ตอนที่ 25ชนนน “ไอ้ภาส ไอ้ลักษณ์ ไอ้หนุ่ย ได้โอกาสเมื่อไหร่พวกมึงแย่งบอลมาจากไอ้เบอร์สิบห้าเลยนะ ตัวมันใหญ่แต่ช้า เสร็จแล้วสกรัมลูกไว้ อย่าให้พวกมันมาแย่ง มีจังหวะเมื่อไหร่ส่งให้ไอ้นนทันที ส่วนมึงได้ลูกแล้วก็ซอยเท้าเข้า เดี๋ยวพวกกูจะกันพวกแม่งให้ อ้อ! อย่ามัวแต่ส่งตาหวานให้แฟนนะมึง...ทำอะไรอย่าคิดว่ากูไม่เห็น”
“ฮิ้วววว!!” ‘เสียงเห่าหอนมาล่ะ กูล่ะหน่าย ฮึๆ’
“คนมันกำลังอินเลิฟน่าหมั่นไส้ว่ะ ฮ่าๆ” ไอ้ภาสนี่ตัวดีเลยทำเสียงซะอิน พาลนึกว่ามันหมั่นไส้ผมจริงๆเข้าแล้ว เดี๋ยวพ่อก็หาอะไรยัดปากซะนี่ หัวเราะจนฟันแทบกระเด็นออกมานอกปากล่ะ
“นน ถ้าทีมนู้นนำ กูจะโทษมึง และจะห้ามสุดหล่อทีมบาสไม่ให้เข้ามาเชียร์พวกเราอีก ห่า! รองกัปตันภาษาอะไรวะ มัวแต่สนใจแฟนมากกว่าเกมในสนาม ฮึๆ” ไอ้พี่แหนมแม่ง ใส่ร้ายกันเห็นๆ
“ฮึๆ หยุดเลยพวกมึง กูแยกแยะออกน่าว่ากำลังแข่งอยู่ กูรักของกู แล้วอย่าพูดแบบนี้ให้เบสได้ยินนะมึง กูคิดบัญชีรายตัวแน่” ผมชี้หน้าพวกแม่งรายตัวไม่เว้นไอ้พี่แหนม เสือกใส่ร้ายผมว่าสนใจเมียมากกว่าเกม
ผมก็แค่ส่งสายตาให้สุดหล่อที่นั่งเชียร์บนสแตนด์ข้างสนามก่อนแข่งแค่ครั้งเดียวเอง ดันเอามาเป็นประเด็นล้อเลียนผมระหว่างพักครึ่งซะได้
“เฮ้ย! เปียกเลยกู...บิวเป็นอะไรรึเปล่า หน้าซีดๆนะ นั่งพักก่อนไม่ต้องเสิร์ฟน้ำแล้ว นั่งๆ” เสียงร้องตกใจของไอ้พี่แหนมเรียกความสนใจของนักกีฬาทีมโรงเรียนเรา ที่นั่งพักกันในห้องพักนักกีฬาให้หันไปมองเป็นตาเดียว
ผมทันได้เห็นไอ้พี่แหนมประคองไอ้เด็กบิวที่หน้าซีดๆลงนั่งยังม้านั่งใกล้ตัว เท่าที่ดูไอ้เด็กนั่นคงไม่สบาย และคงมือไม้อ่อนทำน้ำหกใส่เสื้อไอ้พี่แหนมเข้าล่ะมั้ง แต่ทำไมท่ามกลางความชุลมุนที่มีแต่คนที่ให้ความสนใจมัน ไอ้เด็กบิวถึงเหลือบตามองหน้าผมด้วยแววตาเสียอกเสียใจด้วย แต่ผมก็เห็นแวบเดียวเพราะทันทีที่มันเห็นว่าผมมองอยู่ มันก็หลบตาผมทันที
ผมก็ได้แต่ถอนใจและเสยกน้ำขึ้นดื่ม และได้แต่หวังว่าเวลาจะช่วยไอ้เด็กนั่นได้ เพราะมาถึงจุดนี้ผมยิ่งกว่ามั่นใจว่าตลอดชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ ผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากสุดหล่อแสนใจดีของผม
อ่า~ ยิ่งคิดถึงช่วงสองวันก่อน ผมยิ่งปลื้มปริ่มและรักเบสยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อสุดหล่อยอมตามใจผมถึงขั้นเอ็นดูนนน้อยด้วยปาก ตอนที่เสี่ยงขอในคราแรก ผมก็นึกว่าเบสจะปฏิเสธ แต่ที่ไหนได้สุดหล่อดันตอบรับ ด้วยการย่อตัวลงกับพื้นห้องน้ำ และมอบความสุขแสนหฤหรรษ์ให้ผมอย่างเต็มความสามารถ ผมยังจำความนุ่มหยุ่นและอบอุ่นเหล่านั้นได้อยู่เลย
“[ผลัวะ!]...เชี่ย! ไอ้ภาส! มึงตบหัวกูทำไม” ภาพนนน้อยอยู่ในปากสุดหล่อแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ และเห็นแต่ดาวลอยวิ้งๆอยู่เต็มหัว
ผมล่ะอยากจะทำมากกว่าด่าและทำท่าเงื้อมือเงื้อไม้แบบนี้อยู่หรอก หากหางตาจะไม่เห็นถึงความว่างเปล่า ห้องโล่งจนแทบไม่เหลือใคร และใบหน้าแดงๆของไอ้เด็กบิว ‘มึงจะอายกูเพื่อ!?’ ซึ่งผมก็มารู้คำตอบเอาวินาทีถัดมาว่าไอ้เด็กบิวมันอายอะไร
เมื่อไอ้ภาสปาผ้าขนหนูเข้าใส่กลางลำตัวของผม ตามมาด้วยเสียงกระซิบกระซาบผ่านไรฟัน จับอารมณ์ได้ว่ามันกำลังหมั่นไส้ผมอย่างมาก
“มึงนี่นะ ให้มันน้อยๆหน่อย คิดทะลึ่งอยู่ล่ะสิ ห่า! เค้าลงสนามกันแล้ว ให้ไวเลยมึง อายน้องมันมั่ง” ผมได้แต่ตะปบเป้าตัวเองไว้ และพยักหน้ารับคำไอ้ภาสเหมือนเด็กปัญญาอ่อน
ถามว่าอายมั้ย...ก็ไม่นะ แต่ผมเพิ่งได้รู้ตัวว่าตัวเองนั้น ‘ขึ้น’ ง่ายแค่ไหน เพียงแค่จินตนาการถึงเมียรูปหล่อ และก็แค่รู้สึกว่าตัวเองพลาดไป ที่ปล่อยให้ไอ้เด็กบิวเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น เดี๋ยวมันติดตาขึ้นมาพาลจะติดใจ จนตัดใจไม่ได้หนักกว่าเดิมแล้วจะยุ่ง ลำพังหากมีแต่ไอ้ภาสหรือแม้แต่ลูกทีมคนอื่นๆ ผมไม่มาเหนียมอย่างนี้หรอก ถอดโชว์แม่งแล้ว
ผมจึงหมุนตัวหันหลังให้ไอ้เด็กบิวที่กำลังหน้าแดงก่ำ มีก้มหน้าหลบตาส่อพิรุธว่าคิดไปถึงไหนๆ ผิดจากเมื่อครู่ลิบลับที่หน้าซีดเป็นศพ ก่อนผมจะซอยเท้ากระโดดตบไปตามเรื่อง เพื่อให้ไอ้ที่ขึ้นมันสงบเหมือนเดิม ในที่สุดผมก็วิ่งเข้าสนามเป็นคนสุดท้าย และโดนไอ้พี่แหนมตบเกรียนมาหนึ่งทีโทษฐานร่ำรี้ร่ำไร
สุดท้ายเกมนัดที่สองของรักบี้โรงเรียนเราก็คว้าชัยชนะไม่ต่างจากนัดแรก คว่ำแชมป์เก่าของเมื่อปีที่แล้วไปอย่างเฉียดฉิว สร้างความหวังให้ทุกคนในทีมว่าจะคว้าแชมป์ของปีนี้มาครองได้ เพราะทีมที่เราเจอวันนี้ถือว่าแข็งที่สุดแล้ว แต่ละคนจึงดีใจเว่อร์วิ่งวุ่นรอบสนาม ปลดปล่อยสุดฤทธิ์หลังกดดันมาตลอดเกม ซึ่งไอ้พี่แหนมก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ผมจะไม่ว่าไรเลย หากมันจะไม่รุกรานความเป็นส่วนตัวของผมเกินพอดีเยี่ยงนี้
“เยส! วู้ๆๆ ชนะแล้วโว้ย! ไอ้นนทีมเราชนะ มึงวิ่งสิวะวิ่ง ยืนนิ่งทำห่าไร” ฟังไอ้พี่แหนมมันพูดสิครับ จะให้ผมวิ่งทั้งๆที่มันขึ้นมาขี่หลังผมเนี่ยนะ แต่พอผมเห็นสีหน้าแววตาดีใจของมันแล้วก็ให้แต่ปลง และยอมออกวิ่งทั้งๆที่แบกมันไว้บนหลัง เอาเถอะครับ อย่างน้อยก็ทำให้สมกับที่มันเป็นกัปตันทีมที่ดีของทีมเรา
ผมแบกไอ้พี่แหนมวิ่งจากกลางสนามกลับมายังขอบสนาม ที่มีลูกทีมคนอื่นๆและกองเชียร์ของโรงเรียนเรา กำลังร่วมแสดงความยินดีด้วยสีหน้าเบิกบานและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีสุดที่รักของผมยืนรวมอยู่ด้วย
เบสกำลังจับมือพร้อมระบายยิ้มแสดงความยินดีกับไอ้ภาส ที่กำลังหน้าระรื่นทำเนียนยืนกุมมือสุดหล่อของผมไม่ยอมปล่อย ผมจึงปล่อยไอ้พี่แหนมลงพื้นอย่างไม่ใยดี จนมันโวยวายร้องด่าตามหลัง แต่ใครสนมันตอนนี้ ในเมื่อเมียผมกำลังโดนแต๊ะอั๋ง!
“พี่เบส ขอบคุณนะครับที่มาเชียร์ผม ไม่งั้นวันนี้ทีมเราไม่ชนะหรอก ฮ่าๆ...เฮ้ย! ไรวะไอ้นน” ‘แหมะ! มึงนี่นะทำเป็นไขสือ กูปัดมือออกยังน้อยไปด้วยซ้ำ ดีไม่ถวายแหวนให้สักดอก นี่ก็บุญของมึงแล้ว’
“ไอ้ภาส น้อยๆหน่อยมึง เบสมาเชียร์กูต่างหาก ต่อไปอย่าให้เห็นว่ามึงแอบแต๊ะอั๋งแฟนกูอีกนะ...เบสร้อนมั้ย มายืนตรงนี้แดดส่อง ดูสิ เหงื่อออกแก้มแดงหมดแล้ว” หลังจากออกคำสั่งกับไอ้ภาสจบ ผมก็หันมาสนใจสุดหล่อของตัวเอง
ดูแฟนผมทำหน้าสิครับ ทำไมเบสจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม จะบึ้งก็ไม่บึ้งอยู่แบบนี้ด้วย ผมก็แค่หวงและห่วงในฐานะที่มีแฟนหน้าตาดี!
“ทำเป็นหวงไปได้นะมึง ห่วงตัวเองก่อนมั้ย หอบจนเป็นหมาหอบแดดแล้ว” แมนๆอย่างผมค้อนใส่ไอ้ภาสปากหมาจะผิดมั้ย แต่ผิดไม่ผิดไม่รู้แล้ว ผมค้อนใส่แม่งแล้วเหอะ ก่อนจะหันมาส่งสายตาอ้อนๆฟ้องสุดหล่อว่าโดนเพื่อนแกล้ง
แม้การกระทำของผมจะโดนไอ้ภาสและลูกทีมที่อยู่แถวนั้นโห่ใส่ แต่แค่สุดหล่อระบายยิ้มออกมาได้ ก็ถือว่าคุ้มแล้วครับ
“นนดื่มน้ำก่อน เสร็จแล้วจะได้ไปรวมตัวกับเพื่อนๆ” ผมมันคนเชื่อฟังเมียอยู่แล้ว จึงรับขวดน้ำจากเบสขึ้นดื่มแบบไม่อิดออด ทั้งๆที่จ้องตาสุดหล่อไปด้วย
ครั้งนี้เบสเองก็จ้องผมไม่วางตาเช่นกัน จนผมนั้นอยากฉุดสุดหล่อกลับบ้านซะเดี๋ยวนี้ แต่ผมลืมไปเลยว่าเราอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย และไม่ต่ำกว่าครึ่งก็เป็นแฟนคลับ ‘นน & เบส LOVER’ ซะด้วยสิ
“หมั่นไส้โว้ย! หรือกูจะสร้างตำนานชายรักชายอีกคู่ดี” เสียงไอ้พี่แหนมดังขึ้นไม่เบานัก
ผมจึงละสายตาจากตาคู่เรียวสวยด้วยความเสียดาย ทำให้เพิ่งรู้ว่าตกเป็นเป้าสายตาคนเกือบทั้งสนาม ซึ่งสุดหล่อเองก็เริ่มแก้มแดงอย่างน่ามอง แต่ก็ยังคงเก๊กหน้าวางมาดขรึม ได้สมกับคนที่เคยครองตำแหน่งเจ้าชายน้ำแข็งมาดนิ่ง
“เอาดิ กูแนะนำไอ้พี่ฟู เพราะเหมาะกับมึงม้ากมาก เอาป่ะ ฮ่าๆ” ผมทำเนียนขยับตัวมาบังสุดหล่อไว้ อย่างน้อยก็รอให้เบสปรับตัวสักนิดก็ยังดี ‘เฮ้อ การเป็นคนของประชาชนนี่ช่างวางตัวลำบากนัก ครึๆ’
“จะบ้าเรอะ แค่คิดกูก็ขนลุกแล้ว..เฮ้ย! ไอ้ฟู เชี่ยนี่กอดกูทำไม มึงมาทางไหนไปทางนั้นเลยนะ” ‘เรียกหาผีๆก็มาเลยแฮะ’
หน้าไอ้พี่แหนมตอนนี้ตลกเป็นบ้า แถมอาการลูบเนื้อลูบตัวและจ้องหน้าไอ้พี่ฟูอย่างขยะแขยงไปด้วย พาเอาฮาทั้งวง ลืมประเด็นของผมและสุดหล่อไปเลย
เมื่อเหลียวมองเบสก็ให้ผมหลุดยิ้ม เพราะสุดหล่อกำลังหัวเราะตาพราวด้วยสีหน้ามีความสุข ผมจึงขยับเปิดทางให้เบสเข้ามาร่วมวง ก่อนยืนประกบข้างสุดหล่อ และทำเนียนอ้อมแขนไปด้านหลัง เพื่อแอบกุมมือเบสไว้ พอเหลือบมองปฏิกิริยาของสุดหล่อก็ให้ยิ่งฉีกยิ้ม เมื่อเบสยังคงนิ่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และยอมให้ผมได้กุมมือเจ้าตัวไว้อยู่แบบนั้น
“อ้าว ก็กูได้ยินว่ามึงจะสร้างตำนานไม่ใช่ไง นี่ดีเท่าไหร่แล้วที่กูลดตัวลงมาอ่อยมึงก่อนเนี่ย” หน้าไอ้พี่ฟูแม่งก็กวนตีนได้อีก แต่ตอนนี้ไอ้พี่แหนมก็คงไม่กล้าเอาคืนแม่งเท่าไหร่ เพราะมองเผินๆเหมือนมันจะเอาจริงยังไงไม่รู้
“ถ้ามึงยังมีความปรานีกับกูบ้าง มึงช่วยกรุณาอย่าอ่อยกูเลยเหอะ ห่า! เกิดกูช็อกอยู่ตรงนี้ทำไง...ไปๆ พวกมึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ถ้าใครช้าวันนี้จ่ายเองนะโว้ย...เบส ไปด้วยนะมึง ขืนไม่ไป รองกัปตันทีมกูคงไม่โผล่หัวมางานคืนนี้แน่ว่ะ” ‘วันนี้กัปตันกูแม่งรู้ใจกูที่สุด’ ผมหันมาส่งยิ้มอ้อนๆใส่ตาสุดหล่อ และต้องฉีกยิ้มกว้างเมื่อเบสตอบตกลง เพราะขืนปฏิเสธผมก็ต้องลากเจ้าตัวไปอยู่ดี
“แล้วกูล่ะแหนม กูเพื่อนรักเบสนะโว้ย ไม่คิดชวนไง...โอ๊ะ! เตะกูทำไมอ่ะ”
“พูดมากนะมึง อยากไปก็ไป แต่หยุดทำร้ายกูด้วยเสียงง้องแง้งไม่เข้ากับหนังหน้ามึงบัดเดี๋ยวนี้”
“แหนมอ่ะ มึงใจร้ายกะกูมากเหอะ!”
ถ้าผมเป็นไอ้พี่แหนมนะ ผมยันไอ้ห่าพี่ฟูไปแล้ว ทำตัวสะบัดสะบิ้งไม่ได้ดั่งใจ ทั้งๆที่ตางี้แพรวพราวกำลังสนุกเต็มที่ที่ได้แกล้งไอ้พี่แหนม แต่บทสนทนาของทั้งคู่ก็สร้างเสียงหัวเราะได้ไม่น้อย ยิ่งสุดหล่อของผมนะหัวเราะจนน้ำตาซึม ทำให้บรรยากาศรอบตัวเราในความรู้สึกของผมนั้น สดชื่นสว่างไสวมากกว่าเดิมเป็นสิบเท่า และยิ่งเพิ่มความน่ามองในตัวสุดหล่อมากขึ้นเป็นร้อยเท่าพันทวี ตอนนี้เบสเปรียบเสมือนเทวดาบนดินสำหรับทุกคน ต่างจากเมื่อก่อนลิบลับ ถึงแม้เบสจะหล่อไม่เปลี่ยน แต่กลับให้ความรู้สึกสูงส่งและจับต้องไม่ได้ซะมากกว่า
“นนทำไร!?” ผมก็แค่บรรจงซับน้ำตาที่หางตาให้สุดหล่อ ทำไมเบสต้องจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่องด้วยล่ะ แต่เสียงกรี๊ดเสียงฮือฮาที่ดังขึ้นในวินาทีถัดมา กลับเป็นคำตอบให้ผมได้เป็นอย่างดี ว่าทำไมสุดหล่อถึงแสดงสีหน้าและน้ำเสียงออกมาแบบนั้น
“แยกย้ายโว้ยแยกย้าย...เบสไปรอนนที่ห้องแต่งตัวเนอะ” ผมไม่รอคำตอบเบสหรอก แต่คว้าข้อมือและพาเบสออกมาทันที ขืนปล่อยให้สุดหล่อรอตรงนั้น คงไม่ต่างจากทิ้งชิ้นเนื้อไว้กับแร้งกับกา
“เบสนั่งรอตรงนี้นะ นนอาบน้ำแป๊บเดียว” ผมมองซ้ายมองขวาเพื่อหาโอกาสกับแฟนรูปหล่อ และมีชะงักนิดยามเห็นสายตาจับจ้องของไอ้เด็กบิว แต่ก็ถือเป็นโอกาสอันดีที่จะตอกย้ำ
“ฟอดดด...นน!” จัดไปฟอดใหญ่เน้นๆเลยครับ ก่อนผมจะรีบเผ่นหนีสุดหล่อแก้มแดงเข้าห้องน้ำ ซึ่งก็ทันเห็นไอ้เด็กบิวทำหน้าม่อย แต่เมื่อมันเห็นผมเหลือบมอง มันกลับพยายามคลี่ยิ้มให้ผมแทน ‘เออแฮะ น่าสงสารเหมือนกัน’
ผมเข้าห้องน้ำมาได้ไม่พูดพร่ำทำเพลงฟอกตัวล้างตัวอย่างไว และรีบเผ่นออกมานอกห้องโดยมีผ้าเช็ดตัวพันเอวอยู่ผืนเดียว ก่อนจะรีบหาเสื้อผ้าใส่ ท่ามกลางเสียงแซวของไอ้พี่แหนมและไอ้ภาส แต่ผมไม่อยากโต้ตอบ เดี๋ยวจะยืดเวลาเจอหน้าสุดหล่อนานไปกว่านั้น เพราะรู้อยู่ว่าพวกแม่งกำลังอิจฉาคนมีความรักอย่างผม
หลังจากอาบน้ำจนสบายตัว ผมที่กำลังอารมณ์ดีก็ต้องแปลกใจ เมื่อออกมาเจอภาพที่ไอ้เด็กบิวยืนค้ำหัวอยู่ต่อหน้าเบส โดยที่มันหันหลังให้ผม ทำให้ผมไม่สามารถเห็นสีหน้าของคนทั้งคู่ได้ ว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน และตรงนั้นเกิดอะไรขึ้น แถมเสียงสนทนาก็ไม่มีมาให้ได้ยินสักนิด
ผมจึงเร่งฝีเท้าเข้าหาคนทั้งคู่ แต่ระหว่างนั้นผมก็เห็นไอ้เด็กบิวยืนไหล่สั่น ก่อนจะเปล่งเสียงเหมือนคนกำลังร้องไห้ออกมา
“พะ...พี่เบส ทำไมต้อง พะ...พูดกับบิวขนาดนั้นด้วย บิวก็แค่...พี่นน!?”
“เกิดอะไรขึ้น มีอะไรกัน...เฮ้ย! บิวร้องไห้ทำไม” ผมทักแค่นั้นแหละ ไอ้คนที่น้ำตากำลังไหลพรากก็โผเข้ากอดผมทันที
ผมทั้งตกใจทั้งทำตัวไม่ถูก จึงได้แต่ปล่อยให้ไอ้เด็กบิวมันกอดอยู่แบบนั้น มันเองก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับอกผม แต่เมื่อผมได้ยินเสียงขยับตัวดังขึ้น ก็ให้รู้ว่าตัวเองพลาดไปแล้ว ผมไม่น่าลืมคนสำคัญไปชั่วขณะ ซึ่งผมยิ่งทำอะไรไม่ถูก เพราะพอเงยหน้าขึ้นจากกลุ่มผมดำขลับบนอก ผมก็ได้สบตากับดวงตาคู่เรียวสวย
แทนที่ผมจะสุขใจเหมือนทุกครั้งที่เราได้สบตากัน ผมกลับรู้สึกหนาวยะเยือก ด้วยดวงตาคู่ตรงหน้านั้นเรียบสนิท ไม่แสดงอารมณ์ใดๆให้ผมจับความรู้สึกเบสได้เลย และผมยิ่งลนลานเมื่อเบสหมุนตัวเดินหนีออกจากห้อง
“เบส! เบสรอนนด้วย! เอ่อ...บิวปล่อยพี่ก่อน เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน...เบส! เบสครับ” หลังจากผมดันไหล่ไอ้เด็กบิวออกไปได้ ผมก็รวบข้าวของเท่าที่เห็นมาถือไว้ ก่อนจะโกยแน่บตามหลังสุดหล่ออย่างเร็ว และไม่มีเวลาสนใจไอ้เด็กบิวอีกต่อไป
เมื่อผมตามทันเจ้าของแผ่นหลังตั้งตรง บุคลิกหนึ่งที่แสดงออกถึงนิสัยแห่งความเด็ดเดี่ยวของเจ้าตัวแล้ว ผมก็คว้าต้นแขนเบสไว้ ก่อนจะหมุนร่างโปร่งให้กลับมาเผชิญหน้ากัน ซึ่งทำเอาผมใจหาย เพราะแม้ดวงตาคู่สวยจะฉายภาพใบหน้าผมอยู่ในนั้น แต่แววตานั้นกลับเรียบสนิทไม่ต่างจากก่อนหน้า ให้ความรู้สึกว่าผมนั้น ไม่มีความหมายสำหรับเบสอีกต่อไป
“เบส...เบสอย่าโกรธนนเลยนะ นนไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น...บะ เบส นนขอโทษ” จากแววตาเสียใจจางๆที่ผมเห็น ทำให้ผมละล่ำละลักขอโทษสุดหล่ออย่างไม่ลังเลที่จะพูดมันออกไป
สำคัญตรงที่นาทีนี้ผมรู้สึกถึงกำแพงบางๆที่มองไม่เห็น พยายามกันผมออกจากสุดหล่อ ทำให้ผมอยากรีบทำลายกำแพงนั้นให้เร็วที่สุด ก่อนมันจะแข็งแกร่งขึ้น จนยากต่อการทำลายขึ้นมา ถึงเวลานั้นผมคงได้สูญเสียสุดหล่อไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็เป็นได้
ผมรู้ตัวเลยว่ากำต้นแขนเบสไว้จนแน่น ด้วยกลัวว่าหากผ่อนแรงลง ผมจะเสียเบสไปตลอดกาล ฟังดูเหมือนว่าผมกังวลไปเกินเหตุ แต่ขอให้เชื่อเถอะว่าผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
ท่ามกลางความเงียบใต้ต้นหูกวางต้นใหญ่หน้าห้องพักนักกีฬารักบี้ และสายลมอ่อนๆยามเย็นที่พัดผ่านรอบตัวเรา ที่ช่วงเวลานี้ผมไม่รู้สึกว่ามันเย็นชื่นใจสักนิด ด้วยใจผมกำลังร้อนรุ่มและได้แต่ภาวนาให้เบสยกโทษให้เท่านั้น ซึ่งผมยังคงยืนนิ่งแต่เปลี่ยนมากุมมือเบสไว้แทน และรอให้สุดหล่อได้พูดขึ้นมาก่อน
เบสเองก็ไม่มีวี่แววว่าจะพูดอะไรออกมาสักคำ ที่ร้ายไปกว่านั้นคือสุดหล่อกลับเบือนหน้าหนีผม ไม่ยอมให้ผมได้เห็นหน้าสบตา ผมจึงไม่สามารถส่งสายตาอ้อนวอน เพื่อให้สุดหล่อยกโทษให้กันได้อีกต่อไป ผมสับสนและว้าวุ่นไปหมด แต่ผมก็ไม่กล้าจะเซ้าซี้ตีมึนชวนคุย เหมือนยามที่ต้องการง้อเบสอย่างทุกครั้งที่ผ่านมา
ส่วนสาเหตุคงไม่พ้นที่ผมปล่อยให้ไอ้เด็กบิวนั่นมันกอดคาตาสุดหล่อ แถมอารมณ์ตกใจทำอะไรไม่ถูกก่อนหน้า ยังส่งผลให้ผมถามอะไรโง่ๆออกไป ให้สุดหล่อได้ตีความว่าผมแคร์ไอ้เด็กบิวมากกว่าเจ้าตัว แต่จะให้ผมไปสาบานที่ไหนก็ได้ ว่าผมนั้นไม่มีเจตนาจะทำให้เบสเสียความรู้สึกเลยจริงๆ
เมื่อผมไม่เห็นวี่แววว่าเบสจะพูดอะไร ผมจึงทำใจกล้าเรียกชื่อสุดหล่อด้วยเสียงอ้อนๆ พร้อมกระชับมือที่ตัวเองกุมไว้ไปด้วย
“เบส~ เบสพูดกับนนเหอะนะ ถ้าสิ่งที่นนพูดหรือทำไป ทำให้เบสเสียใจ นนขอโทษ และอยากให้เบสรู้ว่านนไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ยกโทษให้คนงี่เง่าคนนี้นะครับ” ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ถ้าสุดหล่อยังไม่ยอมใจอ่อนนะ ผมยอมลงทุนคุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าเจ้าตัวเลยล่ะ
ผมก็ได้ยิ้มออก เมื่อเบสเบือนหน้ากลับมามองกัน แม้ใบหน้าหล่อเหลาจะเคร่งขรึมพาใจสั่น แต่ผมก็ยิ้มสู้ขาดใจ ซึ่งก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรไปกว่านั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น จนผมต้องวุ่นวายควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อผ้า ที่ไม่รู้ตอนนี้มันไปหลบอยู่หลืบไหน ส่วนตาก็คอยมองท่าทีของสุดหล่อไปด้วย ใจงี้กลัวว่าเบสจะเดินหนีไปก่อนจะได้เคลียร์กัน จนพาลโทษคนปลายสายที่โทรมาไม่รู้เวล่ำเวลา แต่จะไม่รับก็ไม่ได้ เพราะเสียงที่ดังขึ้นนั้นผมตั้งไว้เฉพาะแค่เพื่อนสนิท
“ว่าไงนลิน...หา! กูไม่อยากจะเชื่อ ว่าเฮียจะทำแบบนั้น...กูอยู่โรงเรียน เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเนี่ย...เออๆ กูไปเดี๋ยวนี้ มึงก็ดูไอ้ธันว์ดีๆแล้วกัน” ผมลืมถึงสาเหตุที่เพื่อนสนิทสองคนไม่ได้มาเชียร์ผมวันนี้ไปเลย แถมข่าวที่เพิ่งได้รู้ก็น่าตกใจไม่น้อย แล้วไหนจะเรื่องของตัวเองอีก
‘เอาไงดีวะกู เกิดมาเป็นชนนนคนรูปหล่อนี่มันลำบากชะมัด’
“เบสไปบ้านไอ้ธันว์กับนนนะ ไอ้ธันว์เกิดเรื่อง” ผมตัดสินใจชวนเบสไปด้วยซะเลย ซึ่งพอสุดหล่อได้ยินเท่านั้นแหละ ก็ขมวดคิ้วมุ่นจ้องหน้าผมด้วยแววตาตื่นตระหนกทันที
แม้ผมจะแอบน้อยใจนิดๆกับท่าทางเป็นห่วงเป็นใยที่เบสมีให้ไอ้ธันว์ แต่ผมก็ต้องระงับจิตใจไว้ไม่ให้แสดงอาการออกไป
“เกิดอะไรขึ้นกับน้องธันว์” เอาน่ะ! อย่างน้อยเบสก็ยอมพูดกับผมแล้ว แม้จะเกิดจากความเป็นห่วงที่มีให้กับไอ้ธันว์ก็ตาม
“เรื่องมันยาว เดี๋ยวนนเล่าให้ฟังระหว่างทางแล้วกัน!” ผมอดไม่ได้จริงๆที่จะสะบัดเสียงใส่สุดหล่อในตอนท้ายประโยค ก่อนจะคว้าข้อมือเบสให้ออกเดินไปยังรถที่จอดไว้ข้างโรงเรียน
ผมก็ต้องขัดใจเล็กๆ เมื่อสุดหล่อไม่ยอมให้ผมจับจูงอย่างใจคิด แต่ด้วยสถานการณ์ที่ยังไม่สู้ดีนัก ผมจึงไม่มีสิทธิ์ต่อรองได้แต่ยอมรามือ และเลือกที่จะเดินตามหลังสุดหล่อเมียรักต้อยๆอย่างจำยอม
จนกระทั่งถึงรถและผมขับออกมาแล้วนั่นแหละ คนที่ปิดปากเงียบมาตลอด ก็เอ่ยปากถามถึงสิ่งที่ผมรับปากไว้ว่าจะเล่าให้เจ้าตัวรับรู้ จนผมอดสะบัดค้อนเล็กๆส่งให้สุดหล่อด้วยความน้อยใจไม่ได้จริงๆ แต่ด้วยความเงียบที่ปกคลุมภายในรถ และท่าทางที่เบสมองออกนอกหน้าต่างรถนั้น ทำให้ผมต้องยอมเปิดปากเล่าถึงสาเหตุที่ผมโดนไอ้นลินตามตัว
เรื่องก็มีอยู่ว่าตั้งแต่เช้าของวันนี้ไอ้ธันว์มันไม่ได้รับการติดต่อจากเฮียหลี่ผิงเลย เพราะปกติเฮียหลี่ผิงจะต้องโทรมาปลุกมันทุกเช้า และโทรมาอวยพรให้มันก่อนที่จะมาโรงเรียนทุกวัน แล้วไหนจะมีโทรมาเตือนให้กินข้าวช่วงเที่ยงอีก แต่ช่วงเวลาดังกล่าวที่ว่าไป วันนี้เฮียหลี่ผิงกลับไม่โทรหามันเลย ทำให้ช่วงเช้าไอ้ธันว์มาโรงเรียน ด้วยสีหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ จนผมและไอ้นลินแปลกใจ
พอถามมันก็ว่าไม่มีอะไร แต่อาการที่จ้องโทรศัพท์ตลอดเวลานั้น บ่งบอกอะไรได้เยอะว่ามันรอสายใครบางคนอยู่ จนผมและไอ้นลินจับได้นั่นแหละ มันถึงยอมคายความจริงออกมา แต่สีหน้าเศร้าๆแววตาหม่นๆของมัน ทำให้ผมกับนลินไม่กล้าโวยวาย จึงได้แต่ยุให้มันเป็นฝ่ายโทรไปหาเฮียหลี่ผิงก่อน แต่ด้วยความน้อยใจมันจึงไม่ยอมทำตาม
จนผ่านมื้อเที่ยงที่มันแทบไม่แตะอาหารนั่นแหละ ไอ้นลินมันก็ทนไม่ได้ เป็นฝ่ายโทรเข้าเครื่องเฮียหลี่ผิงซะเอง ผลก็คือเฮียหลี่ผิงปิดเครื่อง คราวนี้แหละไอ้ธันว์ถึงขั้นนั่งไม่ติด เพราะแต่ไหนแต่ไรเฮียหลี่ผิงไม่เคยขาดการติดต่อไปแบบนี้ แถมไม่ว่าเวลาไหนที่ไอ้ธันว์อยากคุย เฮียหลี่ผิงก็ไม่เคยพลาดที่จะไม่รับสาย ที่สำคัญสองสามวันนี้เฮียหลี่ผิงนั้น ตามปาปาหลี่จวินไปตรวจงานโรงแรมสาขาต่างๆในฮ่องกงด้วย ไอ้ธันว์มันเลยเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของแฟนสุดที่รักเข้าไปอีก
เกมรักบี้ในช่วงเย็นที่ผ่านมา ทั้งไอ้ธันว์และไอ้นลินไม่ได้มาเชียร์ทีมโรงเรียนเราแข่ง ด้วยไอ้ธันว์ต้องรีบกลับบ้านเพื่อไปตามสืบข่าวจากผู้ใหญ่ที่อยู่ฮ่องกง โดยมีไอ้นลินที่คอยเป็นห่วงนั้นตามกลับไปด้วย และก็เกิดเหตุเหลือเชื่อขึ้น เมื่อไอ้ธันว์ลองเสี่ยงกดเบอร์เฮียหลี่ผิงระหว่างทางกลับบ้าน ก็พบว่ามีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้รับสาย และพูดทำนองว่าเฮียหลี่ผิงนั้นเป็นแฟนเจ้าตัว พร้อมกับสั่งห้ามไม่ให้ไอ้ธันว์โทรไปหาอีก แรกรู้ไอ้เพื่อนผมถึงกลับตกใจ นั่งเงียบไปจนถึงบ้าน แม้ไอ้นลินจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นมันก็ไม่ปริปาก จนถึงบ้านนั่นแหละมันถึงยอมเล่าให้ฟังด้วยสีหน้าโกรธๆ
หลังจากนั้นไม่นานก็มีสายของเฮียหลี่ผิงโทรเข้าเครื่องมัน แต่เจ้าของเครื่องก็ไม่ยอมรับ ซึ่งเฮียหลี่ผิงเองก็ไม่ละความพยายามโทรเข้าบ้านธนอรรถย์ ซึ่งผลก็ไม่ต่างกัน เฮียหลี่ผิงโดนไอ้ธันว์โกรธทั้งๆที่ยังไม่ทันได้อธิบาย แม้ไอ้นลินจะพยายามพูดให้มันใจเย็นๆ ยอมคุยกับเฮียก่อน จะได้รู้ว่าช่วงเวลาที่เฮียหลี่ผิงหายไปนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่เพื่อนผมมันรั้น แถมสั่งห้ามไม่ให้ไอ้นลินรับสายเฮียหลี่ผิงอีก และมีขู่ด้วยว่าถ้าไอ้นลินรับ มันจะโกรธไอ้นลินด้วยอีกคน ทำให้ไอ้นลินรีบโทรมาตามผมให้เข้าไปช่วยพูดกับมันอีกแรง
“มิน่า ตอนกลางวันน้องธันว์แทบไม่ทานข้าวเลย แต่ก็น่าจะยอมฟังหลี่ผิงอธิบายก่อน” ‘โอ้โห! มีแอบสังเกตกิ๊กเก่าด้วย’ ผมเหลือบตามองใบหน้าด้านข้างของเบสนิด ก่อนจะเบือนหน้ากลับมามองถนนตรงหน้าตามเดิมอย่างงอนๆ
“นั่นสิ คนรักกันก็น่าจะคุยกัน เบสเองก็น่าจะให้โอกาสนนเหมือนกันนะ” ไอ้ที่พูดไปทั้งๆที่ตัวเองงอนนั้น ผมว่าก็เสี่ยงไม่น้อยล่ะที่จะโดนสุดหล่อโกรธมากกว่าเดิม และดูท่าจะเป็นแบบนั้นด้วย เพราะเบสเงียบไปเลย แถมยังเบือนหน้าออกนอกรถอีกแล้ว
‘เอาวะไอ้นน มึงอย่าเพิ่งท้อ ยังไงเบสก็เป็นคนที่มึงรัก แถมมึงยังไม่คิดจะปล่อยเค้าไปด้วย ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก’ คิดได้ดังนั้น ผมก็ตัดสินใจยื่นมือออกไปกุมทับหลังมือของสุดหล่อ และผมก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเบสไม่กระตุกมือคืน แถมจังหวะที่ผมเบือนหน้ากลับมามอง ผมก็ได้สบตาสุดหล่อที่หันมามองผมพอดีด้วย ซึ่งผมก็ต้องยิ้มกว้างกว่าเดิม
เมื่อเบสแค่มองผมนิ่งๆ ก่อนเอื้อมมืออีกข้างไปเปิดเครื่องเล่นเพลงหน้ารถ และเอนหลังพิงเบาะรถฟังเพลงด้วยท่าทางที่ผ่อนคลายขึ้น ปฏิกิริยาดังกล่าวบอกชัดว่าสุดหล่อน่าจะหายโกรธกันบ้างแล้ว เพียงแต่ผมคงต้องรอเวลาอีกนิด และผมเชื่อว่าเราจะเคลียร์ปัญหานี้ได้อย่างแน่นอน ถ้าเราทั้งคู่หันหน้ามาคุยกัน
........................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะบิวเอ๊ยบิว แผลงฤทธิ์ใส่คู่หวานจนได้ แถมงานนี้สุดหล่อท่าจะโกรธนนจัด
แต่ก็คงไม่เท่าน้อยใจล่ะน้า ซึ่งจะโทษไอ้คนหลงเมียทั้งหมดก็ไม่ได้
เพราะดันเสน่ห์แรงเกินห้ามใจ
แต่ออกมาผิดจังหวะเอง และไม่รู้จักคิดเอาซะเลย
เหตุการณ์นี้ไม่มีใครผิด แต่จะเป็นบทเรียนให้ทั้งคู่ได้เรียนรู้กันและกันมากขึ้น
เรามาตามเอาใจช่วย 2 คู่ นนเบสและน้องธันว์หลี่ผิงได้ในวันอังคารนะคะ
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: *หลุดจอง*{รักต้องเคลียร์} เบส & นน ...The End...[14/10/59] (อ่าน 291698 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก