07 I wanted your heartเวลาไม่เคยพอผมเคยได้ยินเพลงเมื่อหลายปีก่อน ส่วนตัวแล้วเนื้อหา ทำนอง ไม่ได้ติดหูหรอกครับแต่ชื่อเพลงแม่งสลักจิตมาก ไม่ต้องให้ใครมาสอนผมก็ซาบซึ้งดีว่าเวลาเท่าไรก็ไม่เคยพอ
หลังจากส่งงานแอดไวเซอร์รอบแรกไปแล้วสอบมิดเทอมก็ก้าวเข้ามาประชิดอย่างรวดเร็ว กว่าจะแก้งานจนเป็นที่พอใจไม่กี่วันก่อนสอบผมก็ต้องมาตาลีตาเหลือกอ่านหนังสือ ลากไอ้อั้มมาขลุกที่ห้องช่วยติวให้หามรุ่งหามค่ำ ปี 5 ส่วนใหญ่เป็นวิชาสัมนากับเตรียมวิทยานิพนธ์ก็จริงแต่ก็มีตัวหลักของถาปัตย์อยู่ด้วย ผมเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไม่สนิทกับคนจำนวนเยอะ หนังสือที่ใช้อ่านตั้งแต่ปี 1 เพราะได้รับอานิสงค์จากอั้มมาตลอด
“เหมียวบอกว่ามีชีทสรุปอีกชุดนึงที่กูยังไม่ได้เอาไปซีรอกซ์ เดี๋ยวสี่โมงกูเข้า ม. นะ มึงไปด้วยกันป่าว?”
ผมเหลือบตามองคนพูดที่นอนแทะข้าวโพดฝักอยู่บนโซฟา สะบัดกระดาษสรุปที่เน้นปากกาสีลายพร้อยของตัวเองไปด้วย
“ไปดิ แล้วยังไง มึงจะอ่านที่ ม.ต่อเลยมั้ย”
“อ่าน” ผมพยักหน้ารับรู้ ตั้งใจจะอยู่อ่านกับมันเหมือนกันแต่ประโยคถัดมากลับทำให้ต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน “กับมิ้ม”
“สัด ติดเมีย!”
“ติดเหี้ยอะไร กูมาเฝ้ามึงสามคืนแล้วนะไอ้ยู ขอเวลาส่วนตัวกูบ้างเหอะ คุยโทรศัพท์กันมันพอที่ไหนล่ะวะ เอาน่า กูติวไปเยอะแล้วมึงอ่านสรุปเองอีกรอบก็ได้แล้ว เชื่อกูๆ”
พอแซวเรื่องแฟนมันทีไรไอ้อั้มจะแก้ตัวยืดยาว ผมพูดเล่นครับไม่ได้โกรธอะไรมัน ชีวิตส่วนตัวคนเรามันก็ต้องมีกันทั้งนั้น ที่ลากมันมาอยู่ด้วยนี่ก็รู้สึกผิดนะไม่ใช่ไม่คิดอะไรเลย เห็นมันร้อนตัวแบบนี้แล้วฮาดี
“เออ ไปเหอะ กูพูดเล่น เดี๋ยวกลับมาอ่านที่หอนี่แหละ พรุ่งนี้สอบห้องไหนวะ”
“LH2205 แล้วนี่มึงจะอาบน้ำก่อนเข้าม.ป่าว?”
เน่าครับ ตั้งแต่ตื่นล้างหน้าแปรงฟันอย่างเดียวยังไม่อาบน้ำ นึกขึ้นได้ตอนอั้มบอกนี่แหละไม่งั้นได้เน่ายาว ผมวางหนังสือไว้ที่เดิมแล้วลุกมาหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนทิ้งไว้ เดินเข้าห้องน้ำโดยปล่อยให้เพื่อนรักอยู่คนเดียวไปพลาง ๆ ปล่อยน้ำอุ่นราดตัวสักพักก็ออกมา ไอ้อั้มเปลี่ยนท่านั่งแล้วส่วนมือถือที่เดิมวางไว้หลังตู้เย็นก็เปลี่ยนมาอยู่บนโต๊ะตัวเตี้ยแทน
“เมื่อกี๊อินทรีโทรมา กูเลยรับให้”
ผมพยักหน้า กับอั้มรับสายแทนกันบ่อยจนเป็นนิสัย ช่วงปี 2 ผมเคยรับงานนอกด้วยกันเรื่องโทรศัพท์เลยไม่ได้กลายเป็นของส่วนตัวอีกต่อไป คนรอบตัวผมกับเพื่อนรักเลยรู้จักกันหมดโดยปริยาย
“กูบอกมันไปว่าเดี๋ยวเราจะเข้า ม. มันบอกสี่ครึ่งเดี๋ยวไปหาที่คณะ”
“จะมาทำไมวะ”
“เอ้า ก็มันจีบมึงอยู่ก็ต้องไปหามึงสิ เทียวไล้เทียวขื่อพี่ยูหน่อยจะได้ใจอ่อน ฮ่า ๆ เจ๋งว่ะเพื่อนกู จู่ๆก็มีเดือนมาให้สอย”
ผมแจกนิ้วกลางให้อั้มแล้วหยิบเสื้อยืดกางเกงขาสั้นออกมาสวม เพื่อนสนิทวางชีทลงมาจ้องแผ่นผมที่ยังเปลือยท่อนบนยิ้ม ๆ “จะว่าไปมึงก็เนียนดีว่ะ นมเป็นสีชมพูเลย”
ผมหัวเราะ หยิบเสื้อขึ้นมาสวมไปด้วย ผิวผมเหมือนแม่ครับ คนอีสานตอนบนจะขาวเนียนแบบนี้เป็นส่วนใหญ่ ส่วนน้องชายได้เชื้อพ่อมาเยอะคือออกแทนนิด ๆ หน้าตาไม่ต่างกันมาก ขอบคุณที่มันทิ้งช่วงเกิดห่างผมมากหน่อยเดินด้วยกันเลยพอจะดูรู้ว่าพี่น้องไม่ใช่ฝาแฝด
“ทั้งเนียนทั้งลื่นมือเลยนะ อยากลองลูบซิกแพคกูป่าว ถอดกางเกงแล้วนอนคว่ำเลย เดี๋ยวกูให้สัมผัสแบบใกล้ชิด”
“ไอ้เกย์ สาดดด ชมนิดชมหน่อยจะจับกูทำเมียตลอด เสร็จยัง กูจะได้เก็บของ”
ผมหัวเราะไปพยักหน้าตอบมันไป อั้มลุกขึ้นเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่ลงย่ามแล้วแบกขึ้นพาดบ่าแสดงท่าทีเร่งเร้าให้ผมรีบแต่งตัว จัดแจงทุกอย่างเสร็จก็ขึ้นฟีโน่ไอ้อั้มเข้าคณะ มีเพื่อนบางกลุ่มนั่งติวกันใต้ตึก นานๆทีผมจะเข้าแจมด้วย ไม่ค่อยชอบเพราะส่วนใหญ่พอรวมกลุ่มกันได้จะออกนอกเรื่องมากกว่าอ่านหนังสือกันจริง ๆ
“อั้ม ยู มาพอดีเลย เหมียวซีรอกซ์ไว้เกิน 2 ชุด เอามั้ย?”
“เอาดิ นี่เข้ามาเอาเหมียวโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย”
ไอ้อั้มพูดทะเล้น โดนสาวเซอร์มองค้อนก็รีบแก้ตัวใหม่ “เอาชีทสรุปของเหมียวโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย แหะๆ พูดเล่น อย่าเครียดๆ แล้วนี่อ่านถึงไหนกันแล้ววะ?"
แฟนเหมียวที่อยู่คณะเดียวกันเอาชีทตบหัวไอ้อั้มเบาๆก่อนผมกับมันจะทรุดตัวลงนั่ง โต๊ะที่ถัดกันไปเป็นกลุ่มรุ่นน้อง พวกไอ้พีทนั่นแหละครับโหวกเหวกกันเสียงดังใช้ได้ สักพักพอหันมาเห็นผมกับอั้มก็ยกมือไหว้กันเป็นแถบ ไอ้พีทยิ้มตาปิดมานั่งกระแซะ กวนไม่ยอมให้ผมฟังที่เหมียวจะอธิบายชีทตัวเองให้ฟังอีกรอบ
"พี่ยู กับไอ้น้องคิวนี่ยังไงวะ เมื่อกี๊มันนั่งอ่านอยู่แถวนี้แหละ พอพี่เหมียวบอกพี่จะเข้ามาก็ชวนกันไปอ่านที่อื่นเลย"
ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ผมไหวไหล่ตอบปัด ๆ ไป ไม่เจอก็ดี ไม่ใช่ว่าโกรธหรือเกลียดหรอกนะ แค่ไม่รู้จะปั้นหน้ายังไง ไม่ใช่ความผิดของผมก็จริงแต่ที่คิวต้องมาพัวพันเรื่องแบบนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเพราะผมนี่แหละ ไอ้อั้มเองก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไงพอพีทจะซักต่อเลยรีบไล่กลับโต๊ะ รุ่นน้องตัวแสบเลยยอมถอยทัพแต่โดยดี ก่อนอ้าปากหวอโดดมานั่งข่างผมอีกครั้งตอนบีเอ็มซีรีส์ 3 ทะเบียนสวยมาจอดหน้าคณะ เจ้าของรถเดินแกว่งกุญแจในมือ เห็นพวกไอ้อั้มกับพีทก็ยกมือไหว้ แต่กับผมกลับยักคิ้วให้กวน ๆ วันนี้มันไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษา สวมเป็นเสื้อยืดแบรนด์เนมกับกางเกงยีนส์เข้ารูป คงเข้ามาอ่านหนังสือเหมือนกัน ได้ยินมันบ่นแว่วๆว่าเริ่มสอบไล่กันกับผมนี่แหละแต่จำไม่ได้ว่าวันไหน
"เสร็จยัง ไปกัน"
"ไปไหน"
"อ่านสือกับผมดิ พี่อั้มบอกว่ายูแค่เข้ามาเอาชีทไม่ใช่เหรอ"
ไอ้เวร ทีกับอั้มเรียกพี่ทุกคำ กับผมล่ะเผลอทีไรลืมนับญาติตลอด ผมไม่ตอบหันหน้าหนีมันมาเจอสายตาใคร่รู้ของเพื่อนคนอื่น ๆ แทน
"นี่ใช่เด็กที่เป็นแฟนใหม่นัทปะวะ"
แฟนเหมียวกระซิบถามแต่ได้ยินกันยกกลุ่ม ผมเหลือบตามองไอ้อั้มขอความช่วยเหลือแต่ไอ้เวรอั้มเสือกนั่งขำกิ๊กในโลกตัวเองโดยมีพีทสะกิดยิก สุดท้ายน้องเล็กของกลุ่มก็เก็บความสงสัยไว้ไม่ได้ โพล่งถามออกมาแทนทุกคนที่เห็นว่าการปรากฏตัวของอินเป็นเรื่องผิดปกติ
"อินกับพี่ยูสนิทกันเหรอวะ เมื่อก่อนยังซัดกันนัวเลย ผมเห็นแปลกๆที่ร้านเหล้าหลายครั้งแล้ว งงว่ะ"
"กูกับมันดูสนิทกันเหรอ"
ก็ไม่นะครับ แต่เจอกันบ่อยกว่าอั้มเฉยๆ เทียบกับพี่แจ็คพี่ตุ้ย 2 รายนั้นยังสนิทกับผมมากกว่า
"ก็เออดิ ยังกะกิ๊กกัน"
อินทรีกดยิ้มที่มุมปากไม่เถียงอะไร ผิดกับผมที่สำลักอากาศไปเรียบร้อย ไอ้ห่าพีท พูดจาเสียกูเสียวตูดเลย
"กิ๊กพ่อง มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย พูดจาไม่รู้เรื่อง กูไปละ อยู่นานเดี๋ยวได้กระทืบเด็ก"
ไอ้ห่าพีทพูดจาเลอะเทอะ ผมเก็บหนังสือลงกระเป๋าหนีสายตาคำถามเดินนำรุ่นน้องต่างคณะมาที่รถ ที่จริงไม่ได้อยากมาด้วยหรอกแต่ไม่อยู่ก็โดนยำสิวะ อินทรีผิวปากหย่อนตัวลงที่นั่งคนขับ อารมณ์ดีจริงๆนะสาดด
"ทีหลังไม่ต้องมาหากูที่คณะนะ กูขี้เกียจตอบคำถามเพื่อน"
"ก็บอกความจริงไปดิว่าผมจีบยู"
"ตลกเหรอ พวกมันก็รู้ว่ากูเกลียดมึงอย่างกับอะไรดี"
ผมกอดอกมองไปนอกหน้าต่าง รถไม่ได้ขับไปไหนไกล วนอยู่ในม.นี่แหละ คงไปคณะมัน
"เกลียดผมจริงๆเหรอ"
"จะให้กูรู้สึกยังไงกับคนที่มาแย่งแฟนกูล่ะวะ"
"ทียูนอนกับเมียผม ผมยังชอบยูเลย"
มึงมันผิดมนุษย์ไง เหนื่อยจะเถียงว่ะ หน้ามึนอย่างมันพูดอะไรไปก็ไม่ฟัง
"แต่ระวังเถอะ เกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะ ปะ พวกเพื่อนผมรออยู่"
บีเอ็มดับบลิวซีรีส์ 3 จอดข้างคณะเศรษฐศาสตร์ ผมถือกระเป๋าตัวเองลงมาด้วยเพราะไม่รู้ว่าอินจะอยู่นานหรือเปล่า คณะเศรษฐศาสตร์ไกลจากคณะผมพอสมควร ตัวตึกสร้างใหม่เสร็จเมื่อไม่กี่ปีก่อน ออกแบบเหมือนเป็นศูนย์การค้ามากกว่าอาคารเรียน มีร้านค้าอยู่ใต้ตึกกับโต๊ะสำหรับนักศึกษาอยู่เรียงราย กลุ่มใหญ่ที่สุดซึ่งนั่งกันตั้งแต่แรกไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับผม นัท กับกลุ่มเพื่อนที่เป็นเพื่อนไอ้อินด้วยเหมือนกัน
"อ้าว พี่ยู มาไง"
อื้อหืออ เจอคำถามนี้ตอบยากกว่าไอ้พีทอีกครับ นัทเองก็จ้องผมสลับกับอินทรีเขม็ง จะขอกลับตอนนี้ทันมั้ยวะ
"มึงอ่านถึงไหนกันแล้ว เฮ้ย ขยับหน่อย"
อดีตเดือนคณะไล่เพื่อนมันให้ขยับไปชิดกับแฟนมันแทนที่ตัวเองจะนั่งข้างนัทพลางจัดแจงให้ผมนั่งติดกับมันอีกที สถานการณ์ตอนนี้โคตรอึดอัดเลยครับ ถอนหายใจกี่รอบก็ไม่สามารถบรรเทาความรุ้สึกไปได้
ใบหน้าที่เคยสดใสของนัทหมองลง ตากลมบวมจัดเหมือนคนผ่านการร้องไห้อย่างหนัก ผมอยากจะลุกไปหา อยากถามว่าเป็นอะไรแต่ที่ทำได้ก็แค่พยายามชะโงกหน้าไปสบตากับอดีตคนรักอย่างระแวดระวัง กระทั่งนัทลุกไปเข้าห้องน้ำผมก็ลุกบ้าง อินทรีหันมามองผมตาขวาง ตาสีนิลแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"จะไปไหน"
"ห้องน้ำ"
"ค่อยไปตอนนัทกลับมา"
“ก็กูปวดตอนนี้”
“ยู!” เสียงทุ้มตวาดลั่น เพื่อนมันหันมามองผมกับอินเป็นตาเดียว ผมไม่ชอบอินทรีตอนโมโห เวลามันเอาแต่ใจมากๆ จะไม่ยอมฟังใคร “นั่งลง”
“งั้นมึงอ่านไปเถอะ เดี๋ยวกูกลับละ”
“อย่างี่เง่าสิวะ”
“กูหรือมึงกันแน่ที่งี่เง่า” ผมถามเสียงนิ่ง ที่จริงคนที่ควรจะลุกตามนัทไปเป็นมันแท้ ๆ แต่ทำไมถึงเฉยใส่แฟนตัวเองแบบนี้ หรือมันเลิกกันเพื่อมาจีบผมจริง มะ..ไม่มั้ง
“ไหนบอกไม่เอามันแล้วไง ตั้งใจจะตามมันไปแบบนี้จะให้ผมคิดยังไง”
“งั้นมึงก็ตามนัทไปสิ มึงไม่เห็นเหรอว่านัท…”
“ผมไม่ตาม แล้วก็ไม่ให้ยูตามไปด้วย เข้าใจที่พูดไหม!”
มือที่บีบไหล่ผมออกแรงมากขึ้น เพื่อนมันเห็นท่าไม่ดีเลยรีบลุกมาจับแยก
“อิน มีอะไรค่อยๆพูดดิวะ พี่เขาเป็นแฟนเก่านัทก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา ผมขอโทษแทนมันด้วยพี่ ช่วงนี้อินกับนัทมันทะเลาะกันบ่อย คงกลัวพี่มาเสียบอะแหละ ใจเย็นๆกันนะ ต่อยกันใน ม.ไม่เวิร์คพี่”
อินทรีสะบัดมือเพื่อนมันออกแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ เก็บกระเป๋าที่เดิมวางทิ้งไว้ระหว่างไปรับผมมา
“เฮ้ย อิน ไปไหนวะ”
“กลับ”
“มึงอ่านไปนิดเดียวเองนะโว้ย จะสอบพรุ่งนี้แล้ว” เสียงเพื่อนอีกคนท้วงไว้ อินทรีมองหน้าผมพลางพูดเสียงเย็น “ช่างแม่ง ไม่มีอารมณ์จะอ่าน”
“เดี๋ยวก่อน”
อยากจะช่างแม่งด้วยอยู่หรอก แต่ไม่อ่านหนังสือเพราะทะเลาะกับกูเนี่ยนะ เจริญเถอะครับท่าน ผมสะบัดตัวออกจากเพื่อนนัทที่ล็อคคอเอาไว้ในทีแรกแล้วมาดึงกระเป๋าอินทรี เด็กหนุ่มสะบัดหางตามองผมราวจะบอกว่าครั้งนี้มันไม่ยอมลงให้แน่ๆ
“อยู่อ่านก่อน”
“ทำไมผมต้องฟัง”
“นี่มันอนาคตของมึงนะ จะมาทำตัวลมเพลมพัดแบบนี้ไม่ได้” ที่บอกเพราะเห็นเป็นน้องเป็นนุ่งนะเฮ้ย ถึงจะไม่ชอบเท่าไรแต่อย่ามาทำให้กูมีตราบาปเลยว่ะ เอฟขึ้นมาจะมาโทษกันอีก
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับยู” พูดจบแล้วเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มกวนประสาท ผมถอนหายใจยาวเหยียด แกล้งปล่อยกระเป๋ามันแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะ
“เออ อยากกลับก็กลับไป ดี กูจะได้รอเจอนัท”
“ยู!”
คิดว่ากวนตีนเป็นคนเดียวหรือไงสาดด มันเดินกระแทกส้น วางกระเป๋าลงแล้วฉุดแขนให้ลุกขึ้น ตอนแรกจะไม่ไปอยู่หรอกแต่อินทรียอมทิ้งกระเป๋าไว้แสดงว่าอย่างน้อยมันก็ยังไม่กลับคอนโดตอนนี้ อีกอย่างสีหน้ามันตอนนี้ก็เหมือนพร้อมจะทำอะไรพิเรนทร์ ๆ ขึ้นมาเลยยอมตามไปง่าย ๆ เดินผ่านห้องเรียนที่ไม่มีคนใช้มือใหญ่ก็ผลักผมเข้าไปแล้วจับคางให้เงยรับจูบหนัก ๆ ของมัน เอะอะเป็นจับกูจูบตลอดเลยเฮ้ย สัด! ปากกูเยินหมดแล้ว เบา ๆ หน่อย!
“ดะ..เดี๋ยว…”
“ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ ทำตัวว่าง่ายให้ผมหน่อยไม่ได้หรือไง!”
พูดพลางกัดปากล่างผมติดไปด้วย หยุดสิวะไอ้ห่านี่ อาคารเรียนมันมีกล้องหรือเปล่าเนี่ย “ส..สัด...อย่ากัด…”
“มันเขี้ยว”
เป็นหมาเหรอวะไอ้ห่า ผมพยายามสะบัดหน้าออกจากมือของมันแต่ก็ทำได้ยากเพราะอยู่ในท่าที่เสียเปรียบ อินทรีดูดดึงริมฝีปากผมพักใหญ่ก่อนผละออกมา ใช้สองแขนท้าวกับประตูด้านหลังเป็นกรงให้ผมไม่สามารถหนีไปไหนได้
“ทำไมชอบขัดใจผมนัก อยากให้ผมบ้าตายนักหรือไง”
“แล้วทำไมมึงชอบเอาแต่ใจ เชี่ย ถอยออกไปได้แล้ว อึดอัด”
“ห้ามยุ่งกับนัท รับปากผมก่อน”
ผมเหลือบตาขึ้นมองมัน แล้วเบือนหน้าหนี เอาให้ชัดไอ้ยู มึงจีบกูทั้ง ๆ ที่ยังคบกับนัทอยู่จริง ๆ เหรอวะ เริ่มงงแล้วที่โมโหนี่โมโหหึงใครกันแน่
“ผมเลิกกับมันแล้ว ห้ามยูกลับไปหามัน”
คำตอบของอินทรีไม่ได้ทำให้ผมสบายใจขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย นัทรักอินจะตาย จู่ ๆ ดันมาถูกทิ้งเพราะ… เหี้ย สุดยอดของความเหี้ยเลยว่ะ ถ้านัทรู้ว่าอินมันจีบผมที่เป็นแฟนเก่านัทน่ะขึ้นมา….
“เชี่ยอิน…”
“อะไร ยังไม่พอใจอีกเหรอ ผมมีแค่พี่แล้วจะเอาอะไรอีก”
นั่นมันแค่ส่วนเดียวโว้ย แต่ที่ทำให้ผมว้าวุ่นใจตอนนี้คือนัทเป็นยังไงบ้าง ผมห่วง ถ้านัทรู้จะเกลียดผมไหม ผมไม่ได้อยากไปแย่งแฟนของแฟนเก่าตัวเองนะ พูดแล้วมึนว่ะ นี่มันความสัมพันธ์เชี่ยอะไรเนี่ย
“นัทรู้หรือเปล่าว่ามึง- ”
“จีบพี่?” ตอบให้เสร็จสรรพเลย เออ ตามนั้นแหละ ไม่รู้จะสู้หน้ายังไงแล้ว ถึงจะบอกว่าไม่อยากได้แต่คนอย่างนัทไม่มีวันฟัง ไม่มีทางคิดว่าผมอยู่ของผมดีๆแล้วไอ้เหานี่ตามมาเองหน้าตาเฉยแน่ ๆ
อินทรีหัวเราะ พูดสิ่งที่ผมคิดซึ่งฉายออกชัดเจนผ่านม่านตาด้วยแววตาเป็นต่อ มุมปากกดยิ้มขยับตัวเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมเจือมากับเหงื่อ
“ถ้าไม่อยากให้นัทรู้ พี่ก็ต้องเอาอะไรมาแลกเปลี่ยน”
“มึงอยากได้อะไร” ผมถามกลับทันที อินทรียังไม่ตอบในทีแรกแต่ล้วงมือเข้าไปในเสื้อผม ไล่นิ้วจากหน้าท้องสูงขึ้นจนถึงยอดอก ใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือคลึงเบา ๆ โดยเฉพาะส่วนอ่อนไหวให้ผมรู้สึก ตาคมทอประกายวาววับ จงใจสะกิดปลายนิ้วกับติ่งไตให้ผมเสียวปลาบจนต้องกลั้นเสียง
“...หัวใจ”ไอ้สัด… แต่ที่มึงเค้นอยู่นั่นน่ะ
หัวนมกูนะครับอินทรี
ผมกับอินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้งโดยสายตาของเพื่อน ๆ มันชะเง้อมองอยู่ตั้งแต่แรก พอปรากฏตัวขึ้นหนึ่งในพวกที่ห้ามในทีแรกก็รีบมาจับผมพลิกซ้ายพลิกขวาก่อนเดินรอบตัวอินทรีแล้วถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่ อินเลิกคิ้วขึ้นก่อนทรุดตัวลงนั่งที่เดิมของมันด้วยทีท่าสบาย ๆ ท่ามกลางสายตาเจ้าปัญหาของคนอื่น ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไร หยิบชีทของตัวขึ้นมาอ่านแสร้งทำไม่รู้ไม่เห็นตามมันบ้างแต่ไอ้พวกปี 2 ก็ยังถามเสียงหลง
“นึกว่าไปต่อยกันมา นี่หายไปทำไรวะตั้งนาน กูจะโทรเรียกรถพยาบาลอยู่แล้วเนี่ย”
“เสือกน่าพวกมึง อ่านไป ๆ”
ทำท่ารำคาญใส่เพื่อน คนอื่นมันเลยพุ่งเป้ามาที่ผม “มันทำอะไรพี่ยูหรือเปล่าพี่”
ผมส่ายหัวรัว แต่ไอ้อินเสือกหัวเราะในลำคออย่างเป็นต่อ ใครจะพูดล่ะวะว่าโดนมันจูบแถมยังจับนมอีก รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ข้อดีของผมกับพวกเด็ก ๆ ที่จริงแล้วจะเป็นเรื่องนิสัยใจเย็นมีความเป็นผู้ใหญ่สูง แต่พอกับอินทรีกลับกลายเป็นข้อเสียเพราะทำให้ผมตามมันไม่ทัน นิสัยมือไวใจเร็วของมันเดินนำผมไปหนึ่งก้าวเสมอ ซึ่งแม่งแย่ เรียกได้ว่าโคตรแย่คงถูกกว่า แต่ยังไม่ได้ทันตั้งใจอ่านหนังสือเป็นเรื่องเป็นราว นัทก็เดินกลับมาที่โต๊ะ มองอินด้วยหางตาแต่ไม่ปรายตาผ่านมาทางผมแม้แต่น้อย ส่่วนไอ้ตัวดีมันเงียบครับ ไม่พูดไม่จา ทำเหมือนไม่รู้ว่านัทมีเรื่องอยากคุยด้วยทั้งๆที่น่าจะรู้ตัวอยู่
“แอน ขยับไปหน่อย”
นัทพูดถึงผู้หญิงที่นั่งติดกับอินอีกฝั่ง สาวเจ้าก็ยอมขยับตัวลุกแต่โดยดีไม่อิดออดทำให้เหลือที่ว่างพอให้นัทมานั่งแทรก ผมยังเหลือบมองคนตาบวมเป็นระยะด้วยความเป็นห่วงแต่คงพูดอะไรไม่ได้ ผมอาจไม่อยู่ในฐานะที่ปลอบใจนัทได้แต่ก็ยังอยากเป็นพี่ชายคนสำคัญอยู่ดี
“อิน นัทไม่เข้าใจโจทย์ข้อนี้”
ผมเหลือบตามองอินทรีที่ชะโงกามองโจทย์ในชีทที่อีกฝ่ายเลื่อนให้ ใบหน้าคมสันนิ่งสนิทไม่แสดงทั้งกิริยาชอบหรือไม่ชอบใจที่อีกฝ่ายพยายามใกล้ชิด ขณะที่นัทเอาแต่มองหน้าอินอย่างมีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่ ผมอาจไม่สามารถตีความได้แต่รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดี สักพักพออินอธิบายจบก็เงยหน้าขึ้นจากหนังสือสบเข้ากับนัทที่จ้องอีกฝ่ายตั้งแต่แรก
“มึงฟังที่กูพูดหรือเปล่าไอ้นัท”
“ฟัง….”
“เออ แล้วอย่ามาถามข้อนี้อีกล่ะ” อินดันแผ่นกระดาษกลับไปให้นัท สองคนนี้ความสัมพันธ์เหมือนเป็นเพื่อนมากกว่าแฟนเก่าด้วยซ้ำ อินมันนิ่งมากเหมือนไม่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนัทมาก่อน ผิดกับอีกฝ่ายที่ยังทอดสายตาอาวรณ์ออกมา อยากรู้ว่ะ แต่ถามออกไปเดี๋ยวไอ้หมาบ้ามันจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกสุดท้ายก็ได้แต่นั่งนิ่ง ก้มหน้าอ่านหนังสือของตัวเองไป ใช่เรื่องไหมเนี่ยนักศึกษาสถาปัตย์ปี 5 ในดงเศรษฐศาสตร์ ถ้ากูงงบ้างจะถามใครได้เนี่ย อยากชิ่งกลับคณะแต่อินทรีตามไปด้วยแน่ ๆ มันยังเด็กครับ คิดว่าความรักคงต้องอยู่ด้วยกันเหมือนตลอดเวลามั้งถึงพยายามทำแบบนี้
ผมถอนใจหน่าย หาวหวอดไปด้วย ไอ้พวกเด็ก ๆ มีอะไรมันก็คุยกันบ้างถามกันบ้างไม่เบื่ออะไรแต่ผมแม่งเซ็ง ไม่ใช่คนพูดเก่งอะไรอยู่แล้วยิ่งเจอสถานการณ์แปลก ๆ ยิ่งใบ้แดก อินเองก็คงสังเกตเลยใช้เท้าสะกิดขาผมแล้วกระซิบถาม
“เบื่อเหรอ”
ผมพยักหน้า ท้าวคางไปกับโต๊ะ “อยากไปอ่านหนังสือกับเพื่อนหรือเปล่า?”
“อืม”
“งั้นไปกัน” มันทำท่าจะเก็บหนังสือผมเลยรีบส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร อ่านนี่แหละ มึงจะได้มีเพื่อน”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน มันคงเข้าใจเจตนาผมที่ยอมมานั่งเบื่อเพราะไม่อยากทำให้ตัวเองเป็นภาระ ผมอ่านมาพอสมควรแล้วไอ้ที่สงสัยก็ไม่ได้เยอะอะไร ค่อยโทรถามอั้มดึก ๆ เอาก็ได้ เทอมนี้สอบพรุ่งนี้เช้าตัวเดียวผมคงไม่ได้นอน อ่านจนสว่างนั่นแหละ แต่กับอินยังมีอีกหลายตัวไม่อยากให้มันมาเสียเพราะติดผมเกินไป
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งยูที่คณะแล้วกลับมาอ่านกับพวกนี้ ถ้าผมเลิกก่อนเดี๋ยวไปหา พี่เลิกก่อนก็โทรมา โอเคไหม?”
ผมเหลือบตาขึ้นมองมันก่อนพยักหน้าตกลง มันบอกเพื่อนคนอื่น ๆ ว่าเดี๋ยวมาแล้วลุกเดินนำ ผมกวาดหนังสือตัวเองลงกระเป๋าก่อนสบตากับนัทเป็นครั้งแรก ส่งยิ้มเหี่ยวๆไปให้แต่สิ่งที่ได้รับคือการเมินหน้าหนีไปอีกทาง
เจ็บว่ะ
ใครวะที่บอกว่าอยากเป็นพี่น้อง…
ทำไมวันนี้ผมกับนัท ถึงเป็นแบบนี้ไปได้..
“มึงเลิกกับนัทยังไงวะ”
พอขึ้นรถมาสุดท้ายผมก็ไม่สามารถกดต่อมเสือกให้อยู่สงบได้อีกต่อไป อินทรีเลิกคิ้วก่อนยิ้มยวนกวนประสาท “จูบผมก่อนแล้วจะบอกให้”
พ่อมึงสิ ผมกระแทกตัวกับเบาะแสดงออกมาว่าไม่พอใจก่อนอินทรีจะเอื้อมมือมาจับผมไว้ ปลายนิ้วหัวแม่มือลูบผ่านหลังมือผมแผ่ว มันไม่ได้ออกแรงจับแน่นแต่ผมก็ไม่ได้สะดิ้งบอกให้มันปล่อย ทอดสายตามองออกไปตามถนนแคบ ๆ ในมหาวิทยาลัยเพราะไม่อยากสบตากับมัน ผมเกลียดตาหวาน ๆ ของมัน ตาที่มันเลื่อมเหมือนเป็นอสรพิษร้ายและออดอ้อนอยู่ในที ดวงตาที่ทำให้ผมสะดุดลมหายใจได้ครั้งแล้วครั้งเล่า
ผมเกลียดเกินที่จะยอมรับว่าแค่สายตาเท่านั้นมันก็ทำให้ผมเสียความเป็นตัวของตัวเองได้
“รีบไปเหอะ เดี๋ยวเพื่อนกูกลับก่อน”
ผมดึงมือออกจากการเกาะกุมไม่จริงจังนัก มองผ่านหางตาเห็นว่ามันยังมองกลับมายิ้ม ๆ ไม่มีทีท่าจะขยับรถสักทีก็จิ๊ปาก จ้องทำเหี้ยอะไร หน้ากูเหมือนบรรพบุรุษมึงหรือไง
“ยูน่ารัก”
“จวยครับ”
“ที่พามาคณะเพราะอยากให้ยูรู้จักกับเพื่อนผมไว้ เข้าใจหรือเปล่า?”
“กูรู้จักเพื่อนมึงทุกคน” ก็เพื่อนกลุ่มเดียวกับนัทไง เพียงแต่ว่าไม่เคยคุยด้วยเฉย ๆ ไอ้อินผมก็รู้จักเพราะนัทเหมือนกัน คิดพิเรนทร์อะไรของมันวะ
“วันหลังผมแนะนำยูในฐานะแฟนพวกมันจะได้ไม่ตกใจ อ้อ ผมซื้อกระทิงแดงมาให้ด้วย”
เดี๋ยว ๆ เมื่อกี๊มันว่าอะไรนะ ผมยังไม่ทันได้ประมวลผลอินทรีก็ชะโงกตัวกลับไปเบาะหลังหยิบเอาขวดเครื่องดื่มชูกำลังอุ่น ๆ ย้ำครับว่า อุ่นๆมาให้ คงซื้อทิ้งไว้แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะให้เลยสภาพเป็นอย่างที่เห็น ผมหลุดขำออกมาจริง ๆ ว่ะ ห่าอิน วันหลังกูจะแก้แค้นด้วยการซื้อน้ำอัดลมอุ่น ๆ มาให้มึงแดกบ้าง
“เออ ขอบใจ วันหลังขอเย็นๆ”
ผมตอบมันไปพอดีกับที่เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเข้มจับจ้องผมอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ริมฝีปากได้รูปสวยยกยิ้มอ่อน ๆ หน้าแม่งโคตรของโคตรหล่อเลย เสียดายว่ะที่มันเป็นรุกไม่งั้นอาจได้ลองเล่นด้วยสักตั้ง ไม่รู้ว่ะ มันก็น่ารักดี ลึก ๆ ผมก็ไม่ได้รำคาญอย่างที่บ่นนักหรอก ผมไม่ใช่คนขี้รำคาญนี่ครับ ไม่งั้นกับนัทคงคบกันไม่ได้นานขนาดนี้
“ไปได้ยัง”
ถูกจ้องนาน ๆ แล้วขนลุกแปลก ๆ ครั้งนี้อินทรียอมถอยให้ มันพยักหน้าแต่ฉีกยิ้มกว้างกว่าเก่า
“เป็นเหี้ยไร?”
“เวลาเขินยูโคตรน่ารักเลย รู้ตัวป่าว”
.
.
.
เขินพ่อง!
TBC
ขออนุญาตงดทอล์คครับ ไมเกรนขึ้น คิดไรไม่ออก
เจอกันพุธหน้าฮะ
รักนะ ม้วฟๆ 
หัวข้อ: ♠คำประกาศของความรู้สึกใหม่♠ - แจ้งข่าวรีปรินท์หน้า 64 ค่า (อ่าน 783325 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก