอดีเดี๊ยะๆได้ยังไง


ออกมาจากห้องก็พบร่างสูงนั่งดูข่าวอยู่บนโซฟา บอกให้เขากินข้าวเช้าที่สั่งขึ้นมาให้หมดแล้วตัวเองก็ลุกเข้าไปอาบน้ำในห้อง กลับออกมาอีกครั้งก็เดินตรงมาดูจานอาหารเช้าของเขา เมื่อเห็นว่าหมดเกลี้ยงก็ยกยิ้มมุมปากอย่างน่าหมั่นไส้  ...หิวหรอกเว้ย ไม่ได้เชื่อฟังอะไรทั้งนั้นแหละ...  อยากจะพูดแต่ก็เก็บปากเก็บคำให้คนตรงหน้าภูมิอกภูมิใจที่สั่งการเขาได้อย่างใจไป




“วันนี้ผมต้องกลับบ้านนะ”   รัตติกาลเอ่ยรั้งร่างบางที่กำลังจะลงจากรถทันทีที่เขาขับมาจอดที่ลานจอดรถของบริษัท

“จริงหรอ!”   น้ำเสียงรื่นเริงจนออกนอกหน้าจนคนฟังอดเบ้หน้าหมั่นไส้ไม่ได้ 

“แค่คืนเดียว”   รีบตอบขัดอารมณ์ร่างข้างๆทันทีจนคนที่เคยเบิกบานมีอันหน้าเหี่ยวผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด รัตติกาลยกยิ้มอย่างเห็นขันกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาได้อย่างรวดเร็วเหลือเชื่อของทิวา   “วันนี้พักผ่อนให้เต็มที่ ยกเครื่องให้แน่นนะ พรุ่งนี้จะมารับไปเช็คสภาพ”

“ไอ้บ้า!!”   ตะโกนว่าเสียงดังลั่นรถด้วยใบหน้าแดงเถือก และก่อนที่รัตติกาลจะหาอะไรนุ่มๆอุดปากบางนั้นได้สำเร็จ ทิวาก็รีบผลุนผลันออกจากรถพร้อมกับกระแทกประตูปิดเสียเต็มแรงอย่างไม่คิดถึงราคา แม้จะเคืองนิดๆกับการที่รถลูกรักถูกทำร้ายแต่รอยยิ้มกลับแต่งแต้มริมฝีปากไปตลอดการเดินทาง

หลังจากที่สางทิวาเรียบร้อย รัตติกาลก็ขับรถไปยังโรงแรม เดินตรวจนั่นดูนี่ ดูเอกสารสรุป พักจิบกาแฟ  ส่งข้อความหาทิวา ดูเอกสารต่อจนเสร็จ พักเที่ยงก็ขับรถไปรับทิวาออกมาทานข้าว ขับรถกลับไปส่งแล้วกลับมาทำงานต่อ ประชุมหัวหน้าฝ่าย พักเบรก ส่งข้อความหาทิวา ประชุมต่อจนเสร็จ ส่งข้อความหาทิวาอีกครั้ง

ชีวิตรัตติการแสนจะยุ่งเมื่อมีอีกคนเพิ่มเข้ามา แต่เป็นการยุ่งที่อีกคนไม่ได้ต้องการสักนิด เพราะไม่ว่าจะส่งข้อความไปกี่ครั้ง เจ้าของร่างหอมหวนที่ทำเขาหลงใหลก็ไม่เคยตอบกลับมาสักหน แม้จะรับไปกินข้าวก็ก็นั่งกินกันเงียบๆ ถ้าเขาไม่ถามเปิดประเด็นทิวาก็จะไม่พูดอะไรขึ้นมา   ไม่ใช่ว่าเขาเบื่อหรอกนะ...  แต่ทิวาทำให้มาตรฐานการป้อหญิงของเขาสั่นคลอน ที่เคยทำมาร้อยทั้งร้อยไม่เคยรอดมือ  ทิวาจึงเหมือนของแปลก ทำให้อยากรู้ว่าต้องทำยังไง ต้องทุ่มขนาดไหน ทิวาถึงจะยอมโอนอ่อนผ่อนตาม   
 

หลังจากแวะซื้อขนมไทยชาววังจากร้านดังเพื่อเอาใจคุณนายราตรี รัตติการจึงขับรถกลับบ้าน นึกถึงอีกคนก็ให้หงุดหงิดเล็กๆ ป่านนี้คงตีปีกพั่บๆดีใจที่เป็นอิสระ หึ! ก็แค่คืนเดียวเท่านั้นแหละ แล้วจะรับมานอนกก นอนกอด นอนหอมทุกคืนเลยคอยดู!

ดับเครื่องเมื่อมาถึงที่หมายเรียบร้อย รัตติกาลลงจากรถพร้อมหยิบเสื้อสูทที่พาดไว้ด้านข้างกับกล่องขนมออกมาด้วย เดินเอื่อยๆเข้าบ้านก็ต้องยิ้มออกเมื่อเห็นคนที่คุ้นตาตั้งแต่เกิดยืนกอดอกมองเขาตาเขม็ง

“มีออกมารอกันด้วย”   เอ่ยแซวคุณราตรีที่ค้อนขวับทันทีที่ได้ยิน ใบหน้าที่แม้กาลเวลาจะพาล่วงไปตามวัย แต่เค้าความสวยกลับไปเคยจืดจาง รัตติกาลยกมือไหว้มารดา ยื่นของทั้งหมดให้สาวใช้ที่ยืนรอท่าอยู่ ร่างสูงเดินเข้าไปโอบร่างที่เล็กกว่าอย่างเอาใจ

“ฉันตื่นเต้นย่ะ ลูกชายที่หายสาบสูญกลับมาทั้งที”   รัตติกาลยิ้มกับคำจิกกัด

“ไม่ได้หายไปนานขนาดนั้นเสียหน่อย”   รอยยิ้มพรายแตะแต้มบนใบหน้าคมเข้ม เปลี่ยนมาโอบเอวคุณราตรีแล้วพากันเดินไปยังห้องนั่งเล่น  รอให้คุณหญิงเจ้าของบ้านนั่งลงบนโซฟาเนื้อดีเสียก่อนลูกชายคนเดียวถึงลงนั่งตามใกล้ๆ

“อย่ามาพูดเลย ฉันนั่งนับวันตลอด ใช่สิ! แม่แก่ๆมันจะไปสู้สาวรุ่นๆได้ยังไง”   สะบัดหน้าพรืดหนีลูกชายทั่งแย้มยิ้มพราว  รัตติกาลส่ายศีรษะกับท่าทางแง่งอนของมารดา นี่ถ้าบอกว่าคุณนายแม่เข้าใจผิดจะเกิดอะไรขึ้น ไอ้สาวรุ่นๆเอ๊าะๆที่ว่ากลับเป็นชายหนุ่มรุ่นๆเปี่ยมเสน่ห์ ...หึหึ คงได้เป็นลมกันสามสี่ตลบวิ่งหายาลมยาหอมแทบไม่ทัน

“ผมงานยุ่งหรอกน่า ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย”   โป้ปดเต็มที่  ไอ้เรื่องไม่ได้ไปเที่ยวไหนน่ะเรื่องจริง แต่ส่วนงานยุ่งนี่คงไม่เท่าไหร่ เพราะเลิกงานปั๊บเขาก็แทบจะเหาะไปบริษัทของทิวา

“ตอแหลจริงลูกฉัน พ่อเขาว่าเราพอถึงเวลาเลิกงานก็น่าเริ่ดออกจากโรงแรมทุกวัน จะใช้งานต่อก็หายหัวไปแล้ว”   คุณราตรีหันมาปรายตามองลูกชายด้วยสายตาจับผิด   “อย่าบอกนะว่ารีบกลับไปพักผ่อน อมทั้งวัดมาพูดฉันก็ไม่เชื่อหรอกย่ะ”

รัตติกาลแสร้งยิ้มกลบเกลื่อน เขาลืมสายสืบคนสำคัญไปได้ยังไง ท่านประธานวันชัยคนนี้นี่เอง... พ่อเขาคงจะคอยรายงานพฤติกรรมของเขากับแม่ตลอด เจอหน้ากันเห็นคุยแต่เรื่องงานก็นึกว่าไม่ได้สนใจอะไรที่ไหนได้...

“เอาน่าคุณนายราตรี คิดมากเดี๋ยวตีนกาเพิ่มนะครับ”

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องหรอกย่ะ ฉันรู้ว่าคาดคั้นให้ตายถ้าแกไม่อยากบอกฉันก็ไม่ได้รู้หรอก”

“น่ารักจริงๆเลยผู้หญิงคนนี้”   หอมแก้มคุณนายแม่เสียหนึ่งฟอดเรียกอาการขวยเขิน จนต้องฟาดไม้ฟาดมือกับแขนเขาเพื่อกลบเกลื่อน

“วันนี้แม่เข้าครัวเองเลยนะ เดียวกินเยอะนะลูก”   โทนเสียงกับคำแทนตัวเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนในทันใด รัตติกาลพยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำชำระกาย

ปลดกระดุมเสื้อไปได้เพียงสามสี่เม็ดก็ล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางขึ้นมา มีข้อความด่าทอจากกิตติส่งเข้ามาเหตุเพราะเขาหายหน้าหายตาไม่ยอมสังสรรค์กับเพื่อนฝูง อ่านข้อความจากเพื่อนสนิทไปก็ขำไป พิมพ์ตอบกลับสั้นๆกวนๆ รอไม่นานทางนั้นก็แค่ด่ากลับด้วยคำสั้นๆแต่เลือกสายพันธุ์ได้เยอะ

ไม่มีข้อความจากทิวาเหมือนเคย  รัตติกาลจึงตัดสินใจโทรหาด้วยตัวเอง โทรศัพท์ราคาหลายหมื่นแนบใบหูขณะที่รอสายที่เนิ่นนานอย่างที่คิด แต่ในที่สุดรัตติกาลก็เป็นฝ่ายยิ้มกริ่มเมื่อได้ยินเสียงตอบรับกระชากห้วน

//มีธุระอะไรไม่ทราบ//

“ไม่มีแต่อยากโทร มีอะไรรึเปล่า”   กวนอารมณ์ปลายสายเล็กน้อยด้วยรอยยิ้ม ทรุดร่างหนาลงกับเตียง

//มันน่ารำคาญ//

“หึ ทีอย่างนี้ปากเก่ง ทีตอนทำกันเอาแต่ครางอย่างเดียว”

//ถ้าจะโทรมาพูดเรื่องลากมกจกเปรตก็วางหูไปเลย มันเสื่อมหู//

“หึ หึ ...ทิวครับ”   ยิ่งโดนว่าเหมือนปากเขาจะยิ้มถึงใบหู  คนหุบยิ้มไม่ลงส่งเสียงหวานกลับไป สร้างความเงียบชั่วอึดใจก่อนที่คนปลายสายจะสะบัดเสียงตอบกลับ

//อะไร//

“เรียกเดียวหน่อยสิ”

//เป็นบ้าอะไร//

“เรียกหน่อยน่า”

//ประสาท!//

“เรียกเดี๋ยวนี้เลย ลืมแล้วหรอว่าปฎิเสธไม่ได้น่ะ”   ความอึมครึมเข้าปกคลุมทันทีที่สิ้นคำสั่งเสียงเข้ม รัตติกาลไม่เคยเข้าใจ ทำไมต้องให้บังคับ ชอบนักรึไงให้เขาขู่อยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาให้ทำอะไร แล้วทิวาจะยอมทำตามแต่โดยดี

//...เดียว//   เสียงเรียกชื่อเขาดังผ่านหูเข้ามา ราบเรียบและไร้อารมณ์จนคนฟังหงุดหงิด

“ทิว”   เรียกชื่ออีกฝ่ายหวังปราม หากแต่ปลายสายกลับเรียกชื่อเขาซ้ำไปซ้ำมาด้วยน้ำเสียงโทนเดิม

//เดียว... เดียว... เดียว...//

“หยุดนะทิว”

//เดียว... เดียว...พอใจรึยัง!!//   ทิวากระแทกเสียงสุดท้ายแล้วตัดสายทิ้งทันที  ปล่อยให้รัตติกาลถือโทรศัพท์ค้าง เสียงรัวเร็วของสัญญาณยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดเป็นเท่าทวี  พอโทรกลับไปอีกครั้งทิวาก็ไม่รับสายเลย ความหงุดหงิดพุ่งขึ้นพรวดๆ

“โธ่เว้ย!!”   สบถเสียงดังอย่างไร้ทางออก  อยากจะกระทืบเท้าลงไปชักดิ้นชักงอให้หายอารมณ์เสีย แต่เขาไม่ใช่เด็กสามขวบ ผู้ใหญ่ที่ดีควรจะเก็บอารมณ์ แม้ในอกจะเดือดปุดๆเหมือนมีลาวาไหลก็เถอะ





มื้อเย็นผ่านพ้นไปได้ด้วยดี อาหารมากมายเต็มโต๊ะล้วนแล้วแต่เป็นของชอบเขาทั้งนั้น เขากับพ่อต้องนั่งฟังคุณนายราตรีพรรณนาถึงความยากลำบากในการเข้าครัวเตรียมอาหาร แต่รัตติกาลรู้ดี คุณราตรีก็แค่พูดแก้เขินที่เขาชมนั่นนี่ว่าอร่อยไม่หยุดปากเท่านั้นเอง  พ่อแม่ลูกย้ายที่มานั่งเอนกายย่อยอาหารที่ห้องนั่งเล่น คุณวันชัยเปิดโทรทัศน์จอยักษ์เลือกรายการไปเรื่อยๆ ทิ้งให้เขาซึ่งเป็นลูกชายนั่งตัวเกร็งกับสายตาของคุณนายแม่ที่มองจ้องเป็นระยะๆ

“มีอะไรรึเปล่าครับคุณนาย”

“...เดียว”

“ครับ”

“เมื่อไหร่จะหาสะใภ้มาให้สักที”    รัตติกาลทำหน้าป่วย คุณราตรีเริ่มชักสีหน้าหันตัวมาเผชิญกับลูกชายตัวโตที่อายุอานามก็ใกล้เลขสามเข้าไปทุกที   “ฉันอยากอุ้มหลานตอนยังแข็งแรงอยู่นะ”

“ทำไมต้องเป็นเรื่องนี้ทุกที”   เขาอดเบื่อหน่ายไม่ได้ที่มารดาจ้องแต่จะหาเมียให้เขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน  นี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่เขาหลบเลี่ยงที่จะกลับบ้าน

“แล้วทำไมถึงเป็นเรื่องนี้ไม่ได้”   คุณราตรีตอบกลับอย่างเอาแต่ใจ ซึ่งไม่แปลกที่ดีเอ็นเอมันจะแรงจนส่งผ่านมาถึงเขา

“ก็ผมยังไม่อยากแต่งงาน”   รัตติกาลตอบคำถามด้วยคำตอบเดิมเป็นรอบที่ร้อย แต่คนฟังก็ไม่เคยยอมเข้าใจสักที คอยแต่จะหาคนนู้นคนนี้มาให้เขาดูตัว   “พ่อเข้าใจผมใช่มั้ย”   พยายามหาพวกที่พอจะคู่คี่สูสี แต่รัตติกาลก็ลืมไปเสียสนิทว่าอีกคนสนิทสนมกันมาก่อนที่เขาจะเกิด

คุณวันชัยละสายตาจากเทปการแข่งฟุตบอลลาลีกา มองสบสายตาเขา แต่ก่อนที่จะทันได้พูดอะไร ก็เหมือนเจอหลุมอากาศดักเครื่องบิน คุณราตรีแค่ปรายตามองเท่านั้น ประมุขของบ้านก็อ้าปากหาวอย่างที่ดูยังไงก็เสแสร้งในทันที และลุกเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรเลย  คุณราตรีหันกลับมายิ้มเยาะอย่างผู้ที่เหนือกว่า ...ใช่สิเขามันแค่ลูก จะไปสำคัญเท่าเมียได้ยังไง...

“เฮ้อ...”   ยิ่งเถียงกันก็ยิ่งรู้ว่าตัวเองเอาแต่ใจเหมือนใคร และเขาเป็นแค่ลูกจะไปชนะตัวแม่ได้ยังไงกัน   “ไม่ต้องมาอ้างโน่นนี่ คนนี้เป็นใครล่ะ”

เพียงแค่การยอมแพ้เล็กๆน้อยๆ คุณราตรีก็แย้มยิ้มจนหน้าบาน กระเถิบตัวเข้าใกล้ลูกชายมากขึ้น จับไม้จับมือลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยความกระตือรือร้น ก่อนจะแนะนำสรรพคุณของหญิงสาวที่ถูกคัดเลือกในครั้งนี้

“เป็นลูกสาวของคุณอรดี เพื่อนแม่เอง”

“เพื่อนไฮโซของแม่มีตั้งเยอะแยะผมจะไปรู้ได้ไงว่าคนไหน”

“เอ๊! ยังพูดไม่ทันจบเลย”   ชักสีหน้าใส่คนขัดจังหวะ แต่ก็เริ่มพูดต่อ   “รู้จักบริษัทโฆษณาที่ชื่ออินโนวาร์รึเปล่าล่ะ เอเจนซี่ยักษ์ใหญ่ของประเทศเชียวนะ”

รัตติกาลนิ่งคิดสักพักเพราะชื่อคุ้นหู แต่แค่เสี้ยวนาทีใบหน้าของคนที่ทำเอาเขาหงุดหงิดแทบตายในช่วงเย็นก็ผุดขึ้นมา บริษัทของทิวานี่นา... เรื่องนี้ชักน่าสนุกแล้วสิ

“คุณอรดีมีลูกสองคน แม่ก็เพิ่งจะเคยเห็นลูกสาวคนเล็ก น่ารัก เรียบร้อย คำพูดคำจากกิริยาเพียบพร้อมเหมาะกับแกทุกอย่างเลยเจ้าเดียว”

“เดี๋ยวนะ”   รัตติกาลยกมือขัดจังหวะมารดา เพราะบางอย่างที่ขัดหู   “มีลูกแค่สองคนเหรอ”

“ใช่ คนโตน่าจะชื่อหนึ่งหรือไงนี่แหละ เห็นคุณอรดีพูดถึงบ่อยๆ อีกคนก็หนูสอง”   คุณราตรีช่วยไขข้อกระจ่าง แต่ยิ่งกลับทำให้ลูกชายนิ่วหน้ามากขึ้น

รัตติกาลไม่สนใจสีหน้าสงสัยของมารดา เพราะตอนนี้เขาจมอยู่ในความคิดตัวเองเรียบร้อยแล้ว ถ้าคุณอรดีอะไรนั่นมีลูกแค่สองคน คนโตชื่อหนึ่งหรือก็คือเอกสิทธิ์ ที่เขาได้เคยคุยงานด้วย และอีกคนคือยัยหนูสองอะไรนั่น


แล้วทิวาล่ะ...


เขาได้ยินเอกสิทธิ์แนะนำเขาว่าทิวาคือน้องชายเต็มปากเต็มคำ แถมการพูดคุยกันก็สนิทสนมกันดี ที่สำคัญทิวาก็ยังนามสกุลภวภิรมย์เหมือนกับเอกสิทธิ์  ...บางทีอาจจะเป็นลูกพี่ลูกน้อง...  รัตติกาลหยุดความคิดไว้แค่นั้น เรื่องที่ทิวาจะเป็นอะไร อยู่ในฐานะอะไรไม่ใช่เรื่องที่เขาเอามาสนใจตั้งแต่แรกแล้ว เพราะสิ่งที่เขาพุ่งเป้าสนใจอย่างมากมายคือตัวหอมๆของทิวาต่างหาก

“นี่แกยังฟังฉันอยู่รึเปล่า”

“อ่ะ ฟังอยู่ครับ เชิญพูดต่อได้เลย”

“คุณอรดีเขาเคยเห็นแกตามงานมาบ้าง ชมเปาะว่าแกดูดี เก่งอย่างโง้นอย่างงี้”   คุณราตรีส่งประกายตาวิบวับ จนลูกชายอดที่จะคาดเดาเรื่องราวต่อจากนี้ได้ว่าคุณนายแม่ต้องการอะไร   “แม่ก็เลยว่าจะนัดแกไปกินข้าวพร้อมกับคุณอรดีกับหนูสอง”

อยากจะปฎิเสธแต่ก็คงไม่มีประโยชน์ เพราคุณนายราตรีอยู่เหนือรัตติกาลตลอดเวลาเสมอ

“ก็นัดมาแล้วกัน ถ้าผมว่างนะ”

“แกต้องว่าง เข้าใจนะจ๊ะลูกชาย”   บังคับกรายๆ พร้อมกับลูบหัวทุยๆของลูกชายด้วยรอยยิ้ม

คนเดียวที่รัตติกาลชนะไม่ได้สักที ก็คุณนายราตรีคนนี้นี่เอง....


____________________________________
TBC.___________________________________________________________________



เอาพี่กลางคืนน้องกลางวันมาส่งค่ะ

ไม่ช้าไปใช่มั้ย... ใช่มั้ยคะ ...ใช่ม้ายยยยย   ฮุฮุ


รักคนอ่าน รักคนเม้น

Untill we meet agaiN

[๐๐ตะวัน๐๐]

เดียวนายจะสร้างเรื่องอีกแล้วเหรอ

ที่เป็นอยู่ยังแย่ไม่พอใช่มั้ย

[bennnyyy]

  อย่าทำอย่างนี้คุณนายแม่ เดี๋ยวจะยุ่ง

[ppoi]

อยากอ่านต่อออออออออออออออออออออ 

เพิ่งเข้ามาอ่าน และฝากเนื้อฝากตัวมาติดตามด้วยคน 

จบตอนคุณนายแม่นี่ได้ยินเสียงสับหมูพร้อมน้ำต้มเดือดแว่วมาเรยยยย สงสัยจะเสิร์ฟมาม่าเร็วๆนี้รึเปล่าาาา 

หมั่นไส้อิตาเดียวมาก โลกหมุนรอบตัวเองแบบสุดโต่งงงงง สงสารทิวจัง 

รออ่านต่อน้าาาาาาาา 

[่patsaporn]

เรื่องมันเริ่มจะยุ่งงนะอีตาเดียวถ้าเธอไปเกี่ยวพันกับคนในครอบครัวเขาน่ะ
ผู้บริหารคนนี้ชิลซะเหลือเกิน เดี๋ยวส่งข้อความๆ รับไปกินข้าว เยอะอ่ะเยอะ
พอโทรหาก็เรียกร้องให้เขาเรียกชื่อยังกะเด็กๆ ตลกดี เมื่อไรเขาจะรักล่ะเนี่ย เอาแต่บังคับ หื่นก็หื่น

ขอบคุณค่ะ

[gupalz]

สงสารทิวขึ้นมาอีกเพราะตาเดียวนี่แหละ

[phoenixa]

คุณนายแม่น่ารักมาก ไม่แน่ใจว่าจะรับได้มั้ย ถ้าว่าที่ลูกสะใภ้จะเป็นทิว

เดียวๆๆๆๆๆๆๆๆ เรียกแทนทิวไปเลย
บางทีก็น่ารำคาญมาก จะอะไรนักหนา ขู่ตลอด หวานหน่อย หยอดหน่อยเหอะ

สงสัยใกล้จะได้ต้มมาม่า (หรือเปล่า)

[milkshake✰]

น้ำร้อนกำลังได้ที่เลย เหลือแต่ใส่มาม่าลงไปสินะคะ ;_;
ไม่อยากจะจินตนาการถึงพ่อพระเอกในอนาคต ปรานีน้องทิวเราหน่อยละกันนะเดียว

[yaninjinna]

เมื่อไหร่จะครบเดือน

รอสมน้ำหน้าอิเดียวอย่างใจจดใจจ่อ

ขอให้เอ็งน้ำตาตกไวไว