หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ]

[ิbabobean]

ทิวาไม่มีคำถามแต่เรามีคำถาม เฮ้ออออออออออออออ
อยากได้คำอธิบายกับสิ่งที่คุณเดียวทำจริงๆ อย่างน้อยก็อธิบายให้ทิวาได้เข้าใจ
แม้หวานล้ำแต่ก็ยังขมปร่า 

[IIMisssoMII]

อ่านไปสักพัก เอ๊ะ งง เกิดไรขึ้น
คือ จำตอนเดิมไม่ได้ !!! ไม่มีทาง นึกๆๆๆ ชั้นพลาดตอนก่อนหน้าเหรอ ??!?
แป่ว นึกขึ้นได้
ตอนที่แล้วมัน งงๆ นี่เองเราถึงจำไม่ได้ 555
ทิว ใจอ่อนง่ายไป๊!!! เราไม่ยอม

[TrebleBass]

   เพิ่งจะเคลียร์เรื่องคลิปไปเรื่องเดียวเองนะ  อ๊าคคคค    ยังมีเรื่องที่บ้านอีก   

[BeeRY]

เป็นการบอกรักที่เจ็บปวดไปด้วย ความไม่เชื่อใจกันนี่ตัวดีเลย
ได้โปรดรักกันเถอะ เราอยากเห็นพวกคุณมีความสุขนะ

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

เฮ้อออ! สงสารทิวาจริง
ถ้าทิวเปิดใจยอมรับรัตติกาลอุปสรรคก็มีมากมาย
ไหนจะจะครอบครัวรัตติกาลแล้วยังนังสองร้ายกาจอีก

รอตอนต่อไปค่ะ

[double9JH]

เศร้าาาาาา แต่คาดว่ามีมาม่าอีกแน่เลยอ่ะ 


 

[ormn]

  เหมือนรักต้องห้ามเลยอะคู่นี้

[me_toey]

 

[padthaiyen]

หน่วงมาก ปัญหาอีกมากมาย อุปสรรคเยอะมาก

[carenaka]

  หน่วง

[Yara]

รอๆๆๆๆๆๆ รอตอนต่อไปค่ะ

[้honeyhoney^^]

  เข้าใจกันแล้วก็ดี แต่ดูท่ามาม่าจะถ้วยใหญ่มากก ด้านทิวา คงไม่มีใครยอมแน่เลย สงสารนายเอก

[~มือวางอันดับ1~]

 :katai1:อยากอ่านอีก...ครึๆๆๆยังไม่หมดความคิดถึงทิว

[no.fourth]

 

[krappom]

มันอึมครึมบอกไม่ถูก
กอดกัน จูบกัน แต่มันอึดอัดชะมัด
 

[Tennyo_Y]

หน่วงอีกละ มาสั้นจึ๋งเดียว

[mooping-7]

อ่านแบบลืมหายใจเลย สงสารทิวอะ เครียดดดดดดด

[quiicheh.]

อึมครึม เดียวต้องทำให้ทิวเชื่อใจกว่านี้
ต้องสู้นะถึงจะได้ทิวมา
แต่เคลียร์เรื่องน้องสาวด้วยย ร้ายมาก

[Pupay]

ทิวจ๊ะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เข้มแข็งไว้นะลูก 

  นะคะ

[jinjin283]

เพิ่งได้ตามอ่านคะ ปกติเราจะกดอ่านแต่เรื่องที่มาต่อบ่อยๆเพราะกลัวค้าง 55 แล้วเรื่องนี้ก็ค้างจริงๆอะ สงสารทิวมากๆเลย ชอบที่ค่อยๆดำเนินเรื่องราวจนเดียวรู้ใจตัวเองอะ แบบเราอ่านก็รู้เลยว่าเดียวตกหลุมรักทิวตั่งแต่ครั้งแรกที่ห็นแล้วอัะ
ชีวิตทิวก็น่าสงสารมากๆ  ไม่ชอบสองเพราะอคติ แตาก็นะคุณนสยอรดีต่างหากที่ทำให้สองเป็นแบบนั้น อยากให้เดียวตอกหน้าสองไปเลยว่าผมไม่สนคุณหรอก ทิวพี่ชายคุณน่าสนกว้่าเยอะ อิอิ คงสะใจอะ    จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
มาไวๆนะ

[ToeyTato]

โอยยยยยย มันอึดอัด และก็ลุ้นทุกตัวอักษรเลย แบบ ฮือออ อธิบายไม่ค่อยจะถูกเลย ชอบมากค่ะ รออ่านตอนหน้าเลย

[kun]

จงมาๆๆๆๆ

[parismewsanmusic]

 

[cher7343]

ต้องผ่านกันไปให้ได้นะ
คอยเชียร์อยู่นะ 

[PoPuAr]

หน่วงมากมาย
สงสารทิวา อยากมีใครสักคนที่รักและอยู่เคียงข้าง
รัตติกาล ทำให้ทิวาเชื่อใจในรักครั้งนี้ให้ได้นะ

[graffiopeia]

ตามอ่านมานานแล้วค่ะ ชอบมากๆเลย เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

เรื่องกำลังสนุกเลยมาต่อไวๆนะ ♥
 

[arissara]

เชื่อใจตัวเองสักครั้งนะทิว

[L@DYMELLOW]

CHAPTER 13 ...แค่รัก...






รัตติกาลไม่เคยคิดว่าหลังจากพ้นวัยอนุบาลมาจนอายุปาเข้าไปใกล้เลขสามจะต้องมีวันที่น้ำตาไหลอย่างไม่แคร์สายตาใคร คนที่เข้มแข็ง เป็นผู้นำมากกว่าผู้ตามมาตลอดชีวิต คนที่คิดว่าการเสียน้ำตาเพราะความรักมันโคตรจะงี่เง่า  แต่เขาก็กลายเป็นไอ้งี่เง่านั้นโดยสมบูรณ์แล้ว


แค่คำว่าเกลียด จากคนที่รัก


แค่คำนั้นคำเดียวก็พังทลายจิตใจเขาได้ในพริบตา รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ง่าย รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองเป็นคนเริ่มทำร้าย แต่พอตัวเองถูกตอกกลับจนใจช้ำมันก็ทานทนไม่ไหว นอกจากครอบครัวแล้วรัตติกาลไม่เคยสนใจใครหน้าไหนว่าจะมองตัวเองยังไง แต่พอความรักมันบังตาเข้าหน่อย เขากลับอยากจะให้ทิวามองเขาในอีกหลายๆมุมนอกจากเรื่องความเลวที่เห็นเด่นชัด แม้จะยังไม่ต้องรับรักตอบแต่แค่พอให้เห็นอีกด้านมุมของผู้ชายคนนี้


อยากให้รู้ หวังให้รัก


แต่เมื่อศีรษะทุยสวยแนบซบกับไหล่ เมื่อริมฝีปากตอบรับจูบอย่างไม่อิดเอื้อน และเมื่อฝ่ามืออุ่นร้อนก็โอบตะครองแผ่นหลังไม่ต่างกัน มันเหมือนหัวใจเขากำลังโบยบิน เหมือนมีผีเสื้อนับล้านๆตัวบินโบกหยอกล้อกับทุ่งดอกไม้ ทุกการตอบรับทุกการสัมผัสมันทำให้ใจเขาคับพองจนแน่นอก ถึงจะไม่ได้ยินเสียงตอบรับหรือเข้าใจ แต่แค่การกระทำมันก็พลอยให้รัตติกาลคิดไปไกล หวาดหวังเอาไว้จนสุดปลายฝัน


เขารอได้ใช่มั้ย?


รอว่าสักวันทิวาจะรักเขาดุจเดียวกัน


เขาอยากจะซึมซับความอบอุ่นแห่งความหวังนี้เอาไว้ให้เนิ่นนานที่สุด แรงกอดที่ถ่ายเทให้กันมันอบอุ่นแนบแน่นจนไม่อาจจำพรากได้ ร่างสูงไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวด้วยซ้ำ ด้วยกลัวว่าหากนี่เป็นการเผลอไผลทิวาก็อาจจะผละหนีไปเมื่อรู้ตัว แต่ปัญหาร้อยแปดก็ยังจ่อคิวให้เขาแก้และอธิบาย เขาไม่อาจทำเหมือนว่าทะเลกำลังสงบทั้งที่ความจริงแล้วมันมีภูเขาไฟใต้น้ำที่รอปะทุทันทีที่เปลือกโลกเคลื่อนตัว

“ทิวครับ”

“.......”

“ให้ผมได้อธิบายนะกับทุกอย่างที่คุณเห็น ...จะรับฟังผมได้มั้ย?” 

“.......”   

การตอบรับคือการพยักหน้าน้อยๆกับบ่ากว้าง เหมือนทิวาเองก็ใจเย็นลงมากขึ้นและนั่นก็พอจะทำให้เขายิ้มออก เขาจำใจดันร่างบางออกจากตัว ใบหน้าที่เขาแสนหลงใหลยังคงชื้นไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาเหยี่ยวที่จิกเอาหัวใจเขาไปทั้งดวงแดงช้ำเพราะสายน้ำที่ไหลไม่ขาดสาย นัยน์ตาหลุบต่ำไม่เงยสบมองเขาสักนิดกับริมฝีปากบางที่เม้มน้อยๆ ทำเอาเขาอดใจไม่ไหวที่จะจูบประทับหน้าผากนูนด้วยความรัก ก่อนจะจับจูงคนตัวบางให้เดินกลับมานั่งที่โซฟาตามเดิม  สองร่างนั่งใกล้ชิดกัน รัตติกาลฉวยมืออุ่นขึ้นมากุมกอบไว้เป็นหลักประกันว่าคนฟังจะไม่ได้ลุกหนีไปกลางคัน

“ผมเป็นลูกคนเดียว เป็นผู้ชายที่อายุเข้าเกณฑ์สร้างครอบครัวที่ยังไม่คิดลงหลักปักฐานกับใครในความคิดของแม่”   มือบางกระตุกเล็กน้อยยามเอ่ยพาดพิงถึงบุบพการี แต่เขาไม่สนใจซ้ำยังเพิ่มแรงกอบกุมเข้าไปอีก   “แม่ของผมก็เหมือนแม่ทั่วๆไป จู้จี้ขี้บ่น น้อยใจง่ายเป็นที่หนึ่ง เจ้าแผนการ เป็นผู้บัญชาการสูงสุดในบ้านที่ผมกับพ่อไม่คิดจะหือ เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมยอมลงให้”

“........”   รัตติกาลเห็นริมฝีปากบางเปื้อนยิ้มเพียงเล็กน้อยจากทางหางตา แต่มันแฝงไปด้วยความเศร้าจนคนมองรู้สึกสะเทือนใจ ทิวาไม่มีแม่... ทิวาเหมือนคนที่อยู่เพียงลำพังทั้งๆที่ยังมีคนรอบกาย ในใจของผู้ชายคนนี้คงมีหลุมลึกมากมายที่คนไม่เคยขาดอะไรอย่างเขายากจะเข้าไปถึง

“แม่ก็เป็นเหมือนแม่คนอื่น ที่อยากเห็นลูกชายมีครอบครัว อยากเป็นย่า อยากอุ้มหลาน”

มันเป็นความจริงที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยากจะยอมรับ แม่เขาหวังกับเรื่องนี้ไว้มากถึงขนาดไม่เหนื่อยที่จะเฟ้นหาลูกสะใภ้ด้วยตัวเอง เขารู้มาว่าแม่อยากจะมีลูกเยอะๆ แต่ร่างกายของแม่ไม่พร้อม และนั่นเป็นเรื่องเดียวและเรื่องสุดท้ายที่พ่อขัดใจแม่ เพราะหลังจากที่รัตติกาลลืมตาขึ้นมาดูโลก พ่อของเขาก็ตัดสินใจทำหมันตอกตะปูปิดความฝันของแม่จนแน่นสนิท มันเลยกลับกลายเป็นว่าแม่ส่งต่อความฝันมาให้เขา อยากจะให้เขามีลูกเยอะๆ เพื่อที่ตัวเองจะได้มีความสุขกับหลานๆในยามชรา


ถ้าเขายืนยันที่จะรักทิวา นั่นหมายความว่าความฝันของแม่ก็จะสลายอีกครั้ง


“แม่มักจะหาผู้หญิงมาให้ผมดูตัว ถึงผมจะปฎิเสธไปได้ทุกครั้ง แต่แม่ก็ยังสรรหามาให้เรื่อยๆ”

“...และคราวนี้ก็เป็นน้องผม”   ทิวาต่อให้เสียงแผ่ว ดวงหน้าหมองเศร้ายิ่งกว่าเดิม

รัตติกาลเอื้อมโอบไหล่บางให้แนบชิด จูบขมับซ้ำๆราวกับปลุกปลอบใจ

“ผมมารู้ว่าเป็นใครก็ตอนที่ต้องนัดพบกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ นัดคุยกินข้าวกันเหมือนกับทุกคนที่ผ่านมา ไม่มีไปต่อที่ไหนให้คุณต้องกังวล อันที่จริงตั้งแต่มีคุณ ผมก็ไม่เคยมีใครอีกเลย”   รัตติกาลได้แต่ยิ้มกับตัวเอง ทิวาแค่อยู่นิ่งๆเฉยๆ แต่กลับทำให้เขาหลงใหลจนเหมือนคนเมามายในรสยา   “ส่วนเรื่องในวันนี้ก็เพราะแม่ผมจัดการนัดแนะอีกครั้ง และผมไม่รู้ว่าคุณเห็นอะไร แต่ผมจะบอกว่าผมไม่ได้แตะต้องน้องคุณสักนิด ไม่ได้กอดกัน แต่น้องคุณจูบผมก่อน”

ทิวาเงยหน้ามองเขาแทบจะทันที แค่สายตาที่มองมานั้นช่างหลากหลายจนรัตติกาลตีความไม่ถูก เขาจึงทำการสาธิตให้ดูตามหัวข้อสนทนา ริมฝีปากนุ่มแตะแต้มมุมปากแผ่วเบาเพียงเสี้ยววินาทีแล้วผละออก ก่อนจะแย้มยิ้มพรายให้กับคนที่กำลังเม้มปากน้อยๆ

“อันที่จริงผมไม่เรียกแบบนี้ว่าจูบหรอกนะ แต่ถ้าคุณอยากจะเทียบว่ามันต่างจากจูบยังไง...หึหึ”   รัตติกาลอดขำไม่ได้กับใบหน้าเอียงอาย ยามดันมือปิดริมฝีปากของเขาที่กำลังจะก้มลงไปให้เปรียบเทียบ   “เรื่องทั้งหมดก็มีเท่านี้...”

ทิวาเลื่อนมือออกจากปากของเขากลับไปเกาะเกี่ยวกับปลายนิ้วจากมืออีกข้าง ใบหน้ากลับไปหมองเศร้าตามเดิม ไหล่ผึ่งผายห่อลู่ราวกับปัญหามันสุมมากมายจนเกินแบก มันเป็นอากับกิริยาที่เขาพอจะเข้าใจ เขาเพิ่มแรงกอดเองหัวซบกับกลุ่มผมนุ่มหอมจนอดที่จะฝังจมูกสูดดมไม่ได้

“บอกตรงๆนะเดียว”   ทิวาเอ่ยขึ้นหลังจากปล่อยความเงียบเกาะกุมอยู่นาน   “ต่อให้ไม่มีเรื่องน้องของผมมาเกี่ยว ผมก็ไม่เห็นทางไหนที่คุณกับผมจะรักกันได้เลย”         

มันเป็นความจริงที่ยากเกินกว่าจะยอมรับ

แต่ทิวาทำให้เขาหลงใหลเมามายขนาดนี้แล้ว เขาจะตัดใจเพื่อไปมองใครได้อีก อยากจะให้เรื่องทุกอย่างมันง่ายดายเหมือนพลิกฝ่ามือ อยากจะให้ความเอาแต่ใจของตัวเองชนะผ่านไปได้เหมือนเช่นหลายครั้ง

แม้ความรักจะเกิดขึ้นจากคนสองคน แต่เราอยู่ไม่ได้ในโลกที่มีแค่เราเท่านั้น มันมีองค์ประกอบหลายอย่างกว่ารักมันจะมั่นคงแข็งแรง ไม่ได้ง่ายดายเหมือนในนิยายที่มีแค่ความรักแล้วจะชนะทุกสิ่ง ทุกคนจะร่วมยินดีกับความรักผิดแปลกนี้ได้อย่างง่ายดาย ชีวิตจริงมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น


ถ้าถามว่าแค่รักมันไม่เพียงพอหรือ?


ถ้านั่นจะหมายว่าแค่ทิวารักเขาล่ะก็ ใช่... มันเพียงพอแล้วสำหรับผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในห้วงรัก มันเพียงพอแล้วที่เขาจะยอมทิ้งทุกๆอย่างเพื่อที่จะอยู่ด้วยกัน มีแค่เราสองคน ถ้าทิวาจะยินยอมล่ะก็ เขาก็คงไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว


แต่มันก็เป็นแค่ความเพ้อฝันไม่ใช่เหรอ  สำหรับคนที่มีความหวังแบกอยู่บนบ่าอย่างเขา มันคงเป็นได้แค่ฝันกลางวัน

 
“ต่อให้ผมรักคุณ... แล้วมันยังไงล่ะ อีกหน่อยคุณก็คงต้องแต่งงานมีลูก มีผู้หญิงที่เป็นภรรยาออกหน้าออกตา แล้วถึงตอนนั้นล่ะ... คุณจะเก็บผมไว้ตรงไหน”

“...........”

“ถึงโลกจะเปิดกว้างมากแค่ไหน ก็ใช่ว่าทุกครอบครัวจะยอมรับได้หรอกนะ ถ้าลูกชายจะรักเพศเดียวกัน”

มีไม่กี่หัวข้อที่จะทำให้รัตติกาลจนด้วยทุกคำพูด เขาไม่รู้เลย ไม่อยากจะคิดอะไรด้วย ทำไม... ทำไมแค่รักมันถึงไม่พอ

“ผมจะพยายาม ผมจะทำทุกทางเพื่อให้เรารักกันได้”   มันเป็นคำตอบที่ดีที่สุดที่เขาจะหาได้ในตอนนี้  คำตอบอะไรที่ดีกว่านี้เขายังหาไม่เจอจริงๆ

“คนมีเป็นร้อยเป็นพัน ทำไมต้องเป็นผม...หื๊ม? เดียว ...คนที่ดีที่เหมาะสมกว่ามีตั้งมากมาย คนอย่างผมไม่มีอะไรเลยแท้ๆ”

รัตติกาลโอบร่างอีกฝ่ายเข้าแนบชิด ฝังจมูกโด่งกับแก้มนุ่ม สูดดมความหอมของคนที่ไม่เห็นค่าของตัวเอง หลายครั้งหลายหนที่เขามักจะได้ยินคำพูดที่กดตัวเองให้ลงต่ำกว่าใคร มันทั้งน่าโมโหทั้งน่าสงสาร

“ต่อให้อยู่ท่ามกลางคนเป็นพันเป็นหมื่น ผมก็มองไม่เห็นใครอีกแล้วนอกจากคุณ อย่าถามเลยว่าทำไม เพราะผมเองก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน มันเหมือนกับผมหลับฝันไปแล้วพอตื่นขึ้นมา...โลกทั้งใบก็มีแต่คุณ”

รัตติกาลลอบยิ้มกับเสี้ยวหน้าที่เหมือนจะเจือสีแดงธรรมชาติ ไม่เคยต้องพูดคำหวานหูถึงขั้นจั๊กเดียมนี้กับใครมาก่อน ถ้าไม่ติดที่ว่ามันเป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจก็คงต้องยอมรับจากใจจริงว่ามันเสี่ยวเกินจะทนฟังไหว

“อย่าเพิ่งไปคิดถึงเรื่องอนาคตได้มั้ย? แค่ตอนนี้ปัจจุบันนี้ คุณจะยอมรับความรู้สึกของผมได้รึเปล่า จะให้โอกาสผมได้มั้ย?”

ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดจากอีกฝ่าย เปลี่ยนท่านั่งลงมาคุกเข่ากับพื้น วางท่อนแขนท้องสองข้างแนบเนากับตักคนที่อยู่สูงกว่า ใบหน้าคมเงยขึ้นสบตาที่ยังฉายความไม่แน่ใจ

“ผมมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความเสียใจที่จะได้จากคุณ”

“ผมจะพยายาม...”

“ไม่รู้สิเดียว ผมยังสับสนกับความคิดตัวเองอยู่เลย”

“ไม่ต้องรีบร้อน ตอนนี้ผมแค่อยากได้โอกาสจากคุณ”

“...........”

“นะ...”

“...อื้ม”

แค่คำตอบรับที่ส่งเสียงสั้นๆออกมาจากลำคอกับการพยักหน้าอย่างจำยอมก็ทำให้รัตติกาลยิ้มกว้างอย่างที่ไม่ได้ยิ้มมานาน ใบหน้าคมเข้มซบแนบหน้าตักอุ่นนิ่ม ลูกโป่งสวรรค์ที่พองตัวลอยบนฟ้าเป็นยังไงความรู้สึกเขาตอนนี้คงไม่ต่างกัน มันเบาหวิว ร่าเริงไปกับสายลมของความสุข

“ขอบคุณครับ”

...

...

...

...


ทิวากำลังมองใบหน้าของคนที่กกกอดร่างเขาไว้ทั้งคืน วงแขนแกร่งยังคงแรงกอดรัดไว้ได้อย่างคงเส้นคงวา ลมหายใจที่รินรดหน้าผากมันอุ่นจนร้อนขนาดที่ว่าถ้าไม่ได้อุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศช่วยเขาคงอึดอัดมากกว่าจะรู้สึกพอใจแบบนี้

เป็นครั้งแรกในรอบเดือนที่เขาจะตื่นขึ้นมาเองโดยที่นาฬิกาปลุกยังไม่ทำงาน คงเร็วก่อนเวลามากจนสามารถนอนมองใบหน้าคมคายตรงหน้านี้ได้อยู่นานสองนาน ไม่มีตรงไหนที่จะเป็นข้อติติงได้เลยกับรูปลักษณ์นี้ ไหนจะความขัดแย้งที่ดูจะเป็นเสน่ห์มากกว่าจุดด้อยนั่นอีก ยามร้ายก็ทำให้โกรธเกลียดจนแทบไม่อยากร่วมโลก ยามดีก็ดีจนใจหายอบอุ่นอ่อนหวานอย่างกับมีใครมาสร้างธารน้ำตาลไว้ตรงหน้า

เมื่อคืนที่ผ่านมาไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งอย่างที่หลายคืนพ้นผ่าน แค่เพียงเขาถูกโอบกอดอย่างเคย ทันทีที่ความอบอุ่นเข้าปะทะผิวกายเขาก็ผล็อยหลับไปอย่างไม่ยากเย็น มันเป็นความเคยชินที่น่าเจ็บใจเหลือเกิน

ไม่นานนักเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทิวาแสร้งหรี่ตาจนคล้ายปิดสนิทเพื่อลอบมองอีกฝ่าย แรงสั่นไหวเริ่มขึ้นยามรัตติกาลรู้สึกตัว ร่างหนาเอี้ยวกายเพื่อไปกดปิดโปรแกรมปลุกของโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียง ทิวาพยายามฝืนตัวเองไม่ให้กระพริบตาไปมาให้อีกฝ่ายจับได้

ท่ามกลางการมองเห็นที่จำกัดกรอบแสนแคบ ทิวเห็นใบหน้าที่ราวกับเทพบุตรแย้มยิ้มอ่อนโยนยามหันมาสบเขา แค่ยิ้มแรกที่ได้รับนั้นกลับสร้างความแปลกประหลาดให้กับร่างกาย ทั้งๆที่ใจอบอุ่นหวามไหวกลับเต้นกระหน่ำจนคล้ายจะทะลุออกมานอกอก ยิ่งยามที่ริมฝีปากคุ้นเคยจุมพิตหนักแน่นที่หน้าผากมันจั๊กจี๋จนต้องยู่หน้าห่อตัวอย่างไม่อาจห้าม และนั่นก็เรียกเสียงขบขันจากอีกฝ่าย

“ตื่นแล้วยังแกล้งหลับอีก”   เสียงทุ้มต่อว่าอย่างไม่จริงจังนัก

“รู้ได้ยังไง”

“ผมปลุกคุณทุกเช้านะ จะแยกไม่ออกเชียวเหรอว่าคุณกำลังหลับสบายหรือว่าตื่นแล้ว”   น้ำเสียงเจือความขบขันที่ไม่ปิดบังที่จะเผยรอยยิ้ม

หน้าของทิวาร้อนผ่าวราวกับถูกจับได้หลังจากทำเรื่องน่าอับอายลงไปสักอย่าง ร่างที่บอบบางกว่าฝืนกายออกจากการกอดรัด แต่ยิ่งหนี วงแขนแกร่งกลับยิ่งออกแรงมากกว่าเดิม เหมือนคีมร้อนๆที่หวังบีบเขาให้ละลาย

“แอบมองผม...”

“ใครจะบ้าทำอย่างนั้น”   

“แล้วทำไมต้องทำเป็นหรี่ตามองตั้งนานสองนาน”   ถ้ามันจะมีสักมุมที่ทิวาจะมุดแอบใบหน้าร้อนๆล่ะก็ เขาจะไม่รีรอเลย

“คนกำลังสะลึมสะลือหรอก”

“เหรอ...”   

รอยยิ้มบางๆแตะแต้มริมฝีปากของคนตรงหน้า ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ เพียงแต่มันไม่ชิน เขาใจอ่อนไปมากมายกับน้ำตาเพียงไม่กี่หยดของผู้ชายคนนี้ และยังยินยอมให้สถานะที่เคยตั้งป้อมเอาไว้กลับหัวเปลี่ยนหางไปหมด มันรวดเร็วเกินไป เกินกว่าจะทำใจให้ชินได้

“ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้ว ผมก็กลับไปนอนห้องตัวเองได้แล้วสิ”   ทิวาพยายามตีหน้านิ่ง เอ่ยเปลี่ยนเรื่องแต่ดันกลายเป็นคำถามจุดชนวนในคนที่นอนยิ้มหวานหน้าตึงขึ้นในทันใด

“ไม่”

“ทำไม?”

“ผมคงนอนไม่หลับถ้าไม่ได้กอดคุณเอาไว้”   

มันคืออะไร... แค่คำตอบแสนซื่อหรือแค่ความเอาแต่ใจที่มีจนล้น  แต่จะเป็นอะไรก็ตามมันก็เรียกเลือดให้สูบฉีดบนใบหน้าเขาอีกครั้ง ทำไมรัตติกาลถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ คนที่แสนเลวร้ายหายไปไหนถึงได้เหลือแค่คนหวานๆยิ้มง่ายคนนี้

“อย่าลืมสิว่าคุณบังคับผมไม่ได้แล้ว”

“ถ้าอย่างนั้น...”   รัตติกาลเพิ่มแรงกอดให้แนบแน่นขึ้น รอยยิ้มหวานๆเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแสนกล   “เดียวขอร้องนะครับ”

ไม่อยากจะมองสบสายตานั้นเลยจริงๆ ทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งเว้าวอน ทิวาเบือนหน้าหนีสิ่งที่อันตรายต่อหัวใจ แต่เพียงไม่กี่วินาที สายตานั้นก็ยังตามมาลอยเด่นเบื้องหน้า ไม่อยากจะมองเลยให้ตาย ไม่อยากโดนสายตาแบบนี้จ้องมองเลย


เพราะเขาต้องใจอ่อนแน่ๆ


รัตติกาลทำอะไรกับเขานะ เสกมนต์เป่าคาถาอะไร


ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนแปลงไปได้รวดเร็วขนาดนี้


แค่คำว่ารักเองนะ...แค่ถูกบอกรักเท่านั้นเอง


แค่ได้ฟัง


หัวใจก็ทำท่าอยากจะเปลี่ยนเจ้าของซะแล้ว


ใจเอ๋ยใจ


เต้นให้ช้าลงหน่อยเถิดนะ


เพราะเขาอับอาย


ถ้าอีกฝ่ายจะได้ยิน...


...

...

...

... 
   


_____________________________________________________________ TBC. __________________

:m7:มาแปะให้อ่านสั้นๆ แล้วรีบหนีไปนอน 

รักคนอ่าน รักคนเม้น

Untill we meet agaiN

   

[ROCKLOBSTER]

ฝันดีค่ะ

[ammchun]

เปิดใจกันทั้งคูแล้ววววว ดีใจๆ
เดียวดูรักทิวมากกว่าที่คิดนะเนี่ยย

อุปสรรคใหญ่สุดคือเรื่องครอบครัว
คงต้องใช้เวลาล่ะนะ

ชอบเดียวโหมดขี้อ้อนนนนมากเลย