หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ]

[wargroup]

ชอบบบ อ่านสนุกเหลือเกิน ชอบพระ-นายมากกกกกกกก
ชอบการที่ความรู้สึกของทั้งคู่ค่อยๆก่อตัว และคุณเลดี้ฯค่อยๆปลิ้นออกมา
การเริ่มหลงใหลร่างกายแล้วพัฒนาเป็นขั้นถัดไป ช่างเป็นโครงที่ฟินสำหรับคนอ่านมาก
ช่วงที่ชอบที่สุด สะเทือนต่อมอินที่สุด (เท่าที่ผ่านมา) ...คือผลที่เกิดจากการลองจมน้ำของทิว
ชอบช่วงเวลานั้นของทั้งสองคนมากเลย จริงๆชอบตอนนั้นทั้งตอนนะ หัวใจยวบยาบตาม
//เข้าใจว่า กองทัพมาม่ากำลังจะมา...ยินดีต้อนรับการมาถึงแบบผวาหน่อยๆ รออ่านค่ะ

[NeN~]

ตามอ่านทันแว้วววววววว เย้วววววววววว

ตอนแรกๆสงสารทิวาค่ะ ซวยไม่รู้จะซวยยังไง แต่หลังๆเริ่มเชียร์นายเดียวจนออกนอกหน้าแล้วค่ะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ ผู้ชายเจ้าชู้ประตูดิน ไม่เคยคิดจรงจังกับใครที่ไหน เจอคนนี้คนเดียวยอมลงให้หมดทุกอย่าง อรั้ยยยยยยยยยยยยยย คุณรัตติกาลถึงชอบทำตัวโหดร้าย บังคับ ข่มขู่ ข่มขืนสารพัด แต่เป็นคนโรแมนติกและติดดินอย่างไม่น่าเชื่อ เสียแต่ผูกเรื่องซะยุ่งเองตั้งแต่แรก ถ้าเริ่มดีๆแบบไม่ต้องแบล็คเมลล์มันก็คงไม่ต้องมานั่งปวดใจกันอยู่อย่างนี้ว่าได้แต่ตัวไม่ได้หัวใจ เห้อ... เรียนผูกแล้วก็ต้องเรียนแก้เองอะนะคุณรัตติกาล

แอบชอบพี่หนึ่งค่ะ ใจกว้างดังแม่น้ำ ใจดี นิสัยดี ดูอบอุ่น บลาๆๆ จะมีคู่ของตัวเองไหมคะเนี่ย จัดมาหน่อยเถอะค่า แอร้ยส์ >< ชอบคุณนายแม่ของนายเดียวด้วย เป็นยอดชายเก่งกาจที่สุดในปฐพีขนาดไหนก็ต้องยอมสิโรราบให้กับสตรีที่ได้ชื่อว่าแม่อยู่วันยังค่ำ ฮ่าๆๆๆ

ยัยสอง...ตอนแรกก็ไม่ค่อยชอบเพราะนางโพล่งว่าทิวาขึ้นมากลางวง กิริยาไม่น่ารักเอาซะเลย แต่พอรู้ว่าเพราะโดนคุณนายอรดีกรอกหูตั้งแต่เด็ก ก็เข้าใจนาง แอบสงสาร แม่ใครใครก็รัก ถึงแม้ทิวาจะไม่ได้ผิด แต่ก็เป็นผลลัพธ์ของความผิดนั้น แม่ของทิวาก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ความเกลียดชังไม่รู้จะไปลงที่ใครเลยลงที่ทิวา... แต่มาตอนล่าสุดนี่ไม่สงสารมันละค่ะ มาทำให้ทิวาเข้าใจผิดได้ยังไง อร๊ากกกกกกกกกกกกกก

แล้วนี่จะเคลียร์กันยังไงละคะเนี่ย ทิวาดูรักน้องมาก(แม้จะโดนน้องเกลียด โถ...) แล้วความสัมพันธ์กับรัตติกาลรวมทั้งความรู้สึกก็ยิ่งคลุมเครือไม่แน่ชัดอะไรซักอย่างอยู่ด้วย แถมยังเป็นคนกำแพงในใจสูงอีก รัตติกาลกำลังจะเริ่มทำลายได้แท้ๆ แบบนี้มีแต่กำแพงจะแน่นหนากว่าเดิมหรือเปล่าคะเนี่ย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

รอตอนต่อไปค่ะะะะะะะ

[tempo_oil]

มาต่อไวๆๆนะคะ

[L@DYMELLOW]

CHAPTER 12 ...คนที่ตามหา...





มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่ต้องการ

มันเป็นอาการที่อยากให้เกิดกับใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่กับผู้ชายคนนี้

เขาเกลียดตัวเองจริงๆ  เกลียดที่เผลอไผล  เกลียดที่ไม่อาจหยุดยั้งอะไรก็ตามที่รู้สึก

มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ความบังเอิญกำลังเล่นตลกกับเขา ...

ทิวาจอดรถยังลานจอดของร้านอาหารที่นัดแนะกับจัญญา ที่ว่างอื่นมีมากมาย แต่เขากลับเลือกที่จะมาจอดตรงนี้ ข้างรถคันสีดำที่แสนคุ้นตา แต่รถยนต์มันก็เหมือนกันๆหมด ยกเว้นป้ายทะเบียน  ทิวาจำได้ แม้จะไม่อยากจำ ในเมื่อเขานั่งรถคันนี้อยู่ทุกวัน

‘ที่บอกว่าติดธุระ...คือที่นี่งั้นเหรอ’   

นั่นคือสิ่งที่คิดแว่บแรกหลังจากยืนยันจนแน่ใจว่ารถคันหรูข้างๆเป็นของรัตติกาล เขาก้าวเดินอกจากบริเวณด้วยความคิดวกวน แต่ภาพตรงหน้าก็ทำเอาความคิดสับสนนั้นกระเด็นกระดอนออกไปคนละทาง ก็อีกนั่นแหละ...เขาจำได้ ถึงแม้จะไม่อยากจำ  แผ่นหลังของผู้ชายที่กอดเขาอยู่ทุกค่ำคืนตอนนี้กำลังแนบร่างกับใครสักคน

สักคน...ที่ไม่ใช่เขา

ถึงแม้จะไม่อาจเห็นได้แน่ชัดว่าในมุมอับสายตาทั้งคู่ทำอะไรกันบ้าง แต่เท่านั้นก็เพียงพอแล้วที่คนอย่างทิวาจะโกรธตัวเอง แค่ภาพตรงหน้าที่เห็น แค่ความรู้สึกว่าที่ของตัวเองกำลังถูกแย่งชิงไป แค่ลืมไปว่าเขาไม่ได้เป็นเพียงคนเดียว

เกือบจะลืมไปว่าตัวเองไม่ได้สำคัญอะไร

ทิวากำหมัดแน่น พยายามลบล้างความคิดความรู้สึกที่ไม่ควรมีออกจากใจให้หมด ความหึงหวง ความน้อยใจ ความเสียใจ ทั้งหมดนี่มันมาพร้อมกันจนเขาเองก็ตั้งตัวไม่ทัน ไม่ได้ต้องการสักนิด ความรู้สึกห่าเหวพวกนี้ กับผู้ชายที่ไม่สมควรรู้สึกอะไรทั้งนั้น นอกจากความโกรธเกลียด

ทิวาทำได้แค่ยืนมองนิ่งๆ มองคนสองคนจูบกัน ก่อนจะผละออกจากกัน และนั่นทำให้เขาเห็นได้เต็มตา... ทิวารู้ซึ้งขึ้นมานิดนึงว่าน้ำตาตกในมันเป็นยังไง อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก มันจุกแน่นที่ใจจนปวดไปหมด

ทำไมต้องเป็นอติกานต์ ทำไมต้องเป็นน้องสาวของเขา

รัตติกาลกำลังเล่นเกมส์อะไรกับเขาอีก




ชายหนุ่มเปิดประตูห้องพักค้างไว้ รอให้อีกคนที่ยังหยุดยืนนิ่งได้เข้าไปเป็นคนแรก แต่ทิวาก็ยังคงเอาแต่มองพื้น ราวกับกำลังจดจ่อกับอะไรสักอย่าง เหมือนคนกำลังใช้ความคิด แต่สายตาที่มองกลับว่างเปล่า เขาไม่ชอบแบบนี้เลยจริงๆ แม้ทิวาจะเงียบเป็นปกติ แต่ท่าทางแบบนี้มันต่างออกไป

“ทิว... เข้าห้องก่อนเถอะนะ”   นับว่าเป็นประโยคแรกตั้งแต่ที่นั่งรถมาด้วยกันจนถึงคอนโด ทิวาเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปข้างในและเริ่มก้าวเดินไปข้างหน้า เขาตามคนตัวบางเข้าไป ทิวาไปหยุดที่หน้าโซฟากลางห้อง ลงนั่งอย่างเงียบงัน รัตติกาลรีบเดินไปนั่งลงเคียงข้าง

ไม่มีการกระเถิบหนี ไม่มีการปัดป้องยามเขากุมมือสวยเอาไว้ มีเพียงแค่ความเงียบที่โอบล้อม

“ผมจะตอบคำถามของคุณทุกข้อ”   ..ตราบเท่าที่คำถามนั้นจะไม่ทำให้ความสัมพันธ์ของเราแย่ไปกว่าเดิม

“...ตอนแรกมีคำถามที่อยากจะถาม แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ผมไม่อยากรู้อะไรแล้ว”   เสียงราบเรียบเอ่ยตอบ ทิวาไม่ได้มองหน้าเขา แค่มองตรงไป เหมือนแค่พูดลอยๆอย่างที่เขาเป็นคนไร้ตัวตน

“ผมอยากตอบ อยากให้คุณถาม เพราะผมมีคำอธิบาย”

“มันไม่จำเป็น”

“มันจำเป็น! เพราะเราอยู่ด้วยกัน”

“ในฐานะอะไร”   คำถามที่สวนกลับมา พ้อมกับสายตาที่หันขึ้นสบฉายแววเขาเป็นครั้งแรก   “คุณรัตติกาล คุณกับผมไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่เลยสักนิด”

อาการเจ็บที่ใจมันเป็นยังไง รัตติกาลก็เพิ่งรู้ซึ้งวันนี้ ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยต้องรู้สึกพ่ายแพ้ รู้สึกอ่อนแอ ไม่เคยมีใครพูดตัดเยื่อใยกับเขาแบบนี้มาก่อน และเขาก็ไม่ต้องการฟังจากใครทั้งนั้นโดยเฉพาะทิวา

“ทำไมจะไม่เป็น ผมกอดคุณทุกคืน เรานอนด้วยกัน เราอยู่ด้วยกัน อย่างนี้แล้วจะไม่เกี่ยวได้ยังไง”

“กับคนที่คุณข่มขู่ไม่ต้องใช้คำว่าเราหรอก แค่คุณกับผมมันก็เกินพอแล้ว”

รัตติกาลบอกไม่ถูกว่าความเสียใจกับความโมโหอันไหนมันมีระดับสูงกว่ากัน โมโหที่ทุกสิ่งที่ทำไป ทุกอย่างที่ไม่เคยทำให้ใคร แต่ทิวาไม่เห็นค่าสักนิด และนั่นก็กลับเป็นเรื่องเดียวกันที่ทำให้เขาเสียใจ

“คุณข่มขืนผมซ้ำยังข่มขู่ คิดว่ามันจะมีอะไรมากไปกว่าการที่ผมต้องทนอยู่กับคุณอย่างนี้เหรอ”

“แค่เรื่องนี้ใช่มั้ยที่คุณติดค้างใจ เรื่องที่ผมว่าถ่ายคลิปแบ็คเมล์คุณ”

“ใช่!”

“ถ้าไม่มีมันคุณจะยอมอยู่กับผมรึเปล่า”   น้ำเสียงจริงจังเอ่ยขึ้น พร้อมกับการอกแรงบีบมืออบอุ่นในอุ้งมือไว้แน่น    “ตอบผม...ถ้าไม่มีเรื่องนั้น คุณจะอยู่กับผมแบบนี้ต่อไปรึเปล่า ผมอยากนอนพร้อมคุณ และตื่นมามองหน้าคนขี้เซาแบบคุณ อยากจะปลุกคุณไปทุกเช้า”

“พะ...พูดอะไรน่ะ! จะพล่ามยังไงมันก็แก้ไขสิ่งที่คุณทำไปแล้วไม่ได้หรอกนะ”

“ผมไม่มี ไม่เคยมีคลิปบ้าบออะไรนั่นเลย”   สิ้นคำบอกจากเขา ที่พูดออกไปอย่างตั้งใจ ดวงตาคมจับจ้องคนตรงหน้าไม่วางตา ดวงตาเหยี่ยวเบิกโตขึ้นราวกับฟังเรื่องที่น่าตกใจจนเกินรับ ใบหน้าประหลาดใจ เหลือเชื่ออย่างถึงที่สุด ก่อนแวววิบวับของความดีใจจะประกายสดใส แต่รัตติกาลคิดว่าตัวเองอาจจะตาฝาดไป เพราะแค่เสี้ยววินาทีเดียวกันมันกลับแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ คิ้วเข้มขมวดมุ่น ส่งสายตาแค้นคืองอย่างที่ไม่ต้องนั่งแปลความหมาย

“ผมไม่เชื่อ!!”   ร่างโปร่งเด้งตัวลุกขึ้นยืน ตวาดก้องด้วยเสียงเข้ม   “จะหลอกอะไรอีกล่ะ จะเล่นอะไรกับผมอีก”

“เรื่องจริง ผมไม่เคยถ่ายคลิปบ้าๆอะไรนั่น”   รัตติกาลลุกขึ้นตาม ก้าวสั้นๆมายืนเผชิญหน้ากับคนที่โกรธจนเรียกได้ว่าควันออกหู   “คุณเช็คคอมฯผมแล้วไม่ใช่รึไง”    พาดพิงไปถึงเหตุการณ์น่าสงสัยเมื่ออาทิตย์ก่อนๆ ที่จู่ทิวาก็ขอใช้คอมพิวเตอร์เขา ซึ่งนั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่คนคนนี้จะยุ่มย่ามกับข้าวของของเขา และเขาก็คิดไม่ผิดเมื่อคนโดนจับได้สะดุ้งราวกับเด็กน้อยแอบทำผิด

“มันอาจจะอยู่ที่อื่น”   ทิวายังคงเถียงและยืนยันกับความคิดตัวเอง   “คุณก็แค่จะหลอกให้ผมตายใจ แล้วก็ทำร้ายทีหลัง ผมไม่เชื่อคุณหรอก”

บางครั้งบางคราวก็อยากจะจับทิวามาตีก้นซะ พอสารภาพเรื่องจริงดันไม่เชื่อ แต่ไอ้เรื่องตอแหลนี่เชื่อเสียสนิทใจ อยากจะถอนหายใจออกมาดังๆ แต่คาดว่าเวลาคงไม่เหมาะให้แสดงสีหน้าเหนื่อยหน่าย รัตติกาลจึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง โชว์เทคโนโลยีราคาหลายหมื่นบาทให้คนตรงหน้าเห็นชัดๆ

“คิดว่ามันอยู่ไหนล่ะ... ในมือถือเครื่องนี้รึเปล่า”   สิ้นคำของรัตติกาล ทิวามีสีหน้าเชื่อมั่นแสดงออกมา ดวงตาวาวราวกับพบเจอต้นตอของทุกสิ่ง   “ผมมีมือถือเครื่องเดียว คุณรู้ใช่มั้ย?”

“อยากจะพูดอะไร”

รัตติกาลยิ้มรับกับคำหวาดระแวง มือใหญ่กำโทรศัพท์คู่ชีพแน่น และเกินกว่าที่อีกคนจะคาดคิด รัตติกาลเหวี่ยงแขนเต็มแรง ปาโทรศัพท์ในมือออกไปอัดเข้ากับกำแพง เสียงเศษเสี้ยวที่หาราคาข้างวดอีกไม่ได้ร่วงกระจายลงพื้น ชายหนุ่มมองดูหนึ่งในเครื่องมือหากินแตกกระจายเป็นชิ้นๆ มันอาจจะทำให้เขาต้องลำบากทีหลังกับการควานหาเบอร์คู่ธุรกิจหรือบรรดาคนดังที่จะเพิ่มผลประโยชน์ให้  แต่นั่นก็ยังไม่ยากเย็นเท่าจะทำให้ทิวาเชื่อเขา

“คุณเก็บเศษพวกนั้นไปได้เลยถ้าต้องการ เชื่อผมสักทีได้โปรด”

“คะ...คุณเป็นบ้า...ไปแล้วเหรอ”   ทิวาตะโกนใส่เจ้าของห้องเต็มเสียงหลังจากละสายตาจากซากมือถือบนพื้นห้อง

“ผมบ้าได้มากกว่านี้อีก”   ร่างสูงใหญ่ก้าวประชิดจนลมหายใจรินรดขมับที่เริ่มชุ่มเหงื่อของทิวา แต่ก็เสี้ยววินาทีเท้านั้นเพราะร่างโปร่งถอยฉากออกห่างแทบจะในทันที  รัตติกาลยิ้มขืนกับปฏิกิริยาที่ไม่เกินคาดคิด   “ผมโกหกคุณ... เพราะความเอาแต่ใจ อะไรที่ผมอยากได้ผมต้องได้ ผมไม่สนว่าจะต้องเลือกวิธีไหน ผมเคยบอกคุณแล้วนี่”

“แค่นั้นเหรอ! แค่อยากจะนอนกับผม คุณต้องทำกับผมแบบนี้”   รัตติกาลตาลุกวาวกับแววตาที่วาววับไปด้วยหยาดน้ำเอ่อ หากยิ่งสาวเท้าเข้าไปใกล้ ร่างบางกลับยิ่งถอยห่างกว่าเดิม เขาจำต้องมองดูน้ำใสๆค่อยๆรินไหลอาบสองแก้มนุ่มอยู่แค่เพียงมือเอื้อมคว้า   “สนุกมากสินะ ที่เห็นผมทุกข์ ที่เห็นผมช้ำใจกับไอ้เรื่องเลวๆที่คุณสร้างขึ้น ผมกระวนกระวาย ทุกข์ใจแทบบ้า แต่คุณกลับหัวเราะเยาะความโง่ของผมอยู่ลับหลัง!”

เขาปวดใจ...

เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของคนที่รัก เพราะฉะนั้นเขาถึงไม่เคยทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจ แต่วันนี้เขากลับทำให้คนที่ในที่สุดก็รู้ว่ารักต้องร้องไห้ กับเรื่องที่เขาสร้าง กับการกระทำที่เขาก่อ เพียงแค่เอื้อมมือออกไปคว้าก็จะได้มาสวมกอดแนบอกแท้ๆ แต่น้ำตาของทิวากับตรึงเขาอยู่กับที่ด้วยความผิดทั้งหมดที่ทำ

“ผมไม่เคยหัวเราะเยาะ และตอนนี้ผมไม่มีความสุขกับสิ่งที่ผมทำสักนิด”   คำสารภาพถูกปัดพ้นทางกับเสียงพ่นลมที่ไม่ต่างกับการถากถาง   “ในตอนแรกผมไม่รู้สึกอะไรสักนิด จะน้ำตาของคุณหรือว่าความทุกข์ของคุณ ผมรู้แค่ว่าผมได้ในสิ่งต้องการ แค่นั้นก็เพียงพอ”

“คุณมันเลว!!”

“ใช่!! ผมมันทั้งเลวทั้งระยำ!”   รัตติกาลยอมรับเสียงก้อง เขาเหมือนจะขาดใจกับน้ำตาของคนตรงหน้าที่ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดๆไหล อยากจะเข้าไปซับน้ำตาให้ อยากจะโอบกอดให้แนบแน่น แต่เขาทำได้เพียงความคิด   

“ผมเกลียดคุณ... ผมเกลียด เกลียดๆ เกลียด...คุณ ฮึก... เกลี..ย..ด”   ทิวาก้มหน้าพร่ำบอกคำที่บาดใจคนฟัง น้ำตาเม็ดแล้วเม็ดเล่าตกกระทบพื้น เปียกปอนไม่ต่างจากใจของคนอีกคน

“หยะ...อย่าเกลียดผมเลย...ผมรักคุณนะทิว รักคุณเอามากๆ”   ชายหนุ่มเอ่ยอย่างยากลำบาก ลำคอเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างจุกแน่น แต่ล่ะคำที่เปล่งออกมาก็พาลให้ขอบตาร้อนผ่าวราวกับกำลังมอดไหม้ด้วยน้ำใสๆที่เอ่อเคลือบ ดวงตาคมที่ไร้แววกล้าแกร่งเช่นเคยวูบไหวกับร่างโปร่งที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา มันคงจะดีถ้าทิวาจะไม่ต้องเงยขึ้นมามอง สภาพเขาในตอนนี้คงน่าเกลียดเอามากๆ

“โกหก...”

“ผมอาจจะโกหกใครต่อใครแต่ผมไม่เคยโกหกใจตัวเอง”

“ผมไม่เชื่อ...”

“ผมรักคุณ”

“คนโกหก”

“รักคุณ”

“หยุดพูดได้แล้ว”

“แค่คุณเท่านั้น ผมรักคุณ”

“หยุดพูดซะที!”

“รักคุณนะทิวา ผมรักคุณจริงๆ”

“ผมบอกให้หยุด!!”   น้ำเสียงแหบเครือตวาดก้อง เงยหน้าขึ้นมองคนที่พร่ำบอกซ้ำๆด้วยแววตาวาวโรจน์ ก่อนที่ภาพที่ฉายเข้ามาในครรลองสายตาแทบจะพาเอาใจที่อ่อนแออยู่แล้วไหวเอนราวกับไผ่ต้องลม



ผู้ชายที่เข้มแข็ง คนที่เอาแต่ใจขี้โกหก ชายที่พักหลังมอบแต่ความอบอุ่นอ่อนหวาน ผู้ชายคนนั้นกำลังร้องไห้



ทิวามองหยาดรินรดเสี้ยวหน้าคมเข้ม เพียงแค่ไม่กี่หยาดหยด แต่กลับกระตุกหัวใจคนมอง แววตาแน่วแน่ในคำที่เปล่งช่างขัดกับน้ำๆใสๆที่เกิดจากความอ่อนแอ ทิวาไม่อยากจะมอง ไม่อยากจะเห็น ไม่อยากจะฟังคำพูดอะไรอีก ให้เขาฉาบกำแพงที่ร้าวในใจให้กลับมาแข็งแรงอีกครั้งได้มั้ย... อย่าบอกอย่าพูดอะไรอีกเลย

“ผมรักคุณ”

ประโยคเดิมถูกเอ่ยออกมาอีกครั้ง

“แต่ผมเกลียดคุณ”

ผมอยากเกลียดคุณ

...อยาก...จะ...เกลียด

แค่เพียงสิ้นคำ ร่างทั้งร่างก็ถูกสวมกอดจนแนบแน่น ร่างหนาโอดบดเบียดจนสองร่างแทบจะหลอมรวม ซอกคอถูกฝังซบด้วยใบหน้าที่ราวกับถูกเสกสรรมาอย่างดี รอยชื้นที่สัมผัสได้บอกให้รู้ว่าหยาดน้ำจากอีกฝ่ายมันไหลบ่ามากกว่าเดิม

“อย่าพูดอีกเลย...”   เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าอย่าที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน   “ผมทนฟังอีกไม่ไหวแล้ว ผมเหมือนจะตาย ถ้าคุณยังเอาแต่พูดคำนั้น”

นั่นสิถึงจะดี... ถึงจะสาแก่ใจกับสิ่งที่เขาถูกกระทำ กับสิ่งที่คนคนนี้ทำ แต่ทำไม... ทำไมถึงพูดได้ไม่เต็มปาก บอกออกไปไม่เต็มเสียง ทำไมต้องเจ็บที่ใจแค่เพราะเสียงสะอื้นแผ่วเบาที่ข้างหู

มันทั้งอึดอัด ทั้งไม่สบายตัว เหมือนกับทุกครั้งที่ถูกกอดรัด แต่ทุกค่ำคืนที่พ้นผ่านเขากลับหลับไปพร้อมกับความอบอุ่น ความรู้สึกปลอดภัย มันเนิ่นนานมามากแล้วกับการที่ได้อยู่ร่วมกับใครสักคน ตั้งแต่ถูกบ้านใหญ่รับมาเลี้ยงดู เขามีแต่ต้องเข้มแข็ง ต้องอดทน ทั้งคำดุด่า คำถากกาง  เขาอยู่คนเดียว นอนคนเดียว ยังมีพี่มีพ่อ แต่ก็ยังเหมือนมีแค่ลำพัง เพราะเขาไม่ได้สำคัญมากพอ ไม่ได้สำคัญที่สุด

ตลอดมาเขาแค่หลอกตัวเองว่าไม่เป็นไร แค่คนเดียว แค่ตัวเองก็พอ

แต่มันไม่ใช่เลย...

เขาแค่อยากเป็นคนสำคัญของใครสักคน ใครสักคนที่จะไม่ปล่อยให้เหงา ไม่ต้องรู้สึกเดียวดาย เขาแค่อยากมีค่าในสายตาของใครคนนั้น คนที่รักเขาไม่เป็นรองใคร

แต่มันก็ยากเหลือเกิน...

สิ่งที่ต้องการมันคงยากจะเป็นจริง เขาตามหาแล้วตามหาอีกแต่ก็ไม่เจอ มันเหนื่อยจนท้อ ล้าจนต้องหยุด ยิ่งขวนขวายก็ยิ่งอ่อนแอ เขาถึงได้ก่อกำแพงขึ้นปกปิดความอ่อนแอนั้นเสีย 

ไม่มีใครเคยพูดให้ได้ยิน

ไม่เคยฟังคำคำนี้จากใคร

แม่ที่ให้กำเนิดอาจจะเคยพูดกับเขา แต่มันก็เป็นเศษเสี้ยวลึกสุดแสนในความทรงจำจนไม่อาจค้นเจอ


...คำว่ารัก...


รัตติกาลเป็นคนแรก


พร่ำบอกซ้ำไปซ้ำมา ทุกครั้งทุกคราเหมือนมีดกรีด บาดลึกเข้าไปในใจ

รัตติกาลทำให้เขากลัว กลัวใจตัวเอง กลัวจะคิดไปไกล กลัวตัวเองจะชาชินกับอ้อมกอด กับความอ่อนโยน กลัวจนเกลียดตัวเองที่เปลี่ยนไป กลัวกำแพงที่สร้างขึ้นจะพังทลาย เขาอาจจะกลายเป็นคนอ่อนแอเหมือนเดิมที่เอาแต่โหยหาใครคนนั้น


ทำยังไงดี


เขาจะทำยังไงดี


ทิวาฝังหน้าซบไหล่กว้างอย่างเผลอไผล ปล่อยให้น้ำตาไหลเปียกปอนจนเสื้อเชิ้ตสีเข้มชุ่มแฉะ เสียงสะอึกสะอื้นแผ่วต่ำดังคลอไปด้วยกันอย่างไม่มีใครอับอาย ผู้ชายสองคนที่อายุห่างไกลกับคำว่าเด็กน้อยปล่อยให้น้ำตาไหลไปอย่างเงียบๆ ไม่มีคำพูดใดใดดังเช่นที่ต่างฝ่ายต่างต้องการ

ริมฝีปากอุ่นชื้นจูบซับหางตาเปียกชื้น จุมพิตแก้มเนียน ก่อนจะบรรจงประทับลงกับริมฝีปาก แลกสัมผัสความนิ่มชื้นระหว่างกัน แผ่วเบาในทีแลกราวกับจะลองเชิง หากไม่มีการโต้แย้ง จึงลงน้ำหนักแนบแน่น ลิ้นร้อนเลาะเล็มกลีบปากยั่วเย้า อ่อนหวานและไม่เพียงพอเท่าใจต้องการ

ทิวาเผยอริมฝีปากเล็กน้อยตอบรับปลายลิ้น อีกฝ่ายดูจะผงะไปเล็กน้อย แต่เพียงเสี้ยววินาที ริมฝีปากก็ถูกรุกรานจากความนุ่มนิ่มที่คุ้นเคย


ครั้งแรก ที่ตอบรับอย่างแท้จริง ไม่ใช่การโอนอ่อนผ่อนตามอย่างที่แล้วมา


เพราะเหตุนี้รึเปล่านะมันถึงได้หวานล้ำกว่าเดิม ลึกซึ้งมากกว่าที่เคย

ลิ้นร้อนต่างกระหวัดรัดพันกันอย่างเว้าวอน อ้อมแขนโอบสัมผัสลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง นุ่มนวลแต่ก็ยากเย็นนักหากจะผลักออก รสจูบที่เจือความเค็มของหน้าตากลับหวานเหลือแสนยามแลกประทับ ริมฝีปากบดเบียดกันอย่างไม่รู้เหนื่อย

สองมือที่ปล่อยทิ้งข้างตัว ค่อยๆยกขึ้น เอื้อมโอบแผ่นหลังแกร่งเชื่องช้า กล้าๆกลัวๆในคราแรกหากสัมผัสที่ราวกับอ้อนวอนของอีกฝ่ายกลับกระชากใจเขาให้หลงใหล ยามฝ่ามืออุ่นแตะแนบแผ่นหลัง ร่างหนาสะดุ้งเฮือกแต่ก็ไม่ยอมคลายรสจูบดื่มด่ำ

จนกระทั่งลมหายใจไม่อาจกักตุนได้นานกว่านี้ สองปากถึงได้ละจากกัน


ไร้คำพูด ไม่มีการหน้าหน้า หรือสบตา


แค่ต่างฝ่ายต่างอิงแอบแนบกันอีกครั้ง ถ่ายเทอุณหภูมิร่างกายให้แก่กัน กลิ่นกายเคยคุ้นสร้างความสงบใจอย่างประหลาด อบอุ่นและไม่โดดเดี่ยวอย่างที่เขาเฝ้าตามหา


คนคนนั้น


ใครสักคนที่ไม่รู้อยู่ที่ไหน


ตอนนี้...อยู่ในอ้อมกอดเขาแล้ว




....

แต่

...

จะเชื่อใจได้มากแค่ไหน

...

ผู้ชายสองคน จะรักกันได้ถึงเมื่อไหร่

...

ถึงแม้อ้อมกอดจะอบอุ่น แต่ก็ยังไม่อาจลบล้างความกลัวไปได้

...

เขาจะทำอย่างไรดี

...

...

...



_____________________________________________________________ TBC. __________________

รักคนอ่าน รักคนเม้น

Untill we meet agaiN

[B52]

มาแต่ละทีหนอทำเอาค้างตลอดเลยอ้า อยากอ่านอีกมันไม่จุใจอะ
สงสารทิวโดนทำร้ายมาตั้งแต่ต้นมันก็คงยากที่จะเชื่อใจ เชื่อมั่นในคำพูดของเดียวจริงๆ

[suck_love]

เหมือนจะดี แต่ก็เหมือนจะมาม่า 

[NOoTuNE]

ปัญหาเพียบ 

[liza sarin]

อย่ามาม่านะเค้ากลัว

[sine_saki]

เหมือนจะแฮปปี้ แต่ก็ยังไม่ใช่
อึ้ย ขัดใจ

[Zelsy]

ทำไมมันปวดใจอย่างนี้ TT

[MK]

โอ้ยยยยยยยยย   ดีๆเถอะนะ  หรือว่าต้องมาม่าง้อกันก่อน? 

[ROCKLOBSTER]

สุขแบบอมทุกข์ ยังไงไม่รู้ แต่รักทิวนะ

[bvan]

หน่วง....

[kun]

มันหน่วงน่ะเออ
รอออออ

[ammchun]

ปวดดดดใจ เดียวรักทิว แต่ไปจูบคนอื่น
ทำไมว้า มันคลุมเคลือออ อยากรู้เหตุผลจัง

[snowboxs]

รอวันที่ทิวาจะขจัดความกลัวนี้ไปได้
และคงต้องเป็นเดียวคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยได้

[ppoi]

...แล้วน้องสาวที่ยืนจูบกันก่อนหน้านี้ล่ะ เคลียร์จุดนี้กันก่อนไม๊ จะได้ไปต่ออย่างสบายใจ 

[BlueCherries]

ไม่นะๆๆๆๆ

อิรัตติกาล สงสัยต้องตบกบาลสองรอบ ยังไม่เคลียร์เรื่องน้องสาวทิวาอีกนะ มีอะไรสารภาพไปให้หมดเลย พาไปหาพ่อแม่ด้วย

ชิชะ แค่บอกรัก การกระทำกฎด้วยเซ่ๆๆๆๆๆๆๆ 

[cher7343]

งื้อออออ 

[tempo_oil]

หน่วงไปไหน!! เคลียร์กันก่อนให้สบายใจดีกว่ามั้ย หรือจะใช้ภาษากายสื่อกัน =..=

แต่ทิวายิ่งคิดมากอยู่นะ อ๊ากกก มาต่อไวไวนะคะ

[milkshake✰]

อย่างน้อยทั้ง 2 คนก็รู้ใจตัวเองแล้ว
เหลือปัญหาอีกล้านแปดให้ช่วยกันเคลียร์นะ 555555
จริงๆ มันเหมือนจะดีแล้วนะ เพราะพระนางรักกันแล้ว
แต่เพราะชื่อเรื่องและคำโปรย มันทำให้เราไม่ไว้ใจเดียวเลย
เดียวจะทรยศทิวรึปล่าว ฮือกลัวอ่ะบอกเลย ;_;

[kinjikung]

หน่วง ๆ แต่เริ่มเปิดใจกันหล่ะ สู้ ๆ นะ ทิวา รัตติกาล

[Ryoooo]

ปวดใจ ปละหน่วงๆ
แต่อยากให้ทั้งสองคนคุยกันมากกว่านี้ อย่ากลัวที่จะหาคำตอบของหัวใจนะทิวา นะรัตติกาล

[question09]

 

[่patsaporn]

ปล่อยไปตามหัวใจเถอะทิวจ๋า มีความสุขกับชีวิตบ้าง บอบช้ำมามากพอแล้ว
เดียวนี่บทจะหวาน จะบอกรักนี่ตายกันเป็นแถบๆ ผู้ชายเลวๆ ช่วงแรกหายไปหมดแล้ว
เหลือแต่คนที่กำลังตกหลุมรัก แล้วแบบร้องไห้ที่เขาจะไม่รักอ่ะ
รักกันๆ เป็นคู่ที่แบบเพอร์เฟ็คมาก

ขอบคุณค่ะ

[mukmaoY]

ค่อยๆคุยกันได้ไหม  อย่าใช้อารมณ์
หน่วงจิตมากๆ   

[toshika]

หน่วงนะ มันอึ๊ดมันอั๊ด มันขัดใจ เคลียร์ๆไปก่อนเลยเรื่องอะไรๆ แต่ตอนนี้สงสารรัตติกาลร้องไห้ โอ๊ยยจะร้องตาม 

[A-J.seiya*]

ชั้นแนะนำให้เปิดอกคุยกันบนเตียง
ถามไปเลย เรื่องอติกานต์
น้องทิวคะ รักไปแล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดค่ะ
สู้ๆนะคะ
ฉันชอบคุณเดียวมาก มากจริงๆ อริ๊ๆ

[GintoniC]

มาแต่ละตอนบีบหัวใจคนอ่านอ่ะ ฮืออออออ ไม่รู้จะสงส่ารใครมากกว่ากัน 
บั

[NUTSANAN]

โอ้ยยย ทิววววว อย่ากลัวววววววววว