ร้ายซ่อนรัก
บทที่ 12
กานต์หงุดหงิดจนกระทั่งเกือบเลิกงาน ซีกแก้มที่ถูกฝ่ามือของโอบกิจยังรู้สึกเจ็บและทิ้งรอยแดงของนิ้วไว้ให้
ดูต่างหน้ายิ่งทำให้เขาโมโหจนไม่อยากกลับบ้านที่มีพัทธ์รออยู่
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์ไปยังปลายทาง
“ฮัลโหล แดน คุณยังอยู่กรุงเทพอยู่ใช่ไหม ที่คุณชวนผมไปเที่ยวคืนนี้ ผมโอเค …ใช่ คุณอย่าถามเซ้าซี้เลย
เจอกันคืนนี้ที่ผับที่คุณนัดไว้นั่นแหละ แค่นี้นะ”
เขาตวาดปลายสาย แล้วใช้มือเสยผมด้วยความฟุ้งซ่าน
รสสัมผัสของโมกข์ยังตราตรึง หลายครั้งที่เขาจินตนาการไปถึงท่วงท่าอันแข็งแกร่ง มือใหญ่วางทาบไปกับ
เนื้อตัว ริมฝีปากร้อนที่บดเบียดลงมานั่นอีกเล่า มันทำให้เขากระสันจนสั่นไปหมดทั้งตัว
โมกข์จะต้องเป็นของเขา กานต์ตั้งปณิธาน
น้ำสีอำพันในแก้วถูกกระดกลงไปในคอจนหมดไม่รู้ว่าเป็นแก้วที่เท่าไหร่ ท่ามกลางแสง
ไฟสีสันแสบตาผลัด
กันส่องวูบวาบอยู่ในความมืดสลัว เมื่อกานต์มานั่งที่ผับชื่อดังแห่งนี้เกือบค่อนคืน
กานต์ผสมเหล้าลงในแก้วอีกครั้ง ทั้งหมดอยู่ในสายตาของชายต่างชาติที่ชื่อแดน
“คุณดื่มเยอะไปแล้ว กานต์ วันนี้ดูท่าทางคุณไม่สนุกเลยนะ”
“อย่ามายุ่งกับผม”
แอลกอฮอล์ทำให้กานต์อารมณ์ยิ่งระอุ เขามองแดนด้วยหางตาแล้วหันไปสนใจกับแก้วเหล้าต่อ
“โอ้…เบบี้ ผมต้องยุ่ง ผมเป็นห่วงคุณนะ”
แดนขยับเข้าไปใกล้ จนเข่าของเขาอยู่ชิดกับเข่าของกานต์ มือหนาเอื้อมมาวางบนต้นขาเมื่อแดนส่งตาเชื่อม
ให้กานต์
“รู้ใช่ไหมว่าผมถูกใจคุณตั้งแต่ครั้งแรก คุณเป็นคนน่ารัก แต่วันนี้คุณหงุดหงิด ผมแค่อยากช่วยให้คุณ
อารมณ์ดีขึ้น”
แดนคว้ามือข้างที่ไม่ได้ถือแก้วเหล้าของกานต์มากุมไว้ ถูไถปลายนิ้วของเขาลงไปบนมือนั้นพลางนำมาวาง
ไว้บนตักของเขา
กานต์ชักสีหน้าแล้วดึงมือกลับอย่างรังเกียจ มองแดนกลับด้วยสีหน้าเหยียดหยาม
“ไอ้ฝรั่งขี้นก”
กานต์ตวาด
“นี่มึงคิดจะฟันกูก็ช่วยดูหนังหน้าตัวเองหน่อย สารรูปอย่างนี้คิดเหรอว่ากูจะเอาลง กลับบ้านมึงไป
ทำศัลยกรรมทั้งหนังหน้ากับหนังหัวของมึงด้วยนะ แล้วค่อยเสนอหน้ามาให้กูพิจารณา”
กานต์เดินโซเซกลับไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงแดนที่ยังนั่งนิ่งในสิ่งที่กานต์บริภาษ
ดวงตาสีน้ำข้าววาวโรจน์ขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนที่จะเลือนหายกลืนไปกับความมืดสลัว
พัทธ์นั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา ใบหน้าขาวก้มต่ำเมื่อรู้สึกถึงสิ้นหวังในการรอคอย
กานต์ยังไม่กลับบ้าน พัทธ์รู้สึกถึงฟางเส้นสุดท้ายที่จวนเจียนจะขาดอยู่รอมร่อ
ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูรั้วเลื่อนเปิดพัทธ์ก็ขยับตัว เขารอจนกระทั่งกานต์ก้าวเข้ามาในบ้าน
กลิ่นเหล้าและบุหรี่ระเหยอยู่รอบตัวของกานต์ ดวงตาแดงก่ำบอกให้รู้ว่ากานต์ดื่มไปไม่น้อยเลย
พัทธ์ลุกจากเก้าอี้แล้วตรงไปยังร่างที่ยืนโซเซ ประคองไว้แล้วถอดเนคไทด์ให้อย่างนุ่มนวลทั้งที่ในหัวใจ
ของพัทธ์กำลังต่อสู้กับความขมขื่นอย่างที่สุด
“ไปล้างหน้าล้างตาก่อนไหมกานต์ จะได้หายเมา”
กานต์มองหน้าพัทธ์แล้วถอนหายใจ
ดีเกินไป ผู้ชายคนนี้ดีจนเขาไม่เคยคิดว่าจะมีคนอย่างนี้ในโลก มันยิ่งทำให้กานต์รู้สึกอึดอัด
“ทำไมพัทธ์ยังไม่นอน ดึกแล้วนะ”
พัทธ์ฝืนยิ้ม
“รอกานต์ พัทธ์กลัวกานต์เป็นอันตราย”
ดวงตาเศร้าของพัทธ์ทำให้กานต์หมดความอดทน
“พัทธ์ อย่าทำให้กานต์รู้สึกผิดมากไปกว่านี้เลย”
ขอบตาของพัทธ์ร้อนชื้น เขาดึงร่างโซเซของกานต์เข้ามากอด
“ถ้ากานต์รู้สึกผิด กานต์ก็ทำในสิ่งที่ถูกต้องสิ อะไรที่ผิดก็เลิกให้หมดแล้วเรามาตั้งต้นกันใหม่”
กานต์สะอึกเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนั้น
“นะ กานต์ เริ่มต้นกันใหม่ พัทธ์จะพากานต์ไปตรวจโรค แล้วช่วงนี้เราป้องกันกันก่อนก็ได้ เรากลับมารักกัน
เหมือนเดิมนะ”
กานต์นิ่งงันอยู่ในอ้อมกอดของพัทธ์ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ เบี่ยงตัวออกมา
“กานต์ไปอาบน้ำก่อนนะ”
กานต์เดินหนีเข้าไปในห้องนอนแล้วพิงตัวกับประตูอย่างหมดแรง เขาเปิดประตูแง้มดูจึงได้เห็นพัทธ์ที่นั่ง
คุดคู้อยู่บนโซฟาฝังหน้าลงบนฝ่ามือที่วางอยู่เหนือเข่าแล้วร่ำไห้
เขาเองก็เข่าอ่อนจนต้องทรุดตัวนั่งอยู่บนพื้นแล้วร้องไห้ออกมา
“ขอโทษนะพัทธ์ ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว”
พัทธ์พยายามรวบรวมสมาธิที่แตกซ่านเพื่อทำงานแต่ก็ไม่สำเร็จ
ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับกานต์จนบัดนี้ยังเคลียร์ไม่ได้ เมื่อกานต์หนีจากการพูดคุยโดยที่ยังตกลงกัน
ไม่ได้ แล้วก็รีบหนีไปทำงานแต่เช้า
สัญญาณเตือนที่โทรศัพท์ดังขึ้นเมื่อมีอีเมล์เข้ามา พัทธ์หยิบมันขึ้นมาเปิดดูแล้วก็ต้องแปลกใจ
ชื่อคนที่ส่งมาไม่คุ้นตา แต่มันก็ไม่ใช่เมล์ขายของหรือไวรัส เขาจึงเปิดดูก็เห็นว่าเป็นไฟล์คลิปวิดีโอพัทธ์จึง
โหลดมันแล้วกดเพลย์
เมื่อภาพในคลิปฉายชัด พัทธ์ก็อ้าปากค้างหน้าขาวแดงก่ำสลับกับซีดลงจนกระทั่งคลิปเกือบสิบนาทีนั่นเล่น
จนจบลงมือทั้งสองข้างก็กำแน่น เขากัดริมฝีปากจนห้อเลือด ดวงตาร้อนผ่าว เขาผุดลุกแล้วเดินทางไปยัง
จุดหมายอย่างรวดเร็ว
อินไฟไนท์อินดัสเตรียลคือจุดหมายของเขา
พัทธ์พุ่งตัวไปที่แผนกประชาสัมพันธ์แล้วยกมือไหว้หัวหน้างานของกานต์
“อ้าวคุณพัทธ์ มาหากานต์เหรอ”
รัตนาที่รู้จักคู่รักของกานต์เอ่ยทัก แต่รอยยิ้มของเธอเลือนหายเมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยโทสะของพัทธ์
“กานต์อยู่ไหนครับพี่รัตนา”
“เอ่อ…กานต์ไม่อยู่จ้ะ พี่ให้เขาไปแจกข่าวที่สำนักพิมพ์ พัทธ์เป็นอะไร ทะเลาะกับกานต์หรือ”
พัทธ์ไม่ตอบ ดวงตาแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมองหน้ารัตนา
“แล้วห้องผู้บริหารที่ชื่อโมกข์ไปทางไหนครับ”
เขาก้าวมาแล้ว ก้าวมาอย่างรวดเร็วพลางมองหาห้องที่โมกข์สิงสถิตย์
ไม่ผิดแน่ เขาเห็นคำปันนั่งอยู่หน้าห้อง พัทธ์สืบเท้าเข้าไป
“อ้าว อาจารย์พัทธ์สวัสดีครับ มาหาพ่อเลี้ยงหรือครับ เชิญครับเชิญ”
คำปันยิ้มแป้นเมื่อเห็นเขา พลางเปิดประตูให้อย่างดิบดีให้เขาก้าวเข้าไปในห้อง แล้ววิ่งพรวดเข้าไปหา
เจ้าของห้องที่เงยหน้ามามอง เพื่อที่เขาจะส่งหมัดลุ่นๆ เต็มกำปั้นเข้าที่ปลายคางของโมกข์จนหน้าหงาย
“เฮ้ย อาจารย์ ไหงงี้ล่ะ”
คำปันอุทานแล้ววิ่งมายึดตัวเขาไว้ไม่ให้ก้าวไปลงมือซ้ำ
โมกข์สะบัดหน้าให้หายมึน มุมปากมีหยดเลือดเล็กๆ ไหลออกมา เขายกหลังมือขึ้นเช็ดพลางจ้องไปที่พัทธ์
ด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนที่ร่างสูงจะลุกยืนแล้วเดินตรงมายึดท่อนแขนของพัทธ์แทนคำปัน
“คำปัน ออกไปก่อน”
“แต่ พ่อเลี้ยง อาจารย์กำลังเดือดนะ”
“เออ รู้แล้ว บอกให้ไปก็ไปสิ”
คำปันก้าวออกไปอย่างละล้าละลัง ทิ้งไว้ให้โมกข์เผชิญหน้ากับพัทธ์ตามลำพัง
“เกิดอะไรขึ้น”
โมกข์ถามเสียงเครียด พัทธ์สะบัดมือจากการยึดของโมกข์แล้วล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหน้าคลิปที่โหลดไว้
กระแทกใส่มือโมกข์
โมกข์รับโทรศัพท์มาถือแล้วดูคลิปอย่างงงๆ จนเมื่อคลิปเริ่มฉายดวงตาคมก็เบิกกว้าง
มันเป็นภาพเคลื่อนไหวของคนสองคนที่กำลังร่วมรักอยู่ในความมืดสลัว แต่ในความมืดก็ยังดูออกว่าเป็นเขา
กับกานต์ในคืนนั้น ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่
โมกข์ใจหายวาบ เขาละสายตาจากหน้าจอเพื่อจะสบตากับพัทธ์แล้วหน้าของเขาก็หงายไปอีกรอบ เมื่อพัทธ์
ประเคนให้อีกหนึ่งหมัด ก่อนที่พัทธ์จะถลาตามมายึดคอเสื้อของเขา
“คุณมันเลวที่สุด ชาติชั่ว”
พัทธ์ด่าด้วยดวงตาแดงก่ำ ผิดกับโมกข์ที่ตาคมสลดลง
“ผมขอโทษ”
โมกข์กล่าวด้วยความสำนึกผิดจริงๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้พัทธ์เย็นลงได้
"คุณทำอย่างนี้ทำไม โมกข์ คุณทำทำไม”
พัทธ์เค้นเสียงถาม โมกข์อึ้งก่อนที่เขาจะตัดสินใจตอบ
“ผมแค่อยากจะทำให้คุณได้รู้ ว่ากานต์ไม่ใช่คนที่เหมาะสมกับคุณ”
พัทธ์แค่นหัวเราะ
“อ้อ คุณจะบอกว่าคุณใช้ตัวเองเป็นเครื่องมือทำให้กานต์เลิกกับผมเพราะคุณหวังดีงั้นสิ โธ่ ไปตายซะไป”
เขาผลักโมกข์อย่างแรง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำให้โมกข์สะเทือนแต่เขาก็หน้าเสีย
โมกข์ตรงเข้ามายึดต้นแขนของพัทธ์ ดันจนไปติดผนังห้อง
“ใจเย็นนะพัทธ์ เข้าใจผมบ้าง ผมเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกผิด”
“ถ้ารู้ว่าผิดแล้วจะทำไปทำไมวะ”
พัทธ์ตะโกนใส่หน้าโมกข์ เมื่อดิ้นแล้วไม่หลุดจากแรงยึดของเขา
“เพราะผมชอบคุณน่ะสิ พัทธ์”
โมกข์ตะโกนตอบบ้าง คราวนี้พัทธ์เป็นฝ่ายอึ้ง รอยยิ้มเจ็บปวดผุดขึ้นบนใบหน้า
“คุณชอบผม คุณก็เลยกำจัดคนที่คุณคิดว่าไม่เหมาะกับผมออกไปจากชีวิตผม คุณคงคิดว่าตัวเองเป็นคนที่
เหมาะสม คุณหลงตัวเองมากไปหรือเปล่า”
เสียงประตูห้องเปิดเข้ามาแล้วตัวต้นเหตุก็วิ่งหอบเข้ามาในห้อง
กานต์กลับมาจากข้างนอก รัตนารีบบอกเขาถึงสถานการณ์ทำให้เขาต้องรีบวิ่งมาที่นี่ จนมาเห็นพัทธ์ที่ผลัก
โมกข์อย่างรุนแรงแล้วหันมามองเขาด้วยดวงตาที่เจ็บปวด
ฟางเส้นสุดท้ายขาดลงแล้ว พัทธ์มองกานต์ด้วยม่านน้ำตาเมื่อเขาเดินตรงไปหยุดต่อหน้า
“สิ่งที่พัทธ์ขอกานต์ไว้ แค่ความซื่อสัตย์ สิ่งง่ายๆ กานต์ก็ให้พัทธ์ไม่ได้”
“พัทธ์ ฟังกานต์ก่อน กานต์ขอโทษ”
พัทธ์กัดฟันจนสันกรามนูน มือทั้งสองกำแน่น ไม่รู้ว่าวันนี้เขาฟังคำว่าขอโทษมากี่หน
เขาสูดหายใจเข้าลึกยาว เมื่อตัดสินใจเอ่ยออกมา
“ไปจากชีวิตของผมซะ รวมทั้งคุณด้วย”
เขาหันไปหาโมกข์
“จะไประเริงกันที่ไหนก็ไป แต่ไปให้พ้นชีวิตของผม”
พัทธ์หันกลับมาที่กานต์อีกครั้ง
“ไม่ต้องกลับไปที่บ้าน ของทุกชิ้นของคุณผมจะส่งคืนมาให้คุณเอง ลาก่อนกานต์"
พัทธ์ก้าวออกไปจากห้องแล้ว โมกข์งงงันกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาถอนหายใจแล้วเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ยกมือกุม
ขมับ
กานต์เดินมาหาเขาแล้วพูดในสิ่งที่เขาไม่อยากจะฟัง
“โมกข์ ผมเป็นอิสระแล้ว ทีนี้เราก็คบกันได้ใช่ไหมโมกข์”
“หยุดพล่ามเสียที นี่คุณไม่สลดใจบ้างเลยหรือที่คนรักของคุณกำลังเจ็บปวด หน้าด้านจริงเชียว”
โมกข์ตวาด
“คุณเองก็เลิกมายุ่งกับผมได้แล้ว ผมไม่ได้สนคุณเลยสักนิด”
“หมายความว่าไงโมกข์ ผมไม่ยอมหรอกนะ”
กานต์โวยวาย ก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัวเมื่อโมกข์ตบโต๊ะเสียงดังลั่นห้อง
“เอาความจริงเลยนะ ผมไม่สนใจคุณเลยแม้แต่นิดเดียว และตอนนี้ผมกำลังอารมณ์ไม่ดี ออกไปจากห้อง
ก่อนที่ผมจะโมโหมากไปกว่านี้”
น้ำเสียงเด็ดขาดนั่นทำให้กานต์คอตก จนต้องล่าถอยออกไป
โมกข์โมโหจนต้องใช้ท่อนแขนกวาดทุกอย่างบนโต๊ะกระจัดกระจายไปตามพื้น
เขาเจ็บ โมกข์บอกตัวเอง เขารู้สึกเป็นครั้งแรกเสมือนตัวเขาเป็นสิ่งไร้ค่า ความทะนงหายไปหมดเพียงแค่เขา
ถูกพัทธ์ปฎิเสธอย่างสิ้นเยื่อขาดใย
จะมีทางไหนบ้างที่จะทำให้เขาดึงพัทธ์กลับเข้ามาในชีวิตของเขาได้ โมกข์ยกมือกุมขมับอย่างกลัดกลุ้ม
------------------------------------------------------------------
เลิกกันเสียทีนะ พัทธ์ และ กานต์ 5555555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
