หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >>

[shikyu3211]

ฝีมือกานต์สินะคราวนี้

[maemix]

อดได้กินตัวแต่ยังดีที่ได้แม่นางทั้งห้ามาทดแทน
จะหวานอีกสักนิดก็ไม่ได้ ปัญหามารอให้แก้แระ
น่าจะเป็นแฟนเก่าพัทธ์ที่เกลือเป็นหนอน

[Yunatsu]

ทนไปนะโมกข์ 3 เดือนเอง 555

 

[● MaYa~Boy ●]

อ่านไปอ่านมาติดซะงั้น

[warin]

 

[PoPuAr]

 

เมื่อไหร่จะได้กันสักทีๆๆๆๆๆๆ

แง่ว...รอมานานแล้วนะ  คนเขียนอะใจร้าย  ไม่ยอมให้คุณโมกข์เผด็จศึกพัทธ์สักที

เนี่ยอยากอ่าน NC จนจะคลั่งตายอยู่แล้ว (มึงหื่นมากกกกกก)

แล้วก็มีเรื่องร้ายๆ มาขัดอีก กานต์ได้ออกโรงแล้วสินะ หลังจากหายตัวไปนาน

[B52]

ตรวจเลือดเสร็จนึกว่าจะได้เข้าหอ ดันมีเรื่่องอะไรมาอีกก็ไม่รู้

[Belove]

                       ร้ายซ่อนรัก


                                            บทที่ 26


โมกข์ขับรถกลับไร่มนัญชัยด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจากสิ่งที่รู้จากปราบ

“มึงคิดว่าใครทำ”

“กูคาดว่าน่าจะเป็นกิ๊กเก่าของมึง”

ปราบตอบตรงกับใจของเขา

“ตั้งแต่เกิดเรื่องกับมึง กานต์ก็หายไปเป็นอาทิตย์แล้วกลับมาทำงานใหม่ ช่วงนั้นกูก็กำลังยุ่งๆ กับเรื่องของกู

เองเลยไม่ได้สนใจ จนกระทั่งเกิดเรื่องนี้กูถึงเพิ่งรู้ว่ากานต์ไปตีสนิทกับฝ่ายออกแบบพักใหญ่ก่อนลาออกไป

เมื่อปลายเดือนที่ผ่านมา”

“มึงหาตัวเจอไหม”

“ยังเลย”

ปราบเองก็มีสุ้มเสียงไม่พอใจนัก

“กูไปตามหาที่อพาร์ตเมนท์ที่ให้ที่อยู่ไว้ก็หาไม่เจอ แต่มึงไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูจัดการเอง”

แม้จะวางใจที่ปราบรับปากแต่โมกข์ก็ยังหนักใจ หากกานต์เป็นคนก่อเรื่องจริงความผิดทั้งหมดควรจะตกอยู่

ที่เขาที่ทำให้เรื่องส่วนตัวลุกลามไปเป็นเรื่องงาน  มันทำให้ชายหนุ่มนึกชังพฤติกรรมในอดีตของตนเองยิ่งนัก

โมกข์เงียบไปตั้งแต่ปิดสายโทรศัพท์จากปราบ หลังจากนั้นท่าทีผ่อนคลายก็หายไปจนพัทธ์สังเกตได้

พัทธ์ไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกันแต่คงไม่ใช่เรื่องดีเพราะคิ้วดำเข้มที่พาดเหนือดวงตาดุขมวดลงจนแทบผูกกัน

แต่ถึงกระนั้นโมกข์ก็ยังหันมาฝืนยิ้มให้พัทธ์เมื่อเป็นฝ่ายชวนกลับไร่ พัทธ์ได้แต่ลอบมองซีกหน้าคมอย่างนึก

เป็นห่วง

รถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อของโมกข์จอดนิ่งสนิทหน้าทางเดินเข้าบ้านไม้หลังสวย โมกข์เดินจูงมือพัทธ์เข้า

บ้าน โดยมีแม่บ้านและลูกน้องที่ยังทำงานอยู่ช่วยขนของที่จับจ่ายมาลงจากรถ แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวเข้าไป

ในตัวบ้าน เจ้าของไร่มนัญชัยก็ต้องหันกลับไปมองที่ถนนเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์แปลกหูขับมาจอด

โมกข์มองอย่างแปลกใจเมื่อคนที่ก้าวลงจากรถคือพ่อเลี้ยงสุชัยและสลิลลาผู้เป็นบุตรี ลูกน้องที่เฝ้าทางเข้า

หันมามองเป็นเชิงถามก่อนที่จะผายมือให้ทั้งคู่เดินตรงเข้ามาเมื่อโมกข์พยักหน้าอนุญาต

“ผมจะไปดูเด็กๆ ก่อนว่าเดินเครื่องจักรไปถึงไหนแล้ว”

พัทธ์กล่าวขอตัวจากการสนทนาเมื่อรู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องรับรู้ แล้วจึงเดินลัดด้านข้างของตัวบ้านไปทาง

ไซโลเก็บเมล็ดพันธุ์พืช เหลือแต่โมกข์ที่อยู่ต้อนรับอาคันตุกะ

“สวัสดีครับพ่อเลี้ยงสุชัย วันนี้ให้เกียรติมาเยี่ยมถึงที่นี่ ไร่มนัญชัยยินดีต้อนรับครับ สวัสดีครับคุณลิลลี่”

โมกข์ทักทายพลางโปรยยิ้ม สลิลลาถึงกับอึ้งเมื่อเห็นใบหน้าคมเข้มของโมกข์อีกครั้ง เมื่อหล่อนเฝ้าแต่แอบ

เพ้อตั้งแต่เจอพ่อเลี้ยงโมกข์ครั้งแรกเมื่องานเลี้ยงโต๊ะจีน

ก็ดูสิ จะไม่ให้เพ้อได้อย่างไรกับรูปร่างสูง แกร่งไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นจนสลิลลาอยากจะเห็นของจริงยามที่

โมกข์เปลือยเปล่าไปทั้งตัวว่าจะเหมือนที่หล่อนจินตนาการไว้หรือไม่ แถมรอยยิ้มที่บาดใจเมื่อสบตา มันทำ

ให้สลิลลาอยากจะโผตัวไปหานัก ถ้าไม่ติดเรื่องมารยาททางสังคม หญิงสาวแอบถอนหายใจด้วยความ

เสียดายก่อนที่จะโปรยยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะทำได้ส่งคืนไปให้โมกข์         

“สวัสดีพ่อเลี้ยงโมกข์ โอ้โฮ ไม่ได้เข้ามาในไร่มนัญชัยเสียนาน ตั้งแต่พ่อของพ่อเลี้ยงยังเป็นคนดูแล ไม่น่าเชื่อ

นะว่าคนหนุ่มอย่างคุณจะขยายเสียใหญ่โตจนผมจำแทบไม่ได้”               

โมกข์แค่ค้อมศีรษะยิ้มรับแล้วจึงเดินนำสองพ่อลูกเข้าไปนั่งที่โซฟารับแขก

“พ่อเลี้ยงมาวันนี้นอกจากจะมาเยี่ยมแล้ว มีอะไรอย่างอื่นหรือเปล่าครับ”

โมกข์ถามเป็นงานเป็นการ

“ก็นิดหน่อยนะ”

พ่อเลี้ยงสุชัยเกริ่นนำทาง

“คือว่าผมน่ะ ซื้อที่ดินติดกับไร่ของคุณไว้ตรงที่ติดกับลำธาร ผมอยากจะขอตัดซื้อที่ตรงช่วงนั้นที่มันอยู่ใน

เขตของคุณจะได้ไหม”

โมกข์หรี่ตามองพลางนิ่งคิด เมื่อที่ดินส่วนที่สุชัยต้องการคือบริเวณที่เพิ่งเกิดเรื่องไปเมื่อคืนที่ผ่านมา แถม

มันยังเป็นแค่ติ่งเล็กๆ ในเขตสุดเขตปลายไร่มนัญชัยเท่านั้น มันต้องมีอะไรมากกว่าที่สุชัยต้องการเพียงแค่

ขยายพื้นที่ เพราะโมกข์เองก็พอได้ยินกิตติศัพท์ของพ่อเลี้ยงสุชัยมาบ้างเหมือนกัน

“ผมไม่คิดจะขายที่ดินแม้แต่ส่วนเดียว”

โมกข์ตัดสินใจตอบกลับเสียงเรียบ

“ผมให้ราคาได้สูงเท่าที่คุณต้องการ”

พ่อเลี้ยงสุชัยยังใจเย็นพอที่จะเสนอราคาเพิ่ม ทั้งที่ในใจเดือดปุดๆ กับสีหน้าที่เหมือนรู้ทันของไอ้

เด็กเมื่อวานซืนตรงหน้า

“แปลกนะครับ ที่ตรงนั้นมันเป็นแค่ติ่งเล็กๆ ที่อยู่ปลายไร่ ผมไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงต้องการมันไปเพื่ออะไร หรือสิ่งที่

ต้องการคือทางผ่านเลาะลำธารลงไปทางเชิงเขากันแน่”

“คุณโมกข์”

“พ่ออย่าเพิ่งใจร้อนสิคะ”

สลิลลาเอ่ยขัดบิดาที่เริ่มอารมณ์ร้อน เจ้าหล่อนคลี่ยิ้มหวานอย่างมั่นใจในดวงหน้าที่ตกแต่งมาจนงดงาม

พลางขยับเข้ามาใกล้และวางมือไปที่หัวเข่าของชายหนุ่ม พร้อมช้อนตาเป็นประกายขึ้นมอง

“เดี๋ยวคุณโมกข์ก็ตกใจแย่ พ่อไม่มีจุดประสงค์แอบแฝงอะไรหรอกค่ะ แค่เราเห็นที่ตรงนั้นสวยดี เพราะมีลำ

ธารไหลผ่าน ก็เลยอยากจะเปิดรีสอร์ทตรงนั้นก็แค่นั้นเอง”

โมกข์ปล่อยให้สลิลลาลูบไล้ที่หัวเข่าแล้วเขยิบมาที่ต้นขาอย่างจงใจ เขามองสบตาเป็นประกายของหญิง

สาวอย่างรู้ทันแต่ก็ไม่ได้คิดจะห้ามปราม เขาอยากจะรู้พิษสงของสองพ่อลูกคู่นี้เหมือนกัน

“หรือว่าคุณโมกข์สนใจที่จะเป็นหุ้นส่วนกับเรามากกว่าที่จะขายที่ดิน ลิลลี่ก็พร้อมที่จะมาดีลกับคุณโมกข์นะ

คะ”

“ขอให้ผมแน่ใจก่อนเถิดครับว่าผมพร้อมที่จะทำรีสอร์ท”

โมกข์ตอบด้วยรอยยิ้มที่ปาก แต่ดวงตาท้าทายจนพ่อเลี้ยงสุชัยยิ่งอารมณ์เสีย

“ถ้าพ่อเลี้ยงกับคุณลิลลี่มีธุระแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวผมก็อยากจะขอตัวไปทำงานต่อ”

คำพูดเชิงไล่จากเจ้าของสถานที่พร้อมทั้งลุกขึ้นยืนทำนองส่งแขก ทำให้พ่อเลี้ยงสุชัยผุดลุกอย่างรวดเร็ว

ดวงตาเจ้าเล่ห์หรี่มองด้วยความคุกรุ่น

“ผยองนักระวังตกจากฟ้าแล้วจะเจ็บหนักนะครับพ่อเลี้ยง ผมขอเตือน ลิลลี่กลับได้แล้ว”

พ่อเลี้ยงสุชัยสะบัดหน้าเดินย่ำเท้าออกไปนอกตัวบ้านอย่างฉุนเฉียว สลิลลายังใจเย็นพอที่จะลุกขึ้นยืนแล้ว

ก้าวไปประชิดตัวชายหนุ่มพลางวางมือที่บั้นเอวของเขาอย่างท้าทาย

“อย่าสนใจพ่อเลยค่ะ พ่อก็อารมณ์ร้อนแบบนี้แหละ อย่าลืมนะคะลิลลี่พร้อมจะดีลงานกับคุณแทนพ่อ”

โมกข์ดึงมือหญิงสาวออกจากเอวอย่างสุภาพ รอยยิ้มที่เขามีให้ทำให้สลิลลายิ่งต้องการชายหนุ่มแทบขาด

ใจ แต่ก็ต้องเดินตามเจ้าของบ้านออกมาภายนอกพร้อมกับความวาดหวังในใจ

ยั่วยากอย่างนี้สิที่หล่อนชอบ ถ้าได้ตกเป็นของหล่อนเมื่อไหร่รับรองว่า สลิลลาคนนี้จะไม่ปล่อยให้โงหัว

ขึ้นมาได้

โมกข์เดินมาส่งสลิลลาและพ่อเลี้ยงสุชัยที่เนินหน้าบ้าน พอดีกับที่พัทธ์เดินกลับมาถึงพร้อมกับ ซู หนุ่มน้อย

รูปร่างหน้าตาพิกลพิการที่เดินตามหลัง เมื่อซูมองเห็นพ่อเลี้ยงสุชัยก็ถึงกับเบิกตากว้าง เนื้อตัวสั่นเทาวิ่งไป

หลบอยู่หลังพัทธ์อย่างลนลานจนอาจารย์หนุ่มแปลกใจ

“ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกผมได้นะ ผมจ่ายไม่อั้น”

พ่อเลี้ยงสุชัยข่มอารมณ์ได้ก็หันมาพูดส่งท้ายก่อนก้าวขึ้นรถ รอจนสลิลลาทิ้งรอยยิ้มไว้ให้โมกข์ก้าวตามขึ้น

ไป เขาก็เหยียบคันเร่งกระชากรถจากไปอย่างรวดเร็ว เมื่อโมกข์เห็นว่าปลอดภัยจากสายตาสองพ่อลูก เขาก็

รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์ปลายทาง

“สวัสดีครับพี่ดนัย ผมโมกข์เองครับพี่”

“อ้าว เฮ้ย โมกข์ ไม่ได้คุยกันนานสบายดีหรือเปล่า”

ปลายทางคือ ดนัย นายตำรวจหนุ่มใหญ่ที่ดำรงตำแหน่งผู้กำกับประจำพื้นที่นี้ ที่โมกข์สนิทสนมด้วย

เจ้าของไร่มนัญชัยกล่าวทักทายอีกครู่หนึ่งก่อนที่จะเล่าเหตุการณ์รุนแรงที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมาและเรื่องที่

พ่อเลี้ยงสุชัยมาเยือนถึงถิ่นที่ดนัยฟัง

“กลิ่นไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอก พ่อเลี้ยงคนนี้ เอ็งต้องระวังมากๆ นะโมกข์ นี่พี่ก็กำลังสืบข่าวเรื่องที่ไอ้พ่อเลี้ยง

สุชัยมันกำลังทำอยู่ จริงๆ มันก็ทำมานานแล้วจับมือมันดมไม่ได้สักที ได้ข่าวว่าช่วงนี้มันได้นายทุนใหม่เงิน

หนักมาร่วมกับมันเสียด้วย มันเลยยิ่งเหิมเกริม”

ดนัยกล่าวเตือน

“พ่อเลี้ยงสุชัยมันทำอะไรหรือครับพี่ ขนยาบ้าหรือเปล่า”

โมกข์ถามก่อนที่ดนัยจะตอบมาให้โมกข์ต้องอึ้ง

“พ่อเลี้ยงสุชัย มันค้ามนุษย์”










พ่อเลี้ยงสุชัยกลับมาถึงบ้านอย่างหงุดหงิดที่โมกข์มีท่าทีแข็งกร้าวว่าที่เขาคิดไว้ การเจรจาทำท่าว่าจะไม่

ได้ผล เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครคนหนึ่ง

“มันไม่ยอมขายที่”

เขารีบกรอกเสียงลงไปทันทีที่อีกฝ่ายรับโทรศัพท์ แล้วจึงได้ยินเสียงสบถมาจากฝ่ายนั้น

“ไหนคุณว่าจัดการได้ไง สุชัย แล้วนี่จะทำอย่างไร ตอนนี้ที่แอฟริกากำลังต้องการแรงงานไปผลิตเฮโรอีนนะ

อย่าลืมสิ”

พ่อเลี้ยงสุชัยถอนหายใจแรง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าตลาดแรงงานมนุษย์ตอนนี้กำลังงดงามขนาดไหน เขาถึง

ต้องการที่ดินตรงนั้นเพื่อให้การขนถ่ายคนมาจากประเทศเพื่อนบ้านง่ายขึ้น จะติดก็แต่ไอ้คนโอหังอย่าง

โมกข์ที่เป็นกระดูกชิ้นใหญ่ขวางทางอยู่

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง รับรองว่าคุณได้คนตามออเดอร์แน่ๆ มิสเตอร์แดน”

พ่อเลี้ยงสุชัยวางสายอย่างหงุดหงิด นี่ถ้าไอ้มิสเตอร์แดน ฝรั่งตาน้ำข้าวนั่นไม่มีเงินหนาล่ะก็ เขาก็ไม่ยอมลง

ให้หรอก เขาสบถอีกชุดใหญ่ ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถขับออกไปยังส่วนของโรงบ่มยาสูบท้ายไร่

ถึงที่หมายคือโรงบ่มเก่าหลังหนึ่งเขาก็กระโจนลงจากรถอย่างรวดเร็ว  โรงบ่มที่ก่ออิฐสีแดงอย่างแข็งแรงนั้น

มีลูกน้องคนสนิทของเขาเฝ้าอยู่ต่างจากโรงบ่มอื่นๆ ที่กระจายตัวอยู่แถวนี้ เมื่อเห็นเจ้านายลูกน้องก็รีบหลีก

ทางให้

พ่อเลี้ยงสุชัยก้าวเข้าไปในโรงบ่มที่ไม่ต่างจากหลังอื่น แต่เมื่อเข้าก้าวไปถึงช่องประตูลับที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษ

ก็ทำให้โรงบ่มนี้ผิดแปลกไปเพราะด้านในมีห้องลับซ่อนอยู่ห้องหนึ่ง พ่อเลี้ยงสุชัยรีบก้าวไปแล้วปิดประตูลง

อย่างรวดเร็ว

ภายในห้องลับไม่มีทางออกอื่น  ห้องกว้างจัดแต่งเหมือนเป็นห้องนอนเล็กๆ ที่มีเครื่องอำนวยความสะดวก

ครบครัน มีแม้แต่ห้องน้ำเล็กๆ ที่อยู่มุมหนึ่งของห้อง กลางโถงกว้างมีเตียงใหญ่ตั้งอยู่และที่สำคัญมันมี

สิ่งมีชีวิตตัวผอมเกร็งนั่งสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวอยู่ที่พื้นข้างเตียงกว้าง

พ่อเลี้ยงสุชัยมองร่างเล็กนั้นแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างกระหาย เขามองเด็กชายวัยไม่เกินประถมปลาย

ที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ที่ข้อเท้าแล้วก้าวตรงไปกระชากจนร่างนั้นลอยติดมือก่อนที่จะโยนลงไปบนที่นอน

นุ่มโดยไม่สนใจว่าร่างเล็กนั้นจะพูดภาษาด่างด้าวเพื่อขอให้เขาหยุด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหื่น

กระหายเมื่อเห็นร่างเปลือยของเด็กชายเต็มตา พ่อเลี้ยงสุชัยถอดเข็มขัดที่เอวออก จับปลายด้านหนึ่งม้วน

เข้าในอุ้งมือ แล้วฟาดปลายของมันเข้ากับร่างเล็กบนเตียงไม่มียั้ง

เด็กชายร้องลั่นเนื้อตัวบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เนื้อบางเพราะขาดสารอาหารแตกยับจนเลือดไหลรินแดง

เต็มผ้าปูยิ่งเร้าอารมณ์จนพ่อเลี้ยงสุชัยกระโจนเข้าหาอย่างรวดเร็ว

ความลับที่เขาต้องสร้างห้องนี้ไว้เพียงเพื่อบำบัดความใคร่ในพฤติกรรมที่ต้องปกปิดมาตั้งแต่ยังหนุ่มของ

พ่อเลี้ยงสุชัย













โมกข์ไม่มีเวลาให้พัทธ์เมื่อเขายุ่งอยู่กับการกั้นเขตของไร่ให้ปลอดภัยมากขึ้น กว่าจะเสร็จก็ค่ำมืดจนพัทธ์

หลับไปแล้ว  แถมบางคืนอาจารย์หนุ่มก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นจนเขาผวา แต่อย่างน้อยความห่วงใยของพัทธ์

ก็บรรเทาได้บ้างเมื่อในทุกเช้าที่ลืมตาตื่นเขาจะเจอโมกข์นอนหลับอย่างเหนื่อยอ่อนอยู่ข้างกาย เขาได้แต่

แอบหอมที่คางสากก่อนที่จะลุกไปดูแลนักศึกษากับเครื่องจักรต่อ โดยที่ไม่ได้ปลุกให้โมกข์ตื่น พัทธ์ไม่รู้ว่า

เกิดอะไรขึ้นเพราะโมกข์ไม่ได้เล่าให้ฟังแต่ก็พอเดาได้ว่าเรื่องคงร้ายแรงน่าดู

จะมีก็วันนี้ที่โมกข์กลับมาตอนค่ำ เมื่อเขาอุ่นอาหารเย็นอยู่ พัทธ์รู้สึกถึงแขนแกร่งที่โอบมารอบเอวและจูบ

หนักๆ ที่หลังคอ

“คิดถึงจัง ไม่ได้คุยกับคุณหลายวันแล้วนะ”

เสียงนุ่มของโมกข์คลอเคลียอยู่ด้านหลังจนพัทธ์ยิ้มออกมาและหันตัวกลับไปโอบกอดตอบ

โมกข์อดใจไม่อยู่ที่จะจูบเรียวปากแดงด้วยความคิดถึงแม้จะอยู่ชายคาเดียวกันเขาก็ยุ่งจนไม่มีเวลาแสดง

ความรัก พัทธ์จูบตอบอย่างยินดีและเคลิ้มไปกับรสลิ้นจนอาหารในหม้อส่งเสียงฟู่ เขาจึงสะดุ้งและรีบถอน

จูบเพื่อหันมาปิดไฟ

“คุณนี่นะ อาหารเกือบไหม้แน่ะ”

พัทธ์โยนความผิดไปให้โมกข์ที่ยืนยิ้มกริ่มเมื่อโอบเอวพัทธ์มาใกล้

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่มีอาหารกิน ผมกินคุณแทนก็ได้ ผมยังไม่ลืมสัญญาของคุณนะ”

อาจารย์หนุ่มได้แต่ยิ้มขัดเขินเมื่อถูกทวงสัญญา แต่แล้วพัทธ์ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงหวูดเตือนอันตรายที่

ดังขึ้น

โมกข์หน้าเครียด เขาละมือที่กอดเอวพัทธ์แล้วรีบวิ่งออกไปดูเหตุการณ์ พัทธ์รีบวิ่งตามไป จึงได้เห็นความ

โกลาหลเมื่อด้านหนึ่งของไร่มีเปลวเพลิงแดงฉานตัดกับสีดำสนิทของท้องฟ้า

“ไฟไหม้ไซโล”

โมกข์อุทานอย่างตกใจแล้วรีบวิ่งไปทางนั้น พัทธ์วิ่งตามไปด้วย จนเมื่อถึงสถานที่เกิดเหตุเขายิ่งตกใจ

ไซโลเก็บเมล็ดพันธุ์พืชที่ต้องใช้ตลอดทั้งปี กำลังมีเปลวไฟลุกไหม้ ควันไฟสีดำลอยสูงขึ้นไปบนฟ้ายิ่งลม

หนาวพัดโบกยิ่งทำให้ไฟลุกลาม

“คุณอยู่ตรงนี้ อย่าไปไหน”

โมกข์ตะโกนบอกให้เขารออยู่ที่เนินดิน ก่อนวิ่งไปบัญชาการดับไฟ

เปลวไฟลามมาเกือบถึงเครื่องจักรของพัทธ์ เขาเห็นโมกข์สั่งให้คนงานช่วยกันเคลื่อนย้ายมันอย่างทุลักทุเล

จนพ้นเขตลม ก่อนที่โมกข์จะเข้าไปช่วยคนงานที่เหลือดับไฟจากกองซากของไซโล

พัทธ์ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดกว่าที่เพลิงจะหยุดโหม เขารีบก้าวตรงไปหาเจ้าของไร่มนัญชัยที่หยุดยืน

มองเศษซากกองไม้ที่ไหม้ไฟจนเหลือแต่เถ้าถ่านตรงหน้า ในขณะที่คนงานที่เหลือก็นั่งพักกระจายตัวกันอยู่

ในบริเวณใกล้เคียง ทุกคนมองไปทางจุดเดียวกันด้วยความโกรธแค้น และเสียใจ

พัทธ์มองโมกข์คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า  เนื้อตัวเปรอะเปื้อน แขนสองข้างแดงเห่อไปด้วยไอร้อนจากเปลวเพลิง

แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้สึกรู้สา เมื่อใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อไคลเหม่อมองซากที่พังทลายด้วยดวงตาที่แห้งผาก

พัทธ์สงสารจนต้องโอบกอดไปรอบลำตัวแกร่งที่บัดนี้ยืนไหล่ลู่ แล้วใช้มือลูบที่แผ่นหลังเพื่อปลอบโยน

“โมกข์ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร”

กลายเป็นพัทธ์ที่ร้องไห้ออกมาแทนคนที่เขารัก

[waza]

สงสารโมกข์ เกลียดไอ้สุชัย

ค้ามนุษย์ขายยาบ้าไม่พอยังโรคจิตอีก 

สักวันต้องถูกพิพากษา อยากให้โมกข์

แก้แค้น  แต่ใจก็เป็นห่วงว่าคนรอบข้าง

โมกข์จะไม่ปลอดภัย
 

[maemix]

สงสารโมกข์จัง ดีนะที่ยังมีพัทธ์อยู่ข้างๆ
คอยปลอบและให้กำลังใจ สู้ๆต่อไปโมกข์พัทธ์

[GETIIZ]

ไอ้เลวสุชัย  ไม่ได้ตายดีแน่ !!!!
ไอ่ชั่วว ค้ามนุษย์ เลวววววววววววววววววววววววววววววววว

[kasarus]

เด็กซูก็เคยเป็นเหยื่อของไอ้พ่อเลี้ยงสุ... นั่นด้วยล่ะสิ ขอให้เวรกรรมตามทันเร็วๆ นะ

[HISY]

ไอ้สุชัยมันเลวจริงๆ

[PoPuAr]

ไอ้พ่อเลี้ยงสุชัย เลวเกินมนุษย์มากๆๆๆๆ กรรมจะตามสนองในเร็ววัน

สงสารเด็กที่เป็นเหยื่อ  ซูก็เคยเป็นเหยื่อแน่นอน เพราะออกอาการตื่นกลัวตอนเจอหน้า

มีแต่เรื่องร้ายๆ ไม่ขาดสาย คุณโมกข์กับพัทธ์เลยไม่ได้สวีทกันสักที เฮ้อ......

[Viper_Wa]

 

อะไนจะปัญหาเยอะเยี่ยงนี้น้อ 

[Nus@nT@R@]

โห.....มีแต่เรื่องเข้ามาหาพัทธ์

[lizzii]

มิสเตอร์แดนนี่คนเดียวกับบริษัทคู่แข่งโมกข์ใช่ปะ
มันน่านักกกกกกกก แล้วอิตาพ่อเลี้ยงสุชัยกะยัยลิลลี่อีก
ท่าทางคงสร้างปัญหาน่าดู!!

[jamlovenami]

อ๊ากกกกก ไอ้มิสเตอร์แดนแสน-วยนั่น มันมีปัญหาอะไรกับพี่โมกข์ขนาดนั้นล่ะวะนั่น

   แค้นโฟ้ยยยยยยยยยยยยยย ไอเสี่ยสุชัยนั่นก็................

คือแค่เป็นเกย์ก็ใช่ว่าจะรับไม่ได้(ความจริงโครตเต็มใจรับ) แต่........รสนิยมแกนี่ ซาดิสม์และอุบาทสถุนมากกก = =

   ไว้อาลัยแด่เมล็ดพันธุ์ที่เสียไป อาเมน

[shikyu3211]

แม่งเลวเกินคำบรรยายจริงๆ สงสารเด็กด้วย

[omuya]

  พวกมันเลวมากกกก

[Ra poo]

เลวเกินคน!

[Yunatsu]

ไอ้พ่อเลี้ยง ชัวร์
สาดดดดดด
 

[toshika]

สงสารโมกข์ อยากเข้าไปกอด

 อิสุชัย อิแดน อิกาน เลวพอกันเลยไปตายซะให้หมดไป๊

[liza sarin]

 

[kms]

โอ้ยยยยย สงสารเด็กมากๆๆๆๆ

[B52]

เลวจริง

[BeeRY]

คนชั่วๆต้องไม่ได้ลอยนวลนะคะ

[Belove]

                                   ร้ายซ่อนรัก
             
                                                               บทที่ 27




กว่าโมกข์จะกลับเข้ามาในบ้านเวลาก็ผ่านไปเกือบค่อนคืนเพราะต้องอยู่ให้การกับตำรวจที่นำทีมมาโดย

ดนัย สีหน้าของเขาจึงอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพัทธ์เปิดประตูห้องแล้วก้าวเข้ามาในห้องของโมกข์พร้อม

ด้วยถาดเล็กที่บรรจุว่านหางจรเข้ไว้ พัทธ์มองโมกข์ที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วด้วยความเป็นห่วง

เจ้าของไร่มนัญชัยนั่งอยู่ที่ขอบเตียง มองสบตาพัทธ์ด้วยท่าทีอ่อนระโหย พร้อมกับกุมมือพัทธ์ไว้เมื่อเขาทรุด

ตัวลงนั่งเคียงคู่

“แขนของคุณแดงเห่อเลยนะ คงโดนเปลวไฟไม่รู้ตัว”

พัทธ์ยกแขนของโมกข์มาวางพาดที่ต้นขาของเขาแล้วหยิบว่านหางจรเข้ที่หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ทาไปตามแขน

ของโมกข์อย่างเบามือ โมกข์มองการกระทำอย่างอ่อนโยนนั้นอย่างตื้นตัน

ในวันที่เหนื่อยล้าและอ่อนแอขอแค่มีคนที่รักมาอยู่เคียงข้างคอยเป็นกำลังใจให้กัน เท่านี้ชีวิตของเขาก็ไม่

ต้องการอะไรอีกแล้ว

โมกข์สวมกอดพัทธ์ใช้คางเกยไปที่ไหล่ กำลังที่หดหายเริ่มกลับคืนมาเพราะคนที่อยู่ในอ้อมกอด

“ขอบคุณนะที่ยืนอยู่ข้างผม”

ตาคมปิดลงด้วยความเหนื่อยอ่อน พัทธ์ยกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมที่เริ่มยาวตกลงมาระหน้าผากแล้วกดริม

ฝีปากตามลงไป

“นอนได้แล้ว คุณยักษ์ วันนี้คุณเจอกับเรื่องร้ายๆ มามาก พักผ่อนเสีย ไม่อย่างนั้นยักษ์ก็ยักษ์เถอะ ล้มได้

เหมือนกันนะ”

พัทธ์ดันร่างให้โมกข์นอนไปบนที่นอนนุ่ม โมกข์ล้มตัวลงไปอย่างว่าง่าย พัทธ์ดึงผ้าห่มมาห่มให้แล้วจูบที่

เปลือกตาทั้งสองข้าง

“ฝันดีนะโมกข์”




พัทธ์กลับไปนอนกระสับกระส่ายที่ห้องของเขาและเมื่อสะดุ้งตื่นจึงงัวเงียหยิบนาฬิกามาดู

ค่อนแจ้งแล้วแต่ฟ้ายังมืดสนิท ลมหนาวพัดเข้ามาตามรอยแยกของหน้าต่างที่แม้จะปิดไว้ ก็ยังทำให้เขา

หนาวจนต้องห่อไหล่ อาจารย์หนุ่มนึกเป็นห่วงคนที่อยู่ห้องติดกันขึ้นมาทันที

เพียงแค่นึกพัทธ์ก็เด้งตัวจากเตียงแล้วก้าวยาวๆ ผลักประตูเข้าไปในห้องที่เขาเปิดโคมไฟหัวเตียงไว้เพียงแค่

แสงสลัวทิ้งไว้ก่อนออกไปจากห้อง เขาเห็นโมกข์ยังคงปิดตาสนิทแต่ร่างที่นอนขดอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่

กลับสั่นสะท้านจนพัทธ์ต้องรีบนั่งลงที่ข้างเตียงและเอื้อมมือไปจับที่ต้นแขน

พัทธ์สะดุ้ง เนื้อตัวของโมกข์ร้อนเหมือนไฟสุม พัทธ์เขย่าตัวปลุกแต่โมกข์ก็ได้แค่ส่งเสียงอืออาไม่ยอมตื่น

อาจารย์หนุ่มได้แต่ละล้าละลังด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่จะลุกไปหายาลดไข้และกะละมังใส่น้ำมาวางไว้ที่

ข้างเตียง

“โมกข์กินยาก่อนนะ เดี๋ยวผมจะเช็ดตัวให้”

พัทธ์ช้อนศีรษะโมกข์ขึ้นมาจ่อยาแล้วดันให้หลุดเข้าไปในปากแล้วป้อนน้ำตาม โมกข์ได้แต่สลึมสลือทำตาม

คำสั่ง จนเมื่อกลืนยาลงไปได้เขาก็ทิ้งตัวลงกับหมอนอีกครั้งพลางทำหน้าเหยเก

“ปวดหัว”

“ใช่สิ คุณเป็นไข้นี่ ก็ต้องปวดหัวอยู่แล้ว มา…เช็ดตัวกันก่อน”

พัทธ์พยายามยื้อยุดผ้าห่มออกจากตัวของโมกข์อย่างยากลำบากเพราะอีกฝ่ายดึงไว้ด้วยความหนาวเหน็บ

“อย่าดี้อสิโมกข์”

พัทธ์ดุเหมือนโมกข์เป็นเด็กน้อย จนโมกข์ต้องยอมปล่อยให้พัทธ์ดึงผ้าห่มออกไปจนได้

พยาบาลจำเป็นค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อชุดนอนของโมกข์ออก ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำบิดจนหมาดแล้วลงมือเช็ด

ให้ตั้งแต่ใบหน้าลงไปตามเนื้อตัวอย่างตั้งใจ พัทธ์เช็ดตัวให้โมกข์อยู่ครู่ใหญ่จนแน่ใจว่าความร้อนน่าจะ

บรรเทาลงแล้ว เขาจึงได้เงยหน้าสบตากับโมกข์ ที่จ้องมองเขาด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่โมกข์มีจนพัทธ์ชะงัก

“โมกข์ อย่ามองผมแบบนี้ ได้โปรด…”

พัทธ์ขอร้อง เพราะด้วยแววตาแบบนี้มันทำให้เขาห้ามใจไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงไปแล้วประกบริมฝีปากลงกับ

ปากซีดแห้งผากแล้วเป็นฝ่ายสอดลิ้นชื้นลงไปในช่องปากร้อนของโมกข์

ท่อนแขนอุ่นของฝ่ายที่นอนทอดยาวยาวอยู่บนเตียงโอบกอดไปรอบตัวของพัทธ์แล้วดึงเข้ามาจนกระชับกับ

ตัวเมื่อโมกข์ตอบรับจุมพิตจากพัทธ์ ปลายลิ้นบดเคล้าอย่างโหยหาอยู่พักใหญ่กว่าที่โมกข์จะเป็นฝ่ายดันตัว

ของพัทธ์ให้หยุด

“อย่าทำอย่างนี้ ถ้าคุณยังไม่แน่ใจ”

โมกข์เตือนด้วยเสียงแหบโหย

“เพราะถ้ามันเริ่ม คุณน่าจะรู้ว่าผมจะหยุดมันไม่ได้”

“ผมรู้และผมก็มั่นใจ”

พัทธ์ยิ้มเมื่อสบตาคู่นั้น

“ว่าผมไม่ต้องการให้คุณหยุด”

โมกข์มองหน้าพัทธ์อีกครั้ง เขามองเข้าไปในดวงตาที่ปราศจากแว่นใสมาบดบัง มองให้ลึกถึงหัวใจของพัทธ์

“อย่ายอมเพียงเพราะคุณสงสารในยามที่ผมอ่อนแอ ผมไม่ต้องการความเห็นใจ ผมต้องการความรักจาก

คุณ”

พัทธ์มองโมกข์กลับด้วยความรู้สึกที่เอ่อท้นอยู่ในหัวใจ เมื่อถึงตอนนี้เขารู้ตัวแล้วว่าเขารักโมกข์มากขนาด

ไหน เขาอยากยืนเคียงข้างเป็นกำลังใจให้โมกข์ให้ยืนหยัดต่อไปอย่างเข้มแข็ง และ ณ วินาทีนี้เขาพร้อม

แล้วที่จะเป็นของโมกข์ทั้งกายและใจ เขายอมพ่ายแพ้ผู้ชายคนนี้ที่ยึดครองหัวใจของเขาไว้ได้

พัทธ์ใช้ปลายนิ้วลูบไล้ที่คางสากแล้วก้มหน้าลงไปประทับริมฝีปากอีกครั้งแทนคำตอบ ริมฝีปากแห้งเริ่มมี

เลือดฝาดเมื่อโมกข์เป็นฝ่ายตอบรับให้พัทธ์เม้มไล่ไปทีละนิด โมกข์สอดแขนโอบไปรอบเอวของพัทธ์

เหนี่ยวเบาๆ แล้วพลิกตัวเป็นฝ่ายกดให้พัทธ์กลายเป็นคนนอนหงายไปบนที่นอนนุ่มโดยที่มีเขาเบียดทาบอยู่

เบื้องบน

พัทธ์ยกมือขึ้นแตะไปที่กล้ามเนื้อแน่นที่เปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าอย่างกลัวๆ กล้าๆ  หน้าขาวแดงเรื่ออยู่ใน

ความมืดสลัว เมื่อครู่เขามัวแต่กังวลอยู่กับไอร้อนของร่างกายและตั้งใจเช็ดตัวจนไม่ได้ใส่ใจ แต่ตอนนี้

สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว เขาเพิ่งจะสังเกตชัดๆ ว่าร่างกายของโมกข์สมบูรณ์แบบขนาดไหน

โมกข์ยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นอาการของพัทธ์  เขากุมมือเรียวข้างนั้นแล้วขยับมาวางแนบไปที่หน้าอกข้างซ้าย

“ร่างกายนี้เป็นของคุณ หัวใจดวงนี้ก็เป็นของคุณ ผมยกทั้งตัวและหัวใจให้คุณหมดเลยนะพัทธ์”

พูดจบโมกข์ก็ก้มหน้าไปจูบปากแดงเรื่อ พัทธ์เผยอปากรับอย่างยินดีให้ปลายลิ้นที่ยังร้อนเข้ามาตวัด

คลุกเคล้าอยู่ในช่องปาก มือแกร่งของโมกข์ล้วงเข้าไปในชายเสื้อยืดที่พัทธ์ใส่นอนพลางวางมือร้อนแนบ

ลำตัว

แค่เริ่มต้นพัทธ์ก็ผวา โมกข์ใช้โอกาสนี้ดึงเสื้อยืดผ่านศีรษะของพัทธ์ออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วก้มลงไปเม้ม

ปากที่ซอกคอขาว พลางดูดเบาๆ อย่างติดใจ เนื้อตัวสะอาดหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นอ่อนๆ ของครีมอาบน้ำ

และแป้งเด็กมันเรียกร้องให้เขาอยากดอมดมไปทุกส่วน แล้วโมกข์ก็ทำอย่างนั้นจริงๆ เมื่อเขาลากปากและ

จมูกสูดดมแตะชิมไปตามเนื้อตัวเนียนนุ่ม

โมกข์จับปลายสายมัดเอวของกางเกงเลที่พัทธ์ใส่นอน  กระตุกแค่ทีเดียวเงื่อนก็หลุด กางเกงตัวหลวมถูกดึง

จนพ้นท่อนขา ก่อนที่โมกข์จะจัดการกับอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายที่เขาใส่อยู่ออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ใช้เวลาไม่

นานนัก เขาก็ได้สัมผัสเนื้อแนบเนื้อเมื่อเขาบดเบียดตัวถูไถไปแทบจะทุกมิลลิเมตร

ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปตามเนื้อตัว ก่อนที่จะไปหยุดอยู่ที่ต้นขาด้านใน พัทธ์สะดุ้งจนแก่นกายชูชัน โมกข์แตะ

ปลายลิ้นลงที่ยอดอกสีสวยอย่างหยอกเย้า ปากเม้มตามลงไปจนมันแข็งเป็นไตหลอกล่อให้เขาทั้งดูดและ

ดุนอย่างถูกใจ

“โอ…”

แค่เริ่มต้นพัทธ์ก็เผลอครางออกมา เขาแอ่นตัวรับริมฝีปากที่ลากไล้ลงไปจนถึงหน้าท้องที่แบนราบ โมกข์วน

ปลายลิ้นกระตุ้นอยู่ที่เนินสามเหลี่ยมจนพัทธ์ต้องกัดฟัน แก่นกายเขาแทบจะชี้หน้าเมื่อโมกข์ยึดมันไว้ในมือ

ก่อนที่ลิ้นร้อนละลากไปแตะอยู่ตรงปลายแล้วดูดเบาๆ

พัทธ์ผวาอีกรอบ ปลายเท้าจิกลงกับที่นอน มือทั้งสองขยุ้มไปที่เส้นผมของโมกข์ พลางแอ่นสะโพกรับเมื่อ

โมกข์ค่อยๆ ขยับดูดกลืนแท่งเนื้ออุ่นเข้าไปทีละนิด ปลายลิ้นในช่องปากหมุนวนอยู่ตรงปลาย แหวกทางจน

แผ่นหนังที่ปิดหุ้มเปิดออกจนปลายลิ้นแตะไปถึงเนื้อใน

เนื้อตัวของพัทธ์สั่นสะท้านไปหมด ตอนที่โมกข์ค่อยๆ ใช้ริมฝีปากรูดท่อนเนื้อขึ้นลง เขาแทบขาดใจเมื่อ

กล้ามเนื้อแถวท้องน้อยบิดเป็นเกลียว พัทธ์หลุดพึมพำไม่เป็นภาษาเมื่อโมกข์เร่งจังหวะ โมกข์ครางอย่าง

พอใจเมื่อเขารู้สึกถึงการกระตุกของท่อนเนื้อในช่องปาก ปลายนิ้วที่ยึดอยู่ตรงโคนบีบเบาๆ เมื่อเขาดึงหน้า

ขึ้นแล้วจับท่อนเนื้อให้ตั้งตรงก่อนที่เขาจะปล่อยนิ้วมือ

“อ๊ะ…”

พัทธ์กระตุกส่วนล่างอีกแค่ครั้งเดียว ผลผลิตของเขาก็พุ่งวาบขึ้นมาเป็นน้ำพุ มันย้อนลงมาเปรอะไปตาม

หน้าขาและหน้าท้อง โมกข์มองอย่างยินดีแล้วจึงก้มหน้าลงไปใช้ปลายลิ้นแตะไล้มันเข้าไปในปากทีละน้อย

จนหมด ในขณะที่พัทธ์ยังเบิกตากว้างหอบลึกหน้าแดงก่ำ ยิ่งเมื่อเห็นโมกข์ดันตัวขึ้นมามองด้วยดวงตา

วาววับก็ยิ่งขัดเขินเมื่อโมกข์จัดการเขาได้แค่ขยับตัวไม่กี่ที

“ชอบไหม”

“ฮึ”

พัทธ์เอียงหน้าหนี  ยังจะมีหน้ามาถามอีก ก็ทั้งที่รู้กันอยู่ว่าเนื้อตัวของเขายังไม่หายสั่นสะท้าน แต่โมกข์ก็

ไม่ได้ปล่อยให้เขาได้หยุดเมื่อมือแกร่งจับข้อเท้าสองข้างของเขาแล้วจับขาตั้งจนส้นเท้าเกือบชิดกับสะโพก

“อ๊ะ อย่าลืมสัญญาที่คุณเคยให้ไว้นะ”

พัทธ์เตือนเมื่อรู้ว่าเวลาที่เขาจะตกเป็นของโมกข์ใกล้มาถึง โมกข์เหลือกตามองเพดานแล้วถอนใจ

“ผมคิดว่าคุณลืมไปแล้วนะเนี่ย”

ร่างแกร่งโน้มตัวไปเปิดลิ้นชักที่หัวเตียงแล้วหยิบของสำคัญออกมา ถือโชว์อยู่ในมือ มันคือถุงยางอนามัย

อย่างที่พัทธ์ย้ำหนักหนาและเจลใสหล่อลื่นหลอดใหม่เอี่ยมที่โมกข์เตรียมไว้เพื่อพัทธ์

พัทธ์เบิกตากว้างอย่างตกตะลึงเมื่อโมกข์ยืดกายทรงตัวด้วยหัวเข่า เขาเพิ่งเห็นเนื้อตัวเปลือยทั้งตัวของโมกข์

เต็มตา ยิ่งเมื่อสายตาไปปะทะกับส่วนที่ขยายตัวอวดชูพองตัวชี้หน้าเจ้าของด้วยแล้ว พัทธ์ถึงกับใจสั่นใน

ขณะที่มองโมกข์ค่อยๆ ใส่ถุงยางอนามัย โมกข์หัวเราะเบาๆ เมื่อก้มลงจูบแลกลิ้นกับพัทธ์อีกครั้ง

“ผมจะทำให้คุณเจ็บน้อยที่สุด พัทธ์”

พึมพำเบาๆ เมื่อโมกข์เริ่มต้นโลมเลียอยู่ที่ยอดอกจนพัทธ์เคลิ้ม ในขณะที่มือบีบเจลใส่ปลายนิ้วแล้วแตะ

ทักทายที่ช่องทางก่อนที่นิ้วจะสอดเข้าไปทักทายเป็นครั้งแรก ปลายนิ้วที่หนึ่งหมุนวนนวดไปรอบช่องทาง

แล้วนิ้วที่สองก็เริ่มแหวกทางตามเข้าไป

พัทธ์เริ่มนิ่วหน้า กล้ามเนื้อตรงนั้นเกร็งตัวต้านจนโมกข์ต้องยิ่งทั้งดูดทั้งขบที่ยอดอกที่แข็งเป็นไตเพื่อกระตุ้น

ให้พัทธ์คล้อยตาม จนกระทั่งเขาสอดนิ้วที่สามเข้าไปจนได้

“โมกข์”

พัทธ์ร้องพลางแอ่นตัวรับเมื่อเขาขยับนิ้วเพื่อเปิดทางให้กว้าง ช่องทางอันบริสุทธิ์ของพัทธ์เองก็ตอดรัด

แม้กระทั่งนิ้วมันทำให้โมกข์อยากที่แทรกตัวเข้าไปเต็มที แต่เขาก็รอจนกระทั่งพัทธ์เองก็ต้องการให้เขาเติม

เต็มเข้าไปเหมือนกัน

“อา..โมกข์ นี่คุณรออะไรอยู่”

พัทธ์ชักเสียงเขียวเมื่อปลายนิ้วของโมกข์วนเวียนกระตุ้นอยู่ด้านใน มันเร่งเร้าจนเขาแทบทนไม่ไหว

“คุณนี่ใจร้อนจริง”

โมกข์ยิ้มกริ่มเมื่อเขายืดลำตัวขึ้นดึงนิ้วออกจากช่องทางแล้วเบียดสะโพกแทรกส่วนหัวเข้าไป

“อ๊า….”

พัทธ์สะดุ้ง ดวงตาเบิกกว้างเมื่อโมกข์แทรกตัวเข้ามาจริงๆ ความเจ็บซ่านขึ้นมาจนเขาขยับสะโพกหนีแต่

โมกข์ก็ใช้มือยึดไว้ พลางก้มลงมาประกบปากแล้วดูดลิ้นพัทธ์ไว้จนร้องไม่ออก

“อย่าเกร็งสิครับคนเก่ง ปล่อยตัวสบายๆ”

โมกข์เตือนเมื่อหยุดนิ่งรอให้พัทธ์คลายความเจ็บปวดลง เขาใช้มือขยำที่หน้าอกของพัทธ์ในขณะที่ปลายลิ้น

ก็ตวัดอยู่ในช่องปากไม่ยอมหยุด แล้วจึงค่อยๆ ขยับสะโพกดันแทรกเข้าไปช้าๆ ต้นขาแกร่งบดเบียดให้พัทธ์

เปิดช่องให้กว้างขึ้นไปอีกเพื่อลดความเจ็บปวด โมกข์ใช้เวลาพักใหญ่กว่าที่จะเข้าไปจนเกือบหมด

“เก่งมากที่รักของผม”

เขากระซิบที่ข้างหูเสียงกระเส่า ช่องทางคับแน่นนั้นรัดตรึงเขาไว้จนโมกข์ก็ต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่

เขาจะดึงสะโพกถอยหลังแล้วดันพรวดกลับเข้าไปอีกครั้ง

พัทธ์อยากจะร้องไห้กับความรู้สึกที่ทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่าน เขาทั้งอยากจะให้โมกข์ออกไปจากตัว แต่อีกใจหนึ่ง

เขาก็อยากให้โมกข์ขยับตัวกระแทกกระทั้น ยิ่งเมื่อท่อนร้อนหมุนควงอยู่ในช่องทางไปกระทบกับผนัง

ด้านล่าง เขาก็ยิ่งสะดุ้งจนต้องยกขาทั้งสองเกี่ยวรัดไปรอบตัวของโมกข์ มือเรียวกำผ้าปูที่นอนจนแทบฉีก

ขาด

โมกข์ดันตัวเองทรงตัวอยู่บนเข่า สองมือช้อนยกสะโพกแน่นของพัทธ์จนลอยติดขึ้นมาแล้วยึดไว้แน่น

ช่องทางนั้นบีบเค้นจนปวดถ่วง เขาสูดหายใจก่อนที่จะขยับสะโพกดึงแก่นกายออกมาแล้วดันพุ่งเข้าไปใหม่

เป็นจังหวะ

“โอ…โมกข์ “

เสียงครางอย่างกลั้นไม่อยู่ของพัทธ์ยิ่งทำให้โมกข์ได้ใจ เขาเองก็หลุดเสียงอยู่ในลำคอเมื่อกล้ามเนื้อของ

พัทธ์ตอดเน้นไปรอบท่อนเนื้อของเขา

“พัทธ์ โอ มันแน่นเหลือเกิน”

ช่องทางของพัทธ์แฉะชื้นไปหมด มันช่วยให้โมกข์ขยับตัวเร็วขึ้น แรงขึ้น เสียงสะโพกของเขากระแทกกระทั้น

กับต้นขาของพัทธ์ดังลั่น ปะปนกับเสียงหายใจถี่กระชั้นที่สอดประสานพร้อมด้วยเสียงครางที่แทบไม่รู้ว่า

เป็นของใครกันแน่                           

“โมกข์ ผมไม่ไหวแล้ว อ๊ะ…”

พัทธ์เกร็งทั้งตัวเมื่อกล้ามเนื้อบีบตัวถึงขีดสุด มันบีบเป็นจังหวะถี่ยิบก่อนที่จะบีบค้างไว้ โมกข์ขยับสะโพก

รัวเร็วจนมิดด้าม แล้วในที่สุดเขาก็ระเบิดมันจนพุ่งอัดอยู่ในถุงยาง

โมกข์นิ่งอยู่ในท่านั้นพักใหญ่ แล้วจึงหายใจหอบกระชั้นเมื่อทิ้งตัวลงไปซบอยู่บนร่างกายที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ

ของพัทธ์

“ผมรักคุณ”

โมกข์พึมพำอยู่กับแผ่นอกเนียนและกอดรัดร่างของพัทธ์ไว้ก่อนหลับตาลง

                                                   

[Ra poo]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เค้าได้กันแล้วอ่า 

[stickyyrice]

มันคือเลิศอ่ะ

พัทธ์เสร็จโมกข์ไปล่ะ
เเต่เอ๊ะ! โมกข์นิยังป่วยอยู่ไม่ใช่?
อาการป่วย เเต่อารมณ์หื่นนิ ไม่เข้าใครออกใคร