CHAPTER 18 ...ตื่นจากฝัน...ประตูปิดลงอย่างเชื่องช้าตาม เสียงหัวใจในอกดังชัดเจน และราวกับว่ามันจะหยุดไปพร้อมกับบานประตูที่เข้าสลักตามเดิม
รัตติกาลได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ในหัวสมองกำลังทำงานอย่างหนักหน่วง ถึงเขาตัดสินใจเอ่ยปากบอกมารดาไปเมื่อวาน ใช่! มันเป็นสิ่งที่เขาได้ตัดสินใจไปแล้ว และไม่คิดกลับไปแก้ไขแม้จะมีโอกาสอีกครั้ง รัตติกาลถอนหายใจอย่างหนักหน่วงก่อนจะหมุนตัวกลับเพื่อไปหยิบเสื้อในตู้เสื้อผ้ามาสวมให้เรียบร้อย ลมหายใจถูกพ่นออกมาอีกครั้ง มันไม่ใช่ความกลัว ไม่ใช่ความละอาย เขาแค่กังวล หลังจากเมื่อวานที่คุณนายเดินออกไปเงียบๆ มันทำให้เขาคิดว่าน่าจะใช้เวลาสักระยะเพื่อทำใจ ไม่ว่าผลจะออกมาในรูปแบบไหน แต่มันกลับผิดคาดตรงที่แค่ชั่วคืน แม่เขากลับบุกเข้ามาถึงหน้าห้องนอนทั้งๆที่ไม่เคยแม้แต่จะมาโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า
โชคดียังพอตกหล่นถึงเขาบ้างตรงที่ทิวาช่างขี้เซา ยังนอนหลับสบายอยู่กับกองผ้าห่มผืนหนา และเขาภาวนาให้ทิวานอนหลับแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆจนสิ้นสุดการพูดคุย เพราะรู้อยู่เต็มอก...เขาคงถูกทิ้งทันที เพราะทิวากลัวจะทำให้ชื่อเสียงของครอบครัวแปดเปื้อนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
ร่างสูงพาตัวเองออกจากห้องนอน เดินไปยังส่วนลิฟวิ่ง รูมด้วยความไม่สบายใจ การต้องมีปากเสียงกับแม่เป็นอะไรที่เขาไม่อยากทำมากที่สุดในชีวิต เพราะรู้ว่าได้รับความรักมากมาย เพราะรู้ว่าถูกรักมากแค่ไหน เขาถึงไม่เคยขัดใจแม่ได้เลย แม้จะไม่ชอบใจหรือรำคาญมากแค่ไหน เขาก็ยังยอมทำมัน
แต่กับเรื่องนี้...
แค่กับทิวาเท่านั้น
“นั่งลงสิ”
รัตติกาลย่อตัวลงนั่งเคียงข้างเจ้าของเสียงราบเรียบ คุณนายของเขานั่งหลังตรงในท่วงท่าที่เป็นทางการเกินกว่าการพูดคุยกับลูกชายตัวเอง มันทำให้เขาอดจะเว้นระยะห่างไม่ได้ กลายเป็นว่าสองแม่ลูกต่างนั่งอยู่คนละมุมของโซฟาขนาดสามคน ความเงียบเกิดขึ้น เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เพราะสิ่งที่ต้องการจะพูดก็ได้พูดอกไปแล้วเมื่อวาน ตอนนี้เขาคงเป็นได้แค่ผู้ต้องหาที่กำลังรอฟังคำตัดสินของศาลในคดีที่ก่อ เขาอาจจะถูกปล่อยตัวเป็นอิสระแล้วชดใช้ความผิดโดยการทำสาธารณะประโยชน์ หรือไม่ก็...ติดคุกไปตลอดชีวิต
“ถึงขั้นอยู่ด้วยกันเลยเหรอ”
น้ำเสียงโทนเดิมเอ่ยคำถามแรก รัตติกาลหันหน้าไปมองมารดา หากอีกฝ่ายกลับเบือนหน้าหนีไปอีกทางไม่ยอมสบตากันเช่นเคย
“ผมอยากให้เขามาอยู่ด้วยกัน”
“คนนั้น...ชื่ออะไร ลูกเต้าเหล่าใคร”
“ชื่อทิวาครับ” เรื่องชื่อเขาตอบได้ไม่ยาก แต่เรื่องเป็นลูกใครนี่สิ มันทำให้เขาอึกอักจนพูดออกไปยากเย็น “เป็นพี่ชายคุณสองครับ”
“อะไรนะ!” เสียงสูงอย่างคนตกใจทำให้เขาสะดุ้ง คุณนายหันมามองหน้าเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ คิ้วเรียวสวยที่ถูกตกแต่งอย่างดีขมวดมุ่นรอฟังการอธิบายเพิ่มเติม
“ทิวเป็นน้องชายคุณหนึ่งครับ พ่อเดียวกัน แต่คนละแม่”
“อ้อ ที่หนูสองว่าเป็นลูกเมียน้อย”
รัตติกาลสูบลมหายใจเข้าเพื่ออดกลั้นไม่ให้แย้งมารดา มันเป็นคำที่เขายังไม่อยากได้ยิน แล้วกับทิวาที่ต้องถูกกรอกหูด้วยคำนี้มาตลอดจะรู้สึกแย่ขนาดไหน แม้ว่าแม่เขาจะไม่ได้ส่งสำเนียงดูถูกอย่างที่เขาเคยได้ยินจากปากอติกานต์ แต่เขาก็ไม่อยากให้แม่มีอคติกับทิวาด้วยเรื่องแค่นั้น
“เขาไม่รู้รึไงว่าฉันหวังจับคู่แกกับน้องสาวเขา เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยแกถึงได้ปฎิเสธหนูสอง”
“ทิวรู้เรื่องเพราะผมเป็นคนบอก และใช่ครับ ผมปฎิเสธหนูสองของแม่เพราะทิว”
“ผู้ชายนะเดียว คนนี้เป็นผู้ชาย ไม่มีใครยอมรับเรื่องแบบนี้ได้หรอกนะ”
“ผมรู้ครับ แต่ผมไม่สนใจ ผมรักผู้ชายคนนี้ และไม่คิดเปลี่ยนใจด้วย”
“เดียว!! แกจะทำให้แม่อกแตกตายใช่มั้ย!?”
รัตติกาลนิ่งสงบ ในขณะที่อีกฝ่ายอดรนทนไม่ได้ดีดตัวลุกขึ้นยืน ก้าวเท้ามาเผชิญหน้ากับลูกชาย สีหน้าที่สอดประสานกับคำพูดมันทำให้ยากเกินกว่าผู้เป็นลูกจะเงยหน้าขึ้นสบตา กระแสเสียงสั่นระริกบ่งบอกอารมณ์ได้เป็นอย่างดี
“เลิกเถอะนะเดียว อย่าทำกับแม่แบบนี้”
ถ้ามันทำได้ง่ายๆ เขาคงไม่เลือกที่จะทำลายความหวังแม่อย่างนี้หรอก
“ผู้หญิงที่ไหนก็ได้นะเดียว แม่จะไม่ขัดสักคำ แม่ขอแค่นี้...ขอแค่ให้เป็นผู้หญิง”
“ต่อให้เป็นผู้หญิงที่ผมไม่ได้รักงั้นเหรอครับ”
“แล้วจะให้แม่ทำยังไง ...ให้แม่ทำยังไง”
เสียงสั่นเครือยามกระทบโสต ยิ่งกว่าบีบหัวใจคนฟัง รัตติกาลอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง หยาดน้ำใสๆรินไหลผ่านสองมือที่ปิดกุมใบหน้า ริมฝีปากเคลือบสีสวยเม้มแน่นสั่นระริก เขาไม่อยากเห็นเลยจริงๆ ไม่อยากเห็นแม่ต้องเสียน้ำตา รัตติกาลยืนขึ้นเต็มความสูง สองมือยื่นออกโอบล้อมร่างของมารดาที่เล็กกว่าอย่างเห็นได้ชัด เคยคิดว่าจะรับมือได้ เคยแอบหวังว่าแม่จะไม่เสียใจมากมายนัก แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คาดการณ์ เขาทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นน้ำตาของคนที่ฟูมฟักเขามาตั้งแต่อยู่ในท้อง
“เดียวขอโทษนะแม่...”
“เลิกได้มั้ยเดียว นะ แม่ขอนะ”
รัตติกาลหลับตาแน่นกับเสียงสะอื้นเบาๆที่ได้ยิน เขาเสียใจไม่ต่างกัน แต่เขาก็แสร้งทำเป็นรับปากแม่ไม่ได้เหมือนกัน
“แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวนะแม่ แล้วเดียวจะฟังแม่ทุกอย่าง”
“ไม่ ไม่ แม่ไม่ยอม” เสียงคัดค้านเปล่งออกมาในทันที ร่างอวบของหญิงวัยค่อนปลายดิ้นสุดแรงในอ้อมแขนของลูกชาย ส่งสองมือผลักอกลูกเต็มแรงจนร่างกายเป็นอิสระ “ไม่ว่าแกจะขอร้องอ้อนวอนยังไง ฉันก็ไม่ยอมรับเรื่องนี้เด็ดขาด”
“แม่...”
“ถ้าฉันให้แกเลือกล่ะเดียว ระหว่างฉันที่เป็นแม่แก กับผู้ชายคนนั้น”
ดวงตาคมเบิกกว้างกับข้อเสนอที่แทบไม่มีทางออกสำหรับเขา ทำไมมันยากเย็นขนาดนี้นะ ทำไมอุปสรรคที่เขาเจอมันถึงได้สูงใหญ่ปานยอดเขาขนาดนี้ จะให้เขาเลือกทางไหนดีล่ะ ถ้าเลือกแม่ เขาก็จะต้องเสียทิวาอย่างนั้นเหรอ แค่ไม่ได้นอนกกกอดสักคืนเขายังกระวนกระวายจนหลับไม่ลง เลือกทางนี้ไม่พ้นคงตายทั้งเป็น แต่ถ้าเลือกทิวา เขาก็คงหนีไม่พ้นคำว่าอกตัญญู ซึ่งเขาจะไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด เขาจะมีความสุขอยู่กับทิวาอย่างหน้าชื่นตาบานได้ยังไงถ้าต้องตัดแม่ออกไปจากชีวิต
“ผมเลือกไม่ได้ แม่อย่าทำอย่างนี้กับผม”
“ฉันจะทำ ถ้าแกเลือกผู้ชายคนนั้น แกก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีกต่อไป เชิญลาออกจากบริษัท ออกจากตระกูล ไปเสวยสุขกันให้พอ”
น้ำเสียงเฉียบขาดอย่างไร้ซึ่งการประนีประนอมเปล่งก้องไปทั่วบริเวณ เหมือนกับแส้ที่หวดเข้าใส่ไม่ยั้ง
“สามวันนะเดียว ฉันให้เวลาแกสามวัน ถ้าแกไม่เลิกกับผู้ชายคนนั้น ก็ไสหัวออกไปจากชีวิตฉันซะ”
รัตติกาลยืนนิ่งค้าง มองดูร่างของมารดาค่อยๆเคลื่อนเดินออกไปจากบริเวณ และไม่นานเสียงประตูที่ถูกปิดก็ดังขึ้นให้ได้ยิน คล้ายกับเสียงค้อนเคาะฐานบนบัลลังก์ศาล ร่างสูงที่ยืนนิ่งไม่ไหวเอนพลันทรุดกายลงกับเบาะนุ่ม สองมือขยุ้มขยี้เส้นผมอย่างอับจนหนทาง ถ้าร้องไห้ได้เขาคงจะทำไปแล้ว แต่ทุกอย่างมันรวดเร็วและตื้อตันเกินกว่าจะหลั่งน้ำตาเพื่อเรียกคะแนนสงสาร แต่แม่ก็เหมือนเขา เราทั้งคู่นิสัยเหมือนกัน ถ้าเรื่องไหนที่ตัดสินใจไปแล้ว ไม่ว่ายังไงก็จะไม่เปลี่ยนใจ ต่อให้เขาร้องไห้แค่ไหนแม่ก็คงจะยังเลือกทางนี้ให้เขาอยู่ดี
หนทางข้างหน้าเขามันมืดมิดเกินกว่าจะเห็นเส้นทางใด
ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าแล้วพ่นออกเต็มแรงก่นจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง สองเท้าค่อยๆย่างก้าวออกไปยังประตูที่ปิดสนิท อากาศเย็นฉ่ำปะทะผิวเนื้อทันทีที่บานไม้เคลือบสีถูกเปิดออก ร่างของใครอีกคนที่ยังคงมุ่งมั่นกับการนอนทำให้เขาแย้มยิ้มออกมาได้ อย่างน้อยๆ ทิวาก็ยังไม่ได้รับรู้อะไร ไม่อย่างนั้นแม่คงจะยิ่งกว่าสมใจถ้าเห็นเขาถูกทิ้งในทันที
ร่างสูงค่อยๆนั่งลงบนเตียง ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมนุ่มมือที่ปรกหน้าออกไปให้พ้นจากใบหน้าสวย เพราะใบหน้านี้แท้ๆที่เป็นจุดเริ่มต้นทุกอย่าง เพราะร่างกายนี้ ทุกอย่างที่เป็นคนคนนี้ทำให้เขาหลงใหลถึงขนาดทำเรื่องเลวๆเพื่อให้ได้มา ทั้งๆที่คิดว่าไม่นานก็จะเบื่อ เหมือนคนอื่นๆที่ผ่านมา แต่ยิ่งได้ใกล้ชิดเท่าไหร่ กลับเป็นเขาที่ดิ้นไม่หลุดจากบ่วงที่ตัวเองสร้างขึ้นมา
“ทิว...ตื่นได้แล้ว”
เช่นทุกวัน จนแทบจะกลายเป็นกิจวัตที่แสนสุขของเขาไปแล้ว เพียงแค่เสียงเขาเรียก คนที่หลับใหลก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบรับ
“ถ้ายังไม่ตื่นจะไม่ได้ลุกจากเตียงอีกเลยนะ”
รัตติกาลหลุดขำออกมาไม่ได้กับคนที่จู่ๆก็ลืมตาโต ใบหน้าสวยเริ่มมู่ทู่ลงยามมองสบตาเขา มันน่าเอ็นดูจนคันมือยิบยิบอยากจะส่งปลายนิ้วไปหยิกแก้มที่ยังคงระเรื่อแดงตรงหน้า แต่สิ่งที่เขาทำจริงๆคือการเอื้อมมือออกไป ลูบไล้ใบหน้านุ่มนวลนั้นเบาๆ ตามด้วยริมฝีปากจุมพิตกับแก้มนิ่มๆ
“ผมว่าเราไปทำงานสายกันแล้วล่ะ”
“แล้วทำไมเพิ่งมาปลุก”
“มันเพลียนี่ เสียน้ำเยอะก็อย่างนี้แหละ” รัตติกาลยิ้มกริ่ม เขายืดตัวขึ้นมองใบหน้าที่ขึ้นสียิ่งกว่าเดิมด้วยรอยยิ้ม
“เดียว! อะ...ไอ้บ้า”
“ที่จริงคุณเองก็สูบน้ำผมไปตั้งมาก น่าจะกระปรี้กระเปร่าตื่นเช้ากว่าผมนะ” และก็ตามคาดว่าเขาจะต้องถูกประทุษร้าย มือบางตีแขนเขาเสียหลายที ไม่ใช่เพราะโกรธแน่นอน แค่เพราะอายจนไม่รู้จะทำยังไงต่างหาก
ยิ่งน่าแกล้งเข้าไปใหญ่
“อ้อ! ไม่สิ ผมล้วงออกมาแล้วนี่นา คุณน่าจะได้เห็นตอนมันออกมานะ แค่คิดก็คึกละ”
“เดียว!!”
“โหย เพราะอย่างนี้เลยหมดแรงใช่มั้ย? มาๆ เดี๋ยวเติมน้ำเข้าไปให้ใหม่”
“ไอ้บ้าเดียว!!”
“โอ๊ยๆ แน่ะ นี่คืออะไร นอนให้ท่ากันเหรอจ๊ะ” แม้แรงตีจะเพิ่มกำลังมากขึ้น แต่เขาหยุดไม่ได้จริงๆ คนอะไรยิ่งเขินยิ่งน่าแกล้ง “ว้อนท์ก็ไม่บอก อ้าขาๆ”
“เดียว! ไอ้บ้ากาม ลุกออกไปนะ”
ช้าไปเสียแล้วกับคำห้าม เมื่อเขารีบตวัดผ้าห่มออกเข้าคลุกวงใน จนแทรกกายเข้ามาอยู่หว่างขาอีกฝ่ายได้สำเร็จ ทิวาที่ยังเป็นแค่เด็กอ่อนหัดมีหรือจะมาสู้ชั้นเชิงเขาได้ ต่อให้ดิ้นขนาดไหนก็หมดทางหนี ในเมื่อเขาโถมน้ำหนักเข้าใส่และฝ่ามือที่ออกแรงพันธนาการข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้
“มันหนักนะ ลุกไป”
“โห คนเรา เมื่อคืนไม่มีบ่นหรอก ยิ่งทับยิ่งคราง พอเช้าล่ะทำลืม”
“บ้าๆ! ไอ้หื่นกาม ไอ้ ...ไอ้...”
“อ๊ะๆ ว่าแต่เขา แล้วทีตัวเองขย่มของเขาแทบหัก เขายังไม่บ่นเลย” ใบหน้าสวยแทบจะเรียกว่ากลายสภาพเป็นมะเขือเทศสุก เห็นแล้วอยากจะกัดกินเสียจริง “ล้อเล่นหรอกน่า...”
“เดียว ไอ้บ้า...”
“คุณออกจะอ่อนโยน ทะนุถนอม ทำเอาลูกผมเคลิ้มจนน้ำตาไหลตั้งหลายรอบ”
“ทำไมทะลึ่งอย่างนี้นะ ลุกไปเลยนะ จะไปทำงาน”
“จูบก่อน เมื่อวานจูบลูกไปตั้งเยอะ เช้านี้ก็จูบพ่อมันหน่อยนะ”
“ไม่เอา ลุกไป”
“ทิว...” รัตติกาลก้มหน้าลง ริมฝีปากแตะแต้มหน้าผากแผ่ว ถึงคราวแก้มทั้งสองข้าง ไร้เสียงตัดรอน ดวงตาที่หลับพริ้มที่บ่งบอกถึงความเต็มใจมันทำให้เขาเต็มตื้น และก่อนที่ริมฝีปากจะหาคู่ของมันเจอ คำรักเบาๆเช่นเคยถูกกระซิบแนบเนาริมใบหู
“ผมรักคุณ”
ริมฝีปากสัมผัสกันและกันอย่างแช่มชื่น บดเบียดแลกความนิ่มลื่น เปิดอ้ารับสิ่งหยุ่นนุ่มเข้าสำรวจ ยามเขาลุกไล่อีกฝ่ายตอบรับ ยามเขาไม่ตอบโต้อีกฝ่ายจึงไล่กลับ เนิ่นนานจนคิดว่าควรจะพอแต่เท่านี้ ก็เหมือนทุกครั้งที่เขาสัมผัส ยิ่งนาน ยิ่งไม่เพียงพอ
รัตติกาลเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน คนตรงหน้ายังคงหลับตาพริ้มราวกับยังลอยวนในห้วงเคลิ้มฝัน เขาจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่แตะแต้มไม่คลาย รอคอยจนกระทั่งดวงตาเหยี่ยวทรงเสน่ห์ค่อยๆลืมขึ้น นัยน์ตาฉายชัดใบหน้าเขา
ที่ต้องการคือเท่านี้ ... ให้สองตาของทิวามีแต่เขา
“รักผมนะ...”
คำวอนขอที่เคยถูกส่งออกไปหลายครั้งหลายครา หากคำตอบคือความเงียบเช่นทุกครั้ง ทิวาไม่เคยตอบออกมาแต่ก็ไม่เคยหลบสายตาเช่นกัน บางครั้งบางคราวการกระทำที่แสนโอนอ่อนของทิวามันก็ทำให้เขามั่นใจจนล้นพ้น ว่าเขาเองก็ถูกรัก... แต่อีกใจลึกๆ มันก็ยังอดสับสนไม่ได้ แม้จะกอดจูบหรือร่วมรัก แม้จะตื่นขึ้นมาและหลับไปพร้อมกัน แต่ความไม่สบายใจก็ยังกัดกร่อนเขาอยู่ในส่วนลึก
ทิวารักเขาบ้างรึเปล่า?
จะรักได้มากพอที่จะไม่ทิ้งเขาไปได้ง่ายๆรึเปล่า
ตลอดชีวิตที่ผ่าน มีใครหลายคนที่พยายามเรียกร้องคำรักจากเขา ทำทุกอย่างเพื่อให้เขาหลง ให้เขาไม่ตีจากไปไหน เขาที่เคยมองมันว่างี่เง่าไร้เหตุผล เคยมองว่ามันไม่สลักสำคัญอะไร
แต่ตอนนี้เขากลับต้องการอย่างมากมาย
อยากได้ยินคำนั้น...สักครั้งก็พอ
แต่เขาคงไม่อาจเรียกร้องมากเกินไปกว่านี้ กับสิ่งที่เป็นอยู่ กับสิ่งที่มีอยู่
แค่อย่าสลายหายไปก็พอ...
“อย่าทิ้งผม... ห้ามทิ้งผมเด็ดขาด”
รัตติกาลฝังใบหน้าลงกับซอกคอ ซุกซบหาไออุ่น ให้หัวใจมีกำลัง
ถ้าคำว่ารักมันยังมากไป...
แค่อยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนก็พอ
...
...
...
ทิวาเองก็ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาได้ยินคำรักจากปากของรัตติกาลจนเรียกว่าแทบชาชิน แต่เขาไม่เคยเบื่อจะฟัง...ไม่เลยสักครั้ง
ทุกครั้งที่ได้ยิน เสียงทุ้มต่ำกระซิบเบาๆ บอกรักเขาซ้ำไปมา ยิ่งฟัง หัวใจก็ยิ่งพองโต ยิ่งฟังครั้งนึง ก็อยากจะฟังต่อไปอีกเรื่อยๆ แต่เขาก็ไม่อยากให้รู้ ไม่อยากให้รู้ว่าตัวเขาชื่นชอบแค่ไหนกับการถูกรัก ว่ารู้สึกดีแค่ไหนกับการเป็นที่รัก เขาไม่อยากอ่อนแอขนาดนั้นในสายตารัตติกาล
ในเมื่อสักวันมันต้องจบลง
เขาก็ไม่อยากให้รู้ว่าเมื่อนั้นเขาจะโหยหาขนาดไหน
ในเมื่อตอนนี้มันชาชินเสียแล้วกับการถูกรัก กับการเป็นที่ต้องการ กับความสำคัญที่อีกคนหยิบยื่นให้
รัตติกาลกำลังทำให้เขาเสียคน
มันไม่ดีเอาเสียเลยกับการเคยตัวแบบนี้
ทั้งที่รู้ว่าคล้ายจะเป็นฝันที่รอเวลาตื่น แต่ก็ยังคงทอดใจไปกับความหวามไหว
ทิวาสะบัดศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป พยายามตั้งสมาธิจดจ่อกับเอกสารตรงหน้าให้มากที่สุด จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้นกระชากสมาธิเขาหายไปอีกครั้ง เขาร้องตอบรับออกไป ไม่นานประตูหน้าห้องทำงานก็ถูกเปิดเข้ามา พร้อมกับร่างของผู้หญิงวัยค่อนปลายที่เขาไม่เคยคุ้นหน้า บานประตูค่อยๆปิดลงอย่างเชื่องช้าพร้อมกับการก้าวย่างของคนแปลกหน้า
ใบหน้าที่ถูกตกแต่งมาอย่างดี ยังคงเรียกว่าสวยได้อย่างง่ายดายแม้เวลาจะพาริ้วรอยเพิ่มขึ้นมา การแต่งตัวที่ดูภูมิฐานกับเสื้อผ้าที่ดูมีราคา เครื่องประดับที่มีแม้จะเป็นแค่สร้อยมุกแต่ก็สวยงามจนไม่อยากคิดถึงราคาค่างวด ทุกสิ่งบ่งบอกถึงฐานะของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
แม้จะยังสับสน แต่ทิวาก็ยังคงยิ้มต้อนรับอีกฝ่าย ผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นลูกค้าที่มาติดต่อเรื่องงาน แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น ประชาสัมพันธ์คงจะเชื้อเชิญไปแผนกฝ่ายอื่นซึ่งไม่ใช่ที่ห้องนี้
นั่นหมายความว่า ผู้หญิงคนนี้ต้องการพบเขา
“เชิญนั่งครับ”
ร่างโปร่งลุกขึ้นยืน ผายมือไปยังเก้าอี้ด้านหน้า เขารอจนกระทั่งอีกฝ่ายลงนั่งตาคำชวนจึงได้นั่งลงอีกครั้ง
“มีเรื่องอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ?”
บรรยากาศชวนตึงเครียดอย่างที่ไม่ควรจะเกิด อาจจะเพราะสีหน้าเรียบเฉยไม่บอกอารมณ์ของอีกฝ่ายที่พาลให้เขาร้อนๆหนาวๆอย่างไร้สาเหตุ
“เธอ...ชื่อทิวาสินะ”
“ครับ”
“เป็นลูกชายคุณอนันต์ใช่มั้ย?”
“เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณ...”
“ที่ฉันมาพบเธอถึงที่นี่ เพราะมีเรื่องสำคัญจะพูด”
“ครับ”
“ฉันไม่สนว่าเธอจะเป็นอะไร ใช้เล่ห์กลไหนหลอกล่อ แต่ฉันอยากให้เธอเลิกยุ่งกับลูกชายฉันซะ”
ราวกับมีใครสักคนมาบีบหัวใจเขาให้หยุดเต้น ก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระพร้อมกับการกระหน่ำเต้นยิ่งกว่าเดิม เสียงมันดังอยู่ในอกจนรู้สึกได้ รัวเร็วจนแทบจะกระเด้งกระดอน
“คุณคือ...”
“ฉันเป็นแม่ของรัตติกาล”
...
...
เขาคงต้องตื่นแล้วใช่มั้ย?
...
...
ความฝันมันผ่านไปเร็วเหลือเกิน
...
...
_____________________________________________________________ TBC. __________________รักคนอ่าน
รักคนเม้น
Untill we meet agaiN
หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ] (อ่าน 836097 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก