หัวข้อ: หัวใจสิงห์...สีน้ำผึ้ง ตอนที่ 27 [26/10/2017] pg.64 [[End]]

[GintoniC]

หาวิธีง้อครูบัวต่อไปนะคุณสิงห์ 

[kikumaru]

ง้อครูบัวด่วนคะคนอ่านอยากให้หวาน

[uknowvry]

ครูบัวต้องดัดนิสัยตัวพ่อด้วยแล้วหล่ะทีนี้

[2pmui]

ดีใจ ครูบัวกลับมาแล้วววว 

[t2007]

ชอบการพูดจาของนายสิงห์ ตรงเด่ มีกาลเทศะ ให้เกียรติครูตาหวานด้วย เป็นผู้ชายที่จริงใจโครตๆ  ส่วนสองแสบมีฉายาสิงห์น้อยกะเสือเล็กชิมิ ถ้าจำไม่ผิด สมกะวีรกรรมที่ ร้าย ซน จริงๆ

[zombi]

ครูบัวอย่าพึ่งใจอ่อนนะ
แค่นายเหมืองยกเรื่องภรรยามาเล่าให้ฟัง อย่ายกโทษให้
ภรรยาก็ส่วนภรรยา น่าสงสารก็จริง แต่ก็ไม่เกี่ยวกับที่เขาข่มแหงเรา

ดูแววแล้วสงสัยครูจะใจอ่อนในเร็ววัน คงต้องพึ่งนายพุฒิ
ขอติดสินบนทนายประจำตัว หาวิธีง้อให้นายเหมืองแบบแปลกๆ ยากๆหน่อย
จะได้สำนึกผิด ไม่ทำให้ครูเสียใจอีก

[coraline]

ชอบตรงที่่ว่าครูบัวเป็นคนอ่อนโยน ใจดี อินายเหมืองเป็นคนพูดตรงๆ คิดยังไงก็พูดออกมาแบบนั้น เข้ากันดีอิอิ (เข้ากันแล้วเรียบร้อย)

+2 เป็ดจร้าาา

ป.ล. มาต่อไวๆนะจ๊ะ เข้ามาดูทุกวันเลย

[Biwty...]

ดีใจมากค่ะที่มาต่อ 

เราเกือบลืมไปแล้วว่านายเหมืองสิงห์ทะเลาะอะไรกับครูบัว 

ส้มน่าย้ากกกก 

[yyyy]

ครูบัวน่ารักกกกกงอลอินายเหมืองนานๆๆนะอย่ายอมให้ง่ายๆๆ
ส่วนนายเหมืองก็ขยันง้อครูบัวนะบุวจะได้ใจอ่อน (งงกับตัวเองตกลงนางจะเชียร์ใคร5555)

ปล.ตรงลงเอาเป็นว่าสนับสนุนให้ทั้งสองคนรักกันเร็วๆๆ555
ปล.คนเขียนสู้ๆๆมาอัพเร็วๆๆนะค่ะเป็นกำลังใจให้    ให้ดอกไม้1ช่อใหญ่พร้อมกอดแน่นๆๆ อิอิ

[Theznux]

ติดตามจ้าาา สนุกมาก ครูบัวน่ารักดี ชอบนายเอกแนวนี้ )

[กะลาสี]

เฮ้ย ชอบอ่ะ พึ่งได้มาอ่าน ลุ้นนายเหมืองจะง้อครูยังไง 555 ส้มขึ้นไปเจอครูแน่ๆอ่ะ 555 รอตอนต่อไปจ้า

[Roman chibi]

 

[thaitanoi]

พล๊อตเรื่องน่ารักดีนะครับ แล้วมาต่อเร็วๆนะครับ

[lune]

มานั่งรอ

[nicedog]

สนุกมาดเลยนะค่ะ

อ่านครั้งแรกประทับใจมาก

มาต่อเร็วๆนะค่ะ

อยากเห็นตอนพระเอกง้อครูตาหวาน

[rmlab]

ร่วมคิดถึงครูตาหวานด้วยคนจ้า

[PhInNoI]

มานั่งรอด้วยคน

[beamJ]

อยากอ่านแล้วววววววว
รอนะคะ 

[wan_sugi]

ครูบัวกับนายเหมืองไปสาดน้ำสงกรานต์ที่ไหนละนี่....

[lune]

 

[Feporchz]

ติดตามต่อค่ะๆ สนุกมากเลย ถึงเเม้ว่าพึ่งจะเข้ามาอ่านก็ตาม ^^
โดยส่วนตัวเเล้วชอบครูบัวมากเลยค่ะ อ่อนโยนกับเด็กๆ ได้ความรู้สึกเหมือนเเม่กับลูกๆ
ป.ล.ยังไงคนเขียนก็อย่าดองนานนะคะ 555

[zaszaq]

     


สนุกมากๆค่ะ 

[ToeyTato]

อ่านมาถึงตอน6นี่ชอบนะ ชอบทั้งพระเอกนายเอกเลย แต่นี่อะไรตอน7 ม่ายยยยย อีพี่สิงห์ แก ทำครูบัวแบบนี้ได้งัยเนี้ยยย

[ToeyTato]

โอเคอ่านตอน8 แระ ค่อยถูไถไปหน่อยนะนายสิงห์ เหอะ รีบง้อเลยให้ไว  ไม่งั้นครูบัวมีโกรธยาวแน่อ่ะ

[dek-zaal3]

ตอนที่ ๙


   ส้มเดินตัวลอยๆขึ้นมาชั้นสองของบ้านเพราะกะจะเข้าไปดูที่ห้องเด็กเสียก่อนว่ายังอยู่ดีกันรึเปล่า วันนี้เขามีเกมส์แผ่นใหม่มาให้เด็กด้วย เห็นบ่นว่าอยากได้ตั้งแต่ปีที่แล้วแต่พ่อไม่ให้ซื้อ พอเห็นท่าทางหงอยๆนั้นแล้วมันก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้ทุกที

“อ้าว ไม่อยู่กันทั้งคู่เลย” ส้มพึมพำเมื่อเปิดเข้าไปดูในห้องของสองแสบแล้วไม่พบสิ่งมีชีวิตใดๆอยู่ในนั้น...หายไปไหนกันนะสองแสบ หรือว่าจะออกไปเล่นกันข้างนอกอีกตามเคย...

   แต่ทว่าในตอนที่เด็กหนุ่มกำลังจะสาวเท้ากลับหลัง เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากดังลั่นก็ดังมาจากห้องพักแขกที่อยู่ติดกันของสองแสบ ส้มเดินตามเสียงไปดูอย่างสงสัย พอแอบเปิดประตูเข้าไปอย่างเสียมารยาทเพราะคิดว่าข้างในคงมีแค่ไลเกอร์กับไทกอนก็ต้องรู้สึกผิดคาด เมื่อบนเตียงสีขาวขนาดควีนไซส์ในห้องนั้นมันเต็มไปด้วยสมุดภาพและดินสอสี  และผู้ที่นอนอยู่บนเตียงนั้นมีทั้งหมดสามคน สองในสามน่ะเขารู้จักดีเพราะเคยช่วยนายผู้หญิงเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ แต่คนผิวขาวจั๊วะ ตัวเล็กๆบางๆที่นอนอยู่ระหว่างกลางสองแสบนั่นสิเป็นใครกัน ทำไมเขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน กำลังอ่านหนังสือนิทานให้สองแสบฟังด้วยความสนุกสนานอยู่ด้วย พอเขาเปิดประตูเข้าไปทั้งสามคนก็เงียบเสียงไปเลย...

“อ๊ะ น้าส้ม!!!” ไลเกอร์เป็นคนแรกที่กระโดดผลุงลงจากเตียง แล้ววิ่งดุ๊กๆมาหาเขาคนแรก

“น้าส้มกลับมาแล้ว!!!” จากนั้นไทกอนก็กระโดดตามพี่ชายมาด้วยอีกคน สองแสบกระโดดเข้าหาอ้อมแขนคนมาใหม่ด้วยท่าทางดี๊ด๊า ผู้มาใหม่ที่เปิดห้องเขาเข้ามาอย่างกะทันก็ย่อตัวลงเปิดรับอ้อมกอดของสองเด็กน้อยด้วยท่าทางดีใจเหมือนกัน

“น้าส้มกลับมาแล้ว มีใครคิดถึงน้าส้มมั่งมั้ย” ส้มถามเด็กอย่างใจดี ทั้งคู่แข่งกันเขย่งเท้ายกมือเพื่อให้สูงกว่าอีกฝ่าย ก่อนที่คนที่เด็กเรียกว่าน้าส้มจะชูแผ่นซีดีในกล่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาให้เด็กดู

“ถ้าคิดถึงน้าส้ม น้าส้มก็มีของฝากจะให้...เอาจ่ะ แผ่นเกมส์ที่อยากได้ น้าแอบซื้อมาให้แล้วนะ” ส้มยื่นแผ่นซีดีให้เด็ก

   สองคนร้องโอ้โหถูกใจกันยกใหญ่ แต่พอคนน้องจะยื่นมือออกไปเอาของจากมือน้าส้มปุ้บคนพี่ก็ตีมือน้องดังเพี๊ยะ 
ก่อนจะดุด้วยเสียงดังฟังชัดว่า

“ครูบัวสอนว่า ถ้าอยากเป็นเด็กดีให้ครูบัวรักนานๆ เวลาผู้ใหญ่ให้ของต้องสวัสดีสวยๆ” ไลเกอร์พูดสอนน้องอย่างภาคภูมิใจ ไทกอนพยักหน้าหงึกๆเห็นด้วย สองพี่น้องจึงขยับยืนเท้าชิด ยกมือประนมขึ้นระหว่างอกก่อนจะก้มหัวลง

“เอ๊ะเดี๋ยวนะเกอร์ ไหว้ผู้ใหญ่นี่มือต้องอยู่ตรงไหนหว่า ที่หว่างคิ้วหรือที่จมูกอ่ะ” ไทกอนสงสัย คนพี่ก็ทำหน้างงงันไม่แพ้กัน ทั้งคู่ยืนส่ายหน้าให้กันไปมาครู่หนึ่งก็วิ่งด๊อกแด๊กกลับไปหาครูบัวที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ก่อนจะเกาะขอบเตียงเข้าแล้วถามคำถามที่ไทกอนเอ่ยออกมาเมื่อครู่ ซึ่งการกระทำทั้งหมดของสองแสบทำให้ส้มรู้สึกทั้งอึ้งและประหลาดใจเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าจะมีวันที่สองแสบจะมารยาทดีแบบนี้เป็นด้วย เพราะปกติแล้วทั้งคู่ถอดยีนส์พ่อออกมาแบบเหมือนเป๊ะ พ่อนิสัยยังไง ลูกก็นิสัยถอดแบบออกมาทั้งดุ้น โอ้...สวรรค์คงส่งคุณคนนี้มาช่วยเจ้านายเขาโดยแท้

“วิธีจำง่ายๆนะลูก พระเป็นของสูง เป็นสิ่งที่เราเคารพบูชา เราจึงไหว้พระโดยจรดนิ้วโป้งไว้ที่หว่างคิ้วซึ่งจะอยู่สูงกว่าการไหว้ผู้ใหญ่ ที่จะต้องวางนิ้วไว้ที่จมูกครับ” ครูบัวสอนด้วยน้ำเสียงค่อนข้างติดแหบ สองแสบพยักหน้าหงึกหงักแล้วลองไหว้ให้ครูบัวดู บัวบอกไปว่าให้ค้อมหลังลงด้วยจะทำให้การไหว้ดูสวยงามและอ่อนน้อมกว่าการก้มหัวเฉยๆ ซึ่งทั้งคู่ก็ทำตามที่ครูบัวว่าอย่างว่าง่าย

พอเสร็จทั้งคู่ก็วิ่งกลับไปหาพี่ส้มแล้วก็ยืนขาชิด ประนมมือขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเอานิ้วโป้งไปจรดที่จมูกแล้วค้อมหลังลงอย่างสวยงามพร้อมคำพูดว่า

“ขอบ-คุณ-คร้าบ-น้า-โส้ม” เสียงยานคางของเด็กๆที่เอ่ยขอบคุณทำเอาส้มน้ำตาจะไหล เขารู้สึกปลาบปลื้มแทนนายหญิงที่อยู่บนฟ้าเสียจริงๆให้ตายเถอะ เด็กหนุ่มยกมือรับไหว้เด็กๆด้วยรอยยิ้มแห่งความปลื้มปิติ เขายื่นแผ่นเกมส์ให้พร้อมโผเข้ากอดทั้งสองแสบด้วยซาบซึ้งที่ยอมเชื่อฟังคนที่เขาเดาเอาว่าน่าจะเป็นคุณครูคนใหม่ของสองแสบด้วยดี สาธุ...ขอให้มันเป็นแบบนี้ไปอีกนานๆเถอะ

“ครูตาหวาน...ครูตาหวานคร้าบ” พอได้แผ่นเกมส์เสร็จสรรพไลเกอร์ก็จูงมือน้องชายวิ่งกลับมาหาครูบัวที่เตียงอีกครั้ง ครั้งนี้ทั้งคู่ยืนห่างจากเตียงพอประมาณ ทำสีหน้าเจียมตัวแบบเด็กเรียบร้อยพร้อมมองตามาที่ครูบัวอย่างมีความหวัง

“ครูคร้าบ...เกอร์กับไทขอไปเล่นเกมส์ที่ห้องนะครูตาหวาน น้าส้มซื้อมาให้ใหม่ สัญญาว่าจะไม่เล่นนาน...น้า” ไลเกอร์เป็นคนเริ่มต้นออดอ้อนครูบัวเสียงหวานเป็นคนแรก

“น้า...ครูบัว เดี๋ยวคืนนี้ไทอาสามานอนเฝ้าไข้ครูเอง น้าครูน้า...” สองแสบประสานเสียงอ้อนคำว่า ‘น้า’ ออกมาอย่างน่ารัก ส้มยืนมองภาพนั้นอย่างเอ็นดู เขาเห็นครูบัวส่งยิ้มให้เด็กอย่างใจดี ก่อนจะพยักหน้าอนุญาตเด็กไปพร้อมกำชับให้เด็กรับคำก่อนออกจากห้องว่าจะไม่นั่งใกล้จอโทรทัศน์มากๆด้วย  ทั้งสองแสบร้องเย้! ก่อนจะวิ่งตัวปลิวหายกลับเข้าไปในห้องตัวเอง ส้มส่ายหน้าให้กับความกะล่อน ที่พออ้อนคนอื่นได้แล้วก็หายต๋อม

“คุณครูเก่งจังเลยครับที่เอาสองแสบเสียอยู่หมัดแบบนี้” ส้มเริ่มต้นบทสนทนาขึ้นมาก่อน เขาเห็นครูบัวทำท่าจะลุกออกมาจากเตียงจึงรีบเข้าไปห้าม พอได้เข้าใกล้คุณคนนี้แล้วก็เพิ่งได้เห็นว่าตัวจริงนั้นขาวจั๊วะเหมือนแป้งซาลาเปาเลย เมื่อกี๊มองไกลๆก็ว่าขาวแล้ว มาดูใกล้ๆแบบนี้ครูบัวของสองแสบนั้นทั้งขาวทั้งตัวเล็กจนดูจมลงไปกับกองหมอนเลยทีเดียว

“ขอโทษนะครับที่เข้ามาโดยไม่ได้เคาะประตู ผมจะขึ้นมาดูเด็กๆน่ะครับ ได้ยินเสียงดังมาจากห้องนี้เลยคิดว่าสองแสบแอบเข้ามาเล่นในห้องพักแขกอีกแล้ว”

“อ๋อครับ...ไม่เป็นไรครับ ขอโทษนะครับพอดีผมไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ เจ็บเท้าน่ะครับ” บัวบอก พิจารณาใบหน้าเกลี้ยงเกลาและผิวสีน้ำผึ้งอย่างคนสุขภาพดีของคนตรงหน้าแล้วก็อิจฉา ได้ยินสองแสบเรียกว่าน้าส้ม คุณคนนี้อาจจะเป็นญาติของนายเหมืองสิงห์ตัวใหญ่นั่นก็ได้

“ไม่เป็นไรเลยครับ...อ้อ ผมชื่อส้มนะครับ เป็นคนงานของนายเหมือง พอดีผมเคยช่วยเลี้ยงสองแสบมาตั้งแต่เด็กน่ะครับก็เลยเข้านอกออกในบ้างนี้ได้ในระดับหนึ่ง แต่ตอนนี้ทำงานเป็นผู้ช่วยคุณพุฒธา เลขาของนายเหมืองอยู่น่ะครับ” ส้มเอ่ยแนะนำตัวเองอย่างเป็นกันเอง บัวเดาว่าเขาสองคนน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันจึงยิ้มยินดีตอบกลับเพื่อนใหม่ไปพร้อมกับแนะนำตัวเองด้วยเช่นกัน

“ผมชื่อบัวครับ เป็นครูสอนพิเศษคนใหม่ของไลเกอร์กับไทกอน” บัวบอก

“อ๋อ ชื่อบัวจริงๆด้วย งั้นอีกชื่อก็ต้องเป็นฉายา สองแสบตั้งให้น่ารักดีนะครับ คุณครูตาหวาน...” ส้มเอ่ยหยอก บัวส่ายหน้าให้อย่างปลงๆ

“เด็กเขาเรียกตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน บัวก็ไม่อยากขัดใจเลยปล่อยเลยตามเลยน่ะครับ” เด็กหนุ่มอธิบาย ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าให้พร้อมบอกว่าบัวคิดถูกแล้วที่ไม่ขัดใจ สองแสบนั่นใช่ย่อยที่ไหน ขืนใครขัดใจพ่อเจ้าประคุณเข้าก็คงบ้านแตก

“...”

   พอส้มเงียบ บัวก็เงียบเพราะไม่รู้จะคุยอะไรต่อ มือของบัวเลยยกมาเอาผมทัดหูแก้เก้อ และอาการนั้นก็ทำให้สายตาของส้มไปแปะอยู่ที่ต้นคอข้างหูครูบัวได้อย่างชัดเจน ไอ้รอยคุ้นๆนั่น...เดาไม่ยากเลยว่าคือรอยอะไร เพราะตามตัวเขาก็เคยมีให้เห็นอยู่บ่อยไปเวลาที่พี่พุฒแกโมโหแล้วก็อยากแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของตัวเขา...แต่ที่น่าสงสัยก็คือใครเป็นคนทำรอยนั่นไว้ต่างหาก ในบ้านนี้ก็มีแค่สองแสบ ซึ่งตัดออกไปได้เลยเพราะเขามั่นใจว่าไม่ใช่แน่ๆ ส่วนป้าพุดฤทัยนั้นคงไม่คิดจะมาสละโสดเอาตอนอายุจะหกสิบแบบนี้หรอก เหลือความเป็นไปได้อีกแค่คนเดียว อะไรบางอย่างกำลังบอกเขาว่าใช่แน่ๆ บวกกับคำถามประหลาดที่นายเหมืองพยายามเค้นจากเขาและพี่พุฒเมื่อครู่ข้างล่างก็ยิ่งทำให้ส้มค่อนข้างแน่ใจ

     ...นายเหมืองแน่ๆที่เป็นคนทำรอยไว้...

      ...แล้วที่ต้องลงไปนั่งหน้าเสียอยู่ข้างล่างแบบนั้นก็คงเพราะหาวิธีง้อคุณครูตาหวานคนนี้ไม่ได้แน่ๆ...

      ...อ่านง่ายจริงๆนะนายเหมืองของเจ้าส้ม...

“ครูตาหวาน...โกรธนายเหมืองมากเลยเหรอจ๊ะ” พร้อมกับที่พูดส้มก็ค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งบนเตียง เอามือเข้าไปนาบหน้าผากครูบัวก่อนจะฉกมือไปเปิดคอเสื้อนอนครูบัวออกดูอย่างถือวิสาสะเต็มที่ บัวสะดุ้งตัวหลบมือเพื่อนใหม่อย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่ทันมือเจ้าส้ม ที่สามารถเปิดดูร่องรอยอื่นๆที่ฐานคอได้ทัน

“ครูไม่ต้องอายฉันหรอกจ่ะ ฉันพอจะเดาออกแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น...รอยพวกนี้น่ะฉันก็เคยมี แต่พี่พุฒแกชอบทำเอาไว้ใต้เสื้อ ไม่เคยทำเปิดเผยแบบนี้...” พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเจ้าส้มก็ลดภาษาทางการเหลือเป็นภาษาบ้านๆแบบที่ตนถนัดทันที ครูบัวนั่งอึ้งอ้าปากค้างกับสิ่งที่เจ้าส้มตรงหน้าเอ่ยออกมา เขารู้อะไร...แล้วพูดอะไรที่ว่า ส้มเองก็เคยมี สิ่งที่จู่ๆก็ได้รับฟังทำเอาสมองของบัวประมวลผลไม่ค่อยจะทัน

“เฮ้อ...ให้ฉันเดาก็คงจะเป็นฝีมือนายเหมืองล่ะสิ มิน่าล่ะ เมื่อกี๊เลยมาถามอะไรฉันกับพี่พุฒแปลกๆ นี่ครูบัว...นายเหมืองแกเครียดมากเลยนะที่มาทำครูแบบนี้ นี่ก็พยายามหาวิธีง้อใหญ่ ไม่รู้พี่พุฒแก...”

“ส้มหยุดพูดเถอะจ่ะ บัว...บัว...” บัวคว้ามือของเจ้าส้มที่พยายามจะสำรวจรอยช้ำตามผิวเนื้อสีแดงอมส้มตรงบริเวณอื่นเอาไว้ แน่น พลางสายตาก็ก้มลงต่ำมองผ้าห่มที่คลุมตัวเองอยู่ เจ้าส้มมองอาการครูบัวแล้วก็พอจะเข้าใจ อารมณ์ประมาณนี้คงจะกำลังสับสนล่ะซีนะ

“ครู...อย่าไปโกรธนายเขาเลย นายเขาไม่ใช่คนใจร้ายอะไร ออกจะเป็นนายจ้างที่ใจดีมากเสียด้วยซ้ำ เนี่ย...ฉันเรียนจนจบปริญญาตรีได้ก็เพราะนายเหมืองคอยส่งเสียให้เรียน ฉันอยากอยู่กับพี่พุฒแกก็ไม่ขัดข้อง แกยังว่าถ้าฉันกับพี่พุฒอยู่ด้วยกันจนครบปีเมื่อไหร่จะโอนบ้านให้เป็นของเราด้วย...เฮ้อ แต่รอยพร้อยไปทั้งตัวขนาดนี้ นายเหมืองคงจะฟัดครูเสียเต็มที่เลยล่ะสิ ของฉันตอนโดนหนแรกก็ไข้ขึ้นไปเหมือนกัน แต่พี่พุฒแกใจดี ยอมหยุดงานมาเฝ้า วันเดียวฉันก็เลยดีขึ้นเลยล่ะจ่ะครู”

   ส้มพยายามพูดช่วยนายผสมกับพาพูดเรื่องอื่น เพื่อที่ว่าครูบัวแกจะได้ไม่ต้องหมกมุ่นกับชื่อนายเหมืองให้มาก แต่ดูเหมือนว่ายิ่งพูดจะยิ่งแย่แฮะ ดูซินั่น...ครูบัวแกทำท่าจะร้องเข้าเสียแล้ว

“ครู! เอ่อ...เอ่อ...ส้มขอโทษ...ถ้าส้มพูดอะไรไม่ดีออกไปส้มขอโทษจ่ะ ส้มไม่ได้ตั้งใจ แค่อยากให้ครูไว้ใจในตัวส้มว่าส้มสามารถช่วยรับฟังปัญญาของครูได้นะ ถึงส้มจะไม่ฉลาดเท่าพี่พุฒกับนายเหมือง แต่ส้มก็เป็นผู้ฟังที่ดีได้นะจ๊ะ...ครูบัว ครูอย่าร้องสิจ๊ะ...”

“บัวไม่ได้จะร้อง...บัว...บัวแค่...รู้สึกอยากกลับบ้าน...” ถึงปากบอกว่าไม่ได้จะร้อง แต่กระแสเสียงเครือครางสั่นๆก็ขัดกับคำพูดปากแข็งของครูนัก

“...ครูบัว”

“บัวกลัวนายเหมืองนะส้ม...เวลานายเหมืองโมโหแกไม่ฟังใครเลย แล้วยิ่งเวลาแกเมาอีก ส้ม...ถ้าบัวอยู่ที่นี่ต่อ วันไหนที่แกโกรธอะไรบัวขึ้นมาอีกบัวกลัวว่า...”

“ครูบัวจ๋า...นายเหมืองไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลขนาดนั้นหรอกนะจ๊ะครู...” ส้มพยายามช่วยปลอบใจ

“แต่...เมื่อคืน...” บัวพยายามจะค้านว่าเมื่อคืนนายเหมืองเป็นยิ่งกว่าคนไม่มีเหตุผลเสียอีก ตัวนายเหมืองก็ใหญ่ แรงก็เยอะ บัวจึงยิ่งรู้สึกทุเรศตัวเองเป็นสองเท่าเมื่อตัวก็เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆแต่กลับทำอะไรให้นายเหมืองสะดุ้งสะเทือนไม่ได้เลย จนสุดท้ายมันถึงต้องมาจบลงแบบนี้...จบตรงที่บัวต้องมาเจ็บตัวด้วยความผิดที่บัวไม่ได้ก่อ

“...ครูจะกลับจริงๆเหรอจ๊ะ” หลังจากที่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เจ้าส้มก็ตัดสินใจถาม เจ้าสองแสบอุตส่าห์ได้ครูดีแล้วแท้ๆ นายเหมืองนะนายเหมือง...เก็บเพชรดีได้แท้ๆ แต่กลับถือเอาไว้ในมือไม่ดี มันจะหลุดร่วงหล่นจากมือไปก็ไม่แปลกล่ะ

   บัวนิ่งคิดไปชั่วครู่กับคำถามนั้น ก่อนจะค่อยๆส่ายศีรษะให้ส้ม แล้วเอ่ยบอกว่า...

“ถึงบัวอยากกลับแค่ไหน...แต่บัวก็ไม่กลับหรอกครับ...บัวเป็นห่วงไลเกอร์กับไทกอน แล้วยิ่งเวลานี้...” บัวหยุดไปเพราะไม่รู้จะเล่าสถานการณ์ที่ตนเพิ่งได้ยินมายังไงให้อีกฝ่ายฟัง แต่ทว่าดูจากสีหน้าโล่งใจของส้มแล้ว...ในฐานะที่เป็นคนงานของนายเหมืองบัวคิดว่าส้มคงจะเข้าใจสถานการณ์อยู่แล้วกระมัง

“ขอบคุณมากจ่ะครูที่ยังไม่ทิ้งเจ้าสองแสบ...เพิ่งจะมีครูคนแรกเนี่ยแหละที่ส้มเห็นสองแสบแกวิ่งเข้าหา ครูคนอื่นๆมีแต่วิ่งหนีไม่ก็เอาแต่ไล่ตะเพิดจนเขาออกไปกันหมด...เอาเป็นว่า ถ้าครูมีอะไรไม่สบายใจอีกก็เล่าให้ส้มฟังได้นะ ส่วนนายเหมืองนี่เดี๋ยวส้มจะจัดการให้เอง ครูบัวอย่าคิดมากเลยนะ นอนพักเยอะๆ จะได้หายไวๆนะจ๊ะ...” ส้มบอกพลางเอามือมาตบหลังมือครูบัวแปะๆเป็นการให้กำลังใจ บัวมองสบแววตาใสซื่อและเป็นกันเองของเจ้าส้มแล้วก็รู้สึกหายใจโล่งขึ้นมาก คนคนนี้ถ้าได้เป็นเพื่อนกันก็คงจะดีไม่น้อย...บัวไม่ใช่คนมีเพื่อนเยอะ แต่เพื่อนที่บัวมีทุกคนสามารถไหว้วานช่วยเหลือกันได้ตลอด ไว้ใจและปรึกษากันได้ทุกเรื่องโดยไม่ต้องมีความเกรงใจให้กันเลย...คุณส้มคนนี้ก็เข้าข่าย ยิ่งมาอยู่ในที่ที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักแบบนี้บัวก็ยอมรับว่ามันก็มีเหงาบ้าง เพราะคนรุ่นราวคราวเดียวกันที่พอจะเป็นเพื่อนกันได้นั้นไม่มีเลย ก็เพิ่งจะได้พูดคุยกับส้มนี่แหละเป็นคนแรก

“ขอบคุณมากนะครับคุณส้ม...ความจริงแล้ว บัวก็...ไม่ได้โกรธเกลียดนายเหมืองอะไรขนาดนั้นหรอก...บัวแค่...ไม่รู้สิ มันอธิบายไม่ถูก ตอนที่เขาร้าย เขาก็ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน แต่พอจะดี ก็กลับดีใจหาย เปลี่ยนไปจนบัวรับมือไม่ถูก...บัวอยากจะโกรธเขานะ ไม่อยากพูดด้วย...แต่มัน...”

“แต่มันก็อดไม่ได้ใช่มั้ยล่ะครู...นิสัยแบบนี้แหละพวกคนเหมือง ขวานผ่าซาก พูดอะไรตรงๆ แลดูเหมือนจะมีเล่ห์เหลี่ยมนะแต่ความจริงแล้วไม่มีอะไรเลย...จะเรียกว่า ‘ใสซื่อ’ ก็อาจจะได้ จุดนี้ละมั้งที่ทำให้เราแพ้ทางพวกเขา จะโกรธก็โกรธได้ไม่สนิทใจ จะงอนให้เขาง้อ พวกนั้นก็ทำเป็นกันซะที่ไหน ส้มนะเคยน้อยใจที่เขาไม่กลับมานอนบ้านแล้วไม่ยอมโทรบอกกัน ไอ้เราก็เป็นห่วงนอนก็ไม่หลับ พอกลับมาตอนเช้าก็มีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงกับเบอร์โทรยัดใส่กระเป๋ามาให้...ส้มทั้งโกรธทั้งน้อยใจพี่พุฒ ไม่คุยด้วยตั้งเกือบวัน แต่ที่ไหนได้...พอพี่พุฒพาไปเที่ยวน้ำตกเพราะรู้ว่าส้มชอบ แล้วก็บอกขอโทษด้วยแววตาเศร้าๆนะ ส้มก็เผลอยกโทษหายงอนเขาไปเสียอย่างนั้น เฮ้อ...ใจง่ายเนอะว่ามั้ยครู แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ก็รักไปแล้วนี่...” เจ้าส้มพูดเล่าประสบการณ์ชีวิตตัวเองฉอดๆ บัวรับฟังอย่างสงบพลางรู้สึกผิวร้อนวูบเป็นบางครั้งเมื่อบางสถานการณ์มันเหมือนจะเข้าตัว

   ใช่เลย...บัวก็เป็น ตั้งใจว่าจะมึนตึงใส่เขา จะไม่พูดด้วย จะทำให้เขารู้ว่าโกรธนะกับสิ่งที่ทำลงไปกับเรา แต่พอโดนเขาทำโหมดเศร้าใส่เข้าหน่อย บอกขอโทษอีกนิดก็เผลอใจอ่อนยอมพูดด้วยเสียอย่างนั้น...มันใช่นิสัยบัวที่ไหนกันล่ะนี่...เพราะนายเหมืองคนเดียวเลย ที่ทำให้บัวมีอารมณ์สาวแตกได้ขนาดนี้...

“นอนดีกว่าครู ตัวยังรุมๆอยู่เลย เดี๋ยวไว้ฉันช่วยจัดการค่าใช้จ่ายเดือนนี้ให้พี่พุฒเสร็จแล้วจะขึ้นมาคุยด้วยใหม่นะ หายเร็วๆล่ะครู...ป่านนี้พี่พุฒคงจะคุยกับนายเหมืองเสร็จแล้วละมั้ง...ส้มไปแล้วนะ” เจ้าส้มยังตบหลังมือครูบัวอีกสองแปะเบาๆเป็นการบอกลา ยกมือช่วยดึงผ้าห่มให้ขึ้นมาคลุมจนถึงอกให้เพื่อนใหม่บนเตียงเรียบร้อย แววตาเศร้าๆที่เห็นตอนแรกเหมือนจะดีขึ้นมาบ้าง ก็ดีแล้วล่ะ...ถึงจะเห็นแก่ตัวไปหน่อยแต่เขาก็สงสารเด็ก นานๆทีจะมีใครที่รักและเอ็นดูเจ้าสองแสบอย่างจริงใจซักที...อย่างนี้คงต้องช่วยนายเหมืองถักเชือกร้อยครูบัวเอาไว้ให้อยู่นานๆเสียแล้ว

   ประตูห้องถูกปิดลงอย่างแผ่วเบา ส้มถอนหายใจดังเฮือกกับหน้าประตูไม้ ก่อนจะหันกลับหลังไปทางบรรไดเพื่อลงไปชั้นล่าง แต่ทว่า...ปราการมนุษย์หนาสองคนตนที่ยืนขวางทางอยู่ก็ทำเอาส้มตกใจเกือบจะร้องหวีดขึ้นมาแล้ว ดีที่หนึ่งในสองเอื้อมมือมาปิดปากส้มเอาไว้ในทัน เสียงหวีดเลยเหลือเพียงเสียงอู้อี้ที่ดังผ่านอยู่แค่ในลำคอเท่านั้น

“ชู่ว...เบาๆสิส้ม เดี๋ยวครูบัวแกก็รู้กันพอดีว่านายเหมืองมาแอบฟัง” พุฒเตือนเมียผิวสีน้ำผึ้งของตัวเองเบาๆ ส้มเงยหน้ามองนายเหมืองที่จ้องเขม็งไปที่บานประตูที่ส้มเพิ่งผิด สายตาจ้องแบบทะลุทะลวงราวกับประตูไม้หนาๆเป็นแค่ผ้าม่านผืนบางๆที่ทำให้มองเห็นภายในได้งั้นแหละ...นายเหมืองมาได้ยินก็ดี ส้มจะได้ไม่ต้องพูดหลายรอบ...

“นายเหมือง...นี่ถ้าป้าพุดรู้เข้านายเหมืองโดนตีก้นลายแน่ แกเกลียดนักล่ะกับการไม่เป็นสุภาพบุรุษ แล้วนี่นายเหมืองไปทำถึงขนาดครูบัวเขาอยากกลับบ้านเลยนะจ๊ะ...ถ้าไม่ติดว่าแกมีจิตใจเมตตากรุณาต่อลูกเสือลูกสิงห์ตัวน้อยๆสองตัวนั่น ไม่แน่ว่าวันนี้นายเหมืองก็อาจไม่ได้เห็นครูบัวแกแล้วก็ได้...ถึงตอนนั้นแล้วส้มจะสมน้ำหน้าให้” ไม่ได้ตั้งใจตอกย้ำ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ...คนเคยอยู่ในสถานะใกล้เคียงกันมาก่อน ก็ต้องมีออกโรงปกป้องกันหน่อย

“พูดจาแก่แดดไปแล้วส้ม ไปสอนนายได้ยังไง...แค่นี้นายก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้ว”

   คำพูดของพุฒดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกผิดที่ว่าของนายเหมืองมันเบาบางขึ้นมาได้เลย หนำซ้ำไอ้คำพูดที่ว่าอาจไม่ได้เห็นครูบัวอีกแล้วก็ได้มันกรีดซ้ำลงในใจจนเลือดปริซิบๆ ถึงไม่ได้เจ็บมากเท่าไหร่แต่ก็แสบๆคันๆใช้ได้เลยทีเดียว แล้วไอ้อาการนี้มันน่ารำคาญยิ่งกว่าอาการเจ็บแบบโครมๆเยอะ
   เขายอมโดนเอามีดเสียงพุงตรงๆให้เจ็บปื๊ดเดียวไปเลย ดีกว่ามาโดนคัตเตอร์กรีดแขนไปมาให้เหงื่อโดนแผลแล้วแสบบรรลัย...

“เอาน่านาย...ยืนเครียดหน้าห้องไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก ลงไปทำกรวยดอกจำปีจำปามาให้ครูแกวางข้างหมอนคืนนี้ดีกว่า ผมเคยทำง้อเจ้าส้มหนหนึ่งได้ผลชะงัด...ทุกวันนี้ถ้าต้นดอกจำปีจำปาออกดอกเต็มต้นก็ต้องมาอ้อนให้ลำบากผมไปเก็บมาให้อยู่เรื่อย” พุฒเอ่ยบอกนายจ้างแกมชี้แนะ  เจ้าส้มที่โดนปิดปากอยู่งับหมับเข้าให้ที่นิ้วใหญ่ จนคนร่างสูงกว่าและขาวกว่าร้องโอ๊ยพร้อมกับปล่อยมือ เจ้าส้มก็เลยแจกกระทืบเข้าให้ที่เท้าอีกทีเป็นของแถม

“อ๋อ...ทำไมไม่บอกล่ะว่ามันลำบาก เราก็นึกว่าเต็มใจเก็บมาให้...ถ้ารู้มาก่อนว่าต้องฝืนใจทำให้กันส้มจะไม่อ้อนไม่ขอให้ทำให้อีกเลย”

   พุฒมองคนร่างเล็กที่เดินลงส้นนิดๆจากไปทางบันไดอย่างงุนงง ได้ข่าวว่าเขาเพิ่งมาช่วยแนะวิธีง้อผู้ชายให้เจ้านายไป นี่เขาจะต้องถอนวิชากลับมาใช้เองแล้วเหรอนี่

“มันใช่ความผิดผมมั้ยเนี่ยนาย...เฮ้อ ไม่น่ามาอยู่ให้คำปรึกษานายเล้ย”

“อ้าว...ไอ้พุฒ ปาก...”

“หยุดเลยนายเหมือง อย่าเพิ่งเทศนาผมตอนนี้ ขอไปง้อเมียก่อน แล้วนายอยากจะด่าอะไรผมเดี๋ยวผมจะมานั่งให้นายด่าอีกที” พุฒพูดพลางส่ายหัวปลงๆพลาง สิงห์อ้าปากพะงาบเมื่อลูกน้องคู่ใจถือสิทธิ์อะไรก็ไม่รู้มาสั่งงานนายจ้างอย่างเขาเสียได้

“แล้วงี้จะง้อกันยังไง” ไหนๆก็ได้เคสสตัดดี้มาแล้ว ก็ขอถามเอาเสียเลยเหอะว่าไอ้กูรูผู้รู้เรื่องเมีย(ที่เป็นผู้ชาย)จะให้คำแนะนำกับกรณีนี้ของตัวเองว่ายังไง

“ไม่เห็นจะยาก...ไม้ตายสุดท้าย ไม่ว่าเมียจะง้อยากแค่ไหน แต่ถ้าเรามั่นใจว่าลีลาดี...ง้อบนเตียงเลยนาย...จับปล้ำ! จบ...” พุฒพูดทิ้งท้ายไว้อย่างน่าหวาดเสียว ไม่ต้องคิดเลยว่ากลับถึงบ้านไปเจ้าส้มจะเป็นอย่างไร...แต่เออ มันก็ทำได้นี่หว่าก็ไอ้ส้มเป็นเมียมันตามจารีตประเพณีเรียบร้อยแล้ว แต่ของเขาได้ครูบัวมาเป็นเมียแค่ทางพฤตินัย แล้วจะจับปล้ำเอาโครมๆเหมือนมันได้ยังไงวะ

“เฮ้อ...เอาวะ กล้วยตานีก็ไม่ค่อยมีใบเสียด้วย เอาใบกล้วยเล็บมือนางไปใช้ทำกรวยก่อนแล้วกัน” นายเหมืองยกมือกอดอกพลางขมวดคิ้วหมุ่น ในหัวมีแค่คำๆเดียวผุดขึ้นมาไม่หยุด

                  กรวยดอกไม้...กรวยดอกไม้...กรวยดอกไม้...

-------------------------------------------------------------------

[dek-zaal3]

   บัวกำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ตอนที่ได้ยินเสียงจุ๊ปากดัง  ชู่ว เบาๆอยู่ใกล้ๆ พอแอบลืมตาขึ้นมานิดหน่อยก็เห็นสองแสบกับคุณพ่อของเด็กกำลังทำท่าจุ๊ปากเหมือนกันยืนเรียงสาม จากนั้นไลเกอร์ก็เป็นคนแรกที่ค่อยๆย่องเข้ามาที่เตียงเขาแล้วก้มลงหอมแก้มคุณครูบัวดังจ๊วบแล้วก็เดินออกไปยืนที่เดิม ไทกอนเป็นคนต่อมาที่ค่อยๆย่องมาเตียงเขา แล้วก้มเอาจมูกเด็กโด่งนิดๆชนแก้มครูบัวจนแก้มยุบ แล้วทำเสียงกับปากตัวเองเบาๆว่า ‘มั๊วะ’ แล้วก็เดินออกไปตามคนพี่ บัวได้ยินเสียงเสื้อผ้าเสียดสีกันดังเบาๆจึงแอบเผยอเปลือกตาลืมมามองว่ามันเกิดอะไรขึ้นอีก เขาพบว่ามันเกิดจากการที่สองแสบพยายามลากคุณพ่อตัวสูงให้เข้ามาใกล้ๆเตียงเขา แล้วทำปากขมุบขมิบพร้อมชี้โบ๊ชี้เบ๊ที่แก้มตัวเองเหมือนเป็นภาษาใบ้บอกว่า ‘ตาพ่อแล้วหอมแก้มครูบัวเร็วๆเข้าสิ!!!’ ยังไงอย่างนั้น

   บัวทั้งเขินทั้งอายจึงหลับตาปี๋ พร้อมกับแสร้งเอาผ้ามาคลุมโปงตัวเองแล้วพลิกตัวหันไปอีกข้าง คิดในใจว่าสองแสบกำลังคิดอะไรอยู่กันเนี่ย...ผู้ชายด้วยกันหอมแก้มกันมันน่าดูตรงไหน หรือว่าสองแสบแค่จะแกล้งเขา แต่เล่นแบบนี้มันชักจะเกินไปหน่อยแล้ว พรุ่งนี้เห็นทีถ้าลุกไหวคงต้องมีการสอนเพศศึกษากันบ้าง ว่าคนสองคนที่เป็นผู้ใหญ่และไม่มีความสัมพันธ์ใดๆต่อกันไม่ควรจะถูกเนื้อต้องตัวกันโดยไม่มีเหตุผล เพราะตามจารีตวัฒนธรรมของสังคมไทยนั้นเขาถือกันว่าไม่งาม...บัวพยายามข่มตาให้หลับ คิดในใจว่านายเหมืองแกคงจะฝืนลูกๆสำเร็จและพาเข้านอนได้ แต่ทว่า...ไอ้ความรู้สึกถึงของหนักที่เท้าลงบนเตียงข้างหน้าบัวนี่มันอะไร

   เอ๋!!! เดี๋ยวๆ...แล้วเมื่อกี๊อะไรมาชนแก้มเขาผ่านผ้าเนี่ย!!!

   เฮ้ย...!! อย่าบอกนะว่า...นายเหมืองยอมทำตามที่ลูกๆต้องการ แถมยังทำต่อหน้าเด็กๆด้วยน่ะ!!!

   บัวอยากกรีดร้องเป็นภาษาอุยกูร์...หน้านายเหมืองนี่ฉาบด้วยอะไรกัน!!! บัวอยากลองเอาฆ้อนไปกระเทาะดูหนัก ทำไมมันถึงได้ทั้งหยาบและหนาแบบนี้นะ ทำอะไรไม่เกรงใจบัวก็น่าจะเห็นแก่ลูกตัวเองบ้าง เดี๋ยวก็เบี่ยงเบนเหมือนพ่อหรอก...!!!

   เอ๋...นึกแล้วทำไมถึงรู้สึกว่าเข้าตัวแปลกๆ จริงสินะ...ก็คนที่เบี่ยงเบนไปพร้อมพ่อสองแสบก็คือเขานี่นา...ไม่ใช่ๆ เขาคือคนที่ถูกบังคับให้เบี่ยงเบนเพราะพ่อของสองแสบต่างหาก

“ลูกกลับไปนอนที่ห้องหมดแล้ว เลิกแกล้งหลับได้แล้วบัว...” เสียงทุ้มๆหนาหนักเอ่ยขึ้นพร้อมแรงยุบยวบที่ข้างเตียง บัวกำหมัดแน่นอยู่ใต้โปงผ้าห่ม แล้วตัดสินใจลุกพรวดไปเผชิญหน้ากับจอมวายร้ายพร้อมกำปั้นที่เตรียมไว้ กะว่าพรุ่งนี้หน้าหล่อๆเถื่อนๆนี่จะต้องมีรอยช้ำม่วงๆให้สาแก่ใจเสียหน่อย

   แต่บัวก็ทำไม่ลง...เมื่อจู่ๆร่างใหญ่ในชุดนอนกางเกงแพรขายาวกับเสื้อกล้ามสีขาวก็ยื่นกรวยใบตองสีเขียวเข้มมาให้ มันถูกไม้กลัดทางมะพร้าวเหลาปลายมนกลัดมาอย่างน่ารัก นายเหมืองยื่นมันมาตรงหน้าบัวก่อนจะเขย่าเบาๆสองทีเมื่อบัวยังไม่ยอมรับเจ้ากรวยใบตองไปจากมือ บัวค่อยๆคลายกำปั้นออกไปรับเจ้ากรวยธรรมชาติที่ส่งกลิ่นหอมระรื่นตามลมแอร์มาแตะจมูก แล้วก็ต้องตาโตเมื่อข้างในนั้นมันถูกอัดแน่นไปด้วยดอกจำปาจำปีสีเหลืองอ่อนแก่เต็มไปหมด บัวเอาเข้ามาดูใกล้ๆอย่างชชอบใจนัก ก่อนจะเงยหน้าไปหาคนเอามาให้เพื่อจะถามคำถาม แต่ใบหูแดงๆกับอาการเกาท้ายทอยของนายเหมืองร่างใหญ่ก็ทำเอาบัวขมวดคิ้ว เพราะกลั้นขำจนทนแทบไม่ไหว...

   ...นายเหมืองอาย...!

   ...เป็นไปได้หรือนี่...!

“นายเหมือง...เอามาให้บัวเหรอ” คุณครูหนุ่มน้อยถามออกไปก่อน ไอ้อาการเคืองๆคนตัวโตกว่าเมื่อครู่เริ่มจางหายไปหมด เหลือเพียงอารมณ์กลั้นขำเมื่อไม่คิดว่าจู่ๆไอ้คนหน้าด้านไม่รู้จักอายเมื่อครู่จะมาตกม้าตายกับแค่เอาดอกไม้มาให้ผู้ชายด้วยกันแค่นั้นเอง

“ฮื้อ...ชะ...ชอบมั้ย” สงสัยจะอายจริง ดูสิ...พูดยังติดๆขัดๆเลย

“ก็...ชอบ” บัวตอบตามจริง เลยเห็นท่าทางนายเหมืองถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ไม่อยากจะเชื่อ...ว่าคนอย่างนายเหมืองจะมีมุมน่ารักแบบนี้กับเขาเหมือนกัน

   เดี๋ยวนะ...เมื่อกี๊บัวกำลังคิดว่านายเหมืองน่ารักงั้นเหรอ

“ไม่ได้ใส่ยาใช่มั้ย” บัวถามต่อ นายเหมืองพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มแต่งแต้มที่มุมปากอย่างเท่ห์ พร้อมเอามือมาดันกรวยให้ไปจ่ออยู่ใต้จมูกบัวก่อนจะเอ่ยว่า

“ลองดมดู...สบายใจได้ ผมปลูกเอง รับรองไม่มียาเด็ดขาด”

   บัวมองกรวยในมือสลับกับหน้านายเหมือง แล้วค่อยๆจรดจมูกดมกลิ่นหอมของดอกไม้หอมชุ่มชื่นเข้าไปเต็มปอด กลิ่นหอมเย็นๆของดอกจำปีที่กำลังจะบานเตะจมูกนัก นานแล้วที่บัวไม่ได้ดมดอกไม้ที่ชอบแบบนี้ เมื่อก่อนแม่เคยทำให้บัวอยู่หน แต่ตอนนั้นดมไม่ได้เพราะดอกจำปีที่ได้มาจากตลาด ซึ่งเขาไม่รู้ว่าใส่ยามาหรือเปล่า มาตอนนี้ได้ดมสมใจ บัวเลยก้มดมไม่หยุด

“มา... ‘พี่’ เอาติดผมให้”

“พี่เหรอ” ทันทีที่ได้ยินบัวก็เงยมองคนพูดพร้อมพึมพำออกมาแผ่วเบา

“ก็พี่แก่กว่า จะให้แทนตัวเองว่าน้องรึไง” นายเหมืองเริ่มกวน บัวจึงเงียบซะ ก้มมองดูมือใหญ่ค่อยๆหยิบดอกจำปีสีเหลืองอ่อนดอกสวยมาจากในกรวย แล้วค่อยๆบรรจงหยิบปอยผมน้อยที่ข้างหูบัวออกมา แล้วพันดอกจำปีใส่ผมให้บัวอย่างชำนาญ

“นายเหมืองทำเป็นด้วยเหรอ” บัวถามเมื่อนายเหมืองเอาดอกจำปีมาติดกับผมให้บัวเรียบร้อย

“อื้อ แหม่มสอน...เมื่อก่อนเขาชอบให้พี่ติดผมให้เขาบ่อยๆ” นายเหมืองเล่าตามความจริง นึกกังวลอยู่เหมือนกันว่าครูบัวจะน้อยใจหรือเปล่าที่เขาพูดถึงภรรยาของตัวเอง แต่สีหน้าแววตาชื่นชมเขาอย่างเปิดเผยที่อีกฝ่ายแสดงออกมาก็ทำให้นายเหมืองร่างใหญ่พอใจอยู่ไม่น้อย

“หายากนะ ผู้ชายที่จะยอมทำอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนี้ให้ภรรยา ตอนเด็กๆบัวจำได้ว่าพ่อก็เคยทำให้แม่ บัวชอบมากเพราะผู้หญิงกับดอกไม้เข้ากันมากที่สุดเลย...ไม่คิดว่านายเหมืองเองก็จะทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย” บัวบอก ส่ายหน้าเบาๆเพื่อให้ดอกจำปีที่ติดกับผมส่ายไปมา กลิ่นหอมระรื่นก็โชยเข้าจมูกชื่นใจ

“บัว...ไม่น้อยใจเหรอที่พี่...นอนกับบัวแล้ว...ยังพูดเหมือนคิดถึงภรรยาเก่าของพี่แบบนี้” นายเหมืองเสี่ยงถาม ไม่รู้ทำไม...แต่เขารู้สึกได้ว่ากับครูบัวเขาสามารถพูดตรงๆได้ทุกเรื่อง ครูบัวเป็นผู้ฟังที่ดีและมีเหตุผลเสมอในการไตร่ตรองคำพูดของคนอื่นเสมอ ซึ่งจุดนี้ละมั้ง ที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจที่จะพูดได้ด้วยทุกเรื่อง

“ถ้าคุณไม่คิดถึงสิบัวจะโกรธให้...ผู้หญิงแบบคุณแหม่มเป็นผู้หญิงที่ควรยกย่อง แม่ที่รักลูกจนกระทั่งเสียสละชีวิตตัวเองได้ขนาดนี้ คุณต้องห้ามลืมเธอเด็ดขาด...เธอถือว่าเป็นผู้มีพระคุณของผมคนหนึ่งเหมือนกัน เพราะถ้าไม่มีเธอวันนั้น ผมคงไม่ได้มาเจอกับสองแสบในวันนี้...บัวชื่นชมที่คุณเลือกคนรักได้ดี และดีใจแทนไลเกอร์กับไทกอน ที่มีคุณแม่ที่ประเสริฐได้ขนาดนี้ด้วย”

   ไอ้สิงห์...ไอ้หื่น...ไอ้บ้ากาม...ไอ้เลว...ไอ้เฮงซวย...ไอ้...!!!

   วันนั้นผีห่าซาตานอะไรเข้าสิงวะ!! ทำไมเราถึงคิดอกุศลกับครูบัวไปได้ขนาดนี้...!!! คิดได้ยังไงว่าครูบัวจะอิจฉาแหม่ม เอาครูบัวไปเปรียบเทียบกับพวกครูไร้จรรยาบรรณพวกนั้นได้ยังไง...ทั้งๆที่ครูบัวแสนดีกับเขาและลูกๆถึงขนาดนี้

   สิงห์ทนสู้สายตาชื่นชมที่ครูบัวมองมาที่ตัวเองไม่ไหว เอื้อมมือโอบเอวครูบัวแล้วเอาเข้ามากอดเสียจนแน่น ซบใบหน้าลงกับไหล่เล็กๆผอมบางก่อนจะรำพันคำขอโทษออกมาจากใจถึงเรื่องที่เกิดขึ้น...เขาสำนึกแล้ว...เขามันเลวจริงๆ...ทำร้ายครูบัวคนนี้ไปได้ยังไง

“พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษนะบัว...ที่พี่ทำให้บัวเจ็บ พี่ขอโทษ...พี่สำนึก...แล้วก็ไม่คิดจะแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น บัวจะด่าจะว่าพี่ จะโกรธพี่ยังไงก็ได้ แต่ขอร้อง อย่าเกลียดพี่เลย...อย่าเกลียดพี่กับลูกๆ...พี่สัญญา...ว่าจะไม่ทำให้บัวเจ็บอีก จะฟังบัวให้มาก จะรับฟังเหตุผลของบัว แล้วก็เชื่อใจบัวให้มากกว่านี้ด้วย...พี่ขอโทษนะบัว...พี่ขอโทษจริงๆ...”

   เสียงคล้ายสะอื้นของนายเหมืองที่ดังอยู่ข้างใบหูทำให้บัวอดไม่ได้ที่จะต้องยกมือขึ้นมาลูบหลังคนตัวใหญ่ที่ซบไหล่เขาเหมือนเด็กๆ บัวลูบหลังนายเหมืองไม่พูดอะไร คนตัวใหญ่กว่าก็เอาแต่กอดคนตัวนิ่มไม่ปล่อย ยิ่งพอเห็นอีกฝ่ายลูบหลังให้อีกก็ยิ่งได้ใจ รัดแขนกอดแรงขึ้นให้สมใจอยากเสียจนหูของนายเหมืองได้ยินเสียงกระดูกคนในอ้อมกอดลั่นดังกร๊อบก็เลยรีบปล่อย เห็นสีหน้าครูบัวว่านิ่วหน่อยๆอยู่หรอกแต่ไอ้เสียงลั่นกร๊อบเมื่อกี๊เขาคงแค่มโนไปเองมากกว่า

“เอาอย่างนี้ เพื่อเป็นการไถ่โทษ...ครูบัวชอบทะเลหรือภูเขามากกว่ากัน”

   บัวเอียงหน้าสงสัยกับคำถามที่จู่ๆก็โพล่งขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่ก็ยังพยายามค้นหาคำตอบให้นายเหมืองอย่างตั้งใจก่อนจะตอบไปว่า

“เอ่อ...บัวไม่ได้กวนนะ แต่บัว...ชอบทั้งสองอย่างเลย” ครูบัวตอบ นายเหมืองทำท่าพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะดีดนิ้วใหญ่ดังเป๊าะก่อนบอก

“งั้นบัวก็ต้องรีบๆหาย หายป่วยเมื่อไหร่พี่จะพาไปเที่ยวน้ำตกเจ็ดสวรรค์...อยู่ไม่ไกลจากบ้านพี่ด้วย รับรอง...บัวต้องชอบ” นายเหมืองเอ่ยพร้อมถือวิสาสะยื่นมือมาวัดไข้ตรงหน้าผากให้ครูบัว เมื่อเห็นบนใบหน้าขาวๆเริ่มซับเลือดจนเริ่มแดงจางๆ เขากลัวว่าแผลที่เท้าครูบัวจะอักเสบหรือติดเชื้อ เพราะตอนที่โดนบาดก็ไม่ได้รับการปฐมพยาบาลอย่างทันท่วงที ทิ้งเอาไว้ตั้งคืนหนึ่ง ถ้าครูบัวจะไข้ขึ้นก็ไม่แปลกล่ะ

   แต่จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้หาเรื่องหยุดงานอยู่เฝ้าครูเสียเลย ไหนๆไอ้พุฒก็กลับมาแล้วด้วย อีกไม่นานมันก็จะสามารถไถ่บ้านไปเป็นของตัวเองได้แล้วด้วย เขาก็ต้องขอใช้งานมันให้คุ้มกับค่าบ้านเสียหน่อยล่ะ นี่ไม่ได้เรียกว่างกนะ...คนอย่างนายเหมืองสิงห์แค่ใช้เงิน(และคน)เป็น(แบบคุ้มสุดๆคูณสอง)

   และวันต่อมาก็สมใจนายเหมืองเขาล่ะ เพราะครูบัวไข้ขึ้น แผลอักเสบจนเท้าบวมฉึ่ง คนงานเหมืองต่างก็งงไปเป็นแถบๆเมื่อนายพุฒประกาศหยุดงานให้เจ้านาย เพราะครูตัวขาวของลูกชายป่วยหนัก!

-------------------------------------------------------------------

to be continue...

[/b]

สวัสดีจ้าาาา ว่าจะเอาตอนพิเศษวันสงกรานต์มาลงก่อน

แต่พอดีมันหวานไปอาจจะไปขัดฟินกับอารมณ์ความรู้สึกในตอนหลัก แถมยังสปอยล์ตอนจบแบบเกือบจัดหนักแพทเลยกะเอาไว้ลงทีหลังดีกว่า ตอนหลักตอนที่ 9 นี้ก็เลยได้มานอนเล่นในเล้าก่อนเสียงั้น ห้าาาาา

เดินทางช่วงสงกรานต์กันอย่างระมัดระวังนะค้าาา อิอิ ขับรถขับราก็ระวังๆด้วยนะ รู้สึกช่วงนี้จะมีอุบัติเหตุกันเยอะเหลือเกินทั้งรถ เรือ เครื่องบิน เหอๆ

แพทต้องขอขอบคุณเสียงตอบรับเรื่องนี้เป็นอย่างมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ x ล้านครั้งเลยนะคะ
ไม่คิดว่าเรื่องสั้น(ที่มันไม่สั้นอีกต่อไปแล้ว)ที่พล็อตมันปึ๊ดขึ้นมาในหัวจะมีคนสนใจอ่านมันด้วย ห้าาาาา

ยังไงก็ขอให้ความสุขกับการอ่านและอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะ

ปล. อ้อ ถ้าเกิดแถวนี้มีใครเป็นพ่อยกแม่ยกหนูลินอยู่ก็ขอฝากหนังสือ 'คุณแม่...ครับผม!' ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันด้วยนะคะ รายละเอียดการสั่งจองอยู่ที่หน้าเฟสบุ้คของสำนักพิมพ์เฮอร์มิท >>>>จิ้มโลด<<<< ที่นี่ที่เดียวค่า   ขอบพระคุณสำหรับมิตรภาพดีๆที่มีให้แพทซำเหมอมานะ >_< *กราบเบญจางคประดิษฐ์* รักษาสุขภาพและมีความสุขตลอดปีใหม่ไทยและตลอดไปกันนะค๊าาาาา   

ปล2. เอ...มันเรียกโปรโมทหนังสือเพื่อการขายแพททำถูกมั้ยเนี่ย ถ้าทำผิดที่ก็สะกิดกันเบาๆเลยนะตัวเอง อย่าจิ้มแรง เดี๋ยวเจ็บบบ

[หมูน้อย]

คุณครูตัวขาวหายไวไวนะ

สองแสบจะมีแม่ใหม่แล้ว มาต่อเร็วๆ นะ

บายบี

[ammchun]

อร๊ายยยยยย นายเหมืองน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก ง้อได้ฟินจริงๆ
ครูบัวก้อน่ารัก ชอบมากค่ะ รอตอนพิเศษ อิอิ

[NannY]

ครูบัวใจอ่อนตลอดดดดดดด

[PhInNoI]

  อยากได้แบบครูบัวสักคนจัง จะมีไหมอะ
จะแย่งกะนายเหมืองก็กลัวโดนเตะ 

ครูบัวหายไวๆน๊าาา