ตอนที่ ๘
นายเหมืองสิงห์กอดกระชับคนตัวเตี้ยกว่าให้เข้ามาแน่นขึ้น อากาศตอนเช้ามันหนาวเพราะลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างเหนือหัวเตียงนั้นปลิวมาโดนท่อนแขนใหญ่ จนนายเหมืองต้องกระตุกมือโอบกอดเอาคนที่ยึดไว้เป็นหมอนข้างมาทั้งคืนมากอดให้แน่นขึ้นอีก ร่างนั้นมีอาการขัดขืนเล็กน้อยแต่เพราะต้านกันไม่ไหวสุดท้ายจึงต้องยอมโอนอ่อนให้เขากอดไว้ไม่ยอมห่าง
บัวลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดเมื่อยเนื้อตัวไปทั่ว เขาตื่นขึ้นมานานแล้ว และตั้งใจว่าจะรีบลุกเร้นกายหายไปให้ทันก่อนที่อีกคนจะตื่น
...เขายังไม่อยากเห็นหน้าหรือพูดคุยกับคนใจร้ายอย่างนายเหมืองสิงห์ในตอนนี้...
แต่ทว่า...ร่างกายเจ้ากรรมที่ขยับไม่ได้ดั่งใจนึกกลับอนุญาตให้ตัวเขาทำได้เพียงแค่ขยับตัวนิดหน่อยภายในอ้อมแขนนี้เท่านั้น
“บัว...ตื่นแล้วใช่มั้ย...”
“...”
“เช้านี้อยากกินอะไร...ข้าวต้มหรือโจ๊กดี...”
“...”
“บัว...ถ้าไม่ตัดสินใจฉันจะเลือกให้เองแล้วนะ...เอาเป็นโจ๊กแล้วกันลื่นคอดี เดี๋ยวให้ป้าพุดแกไปซื้อมาให้จากตลาด มีเจ้านึงอร่อยมากฉันเคย...”
“บัวไม่หิว...” น้ำเสียงแหบแห้งพูดออกมาแผ่วเบา นายเหมืองสิงห์คลายอ้อมแขนที่กอดรัดอีกคนเอาไว้เพื่อจะมองหน้า แต่ทว่าพอบัวมีพื้นที่เพียงพอจะให้พลิกตัวได้เด็กหนุ่มก็รีบหันหน้าหนีทันที ก่อนจะค่อยๆเอามือไปกดแถวบั้นเอวตัวเองไว้แล้วพยายามจะพลิกตัวตามไป
“...โอเค...ขอโทษ...พอใจรึยัง...” ไม่ต้องเดาให้มากความ นายเหมืองร่างใหญ่ก็พอรู้ตัวอยู่ว่าสิ่งที่ตัวเองทำเอาไว้เมื่อคืนมันเริ่มส่งผลเข้าให้แล้ว "...เมื่อคืนผมเมา แล้วผมก็โกรธครูมากที่มาทำรูปของภรรยาผมแตก..."
“บัวไม่ได้ทำ...เมื่อคืนลมมันพัดเข้ามา รูปเลยตกลงมาเอง...คุณเข้าใจบัวผิด” บัวไม่ใช่คนดีที่จะต้องนิ่งเงียบยอมรับความผิดที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
“แต่ครูถือรูปของแหม่มอยู่...”
“ผมแค่กำลังจะเก็บให้...แล้วคุณก็เข้ามาพอดี...แล้วคุณ...ก็ไม่ฟังอะไรผมเลย...” จากที่เคยแทนตัวเองว่าบัวอย่างนั้นบัวอย่างนี้...เจ้าตัวก็เปลี่ยนไปใช้คำว่าผมแทน เพื่อสร้างความเหินห่างจากทางคำพูดให้คนที่นอนกอดตัวเองได้รับรู้ ซึ่งคนนอนกอดก็รู้สึกหงุดหงิดกับสิ่งนั้นสมใจบัว แต่ก็เท่านั้น เพราะความผิดยังค้ำคอ นายเหมืองเลยทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ารั้งแขนกอดเอวครูบัวให้แน่นขึ้นมาอีก
ทำเป็นเหินห่างได้ก็แค่คำพูดเท่านั้นล่ะ...นายเหมืองหนุ่มคิดอย่างพาลๆ ท่อนแขนใหญ่โตทำให้บัวรู้สึกอึดอัดจนเจ็บ แต่เพราะความอดทนของตัวเองมีมากเกินไป ถึงเจ็บแค่ไหนบัวก็จะไม่ร้องออกมาแน่...ก็ในเมื่อเคยผ่านเรื่องที่ทำให้เจ็บปวดยิ่งกว่านี้มาได้แล้ว ทนอึดอัดแค่นี้บัวไม่ตาย...
นายเหมืองหนุ่มมองคนที่กัดปากตัวอย่างอดทนแบบไม่พอใจ ไม่เคยเจอใครที่ดื้อเงียบได้ขนาดผู้ชายคนนี้มาก่อนเลย อย่างเมื่อคืนก็เหมือนกัน ครูบัวร้องไห้ฟูมฟายก็แค่ช่วงแรก หลังๆก็นอนนิ่งเป็นท่อนไม้ เขาจะจับจะยกอย่างไรก็ไม่มีเสียงห้าม มีแต่เพียงเสียงร้องบอกว่าเจ็บบ้างเป็นครั้งคราวเท่านั้น...
หนุ่มร่างใหญ่ตัดสินใจค่อยๆยอมผ่อนคลายแรงตัวเองที่แขนลง เขากอดครูบัวเอาไว้หลวมๆพร้อมๆกับที่จู่ๆก็มีลมพัดเข้ามาวูบหนึ่งจากทางหน้าต่างจนทำให้ม่านหน้าต่างปลิวขึ้นมาบดบังแสงแดด นายเหมืองหนุ่มจึงเพิ่งได้ฉุกใจคิด...จริงสิ เขาไม่ได้ปิดหน้าต่างก่อนลงไปหาเพื่อนเมื่อวานนี่นา ถ้าลมพัดเข้ามาได้แบบนี้ม่านจะสะบัดจนรูปถ่ายตกลงมาก็ไม่แปลก...
งั้นนั่นที่ครูแกพูดมาก็เรื่องจริง...
“...ผมขอโทษ...เอาเป็นว่าผมเชื่อที่ครูบัวพูดแล้ว...รูปมันตกลงมาเอง ครูไม่ได้ทำ ใช่มั้ย...แต่ว่า ผมทำลงไปแล้ว ผมก็จะรับผิดชอบให้ ครูจะด่าจะต่อยจะตีผมยังไงก็ได้ รับรองผมไม่หักค่าตัวครูมาเป็นค่ารักษาพยาบาลหน้าผมแน่ๆ...เอาเลยเต็มที่ ผมจะนอนนิ่งๆแบบนี้ให้แล้วกัน พอใจมั้ย...” ไม่ใช่เขามองเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อยจึงกล้าพูดเย้าออกมาแบบนี้หรอกนะ แต่พอเห็นคนที่โดนเขาย่ำยีเอาแต่นอนกำมือแน่นพร้อมกัดปาก ไม่ยอมพูดจาตอบโต้กับเขาอีกมันก็อดไม่ได้จริงๆ เขารู้สึกไม่ชอบครูบัวที่เป็นแบบนี้เลยให้ตายสิ
“ครูบัว...นี่ ผมยอมให้คุณต่อยจริงๆนะ เอ้า...ขนาดนี้แล้วนะ นี่...” ชายหนุ่มใช้ศอกยันตัวเองเอาไว้กับหมอน ก่อนจะชะโงกใบหน้าไปดูคนตัวขาวที่นอนขดอยู่บนเตียงใกล้ๆกัน คุณครูหนุ่มยังมีท่าทีไม่ต้องการตอบโต้อะไรกับเขา แถมท่าทางการเอาใบหน้าหวานๆซุกลงไปกับหมอนก็เป็นภาษากายที่ร่วมบ่งบอกโดยไร้คำพูดอธิบายว่าตอนนี้แค่หน้าเขา...ครูบัวคงจะยังไม่อยากเห็นเลย
“ได้ จะไม่พูดกันก็ไม่ต้องพูด...” เพราะความอดทนต่ำถึงขั้นติดลบกับเรื่องความรู้สึกหยุมหยิมพวกนี้ นายเหมืองเป็นชายไทยแท้ที่ไม่เคยได้สนใจ ‘อารมณ์หญิง’ ที่เขาคิดว่าครูบัวกำลังแสดงออกมาเพื่อเรียกร้องอะไรบางอย่างจากเขา ชายหนุ่มจึงไม่คิดจะง้อต่อแต่ใช่ว่าจะไม่สนใจ ตอนนี้พูดอะไรไปครูบัวคงไม่อยากจะรับฟัง เอาเป็นว่าเขาจะไปให้ไกล ปล่อยเวลาให้ผ่านไปซักพักหนึ่งก่อนดีกว่า...
ก็รู้หรอกว่าตัวเองผิด ใช่ว่าจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยกับความเจ็บของคนตัวบาง...ความรู้สึกผิดมันก็เกาะกุมอยู่เต็มในอกเช่นกัน แต่จะให้เขาทำอะไรอีก อยากจะให้เขาชดใช้ด้วยอะไรก็ไม่ยอมบอก...แล้วเขาก็ง้อใครไม่เป็นด้วย ที่พูดไปเมื่อกี๊นี้ขนาดกับเมียตัวเองแท้ๆยังไม่เคยจะพูดด้วยขนาดนี้เลย...ไม่พอใจอีกรึไง...
ชายหนุ่มผุดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยความหงุดหงิดเล็กๆ มือเอื้อมจับชายผ้าห่มด้านตัวเองได้ก็สะบัดออกไปทางครูบัวจนแผ่นหลังและท่อนขาขาวเนียนโผล่พ้นออกมานอกผ้าห่ม รอยจ้ำแดงๆที่เห็นอยู่ตามสันหลังนั่นทำให้เขารู้สึกนึกครึ้มในใจขึ้นมานิดหน่อยเมื่อคิดว่าเขาได้เป็นทำร่องรอยนี้ไว้กับร่างกายของครูบัวด้วยตัวเอง แต่พอรอยช้ำม่วงๆเป็นรูปนิ้วตามเอวแล้วก็แขนขาบนร่างกายครูบัวสะท้อนเข้าในดวงตา ใจชายหนุ่มก็หล่นวูบลงไปถึงเท้า...เสียงหัวใจเต้นแรงเหมือนคนทำความผิดกำลังช่วยสำทับความเลวร้ายที่เขาทำลงไปเมื่อคืน
“เฮ้ย...เลือด...” และทันใดนั้นพอสายตาก้มลงมองต่ำ รอยเลือดจางๆที่ปรากฎกระจายอยู่ตามผ้าปูที่นอนก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นมาอีกครั้งเป็นระลอกสอง
นี่...เมื่อคืนเรารุนแรงขนาดได้เลือดเลยเหรอวะเนี่ย...
นายเหมืองสิงห์ไม่ใช่คนที่จะเก็บความสงสัยเอาไว้ได้นาน ฝ่ามือหนาเอื้อมเข้าไปจับกอยก้นของครูบัวแล้วแยกออกอย่างถือวิสาสะว่าตัวเองเป็นเจ้าของมันเต็มที่ บัวสะดุ้งร่างขึ้นทั้งตัวพร้อมกับเอื้อมมือมาจะผลักออกแต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ ก้นสองข้างถูกแยกออกให้อีกคนสำรวจดูจนพอใจว่ามันแค่บวมแดงแต่ไม่ได้มีรอยเลือดให้เห็น...มันไม่มีรอยน้ำเลือด แต่มีรอยน้ำอื่นของเขาติดอยู่เป็นคราบแทน
คนเป็นเจ้าของบ้านถอนหายใจอย่างค่อนข้างโล่งอก ฝ่ามือหนาลูบผิวเนื้อเนียนนุ่มเป็นการปลอบประโลมก่อนจะลูบต่ำลงไปที่น่อง บัวหดเท้าหนีแบบไม่ต้องการให้อีกคนจับต้องร่างกายตัวเองมากไปกว่านี้ แต่มันกลับเป็นการเปิดเปลือยฝ่าเท้าให้อีกคนเห็นได้เต็มๆตา...
“บัว...! คุณ...เท้าคุณ...” นายเหมืองสิงห์เพ่งมองฝ่าเท้าขาวๆที่เขาคว้าติดมือเอาไว้ทันก่อนที่ครูบัวจะหดหนี
“อย่ามาจับนะ!” ครูหนุ่มร้องอุทธรณ์ แต่ศาลใหญ่อย่างสิงห์หนุ่มไม่รับฟัง ชายหนุ่มรีบลุกไปนั่งอยู่ปลายเตียง เอวสอบยังมีกางเกงยีนส์สวมอยู่ มันเลยไม่อุบาทว์สายตาของบัวมากนักตอนที่นายเหมืองสิงห์ลุกไปนั่งอยู่ปลายเท้าตัวเอง
“บัว...คุณเจ็บขาแบบนี้ ทำไมไม่บอกผม...” ชายหนุ่มเอ่ยโดยไม่มองหน้าคนถูกถาม เพราะสายตาเอาแต่จับจ้องไปที่รอยกรีดเป็นทางบริเวณฝ่าเท้าของครูบัว เดาไม่อยากว่าเกิดจากอะไร เพราะเศษกระจกยังกระจายอยู่ข้างเตียงให้เห็นอยู่เต็มสองตา
บัวอยากเถียงเขานักว่าคนเป็นใบ้อย่างบัวจะพูดอะไรได้ ก็เมื่อคืนเขาทำเป็นคนหูหนวก ฟังบัวไม่ได้ยินอะไรเลยซักอย่าง...
“ปล่อยเท้าผมนะ อย่ามาจับ...” น้ำเสียงแหบแห้งปฏิเสธการแตะต้องจากคนร่างสูง คนเจ็บร้าวไปหมดทั้งร่างกายชักเท้าหนีมือชายหนุ่มที่ยอมปล่อยแต่โดยดีด้วยความน้อยใจตัวเองนักที่แข็งแรงไม่พอจะสู้เขาได้ เขาจะจับจะทำอะไรร่างกายของบัวก็ได้เอาตามแต่ใจเขาเลย ทั้งๆที่บัวเป็นเจ้าของมันแท้ๆ แต่กลับปกป้องร่างกายของตัวเองไม่ได้แบบนี้...มันบัดซบที่สุด
“นอนอยู่เฉยๆเดี๋ยวผมมา...” น้ำเสียงทุ้มสั่งเขาเสียงห้วน บัวไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ทำเพียงแต่นอนจับขาของตัวเองไว้แล้วเลื่อนผ้าห่มมาปกคลุมร่างกายตัวเองจนมิด
นายเหมืองสิงห์ลุกขึ้นยืนที่ปลายเตียง กล้ามเนื้อหัวไหล่ตึงเปรี๊ยะตอนที่ชายหนุ่มยกแขนขึ้นบิดไปมาไล่ความเมื่อยขบ ชายหนุ่มจับน้องน้อยที่นอนสงบนิ่งอยู่กลับเข้ากางเกง ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเองแล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นติดมือกลับมา
บัวมองตามร่างกายสูงใหญ่ที่เดินกลับมานั่งที่เดิมบนเตียง แล้วยื่นแขนเข้าใต้ผ้าห่มเพื่อควานหาเท้าของเขา และก็เจอได้ไม่ยากเมื่อตอนนี้บัวเริ่มหมดแรงที่จะดิ้นรนหนีมือเขาเสียแล้ว ฝ่าเท้าของบัวเลยตกเป็นจำเลยอยู่ในอุ้งมือหนา และต้องยอมรับการกระทำย่ำยีบนฝ่าเท้าน้อยๆด้วยน้ำเกลือกับยาใส่แผลจากเจ้าของเรือนกายสูงใหญ่ ซึ่งการกระทำนี้ของคนร่างสูงใหญ่ทำให้บัวแปลกใจมากเลยทีเดียว เพราะไม่อยากจะเชื่อคนอย่างนายเหมืองสิงห์จะจู่ๆก็มาอ่อนโยนกับเขาได้ขนาดนี้
“โอ๊ย...” บัวร้องเจ็บออกมาเล็กน้อยเมื่ออีกคนเริ่มหยดยาลงบนแผล
“แสบเหรอ ขอโทษ...” นายเหมืองเอ่ยถามแล้วก็บอกขอโทษอย่างเป็นธรรมชาติ ใบหน้าคมหล่อมก้มลงไปใกล้ๆกับเท้าของบัวก่อนจะเป่าลมออกมาเบาๆเพื่อบรรเทาอาการเจ็บให้บัวอย่างไม่รังเกียจ ในขณะที่มืออีกข้างเริ่มใช้สำลีป้ายยาให้มันโดนไปทั่วๆ
ฝ่าเท้าครูบัวมีรอยบาดค่อนข้างยาว แต่ท่าทางจะไม่ลึกมากนัก พอใส่ยาเสร็จนายเหมืองก็เอาผ้าก๊อซมาตัดแปะปิดปากแผลไว้ให้เรียบร้อยพร้อมอธิบายว่า เขาปิดเอาไว้ให้ชั่วคราวเพื่อไม่ให้เชื้อโรคเข้าในระหว่างที่แผลยังไม่ปิดสนิท แล้วหลังจากนี้ก็ค่อยเปิดให้โดนลมบ้างจะได้หายเร็วขึ้น บัวที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงรีบหดขากลับเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มตามเดิม ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมเมื่อตอนที่นายเหมืองก้มหน้าลงไปเป่าแผลให้ตัวเองนั้นหัวใจมันถึงได้เต้นแรงนัก แถมเขายังเผลอไผลมองใบหน้ารกตอเคราของชายหนุ่มจนเกือบไม่ทันรู้ตัวว่านายเหมืองสิงห์ทำแผลให้เขาเสร็จแล้วด้วย
“...ครูนอนในห้องผมไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวผมจะลงไปบอกป้าพุดให้เตรียมโจ๊กไว้ให้...” นายเหมืองสั่งการพลางเก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลกลับลงกล่องเหมือนเดิม ชายหนุ่มยืนมองก้อนผ้าห่มที่คลุมทับร่างครูบัวจนมิด ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าอารมณ์อาลัยอาวรณ์มันท้วมท้นมาจากไหนมากมาย มันเกิดความรู้สึกไม่อยากห่างครูบัวไปไหนเลยอย่างรุนแรงมากในตอนนี้...ให้ตายสิ! นี่เขาเป็นบ้าอะไรไปวะเนี่ย
ชายหนุ่มรูดซิบแล้วก็ติดกระดุมที่เป้ากางเกงให้เรียบร้อยก่อนจะออกไปจากห้อง กลิ่นข้าวหอมๆหุงสุกลอยมาจากชั้นหนึ่ง เดาไม่ยากเลยว่าป้าพุดแกคงตื่นมาหุงข้าวไว้ให้เรียบร้อยแล้วตามปกติ ชายหนุ่มเดินลงบันไดไปชั้นหนึ่ง ตอนที่ผ่านห้องนั่งเล่นกลิ่นแอลกอฮอล์ยังโชยหึ่งออกมาแข่งกับกลิ่นข้าว ไม่ต้องสงสัยเลย...เพื่อนเขาคงกำลังนอนเน่าทับถมกันอยู่ในนั้นแน่ๆ ชายหนุ่มส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อเห็นรองเท้าของใครซักคนหล่นอยู่หน้าห้อง แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจจะเก็บให้นอกจากเอาเท้าไปเขี่ยออกให้พ้นทางเดินแล้วเดินเลยผ่านไป
อย่างที่คิด ป้าพุดกำลังทำกับข้าวอยู่อย่างขมักเขม้น นายเหมืองสิงห์เดินเข้าไปกอดเอวคนเก่าคนแก่ของบ้านก่อนจะออกปากอ้อนว่าช่วยทำโจ๊กให้ที พุดฤทัยหันมองอาการของคนที่ตนเลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออกก็แอบสงสัย ท่าทางอ้อนน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้อาการหลบตาตอนที่หล่อนถามว่านายเหมืองจะรับทานเองหรือเปล่าต่างหากที่ทำให้หล่อนคลางแคลง ชายหนุ่มเสหันไปมองด้านข้างแล้วบอกเปล่าแต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นพยักหน้าพร้อมบอกวันนี้จะทานโจ๊กกันทั้งครอบครัวแทน พุดฤทัยถึงได้เลิกเซ้าซี้ตกปากรับคำว่าจะทำโจ๊กให้ นายเหมืองหนุ่มถึงได้เดินละจากห้องครัวกลับขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง...เพื่อที่จะได้พบว่า...บนที่นอนตอนนี้มันว่างเปล่าเสียแล้ว...
“โธ่เว้ย...เดี้ยงขนาดนั้นยังมีแรงเดินได้อีกเหรอวะ...” นายเหมืองหนุ่มเอามือเท้าเอวก่อนจะสบถเพื่อระบายอารมณ์ สายตาสอดส่องมองไปที่พื้นก็เห็นว่าเสื้อผ้าคุณครูหนุ่มก็หายไป ที่สำคัญรูปถ่ายของภรรยาเขาก็หายไปพร้อมกันด้วย...ชายหนุ่มพยายามหายใจเข้าออกช้าๆแล้วบังคับจิตใจตัวเองให้ค่อยๆเย็นลง เพราะนึกรู้ได้ทันทีว่าครูบัวนั้นหายไปไหน ทั้งบ้านนี้ที่เดียวที่ครูบัวจะไปได้ก็คือห้องของตัวเอง...เพราะฉะนั้นไม่ต้องรีบร้อน เดี๋ยวก็คงได้เจอ...
พอคิดตกชายหนุ่มก็รีบเร่งเข้าไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวใหม่ให้เรียบร้อย ผ้าขนหนูถูกยกขึ้นเช็ดผมพลางมือก็ควานหากุญแจสำรองในลิ้นชักโต๊ะไปพลาง พอควานเจอคนร่างใหญ่ก็เขวี้ยงผ้าขนหนูไปบนที่นอนลวก แล้วรีบก้าวขาออกจากห้องไปทันที เป้าหมายคือที่ไหนนั้นไม่ต้องเดา...
มือกร้านยกขยับลูกบิด และอย่างที่คิด...มันล็อกไว้...ชายหนุ่มเอากุญแจสำรองที่ติดมือมาไขเปิดออกได้อย่างง่ายดาย โชคดีที่ห้องนี้ไม่มีกลอน เขาจึงสามารถเข้ามาเห็นสภาพของครูบัวที่นอนขดอยู่บนเตียงตัวเองใต้โปงผ้าห่มแบบชัดๆถนัดตา
“เก่งจริงนะครู โดนน้ำผมไปเต็มท้องขนาดนั้นยังเดินไหว ไอ้พวกสาวๆในเมืองโดนผมไปสองดอกก็ขาถ่างลุกไม่ไหวกันแล้ว ครูตาหวานนี่อึดใช้ได้เหมือนกันนะ...” พูดไปแล้วนายเหมืองก็อยากยกมือมาตบปากตัวเองนัก ทำไมต้องพูดจาราวกับต้องการกระแนะกระแหนครูบัวแกอย่างนี้ด้วย...อาจเพราะไม่ได้ดั่งใจ ตั้งใจว่ากลับมาต้องได้เจอ แต่เด็กหนุ่มคนนี้กลับดื้อได้เหลือเชื่อ เดินกลับห้องตัวเองมาจนได้ละมั้ง...
“ผมบอกป้าพุดให้ทำโจ๊กไว้ให้แล้ว เพราะงั้นลุกมาแปรงฟันก่อน เดี๋ยวผมช่วย...” ไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องชั่วคราวอนุญาต คนเป็นเจ้าของตัวจริงก็เดินเร็วๆเข้าไปในห้องน้ำ คว้ากะละมังใบเล็กสองใบที่มีอยู่ติดห้องน้ำอยู่แล้วมารองน้ำไว้ใบหนึ่ง ส่วนอีกมือก็เอื้อมไปหยิบแปรงสีฟัน ยาสีฟันและแก้วน้ำออกมาพร้อมกัน มือแข็งแรงเดินเอาของทั้งหมดมาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง กลุ่มผมดำสนิทบ่งบอกว่าครูบัวกำลังนอนหันหลังให้กับเขาอยู่ แต่นายเหมืองแคร์ที่ไหน จะไม่พูดก็ไม่ต้องพูด ดีเหมือนกันเขาก็ไม่ชอบคนพูดมาก
ฝ่ามือหนาถือวิสาสะช้อนเข้าไปที่ใต้คอครูบัวส่วนอีกมือก็คอยช่วยยกประคองลำตัวครูให้ลุกขึ้นมานั่งพิงหมอนให้ดีๆ แม้ว่าจะไม่ได้รับความร่วมมือใดๆเลยจากเจ้าของเรือนร่างขาวผ่องนี่ก็เถอะ
“คุณจะทำอะไรผมอีก...ผมเหนื่อย แล้วผมก็เจ็บมากด้วย...พอซักที เลิกยุ่งกับผมซักทีเถอะ...” เสียงแหบแห้งตั้งใจจะตะโกนออกมาใส่หน้า แต่ทว่าในความเป็นจริงมันก็เป็นแค่เสียงลูกเป็ดเทศที่ร้องก๊าบๆเวลาโดนมนุษย์มาจับอุ้มไปเล่นเท่านั้น ไม่มีความน่ากลัวอยู่ในน้ำเสียงนั้นเลย
“ผมคงเลิกยุ่งกับครูไม่ได้หรอก...ลุกนั่งดีๆก่อนเร็ว จะแปรงฟันเองหรือจะให้ผมแปรงให้ ถ้าให้ผมทำให้ก็อ้าปากบ้วนน้ำ...”
“อือ...ไม่ต้อง...ไม่ต้องมาจับ!” บัวสะบัดใบหน้าหนีฝ่ามือใหญ่ที่คว้าแก้มเขาเอาไว้ พอทนสู้ลูกตีมึนปนด้านหน่อยๆของนายเหมืองหนุ่งที่ด่าว่าเท่าไหร่ก็ไม่ไปซักทีไม่ไหว บัวเลยต้องยอมแพ้ยกธงขาวให้ด้วยการเอ่ยปากบอกว่าจะแปรงฟันเองเพื่อที่นายเหมืองจะได้เลิกยุ่งกับบัวเสียที
แต่ทว่าคุณครูหนุ่มน้อยกลับคิดผิด เพราะพอนายเหมืองหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ยกยิ้มมุมปากดีใจ บัวหมั่นไส้เขาเหลือแสนเพราะไม่เข้าใจว่าเรื่องแค่นี้คนร่างใหญ่จะดีใจอะไรนักหนา สะโพกสอบที่ถูกห้อหุ่มด้วยกางเกงยีนส์ขาดๆตัวใหม่นั่งลงที่ข้างเตียง เขาหยิบกะละมังเปล่ามารองไว้ที่หน้าตักครูบัว ก่อนจะบริการบีบยาสีฟันพร้อมใช้แก้วตักน้ำจากกะละมังอีกใบส่งให้คนตัวบางเสร็จสรรพ...บริการดีจนน่ากลัวจริงๆในความรู้สึกของคุณครูบัว
“...”
“...”
เกือบห้านาทีที่ไม่มีบทสนทนาระหว่างกัน บัวสีแปรงไปตามไรฟันแบบไม่ค่อยสะดวกใจนัก ก็ไม่เคยมีใครมานั่งจ้องตอนกำลังทำกิจธุระส่วนตัวแบบนี้มาก่อนเลยนี่นา อ้อ คงต้องยกเว้นแม่เอาไว้ซักคน รายนั้นเป็นคนเดียวที่เห็นบัวมาหมดแล้วทุกซอกทุกมุม ส่วนคนตรงหน้านี่แหละที่เป็นคนที่สอง...พอคิดมาถึงตรงนี้ ภาพเมื่อคืนก็วนเวียนเข้ามาในมโนสำนึก บัวรู้สึกได้เลยว่าเลือดมันวิ่งขึ้นมาเห่อร้อนอยู่ที่ใบหน้าและใบหู ป่านนี้มันต้องแดงแจ๊ดไปหมดทั้งหัวบัวแล้วแน่ๆเลย ทำยังไงดีล่ะทีนี้...
“ภรรยาผมเธอตายที่บ้านหลังนี้ ต่อหน้าลูกชายทั้งสองคนของผม...”
จู่ๆชายหนุ่มร่างสูงก็พูดคล้ายรำพันขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย บัวที่พยายามสีฟันแรงๆเพื่อให้เสร็จเร็วๆถึงกับชะงักค้าง ดวงตากลมโตเหลือบมองดูคนที่เริ่มเล่าเรื่องแต่หนหลังให้ฟังอย่างสนใจ
“ตอนนั้นผมกำลังนำกำลังตำรวจเข้าไปทะลายแหล่งพักยาบ้าที่บ้านหลังหนึ่งในต่างอำเภอ ผมคิดว่ามันไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาดเพราะนั่นไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมให้ความร่วมมือกับตำรวจเพื่อจับแหล่งผิดกฎหมายอะไรแบบนี้ แต่วันนั้นเป็นวันเดียวที่ผมแอบรู้สึกจริงๆว่าผมไม่น่าทำเลย ไม่น่าให้ความร่วมมือกับตำรวจจนเมียตัวเองต้องมาตายแบบนี้...ผมทิ้งลูกน้องไว้ที่เหมืองไม่มากเพราะย่ามใจว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ไอ้พวกเลวระยำนั่นมันคิดจะตลบหลังผม มันส่งคนเข้ามาที่นี่ในระหว่างที่ผมไม่อยู่ คงหวังจะมาฆ่าลูกกับเมียผมให้ตาย...ลูกน้องผมเล่าให้ฟังว่าแหม่มโดนยิงตายเพราะเอาตัวเองปกป้องไลเกอร์กับไทกอนในห้องนั่งเล่น ตอนนั้นโชคดีที่ป้าพุดสามารถโทรแจ้งตำรวจได้สำเร็จ พวกมันเลยถูกจับยกแก๊งค์ตอนที่กำลังจะหนีออกไปทางท้ายเหมือง...”
“...” บัวนิ่งงันรับฟังเรื่องที่ชายหนุ่มเล่าด้วยความสะเทือนใจ สายตาคมกล้าฉายแววแห่งความแค้นออกมาในระหว่างที่เล่า แต่บัวกลับอ่านออกว่าแววตานั้นเป็นเพียงแค่เปลือกนอกที่นายเหมืองสิงห์ยกมาปิดบังความเศร้าเสียใจที่อยู่ภายใน
“ชีวิตนี้มีผู้หญิงแค่สามคนที่ผมจะรักและไม่มีวันลืมไปจนวันตาย หนึ่งคือแม่ผม สองคือป้าพุด ส่วนสาม...ก็คือแหม่ม...ผู้หญิงที่แสนกล้าหาญ คนที่กล้าปกป้องลูกของตัวเองได้ด้วยชีวิต วันนั้นตอนที่ผมกลับมาถึงบ้าน เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมรู้สึกเดินไม่ไหว สมองมันไม่ทำงาน ผมช็อคมาก เพราะไม่มีใครยอมบอกผมจนกระทั่งผมกลับมาเจอด้วยตัวเอง...คุณรู้มั้ยวันนั้นถ้าไม่มีเสียงไลเกอร์กับไทกอนร้องเรียกหาผม ผมคงยกปืนยิงสมองตัวเองตายตามแหม่มไปแล้ว...”
“...”
“...โทษทีนะครู ไม่รู้ทำไมจู่ๆผมก็อยากเล่าเรื่องนี้ให้ครูฟัง...ถือเสียว่าผมเล่านิทานให้ครูฟังเรื่องหนึ่งก็แล้วกัน ครูลืมมันไปเถอะนะ...”
ถ้าอยู่ในสถานการณ์อื่นบัวคงคิดว่าชายหนุ่มกำลังแต่งเรื่องเพื่อให้ตัวเองดูน่าสงสารเพื่อให้บัวยกโทษให้ แต่ในเมื่อคนในเรื่องเล่านั้นมีอยู่จริง และหลักฐานก็ฟ้องชัดเป็นอารมณ์สะเทือนใจที่คนเล่าส่งตรงมาให้บัวรับรู้ผ่านทางสายตาแบบที่บัวไม่เคยเห็นมาก่อน ความคิดที่ว่านี่เป็นเรื่องเล่าขำๆที่เจ้าของบ้านต้องการเล่าให้เขาฟังเพื่อให้เขาสงสารและยกโทษให้จึงตกไป
บัวเลื่อนอ่างน้ำลงไปวางข้างๆขาหลังจากจัดการบ้วนน้ำแล้วก็เช็ดปากเรียบร้อยแล้ว...ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม จู่ๆมือสองข้างก็อยากยื่นออกไปข้างหน้าเพื่อช่วยโอบกอดอีกคนเอาไว้ นายเหมืองสิงห์มองท่าทางของเขาอย่างงงๆในคราแรก แต่แค่ครู่เดียวเท่านั้น...ร่างกายใหญ่โตก็โถมเข้าหาเขาเสียจนพากันล้มลงไปบนเตียงทั้งคู่ บัวยอมรับว่าอึดอัดมากเพราะน้ำหนักของนายเหมืองตัวโตนั้นใช่ว่าจะเบาๆ แถมยังลำแขนใหญ่ที่กอดเขาไว้ตรงเอวนี่อีก มันทำให้ท่านอนของบัวมันผิดรูปไปหน่อย แต่ทว่าใบหน้าเคราสากกับเสียงหายใจแผ่วเบาที่ดังอยู่ข้างหูก็ทำให้บัวตัดใจผลักชายหนุ่มออกไม่ลง คราแรกมือน้อยของครูบัวเก้ๆกังๆในอากาศเพราะไม่แน่ใจว่าจะวางลงบนไหล่เขาดีรึเปล่า แต่เมื่อชายหนุ่มไม่ยอมเขยื้อนไปไหนนอกจากขยับมือเข้ามาให้กอดบัวแน่นขึ้นเท่านั้น คุณครูหนุ่มก็ตัดสินใจค่อยๆวางมือนุ่มนิ่มลงบนไหล่ชายหนุ่ม แล้วค่อยๆเลื่อนขึ้นไปลูบผมที่ท้ายทอยของเขาเบาๆ
“ขอบคุณนะครู...ไม่รู้ทำไม แต่ผมชอบกอดครูจัง มัน...อุ่นๆดี” นายเหมืองพูดกรอกอยู่ข้างหู บัวเบี่ยงหน้าหนีเมื่อเขาทำท่าจะหันมาเอาจมูกชนแก้ม เขายังคงกระดากอยู่มากที่จะต้องมาโดนผู้ชายด้วยกันทำเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของตัวเองแบบนี้...นึกจะทำอะไรก็ทำ เอาแต่ใจตัวเองที่สุดเลย...
“ครูบัว ผมขอโทษนะที่ทำครูเจ็บ...สัญญา ว่าครั้งหน้าจะศึกษามาให้ดีเสียก่อน ครูจะได้ไม่เจ็บอีก...”
“เอ๋...ครั้งหน้า...!” บัวสะดุ้ง หันมามองหน้าเขาก็พอดีเห็นชายหนุ่มกำลังเอาศอกเท้าที่นอนมองหน้าเขาอยู่ด้วยรอยยิ้มแพรวพราว
“ก็ใช่ไง ครูยอมให้ผมกอดครูแบบนี้แล้วก็แปลว่าครูยอมยกโทษให้ผมแล้ว เพราะงั้น...”
“ผมยังไม่ได้ยกโทษให้คุณเสียหน่อย...เอาอะไรมาพูด ผมแค่...สงสารคุณ...ก็เมื่อกี๊เห็นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้...”
“จะบอกว่าแค่สงสาร เลยยื่นมือมาจะกอดปลอบผมงั้นสิ...”
“...อื้อ...”
“นั่นก็เป็นความคิดครูไง แต่ผมเข้าใจของผมแล้วว่าครูยกโทษให้ ก็คือยกโทษให้...เงียบ! ห้ามอ้าปากเถียงผมนะ ไม่งั้นรับรองได้ว่าผมไม่ทำแค่กอดแน่ ครูก็น่าจะรู้นะว่าตอนนี้...”
“นายเหมือง...!!!” บัวหน้าแดง กระเด้งมือออกมาผลักไหล่ชายหนุ่มออกแทบไม่ทัน เมื่อน้องชายของคนตัวใหญ่เริ่มอวดตัวแสดงศักดิ์ดา เด้งขึ้นมาชนหน้าท้องบัวขนาดนี้...ไอ้คนบ้านี่! หื่นจริงๆเลย...
“เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าถึงไม่เมา...ผมก็มีอารมณ์อยาก ‘เอา’ ครูได้เหมือนกัน” คำพูดทื่อๆเหมือนหน้าตาทำให้บัวรู้สึกคันมืออยากตบเขาให้หน้าหัน โทษฐานมาทำให้บัวใจเต้นแรงแล้วก็ไม่รับผิดชอบ
---------------------------------------------------------------------------------
หัวข้อ: หัวใจสิงห์...สีน้ำผึ้ง ตอนที่ 27 [26/10/2017] pg.64 [[End]] (อ่าน 763866 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก