หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ]

[mooping-7]

เดียวหื่นมว๊ากกกกกก

[NOoTuNE]

หื่นจริงพ่อคุณณณณ 

ก็หวังว่า สักวันนึง นอกจากเดียวแล้ว จะมีคนมองเห็นทิวเป็นคนสำคัญที่หนึ่ง บ้างไม่ใช่เห็นว่าเป็นคนที่ควรสำคัญแต่ไม่ยื่นมือมาจับไว้ ทุกคนต่างละเลยความรู้สึกของทิว

[A-J.seiya*]

แกกกกกกกกก
เขินจะแย่
คืออดหวาดเสียวแทนทิวไม่ได้
ถ้ารู้พี่จะทำไงอ่ะ ฮืออออ
รักกันคือดี คิดถึงกันก็เขินนนน
><

[mur@s@ki]

แรกคุยสายก็หวานดีหรอก แต่หลังๆนี่18+ล้วนนะเดียว

[่patsaporn]

ขุ่นพี่ชายระแคะระแคะระคาย งานหวงน้อง ห่วงน้องต้องมาค่ะ
นี่ถ้าพี่ชายมาขอนอนด้วยบ่อยๆ พระเอกจะขาดใจตายมั้ย
ชอบตอนโทรมาอ้อนอ่ะ ประเด็นคือทิวก็คุยแบบธรรมชาติมาก น่ารัก
ส่วนคนโทรมาอ่ะขี้หื่น แต่ก็น่ารักค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[me_toey]

กำลังน่ารัก อย่ามาม่าเลยนะ Pls.
สาธุ
 

[ppoi]

...คุณรัตติกาลเชิญรับยาช่องสองค่ะ...

อาการหนักนะครัช แหม่

แต่ไปหักหน้าคุณหนูสองซะงั้น ต้องเตรียมตัวระวังภัยไว้หน่อยก็ดีป่ะ 

[GintoniC]

สั้นจังเลย อิเดียวยังหื่นไม่หน่ำใจ 

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

ไม่ค่อยจะหื่นเลยนะเดียว 

[graffiopeia]

 :pighaun:น่ารักมาก~~~~~ รออัพนะคะ 

[tiktok]

รักเมียหลงเมียสุดๆ

[liza sarin]

 
รอๆๆๆๆๆๆ

[graffiopeia]

   อยากโดนมือถือหวานๆแบบนี้บ้าง 5555

[►MoNkEy-PrInCe◄]

ยอมเลยกับผู้ชายชื่อเดียว
อึ๊บบ่อยไม่กลัวเมียคุณสึกหรอบ้างเหรอครัช?
ทิวเอ้ย! พี่ชายนายชักสงสัยแล้วสิ
โคตรไม่ชอบนางสองมากๆนี่บอกเลย
ผู้หญิงอะไร ....ว่าแต่ว่านะหลังจากนี้จะดราม่าหรือเปล่า
ไม่อยากให้เป็นแบบงั้นเลออ ฮอลลล
ปล้ำลิง.รีบกลับมาต่อไวๆนะครัช นะเกียร์ นะเบรก

  

[L@DYMELLOW]

CHAPTER 16 ...การเดิมพัน...




เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น ชายหนุ่มที่กำลังพิงพนักเก้าอี้เพื่อพักสายตาจึงได้ลืมตาขึ้นดูแขกที่เปิดประตูเข้ามา รัตติกาลเด้งตัวขึ้นนั่งเรียบร้อยเมื่อหันไปมองผู้มาใหม่ ใบหน้าคมขำแย้มยิ้มกับสีหน้าบูดบึ้งของมารดา ดวงตาสวยหรี่มองราวกับกำลังพิพาทเขาอยู่ในใจ ร่างที่เริ่มมีเค้าความอวบเดินมานั่งลงยังเก้าอี้เบื้องหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่

“สวัสดีครับคุณนาย”   รัตติกาลยกมือไหว้ แสร้งหรี่ตาโต้ตอบจับผิด พาลให้คนมองส่งเสียงชิชะขัดใจ

“เมื่อวานแกไปทำธุระอะไรกันแน่ยะ”

คนเป็นลูกถอนใจยาว สมองประมวลคำถาม และสรุปได้จากการเป็นแม่ลูกมายาวนาน ถ้ามารดาเขาเจาะจงคำถามขนาดนี้คงไปรับรู้เรื่องอะไรมา และการหลบเลี่ยงตอบจะยิ่งไปเปิดระบบการสืบค้นของคุณนายท่านให้ทำงานหนักกว่าเดิม

“ใครบอกล่ะ?”   ถามเองก็ให้นึกอะไรออก รัตติกาลเหยียดยิ้ม   “คุณหนูสองของแม่ใช่มั้ย?”

“น้องโทรมาบอกแม่ว่าไปเจอเราที่โรงหนัง”

“แล้ว?”

“น้องน้อยใจใหญ่ แม่ที่โทรไปบอกว่าแกติดธุระก็เสียผู้ใหญ่หมด”

“แล้ว?”

“หนูสองว่าแกไปดูหนังกับใครไม่รู้ เห็นท่าทางสนิทสนมมีจับไม้จับมือกันด้วย”

“แล้ว?”

“เอ๊ะ! เจ้าเดียว นี่แกกวนโมโหฉันอยู่รึไง”

รัตติกาลพ่นลมหายใจแรงๆ ทิ้งแผ่นหลังกับพนักเก้าอี้อย่างอ่อนใจ อติกานต์กำลังคิดทำอะไรกันแน่ถึงได้ไปบอกแม่เขาอย่างนั้น กับใครไม่รู้งั้นเหรอ? ทิวาที่เป็นพี่ชายครึ่งสายเลือดเนี่ยนะ และที่ฟังมายังไม่เห็นจะมีช่วงไหนที่กล่าวว่าตัวผู้หญิงคนนั้นเข้ามาหาเรื่องทิวาของเขาก่อนด้วยซ้ำ

“แล้วแม่จะให้ผมพูดอะไร”

“อธิบายไงยะ แกเก่งเรื่องนี้ไม่ใช่รึไง”

“ก็ใช่...ผมไปดูหนัง กับคนที่สนิทสนมและมีการจับมือถือแขนอย่างที่ว่า”

ชายหนุ่มมองมารดาเบิกตาโต ริมฝีปากสีสวยยกอ้าจนเป็นรูปตัวโอ

“หนูสองว่าคนนั้นเป็นผู้ชายนะ!!”


หึ...เหมือนงานจะเข้า


“ก็ไม่ได้เถียง”

“เดียว!!”   รัตติกาลยิ้มสู้กับเสียงตวาดเรียกชื่อ หากมารดาเขายังพอระงับสติเอาไว้ได้ หญิงวัยเกือบปลายสูดหายใจเข้าลึกๆสองสามครั้งเพื่อระงับความตกใจ  “อธิบายด่วน”

เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าอติกานต์ต้องการอะไรกับการกระทำครั้งนี้ จะว่าโกรธเพราะโดนบอกปัดก็คงไม่ใช่ เพราะหลังจากที่เจอกันสองสามครั้ง รัตติกาลบอกได้เต็มปากเลยว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีความรักใคร่พิศวาสเขาแม้แต่น้อย แล้วนี่อะไร? ถึงกับยุ่งวุ่นวายเป็นตัวรายงานเรื่องราวของเขา ถ้าถึงขนาดรายงานในรูปแบบนี้ก็คงไม่พ้นรับรู้ได้แน่ว่าความสัมพันธ์ของเขากับทิวาไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา

อติกานต์... เขาชักจะไม่ชอบใจผู้หญิงคนนี้เสียแล้ว

“ว่าไงตาเดียว”

“นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วนะ แม่ไม่หิวเหรอครับ”   เขาแสร้งมองนาฬิกา

“อย่าเปลี่ยนเรื่อง”

“เรื่องอะไรครับ?”

“จะเล่นกับแม่แบบนี้งั้นสิ ก็ได้! ถ้าฉันไม่ได้คำตอบที่ต้องการ ฉันก็จะตามติดแกไปทุกที่ ย้ำว่าทุกที่จริงๆนะตาเดียว”

“แม่จะอยากรู้อะไรขนาดนั้น”

“แล้วแกจะบ่ายเบี่ยงทำไม ก็ตอบสิว่าแค่เพื่อน...”   มารดาหรี่ตามองเขาอีกครั้ง หากคราวนี้มันเป็นสายตาที่เขาไม่กล้าสบ   “นอกเสียจากว่าจะไม่ใช่”

รัตติกาลตีสีหน้าเรียบเฉย แม้ในใจจะใกล้ระเบิดเต็มทน ถ้าในหัวสมองเขามีฟันเฟืองเป็นตัวทำงานหลักมันคงหมุนเร็วหลายหมื่นรอบต่อนาที เสียงเครื่องจักรคงจะดังสนั่นหวั่นไหวเหมือนกับเสียงหัวใจเขาที่กำลังเต้นระทึกอยู่ตอนนี้

เขารักทิวา

รักอย่างหมดใจ

รักทั้งๆที่ใช้เวลาแค่ไม่นาน

แต่เขายังไม่ได้เตรียมพร้อมรับมือกับเหตุการณ์แบบนี้ เขายังไม่ได้คิดคำตอบสำหรับคำถามอะไรก็ตามที่มันเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่เป็น เพราะบอกตามตรงว่าตัวเขาเองก็ยังพูดไม่ได้เต็มปากว่าทิวากับเขาเป็นคนรักกัน ทิวาเพียงแค่ให้โอกาสกับเขา แต่เราก็ยังหลับนอนด้วยกัน มีความสุขด้วยกัน มันมากเกินกว่าที่จะเรียกว่าคู่ขา และเขาอยากจะเรียกด้วยคำว่าแฟน แต่ไม่รู้ว่าทิวาจะคิดเหมือนกันรึยัง

ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งสับสน แต่ถ้าเขาตอบมารดาไปว่าทุกสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมันเป็นกระกระทำระหว่างเพื่อน คุณนายท่านอาจจะยอมหลับหูหลับตาเชื่อ แต่นั่นหมายความว่าเขากำลังโกหกตัวเองอย่างร้ายกาจ เพราะไม่มีในเสี้ยวสมองส่วนไหนเลยที่ต้องการคำๆนั้นในความสัมพันธ์นี้ เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองเป็นได้แค่เพื่อน และอะไรที่เขาต้องการเขาต้องได้ เหมือนอย่างที่เขาต้องการทิวาแทบเป็นแทบตาย และตอนนี้เขาก็ได้มาแล้ว

รัตติกาลสูดลมหายใจเข้าปอด ควงตาคมกล้าหลับลงอย่างตัดสินใจก่อนจะลืมขึ้นอีกครั้งเพื่อสบสายตากับผู้ให้กำเนิด 

“ว่าไงตาเดียว”

“ผมเองก็มีเรื่องอยากจะถามแม่”   เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเนิบนาบ   “ผมไม่เคยคิดเรื่องแต่งงาน...จากนี้ไปก็จะไม่แต่ง”

“ฉันถามแกก่อนนะเจ้าเดียว เปลี่ยนประเด็นทำไม”

“มันไม่ใช่การเปลี่ยนประเด็น มันเป็นเรื่องเดียวกันต่างหาก เพราะคำตอบจากแม่จะนำไปสู่คำตอบของผม”

“เล่นลิ้นเหลือเกินนะ เอาซิ! พูดต่อไป”

“ถ้าผมไม่แต่งงาน ไม่มีหลานให้แม่ มันจะเป็นปัญหากับแม่มากแค่ไหน?”

“ฉันอยากเลี้ยงหลาน อยากเลี้ยงเด็กเยอะๆ นั่นหมายความว่าความต้องการของแกก่อปัญหากับฉันมากพอควร”

“มากพอที่แม่จะเกลียดผมเลยรึเปล่า?”

“...แน่นอนว่าไม่!”

ไม่มีความลังเลในน้ำเสียงหรือแม้กระทั่งการชั่งใจคิด เป็นคำตอบที่ออกมาได้ในทันที นั่นทำให้รัตติกาลต้องแย้มยิ้มออกมา

“แต่นั่นขึ้นอยู่กับว่าใจความสำคัญที่แกต้องการจะบอกฉันคืออะไร”

รอยยิ้มหุบสนิทราวกับมีใครปิดสวิตช์ รัตติกาลจำไม่ได้ว่าเขาสูดหายใจลึกๆไปกี่ครั้งแล้ว แต่เขาก็ทำมันอีกรอบก่อนจะพ่นลมออกมายาวเหยียด

“ผมจะไม่แต่งงานกับใครก็ตามที่แม่คัดสรรมาให้ ต่อให้สวยเป็นนางฟ้า หรือให้ดีเป็นแม่พระก็เถอะ”

“แม่ก็ไม่เคยบังคับให้แกต้องเลือก ที่แม่ควานหาผู้หญิงมาให้แกดูตัวนั่นก็เพราะว่าแกเฉยเมยเรื่องนี้เกินไป ถ้าแกมีคนที่สนใจฉันก็ไม่คิดคัดค้าน”

“จริงเหรอครับ”

“แน่นอน จะจนหรือไม่สวย ต่อให้พิการตาบอด ถ้าแกรักเขาฉันก็ไม่คิดห้าม”

“นั่นรวมถึงผู้ชายด้วยรึเปล่า?”

“... แก...หมายความว่ายังไง...”

แววตาของมารดาที่เห็นตอนนี้ มันสับสนปนเปจนเขาแทบจะแยกไม่ออก ความตกใจ สับสน และความผิดหวัง ความเสียใจ แม่เขาเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมากๆ และเข้าใจมากพอที่จะรู้ว่าเขาต้องการสื่ออะไร แต่แม่แค่พยายามปัดมันทิ้งไป ด้วยการแสร้งว่าไม่เข้าใจ ความเงียบมันถึงได้เข้าปกคลุมเราทั้งสองคน เขาไม่ชอบเรื่องยืดเยื้อ ยิ่งการโกหกตัวเองด้วยแล้วมันแย่ที่สุด และการเห็นแม่ต้องเสียใจเขาคงกลายเป็นไอ้ลูกทรพี


แต่...


ถ้าแม่รักเขามากพอ แม่จะรับเขาได้


มันก็แค่ต้องเสี่ยง เหมือนหลายๆครั้งที่เขาชอบทำ


“คำตอบที่แม่ต้องการ...ผู้ชายคนนั้น”


รัตติกาลเทเงินเดิมพันหมดหน้าตัก จะได้หรือจะหมดตัว...


“คือคนที่ผมรัก”


...

...

...

รัตติกาลเลี้ยวรถเข้ามายังลานจอดรถด้านหลัง ที่เดิมที่เขามาทำหน้าที่รับส่งคนที่รักแทบทุกวัน มันไม่เคยน่าเบื่อหรืน่ารำคาญเลยสักนิด เขากลับชอบเสียอีกที่ได้อยู่ในพื้นที่แคบๆที่มีเพียงเราสองคน แอบมองทิวาหลับ หรือเหม่อมองนั่นนี่ บางครั้งก็หันมามองเขาด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ต้องยิ้มตามทุกครั้งไป บางครั้งริมฝีปากบางก็จะร้องเพลงเบาๆคลอกับคนตรีที่เปิด

การไม่ได้เห็นหน้าทิวามันแย่จนตัวเองก็คาดไม่ถึง มันอาจจะเป็นแค่ช่วงแรกที่ยังคงมัวเมาลุ่มหลง แต่นั่นก็มากพอแล้วกับคนที่ไม่เคยลิ้มรสชาติแบบนี้ ทิวาคงคล้ายกับยาเสพย์ติด ยิ่งใช้ยิ่งเลิกยาก ยิ่งอยู่ด้วยกันมากเท่าไหร่ยิ่งขาดไม่ได้มากเท่านั้น

รัตติกาลแค่นยิ้มกับตัวเอง

ตอนนี้เขาไม่เหลือเงินเดิมพันอะไรอีกแล้ว ครึ่งหนึ่งเขาใช้ไปกับทิวา ส่วนอีกครึ่งเขาทุ่มไปกับมารดา ที่พอเขาทิ้งไพ่ใบสุดท้ายลงไป ทุกอย่างกลับเงียบสนิท แม่ยังไม่ยอมเปิดไพ่ในมือให้เขาเห็น ท่านเพียงแค่มองเขา มองและมอง แล้วเวลาก็เริ่มเดินอีกครั้งเมื่อท่านเดินออกจากห้องไปเงียบๆ

แต่มันก็มากพอแล้วที่ทำให้รู้ว่าแม่กำลังเสียใจเพราะเขา

เสียงประตูรถเปิดออก พร้อมกับร่างโปร่งที่เคลื่อนกายเข้ามาทดแทนพื้นที่ว่างด้านข้าง ทิวาปิดประตูรถ จัดแจงให้ตัวเองนั่งอย่างสบายถึงจะได้หันมามองเขา ใบหน้าสวยที่ทำเอาหลงเสน่ห์ตั้งแต่แรกเห็น ดวงตาเหยี่ยวที่คล้ายจะคมกริบหากอ่อนโยนด้วยแผงขนตาเป็นแพโค้งยาว ริมฝีปากเคลื่อนไหว คลี่ยิ้มน้อยๆแตะแต้มใบหน้าให้น่ามองกว่าเดิม

และก็เป็นเหมือนทุกครั้ง ดังโดนมนต์คาถาเสกใส่

รัตติกาลยิ้มรับ ด้วยหัวใจแช่มชื่น เขาเอื้อมมือออกไป รั้งแผ่นหลังทิวากระชากเข้าหาตัว เขารวบร่างโปร่งไว้แน่นท่ามกลางอาการขัดขืน

“เดี๋ยวใครมาเห็น!”

เขารู้ แต่ไม่สน... สิ่งที่เขาสนและต้องการตอนนี้คือฝังจมูกลงกับแก้มเนียมนุ่ม ซอกคอหอมกรุ่น กับอ้อมกอดอุ่นๆ

“เดียว!!”

“คิดถึง....”

และก่อนที่ริมฝีปากช่างต่อว่าจะทันได้พูดอะไร รอยจูบหนักแน่นก็แนบประทับลงด้วยกัน ไม่ได้ลึกซึ้งแต่ก็ชื่นฉ่ำใจ

“อืม...ผมอยู่นี่แล้วไง”


...

...

...



“อ๊ะ...”

ร่างโปร่งสะดุ้งสุดแรงยามถูกพลิกกายทั้งที่ท่อนเนื้อร้อนยังคงฝังลึกอยู่ในร่าง แผ่นหลังเนียนแนบชิดอกกว้างทีเจ้าของกำลังกอดรัดฝังจมูกซุกไซ้ซอกคอหอมชื้นเหงื่อราวกับคนละโมบ ท่อนแขนแข็งแรงยกเรียวขาวขาวพาดไว้ รั้งสูงจนสามารถสอดแก่นกายเข้าช่องทางได้ลึกกว่าเดิม ทิวาได้แต่จิกมือลงกับผ้าปูสีเข้ม บิดหน้าลงกับหมอนนุ่มยามที่คนข้างหลังโถมแรงเข้าใส่อีกครั้ง ยอดอกแข็งตึงถูกบดบี้ด้วยปลายนิ้วอุ่นซ้ำไปซ้ำมา

“อา...ที่รัก...”

เสียงทุ้มต่ำครางกระซิบชิดริมหู ยิ่งเพิ่มอารมณ์ร้อนให้คุโชน ทิวาครางเครือกับริมฝีปากชุ่มร้อนที่เลาะเล็มด้านหลัง อ้อยอิ่งอยู่ตรงท้ายทอย แนวกรามไปจนข้างแก้มนุ่ม และเป็นเขาที่เป็นฝ่ายผินหน้าหันไปโหยหากลีบปากนั้นก่อน ยามสัมผัสนุ่มแนบเนาราวกลับกลายเป็นเพิ่มเพลิงร้อนให้ร่างกายลุกไหม้ ลิ้นนุ่มชำแรกรัดพัน โหมกระพือออยู่ภายใน ไม่ต่างจากส่วนล่างที่บดเบียดเร่งเร้าจนเกิดเป็นเสียงระรัวให้สะท้านไปทั้งกาย

ทิวาจำไม่ได้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่ แต่ที่รู้คือรัตติกาลคงพยายามเก็บแต้มย้อนหลังกับช่วงเวลาที่ไม่ได้แตะต้องกันอย่างลึกซึ้ง สำหรับเขาแล้วการที่นอนกอดกันแล้วหลับไปมันก็เพียงพอแล้ว เขาไม่เคยเป็นฝ่ายโหยหาหรือต้องการร่างกายของรัตติกาลก่อน หากเป็นอีกฝ่ายที่คอยแต่จะปลุกปั่นอารมณ์เขาให้กระเจิดกระเจิงจนยากจะควบคุม รัตติกาลรู้ทุกจุดในร่างกายของเขา ว่าจับตรงไหนเขาจะครางได้มากที่สุด หรือกระตุ้นอย่างไรให้เขาแตะปลายทาง

“เดียว...เดียว...”

มันเป็นเสียงที่อ่อนหวานเกินกว่าจะกล้าเรียกในยามปกติ แต่ทิวาควบคุมเสียงตัวเองไม่ได้ในตอนนี้ เสียงที่ราวกับคนละเมอพร่ำเพ้อ เขาได้แต่โทษว่ามันเป็นเพราะอารมณ์วาบหวามพัดพาไป ไม่ใช่ตัวเขาเลยที่จะเรียกใครด้วยความถวิลหาอย่างนั้น 

“อา...ทิว...”

ลำคอระหงเอียงรับริมฝีปากเร่าร้อนอย่างเต็มใจ ปิดกายให้อีกฝ่ายตักตวงความหอมได้อย่างเต็มที่ ฝ่ามือเนียนลูบไล้ใบหน้าคมคาย เลาะเลยไปยังกลุ่มผมสีเข้มแสนนุ่ม ริมฝีปากบางจูบซับเสี้ยวหน้าชื้นเหงื่อก่อนที่ริมฝีปากจะสอดรับกันและกันอีกครั้ง

“ผมรักคุณ”

เสียงกระซิบที่แนบเนากับกลีบปากนุ่ม แผ่วเบา หากก้องกังวานอยู่ในอก เบาโหวงคล้ายกับตัวจะล่องลอยไปไกล มันเป็นคำที่เขาได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่ว่าจะได้ฟังอีกสักกี่ครั้ง ทิวาก็ยังรู้สึกว่าริมฝีปากยังคงคลี่ยิ้มรับอยู่ร่ำไป

“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า...”

สองมือนุ่มเลื่อนลงสู่แกนกายร้อนผ่าวที่หยาดน้ำใสหลั่งริน เขาพยายามชักพาให้ตัวเองหลุดพ้นจากห้วงทรมานแสนหวาน มันคงใกล้เต็มที ถ้าสะพานแขวนที่ทอดยาวไม่ถูกตัดขาดเสียก่อน

ทิวาหันไปมองหน้าคนข้างๆอย่างขุ่นเคือง เมื่อเอ็นร้อนที่คอยจ้วงแทงจุดกระสันถูกถอดถอนออกไปอย่างรวดเร็วจนเกิดเสียงระคายหูที่พาลเอาหน้าร้อนวูบวาบ คล้ายกับว่าก่อนหน้านั้นมันถูกดูดดึงเอาไว้เต็มแรง

คิ้วเรียวขมวดมุ่น หันหน้าสบสายตาคนใจร้ายที่กำลังยักยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกล ร่างโปร่งค่อยๆยันกายขึ้นพลางมองร่างหนาเคลื่อนร่างไปนั่งพิงหัวเตียง มือใหญ่ยกขึ้นกระดิกนิ้วเรียกเขาเข้าไปอย่างท้าทาย ทิวากัดริมฝีปากแน่น ตอนนี้เขาไม่ต่างจากคนที่ถูกผลักตกจากยอดผา เขาใกล้จะถึงปลายทางอยู่แล้ว แต่กลับถูกคนเจ้าเล่ห์ตัดโอกาส ร่างกายเขายังคงรุ่มร้อน แก่นกลางยังคงปวดหนึบแทบจะปริแตก

“มาทางนี้เถอะน่า”

อยากจะก่นด่าคนตบตักตัวเองอย่างสบายอารมณ์ แต่ก็ทำได้แค่ฮีดฮัดอยู่ในใจ

“ไม่เอา”   ทิวารู้อยู่หรอกว่ารัตติกาลต้องการอะไร ก็ท่าทางแสดงออกว่าต้องการเสียขนาดนั้น แต่เรื่องอะไรจะยอมให้สมใจง่ายๆ   “ถ้าอยากต่อก็มา แต่ถ้าไม่ผมจะไปอาบน้ำแล้วนะ”   พยายามส่งเสียงช้าๆเนิบนาบเพื่อให้เสียงที่เปล่งออกมาดูปกติที่สุด ทั้งๆที่มันขัดแย้งอย่างมากมายกับร่างกายที่ยังคงร่ำร้องทรมาน แต่นั่นยังไม่ร้ายเท่ากับเขารับรู้ได้ว่าช่องทางชุ่มแฉะขมิบรัดถี่คล้ายกับว่ามันยังต้องการสิ่งเติมเต็ม

“ที่รักครับ...เดียวจะทนไม่ไหวแล้วนะ”

คนตัวบางหน้าร้อนวูบวาบกับเสียงกระเส่าน่าฟัง สายตาเอาแต่จับจ้องเรือนร่างที่ราวกับรูปปั้นชั้นดี มือหนาลูบแก่นกายตัวเองไปมาอย่างยั่วเย้า มันทำให้ทิวาแทบจะหน้าไหม้เป็นจุล เขาไม่ควรจะมอง ควรจะหันหน้าหนี แต่เขาเอาแต่จับจ้องภาพตรงหน้าคล้ายกับว่ามันไม่อาจพลาดได้แม้สักวินาทีเดียว

“...ทิว...”

เสียงเรียกอ่อนระโรยสั้นๆ ที่คล้ายกับมนต์สะกดเรียกหาเขาให้เคลื่อนกายเข้าไป เรียวขายังสั่นระริก และทุกการเคลื่อนไหวยังนำพาให้หยาดน้ำคาวมากมายไหลย้อนออกมา รัตติกาลดูจะพออกพอใจที่เขายอมว่าง่าย มือหนาประครองร่างเขาให้คร่อมทับก่อนจะฝังจมูกกับซอกคอเป็นรางวัลชมเชย

“คนดี...”   รัตติกาลดูดเม้มลาดไหล่เต็มแรง เสียงลมหายใจถี่รัวผสานกันอย่างน่ากลัว   “เอามันเข้าไปสิครับ”

“อ๊า!...อื๊ม...อา...”   เสียงครางรับริมฝีปากชุ่มชื่นที่กำลังดูดดึงยอดอกสีอ่อน ปลายลิ้นตวัดถี่รัวจนร่างทั้งร่างแอ่นโค้งสะท้าน ทิวาบรรจงลูบแท่งร้อนด้านหลังที่คอยจะขยับขึ้นลงถูไถก้อนเนื้อนุ่มให้จดจ่อเข้ายังช่องทางที่ยิ่งกว่าจะยินดีให้มันผลุบหายไป

“เร็วสิครับ”

สิ้นเสียงเร่งเร้า กายบางจึงปลดปล่อยน้ำหนักกลืนกินเอ็นเนื้อร้อนผ่าวเข้าไปทีละนิด ทีละนิด... ร่างสองร่างแนบสนิทท่ามกลางเสียงครวญครางสุขสมระหว่างกัน หัวสมองว่างเปล่า มีเพียงความร้อนตรงหน้าที่ชักพาสัญชาตญาณให้ขับเคลื่อน สะโพกบางโยกคลึงเนิบนาบ บดบี้ขยี้วน ยิ่งร่างภายใต้แสดงสีหน้าสุขสมเท่าไหร่ยิ่งเหมือนเชื้อเพลิงโหมให้เขากระทำการต่อไป รัตติกาลเอาแต่ร่ำร้องเรียกชื่อเขาราวกับคนละเมอเพ้อพก ฝ่ามือหนาลูบไล้ร่างกายไปทุกสัดส่วน กอดรัดแน่นหนั่นยามอดรนทนไม่ไหวกระทั้งกระแทกกายสวนขึ้นมา

“เดียว...”   ทิวากอบกุมใบหน้าคมที่ฉ่ำปรือด้วยพิษสวาท ดวงตาคมกล้าหรี่พริ้มยามเขาเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ ประทับริมฝีปากอิ่มกับกลีบปากที่เผยอรับ


เขาลืมหมดสิ้นเรื่องเพศ


ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นชาย... และไม่ได้เป็นดั่งหญิงสาว


เขาเป็นเพียงแค่ทิวา...


คนที่กำลังจูบ กำลังกอดรัด กำลังเร่าร้อนลุกไหม้


...เพราะใครคนหนึ่ง...ที่รักกัน...




_____________________________________________________________ TBC. __________________

รักคนอ่าน รักคนเม้น

Untill we meet agaiN

   

[ppoi]

 


ลุ้นคุณแม่มากอ่ะ 

[iforgive]

สั้นอ่ะ อ่านแป๊บ ๆ จบตอนแล้วเหรออออ อยากอ่านต่อจุง

[ammchun]

หน่วงๆตอนแรก สงสารเดียว ไม่รู้คุณแม่จะเป็นยังไงบ้าง

ส่วนครึ่งหลังนี่มัน    

[malula]

คุณแม่ต้องทำใจแล้วนะว่าไม่มีหลานให้อุ้มแน่ ๆ

[MK]

คุณแม่จะว่าไงนะ  ฮรื้อออออออออ      

คุยกับคุณแม่เครียดๆ แต่ไหงมาเจอทิวาแป๊บๆ อารมณ์หวานซึ้งจบด้วยหื่นเลย 

[Zalzah_iP]

หน่วง ;_____;

[Ryoooo]

พาร์ทคุณนายแม่ ก็ไม่สู้พาร์ทลูกสะใภ้ อ๊ากกก เลิอดท่วม

อยากใหเข้าใจเดียวกับทิวน่าา ถ้ามีคุณนายแม่ยอมรับละก็ ที่เหลือไม่น่ากลัวเท่าไหร่แล้ววว

ปล.ขอครึ่งหลึ่งอีกสักตอนได้มั้ยยยยยย เค้าชอบบบ

[carenaka]

น้อยไปนิดแต่จะรอตอนใหม่

[quiicheh.]

คุณแม่รักเดียวขนาดนี้ คงไม่ว่าเดียวหรอกมั้ง
เรื่องครอบครัวนี่พูดยากจัง

แต่หลังๆนี่อะรายยยยย
แอบคิดว่าเดียวมันคิดมากจริงหรอวะ5555555

[B52]

หวังว่าคุณแม่จะรักลูกมากพอจะยอมรับในสิ่งที่ลูกเลือกนะ

[kissme]

สุดยอด
เพียงแค่ใจเรารักกัน

[A-J.seiya*]

รักคนเขียนเหมือนกันค่ะ
แม่เดียวคงช็อกอ่ะ
ฮืออออออ
แต่ว่าดีใจที่เดียวตัดสินใจบอกแม่ไป
คือถ้ารัก วันนึงก็ต้องพูดป้ะ
ดีแล้ว
ขอให้ทุกอย่าง มันค่อยๆดีขึ้นนะ

[NUTSANAN]

แอบสงสารแม่อยุ่นะ คงหวังไว้มากอ้ะ แต่สงสัยเดียวเกบกดมากไปหน่อย มาถึงนี่ใส่ไม่ยั้ง5555

[Zelsy]

แม่รักเดียว แม่ไม่ว่า แต่กลัวว่าจะมาลงกับทิวาอะดิ

[NOoTuNE]

อ่านเพลินจริงๆ


หวังว่า ความรักที่มี จะไม่ทำให้ ความรักของคุณแม่ที่มีต่อลูกเปลี่ยนไป