หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ]

[arissara]

ก้าวผ่านกันไปให้ได้นะ สู้ๆ

[krappom]

เหมือนจะราบรื่น
แต่อนาคตเห็นแววดราม่ามารำไร
 

[myapril]

ปัญหาที่จะตามมาเป็นข้อพิสูจน์ความจริงใจของเดียวไง
ทิวาเองก้อใจแข็งกับเดียวไม่ได้แล้วล่ะ^*^

น่าติมตามมากค่ะ ตามอ่านจนทันแล้ว

[ToeyTato]

โอยยยยยย หวาน ชอบจัง แต่หลังจากนี้นี่สิ ฮือออออ ไม่อยากคิด

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

  แค่รักกันมันไม่พอสินะ

เอาใจช่วยทั้งสองคนเลย 

[`ลoงสิจ๊ะ™]

อะไรๆหลายๆอย่างไม่ได้ดั่งใจหวัง

[Whatever it is]

หนทางอีกยาวไกล

[Snowermyhae]

มาอ่านต่อหลังจากหายหน้าไปนาน ทำไมบรรยากาศมันเคล้าน้ำตาพิกลๆ 

[ka[ze]na]

โห๊ย...รอ!!! กำลังซึ้งอ่ะ

[Alphas]

รักมันอบอวล ดูฟรุ้งฟริ้้ง

[DeShiWa]

เดี๋ยวมาอ่านครับ

เอากำลังใจมาส่งก่อน

[DeShiWa]

ตอนแรกนึกว่าแม่จะลองใจซะอีก

นี่อะไรอยากได้ลูกสะไภ้จนลืมคิดถึงจิตใจลูก

ขอให้ผ่านอุปสรรคทั้งหลายทั้งปวงไปให้ได้นะ

[Yara]

โห....ความหวาน ก่อนพายุจะมารึป่าวคะ

[● MaYa~Boy ●]

อ่านแล้วอย่างหน่วงอ่ะ

[sincere13]

ตามทันแล้วอ้า มันหวานมาก มันแบบโหยยย ละมุลนีย์ แบบว่าอะนะ อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้กันเลยทีเดียว แต่นี่เตรียมไข่น้ำร้อนผักรอมาม่าเลยนะค้ะ 

[graffiopeia]

 


ไม่ไหวแว๊ววววววววววววว

[cheyp]

รู้สึกบรรยากาศของทิวกับเดียวนี่แบบหวานๆ นุ่มนวลชวนฝัน อ่านแล้วก็เพ้อออออออออ >///<

แต่ก้อแอบหน่วงๆกับปัญหาทั้งหลาย ไหนจะครอบครัว ไหนจะน้องสาวตัวร้าย ประดังเข้ามาซ้าาา

[item]

มารอ มาดันจ้า...

[minenat]

ขออีกๆๆๆๆๆ

[L@DYMELLOW]

CHAPTER 14 ...คนข้างๆ...




“ทิว...”

หน้าที่ประจำที่แสนจะยินดีของรัตติกาลเริ่มขึ้นเมื่อหลังเสียงปลุกจากโทรศัพท์ถูกปิดลง หลังจากลุกขึ้นนั่งบิดกายไล่ความเมื่อยเล็กน้อยก็ถึงคราวที่คนข้างกายเขาควรจะตื่นจากนิทราเสียที

“ทิวครับ...”

กรอกเสียงชิดริมหูคนที่นอนตะแคงสบายแต่ก็ไร้วี่แววการตอบกลับ แต่มันก็หาได้รำคาญใจคนปลุกไม่ เพราะช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่รัตติกาลจะซึมซับความน่ารักของคนสำคัญได้มากที่สุดเท่าที่ใจต้องการ เพราะยามหลับจะเป็นเวลาเดียวที่คนคนนี้เป็นตัวของตัวเองที่สุด ริมฝีปากที่เผยอน้อยๆถึงแม้บางครั้งเขาจะแอบเห็นน้ำใสๆไหลเยิ้มออกมาบ้าง แต่เขาก็ยินดีเช็ดให้อย่างไม่รังเกียจ ถ้าเป็นคนอื่นรัตติกาลอาจจะทำหน้าขยะแขยงแทนที่จะเป็นใบหน้ายิ้มกริ่มแบบนี้ และถึงต่อให้ทิวานอนน้ำลายไหลเยิ้มเปียกหมอนเขาก็จะยิ้มรับและเปลี่ยนปลอกใหม่ให้ทุกวัน


ความรักมันทำให้เขาประหลาดจริงๆ


“ทิวตื่นเถอะ...”   รัตติกาลเพิ่มแรงเขย่าหัวไหล่มนจนร่างที่บางกว่าไหวไปมาตามแรง เรียกเสียงครางอย่างไม่สบอารมณ์จากคนนอนได้

“อืม รู้แล้ว”

“ก็ตื่นสิ”   เขาขำกับท่าปัดป่ายราวกับรำคาญเสียนักหนา และในท้ายที่สุดดวงตาคมสวยประดุจเหยี่ยวก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมอง รัตติกาลยิ้มน้อยๆรับอรุณให้นัยน์ตาดำขลับที่ฉายชัดภาพเขาเป็นคนแรก

“วันนี้วันอาทิตย์”   เสียงติดจะแหบเล็กน้อยเพราะเพิ่งตื่นเอ่ยแผ่ว  เรียวคิ้วเข้มได้รูปขมวดเล็กน้อยอย่างขัดเคือง เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ เพราะวันนี้ไม่ต้องไปทำงาน และเพราะเขาไม่เคยปลุกคนขี้เซาในวันนี้

“รู้...แต่อยากปลุก”   รัตติกาลส่งรอยยิ้มยียวนให้คนที่เริ่มไม่สบอารมณ์มากขึ้นทุกที   “ไปเดินเล่น ไปซื้อของ...ไปเดทกัน”

คิ้วสวยขมวดมุ่นแล้วคลายแล้วก็กลับมาขมวดปมใหม่ราวกับมันเป็นเรื่องที่ตัดสินใจได้ยากเย็น มันน่ารักจนเขาอดใจก้มลงไปฉกความนิ่มจากแก้มหอมไม่ได้ เจ้าของแก้มส่งเสียงประท้วงเล็กน้อยแต่ก็ยอมเองซีกหน้าให้เขาปล้นจูบได้ตามใจ การเพิ่งตื่นนอนไม่ได้เป็นอุปสรรคสักนิด ทิวาตัวหอมไปทุกตารางนิ้ว หอมกรุ่นไปทั่วทุกอณูผิว ไม่ได้มีกลิ่นบุรุษเฉกเช่นเขาแม้แต่น้อย ทั้งที่ใช้ครีมอาบน้ำชนิดเดียวกัน แต่ตัวเขากลับหอมได้ไม่เท่า

“หอมจังเลย...”   เขาปล่อยคำชื่นชมติดผิวเนื้อนุ่ม แต่พอริมฝีปากเริ่มซุกซนลงไปตามลาดไหล่กลับถูกมือดีดันหน้าไปให้พ้นทาง   “ก็ทิวเหมือนไม่อยากไปไหน งั้นอยู่บนเตียงกันทั้งวันก็ได้”

“ใครบอกว่าจะไม่ไป ปล่อยได้แล้ว”   คนตัวบางกว่าเริ่มดิ้นสุดแรงเมื่อเริ่มจับความจริงจังในน้ำเสียงเขาได้ ก็ไม่ได้อยากจะบังคับอะไรหรอกนะ แค่อยากจะไปเดินเล่นผ่อนคลายความเครียดจากงานกันสองคน อยากจะซื้อของให้ทิวาบ้าง แต่การที่ได้ขลุกกับคนตัวหอมบนเตียงตลอดวันก็เป็นความคิดที่ไม่เลว

“ผมไม่อยากไปแล้ว เราอยู่กันบนนี้ดีกว่า”   ว่าพลางล้มตัวทับอีกฝ่ายไม่ให้เคลื่อนไหวหลบหนี เตียงนุ่มรับน้ำหนักในจุดเดียวจนเหมือนทิวาจะจมหายไปได้

“ไม่ ไม่ ผมจะไป ลุกไปนะเดียว”

“อย่าฝืนสิ ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป”   เขายิ้มยั่วอีกฝ่าย   “เราก็ไม่ได้มีอะไรกันมาหลายวันแล้วนะ วันนี้เต็มที่กันดีกว่า”

“หลายวันบ้าอะไร! มันเพิ่งเมื่อวันก่อนไม่ใช่รึไง”   ทิวาแหวเสียงเข้มแต่ใบหน้ากับระเรื่อด้วยความเขินอาย

“นั่นแน่...ก็นับวันเหมือนกันนี่นา ผมเว้นช่วงเกินไปมั้ย หรือว่าจะทุกวันดี”

“ในหัวมีแต่เรื่องนี้รึไง”   ทิวาผลักเขาออกให้พ้นทาง แล้วรีบลุกขึ้นนั่งเพื่อเตรียมลงจากเตียง

“ทั้งเรื่องนี้เรื่องนั้นเรื่องของทิวทั้งหมดนั่นแหละ”

“บะ บ้า!!”

ทิวาตวาดเสียงสั่นเดินตึงตังเข้าห้องน้ำไปแต่โดยดี ทิ้งให้คนโดนว่ามองตามไปด้วยรอยยิ้ม เขาชอบที่จะเห็นทิวาเป็นแบบนี้ ไม่มีมาด ไม่ต้องฝืนอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ทุกอย่างมันดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเพราะคำบอกรักของเขา ทิวาเริ่มจะเปิดใจ และใจกว้างเหลือเกินที่จะยินดีลืมอดีตเลวร้ายที่เขาทำลงไป มันทำให้เขาเริ่มได้เห็นใบหน้าที่ไม่เคยรู้จัก น้ำเสียงในโทนที่ต่างออกไป หรือกระทั่งใบหน้าเขินอายที่มักจะทำโมโหกลบเกลื่อน


อยากจะเห็นอีกเยอะๆ ทั้งเนื้อ...ทั้งตัว...

...

...

...

ในวันที่อากาศร้อนจนแทบจะฆ่าคนได้ ท่ามกลางฝูงชนมากมายที่เข้าขั้นแออัด รัตติกาลพยายามใช้ความสูงใหญ่ของตัวเองให้เป็นประโยชน์เพื่อที่คนตามหลังจะได้มีที่ทางให้เดินสะดวก แต่ก็ดูว่าทิวาจะไม่ได้ซาบซึ้งกับสิ่งทีเขาทำเท่าไหร่ เพราะเจ้าตัวนั้นคอยแต่จะออกนอกเส้นทางเดินเข้าไปตามร้านรวงต่างๆให้เขาต้องคอยเหลียวหน้าเหลียวหลัง เขาไม่เคยเห็นว่าปลากระดี่ได้น้ำเป็นยังไง แต่ดูจากทิวาตอนนี้แล้วคงไม่ต่างกัน

รัตติกาลปาดเหงื่อที่ไหลรินมาจากขมับซ้ายขวาก่อนที่จะลงมาเข้าตา เนื้อตัวที่แต่งมาอย่างดีเรียกได้มาหมดสภาพเพราะน้ำเหงื่อเฉอะแฉะ เขาตั้งใจว่าจะไปเดินห้างรับแอร์เย็นๆบรรยากาศสดชื่น ไม่ใช่ตลาดนัดกลางแจ้งที่ร้อนตับแตกแถมยังเบียดคนอย่างนี้ ตามปกติแล้วเขาเป็นคนลุยไหนลุยนั่น แต่อากาศร้อนตับแตกกับคนเป็นร้อยเป็นพันแบบนี้เห็นทีจะไม่ไหว

รัตติกาลอดใจรอจนกระทั่งทิวาเดินออกมาจากร้านเสื้อยืดหลากหลายแบบ เขาอยากจะเข้าไปเหมือนกัน ช่วยทาบช่วยเลือก แต่คนในร้านก็เยอะเกินกว่ากำลังอันน้อยนิดจะเบียดเข้าไปไหว ทำได้แค่รอและรอ

ทิวาไม่ยอมให้เขาออกเงินแม้สักบาทเพื่อซื้อของส่วนตัวแม้ว่าจะถูกแค่ไม่กี่สิบบาทก็ตาม เท่าที่เดินกันมาร่วมสองชั่วโมงทิวาได้เสื้อไปแล้วสี่ตัวกับกางเกงยีนสี่ส่วนพอดีตัวอีกหนึ่ง และทั้งหมดนั่นก็ไม่ได้อยู่ในมือเขาสักอย่างเดียว

“ทิว...พักก่อนมั้ย”   เหมือนจะเป็นประโยคคำถามที่เป็นการเอาอกเอาใจ แต่สีหน้ากับภาษากายกลับทรยศเจ้าของ

“ไม่ไหวแล้วล่ะสิ”   ทิวายิ้มเยาะ แต่เกินกว่าจะคาดคิดมือบางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อตามใบหน้าให้เขา ท่ามกลางผู้คนมากมายที่ไม่รู้ว่ามีใครมองใครสนใจอยู่บ้าง เขาไม่ได้อายอะไรหรอกนะแต่มันเป็นการกระทำที่ไม่เคยคาดคิด ไม่รู้ว่าทิวารู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่

คนโดนปรนนิบัติยิ้มกริ่ม คว้าถุงในมืออีกฝ่ายมาแย่งถือไว้เองและไม่ลืมที่จะจับมือเจ้าของถุงเสื้อทั้งหลายเอาไว้ด้วย ทิวามองดูมือที่จับกันไว้แน่นและเงยหน้าขึ้นสบเขา ก่อนที่จะหันมองไปรอบตัวด้วยสีหน้ากังวลใจ รัตติกาลกระชับมือแน่นเมื่อเริ่มรู้สึกถึงการออกแรงบิดเพื่อให้เป็นอิสระ เขาส่ายหน้าน้อยๆพร้อมรอยยิ้มที่เหยียดเต็มที่

“กลัวหลง”

คำอ้างที่ดูจะไม่เข้าที แต่เจ้าของมือนุ่มกลับอมยิ้มและยอมปล่อยให้สองมือเกาะเกี่ยวกันต่อไป รัตติกาลแค่มีหน้าที่เดินตามการลากจูงไปเรื่อยๆ พื้นที่ไหนคนบางเบาก็แทบจะทิ้งห่างกันจนเหมือนเขาโดนลาก พื้นที่ไหนคนมากมายก็กลับมาตัวติดกันเสียแทบจะรวมร่าง จนออกมารอบนอกได้นั่นแหละรัตติกาลถึงได้พอสูดอากาศให้สมกับที่ปอดต้องการ

“นั่งพักกันร้านโน้นเถอะ”   เมื่อมีการชี้ชวนให้พักเขาก็ไม่อิดออดที่จะเดินตามไป ทิวาปล่อยมือเขาให้นั่งบนเก้าอี้ไม้ที่ว่างอยู่ ส่วนตัวเองเดินไปยังหน้าแผงเพื่อสั่งไอศกรีมกะทิ ไม่นานก็กลับมานั่งยังที่ว่างอีกที่พร้อมกับกะลามะพร้าวใบย่อมสองลูก

“ไหวมั้ย?”   ทิวาถามขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นมองคนถามหลังจากตักไอติมเข้าปากอย่างไม่สนใจใคร ความเย็นที่เจือความหวานหอมทำให้ร่างกายเริ่มเย็นลง เหมือนตัวเองกลับมามีกำลังอีกครั้ง

“ไหวสิ”   ตอบออกไปพร้อมรอยยิ้ม

“กลับก็ได้นะ เหมือนคุณจะไม่ชอบมาเดินอะไรแบบนี้”   

“ผมก็เคยมาเดินจตุจักรนะ แต่มันร้อนแถมคนยังเยอะ อึดอัดจนไม่คิดจะมาอีก”   ตักไอติมเข้าปากอีกคำพลางมองหน้าของคนที่นั่งมองเขานิ่งๆ   “แต่มากับคุณไม่เหมือนมากับเพื่อนนี่ มันคนละอารมณ์กัน”

“ผมดูว่าถ้าเดินมากกว่านี้อีกนิดคุณคงเป็นลมแน่”

“ใส่ความ... ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”

“งั้นเดินอีกสักสามสี่รอบคงได้ใช่มั้ย?”

“ผมจะเดินกับคุณแค่จบรอบสอง และจากนั้นจะไปนอนรอในรถโอเคนะ”   

ทิวาหัวเราะคิกคักด้วยใบหน้าที่โรยด้วยรอยยิ้ม มันทำให้เขายิ้มตามได้อย่างไม่ยากเย็น ยิ่งเห็นทิวาหลากหลายมุมมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งจะไปเพิ่มระดับความสุขในหัวใจของเขามากเท่านั้น เขารักผู้ชายคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ก็ได้แต่หวังว่าเมื่อไหร่ทิวาจะรักเขามากขึ้นจนเท่าเทียมกันสักที

“เสียงโทรศัพท์คุณรึเปล่า?”   

รัตติกาลรีบหยิบมือถือออกมาดูตามคำบอกของคนนั่งเคียงใกล้ โทรศัพท์เครื่องใหม่กำลังแผดเสียงดนตรีที่ตั้งไว้เป็นสายเฉพาะ เขาเหลือบมองทิวาที่ปรายตามาสบกันเล็กน้อยแล้วจึงเบือนหน้าหนีเหมือนไม่ได้สนใจอะไร เขาไม่ลุกไปที่อื่น ไม่อยากให้ทิวาคิดว่ามีเรื่องอะไรให้ปกปิด

“ครับแม่...”   เขากรอกเสียงไปตามสาย พยายามค่อยๆผ่อนลมหายใจหน่วงอกไม่ให้มารดาได้ยิน

//วันนี้ว่างรึเปล่าจ๊ะลูกชาย//   เสียงคุณนายช่างสดใสจนเขาออกจะเสียวสันหลังวูบๆไม่ได้

“ผมติดธุระสำคัญมากๆ”   

//วันนี้วันอาทิตย์จะมามีธุระอะไรหึ๊ อยู่กับสาวที่ไหนก็บอกมาเถอะ//

“ก็ทั้งใช่และไม่ใช่อ่ะครับ”   รัตติกาลแอบยิ้มกับคำเดาของมารดาที่แม่นราวกับตาเห็น จะผิดพลาดไปบ้างก็ตรงเพศนั่นแหละ

//เอาเถอะ! แต่วันนี้หนูสองเขาโทรมาหาแม่ว่าอยากจะชวนแกไปทานข้าวสักหน่อย//

เขาอยากจะถอนใจแรงๆให้คุณนายท่านได้ยิน แค่ได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนี้ก็ไปเร่งสารก่อความเครียดในร่างกายให้ตีมวลขึ้นมาได้ไม่ยาก

//ทำไมเงียบ? ไปเถอะลูก น้องโทรมาชวนทั้งที//

“ผมไม่อยากไป บอกตรงๆนะคุณนายว่าผมไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น”

//อ้าวเหรอ ว้า! แม่ก็นึกว่าจะได้ดองกับคุณอรดีซะอีก//

รัตติกาลอาจจะยิ้มได้ถ้าไม่ได้รู้จักแม่ตัวเองดีขนาดนี้ เพราะถึงจะฟังดูว่าตามใจให้เขาเป็นผู้ตัดสินรอบสุดท้าย แต่ถ้าคนหนึ่งไม่ผ่าน คุณนายแม่ก็จะสรรหาคนอื่นมายื่นใบสมัครอีกอยู่ดี และที่สำคัญ...ผู้หญิงอย่างอติกานต์จะยอมให้เขาเขี่ยตกรอบได้ง่ายๆรึเปล่า

“แม่รับเรื่องไว้ก็โทรไปบอกกันเอาเองแล้วกัน ไว้ผมโทรหานะครับ”

//เดี๋ยวสิตาเดียว! ไปเจอ...///

เขาตัดสายทิ้งในทันทีและไม่รีรอที่จะปิดเครื่องหนี เขาไม่อยากทำให้การเดทต้องพังไม่เป็นท่า แต่พอมองกลับไปที่คนร่วมทางก็พบว่าดวงตาเหยี่ยวจับจ้องเขาแน่นิ่งอยู่ก่อนแล้ว รัตติกาลยิ้มตอบเอื้อมมือจับมืออุ่นที่วางอยู่แนบตักเอาไว้

“แม่ผมโทรมาน่ะ”

“มีธุระใช่มั้ย? กลับเลยก็ได้นะ”   เสียงเรียบๆ หน้านิ่งๆ พูดขึ้นพาลให้คนอย่างเขาหวั่นไหวเสียเอง

“ไม่เอา! อยากอยู่กับทิวนี่จะให้ผมไปไหนล่ะ”

“ก็เห็นพูดถึงผู้หญิงคนนั้น...สองใช่มั้ย?”   

“ก็ใช่ เขาอยากชวนไปกินข้าว แต่ผมก็ปฎิเสธไปแล้ว”   เขาเล่าตามความจริง ออกแรงบีบมือที่เกาะกุมกันไว้มากขึ้น ทิวาที่ร่าเริงสดใสกลับกลายเป็นทิวาที่มีเกราะอยู่รอบกาย ความนิ่ง ความเงียบทำให้เขาไม่สบายใจ

“แต่...”

“ทิวครับ ตอนนี้ผมสนแค่คุณ คนอื่นไม่สำคัญสักนิด เพราะฉะนั้นอย่าคิดมากเลยนะ”

 รัตติกาลแย้มยิ้มเต็มใบหน้า แม้ว่าอีกคนจะยังหม่นหมองอยู่ก็ตาม หลังจากคะยั้นคะยอให้เดินดูร้านรวงต่ออีกนิดทิวาก็เริ่มยิ้มขึ้นได้บ้าง แม้จะไม่ซื้ออะไรเพิ่มแต่ก็ยังเข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น แต่โซนที่ทิวาไม่เข้าไปเหยียบเลยคือโซนสัตว์เลี้ยง แม้ว่าเขาจะพยายามลากจูงเข้าไปเท่าไหร่กลับโดนกระหน่ำตีและดื้อดึงที่จะไม่เข้าไป เขาหัวเราะกับหน้าตาหวาดกลัวนั้นจนคนรอบข้างคิดว่าบ้า

“ไม่ชอบสัตว์รึไง หมาแมวน่ารักๆ กระต่ายตัวเล็กๆ”   เขายังยิ้มล้อให้คนหน้าคว่ำส่งค้อนปะหลับปะเหลือกมาให้

“ไอ้พวกนั้นน่ะชอบ แต่มันมีพวกประหลาดๆอยู่ด้วย ไม่ไหวอ่ะ ขนลุก”   พูดจบก็ทำหน้าหยีตัวสั่นให้คนมองใจเต้น มันน่ารักจนอยากจะคว้ามากอดหอมแก้มซ้ายขวา


ทำไมจะต้องมาทำตัวน่ากอดเอาตอนอยู่ข้างนอกด้วยนะ     


...

...

...

ช่วงโค้งสุดท้ายของการเดทก็มาจบที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางกรุง หลังจากที่ตามใจทิวาจนเกือบจะหมดแรง ก็ถึงคิวเขาเอาแต่ใจบ้าง ร้อนมาทั้งวันก็เลยต้องหลบมาพึ่งแอร์เย็นฉ่ำ แม้เขาจะไม่ได้ชอบการมาเดินห้างช้อปปิ้งมากมายนัก แต่มันก็ดีกว่าตลาดนัดที่คนเยอะจนเวียนหัว

แต่ดูว่าทิวาจะไม่ได้คิดแบบนั้น ระดับความรื่นเริงบนใบหน้าชวนมองลดลงอย่างเห็นได้ชัด มือที่เคยจับกันไปตลอดทางเดินในตลาดกลับห่างเหินเมื่ออยู่ที่นี่ ร่างบางเดินเงียบๆ ทิ้งห่างจากเขาเล็กน้อย ยังดีหน่อยที่พอเขาพูดคุยด้วยก็ยังยิ้มให้เป็นปกติ

“เหนื่อยรึเปล่า กลับเลยมั้ย”   รัตติกาลถามขึ้นทันทีที่หนังจบ ไฟในโรงเปิดสว่างและทุกคนต่างเริ่มพากันเดินออกจากโรง ทิวาหันมามองเขาด้วยใบหน้าโรยแรง ส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะบอกว่าหิวด้วยเสียงราวกับคนใกล้หมดแรง เขาได้แต่ยิ้มขำและพากันออกมาจากสถานที่ที่เริ่มร้างผู้คน





“ผมไปเข้าห้องน้ำก่อน ไปด้วยกันมั้ย”

ทิวามองคนถามแล้วส่ายหน้า เดินเลี่ยงมานั่งยังเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ไม่ไกล  รัตติกาลดูจนแน่ในว่าเขาไม่ได้ไปไหนไกลจึงเดินหายลับเข้าไปในทางเข้าห้องน้ำ

ตอนนี้ทิวาทั้งอิ่มทั้งเหนื่อยอยากจะกลับไปนอนพักเต็มแก่ เป็นครั้งแรกในรอบหลายๆเดือนที่เขาเดินมากขนาดนี้ ได้เดินซื้อของในตลาดนัดใหญ่ที่ไม่ได้ไปมานาน ได้ดูหนังที่อยากดู กินป๊อปคอร์นรสโปรดกับเครื่องดื่มแก้วโต ปิดท้ายด้วยอาหารญี่ปุ่นแบบปิ้งย่างที่เขาเป็นคนเลือก

เขาไม่คิดว่ารัตติกาลจะทนเดินในจตุจักรได้นานสองนาน เพราะทุกครั้งที่เหลือบไปมองก็จะพบกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ไอ้ที่เขาบอกว่ากลัวรัตติกาลจะเป็นลมมันไม่ได้เกินจริงเลย ใบหน้าซีดๆเพราะอากาศที่อึดอัดกับความร้อนมันน่ากลัวว่าคนตัวสูงจะฟุบลงไปจริงๆ แต่พอได้เปลี่ยนจากที่ร้อนๆมาเข้าห้างเย็นๆเท่านั้นแหละ สีหน้ากลับสดชื่นอย่างเห็นได้ชัด ชวนเขาเดินเข้าออกร้านนั้นร้านนี้จนเวียนหัว ไอ้สำนวนที่ว่าปลากระดี่ได้น้ำเป็นยังไงก็คงจะเป็นอย่างรัตติกาลตอนนี้ล่ะมั้ง

“ไม่เห็นหน้าเห็นตานานเลยนะ”   

เสียงหนึ่งที่ว่าจะคุ้นก็คุ้นจะว่าไม่คุ้นก็ไม่เชิงดังขึ้นจากทิศตรงกันข้ามที่เขาเหม่อมอง แต่เมื่อหันไปรับรู้ว่าใครเป็นเจ้าของเสียงเขาก็แทบอยากจะเดินหนีไปให้ไกล ทิวาเบือนหน้ากลับไปทางเดิมในขณะที่หญิงสาวลงนั่งใกล้กัน เรียวขาสวยตวัดพับกันในท่วงท่ามั่นใจ

“สองน่าจะดีใจมากกว่านะ”   เขาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ใครใช้ให้เรียกฉันอย่างนั้น เป็นแค่ลูกชู้ก็หัดเจียมตัวบ้าง”   อติกานต์ตอกกลับ ไม่ใช่น้ำเสียงเกรี้ยวกราดอย่างที่ทำเสมอเมื่ออยู่กันตามลำพัง แต่เป็นน้ำเสียงราบเรียบยามต้องคุยกันท่ามกลางสาธารณะ

“ขอโทษครับ...คุณสอง”

“โลกมันกลมนะว่ามั้ย เรากำลังสนุกกับเพื่อนอยู่ดีดีแต่ก็ต้องมาเจอคนที่เกลียดขี้หน้า”   ทิวาฟังอติกานต์พูดไปเรื่อยราวกับพูดถึงเรื่องดินฟ้าอากาศ   “ฉันก็ไม่ได้อยากจะเข้ามาทักคนอย่างนายหรอกนะ แค่อยากจะรู้ว่าที่เพื่อนฉันพูดน่ะจริงมั้ย?”

“เรื่องอะไรครับ”

“ก็เรื่องที่ว่านายไม่กลับคอนโดเกือบเดือนแล้วน่ะสิ”

ทิวาหันไปจ้องคนพูดอย่างลืมตัว เขาตกใจ มันคาดไม่ถึงที่ว่าอติกานต์รู้ได้ยังไง

“หึ เรื่องจริงล่ะสิ”   น้องสาวต่างแม่ยังคงยิ้มเยาะ   “ไปได้เสี่ยเลี้ยงคนใหม่แล้วรึไง ถึงได้หอบผ้าหอบผ่อนหนีหายไปแบบนี้”

ทิวาพยายามนึกถึงเรื่องราวดีดีที่เจอมาทั้งวัน พยายามขับไล่คำวิพาทร้ายๆที่กำลังออกรสออกชาดอยู่ ไม่ว่าเมื่อไหร่อติกานต์ก็ไม่เคยมองเขาในแง่ดีสักครั้ง เพราะความโกรธ เพราะความเกลียด เพราะเขาเป็นลูกของเมียน้อยที่เกือบพาครอบครัวเธอเข้าสู่หายนะ แม้บางคำพูด บางข้อหาจะร้ายแรง ต่อให้โกรธให้โมยังไง เขาก็ต้องทำใจเย็นเข้าไว้ เขาจำได้ทุกครั้งที่พี่ชายมักจะเป็นฝ่ายออกปากขอโทษแทนทุกครั้งที่ได้ยินการต่อว่าแรงๆจากน้องสาวคนเดียว เขาไม่อยากให้คนที่เอ็นดูเขาต้องกังวล ทิวาจึงต้องปล่อยให้มันผ่านหูซ้ายทะลุหูขวาไป


ถ้าน้องเป็นไฟ เขาจะกลายเป็นน้ำมันไม่ได้ 


อติกานต์ไม่ใช่คนก้าวร้าว ปากร้าย หรือชอบว่ากล่าวใครให้เสียหาย ทุกอย่างนั้นมีไว้สำหรับเขาคนเดียว อติกานต์เป็นคนร่าเริง ยิ้มง่าย และใจดี ยกเว้นกับเขา  ทุกสิ่งมันมีเหตุและผลของมันก็คือเขา

“ผมแค่ไปอยู่กับเพื่อนชั่วครั้งชั่วคราว”

“หึ น่าเชื่อตายล่ะ”   

“แล้วแต่คุณสองเถอะครับ”   เขาเหนื่อยที่จะแก้ตัวหรืออธิบายอะไร เพราะไม่ว่าทางไหนอติกานต์ก็ไม่เคยเปิดรับใจที่จะเชื่อคำจากปากเขา

“อย่ามาสร้างข่าวเสียหายให้คนในครอบครัวของฉันต้องขายขี้หน้าแล้วกัน เป็นกาฝากก็เหลือจะทนแล้วอย่าได้ผันตัวไปเป็นนกแสกสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น”

ทิวาหลุบตาต่ำเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่อยากให้คนที่ขึ้นชื่อว่าน้องสาวเข้ามาอยู่ในครรลองสายตาตอนนี้ เขาไม่เกลียดอติกานต์แต่ก็ไม่อยากเจอเช่นกัน เพราะทุกครั้งที่พบกัน ถ้อยคำที่สรรหาว่าต่อว่าจิกกัดเขามันกัดกร่อนจิตใจอย่างเกินจะทน น้องจะรู้รึเปล่าว่าบางถ้อยคำที่เขาได้ฟังในยามทดท้อใจมันก็พาลทำให้หมดแรงกายจนคิดว่าตายไปให้พ้นๆซะก็คงดี หลายครั้งในยามที่อยู่ลำพัง ความเหงามันทำให้เขาฟุ้งซ่านไปมากมาย ...เขาเกิดมาทำไม...เกิดมาเพื่อใคร... คิดวนเวียนเรื่องที่น้องว่าแล้วก็พาลร้องไห้กับความอ่อนแอของตัวเอง ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าคำถามพวกนั้นมันไม่สำคัญ เพราะเขารู้คำตอบนั้นอยู่แล้ว...ว่าเขาต้องอยู่เพื่อตัวเอง


“ทิว...”   

ทิวาเงยหน้าขึ้นรับเสียงเรียกคุ้นเคย รัตติกาลเดินตรงเข้ามาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม สายตาทั้งคู่จับจ้องตรงมาที่เขา แต่พอมุมมองรับคนอีกคนเข้ามาในสายตา รอยยิ้มติดหน้าก็เริ่มเจือจางลงจนหายไปจากใบหน้า

“อ้อ...ที่แท้ก็มากับคุณเดียวนี่เอง”   อติกานต์ทำเสียงเยาะ ก่อนจะลุกขึ้นทักทายคนตัวสูงที่มาหยุดยืนตรงหน้าเขาพอดิบพอดี

“บังเอิญจังนะครับ”   รัตติกาลเอ่ยเสียงเรียบ

“ค่ะ บังเอิ๊ญบังเอิญ เจอพี่ชายกับคนที่อ้างว่ามีธุระพร้อมกัน”   

“แล้วคุณแม่ได้บอกคุณสองรึเปล่าครับว่าธุระของผมสำคัญม๊ากมาก”   

ทิวาแทบจะหลุดขำกับการเลียนเสียงที่สูงเทียบเท่ากัน แต่ผิดกับอติกานต์ที่เริ่มจับจ้องรัตติกาลอย่างขุ่นเคืองใจ แต่เพียงชั่ววินาทีแววตาขุ่นเคืองก็เปลี่ยนเป็นแววตาวาวโรจน์ ร่างสมส่วนเดินเข้าหารัตติกาลที่ยืนนิ่งเป็นรูปสลัก ใกล้กันจนพาลให้ใจของคนมองกระตุกแปลกๆ

“หึ ถ้าอย่างนั้นสองคงไม่รบกวนธุระของคุณเดียวแล้วล่ะค่ะ หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะคะ”

“ลาก่อนครับ”   รัตติกาลยิ้มเย็นไม่แพ้คนที่หันหลังเดินจากไป ทิวาจับจ้องร่างสูงที่เดินมานั่งด้านข้างแทนที่ ไหนว่าแม่พยายามจับคู่หวังให้แต่งงานกัน แล้วทำไมบรรยากาศการพบเจอมันถึงไร้ซึ่งสื่อนำที่จะพาลให้คิดต่อยอดได้ล่ะ มันมีแต่อารมณ์เชือดเฉือนกับสายตาไม่เป็นมิตรส่งให้กันเท่านั้นเอง

“เขาว่าอะไรทิวอีก”   ขำถามแรกพร้อมกับการยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนทิวาจำต้องเลื่อนหน้าหนี

“เปล่า...”

“อย่ามาปิด ผมเห็นหน้าคุณก็รู้แล้ว”

“สองเป็นน้องสาวผมนะ เขาจะมาว่าอะไรผม คุณนี่เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว”

“ถ้าผมไม่รู้จริง ก็คงไม่ถามหรอก”

หมายความว่ายังไง? รัตติกาลรู้ตื้นลึกหนาบางอะไรเกี่ยวกับเขาถึงได้แสดงความแน่ใจขนาดนี้ แต่ก็นะ...ถ้าครอบครัวสนิทกันถึงขนาดอยากให้ลูกแต่งงานกันก็คงพอรู้อะไรบ้าง เพราะอติกานต์ก็ไม่ใช่คนที่จะปิดบังความเกลียดเขาไม่ให้ใครรู้อยู่แล้ว

“...คุณยังมีผมอยู่ข้างๆ”

ทิวามองมือที่ถูกกุมโดยฝ่ามือใหญ่ ความอุ่นร้อนของผิวเนื้อซึมผ่านเข้ามากับคำพูดที่พาให้หัวใจเต้นในจังหวะที่แปลกออกไป เขาไม่ได้ยิ้มรับอย่างเอียงอาย หรือว่าตอบกลับอะไรออกไป แค่ปล่อยให้มือยังกุมกันและกัน



ใช่...




ตอนนี้ผมยังมีคุณ




แต่จนถึงเมื่อไหร่ล่ะ



...

...

... 


_____________________________________________________________ TBC. __________________

วันนี้จะขอตอบเม้นซะหน่อย

ตอบคุณbvanค่ะ :: คนแต่งดีใจมากๆต่างหากที่ทำให้คุณอินกับเนื้อเรื่องได้มากขนาดนี้ ไม่ว่าจะเม้นแสดงความคิดเห็นหรือว่าให้กำลังใจ คนแต่งปลาบปลื้มทั้งนั้นค่ะ ส่วนที่คิดว่ามันง่ายไปไหม? จะว่าง่ายก็ง่ายจะว่ายากก็ยาก นี่น้องทิวของคุณพี่ก็ยังไม่ได้ตกลงปลงใจคบหากับคุณเดียวนะคะ แค่ยอมรับความรู้สึกตัวเองบ้าง อาจจะเพราะว่าตอนเดียวร้ายก็ทำให้เกลียดได้สุดๆ แต่พอเปลี่ยนโหมดมันก็เป็นอะไรที่ทิวไม่เคยได้รับแบบนี้จากใคร ใจนางก็เลยหวั่นไหวอ่ะค่ะ อารมณ์ตอนนี้คงจะอยู่ที่ว่า 'กูจะรักมึงดีมั้ยน้าาา' ประมาณนั้น

และขอบคุณทุกเม้นที่ไม่อาจกล่าวได้หมด ซึ้งใจ ปลื้มใจ ที่ทำให้คุณรู้สึกว่ามันหวานปนหน่วงและเห็นแววมาม่ารำไร

แต่งเรื่องนี้อารมณ์มันผิดกับเรื่อง ขอโทษครับฯอย่างชัดเจน เรียกว่าขาวกับดำทีเดียว อยากจะเรียกเสียงขำขันให้บ้างแต่มันเครียดจนไม่รู้จะไปแทรกบรรทัดไหน ก็เลยต้องไปปล่อยความรั่วให้พระ-นายอีกเรื่องแทน

รักคนอ่าน รักคนเม้น

Untill we meet agaiN

   

[mukmaoY]

   ทำให้ทิวมั่นใจให้ได้นะ
เพราะทิวใจแกว่งตลอดเวลา 5555

[myapril]

คนที่เคยคิดว่าตัวเอวเกิดมาทำไม เพื่ออใคร
พอมีรักจริงๆแบบนี้มันก็ไม่มั่นใจอ่ะน่ะ
แถมยังเริ่มไม่ดีด้วยอ่เ

[iforgive]

อื้อฮือ  พระเอกได้ใจดีว่ะ  ชอบแบบนี้แหละ ไม่ต้องเป็นสุภาพบุรุษสำหรับคนที่ไม่ใช่สุภาพสตรีก็ได้

[Zelsy]

ทิวจ๋าาาาา

[mooping-7]

ก็พอจะเข้าใจสองนะที่ร้ายกาจกับทิว แต่เรื่องมันก็ตั้งนานปล่อยวางนะน้องนะ พี่จะเข้าใจน้องตอนนี้ตอนเดียว ครั้งหน้าถ้าว่าทิวอีกจะโกรธแระ

นิสัยไม่ดีเลยจริงๆเชียว

[IIMisssoMII]

ถ้า น้องสอง เป็นสาววาย จิให้อภัย 55 แต่ท่าทางคงไม่ใช่

[Ryoooo]

เกือบค่อนเรื่องอมยิ้มมีความสุข 
เจอยัยสองเข้าตอนท้าย เครียดเลย
คนอะไรแย่ได้ขนาดนี้ ยิ่งทิวไม่ตอบโต้ยิ้งกร่างใหญ่
ดีนะที่มีเดียว ตาต่อตา ฟันต่อฟัน เฉือดนิ่มๆให้

อย่าคิดมากไปเลยนะทิว
ถึงไม่รู้อนาคต ว่าจะมีความสุขถึงเมื่อไร เพราะไม่มีใครรู้หรอก
เหมือนไม่รู้ว่าเราจะทุกข์ถึงเมื่อไหร่นั้นแหละ
แค่ตอนนี้มีกันและกันแล้วมีความสุข แค่นั้นก็พอ

อย่าเพิ่งไปอยากกินมาม่าตอนนี้ 5555

[item]

เดียวน่ารักผุดๆๆ

[bulldog17]

เดียวต้องเป็นหลักที่มั่นคงมากๆๆๆๆๆ

ถ้าคิดว่ารักจริง

ไปจัดการแม่ของนายด้วย

[jinjin283]

อยากตบน้องสองจริงๆเลยอะ ไม่ไหวกับนิสัยนางเลยคะ ทิวสู้ๆนะ