19 - การกลับมา อีกครั้งโดยปกติแล้วเวลาที่ต้องขับรถมาห้างผมจะเกลียดรถราคาแพงเพราะแม่งโคตรเอาเปรียบ นึกออกไหมครับว่ารถพรรค์นี้มักจะมาทีหลังแต่ได้ที่จอดดี ๆ อยู่ชั้นเตี้ย ๆ ไม่ต้องวนขึ้นไปชั้นสูงมาก ลองเป็นรถญี่ปุ่นราคาถูกของที่บ้านผมดิ วนมันไปเถอะ ได้จอดทีเกือบดาดฟ้า ดีไม่ดีต้องซ้อนคันให้หวาดเสียวโดนเข็นไปชนคันหน้าคันหลังเล่นอีกต่างหาก
แต่วันนี้โอกาสได้ลิ้มรสการจอดในพื้นที่หวงห้ามตกเป็นของผมแล้วครับ BMW สีดำขลับจอดสนิทในห้างดังย่านใจกลางเมือง ผมไม่ได้ขับแต่คนข้าง ๆ มันพามาส่ง เจ้าตัวบอกว่ามีของที่ต้องซื้อพอดีเลยมาด้วย ถ้าเสร็จธุระกับพี่เฟยเมื่อไรก็ให้โทรบอกมันเดี๋ยวรอรับกลับ
ครับ วันนี้ผมนัดกินข้าวกับพี่เฟย แถมยังแบกคอมมาเผื่อให้พี่แกช่วยดูธีสิสว่าโอเคไหมหรือมีอะไรอยากจะเพิ่มอีกหรือเปล่า ออกจากบ้านทั้งทีอย่าให้เสียเที่ยวครับ ไหน ๆ ก็โดนขู่เข็นมาแล้ว ใช้แรงงานมันกลับให้เข็ดไปแปดตลบเลยดีกว่าจะได้ไม่รบเร้าผมมากินข้าวด้วยบ่อย ๆ ไม่ใช่ว่าขี้เกียจอะไรขนาดนั้น แต่ผมก็พอจะดูรู้ว่าอินทรีไม่ได้ชอบใจนักหรอกที่ผมนัดเดทกับคนที่มันไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน
“เดี๋ยวแยกตรงนี้เลยก็ได้ มึงไปธุระใช่ปะ”
ผมแกล้งพูดไปอย่างนั้น เห็นท่าทางเด็กหวงของเล่นแล้วตลกดี อินทรีไม่ยอมตามระเบียบ ยื้อกระเป๋าใส่โน้ตบุคของผมไปพาดบ่า
“ไม่เป็นไร ไม่รีบ เดี๋ยวไปส่ง”
ร้านที่ผมนัดกับพี่เฟยไว้เป็นคอฟฟี่ช็อปชื่อดังราคาต่อแก้วแพงหูฉี่ พี่เฟยไม่นิยมอะไรพรรค์นี้หรอกแต่ร้านมันนั่งได้นานดีเลยตั้งใจจะมารอ ทันทีที่ก้าวเข้ามาก็สังเกตหาคนที่นัดไว้ได้ไม่ยากครับ พี่เฟยไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ภาพตั้งแต่ปีหนึ่งที่ผมจำได้จนทุกวันนี้ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง ผู้ชายผิวขาวจัดแบบคนจีน ตาตี่ ๆ ชี้ขึ้นเหมือนหาเรื่องคนตลอดเวลา คิ้วบาง ปากกระจับ จมูกเป็นสันคมโดดเด่น มีหนวดเคราขึ้นหรอมแหรมกับผมสีดำสนิทที่ยาวจนถึงกลางหลัง สวมเสื้อยืดบาง ๆ ที่ทิ้งน้ำหนักให้เห็นรูปร่างค่อนข้างผอมชัดเจนจนมองแล้วต้องค้าง อย่าว่าแต่ชายแท้ที่จะเสียดายว่าทำไมไม่เป็นผู้หญิงเลยครับ ผมเองก็มองตาละห้อยเหมือนกันที่เฮียแกเสือกเป็นรุกสายแข็ง
“พี่เฟย หวัดดีครับ รอนานยังพี่”
“ยังอะ เพิ่งมาถึง กาแฟยังไม่พร่องเลย”
คนอายุมากกว่าพูดพลางพับหนังสือลง มองเลยไปทางด้านหลังเมื่อเห็นมีเหาฉลามตามติดมาด้วย อินทรีวางมือยกมือไหว้พี่เฟยแล้ววางมือบนบ่าผม ทำเอาคนที่พยักหน้ารับไหว้ถึงกับหน้าเหวอไปนิด ๆ
ถูกต้องครับ มันเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของอย่างหนึ่งที่ผมโคตรไม่อยากให้มันทำเลย นึกว่าจะตามมาดูเฉย ๆ ว่าคนที่ผมนัดกินข้าวด้วยเป็นใครเสียอีก
“อ่า... นี่พี่เฟย พี่ที่คณะกู พี่เฟยนี่อินทรี รุ่นน้องที่มหา’ลัย พอดีมันมาธุระ”
“อ้อ เออ นั่งดิ ชวนน้องมึงนั่งก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรครับพี่ มันกำลังจะไปแล้ว” ไม่ใช่รังเกียจนะครับ แต่แสดงออกชัดเจนว่าหวงขนาดนี้ให้อยู่นาน ๆ ได้อึดอัดใจกันไปเปล่า ๆ ชิงไล่ก่อนมีเรื่องเห็นทีจะเป็นทางที่ดีที่สุด “มึงจะไปธุระไม่ใช่เหรอ”
อินทรีเลิกคิ้วแต่ก็ส่งกระเป๋าโน้ตบุ๊กคืนให้ผมง่าย ๆ ก่อนหันมาพูด “เสร็จแล้วโทรเรียกแล้วกัน รออยู่แถวนี้แหละ ผมฝากยูแป๊บนะครับพี่”
ไอ้อินกล่าวพลางยิ้มกว้าง ลูกเล่นของมันเปลี่ยนไปและแยบยลขึ้นทุกวัน ไม่ได้อาละวาดเสียงดังแต่กลับใช้สงครามจิตวิทยากับคนแปลกหน้าที่มันไม่ชอบใจแทน ทันทีที่อีกฝ่ายเดินออกจากร้านไปพี่เฟยจึงเคาะนิ้วขอคำอธิบายอย่างไม่ต้องสงสัย
“รุ่นน้องน่ะพี่”
“แค่นั้น?”
“ก็ค่อนไปทางแฟนนั่นแหละ” พี่เฟยแค่นยิ้มที่มุมปาก หยิบหนังสือขึ้นมากางแล้วเอนตัวทิ้งน้ำหนักกับพนักพิงด้านหลัง “ดูมันไม่ใช่สเป็กมึงนะ”
“ก็ทำนองนั้นแหละครับ” ผมหัวเราะ หยิบคอมขึ้นมาเปิด “เออพี่ ผมว่าจะให้ดูงานให้หน่อย”
“ไอ้ยู กูเพิ่งกลับมาจากอังกฤษเหนื่อย ๆ เกรงใจกูบ้าง”
“โถ่พี่ ผมไม่รู้จะพึ่งใครแล้วเนี่ย ไอ้อั้มก็ยุ่งแต่กับงานตัวเอง พี่รู้ไหมมันเลือกหัวข้ออลังการณ์งานสร้างมาก แม่งยังไม่ทันจบ ผมว่าโดนดึงตัวไปทำงานแล้วชัวร์”
พี่เฟยหัวเราะ ผมชอบเอาเรื่องไอ้อั้มมาบ่นให้ฟังเชิงมันไส้กึ่ง ๆ อิจฉา เรียนก็เรียนด้วยกันตลอด ดีไม่ดีมันโดดบ่อยกว่าผมด้วยซ้ำแต่แม่งเสือกหัวไวกว่า เกรดนี่ไม่ต้องพูดถึงเลยครับ ได้โปรดอย่าเอามาเทียบให้(ผม)อายเลย
“เอะอะก็ให้กูช่วยตลอด เคยมีอะไรตอบแทนกูบ้างไหม”
“พี่อยากได้อะไรว่ามาเลย ผมจัดให้หมด”
ประจบสิครับ เกรดวิชาสุดท้ายแล้ว ไอ้พี่เฟยยิ้มหยัน เผยลักยิ้มเล็ก ๆ ข้างแก้มของมัน น่ารักเหี้ย ๆ
“เป็นเมียกูสิ”
ขีดฆ่าคำว่าน่ารักออกไปครับ.. แต่ละประโยคแสบสันต์จริง ๆ ผมหัวเราะแหะ ๆ พอเถอะครับพี่ เมื่อเช้าผมก็โดนมาอีกดอกยังเดินไม่คล่องดี พี่ไม่เห็นเหรอ
“ล้อเล่น เลี้ยงหนังเรื่องนึงก็พอ มานั่งฝั่งนี้สิจะบอกให้ว่าต้องแก้อะไร”
ผมผุดลุกขยับเก้าอี้มาฝั่งเดียวกับคนพูดแทบจะในทันที รุ่นพี่เปิดไฟล์งานผมด้วยเวลาอันรวดเร็วก่อนพาดแขนกับพนักพิงกลายเป็นโอบผมกลาย ๆ พี่เฟยมีกลิ่นหอมเฉพาะตัวบางอย่างที่อยู่ใกล้จะเคลิ้มฉิบหาย แต่วันนี้ไม่เหมือนที่เคย มีกลิ่นหอม ๆ เย็น ๆ ของอะไรบางอย่างแทรกมาด้วย
“แก้ตรงไหนพี่”
“แก้ผ้า”
“พี่เฟยยยยยย” ผมกราบล่ะ หยุดหยอดสักที พูดอย่างนี้อีกครั้งผมจับปล้ำนะครับ อีกฝ่ายหัวเราะเบา ๆ ในลำคอก่อนเปลี่ยนไปชี้มือบนหน้าจอแทน
“ปรับตรงนี้หน่อย อย่าหยาบ ธีสิสส่งจะทำอะไรให้ละเอียด เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ทำให้คะแนนมึงเพิ่มแต่อย่างน้อยแอดไวเซอร์จะได้ไม่อายว่ามึงเป็นเด็กในที่ปรึกษา”
ผมพยักหน้า ฟังพี่เฟยสอนอีกนิดหน่อยสลับกับเหลือบมองแก้มขาวเป็นระยะ เจ้าตัวเองก็เหมือนรู้ว่าผมแอบมองถึงได้หยุดพูดแล้วอมยิ้ม
“มองอะไรนัก”
“เปล่าครับ”
ที่จริงอยากจะบอกว่า ‘มองคนสวย’ มาก แต่อย่าดีกว่า นอกจากจะโดนรุ่นพี่ยำตีนแล้วถ้าไอ้อินรู้ว่าผมยังหวั่นไหวไปกับคนที่ปลื้มได้โดนซ้ำอีกรอบกันพอดี ผมไม่ได้คิดกับพี่เฟยในแง่ชู้สาวแต่ก็ยอมรับว่ายังอดเขินทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ๆ ไม่ได้ เขาเป็นไอดอลผม เป็นคนที่ผมอยากเจริญรอยตามไปเสียทุกอย่าง
“เออ กูซื้อของมาฝากมึงด้วย”
“เอาจริงดิ ไม่รีบให้วะ”
“ไม่ใช่กลิ่นที่มึงฉีดมานะ” รุ่นพี่พูดพลางชะโงกหน้ามาใกล้ คงหมายถึงน้ำหอม หลังจากที่อินทรีงอนไปคราวก่อนผมก็ใช้ของมันบ่อยขึ้นจนกลายเป็นความเคยชิน อย่างวันนี้ก็ฉีดมา แต่เป็นขวดที่คอนโดมันไม่ใช่ที่ห้องของผม
“พอดีไปเที่ยวฝรั่งเศสด้วย ขี้เกียจคิดเยอะว่าจะซื้ออะไรฝากเลยเลือก ๆ ตามคนอื่นเขา ได้มาเป็นลัง”
“พูดจริง?”
“เออ กูแยกไม่ออกด้วยว่าแบบไหนกลิ่นผู้หญิงกลิ่นผู้ชาย กลิ่นจากตัวกูนี่มึงว่าไง”
หอมครับ หอมมาก ถ้าเขินน้อยกว่านี้จะไปดมที่ซอกคอแล้วบอกตรง ๆ พี่เฟยยกยิ้มนิด ๆ เหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรแล้วหันไปหยิบถุงกระดาษที่วางข้างตัวมาให้
“ไม่ฉีดก็เก็บได้ แพ็คเกจมันสวยดี เผื่อเอาตั้งโชว์เก๋ ๆ “
ผมรับมาได้ก็เปิดดู เป็นคนละแบรนด์กับที่อินใช้ ขวดสวยแต่ผมชอบกลิ่นเดิมมากกว่า กระนั้นก็ไม่ลืมขอบคุณรุ่นพี่ที่นอกจากจะช่วยงานจนผมแทบไม่ต้องคิดอะไรมากแล้วยังซื้อของมาฝากอีกแต่พี่เฟยก็โบกมือปฏิเสธพลางยิ้ม
“คิดอะไรมากวะ เรื่องแค่นี้”
“ไม่ใช่แค่นี้นะพี่ ผมขอบคุณจริง ๆ ว่ะ ช่วยผมเสียหลายเรื่องเลย มีอะไรให้ผมช่วยคืนได้บอกนะเว้ย เอาจริงผมก็เกรงใจ”
“เกรงใจตอนนี้ไม่ทันแล้วไอ้ห่า” ผมหัวเราะ เผลอมองรอยยิ้มของอีกฝ่ายค้าง พี่เฟยเองก็เหมือนรู้เลยกระแอมไอเบา ๆ หน้าเฮียแกเป็นสีแดงของเลือดฝาด มองกี่ทีก็น่ารักไม่เคยเปลี่ยน
“มีแฟนแล้วยังมองคนอื่นด้วยสายตาแบบนี้อีกเหรอวะ อยากได้ผัวเพิ่มหรือไง”
หมดกัน “ผัวเผออะไรวะพี่”
“ไม่ต้องมาเขินกลบเกลื่อน คิดว่ากูดูไม่ออกหรือไง” ผมยิ้มแห้ง ไม่ปฏิเสธแต่หลบตาอีกฝ่ายที่จ้องมองมาแทน เราอยู่กันแค่นี้ พี่เฟยไม่ได้พูดเสียงดังเลยแต่ประโยคนั้นผมกลับได้ยินมันชัดเจน
“ทั้ง ๆ ที่ชอบกูมาตั้งหลายปี...”
”.................”
“.....แล้วทำไมถึงเป็นมันวะ?”
ผมหัวเราะ เหมือนกับไม่มีอะไรให้ตอบ
เพราะเรื่องนั้น... ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ะครับพี่
เวลาถึงห้างของผมประมาณบ่ายโมงกว่า ๆ แต่กว่าจะกินข้าว ออกจากโรงหนังก็ปาไปเกือบทุ่ม พี่เฟยไม่พูดอะไรให้ชวนอึดอัดอีก ผมถามถึงเรื่องชีวิตที่อังกฤษบ้าง เล่าเรื่องที่มหา’ลัยให้ฟังบ้าง แน่นอนไม่มีเรื่องอินอยู่ในนั้นเพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้ผมกับเขารู้สึกว่าเราเป็นพี่น้องกันปกติ พี่เฟยเป็นคนคุยสนุก บางครั้งก็เงียบ แต่เงียบทีไรจะปล่อยมุกตลกหน้าตายออกมาตลอดและนั่นก็เป็นสาเหตุที่เวลาใครอยู่ใกล้จะไม่รู้สึกเบื่อ ผมไม่แปลกใจเลยที่สมัยเรียนเฮียแกฮอตมาก มีเกย์รุ่นน้องวิ่งตามจนแฟนตัวจริงต้องออกมาโวยวายวันเว้นวัน
“พี่ได้เจอพี่ตี๋อีกหรือเปล่า”
จะว่าไปแล้วรุ่นพี่คณะเดียวกันกับผมที่เจอกันวันแรกพบคนนั้นก็น่ารักดี ได้ข่าวว่าเป็นแฟนคนแรกที่คบกันเกือบปีของแกด้วย พี่เฟยส่ายหน้า ครั้งสุดท้ายที่เจอคือพี่เฟยกับพี่ตี๋ทะเลาะกันรุนแรงมาก จากนั้นอีกฝ่ายก็หายไปเลย บางคนว่าเลิกกับพี่เฟยเลยซิ่วหนี บางคนก็บอกว่ามีปัญหากับที่บ้านเลยย้ายไปเรียนที่อื่น
“ไม่เจอ ตายห่าไปแล้วมั้ง”
“โห ตายจริงไม่ใจหายแย่เหรอ ยังไงก็คนเคยรัก”
พี่เฟยไม่ตอบ ยักยิ้มเหมือนเยาะตัวเองมากกว่ายิ้มให้ผม “มึงไม่มีเรื่องอะไรจะถามแล้วใช่ไหม”
“ทำไมล่ะ ยังไงเขาก็เคยเป็นรุ่นพี่ผม ว่าแต่ตอนนั้นหายไปไหนวะพี่”
พี่เฟยไม่ตอบ ตอบก็ตลกแล้ว เรื่องคงไม่เป็นความลับมาสี่ห้าปีขนาดนี้หรอก เขาเอามือล้วงกระเป่าเดินนำผมไปเรื่อย “มึงโทรตามเด็กมึงหอะ พูดจาเลอะเทอะกูหนีกลับดีกว่า”
ผมพยักหน้า ควานหาโทรศัพท์ ไม่รู้จะลีลาทำไม แค่นี้ก็เย็นมากแล้วเกรงใจคนรอเหมือนกัน แต่กดโทรออกยังไม่ทันได้รอสายอีกฝ่ายก็รับทันที น้ำเสียงติดจะหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย
“เสร็จหรือยัง”
“อืม เสร็จแล้ว มึงอยู่ไหน”
“รออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวเดินไป”
อินทรีตอบห้วน ๆ ไม่ถึงนาทีมันก็เดินมาหา พี่เฟยกดมุมปากยิ้มกวนก่อนชูกระเป๋าผมที่แกแย่งไปถือให้โชว์หรา รุ่นน้องต่างคณะคนเดียวไม่รอช้ามันเดินไปแทบจะกระชากกระเป๋าผมมาถือไว้เอง
“ขอบใจที่ให้ยืมควง”
“ขอบคุณเหมือนกันครับที่ดูแลให้” อินทรียิ้มเย็น เป็นรอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นแต่ขัดหูขัดตาพิกล พี่เฟยหัวเราะในลำคอแล้วหันมาพูดกับผม “มีไรก็โทรมาแล้วกัน”
ผมพุ่มมือไหว้รุ่นพี่เป็นการบอกลาก่อนปลีกตัวแยกออกมา รอยยิ้มเสแสร้งบนใบหน้าของคนข้าง ๆ ค่อย ๆ หุบลงจนเรียบสนิท อินทรีเดินดุ่ม ๆ ไปที่รถแล้วโยนกระเป๋าผมใส่เบาะหลัง ส่วนตัวมันเองกลับยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างรถ
“เป็นไรวะ”
“ทำอะไรไว้ล่ะ”
“เฮ้ย” ผมอุทาน “ทำอะไร”
“ผมเห็นหมดแหละ” เชี่ยละ ยอมรับว่าบางครั้งพี่เฟยแม่งก็หลอกแต๊ะอั๋งผมนะ ที่ไม่ถอยนี่ไม่ใช่อะไร ผมก็มีส่วนได้กำไรเหมือนกันนี่ครับ(สันดานไหมล่ะ)
“โกรธเหรอ”
“แล้วมันสมควรให้โกรธไหม เลิกย้วยไปย้วยมาแบบนี้สักทีเหอะ” อ้าวเฮ้ย โกรธจริงเหรอ หึงผมกับพี่เฟยเนี่ยนะ เชี่ยละครับ เพิ่งดีกับมันได้ไม่กี่วันแท้ ๆ
“ก็ไม่ได้อะไร พี่เขาเป็นรุก มึงดูไม่ออกเหรอ”
“ยิ่งรุกยิ่งตัวดีเลยปะ” เวร..พอเถอะว่ะ ขี้เกียจเถียงแล้ว ยิ่งพูดยิ่งเข้าตัว ผมถอนหายใจเดินมาจับมือข้างที่ไม่ได้คีบบุหรี่ของมันไว้ ก่อนอินจะยอมเหลือบมองด้วยหางตาตอนที่ผมพูดว่า “ไม่เอาน่า... เรากลับห้องกันเถอะ”
อินทรีเป็นผู้ชายที่มีออร่าในการกดดันสูง โดยเฉพาะก่อนระเบิดลงมันจะเงียบผิดปกติ ใช่ครับ ผมเผชิญกับความเงียบของมันอีกแล้ว เหตุการณ์แม่งโคตรคุ้นเลย มันหึง ผมชวนกลับ ระหว่างทางเงียบสนิทจนคิดว่าเสียงมดเดินอาจจะดังกว่า กระทั่งถึงหอมันก็ลงมาสูบบุหรี่ต่ออีกมวนแล้วไล่ผมขึ้นห้องไป ซึ่งสำหรับมีสองทางเลือก คือหนึ่งปล่อยมันกลับด้วยความรู้สึกค้างคาแบบนี้หรือสองลากมันเข้าหอ แน่นอนว่าผมเลือกทางหลังแม้อาจจะทำให้เราทะเลาะกันใหญ่โตเหมือนครั้งที่แล้วก็ตาม
“ไปคุยกันก่อนสิ”
อินทรีถอนหายใจ มันปาบุหรี่ลงพื้นก่อนหันไปล็อกรถแล้วเดินนำไปที่ลิฟต์ เอามือทั้งสองข้างล้วงในกระเป๋ากางเกงยีนส์ราคาแพง ไม่มองหน้าผมแต่เงยขึ้นดูตัวเลขบนลิฟต์ที่เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งถึงชั้นที่กดไว้ก็เร่งฝีเท้าเดินนำ ผมเดินตามมันต้อย ๆ พอถึงห้องก็ไขประตูให้มันเดินเข้าไปก่อน
“ว่ามา”
“กูไม่ได้คิดอะไรกับพี่เฟยจริง ๆ”
“แต่มันคิดกับพี่ไม่ใช่เหรอ” อินทรีพูดเรียบ ๆ ผมชักกลัวแล้วว่ามันมาไม้ไหน โมโหใส่กูเหมือนที่เคยทำก็ได้นะ จะได้เดาสถานการณ์ออกบ้างว่าควรทำยังไง “อือ คิดมั้ง...ขอโทษ”
“อืม ช่างมันเถอะ”
“มึงก็ช่างมันให้จริงดิ อย่าตอบส่ง ๆ”
ผมใช้มือข้างเดียวจับแก้มมันให้หันมามอง อินทรีเสสายตาไปทางซ้ายก่อนเบือนหน้าตามไปในทิศเดียวกัน “ผมไม่อยากทะเลาะกับยู”
ผมก็ไม่อยากทะเลาะกับมันเหมือนกัน แต่ให้โอเคทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายไม่ได้โอเคด้วยผมก็ไม่สบายใจ
“กูไม่ได้คิดอะไรกับพี่เฟยจริง ๆ เขาเองก็รู้ว่ากูกับมึง...”
“นี่ขนาดมันรู้นะ!”
นั่นไง จี้ถูกจุดเลย อินทรีถอนหายใจหัวเสีย ปัดมือผมออกแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ผมก็เดินตามันแต่ไม่นั่งข้าง ๆ คุกเข่าอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างแทน “ทำยังไงให้หายงอนดี”
“ไม่ได้งอนแล้ว ผมรู้ว่ายูไม่ผิด ก็ไม่ได้คิดอะไรไม่ใช่เหรอ ขึ้นมานั่งดี ๆ เหอะ เดี๋ยวก็เจ็บหัวเข่า”
“เรื่องนั้นไม่เป็นไร อินทรี...” ผมเรียกมันแต่เจ้าของชื่อกลับหลับตาลง ผมเลยเอื้อมมือทั้งสองข้างไปจับแก้มไว้ ยืดตัวขึ้นให้หน้าผากเสมอกับมันแล้วโน้มตัวไปชน “เชื่อใจกู”
“ถ้าผมไม่เชื่อใจยู ผมไม่ปล่อยยูอยู่กับมันสองคนหรอก แต่จะให้ผมไม่คิดเลยก็คงไม่ได้... ผมไม่ชอบให้ยูสนิทกับใครแบบนั้น”
ผมฉีกยิ้มกว้าง อาการหึงของอินเริ่มไม่น่ากลัวแล้วว่ะ กลายเป็นน่ารักแทน ทว่าห้ามดีใจตอนนี้ อีกฝ่ายยังโมโหอยู่เดี๋ยวจะโดนเหนี่ยวเข้าให้
“อืม...ขอโทษ ทีหลังจะระวังตัวมากกว่านี้ ลืมตาก่อน”
ไอ้อินถอนหายใจยาวก่อนขยับเปลือกตาเปิด ทันทีที่มันสบตาเข้ากับผม ผมก็ประกบปากจูบเสียเลย แทนทั้งรางวัลและคำขอโทษที่ทำให้มันไม่สบายใจ ไม่รู้จะง้อยังไงแล้ว ถึงขั้นนี้คงต้องเอาตัวเข้าแลก ผมยืดตัวโถมน้ำหนักเข้าจูบมันแรงขึ้นเรื่อย ๆ จากที่คุกเข่าอยู่กับพื้นก็กลายเป็นปีนขึ้นไปชันเข่าข้างหนึ่งบนโซฟาอีกข้างก็ยืดขึ้นยืนเต็มความสูง
“ปล่อยน่า ยู”
“หืม ปล่อยได้ไง งอนอยู่อย่างนี้” ผมจูบมันเบา ๆ ที่มุมปาก อินทรีพยายามเบี่ยงหน้าหนีแต่ก็ถูกมือผมล็อกคอเอาไว้ มาวัดกันไหมว่ามันจะหายโกรธหรือเปล่า ทุ่มทำขนาดนี้แล้วยังจะนอยด์ใส่ก็ให้มันรู้ไป
“ไม่ชอบให้จูบเหรอ”
แกล้งถามไปอย่างนั้น ผมดูดริมฝีปากมันเข้ามา แล้วกดย้ำกลีบปากตัวเองลงไปใหม่ อินทรีที่ปฏิเสธที่จะจูบผมเริ่มเปลี่ยนใจมาจูบตอบ เงยหน้ารับผมที่โน้มตัวลงมาขณะที่ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นโอบเอว
“หายงอนแล้วนะ”
“ยัง”
แบบนี้เรียกว่าได้คืบจะเอาศอก มือใหญ่ล้วงเข้ามาในเสื้อ ผละจูบจากริมฝีปากมาจุมพิตลงบนหน้าท้องผมแทน ผมกลั้นหายใจโดยอัตโนมัติด้วยความจั๊กจี้ ก่อนจับคางมันให้เงยหน้ามารับจูบใหม่ คราวนี้อินทรีอมยิ้ม มือที่ยึดสะโพกไว้บังคับผมให้พลิกขึ้นนั่งบนตักมัน ก่อนก้มหน้าลงไปซุกกับซอกคอ กระซิบเสียงพร่า “ยังอยากงอนต่อ”
“พอแล้ว”
ผมเอี้ยวตัวกลับบอกพลางจูบไปด้วย เป็นฝ่ายกัดริมฝีปากมันก่อนบ้าง อีกฝ่ายใช้จมูกไล่ดันผมให้หันหน้ากลับไปแล้วซุกจมูกเข้าไซ้อีกครั้งตามด้วยริมฝีปาก นิ้วเรียวยาวจับอยู่ที่กระดุมของกางเกง ปลดมันออกรวดเร็วก่อนขบกัดที่ซอกคอรุนแรงจนผมรู้สึกได้ว่าต้องขึ้นรอยฟันหราแน่ แม้ตั้งใจจะหันไปดุ แต่คนที่รออยู่แล้วกลับตะโบมจูบปากผมรุนแรงอีกครั้ง ปลายลิ้นร้อนไล่เลียที่ริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่งก่อนรุกล้ำเข้ามา เป็นจูบที่นานและเร่าร้อนมากพอให้ผมลืมทุกอย่างกระทั่งกางเกงหล่นลงไปกองที่ข้อเท้า
“ยู... ทำนะ”
“มีถุงเหรอ”
“ของผมหมดแล้ว ยูมีหรือเปล่า”
อินกระซิบถาม แหงล่ะ กล่องที่ซื้อมาเมื่อวานเล่นใช้รวดเดียวหมดจะเอาอะไรไปเหลือ ผมผละตัว ลุกขึ้นเดินไปในส่วนของห้องนอน หยิบถุงยางอนามัยที่เก็บไว้ในลิ้นชักข้างหัวเตียงออกมา “มีอันเดียว และมันไซส์กู”
“งั้นสดได้ไหม”
“เดี๋ยวฟาดปากด้วยไอ้นี่” ผมชูนิ้วกลางประกอบประโยค อินทรีหัวเราะแล้วเดินมาจับน้องชายผมเป็นตัวประกัน มองด้วยสายตาหวานเยิ้ม
“เอามาฟาดสิ จะรีดพิษออกให้หมด”
“ทะลึ่งละ...พ..พอก่อน กูบอกว่าไม่มีถุงไง”
“ไม่ให้ทำจริงเหรอ” มันพูดพลางไล้แก้มผมไปด้วย สายตาของอินทรีออดอ้อนเหมือนครั้งนั้น แต่อย่าหวังว่าจะได้เลย ถึงมีอารมณ์ขนาดไหนผมก็กลัวนะครับ โรคน่ะ
“ไม่...”
“เป็นขนาดนี้แล้วน่ะนะ”
มือใหญ่ขยับเบา ๆ ผมก็สะดุ้งเฮือก ครับ เป็นขนาดนั้นแล้ว ผมคว้าคอมันมากอด เบียดตัวเข้าหาอ้อมแขนของคนที่หัวเราะร่วน
“ยอมผมเถอะ สงสารยูน้อย”
“....ถ้าสงสารมันจริง มึงยอมกูสิ อุปกรณ์กูพร้อม” ผมกัดฟันพูด อินทรีเลยก้มลงงับแก้มผมเบา ๆ กลั้วหัวเราะ“งั้นใช้มือกันดีกว่า ผมไม่ถนัดแนวนั้นเท่าไร”
อย่างกับกูถนัดนักแหละ! ผมอยากตะโกนใส่มันมากครับแต่สุดท้ายก็ได้แต่เงียบปากไว้ ก้มหน้าลงมองฝ่ามือที่ล้วงผ่านเข้าชั้นในสีขาวของตัวเองและจับต้องเรือนร่างอย่างรู้งาน อินทรีใช้มือข้างหนึ่งดันคางผมให้เงยขึ้นแล้วจูบหนักหน่วง ดันสองขาให้เดินถอยหลังจนชนกับขอบเตียงแล้วล้มลงบนเบาะนุ่ม
“จับของผมบ้างสิ”
เสียงทุ้มบังคับให้ผมเอื้อมมือลงไปต่ำ ผมหลับตาควานมือสะเปะสะปะ อันที่จริงเวลาทำกับคนอื่นผมไม่ค่อยบริการส่วนนี้ให้ใครมากนัก ทันทีที่แตะโดนถึงกับสะดุ้งโหยง ไซส์ขนาดนี้แม่ง...เคยเข้ามาในตัวกูจริง ๆ เหรอวะ
“มันเป็นของยู”
มันกระซิบแล้วจูบลงที่จมูกผมเบา ๆ ผมหลับตาแน่นสนิท กลั้นเสียงครางจนอีกฝ่ายเร่งเร้า “ร้องสิ ผมชอบเสียงยู”
“อึก.....ท...ทำไป....”
ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยที่ปอยผมบนหน้าผาก ผมปรือตาขึ้นเห็นมันจ้องมองอยู่แล้วตาหวานเยิ้ม แต่แม้อยากจะหลบสายตาเท่าไรแต่ก็กลับทำไม่ได้ อินทรีกัดริมฝีปากตัวเองเมื่อผมบีบมือและรูดรั้งร่างกายมันขึ้นลงเร็วขึ้น
เอ็กซ์ เป็น บ้า!“..อ...อืม....”
“...ก....ใกล้แล้ว...”
ผมกระซิบ แต่อีกฝ่ายกลับเปลี่ยนจังหวะเป็นเนิบช้า มันยักยิ้มกวนประสาท จงใจใช้นิ้วโป้งเกลี่ยส่วนปลายให้ผมสะดุ้งเฮือกเป็นระยะ สายตาคมสีนิลกาฬทอดมองผมตั้งแต่คอไล่ขึ้นมา ราวกับถูกดูดเข้าไปในศูนย์กลางของพายุ ดวงตาที่ราวกับจะเขมือบทุกความเป็นผมให้หายเข้าไปในแววตาของมัน
“แดงไปหมดทั้งตัวเลย”
พูดจบมันก็ก้มลงทั้งขบทั้งกัด ผมขยับสะโพกตามจังหวะของฝ่ามือ เริ่มไม่ไหวแล้ว มือข้างหนึ่งยังคงขยับช่วยมันอยู่แต่อีกข้างจิกกำบ่ามันแน่น ปลายนิ้วลูบไล้เรือนร่างผมตลอดความยาว มันยิ้มเจ้าเล่ห์บนเบียดหน้าขามาจนชิด สักพักก็รวบทั้งของผมและมันเข้าด้วยกัน สองมือของผมและของมันช่วยกันปลอบประโลมและพากันทะยานขึ้นสูง อินทรีจูบผมหนัก ๆ ที่ริมฝีปากพลางกระซิบเสียงพร่า
“เรียกชื่อผมหน่อย...”
“อิน...อินทรี....กู....”
“จะเสร็จหรือยัง....”
“อืม..อ... อิน ...โอย...”
“คนดี....” มันยิ้ม จูบลงเบา ๆ ที่ข้างแก้ม ขยับมือเร็วขึ้นจนได้ยินเสียงพับ ๆ ผมใช้มือข้างหนึ่งจิกแผ่นหลังมันแรง กล้ามเนื้อเป็นมัดแน่น และแข็งเป็นลูกเมื่ออีกฝ่ายเกร็งตัว ปลายทางอยู่ตรงหน้า อารมณ์พุ่งขึ้นสูงจนขีดสุด
“ไปพร้อมกัน...อ....อืม..า...พี่ยู...อาา...”
เสียงลมหายใจหอบต่ำ ความสุขผมพรั่งพรูพร้อมหยดน้ำสีขุ่นที่ฉีดพ่นขึ้นสูง ผมหอบหายใจถี่ราวหล่นร่วงจากปีกนางฟ้า กระแทกอยู่บนปุยเมฆหนานุ่ม ความเหนอะหนะที่หน้าท้องบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ใช่แค่ผมที่หล่นร่วงลงมา อินทรีฉีกยิ้ม หยาดเหงื่อไหลซึมจากไรผมลงมาตามกรอบหน้า
“ยูแม่ง...น่ารักเป็นบ้า”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน น่ารักเหี้ยอะไรล่ะ พูดจาให้มันดี ๆ หน่อยไอ้สัส!
ผมไม่ได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงโทรศัพท์หรือคนข้าง ๆ กวนเหมือนวันก่อน แต่กลับเป็นเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเป็นจังหวะติดต่อกันสักระยะแล้วต่างหาก
ข้างกายผมเย็นเยียบเหมือนเคย แต่บนหัวเตียงมีโน้ตแผ่นเล็ก ๆ แปะไว้ว่าออกไปอ่านหนังสือกับเพื่อนลงชื่อทิ้งท้ายไว้ด้วยชื่อ Insea ของมัน ผมหรี่ตาลงมองเข็มนาฬิกาที่ปลายเท้าก็พบว่าเป็นช่วงสายของวันใหม่แล้ว จะว่าไปอินทรียังเหลือสอบตัวสุดท้ายวันศุกร์นี้แต่เมื่อวานมันกลับเสียเวลาไปนั่งเฝ้าผมเต็มวันก็โกรธนิด ๆ นับวันชักเกเรใหญ่ไอ้เด็กบ้านั่น
ผมเหยียดแขนขึ้นสุดมือ เมื่อคืนไม่ได้ทำอะไรต่อหลังจากนั้น นอนจับมือกันจนผล็อยหลับไปเหมือนเคย ความสุขเล็ก ๆ ที่แม้แต่ตอนลืมตาขึ้นมาก็ไม่ห่างหายไปไหนทำให้ผมเผลอยิ้ม ไม่ให้รักก็อย่าทำตัวน่ารักให้มันมาก ว่าแต่ผมน่ารักเป็นบ้า ตัวมันเองใช่น้อยเสียที่ไหน คนส่วนมากที่ผมคบมาเวลามีปัญหามักจะสาดอารมณ์ใส่กันจนกว่าจะชนะ แต่อินทรีไม่ใช่แบบนั้น ถ้าเป็นไปได้มันกลับเลือกที่จะระงับอารมณ์และไตร่ตรองก่อน มันไม่งี่เง่า ไม่อวดฉลาด เป็นคนที่รับมือได้ยากแต่ก็ไม่เกินกำลัง
ผมเดินลงจากเตียงนอน หยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ส่องกระจกดูภาพตัวเองที่มีตำหนิเพิ่มมากขึ้นทุกวันแล้วถอนหายใจ ยังมีเวลาอีกสองวันเพื่อที่จะรักษาตัวก่อนเปิดเรียนใหม่ในวันจันทร์ แน่นอนว่าแผลหายไม่ทันหรอก แต่ผมเลี่ยงการไปมหาวิทยาลัยได้เลยคลายกังวลไปเปราะ อาบน้ำเสร็จจะโฉบไปขนอุปกรณ์ที่ทิ้งไว้ในห้องสตูกลับออกมาก่อนพวกที่คณะจะตื่น แน่นอนว่ามีคนโต้รุ่งอยู่แล้วแต่คงน้อยเต็มทน อย่างน้อยพวกปีสามก็ส่งงานกันไปหนึ่งชิ้นแล้ว
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งตอนที่ผมกำลังอาบน้ำเลยเร่งมือฟอกสบู่เป็นการใหญ่ ไม่ใช่อินทรีแน่ล่ะเพราะกระดาษโน้ตยังแปะไว้หรา ผมสวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นลวก ๆ รีบเดินออกมารับแขกพอ ๆ กับจังหวะการเคาะที่ถี่มากขึ้นเรื่อย ๆ แต่หลังจากที่ส่องตาแมวแล้วเห็นคนที่ยืนรออยู่ด้านนอกกลับทำให้ผมหยุดขาไว้หน้าประตู มือกำลูกบิดแน่นไม่แน่ใจว่าควรจะเปิดให้เข้ามาดีหรือไม่
ระหว่างเรา ไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันอีกแล้วไม่ใช่หรือ?
TBC
ใครกลับมา เราให้ทาย
แอร๊ววววววว
ช่วงนี้เพจมาม่าปลิดชีพกำลังมาแรง เราเตรียมเสิร์ฟมาม่าแล้ว อีกสามตอน นับจากตอนหน้าจนจบเป็นมาม่าจนหยดสุดท้าย ถ้าใครจะรออ่านรวดเดียวเลยก็ได้ แต่จะดีใจมากถ้าช่วยกันซดมาม่าไปด้วยกัน (เลาอยากมีเพื่อนช่วยอิน) ส่วพี่เฟยน่ะอย่าออกมานักเลย สงสารอินทรี เดี๋ยวจะอดเป็นพระเอก 5555555555
สำหรับตอนนี้ ท่ีจริงกะให้ี่ยูล้มอินเหมือนกันนะ แต่เดี๋ยวไม่สุด เรามานำเสนอแนวคิดว่า"อารมณ์น่ะฉันก็มี แต่ถ้าไม่มีถุงยาง.. ก็อดเว้ย!" /นี่พี่ยูหรือสไปรท์ฮอร์โมน (แลดูมีสาระ) จะว่าไป เที่ยงคืนกว่าแล้วควรนอนนน
เจอกันใหม่เดือนหน้าแคร่ะ
รักคนอ่านนน 
หัวข้อ: ♠คำประกาศของความรู้สึกใหม่♠ - แจ้งข่าวรีปรินท์หน้า 64 ค่า (อ่าน 783248 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก