หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ]

[sakiko]

โอ้ยยยยยย  ท่าทาง สอง  นางจะร้ายใช่เล่น  เลยนะ

[L@DYMELLOW]

CHAPTER 15 ...What can I do...




เสียงเดินลงเท้ารุนแรงจนเกือบจะเรียกว่าเป็นการกระทืบเท้าทุกก้าวย่างนั้น เรียกสายตาให้คนที่นั่งผ่อนอารมณ์ที่ม้านั่งยาวติดสวนกลางหันไปมองตามเสียง แม้จะพอเดาได้ว่าเป็นใครแต่ไม่กี่อึดใจคนที่ทายไว้ก็เดินหน้าหงิกเข้ามา แต่ก่อนที่จะเดินผ่านไปโดยไม่ได้สังเกตกันคนเป็นพี่ก็จำต้องรั้งน้องสาวคนเดียวเอาไว้ก่อน

“ยัยสอง... มาหาพี่หน่อยสิ”

เอกสิทธิ์ยิ้มน้อยๆให้กับใบหน้าสวยที่บูดบึ้ง อารมณ์คงจะติดลบเต็มทีถึงได้หัวฟัดหัวเหวี่ยงตั้งแต่เข้าบ้านมา อติกานต์เปลี่ยนเส้นทางมาตามเสียงเรียก ร่างบางนั่งลงยังที่ว่างข้างๆ คนเป็นพี่ได้แต่นั่งยิ้มไปมา มองสาวใช้ที่ตัวสั่นงันงกเข้ามาเสิร์ฟน้ำผลไม้เย็นๆให้ก่อนจะล่าถอยออกไปด้วยความเร็ว

“ไปอารมณ์เสียที่ไหนมา เห็นมั้ยว่าเด็กมันกลัวกันไปหมดแล้ว”   เอกสิทธิ์พยักพเยิดไปยังแผ่นหลังไวไวของสาวใช้

“ก็มันโมโห หงุดหงิด”

“ใครไปทำอะไรให้หืม?”

“คุณเดียว”

เอกสิทธิ์อดจะแปลกใจกับชื่อคู่กรณีที่น้องสาวเอ่ยมา ก็ไหนอติกานต์บอกว่าคุณราตรีแม่ของรัตติกาลโทรกลับมาปฏิเสธการนัดพบเพราะว่าลูกชายคนเดียวติดธุระสำคัญอย่างไรเล่า ทั้งที่น้องสาวเขาก็ไม่ได้ติดใจอะไร แถมยังออกไปเที่ยวกับเพื่อนข้างนอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแท้ๆ

“ไหนว่าเขาติดธุระสำคัญ”

“หึ! พี่หนึ่งอยากรู้มั้ยคะว่าธุระสำคัญของเขาคืออะไร ไม่สิ ต้องพูดว่าเป็นใครต่างหาก”   ใบหน้าสวยยิ้มเหยียดให้กับสิ่งที่พบเห็น คนเป็นพี่ได้แต่ส่ายหน้าอ่อนใจ แต่ก็ยอมซักถามต่อเพราะดูท่าน้องสาวจะอยากเล่าเต็มแก่แล้ว

“ใครล่ะ?”

“ทิวาไงคะ คนดีของพี่หนึ่งนั่นแหละคือธุระที่คุณเดียวเขาว่าสำคั๊ญสำคัญ”

เอกสิทธิ์นิ่งเงียบ บางอย่างที่มันกวนใจเขาถูกกวนให้ขุ่นอีกครั้ง ชายหนุ่มคิดไปถึงภาพที่เขาบังเอิญไปเห็นหลายครั้งหลายครา แต่ก็ได้แต่เก็บเงียบเอาไว้ ไม่อยากจะตัดสินอะไรในด้านที่มันไม่มีน้ำหนักให้เชื่อมากพอ แต่เพียงแค่คำบอกเล่าไม่กี่คำของอติกานต์ก็ทำให้สิ่งที่ปล่อยผ่านกลับมากวนใจอีกครั้ง

“...เขาเป็นเพื่อนกัน”

“เฮอะ”   เสียงเยาะกับใบหน้าที่ทำราวกับเขาพูดเรื่องงี่เง่า ทำให้เอกสิทธิ์ต้องเลิกคิ้วเพื่อถามด้วยความใคร่รู้   “เพื่อนกันที่ไหนจับมือถือแขนกันขนาดนั้น”   อติกานต์เบ้หน้า เมื่อนึกไปถึงภาพหลังจากที่เธอเดินจากคนทั้งคู่ไปแล้ว แต่เมื่อหันไปมองอีกครั้งด้วยความไม่พอใจกลับเห็นรัตติกาลยื่นหน้าไปใกล้ทิวาเสียแนบชิดอย่างไม่เกรงสายตาผู้คน แถมสองมือยังกอบกุมกันและกันอย่างชวนให้คิดเป็นอื่น

“พี่ยังจับมือเพื่อนเลย จะกอดคอหรือว่านั่งใกล้กัน มันก็ต้องมีกันบ้าง”   คนเป็นพี่ชายพยายามแก้ตัวให้น้องคนกลาง อีกทั้งยังพยายามฝังความเชื่อใส่หัวตัวเอง

“แล้วมีการโอบเอวกันด้วยรึเปล่า?”   อติกานต์เหยียดยิ้มใส่พี่ชายที่ไม่ว่าจะฟังยังไงมันก็คือการเถียงแทนคนถูกกล่าวหาชัดๆ เธอจึงตบท้ายคำกล่าวหาด้วยภาพสุดท้ายที่เห็นยามที่สองคนนั้นเดินออกจากที่นั่ง

เอกสิทธิ์เหมือนคนน้ำท่วมปาก เขาจนด้วยคำพูดจนไม่รู้ว่าจะหาเหตุข้อไหนมาเถียงแทน กับสิ่งที่เขาเคยเห็นเองกับตาในยามที่ความบังเอิญเล่นตลกกับเขา  นับหลายครั้งที่เขาต้องเห็นน้องชายมาทำงานในตอนเช้าด้วยรถยนต์คันหรู ไม่ใช่รถกลางเก่ากลางใหม่คันเก่งที่ทิวาใช้มาหลายปี ครั้งแรกก็แค่มองผ่าน ครั้งต่อมาก็เริ่มสงสัย หลายครั้งต่อมามันก็ทำให้เขาคิดมาก จนวันหนึ่งที่เจ้าของรถเดินออกมาให้เห็น ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่แม้จะไม่ได้เจอกันอีกเลยตั้งแต่วันคุยงานแต่เขาก็จำได้ติดตา  รัตติกาลเดินออกมาจากรถเพื่อมาประครองน้องชายเขาที่ร่ำๆว่าไม่ค่อยสบายให้ได้ยินขึ้นรถคันเดิน ครั้งล่าสุดที่เห็นก็เหมือนกัน รถยนต์คันเดิม คนขับคนเดิม ในเวลาเช้าตรู่เช่นเคย

เขาได้แต่แย้งกับตัวเองแบบหัวชนฝา ว่าเป็นแค่มิตรภาพของเพื่อนที่อาจจะไปรับไปส่ง และ...เอ่อ...ห่วงหาอาทรกันเป็นพิเศษ แม้ว่าตัวเขาเองออกจะแน่ใจว่าแม้จะกับเพื่อนรักที่โคตรสนิท เขาก็คงไม่แหกขี้ตาไปรับไปส่งกันแต่เช้าแบบนี้ แต่ในเมื่อคนที่เห็นเป็นทิวาน้องชายของเขา ทุกความคิดมากถึงได้ถูกปัดทิ้งไป

“คิดมากเกินไปแล้วสอง”

“เฮ้อ... พี่หนึ่งนี่โลกสวยเกินไปแล้ว คอยดูแล้วกันถ้ามันเป็นอย่างที่สองคิดแล้วเรื่องแตกเมื่อไหร่คงได้ขายหน้ากันไปทั้งตระกูล”

ชายหนุ่มส่ายหน้ากับอาการสะบัดสะบิ้งของน้องสาวที่เดินปึงปังออกจากบริเวณไปอย่างไม่ใคร่จะถือสา  แต่ทันทีที่ความเงียบเริ่มขึ้น ในหัวของคนเป็นพี่ก็เริ่มคิดวุ่นวายสารพัด เขาอยากให้มันเป็นเพียงแค่การคิดมากคิดเกินเลยไปเท่านั้น

แต่...ความคิดกลายเป็นความจริงล่ะ

...

...

...

ก๊อก   ก๊อก   ก๊อก

ทิวาเหลือบขึ้นไปมองทางประตูที่เกิดเสียงเคาะก่อนที่ร่างคุ้นตาของพี่ชายจะเดินเข้ามาพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออก ทิวาวางปากกาในมือ ส่งยิ้มให้พี่ชายที่ยิ้มตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นเคย ร่างสูงของเอกสิทธิ์เดินมานั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ดวงตาที่เขาคิดว่าได้รูปเหมือนกันจนไม่อาจแย้งกรรมพันธุ์สอดส่ายไปทั่งห้องทำงานที่ไม่ใหญ่โต ทิวามองพี่ชายด้วยความงุนงงก่อนที่สายตาของอีกฝ่ายจะกลับมาหยุดประสานกัน

“พี่หนึ่งมีอะไรจะใช้ผมรึเปล่าครับ”

“เฮ้ย ไม่มีๆ”   คนเป็นพี่ปฏิเสธเสียงสูง ยิ่งทำให้น้องชายยิ่งขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ   “เอ่อ ที่จริงก็มี”

ทิวาคลายปมคิ้ว ยิ้มรับเพื่อรอฟังคำสั่ง แต่จนแล้วจนรอดเอกสิทธิ์ก็เอาแต่จับจ้องเขาไม่วางตา คิ้วเข้มหนาเกิดรอยย่นน้อยๆที่กึ่งกลาง ดวงตาคมดุจเหยี่ยวก็เต็มไปด้วยความลังเลใจ แถมริมฝีปากยังเม้มแน่นขยับไปมาราวกับอยากจะพูดอะไรสักอย่าง

“พี่หนึ่ง?”

“ห๊ะ? อ๋อ...เอ่อ...อืม พี่ว่าจะขอไปค้างห้องทิวสักคืนน่ะ”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”

“คือ พี่ทะเลาะกับยัยสองน่ะ  กลับไปเจอหน้าเดี๋ยวจะกรี๊ดๆใส่พี่อีก”   เอกสิทธิ์ย่นหน้าให้สมกับข้ออ้างที่คิดไปมาหลายตลบ มันไม่มีเรื่องอื่นใดที่พอจะเป็นข้ออ้างชั้นดีไปกว่านี้อีกแล้ว อย่างน้อยก็กับคนที่รู้จักฤทธิ์รู้จักเดชของยัยน้องสาวเป็นอย่างดีแบบทิวา

“สองก็โมโหไปอย่างนั้นล่ะมั้งครับ เคยโกรธพี่หนึ่งข้ามวันที่ไหนกัน พี่ไปง้อนิดหน่อยเดี๋ยวสองก็อารมณ์ดีแล้ว”

พี่ชายอย่างเอกสิทธิ์ได้แต่มองน้องชายด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทิวาที่เขารู้จักเป็นแบบนี้แต่ไหนแต่ไร ไม่ว่ายัยสองจะร้ายกาจใส่แค่ไหนก็ไม่มีเสียหรอกที่จะพูดจาลับหลังให้อีกฝ่ายดูไม่ดี แม้ว่าบางครั้งเขาพยายามจะพูดชงให้คนโดนรังแกระบายออกมาบ้าง แต่น้องชายต่างแม่คนนี้ก็เอาแต่ยิ้มพูดปรับความเข้าใจกับเขาแทนน้องสาวอยู่ร่ำไป

เขาทั้งดีใจที่ทิวาเป็นคนดีขนาดนี้ แต่อีกด้านก็รู้สึกเสียใจแทนที่อติกานต์ไม่เคยมองเห็นความดีนี้

“ไม่รู้ล่ะ คราวนี้คงงอนพี่หนัก ขอพี่ลี้หน้าสักวันเถอะ”

คงเป็นเรื่องใหญ่โตหน้าดู เอกสิทธิ์ถึงได้ต้องขอหลบหน้ากันแบบนี้ ทิวาเองก็ไม่มีปัญหาหรอกจะเป็นคืนเดียวหรือหลายอาทิตย์ แต่เขาไม่อาจทราบถึงสภาพห้องของตัวเองในตอนนี้ได้เลย ไม่ใช่ว่ามันจะสกปรกอะไรหรอกนะ แต่การที่ปิดห้องเอาไว้เฉยโดยไม่มีการใช้งาน ฝุ่นคงจับตัวกันยึดห้องเขาไปแล้วเป็นแน่ ไหนจะคนอีกคนที่ตั้งเป้าว่าจะพาเขาไปทานอาหารทะเลร้านอร่อยอีกล่ะ   

“ไม่ได้เหรอ”

“ได้สิครับ ทำไมพี่หนึ่งถึงคิดว่าผมจะปฏิเสธล่ะ”

“ก็คิดว่ามีหญิงซ่อนอยู่อะไรอย่างงี้”

“หึ ผมไม่ใช่หมอจัญนะพี่ จะได้ซุกหญิงไว้ที่นั่นที่นี่”   ทิวายิ้มขัน อดพาดพิงไปถึงบุคคลตัวอย่างที่เขาได้เคยเห็นจริงอย่างที่กล่าวอ้าง

“จะไปเปรียบกับไอ้คนที่ไม่สมกับเป็นหมอนั่นก็เกินไป ต่อให้อีกสิบปีทิวก็เทียบไม่ติดหรอก”

คนเป็นน้องได้แต่ยิ้มขันกับท่าทางละอาใจยามเอ่ยถึงจัญญา ที่มีตำแหน่งเป็นถึงน้องชายข้างบ้านที่เอกสิทธิ์เห็นมาตั้งแต่เด็ก หมอจัญก็เล่าให้เขาฟังเหมือนกันว่าเพื่อนเล่นยามเด็กนอกจากทินกรที่บ้านอยู่ติดกันแล้วก็มีเอกสิทธิ์นี่แหละที่คอยยอมเล่นนั่นนี่เป็นเพื่อน

“คิก ถ้าอย่างนั้นเลิกงานแล้วผมกลับพร้อมพี่หนึ่งนะครับ”   

“แล้วรถเราไปไหน?”

คนเป็นน้องแทบจะกลืนลมกับคำถามที่ได้ยิน เดือนนึงได้แล้วที่เจ้าของรถอย่างทิวาไม่ได้ไส่ใจกับรถที่ผ่อนเองกับมือ ลูกรักของเขาจอดนิ่งสนิทในลานจอดรถใต้คอนโดของรัตติกาล อันที่จริงมันก็จอดเคียงกันให้รัศมีรถยุโปคันหรูของรัตติกาลกลบนั่นแหละ เขาเห็นมันทุกวันยามต้องไปไหนมากับสารถีที่มักจะทำตัวเป็นแท็กซี่โดยสารไปส่งเขาทุกที่ที่จะไป

“มันเสียน่ะครับ”   ทิวาเอ่ยปด  หวังใจว่าพี่ชายคงจะไม่ซักไซ้อะไรต่อ และก็ตามนั้น เอกสิทธิ์แค่มองเขานิ่งๆ แต่ใบหน้ากลับเจือไปด้วยความครุ่นคิด

“ถ้าอย่างนั้น เลิกงานไปหาพี่ที่ห้องแล้วกัน”   

เจ้าของห้องยิ้มรับคำ มองพี่ชายลุกขึ้นหันหลังเดินไปทางประตู มือหนาจับลูกบิดค้างไว้ก่อนจะหันมามองหน้าทิวาอีกครั้ง ริมฝีปากอ้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมที่จะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำ แต่มันก็ปิดสนิทลงราวกลับถ้อยคำนั้นถูกกลืนลงคือไปแล้ว เอกสิทธิ์ส่ายศีรษะน้อยๆให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มแล้วเปิดประตูออกไป

ทิวายังคงสงสัยกับอาการของพี่ชาย มันไม่ใช่เรื่องปกติที่เอกสิทธิ์จะมีอาการคล้ายอยากจะพูดแต่พูดไม่ออกแบบนี้ แสดงว่าจะต้องมีปัญหาที่ใหญ่กว่าการที่ทะเลาะกับอติกานต์อย่างที่บอกเขาไว้ เรื่องอะไรกันนะที่ทำให้คนมีเหตุมีผลมากที่สุดอย่างพี่ชายเขาต้องกลุ้มใจ

...

...

...

ทิวาเปิดประตูห้องที่กล่าวได้ไม่เต็มเสียงว่าเป็นของตัวเองเข้าไป กลิ่นอับโชยให้ได้กลิ่นเจือจางนั่นทำให้เขารีบรุดเข้าไปเปิดบานประตูกระจกให้เปิดกว้างเพื่อระบาย หวังให้คนที่เดินตามเข้ามาติดๆไม่ตงิดใจว่าทำไมห้องที่ใช้งานอยู่ทุกวันถึงได้มีกลิ่นอับราวกับไม่มีคนอยู่เลยแบบนี้

“ของในห้องยังน้อยเหมือนเดิมนะ”   เอกสิทธิ์เดินเข้าไปยังกลางห้องที่เป็นที่ตั้งของโซฟาตัวหนานุ่มกับทีวีเครื่องใหญ่   “ไม่คิดจะซื้ออะไรเข้าห้องเลยรึไง นี่ถ้าไอ้เจ้าเทียนไม่ยกเฟอร์นิเจอร์ให้เรามิต้องนั่งกินข้าวกับพื้นเลยรึไง”

เขาอดหัวเราะไม่ได้กับคำกล่าวที่เกินจริง ห้องขนาดสองห้องนอนที่ไม่ใหญ่เกินไปนี้เคยเป็นของทินกรมาก่อน หลังจากเรียนจบที่เขาร่ำๆกับเพื่อนว่าอยากจะหาที่อยู่เป็นของตัวเอง ทินกรก็เลยเสนอห้องคอนโดแห่งนี้ที่เจ้าตัวไม่ค่อยได้มาพัก นั่นทำให้เขาได้ห้องที่หรูหราพร้อมเฟอร์นิเจอร์ครบครันในราคาผ่อนที่ถูกแสนถูก ทั้งที่ยังผ่อนชำระเงินได้ไม่ถึงครึ่งแต่ไอ้เพื่อนตัวดีก็ดันร่วมมือกับหมอจัญญาฉุดกระชากลากถูเขาไปกรมที่ดิน ทั้งจับทั้งบังคับจนคนมองกันไปทั่ว และในที่สุดเขาก็ได้เป็นเจ้าของโฉนดห้องนี้โดยไม่ใคร่จะเต็มใจ

“แต่พี่ว่า...ฝุ่นมันจับเยอะเกินไปหน่อยรึเปล่า?”   

ทิวาสะดุ้งกับข้อสงสัย เขาหันกลับไปมองพี่ชายที่มาหยุดยืนที่ชั้นหนังสือที่สูงประมาณครึ่งเอว นิ้วเรียวป้ายลงบนหน้ากว้างที่เขามักจะวางของกระจุกกระจิกเอาไว้ เอกสิทธิ์ยกนิ้วนั่นขึ้นพิจารณาก่อนจะหันมามองเขาที่ในใจเต้นตูมตามราวกับจะระเบิด

“เหมือนไม่มีคนอยู่มานานอย่างงั้นแหละ”

มันไม่ใช่ความรู้สึกที่เขาจะได้สัมผัสบ่อยนัก อาการที่ใจสั่นระรัวให้ความรู้สึกราวกับเด็กน้อยที่แอบทำผิดแล้วถูกจับได้ แม้ทิวาไม่ใช่เด็กน้อยที่ได้แต่ยืนตัวสั่นหมดหนทางแก้ตัว แต่มันก็คงไม่ต่างกันนักหรอก

“หรือเรากลายเป็นคนซกมกไปแล้ว”   เอกสิทธิ์เสริมต่อยามที่เห็นรอยยิ้มจืดค้างบนใบหน้าซีดเผือด มันเป็นตัวเลือกเสริมที่หวังให้นอกชายมีหนทางไปต่อ

“ช่วงนี้ผมยุ่งมากครับพี่หนึ่ง ก็เลยไม่เคยมีเวลา”   

คนเป็นพี่ยิ้มรับกับคำรับสมอ้าง ที่เขารู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แต่เอกสิทธิ์ก็ได้แต่ยิ้มรับพร้อมกับพยักหน้าให้อีกฝ่ายคลายกังวล ทิวาขอตัวไปจัดเตรียมห้องให้เขา ซึ่งมันเกือบจะคล้ายกับการหนีไปตั้งหลัก ซึ่งเขายอมแต่โดยดี เพราะตัวเอาเองก็ต้องการเวลาตั้งตัวเหมือนกันกับข้อมูลใหม่ที่จะยิ่งไปเพิ่มความคิดมากของเขาให้มากขึ้นเป็นเท่าทวี

เท่าที่ได้เริ่มสังเกต ทิวาเลิกงานตรงเวลาแทบจะวันทั้งๆที่เมื่อก่อนจะอยู่จนเย็นย่ำตามประสาคนไม่ชอบเที่ยวแถมชอบทำงาน แต่เดี๋ยวนี้กลับไม่เป็นอย่างนั้น แถมยังเลิกงานไปขึ้นรถยนต์คันเดิมกับที่มาส่งในตอนเช้าเสียอีก

เอกสิทธิ์ทิ้งตัวลงกับโซฟาตัวนุ่ม เพราะทิวาไปอยู่หอตั้งแต่เรียนมหาลัยและแทบจะไม่กลับบ้านเลยถ้าเขาไม่พาไป มันทำให้เขาไม่รู้เรื่องชีวิตส่วนตัวของน้องชายเท่าไหร่นัก เพื่อนของทิวาที่เขารู้จักก็ไม่พ้นจัญญากับทินกรที่เขาเห็นมาตั้งแต่เด็ก เคยห่วงทิวาจนเกินไปด้วยซ้ำที่สนิทกับสองคนนั้นเอาเสียมากมาย เพราะจัญญานั่นขึ้นชื่อเรื่องเป็นเสือผู้หญิง จะว่ามั่วไม่เลือกก็คงไม่เกินไปนัก ส่วนทินกรก็มีเพื่อนอีกกลุ่มที่ไม่ใคร่จะดีเท่าไหร่ เรื่องต่อยตีเขาก็ได้ยินมาสม่ำเสมอ

แต่ตอนนี้เขาอยากให้ทิวาซึมซับจากสองคนนั้นมาอย่างล่ะครึ่งคงดีไม่น้อย เขาจะได้ไม่ต้องมานั่งวุ่นวายใจแบบนี้

ทั้งที่เพื่อนสนิทสองคนออกจะสุดขั้วกันปานนั้น แต่น้องชายเขากลับเป็นคนเรียบๆง่ายๆ ไม่มีปากมีเสียง แถมยังคอยเป็นน้ำเย็นคอยไกล่เกลี่ยเพื่อนอีกสองคนที่ชอบลับฝีปากกัน จะเรียกว่าจืดชืดคงไม่ผิด ไม่ชอบเที่ยวแหล่งบันเทิง ชอบธรรมชาติ ชอบอ่านหนังสือ เขาไม่เคยเห็นทิวามีแฟนเลยด้วยซ้ำ

ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม

เอกสิทธิ์ไม่อยากคิดไม่อยากจะสืบค้นอะไรเพิ่มเติมอีกแล้ว เพราะถ้ามันจะต้องเป็นความลับก็ขอให้มันลับไปตลอด อย่าให้เขาได้ไปเห็นไปเจออะไรที่มันชัดแจ้งเต็มตาเลย หรือที่ร้ายกว่านั้นก็หวังว่าอติกานต์จะไม่ขุดคุ้ยอะไรให้เรื่องมันบานปลาย  เพราะถ้าถึงตอนนั้นเขาคงจะยืนอยู่ในฐานะคนกลางที่ลำบากใจที่สุด

...

...

...

ภายในห้องนอนที่ปิดไฟจนมืดสนิท แม้แต่ผ้าม่านก็ถูกรูดปิดแสงระเรื่อยามค่ำคืนจากแสงจันทร์ อากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศกับหมอนหนุนใบหนุ่มที่เจือกลิ่นหอมของใครอีกคนไม่ได้ทำให้เจ้าของห้องหยุดกระสับกระส่ายได้เลย

รัตติกาลพลิกตัวไปมาพร้อมกับหมอนประจำตัวของทิวา ดวงตาคมกร้าวจ้องมองฝ่าความมืดมิดอย่างไร้จุดหมาย เสียงถอนหายใจดังฝ่าความเงียบก่อนที่ใบหน้าจะแนบลงกับหมอนในใหญ่ในอ้อมกอด สูดกลิ่นคุ้นเคยเข้าลึกๆ แต่มันก็ไม่ใช่ มันไม่หอมเท่า ไม่อุ่นเหมือนทิวา

เขาคงอาการหนักแล้วแน่ๆ ถึงขนาดถ้าไม่มีคนในอ้อมกอดแล้วจะนอนไม่หลับ ทิวาทำเสกคาถาอะไรใส่เขากันนะถึงทำให้เขาลุ่มหลงจนเหมือนคนบ้าได้แบบนี้  ที่จริงเขาน่าจะกลับไปนอนบ้านตั้งแต่ทิวาโทรมาบอกว่าจะต้องนอนค้างที่ห้องเพราะเอกสิทธ์ เพราะที่บ้านไม่มีกลิ่นของทิวา แต่ที่นี่ บนเตียงนอน บนหมอน บนผ้าห่ม มันมีกลิ่นของคนที่เขารักเจือจางอยู่เต็มไปหมด ยิ่งได้สูดดมก็ยิ่งอยากจะได้จูบได้กอด

นับวันเขายิ่งเหมือนวัยรุ่นเพ้อรักเข้าไปทุกที

แม้ในใจจะนึกโกรธเอกสิทธิ์ที่ดันจะมาขอพักกับน้องชาย แต่เขาก็ห้ามไม่ได้เพราะรู้ดีว่าทิวาจะลำบากใจถ้าเขาทำตัวเอาแต่ใจอย่างนั้น แล้วดูสิว่าเป็นอย่างไร ผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างรัตติกาลต้องกลับมานอนหง่าวกอดหมอนอย่างเดียวดาย

ชายหนุ่มพลิกกายไปด้านข้าง เอื้อมมือเปิดสวิตช์โคมไฟข้างเตียง แสงนวลสว่างขึ้นไล่ความมืดมิดและมันมากพอที่จะทำให้รัตติกาลคว้าโทรศัพท์บนโต๊ะข้างขึ้นมาดูเวลา เที่ยงคืนกว่าแล้วแต่เขายังข่มตาไม่หลับ ปลายนิ้วเลื่อนหน้าจอไปมาและภาพของคนที่คิดถึงก็ปรากฏให้เห็น เขาขยายภาพนั้นให้เต็มจอ มองดูภาพที่แอบถ่ายไว้ด้วยอาการที่ราวกับสาวน้อยแอบรักใครสักคน

รอยยิ้มแตะแต้มริมฝีปากอย่างห้ามไม่อยู่ ยามมองดูรูปของคนตัวหอมที่กำลังหลับตาพริ้ม แนบแก้มนุ่มกับหมอนสีขาวสะอาด ริมฝีปากบางเผยอน้อยๆ คล้ายจะยั่วยวน เขาจำได้ว่าถ่ายไว้หลังจากกลั้นขำกับการเช็ดน้ำลายใสๆที่ไหลย้อยติดมุมปาก รัตติกาลยิ้มค้างกับรูปนั้นนานหลายนาที ยิ่งเห็นรูปถ่าย ก็ยิ่งอยากกอดตัวจริงที่ทั้งอุ่นทั้งนุ่ม อยากได้ยินเสียง... และไวเท่าความคิด เขาเลือกเบอร์ทิวาขึ้นมาเพื่อโทรออกในทันที เสียงสัญญาณดังขึ้นเรื่องๆในจังหวะช้าสม่ำเสมอ มันเนิ่นนานจนสัญญาณถูกตัด รัตติกาลได้แต่ถอนใจกับความขี้เซาของคนที่เฝ้าคิดถึง แต่ก็ไม่ยอมแพ้ที่จะลองต่อสายอีกครั้ง แม้จะรอนานจนเกือบตัดใจ แต่พอได้ยินเสียงงัวเงียตอบรับเขาถึงกับยิ้มร่า

//อือ...//

“ทิวครับ”

//อืม...เดียวเหรอ//   

แค่เสียงเท่านั้น เป็นแค่เสียงแท้ๆ แต่เขากลับผ่อนคลายได้อย่างน่าประหลาด รัตติกาลเอื้อมมือออกไปปิดไฟ แสงจากโคมหายวับไปทำให้ทั่วทั้งห้องเข้าสู่ความมืดมิดอีกครั้ง ร่างหนาพลิกตัวนอนหงาย มือยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู ดวงตาจับจ้องไปยังเพดานที่ฉาบด้วยสีดำของยามค่ำคืน

“คิดถึง...”

//.........//

“อยากกอด”

//..........//

“นอนไม่หลับเลย”

//อาการหนักนะ//   เสียงโต้ตอบกลับมาในที่สุด แม้จะดูง่วงงุนแต่รัตติกาลก็ยังจับแววขบขันในน้ำเสียงได้

“นั่นสิ โรคนี้ร้ายแรงด้วยนะ ถ้าทิวไม่รีบกลับมาให้กอดเดียวต้องตายแน่ๆ”

//คิก เยอะไปแล้ว//

“...แค่คืนนี้คืนเดียวใช่มั้ย?”

//อืม//

“พรุ่งนี้กลับมาห้องของเรานะ”

...ของเรา...

จากที่เป็นห้องของเขามาเนิ่นนาน จนมีคนอีกคนเข้ามาร่วมใช้ชีวิตไปด้วยกัน คำว่า ‘ของเขา’ มันกลับดูแห้งแล้งจนไม่น่าฟัง แต่คำว่า ‘ของเรา’ กลับน่าฟังกว่าเป็นไหนๆ 

//อืม...จะมารับรึเปล่าล่ะ?//

“หึหึ ไปสิครับ จะรีบไปรับเลยเชียว จะพาไปกินข้าวให้อิ่ม แล้วก็กลับมาขย่มเตียงเล่นกันดีมั้ย”

//บ้ากาม!//

“แน่นอน ทิวอยากเนื้อตัวหอมน่าฟัดทำไมล่ะ”

//เดียว!//

รัตติกาลหัวเราะเสียงดังกับเสียงตวาดข้างใบหู ดูท่าคงจะตื่นเต็มตาแล้วเป็นแน่

“นอนคนเดียวรึเปล่าครับ”

//อืม พี่หนึ่งนอนอยู่อีกห้อง//

“งั้นเรามาเล่นอะไรกันหน่อยดีมั้ย”

//...เล่นบ้าบออะไรดึกขนาดนี้//

“เซ็กส์โฟน”

//เดียว!!//

“ไม่เอาเหรอ? ก็เข้าใจนะ ลูบเนื้อลูบตัวอุ่นๆมันเร้าใจกว่าเยอะ ใช่มั้ย?”   รัตติกาลหยอกกลับ ทำสุ้มเสียงเข้าอกเข้าใจ

//หมกมุ่น!//

“อืม จนโงหัวไม่ขึ้นเลยล่ะ อยากกอด อยากหอม อยากจูบ อยากบีบเนื้อนุ่มๆ อยากใส่เข้าไปใจจะขาด”

//เดียว ไอ้ลามก ทะลึ่ง ทำไมถึงได้เป็นคนอย่างนี้ห๊ะ!?//

“อ้าว ก็นึกว่าชอบเสียอีก เห็นใส่เข้าไปแต่ล่ะทีก็บีบรัดซะเดียวแทบขาดใจ ขนาดจะเอาออกยังดูดไว้ไม่ยอมให้ถอนออกไปเลยนะ”

//อะ อะ ไอ้บ้า!!!!//   

รัตติกาลหัวเราะเสียงดังกับคำสุดท้ายที่ราวกับอีกฝ่ายตะโกนใส่จนสุดเสียงแล้วตัดสายไปในทันที อยากจะเห็นหน้าทิวาเสียจริงๆ ป่านนี้คงหน้าแดงชนิดที่ว่าทั้งเขินทั้งโมโห ถ้าได้เห็นต่อหน้าล่ะก็เขาคงจะจับแก้มระเรื่อนั่นแล้วปล้ำจูบเสียให้สาใจ

ชายหนุ่มมองแสงไฟจากโทรศัพท์ รอยยิ้มน้อยๆกับใจที่โหยหาสั่งการให้นิ้วสัมผัสไปยังรายชื่อสุดท้ายที่โทรออกอีกครั้ง มือถือถูกแนบเข้าที่เดิมเพื่อรอฟังสัญญาณ และไม่นานปลายสายก็ตอบรับกลับด้วยน้ำเสียงที่ดูจะขัดเคืองอยู่ไม่น้อย

//อะไรอีกล่ะ//

ทั้งที่ไม่ต้องรับสายก็ได้ แต่ทิวาก็ยังรับ แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าไม่ได้โมโหกันจริง

“คิดถึง...จริงๆนะ”

//บอกไปแล้ว//

“นอนหลับฝันดีนะครับ...แล้วพรุ่งนี้...”

//.............//

“เรามาอึ๊บกันนะ”

//อะ! ไอ้บ้าเอ๊ย!!!!//

ตรู๊ด...ตรู๊ด...ตรู๊ด

รัตติกาลหัวเราะเต็มเสียงอีกครั้ง เขาวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม พยายามข่มตาให้หลับ แม้รอยยิ้มจะยังไม่จางหายไปก็ตาม


     

_____________________________________________________________ TBC. __________________

วันนี้เข้าเวรบ่าย เลยชิงมาลงตอนเช้าก่อน  ช้าไปมากมายขอภัยจริงๆ 

ลงฉลองชัยให้กับเนเธอแลนด์ที่ผ่านเข้ารอบ มันมว๊ากกกก ลุ้นตัวสั่น แต่ยิปปี้!!! รอลุ้นกันในรอบต่อไป

ขอบคุณที่ติดตามอ่าน และ ให้กำลังใจน้องทิวกันมากมาย และร่วมกันเกลียดน้องสองกันอย่างล้นหลาม โฮะ โฮะ 

รักคนอ่าน รักคนเม้น

Untill we meet agaiN

[Zelsy]

อาการหนักแล้วนะเนี่ย 555

[iforgive]

หื่นกามจริง ๆ หื่นขึ้นสมองละ นายเดียว
ชอบตอนนี้จริง ๆ ทั้งพี่ชาย ทั้งนายเดียว

[~มือวางอันดับ1~]

  เดียว

[liza sarin]

เดียวเป็นเอามาก

[dukdikdukdik]

คุณเดียวคะ อาการคุณหนักมากค่ะ 55555+

[uchikas]

คิดว่าหนึ่งจะเห็นจะๆซะแล้ว
ตอนนี้แสดงให้เห็นถึงความหื่นกามของพระเอก 55555
อยากให้หวานกันไปนานๆ
อย่าพึ่งดราม่าจะได้ไหม ?

[BlueCherries]

พี่หนึ่งถอยเถอะะะะ (ใครก็ได้หาคุ่ให้พี่หนึ่งทีๆๆๆ) แต่อีตาคุณเดียวนี่ชักมุ้งมิ้งผิดคอนเซปต์ตอนเปิดตัวสุดๆ 5555+

[kinjikung]

เดียวหมกหมุ่นมากเลยนะแก 555+ หวังว่าน้องสองจะไม่สร้างเรื่องให้สองคนต้องแยกกันนะ

[tempo_oil]

5555555 เดียวเป็นเอามากนะเนี้ย

[Tennyo_Y]

หื่นจนหยดสุดท้าย คุณเดียว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แต่เชื่อว่า เดียวเอาอยู่ 555

[malula]

คุณเดียวจะหวานอะไรขนาดนี้

[MK]

หนุ่มน้อยคลั่งรัก    

เดียวมันหื่นกามจริงๆ อาการหนักสุดๆ  แต่ชอบบบบบบบบอ่ะ

[question09]

 

ตอนหน้าต้องมี อึ๊บๆๆ แบบที่พี่เดียวบอกนะ อิอิ

[B52]

อาการหนััักแล้วเดียวหื่นเกิน พี่หนึ่งนี่รักและเป็นห่วงในฐานะพี่ชายจริงๆใช่ไหมเนี่ย อาการน่าสงสัย

[Ryoooo]

สงสารพี่หนึ่งน่ะ
แต่ต้องเข้าใจว่าทิวได้เจอคนที่รักมากแล้ว อยากให้พี่หนึ่งเป็นกำลังใจมากกว่าเครียดน่ะ
เอนมาทางทิวสักนิด แค่นี้เค้าก็ดีใจแหละ

[ammchun]

จากตอนแรกที่มันหน่วงๆ กลัวพี่หนึ่งรู้
จนมาตอนท้ายที่เดียวชวนเล่นเซ็กซ์โฟน
555555 แบบหื่นมากกกก

รอตอนต่อไปค่า

[stickyyrice]

นึกว่าจะมีเสียวผ่านสายซะละ
โถ พี่เดียว
อาการหนักมากกกก

น้องทิวละ
อาการหนักเหมือนพี่เดียวไหม

[NUTSANAN]

อิคุณเดียวหื่นมาก ป่านนี้ทิวนอนตาค้างละค่ะ55555

[carenaka]

หวานซะ

[loveyous]

สงสารคุณทิวา

[mukmaoY]

   เดียวฮาอ่ะ

[nuboaz]

โอ้ยยยยยย  นั่งยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วข่าาะ 555555
พี่เดียวของเราอาการหนักมาก   

ดีใจที่กลับมาลงต่อนะคะ >…<  คุ้มค่าการรอคอยจริมๆ 

[IIMisssoMII]

ลงท้ายซะ
มาอึ๊บกัน 55

[snowboxs]

เดียวทะลึ่งอ่ะ แต่เราชอบ
สงสารทิวจัง ต้องหลบๆซ่อนๆ

[double9JH]

 

[DeShiWa]

ชอบนะพระเอกนิสัยแบบนี้

แต่อย่าไปทำแบบนีกับใครละ

ทำได้แค่กับทิวา คนเดียวนะ

[kun]

5555555
เดียวหื่น อิอิ

[BAKA]

แอร๊ยยยยยยย

ช่วยทิวาเขิน 5555