หัวข้อ: หัวใจสิงห์...สีน้ำผึ้ง ตอนที่ 27 [26/10/2017] pg.64 [[End]]

[Yungying]

รอนายเหมืองกับครูบัวและสองแฝด
 
 

[oaw_eang]

นายเหมือง?

ไม่เคยได้ยิน  ได้ยินแต่ นายหัว  อิอิ

[Toon_TK]

คิดถึงครูบัวจะแย่

มาต่อเร็วๆหน่อยน้า~~

[ชุน]

เห็นเรื่องนี้ในกระทู้แนะนำนิยายหลายทีแล้ว
แต่ไม่คิดจะอ่านสักทีเพราะว่ายังมีจำนวนตอนน้อยอยู่

กลัวอ่านแล้วติด แล้วไม่มีให้อ่านต่อ
ตอนนี้อ่านจบแล้ว

ก็... ตามนั้นเลยค่ะ เป็นอย่างที่กลัว

ชอบค่ะ

[McKnight]

คิดถึงครูบัวจังครับ

นายเหมืองดูแลออดอ้อนครูบัวไปถึงไหนแล้วเนี่ย

มาไวๆนะครับ รอติดตามอยู่คร้าบบบบบ ใจจะขาดรอนๆ

[however_pat]

แอบรู้สึกว่านายเหมืองทำหลายๆอย่างลบปมตัวเอง ที่ไม่มีโอกาสได้ทำกับแหม่มอีก
เลยใช้ครูบัวเป็นตัวแทน
รู้สึกว่าบัวจะอยู่ใต้เงาของแหม่มตลอดกาล และเรื่องนี้จะกร่อนความรักทั้งคู่ในอนาคตแน่นอน

[slurpee04]

คิดถึงครูบัว

คิดถึงสองแสบ

คิดถึงนายเหมือง

คิดถึงคนเขียน

มาต่อเถอะค่า อยากอ่าน 

[uknowvry]

เมื่อไหร่จะมาน้อออออออ

[Cockroach]

เพิ่งมาตามอ่านครับ น่ารักจริงๆคู่นี้> < แล้วยัยตีลังกา?หายไปไหนแล้วละเนี่ย(ดีละ) อย่ามาเป็นกขค.คนอื่นเขาเลย ไปสู่สุขติเถอะเจ๊

[PandP]

แอบรู้สึกว่านายเหมืองทำหลายๆอย่างลบปมตัวเอง ที่ไม่มีโอกาสได้ทำกับแหม่มอีก
เลยใช้ครูบัวเป็นตัวแทน
รู้สึกว่าบัวจะอยู่ใต้เงาของแหม่มตลอดกาล และเรื่องนี้จะกร่อนความรักทั้งคู่ในอนาคตแน่นอน

คิดเหมือนกันเลยค่ะ 55555


ถึงครูบัวจะเข้าใจ ไม่คิดมากในตอนนี้
แต่ถ้าสิงห์พูดอะไรทำอะไรก็อ้างไปถึงแหม่มตลอด
เราว่าซักวันครูบัวก็คงได้คิดมากเข้าจริงๆ

ถึงครูบัวจะไม่คิดอะไร แต่สิงห์ก็ไม่น่าเอ่ยถึงแหม่มบ่อยๆนะคะ

[roseen]

รอออออออนานแล้ว

[slurpee04]

รอ อ่าน นะ คะ       

[บูมเบส]

มาต่อด่วนเลยอุตสาห์ไปอ่านแนะนำนิยายเลยมาอ่านเรื่องนี้เลยนะ 5555

[jinjin283]

คิดถึงสองแฝดแล้วอะ มาต่อไวๆนะคะ คุณนักเขียน

[lune]

 
 

[dek-zaal3]

ตอนที่ ๑๘




“พี่พุฒ ส้มว่านะ สองแสบต้องได้ครูบัวเป็นแม่ใหม่แหงแซะ นายเหมืองเฝ้าไม่ยอมห่างมาจะอาทิตย์หนึ่งแล้ว สงสัยที่โดนครูแกขู่ว่าจะกลับบ้านนี่คงได้ผลแฮะ”

“เดี๋ยวนี้ปากกล้าขึ้นเยอะนะส้มซ่า” พุฒเอ่ยแซวคนรักพร้อมอ้าปากรับส้มเขียวหวานที่อีกฝ่ายเอาใจป้อนให้ถึงปาก ระหว่างกำลังคุมนายเม่นกับคนงานอีกสามสี่คนที่เพิ่งเริ่มทำงานเป็นไกด์ทัวร์ เดินนำเด็กๆจากโรงเรียนมัธยมฯแห่งหนึ่งที่ยื่นเรื่องเข้ามาขอทัศนะศึกษาภายในเหมืองเพื่อเที่ยวชมและหาข้อมูลทำรายงานกลุ่มกัน นายเม่นเจื้อยแจ้วเป็นภาษาถิ่นใต้ อธิบายการทำงานในแต่ละส่วนตามแต่ที่เด็กจะสงสัยยกมือขึ้นถามได้อย่างไม่มีติดขัดและเป็นกันเอง ซึ่งจุดนี้ทำให้พุฒรู้สึกพอใจมาก ตั้งใจว่าสิ้นเดือนนี้จะลองให้นายเหมืองพิจารณาหน้าที่นี้ให้เป็นของนายเม่นถาวรไปเลยท่าจะรุ่งกว่าการวิ่งวุ่นป่วนคนโน้นทีคนนี้ทีไปทั่วเหมือง

“ไม่ได้ชื่อส้มซ่า! ชื่อส้มเฉยๆ” เด็กหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งเถียงคนรักกลับหน้ามุ่ย

“อะไรอีก ส้มซ่าก็ไม่เอา ส้มเปรี้ยวก็ไม่ชอบ ส้มหวานก็เลี่ยนไป จะเอายังไงครับ...คุณภรรยา” เพราะเดินห่างจากกลุ่มเด็กๆกันพอควรพุฒเลยกล้าที่จะออกปากแซวเจ้าตัวเล็กผิวสีน้ำผึ้งแบบถึงพริกถึงขิง ซึ่งก็ได้ผลตอบรับเป็นที่น่าพอใจ ใบหน้าเจ้าส้มของเขาขึ้นสีเข้มจนเห็นได้เด่นชัดเลยทีเดียว โดยเฉพาะตรงโหนกแก้มนี่เห็นเลยว่าสีไม่ต่างจากมะเขือเทศราชินีเท่าไร

“บอกว่าชื่อส้ม! ถ้าแกล้งเขาอีกทีเดียวคืนนี้ไม่ต้องนอนในห้องเลยนะ” ส้มขู่ปนจริงปนหยอก และนายพุฒก็รู้ดีจึงทำเพียงยักไหล่ประมาณว่าคำขู่แสนน่ารักนั่นไม่มีผลต่อเขาเลยซักนิด

   ...จะไล่เขาไปนอนนอกห้องยังไงก็ไม่มีผลหรอก ก็คนถือพวงกุญแจทุกดอกในบ้านมันเขานี่นา ฮ่าๆ...

“ได้ข่าวว่าเมื่อกี๊เรายังพูดค้างกันเรื่องนายเหมืองอยู่ยังไม่จบเลยไม่ใช่เหรอ” หลังจากที่ได้แกล้งคนอยู่ในฐานะภรรยาจนพอใจแล้วพุฒก็วกกลับเข้าเรื่อง เจ้าส้มหยิบผลส้มลูกที่สองจากกระเป๋ามาปอกต่อ แต่คราวนี้ไม่ยอมป้อนให้อีกฝ่ายแล้ว ถือเป็นการเอาคืนเล็กๆน้อยๆไปก็แล้วกัน

“เอ้อใช่ พี่พุฒนั่นแหละพาออกนอกเรื่อง ส้มกำลังจะถามความเห็นพี่อยู่เลยว่าเป็นแบบนี้ดีแล้วใช่มั้ย” เจ้าส้มถาม พุฒเอามือลูบปลายคาง ยื่นมืออีกข้างออกไปทำเนียนคว้ากลีบส้มที่กำลังจะเข้าปากเจ้าส้มมาเข้าปากตัวเองเสียเฉยๆ

“ก็ดีมั้ง ครูบัวก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร สองแสบก็หายเกเรขึ้นตั้งเยอะ พี่ไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องคัดค้านนะ”

“อืม...ก็จริงนะ แต่ว่า...”

“ได้ยินแว่วๆว่าอะไรสองแสบ อะไรคัดค้านนะ พวกพี่พูดเรื่องอะไรกันน่ะ ผมขอเผือกด้วยคนสิ...เรื่องนายเหมืองแหงแซะ ตอนนี้กำลังเป็นประเด็นร้อนประจำเหมืองเราเลยนะพี่ นี่แม่คุณตีลังกาเธอก็มาแว้ดๆใส่คนที่โรงอาหารเป็นการยืนยัน ท่าทางนายเหมืองจะหลงครูบัวตัวขาวเอามากล่ะสิถึงไม่ได้สนใจแม่คุณเธอเลย ฮ่าๆ” สงสัยยังติดนิสัยไกด์มาแน่ พอแทรกกลางวงได้นายเม่นมันก็ฝอยแตกฟองอยู่คนเดียวเป็นวรรคเป็นเวร ทั้งๆที่ก็ไม่ได้รู้เลยว่าใช่เรื่องที่เขากำลังคุยกันอยู่รึเปล่า

   แต่ก็นะ...เดาได้ใกล้เคียงมากถึงมากที่สุดเลยทีเดียว

“ไอ้เม่น แกนี่สมควรจะไปทำหน้าที่ประชาสัมพันธ์เหมืองด้วยอีกตำแหน่งนะ ปากโทรโข่งเสียขนาดนี้ เบาๆหน่อยก็ได้นายเม่น กลัวคนข้างนอกเขาไม่รู้กันรึไงว่านายเหมืองกำลังเดินตามทางเดียวกับกูอยู่เนี่ย” พุฒเอ่ยสอนลูกน้อง ซึ่งนายเม่นก็ไม่มีท่าทีสลด กลับทำเพียงยักไหล่แล้วเหล่มองเจ้าส้มที่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ใกล้ๆคนร่างสูง

“อ้าว...แล้วเดินตามพวกพี่มันไม่ดีตรงไหนวะครับ ผมก็เห็นพวกพี่อยู่กันยืดกว่าคู่ของชายหญิงทั่วไปเสียอีก ดูอย่างอีกุ้งกับไอ้แดงสิ เห็นชอบกระแนะกระแหนพวกพี่บ่อยๆ...ตอนนี้เป็นไง ไอ้แดงแม่งเมาเหล้าขาวมันทุกวัน โดนอีกุ้งแผลงฤทธิ์ใส่ หอบผ้าผ่อนหนีตามผู้ชายใหม่ไปเสียชิบ เห็นว่าทำงานรับราชการด้วยนะพี่พุฒ” ไอ้เม่นยังคงฝอยต่อแบบไม่มีติดขัด มันทำท่าลูบคางเลียนแบบมือขวาของนายจ้าง และส้มก็ฟันธงได้เลยว่าท่านี้พี่พุฒของเขาชนะเลิศ ไอ้เม่นทำเลียนแบบแล้วตุ๊ดแตกชะมัด ไม่เท่ห์ไม่ดูดีแบบแฟนเขาซักนิด

“แน่ะ...แน่ะ...พี่ส้ม รู้...รู้ว่ารักผัวมาก...อ่ะนะ แต่เก็บอาการหน่อยก็ได้ น้ำลายไหลย้อยออกมาหมดแล้ว อายเด็กมัน...นะพี่ทนเอาหน่อย เดี๋ยวก็ครบรอบแล้ว” ไอ้เม่นคะนองปาก ลามปามไปถึงเมียมือขวานายจ้าง ซึ่งส้มก็ทันท่วงที...พ่นเม็ดส้มที่อยู่ในปากออกมาด้วยแรงอัดฉีดเต็มสูบ เป้าหมายคือลานหน้าผากกว้างของมันที่อยู่ใต้ทรงผมชี้ฟูไม่เป็นทรง แบบที่มันว่าเลียนแบบมาจากดาราเกาหลีที่เคยเห็นตามหน้านิตยสารนั่นแหละ

“โอ๊ย พี่ส้ม!!! แซวแค่นี้นี่มีทำร้ายร่างกายกันเลยเหรอ แม่ง...เป็นฝ่ายถูกเสียบเหมือนครูบัวเขาแท้ๆ ทำไมถึงไม่มีความอ่อนโยนอ่อนหวานเหมือนครูบัวเขาบ้างเลยวะ” เม่นคลำหน้าผากป้อย กระสุนเม็ดส้มของไอ้พี่ส้มเข้าเป้าเต็มๆ

“เฮ้ย...นี่เอ็งรู้เรื่องที่...ครูบัวถูกนายเหมืองเสียบเอาด้วยเหรอ” ส้มหูผึ่งทันทีที่ได้ยินไอ้เม่นอุทธรณ์เปรียบเทียบ เด็กหนุ่มทำหน้างงนิดๆก่อนจะจาระไนให้ฟังว่า

“อ้าว...ก็เดาไม่ยากนี่หว่า พี่ส้มตัวเตี้ยกว่าพี่พุฒ ก็ต้องยอมถูกพี่พุฒปล้ำเอาทำเมีย ส่วนนายเหมืองนี่สูงกว่าครูบัวตั้งคืบ จะยอมเสียศักดิ์ศรีเป็นฝ่ายยอมโดนเสียบได้ไง อะไรวะ...เรื่องง่ายๆแค่นี้ต้องให้เม่นบอกด้วย”

“ชำนาญจริงนะมึง” พุฒแซว เม่นยักไหล่ประมาณว่า ‘อยู่แล้ว’

“ไม่ใช่! ส้มหมายถึง...เม่นรู้ได้ยังไง ว่านายเหมืองได้ครูบัวเป็นเมียแล้วจริงๆต่างหาก!!”

“อะไรนะคะ!!! นายเหมืองคิดสั้น คว้าผู้ชายเอามาทำเมียจริงๆเหรอเนี่ย!!!!” เสียงแป๋นแหล๋นที่แทรกโสตประสาทขึ้นมาเป็นลำดับที่สี่ทำให้ทั้งสามคนหันขวับไปทางต้นเสียง และก็ต้องหน้าเหวอผงะเดินถอยหลังกันไปเป็นแถบ เมื่อต้นสายปลายเสียงเป็นผู้หญิงใบหน้าสวยงามที่สาดเครื่องสำอางค์เสียเต็มกำลังกำลังยืนเขม่นมองมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย เจ้าหล่อนทรงตัวบนรองเท้าส้นสูงปรี๊ดด้วยความสามารถเฉพาะตัวขณะกำลังจ้ำอ้าวมาทางที่ทั้งสามกำลังพูดคุยกันแบบไม่มีสะดุดล้ม มือห้อยกระเป๋าถือไว้ข้างหนึ่งอย่างมีจริต สายตาจิกมองตรงมาที่ส้มและเม่นเขม็ง

   ...สองคนนี้ล้วงความลับง่ายกว่านายพุฒมือขวาของนายเหมืองสุดเท่ห์ของเธอหลายเท่า และเธอจะไม่ปล่อยให้โอกาสในการล้วงความลับที่เธออยากรู้ที่สุดนี้หลุดลอยไปแน่...

“เมื่อกี๊เธอบอกว่า...นายเหมืองเอาไอ้...เอ่อ ครูบัวนั่นเป็นเมียจริงๆแล้วงั้นเหรอ” หล่อนกัดฟันถาม แทบตรึงสีหน้ายิ้มแย้มที่เป็นหน้ากากฉาบหน้าไว้ไม่อยู่

   เม่นเหลือบสบตากับเจ้าส้ม เมียมือขวาเจ้านายก็บุ้ยใบ้ว่าให้มันเป็นคนตอบ แต่โชคดีที่จู่ๆก็มีเด็กนักเรียนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาถามคำถามกับมันพอดี พอได้ทีนายเม่นก็รีบชิ่งหนีไม่เห็นฝุ่น ส้มเห็นแล้วอยากเอามีดปาตามหลังมันนัก คอยดูเถอะสิ้นเดือนนี้เขาจะอ้อนให้สามีเอานายเม่นไปช่วยเขาขนหินเสียให้เข็ด!

“เอ่อ...ส้มว่าคุณติรกาคงเข้าใจอะไรผิดแล้วมั้งครับ เมื่อกี๊พวกเราแค่พูดกันเล่นๆน่ะ” เจ้าส้มจบประโยคด้วยคำพูดกลบเกลื่อน มือดึงชายเสื้อสามีตัวเองยิกๆเพื่อให้ช่วยเหลือ แต่มันกลับเอาแต่ยืนนิ่งเป็นตอน้ำแข็ง มองเขาสลับกับหญิงสาวยิ้มๆ คงจะกำลังสนุกกับการเดาพฤติกรรมเขาว่าจะรับมือเจ้าหล่อนได้อย่างไรอยู่ล่ะซี่

   หนอย...ไอ้สามีบ้า!

“อย่าโกหกบิวตี้เลยค่ะ สีหน้าคุณน่ะปิดบิวตี้ไม่มิดหรอกนะว่าคุณคิดอะไรอยู่ บอกบิวตี้มาเสียดีๆนะคะว่าที่บิวตี้พูดน่ะมันไม่ใช่เรื่องจริง” เจ้าหล่อนทำท่าคุกคามเจ้าส้ม แถมยังเอื้อมมือมาทำท่าจะคว้ามือเขาไว้เมื่อเห็นว่าคนตัวสูงพอๆกับเธอตรงหน้ากำลังจะเดินหนี

   ทว่ามือของเจ้าหล่อนก็ต้องค้างอยู่ได้แค่กลางอากาศ เมื่อมันดันมีมือมารเข้ามาขวาง จับข้อมือหล่อนไว้อยู่หมัดพร้อมทั้งเอาอีกมือมากวาดคนที่กำลังจะเดินหนีไปไว้หลังตัวเอง เลื่อนร่างกายสูงใหญ่พอกันกับเจ้านายมายืนขวางหน้าหล่อนไว้อย่างเต็มที่ รอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนหน้ามันช่างขัดกับท่าทีคุกคามหล่อนที่เจ้าตัวแสดงออกมาเสียลิบลับ ติรกากัดปากอย่างขัดใจ รู้ตัวได้ทันทีว่าเมื่อชายคนนี้ออกโรงคงไม่แคล้วหล่อนคงต้องยอมถอยทัพไปอีกตามเคย

“ถ้าคุณบิวตี้อยากรู้ ผมว่าคุณน่าจะไปถามนายเหมืองตรงๆเลยจะดีกว่านะครับ พวกผมก็รู้มาจากข่าวลือบ้างอะไรบ้าง ไม่ได้คัดกรองมา ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือโกหกกันพูดเอามันส์เฉยๆ” ชายหนุ่มจบประโยคด้วยรอยยิ้มเย็นๆตามแบบฉบับที่เจ้าตัวเป็น

   ติรกามองคนตัวสูงตรงหน้าด้วยอารมณ์ไม่พอใจสุดขีด หล่อนสะบัดมือออกจากการเกาะกุมอย่างแรง พลางสะบัดหน้าพรืดมองไปทางอื่นก่อนยกมือกอดอก เชิดหน้าอกตั้งพร้อมเรียกความมั่นใจในตัวเองที่มีอยู่สูงปรี๊ดให้กลับมาดังเดิม

   ...ท่องไว้ติรกา คนตรงหน้ามันก็แค่ขี้ข้า เธอจะกลัวอะไร...มันเป็นแค่ลูกน้องของนายเหมืองสิงห์ แต่หล่อนเป็นถึงลูกสาวของนายอำเภอ อย่าหลงกลัวไปกับท่าทีคุกคามของมันแค่เพราะมันตัวใหญ่กว่าสิ!...

“บิวตี้ไปถามแน่ ไม่ต้องห่วงหรอก...เพียงแต่เผอิญผ่านมาได้ยิน ‘ลูกน้อง’ กำลังนินทาเจ้านายกันอยู่อย่างสนุกปาก ก็เลยแค่อยากจะมาตักเตือนเท่านั้น อย่าให้บิวตี้ได้ยินอีกก็แล้วกันว่าพวกนายมาแอบคุยอะไรถึงนายเหมืองในทางที่ไม่ดีลับหลังกันแบบนี้ บิวตี้ไม่ชอบ...”

   พุฒฟังคำจากปากสาวเจ้าแล้วก็แอบอมยิ้ม เพราะเขาได้ยินเมียที่เคารพมุบมิบพูดขึ้นมาเสียงเบาว่า

‘ชอบไม่ชอบแล้วมันเกี่ยวอะไรกับหล่อนด้วย รอให้ได้เป็นคุณนายเหมืองใต้ก่อนเถอะแล้วค่อยมาพูด’

   ชายหนุ่มเหลือบหันมองหน้าเด็กหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งที่ยืนหลบอยู่หลังเขาเสียมิดพลางจุ๊ปากห้ามเบาๆ เจ้าส้มเงยหน้ามาทำหน้าไม่พอใจใส่เขาตอนที่โดนห้าม แต่พอเห็นสายตาที่ขยิบส่งไปก็คงพอจะเข้าใจละมั้งเจ้าตัวถึงได้หุบปากฉับทำปากยื่นปากยาวไปทางหญิงสาวที่ยืนเชิดหน้าไหล่ตรงอยู่ตรงหน้าเขาแทน

“ถ้าคุณจะมาเยี่ยมนายเหมืองเหมือนปกติล่ะก็เชิญคุณกลับไปก่อนดีกว่านะครับ ผมเกรงว่าวันนี้นายคงไม่ว่างรับแขกเท่าไหร่” ...เพราะต้องดูแลครูบัวที่ขาเจ็บอยู่บนบ้านใหญ่โน่นทั้งวัน...ชายหนุ่มแอบต่อในใจเงียบๆ

“ขอโทษที แต่พอดีว่าวันนี้บิวตี้ไม่ได้มาเยี่ยมนายเหมืองหรอก...แต่บิวตี้มี ‘ธุระ’ ที่คุณพ่อฝากให้มาคุยกับนายเหมืองต่างหาก ขอตัวก่อนนะคะ พอดีเวลาบิวตี้เป็นเงินเป็นทอง ไม่ได้ว่างมาเสวนากับคนว่างงานที่ใช้เวลาว่างกินแรงคนอื่น...ไปนินทาเจ้านาย” หล่อนตบท้ายไว้ด้วยการจิกหางตาที่ถูกวาดด้วยเส้นสีดำเสียแหลมจนเกือบชนปลายคิ้ว

   พุฒแสร้งก้มหน้าให้นิดๆเป็นเชิงให้เกียรติแม่คุณ สายตามองส่งเรือนร่างงามระหงไปจนลับสายตา จากนั้นมือก็รีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเลขหนึ่งแล้วโทรออกทันควัน รอจนปลายทางรับสายแล้วจึงรีบกรอกข้อมูลลงไปให้คนเป็นเจ้านายได้ทราบทันทีว่า

“นายครับงานเข้า! พายุกำลังจะมา...คุณตีลังกาเธอว่ามีธุระจากพ่อเธอมาถึงนายครับ!”

   ลูกน้องที่ดีใช่ว่าจะต้องทำตัวว่างงานแล้วนินทาเจ้านายได้อย่างเดียวนะ ต้องปากว่ามือถึง(โทรศัพท์)รายงานสถานการณ์ปัจจุบันได้ทันท่วงทีเพื่อให้เจ้านายได้เตรียมตัวรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ด้วย ไม่งั้นมันก็ไม่ครบเครื่องน่ะสิคุณตีลังกา หึหึ...


________________________________________________________




   บัวกำลังเอาโจทย์คณิตศาสตร์เก่าๆมาให้เด็กๆคิดเล่นๆอยู่ในห้องทานอาหาร โต๊ะทานข้าวบ้านนี้เป็นขนาดใหญ่จึงทำให้มีพื้นที่ว่างในการวางอุปกรณ์การเรียนที่เยอะแยะมากของสองแสบได้ดี นายเหมืองเพิ่งซื้อกระดานไวท์บอร์ดอันเล็กให้เมื่อไม่กี่วันก่อน เหตุผลเพราะไม่อยากให้บัวเดินหรือยืนเยอะยามต้องเขียนบนกระดานดำอันใหญ่ที่มีวางไว้ในห้องนั่งเล่น ซื้อแบบกะทัดรัดให้บัวจะได้นั่งสอนเด็กๆได้ง่ายขึ้นแถมพกพาไปไหนมาไหนสะดวกอีก บัวยอมรับมันไว้เพราะถือว่าเมื่อไรที่หมดคอร์สนี้ก็ต้องคืนเจ้าบ้านเขาอยู่ดี เขาซื้อมาให้ใช้เพราะมีประโยชน์กับการเรียนพิเศษของสองแสบมากกว่า ส่วนข้ออ้างที่ว่านั่นคงแค่พูดไปตามมารยาทเท่านั้น แต่ถึงกระนั้นบัวก็รู้ตัวว่าตัวเองต่างหากที่พยายามไม่ทำความเข้าใจสายตาที่สื่อออกมาว่าดีใจมากแค่ไหนของนายเหมืองตอนที่เขายอมรับของชิ้นนี้เอาไว้...สายตาเดียวกับตอนดีใจที่บัวยอมรับกรวยดอกไม้มาวางไว้ข้างหมอนทุกคืนนั่นแหละ

“บัว เย็นนี้พี่ไม่ทานข้าวบ้านนะไม่ต้องรอ บอกป้าพุดให้ด้วยว่าไม่ต้องทำเผื่อ แล้วถ้ามีปัญหาเรื่องงานระหว่างนั้นให้คนงานโทรหานายพุฒได้เลยเขาจะจัดการทุกอย่างแทนพี่เอง ส่วนสองแสบ วันนี้พ่อ...”

“เดี๋ยวครับ วันนี้คุณจะไปไหน” ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายเริ่มกลายมาเป็นสิ่งที่ต้องรับรู้ไปเสียแล้ว บัวเอ่ยถามพร้อมกับค่อยๆพะยุงตัวเองลุกขึ้น ตอนนี้เขาเดินเหินได้คล่องขึ้นแล้ว แผลก็แห้งสนิทดี แต่มันยังปวดๆอยู่บ้างยามลงแรงที่ฝ่าเท้าเยอะไป

   นายเหมืองสิงห์เดินเข้าไปยื่นแขนให้ครูบัวยึดเกาะเหมือนที่เคยทำมาตลอดในช่วงระยะหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา บัวยื่นแขนไปเกาะนายเหมืองเอาไว้อย่างเคยชินเพื่อให้ตัวเองได้สนทนากับอีกฝ่ายได้ดีขึ้น นายเหมืองพาเขาเดินห่างเด็กๆออกมาหน่อยแสดงว่าที่ที่จะไปไม่ควรจะให้เด็กๆรับรู้ นายเหมืองเอาตัวบัวพิงไว้กับประตูก่อนจะเอาแขนตัวเองมากั้นไว้ที่ราวเอวบัวอีกทีเพื่อกันเวลาบัวอาจจะล้ม ชายหนุ่มผิวคร้ามแดดถอนหายใจแรง เงยมองหน้าบัวอย่างใช้ความคิดก่อนจะเอ่ยตอบประโยคคำถามข้างต้นของบัวว่า

“นายอำเภอให้ลูกสาวมาเชิญผมไปทานข้าวที่บ้าน บอกว่าเป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิด ผมจะปฏิเสธก็ไม่ได้คงต้องไป อาจจะกลับมาดึก บัวก็พาลูกๆเข้านอนไปเลยนะไม่ต้องรอ เสร็จแล้วก็บัวก็นอนได้เลย ห่มผ้าหนาๆด้วย” นายเหมืองสั่ง แววตาเป็นกังวลกับอะไรซักอย่างอย่างเห็นได้ชัด บัวผงกศีรษะรับคำ ที่นายเหมืองต้องสั่งแบบนั้นเพราะที่ผ่านมาตั้งแต่เท้าบัวเจ็บ นายเหมืองก็ลากฟูกนอนเก่าๆเข้ามาปูนอนที่ข้างเตียงบัวทุกคืน ถึงคืนแรกจะต้องเถียงกันคอขึ้นเอ็นเล็กน้อยเพราะบัวป่วยอยู่ แต่สุดท้ายบัวก็ต้องยอมแพ้เมื่อความมุ่งมั่นของนายเหมืองที่จะดูแลบัวเพราะยอมรับว่าเป็นคนทำบัวเจ็บเองนั้นมั่นคงเกินไป และหัวใจบัวก็อ่อนไหวเกินกว่าจะต้านทานมันอยู่ สุดท้ายที่ผ่านมาตลอดอาทิตย์บัวเลยได้คนร่วมห้องที่ยอมนอนพื้นเป็นเจ้าบ้านร่างสูงที่ชื่อสิงห์ เจ้าบ้านที่มีห้องตัวเองติดแอร์เย็นฉ่ำและที่นอนใหญ่ๆนุ่มๆดีๆไม่นอน แต่กลับมานอนบนฟูกเก่าๆเพียงเพื่อจะได้ดูแลเขาที่เป็นแขกแทนเสียนี่

   ...พิลึกคน  แต่ก็เพราะอย่างนั้นกระมัง ความจริงใจที่มุ่งมั่นอยากให้บัวหายเจ็บเลยทำให้ช่องว่างระหว่างกันที่บัวสร้างขึ้นมาตั้งแต่วันนั้นมันค่อยๆหดลงมาทีละนิดๆทุกวันๆ...

“ลูกสาว? หมายถึงคุณติรกาเหรอครับ” ความจำบัวดีเลิศอยู่แล้ว ยิ่งกับผู้หญิงคนนี้บัวไม่มีวันลืมเธอแน่

“ใช่ พี่ฝากบ้านด้วยนะ มีอะไรก็โทรหาไอ้พุฒ มันอยู่เหมืองตลอดทั้งวันแน่”

“...ครับ แล้วอย่างนี้คุณต้องดื่มมั้ย ให้พี่พุฒขับรถไปรับไปส่งดีกว่านะครับ”

“ไม่เป็นไร ไว้ขากลับแล้วกันพี่จะโทรให้พุฒไปรับ เพราะขาไปติรกาเขาอยากให้พี่ไปรถเขา”

   บัวกัดปากขณะฟังที่นายเหมืองบอก เพราะสิ่งที่ได้ยินจากปากผู้หญิงคนนั้นในวันก่อนทำให้เขาค่อนข้างไม่ไว้ใจและไม่ชอบใจผู้หญิงคนนี้เป็นทุนเดิม มั่นใจมากว่าถ้าหากนายเหมืองยอมใจอ่อนกับเธอคนนี้ สองแสบคงจะไม่มีความสุขแน่ๆ แต่ดูเธอช่างรุกหนักเสียเหลือเกิน อำนาจของพ่อเธอก็ใหญ่คับอำเภอจะให้นายเหมืองขัดขืนอย่างตรงไปตรงมาก็ยาก

“หึหึ...”

“นายเหมืองขำอะไร! นี่บัวเครียดอยู่นะ เกิดเขาจับนายเหมืองรวบหัวรวบหางขึ้นมาไทกับเกอร์ก็แย่น่ะสิ บัวเคยเล่าให้ฟังแล้วไม่ใช่เหรอว่าเขาเคยพูดใส่สองแสบของบัวว่ายังไงบ้าง”

“เปล่าไม่ได้ขำบัวแบบนั้น พี่แค่หัวเราะ เพราะชอบใจที่บัวเป็นห่วงพี่กับลูกๆต่างหาก” ประโยคนุ่มนวลที่คนพูดทอดคำลงเสียหวานเจี๊ยบเพื่อให้คนฟังหน้าแดงเล่นนั้นได้ผล บัวเผลอเงยสบเข้ากับดวงตาคมกริบเบื้องบนแล้วก็ต้องเบือนหนี มันหวานเสียจนบัวทนสบตานานไม่ได้เพราะกลัวหน้าจะไหม้มากไปกว่านี้จริงๆ

“ก็บัวไม่ชอบเขา เขามาว่าไทกอนกับไลเกอร์ไม่มีแม่สั่งสอน คนแบบนี้ไม่สมควรที่จะได้มาดูแลสองแสบนะครับ” บัวเผลอแสดงความคิดเห็นส่วนตัวของตัวเองออกไป แอบหวั่นอยู่นิดหน่อยที่คำพูดของเขาอาจจะตรงไปหรือเปล่าหากว่านายเหมืองเองก็ไม่ได้มีอคติกับคุณติรกาเหมือนอย่างเขาหรือป้าพุด แต่ทว่าที่ผ่านมาบัวก็พบว่านายเหมืองเองก็ไม่ใช่คนพูดจาอ้อมค้อมอะไร  และมักจะรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่นด้วยใจเป็นกลางอยู่เสมอ และนั่นก็ทำให้บัวกล้าที่จะแสดงความคิดเห็นในสิ่งที่คิดอยู่ออกไปตรงๆ

“งั้นคนแบบไหนถึงสมควรที่จะได้มาดูแลสองแสบดีล่ะ เอาแบบบัวดีมั้ย สำหรับพี่ให้ผ่าน ส่วนสองแสบไม่ต้องพูดถึง...ผ่านชัวร์ สรุป...สามผ่าน! ฮ่าๆ”

“นายเหมือง!!” บัวตีเพี๊ยะเข้าให้ที่กล้ามไหล่หนาที่เจ้าของหัวเราะจนไหล่กระเพื่อม “บัวไม่ขำ บัวรักสองแสบด้วยใจจริงๆ บัวอยากให้แกมีความสุข...”

“...แล้วบัวไม่รักพ่อของสองแสบเขาบ้างเหรอ...”

   บัวชะงักกึกกับคำหยอด ตีมือลงที่แขนซ้ำอีกทีเบาๆแก้เก้อก่อนจะเอ่ยตอบไปว่า

“ก็คนเป็นพ่อทำตัวไม่น่ารัก บัวรักไม่ลงหรอก” อย่านึกเชียวว่าบัวจะจนมุม คนเป็นครูต้องพูดเก่ง นี่เป็นเรื่องพื้นฐานที่ครูทุกคนต้องเป็นอยู่แล้ว

“งั้นถ้าพี่ทำตัวน่ารัก บัวก็จะรักใช่มั้ย”

“ไม่ต้องมาหยอดเลย นี่กะจะจีบบัวจริงๆใช่มั้ยเนี่ย”

“ถ้าบอกว่าจริงจะยอมให้จีบมั้ยล่ะ”

“นี่นายเหมืองเป็นเกย์จริงๆหรือแค่หยอกบัวเล่นกันแน่ครับ” บัวถามพร้อมมองตาอีกคนแล้วหรี่ตา

“พี่ไม่รู้หรอกว่าพี่เป็นเกย์หรือเปล่า แต่ถ้าการที่พี่ชอบผู้ชายเหมือนครูบัวแล้วต้องเป็นเกย์ก็เป็นไปสิ พี่ไม่แคร์หรอก” นายเหมืองตอบ สบตาอีกคนแน่วแน่เพื่อสื่อความนัยน์ออกไปทั้งทางสายตาและทางคำพูดให้ชัดเจน ผลจากการกระทำคือใบหน้าขาวๆนวลๆของครูบัวที่ขึ้นสีชมพูเหรื่อๆน่าหอมน่าฟัดตรงหน้านี่แหละ

“ถ้าไม่ติดว่าต้องรีบไป...พี่อยาก...”

“ถ้านายเหมืองอยากจะ ‘กินของว่าง’ อยู่ตรงนี้ก่อน ก็น่าจะบอกบิวตี้บ้างนะคะ บิวตี้จะได้ไม่ต้องคอย” น้ำเสียงกระแทกกระทั้นแดกดันแสนคุ้นหูครูบัวทำให้มือบางรีบส่งไปผลักอกร่างสูงตรงหน้าให้ห่างออกไปจากตัวโดยเร็ว สิงห์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนหันไปมองทางต้นเสียงช้าๆ ไม่ลืมเอามือข้างหนึ่งมาช่วยหิ้วแขนครูบัวไว้กันล้ม ในขณะที่อีกมือก็เอาล้วงกระเป๋ากางเกงไว้อย่างไว้ที

[dek-zaal3]

“ถ้าคุณติรการีบจะไปก่อนก็ได้นะครับ ผมมีรถ เดี๋ยวขับตามไปเองได้ไม่หลงหรอกครับ” นายเหมืองตอบ หญิงสาวสวยจัดในชุดวาบหวิวกำมือแน่นจนเล็บแทบจิกเข้าไปในเนื้อ

   ...ไอ้ท่าทางกอดกันปานจะจับฟัดอยู่กลางบ้านรอมร่อนี่มันอะไรกัน! อย่าบอกนะว่าข่าวลือบ้าๆนั่นมันจะเป็นจริงน่ะ หล่อนไม่ยอมหรอกนะ!!...

“ไม่เป็นไรค่ะ บิวตี้รอได้ แต่บิวตี้แค่ไม่อยากให้นายเหมืองอิ่มของหวานเสียก่อนจะได้ทาน ‘มื้อใหญ่’ ที่บ้านของบิวตี้น่ะค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างมีจริต ลำขาเพรียวเดินนวยนาดเข้าไปใกล้ชายหนุ่มแล้วสอดแขนเข้าคล้องมือข้างที่นายเหมืองสิงห์เอาล้วงกางเกงไว้แนบแน่น บดเบียดร่างกายเข้าหาอย่างเชิญชวนไม่มีกระดากอาย สายตาจ้องจิกไปที่บัวอย่างไม่เป็นมิตรเห็นได้ชัดเสียจนบัวต้องรีบถอยฉากหลบ ปลดแขนนายเหมืองที่จับตัวเขาไว้ออกอย่างมีมารยาท

“งั้นเดี๋ยวบัวเข้าไปดูเด็กๆก่อนแล้วกันนะครับ เชิญคุณตามสบาย...” ประโยคหลังบัวพูดพร้อมมอง ‘คุณ’ ทั้งสองคนที่ว่าแบบเหลือบๆ ในใจรู้สึกตื้อขึ้นมาอย่างประหลาดเมื่อมองเห็นนายเหมืองยืนเคียงคู่อยู่กับหญิงสาวเช่นนั้น

   ...ถึงจะไม่ค่อยชอบคุณติรกาเท่าไรนัก แต่ก็ต้องยอมรับว่าคนอย่างนายเหมืองสิงห์นั้นควรคู่กับหญิงสาวสวยเช่นติรกามากกว่าเขาจริงๆ...

   เอ๊ะ...คิดอะไรกันเนี่ยบัว!! ชักจะเลอะเลือนใหญ่แล้ว...เข้าไปดูเด็กๆเถอะ ยิ่งยืนตรงนี้นานหัวใจเขามันยิ่งเจ็บอย่างไรไม่รู้...

“นายเหมือง มองคุณครูเขาตาละห้อยเลยนะคะ” ติรกาอดไม่ได้ที่จะแอบเหน็บสักหน่อยเมื่อเจอสายตาอาลัยอาวรณ์ของนายเหมืองที่มองตามครูบัวไปจนร่างขาวๆนั่นลับสายตาไปหลังบานประตู หล่อนกัดปากอย่างไม่พอใจแล้วก็ต้องคลี่ยิ้มออกมาทันควันเมื่อใบหน้าคมคร้ามหันมองหล่อนด้วยสายตาไว้เชิงอย่างเช่นเคย

“ผมว่าเรารีบไปกันดีกว่า ผมไม่อยากกลับค่ำ...ผมคิดถึงลูก”

   ...ปากบอกคิดถึงลูก แต่ในใจจริงๆน่ะเป็นลูกหรือครูของลูกกันแน่...

   ติรกามองตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ของนายเหมืองที่เดินนำหน้าเธอออกจากบ้าน ก่อนจะหันสายตากลับไปมองที่ประตูครัวอีกครั้งอย่างอาฆาตมาดร้าย

   ...อย่าหวังเลยว่าจะได้ครอบครอง เป็นคนมาทีหลังแท้ๆ ไม่มีทางเสียหรอกที่จะเอาชนะเธอได้...ไม่รู้เสียแล้วว่าเธอน่ะลูกใคร!...

________________________________________________________

   บัวกระสับกระส่ายผุดลุกผุดนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น นาฬิการิมผนังบอกเวลาใกล้ตีสองเข้าไปทุกทีแล้ว

   นายเหมืองไม่เคยกลับดึกหลังเที่ยงคืนเลยสักครั้ง ปกติถ้าทำงานอยู่ดึกมากจนเลยเที่ยงคืนก็จะต้องโทรมาบอกใครสักคนเอาไว้ก่อน แต่ไม่เคยเลยที่จู่ๆก็จะหายไปจนเกือบตีสองแบบนี้แล้วไม่มีแม้แต่โทรศัพท์มาบอกว่าตัวเองเป็นยังไง อยู่ที่ไหน ปลอดภัยดีหรือเปล่า

   บัวไม่รู้หรอกว่าทำไมตัวเองถึงต้องกังวลเรื่องคนคนนั้นมากขนาดนี้ด้วย ตัวและเท้ามันไปเอง  แค่มองเห็นฟูกเก่าๆบนพื้นมันว่างเปล่าไม่มีร่างสูงใหญ่นอนห่มผ้าอยู่บนนั้นอย่างเคยแล้วใจบัวมันไม่สงบลงเลยอย่างไรก็ไม่รู้ สุดท้ายเลยต้องระเห็จตัวเองลงมาจากชั้นบน แล้วมานั่งแกร่วรออีกฝ่ายอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นนี่แหละ

   ...สาธุ ถ้าวิญญาณของคุณแหม่มมีจริงก็ได้โปรดช่วยคุ้มครองนายเหมืองด้วยเถิด ขอให้รอดปากเหยี่ยวปากกากลับมาหาลูกๆโดยเร็วที บัวเป็นห่วงนายเหมืองมากอย่างไรก็ไม่รู้...

   คุณครูหนุ่มน้อยอธิษฐานเบาๆในใจพร้อมส่งกระแสจิตไปที่รูปหญิงสาวสวยหวานคนหนึ่งที่แขวนอยู่ข้างผนัง รอยยิ้มอ่อนโยนช่วยทำให้บัวใจเย็นขึ้น กลิ่นหอมอ่อนของดอกโมกที่ปลูกอยู่ข้างหน้าต่างลอยเข้ามาหอมชื่นใจ บัวชะแง้ออกไปมองที่ประตูบ้านอีกครั้ง ก็พบแสงไฟรถยนต์สาดส่องเข้ามา คุณครูตัวขาวดีใจมากเพราะมั่นใจแน่ว่านั่นต้องเป็นนายเหมืองที่เขาคอยอยู่แน่นอน

   บัวกระหย่องกระแหย่งเดินไปที่ประตูบ้าน เพราะขายังกะเผลกอยู่บัวเลยใช้เวลามากกว่าปกติ ทำให้ตอนเดินมาถึงหน้าประตูบ้าน ร่างสูงใหญ่ของผู้ชายสองคนที่กอดคอกันเดินเข้ามาก็เปิดประตูบ้านเข้ามาพอดี

“พี่พุฒ...นายเหมือง! นี่มันอะไรกันครับเนี่ย...ทำไมนายเหมืองเมาขนาดนี้ล่ะครับ” บัวรีบเข้าไปช่วยพุฒพะยุงร่างสูงใหญ่ผิวคร้ามแดดอีกด้านอย่างไม่เจียมในสังขารตัวเอง พุฒมองเห็นอาการห่วงใยของคุณครูบัวก็ลอบยิ้ม แต่ก็ต้องรีบกลับไปตีหน้าเก็กขรึมอีกเมื่อเห็นครูบัวเงยมองมาทางเขาเพราะนายพุฒไม่ยอมตอบอะไรเสียที

“ผมก็ไม่แน่ใจ คิดว่านายคงโดนนายอำเภอพยายามมอมเหล้าเอาน่ะครับ” นายพุฒตอบ ลอบมองคนที่โดนหิ้วปีกทั้งสองข้างซึ่งพยายามจะเดินด้วยตัวเองแล้วส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่เป็นไรๆ ฉันยังไหว...”

“ไหวอะไรล่ะนายเหมือง เดินจนจะชนตู้อยู่แล้วนะมองไม่เห็นเหรอ” บัวเถียง เมื่อคนมีอาการเมามายเดินเป๋เป็นปูไปตามทางเดินเพื่อขึ้นชั้นสอง

   บัวและพุฒช่วยกันพาร่างสูงใหญ่ของนายเหมืองสิงห์ไปวางไว้บนเตียงในห้องนอนของเจ้าตัวที่ชั้นสอง พุฒช่วยนายเหมืองเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงแพร และถอดรองเท้าให้ โดยมีบัวเป็นคนเตรียมผ้าเปียกไว้เช็ดหน้าเช็ดตัวให้นายเหมืองที่มีท่าทางสลึมสะลือกึ่งรู้ตัวไม่รู้ตัวอยู่บนเตียง

“ที่เหลือผมฝากครูด้วยนะครับ...” พุฒเอ่ย บัวพยักหน้ารับพลางค่อยๆนั่งลงบนเตียง สายตาพิจารณาใบหน้าที่รอยเคราเขียวคล้ำอยู่บนคางและข้างจอน ท่าทางอิดโรยบนใบหน้าคมทำให้บัวอดไม่ได้ต้องเอานิ้วไปคลึงเบาๆที่ระหว่างคิ้ว มันจับจีบเรียงตัวกันสวยงาม บ่งบอกว่าคนครึ่งหลับครึ่งตื่นนั้นคงจะเครียดอยู่ไม่ใช่น้อยแม้จะอยู่ในความฝันก็ตาม

“ปกตินายเหมืองไม่ใช่คนคออ่อนนี่ครับ แล้วทำไมถึงเมาได้” บัวถามอย่างสงสัย พุฒที่ยืนค้างอยู่หน้าประตูจึงหันกลับมาตอบว่า

“คงโดนมอมน่ะครับ คุณติรกาเธอคงหวังอยากรวบหัวรวบหางนาย แต่ดีที่นายรอบคอบเลยสั่งให้ผมคอยตามไปดูคอยหิ้วนายกลับมานี่แหละครับ”

“นี่อยากได้นายเหมืองถึงขนาดทำกันแบบนี้เลยเหรอครับ ผมคิดว่ามีแต่ในละครเสียอีก”

“ครอบครัวนี้ทำได้มากกว่าที่ครูคิดอีกนะครับ ที่ผ่านมาความจริงก็ไม่ได้ขนาดนี้หรอก แต่ไม่รู้ทำไม...ช่วงนี้รุกหนักกันเหลือเกิน”

   พุฒเอ่ย แฝงความนัยเอาไว้เล็กๆ บัวหันมามองคนตอบก่อนจะยิ้มเล็กๆแล้วพยักหน้ารับคำอธิบาย ฝ่ามือขาวค่อยๆลูบผ้าไปตามแขนและไหล่ของคนที่นอนอยู่บนเตียง พุฒมองดูความเรียบร้อยจนมั่นใจว่าครูบัวเอาอยู่ก็ค่อยเฟดตัวเองออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ เขายืนคิดอะไรสะระตะอยู่หน้าห้องครู่หนึ่งจึงเดินจากไป บัวได้ยินเสียงฝีเท้าลงบันไดไปข้างล่างแล้วจึงถอนสายตาออกจากหน้าประตูมาที่ภาระชิ้นหนักอึ้งที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง

“นายเหมือง ทำอะไรก็คิดถึงลูกให้มากๆนะ รู้มั้ย” พูดพลางมือก็ลูบผ้าไปให้ทั่วๆ เช็ดคราบเหงื่อไคลให้อย่างไม่รังเกียจ

“อือ...” เสียงอืออาในลำคอดังมาเป็นระยะพร้อมมือและใบหน้าที่หันไปมาอย่างรำคาญนิดๆเมื่อบัวลากผ้าผ่านพื้นผิวแต่ละส่วน

“อยู่นิ่งๆ” บัวเอ่ย แม้รู้ว่าพูดไปเขาก็คงจะไม่มีทางทำตามก็ตาม

“อือ...บัว...บัว...พี่...”

   พอเริ่มขยับเขยื้อนร่างกายได้นิดหน่อยมือใหญ่ก็เริ่มมาหยุบหยับอยู่แถวๆต้นขาของบัว พอมือเล็กปัดมันออกขาหนักๆก็ยกมาก่ายอีก คราวนี้พอโดนปัดทิ้งก็เริ่มเอาหัวมาซุก มุดไซร้ไปทั่วทั้งตัวและเอว

“นายเหมือง! นายเหมืองหยุด...เอาอีกแล้วนะ เมาทีไรเลื้อยทุกทีเลย คราวนี้บัวไม่ยอมแล้วนะ นอนดีๆสิ...” คุณครูหนุ่มปัดแข้งปัดขาร่างกายสูงใหญ่บนเตียงที่นอนดิ้นราวหมึกมีชีวิตด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ

   ...นี่เมาจริงหรือแกล้งเมาอีกแล้วเนี่ย อันตรายทั้งยามหลับและยามตื่นจริงๆผู้ชายคนนี้...

“...บัว...พี่ขอโทษ...อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อย่าทิ้งไทกับเกอร์...ลูกผมไม่มีใครเอาอยู่อีกแล้ว...นอกจากบัว...บัว...เขาสองคน...รักบัวมากนะ...รักมาก...พี่เองก็...’รัก’...”

“ห๊ะ...”

   ...อะไรนะ...เมื่อกี๊...เขาหูฝาดไปใช่หรือเปล่า...

“นะ...นายเหมือง...มะ...เมื่อกี๊...”

“บัว...พี่...”

   เสียงครางเครือในลำคอแหบต่ำยังคงดังมาเป็นระยะ แต่ว่าบัวก็ฟังไม่ออกแล้วว่านายเหมืองกำลังพูดอะไร แผ่นหลังบัวพิงประตูห้องตัวเองเอาไว้ ฝ่ามือขาวยกขึ้นกดตรงหัวใจตัวเองแน่นๆ มันเต้นตึกๆจนดังก้องอยู่ในหู ฝ่ามือบัวเย็นเฉียบแต่ใบหน้ากลับร้อนจัด

   ...นี่เรา...กำลังเขิน...เหรอเนี่ย...

   ...เพราะคำพูดละเมอนั่นแท้ๆเชียว...

   ...นายเหมืองนะนายเหมือง...ชักจะมีอิทธิพลต่อหัวใจของบัวมากเกินไปแล้วนะ...

   บัวนึกในใจขณะที่สายตามองจ้องตรงไปที่ฟูกนอน ที่เจ้าของของมันกลับไปนอนที่ห้องของตัวเองเสียแล้ว

_______________________________________________________

แพทมาลงไว้ก่อนนนนนน >_< ขอโทษที่หายหัวไปนานจ้าาาา แต่ตอนนี้เริ่มว่างแล้วล่ะทุกคนนนนนน 

น่าจะได้อ่านครูบัวกันบ่อยขึ้นแล้วละตัวเอง อิอิ

ปล. ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงกันถ้วนหน้าทุกคนนะคร้าบบบบบ

[zojikarn]

คุณตีลังกาอดค่ะ555555

[My_yunho]

รักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[greenapple]

ลูกสาวนอภ.นี่เป็นเอามาเนอะ

[Infinity 888]

เป็นถึงนายอำเภอกลัวลูกหาสามีไม่ได้ จนต้องช่วยกันมอมเลย หุ หุ

แต่ก็ดีนะ ทำให้นายเหมืองบอกรักครูบัวด้วย ชอบตรงนี้ 

[fay 13]

 

[mild-dy]

นังตีลังกา นังชะนีขี้อิจฉา
รอครูบัวอีกนะคะ

[slurpee04]

อร๊าย ครูบัวมาแล้ว 

มาต่อตอนต่อไปอีกเร็วๆนะคะ

 

[dukdikdukdik]

ตอนเมากล้าพูดนะยะ ตอนปกติบอกรักครูบัวด้วยละ 

[kinjikung]

  ครูบัวแพ้ลูกตื๊อหล่ะซิ อิอิ ยิ่งเอาลูกมาบังหน้าครูบัวจะไปไหนรอด

[Pakarang]

ที่รูปตกต้องเป็นเพราะฝีมือคุณแหม่มที่เห็นดีเห็นงามอยากให้บัวมาเป็นภรรยานายเหมืองแล้วก็แม่ใหม่ของสองแสบแน่เลย

อ่านรวดเดียวจนถึงตอนปัจจุบัน สนุกมากจ้า
รอตอนต่อไปจ้ะ

[Nus@nT@R@]

คุณตีลังกานี่ร้ายจริงๆ

[coraline]

อยากตบ(อิ)ตีรังกาจริงๆ เลย 

[roseen]