หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >>

[fannan]

ค้างๆ ไม่รอดแน่บรรยากาศ


เป็นใจขนาดนี้

[yanggi]

โอ้ยยยยย  หวานไปรึป่าวววว  อ่ายแล้วรู้สึกฟิน ^^ 

[bennnyyy]

ขอที่เหลือด้วยค่า

[Belove]

บทที่ 17  100 % อัพแล้วค่ะ


ขออนุญาตใช้โพสนี้บอกกล่าว แล้วเดี๋ยวจะลบ เพื่อไม่ได้เป็นการฟลัดกระทู้นะคะ



http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2608343#msg2608343

[lizzii]

โหยคำปัน เข้าทางพ่อตาเลยนะ

[liza sarin]

รอฉากนั้นอยู่
 

[Mancha KHIRI]

โอบกิจพูดไม่เพราะเลย ขี้ตื๊อด้วย เดี๋ยวต้องให้คำปันจูบสั่งสอนบ่อยๆ ซะละ หึหึหึ

[PoPuAr]

กรี๊ดด ใกล้จะถึงฉากนั้นที่รอคอยแล้ว
อาจารย์พัทธ์ไม่รอดแล้วแหละงานนี้ คุณโมกข์เค้าช่ำชองขนาดนี้
ตอนหน้ายอมพลีกายแน่ 
คู่คำปันกับโอบกิจนี่ก็ใช่ย่อยนะ ตีคู่มาเชียว
ยิ่งคำปันเข้าทาง(ว่าที่) พ่อตาแบบนี้ งานนี้ผ่านฉลุย อิอิ

[andear]

ท่าทางอาจารย์พัทธ์จะโดนงาบในเร็ววัน   


ปล.ท่า 69 ค่ะ เหอๆๆๆ 

[Yunatsu]

โอ้ยยย ทั้งคำปัน ทั้งพ่อเลี้ยงขอทุกท่าเลย
อิอิ
คุณอาทิตย์ไม่น่าเข้ามาขัดจังหวะเลย
เสียดายแทนคำปัน เพื่อโอบจะได้หายยยยยยยย ชอบพ่อเลี้ยงซะที อิอิ

[fay 13]

 

[waza]

ถ้ามันลำบากก็เอาทุกท่าที่ว่ามาเรยก็ได้เคอะ ><

[Queen1001]

ทั้งลูกน้อง ทั้งเจ้านาย ขี้เียนกันทั้งคู่เลยนะ 

[fc_fic]

 

[little_munoi]

อุต่ะ อ่านแลัวฟิน
คำปันสู้ๆ ยกพู่เชียร์คำปัน
เข้าทางพ่อเลยนี่หว่า ได้ลูกแน่คราวนี้ ฮ่าๆๆ
จารย์พัทธ์เนี่ย เผลอไปกับจูบเค้าขนาดนั้น
อีกไม่นานเกินรอใช่ไม๊คะ

[Moose]

เชียร์คู่คำปันโอบกิจ น่ารักแบบฮาร์ดคอร์ 5555555 คำปันเข้าทางพ่อนี่หว่าฉลาดมากกกกก อิอิ

[kinjikung]

เอาให้ครบค่ะ อย่าให้ขาด ฮ่า ฮ่า พัทธ์ใจอ่อนแล้วซิ

[kms]

เชียร์พี่พัทเสียตัวไวไวๆๆ

[MinKKniM]

อ.พัทธ์ มีใจให้เขาได้ แต่ห้ามใจอ่อนเด็ดขาดนะ ยื้อไว้ก่อนแบบโมกข์ต้องแกล้งให้รอจนใจขาดตาย

[Belove]

                       ร้ายซ่อนรัก

                        บทที่ 18


พัทธ์มองร่างสูงใหญ่ที่กำลังยืนบัญชาการคุมงานกลางแดดอย่างนึกทึ่งอยู่ในใจ                 

เมื่ออยู่ในที่ทางของเขา ท่ามกลางขุนเขาสูงใหญ่ที่โอบล้อม โมกข์เป็นตัวของตัวเองยิ่งกว่าในเมืองหลวง

และมันขับเคลื่อนพลังงานในร่างกายให้โลดแล่น แข็งแกร่ง สง่างาม จนดูเหมือนราชสีห์ที่เหยาะย่างไปทั่ว

พงไพร จังหวะเนิบช้า แต่ทว่ามั่นคงและมีอำนาจล้นเหลือ

เครื่องจักรกลทางการเกษตรถูกลำเลียงออกมาจากรถบรรทุกด้วยแรงงานของคนงานในไร่ นำมาวางตั้งไว้ที่

ลานเล็กๆ ติดกับไซโลที่ใช้เก็บเมล็ดพันธุ์พืช โมกข์คอยกำกับดูแลทุกขั้นตอนและไล่ให้พัทธ์มายืนหลบไอ

แดดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ นักศึกษาลูกศิษย์ของเขาก็เข้าไปช่วยด้วย ดูทุกคนจะสนุกสนานกับสถานที่ใหม่และ

งานที่กำลังจะเริ่มต้นได้ในอีกไม่นานนี้ และที่สำคัญทุกคนทำท่าติดใจในอัธยาศัยอันดีของเจ้าของไร่จน

พัทธ์นึกค่อนอยู่ในใจ

พัทธ์สะดุ้งเมื่ออยู่ๆ โมกข์ก็หันขวับมาแล้วคลี่ยิ้มเหมือนจะรู้ว่ามีคนลอบมองอยู่ แล้วขายาวๆ ก็ก้าวตรงมา

จนพัทธ์วางหน้าไม่ถูกเมื่อถูกจับได้

“จ้องกันขนาดนี้ถ้าเป็นปลากัดก็ท้องแล้วนะคุณ”

“ท้องง่ายดายเพราะเป็นปลาสำส่อนหรือเปล่า”

พัทธ์ฝืนความกระดากโต้กลับจนโมกข์ทำคอย่นแล้วหัวเราะหึหึ

ปากคอเราะร้ายนักนะอาจารย์พัทธ์ แถมตีหน้ามึนเวลาพูดกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง คงนึกว่าคนอื่นจะ

เดาความคิดไม่ได้ หารู้ไม่ว่าทั้งหมดมันแสดงออกมาทางดวงตายาวรีที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังแว่นตากรอบใส

พัทธ์จะรู้หรือเปล่าว่าตอนที่ส่งสายตามองมาเมื่อยามเผลอตัวนั้น มันหวานหยด และเย้ายวน จนโมกข์

เกือบทนไม่ได้ เขาต้องฝืนทนยืนอยู่กลางแดดทั้งที่แสงนั้นมันแผดเผาจนแสบเนื้อตัวแม้ว่าจะเป็นหน้าหนาว

เพียงเพื่ออยากจะให้ความต้องการที่ปะทุขึ้นมาเมื่อเห็นหน้าพัทธ์สงบลงไป

แต่โมกข์ก็อดใจไม่ได้ที่จะเดินมาใกล้ๆ แล้วก็ดูเถอะ พอเห็นใบหน้าถือดีเชิดขึ้นยามตอบโต้ ทั้งที่หน้าขาวนั้น

กลายเป็นสีชมพูเรื่อโมกข์แทบจะห้ามใจไม่ไหว เขาอยากจะจับกดซะตรงนี้เสียด้วยซ้ำ

แต่ก่อนที่เขาจะต่อล้อต่อเถียงเพื่อสร้างเสริมสัมพันธภาพ สายตาของโมกข์ก็เหลือบไปเห็นคนที่เดินออกมา

จากไซโลแล้วตรงมาหาเสียก่อน

“ซู มานี่สิ”

พัทธ์หันขวับไปมองทันทีที่โมกข์อนุญาตให้คนที่ด้อมๆ มองๆ นั้นเข้ามาใกล้ ความเวทนาเกิดขึ้นอยู่ในใจเมื่อ

เห็นร่างที่หน้าตาอัปลักษณ์ไปด้วยรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ปกคลุมไปเกินซีกหน้า แขนข้างซ้ายคอกกางไป

ข้างหนึ่งเดินตรงเข้ามาด้วยขาที่ลงน้ำหนักไม่เท่ากัน

ร่างพิกลพิการนั้นยืนยิ้มเผล่มองหน้าโมกข์ ก่อนที่จะหันมามองหน้าเขาแล้วยิ้มเขิน พัทธ์ยิ้มตอบอย่างไม่ถือ

ตัวพลางหันไปมองโมกข์เป็นเชิงถาม

“ซู คนนี้ชื่อพัทธ์เป็นแฟน เอ๊ย เป็นแขกของที่นี่ รู้จักไว้นะ”

คนที่โมกข์เรียกว่า ซู ยิ้มกว้างเห็นฟันเหลืองเต็มปาก ใบหน้าขมุกขมอมพยักหน้าทักทายจนหัวสั่นหัว

คลอน

“สวัสดี ซู”

พัทธ์ยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเอ่ยทัก ยิ่งทำให้ซูอายม้วนต้วน

“มีอะไรก็ไปทำเถอะซู”

โมกข์เอ่ยปาก ซูยิ้มเขินให้พัทธ์อีกรอบหนึ่งก่อนจะค่อยๆ เดินกลับไปทางไซโล

“ทำไมสภาพของซูถึงเป็นอย่างนี้”

พัทธ์เอ่ยถามอย่างเวทนา โมกข์ส่ายหน้า

“ไม่รู้เหมือนกัน ผมเจอมันตั้งแต่เกือบสิบปีก่อนที่ผมเพิ่งกลับมาที่ไร่นี้ ตอนนั้นซูยังเด็กมาก มันเที่ยวเดิน

ลากขาท่อมๆ ขอทานอยู่ในตลาด พ่อค้าแม่ค้าแถวนั้นเล่าว่าซูเป็นพวกชนกลุ่มน้อยพูดไทยก็ไม่ได้ติดตาม

พ่อแม่หนีข้ามเขตมาที่นี่ แล้วอยู่ๆ มันก็ถูกทำร้ายร่างกายจนเจ็บหนักแต่ก็ไม่ตาย พอมันฟื้นขึ้นมาก็

กลายเป็นเด็กที่ไม่พูดอะไรกับใคร ผมเห็นแล้วก็เวทนาก็เลยพามันมาอาศัยอยู่ในไร่นี่แหละ”

โมกข์เล่ายืดยาวถึงที่มา โดยไม่รู้ว่าความมีน้ำใจของเขากลายเป็นหยดน้ำเล็กๆ ที่เกาะกร่อนทิษฐิในใจของ

พัทธ์ให้เลือนหายไปอย่างช้าๆ

หลายครั้งที่โมกข์ชอบทำตัวบ้าอำนาจ มุทะลุเลือดร้อน แถมยังหลงตัวเอง แต่หลายครั้งอีกเช่นกันที่พัทธ์

มองเห็นความอ่อนโยนแฝงอยู่ในพฤติกรรม หรือว่าโมกข์จะเป็นผู้ชายใจอ่อนอย่างที่ปราบเคยบอกเขาไว้

เพียงแค่พัทธ์จะเปิดใจมองโดยไม่มีอคติ

“เดี๋ยวนะ ซูนี่อายุเท่าไหร่ ผมมองไม่ออก”

“ไอ้ซูอายุน้อยกว่าไอ้เจ้าคำปันไม่เท่าไหร่หรอก ตอนที่ผมเจอมันน่าจะราวๆ สิบสองสิบสามนี่แหละ”

พัทธ์นึกสะท้อนใจในชะตาชีวิต ใครหนอช่างทำร้ายเด็กได้ลงคอ คนโฉดพวกนั้นจะรู้ไหมว่าเมื่อเด็กคนนั้น

เติบโตมาชีวิตจะเลวร้ายเพียงใด หากไม่ได้โมกข์มาช่วยไว้

อ๊ะ…ไม่ได้การ นี่เขากำลังเริ่มมองโมกข์ในแง่ดีเกินไปแล้ว

พัทธ์เตือนตัวเอง หากเป็นอย่างนี้บ่อยเข้าคงไม่แคล้วตกบ่วงสเน่ห์ของคนเจ้าเล่ห์เป็นแน่

“ว่าแต่คุณเถอะ เป็นไงบ้าง”

โมกข์หันมาถามอย่างใส่ใจ

“เมื่อคืนคุณยืนตากน้ำค้างตั้งนาน พอมาวันนี้มายืนตากแดดอีก ถึงมันจะไม่ได้ร้อนจัดเหมือนหน้าร้อนแต่

กับคนที่ไม่คุ้นเคยอย่างคุณ ระวังจะเป็นไข้นะ”

“ผมไม่ใช่เด็กกระหม่อมบางขนาดนั้นหรอกน่า”

พัทธ์ทำเสียงตัดรำคาญ ทั้งที่ในใจของเขามันชุ่มชื่นอย่างประหลาดกับความห่วงใยที่โมกข์มีให้ ยิ่งเมื่อโมกข์

ก้าวมาใกล้แล้วใช้ฝ่ามือประคองใบหน้าของเขาให้เงยขึ้นมาแล้วโมกข์ก็โน้มใบหน้ามาจนหน้าผากแนบชิด

กับหน้าผากของเขา พัทธ์ก็ยิ่งใจสั่น

“ไม่เชื่อหรอก ดูสิ หน้าผากของคุณอุ่นขนาดนี้  กลับเข้าไปในบ้านเถอะงานตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

พวกเด็กๆ ของคุณก็กำลังสนุกกับการตั้งเครื่อง ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ”

เสียงทุ้ม นุ่ม แต่ดูหนักแน่นเด็ดขาดสร้างความเชื่อมั่นให้พัทธ์จนเขาต้องพยักหน้ารับและหมุนตัวกลับไป

ทางบ้านหลังสวยบนเนินเขาอย่างว่าง่าย

“พัทธ์”

อาจารย์หนุ่มชะงักเมื่อโมกข์ยังเรียกรั้งไว้ให้เขาหันกลับมาอีกครั้ง

“เดินระวังตกหลุมนะ”

พัทธ์เลิกคิ้วพลางหันไปมองตามทางก็ไม่เห็นมีหลุมบ่อตรงไหน เขาหันมามองโมกข์เป็นเชิงถามก็เห็นโมกข์

ยิ้มเจ้าเล่ห์

“หลุมรักของผมน่ะ ระวังจะตกลงไป มันตกง่ายแล้วขึ้นยากนะ รู้เปล่า”

พัทธ์ทำหน้าเหวอ ผิวแก้มแดงก่ำ

“บ้า”

โมกข์หัวเราะดังลั่นเมื่อเห็นพัทธ์สะบัดหน้าหนีไปอย่างรวดเร็ว






กล้องส่องทางไกลที่กระชับอยู่ในมือถูกปรับโฟกัสใหม่ให้ภาพการเคลื่อนไหวที่อยู่ไกลออกไปเลื่อนเข้ามาจน

พอจะมองเห็นรายละเอียดแม้ว่าจะไม่ชัดเท่าใจนึก แต่ก็ทำให้ใบหน้าที่มีริ้วรอยจากวัยบึ้งตึงด้วยความไม่

สบอารมณ์ ก่อนที่ผู้เป็นเจ้าของจะสตาร์ทรถจี๊ปแล้วกระชากเกียร์เหยียบคันเร่งจากริมถนนใหญ่หน้า

ทางเข้าไร่มนัญชัยอย่างรวดเร็ว

พ่อเลี้ยงสุชัย เจ้าของไร่ยาสูบไม่ไกลจากไร่มนัญชัยของพ่อเลี้ยงโมกข์เดินหงุดหงิดมากระแทกตัวนั่งบน

โซฟาหรูที่เขาซื้อมาด้วยราคาแพงระยับ เมื่อคิดไม่ตกว่าเขาควรจะทำอย่างไรกับโมกข์ มนัญชัย

ตั้งแต่ตอนที่ทายาทของตระกูลมนัญชัยหายตัวไป ในตอนนั้นที่พ่อเลี้ยงสุชัยยังหนุ่มกว่านี้และเริ่มแผ่ขยาย

อาณาเขต เขาก็เพียรตื้อทนายความประจำตระกูลของโมกข์เพื่อขอซื้อที่ดินที่ติดจำนองกับธนาคาร แต่ไอ้

ทนายความแก่นั่นก็ดันเป็นคนที่รักษาผลประโยชน์ให้กับลูกค้า แม้ว่าเขาจะติดสินบนเท่าใด สุชัยก็ยังไม่ได้

ครอบครองไร่ชาและปางไม้ที่บรรยากาศงดงามที่สุดในแถบนี้ จนกระทั่งโมกข์ มนัญชัยกลับคืนถิ่น

พ่อเลี้ยงสุชัยเคยติดต่อกับโมกข์โดยตรงเพื่อขอตัดพื้นที่ซื้อตรงบริเวณที่ใกล้กับลำห้วยที่ทอดตัวยาวมาจาก

ภูเขาที่กั้นเขตแดนกับประเทศเพื่อนบ้าน แต่โมกข์ก็ปฏิเสธโดยไม่ลังเล ยิ่งสร้างความเกลียดชังให้กับสุชัย

เหลือคณา

เปล่าหรอก พ่อเลี้ยงสุชัยไม่ได้อยากได้ผืนดินแห่งนั้นเท่าที่คนภายนอกคิด จริงๆ แล้วที่ดินของเขาก็มี

มากมายจนบางที่ต้องปล่อยให้รกร้าง แต่ที่เขาอยากได้ที่ดินผืนนั้นเพราะว่าพื้นที่มันเหมาะกับการประกอบ

ธุรกิจอื่นที่สร้างเม็ดเงินให้พ่อเลี้ยงสุชัยมากกว่าการเกษตรหลายสิบเท่า

แม้จะซื้อที่ดินจากโมกข์ไม่ได้ แต่อย่างน้อยเขาก็ควรจะชักชวนให้โมกข์มาทำธุรกิจร่วมกับเขาให้ได้

“พ่อเป็นอะไรคะ นั่งหน้าบึ้งอยู่ได้”

น้ำเสียงเบื่อหน่ายดังขึ้นจากเก้าอี้เบาะนุ่มตัวถัดไปที่เจ้าของเสียงนั่งกรีดนิ้วไล่พลิกหน้านิตยสารชื่อดังอยู่

ก่อนแล้ว เมื่อเห็นผู้เป็นบิดาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าหงุดหงิดหญิงสาวที่แต่งหน้าจัดจนไม่แน่ใจว่าสวยด้วย

รูปลักษณ์หรือสวยจากเครื่องสำอางค์จึงเอ่ยถามอย่างเสียไม่ได้

“ก็ถ้าแกไม่มัวแต่นั่งแต่งหน้าเสริมสวย แล้วเอาเวลามาช่วยฉันทำงาน ฉันก็คงไม่หงุดหงิดอย่างนี้หรอก”

นิตยสารในมือถูกปิดลงอย่างแรง เมื่อเจ้าของปลายนิ้วที่แต่งไว้ด้วยสีอะครีลิคเงยหน้าขึ้นมองบิดาอย่าง

หงุดหงิดไม่แพ้กัน

“ก็ถ้าพ่อเอาเวลาที่ด่าลิลลี่มาเล่าเรื่องให้ลิลลี่ฟัง พ่อก็คงจะไม่ต้องหงุดหงิดอย่างนี้หรอก”

สลิลลาหรือลิลลี่ บุตรสาวเพียงคนเดียวของพ่อเลี้ยงสุชัยเถียงกลับอย่างไม่เกรงกลัว คนเป็นพ่อยิ่งหงุดหงิด

หนัก แต่ก็ยอมเล่าเรื่องให้สลิลลารับรู้

เมื่อฟังจบสลิลลานิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะคว้าสมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุดขึ้นมากดหาข้อมูลของโมกข์ มนัญชัย

สัญญาณอินเตอร์เนตโทรศัพท์หมุนคว้างอยู่พักหนึ่งจึงแสดงผลข้อมูลที่ค้นพบ สลิลานั่งจ้องประวัติเท่าที่หา

ได้และรูปภาพของโมกข์อยู่สักพัก ดวงตาที่วาดอายไลน์เนอร์ไว้จึงวาววับแสดงความหมายมาดออกมา

“ลิลลี่จะช่วยพ่อเอง พ่อจะต้องได้พ่อเลี้ยงโมกข์มาอยู่ในอุ้งมือของพ่อ ลิลลี่รับรอง”






พัทธ์แพ้อากาศอย่างที่โมกข์บอกไว้ไม่มีผิด

เขากลับเข้ามาในบ้านพักเมื่อบ่ายจัดก็เริ่มรู้สึกปวดแถวหน้าผากจนต้องนั่งพักอยู่ที่ห้องรับแขกด้านหน้าอยู่

พักใหญ่อาการก็ยังไม่ดีขึ้น พัทธ์รู้สึกว่าศีรษะของเขาเหมือนมีอะไรหนักๆ มาถ่วงไว้จนคิดอะไรไม่ออกแถม

เนื้อตัวยังเริ่มมีไข้ตัวรุม

ฝืนเดินขึ้นบันไดผลักประตูเข้าไปในห้องตัวเอง ควานหายาลดไข้ที่อาจจะมีติดกระเป๋าอยู่บ้างแต่ก็ไม่พบ

พัทธ์ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรนอกจากเดินโผลเผลไปทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มแล้วหลับตาลง ก่อนที่จะ

หลับไปเพราะพิษไข้

นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่พัทธ์ไม่ได้สติ เขารู้สึกแค่เพียงเบาบางถึงสัมผัสที่หน้าผากและซอกคอ แต่ด้วยความ

ง่วงงุนพัทธ์ไม่อาจฝืนลืมตามองได้แม้ว่าร่างกายจะถูกเขย่าเพื่อปลุกให้ตื่น หรือว่าจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

รสขมฝาดที่แตะลงตรงปลายลิ้น พัทธ์ทำได้แค่ดุนมันออกไปจนพ้นริมฝีปาก เขาได้ยินเสียงสบถอย่าง

หงุดหงิดลอยเข้าหู ก่อนที่ไหล่ของเขาจะถูกยกลอยขึ้นมาจากเตียง ขากรรไกรของเขาถูกบีบจนเปิดออก

แล้วอะไรบางอย่างที่นุ่มชื้นประกบทับลงมาพร้อมกับของเหลวรสเดียวกับเมื่อครู่จะไหลรินเข้ามาในลำคอ

ของเขา

พัทธ์สำลักเมื่อกลืนมันลงไปในคอ เขาโหยหาอากาศจนต้องหายใจเข้าแรงๆ ทางปากแต่พัทธ์กลับรู้สึก

เหมือนดูดติดอะไรบางอย่างเข้ามาในโพรงปากด้วย มันนุ่มชื้น อุ่นจนร้อน แปลกที่มันสร้างความวาบหวาม

จนพัทธ์ไม่ยอมที่จะให้สิ่งนั้นถอนตัวไปง่ายๆ

“พัทธ์ ถ้าคุณไม่หยุด ผมจะไม่ไหวแล้วนะ”

เสียงครางต่ำของโมกข์ดังขึ้นทั้งที่ปลายลิ้นยังถูกพัทธ์ครอบครอง เนื้อตัวของเขาสะท้านไปหมดกับความ

ต้องการที่ไม่ได้ปลดปล่อยมาเนิ่นนาน  มือแกร่งอดไม่ได้ที่จะสอดเข้าไปในเสื้อเชิตแล้ววางแนบไปกับ

ร่างกายที่ร้อนระอุไปด้วยพิษไข้ แต่มันยิ่งกระตุ้นเขาจนร่างกายแทบปริแตก

เขาเดินตามหาพัทธ์จนรอบบ้าน จนมาถึงห้องนอนที่ปิดไฟมืด ทันทีที่โมกข์เปิดไฟเขาต้องตกใจเมื่อเห็นพัทธ์

หลับไม่ได้สติหน้าตาแดงก่ำไปหมด โมกข์วางมือไปที่หน้าผากของพัทธ์แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมันร้อนราวกับ

ไฟ ยิ่งตรงซอกคอที่พัทธ์เอียงคอหลับก็ยิ่งรุมร้อนจนโมกข์ต้องรีบไปหายาเขาเก็บไว้

“พัทธ์ตื่นมากินยาก่อนนะครับ คนดี”

โมกข์เขย่าตัวรุมนั้นหลายรอบก็ไม่มีทีท่าว่าพัทธ์จะยอมตื่น จนโมกข์เริ่มหงุดหงิดด้วยความเป็นห่วง ซ้ำร้าย

เมื่อเขาลองสอดเม็ดยาเข้าไปในปาก พัทธ์ก็บ้วนทิ้งจนโมกข์เผลอสบถออกมา

ไม่มีวิธีอื่นแล้ว โมกข์จัดแจงละลายยาเม็ดจนกลายเป็นน้ำ เขาใช้แขนข้างหนึ่งโอบประคองไหล่ของพัทธ์

ขึ้นมา อีกมือที่ถือแก้วยาโมกข์กระดกมันเข้าปากตัวเองแล้ววางแก้วลง

มือข้างนั้นบีบคางจนขากรรไกรของพัทธ์เปิดกว้าง โมกข์ไม่รอช้าเขาประกบปากครอบไปบนเรียวปากของ

พัทธ์ ปล่อยให้ยาลดไข้ไหลลงจากปากของเขาไปสู่ลำคอของพัทธ์

สาบานด้วยความสัตย์จริงว่าเขาคิดแค่จะป้อนยาลดไข้ โมกข์ไม่ได้คิดเป็นอื่น ถ้าพัทธ์ไม่ได้สำลักและออก

แรงดูดเมื่อโมกข์เผลอ จนลิ้นของทั้งคู่พัวพันแน่นหนาเกินกว่าที่โมกข์จะยั้งใจไว้ได้

ยิ่งลำแขนของพัทธ์เกาะเกี่ยวไปรอบคออย่างหาที่พึ่ง เนื้อตัวร้อนระอุที่เสียดสีผ่านเสื้อผ้ายิ่งทำให้โมกข์แทบ

คลั่ง

ให้ตายเถอะ โมกข์กำลังชั่งใจว่าเขาควรจะถอดเสื้อผ้าที่ขวางทางอยู่อย่างนุ่มนวลแล้วหาผ้าเช็ดตัวกับน้ำอุ่น

มาเช็ดลดไข้รอเวลาที่พัทธ์ยินยอมพร้อมใจ หรือว่าจะกระชากมันจนขาดวิ่นแล้วปล่อยตัวไปตามอารมณ์ที่

กำลังเขม็งเกลียวปั่นป่วนไปทั่วช่องท้องในตอนนี้




////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////



คุยกับคนแต่ง

เอิ๊กๆๆๆ

ถ้าคุณเป็นโมกข์คุณจะเลือกข้อไหน

อันไหนเยอะกว่า จะแต่งอันนั้น

วรั้ยๆๆๆๆๆๆๆ


ป.ล.ถ้าพบคำผิดช่วยแจ้งด้วยค่ะ แต่งเสร็จก็รีบลงเลย ยังไม่ได้ตรวจทานละเอียด

[maemix]

เลือกเอาผ้ามาเช็ดตัวเถอะ ทำคะแนนก่อน
อย่าเพิ่งหื่น ไว้พัทธิ์ใจอ่อนเมื่อไรค่อยทบต้นทบดอก

[Palmpalm]

อดทนไว้ก่อนน่ะโมกข์ แค่เช็ดตัวเป็นพอ
ต่อมหื่นเอาไว้คราวหน้า จัดเต็มเอาให้ลุกไม่ขึ้น

[๐๐ตะวัน๐๐]

ใจเย็นไว้ อย่าเพิ่งรังแกคนป่วยสิ

[ammchun]

แน่นอนค่ะ ว่าต้องเช็ดตัวเท่านั้น
อย่าดีแตกนะ ทำคะแนนๆปเรื่อยๆก่อนดีกว่าค่ะ

[หมูน้อย]

เช็ดตัวก็พอ ถึงแม้จะอยากให้มากกว่านั้น
แต่รอพร้อมน่าจะดีกว่า 

ว่าแต่.....คุณลิลลี่จะมาวุ่นใช่ม่ะ 

[์ำNeFuji]

เช็ดตัวเหอะ. เดี๋ยวเจอโกรธอีก

[fay 13]

 

[loveaaa_somsak]

จัดหนักสักตอน โมกข์ พัทธ์

[ekonut]

นั่นนะสิ เช็ดตัวเถอะเดี๋ยวคะแนนติดลบ มันยิ่งขึ้นยากๆอยู่

[waza]

มันสองจิตสองใจเคอะ