หัวข้อ: ♠คำประกาศของความรู้สึกใหม่♠ - แจ้งข่าวรีปรินท์หน้า 64 ค่า

[nevergoodbye]

ชอบพี่ยูจัง แหม่ 

[B52]

ดีกันแล้ว สบายใจรอฉากหวานต่อจากนี้

[เสน่ห์นางนวล]

อ่านจบแล้วก็อ่านใหม่อีกรอบอีกรอบและอีกหลายๆรอบ
อ่านวนไปซ้ำมาจนจบเป็นรอบที่ 6 แล้ว T_T
ชอบเรื่องนี้จริงๆค่ะ รักน้องอินและหมั่นเขี้ยวพี่ยู 

[yaoionlyyes]

ต๊าย อีตาพี่ยู ปล่อยน้องงอนอยู่ได้เกือบเดือน เป็นนี่ใจขาดตายไปแล้ว
ส่วนตัวคิดว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของอั้มเหมือนกันนะ ที่ไปพูดให้พี่ยูนอยด์แดกอ่ะ ไม่งั้นคงไม่หน้ามืดทำแบบนี้ ดีนะน้องหายงอนแล้ว

[tempo_oil]

ในที่สุดเราก็สมัครสมาชิกได้ อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!
เราโพสเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก เพราะชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เราชอบนิสัยยูมาก ชอบตัวละคร ชอบสุดๆๆๆๆๆๆๆ คนแต่งแต่งดีมาก
...เรื่องนี้จบเมื่อไร รวมเล่มเถอะนะคะ!!!!!

[tulakom5644]

มาร่วมเป็นสาวก"อินยู" ด้วยคนค่ะ สนุกมากกกกกกกกกก เพิ่งเคยอ่านรวดเดียวทันก็วันนี้แหละ 1 วันเต็ม ๆ(มันหนักหนาพอดู...แต่ยอม) ทั้งที่มีงานล้นมือ 5555555 ทิ้งหมด เพื่ออินยู    ดีใจที่อินหายโกรธซะที ลุ้นจนลืมหายใจในบางตอน     

      ป๋อล๋อ : ขอฝักใฝ่ให้อินเป็นรุก อยากได้รุกอายุอ่อนกว่า ขี้อ้อนแบบนี้มั้งอ่ะ อินทรีน่าร๊ากกกกกกกกกกกกมาก แม้จะโหดและเอาแต่ใจสุด แต่ดูแล้วพี่ยูเอาอยู่ !!!

       (ขอไปนอนก่อนน้าาาาาาาาาาา) ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ นะค้าาาาาาาาาาา

[evz]

รู้สึกว่าพี่ยูตอนเกือบจะร้องไห้ในสตูที่พี่อั้มไล้ไปร้องไห้ในห้องน้ำนี่มันแบบน่าสงสารจนอยากให้อินทรีมาอยู่แถวนั้นจริงๆ
ถ้าอินอยู่แถวนั้นด้วยนี่พี่ยูไม่ต้องบุกรังเศรษฐศาสตร์เลย อินทรีนางไม่มีทางทนได้แน่ๆ ขนาดเรื่องนี้พี่ยูเป็นคนผิดเรายังสงสารจนยกโทษให้ง่ายๆเลย
แต่สุดท้ายก็คุยกันรู้เรื่องล่ะนะ อินก็ใจแข็งเอาเรื่องนะคะเนี่ยสามสี่อาทิตย์ ทนได้ไงเนี่ย ดูพี่ยูสิเหมือนจะตายเอา
ดีกันแล้วก็อย่าลืมปลอบพี่ยูเยอะๆนะอินทรี พี่ยูรู้สึกผิดมากจริงๆ

[ไอ้หัวแห้ว]

เขาดีกันแล้ววววววววววววววว

โอย...เกือบตาย

ชอบโมเมนท์ที่ยูซบหน้าลงบนบ่าเพราะไม่มีมือกอด อิอิ



ปล. พยักพเยิด

[jbook]

  ว้าวๆๆๆ ดีกันแล้ว >< อิอิ
ขอขอบคุณค่ะ
ปักหลักรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ =3=

[PoPuAr]

อินตบะแตก 55555555

นึกว่าจะเล่นตัวนานกว่านี้อีก  ที่ไหนได้ 

งานนี้ยูเป็นใหญ่ค่า กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ 

ดีกันแล้วก็อย่าลืม    นะจ๊ะ

[oaw_eang]

อืม  เขียนดี

[M_April]

ไม่รู้ว่าอ่านตอนนี้ไปกี่รอบละ 555

พี่ยูคงไม่ผิดสัญญาทิ้งน้องอีกนะ อย่าแค่เผลอพยักหน้ารับเลย แอบกลัว

[hibatsumoe]

ตั้งแต่อ่านมาชอบตอนนี้ที่สุดเลย
ชอบความคิดพี่ยูอ่ะ
จริงๆแล้ว ชอบการบรรยายความรู้สึกพี่ยูทุกตอนเลยค่ะ
อันนี้ชอบเป็นการส่วนตัวจริงๆ ทำให้เรารู้สึกว่าพี่ยูเป็นคนที่มีตัวตนบนโลกดี ><
ชอบมากๆค่ะ 

[▲TEACHCHY▼]

ดีกันแล้ว
น่ารักกันทั้งคู่เลย

[bobby_bear]

คืนนี้จะมามั้ยน้าาาา อิอิ

[jaejae]

รอช้านรอเธออยู่ มาต่อซะที 


ใจจะขาด อยากอ่านต่อไวๆ รอคืนนี้อยู่นะ......วันพุธๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


คิดถึงคนแต่งมากกกกกกกกกกกกกกกกก คิดถึงอินกะยูยู

[hikikomori]

มาปักธงรออออออ คิดถึงน้องอินพี่ยูแล้วววววววววว

[เสน่ห์นางนวล]

วันพุธๆๆๆ รอค่ะรอ ประมาณเที่ยงคืนคงมา 

[loyal_mook]

รอ ร้อ รอ อ่านกี่รอบก็เขินอิน 
พี่ยู ยอมอินเถอะ หึๆ 

[-west-]

18 สีชมพู




ผมไม่ควรไปง้อมันเลย

นั่นเป็นความรู้สึกแรกหลังจากไอ้เชี่ยอินกลับมาดี๊ด๊าเป็นปกติ มันโทรหาผมวันละสามเวลาหลังอาหารแม้จะอยู่ในช่วงสอบ บรรยากาศโดยรวมผมถือว่าโอเค  มันแฝงตัวอยู่ใต้ตึกคณะมันกับเพื่อนมัน ส่วนผมก็สิงอยู่ในห้องสตูของคณะกับเพื่อนผม กินเหล้าไป ทำงานไป เรื่องนี้อย่าบอกใครนะครับว่าแอบเอาแอลกอฮอล์มาดื่มในสถานศึกษา ไม่ได้ตั้งวงกันเป็นกิจลักษณะอะไรหรอก แค่พกไว้ย้อมใจเวลาเครียดจัด ๆ เท่านั้น


“...เชี่ยแม่ง หักอีกแล้ว โว้ยยยย”

เสียงกรีดร้องของใครบางคนดังมาจากมุมห้อง ผมชะเง้อผ่านโต๊ะของตัวเองไปมองผู้เคราะห์ร้ายแล้วนั่งร่างแบบลงวัสดุต่อ ยังไม่ลงมือตัดอะไรเป็นชิ้นเป็นอันแค่วาดทิ้ง ๆ เอาไว้เผื่อใครงานเสร็จก่อนจะได้ช่วยได้ ไอ้อั้มเองก็เหมือนกัน แต่งานของมันรายละเอียดเยอะกว่าต้องทำเนียน ๆ


“พี่ยู ๆ จับตรงนี้ให้หน่อย”

ไอ้พีทร้องขอความช่วยเหลือ ผมผละออกจากงานของตัวเองมาดูน้องรหัสที่ไขว้แขนกันจนแทบพันกับแมสโมเดลอยู่รอมร่อ


“เอากาวมาติดดิ๊ ไอ้สัดมือกู ๆ”

“เฮ้ยพี่ โทษ ๆ โดนปะวะ”

“จะเหลือเหรอไอ้เชี่ยย” ผมร้องเสียงหลง สะบัดมือหลังจากปลายปืนกาวร้อนที่ไอ้พีทใช้ติดโมเดลมันไถลมาโดนผม สะบัดสองสามทีแล้วเช็ดเสื้อก่อนมาจับไฟเบอร์กลาสช่วยมันอีกรอบ ไอ้พีทยกมือไหว้ปะลก ๆ ก่อนลงมือใหม่ เรื่องพวกนี้เจอบ่อยครับ ชินแล้ว


“เชี่ยพีท ทำอะไรเกรงใจหน่อยเฮ้ย คนมีเจ้าของไปทำเขาเจ็บตัวเดี๋ยวเจ้าของเขาจะมาอัดเอา”

“สัดอั้ม หุบตูดไป!” ผมหันไปด่าไอ้คนที่ตะโกนแซวมาแต่เสียงทั้ง ๆ ที่ก้มหน้าก้มตางมกับงานตัวเองอยู่ ถามว่าได้ผลไหมก็เปล่าเลย เสียงหัวเราะกวนตีนยังลอยมาให้ได้ยินเรื่อย ๆ บางกลุ่มที่นั่งจมกับงานของตัวเองในทีแรกก็เริ่มหันมาให้ความสนใจ


“มีแฟนใหม่อีกแล้วเหรอวะไอ้ยู”

“เสือก!”

“เฮ้ย ทำไมรอบนี้เขินวะ”

ไอ้อั้มหัวเราะแทรกเสียงโหวกเหวกของคนอื่น ถ้ามือกูว่างนะจะชูนิ้วกลางให้รายตัวติดก็แต่กาวของไอ้ห่าพีทยังไม่แห้งนี่สิครับ ไม่ต้องถามนะว่าทำไมมันขึ้นรูปแล้วขณะที่ผมกับอั้มยังเปิดคอมไล่สเก็ตซ์แบบกันอยู่ ปีสามงานมีหลายชิ้น จบโมเดลนี้ไปก็ต้องไปทำอย่างอื่นต่อ เยอะแต่ไม่เน้นเนี้ยบ ไม่อลังการณ์เท่างานผมในตอนนี้


“นั่นไง พูดถึงก็โทรมาเลย เฮ้ยใครอยากเห็นแฟนไอ้ยูบ้างวะ”

“พ่อมึงสิ ไม่ใช่แฟนโว้ย ไม่ต้องรับสายมัน วาง! ไอ้หอกอั้ม กูบอกให้วาง!”

ผมตะโกนลั่นสตูเพราะตัวยังติดอยู่กับงานรุ่นน้อง แต่คนรับคำสั่งไม่ฟังเลย มันกดเลื่อนรับสายผมสบายใจเฉิบเพราะผมไม่สามารถเดินไปถึงตัวได้ ที่ทำตอนนี้คือส่งสายตาค้อนให้มันสำนึกบ้างว่ากูใกล้จะโมโหเต็มแก่


“เออ มันทำงานอยู่ ขึ้นมาดิ ซื้อหนมมาด้วย เออ ๆ เดี๋ยวบอกให้”

จบเห่ครับ ผมยังคงทำได้เพียงมองไอ้อั้มใช้ไอโฟนของตัวเองรับสายและสั่งงานคนโทรเข้าอยู่ห่าง ๆ เพื่อนสนิทผมยักคิ้วกวนก่อนทำเป็นปรับหน้าจอคอมทำงานต่อ ไอ้เพื่อนเหี้ย ขอให้สเก็ตซ์อัพค้าง ให้กู้คืนงานที่ทำไม่ได้ ขอให้เริ่มใหม่ทั้งหมด


“เดี๋ยวมันมา”

“เออ ได้ยิน” ผมกระทั้นเสียงแล้วถอนหายใจยาว กาวแห้งแล้ว ไอ้พีทที่นั่งสงบปากสงบคำเพราะกลัวผมจะพังโมเดลมันทีแรกหลุดยิ้มออกมา เป็นห่าอะไรกันนักพวกมึงเนี่ย ล้อกูทำซากอะไร


“ดีกันแล้วโลกเป็นสีชมพูเลยเนอะ”

“ชมพูพ่อง”

“ทำไมเขินแล้วหยาบตลอด”

ผมตบหัวไอ้พีทไปหนึ่งที เอาแบบนี้ดีไหม เขินแล้วทำร้ายร่างกาย จะให้ทุบอกอะไรแบบนั้นไม่เป็นหรอกนะ ได้แต่ตบกบาลแยกเท่านั้นแหละ น้องรหัสร้องโอดโอยเกินความจำเป็นก่อนผมจะเลี่ยงกลับไปดูงานตัวเองต่อ ยึดโทรศัพท์จากโต๊ะไอ้อั้มมาใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วแจกนิ้วกลางให้มันไปที พักใหญ่ ๆ หลังจากนั้นประตูห้องสตูก็เปิดออก คนนอกที่ถือของพะรุงเต็มสองไม้สองมือได้รับการต้อนรับอย่างดีเป็นพิเศษ


“โอยยย รอดตายแล้วคืนนี้ เชี่ยต้นเอาอะไร มีของโปรดมึงเพียบ”

“เหี้ย ให้ผู้หญิงก่อนดิวะ หมิวเอาลิโพไหม”

“เฮ้ย มีข้าวผัดโรงอาหารกลางด้วย ใครเอาป่าว”

สัมภเวสีในห้องสี่เหลี่ยมรก ๆ ตะโกนกันก้อง อินทรีปล่อยถุงที่ซื้อมาทั้งหมดโดยเก็บใบเล็กที่สุดเดินแยกออกมา มันสบตาผมแล้วยิ้มหวาน


“ยังไม่กินอะไรอะดิ หิวไหม”

“หิวดิ หิวจนจะแดกมึงได้ทั้งตัวแล้ว”

ไอ้อินหลิ่วตาเจ้าชู้ ไม่ต้องบอกก็รู้คิดถึงเรื่องอะไร จังไรแมนจริง ๆ “กูเปรียบเปรย ไม่ต้องคิดลึกไอ้สัด”

“คิดอะไร ยังไม่ทันคิดเลย พี่ยูอะทะลึ่งไปเอง ซื้อข้าวผัดกุ้งมาให้ กินเลยป่าว”

ผมวางเมาส์แล้วยื่นมือรับกล่องโฟมจากมัน ไอ้อินแกล้งยื้อกลับพลางเลิกคิ้วขึ้น “หรือยูอยากกินผมมากกว่า”

“ข้าวเหอะ กูแดกมึงไม่ลงจริง ๆ” พูดไปหัวเราะไป ไอ้อินลากเก้าอี้ตัวที่ว่างมานั่งใกล้ ๆ

“ทำเป็นพูดไป ได้ลองแล้วจะติดใจ ทั้งหวานทั้งนุ่มลิ้น สนปะ”

“พอเลย จะอ้วก เอาข้าวมา”

“อะไรนะ เอาเข้ามา? เอาเลยเหรอ ไม่วอร์มก่อนมันเจ็บนะครับ”

ผมบอกแล้วหรือยังครับ่ว่ากูไม่น่าง้อมันเลย ถ้ายังจะได้บอกเสียตอนนี้ หรือถ้าบอกแล้วก็จะย้ำอีกรอบ กลับมาคุยกับผมใหม่สัปดนยิ่งกว่าเก่าเป็นไหน ๆ ผมชูนิ้วกลางแทนคำด่าทั้งหมดในใจก่อนจะแย่งห่อข้าวมาวางไว้บนตัก ข้าวสวยร้อน ๆ ผัดกับกุ้งและใบคะน้า กลิ่นหอมหวลชวนน้ำลายสอเป็นลาภอันประเสริฐสำหรับนักเรียนเร่งส่งงานจริง ๆ ไอ้อินเปิดขวดน้ำเปล่าให้ ชะเง้อคอมองจอคอมพิวเตอร์ของผมสลับกับวัสดุที่วางอยู่ไม่ไกลกัน


“ทำอะไรวะ ดูไม่เห็นรู้เรื่อง”

“ก็ยังไม่ตัด ยังไม่ประกอบ เสร็จแล้วจะเป็นเหมือนในคอม ถ้าอยากเห็นที่เป็นรูปเป็นร่างไปส่องของไอ้พีทมัน นั่นเริ่มประกอบแล้ว”

ไอ้อินเหลือบตาไปมองแมสโมเดลขาด ๆ เกิน ๆ ของรุ่นน้องผมแล้วหันมาส่ายหน้า หยิบของบนโต๊ะผมพลิกไปมาด้วยความซุกซน


“ผมช่วยอะไรได้ไหม”

“ถ้าจะช่วยตอนนี้ไปช่วยพวกไอ้พีทดีกว่ามันจะได้ไม่กวนกู เมื่อกี้ไปจับไฟเบอร์กลาสให้มัน เสือกทำกาวร้อนลวกกูอีก เหี้ยจริง ๆ”

“แค่กาวร้อน สำออยว่ะ” ถึงจะพูดแบบนั้นมันก็ยื้อมือผมไปจับทั้ง ๆ ที่กำลังถือช้อนพลาสติกอยู่นั่นแหละ ไม่เจอรอยอะไรเพราะไม่ได้ถึงกับลวกจนพองก็ปล่อย ไอ้อั้มเห็นพอดีถึงกับกระแอมไอราวกับรองเท้าใครไปติดคอ อินทรีเลยหัวเราะเก้อ ๆ กลับไป





เป็นเวลานานเท่าไรไม่รู้ที่ผมนั่งทำงานอยู่ตรงนี้ส่วนอินก็ไปเถียงกับพีทอีกมุมหนึ่ง ตอนแรกบอกให้มันไปช่วย แรก ๆ ก็ต่างคนต่างเงียบเพราะถึงมันเจอกันบ่อยแต่ทั้งสองคนก็ไม่เคยคุยกันสักครั้ง จนมืออินไปปัดโดนของมันให้พีทเลยสบถยกใหญ่ จากนั้นมันก็เถียงกัน ทะเลาะกัน แต่ก็ช่วยกันทำงานดีไม่ได้จะฆ่าจะแกงอะไรกัน จนผมเริ่มสังเกตว่าผู้ช่วยมือดีเริ่มหาวหวอดถึงได้เหลือบตาขึ้นดูนาฬิกาทรงกลมที่แขวนไว้บนผนัง ตีสามกว่าแล้ว ไอ้อั้มชิ่งกลับตั้งแต่ตีสอง พวกที่นั่งเป็นซอมบี้กันอยู่ส่วนใหญ่เป็นรุ่นน้อง โดยเฉพาะรุ่นไอ้พีทที่งานต้องเสร็จทันพรีเซนท์พรุ่งนี้เช้า งานไอ้พีทเหลือไม่มากแค่เก็บรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่เกินตีห้าก็น่าจะเสร็จ ผมเลยตัดใจทิ้งงานในมือมาชวนอินกลับ มันลุกขึ้นบิดขี้เกียจหนึ่งทีแล้วไหว้พี่พีทของมันหนึ่งทีให้หายเคืองกันก่อนปลีกตัวแยกออกมา

อากาศตอนกลางคืนของฤดูหนาวค่อนข้างเย็น แต่เอาเขาจริงช่วงที่อุณหภูมิลดต่ำจนถึงขั้นไม่อยากลุกจากที่นอนของเมืองไทยก็แค่สองสามวันเท่านั้น รถของอินทรีจอดอยู่ข้างเซเว่นเหมือนวันก่อนเพราะมันแวะซื้อขนมขึ้นมาให้พวกผมเสียเยอะ


“พรุ่งนี้ต้องทำอะไรปะ”

“ไม่อะ มึงล่ะ สอบเสร็จยัง”

“เหลือวันศุกร์อีกตัว ไปนอนคอนโดผมนะ”

ไม่ต้องรอคำตอบไอ้อินก็สตาร์ทรถทันที ผมนั่งที่ประจำเอนหัวพิงกระจก ถนนตอนตีสามกว่าโล่งจนใช้เวลาไม่นานก็มาถึงปลายทาง ครั้งที่สอง หรือสามวะที่มาที่นี่ ผมชอบนะ สิ่งอำนวยความสะดวกครบดี สระว่ายน้ำ ฟิตเนส ไอ้อินเองก็คงอาศัยของพวกนี้เพาะกล้ามมันนั่นแหละถึงได้หุ่นดีเสียขนาดนั้น

หลังจากอาบน้ำเสร็จก็ปาไปตีสี่แล้ว ผมรื้อตู้เย็นมันโดยพลการหลังจากเจ้าของอนุญาต เจอสปายแล้วเปรี้ยวปากฉิบเป๋ง หยิบมาดื่มสักขวดสองขวดแล้วกัน ไหน ๆ ก็ยังไม่ง่วง ไอ้อินออกจากห้องน้ำมาได้เห็นผมดื่มไวน์แดงหน้าทีวีก็เลิกคิ้วขึ้นสูง “นึกไงกินเนี่ย”

“อยาก” ผมตอบเรียบ ๆ
เจ้าของห้องสวมกางเกงนอนขายาวแต่ไม่ใส่เสื้อ โชว์ผิวขาวกับก้อนซิกแพคของมันหน้าระรื่นก่อนทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ผม ยื้อขวดแอลกอฮอล์ไปดื่มบ้างแล้วส่งคืนให้ โทรทัศน์ตอนนี้มีแต่รายการเพลง ไม่มีอะไรน่าดูเท่าไร


“มึงไม่ง่วงเหรอ”

“ง่วง” แต่ก็ยังไม่นอน จะเช้าอยู่แล้วนะเว้ย “รอเข้านอนพร้อมกัน”

“กูซัดทั้งกาแฟทั้งกระทิงแดงไปคงหลับอยู่หรอก”

“งี้ก็คึกเลยดิ” ไอ้อินยิ้มทะลึ่ง ใช่เวลาจะกวนตีนไหม อยู่กันสองคนในห้องเงียบ ๆ เนี่ย
ผมกระดกสปายขึ้นดื่ม ไม่สบตามัน สักพักมือใหญ่ก็เลื่อนมาสอดประสานมือข้างที่ทิ้งข้างลำตัวของผมไว้แล้วยกไปวางบนหน้าตัก ราวกับเป็นการบังคับให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง อินทรีจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว หันหน้าตรงทำให้เห็นแววตาออดอ้อนจากอีกฝ่ายชัด ลึกลงไปในดวงตาสีนิลผมเห็นอะไรที่ทำให้อกอุ่นซ่าน ภาพที่สะท้อนใบหน้าของผมไม่มีแววระริกไหว ขนาดของมันใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ เมื่ออินทรีขยับตัวเข้ามา ผมหลุบสายตาลงมองกลีบปากของมัน ไม่ถึงกับอิ่มเอิบหรือบางเฉียบแต่ได้รูปสวยรับกับโครงหน้า ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไรแต่ผมนึกอยากลองสัมผัสด้วยตัวเองอีกสักครั้ง อยากขบกัดเบา ๆ สักที เมื่อมันขยับเข้าประชิดผมเลยรีบดันแผ่นอกไว้

“ยู...”

“ทำไม”
ผมแกล้งถามทั้ง ๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายครางเรียกชื่อเพราะอะไร อินทรีถอนหายใจ เสหน้าก้มมองพื้น “เปล่า”
จังหวะที่มันไม่ทันตั้งตัว ผมก็ทิ้งขวดแอลกอฮอล์ลงบนพื้น ยกมือขึ้นมาจับแก้มทั้งสองข้างบังคับให้เงยขึ้นก่อนเป็นฝ่ายขยับหน้าเข้าไปใกล้ ปลายจมูกเราแตะกัน ลมหายใจร้อนผสานเป็นหนึ่งเดียวและสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจอีกครั้ง ไอร้อนที่กระจัดกระจายรอบตัวราวกับเพิ่มอุณหภูมิให้สูงขึ้นโดยอัตโนมัติ ผมหลับตาลง กดริมฝีปากจนแนบชิด บดเบียดเข้าหาอีกฝ่ายพลางดูดเม้มและขบกัดอย่างที่อยากทำ
อินทรีไม่รอให้ผมเป็นฝ่ายรุกเร้านาน มันจูบกลับในลักษณะเดียวกัน มือข้างหนึ่งแตะที่เอวผม เอียงคอเปิดปากด้วยริมฝีปากแล้วค่อย ๆ แทรกลิ้นเข้ามา

นานนับนาทีกว่ามันจะเลื่อนไปจูบที่ข้างแก้ม ดึงผมมากอดไว้ทั้งตัว

“ยู...”

“หืม?”

“คืนนี้ขอนะ”

เฮ้ย! เอางี้เลยเหรอวะ ผมยังไม่ตอบอินทรีก็เลิกปลายเสื้อผมขึ้นแล้ว

“เดี๋ยว ๆ” ขอทำใจแป๊บ ไม่ได้ตั้งใจมาเพื่อการนี้นี่หว่า ไอ้อินสบตาผม เป็นแววตาเว้าวอนที่ทำให้ผมหายใจลำบาก “ยูเป็นคนเริ่มนะ”

ทีมึงเริ่มกูยังไม่คิดจะปล้ำมึงเลยนะโว้ย อย่าพูดอะไรเอาเปรียบอย่างนี้สิ ผมหลบตา ขืนตัวออก อินทรีไม่ได้ใช้กำลังมากมายอะไรแค่ดิ้นนิด ๆ ก็หลุดจากแขนมันแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมทำตัวไม่ถูกคือสายตา มันไม่มีคำพูดอะไรนอกเสียจากสื่ออารมณ์ออกมาด้วยความเงียบ ตีสี่ครึ่ง ผมยังนั่งก้มหน้าส่วนอินทรียังคงจ้องผมด้วยแววตาร้องขอ

อย่ากดดันได้ไหมอ.. มันครั้งแรกของผมนะโว้ย


“แปลกเนอะ กับคิว หรือไอ้มาร์ชก็ไม่เห็นยูคิดมากแบบนี้สักคน”

“มันไม่เหมือนกันนี่หว่า...” นั่นมันเต็มไปด้วยอารมณ์ ไม่เหมือนระหว่างผมกับมันเลยสักนิด อินทรีถอนหายใจ ลุกขึ้นจากโซฟา เก็บขวดไวน์ที่ตกอยู่บนพื้นไปด้วย


“ผมเข้านอนก่อนดีกว่า ง่วงก็ตามมาแล้วกัน”

ผมนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นเกือบสิบนาที อินทรีลุกไปแล้ว ไม่รู้ว่าหลับหรือยัง หลังจากทำใจได้สักพักผมก็ลุกตามเข้ามาในห้อง มันนอนตะแคงข้าง หันหลังให้พื้นที่โล่งกว้างของเตียง ผมทรุดตัวลงนั่งบนที่นอนอย่างดี เอี้ยวตัวไปมองอีกฝ่ายผ่านความมืด


“อิน หลับยัง”

ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา ผมก้มลงมองปลายเท้าตัวเองอีกครั้งก่อนล้มตัวลงบนที่นอนเย็นเยียบ พลิกตัวมองแผ่นหลังกว้างอยู่นานก่อนจะค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้ โอบเอวเปลือยด้วยท่อนแขนก่อนจรดจมูกลงบนต้นคอที่มีเส้นผมระลงมา จากนั้นเจ้าของห้องก็พลิกตัวกลับ เรามองจ้องหน้ากันในความมืด ไม่มีร่องรอยของความง่วงเหงาปรากฏอยู่แม้แต่น้อย ผมขยับตัวเข้าใกล้มันเรื่อย ๆ ก่อนจะพูดบางคำออกมาพร้อมมัน


“อย่าเข้ามา/ทำกัน”


เวรละ..

แทบจะพลิกตัวหนีไม่ทัน ไอ้อินทำตาโตกระแซะเข้าหาใหญ่ “เมื่อกี๊ว่าไงนะ”

“บอกว่านอนละ”

“โม้”

ผมไม่ตอบมัน นอนนิ่งอยู่อย่างนั้นแต่เจ้าของห้องไม่จบด้วย มือใหญ่เลื่อนมาดึงไหล่ผมให้พลิกตัวเข้าหา ผมทำเป็นรำคาญแต่ไม่ได้รำคาญจริง ๆ อินทรีประคองหน้าผมด้วยสองมือ ท่าคุ้น ๆ เหมือนบนโซฟาเมื่อกี๊ชะมัด


“พี่ยู ลืมตาก่อน”

ไม่เอาโว้ยคนจะนอน
ผมปัดมือมัน ขมวดคิ้วมุ่น เสียงหัวเราะในลำคอดังต่ำก่อนเสียงทุ้มจะพูดเบาจนแทบกระซิบ “จูบนะ”

“จะทำอะไรก็ทำเหอะ”

“บอกให้หยุดผมก็ไม่ยอมแล้วนะ”

ผมไม่ตอบ สัมผัสได้ถึงความอุ่นชื้นของริมฝีปากที่จรดบนหน้าผากและไล่ลงมาช้า ๆ ตามสันจมูก หนวดที่ขึ้นเป็นตอของมันขูดครืดตามผิวเนื้อให้พอรู้สึกจั๊กจี้ กลีบปากที่อุ่นร้อนกำลังดีไล่จูบไปจนทั่วใบหน้าผมก่อนจะหยุดอยู่เนิ่นนานที่ริมฝีปาก อินทรีเป็นคนจูบเก่ง ถึงอายุจะน้อยกว่าผมสามปีแต่คิดว่าประสบการณ์มันคงโชกโชนอย่างไม่ต้องสงสัย ทุกครั้งที่ขยับริมฝีปากและบดเบียดเข้ามามันทำให้ผมรู้สึกราวกับตัวเองกำลังถูกช่วงชิงลมหายใจ

เสื้อนอนของผมถูกปลดออก ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่มันหลุดพ้นข้อมือและไถลลงข้างเตียง ผมสะดุ้งตัวอีกครั้งเมื่อปลายนิ้วเค้นคลึงแผ่นอกก่อนปลายลิ้นชุ่มของอินจะละเลงลงไป กางเกงถูกม้วนจนเป็นเกลียวลงไปจนถึงหัวเข่า หน้าผมร้อนวาบเมื่อสัมผัสโดนร่างกายของอีกฝ่ายโดยปราศจากอาภรณ์ อินทรีซุกก้มลงกัดที่ซอกคอและตามลำตัว ผมประคองหน้ามันขึ้นมาจูบดุเดือดและร้อนแรงกว่าครั้งไหน ๆ


“ยูน่ารัก”

พอผละมาได้อินทรีก็พูดกลั้วเสียงลมหายใจหอบถี่ ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมที่ระบนใบหน้าผมออก มองด้วยแววตาหวานซึ้งจนแทบละลาย


“ให้ผมเป็นคนแรก และคนสุดท้ายของยูนะ”

ผมยังคงเงียบแทนคำตอบอีกทั้งเบือนหน้าหนี อินทรีเลยดึงมือที่วางปัดป่ายบนเตียงขึ้นมาจูบที่ปลายนิ้วก่อนจับให้ผมพาดบ่ามันไปด้านหลัง ปลายจมูกสันก้มลงหอมแก้มผมอีกครั้งก่อนทิ้งริมฝีปากไว้ที่กกหู

“ผมรักยูนะ”

“ไม่ต้องมาปากหวาน จะทำอะไรก็ทำ ลีลาอยู่นั่นแหละ”

ผมสั่ง ค่อย ๆ ลูบแผ่นหลังที่เรียบและแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อช้า ๆ ถามว่ากลัวไหม แน่นอนว่ากลัว ป๊อดเหี้ย ๆ เลย แต่จะถอยยังไงไหวผมเคยทำคนอื่นมาก่อน เคยเป็นคนแรกของใครหลาย ๆ คนด้วยซ้ำ จำได้แม่นเลยล่ะว่าบางคนถึงกับป่วยเป็นวัน ๆ

“กลัวหรือเปล่า” ยังมีหน้ามายิ้มกวนตีน มือใหญ่ลูบไล้ข้างเอวกับสะโพกผมไปเรื่อยราวกับปลอบประโลม

“ลองมาเป็นกูไหมล่ะ”

เสียงหัวเราะต่ำหลุดออกมาราวกับยั่วโมโห เราจ้องตากันผ่านแสงที่สำท้อนรำไรจากไฟด้านนอกผ่านผ้าม่านที่เปิดแง้ม มือของอินทรีสะละวนกับอะไรบางอย่างใต้ผ้าห่มซึ่งผมคิดว่าคงเป็นถุงยางที่มันซุกไว้ ผมดึงมันเข้ามาจูบอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นจูบครั้งที่เท่าไร ก่อนข้อพับขาทั้งสองข้างจะถูกยกให้ชันขึ้นและแยกจากกัน อินทรีใช้หน้าผากชนกับผม เอ่ยย้ำความมั่นใจด้วยเสียงสั่นพร่า

“ไม่ต้องกลัว ผมจะถนอมยู ด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลย”

คำพูดของมัน และสายตาแบบนั้นทำให้ผมอุ่นไปทั้งตัว มือของอินเลื่อนไปบนสะโพกของผมอีกครั้ง ก่อนของเหลวเย็น ๆ จะแตะลงตรงช่องทางที่ไม่เคยให้ใครสัมผัส ผมหลับตา ดึงมันมาปิดปากเพราะกลัวจะหลุดเสียงร้องออกไป ปลายนิ้วเรียวค่อย ๆ สอดแทรกเข้ามาทีละนิด
หัวใจผมเต้นแรงจนแทบระเบิด อัดอั้นไปด้วยความตื่นเต้นและขลาดกลัวจนไม่อยากจะมองหน้า ความอับอายขึ้นแล่นริ้วเมื่อช่องทางถูกล่วงล้ำเข้ามาทีละน้อย กระนั้น ผมกลับยินดีแค่เมื่อนึกว่าคนที่สัมผัสอยู่คือมัน


“...อ.....อึก....”

“อย่าเกร็ง”

มือข้างที่ว่างอยู่ของอินทรีลูบหัวผม มันจูบซ้ำที่หน้าผาก ไม่เพิ่มจำนวนนิ้วหรือสอดเข้ามาลึก มันใจเย็น อ่อนโยน และทะนุถนอมอย่างที่รับปากไว้


“พี่ยูครับ มองตาผม..”

เสียงทุ้มนั่นสั่งแกมร้องขอ ยังคงเป็นผมที่เมื่อถูกอีกฝ่ายเว้าวอนก็ยอมทำตามแต่โดยดี เราสบตากันนิ่งและนาน ความหวาดกลัวที่ผุดพรายค่อย ๆ จางหายไปทีละน้อย

“เชื่อใจผม..”

ผมพยักหน้า อีกฝ่ายถึงได้ยอมคลี่ยิ้มออกมาเป็นยิ้มที่ปราศจากพิษสง เป็นยิ้มที่ไม่ซ่อนเร้นความรู้สึกอื่นแม้แต่น้อย


 “ผมรักยูนะ”

สิ้นประโยคนั้นโลกของผมก็เปลี่ยนไป มันบิดเบี้ยวและเจ็บปวดทว่าเจือไปด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ ผมจิกมือลงบนแผ่นหลังกว้างสุดกำลัง กรีดร้องออกมาสุดเสียงอย่างสิ้นท่า เสียงนาฬิกาหยุดเดิน เหมือนทั้งโลกหยุดหมุน ใบหน้าของอินทรีราวกับกำลังติดปีกโผบิน สั่นไหวและโยกคลอนตามแรงที่ส่งเข้าหา เร่งเร้าถาโถมเข้าใส่จนสองร่างผสานแนบแน่น เสียงของลมหายใจและผิวเนื้อกระทบกันดังแข่งกับเสียงครางเครือที่สะท้อนในห้องสี่เหลี่ยม ลมหายใจของอีกฝ่ายดังชัดเจนเกินไป หัวใจผม..เต้นรุนแรงมากเกินไป
แสงสีทองทอประกายออกมาจากผ้าม่านที่ปิดไม่สนิท คืนเปลี่ยนเป็นวันในเวลาไม่นาน ราวกับขนนกลอยละล่องที่ไม่รู้จะไปตกลงตรงไหน บทรักไม่ได้จบลงโดยง่าย ยิ่งมันทำให้หัวใจอิ่มเอิบและฟูฟ่องก็ยิ่งทำให้เราต่างไม่อยากหาทางลง ต่างฝ่ายต่างพร้อมจะล่องลอยไปสุดปลายฟ้า

มันมากกว่าเซ็กส์
ผมรู้สึกอย่างนั้น


“ผมรักยู”

คำพูดเดียวที่กระซิบต่ำราวกับย้ำเตือนว่าสิ่งที่มากกว่านั้น ผมควรนิยามมันว่าอะไร

 




(ต่อด้านล่าง)

[-west-]

(ต่อจากด้านบน)


บ่ายวันถัดมา ผมไม่มีเรียน ไม่มีนัดเข้าไปทำงาน ไม่มีธุระจะต้องทำอะไรเป็นพิเศษ แต่กลับต้องตื่นทั้งที่ยังรู้สึกนอนไม่เต็มที่เพราะอาการเจ็บระคนเหนอะหนะที่ท้องแขน พอลืมตาขึ้นได้ก็เห็นตัวการนอนคว่ำขบเบา ๆ จากข้อพับไล่ลงไปยังข้อมือซ้าย
อินทรีไม่สวมเสื้อผ้า เดาไม่ยากเพราะผ้าห่มที่เกือบทั้งหมดคลุมอยู่กับผมและส่วนที่เหลือเพียงเล็กน้อยปิดสะโพกมันไว้หมิ่นเหม่ ทิ้งน้ำหนักตัวท้าวแขนกับข้อศอกให้เห็นกล้ามเนื้อที่ท่อนแขนใหญ่ของมันเป็นมัดชัดเจน ผมปรือตาเปิด ปิดตา เอียงหน้าหนีไปอีกฝั่งแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อหางตาบังเอิญกวาดไปเห็นซากซองพลาสติกสี่เหลี่ยมจัตุรัสถูกฉีกทิ้งฉีกขว้างไว้จากเมื่อคืน นอกจากนี้ ยังมีทิชชู่ใช้แล้วถูกขยำเป็นก้อนกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นห้องอีกกองใหญ่
..ฉิบหาย! ไวน์ขวดนั้น
ผมเด้งตัวลุกขึ้นมาโดยอัตโนมัติ อาการเจ็บแสบในช่องทางที่ถูกทารุณเมื่อคืนแล่นริ้วขึ้นจนสะดุ้งเฮือก ทำอะไรลงไปวะยุทธนา จากที่เคยเป็นยอดชาย ชายเหนือชายหมดกันกู ทำไมไปยอมมันง่าย ๆ แบบนั้น!


“ลุกไปอย่างนั้นไม่เจ็บหรือไง”

ตัวการถามแต่ยังคงนอนอยู่ เจ็บครับ เจ็บทั้งใจเจ็บทั้งก้น อันที่จริงเมื่อคืนผมมีแผนให้มันชะล่าใจไปก่อนแล้วค่อยรุกมันคืน คิดว่าร่างกายตัวเองแข็งแรงมากพอไง ที่ไหนได้ โดนมันจัดไปยกเดียวก็ง่อยเปลี้ย หลับยาวยันบ่ายสามของวันถัดมาจนได้ แม้ว่าไอ้อินถนอมผมตามที่รับปากไว้ เลือดไม่ไหล ไม่มีร่องรอยของการฉีกขาด (ก็แม่งล่อเสียหมดเจลหล่อลื่นไปครึ่งค่อนหลอดเสียขนาดนั้น) บายเดอะเวย์ ด้วยความสดใหม่ของผมและขนาดของมันก็ทำให้ลำบากเหลือเกินที่จะลุกนั่งได้ตามปกติธรรมดา


“นอนก่อนเถอะ ไม่ต้องรีบไปไหนไม่ใช่หรือไง”

ปลายนิ้วใหญ่ไล่แตะตามโครงกระดูกสันหลังผม ปลายนิ้วหัวแม่มือนวดไล้เบา ๆ บนผิว ผมเห็นภาพตัวเองสะท้อนในกระจก เป็นเรือนร่างเปลือยเปล่าที่ถูกประดับด้วยสีชมพูอมม่วงประปราย หัวไหล่ ไหปาร้า แผ่นอก ไล่ลงมาจนถึงหน้าท้องแบนเรียบที่ไม่รู้ว่าถูกทำเอาไว้ตอนไหน

คิดแล้วหน้าร้อนผ่าว เกิดมาเพิ่งเคยโดนทำสัญลักษณ์ไว้ทั่วตัวขนาดนี้ ช่วงนี้กิจกรรมอะไรที่ต้องเผยผิวตัวเองคงต้องงดไปก่อนถ้ายังไม่อยากให้เรื่องเสื่อมเสียวงศ์ตระกูลรุกเผยแพร่ออกไปได้ สักนิดเถอะครับ ผมยังไม่กล้ายืดอกรับกับใคร ๆ ว่าเป็นเมียมันไปแล้วโดยไม่ได้วางแผนไว้เลยด้วยซ้ำ


“เชี่ย ลายพร้อยเป็นตุ๊กแกเลย”

“เอาน่า ไม่ใช่ที่ที่จะสังเกตเห็นง่าย ๆ ก็แล้วกัน” คนทำมันพูดง่าย แถมยังยิ้มยวนให้อีก อินเลิกนอนแล้วลุกขึ้นมานั่งซ้อนหลังผม เอาคางเกยบ่าเอาไว้โยกซ้าย โยกขวา


“เจ็บ ๆ”

ไม่มีใครบอกมึงเหรอว่าครั้งแรกเขาห้ามโดนกระทบกระเทือนรุนแรง ไอ้ห่าอิน เล่นกูหน้าเบี้ยวเลย


“โทษ ๆ ลืมไป แค่อยากกอด”

“เรื่องแบบนี้มันลืมง่าย ๆ เลยเหรอวะ!”

หันไปด่ามันสักทีไอ้อินก็ฟินแล้ว หน้าตาไม่ได้เศร้าสลดอะไรลงสักนิดแถมยังยิ้มมุมปากแบบที่ชอบทำซ้ำอีก “ไม่ลืมหรอกน่า เด็ดขนาดนั้น”

“พ่อมึง!” ขอโทษครับท่านนายพล

“ฮ่า ๆ ไม่แซวแล้วก็ได้ พี่ยูนอนเถอะ กินยาไหม เดี๋ยวเอามาให้”

รู้งานอย่างนี้ผ่านมาหลายคนชัวร์ ผมส่ายหน้า แต่ยังยอมทิ้งตัวลงนอนตามคำแนะนำ อินทรีปรับลดแอร์ให้เย็นลงแต่ห่มผ้าให้ผมจนมาถึงคอก่อนลุกไปดึงม่านที่ปิดไม่สนิทให้ชิดกันจนแสงเข้าไม่ได้ ผมนอนลืมตาในแสงสลัว ๆ ของบ่ายสามวันเดียวกัน
สักพักคนที่เดินไปเดินมาก็ล้มตัวลงนอนบนเบาะข้าง ๆ ตะแคงใช้แขนตัวเองหนุนศีรษะ ยิ้มทั้งตาทั้งปาก


“มองอะไร”

ผมถามมัน แต่ไม่ได้คำตอบ อินทรียังนอนมองอยู่อย่างนั้น ไม่ได้เข้ามาใกล้หรือแตะเนื้อต้องตัวอะไร ผมเลยพลิกตัวกลับมามองมันบ้าง เราไม่ได้พูดอะไรกัน เอาแต่มองหน้าในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ สักพักก็เลื่อนมือมาจับกันไว้ ผมได้ยินเสียงของหัวใจตัวเองเต้นแรง สัมผัสเมื่อสอดประสานปลายนิ้วเข้าร่วมกันตอนอินทรีย้ำกายเข้าหายังติดตรึงในความทรงจำจนหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาใหม่เลยต้องเป็นฝ่ายก้มหน้าหลบตามันก่อน เสียงสวบสาบของเตียงดังขึ้นอีกครั้ง รุ่นน้องตัวใหญ่ขยับตัวเข้าหาแล้วจูบที่หน้าผากแผ่วเบา ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะละลายง่ายขึ้นทุกทีที่อยู่ใกล้มัน ไม่เคยคิดหรือจินตนาการสักครั้งในชีวิตว่าเรื่องของผมกับอินจะลงเอยแบบนี้ แต่พอลืมตาขึ้นก็พบว่าอีกอินทรียังไม่ถอยห่างผมเลยรั้งคอมันลงมาจูบที่ปากบ้างเสียเลย มือใหญ่ไล้สีข้างผมเบา ๆ ผิวเนื้อที่ปราศจากร่มผ้าแนบแน่นกันจนความรู้สึกบางอย่างปะทุขึ้นมา

“พอก่อน” ต้องรีบปราม ถุงยางหมดครับ ไม่ใช่อะไร อีกเรื่องคือจะต่อกันรอบใหม่นี่จากที่(เหมือนจะ)ชิว ๆ ผมได้หยอดน้ำเกลือกันแน่ อินทรียักยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่ไม่ได้ดึงดันเอาแต่ใจ


“ครับ ยูนอนเถอะ หิวแล้วบอก”

ผมพยักหน้า พลิกตัวหนีมันไปอีกฝั่ง คนนอนร่วมเตียงถือโอกาสขยับมากอดผมซ้อนทางด้านหลัง เชี่ยเอ๊ย เกือบโรแมนติกแล้วเชียวถ้าไม่มีอะไรแข็ง ๆ มาดันข้างหลังผมน่ะ


“อิน มึงไปจัดการไอ้ที่มันดันก้นกูอยู่ก่อนดีไหม”

เจ้าของชื่อหัวเราะ งับหัวไหล่ผมเบา ๆ แทนคำตอบ สักพักในอ้อมแขนอุ่นและริมฝีปากที่ชวนเคลิบเคลิ้มนั่นก็พาผมดำดิ่งสู่นิทราอีกรอบ





เสียงโทรศัพท์ดังแผดขึ้นมาหลังจากผมนอนต่อไปนานเท่าไรไม่รู้ ลืมตาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่คนเดียวบนเตียงกว้าง พื้นที่ข้าง ๆ เย็นเยียบราวกับไม่มีคนนอนแนบกายมาก่อน แต่ยังไม่ทันจะตั้งคำถามอะไรกับตัวเองก็ขยับตัวลุกไปหยิบโทรศัพท์ที่วางทิ้งไว้ที่โต๊ะหน้ากระจกด้วยความระมัดระวัง ไม่ได้ดีขึ้นเลย ยังคงเดินลำบากเหมือนเก่า


“สวัสดีครับ”

“อยู่ไหน”

“ห้ะ? นี่ใครครับ” หน้าจอของผมไม่ได้ขึ้นชื่อว่าใครโทรมา แต่เป็นเบอร์สวยโชว์หราและไม่รู้สึกคุ้น แต่เสียงนี่มันเหมือนเคยได้ยินบ่อย ๆ เหมือนกันแฮะ

“จำกูไม่ได้?”

“พี่เฟยปะเนี่ย?”

“เออ สัส เย็นนี้ออกมาแดกข้าวกัน” เหวอสิครับ เฮียแกบอกว่าจะกลับมาหลังปิดเทอม นี่เหลืออีกตั้งเดือนกว่า ๆ เกือบสองเดือนเลยนะ อยู่ไทยแล้วเหรอ


“เฮ้ย กลับมาตั้งแต่เมื่อไรพี่ ไหนว่าอีกนาน”

“งานเสร็จก่อนก็กลับก่อนสิวะ เร็ว ออกมาให้จีบดิ๊”

“วันหลังได้ไหมพี่ ผมไม่ค่อยสบายว่ะ” มันก็ไม่ได้ถึงขั้นออกไปข้างนอกไม่ได้หรอกครับ แต่ว่าขืนเอาตัวเองไปเจอสภาพนี้โดนซักโดนฟอกกันถึงไส้ติ่งแน่ ไม่มีทางเสียหรอก


“อ้าวเหรอ เป็นอะไรมากป่าว เดี๋ยวไปหาที่หอ ยังอยู่ที่เดิมใช่ไหม”

“เปล่าครับ ผมอยู่หอเพื่อน”

เสียงหัวเราะแว่วมาตามสาย พี่เฟยเป็นคนอารมณ์ดี แต่หัวเราะแบบนี้แม่งเกินไปหน่อย “อยู่กับแฟนเหรอ”

“แฟนเฟินอะไรวะพี่ เพ้อละ เจ็ทแลกซ์เหรอ นอนไปเหอะ ไว้วันหลังแล้วกัน”

“พรุ่งนี้”

ผมรับคำในลำคอแล้วคุยต่อนิดหน่อยก่อนวางสาย กดเม็มเบอร์โทรศัพท์เอาไว้ด้วย เวลาโทรมาใหม่จะได้ไม่ต้องนึกให้เมื่อยตุ้ม พี่เฟยแม่งยิ่งพิศดาร ผีเข้าผีออก จำไม่ได้อีกทีได้โดนสั่งปั่นจิ้งหรีดสิบทีแน่ ๆ


“ใครโทรมาครับ” เสียงของอีกคนที่ควรจะอยู่ด้วยกันตั้งแต่แรกดังขึ้นจากด้านหลัง ผมยังไม่ทันหันหลังไปก็โดนสวมกอดเข้าให้เสียแล้ว ไอ้เวรนี่ เดี๋ยวนี้จ้องจะเข้าด้านหลังกูตลอดเลยนะ


“รุ่นพี่ที่ช่วยงานธีสิสบ่อย ๆ น่ะ ชวนไปกินข้าวพรุ่งนี้”

“ที่ไหน”

“ยังไม่ได้นัดที่” ผมตอบพลางเบนหน้าหนีไม่ให้มันหอม เกินไปหน่อยเฮ้ย ตั้งแต่ได้กูเนี่ยนัวเนียเป็นปลาหมึกเลย

“ถ้ารู้ที่แล้วพรุ่งนี้ผมไปส่งนะ” ผมพยักหน้าก่อนแกะมือมันออก “เหนียวตัวว่ะ ขออาบน้ำก่อนเหอะจะได้ไปหาอะไรกิน”

“กินผมไหม”

“มึงยอมให้กูกินไหมล่ะ?” ผมหันกลับไปยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่มันบ้าง อินทรีหัวเราะแห้งแล้วยกมือสองข้างขึ้นยอมแพ้ อะไรวะ ป๊อดนี่หว่า

“แต่เมื่อกี๊ผมซื้อข้าวขึ้นมาให้แล้วนี่ดิ กินข้าวดีกว่าเนอะ” ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้มตาหยีเลยนะ ผมมองหน้ามันเซ็ง ๆ ก่อนเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนทิ้งไว้อีกมุม



กับข้าวอร่อยครับ ข้าวผัดกุ้งแถว ๆ คอนโดอินทรีนั่นแหละ ร้านเดียวกับที่เคยไปกินตอนที่ป่วยครั้งก่อน วันนี้สลับกัน มันซื้อมาให้ผมจัดใส่จานสวยงาม เพิ่มกุ้งพิเศษด้วยป่าววะ ได้มาตั้งหลายตัว หรือผมหิววะ ซัดจนไม่เหลือข้าวสักเม็ด


“อิ่มหรือเปล่า เดี๋ยวลงไปซื้อเพิ่มให้”

“อิ่ม” ผมตอบยกน้ำขึ้นดื่มตาม คนจัดแจงยิ้มกว้างพอใจก่อนเก็บจานทั้งของผมของมันไปแช่ ไม่ได้ล้างหรอกเดี๋ยวแม่บ้านก็มาทำความสะอาด ดีหน่อยที่เตียงเมื่อคืนอินทรีเอาผ้าปูไปซักเองไม่ต้องถึงมือคนอื่น ไม่งั้นเละแน่


“แล้วนั่นซื้ออะไรมาอีกวะ”

หางตาเจ้ากรรมผมเหลือบไปเห็นถุงเซเว่นบนโซฟา อิ่มแล้วครับแต่อยากรู้ว่ามีขนมอะไรล้างปากอีกสักหน่อยหรือเปล่า นอนตั้งแต่หกโมงเช้ายันหกโมงเย็นมันต้องชดเชยพลังงานสักหน่อย เมื่อคืนใช้แรงไปเยอะอีกเดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งเอา แต่พอหยิบมากางได้ก็หน้าร้อนผ่าว ขนงขนมอะไรไม่มีหรอก ของที่อยู่ในถุงพลาสติกมีแค่บรรจุภัณฑ์กล่องสี่เหลี่ยมระบุชนิดและขนาดชัดเจนกับเจลหล่อลื่นขวดใหม่


“ไอ้เหี้ยอิน!”

ผม แม่ง ไม่ น่า ไป ง้อ มัน เลย




TBC

มันยาวววววว
จริง ๆ จะรจบตั้งแต่คืนเสียสาวแล้ว (เอ๊ะ) เราไม่ถนัดแต่งฉากเรทเท่าไรเลย ไม่รู้ว่าอ่านแล้วมันโอเคมั้ย 5555 ถ้าสะดุดตรงไหนท้วงได้เลยนะ ยินดีรับทุกความเห็นค่ะ
สำหรับใครคิดถึงพี่เฟย เฮียแกกลับมาแล้วนะ เซย์เห่นโหลววว กันหน่อยเร้วววว พระเอกตัวจริงออกซักที (โดนตบ) อ่านเม้นที่แล้วเห็นมีคนบอกดราม่าไม่มันเบยยย รอเวสต์สวมวิญญาณจ่าพิชิตหน่อยเดี๋ยวจะเปลี่ยนกระทู้นิยายให้เป็นดราม่าแอดดิค โถ่...พ่อคุณ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ ยินดีต้อนรับนักอ่านใหม่ ๆ ด้วย ทุกครั้งที่อ่านคอมเมนต์มีกำลังใจเขียนขึ้นเหมือนพลังสูบเต็มสตรีมมาก แอบไปเสิร์ชในทวิตเตอร์มาด้วย ทีหลังจะเขียนชื่อนิยายให้แทร็คหาง่าย ๆ หน่อย ค้นคำว่าคำประกาศนี่เจอแต่เรื่องการเมือง โถ...
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านงาม ๆ อีกรอบนะคะ ขอให้มีความสุขกับวันพุธสีชมพูค่าาา <3


ปล. ask.fm/westNovel ไอ้นี่มันเล่นยังไงอะฮะ ไม่แน่ใจ เห็นเขาเล่นกันจัง

[tempo_oil]

กรี๊ดดด เขาได้กันแล้ว อ๊าก ปลื้ม ในที่สุด555555
แต่ข้ามขั้นไปนะ...อุอิ๊

[PoPuAr]

เดี๋ยวค่อยมาเม้นท์เน้อ คืนนี้ขอตัวไปนอนก่อน

ได้ข่าวว่ายูเสียสาวแล้ว 5555555555555

[iforgive]

อยากให้พี่เฟยจีบยูจริง ๆ เลย อยากเห็นอินกับพี่เฟยไฝว้กัน ท่าจะมัน

[cowinsend]

อ่านแล้วมันฟินกระจายค่ะ เขินมากบิดไปบิดมาหน้าคอมแล้วเนี่ย
เหมือนเราค่อยๆอ่านค่อยๆตามความสัมพันธ์ของทั้งคู่จนมันงอกเงย ><
หวังว่าจะไม่มีมาม่า เพราะพึ่งได้ชิมตอนยูกับอินทะเลาะกัน
ยังรออ่านตอนต่อไปนะคะ แค่คิดก็กรี๊ดแล้ว

ป.ล.ถึงบทเค้าจะน้อยแต่ก็ปลื้มพี่เฟยมาก

[jbook]

  ><
ว้าววววววว ตบมือแปะๆ 
น้องอินกับพี่ยูน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก><
ขอขอบคุณค่ะ

[rainiefonnie]

เค้าได้กันแล้ว

[Also]

ฟินไปสิบตลบกับวันพุธสีชมพู พี่ยูน่ารักมากกกกกก นางเสียสาวซะแล้ว

เอิ่ม พี่เฟยมาช้าไปนะคะ น้องอินมันคงไม่ยอมให้จีบยูแล้วหละ

  รักคุณ west มากค่ะ แต่งได้สนุกทุกตอนเลย ^^

[zizits]

เค้ามีอะไรกันแล้ว อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยย

[Nemasis]

เค้าได้กันธรรมดาไปเลย

เมื่อพี่เฟยโทรมา กรี๊ดดดดดดดดดด

เฟยโอป้า น้องขอสั่งทำป้ายไฟแป๊บ