15 Behind the wallเป็นเวลาบ่ายแก่ ๆ แล้วครับที่ผมนั่งเอาเท้าจุ่มน้ำอยู่ในสระหลังบ้านอินทรี ที่จริงอยากกลับมากติดก็แต่ไม่มีใครไปส่ง หลังจากโดนทั้งซักทั้งฟอกจนละเอียดยิบทั้งประวัติตัวเอง ประวัติครอบครัว คณะสาขาทีเรียน ไปจนถึงการวางแผนชีวิตหลังเรียนจบจากคุณหญิงแม่และท่านนายพล สำนักพิมพ์ที่นัดไว้ก็ช่วยให้ผมรอดตัวจากการชำแหละสดอย่างฉิวเฉียด กระนั้น ใช่ว่าวันนี้จะถูกถามอย่างเดียว คุณหญิงท่านก็เล่าเรื่องของตัวเองบ้างนิดหน่อยเป็นต้นว่าเธอเป็นผู้ดีเก่า ทำธุรกิจนำเข้า-ส่งออกจิวเวอรี่มาตั้งแต่รุ่นพ่อโดยที่ตอนนี้ได้ลูกชายคนโตคอยบริหารงานบริษัท ส่วนสามีก็กินเงินบำนาญจากยศทหารที่ได้มาตั้งแต่ยังหนุ่มอยู่บ้านสบายใจเฉิบ แต่ก็แค่นั้นแหละครับที่ผมรู้ เพราะพอวนเข้าเรื่องพื้นฐานครอบครัวของเจ้าบ้านได้ไม่นาน ก็วกกลับมาที่ผมใหม่ โคตรน่าอึดอัดเลย แต่ผมก็ยอมรับว่ามันไม่ได้เลวร้ายอะไรอย่างที่กังวลนัก คุณหญิงเธออยากรู้จัก ไม่ได้ตั้งแง่รังเกียจรังงอนอะไรผมที่เป็นลูกพนักงานบริษัทกำพร้าแม่กับมีน้องชายเกรียน ๆ อีกคน
“ท่าทางจะอีกยาวเลยค่ะคุณยู คุณหญิงให้เอาของว่างมาให้ทานก่อน”
เสียงของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นท่ามกลางเสียงนกการเวกทำให้ผมเอี้ยวตัวไปมอง ป้าสมเป็นคนที่ถูกเรียกหาบ่อย ๆ ตอนที่ผมคุยกับคุณหญิงทำให้ผมทราบโดยทันทีว่าคงเป็นแม่บ้านที่อินทรีเล่าให้ฟัง อายุอนามไม่ใช่น้อย แต่ก็ไม่ได้ทำงานอะไรหนัก ๆ ถ้าเป็นตามละครไทยแล้วป้าแกติดจะเหมือนแม่นม พี่เลี้ยงอะรี่ดูแลลูกชายทั้งสองคนของบ้านตั้งแต่เล็กทำนองนี้มากกว่า ส่วนเรื่องทำความสะอาด ดูแลบ้าน จะเป็นทหารเกณฑ์ที่ท่านนายพลจ้างวานมาเป็นรายวันรับผิดชอบไป
“เบื่อหน่อยนะคะ จริง ๆ ท่านนายพลไม่ค่อยให้รายการอะไรมาถ่ายทำที่บ้านหรอกค่ะ แต่พอดีเป็นงานขอร้องจากลูกสาวเพื่อนเลยเลี่ยงไม่ได้ จังหวะเหมาะกันกับที่คุณยูมาพอดี”
“อ้อ ครับ ไม่เป็นไรหรอกผมรอได้” ถึงพูดแบบนั้นก็ยอมรับว่าเซ็ง ครั้นจะให้เดินไปบอกลุงยามเมื่อวานให้ออกไปส่งหน้าปากซอยทีทั้งที่เจ้าบ้านให้อยู่รอก็ไม่ใช่เรื่อง สุดท้ายเลยได้แต่มานั่งแกร่วอยู่ริมสระคนเดียวเหงา ๆ รออินทรีเสร็จธุระแล้วค่อยออกไปข้างนอกพร้อมกัน
“รังเกียจคนแก่ไหมคะ เดี๋ยวป้านั่งเป็นเพื่อน”
“ดีเลยครับ จะได้มีคนคุย”
ป้าสมหัวเราะ ผมสีดอกเลาแซมดำกับใบหน้ายิ้มแย้มให้ความรู้สึกเป็นมิตรและใจดีที่สุดเมื่อเทียบกับทุกคนในบ้านนี้ แกนั่งพับเพียบข้าง ๆ พร้อมกับวางถาดผลไม้ที่ถือติดมามาด้วยไม่ห่างจากผมนัก
“คุณยู เป็นแฟนน้องอินเหรอคะ”
เปรี้ยง! อย่าบอกนะว่าคุณหญิงติดธุระยังส่งแม่บ้านมาซักเอาความกับกูเนี่ย ขอร้องล่ะครับ ผมไม่รู้จะเล่าเรื่องอะไรให้ฟังอีกแล้ว หมดไส้หมดพุงแล้ว เหลือก็แต่เรื่องที่ผมไปนอนกับนัททำให้อินมันโกรธจนต้องตามจิกเช้าเย็น ๆ นี่แหละที่ยังไม่ได้พูดออกไป
“อ่า...ไม่ใช่ครับ เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยเฉย ๆ”
“อย่าหลอกคนแก่เลยค่ะ”
ผมหัวเราะแห้ง หลอกอะไรล่ะครับป้า ไม่ใช่จริง ๆ เป็นเรื่องที่เข้าใจไปเองทั้งบ้านกันทั้งนั้น เถียงจนเหนื่อยจะเถียงแล้วยังไม่มีใครคิดจะฟังสักคน “เรื่องคุณยูน่ะเขารู้กันหมดแล้ว คุณหมอปอเล่าให้ฟังจนป้าอยากจะเจอจริง ๆ เลยค่ะคนที่ทำให้เจ้าเด็กเกเรของป้าแทบเป็นบ้าได้”
“ผมน่ะเหรอครับ?”
เอานิ้วชี้ตัวเองไม่พอยังตั้งคำถามแบบตอบไม่ได้ว่ากูไปทำอะไรให้มันสติแตกวะ ป้าสมหัวเราะร่วนก่อนขยายความเพิ่มอย่างใจเย็น
“น้องอินเธอคิดมากน่ะค่ะ ถึงจะดื้อแบบนั้นแต่ถ้าเป็นอะไรที่ตัวเองรักล่ะก็กลัวไปเสียทุกอย่าง ท่าทางคงไปทำอะไรให้คุณโกรธแล้วรู้สึกผิดล่ะมั้งคะ”
ผมพยักหน้ารับรู้ แต่ก็ไม่มั่นใจ ครั้งสุดท้ายที่มีเรื่องไม่พอใจกันคือเรื่องคืนนั้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ อันที่จริงแล้วผมกับมันยังไม่มีใครปริปากพูดถึงมันอีก แต่แม้ว่าต่างฝ่ายจะต่างแกล้งลืมไปแต่ลึก ๆ เราเองก็รู้ว่ามันยังคาใจกันอยู่ ไม่อย่างนั้นในหัวผมคงไม่ผุดเรื่องนี้ขึ้นมาราวกับบอกว่ากูว่าละ หรืออย่างเมื่อเข้านี้ถ้าเป็นปกติที่ผมนอนอยู่ในอ้อมแขนอินอย่างนั้น คนอย่างมันไม่มีทางจะจบทุกอย่างด้วยการจูบการหอมที่ซอกคอแน่ ๆ
“น้องอินเธอไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกค่ะ ถ้าโกรธอะไรน้องอยู่ป้าอยากจะขอโทษแทน เขาถูกเลี้ยงมาแบบนี้ เคยเป็นที่รัก เคยเป็นที่หนึ่ง แต่เด็กผู้ชายน่ะค่ะ พอโตขึ้นก็ต่อต้านทางบ้านอยากให้ใครเห็นว่าโตเป็นหนุ่ม ไม่ต้องคอยโอ๋แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นน้องอินเธอขี้เหงามากเลยนะคะ ป้ายังคิดเลยว่าถ้ามีแฟนคงติดแฟนแย่”
คำพูดของป้าสมพาลให้ผมย้อนนึกไปถึงวันที่รู้จักกับอินใหม่ ๆ คำขอเชิงสั่งที่บอกให้รักครั้งแล้วครั้งเล่าแลดูตลกทว่าไม่แปลกเลยหลังจากรู้จักปูมหลังของมัน แม้จะมาจากครอบครัวที่สมบูรณ์ไปเสียทุกอย่างแต่ที่จริงแล้วทุกคนย่อมมีมุมที่อ่อนแอของตัวเองทั้งนั้น
“น้องอินเธอน่าสงสาร มีทุกอย่างสมบูรณ์จนมีแต่คนเข้ามาหาเพราะผลประโยชน์ น้องเคยคบผู้หญิงนะคะคุณยู เป็นช่วงสั้น ๆ ที่ทำเอาแกขยาดไปชั่วชีวิตเชียว”
“อินน่ะเหรอครับเคยชอบผู้หญิง”
นึกถึงภาพเวลามันตวาดคิวหรือปั้นปึ่งใส่นัทแล้วสงสารผู้หญิงที่มันเคยคบขึ้นมาตงิด อารมณ์รุนแรงแบบนั้นแม้แต่ผมที่เป็นผู้ชายด้วยกันยังสยองพิกล
“ตอนมัธยมต้นน่ะค่ะ เป็นรุ่นพี่คนละโรงเรียน เธอรักของเธอมาก ซื้อนั่นซื้อนี่ให้ตลอด ดูแลอย่างดี จนคุณสิงห์ไปทราบว่าที่จริงแล้วผู้หญิงคนนั้นอยู่กินกับคนอื่นเธอเลยอคติกับผู้หญิงไปเลย รวมไปถึงเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ก็ด้วย”
ป้าสมยังพูดเหมือนละเมอ ผมมองปลายเท้าที่จุ่มลงไปในน้ำแล้วแกว่งตีเบา ๆ อย่างใช้ความคิด “ใคร ๆ ก็คิดว่าเป็นน้องอินน่ะดีจะตาย สมบูรณ์ไปเสียทุกอย่าง แต่คุณยูรู้ไหมคะคนที่ขาดความเชื่อในเรื่องความรัก มันแห้งแล้งยิ่งกว่าอะไรเสียอีก เรื่องที่น้องอินชอบผู้ชายด้วยกันท่านนายพลยังไม่เป็นห่วงมากเท่าที่น้องอินขาดศรัทธาในความรักเลยค่ะ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย อาจเป็นเพราะตัวเองไม่เคยอยู่ในสภาวะแบบมันถึงเคยนึกอิจฉาที่อินมีดีทุกอย่าง เรามักจะมองทุกอย่างจากภาพภายนอก ลึกลงไปแล้วน้อยเหลือเกินที่จะมองเห็นจุดสีดำเล็ก ๆ ในใจของแต่ละคน อันที่จริงผมก็ไม่ได้แตกต่างจากคนทั่วไปที่มองเห็นอินเพียงสิ่งที่มันแสดงออกมาเท่านั้นนักหรอก ถึงตอนนี้ยังคิดว่ามันโชคดีแค่ไหนที่ได้อยู่ในบ้านที่อบอุ่นมีอะไรเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง
“น้องอินไม่เคยพาใครมาที่บ้านหรอกนะคะ บอกว่าอยู่แถวไหนยังปิดเป็นความลับเลย เพื่อน ๆ เธอที่รู้ว่าบ้านอยู่ไหนก็มีแต่คุณหมอปอเท่านั้น ป้าดีใจนะคะที่เธอพาคุณมา คุณหญิงกับท่านนายพลเองก็เหมือนกัน”
ผมหัวเราะแหะ ไม่ใช่เวลาจะมาซาบซึ้งอะไรครับ รู้อยู่เต็มอกว่าที่จริงมันไม่ได้ตั้งใจให้ผมมา เพียงแต่เพราะเหตุสุดวิสัยทั้งนั้นถึงได้โกลาหลกันแบบนี้ ถ้าวันนั้นไม่เมาเละวันนี้ผมจะได้มีโอกาสมาเหยียบบ้านมันและถูกเข้าใจผิดกันยกโคตรอย่างนี้หรือก็เปล่า ป้าสมวางมือลงบนตักผม ยิ้มอ่อนโยนให้จนผมต้องคลี่ยิ้มจาง ๆ ตอบ
“ป้าฝากน้องอินด้วยนะคะคุณยู”
“มาฝากอะไรกับผมล่ะครับป้า...” ผมหัวเราะเหอะ ยอมรับว่าชอบมัน มันเองก็ชอบผม คงงั้นมั้ง แต่ก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต้องดูแลกันและกันนี่ครับ ความสัมพันธ์แบบนี้มันฉาบฉวยจะตาย เดี๋ยวผมเรียนจบอินทรีก็เจอคนอื่น ๆ ผมไม่ได้มีอะไรพิเศษที่อินจะรักจะชอบขนาดต้องหยุดชีวิตไว้ด้วยสักหน่อย ผมไม่อยากรับปากเพราะไม่อยากกังวลถึงวันพรุ่งนี้ ผมไม่เคยคิดว่าอีกเดือน สองเดือน สามเดือนระหว่างผมกับอินจะเป็นยังไง อย่าว่าแต่อนาคตเลย ความสัมพันธ์ของผมกับมันในเวลานี้ก็เหนื่อยหน่ายที่จะหาคำตอบ
“เดี๋ยวป้าต้องไปดูข้างในแล้วเผื่อคุณท่านมีอะไรเรียกใช้”
ผมพยักหน้ารับ ท่าทางจะนานอย่างที่ป้าแกบอกเลยได้แต่ถอนหายใจเบื่อ เอนตัวทิ้งน้ำหนักลงบนแขนทั้งสองที่ท้าวไปด้านหลังแล้วเงยหน้าขึ้นมองฟ้า แดดวันนี้ร้อนจนแสบตาไปหมดแต่ก็ขี้เกียจเกินกว่าจะลุกไปไหน
“เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี”
ตัวการที่ทำให้ผมตกอยู่ในสถานการณ์นี้เอ่ยทั้งที่ตัวเองยังยืนอยู่ในชายคาของบ้าน สวมเสื้อสูทสีดำสนิทแต่ไม่ผูกเนคไทค์ แต่งตัวเรียบร้อยและสุภาพราวกับเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงกึ่ง ๆ นายแบบตามแคทวอล์ค ผมมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วไล่ขึ้นมองที่หัวอีกที
“ยังจะมอง เข้ามานี่ แดดมันร้อนจะไปนั่งตรงนั้นทำไม”
“เรื่องของกู”
“พูดจาไม่สุภาพในบ้านผมระวังโดนขังเดี่ยว”
เจ้าของคำขู่ยักยิ้มที่มุมปากพลางเลิกคิ้วกวนประสาทไปด้วย ผมถอนหายใจฮึดฮัดก่อนลุกขึ้นเดินไปหามัน อินทรียกมือขึ้นยีหัวผมทันทีที่เอื้อมถึงแล้วเปลี่ยนเป็นพาดแขนวางบนบ่า
“รอก่อน เหลือสัมภาษณ์อีกนิดหน่อย เบื่อไหม?”
“ช่างเหอะ เดี๋ยวก็หาอะไรทำเองแหละ”
“ขึ้นไปเล่นบนห้องไป กีต้าร์เล่นได้ คอมเปิดได้ ไม่มีความลับ”
มันบอกพลางยื่นกุญแจสีเงินวาวมาให้ ปกติแล้วห้องในบ้านอินไม่ได้ล็อกแต่เพราะมีแขกมาเลยเปิดเฉพาะส่วน ตอนแรกก็ไม่อยากเข้าไปอุดอู้ในห้องของมันหรอกแต่ถ้ายังไม่มีทีท่าว่าธุระของบ้านมันจะเสร็จง่าย ๆ สู้เอาเวลาไปนอนดีกว่า ผม ทำหน้าเซ็ง ๆ ก่อนรับกุญแจจากมันมา แล้วเดินไปด้วยกันจากหลังบ้านจนถึงตีนบันไดขึ้นชั้นสอง ในห้องโถงนั่งเล่นที่เปรียบเสมือนห้องเชือดของผมเมื่อช่วงเช้าดูวุ่นวายกว่าปกติ มีทีมงานกับช่างแต่งหน้าเดินกันขวักไขว่ไปหมด
“มึงกลับเข้าไปเหอะ เดี๋ยวกูไปต่อเอง”
ผมพยักเพยิดให้มันก่อนจะแยกออกมา พอไขประตูเข้าห้องได้ก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนคิงไซส์ที่ถูกปูผ้าจนเรียบตึง กลิ่นของอินทรีอบอวลอยู่ในอากาศ เป็นกลิ่นน้ำหอมแบบที่มันใช้เจือกับกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่ม ผมนอนกลิ้งเล่นโทรศัพท์อยู่พักใหญ่ก่อนเสียงริงโทนจากมือถือที่อินทรีทิ้งไว้ในห้องจะดังขึ้นจากสักที่ แต่จนสายถูกตัดไปแล้วก็ยังคงหาไม่เจอว่าดังมาจากตรงไหน ด้วยความคาใจผมเลยโทรเข้าเครื่องมันด้วยตัวเองอีกครั้ง แต่เสียงเรียกเข้าครั้งนี้เปลี่ยนไปซึ่งนั่นทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว ท่อนฮุคของเพลง You got me ที่มันเคยร้องให้ผมฟังตอนที่รู้จักกันใหม่ ๆ ถูกตั้งเป็นพิเศษ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อผมเห็นแสงที่สว่างลอดออกมาจากใต้หมอนก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกโป่งที่ลอยขึ้นสูงในอากาศแล้วแตกดังโพละ ภาพที่ปรากฎอยู่บนจอเครื่องมือสื่อสารคือรูปของผมตอนที่ร่างแบบอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่นในหอพัก มุมที่ถ่ายเดาได้ไม่ยาก เพราะผมเห็นเงาราง ๆ ของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองสบาย ๆ ริมระเบียงห้องเป็นคนถือกล้องจากภาพสะท้อนจากกระจกใส
ผมรอกระทั่งโทรศัพท์ถูกตัดสู่ระบบฝากข้อความถึงกดวางสาย แต่ตายังจ้องค้างบนหน้าจออยู่นาน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่รู้เหมือนกันว่ายิ้มบ้าอะไรนักหนา กว่าจะหลุดออกจากภวังค์ได้ก็เพราะหน้าจอโชว์เบอร์เรียกเข้าจากคนที่โทรหาอินในทีแรกซ้ำอีกครั้งนั่นแหละ ผมไม่ได้ตั้งใจจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของมันโดยการรับสายให้หรอก แต่พอดีว่าคนที่โทรมามันดันเป็นคนเดียวกับที่ผมอยากคุยด้วย เลยถือโอกาสกดเลื่อนรับแทนโดยพลการ
“เป็นไงบ้างครับเพื่อน เงียบหายไปเลยนะ”
“หมอปอ ผมยูเอง”
ทันทีที่แนะนำตัวปลายสายก็เงียบไปพักใหญ่ก่อนหัวเราะแหะ ทำราวกับเป็นเด็กโดนจับได้ว่าทำความผิดอะไรมา “พี่ยูยังอยู่บ้านอินเหรอครับ ผมนึกว่าแยกกันแล้วเสียอีก”
“หมอ” ผมเรียกเสียงนิ่ง เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยจากประโยคดังกล่าวของปลายสาย
“หมอรู้ได้ไงว่าผมมาบ้านอินทรี”เสียงหัวเราะแหบต่ำของอีกฝ่ายดูแห้งแล้งเต็มทน ผมปล่อยจังหวะให้ไอ้หมอตั้งตัวได้ไม่นานก็สวนไปอีกหมัด ฮุคลงช่องท้องให้คิดแก้ตัวแถแทนเพื่อนไม่ออกกันเลยทีเดียว “แล้วเรื่องที่บ้านอินรู้จักผมเนี่มันยังไงครับ พอจะมีเวลาคุยกับผมหรือเปล่า”
“ก็...ไม่มีอะไรนี่ครับพี่ยู”
“หมอจะคุยกับผมทางโทรศัพท์หรือนัดกินข้าวกันดีครับ”
หมอหมาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนผ่อนลมหายใจยาวอย่างหมดท่า “ผมคงออกไปกับพี่ยูไม่ได้หรอกครับ พี่ธันฆ่าตายเลย เอาเป็นว่า ถ้าผมเล่าแล้วพี่ยูอย่าบอกอินมันนะครับ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปได้ไหมแล้วก็ ห้ามโกรธอินมันด้วย”
ผมเผลอยิ้มออกมาก่อนรับปาก เชี่ยหมอนี่ไม่ธรรมดา แว้บไปแว้บมาที่แท้ตัวทีเด็ดกุมความลับไว้ทุกอย่าง ผมเหลือบมองนาฬิกา มีเวลาอีกมากที่จะนั่งคุยกับเพื่อนสนิทของอินทรีได้สบาย ๆ
“จะเริ่มต้นยังไงดีครับ”มันเป็นเรื่องที่ผมควรจะโกรธ แต่ผมก็ไม่โกรธ ที่จริงแล้วติดจะขำในความมากเรื่องมากความของอินทรีเสียด้วยซ้ำ
หลังจากวางสายหมอปอผมก็แทบเป็นบ้า นั่งยิ้มเล่นกีต้าร์อยู่ในห้องคนเดียวกระทั่งประตูห้องถูกเปิดออกโดยเจ้าของที่แท้จริง อินทรีใช้นิ้วข้างหนึ่งเกี่ยวปกเสื้อสูทส่วนที่เหลือปล่อยพาดไปด้านหลังจากบ่าซ้าย เลิกคิ้วขึ้นทักผมที่ฮัมเพลงอารมณ์ดี
“นึกว่าจะนอนเสียอีก เบื่อไหม?”
“ไม่อะ นอนไม่หลับ”
อินทรีทิ้งเสื้อนอกเนื้อดีลงในตะกร้า ปลดกระดุมเสื้อเชิร์ทสีขาวสะอาดตาจนคลายออกทั้งหมด เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ถูกเพาะอย่างดีเรียงหลั่นกันได้รูปสวยตั้งแต่อกกว้างลงมาถึงสะดือ ผิวขาวจัดสะท้อนวาวกับแสงจากหน้าต่างเมื่อถูกชโลมด้วยเหงื่อไคลตลอดร่าง
“ข้างล่างร้อนเหรอ”
“อืม ออกไปถ่ายรูปในสวนมาด้วย”
“อือฮึ ไปอาบน้ำดิ”
“อาบให้หน่อย” คนพูดไม่พูดเปล่าเดินเข้ามาประชิดตัว ดึงกีต้าร์บนหน้าตักผมออกแล้วโน้มตัวลงคร่อมทำตาเจ้าชู้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก ผมไม่หลบ ไม่ผลักมันออก จ้องตากลับเหมือนกันอยากจะรู้ว่าจะแกล้งซนไปได้สักกี่น้ำ
“วันนี้แปลกแฮะ ใจอ่อนให้ผมแล้วเหรอ”
“ไม่ต้องใจอ่อนหรอก มึงไม่กล้าทำอะไรกูอยู่แล้ว”
“อยู่ในท่านี้ยังกล้าชะล่าใจอีกนะ”
จมูกคมไล่ไต่ระดับอยู่ข้างแก้มไปยังกกหู ผมเอียงหน้าหนีเพียงเล็กน้อยแต่ราวกับเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายบรรจงแตะริมฝีปากจูบแผ่วเบาตามผิวเนื้อ นึกถึงเรื่องที่หมอปอบอกว่าสาเหตุที่อินเครียดในช่วงไม่กี่วันมานี้เพราะกลัวว่าผมจะโกรธที่มันวางแผนจะรวบรัดผมในวันที่กลับจากเจเจแล้วขำ คนอย่างอินไม่น่าจะเก็บมาซีเรียสจนต้องเอาไปปรึกษาเพื่อนที่ไม่ประสาอย่างหมอปอได้
ใช่ครับ ไอ้หมอก็ไม่ประสาอะไรเลย มันนั่งกินเหล้าเป็นเพื่อนอินทรีแล้วฟังทุกอย่าง กระทั่งเช้าวันต่อมาที่พี่สิงห์ต่อสายตรงมาจากเยอรมันเพื่อบอกว่าอินทรีเมาขับรถชนเสาไฟฟ้าถึงได้เป็นฝ่ายพูดบ้าง พี่ชายอินถึงจะดูดุแต่หลังจากฟังเรื่องราวจากหมอแล้วก็พอจะเข้าใจว่าที่บ้านเป็นห่วงอินมากขนาดไหน จากที่ไม่มีใครสนใจอะไรเรื่องของผมก็ถูกกล่าวถึงเงียบ ๆ โดยที่ทั้งผมและอินต่างไม่รู้ตัว
“กูไม่ไหวแล้วว่ะ กูอยากเจอยู”
“ก็ไปหาสิครับ”
“กูจะไปหายังไง แม่กูกักบริเวณอยู่ จะเอารถสิงห์ไปใช้พี่รินก็ไม่ให้แน่”หมอปอไม่ได้คิดจะชี้โพรงให้กระรอก แต่เพราะที่บ้านอินรู้เรื่องผมอยู่แล้วเลยตะล่อมให้อินทรีไปลองยืมรถพี่รินใหม่ พี่สะใภ้มันยินดีช่วยแต่เปรยนิดหน่อยว่าอยากเห็นคนสำคัญที่อินยอมขัดคำสั่งคุณหญิงทั้งที่ไม่เคย ส่วนเรื่องหลังจากนั้นเป็นแผนการของอินล้วน ๆ ที่โทรไปปรึกษาเพื่อนสนิทปากเปราะว่าจะวางแผนกินเหล้ากับพ่อผมจนเมาแล้วอ้อนให้มาส่ง หนึ่งคืออยากอยู่ด้วยนาน ๆ อีกหนึ่งคือมันอยากได้ความไว้วางใจจากผมกลับคืนมา ส่วนเรื่องที่เจอกับคนในบ้านในวันนี้ถือเป็นผลพลอยได้ที่ไม่ใช่เรื่องกังวลของมันอยู่แล้ว
ผมเผลอหัวเราะเมื่อนึกมาถึงตรงนี้ คนที่ดูไม่แคร์โลกอย่างมันมีมุมที่ผมไม่เคยนึกถึงหลายอย่าง เพียงแค่วันเดียวที่อีกฝ่ายเปิดประตูให้ก้าวผ่านกำแพงที่มองไม่เห็นด้วยตาของมันทำเอาผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่ที่พิเศษกว่าใคร
“ยังจะกล้ามาหัวเราะอีกนะ”
อินทรีกระเซ้า ผละหน้าออกมาจ้องตาผมก่อนหลุบลงมองริมฝีปาก ผมมองปากมัน มันมองปากผม แต่ท้ายที่สุดอีกฝ่ายกลับผละออกไปง่าย ๆ กระพือสาบเสื้อที่เปิดแยกออกอยู่แล้วให้ขยับพรึบพรับก่อนไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนไว้บนไม้ง่ามที่มุมห้อง “ร้อนว่ะ อาบน้ำดีกว่า”
“ทีตอนห้ามล่ะไม่เคยหยุด พอไม่ห้ามกลับไม่ทำต่อ” ผมเปรย อินทรีชะงักขาหันมามองคาดโทษ “พูดอะไรออกมายู เดี๋ยวจะโดน ลืมไปหรือไงว่าผมจีบพี่อยู่”
“กูน่ะไม่ลืมหรอกว่ามึงจีบกู มึงเถอะลืมหรือเปล่ามีโอกาสแล้วยังไม่ทำอีก” ถึงทีผมเอาคืนบ้างว่ะ
อินทรีอ้าปากค้างก่อนเบือนหน้าหนี ด้วยความที่เป็นคนขาวจัดเวลานี้แก้มมันถึงกับเป็นสีชมพูเด่นด้วยเลือดฝาด ผมเดินไปท้าวแขนคร่อมมันอย่างที่เจ้าตัวชอบทำบ้าง บางทีมันอาจเป็นฝ่ายรุ่มร่ามกับผมบ่อยจนลืมไปผมเคยรุกมาก่อน ที่จริงแล้วถนัดเสียด้วยเรื่องแนวนี้
“ถอยไปห่าง ๆ เลย มันอันตรายไม่รู้หรือไง” ปลายนิ้วชี้ดีดลงบนหน้าผากผมเบา ๆ แต่ไม่ใช่สาเหตุที่ต้องเปลี่ยนใจ ผมยิ้มออกมากว้างเพราะได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายเต้นรัว
“ตื่นเต้นอะไรนัก มากกว่านี้ก็เคย”
“ยูเป็นอะไรวะ เลิกแกล้งผมเหอะ ไปนั่งดี ๆ”
“ก็ไม่ได้เป็นอะไร”
ตลกอินทรีว่ะ ท่าทางเวลามันเขินก็น่ามันเขี้ยวดีเหมือนกัน อินทรียกมือขึ้นยีหัวตัวเองที่เดิมเรียบกริบจากฝีมือช่างทำผมแล้วถอนหายใจ ไม่รู้ว่ากำลังหนักใจหรือโล่งอกกันแน่
“นี่ไม่เข็ดไม่กลัวเลยหรือไง”
ผมลอยหน้าลอยตาส่ายหัว ถ้าที่อินลงทุนวางแผนต่าง ๆ เพื่อเพราะต้องการให้ระหว่างผมกับมันไม่มีช่องว่างในความรู้สึก ผมเองก็ลงทุนทำให้มันเชื่ออย่างนั้นเหมือนกัน อันที่จริงแล้วผมไม่ได้โกรธอะไรสักนิด ทุกอย่างเป็นมันที่กังวลไปคนเดียว แต่ประโยคปิดท้ายที่หมอปอทิ้งไว้ก่อนวางสายคือที่อินเป็นขนาดนี้เพราะมันแคร์ผมมากกว่าใครก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผมอารมณ์ดีจนแทบเป็นบ้า
“....ไม่ถอยผมหอมนะ”
“ปกติเคยขอด้วยเหรอ?”
นี่ถือเป็นคำอนุญาตครั้งแรกเลยนะโว้ย อินทรีหัวเราะแต่ไม่ทำ มันยกมือขึ้นยีหัวผมก่อนวางมือบนหน้าผาก รอยยิ้มที่เปิดเผยจริงใจแบบไม่ต้องท่ามากของมันทำเอาผมเผลอยิ้มมาด้วย อะไรของมึงวะอิน กูเอาใจไม่ถูกเลย
“บอกแล้วว่าอย่าตากแดด ไม่สบายเลยใช่ไหม?”
“เปล่าโว้ย”
“งั้นใครเอายูคนเดิมของผมไป ยูไม่มีทางเป็นคนยั่วผมก่อนแบบนี้แน่ ๆ”
ไอ้ห่า ที่กูทำเขาเรียกว่ารุกไม่ใช่ยั่ว แม่งเอ๊ย สติผมแทบพังเลยครับพออีกฝ่ายตอบมาแบบนี้ แขนที่ท้าวคร่อมอยู่นี่ตกลงข้างตัวเหมือนโลกล่มสลาย พลิกตัวหนีแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรกลับถูกอีกฝ่ายรวบกอดจากทางด้านหลังเสียก่อน
“ปล่อยกูเลยไอ้สัตว์”
“พูดจาไม่น่ารักอีกแล้ว”
“เอออออออ ไม่น่ารักน่าชอบหรอกคนอย่างกูน่ะ ปล่อยเลย ไหนว่าจะไปอาบน้ำ ไปดิ รออะไร”
“ยังไม่ได้หอมเลย”
ไม่ต้องรอให้ผมแย้งอีกครั้ง อินทรีทำในสิ่งที่มันถนัดคือฉวยโอกาสกันดื้อ ๆ ปลายจมูกกดลงไปที่แก้มก่อนไล่ลงมาที่คอ เสียงสูดอากาศเข้าดังให้ได้ยินเป็นระยะก่อนที่มันจะกลับขึ้นไปที่แก้มใหม่ สัมผัสแผ่วเบาราวกับกลัวว่าถ้ากดลงมารุนแรงแล้วผมจะแตกสลายทำเอาหน้าผมร้อนผ่าว มือใหญ่ยังคงโอบเอวผมเอาไว้หลวม ๆ แต่ความรู้สึกของผมกลับเสมือนมีอะไรมารัดรอบอกไว้จนแน่น ไม่ใช่ทุกครั้งที่ผมจะร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้าเมื่ออินทรีชิดใกล้ แต่ตอนนี้เพียงแค่หอมเบา ๆ ผมกลับรู้สึกว่าเลือดสูบฉีดรุนแรงกว่าปกติ
อินทรียืนค้างอยู่อย่างนั้น กอดผมไว้โดยที่ไม่ทำอะไรเพิมเติมนอกจากวางคางลงบนบ่า
“แม่พูดอะไรไม่ดีหรือเปล่า”
“เปล่านี่ ทำไม”
“ก็ยูแปลกไป” ไม่ใช่แม่ครับ แต่เป็นเพื่อนมึงที่เฉลยกูหมดหน้าตักแล้วต่างหาก อินแม่งน่ารักว่ะ ผมชักจะอยากรู้แล้วว่ามันทำตัวแบบนี้กับคนอื่น ๆ ด้วยมั้ย
“มึงทำแบบนี้มากี่คนแล้ว”
ไวเท่าความคิดเลยครับปากผมเนี่ย อินทรีโยกตัวไปมาให้ผมต้องโยกตามด้วยเพราะถูกกอดไว้ทั้งตัว เสียงทุ้มกระซิบเพราะเราอยู่ใกล้กันจนไม่ต้องส่งเอ่ยมากในการสื่อสารแต่กลับหนักแน่นจนต้องหลงเชื่อ “แบบนี้คือแบบไหน ถ้าเป็นอดทนแบบนี้ พามาที่บ้านแบบนี้ แคร์มากขนาดนี้ก็พี่ยูน่ะคนแรก”
“มึงชอบอะไรกูวะ”
เป็นคำถามที่ผมถามมันตั้งแต่วันแรกที่อินเดินเข้ามาในชีวิตซึ่งถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่ได้คำตอบ ถามไปงั้นแหละวันนี้ผมก็คิดว่าคงไม่ได้คำตอบเหมือนเดิม “ยูล่ะ ชอบอะไรผม”
“กูบอกเหรอว่าชอบมึง”
“รู้แล้วกันน่า”
เออ ผมก็ไม่รู้ว่ะว่าเผลอใจไปได้ยังไง แต่ขี้เกียจจะเถียงแล้วว่าไม่ได้ชอบ ผมชอบมันจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น รู้ตัวอีกทีก็อยากอยู่ด้วยแบบนี้ไปเสียแล้ว เวลาไม่นานเลยที่มันก้าวเข้ามาในชีวิต น้อยยิ่งกว่าผมตอนจีบนัทเสียอีกแต่กลับรู้สึกกับมันเสียมากมาย อยากจะข้ามทุกกฎเกณฑ์ ทุกความคิดไปทั้งหมด อยู่ในแขนของมัน ถูกมันกอดเอาไว้แบบนี้ แบบที่ไม่ต้องหาเหตุผลไปเรื่อย ๆ
“พอแล้ว ไปอาบน้ำ ๆ”
ผม รีบตัดบทก่อนจะเพ้อเจ้อมากกว่าเก่า อินทรีกดจมูกลงบนแก้มผมซ้ำ ๆ หลังจากประโยคนั้นจบก่อนยอมปล่อยแต่โดยดี หัวใจผมเต้นรุนแรงจนได้ยินเสียงมันเคลื่อนไหว มองไปตามแผ่นหลังที่หายไปหลังห้องน้ำแล้วกดหน้าอกตัวเองราวกับว่าจะช่วยทุเลาให้มันเต้นช้าลงได้
ไม่ไหวแล้วว่ะ ทำไมผมถึงเตลิดเปิดเปิงได้ถึงขนาดนี้ไม่รู้
TBC
สวัสดีวันหลังเอพริลฟูลเดย์ ที่จริงไม่ได้เล่นอะไรเลยเมื่อวาน ไม่คิดว่าเป็นวันพิเศษ(ไม่งั้นต้องต่อนิยายคู่พี่ธัน-ปอ) เนียนกันไปดีกว่าชาวเรา
เค้าขอโต้ดด ตอนที่แล้วถ้าไม่ตัดเรื่องอุดมภักดีนี่ไม่จบง่าย ๆ แน่ ไม่ได้ตั้งใจให้ค้างนะ มันจังหวะเหมาะเฉยๆ ตอนนี้ไม่ค้างกันแล้วแหละ หวานเอาใจหลอกล่อก่อนกินมาม่ากันเนอะ (หัวเราะ)
ไม่มีอะไรจะเมาท์แล้ว ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านค่าาา 
หัวข้อ: ♠คำประกาศของความรู้สึกใหม่♠ - แจ้งข่าวรีปรินท์หน้า 64 ค่า (อ่าน 783123 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก