CHAPTER 26 ...แขกไม่ได้รับเชิญ...เสียงกุกกักดังแว่วมาให้คนที่นอนอ่อนเปลี้ยอยู่ได้ยิน ตามด้วยเสียงตุบคล้ายของหนักร่วงลงพื้น เขาก็อยากจะทำเป็นเพิกเฉยแล้วนอนต่อหรอกนะถ้าไม่ติดว่าเสียงที่ดังขึ้นหลังจากนั้นจะไม่ใช่เสียงของทิวา
“เดียว”
เพียงแค่คำเรียกสั้นๆ ที่ก็ทำให้รัตติกาลเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงทันที ด้วยความที่ยังตื่นไม่เต็มตาจึงยังยากเกินกว่าจะตามหาต้นเสียงได้ในทันที เดือดร้อนให้คนเรียกหาต้องร้องเรียกอีกครั้ง
“เดียว ทางนี้ ห้องน้ำ”
รัตติกาลหันขวับไปตามเสียงแล้วก็ต้องรีบลุกขึ้นจากที่นอนไปช่วยพยุงร่างของคนรักที่นั่งพับเพียบเรียบแต้อยู่หน้าห้องน้ำ ทิวาใช้แรงทั้งหมดที่มีเกาะแขนเขาเพื่อพยุงตัวขึ้น แต่ดูเหมือนมันจะใช้กำลังมากมายเหลือเกินจนคนมองทนไม่ไหวต้องช้อนตัวอุ้มขึ้นแทน
“ทำตกล่ะน่าดู” เสียงเข่นเขี้ยวที่ฟังแล้วน่ารักลอดริมฝีปากบางออกมา วงแขนบอบบางโอบรอบลำคอเขาไว้แน่นไม่แพ้ความกลัว
“กลัวทำไมเคยอุ้มมาแล้ว ท่าเสียวไส้กว่านี้อีก...จำไม่ได้รึไง” รัตติกาลเย้าแหย่อย่างอารมณ์ดี ที่เหมือนคนฟังจะรู้ว่าอุ้มแบบไหน เพราะเขินเสียหน้าแดงแถมด้วยการทุบไหล่เขารัวๆเป็นการระบาย เขาหัวเราะเสียงห้าวก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากชื้นๆอย่างรักใคร่ แต่ครั้นจะพามุ่งหน้าไปทางเตียงนอน คนในอ้อมแขนกลับร้องห้าม
“ไม่เอาที่เตียง นั่งเก้าอี้ก่อน”
เขาเลยจำต้องเดินมายังอีกมุมหนึ่งเพื่อวางร่างโปร่งลงบนเก้าอี้ที่ว่าง ร่างสูงทรุดตัวนั่งปลายเท้า จับฝ่ามืออุ่นๆของทิวามากุมไว้ ก่นจะใช้มืออีกข้างที่ว่างจัดชุดคลุมอาบน้ำให้ปิดบังเนื้อตัวกันลมหนาวจากเครื่องปรับอากาศ ปลายนิ้วแกร่งเกลี่ยเส้นผมที่เปียกชื้นให้พ้นจากใบหน้าสวย ทัดแนบไว้ข้างหู ไล้ตามลงมายังแนวคอระหงอย่างแผ่วเบา
“เจ็บไหม”
“นิดหน่อย ขามันสั่นๆเหมือนไม่มีแรง” ทิวาตอบเสียงอู้อี้ เบี่ยงหน้าหนีเพื่อหลบเลี่ยงอาการเขินอาย
“ทำไมไม่ปลุกล่ะ?”
“ปลุกแล้ว แต่เดียวไม่ตื่น”
“ไม่จริงอ่ะ ผมไม่ใช่คนหลับลึกขนาดนั้นเสียหน่อย” เขาค้านเสียงเข้ม แต่ทิวากลับสะบัดหน้ามาจ้องตาเขาเสียงเขม็ง มีการตีไหล่เขาเบาๆอย่างไม่พอใจ
“จะบอกว่าผมโกหกเหรอ” รัตติกาลรีบส่ายหน้ารัวๆเป็นคำตอบ “รู้บ้างไหมว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในชุดอะไร”
เขารีบก้มมองร่างกายตัวเองในทันที แล้วก็เหมือนกับความร้อนมันจะวิ่งขึ้นมากองกันที่ใบหน้า รีบหุบขาหุบแข้งแทบไม่ทัน เมื่อสบตาคนรักอย่างขัดเขิน ทิวาจึงเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี ‘ชุดวันเกิด’ ของเขาก่อนด้วยความอายที่มีไม่แพ้กัน
“ผม เอ่อ...ไปอาบน้ำแต่งตัวแป๊บนะ”
ไอ้ตอนอยู่ในอารมณ์รุ่มร้อนจะให้โป๊เปลือยกี่ท่ากี่ทางมันก็ไม่ใช้เรื่องต้องขัดเขิน แต่พอสติอยู่ครบในบรรยากาศสงบสันติเนี่ยสิ จะให้แก้ผ้าโทงเทงโดยไม่รู้สึกอะไรมันก็ใช่ที่ รัตติกาลคว้าผ้าเช็ดตัวที่คล้องคอทิวามาปิดส่วนสงวนเอาไว้ก่อนรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปในทันที ถึงจะเห็นกันมานักต่อนักแล้วก็เถอะ แต่ยางอายเขามันก็พอจะหลงเหลืออยู่บ้าง
จำได้ว่าเมื่อคืนเขาเรียกร้องเอาแต่ใจมากเกินไปหน่อย ตักตวงซ้ำแล้วซ้ำเล่าแม้ทิวาจะบอกให้พอเขาก็ยอมไม่ยอมหยุด แต่ก่อนที่สติจะลางเลือนไป มันเป็นช่วงเวลาที่เขาหลั่งหยาดหยดจนลึกล้ำภายในร่างหอมหวน และเมื่อเขาฟุบตัวลงแนบไออุ่นของทิวาเพื่อฟังเสียงเต้นของหัวใจ และมันก็ทำให้เขา...จำเรื่องราวต่อจากนั้นไม่ได้เลย
คิดแล้วก็หน้าร้อนผ่าวจนอยากจะฝังตัวกับน้ำเย็นๆ หมายความว่าเขาเหนื่อยจนหลับไปทั้งๆที่ยังค้างคาร่างกายไว้อยู่ แถมยังไม่ได้ช่วยทำความสะอาดร่างกายของทิวาอีกต่างหาก
แต่...
รัตติกาลไม่คิดเลยว่าตัวเองจะกลับมามีความสุขได้มากมายขนาดนี้ มีความสุขจนแทบจะล้น เขาคงทำหน้าไม่ถูกเมื่อเจอแม่กับพ่อ คงเข้าหน้าเพื่อนๆลำบากหลังจากแสดงอาการเสียศูนย์ให้พวกมันเห็นมาเกือบปี แต่เขาเชื่อว่าตัวเองจะหน้ามึนผ่านมันไปได้ เพราะในที่สุดเขาจะได้นอนกอดทิวาไปทุกคืนเหมือนเดิม
เสียงน้ำจากฝักบัวหยุดลงก่อนที่ร่างสูงจะก้าวออกจากฉากกั้นมายืนหน้ากระจก รัตติกาลผินแผ่นหลังเข้าหาเงาสะท้อน สายตาพยายามดูร่องรอยบนร่างกายเมื่อรับรู้อาการเจ็บแสบในตอนอาบน้ำ เสี้ยวแผ่นหลังมีรอยขีดแดงยาวอยู่หลายรอย ซ้ำยังมีรอยกัดตรงลาดไหล่เป็นประจักษ์พยานความเร่าร้อนเสียอีก
มันเจ็บ...แต่กลับหยุดยิ้มไม่ได้
การร่วมรักที่ผ่านมาทุกครั้ง มีแต่ตัวเขาเองที่หมายจะตีตราจองไปทุกที่บนร่างกายเย้ายวนนั้น ไม่เคยมีสักครั้งที่ทิวาจะปลดปล่อยอารมณ์จนร่างกายเขาได้รอยฝากรัก ปลายนิ้วแตะที่รอยกัดเบาๆด้วยรอยยิ้ม เขาชักชอบที่ร่างกายตัวเองมีร่องรอยสวาทแบบนี้แล้วสิ
รัตติกาลคลุมผ้าขนหนูผืนใหญ่ปิดส่วนล่าง บิดพันให้แน่นแล้วเดินออกจากห้องน้ำ สายตาคมมองกวาดไปยังตำแหน่งเดิมที่จากมาแล้วก็พบว่าร่างโปร่งยังนั่งอ่อนเพลียอยู่ที่เดิม ด้วยชุดคลุมอาบน้ำตัวเดิมที่ชื้นเปียก
“ทำไมไม่แต่งตัว อยากเป็นหวัดหรือไง” คนตัวโตรีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า เลือกชุดที่ดูจะใส่สบายที่สุดออกมาแล้วเดินไปหาคนที่นั่งมองเขาตาปรือ “ใส่เสื้อผ้าก่อนนะ”
“ง่วง...”
“ครับๆ” รัตติกาลรีบสวมเสื้อให้คนที่เหมือนพร้อมจะหลับได้ทุกเมื่อตรงหน้าตามด้วยกางเกงผ้าขายาว แม้ทิวาจะให้ความร่วมมือในการยกขายกแขนแต่ก็ไม่ได้ช่วยผ่อนแรงเขาเสียเท่าไหร่
“เปลี่ยนผ้าปูเตียงด้วย มันเลอะ”
“ครับๆ”
“ครับเดียวก็พอ หลายครับมันเหมือนรำคาญกัน”
รัตติกาลเกาหัวแกรกๆ กับประโยคคุ้นหู ที่เหมือนจะได้ยินมาบ่อยๆ แต่ต่างคนพูด
ร่างสูงเดินไปดึงผ้าปูออกจากที่นอนทั้งๆที่นุ่งผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียว รวบทุกสิ่งอย่างทิ้งลงตะกร้าผ้าแล้วจัดการหยิบเครื่องนอนชุดใหม่มาเปลี่ยนใส่จนเสร็จสิ้น ก็ถึงคราวอันเชิญเด็กน้อยมานอน
“ยังเพลียอยู่ก็นอนเถอะ ผมแต่งตัวเสร็จแล้วจะไปหาอะไรให้ทานนะ” เขาจัดการดึงผ้านวมขึ้นมาปิดจนถึงคอส่งต่อให้ทิวาดึงรั้งปิดขึ้นไปถึงปลายคาง รัตติกาลอมยิ้มกับตาเหยี่ยวที่กระพริบปริบๆมองเขาด้วยลักษณะปรือจนใกล้จะปิด “อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
“เอ่อ...ร...รีบไปรีบกลับนะ...”
มันไม่ใช่คำตอบของคำถาม แต่เขาก็ตอบรับด้วยคำสั้นๆอย่างยินดีพร้อมกับจูบแผ่วๆที่แก้มนุ่ม
“ครับที่รัก”
เขาพยายามมองผ่านแก้มที่ขึ้นสีระเรื่อของคนที่แสร้งหลับตา เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงจะกระโจนขึ้นไปกอดรัดจนไม่ได้ออกไปไหนเป็นแน่ รัตติกาลจำต้องออกจากห้องในช่วงเวลาที่เรียกว่ายังเช้าอยู่มาก ร่างกายยังอ่อนล้าเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายโหมแรงมากกว่าแท้ๆ แต่คนเพลียจนไร้เรี่ยวแรงกลับเป็นทิวาเสียได้ อย่างน้อยตอนนี้ต้องหาอาหารไปบำรุงเสียหน่อยแล้วค่อยกลับไปนอนกอดให้เต็มตื่นอีกที
ทิวานอนหลับต่อไม่ได้แม้จะพยายามข่มตาสักแค่ไหน ร่างกายมันล้ากระบอกตามันร้าวจนปวด แต่ความอ่อนโยนของรัตติกาลมันเป็นยิ่งกว่าคาเฟอีน รุนแรงต่อหัวใจอย่างมากมาย ผู้ชายคนนั้นจะรู้ไหมนะว่าทำเขาหัวใจเต้นแรงมากมายแค่ไหน ตั้งแต่พ้นจากวัยเด็กเล็กเขาก็ไม่มีใครมาใส่เสื้อผ้าให้เขาอีก พามานอนเตียงดึงผ้าห่มคลุมให้ ลูบผมจูบหน้าผากเบาๆ เหมือนตัวเองยังเป็นเด็กตัวเล็กๆที่ยังได้รับการดูแลอย่างอ่อนโยน
เขาชอบที่มันเป็นแบบนั้น
ใจจริงแล้วเขาอยากจะบอกรัตติกาลว่า ‘อย่าไป’ แต่เหมือนตัวเองจะคุมสีหน้าไม่อยู่ถ้าพูดอกไปอย่างนั้น ยังไม่อยากให้ไปไหน อยากให้นอนอยู่ด้วยกัน กอดกันจนหลับไปให้สมกับเวลาที่ต้องนอนคนเดียว ถึงจะรู้ว่าพูดออกไปรัตติกาลคงจะตีปีกพั่บๆรีบทำตามอย่างเต็มใจ แต่มันก็ยังกระดากเกินกว่าจะพูดออกไปได้จริงๆ
ทิวารู้ตัวว่าต้องการอะไร ต้องการแบบไหน แต่จะให้พูดออกไปง่ายๆอย่างใจ มันก็ยังเป็นเรื่องยากมากเหลือเกิน
ร่างโปร่งยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน ตวัดขาลงจากเตียงอย่างอ้อยอิ่ง ในเมื่อนอนต่อไม่ได้เพราะความฟุ้งซ่านในหัวก็ขอถือโอกาสที่เจ้าของไม่อยู่เดินสำรวจห้องนี้หน่อยก็แล้วกัน แต่เพียงเริ่มสอดส่ายสายตาไปทั่วห้องนอนแล้วก็ต้องแปลกใจ... มันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปสักนิด
เท่าที่เขาจำได้ เท่าที่เขาสังเกต ทุกอย่างในห้องนี้ยังเหมือนเดิมเมื่อครั้งที่เขาเดินจากไป ผ้าเช็ดตัวของเขา เสื้อคลุมอาบน้ำของเขามันพร้อมใช้อยู่บนราวแขวน แปรงสีฟัน โฟมล้างหน้า ถึงจะดูรู้ว่าเป็นของใหม่ แต่มันก็ยังเป็นยี่ห้อเดิม บนโต๊ะเครื่องแป้งยังมีข้าวของๆเขาวางอยู่ เพียงแต่จัดเป็นระเบียบเรียบร้อย
ทิวาเดินมาเปิดตู้เสื้อผ้าที่รัตติกาลยกให้เขาหนึ่งตู้ ในนั้นยังมีเสื้อผ้าของเขาอยู่ครบทุกตัวเท่าที่จำได้ และมันถูกรีดจนเรียบร้อยไม่เว้นแม้แต่เสื้อยืดสำหรับใส่นอน ถุงเท้า เนคไท หรือแม้แต่ชั้นในยังถูกพับอย่างดีจนเขาเก้อเขิน ตัวเขาเองก็ไม่คิดว่ารัตติกาลจะโยนข้าวของทุกอย่างของเขาทิ้งหรอก แต่ไอ้การจัดระเบียบเสียสวยงามแบบนี้มันก็ไม่ได้อยู่ในความคิดเหมือนกัน
สองเท้าค่อยๆก้าวเดินออกมาจากห้องนอน สู่ห้องนั่งเล่นที่เพียงแค่มองกวาดตาผ่านๆก็ต้องหน้าร้อนผ่าว ไม่คิดเลยว่าเมื่อคืนจะรีบร้อนกันปานนี้ เพราะดูได้จากเสื้อเชิ้ตของเขาที่กองอยู่ไม่ไกลจากประตู เสื้อของรัตติกาลที่ตกอยู่ก่อนถึงประตูห้องนอนไม่กี่ก้าว ใกล้ๆกันมีกางเกงที่คาดว่าจะเป็นของเขา
มิน่าเล่า...ในห้องถึงเจอแค่ชั้นในของตัวเองตกอยู่เพียงตัวเดียว
ทิวาก้มตัวหยิบเสื้อผ้าที่ถูกทิ้งเรี่ยราดราวกับมันไร้ค่าขึ้นทีละชิ้นขึ้นมาแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อใส่รวมกันในตะกร้าผ้า หากเมื่อจะหมุนตัวออกไป เสียงเพลงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากที่ไหนสักที่ มันคล้ายจะเป็นเสียงสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของรัตติกาล ร่างโปร่งก้มๆเงยๆจนสะโพกที่ปวดอยู่แล้วเหมือนจะระบมยิ่งขึ้น จนมาเจอว่ามันนอนส่องสว่างอยู่ใต้เตียง ดูท่าว่าคงจะกระเด็นออกมาจากกระเป๋ากางเกงในตอนที่ใครสักคนถอดแล้วโยนทิ้งไป
ปลายนิ้วแตะตัวเครื่องแล้วเขี่ยออกมาได้สำเร็จ ทิวาหยิบมาดูชื่อโทรเข้าก็ได้แต่ขอโทษปลายสายอยู่ในใจว่าไม่อาจรับสายแทนเจ้าของเครื่องได้ แต่ ‘กิตติ’ ก็ยังไม่ละความพยายามแม้ว่าเขาจะปล่อยให้สายตัดไปแล้วครั้งหนึ่งก็ตาม ขณะที่ยังลังเลใจว่าจะเสียมารยาทกดรับสายดีหรือไม่ เสียงกริ่งประตูด้านนอกก็ดังขึ้นสำทับเข้าไปอีก ทิวาเลยจำต้องถือโทรศัพท์ติดมือออกไปด้วย
เขากดมอร์นิเตอร์ขนาดกะทัดรัดข้างประตูเพื่อดูแขกผู้มาเยือน ชายคนหนึ่งกำลังถือโทรศัพท์แนบหูพลางเงี่ยหูฟังกับประตูไปด้วย และไม่กี่วินาทีต่อมาเขาจึงกดตัดสาย พร้อมกับเสียงโทรศัพท์ในมือของทิวาเงียบลงไป เป็นอันแน่ใจได้ว่าแขกผู้มาเยือนกับ ‘กิตติ’ ที่โทรเข้ามาเป็นคนเดียวกัน
ทิวาได้แต่ยืนลังเลว่าจะทำอย่างไรดี ผู้ชายคนนั้นก็เริ่มกดกริ่งด้านหน้าอีกครั้ง คราวนี้มีการย้ำแบบรัวเร็วจนเกินกว่าจะปล่อยผ่านไปได้ ทิวาตัดสินใจเปิดประตูออกเพื่อจบปัญหา ทั้งที่ในใจร้องค้านว่ามันจะไปเพิ่มปัญหาแทนรึเปล่า
ชายร่างสูงยิ้มร่าจนตาปิด หากเมื่อลืมตามองมาที่เขาอีกครั้ง รอยยิ้มนั้นกลับหุบลงในทันทีเปลี่ยนเป็นรอยขมวดตรงหว่างคิ้ว ‘กิตติ’ ชูโทรศัพท์ในมือตัวเองให้เขาเห็น ทิวาจึงชูโทศัพท์ของรัตติกาลที่อยู่ในมือให้ดูบ้าง มันยิ่งเรียกรอยขมวดให้ใกล้เคียงกับคำว่าปมเข้าไปอีก
“เอ่อ...เดียวไม่อยู่ครับ” ทิวาเอ่ยตอบความสงสัยที่แผ่ชัดบนสีหน้าของผู้ชายคนนี้ ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบให้อีกฝ่ายได้เดินเข้ามาอย่างสะดวก “เดี๋ยวก็คงกลับมาแล้ว นั่งรอก่อนนะครับ”
ทิวานึกดีใจที่ตัวเองจัดการกับเสื้อผ้าตามพื้นเรียบร้อยแล้ว เพราะทันทีที่คนคนนี้เข้ามาก็มองกวาดไปทั่วห้องจบสายตาสุดท้ายที่ตัวเขาในชุดเสื้อยืดกางเกงนอน ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาอย่างคุ้นเคยสถานที่
คนคนนี้เป็นใคร?
คำถามนี้มันแวบเข้ามาในหัวอย่างช่วยไม่ได้ แต่เขาไม่อยากจะคิดอกุศลอะไรให้มันเกินกว่าคำว่าเพื่อน แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเซ็กส์ไม่จำเป็นต้องทำกับคนที่รักเสมอไปก็ตาม
ทิวาเริ่มหาทางไปให้ตัวเองไม่เจอ เขาควรจะเดินกลับเข้าห้องเลยดีไหม หรือว่าจะไปยกน้ำมาให้แขก หรือจะเดินเข้าไปนั่งเป็นเพื่อนรอเจ้าของห้อง ไม่ว่าจะทางไหนเขาก็คาดการผลลับที่จะออกมาไม่ได้เลย ลงท้ายเขาก็เลยได้แต่ยืนเก้ๆกังๆอยู่แถวๆนั้น ให้คนที่นั่งสบายอารมณ์เป็นฝ่ายเชื้อเชิญเสียเอง
“มานั่งสิครับ จะยืนจนไอ้เดียวมันมาเลยรึไง”
แม้จะตงิดในกับวาจาห้วนๆแถมกวนประสาท แต่การที่มีเพื่อนมีพี่ที่พูดจาได้ไม่ต่างไปจากนี้มากนักมันหล่อหลอมให้ทิวาเป็นคนอารมณ์เย็นเกินกว่าที่จะเอาเรื่องเอาราวอะไร เขาเลยจำต้องเดินมานั่งบนโซฟาเดียวกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ระยะห่างนั้นเขาเว้นมันจนสุดความยาวนั่นแหละ
“คุณเป็นใครอ่ะ ผมไม่คุ้นหน้าเลยนะ”
“เอ่อ...”
“ไอ้เดียวไปเจอคุณที่ไหนล่ะถึงได้หิ้วกลับมาห้องด้วยเนี่ย”
ทิวาขมวดคิ้วฉับกับคำถาม หันหน้าไปมองคนที่พูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆ
“หน้าตาก็สวยดีหรอกนะ แต่ถึงขนาดมันทิ้งคุณไว้ในห้องคนเดียวได้เนี่ยแสดงว่าเจอกันหลายครั้งแล้วสิ”
“............”
“เห็นซึมๆเศร้าๆ แม่งก็ไม่ทิ้งลายจริงๆ แอบไปหิ้วเด็กมานอนกกลับหลังซะได้ เพื่อนก็ห่วงไปเหอะ เลวจริงๆ”
ทิวาหน้าตึงขึ้นมาในทันที เมื่อจับใจความได้ว่าผู้ชายคนนี้พูดถึงอะไร
“นี่ๆ ถ้ามันใช้บริการคุณอีกก็บริการมันดีดีหน่อยล่ะ อ๊ะๆ อย่ามองผมอย่างนั้น ผมไม่ตกใจหรอกที่มันฟันผู้ชาย คนเรามันต้องหาจุดเปลี่ยนให้ชีวิตบ้าง แต่ถึงขนาดพามาห้องด้วยเนี่ยสิ...จิ๊ๆ”
แล้ว ‘กิตติ’ ก็พึมพำอะไรสักอย่างที่เขาจับใจความได้ประมาณว่า ‘ทำไมไม่ไปเอากันที่โรงแรมวะ’ ทิวาแทบจะเลือดขึ้นหน้ากับความเข้าใจของแขกผู้มาเยือน สรุปว่าเขาถูกมองเป็น ‘เด็กขาย’ ไปแล้วสินะ! ทั้งๆที่มองเขาเป็นอย่างนั้นแต่กลับพูดจาเรื่อยเปื่อยไม่หยุด มันหมายความว่ายังไงกันนอกเสียจากว่า ...เห็นจนชิน...
เขาไม่รู้เลยว่าในอกตัวเองมันจะร้อนเร่าและเดือดปุดๆได้มากขนาดนี้ แสดงว่าที่ผ่านมารัตติกาลซื้อบริการเด็กขายมาตลอดในช่วงที่จากกันอย่างนั้นเหรอ แล้วที่บอกว่าจะเป็นจะตายมันหมายความว่ายังไง ที่บอกว่าเศร้า ที่บอกว่าขาดเขาไม่ได้เนี่ยมันคืออะไร
“นี่คุณ เพื่อนผมจ่ายเงินคุณยังอ่ะ ผมจ่ายแทนก่อนก็ได้นะ คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลาคอย”
มันเหมือนมีกรรไกรคมๆมาตัดเส้นควบคุมอารมณ์เขาจนขาดสะบั้น ร่างโปร่งยืนขึ้นเต็มความสูงเดินลงเท้าหนักไปยืนเบื้องหน้าคนที่นั่งมองตรงมาอย่างตกใจ
“ผมดูเหมือนผู้ชายขายตัวรึไง!” เสียงนุ่มห้วนตวาด จนคนฟังผงะนิ่ง
“ก็ เอ่อ...แหม คนเดี๋ยวนี้มันก็ดูกันไม่ค่อยอกหรอก อย่ากังวลเลยครับ”
ดู!! ยังจะเข้าใจผิดประเด็นเสียอีก มันน่านัก!
“บอกมาซิ! ไอ้เพื่อนคุณน่ะมันออฟเด็กให้เห็นบ่อยรึไง”
“ก...ก็เห็นบ้างไม่เห็นบ้าง ใครมันจะไปนั่งจ้องเล่าคุณว่ามันจะคันตอนไหน”
ทิวาอ้าปากค้าง พ่นลมหนักๆที่อัดแน่นอยู่ในอก
“ต...แต่เป็นผู้หญิงนะ คุณเป็นผู้ชายคนแรกเลยที่ผมเห็น อย่าเครียดๆ”
ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีสมองเต็มกะโหลกอย่างคนทั่วไปใช่ไหม ถึงได้คิดอะไรไม่ตรงกับที่เขาต้องการสื่อสารเลยสักนิด เขามีเพื่อนปากร้ายไม่แพ้แม่ค้า ปากหมาไม่เกรงใจใคร แต่ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ปากเปราะได้อย่างน่าเกลียดขนาดนี้นะ อยากจะลงไม้ลงมือให้สมกับอารมณ์โมโห แต่ก็ติดที่ว่าเป็นไม่รู้จักมักจี่ ถ้าเป็นทินกรหรือจัญญาคงได้เจ็บตัวกันไปบ้างแล้ว
ทิวาจะทำอะไรได้นอกจากใช้สายตาจ้องอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ พาลไปถึงเจ้าของห้องที่ชอบออฟเด็กมานอน
“อะไรกันเนี่ย จ้องเอาๆ ผมกลัวนะคุณ”
ทิวาได้แต่ข่มเขี้ยวเคี้ยวฟันผสานสายตากับความงุนงงที่ส่งมาประสานกัน จนเมื่อเสียงประตูเปิดขึ้นนั่นแหละ ผู้ชายคนนี้ถึงได้รีบลุกวิ่งออกไปจากโซฟาเพื่อไปหาคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา
“ไอ้เดียวๆๆ”
ทิวาสูดหายใจเข้าลึกๆ กับเสียงเรียกเป็นเด็กๆที่ดังให้ได้ยิน
“เฮ้ยไอ้กิต มึงเข้ามาได้ไงวะ” เสียงของรัตติกาลฟังดูตกใจ
“ก็เด็กมึงเปิดประตูให้กู มึงไปออฟมาจากไหนวะ สวยอยู่หรอกแต่โคตรน่ากลัว”
“เด็กไหน? ออฟเชี่ยไร ไอ้กิตมึงพูดห่าไรเนี่ย?” เสียงพูดดังใกล้เข้ามาอย่างที่ทิวานับเวลาคอย
“อ้าวเชี่ย งั้นกูคุยกับผีเหรอ!?”
“มึงตั้งสติหน่อยไอ้ห่า อย่ามาเพ้อใส่กูแต่เช้า”
“อ๊ะ! นั่นไงมึง กูคุยกับคนนั้นไง มึงเห็นไหมๆ” ทิวายืนจ้องชายสองคนด้วยอารมณ์ไม่สู้ดี รัตติกาลที่ตัวโตกว่ามองตามปลายนิ้วชี้เพื่อนจนมาผสานสายตากับเขา ส่วนคนปากเปราะยังเต้นเร่าๆ มือนึงชี้เขา มือนึงกำแขนเสื้อเพื่อนเสียแน่น
“ตื่นมาทำไมเนี่ย หายเพลียแล้วเหรอ” รัตติกาลวางถุงในมือลงกับโต๊ะที่ตั้งอยู่ใกล้ก่อนจะเดินมายืนตรงหน้าเขา พร้อมกับเหาฉลามตัวโตที่มองรัตติกาลพูดชนิดที่เรียกว่าตาไม่กระพริบ
“ผมเหมือนเด็กขายหรือไง” เขาปัดคำถามห่วงใยทิ้งไปด้วยคำถามที่คนอีกคนเป็นตัวจุดประเด็น
“หืม? ทำไมถามอย่างนั้น”
“ออฟเด็กบ่อยสินะ ซื้อเด็กขายบ่อยมากใช่ไหม!” คำกล่าวหาที่ทำเอารัตติกาลตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า “ผู้ชายคนนี้บอก ทำบ่อยมากงั้นสิ เขาถึงได้คิดว่าผมขายตัวให้คุณ”
“เฮ้ย!!!” รัตติกาลร้องเสียงหลง ตวัดสายตาจ้องเพื่อนเขม็ง “มึงไปพูดอะไรกับทิวห๊ะ!”
“อ้าว...เขาไม่ใช่เด็กขายหรอกหรอ กูไม่รู้นี่”
“ไอ้กิต!!!” เสียงตวาดดังลั่นจนเจ้าของชื่อต้องเบ้หน้า
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ดิ ขอโทษนะครับ ผมเข้าใจคุณผิด” กิตติก้มหัวขอภัยเขาด้วยทีท่านอบน้อมหลังจากบ่นอุบอิบ
“ยัง มึงเคลียร์เรื่องซื้อเด็กให้กูเดี๋ยวนี้เลย”
“ก็มึงซื้อจริง กูเคยเห็น”
ทิวาชักสีหน้าใส่คนตัวโตอีกครั้งกับคำยืนยันหนักแน่น หากรัตติกาลรีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน ส่งสองมือจับแขนเขาเสียแน่น
“อย่าไปฟังมันนะครับ มันเป็นอดีตที่นานมากๆๆ หลังจากพบคุณผมก็ไม่เคยอีกเลยนะ”
“แล้วเป็นอะไรกันเนี่ย ทำไมต้องแก้ตัวขนาดนี้” บุคคลที่สามกลับยังไม่ยอมจบ มองเขาสลับกับรัตติกาลอย่างสงสัย
“เมียกู!!”
“ไอ้บ้า! / เฮ้ย!!” ทิวาหน้าร้อนกับคำตอบหนักแน่นจนน่าโมโหจนเผลอหลุดคำว่าผสานกับเสียงร้องตกใจของผู้ฟังอีกคน
“เมื่อวานก่อนกูยังเห็นมึงโศกเศร้าเพราะพิษรักอยู่เลย แล้วมึงไปได้เมียคนนี้มาเมื่อไหร่”
“ก็คนนี้แหละที่ทิ้งกู แล้วถ้ามึงปากหมาจนเขาทิ้งกูอีกรอบนะ กูจะตามไปฆ่ามึงถึงบ้านแน่!”
“อา-ราย-น้า~”
ทิวาได้แต่พ่นลมออกมาอย่างอดกลั้นกับเสียงสูงๆที่ยานเยื้องกว่าจะหลุดออกมาแต่ละพยางค์ ...มันน่าหมั่นไส้จริง
“อย่าตอแหล” คำสั้นๆจากรัตติกาลที่เขาอยากจะบอกว่าคิดเหมือนใจ
“กูกับไอ้ชิงก็นึกว่าเป็นผู้หญิงมาตลอด ทำไมมึงไม่เคยบอกพวกกูเลยวะ”
“คิดว่ากูอยู่ในอารมณ์มานั่งสาธยายไหม”
“มึงก็น่าจะบอกกูบ้างว่าเปลี่ยนแนว ตอนมึงเฮิร์ทนี่ถ้านอนกอดมึงได้กูทำไปแล้ว เชี่ย ตูดกูยิ่งขาวๆอยู่ด้วย”
เขาอยากจะตบหัวทุยๆยุ่งๆของไอ้คนตรงหน้าให้แรงๆ แต่ยังดีที่มีตัวแทน ประทับฝ่ามือจนเสียงดังให้สมใจอยาก
“โอ๊ย!!! ตบกูไมเนี่ย”
“อย่างมึงต่อให้แก้ผ้าส่ายตูดให้กูก็เอาไม่ลงหรอกไอ้ห่า เลิกคิดอุบาทว์ได้แล้ว”
“แต่ถ้าเป็นตูดน้องเขามึงก็โอเคงั้นดิ”
ผู้ชายคนนี้นี่...มะเร็งทางอารมณ์ชัดๆ
นอกจากจัญญากับทินกรแล้ว ยังมีขั้นกว่าอีกงั้นเหรอ
ผัวะ!!
“โอ๊ย!!”
“ทำไมปากเปราะอย่างนี้ห๊ะ” ทิวาพูดเสียงเข้ม ตาเหยี่ยวจ้องลึกจนคนฟังผงะหลบหลังรัตติกาล
“แล้วทิวตีเดียวทำไมล่ะครับ” รัตติกาลลูบแขนที่ขึ้นรอยแดงป้อยๆ
“ผมจะตีคนที่ไม่รู้จักกันได้ไง เพื่อนคุณ คุณต้องรับผิดชอบ”
“ใช่ๆ เพื่อนกันมีอะไรต้องแบ่งปันกัน กูโดนด่า มึงโดนตี แฟร์ๆอ่ะบอกเลย”
“ยังจะมาหน้ามึนอีกเหรอ!” ยังจะมีหน้ามาเห็นด้วยอีก
เพี๊ยะ
“เดียวเจ็บนะทิว”
“เป็นผู้ชายต้องอดทนสิวะ โอ๊ย!”
“กูโดนตีเพราะมึงเลยนะ ปากมึงเนี่ยกูเย็บซะดีไหม กลับไปเลยนะไอ้เวรตะไล” รัตติกาลตบปากเพื่อนแรงๆ รีบร้อนดันเพื่อนตัวเองให้ออกไปให้พ้นทางที่ทาง
“ไล่กู เพื่อนเลว กูมาชวนมึงไปกินข้าวเช้าด้วยกันแท้ๆ”
“กูไม่แดก ไปเลยนะ วันนี้กูเกลียดหน้ามึง”
“ไอ้คนได้หลังลืมหน้า ไอ้เมียมาแล้วทิ้งเพื่อน”
“ไปเลยนะ กูเลิกคบมึงวันนึง!”
“ใช่ซี๊!! กูมันเก่าแล้วนี่”
“รู้ตัวก็ไสหัวไปซะที ยังจะมาบีบน้ำตาใส่กูอีก มึงนี่!”
“พระเอกอย่างกู ก็คงต้องโดนผู้ร้ายอย่างมึงข่มเหงอย่างนี้สินะ”
ทิวากุมขมับกับเสียงโวยวายที่ยังดังเถียงกันตรงหน้าประตูห้องที่ไม่รู้ว่าจะสงบเมื่อไร
ช่างเป็นการต้อนรับการกลับมาคบกันอีกครั้งของเขากับรัตติกาลที่แสบทรวงดีจริงๆ
...
...
...
_____________________________________________________________ TBC. __________________รักคนอ่าน
รักคนเม้น
Untill we meet agaiN
หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ] (อ่าน 837135 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก