หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >>

[nokkaling]

 

[GintoniC]

ไอ่สุชัยยังไม่น่ากลัวเท่าไอ่แดน(นรก)หรอกบ่องตง 

[Belove]

                             ร้ายซ่อนรัก

                              บทที่ 42

รถตำรวจรายล้อมเมื่อดนัยยกกำลังติดตามมา ปืนทุกกระบอกจ้องตรงไปที่สุชัยซึ่งกำลังใช้ปืนจ่อขมับโมกข์

ไว้ด้วยใบหน้าเผือดสี

“กูบอกว่าอย่าบอกตำรวจ เหี้ยเอ๊ย”

สบถอย่างหัวเสีย และเพิ่มแรงกดท่อนแขนที่ล็อคคอโมกข์จนเกือบหายใจไม่ออก

“ใครจะไปเชื่อใจคนอย่างมึง”

คำปันตะโกนตอบโต้

“มึงเองก็สั่งให้คนของมึงฆ่าพ่อเลี้ยงตอนได้เงินเหมือนกัน”

“ใครเข้ามากูยิงไอ้โมกข์ตายห่าแน่”

สุชัยลากคอโมกข์ให้เดินถอยหลังตามตนเองเข้าไปหลังกระท่อม ในขณะที่ตำรวจได้แต่ค่อยๆ ล้อมกรอบตี

วงกว้างอย่างไม่กล้าบุ่มบาม

“เอาไงดีครับ มันลากโมกข์ไปแล้ว”

ปราบเอ่ยถามดนัยด้วยความเป็นห่วงเพื่อน พัทธ์เองก็ยืนหน้าซีดเพราะสูญเสียเลือดจากบาดแผลและกังวล

ที่สุชัยใช้วิธีรุนแรง

“ผมก็ห่วงโมกข์ไม่น้อย ถ้าสุชัยทำเกินกว่าเหตุผมอาจต้องจัดการขั้นเด็ดขาด”

ดนัยพูดเสียงเครียดก่อนที่จะเร่งเดินตามไป

ตำรวจล้อมกรอบอยู่ห่างๆ รอแต่คำสั่งเท่านั้น ดนัยพยายามเกลี้ยกล่อมสุชัย

“วางปืนเถอะพ่อเลี้ยง โทษหนักจะได้เบาลงอย่าทำให้ตัวเองเดือดร้อนไปมากกว่านี้เลย”

“กูไม่วาง”

พ่อเลี้ยงสุชัยเลือดขึ้นหน้าเสียแล้ว ปลายกระบอกปืนกดหนักเข้าไปที่ผิวหนังด้านขมับของโมกข์จนแทบจม

ลึก พัทธ์เห็นแล้วหัวใจแทบร่วง

“ให้มันขอกูสิ ให้ไอ้โมกข์เป็นคนขอกูให้กูปล่อย กูอาจจะใจดีปล่อยมึงไปก็ได้”

น้ำเสียงเยาะเย้ยทำให้โมกข์ถ่มน้ำลายลงพื้น

“กูไม่ร้องขอกับคนอย่างมึงหรอก”

“โมกข์!!”

พัทธ์ตะโกนลั่นจนโมกข์หันมาสบตา

โมกข์มองอย่างกังวล หากจะมีแต่ตัวที่ต้องจาก ใจก็เป็นห่วงพัทธ์จับใจ

“ระวังด้วย”

เขาตะโกนบอก จุดหมายเพื่อจะส่งไปให้ถึงพัทธ์ที่ยืนอยู่หลังสุดของสถานการณ์เลวร้าย

“สัตว์...จะตายอยู่แล้วมึงยังเป็นห่วงคนอื่น มึงนี่มันหน้าหนาจริงๆ”

ราวกับสุชัยจะคลุ้มคลั่งด้วยความเครียด เขาตะโกนส่งเสียงลั่นป่าในขณะที่ทุกคนกำลังกลัวว่าสุชัยจะลั่นไก

ปืนจากมือสั่นๆ นั่น

“ดี รักกันนักกูจะแยกมึงออกจากกัน กูอยากจะรู้นักว่าเมียมึงจะเสียใจแค่ไหนที่มึงตายห่าลงนรก”

แวบเดียวที่โมกข์หันไปสบตากับพัทธ์ แวบเดียวเท่านั้น

โมกข์กลั้นใจยกเท้าขึ้นแล้วกระทืบไปที่เท้าของสุชัยจนสุชัยเสียหลัก


เปรี้ยง!!

เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง


ทุกคนในเหตุการณ์ตกใจกับเสียงปืนที่ดังลั่นในเสี้ยววินาทีที่เกิดขึ้น

มันเร็วจนไม่มีใครคาดคิด

เสียงปืนนัดแรกดังขึ้นจากกระบอกปืนที่ไม่มีใครรู้ มันตรงเข้าสู่กลางหน้าผากของสุชัย เร็วและแรง!!

เสียงปืนนัดที่เหลือเกิดขึ้นจากปืนในมือสุชัยที่ลั่นขึ้นเพราะมืออันสั่นไหวของร่างอันไร้ลมหายใจอย่าง

เฉียบพลัน

“ไอ้โมกข์”

เสียงปราบดังขึ้นเป็นคนแรก เขาโผเข้าหาเพื่อนที่ล้มไปกองกับพื้น

“กูไม่เป็นไร”

โมกข์รีบชิงพูด เขาเบี่ยงร่างพุ่งล้มได้ทันกระสุนจากปืนของสุชัย แต่ใบหน้าก็ยังเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ใครยิงไอ้สุชัย”

โมกข์มองไปทางพัทธ์ ทุกคนจึงพุ่งสายตาไปทางอาจารย์หนุ่มที่ยืนหน้าซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความ

หวาดกลัว ก่อนที่พัทธ์จะเข่าอ่อนลงไปนั่งกองกับพื้นทั้งที่ปืนพกอันเล็กยังอยู่ในมืออันสั่นเทา

โมกข์รีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปประคองร่างที่สติแตกเพราะความหวาดกลัว

“พัทธ์ ..ไม่มีอะไรแล้ว ใจเย็นๆ”

“ผมฆ่าคนตาย ผมยิงมัน ผมฆ่ามันไปแล้ว...ฮือๆๆ”

กับคนที่ไม่เคยแม้แต่จะทำร้ายกระทั่งแมลงตัวเล็ก เมื่อต้องลั่นไกปืนปลิดชีวิตคนถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเลว

ทรามแค่ไหน พัทธ์ก็กลัว เขารู้สึกผิดจนร้องไห้อยู่กับอกของโมกข์ที่กดหัวให้เขาซุกแนบลงไปเพื่อปลอบโยน

ปราบที่ตามเข้ามามองพัทธ์อย่างนึกทึ่ง

“อาจารย์ยิงปืนแม่นโคตร เจาะกลางหน้าผากพอดิบพอดี”

คำปันยืนอยู่เยื้องไปด้านหลังหัวเราะชอบใจ

“อาจารย์เคยบอกว่าเป็นแชมป์ยิงปืนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยนะครับคุณปราบ”

ปราบเท้าเอวหัวเราะลั่น

“เออ..เหมาะๆ สมน้ำหน้าไอ้โมกข์ ไปไหนไม่ได้แล้วมึง โดนยิงกะโหลกแน่”

“มึงจะยืนเห่ากันอีกนานไหม มึงเห็นสภาพเมียกูเป็นแบบนี้ยังมีหน้ามาหัวเราะกันอยู่ได้ ไป...ไปเอารถมา”

คำปันรีบวิ่งอ้าวไปขับรถยนต์คันที่พัทธ์กับปราบขับมา โมกข์อุ้มพัทธ์ขึ้นไปวางอย่างนุ่มนวลอยู่บนเบาะหลัง

“กลับไปรอที่บ้านก่อนนะพัทธ์ แป๊บเดียว เลิกกลัวได้แล้วผมปลอดภัยเพราะฝีมือของคุณ”

โมกข์กดริมฝีปากไปที่ขมับของพัทธ์ก่อนที่จะออกไปเคลียร์เหตุการณ์กับผู้กำกับดนัย เขาสั่งให้คำปันขับรถ

พาพัทธ์ไปทำแผลที่ต้นแขน แล้วพากลับบ้าน

โมกข์กับปราบนั่งรถไปกับดนัย เพื่อพาผู้ต้องหาไปที่โรงพักพร้อมกับศพของสุชัย

สุชัยตายแล้ว ลูกน้องเผ่นหนีกันป่าราบแต่ก็ไม่พ้นถูกตามจับมาจนได้ ให้ปากคำคร่าวๆว่า สุชัยหนีไป

กบดานที่ประเทศเพื่อนบ้านโดยการลอบช่วยเหลือจากสลิลลา สุชัยเก็บความแค้นที่มีต่อโมกข์ไว้ เขาโทษ

ว่าโมกข์คือคนที่ทำให้ชีวิตของเขาพังพินาศ

และไม่กี่วันมานี้ ไม่รู้ว่าสุชัยนำเงินมาจากไหน เขาใช้เงินเหล่านั้นซื้อปืนเถื่อนและจ้างพวกเขามาปล้น

ไร่มนัญชัย แต่ไม่นึกว่าเหตุการณ์จะเลยเถิดมาถึงขั้นนี้

โมกข์ขบกรามกรอด ปราบที่ยืนฟังอยู่ด้วยนิ่งอึ้ง ทั้งสองหันมาสบตากันก่อนที่โมกข์จะเดินหนีไปหามุมสงบ

เพื่อล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาเบอร์โทรที่เขาไม่เคยคิดจะโทรไป แต่วันนี้โมกข์มีความจำเป็นต้องกดเบอร์นั้น

ดวงตาคมวาวโรจน์ด้วยไฟแห่งโทสะที่แทบระงับไว้ไม่อยู่ในขณะที่รอปลายทางตอบรับ

นานจนเกือบรอไม่ไหว เจ้าของเบอร์ที่โมกข์โทรไปจึงเปิดรับสายแต่มีเพียงความเงียบจากปลายทาง

แต่โมกข์รู้ว่า “มัน” กำลังฟังอยู่

โมกข์กรอกเสียงเข้ม ดุดัน ราวกับ “มัน” จะมายืนฟังอยู่ตรงหน้า

“กูรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะมึง จะไปไหนก็ไปแต่ให้ห่างกูไว้ เพราะถ้ากูเจอมึงอีกครั้งกูจะฆ่ามึง

ไอ้แดน”








โมกข์วุ่นวายอยู่อีกสองสามวันกว่าที่จะจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จสิ้นลง ในขณะที่ความหวาดกลัวของพัทธ์ก็

ลดลงจนเกือบจะปกติ แผลที่แขนก็แห้งจนเหลือเพียงสะเก็ด ระหว่างนี้โอบกิจขันอาสามาอยู่เป็นเพื่อน

ปราบพาปมุตกลับไปแล้ว ก่อนกลับยังไม่วายหยอกล้อทิ้งท้าย

“จากนี้ไปไอ้ยักษ์เพื่อนกูคงไม่กล้าแหยงกับเมีย เพราะเมียโคตรดุ ฮ่าๆ”

โมกข์ส่ายหน้าด้วยความระอาเพื่อน

“มึงว่าแต่กู จัดการเรื่องของมึงกับน้องปมุตคนดังให้ดีเหอะ จะเอาก็เอาซะให้เคลียร์เดี๋ยวหมาคาบไปแดก”

ปราบหน้าหุบ

“มึงก็รู้ว่าไม่มีทางที่กูจะปล่อยปมุตไปไหน ไม่พูดกับมึงแล้ว ปมุต..ไปกันได้แล้ว”

ปราบหันไปทำหน้าเย็นชาเมื่อลากแขนนักร้องวัยรุ่นชื่อดังให้เดินไปขึ้นรถจนปมุตแทบจะยกมือไหว้อำลา

เจ้าของบ้านไม่ทัน

จบสิ้นกันเสียทีกับเรื่องวุ่นวายทั้งหมด โมกข์หวังว่าชีวิตของเขาคงจะสงบสุขขึ้นมาบ้าง

เขายืนถอนหายใจอยู่หน้าบ้านตัวเองในยามพลบค่ำ โอบกิจมองเห็นแล้วจึงเดินมาหาพลางล่ำลา

“โอบไปแล้วนะครับ”

“อ้าว จะรีบไปไหน”

“คิดถึงคำปัน”

โอบกิจพูดหน้าตาเฉย

“ก็พี่โมกข์มัวแต่พาแฟนผมไปธุระโน่นนี่นั่น รู้ไหม ผมไม่ได้จู๋จี๋กันกี่วันแล้ว พี่โมกข์ก็เหมือนกัน รีบไปจู๋จี๋

กับพี่พัทธ์ได้แล้วพี่พัทธ์รออยู่”

โอบกิจยิ้มหวานก่อนเดินผิวปากหวือไปที่รถยนต์คันหรู โมกข์หัวเราะอย่างชอบใจพลางก้าวเดินขึ้นเนินสูง

ไปที่ตัวบ้าน

พัทธ์นั่งยิ้มอยู่ที่เก้าอี้ไม้ตัวเล็กบนเทอเรซก่อนเข้าบ้าน โต๊ะไม้ตัวน้อยเบื้องหน้ามีอาหารอยู่ไม่กี่จานแต่ก็เต็ม

พื้นที่มีแก้วเบียร์วางอยู่พร่องไปเล็กน้อย

“วันนี้ดื่มเบียร์ด้วยหรือ”

โมกข์ก้าวเข้าไปฝังจมูกลงบนหน้าผาก พัทธ์พยักหน้ารับแก้มขาวเจือสีแดงเรื่อ

“โอบชวนดื่มน่ะ แต่ดื่มไปนิดเดียวเอง คุณจะดื่มไหม”

ไม่รอคำตอบ พัทธ์คว้าขวดเบียร์ที่เหลือมาเทใส่แก้วให้โมกข์ที่ดึงเก้าอี้ไม้อีกตัวมานั่งประกบแล้ววางแขน

พาดไหล่พัทธ์ไว้

“คุณเป็นไงบ้าง หายกลัวหรือยัง”

พัทธ์พยักหน้ารับ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา

“นี่ผมยังงงว่าคำปันกับลูกน้องของคุณแล้วก็ตำรวจรู้เรื่องได้ยังไง เพราะผมไม่ได้บอกใคร”

“คุณลืมไปหรือเปล่าว่าคนที่รู้อีกคนคือไอ้ปราบ ขานั้นน่ะไม่ปล่อยให้อะไรๆ พลาดไปหรอกนะ มันเป็น

เจ้าพ่อวางแผน”

“น้อยกว่าคุณล่ะมั้ง”

“เฮอะ ..ผมน่ะพวกทำตามอารมณ์ อยากได้ก็ดักฉุด”

“แต่กว่าคุณจะฉุดผมมาได้ ก็วางแผนอยู่หลายตลบไม่ใช่เหรอ”

พัทธ์ค่อนขอดแต่กลับเอียงคอซบไหล่หนามองดูพระจันทร์ที่เริ่มปรากฏตัวท่ามกลางท้องฟ้ามืด

“แล้วเป็นไง แผนของผม พาเอาเรื่องร้ายๆมากี่เรื่อง ไม่เอาละ ต่อไปนี้ไม่วางแผนอะไรแล้วถ้าไม่จำเป็น”

โมกข์ถอนหายใจ มือดึงพัทธ์เข้ามาในอ้อมกอด

“ผมต้องกลับกรุงเทพแล้วนะโมกข์”

“ก็กลับไปสิ”

“อาวรณ์กันบ้างสิ”

พัทธ์เบะปากเมื่อได้ยินเสียงปกติสุขจากโมกข์

“อาวรณ์ทำไม เดี๋ยวผมก็ตามไปวอแวให้คุณรำคาญเองแหละ ไปช่วยไอ้ปราบทำงานหน่อยเดี๋ยวมันไล่ออก”

“แล้วงานในไร่ล่ะ”

พัทธ์ยังนึกเป็นห่วงแทนเจ้าของไร่

“ให้ไอ้คำปันทำแทน เดี๋ยวตั้งมันเป็นผู้จัดการไร่เอาเงินเดือนสูงๆ มาล่อ มันไปไหนไม่รอดหรอกเมียมันอยู่

แถวนี้ ไม่เหมือนผมที่เมียอยู่ไกล”

พูดจบมือก็แนบไปที่ท้ายทอยบังคับให้หันมารับจูบหนักหน่วง มืออีกข้างล้วงลึกเข้าไปในเสื้อยืดลูบไล้ไปทั่ว

แผ่นหลังก่อนที่จะโอบรอบเอวแล้วดึงพัทธ์ให้เลื่อนมานั่งทับอยู่บนตักของเขา







มีต่ออีกนิด..........

[Belove]

ต่อกันอีกหน่อย.....




พัทธ์คล้องคอโมกข์ด้วยแขนเสองข้าง เผยอเรียวปากตอบรับปลายลิ้นที่สอดลึกเข้ามา เสื้อยืดถูกดึงผ่าน

ศีรษะไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีกางเกงยีนส์ตัวเก่งกำลังจะหลุดออกจากสะโพกไปอยู่แทบเท้า

“โมกข์”

พัทธ์ยั้งมือที่กำลังลูบไล้ต้นขา

“นี่มันหน้าบ้าน เดี๋ยวใครมาเห็น”

เสียงห้ามแหบพร่าเพราะกำลังตื่นไปกับการปลุกเร้าจากคนรัก แต่มีหรือที่โมกข์จะสน

“ใครอยากดูก็ปล่อยไปสิ ผัวเมียจะจู๋จี๋กัน โธ่...พัทธ์ครับ ไม่มีใครอยู่แถวนี้หรอกนอกจากพระจันทร์ที่กำลัง

แอบมองเราอยู่”

อู้อี้ตอบโต้เมื่อปลายลิ้นกำลังโลมเลียอยู่ตรงยอดอกให้อีกฝ่ายครางแผ่ว พัทธ์แอ่นกายให้โมกข์ลงลิ้นเปียก

ชุ่ม ก่อนที่โมกข์จะก้มหน้าต่ำลงไปงับจนจุดอ่อนไหวที่พองกายอยู่ตรงหน้า

“อา...โมกข์”

แทบจะดิ้นพล่านด้วยความเสียวซ่านเมื่อโมกข์เขมือบกลืนเข้าไปจนหมด แต่จะดิ้นก็ไม่ได้เพราะตอนนี้พัทธ์

ทรงตัวนอนหงายขวางอยู่บนตักของโมกข์ หากขยับมากก็คงจะร่วงไปนอนกับพื้นแน่ๆ เขาเลยได้แต่กัดฟัน

เด้งเอวตอบรับให้โมกข์กลืนกิน

ส่วนแข็งขันดึงดันใต้กางเกงของโมกข์สัมผัสอยู่ตรงสะโพก พัทธ์กดลงถูไถด้วยนัยน์ตาพราวเรียกเสียง

คำรามลึก ก่อนที่โมกข์จะใช้ท่อนแขนกวาดจานอาหารลงจากโต๊ะตัวน้อยจนเหลือแต่ความว่างเปล่าแล้วอุ้ม

ร่างเปลือยเปล่าไปวางแทน

ร่างสูงผุดลุกถอดเสื้อผ้าโยนทิ้งอย่างไม่สนใจใยดี เหลือเพียงเนื้อที่แนบลงไปกับเนื้อท่ามกลางแสงจันทร์ที่

ทอประกายอยู่บนท้องฟ้าไร้เมฆ

ดันกายพัทธ์ให้สะโพกวางอยู่กลางโต๊ะเล็ก แยกขาจนกว้างแล้วย่อตัวใช้ปลายลิ้นโลมเลียไปรอบช่องทางสี

สวย มือกอบกุมส่วนอ่อนไหวโยกไกวเข้าจังหวะกับลิ้นร้อนที่ซอนลึกเข้าไป เรียกเสียงครางยาวนานจากร่าง

ที่บิดตัวเร่าอยู่บนโต๊ะ

“โมกข์ เสียว เสียวมาก ผมจะไม่ไหวแล้ว อ๊ะ...”

น้ำเมือกขาวพุ่งพรวดไหลเปรอะอยู่ในมือ โมกข์เฟ้นมือรีดน้ำออกจนหมด ก่อนที่เขาจะใช้มันลูบไล้ไปรอบ

ช่องทางเบื้องล่างของพัทธ์ที่เขาปล่อยให้เป็นอิสระชั่วครู่ ร่างสูงเหยียดกายยืนเด่น มือเปียกชื้นน้ำรักจาก

พัทธ์กอบกุมแก่นกายตัวเองจนลื่นมือ แล้วจึงจ่อมันเข้ากับทางรักค่อยๆดันตัวเองเข้าไปทีละน้อย

ช่องทางของพัทธ์ยังตอดรัดถีแน่นเหมือนเช่นเคย โมกข์ผ่อนลมหายใจกับความเสียวซ่านไปรอบแท่งเนื้อ

ที่กดเข้าไปจนสุดโคน

“ทำให้ผมตื่นเต้นอยู่ตลอดเลยนะ ตรงนี้ของคุณ”

“บ้า พูดอะไรอย่างนั้นนะ”

พัทธ์หน้าแดงซ่าน ทั้งเขินทั้งเสียวปนกันมั่วไปหมด นี่ก็กลัวตัวจากโต๊ะจนต้องคล้องแขนไปรอบลำคอ เลย

กลายเป็นชักชวนให้โมกข์ยิ่งโน้มตัวเข้าใกล้ใช้ปากเม้มไปรอบลานนมในขณะที่สะโพกเริ่มดึงดันเข้าออก

ช้าๆ

“โมกข์....อา ตรงนั้น....ย้ำหน่อยได้ไหม”

เสียงครวญราวกับจะขาดใจเมื่อโมกข์แกล้งวนแท่งเนื้อไม่ถูกจุด โมกข์หัวเราะเบาๆ มือจับขาสองข้างให้

เกาะเกี่ยวรอบเอวเหยียดตัวตรง ก่อนกระแทกกล้ามเนื้อด้านล่างเข้าไปสุดแรง

“อ๊า....”

พัทธ์ร้องลั่น เด้งตัวขึ้นเบียดกับอกแกร่ง เขาเป็นฝ่ายครอบปากไปที่ยอดอกที่คล้ำของโมกข์แล้วรัวลิ้นบ้าง

เรียกเสียงครางกระหึ่มจากโมกข์ยกใหญ่

“คุณนี่นะ...”

โมกข์สบถอย่างชอบใจ เขาช้อนมือไปรอบลำตัวของพัทธ์แล้วอุ้มขึ้นมาทั้งที่ยังผสานกายอยู่ด้วยกัน หันมา

วางลงให้นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เอนตัวพิงพนัก ก่อนจับขาเรียวแยกกว้างดันสะโพกตัวเองให้ยิ่งลึกจนพัทธ์แทบ

หายใจไม่ออก

“โมกข์ อื้มมม เบาหน่อย จุกไปหมดแล้ว”

พัทธ์ครางประท้วง

“ไปด้วยกันนะ ที่รัก”

โมกข์โน้มตัวไปกระซิบเสียงสั่นพร่าใกล้ๆ หู

“ผมรักคุณ พัทธ์”

โมกข์เคลื่อนกายเร็วรี่ เสียงครางระงมปะปนเสียงหอบลึกดังประสานกันยาวนานจนกล้ามเนื้อของพัทธ์

บีบรัดตอดตุ้บๆ

“โอ้...โมกข์ผมรักคุณที่สุด”

พัทธ์เกร็งกายเบียดตัวแนบจนโมกข์เร่งรัวสะโพกก่อนเกร็งค้างฉีดอัดน้ำรักจนล้นทะลัก

เสียงหายใจหอบกระเส่าดังขึ้นอยู่ในความเงียบของบรรยากาศ ดวงตาสองคู่สบกันด้วยความรักอย่าง

ท้วมท้น โมกข์ยกท่อนแขนซับเหงื่อให้พัทธ์ที่รับศึกหนัก

ดึงขาสองข้างให้เกี่ยวไปรอบเอว แล้วช้อนแขนอุ้มพัทธ์ไว้อีกครั้ง

“โมกข์ จะทำอะไรอีก”

พัทธ์ร้องเสียงหลง

“พาคุณไปนอน”

“ก็ถอดออกก่อนสิ”

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวไม่ต่อเนื่อง”

โมกข์หัวเราะลั่น ก่อนที่จะก้าวยาวๆ พาร่างที่ยังเกาะเกี่ยวแน่นเดินตรงไปที่บันไดขึ้นชั้นสอง




---------------------- The End ----------------------------

[Belove]

                              ร้ายซ่อนรัก

                              บทส่งท้าย


“ไอ้โอบ ทางนี้”

โอบกิจหันไปมองตามเสียงเรียกของเพื่อนสนิท ก่อนก้าวยาวๆ ไปนั่งบนโซฟานุ่ม

นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ออกมาเที่ยวกับเพื่อนฝูง จนบัดนี้แสงสีละลานตาในผับหรูกลางเมืองกลับทำให้เขา

เวียนหัวอยู่ไม่น้อย

“หายหัวไปเลยนะมึง ตั้งแต่มีผัวเป็นตัวเป็นตน”

เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มล้อเลียน

“มึงก็ลองมีผัวดูสิ แล้วจะติดใจ”

โอบกิจย้อนเพื่อนพลางกระดกแก้วเหล้าที่เพื่อนส่งให้เข้าปาก

“ไอ้ห่านี่ไม่มีหรอกผัว มีแต่เมียเสือกไปเอารุ่นพี่ที่ทำงานเป็นเมีย”

“ข่าวว่ามึงสอบบรรจุเป็นทหาร อย่าบอกนะว่ามีเมียเป็นผู้ชาย”

โอบกิจหัวเราะอย่างชอบใจในขณะที่ต้นเรื่องหน้ามุ่ย

“แล้วนี่พี่คำปันไม่มาด้วยหรือ”

เพื่อนคนหนึ่งที่เคยเป็นเด็กกิจกรรม รู้จักคุ้นเคยกับคำปันเพราะเคยออกค่ายอาสาสมัยเรียนถามถึง โอบกิจ

ส่ายหน้า

“อ่านหนังสือเตรียมสอบป.โท พรุ่งนี้ว่ะ”

เวลาผ่านไปหลายเดือนจากเหตุการณ์ร้ายๆ โมกข์ลงไปทำงานบริหารคู่กับปราบและแต่งตั้งตำแหน่ง

ผู้จัดการไร่ให้คำปันจนเจ้าตัวงานเยอะขึ้นแถมยังขยันอยากจะเรียนต่อ พัทธ์ก็เพิ่งจะเป็นดุษฎีบัณฑิต

ไปเมื่อเดือนที่แล้ว เขาก็ยังไปงานรับปริญญาและเลี้ยงฉลองดอกเตอร์คนใหม่ด้วย

ส่วนตัวโอบกิจก็ทำงานธุรกิจของครอบครัวจนได้รับรางวัลนักธุรกิจท้องถิ่นดีเด่น จึงไม่ค่อยมีเวลามา

สังสรรค์กับเพื่อนฝูง

ทุกอย่างลงตัวจนโอบกิจไม่นึกอยากได้อะไรอีกแล้ว

เขาเฮฮาอยู่เกือบค่อนคืน ก่อนที่จะสายตาจะไปสะดุดอยู่กับผู้หญิงที่แต่งกายยั่วยวนนั่งกอดก่ายอยู่กับ

ผู้ชายแก่หุ่นเสี่ย โอบกิจเพ่งตามองในความมืด

“เอ๊ะ..นั่นมันลิลลี่นี่ มึงช่วยดูทีว่าใช่หรือเปล่า”

เขาหันไปสะกิดเพื่อนให้ช่วยดู เพื่อนของโอบกิจชายตาแลแค่แวบเดียว

“ใช่ ยัยลิลลี่ที่เสียซิงให้มึงตอนม.ต้นนั่นแหละ”

“แล้วทำไม...”

“กลายเป็นเด็กนั่งดริงค์ไปแล้ว ก็ตั้งแต่พ่อตายก็ตกอับ งานการทำไม่เป็นสมบัติก็หมด แล้วติดชีวิตหรูหรา

จมไม่ลง จะมีทางไหนดีกว่าเป็นเด็กเสี่ยเลี้ยงวะ”

โอบกิจอึ้งไปกับชีวิตของสลิลลา

“ตอนแรกก็เป็นเด็กเสี่ย แต่พอเสี่ยเบื่อหาที่พึ่งใหม่ยังไม่ได้เลยมาเป็นเด็กนั่งดริ้งค์อย่างที่เห็น”

อดถอนหายใจออกมาไม่ได้กับชีวิตที่เปลี่ยนผันของคนเรา โอบกิจได้เรียนรู้จากเรื่องที่ผ่านมาว่าจงทำดีที่สุด

กับทุกเรื่องเพราะเราไม่รู้ว่าการเปลี่ยนแปลงจะมาถึงเมื่อไหร่

โทรศัพท์ที่ตั้งเป็นระบบสั่นดังขึ้น โอบกิจรับสาย

“ว่าไง...ยังไม่ดึกสักหน่อย ไม่ได้เมาด้วย...เออ...ก็ได้ ขัดความสนุกจริงเล้ย”

เขาบ่นพึมพำ

“กลับก่อนละ ผัวโทรจิก”

เขาบอกเพื่อนจนได้ยินเสียงยี้รอบวง โอบกิจหัวเราะแล้วจึงเดินออกไปจากสถานบันเทิง

ก่อนออกไป เขายังเดินผ่านโต๊ะที่สลิลลานั่งอยู่ โอบกิจเห็นมืออวบอูมของเสี่ยล้วงลึกเข้าไปถึงไหนต่อไหน

สลิลลาเองยังหันมาสบตากับเขาด้วยแววตาเกลียดชังด้วยซ้ำ

เอาเถอะ...

ชีวิตใครชีวิตมัน

สลิลลาก็ต้องพบกับกรรมของตัวเองที่เคยก่อไว้

โอบกิจหันหน้ากลับ เดินมาที่รถแล้วขับกลับบ้านของเขา

บ้านที่มีคำปันรออยู่ในวันนี้






------------------------------ จบจริงๆ แล้ว ---------------------------------



จบแล้วอย่างปลื้มปริ่ม กับนิยายเรื่องแรกที่ไม่ใช่แฟนฟิค

ขอบคุณคนอ่านที่อ่านกันมาจนถึงบรรทัดนี้


สุดท้ายแล้ว

อยากได้คอมเมนท์จากคนอ่านทั้งที่เมนท์บ่อยๆ และขาซุ่ม

ดีบ้างไม่ดีบ้าง ติชมเป็นกำลังใจให้คนแต่งกันหน่อยนะคะ

พลีสสสสสสสสสส


 




ป.ล. มาอีกที ติดตามเรื่องของปราบ ปมุต และที่มาของความเกลียดชังของแดเนียลรวมทั้งจุดจบของคนเลว

ในเรื่องต่อไปที่แพลนไว้แล้ว ชื่อเรื่องว่า เพลิงพ่าย นะคะ

Belove

[moredee]

 :L1:สนุกมีทุกรสชาติเลยค่ะ
มีเรื่องของพี้ปราบกับน้องปมุตไหมคะ

[B52]

ร้อนแรงมากๆ เอ้าท์ดอร์ด้วย

[Nus@nT@R@]

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
ปล.โมกข์คงไม่กล้าทำให้พัทธ์โกรธหรอกนะ ยิงแม่นซะขนาดนั้น 55555

[ammchun]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
รอติดตาม ปราบกับปมุตค่ะ
ดาราซะด้วย น่าติดตาม

[titansyui]

 

อ่านรวดเดียวเลย   สนุกมากค่ะ     เดี๋ยวขอแว๊บไปอ่านต่อก่อน


ปล.  รอติดตามเรื่องใหม่ด้วยคนค่ะ

[zazoi]

เข้ามารอเรื่องของปมุตต่อค่า อิอิ

[omyim_jjj]

รอเรื่องใหม่จ้าาา

[lizzii]

แล้วแดนเนียลลอยนวลหรอ เอ๊ะหรือเราอ่านข้ามตอนไหนไปหว่า

[PoPuAr]

จบได้ร้อนแรง เลือดทะลักกันเลยทีเดียว 

นับวันพัทธ์ก็ยั่วเก่งขึ้นเรื่อยๆ เพราะได้ครูฝึกดีนี่เอง 

ส่วนน้องโอบก็ทำตัวดีวันดีคืน น่ารักมากจริงๆ

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ เดี๋ยวจะตามไปเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ค่า

[Yunatsu]

ต่อภาค2เลยยย ตัวร้ายสุดยังไม่ตาย 5555

[GETIIZ]

ขอบคุณสำหรัยนิยายดีๆนะคะ
สุดท้ายแล้ว ทุกคนก็ต่างเลือกเองว่าจะมีชีวิตเป็นยังไง  จะดีหรือร้ายก็อยู่ที่เราเนอะ

[Ice_Iris]

เต็มอิ่มจริงๆ

อ่านแบบที่เดียวจบ

ปวดตาแต่ก็อ่าน เหอะๆ

อยากเห็นจุดจบของนายแดนจริงๆ

ถ้าอยู่ใกล้ๆจะโบกให้หายเลวเลย

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

[$VAN$]

สนุกมากๆเลยจ้า
 
บวก1บวกเป็ดจ้า^^

[Pam_ban]

 


เปิดตัวจากการเป็นขาซุ่มมาสักระยะ     อ่านแล้วเพลินดี  เหมือนกำลังดูหนังแนวแอคชัน ดราม่า พีเรียดอยู่  ครบรสมาก  ส่วนฉากกรรมสนองแต่ละคนก็ดูจะหนักหนาสาหัสเหลือเกิน  จนบางทียังนึกว่า  "คนเขียนซาดิสหรือเปล่าวะ"  แต่ก็เป็นเพียงความคิดเล่น ๆ เท่านั้นนะ  อย่าเคืองเค้านะ     โดยเฉพาะตอนที่พ่อเลี้ยงสุรชัยจับเด็กชายต่างแดนไปทรมาน  มันเหมือนเห็นภาพไปด้วยเลยรู้สึกสะเทือนอารมณ์อย่างมาก  จนคิดว่าถ้าเราไปเจอแบบนั้นจริง ๆ คงปวดใจมาก ๆ น่าดู  แต่เป็นเรื่องที่น่าชื่นชมนะคะที่สามารถถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้จนทำให้อ่านแล้วอินไปด้วย


ขอคอมเมนท์นิดนึง...รู้สึกว่าช่วงแรก ๆ nc จะดูเร้าใจน่าตื่นเต้น  แต่พอมาช่วงหลัง ๆ มีบางตอนที่น่าตื่นเต้นแต่ความเร้าใจลดลงนิสนึง  เลยไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะคนเขียนเบื่อฉากแบบนี้ หรือว่าคนอ่าน want มากเกินไป      แต่ยังไงก็ยกให้เป็นนิยายที่สนุกและน่าติดตามอ่านต่อไปนะคะ  พอได้อ่านนิยายแบบไม่ค่อยมีคำผิด แล้วมันสมูทมาก ๆ ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ  เลยถือว่าเป็นเสน่ห์ของนิยายเรื่องนั้นไปอีกแบบนะคะ  อยากจะบอกและขอชื่นชมจากใจจริงเลยค่ะ   


ยังรอติดตามเรื่องต่อไปนะ  ปราบกับปมุต  (เพิ่งรู้ว่าน้องปมุตเป็นนักร้อง  ) 



 

[=นีรนาคา=]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมากเรื่องนี้
รอติดตามผลงานใหม่
ขอบคุณจ้า 

[iammz]

สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ

รอเรื่ิองใหม่น๊าาา^^

[makone]

สนุกมากๆ เลยค่ะ อย่ากเห็นคนเลวๆ อย่างแดนนิลรับผลกรรมที่ตัวเองก่อจริงๆ 
ตอนแรกที่กานต์โดนไอ้แดนล่อลวงก็น่าสงสารกานต์ที่ต้องมาเจอเคราะห์กรรมอย่างงี้
  แต่พอมาตอนหลังนี่น่ากระทืบกานต์มากทำกับคนดีๆ อย่างพัทธ์ลงได้ยังไง
แต่พี่โมกข์ของเรานี่เสน่ห์แรงไม่มีตกจริงๆ ใครเคยได้นี่ติดใจทุกคน 
ชอบโอบกับคำปันด้วย  จะติดตามเรื่องเพลิงพ่ายต่อนะค่ะ อย่ากรู้จุดเริ่มต้นของทั้ง 3 คน โมกข์ ปราบ แดน ว่าเป็นมายังไง รวมถึงจุดจบของคนเลวๆ อย่างแดนด้วย

[- lloJ!จิ้a -]

อ่านรวดเดียวจบ

ขอบคุณคนเขียนค่ะ 

[akeins]

ขอบคุณสำหรับนิยามที่นำมาให้อ่านนะครับ
      และจะตามไปอ่านเรื่องใหม่ครับ
               
                         

[puchi]

สนุกค่ะ  อ่านไปลุ้นไป

บทสรุป คนชั่วแดนยังไม่มี  ยังไม่โดนอะไรเลย

อยากอ่านคู่ของปราบ ^___^

[jj_girl]

ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ซะนานเลย  จบแล้ว แฮปปี้ดี๊ด๊า  อิอิ   


รอเรื่องใหม่นะคะ  อยากเห็นปราบหงอ  และหวานใส่ปมุตบ้าง      

[HanATarO]

ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ ให้ได้อ่านค่า

[Game_Game]

ขอบคุณคับ ชอบมาก แต่สงสารเด็ก จุง อินมาก

[Pam_ban]

มารอปราบกับปมุต อยากให้เปิดตัวกันซะที   

         ที่สำคัญ...รอจุดจบของแดนอยู่  จริง ๆ ตอนแรกก็แค่อยากรู้ว่าเรื่องมันเกิดจากอะไรทำไมถึงได้เกลียดโมกข์กับปราบขนาดนี้  แต่ที่อยากรู้สุด ๆ ตอนนี้เลยคืออิตาแดนนี่จะมีจุดจบยังไง     ซึ่งเป็นเรื่องที่ปล่อยไว้ไม่ได้  ต้องลง  (ประชา) ทัณฑ์อย่างสาสม  เอาให้ได้สิบเท่าของเด็กชายต่างแดนที่พ่อเลี้ยงสุรชัยขังไว้  และยี่สิบเท่าของสลิลลาที่โดนลูกน้องแดนกระทำ     โกรธมากเลย  ปีนี้ดาวร้ายยอดเยี่ยมไม่ต้องคิดมากเลยว่าจะโหวตให้ใคร     ขอเย็นเย็นมาดับร้อนสักโหลสองโหล    


รอเรื่องต่อไปนะคะ


 

[patee]

อ่านติดต่อกัน2วันจนจบ
สนุกมากค่ะ  อยากให้มีตอนพิเศษ
เพราะคนเลวอย่างไอ้แดน น่าจะโดนลงโทษ