หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >>

[My_yunho]

ต้องเชื่อใจกันมากๆๆๆๆนะ

อย่าให้ใครมาทำให้ผิดใจกันได้ๆๆๆ

[PoPuAr]

พัทธ์ต้องเชื่อใจคนของตัวเองนะ

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเชื่อใจกัน อุปสรรค์ทั้งหลายก็จะหายไป

[Belove]

                                 
                                  ร้ายซ่อนรัก


                                                               บทที่ 39




พัทธ์ไม่ได้นึกอยากจะขับรถมาในเมืองวันนี้เลยในเมื่องานโปรเจ็คที่ทำอยู่กำลังล้นมือ ถ้าไม่ติดว่ากานต์

ขอร้องแกมอ้อนวอนอย่างหนัก

“เรื่องด่วนจริงๆนะพัทธ์ ทนายความที่กานต์จ้างคดีทำร้ายร่างกายเขานัดไปคุย นี่ถ้าไม่เป็นเรื่องจำเป็น

กานต์ก็ไม่กล้าขอร้องพัทธ์หรอก แค่นี้ก็สร้างปัญหาให้พัทธ์มากพอแล้ว”

สีหน้าสลดที่ก้มต่ำลงทำให้เขาใจอ่อนจนได้

จนกระทั่งเขาต้องขับรถเป็นสารถีให้กานต์จนเข้าเขตในเมืองอย่างในตอนนี้

“นัดทนายไว้ที่ไหนล่ะกานต์”

“ห้าง…”

พัทธ์พยักหน้ารับ ห้างสรรพสินค้าที่ว่าอยู่ไม่ไกลจากจุดนี้เพียงไม่กี่นาทีเขาก็หมุนพวงมาลัยรถยนต์กลางเก่า

กลางใหม่ของโมกข์ที่ยกให้เขาไว้ใช้เข้าสู่ลานจอดรถ

“ไปกับกานต์นะ”

คนรักเก่าเอ่ยปาก แต่พัทธ์ยังอ้ำอึ้งแม้จะเห็นแต่แววตาใสแจ๋ว ความไม่สบายใจแปลกๆ จู่โจมเข้ามาในหัว

“รอในรถไม่ได้หรือ”

เขาคัดค้าน กานต์ถอนหายใจเมื่อเห็นท่าทีของเขา

“กานต์อาจจะใช้เวลาคุยกันนานนะ พัทธ์ไปนั่งรอที่ร้านกาแฟให้เย็นๆ สบายๆ ดีกว่า”

แขนของพัทธ์ถูกดึงให้ออกจากรถแล้วเดินเคียงคู่ไปกับกานต์จนถึงร้านกาแฟในห้าง กานต์กดบ่าให้พัทธ์

ทรุดนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง

“ดื่มอะไรดี อ้อ…ไม่ต้องบอก พัทธ์ดื่มแต่คาปูชิโน่ร้อน กานต์ไม่เคยลืม”

ใบหน้าที่พัทธ์เคยรักคลี่ยิ้มเศร้า เป็นยิ้มที่พัทธ์ไม่เข้าใจว่าทำไมกานต์ต้องยิ้มแบบนั้นในเมื่อความจริงแล้ว

คนที่ทิ้งเขาไปคือกานต์ต่างหาก พัทธ์หน้าเคร่งมองตามหลังกานต์ที่เดินไปสั่งกาแฟ

โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นเตือนว่ามีสายเข้า พัทธ์ปิดเสียงมันไว้ตั้งแต่ตอนเช้าเพราะต้องทำงานกับ

เครื่องจักรจึงใช้ระบบสั่นเตือน เขาล้วงมันขึ้นมาดูชื่อที่โชว์หน้าจอ

“ว่าไงครับคุณโอบ”

“ตอนเย็นว่างไหมครับ ว่าจะชวนตั้งโต๊ะปิ้งบาร์บีคิว”

“ไม่แน่ใจเลย ตอนนี้อยู่ในเมืองครับ”

“อ้าว พี่พัทธ์มาในเมืองกับพี่โมกข์หรือ”

“เอ่อ..เปล่า พี่มากับกานต์”

“อะไรนะ!”

โอบกิจส่งเสียงดังลั่นมาจากอีกฝั่งของโทรศัพท์

“มันมีลูกเล่นอะไรอีก ผมไม่ไว้ใจ …เอางี้นะ พี่อยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมจะให้คนของผมไปเฝ้าดูลาดเลาไว้เผื่อมี

ปัญหา”

“มันจะไม่วุ่นวายไปเหรอ คุณโอบ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้”

พัทธ์นึกเกรงใจแต่อีกฝ่ายยิ่งส่งเสียงดังกลับมา

“ไม่ได้ ผมไม่ไว้ใจแฟนเก่าพี่ เถอะน่า เพื่อความสบายใจ ถ้าเกิดอะไรขึ้นพี่รีบกดโทรหาผม แค่นี้ก่อนนะ

ผมจะรีบติดต่อคนของผมก่อน”

โอบกิจวางสายไปแล้ว พัทธ์เก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิมทันเวลาก่อนที่กานต์จะเดินถือถาดกาแฟเข้ามาวาง

ต่อหน้าเขา

“คาปูชิโน่ร้อนๆ ของพัทธ์ ส่วนแก้วนี้เอสเปรสโซ่เย็นของกานต์”

ใบหน้าคมผิวสีน้ำผึ้งเท้าแขนบนโต๊ะจ้องหน้าพัทธ์

“คิดถึงตอนที่พัทธ์ตามจีบใหม่ๆ ตอนนั้นพัทธ์มานั่งเฝ้าอยู่ที่ร้านกาแฟตรงข้ามบริษัทกินกาแฟจนตาค้างแล้ว

บ่นว่านอนไม่หลับ”

ปลายนิ้วคีบปลายหลอดกาแฟหมุนวนอยู่ในแก้ว ก่อนที่จะยกขึ้นมาแตะที่ปลายลิ้นในขณะที่ดวงตาฉาย

แววเศร้าเมื่อมองมาทางเขา มันทำให้พัทธ์อึดอัดกับการที่แฟนเก่าย้อนระลึกถึงความหลัง พัทธ์ได้แต่เสมอง

แก้วกาแฟของตัวเองแล้วยกมันขึ้นมาจิบช้าๆ

“ถ้ากานต์จะขอโอกาสจากพัทธ์อีกสักครั้ง พัทธ์จะยกโทษให้กานต์ได้ไหม”

พัทธ์ถอนหายใจเมื่อกานต์เอื้อมมือมาวางอยู่บนหลังมือของเขา พัทธ์ค่อยๆ ดึงมือออกช้าๆ

“พัทธ์เลิกถือโทษนานแล้วล่ะ”

“แล้วถ้ากานต์จะขอให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมล่ะ”

น้ำเสียงมีความหวังกับดวงตาเป็นประกายของกานต์ทำให้พัทธ์รู้สึกยุ่งยากใจอย่างที่สุด

“อย่าลืมว่าตอนนี้พัทธ์คบกับโมกข์อยู่”

“นั่นสินะ”

กานต์ถอนหายใจพรืดทิ้งตัวไปกับพนักเก้าอี้ มุกปากยกยิ้มหยัน

“กานต์ลืมไป ว่ากานต์เป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ อ้าว…กาแฟของพัทธ์หมดแล้วนี่ เดี๋ยวกานต์ไปเอาน้ำเปล่า

มาให้นะ”

ปลายนิ้วที่ยกขึ้นกรีดหางตาเมื่อลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินไปที่โต๊ะเล็กๆ ที่จัดไว้วางเหยือกน้ำทำให้หัวใจ

ของพัทธ์อ่อนยวบ นี่เขาอาจจะพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจของกานต์เกินไปหรือเปล่า  พัทธ์นึกสงสารกานต์เมื่อ

เห็นอีกฝ่ายเดินไหล่ลู่กลับมา

“ดื่มน้ำก่อนนะ”

“ไม่เห็นทนายของกานต์มาสักที นัดไว้กี่โมงล่ะ”

พัทธ์พูดเมื่อยกแก้วน้ำพลาสติกขึ้นดื่มจนหมดแก้ว

“เดี๋ยวก็มาแล้วล่ะ ไม่นานหรอก นั่นไงมาพอดี”

คิดมากไปหรือเปล่าที่เห็นสายตาคู่นั้นเปลี่ยนเป็นแววสะใจ พัทธ์เอี้ยวตัวไปมอง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกมึนงง

ไปหมด

พัทธ์ขมวดคิ้วเมื่ออยู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าศีรษะของเขาหนักจนแทบยกไม่ขึ้น สติสัมปชัญญะเริ่มช้าลงจนแทบ

ประคองตัวเองไม่อยู่ จนต้องยกมือมาบีบขมับแต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม

“แต่เราจะไม่คุยกันที่นี่หรอกนะพัทธ์ เราจะไปหาที่อื่นคุยกัน”

จากสายตาที่เริ่มพร่ามัว เขามองเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้สอดมือมาที่ใต้รักแร้ของเขาแล้วดึงร่าง

ปวกเปียกของเขาให้ยืนขึ้นพลางประกบไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างมีกานต์ประกบไว้

จากนั้นพัทธ์ก็รู้ว่าตัวเองก้าวเดิน แต่เดินไปไหนพัทธ์เองก็ไม่รู้ เขากำลังตกอยู่ภายใต้การควบคุมของ

คนสองคนด้านข้าง พัทธ์ได้แต่ก้าวเดินไปด้วยสมองที่ไม่สั่งการ

ร่างของคนทั้งสามเดินออกไปจากห้างสรรพสินค้า ไปขึ้นรถคันอื่นที่ไม่ใช่รถของพัทธ์ แต่ระหว่างทางผู้ชายที่

แต่งตัวคล้ายแมสเซ็นเจอร์คนหนึ่งลอบมองผ่านกระจกใสของห้างก่อนที่จะยกโทรศัพท์ขึ้นมา

“ครับคุณโอบ จริงอย่างที่คิดครับ ได้ครับ…ผมจะรีบตามไป”

รีบวิ่งไปที่มอเตอร์ไซค์ยกหมวกกันน็อคใบใหญ่ขึ้นสวมก่อนที่จะบิดคันเร่งตามรถยนต์ที่ปิดฟิล์มดำไปห่างๆ
 




















กว่าที่ความมึนงงจะหายไปแล้วสติเริ่มกลับมา พัทธ์ไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหนและถูกพาตัวมาที่ใด

แต่เมื่อสามารถลืมตาได้เต็มที่ เขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องโถงที่มีกระจกใสบุอยู่โดยรอบห้องไม่เว้นแม้แต่

เพดาน

มีเตียงนอนขนาดคิงไซส์ตั้งอยู่ชิดกับผนังห้องด้านหนึ่ง มีโต๊ะเล็กๆ ตั้งอยู่ที่หัวเตียง นอกจากนั้นห้องนี้ก็ไม่มี

อะไรอย่างอื่นอีก นอกจากเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งที่กลางห้อง แขนถูกพาดไปด้านหลังพนักแข็งแล้ว

มัดไว้แน่นหนาแม้ว่าจะพยายามลองฝืนสักเท่าไหร่ก็ไม่หลุด

…กานต์…

เขาน่าจะเชื่อลางสังหรณ์ของตัวเองรวมทั้งความที่เคยใกล้ชิดจนรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่มีนิสัยดื้อดึงดัน

อยากได้อะไรก็ต้องได้มาให้ได้ พัทธ์นึกเจ็บใจที่คิดว่ากานต์จะวางมือจากเขาและโมกข์

แต่เขาไม่นึกว่ากานต์จะใช้วิธีนี้ และก็ยังนึกไม่ออกว่ากานต์จะจับเขามาแล้วทำอะไรต่อไป

ไม่ต้องคิดนาน เมื่อประตูถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างสูงคุ้นตาที่เขาคุ้นตาและเคยคุ้นใจ

แต่บัดนี้ พัทธ์กลับรู้สึกว่าเขาไม่ได้รู้จักกานต์อย่างแท้จริงเลย

“ต้องการอะไรถึงต้องทำขนาดนี้”

เสียงเข้มอย่างที่ไม่เคยใช้เค้นออกจากลำคออย่างแค้นเคือง จนกานต์ที่ก้าวมายืนค้ำหัวอยู่เบื้องหน้ายิ้ม

เยาะออกมา

“โถ โง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่พัทธ์ ถึงไม่รู้ว่ากานต์อยากแย่งผัวของพัทธ์ที่เคยเป็นผัวของกานต์กลับคืนมา

ไงล่ะ”

“เลว!”

พัทธ์สบถลั่น แต่กานต์กลับหัวเราะอย่างสะใจพลางยกมือขึ้นถูไถที่ใต้คางของพัทธ์แล้วบีบจนหน้าเบี้ยว

“เออ เพิ่งรู้หรือไง ว่ากูเลว แต่เป็นเพราะใครล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะมึงแย่งผัวกู”

กานต์ตะคอกใส่หน้า

“ปล่อยผมไปเถอะ”

พัทธ์พยายามโน้มน้าว แม้จะนึกรังเกียจจนต้องเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้

“ทำไปก็ไม่มีประโยชน์ โมกข์เขาไม่ได้เลือกคุณตั้งแต่แรก”

คำพูดประโยคนั้นกระแทกใจกานต์ดังปัง!

ตาเรียวลุกวาบ ความแค้นแล่นเข้ามาในหัวใจจนตัวสั่น

“รักกันนักใช่ไหม กูอยากจะรู้นัก นี่ถ้ามันเห็นเมียอย่างมึงเล่นหนังสดลงเว็บมันจะดิ้นพล่านขนาดไหน”

“จะบ้ารึไง”

พัทธ์ตวาดลั่น แต่อีกฝ่ายไม่ฟังเสียง กานต์จับขาสองข้างของพัทธ์แยกออกจากกันแล้วทรุดตัวนั่งชันเข่าอยู่

ระหว่างขาของพัทธ์

“ไม่ชอบหรือไง กูเคยเป็นเมียมึงนะ ท่าไหนส่วนไหนของมึงมีหรือที่กูจะไม่รู้จัก”

กานต์ยกมือจับหน้าของพัทธ์แล้วกดปากลงไป จูบหนักหน่วงอย่างที่พัทธ์ไม่คาดคิดจนพัทธ์แทบสำลัก

“อย่านะกานต์ อย่าทำอย่างนี้ มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก ผมขอร้อง”

พัทธ์วิงวอน

“ทำไมล่ะ เมียเก่าจะทำให้มีความสุขไม่ชอบหรือไง จำไม่ได้หรือว่ากานต์เคยทำแบบนี้ให้พัทธ์ขึ้นสวรรค์ไป

กี่ครั้ง”

กานต์เยาะ พลางทรุดตัวลงนั่งแล้วเอื้อมมือปลดซิปกางเกงดึงจุดซ่อนเร้นของพัทธ์ออกมาภายนอกช้าๆ

“ไม่นะกานต์”

พัทธ์ตาเหลือกเมื่อกานต์กอบกุมมันไว้ปลายลิ้นแตะลงไป หมุนวนไปโดยรอบก่อนที่จะค่อยๆ เม้มปากครอบ

ใช้ฟันครูดเบาๆ อย่างคุ้นชิน

“อื้ม!!!”

พัทธ์กัดริมฝาก  เขาพยายามดิ้น พยายามสะบัดตัว แต่ยิ่งกลายเป็นตัวเองขยับแทงลึกสวนเข้าไปใน

ช่องปากลึกของอีกฝ่าย แม้ว่าจะพยายามห้ามใจไม่ให้คล้อยตามกับสิ่งที่กานต์กำลังทำอยู่ แต่กล้ามเนื้อ

อัตโนมัติตรงนั้นกลับไม่ทำตามใจเจ้าของเมื่อมันพองตัวคับในช่องปากเชี่ยวชาญที่กำลังรูดเม้มอย่างได้ใจ

“อ๊า….สารเลวที่สุด”

เขาพ่นคำด่าอย่างที่ไม่เคยทำ เมื่อกล้ามเนื้อส่วนนั้นทรยศพุ่งน้ำเมือกเข้าปากกานต์

กานต์คายส่วนนั้นออก ยกปลายนิ้วเช็ดของเหลวที่มุมปากอย่างสะใจ

“คนอ่อนๆ อย่างมึง มันก็แค่นี้แหละ”

กานต์ลุกขึ้นยืนมองพัทธ์อย่างแค้นเคือง

“เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะมึง มึงไม่รู้หรอกว่ากูต้องไปเจอเรื่องอะไรมาบ้าง มึงไม่รู้หรอกว่าเพราะมึงกับผัวทำให้

กูต้องเจ็บต้องอายเพราะไอ้คนซาดิสม์ขนาดไหน หึ… กูจะทำให้มึงรู้”

บ้าไปแล้ว…

พัทธ์มองกานต์ที่กำลังสติหลุด เขาเห็นกานต์ล้วงขวดอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

“มาสิ มาถ่ายหนังเอ็กซ์กันสักเรื่องเถอะ ไหนๆ เราก็เคยเป็นผัวเมียกันมาก่อน”

พัทธ์ตาเหลือกเมื่อกานต์ก้าวมาใกล้ เขาดิ้น เขาพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ก็หน้าชาเมื่อฝ่ามือของกานต์ลอย

มาปะทะเต็มมือ

กานต์คว้าใบหน้าของเขา บีบจนกรามค้างแล้วบีบของเหลวจากขวดเล็กๆ ในมือใส่ปากของเขาแล้วบังคับ

ให้เขาปิดปากลงจนน้ำนั่นไหลลงคอ ก่อนที่จะไปยืนกอดอกยิ้มอย่างสะใจเบื้องหน้า

พัทธ์ร้อนวูบไปทั้งลำคอ และหลอดอาหาร ก่อนที่ความร้อนนั่นจะค่อยๆ แผ่ขยายไปตามเนื้อตัว แทรกซึมไป

ทุกอณูขุมขน ร้อนราวกับเส้นเลือดกำลังพลุ่งพล่านด้วยแรงดัน มันเขม็งตึงไปทั้งร่างโดยเฉพาะตรงจุด

อ่อนไหว พัทธ์ปวดร้าวจนต้องกัดปากแน่น

“ไงล่ะที่รัก”

กานต์ยกยิ้มเมื่อก้าวมาชิดตัวอีกครั้ง ปลายนิ้วเกลี่ยไปตามแผ่นอก แค่บนผิวผ้าแต่พัทธ์กลับเย็นเยือกไปทุก

จุดที่ปลายนิ้วลากเลื้อยผ่านไป

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเขา

พัทธ์กำลังสั่นไปทั้งตัว

มันอึดอัด ทรมาน

เขาต้องการระบายมันออก

และกานต์ก็กำลังเปลื้องผ้าต่อหน้าเขาทีละชิ้น










-----------------------------------------  TBC ---------------------------------

[GETIIZ]

หวังว่าคนของคุณโอบจะมาช่วยพัทธฺทันนนนนนนนนนนนนนน
พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไม่งั้นนี่คงอกแตกตายแน่ๆๆ ฮรือออออออออออออออออ
พัทธ์นะพัทธ์ทำไมไม่เคยเชื่อที่คนอื่นเตือนเลย แล้วเห็นไหมว่าสันดารคนมนเปลี่ยนไม่ได้ เลวยังไงก็อย่างงั้น
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 

[Yunatsu]

ไหนนนนคนของโอบบ
ไม่เห็นเข้ามาช่วยยยย
อะไรรร โมกข์ๆๆๆอยุ่ไหนนน มาเร็ววว
 

[HISY]

โมกข์อยู่หนายย มาให้ว่อง

[ammchun]

คิดเอาไว้ว่าโง่ ต้องโง่แน่ๆ  พัทธิ์นี่แบบ โอ๊ยยยหงุดหงิด คำว่าคนดีกับคนโง่นี่มันมีดส้นบางๆขวางอยู่สินะ ที่จรองน่าจะปล่อยให้โดนบ้างนะ จะได้หูตาสว่างขึ้นบ้าง

ขอโทษนะคะอินไปหน่อย

[nokkaling]

สารเลว คำนี้เหมาะกับกานต์มาก

[Apple_matinie]

 

[PoPuAr]

คนคิดดี ทำดี อย่างพัทธ์ ต้องไม่เจออะไรที่เลวร้ายไปกว่านี้หรอก

ตามสูตรละครไทย เดี๋ยวพระเอกก็ตามมาช่วยไว้ทัน

และก็พระเอก(โมกข์) นี่แหละ ที่จะช่วยพัทธ์ให้หายทรมานจากยานรกนั่น 

รอดูวันย่อยยับของกานต์ 

[Belove]

                          ร้ายซ่อนรัก

                           บทที่ 40

ร่างกายเปลือยเปล่าสีน้ำผึ้งที่แสนจะคุ้นเคยกำลังยืนอวดตัวอยู่ต่อหน้าเขา

มือที่ถูกพันธนาการไว้อยู่ด้านหลังพนักเก้าอี้กำบีบกันแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ กรามบดกันจนได้ยิน

เสียงเล็ดลอดออกมา

พัทธ์กำลังตัวสั่น

ในขณะที่กานต์เดินตรงเข้ามานั่งคร่อมอยู่บนตักของเขา ใบหน้าคมเผยรอยยิ้มเย้ายวนเหมือนอย่างที่เขา

เคยหลงใหล

กานต์โน้มตัวมาชิดปลายนิ้วไล่แกะกระดุมทีละเม็ดจนสาบเสื้อแยกออกจากกันแล้วฝังจมูกลงไปกับซอกคอ

ขบเม้มด้วยปลายฟันก่อนที่จะโลมไล้ตามด้วยปลายลิ้น

“ไม่!”

พัทธ์ตะโกนลั่น

สติสัมปชัญญะของเขายังครบถ้วนแต่ร่างกายของเขากลับไม่รับคำสั่ง เขาพยายามดิ้นหนีแต่กลายเป็น

แก่นกายยิ่งถูไถไปกับร่องสะโพกที่กานต์จงใจกดทับลงมา มันยิ่งมีปฏิกิริยาจนเขาปวดหนึบไปหมด

“ขอร้องเถอะกานต์ อย่าทำแบบนี้เลย”

เสียงแหบโหยสั่นพร่าเหลือเกินเมื่อเอ่ยปากขอร้อง แต่อีกฝ่ายทำเพียงยิ้มเยาะและเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อ

ปลดเชือกที่พันธนาการมือของเขาไว้

กานต์ลุกจากตักไปยืนอวดกายต่อหน้า ตรงจุดนั้นแข็งตัวชี้ขึ้นฟ้า กานต์ใช้มือกอบกุมตัวเองแล้วชักรอก

ยั่วเย้า

“พัทธ์ มาสิ ร่างกายนี้เคยเป็นของพัทธ์มาก่อน มาทำให้กานต์มีความสุขเหมือนที่พัทธ์เคยทำมาแล้ว”

แค่เพียงก้าวไปไม่กี่ก้าวเขาก็จะถึงร่างนั้น แค่เพียงผลักเบาๆให้ร่างนั้นล้มไปนอนทอดกายอยู่บนเตียงกว้าง

เบื้องหลัง พัทธ์สามารถกระโจนเข้าหาก่อนที่จะจัดการให้หายทรมาน มันง่ายมากที่พัทธ์จะทำ

พัทธ์รู้…

และพัทธ์ก็รู้อีกว่านั่นเป็นสิ่งที่กานต์กำลังต้องการเป็นอย่างมาก

นึกเสียใจที่เคยรักคนอย่างนี้ จนถึงวินาทีนี้เขานึกขอบคุณที่โมกข์ดึงเขามาจากคนอย่างกานต์

ตอนนี้พัทธ์ตาสว่าง

และพัทธ์จะไม่ยอมดำเนินตามแผนที่กานต์วางไว้อย่างเด็ดขาด แม้ว่าเขาจะขาดใจตายด้วยความทรมาน

ก็ตาม

“มาสิ ไอ้โง่ จะทนทรมานอยู่ทำไม”

กานต์ตวาดลั่นเมื่อเห็นพัทธ์ลงไปนอนคุดคู้กอดตัวเองอยู่กับพื้น เนื้อตัวของพัทธ์เต็มไปด้วยเหงื่อชื้น

ริมฝีปากเริ่มเห่อแดงจนเลือดซิบจากฟันของตัวเองที่กัดลงมาระงับอารมณ์ใคร่จากฤทธิ์ยานรก

ให้ตายสิ…

กานต์ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนห้ามใจตัวเองจากยาปลุกเซ็กส์ที่แดเนียลทิ้งไว้ให้เขาได้ เพราะจาก

ประสบการณ์ที่เขาเจอกับตัวเองมันช่างทรมานสิ้นดีแต่คนอย่างพัทธ์กำลังจะทำอย่างนั้น

“อ๊ากกกก”

พัทธ์ตะโกนลั่น เขาดิ้นพล่านอยู่กับพื้น มือกำหมัดแน่นทุบลงไปที่ต้นขาตัวเองแรงๆโดยไม่ยั้งมือ

อย่างน้อยความเจ็บปวดของร่างกายอาจจะทำให้ความกำหนัดผ่อนคลายลงได้บ้าง

แต่กานต์ไม่ยอม!

ร่างเปลือยเปล่ากระโจนลงไปนอนทับอย่างบ้าคลั่ง เขากระชากเสื้อผ้าของพัทธ์จนขาดกระจายในขณะที่

พัทธ์ก็พยายามผลักไสสุดชีวิต

“ทำกูสิ แทงให้ยับ มึงจะรอช้าทำไม”

เสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งของกานต์ดังลั่นไปทั่วห้องทึบ

ปัง!

แต่เสียงดังที่เกิดขึ้นทีหลังดังกว่า มันทำให้กานต์ตกใจจนต้องยั้งมือและเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนที่ดวงตาจะ

เหลือกลานกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า

ภาพเงาของผู้ชายร่างสูงใหญ่ยืนจังก้าอยู่ตรงประตูที่ถูกจัดการเปิดออกอย่างแรงจนไปกระแทกกำแพงห้อง

ทำให้กานต์ใจหายวาบ ใบหน้าถมึงทึงมองมาราวกับอยากจะจับเขาฉีกทิ้งให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนกานต์

หวาดกลัวลนลานลงจากร่างกายที่ยังสั่นเทาของพัทธ์ แต่ก็ไม่ทัน…

แค่เสี้ยววินาทีโมกข์ก็พุ่งเข้ามาราวกับลมบ้าหมู รองเท้าเบอร์ใหญ่กว่ามาตรฐานชายไทยลอยละลิ่วมา

ปะทะที่ปลายคางจนร่างกายเปลือยเปล่ากระเด็นหวือไปกระแทกกับขอบเตียงจนสติดับวูบ

โมกข์หมดความสนใจจากร่างหมดสติที่นอนแผ่หรา เขาก้มลงไปคว้าพัทธ์ที่ยังกัดฟันแน่นมากอดแนบอก

ติดตามมาด้วยโอบกิจและคำปันที่ก้าวเข้ามายืนมองกานต์อย่างโกรธแค้น

ต่อจากนั้นกลุ่มนายตำรวจที่ผู้กำกับดนัยจัดการให้มาช่วยเหลือก็กรูเข้ามาในห้อง ตรงเข้าไปยังร่างเปลือย

ของกานต์ที่เพิ่งโงหัวขึ้นมาสะบัดหน้าเร่าๆ และเมื่อมองเห็นชายในชุดสีกากีกลุ่มใหญ่ กานต์ก็ตาเหลือก

ทันที

“พัทธ์เป็นไงบ้าง”

โมกข์สงสารพัทธ์จับใจ เขาแบกร่างที่ยังไม่หมดฤทธิ์ยาเข้าไปในห้องน้ำ จัดการวางตัวลงบนพื้นห้องแล้ว

เปิดน้ำจากฝักบัวปรับจนเย็นจัดรดจนร่างที่เต็มไปด้วยความต้องการเปียกโชก

จะถือความเป็นคนรักช่วยให้ร่างกายนี้พ้นจากสภาพเลวร้ายก็ได้ แต่โมกข์ไม่อยากฉวยโอกาส เขาได้แต่

กลั้นใจมองภาพพัทธ์ที่นอนเปียกคุดคู้สั่นสะท้านอย่างเจ็บใจที่เกือบจะช้ากว่านี้

ทันทีที่โอบกิจวางสายโทรศัพท์ที่ติดต่อกับพัทธ์ ชายหนุ่มก็รีบโทรหาเขา

“ลงมาจากไร่ก่อนดีกว่านะครับพี่โมกข์ ผมสังหรณ์ใจว่ามันไม่มาดีแน่ ถ้ามันคิดชั่วจริงๆ จะได้จัดการมันทัน

แต่ถ้าไม่มีอะไรอย่างน้อยไปนั่งขัดคอมันก็ยังดี ระหว่างนี้ผมจะให้คนไปเฝ้ามองมันไว้ก่อน”

แทบจะติดปีกบินจากไร่มนัญชัย เขาขับรถอย่างหวาดเสียวคำปันที่นั่งมาด้วยต้องนั่งเกร็งตัวมาตลอดทาง

จนเมื่อเลยครึ่งทางโอบกิจก็ติดต่อมาอีกครั้ง

“มันเลวจริงๆพี่โมกข์ นี่มันหิ้วปีกพี่พัทธ์ไปแล้ว”

มือของโมกข์สั่นด้วยความโกรธจนแทบบังคับรถไม่ได้ เขารีบโทรไปหาผู้กำกับดนัยให้ช่วยเหลือและรีบโทร

ประสานกับโอบกิจว่ากานต์พาพัทธ์ไปที่ไหน

เคราะห์ยังดีที่กานต์ชะล่าใจ เมื่อพาเหยื่อมาที่รีสอร์ทนอกเมืองแห่งหนึ่งซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นแหล่งมัวเมาชั้นยอด

กานต์รั้งรอเวลาจนพัทธ์ตื่นจากฤทธิ์ของยากดประสาทที่ผสมไว้ในน้ำเปล่าแก้วสุดท้ายที่พัทธ์ดื่มเข้าไปจึง

ได้เริ่มลงมือ ซึ่งมันทำให้โมกข์และตำรวจที่ดนัยส่งมาตามมาทัน

“รออีกนิดเถอะ คุณโมกข์ ใจเย็นไว้ บุกไปตอนนี้มันยังไม่ลงมือคุณจะเสียเวลาเปล่า ไหนๆแล้วก็จัดการให้

อยู่หมัดทีเดียวดีกว่า”

เขากัดฟันรออย่างที่ตำรวจแนะนำอยู่ใต้คบไม้ในความมืดยามค่ำ จนกระทั่งได้ยินเสียงโวยวายจากบังกะโล

ทรงสี่เหลี่ยม

“เมื่อไหร่จะบุกเข้าไปครับคุณตำรวจ ผมทนรอไม่ไหวแล้วนะ”

โมกข์เค้นเสียงอย่างเหลืออดเมื่อเขาทนไม่ไหวทั้งหมดจึงบุกเข้าไป ตำรวจจับคนของกานต์ได้ในขณะที่มัน

ยืนอยู่ด้านนอกตรงจุดที่กำแพงด้านนั้นมีรูเจาะเข้าไปเพื่อแอบมองและซ่อนกล้องไว้ถ่ายได้  ในขณะที่เขาก็

จัดการกับประตูที่ไม่แข็งแรงนักและบุกเข้ามาจัดการกับไอ้ตัวต้นเรื่อง

“ไหวไหมพัทธ์”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยทำให้ร่างที่นั่งกอดอกพิงกำแพงเนื้อตัวสั่นพยักหน้าช้าๆ พัทธ์กัดฟันต่อสู้

กับตัวเองอยู่พักใหญ่กว่าที่เลือดในกายจะเย็นลงตามสายน้ำที่ราดรดจนเปียกชุ่มไปทั้งเขาและโมกข์

ในที่สุดพัทธ์ก็เงยหน้าขึ้นมองโมกข์

“ผมดีขึ้นแล้ว”

โมกข์ปิดน้ำก่อนที่จะคว้าผ้าขนหนูมาห่อตัวพัทธ์และกอดไว้แนบอก เขากดคางลงบนกระหม่อมที่เปียกน้ำ

“คุณเก่งมากพัทธ์ที่เอาชนะมันได้”

พัทธ์น้ำตาไหลพลางซุกตัวกับอกแกร่ง

ไม่มีแม้แต่คำต่อว่าให้ระคายใจเมื่อเขาพลาดเดินตามเกมส์ของกานต์ มีเพียงแค่อ้อมกอดที่แสนอบอุ่น

ท่ามกลางความชื้นเย็นของร่างกายในตอนนี้ พัทธ์เต็มตื้นกับน้ำใจของโมกข์

“โมกข์ ผมรักคุณ”







เมื่อโมกข์ประคองพัทธ์ออกมาจากตัวบ้าน ก็พบว่ากานต์ที่ใส่เสื้อผ้าลวกๆ ถูกจับใส่กุญแจมือพร้อมกับคน

ของตัวเองนั่งคอตกอยู่ที่เบาะด้านหลังของรถตำรวจที่เปิดไซเรนวูบวาบและเจ้าของรีสอร์ทที่มายืนหน้าซีด

อยู่ด้วย

ทันทีที่กานต์เห็นพัทธ์เดินออกมา ดวงตาของเขาก็เริ่มมีความหวัง มือที่ถูกใส่กุญแจยึดไว้ด้วยกันเกาะยึดที่

ขอบหน้าต่างรถและพยายามโผล่หน้าออกมาส่งสายตาวิงวอน

“พัทธ์ กานต์ขอโทษ ยกโทษให้กานต์เถอะ กานต์ทำไปเพราะขาดสติกานต์ไม่มีเจตนาจะทำร้ายพัทธ์”

อาจารย์หนุ่มถอนหายใจหนักหน่วง เขาหันไปสบตากับโมกข์เป็นเชิงขออนุญาต แล้วจึงเดินเข้ามาใกล้เมื่อ

โมกข์ยอมปล่อยมือ

“กานต์…”

พัทธ์เอ่ยเสียงเรียบ เขานึกดีใจที่ตัวเองควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าที่คิดไว้

“โดนหลอกครั้งแรกอาจเป็นเพราะความไร้เดียงสา แต่ถ้าปล่อยให้โดนหลอกครั้งที่สองคงเรียกว่าโง่แล้ว

ผมไม่อยากเป็นคนโง่”

กานต์ปล่อยโฮออกมา เขาเริ่มรับรู้ชะตากรรมของตัวเองแล้ว มือที่ถูกยึดไว้ด้วยกุญแจโลหะเย็นๆ ไขว่คว้า

มือของพัทธ์มากุมไว้พลางยกมาแนบแก้มเมื่อคร่ำครวญออกมา

“พัทธ์ได้โปรดเถอะ กานต์สำนึกผิดแล้ว อย่าโกรธอย่าเกลียดกานต์เลย”

มือเย็นเฉียบของพัทธ์ชักกลับออกมาจากการเกาะกุมช้าๆ พัทธ์ก้มตัวลงไปจนใบหน้าเสมออยู่กับใบหน้า

ของกานต์แล้วมองด้วยแววตาที่ปราศจากความอาลัยอาวรณ์

“คุณรู้ไหมว่าอะไรที่มันรุนแรงกว่าความโกรธและเกลียด มันคือความว่างเปล่าไงล่ะกานต์ ตอนนี้คุณได้สิทธิ์

นั้นแล้ว คุณไม่มีค่าไม่มีราคาที่จะอยู่ในสายตาของผมอีกต่อไป ลาก่อนนะ... กานต์”

แผ่นหลังนั้นยืดตรงก่อนที่จะหมุนตัวหันหลังกลับเดินไปหาโมกข์โดยไม่สนใจเสียงเรียกระคนเสียงร่ำไห้ของ

กานต์ พัทธ์รู้สึกได้ถึงเยื่อใยที่สะบั้นลงจนไม่เหลืออะไรอีกต่อไป

โมกข์ยิ้มให้คนรักเมื่อพัทธ์เดินมาถึง มือหยาบจากงานหนักคว้ามือของอีกฝ่ายมากุมไว้อย่างให้กำลังใจ

“ล่อลวง กักขังหน่วงเหนี่ยว ทำร้ายร่างกาย ลักพาตัว กระทำอนาจาร มียาผิดกฏหมายในครอบครอง

เท่าที่ผมนึกออกตอนนี้นะครับ”

นายตำรวจที่เป็นผู้ควบคุมกล่าวกับโมกข์ถึงข้อหาที่กานต์จะได้รับ โมกข์พยักหน้ารับรู้

“คงต้องเพิ่มคดียักยอกทรัพย์ด้วยนะครับ แต่เรื่องมันเกิดขึ้นที่กรุงเทพ”

ปราบเพิ่งส่งข้อมูลที่สืบพบได้เรื่องที่อินไฟไนท์อินดัสเตรียลถูกขโมยแบบไปให้บริษัทคู่แข่งมาให้เขาเมื่อ

วานนี้เอง ว่าคนที่ลงมือทำคือกานต์ ที่ใช้มารยาไปหลอกล่อพนักงานฝ่ายออกแบบแล้วแอบก็อปปี้ไฟล์

นำไปขาย

แต่โมกข์ยังปักใจเชื่อว่ากานต์ไม่ได้คิดเองทำเองแน่ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น

นายตำรวจคุยกับโมกข์ต่ออีกนิดหน่อยก่อนที่จะเดินกลับไปที่รถแล้วขับออกไปพร้อมด้วยกานต์และลูกน้อง

ที่นั่งคอตก โมกข์สบตาและดึงพัทธ์เข้ามากอดและถอนหายใจเมื่อเรื่องเลวร้ายจบลงได้

“เกือบไปแล้ว คนอะไรหน้าด้านที่สุด”

โอบกิจเท้าเอวด่าตามหลังรถตำรวจ พัทธ์ที่เพิ่งรู้จากโมกข์ว่าโอบกิจเป็นคนช่วยไว้คลี่ยิ้มน้อยๆออกมา

“ขอบคุณมากนะโอบ”

โอบกิจหัวเราะลั่น

“ไม่เป็นไรพี่พัทธ์ ผมหมั่นไส้มันมานานแล้ว”

“ไอ้เรื่องทำลายล้างแบบนี้แฟนผมชอบมากครับอาจารย์ โอ๊ย!..แล้วนี่ตีผมทำไมครับ”

คำปันกระโดดหลบฝ่ามือโอบกิจ ก่อนที่จะรวบตัวมากอดพลางลากไปที่รถยนต์คันสวยของโอบกิจที่ขับ

ตามมาทีหลัง

โมกข์โอบไหล่พัทธ์ไว้เมื่อเดินเคียงคู่กันไปที่รถกระบะของโมกข์ เขากดริมฝีปากไปที่ขมับของพัทธ์เป็นการ

ปลอบโยน

“หวังว่าต่อไปนี้ คุณคงจะไม่ใจอ่อนจนเกิดเหตุอีกนะ”

พัทธ์สอดมือไปหลังเอวของโมกข์แล้วเอียงหัวซบไหล่หนา

“ผมขอโทษ ผมไม่นึกว่ากานต์จะทำได้ขนาดนี้”

“แค่คุณปลอดภัยผมก็ดีใจแล้ว แต่ว่าก็ว่าเถอะ ตอนคุณกำลังโดนยาน่ะเซ็กซี่มากเลยรู้เปล่า ผมเกือบอดใจ

ไม่ไหว นี่ถ้าไม่ติดว่ามีตำรวจอยู่กันเป็นฝูงผมจัดการคุณไปแล้ว โอ๊ย..เจ็บ”

โมกข์ร้องประท้วงเมื่อถูกหยิกที่เอว

“ขอบคุณนะที่ทำเพื่อผม”

เสียงอ่อนๆกระซิบข้างหู ทำให้หน้าเข้มยิ้มออกมาได้ โมกข์รีบลากแขนให้พัทธ์ก้าวขึ้นรถโดยเร็ว

“จะรีบไปไหนครับโมกข์”

พัทธ์ถามอย่างสงสัยก่อนที่หน้าขาวๆ จะแดงเรื่อเมื่อโมกข์ตอบคำถามในขณะที่เร่งเครื่องรถขับออกไปอย่าง

รวดเร็ว

“รีบกลับบ้าน ผมจะรีบกลับไปทวงบุญคุณจากคุณไง จะทวงจนถึงฟ้าสางเลย คอยดูนะ”








มีต่ออีกนิด.....

[Belove]

ต่อกันอีกหน่อย....





เมื่อผ่านเหตุการณ์ร้ายจากกานต์มาได้ทุกอย่างก็เข้าสู่ภาวะปกติ พัทธ์เร่งเวลาทำงานวิจัยจนกระทั่งผ่านไป

เกือบสัปดาห์ ทั้งอาจารย์และนักศึกษาที่หอบกันมาทำงานก็ตะโกนร้องลั่นออกมาพร้อมๆกัน

“ฮูเล่ ยินดีด้วยนะครับ ว่าที่ดอกเตอร์คนใหม่”

นักศึกษากรูกันมาจับมือแสดงความยินดีถ้วนหน้าในขณะที่ว่าที่ดอกเตอร์ยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ โดยที่มี

ร่างสูงของโมกข์ยืนมองด้วยความปลาบปลื้มไม่ไกลนัก

“ได้เมียเป็นดอกเตอร์เลยนะพ่อเลี้ยง”

คำปันยิ้มเผล่ยกศอกกระทุ้งสีข้างเจ้านายเบาๆ

“ตาถึงนะเนี่ย”

“เออว่ะ นี่มึงอย่าทะลึ่งให้มากไอ้คำปัน ไป...ไปเตรียมสั่งจัดงานเลี้ยง”

“งานเลี้ยงอะไรครับพ่อเลี้ยง”

คำปันเลิกคิ้วถาม โมกข์เลยให้คำตอบเป็นมะเหงกลงบนกลางกระหม่อมไปหนึ่งที

“งานเลี้ยงฉลองที่กูได้เมียเป็นดอกเตอร์ไง”

คำปันยิ้มทะเล้นทั้งๆ ที่ยังยกมือกุมหัวป้อยๆ

“โอเคๆ งานเลี้ยงจบการศึกษาและงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรส เดี๋ยวคำปันจัดให้ คืนนี้ไร่มนัญชัยมีงานใหญ่

ไม่เมาหัวทิ่มน้ำไม่มีทางเลิกรา ไชโย”

คำปันเผ่นไปแล้ว โมกข์ยังยืนมองภาพที่พัทธ์ยิ้มสดชื่นอยู่กับลูกศิษย์

ชีวิตก็มีเพียงเท่านี้สำหรับเด็กกำพร้าที่มีปมอย่างเขา

ขอแค่ใครสักคนที่เข้าใจ โมกข์ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้

เจ้าของไร่มนัญชัยถอนหายใจอย่างมีความสุขเมื่อเดินเข้าไปแสดงความยินดีกับพัทธ์









คำปันจัดหนัก จัดเต็มอย่างที่บอกจริงๆเมื่อตอนนี้ไร่มนัญชัยกำลังสนุกกันอย่างเต็มคราบตั้งแต่หัวค่ำ

จนพระจันทร์เคลื่อนมาอยู่กลางหัวก็ยังไม่มีใครยอมเลิก

โมกข์ก็ร่วมวงกับลูกน้องในไร่อย่างไม่ถือตัว พัทธ์เองก็ถูกเชื้อเชิญแกมบังคับให้ดื่มไปหลายแล้วจนหน้า

แดงก่ำไปหมด ยิ่งดึกยิ่งคึกคัก

เวลาล่วงไปจนเลยเที่ยงคืนโมกข์เห็นสมควรแก่เวลาจึงได้สั่งให้ทุกคนไปพักผ่อนแต่ในขณะที่ลูกน้องช่วยกัน

เก็บกวาด อยู่ๆ เสียงกัมปนาทก็แผดดังไปทั่วไร่

เปรี้ยง!!

ทุกคนแตกตื่นมองหน้ากันเลิกลั่ก เป็นเพราะดื่มกันไปไม่น้อยทำให้ความระมัดระวังน้อยลงไปมาก

โมกข์แทบจะหายเมาเมื่อตรงปรี่เข้ามาหาพัทธ์และโอบกิจ

“เข้าไปในบ้าน พาลูกศิษย์ของคุณเข้าไปด้วย จำได้ไหมที่หัวเตียงมีปืนพกอยู่กระบอกหนึ่งเอามาติดตัวไว้

ระวังตัวด้วย”

เขาสั่งความก่อนที่จะนำลูกน้องขึ้นรถไปตรงจุดที่มีแสงสว่างวาบออกมา

พวกไหนกันแน่?

โมกข์สบถเมื่อด้านหลังของไร่ถูกกลุ่มบุคคลลึกลับบุกเข้ามา ซึ่งด้านนั้นเป็นที่พักของบรรดาคนงานที่ไร้ผู้คน

เพราะคนงานไปรวมตัวกันที่ลานงานเลี้ยงจนหมด

แสงเพลิงเผาไหม้บ้านพักลอยละลิ่วแดงฉานขึ้นสู่ท้องฟ้ายามราตรีกาล เสียงเอะอะเอ็ดตะโรดังขึ้นเมื่อ

คนงานส่วนหนึ่งต้องแบ่งไปดับไฟร้อนที่แผดเผา และอีกส่วนก็กำลังตระหนกเมื่อต้องประจันหน้ากับกลุ่มที่

สวมชุดดำปิดปากปิดจมูกจนไม่รู้ว่าเป็นใคร

การต่อสู้เกิดขึ้นในระยะใกล้ อาจเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ลูกน้องของเขาเคลื่อนไหวช้าลงไป

ด้วย จะเหลือก็แต่เขากับคำปันและมือดีอีกไม่กี่คน แต่ก็ทำให้พวกที่บุกเข้ามาต้องร่นถอยไปไม่น้อย

โมกข์วิ่งตามอย่างเจ็บใจจนหลุดเข้าไปในไร่ใบชาของเขา ความสูงของต้นชาทำให้เขามองไม่เห็นใคร

แม้กระทั่งลูกน้อง

เสียงสวบสาบดังขึ้นใกล้ๆ โมกข์ยืนนิ่งก่อนที่เขาจะโผเข้าไปหาใครบางคนที่ปรี่เข้ามาทำร้าย

โมกข์สู้กับอย่างโมโห วินาทีหนึ่งเขากระชากหน้ากากมันออกมาได้ ดวงตาของโมกข์เบิกโพลงอย่าง

เหลือเชื่อ

“ไอ้สุชัย”

โมกข์คำรามลั่น เขาโผเข้าไปกระชากคอเสื้อแล้วผลักพ่อเลี้ยงสุชัยหงายท้องลงไปกับพื้น

ร่างสูงขยับตามไปคร่อมร่าง โมกข์เงื้อหมัดสูงเตรียมประเคนลงบนใบหน้าของสุชัย

ตุ้บ!

เจ้าของไร่มนัญชัยอ้าปากค้างก่อนที่สติจะดับวูบลงเมื่อท่อนไม้แข็งฟาดลงมาตรงท้ายทอยของเขา



--------------------------------------- TBC ----------------------------------

[HISY]

ค้างงงงงง
กานต์ถึงเวลาชดใช้แล้วล่ะนะ

[nokkaling]

ไม่นะ  โมกข์ 

[mukmaoY]

น่ากลัวสุดๆ

[PoPuAr]

อ้าว โมกข์โดนบ้างเข้าแล้วไง

แย่แล้วล่ะ  หวังว่าคงไม่ร้ายแรงเกินไปนะ

[B52]

เป็นเรื่องอีกแล้ว

[lizzii]

พวกนี้มันแย่จริงๆๆๆ
สู้ๆ นะโมกข์

[fay 13]

 

[ammchun]

อ๊ากกกกกกก ใครมาบังอาจทำร้ายโมกข์เนี่ย แดเนียลรึเปล่านะ ค้างงงอีกละค่าา

[cass-meyz]

ในที่สุดก็อ่านทันแล้ววววววววว   

แต่กานต์จบแบบไม่ค่อยสะใจเลยอ่าๆๆๆๆๆๆ   

แล้วก็มาต่อไวๆน้าาา 

[Belove]

                          ร้ายซ่อนรัก

                           บทที่ 41

เพล้ง!!

อยู่ๆแก้วน้ำที่ถืออยู่ในมือก็ตกลงมากระแทกกับพื้นแตกกระจายไปเสียดื้อๆ มันทำให้พัทธ์หน้าซีดเผือดเมื่อ

หันไปสบตากับโอบกิจที่ยังอาสาอยู่เป็นเพื่อนเขา

เสียงปืนยังดังอยู่เป็นระยะพร้อมกับเสียงไซเรนรถตำรวจที่ผู้กำกับดนัยเจ้าของพื้นที่นำกำลังมาเอง

ดังโหยหวน จนคนได้ยินแทบขาดใจเมื่อต้องนั่งรออยู่ที่บ้านและคาดเดาเหตุการณ์ไม่ถูก

จนเกือบสว่างคำปันกลับมาพร้อมกับดนัยด้วยใบหน้าเคร่งเครียดทั้งคู่เพื่อมาแจ้งข่าวกับพัทธ์

“พ่อเลี้ยงหายตัวไปครับ”

พัทธ์กลั้นหายใจ ใบหน้าที่ขาวอยู่แล้วแทบไม่มีสีเลือดในขณะที่ฟังคำปันเล่าเรื่อง

“พวกมันโพกผ้าปิดหน้าปิดตา แล้วลอบเข้ามาวางเพลิงบ้านพักคนงานตอนที่เรายังมีงานเลี้ยง ก่อนจะทำที

เป็นล่าถอยให้พวกเราตามไป กำลังคนของเราน้อยด้วยเพราะต้องแบ่งคนไปดับไฟ กว่าจะตามพ่อเลี้ยงเข้า

ไปในไร่ชา ก็ไม่พบใครแล้ว”

“ผมสั่งให้ลูกน้องกระจายกำลังตามหาแล้วครับ เจอร่องรอยเดินเท้าหายเข้าไปในป่าด้านหลังไร่ นี่ก็เร่งให้

ออกตามหาด่วนที่สุด”

ผู้กำกับดนัยกล่าวเสียงเข้ม เขาเองก็เป็นห่วงเพื่อนรุ่นน้องมาก อยู่คุยอีกไม่นานนักดนัยก็ขอตัวไปตามหา

โมกข์ ในขณะที่พัทธ์ยังนั่งนิ่งราวกับหุ่น

ข่าววางเพลิงและลักพาตัวเจ้าของไร่มนัญชัยแพร่สะพัดทางสื่ออย่างรวดเร็ว ไม่นานนักปราบเพื่อนสนิท

ของโมกข์ก็โทรศัพท์มาหาพัทธ์พร้อมกับสอบถามอย่างเป็นห่วง

“แล้วคุณล่ะ เป็นไงบ้าง”

ปราบถามไถ่อย่างอาทร

“คงจะกังวลมากสินะ ผมเองก็เป็นห่วงไอ้ยักษ์มาก เอางี้ เดี๋ยวผมจะขึ้นเครื่องบินเที่ยววันนี้ไปที่ไร่ จะไปให้

เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”

ปราบวางสายไปแล้ว ในขณะที่ไร่มนัญชัยกำลังระส่ำระสาย

ดวงตาของพัทธ์แห้งผาก

เขานึกอยากจะร้องไห้ออกมา แต่เพราะไม่อยากสร้างความลำบากใจให้คนอื่นกังวลอีก น้ำตาจึงไหลย้อน

ท่วมท้นอยู่ในหัวใจ จนถึงวินาทีนี้พัทธ์ยิ่งรู้ว่าเขารักโมกข์มากแค่ไหน

เดินใจลอยขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน เข้าไปนั่งนิ่งอยู่หน้าโต๊ะหมู่บูชา พัทธ์อาราธนาสิ่งศักดิ์สิทธ์ให้ช่วย

คุ้มครองโมกข์

เมื่อได้อยู่คนเดียว ความทุกข์ที่ถาโถมเข้ามาทำให้น้ำตาของเขาไหลลงมาช้าๆ ต่อหน้าพระพุทธรูป

พัทธ์ปล่อยให้มันไหลรินลงมาเรื่อยๆ จนดวงตาแดงก่ำ

สะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือส่งเสียงดังขึ้น พัทธ์รีบล้วงจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมา เมื่อเห็นหน้าจอ

แสดงชื่อว่าเป็นโมกข์โทรมา พัทธ์ยิ้มทั้งน้ำตาและรีบกดรับอย่างรวดเร็ว

“โมกข์ คุณเป็นไงบ้าง คุณอยู่ไหน ปลอดภัยหรือเปล่า”

ละล่ำละลักถามด้วยความดีใจ แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับค่อยๆ หุบลงเมื่อได้ยินเสียงที่ตอบกลับมา

“พ่อเลี้ยงโมกข์ปลอดภัยอยู่ แต่จะปลอดภัยแค่ไหนขึ้นอยู่กับคุณนั่นแหละ”

เสียงนั้นไม่ใช่โมกข์ และเป็นเสียงที่เขาคุ้นหูแต่นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร

“คุณเป็นใคร ทำไมถึงใช้โทรศัพท์ของโมกข์ได้”

“ก็เพราะไอ้พ่อเลี้ยงโมกข์มันอยู่กับผมไงล่ะ”

เสียงนั้นตะคอกมาตามคลื่นโทรศัพท์จนพัทธ์สะดุ้ง

“คุณจับโมกข์ไป นี่คุณต้องการอะไร”

“เงินสดสิบล้านแลกกับชีวิตของพ่อเลี้ยงโมกข์ คิดว่าคงสมศักดิ์ศรีนะ หรือคุณว่าไง”

“สิบล้าน”

พัทธ์คราง ริมฝีปากสั่นด้วยความหวั่นใจ

“ผมจะไปหามาจากไหน”

“นั่นเป็นเรื่องของคุณ ผมให้เวลาคุณหนึ่งวันที่จะสรรหาวิธีเสกเงินมาให้ผม แล้วพรุ่งนี้ผมจะโทรมาบอก

สถานที่และเวลาอีกที อ้อ…และหวังเรื่องนี้คงไม่มีตำรวจมาเกี่ยวข้องนะ”

“เดี๋ยว แล้วผมจะมั่นใจได้ไงว่าโมกข์ปลอดภัย”

พัทธ์รีบส่งเสียงถาม เขาได้ยินเสียงแค่นหัวเราะออกมาจากอีกฝั่ง ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงลอดมาให้ได้ยินว่า

ให้โมกข์มาพูดสายกับเขา

“พัทธ์”

เสียงคุ้นหูดังลอดมาทำให้พัทธ์ใจชื้น

“โมกข์ ปลอดภัยใช่ไหม”

“อย่าเอาเงินให้มัน มันคือไอ้..โอ๊ย!!

ยังไม่ทันจะรู้ว่าใครเป็นตัวการโทรศัพท์ก็ถูกตัดสาย หัวใจของพัทธ์ร่วงไปกองอยู่กับพื้น

สิบล้านแลกกับความปลอดภัยของโมกข์

แล้วเขาจะมีปัญญาไปหาเงินมาจากไหน

พัทธ์ไม่มีเงินแต่โมกข์ต้องมี พัทธ์นึกถึงปราบซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของคนรัก อย่างน้อยปราบก็น่าจะหาเงิน

จำนวนมากในเวลาอันรวดเร็วได้ดีกว่าเขา

ไวเท่าที่สมองคิด พัทธ์รีบโทรศัพท์หาปราบทันที

“ตอนนี้ผมอยู่ที่สนามบิน กำลังจะขึ้นเครื่องเที่ยวสิบโมง เล่นเส้นจนได้ตั๋วมา คุณมีอะไรหรือเปล่า”

พัทธ์รีบเล่าเรื่องให้ฟัง ได้ยินเสียงปราบกัดฟันลอดออกมา

“สิบล้าน เรียกได้หนักถึงใจจริงๆ คุณใจเย็นนะ ไม่น่าเกินบ่ายโมงผมคงถึงไร่ เรื่องเงินไม่เป็นปัญหาหรอก

ปัญหาคือมันจะเล่นอะไรตุกติกหรือเปล่า”                                               

ปราบวางหูไปแล้ว แต่อย่างน้อยโมกข์ก็คลายกังวลเรื่องเงิน ตอนนี้เขาเพียงแต่รอเวลาและภาวนาให้โมกข์

ปลอดภัย








ปราบมาตรงตามเวลาที่เขาคาดการเอาไว้ นี่ถ้าหากไม่ใช่เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานพัทธ์คงจะเอ่ยปากไปแล้ว

ว่าเพื่อนของโมกข์ช่างเป็นคนที่ทำอะไรตรงตามแผนที่วางไว้ ซึ่งดูเหมือนจะต่างจากโมกข์ที่ทำตามอารมณ์

มากกว่า

แต่ที่ทำให้พัทธ์และโอบกิจที่ขันอาสามาอยู่เป็นเพื่อนต้องแปลกใจก็คือคนที่ติดสอยห้อยตามปราบมาด้วย

ใครจะนึกว่าจะได้มาเจอนักร้องวัยรุ่นชื่อดังอย่างปมุต อนันตกุล ในไร่บนดอยสูง และในเวลาคับขันเยี่ยงนี้

ชายหนุ่มหน้าหวานที่เป็นที่หมายปองของผู้หญิงทั่วประเทศ ยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้มน้อยๆ พลางทรุดตัวลง

นั่งบนโซฟาอย่างไม่ถือตัว

“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ คุยธุระกับคุณปราบเถอะ ผมดูแลตัวเองได้”

ปราบเบนสายตาคมมองปมุต แวบหนึ่งมีร่องรอยห่วงใยแต่มันก็กลับคืนมาเป็นแววตาคมปลาบเช่นเดิม

ก่อนที่เขาจะเลิกสนใจปมุตแล้วหันมาสนทนากับพัทธ์

“ผมให้คนไปเตรียมเงินสดแล้ว เย็นๆ คงเรียบร้อย ว่าแต่มันโทรมาอีกไหม”

พัทธ์ส่ายหน้าอย่างเป็นกังวล ปราบถอนหายใจหนักๆ

“คุณบอกใครบ้าง”

“นอกจากคุณแล้ว ยังไม่มีใครรู้เรื่อง”

ปราบพยักหน้ารับรู้  เขาควรพัทธ์พูดคุยอยู่อีกสักพักเพื่อให้พัทธ์สบายใจขึ้น

จนเวลาล่วงไปถึงยามค่ำ พัทธ์จึงได้สะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ของเขาแผดดังขึ้น เขาสบตากับปราบเมื่อชื่อที่

แสดงคือเบอร์ของโมกข์

“เสกเงินมาให้ผมได้หรือยัง”

น้ำเสียงเยาะหยันดังมาจากอีกฝั่ง พัทธ์กำโทรศัพท์แน่น เขาลากแขนปราบให้เดินตามไปยังที่ปลอดผู้คน

แล้วเปิดสปีกเกอร์

“ใกล้จะได้แล้ว ว่าแต่คุณจะให้ผมเอาไปให้ที่ไหน”

“คุณนี่เก่งกว่าที่คิด ฮ่าๆ พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงที่ชายป่าด้านทิศใต้ของไร่ แล้วผมจะส่งคนไปรับ อ้อ…และหวังเป็น

อย่างยิ่งว่าจะพบแค่คุณคนเดียว ไม่อย่างนั้นก็อย่าหวังว่าจะมีใครมีลมหายใจกลับออกไปเลย”

เสียงเหี้ยมตัดสายทิ้ง พัทธ์เงยหน้าสบตากับปราบที่ต่างก็เป็นห่วงโมกข์ด้วยกันทั้งคู่










พัทธ์นอนไม่หลับ

และไม่มีใครข่มตาลงได้เมื่อเจ้าของไร่มนัญชัยถูกจับตัวหายไป แม้กระทั่งบัดนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจร่วมมือกับ

คนงานในไร่ก็ยังช่วยกันค้นหาอยู่

แต่ไม่มีใครรู้ว่าพัทธ์กับปราบกำลังจะเดินทางไปจ่ายค่าไถ่ให้โมกข์อย่างเงียบๆ

ทั้งคู่อยู่ในรถยนต์คันเก่าของไร่ที่ไม่มีใครใช้แล้ว พัทธ์ขับมันไปพร้อมปราบที่นั่งคู่กันโดยมีกระเป๋าหนังสีดำ

ลูกโตบรรจุเงินสิบล้านอยู่ในนั้น

ปราบยอมจ่าย

ชีวิตเพื่อนสนิทที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันตั้งแต่วัยรุ่นย่อมมีค่ามากกว่าเงิน

เพียงแค่เขานึกกังวลกลัวว่าโจรเรียกค่าไถ่จะเล่นตุกติกหลังจากที่ได้เงินไปแล้ว แต่เขาก็ต้องเสี่ยง

เมื่อถึงสุดแดนของไร่มนัญชัยจนเข้าเขตป่าดิบชื้น พัทธ์เห็นผู้ชายสูงใหญ่โพกผ้าปิดหน้ากับจักรยานยนต์คัน

หนึ่ง เขาทำสัญญาณให้พัทธ์ขับรถตะลุยตามเข้าไปในทางเล็กๆ ในขณะที่ปราบลงไปทรุดตัวนั่งอยู่กับ

พื้นรถเพื่อหลบสายตา

ขับมาไม่นานก็จอดรถลงหน้ากระท่อมหลังเล็กที่สร้างขึ้นอย่างลวกๆ พัทธ์ก้าวลงมาพร้อมถุงใส่เงินใน

ขณะที่ปราบหลบอยู่บนรถ

พัทธ์สูดลมหายใจเข้าปอดเรียกความมั่นใจก่อนที่จะก้าวไปเผชิญหน้าท่ามกลางผู้ชายที่ใช้ผ้าโพกหน้าถึง

สี่คนเท่าที่พัทธ์มองเห็น

ร่างสูงใหญ่ของชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากกระท่อม พัทธ์เบิกตากว้างเมื่อเห็น

“พ่อเลี้ยงสุชัย”

ว่าแล้วว่าเขาคุ้นเสียงจากโทรศัพท์ ที่แท้ก็คือสุชัย คนที่มีปัญหาอยู่กับโมกข์นี่เอง

“ไหนล่ะโมกข์”

“ใจเย็นสิครับอาจารย์”

พ่อเลี้ยงสุชัยหัวเราะอย่างได้ใจ

“เอาเงินมาให้ผมนับก่อนดีกว่า”

“ผมจะไม่ให้เงินจนกว่าจะเห็นโมกข์”

พัทธ์ยืนกราน พ่อเลี้ยงสุชัยแค่นยิ้มก่อนที่จะสั่งให้ลูกน้องลากร่างของโมกข์ที่ถูกมัดจนแน่นหนาออกมาจาก

กระท่อม

ดวงตาของพัทธ์และโมกข์สบกัน บอกให้รู้ว่าทั้งคู่ห่วงใยกันแค่ไหน

“ปล่อยโมกข์มาแล้วผมจะโยนกระเป๋าเงินให้ คุณมั่นใจได้ว่าผมไม่เล่นตุกติกแน่”

พัทธ์เป็นฝ่ายเอ่ยข้อเสนอบ้าง สุชัยยักไหล่แล้วใช้มือผลักจนร่างที่ถูกพันธนาการด้วยเชือกหนาเซมาหาพัทธ์

พัทธ์โยนกระเป๋าเงินไปข้างหน้าแล้วใช้มือรับร่างที่เสียหลักของโมกข์ไว้ ลูกน้องคนหนึ่งของสุชัยรีบก้าวมา

คว้ากระเป๋าเงินทันที

“ฆ่ามันซะ”

สุชัยสั่งเสียงเหี้ยม ลูกน้องคนหนึ่งเล็งปลายกระบอกปืนมาทางแผ่นหลังของโมกข์

“ระวัง!!”

พัทธ์เห็นแล้ว ดวงตาของเขาเบิกกว้างก่อนที่จะผลักร่างหนาให้เสียหลักล้มไปด้านข้าง

เปรี้ยง!

“อ๊ากก”

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องลั่นของพัทธ์ ก่อนที่คนของคำปันที่ซุ่มอยู่ในป่าจะกรูเข้ามายิงปะทะและ

ต่อสู้กับพวกของสุชัย

“พัทธ์”

โมกข์ตะโกนลั่นเมื่อเห็นพัทธ์ล้มลง ปราบรีบลงจากรถและกระโจนเข้ามาใช้มีดพกตัดเชือกที่พันธนาการ

ออกให้เพื่อนสนิท เมื่อเป็นอิสระโมกข์รีบถลาเข้าไปหาพัทธ์

“ไม่เป็นไรโมกข์ กระสุนถากแขนผมไป”

พัทธ์กัดฟันพูดในขณะที่ยกมือกุมแผลที่หัวไหล่ เคราะห์ดีที่คำปันยิงปืนเข้าไปที่ข้อมือของลูกน้องพ่อเลี้ยง

สุชัยจนกระสุนพลาดเป้า

“อยู่นี่นะ อย่าไปไหน”

โมกข์พูดอย่างเป็นห่วง ก่อนที่จะวิ่งไปช่วยลูกน้องของเขาจัดการกับพวกของพ่อเลี้ยงสุชัย

ลุกน้องของพ่อเลี้ยงสุชัยเริ่มอ่อนแรงลง สุชัยเห็นท่าไม่ดี เขาจึงคว้าไม้ท่อนใหญ่ตรงเข้าไปหาโมกข์ที่กำลัง

จัดการกับลูกน้องคนหนึ่งของเขาแล้วฟาดลงไปที่กลางหลัง

“โอ๊ะ”

โมกข์เสียหลัก และทันใดนั้นสุชัยก็พุ่งเข้ามาล็อคคอของเขาและยกปลายกระบอกปืนจ่อที่ขมับ

“ทุกคนหยุด ไม่หยุดกูยิงไอ้โมกข์สมองไหลแน่ะ”

พัทธ์ใจหายวาบเมื่อเห็นโมกข์ตกอยู่ในสถานะอันตราย





-------------------------------- TBC --------------------------------------



บทหน้าจะจบแล้วนะคะ

ฝากติดตามกันด้วยนะ


 

[Yunatsu]

โอ้ยยยยอีพ่อเลี้ยงไม่เลิกนะ
ต้องตายช่ายมะถึงจะเลิก
ฆ่าแม่งเลยดีกว่าแม่งเอ้ยยยย

[B52]

ไม่ตายง่ายจรงๆพ่อเลี้ยงสุชัย

[lizzii]

โอ้ยยยยยยยยย แบบนี้ต้องสั่งสอนให้หนักอย่าให้รอดไปได้
โมกข์สู้ๆๆ

[ammchun]

อิตาพ่อเลี้ยงนี่เลวได้เลวดีนะ ตอนแรกแอบคิดว่าเป็นแดเนียล ว่าแต่ แดเนียลหายไปไหนอ่า

[HISY]

ไอ้พ่อเลี้ยงมันต้องโดนหนักๆสักที

[Nus@nT@R@]

ฮึ่ย....อิสุชัยนี่เลวจริงๆ

[Der Adler]

อยากกระทืบไอ้สุชัยจริงๆๆ

[PoPuAr]

หมาจนตรอกก็แบบนี้แหละ ไอ้พ่อเลี้ยงสุชัย

แล้วแดเนียลละ หายหน้าหายตาไปเลยนะ

ตอนหน้าก็จบแล้ว ยังไงขอจบแบบหวานๆนะคะ