หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >>

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

สาวเชือกแบบว่าเอาของเลอค่าชิ้นสุดท้ายเลยสินะ

[PoppyPrince]

สนุกมากครับ  มาต่อไวๆนะ รออยู่ครับ

[AGALIGO]

เหยื่อกินเบ็ดแล้วสินะ

รอดูว่าจะเป็นยังไงต่อไป

+ 1 + เป็ดจ้า

[jj_girl]

นังนุ้งกานต์ติดกับง่ายซะเหลือเกินนะยะ   


น่าสงสารพัทธ์เป็นสามีเค้าอยู่ดีๆ  ก็จะถูกวางแผนให้กลายไปเป็นเมียซะแระ   



โมกข์คะ  ถ้านังปลาหลายใจมันกินเหยื่อเต็มกระพุ้งแก้มแล้ว  ตะหวัดเบ็ดขึ้นแล้วเอานังปลาหลายใจไปตัดหัวทิ้งซะนะคะ

อย่าเก็บมันเอาไว้แล้วกลายเป็นคนจับปลา 2 มือซะเองนะคะ   

[liza sarin]

พัทธ์ไม่รอดแน่

[Belove]

                         ร้ายซ่อนรัก

                                                            บทที่ 4




พัทธ์ยกแขนเสื้อเชิตสีนวลเช็ดเหงื่อที่ไรผม แม้ว่าจะอยู่ในช่วงฤดูหนาวแต่เมื่อต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่ง

มาด้วยระยะทางที่ไกลพอควร ก็สามารถเรียกเหงื่อได้ไม่น้อย

ชายหนุ่มกำลังคุมนักศึกษาที่ทำงานในโปรเจ็คที่เขาได้รับมอบหมายอยู่ตรงโกดังใหญ่ท้ายคณะ

แต่เขาก็ต้องหยุดงานไว้เมื่อมีเรื่องที่ด่วนมากรออยู่

เขาคลี่ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องด่วนที่ว่านั้น คณบดีโทรศัพท์แจ้งให้พัทธ์รู้ว่าโปรเจ็คของเขาที่

ทุนทรัพย์กำลังร่อยหรอนั้นกำลังจะได้ทุนก้อนใหม่ และเจ้าของทุนคนนั้นกำลังนั่งคุยอยู่กับท่าน

คณบดีอยู่ในตอนนี้ นี่คือเรื่องจำเป็นเร่งด่วนที่น่ายินดีเป็นที่สุด

เมื่อมาถึงหน้าห้องคณบดีที่มีเสียงคุยลอดออกมาเบาๆ พัทธ์ยืนหอบอยู่ชั่วครู่ เขาขยับแว่นให้

เข้าที่แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเพิ่มความมั่นใจให้ตนเองแล้วยกมือขึ้นเคาะประตู

เมื่อได้ยินคำสั่งอนุญาตจากเจ้าของห้อง ร่างสูงจึงก้าวเข้าไปหยุดยืนอยู่กลางห้องเบื้องหน้าของ

คณบดีที่กำลังยิ้มอย่างอารมณ์ดี

เฉียงจากคณบดีมีใครบางคนนั่งนิ่ง พัทธ์ยังไม่ทันได้มองท่านคณบดีก็ทักทายเสียก่อน

“พัทธ์มาพอดี วันนี้มีข่าวดีมากเลยรู้ไหม”

“ครับ อาจารย์”

เขาเอ่ยรับ

“อย่างที่ผมโทรบอกคุณนั่นแหละ ผมกำลังคุยกับเจ้าของทุนที่สนใจโปรเจ็คนี้ รู้จักกันไว้สิ

นี่คุณโมกข์ มนัญชัย เจ้าของร่วมของอินไฟไนท์อินดัสเตรียล”

พัทธ์หันขวับไปด้วยความยินดี จนเมื่อสบตากับคนที่หันหน้ามายิ้มให้เขา อาจารย์หนุ่มก็ถึงกับ

ชะงัก

มันเป็นรอยยิ้มที่แปลก พัทธ์บอกตัวเอง ยิ่งเมื่อรวมกับดวงตาสองชั้นที่มีคิ้วหนาพาดอยู่เบื้องบน

ยามที่จ้องมาที่เขา  มันทำให้พัทธ์รู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวอย่างบอกไม่ถูก แต่เขาก็ต้องกลั้น

ใจยื่นมือออกไปรอรับการสัมผัสเพื่อทักทาย

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณโมกข์ ผมพัทธ์ครับ เป็นคนคุมโปรเจ็คนี้”

มือแกร่งยื่นตรงออกมาปลายนิ้วของโมกข์แตะไปที่ปลายนิ้วของพัทธ์แผ่วเบาแล้วลากผ่านฝ่า

มือไปอย่างจงใจก่อนที่จะไปจับมือของพัทธ์ตามธรรมเนียม อุ้งมือนั้นกระชับจนพัทธ์สะท้าน

อา…

มันเหมือนมีไฟฟ้าสถิตแล่นมาจากโมกข์ส่งตรงผ่านมาตั้งแต่ที่ปลายนิ้วสัมผัสกันครั้งแรก

จนเมื่อเขาบีบมือพัทธ์เบาๆ พัทธ์ก็รู้สึกร้อนวูบเหมือนกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ยินดีที่รู้จักเช่นกันครับ อาจารย์พัทธ์”

เสียงทุ้มดังขึ้น เรียกสติของพัทธ์กลับมาได้ เขาสะดุ้งในใจก่อนที่จะชักมือกลับมาอย่างรวดเร็ว

“นั่งคุยรายละเอียดกันก่อนเถิด”

ท่านคณบดีกล่าวทำลายความเงียบ พัทธ์จึงได้ลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ โมกข์

“คุณโมกข์เห็นรายละเอียดโปรเจ็คที่เราเคยส่งไปให้ที่บริษัท ก็เลยสนใจเพราะอยากจะนำ

งานวิจัยที่ได้ไปใช้กับไร่ของคุณโมกข์ทางภาคเหนือ”

มาถึงตอนนี้พัทธ์พยายามดึงสติทั้งหมดมาอยู่ที่งาน เมื่อควบคุมตัวเองได้พัทธ์ก็ขมวดคิ้ว

“อินไฟไนท์อินดัสเตรียล ถ้าจำไม่ผิดผมเคยไปขอทุนตั้งแต่เมื่อเริ่มโปรเจ็คใหม่ๆ แต่บริษัท

ปฏิเสธมานี่ครับ ตอนนั้นผมเข้าไปคุยกับใครนะ ชื่อปราบหรือไงนี่แหละ แล้วทำไมตอนนี้ถึง

กลับมาให้ทุนได้ล่ะครับ”

“ปราบเป็นเพื่อนผมเอง เราหุ้นกันตั้งบริษัทนี้ขึ้นมาครับ ปราบให้ความเห็นว่าโปรเจ็คที่จะทำมัน

ไม่ค่อยเกี่ยวข้องกับเนื้องานของเราเขาก็เลยปฎิเสธ ส่วนผมช่วงสองปีที่ผ่านมาก็มัวแต่ไปดูแลที่

ไร่เป็นส่วนใหญ่เลยไม่รู้จักงานที่คุณทำอยู่”

โมกข์อธิบายเป็นงานเป็นการ

“ช่วงนี้เคลียร์งานได้ก็เลยกลับมาช่วยงานที่บริษัทก็เลยได้ไปเห็นรายละเอียดของโปรเจ็คที่ปราบ

ยังเก็บไว้ ผมก็สนใจ คิดว่ามันน่าจะเหมาะกับงานที่ไร่ วันนี้ก็เลยแวะมาดูว่าไปถึงไหนแล้ว

เพราะถ้าทุนที่มีไม่พอ ผมอยากจะเสนอตัวเป็นสปอนเซอร์ให้ เป็นทุนของผมส่วนตัวไม่เกี่ยวกับ

อินไฟไนท์อินดัสเตรียล”

อ้อ…รวย

พัทธ์นึกค่อนขอดในใจเมื่อมองแววตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นจนเกือบจะถือดีคู่นั้น

ยิ่งได้มองหน้าชัดๆ เขากลับรู้สึกคุ้นหน้าโมกข์อย่างบอกไม่ถูก แต่พัทธ์จำไม่ได้ว่าเขาเคยพบ

โมกข์ที่ไหน แต่ก็ช่างเถอะ ตอนนี้เขาต้องคิดเรื่องงานก่อน

“แล้วผมต้องทำอย่างไรต่อครับ”

“อาจารย์ก็ประสานงานกับคุณโมกข์ แจกแจงเรื่องการดำเนินงานที่ผ่านมา รวมทั้งผลลัพธ์ที่

เกิดขึ้นแล้ว ถ้าคุณโมกข์เขาเห็นว่ามันดีและเหมาะ คุณโมกข์ก็จะเป็นสปอนเซอร์ให้เราทั้งหมด”


ทั้งหมด

นั่นคือสิ่งที่ทำให้เขาจำเป็นที่จะต้องประสานงานกับผู้ชายหน้าดุคนนี้ พัทธ์ลอบถอนหายใจหนัก

หน่วง





กว่าที่โมกข์จะกลับเข้ามาในบริษัทของเขาและปราบเวลาก็ล่วงไปจนบ่ายจัด

เขาผิวปากหวืออย่างอารมณ์ดี เมื่อเดินผ่านประตูด้านหน้าเข้ามา โมกข์ยกมือขวาขึ้นมองก่อน

ยกมันแตะที่ปลายจมูก

สัมผัสเพียงเล็กน้อยเมื่อช่วงเช้ายังร้อนระอุอยู่ที่ฝ่ามือ โมกข์หัวใจเต้นแรงเหมือนกลับไปเป็น

หนุ่มวัยรุ่นอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงได้เดินยิ้มอย่างอารมณ์ดีผ่านแผนกประชาสัมพันธ์เข้าไปภายใน

“คุณโมกข์”

เสียงเรียกทำให้เขาชะงักและหันไปมองต้นเสียงแล้วรอยยิ้มก็ผุดมาอีกครั้ง

“คุณรัตนา โอ้โห ไม่เจอกันนานยังสวยอยู่เลยนะครับ”

โมกข์ทักทายสาวใหญ่หัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์อย่างสนิทสนมอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะขอตัว

เดินเข้าไปภายใน รัตนาจึงได้เดินกลับมาที่เก่า

“พี่รัตนาคุยกับใครหรือครับ”

เสียงนุ่มเอ่ยถาม รัตนาจึงได้นึกขึ้นได้

“อ้าว ลืมแนะนำให้พนักงานใหม่ได้รู้จักเจ้านายอีกคนเลย แหม มัวแต่ดีใจ เขาชื่อโมกข์จ้ะ เป็น

เจ้าของบริษัทร่วมกับคุณปราบ แต่ไม่ค่อยได้มาที่นี่ หายไปทีเป็นปีถึงจะกลับเข้ามา เขาหล่อใช่

ไหมล่ะ กานต์”

ร่างสูงที่ยืนข้างรัตนาไม่ได้ตอบคำถาม กานต์มองตามแผ่นหลังที่ผลุบหายเข้าไปในลิฟท์ด้วย

ดวงตาเป็นประกาย

บทโชคชะตาจะเข้าข้าง อะไรก็เป็นใจไปหมด  มุมปากของกานต์ปรากฎรอยยิ้มให้กับความโชค

ดีของตัวเอง





โมกข์เดินลงมาจากบริษัทเพียงลำพังเมื่อเกือบค่ำ ปราบยังเคลียร์งานไม่เสร็จแต่เขาก็นัดดื่ม

สังสรรค์กันที่บ้านของปราบคืนนี้ ก่อนที่เขาจะไล่โมกข์ให้กลับก่อน

โมกข์ก็เลยต้องมาเดินอยู่คนเดียวเมื่อพนักงานส่วนใหญ่จะกลับกันหมดแล้ว

เดินมาจนเกือบถึงด้านหน้าของบริษัท โมกข์ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆ ใครบางคนก็เดินมาจาก

ด้านข้างแล้วชนเข้าที่ไหล่ ไม่ได้ทำให้คนร่างสูงใหญ่อย่างเขาสะเทือนแต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันไป

มอง

แล้วโมกข์ก็เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นคนที่ยืนทำหน้าตื่นเต้นอยู่ตรงหน้า

“อ้าว คุณโมกข์”

แต่เมื่อเหตุการณ์พาไปโมกข์ก็ต้องเล่นเกมส์ของเขาต่อ เขาคลี่ยิ้มทันที

“พบกันอีกแล้วนะฮะ คุณ…”

“ผมชื่อกานต์”

โมกข์แสร้งทำเป็นยินดีเมื่อกานต์บอกชื่อ ทั้งที่เขารู้อยู่แล้ว

“ทำไมมาอยู่แถวนี้ได้ฮะ”


“ผมทำงานที่แผนกประชาสัมพันธ์ แล้วคุณล่ะมาทำไม”

เป็นเรื่องที่อยู่เหนือความคาดหมาย โมกข์ไม่รู้มาก่อนเลยว่ากานต์ทำงานที่นี่

“ผมมาหาเพื่อนน่ะครับ”

โมกข์ก้าวเข้าไปใกล้กานต์จนเกือบชิด ก่อนที่จะก้มหน้าไปพูดเบาๆ

“เมื่อคืนผมดีใจมากที่คุณโทรมา แต่คุณกลับวางหูไปก่อน ถ้ายังไงวันนี้เราไปหาอะไรทานฉลอง

ความยินดีที่เราได้รู้จักกัน กานต์จะเต็มใจไหมครับ”





กานต์หอบถุงพะรุงพะรังเข้ามาในรั้วบ้านหลังเล็กอย่างหงุดหงิด เขากระแทกของโครมลงบน

โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน

อยากจะกรีดร้องระบายโทสะแต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้ เมื่อย้อนคิดไปถึงเมื่อตอนที่โมกข์พาเขาไป

ดินเนอร์สุดหรู ด้วยรถยุโรปคันใหญ่ที่เขาได้เคยนั่งเป็นครั้งแรกในชีวิต พร้อมกับแวะซื้อของให้

เขามากมายจนกระทั่งโมกข์พาเขากลับมาที่รถแล้วขับออกมาบนท้องถนน

กานต์วาดหวังไว้ว่าด้วยเสน่ห์ที่เขาได้โปรยลงไปตลอดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง โมกข์จะ

พาเขาไปจบราตรีอันยาวนานนี้ ในห้องแสนสวยที่ไหนสักห้องหนึ่ง แต่เขากลับพามาในเส้นทาง

ที่คุ้นตา

“เดี๋ยวครับ โมกข์ นี่คุณจะพาผมไปไหน”

กานต์ร้องถาม โมกข์ทำหน้าเหรอ

“อ้าว ก็พากานต์กลับบ้านไง กานต์บอกผมว่าบ้านของกานต์มาทางนี้”

“เอ๊ะ แล้วเราจะไม่ไป…”

กานต์กัดริมฝีปากอย่างขัดใจ ก่อนที่จะเอื้อมมือมาวางที่แผงอกของโมกข์ แล้วเอียงหัวไปซบ

ไหล่กว้าง

“โมกข์น่าจะรู้ว่ากานต์ยังไม่อยากกลับบ้าน”

“ผมก็ยังไม่อยากให้กานต์กลับ แต่ผมมีนัดกับเพื่อนนี่สิ”

โมกข์ถอนหายใจ

มือบนแผงอกละไล่ผ่านเสื้อเชิตลงมาจนถึงเอว ปลายนิ้วของกานต์เขยิบเข้าไปใกล้ซิบกางเกง

เข้าไปทุกที โมกข์ยังนั่งตัวตรงขับรถไม่สั่นไหว

ทนได้ทนไป

กานต์สบถในใจ เมื่อปลายนิ้วปลดกระดุมกางเกงและรูดซิปลงช้าๆ จนเผยให้เห็นส่วนที่อัดแน่น

ดุนดันกางเกงชั้นในออกมา ใจของกานต์ก็แทบขาด

ขนาดของมันช่างใหญ่โตกว่าที่เคยเห็นจนทำให้สติกระเจิดกระเจิง กานต์เอื้อมมือไปแตะต้อง

ผ่านชั้นผ้าแล้วก็ก้มลงไปใช้ลิ้นดุนไปเบาๆตรงส่วนที่นูนที่สุด

รถยุโรปคันโตเลี้ยวขวับเข้าจอดข้างทางตรงจุดที่ไร้แสงไฟทันที โมกข์ดึงตัวกานต์ขึ้นมาก่อนบด

ริมฝีปากลงไปอย่างรุนแรง

กานต์ผวาเฮือกเข้ากอดร่างแข็งแรงนั้นเมื่อมือข้างหนึ่งของโมกข์ตะปบลงมาที่เป้ากางเกงพลาง

บีบ เค้น คลึงผ่านเนื้อผ้า แต่มันกลับสร้างความเสียวซ่านจนเขาต้องบิดกายรับ

มืออีกข้างของโมกข์กดบีบไปที่เม็ดเล็กที่ยอดอกจนมันแข็งเป็นไตดุนผ่านเสื้อเชิตตัวบางออกมา

“อ๊า….”

กานต์ปล่อยเสียงครางกระเส่าลั่นรถเมื่ออยู่ๆ กล้ามเนื้อที่ถูกบีบเค้นปลดปล่อยของเหลวออกมา

จนเขารู้สึกได้ว่ามันเปียกอยู่ในกางเกงชั้นใน เขาหอบตัวโยนหัวใจเต้นจนแทบหลุดออกมา

“วันนี้ผมช่วยกานต์ได้เท่านี้”

ดวงตาพราวระยับส่องแสงแวววาวอยู่ในความมืด

“รับรองว่าคราวหน้าผมจะทำให้กานต์ได้เห็นสวรรค์อย่างแท้จริง วันนี้กานต์กลับบ้านก่อนนะ

ครับ”

กานต์ฝืนตัวหันไปมองนอกกระจกรถจึงได้เห็นว่า โมกข์ขับรถมาจอดหน้าโครงการบ้านจัดสรรค์

พอดี ก่อนที่จะปล่อยให้กานต์หอบข้าวของที่เขาซื้อให้เดินกลับเข้ามานั่งหงุดหงิดอยู่ตรงนี้

รอยชื้นจากผลงานที่เขาปลดปล่อยเมื่อครู่ยังรู้สึกได้อยู่ภายใน กานต์กัดริมฝีปากเมื่อเขายัง

ไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ

[NUTSANAN]

กานต์นี่แบบ...  สงสารพัทอ่ะบอกเลย เพลียกะนางมากก

[fannan]

โอ้ยตายๆ


แรงมากอะ



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[PoppyPrince]

คนเขียนครับ  รับปากกับเขาหน่อยสิ  ว่าเรื่องนี้จะไม่จบดราม่า ขอจบแบบแฮปปี้ๆนะ  -3-

[pornumpai-ka]

 


จับกระทืบการณ์สักทีสิ

[Maytbb]

กานต์แรดมากค่ะ     น่าจะตบรางวัลสักที   

[Palmpalm]

แรด

[liza sarin]

คนอะไรวะเนี่ย

[Minnie~Moo]

อย่างน้อยนางก็ได้ของที่โมกข์ซื้อให้เป็นของขวัญปลอบใจที่ถูกหลอกแย่งผัวละนะ 

[maemix]

หมากให้ขาเดินข้ามไปหาจุดหมาย

[dandelion]

กานต์นี่แสดงอาการออกนอกหน้าเกินไปแล้ว สงสารพัทธ์ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย รอตอนต่อไปจร้า

[anuruk97]

เลิศ 

[HISY]

ชอบเรื่องนี้จัง
โมกข์ร้ายมาก

[Belove]

                        ร้ายซ่อนรัก

                         บทที่ 5


โมกข์เดินเลาะริมสระน้ำสีฟ้าแสนสวยเข้าไปหาคนที่นั่งจิบเหล้าอยู่ที่เก้าอี้ริมสระน้ำ

อย่างอารมณ์ดีโดยมีคำปันลูกน้องคนสนิทเดินตามมาทางด้านหลัง เจ้าของสถานที่ชูแก้วเหล้า

เป็นการทักทายอาคันตุกะตั้งแต่เห็นจากระยะไกล จนเมื่อโมกข์ก้าวมาถึงต่อหน้าเขาก็ยกมือ

ทักทายกับโมกข์อย่างสนิทสนม

โมกข์ยกกำปั้นขึ้นชกต้นแขนคนที่นั่งหน้าแดงจากการนั่งดื่มล่วงหน้ามาแล้ว ปราบเพื่อนรักของ

เขายังหล่อมากเหมือนเดิมแม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้พบหน้ากันเกือบปี เขามองเพื่อนตั้งแต่หัว

จรดเท้าก็พบแต่ความเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว ตั้งแต่เสื้อเชิตตัวบางเข้ารูปกับกางเกงผ้าเนื้อดีที่เข้า

กันกับเสื้อสูทเรียบหรูที่แขวนไว้ตรงพนักเก้าอี้ เมื่อเทียบกับโมกข์ ปราบยังเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์

แบบอยู่เสมอ

ดูผิวเผินทั้งสองไม่มีอะไรเหมือนกันเลย คนหนึ่งรูปงามหล่อเนี้ยบกับอีกคนที่ดูสมบุกสมบัน แต่

ที่ทั้งคู่มีเหมือนกันนั่นคือ แววตาของนักต่อสู้ แกร่งกล้า ที่ยิ่งเสริมสเน่ห์ให้กับเพื่อนรักที่ยอมตาย

แทนกันได้จนกินกันไม่ลง

โมกข์ทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกับเจ้าของบ้านหลังใหญ่แห่งนี้ ส่วนคำปันลูกน้องคนสนิทเดินเลี่ยง

ไปนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ยาวริมสระไม่ไกลออกไปนัก คำปันยกขาขึ้นวางบนเก้าอี้มองแผ่นน้ำสีฟ้า

พร้อมผิวปากอย่างอารมณ์ดี ในบ้านของนายปราบเพื่อนสนิทของเจ้านายย่อมปลอดภัยร้อย

เปอร์เซ็นต์ คำปันรู้ดีเพราะเขาก็ติดตามเจ้านายมาจนคุ้นชิน

“นี่กูนัดมึงหัวค่ำ แต่มึงก็ยังอุตส่าห์มาซะดึกนะ ไอ้โมกข์ ปล่อยให้กูแดกเหล้าอยู่คนเดียวจนจะ

เมาอยู่แล้ว หายหัวไปไหนมามิทราบไอ้เพื่อนเวร”

โมกข์ยิ้มกับคำทักทายของปราบ พลางมองหน้าที่เริ่มแดงก่ำจากแอลกอฮอล์ ก่อนที่จะจัดการ

ผสมเหล้าใส่แก้วใหม่ให้ตัวเองอย่างไม่มีพิธีรีตรอง

“เออ โทษที บังเอิญกูเจอเหยื่ออย่างไม่ได้ตั้งใจเลยแวะอ่อยเหยื่อจนเสียเวลาไปนิด เพิ่งจะรู้

เหมือนกันว่าเหยื่อของกูทำงานที่บริษัทของเรา”

“อ้าว ไอ้โมกข์ นี่มึงริจะเป็นสมภารกินไก่วัดเหรอ เสียการปกครองหมด”

ปราบชี้หน้าเพื่อนแล้วบริภาษอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนที่เขาจะหันรีหันขวางแล้วตะโกนเสียงดัง

“มีใครอยู่แถวนี้บ้าง หายหัวไปไหนกันหมด”

สิ้นเสียงเจ้าของบ้านไม่ถึงอึดใจ หญิงกลางคนร่างท้วมก็ก้าวเร็วๆ หน้าตาตื่นเข้ามา

“คะ คุณปราบ ป้าอยู่นี่ค่ะ คุณปราบต้องการอะไรคะ”

ดวงตาคมของปราบจ้องไปที่แม่บ้านพลางออกคำสั่ง

“ไปตามปมุตมาที บอกว่าพี่โมกข์มาแล้ว ให้ปมุตออกมาทักทาย อ้อ! แล้วให้ปมุตยกกับแกล้ม

ออกมาด้วย”

แม่บ้านร่างท้วมมีสีหน้าลำบากใจเมื่อตอบเจ้าของบ้านเสียงอ่อย

“คุณปมุตบ่นว่าปวดหัว ก็เลยขึ้นไปพักผ่อนแล้วค่ะ ส่วนกับแกล้มเดี๋ยวป้าจะไปยกมาให้คุณ

ปราบนะคะ”

ปัง!

ปราบตบโต๊ะเสียงดังจนแม่บ้านร่างท้วมสะดุ้งสุดตัว คำปันยังต้องเหลียวมามอง ส่วนโมกข์ได้

แต่ส่ายหน้าอย่างระอากับความเจ้าอารมณ์ของเพื่อน

“ป้าอ่อนคิดจะขัดคำสั่งฉันเรอะ ฉันบอกให้ปมุตมาที่นี่ก็ต้องมา ต่อให้ไปอยู่ในนรกก็ไปขุดมา”

ปราบตวาดดังลั่นจนป้าอ่อนตัวสั่นก่อนที่จะรีบก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว โมกข์เอื้อมมือมาตบบ่า

เตือนสติเพื่อน

“ใจเย็นโว้ยปราบ น้องมันอยากพักผ่อนก็ไม่ต้องตามมาหรอก กูยังอยู่กรุงเทพอีกนาน”

“จริงๆ ไม่เกี่ยวว่ามึงมาหรอกโมกข์ แค่กูอยากให้คนบ้านนี้รู้ว่ากูไม่ชอบให้ใครขัดใจ มา…แดก

เหล้ากับกูดีกว่า คิดถึงมึงมากเลยรู้ไหม”

ปราบชักชวนเพื่อนสนิทดื่มเหล้าราคาแพง จนเวลาผ่านไปพักใหญ่เสียงฝีเท้าที่ไม่มั่นคงก็ดัง

ขึ้นมาช้าๆ

โมกข์และปราบหันไปมองก็เห็นร่างสูงบางเดินยกถาดอาหารเข้ามา โมกข์ยิ้มให้กับคนที่หน้าตา

คล้ายกับปราบเพียงแต่คนที่ก้าวมาใหม่เป็นผู้ชายที่ดูหน้าหวานใสจนคล้ายกับสตรีมากกว่า

จนเมื่อเขาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะจึงได้หันมาสบตากับโมกข์ ดวงตาคู่หวานนั้นจึงมีแววยินดี

ฉาบอยู่

“สวัสดีครับพี่โมกข์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”

“เช่นกัน ปมุต ไม่เจอกันเป็นปียังหล่อเหมือนเดิมนะ”

โมกข์กล่าวตอบด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม ปมุตจึงค่อยมีรอยยิ้มตอบกลับ

“คงสู้พี่โมกข์ไม่ได้หรอกครับ”

“จะยืนค้ำหัว ชมกันไปมาอีกนานไหม นั่งลงสิปมุต”

ปราบที่มีสีหน้าขรึมตั้งแต่ปมุตก้าวเข้ามาขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทีนั้น พลางเอ่ยขัดคอเสียงขุ่นจน

ปมุตหน้าเสีย เมื่อหันไปสบตาปราบอย่างหวาดๆ

“พี่ปราบครับ ผมปวดหัวจริงๆ สงสัยคงจะแพ้อากาศ ขอตัวไปนอนดีกว่าครับพรุ่งนี้ต้องไป

ทำงานแต่เช้า”

ดวงตาคมของปราบลุกวาบ เขาเอื้อมมือไปกระชากที่แขนจนปมุตเซถลาเข้ามาตามแรงก่อนที่


ปราบจะโอบแขนไปดึงเอวคอดให้ผวามานั่งที่ตักของเขาแล้วตรึงไว้จนปมุตดิ้นไม่หลุด ปราบใช้

มือบีบคางให้หน้าหวานๆ หยุดอยู่ตรงหน้าแล้วเขาก็ก้มหน้าลงไปประกบปากอย่างดุดัน

ปมุตเบิกตากว้าง เขาพยายามผลักไสปราบแต่ก็ไม่สำเร็จซ้ำร้ายปราบยังฉกลิ้นร้อนด้วยรสเหล้า

เข้าไปในโพรงปากของเขาอย่างรวดเร็วแถมยังใช้คมฟันถูไถไปกับเนื้ออ่อนรอบริมฝีปาก ปมุต

เจ็บจนน้ำตาไหลออกมา

“เฮ้ย ไอ้เชี่ยปราบ พอแล้ว น้องมันเจ็บไม่เห็นหรือไง”

โมกข์รีบร้องห้ามเสียงหลง พร้อมๆ กับที่เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นมาใกล้ๆ

“คุณปราบคะ พอเถอะค่ะ อย่ารังแกปมุตเลย ยังไงปมุตก็เป็นน้องนะคะ”

ปราบถอนริมฝีปากออกมา ดวงตายิ่งโชนแสงเมื่อได้ยิน แต่เมื่อสบตากับดวงตาที่คลอไปด้วย

หยาดน้ำแล้วหยดลงมาไม่ขาดสายและริมฝีปากที่บวมเห่อ ดวงตาของปราบก็อ่อนลงมาแวบ

หนึ่งก่อนที่จะกลับไปคุโชนเหมือนเดิมเมื่อผลักปมุตออกจากตัวจนเซไปกอดกับหญิงวัย

กลางคนที่ยังดูงดงามอ่อนวัยแต่กลับดูเศร้าหมองเมื่อผวารับร่างของปมุตไปกอดแล้วร้องไห้

พร้อมกัน

“หยุดทำร้ายปมุตเสียทีเถอะค่ะ ปมุตไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ถ้าคุณจะแก้แค้นก็ลงมาที่ดิฉันคนเดียว

ถ้าทำให้ปมุตเสียใจเลย”

ปราบกระตุกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงมารยาที่แย่งพ่อของเขาไปจากแม่ จนให้กำเนิดน้องชาย

คนละแม่อย่างปมุตออกมา จนทำให้ครอบครัวของเขาบ้านแตกสาแหรกขาด ผู้หญิงคนนี้ชื่อ

รัสมี ผู้หญิงที่เขาไม่มีวันให้อภัยรวมทั้งปมุตที่เขาไม่เคยยอมรับว่าเป็นน้องชาย คนคู่นี้ที่ทำให้

ชีวิตของเขาต้องพังพินาศ

“อ้อ เสียใจเป็น เจ็บเป็นสินะ แค่นี้มันยังน้อยกว่าที่ฉันเจอมาอีกเยอะ ไป ไปให้พ้นหน้าทั้งแม่ทั้ง

ลูก”

ปราบโบกมือไล่ แต่เมื่อรัสมีและปมุตกำลังจะหันหลังกลับเขาก็ผุดลุกขึ้นยืน

“เดี๋ยว”

ปราบก้าวไปที่ปมุตที่มีสีหน้าหวาดกลัวไม่จาง เขาคว้าต้นแขนของปมุตเข้ามาใกล้แล้วกระซิบ


เสียงหนักที่ข้างหู

“ปวดหัวก็ไปกินยาแล้วนอนซะ แล้วอย่าล็อคห้องล่ะ ถ้าคืนนี้ฉันเข้าไปไม่ได้ รู้ใช่ไหมว่าจะเกิด

อะไรขึ้น”

ปราบปล่อยร่างที่สั่นเทาให้เดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมมารดา ก่อนที่เขาจะเดินกลับมาแล้วยก

แก้วเหล้าขึ้นมาจิบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โมกข์มองหน้าเพื่อนอย่างระอา

“สะใจไหมล่ะ ไอ้ซาดิสม์ เขากลัวกันทั้งบ้านแล้วมั้ง”

ปราบหัวเราะในลำคอ นั่นเป็นสิ่งที่เขาต้องการอยู่แล้ว เมื่อจุดประสงค์ที่เขาเข้ามาครอบครอง

บ้านหลังนี้ก็คือสิ่งนี้

“อย่าสนใจเลย แดกเหล้าต่อดีกว่า”

ปราบยกขวดเหล้ารินลงในแก้วให้เพื่อน โมกข์จึงยกแก้วขึ้นมาจ่ออยู่ที่ริมฝีปากก่อนที่จะชะงัก

เมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น เขาดึงมันขึ้นมาดูชื่อของคนที่โทรเข้ามาแล้วก็ถอนหายใจ

“คำปัน”

เมื่อลูกน้องหันหน้ามาโมกข์จึงได้โยนโทรศัพท์ให้ คำปันคว้ารับอย่างแม่นยำแล้วจึงก้มหน้าไปดู

ว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา

“พ่อเลี้ยง”

คำปันตาเหลือกเมื่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายแต่เมื่อเห็นแววตาดุที่บังคับอยู่ในทีทำให้เขาต้องกด

รับแล้วยกขึ้นฟังอย่างขัดไม่ได้

“พี่โมกข์ นี่โอบนะ เมื่อไหร่จะกลับไร่ พี่ไปกรุงเทพนานเกินไปแล้ว”

คำปันถึงกับต้องยกมือให้โทรศัพท์ห่างจากหูเมื่อได้ยินเสียงโวยวายที่ดังมาจากปลายทาง

“นี่คำปัน พ่อเลี้ยงไม่อยู่”

เขาตอบเสียงเนือยๆกลับไป แต่ก็ต้องยกหูให้ห่างเมื่อได้ยินเสียงโต้ตอบกลับมา

“โกหก ฉันรู้นะว่าพี่โมกข์อยู่แถวนั้น เอาโทรศัพท์ไปให้เจ้านายแกเดี๋ยวนี้ ไอ้คำปัน”

“อ๊าวว คุณ มาหาว่าผมโกหกอีก พ่อเลี้ยงก็ต้องมีธุระบ้างสิ ใครเขาจะว่างมาตามตอแยคนอื่น

เหมือนคุณล่ะ”

“ไอ้คำปัน ไอ้บ้า ไอ้ขี้ข้า เรียกนายของแกมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้”

โอบกิจตวาดมาตามสายด้วยความขุ่นเคืองที่ถูกคำปันต่อล้อต่อเถียง เขาคิดถึงโมกข์

ไฟพิสวาสรุมเร้าจนแทบกระอัก โอบกิจเพียรพยายามโทรเข้ามาหลายครั้งแต่โมกข์ก็ไม่รับสาย

พอรับสายก็กลับให้คำปันเป็นคนพูด ทำให้โอบกิจยิ่งโมโห

“นี่คุณ อย่ามาก้าวร้าวใส่ผมนะ”

คำปันชักโมโหขึ้นมาบ้าง

“ผมเป็นลูกน้องพ่อเลี้ยงคนเดียว ผมไม่ใช่ขี้ข้าของคุณที่จะมาขึ้นไอ้ขึ้นอีกับผม อย่ามาพูดกับผม

แบบนี้อีก ไม่งั้นผมไม่ยอมแน่”

“มึงคิดว่ากูกลัวมึงเหรอ ไอ้คำปัน”

โอบกิจตวาดกลับ

“บอกนายมึงด้วย ว่าถ้ายังไม่รีบกลับ กูจะตามไปถึงกรุงเทพแน่”

คำปันถอนหายใจเฮือกเมื่อโอบกิจวางสาย เขาส่ายหน้าแล้วเดินไปหาเจ้านายพลางส่งโทรศัพท์

คืนให้ พร้อมบ่นอุบ

“โอย พ่อเลี้ยง ขี้หูผมร่วงหมดแล้ว ไม่ไหวเลยนะครับเด็กนายคนนี้”

โมกข์ยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าลูกน้อง ปราบมองเพื่อนด้วยความทึ่งแล้วปรารภออกมา

“มึงนี่เจ๋งจริงโว้ย ไอ้โมกข์ ตอนเช้าไปทำดีกับคนหนึ่ง เย็นมาก็ไปอ่อยเหยื่อกับอีกคน พอตกดึกก็

มีอีกคนโทรมาจิก”

เมื่อโมกข์ได้ยินก็หลุดหัวเราะออกมา แล้วจึงยกแก้วเหล้ามากระดกจนหมด

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก มึงก็พูดเกินไป มา…แดกเหล้ากันต่อ”








“กลับดึกจัง แล้วนั่นซื้ออะไรมาเยอะแยะเชียวกานต์”

คนที่กำลังนั่งหงุดหงิดสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทักจากคนที่อยู่ในบ้าน กานต์ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

แล้วจึงหอบข้าวของไปวางบนเก้าอี้โซฟา

“ไปเที่ยวห้างกับเพื่อนที่ทำงานน่ะพัทธ์ ช่วงนี้มันมีมิดไนท์เซลล์”

กานต์หันไปมองร่างสูงที่ยืนพิงกรอบประตูทางเข้าห้องนอน แล้วถอนหายใจ

พัทธ์จัดว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดี ด้วยความขาวตลอดทั้งตัวแม้ร่างกายจะไม่ได้เต็มไปด้วยมัด

กล้ามเนื้อจนดูล่ำ แต่มันก็เฟิร์มจากการเล่นกีฬาที่เขาชอบ ดวงตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้กรอบใสของ

แว่นยาวรี รับกับคิ้วเป็นระเบียบได้รูปซึ่งเป็นจุดเด่น แต่เขาก็มักจะปิดบังมันไว้ด้วยแว่นสายตา

เสมอ

ยิ่งจมูกโด่งตามธรรมชาตินั้นยิ่งทำให้หน้าขาวดูคมคาย จนกานต์ยอมรับว่าเขาเองก็ติดตาต้อง

ใจตั้งแต่เมื่อเจอกันครั้งแรก และเมื่อพัทธ์มาสานสัมพันธ์กานต์ก็ตอบรับไม่ยาก และด้วยความ

รักที่พัทธ์มีให้ กานต์ก็เกือบจะหยุดใจไว้ที่พัทธ์ หากว่าเขาไม่เจอโมกข์เข้าเสียก่อน

โมกข์มีสเน่ห์ของเพศชายอย่างล้นเหลือ เขาทำให้กานต์ใจสั่นเมื่อได้เข้าใกล้ และอยากจะ

ใกล้ชิดให้มากกว่านี้ ถ้าหากว่าโมกข์จะยอม แต่ตอนนี้เมื่อความต้องการทะยานสูง กานต์ก็ไม่มี

ทางเลือก

พัทธ์ที่เพิ่งออกจากห้องน้ำพันกายท่อนล่างด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หยดน้ำยังเกาะพราวตามเนื้อ

ตัวก็ทำให้เขาตื่นตัวได้ไม่ยาก กานต์เดินเข้าไปโน้มคอพัทธ์เข้ามาแล้วก็จูบ

พัทธ์จูบตอบด้วยความคุ้นชิน กานต์ดันตัวให้พัทธ์ก้าวถอยหลังไปช้าๆ จนไปชิดกับปลายเตียงที่

อยู่ในห้องนอน กานต์จึงผลักให้พัทธ์หงายหลังลงไปโดยที่มีเขาล้มทับตาม

“เดี๋ยวๆ กานต์ คือวันนี้พัทธ์เหนื่อย ทั้งคุมเด็ก แล้วก็ไปคุมแล็ป พัทธ์กลัวจะไม่ไหว”

พัทธ์พูดเสียงอ่อยแต่ก็ห้ามกานต์ไม่ได้

“งั้นพัทธ์ก็นอนเฉยๆ กานต์จัดการเอง”

กานต์เปลื้องผ้าตนเองออกจนหมดแล้วโยนไปอย่างไม่สนใจ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปกระตุก


 ผ้าเช็ดตัวของพัทธ์ออกจนร่างเปล่าเปลือยด้วยกันทั้งคู่


 



-------------------------------------------------------------------

                           จบตอนที่ 5

[HISY]

เมะเรื่องนี้มันร้ายจริงๆ

[pornumpai-ka]

 


พัฒน์เอ้ยยยย  ถูกเขาเห็นเป็นที่ระบาย  เฮ้ออออ

[jj_girl]

นังกานต์  แกนี่ ร่....า.....น   ได้โล่จริงๆ

กล้าใช้พัทธ์เป็นเครื่องระบายอารมณ์นะยะ   ชิส์


เอาไปเลยค่ะ รางวัล   "ร่..า..น อวอร์ด"   ภูมิใจมอบให้

[liza sarin]

กานต์ร้ายมาก

[Moose]

อิกานต์นี่มันแรดจริงๆๆๆๆๆๆ อยากให้พัทธ์รู้จริงๆ ว่าลับหลังพัทธ์มันแรดขนาดไหนนนน 

รอตอนต่อไปค่ะ     

[PoppyPrince]

สงสารพัทธ์กับปมุต 

[AGALIGO]

เป็นเพื่อนที่...เหมือนกันทั้งคู่เลย

มิน่าถึงคบกันได้

+ 1 + เป็ดจ้า

[fay 13]

 

[viewier]

ร้ายกาจ

[Belove]

                         ร้ายซ่อนรัก

                           บทที่ 6


กานต์มองเนื้อตัวขาวโพลนที่นอนแผ่อยู่บนเตียงนอนนุ่มอย่างพึงใจ พลางเอื้อมมือไปลูบไล้

ตั้งแต่ซอกคอของพัทธ์เป็นเส้นตรงลงมาจนถึงสะดือ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงไปใช้ปลายลิ้นแตะ

เบาๆ ที่ใต้สะดือนั้น เป็นผลให้พัทธ์ถึงกับห่อตัวด้วยความสยิว

ใครจะว่าอย่างไรก็ช่าง สำหรับกานต์เรื่องเซ็กส์ถือว่าเป็นเรื่องสำคัญในการสร้างความสุนทรีชั้น

เลิศพอๆ กับที่คนเราต้องเสาะหาอาหารหรูอร่อยปาก หรือสรรหาที่เที่ยวที่ถูกใจให้ชีวิตเบิกบาน

ว่าแล้วกานต์ก็ยิ่งเลื่อนตัวลงต่ำจนใบหน้าของเขามาหยุดอยู่ตรงจุดกึ่งกลางลำตัวของพัทธ์ที่เริ่ม

แข็งตัวจนเหยียดกายอวดชูชันหลอกล่อเขาอยู่ เห็นพัทธ์รูปร่างผอมสูงแต่ขนาดตรงนี้ไม่ได้น้อย

ไปด้วยเลย มันสมส่วนพอเหมาะที่กานต์จะคว้ามันไว้แล้วใช้ปลายลิ้นแตะทักทายที่ปลายยอด

ก่อนที่จะลากมาเบาๆ จนถึงโคน

ปลายลิ้นร้อนลากกลับมาแวะเวียนที่ปลายยอดอีกครั้ง คราวนี้กานต์เปลี่ยนเป็นใช้ริมฝีปากเม้ม

ลงไป แล้วรูดลงกลืนแท่งสวรรค์เข้าไปในโพรงปากทีเดียวมิดด้าม

พัทธ์ร้องอู้หลุดเสียงครางออกมา เขาเสยมือเข้าไปในกลุ่มเส้นผมดกดำของคนรัก จิกแน่นเมื่อ

กานต์ยกใบหน้าขึ้นๆ ลงๆ มันกระตุ้นให้เลือดในร่างกายสูบฉีดแล้ววิ่งวนไปเลี้ยงตรงนั้นจนมัน

ขยายขนาดคับแน่นอยู่ในโพรงปากของกานต์

กานต์คลายริมฝีปากออกช้าๆ เผยให้ส่วนสำคัญของพัทธ์โผล่ออกมาอวดกายสีชมพูเรื่ออยู่

กลางอากาศ ก่อนที่เขาจะยืดตัวขึ้นขยับกายขึ้นมานั่งคร่อมอยู่ที่ต้นขาของพัทธ์ กานต์เหนี่ยวมัน

เข้ามาใกล้ จ่อไปที่ช่องทางของเขาแล้วจึงเลื่อนตัวขึ้นจับมันสอดเข้าไปช้าๆ

อา….

กานต์หลับตาลงกลืนน้ำลายลงคอ

เขาเสียววูบจนต้องผ่อนลมหายใจออกเมื่อค่อยๆขยับสะโพกทีละนิดให้พัทธ์ได้แทรกตัวเข้าไป

จนถึงโคน กานต์เหยียดตัวตรงเพื่อให้ช่องทางของเขากลืนเข้าไปจนหมด ก่อนที่เขาจะเริ่มหมุน

วนสะโพกของเขาเป็นวงกลม เบียดมันแนบชิดอยู่กับต้นขาของพัทธ์กานต์ลองขยับตัวขึ้นสูง

แล้วกระแทกตัวลงมาคราหนึ่ง

“อวู๊…”

กานต์หอบหายใจเสียงกระเส่าเมื่อมันกระแทกจุดกระสันเข้าเต็มเปา เขาใช้มือดันแผ่นอกของ

พัทธ์ไว้เป็นหลักเมื่อเขาเริ่มขยับสะโพกขึ้นลงเป็นจังหวะ

พัทธ์เองก็อดครางออกมาไม่ได้เมื่อช่องทางของกานต์ตอดรัดถี่ยิบ เขาต้องช่วยยึดสะโพกของ

กานต์ไม่ให้เซ และยังต้องเกร็งกล้ามเนื้อหน้าท้องไว้ไม่ให้มันระเบิดออกมาก่อนที่คนรักของเขา

จะมีความสุข

กานต์เงยหน้าส่งเสียงครวญครางยาวนาน เมื่อจินตนาการไปว่าผู้ที่กำลังบรรเลงเพลงรักกับเขา


เป็นใครอีกคนหนึ่งเขาจะรู้สึกดีขนาดไหน

ใบหน้าและรูปร่างที่ดึงดูดใจล่องลอยอยู่ในห้วงสำนึก ตอนนี้เขาคนนั้นเปลือยเปล่าไปทุกส่วน

เผยให้เห็นมัดกล้ามเนื้อที่สมบูรณ์แบบ เขาคนนั้นกำลังกอดรัดกานต์จนหายใจแทบไม่ออก

ชิ้นส่วนอันใหญ่โตเสียดแทงเข้ามาในเนื้อพร้อมกับขยับสะโพกรัวเร็ว

“โอ… ดีมาก ดีที่สุด อีกนิดเถอะที่รัก”

กานต์พึมพำออกมา พัทธ์ยิ้มเมื่อได้ยิน เขาขยับสะโพกลงในขณะที่กานต์เลื่อนกายออก และก็

ดันสะโพกเข้าไปสุดแรงเมื่อกานต์เคลื่อนตัวลงต่ำจนเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นเข้ามาในหู

“อ๊ะ…อ๊า”

กานต์แอ่นตัวจนแทบบิดเมื่อกล้ามเนื้อส่วนล่างตอดรัดจนถึงขีดสุด พร้อมกับที่พัทธ์ก็ระเบิด

เปรี๊ยะอยู่ในร่างของกานต์

สมองของพัทธ์ว่างโล่งไปหมดเมื่อกานต์ร่วงผลอยมาซบอยู่ที่แผ่นอกพลางหอบตัวโยน แต่

ความรู้สึกของเขาก็ยังจับได้ถึงอะไรบางอย่างที่แปลกไปเมื่อกานต์พึมพำอย่างสุขสมอยู่ที่ข้างหู

“ผมมีความสุขที่สุดเลย โมกข์”







ร่างสูงของพัทธ์ที่พันท่อนล่างไว้ด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วมาหยุดยืน

มองร่างเปลือยที่หลับใหลอยู่ใต้กองผ้าห่มอุ่นอย่างครุ่นคิด

แม้จะเหนื่อยจากการทำงานจนแทบจะหลับตั้งแต่เข้าบ้าน แต่เมื่อถึงตอนนี้พัทธ์กลับหลับไม่ลง

จนต้องปล่อยให้กานต์เข้าสู่ห้วงนิทราแต่เพียงผู้เดียว

ไม่ใช่ชื่อเขาแน่ๆ เมื่อตอนที่กานต์หลุดปากออกมา ในประเทศไทยจะมีคนชื่อโมกข์สักกี่คน

เดี๋ยวนะ!!

พัทธ์ย้อนคิดไปถึงร่างสูงใหญ่ที่เขารู้จักวันนี้ คนๆ นั้นก็ชื่อโมกข์

ผู้ชายคนนั้นเป็นเจ้าของร่วมของบริษัทอินไฟไนท์อินดัสเตรียล ….

คิ้วเป็นระเบียบที่พาดเฉียงอยู่เหนือดวงตายาวรีขมวดลง

นั่นไม่ใช่ที่ทำงานของกานต์ที่เขาเคยไปพบตั้งแต่ปีที่แล้วหรอกหรือ

ไม่หรอก มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ เขาไม่ควรไม่เชื่อใจคนรัก พัทธ์ส่ายหน้ากับความคิดของ

ตัวเอง ก่อนที่จะเดินไปเก็บเสื้อผ้าของกานต์ที่โยนทิ้งไว้รอบเตียงขึ้นมา

ชะงักเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมที่ไม่คุ้นจมูกลอยเข้ามา พัทธ์รีบก้มลงไปดมกลิ่นที่ติดมากับเสื้อผ้าของ

กานต์ มันไม่ใช่น้ำหอมที่เขาใช้แน่นอน

ดวงตาคู่สวยหม่นแสงเมื่อหันไปมองคนที่หลับสนิทอยู่บนเตียง

หวังว่ามันคงจะไม่เป็นอย่างที่เขากังวล พัทธ์ถอนหายใจออกมา









“ตกลงว่าผมจะเป็นสปอนเซอร์ให้โปรเจ็คของคุณ”

พัทธ์ดึงโทรศัพท์มือถือห่างจากหูแล้วมองมันเหมือนจะให้ทะลุไปถึงต้นทาง

ตอนที่รับเขาเห็นเป็นเบอร์ที่ไม่ได้มีบันทึกอยู่ในเครื่อง พัทธ์จึงรับสายเมื่อคิดว่าเป็นเบอร์ของ

พวกที่ขายประกันทางโทรศัพท์ แต่ไม่ได้คิดเลยว่าจะเป็นเบอร์และเสียงของคนที่กวนใจเขาอยู่

ตลอดคืน เขาไม่รู้เลยว่าโมกข์มีเบอร์โทรของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

ซ้ำประโยคแรกที่พูดยังเป็นข่าวที่เขาควรจะยินดีเมื่องานของเข้าคืบหน้า แต่มันกลับสร้างความ

หนักใจให้กับเขามากกว่าในตอนนี้

“ขอบคุณครับ”

พัทธ์ตอบประหยัดถ้อยคำ

“เงื่อนไขมีอยู่ว่าโปรเจ็คของคุณจะต้องผูกพันบริษัทของผม และเมื่อถึงเวลาที่ต้องทดลองงาน

คุณจะต้องไปทดลองที่ไร่ของผม”

“ไร่ของคุณ”

พัทธ์ใจหายวูบ เขาไม่อยากที่จะเข้าใกล้โมกข์มากไปกว่านี้เมื่อรู้สึกถึงพลังงานแปลกๆ ในทุก

ครั้งที่สบตา

“สถานที่ทดลองแถวปริมณฑลก็มีตั้งเยอะ ผมไม่เห็นถึงความจำเป็นที่ต้องไปไกลถึงไร่คุณ มัน

สิ้นเปลืองงบประมาณโดยใช่เหตุ”

พัทธ์พยายามเอาเหตุผลเข้าสู้แต่ก็ต้องถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินเสียงเอาแต่ใจตอบกลับ

“ถ้าเรื่องงบประมาณคุณไม่ต้องกลัว ผมมีให้ไม่จำกัด มันอยู่ที่ว่าคุณอยากจะให้งานของคุณ

เดินหน้าหรือว่าย่ำอยู่กับที่”

พัทธ์อึ้ง จริงอย่างที่โมกข์พูด ถ้าเขาอยากให้งานของเขาเดินหน้า เขาจำเป็นที่จะต้องใช้เงิน

จำนวนมหาศาลจากโมกข์

“ตกลง”

พัทธ์กลั้นใจตอบ

การสื่อสารด้วยโทรศัพท์ไม่มีการเห็นหน้า พัทธ์จึงไม่ได้เห็นใบหน้าที่เจือด้วยรอยยิ้มของโมกข์

เมื่อได้ยินการตอบรับที่เข้าทางของเขา

“ยินดีที่เราได้ร่วมงานกัน อาจารย์พัทธ์ งั้นผมของให้การร่วมงานของเราเริ่มตั้งแต่วันนี้โดยการ

ขอให้คุณมาร่วมงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของอินไฟไนท์อินดัสเตรียลในคืนนี้”

พัทธ์เบิกตากว้าง

ในแวดวงอุตสาหกรรม อินไฟไนท์อินดัสเตรียลถือว่าเป็นบริษัทน้องใหม่มาแรงที่มีจุดเด่นอยู่ตรง

ความแปลกใหม่ของงานแต่ละชิ้น ที่มักจะสร้างความฮือฮาได้ตลอด และพัทธ์ก็รู้ว่างานเปิดตัว

ทุกครั้งเป็นงานใหญ่ชนิดที่ใครๆก็อยากไป

“แต่ผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับงานของคุณ”

พัทธ์ปฎิเสธทั้งที่อยากไปใจแทบขาด

“อีกหน่อยก็เกี่ยว เพราะเมื่องานของคุณเสร็จมันก็ต้องมีบริษัทของผมผลิตขึ้นมา ตอนนี้คุณควร

ไปดูงานไว้ก่อน”

ถ้ามีรางวัลเกลี้ยกล่อมคนเป็นเลิศ พัทธ์อยากจะให้โมกข์ได้รางวัลนี้เสียเหลือเกิน

“ผมเตรียมตัวไม่ทันหรอก งานใหญ่ขนาดนี้ แล้วนี่มันก็บ่ายจนเกือบเย็นแล้ว”

พัทธ์ตอบเสียงอ่อย จนได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากปลายทาง

“คุณไม่ต้องเตรียมอะไรเลยอาจารย์พัทธ์ ผมจัดการให้คุณแล้ว แค่นี้ก่อนนะ พบกันคืนนี้ พัทธ์”

โมกข์วางหูไปแล้ว แต่พัทธ์ยังนั่งงงกับสิ่งที่โมกข์บอก ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้นเรียกสติ

ของเขา

ชายร่างกำยำวัยเดียวกับเขาก้าวเข้ามาในห้องเมื่อพัทธ์เอ่ยอนุญาต เจ้าของห้องมองอย่างงงๆ

เมื่อคนที่เข้ามาใหม่หอบของหลายอย่างมายื่นให้เขา

“ผมชื่อคำปัน เป็นคนของพ่อเลี้ยงโมกข์ครับ”

หน้าทะเล้นยิ้มให้เขา

“พ่อเลี้ยงสั่งให้ผมเอาเสื้อผ้าที่คุณจะใส่คืนนี้มาให้ และให้พาคุณไปในงานด้วยครับ”







พัทธ์หยุดยืนอยู่หน้าห้องจัดงานเลี้ยงในโรงแรมห้าดาวกลางย่านธุรกิจของกรุงเทพหลังจากที่

ลงทะเบียนหน้างานเรียบร้อยแล้ว

งานหรูหราใหญ่โตกว่าที่เขาคาดคิด จนเขาประหม่าที่จะเข้าไป แถมมองไปทางไหนก็มีแต่คนที่

ไม่รู้จัก พัทธ์ถอนหายใจเฮือกแล้วหันหลังกลับเตรียมก้าวเดิน

ชะงักเมื่อท่อนแขนถูกรั้งไว้ พัทธ์เอี้ยวตัวกลับไปมองก็ต้องยืนตัวแข็งเมื่อเห็นดวงตาที่พราว

ระยับของโมกข์มองจ้องมา

พัทธ์กัดริมฝีปากด้านในไว้เมื่อไม่อาจละสายตาไปได้ เมื่อได้สบตาในระยะประชิด พัทธ์คิดว่า

เขาตัวสูงแล้วเมื่อเทียบกับมาตรฐานชายไทย แต่ความสูงร้อยแปดสิบห้าของเขาก็ยังน้อยกว่า

คนที่สูงเกือบสองเมตรตรงหน้า จนเขาต้องเงยหน้าขึ้นมอง

ดวงตาคู่ดุในเวลาที่ก้มหน้ามามอง ดูแวววาวเรียกเลือดให้ฉีดเป็นริ้วอยู่บนใบหน้าจนพัทธ์รู้สึก

ร้อนวูบไปหมด ยิ่งเมื่อเขาเอื้อมมือไปแกะมือที่ยึดแขนเขาไว้ ความร้อนก็ยิ่งแผ่ซ่านจนแทบยืน

ไม่อยู่ พัทธ์ปรับสีหน้าไม่ทันจนต้องก้มไปมองที่หน้าอกกว้างของโมกข์แทน

วันนี้โมกข์อยู่ในชุดทักซิโดที่ทำให้ดูแปลกตาเมื่อเขาคุ้นกับชุดปอนๆ ของโมกข์มากกว่า แต่เมื่อ

อยู่ในชุดนี้ยิ่งทำให้โมกข์เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ใครต่อใครก็ต้องเหลียวมอง

“ทำไมไม่เข้าไปในงานล่ะ ผมรอคุณอยู่นะ”

โมกข์เอ่ยถามเสียงนุ่มกว่าที่เขาเคยได้ยิน พัทธ์ยิ่งประหม่าจนวางตัวไม่ถูก

“คือ ผมไม่รู้จักใครก็เลยกะว่าจะออกไปหาที่ยืนด้านนอก”

เจ้าของงานลอบยิ้มอยู่ในสีหน้าเมื่อมองใบหน้าที่ยังแสดงความขัดเขิน

พัทธ์อยู่ในชุดสูทสีดำเนื้อดีที่คลุมเสื้อเชิตสีอ่อนภายใน ที่เขาเป็นคนเลือกเองกับมือและโมกข์คิด

ว่าเขากะขนาดได้ไม่พลาด

แล้วเขายังสั่งให้คำปันพาพัทธ์ไปร้านทำผมเพื่อจัดทรงจนพัทธ์ดูดีกว่าที่เขาคาดไว้มาก ถ้าไม่ติด

ไอ้แว่นกรอบบางที่ยังเด่นอยู่บนใบหน้าปิดบังดวงตาคู่สวยที่เขาชอบมอง

แต่เพียงแค่นี้ ก็ทำให้เขาแทบไม่อยากละสายตาไปจากพัทธ์

“คุณจะกลัวอะไรในเมื่อคุณรู้จักผม”

โมกข์โน้มตัวไปกระซิบแผ่วเบาจนพัทธ์ขนลุกไปหมดทั้งตัว ก่อนที่โมกข์จะรั้งท่อนแขนให้เขาก้าว

ตามเข้าไปในงาน

โมกข์พาเขาตรงเข้าไปหาผู้ชายอีกคนที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการรับแขก พัทธ์คุ้นกับใบหน้าหล่อ

เหลาที่อยู่ในชุดสูทสีเทาเรียบหรูนั้น เพราะเคยเข้าไปขอสปอนเซอร์มาก่อน

“ปราบ นี่อาจารย์พัทธ์”

คำแนะนำง่าย สั้น แต่ก็ทำให้ปราบหันมามองอย่างรวดเร็วก่อนที่จะยื่นมือมาทักทาย

“สวัสดีครับอาจารย์ เราเคยเจอกันแล้ว?”

พัทธ์ยิ้มพลางยื่นมือจับทักทายตอบ

“ครับ ผมเคยมาขอทุนจากคุณปราบ แต่ตอนนั้นคุณยังไม่สนใจ”

ปราบหัวเราะ

“นั่นสิครับ คงเพราะตอนนั้นงานอื่นมันยังยุ่งอยู่ แต่ตอนนี้ก็มีคนสนใจและให้ทุนแล้ว ยินดีด้วย

นะครับอาจารย์ที่ได้เป็นหุ้นส่วนกับโมกข์ เพื่อนสนิทของผม”


พัทธ์สะดุดหูกับคำว่าหุ้นส่วนที่ปราบพูดออกมา แต่เขาก็ไม่มีเวลาค้านเมื่อปราบดึงโมกข์ไปอีก

ทางแล้วกระซิบอะไรบางอย่างที่เขาไม่ได้ยิน



“ไอ้แดเนียลมันโผล่หน้ามาด้วย ระวังหน่อยก็แล้วกัน”

โมกข์ชะงัก ใบหน้าขรึมลงทันตาเมื่อหันไปมองตามที่ปราบชี้

ฝรั่งหน้าตาดี ยืนอยู่ไกลออกไปที่มุมห้อง เมื่อเขาหันมาสบตากับโมกข์ก็ยกมือที่คีบก้านแก้ว

เหล้าสีสวยให้เป็นการทักทาย แต่ดวงตาสีฟ้านั่นกลับมองมาด้วยแววเยาะเย้ย ท้าทายอย่างที่

โมกข์ชังหนักหนา

[viewier]

เสร็จแน่ๆๆๆ