หัวข้อ: หัวใจสิงห์...สีน้ำผึ้ง ตอนที่ 27 [26/10/2017] pg.64 [[End]]

[buathongfin]

ผู้ชายไม่ชอบยังจะตื้อ ใช้วิธีหมาๆอีกต่างหาก ชะนีเอ้ย 

[ammie_mn]

ครูบัวก็รีบใจอ่อนรับรักเร็วๆนะ คึคึ

[Alone Alone]

ครอบครัวนี้เริ่มจะร้ายเกินไปแล้วนะคะ

[DZiik]

ตีลังกา นิสัยแบบนี้อย่าอยู่เลย 

[~ณิมมานรฎี~]

ลุ้นๆ นั่งเฝ้าต่อไปปป

[SuSaya]

นายเหมืองรอบคอบมาก ดีนะไม่เสร็จบ้านนั้นไปจริง ๆ ไม่งั้นงานเข้าจัง ๆ แน่
ครูบัวใจอ่อนมากแล้วอ่ะ รุกอีกเยอะ ๆ เลยนายเหมือง

[PhInNoI]

 
เย้ๆๆๆๆ ครูบัวของเรามาแล้วววววว (โดนนายเหมือง  )

[boonpa]

ครูบัวเริ่มใจอ่อนแล้วสิ แพ้คำรักของนายเหมืองเหรอ

[uknowvry]

เมางี้....ครูบัวจะรอดมั้ยเนี่ย

[Aleleni]

ในที่สุดก็มาสักที  ดีใจจนน้ำตาจะไหลพรากเลยหล่ะค่ะ 
แต่แบบว่า ... คุณตีลังกาคะ คุณนี่ชักจะเยอะไปแล้วนะคะ นี่กะจะมอมเหล้านายเหมืองแล้วปล้ำเลยใช่ม๊ายยยย
ดีนะที่นายเหมืองพอจะรู้บ้าง ให้คุณพุฒไปรอ ไม่งั้นนะ ครูบัวต้องเสียใจแน่ๆ ;______;

แต่ละเมอบอกรักนี่มัน กร๊ากกก อยากเห็นครูบัวหน้าไหม้แก้มแตกมากจริงๆ คงจะน่ารักน่าดูนะคะ
ตอนนี้แอบนึกว่า  ... นายเหมืองเมาแล้วครูบัวจะโดน อ่ะจึ๋ยๆ อีกซะอีก ฮ่าๆ  นี่หื่นรอเลย

รีบๆมาต่อเร็วๆนะคะ รอ ร๊อ รอ ทุกวันเลยค่ะะะะ

[ชุน]

 

[arissara]

บัวคือความดีงาม สวยงาม น่าถนอม เนอะนายเหมืองเนอะ

[janehh]

ชะนีหลบเลยค่ะหลบ 

[Horizon]

กำลังสนุก มาอัพเร็วๆ นะ
+1

[koikoi]

 

[raluf]

ฮ่าๆ รอบคอบดีมากค่ะนางเหมือง ไม่งั้นเสร็จแม่ตีลังกาแน่ๆ

[windel]

สวัสดีค่ะคุณแพท ><
คิดถึงม๊ากกกกกกกกก กก กกกกก กกก 

ต้องเกริ่นก่อนเลยว่าหลังจากอ่านหนูลินจบ ช่วงนั้นเราก็ออกจากเล้าไปสิงหนังสือเตรียมย้ายที่เรียน(ฮา)
แล้วก็ไม่ได้เข้าเล้าเลยเป็นชาติ แล้วไล่ยาวมาเกือบสองปี
กลับมาอ่านนิยายอีกครั้งแล้ว เย้!

เรามาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ดีกว่า  คือชอบครูบัว  เป็นพ่อพระ แสนดี สุภาพ น่ากอด สุดๆ!
สองแสบก็น่ารักมาก เป็นเราแค่ชั่วโมงเดียวต้องขอลาออกแน่ๆเลย ฮ่าๆๆ
ส่วนนายเหมืองนี่มาคนละแนวกับคุณตะวันเลย (ขอเปรียบเทียบนิดนึง) ><
รายนี้ดูอบอุ่น น่ารัก น่าซบอกมาก แต่พอจับนายเอกกินตับนี่พอกันเลย ก๊ากกก
แต่น่าตีมาก มากล่าวหาครูบัวได้ไงเรื่องกรอบรูปแตกอ่ะ ไม่ดีเลย ไม่ดี
แล้วก็แอบหมั่นไส้นายเหมืองตอนอ้อนด้วย ฮ่าๆๆ (ไอ้เราก็หมั่นไส้พระเอกเป็นงานอดิเรก ยกเว้น พี่ยะ!  <<<พูดถึงแล้วต้องย้อนไปอ่านใหม่ตั้งแต่บทแรก ก่อนคุณแพทจะเอาไปเขียนใหม่)

ขอยกมือติดตามเรื่องของครูบัวด้วยอีกคนนะคะ

ปอลอว่า.ทางนี้ก็รอหนังสือของหนูลินกะแม่ฟ้าอีกคนค่ะ ^^

[Chk~a]

เอแล้วไงๆ นายเหมืองบอกรักซะแล้ว

[greensnake]

สงสัยต้องให้สร่างเมาแล้วพูดอีกที ครูบัวจะได้เขินอีกรอบ
บรรยากาศเริ่มจะเหมือนสามีภรรยาแล้วนะเนี่ย
นายเหมืองต้องรีบเอาจริงนะ อย่ามัวแต่ตะล่อมอยู่
ทุกคนเขาระแคะระคายกันหมดแล้ว อย่าให้เขาเอาไปพูดกันเอง
เกิดคำไหนที่ทำให้ครูบัวเสียหายเดี๋ยวครูจะคิดมากอีกล่ะ
แล้วไหนจะผู้หญิงที่คิดจะรวบหัวรวบหางนายเหมืองอีก
ถ้ามาระรานครูบัวจนทำให้ครูบัวเสียใจอีก
เหมือนจะคิดมากไป แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละน่า 
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[gayraygirl]

เพลียกับบ้านนังตีลังกาจริงๆ ทั้งพ่อทั้งลูก เฮ้อ
ดีนะที่รอดปลอดภัยกลับมาได้

[บูมเบส]

รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ

[MoMoRin]

ชะนีนางนี้น่ากลัวนะเนี่ยยยย
ครูตาหวานอย่าไปยอมนะคะครู

[Toon_TK]

รอครูบัวอยู่น้าาาาาาา 

 

[threetanz]

ครูบัวใจอ่อนยอมเป็นของนายเหมือง(อีกรอบ) เถอะนะ

ปล เรื่องนี้น่ารักมาก มีเด็กๆ มาสร้างสีสันด้วย

[slurpee04]

มาเร็วๆ คิดถึงมากกกก

[lune]

 

[Cheeze]

ครูบัวอยู่ไหนนนนนนนนนนนนน
เค้าคิดถึงครูบัวนะ 1 เดือนแย้วน้า งือออออออออออออ 

[zizits]

ในเฟสบอกครูบัวจะมาต่อคืนนี้ รออย่างใจจดใจจ่อ...

[PoPuAr]

คิดถึงครูบัว แต่คืนนี้คงรออ่านไม่ไหว(ถ้ามาต่ออ่ะนะ)

[dek-zaal3]

ตอนที่ 11



“ครูค้าบ เกอร์จะเอากางเกงตัวนี้!!”

“ส่วนตัวนี้ของไท...ครูตาหวานพับให้หน่อย”

   เด็กสองคนมะรุมมะตุ้มรุมคุณครูตัวขาวอยู่ในห้องนอน บนเตียงตรงหน้าบัวมีกระเป๋าเป้ใบใหญ่สีดำหนึ่งใบเปิดอ้าค้างไว้ ในนั้นมีเสื้อผ้าและอุปกรณ์เตรียมพร้อมลงเล่นน้ำของเด็กใส่เอาไว้ บัวหันไปมองสองแสบที่ชูกางเกงตัวเก่งของทั้งคู่มาให้ดู ดวงตากลมโตพิจารณากางเกงทั้งสองตัวแล้วหรี่ตา ก่อนจะตอบเด็กไปว่า

“ของไทผ่านครับ แต่ของเกอร์ต้องเปลี่ยนนะ กางเกงตัวนี้มันอุ้มน้ำ เดี๋ยวมันจะหนักเวลาลงน้ำนะลูก” บัวตอบ ไทกอนร้องเย้เสียงดังในขณะที่ไลเกอร์ทำหน้ามุ่ยแต่ก็ยอมไปคุ้ยเอาตัวใหม่มาให้ครูบัวพับลงกระเป๋าให้แต่โดยดี

“ครูบัว จะให้ส้มไปปลุกนายเหมืองให้มั้ยครับ ถ้าสายกว่านี้มันจะร้อน เที่ยวไม่สนุก” ส้มที่นั่งหมิ่นเหม่อยู่ขอบเตียงเอ่ยถามคุณครูตัวขาว บัวเงยหน้ามองคนพูดแล้วขมวดคิ้วคิด

   ...เมื่อคืนนายเหมืองเมามาก ไม่รู้วันนี้จะยังแฮงค์จนขับรถไหวหรือเปล่า แต่สัญญาที่นายเหมืองบอกไว้กับลูกๆ...ถ้ายกเลิกตอนนี้ก็น่าสงสารพวกเด็กๆแย่ ดูสิน่ะ...สองแสบเขาตื่นเต้นใหญ่ ที่วันนี้คุณพ่อจะพาไปเที่ยวน้ำตก...

“งั้นบัวรบกวนคุณส้มด้วยนะครับ เดี๋ยวถ้าบัวจัดกระเป๋าให้เด็กๆเสร็จแล้วจะตามไปช่วย” บัวตอบ เจ้าส้มยิ้มให้คุณครูหนุ่มแล้วลุกขึ้นเดินไปหน้าห้อง ทว่าแค่เปิดประตูปุ๊บเจ้าส้มก็ถอนหายใจปั๊บ ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยกับคุณครูบัวด้วยรอยยิ้มแซวเล็กๆว่า

“คงไม่ต้องให้ครูบัวไปช่วยส้มแล้วล่ะ นายเหมืองมาโน่นแล้ว หัวเปียกซ่กมาเลย” ส้มบอก บัวหันไปชะแง้คอคอยมอง แล้วไม่ผิดจากที่เจ้าส้มพูดไว้ นายเหมืองร่างสูงใหญ่เผยแผงอกล่ำๆพร้อมขนอุยนิดๆระหว่างอกถูกห่อมาด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวที่ท่อนล่าง ส่วนบนศีรษะนั้นเส้นผมเปียกลู่ถูกสะบัดดูกระเซอะกระเซิง ส่วนหว่างคิ้วก็ขมวดยุ่งเหมืองคนอารมณ์ไม่คงที่ในยามเช้า ซึ่งคนแบบนี้บัวรู้ดีว่าต้องรับมือด้วยรอยยิ้มหวานๆเป็นด่านหน้า แล้วตามสมทบด้วยทัพหลังเป็นคำพูดถามเพราะๆดีๆ ทุกคนในโลกนี้ชอบให้คนอื่นพูดกับเราดีๆเสมอ และแน่นอนมันก็ได้ผลไม่เว้นแม้แต่กับผู้ชายเถื่อนๆ ร่างถึกๆอย่างนายเหมืองสิงห์ สุตนันท์คนนี้ด้วย

“นายเหมืองอาบน้ำแล้ว แล้วแฮงค์มากมั้ยครับ อยากได้ยามั้ย...” บัวถามพร้อมรอยยิ้มหวาน

“ไม่แฮงค์แล้ว แต่พี่หาผ้าขนหนูเช็ดผมไม่เจอ บัวเห็นบ้างมั้ย” พร้อมกับที่พูดนายเหมืองตัวสูงก็ถอนหายใจผ่อนคลาย เวลาเจอคนที่รู้สึกดีๆด้วยยิ้มให้เวลาที่อารมณ์ไม่ดี มันช่วยปรับอารมณ์เขาได้ดีจริงๆ ยิ่งในตอนเช้าหลังเมาแบบนี้ด้วยแล้ว มีไม่กี่คนหรอกที่ไม่กลัวเขาจะเหวี่ยงใส่ นอกจากป้าพุด แหม่มแล้วก็ลูกแล้ว ตอนนี้คงต้องนับรวมครูบัวเข้าไปอีกคน

“อ๋อ เมื่อคืนบัวเอาไปใช้เช็ดตัวให้คุณ แล้วก็เอาไปผึ่งแดด มันยังไม่แห้งบัวก็เลยไม่ได้เก็บมา รอแป๊บเดียวนะครับเดี๋ยวนายเหมืองเอาของบัวไปใช้ก่อนก็แล้วกัน” ไม่รอให้มีคำตอบ ครูบัวตัวน้อยก็ลุกเดินอย่างระมัดระวังไปที่ตู้เสื้อผ้าตัวเอง ก่อนจะเลือกหยิบผ้าผืนใหม่ที่อบกลิ่นแดดออกมาจากตู้แล้วคลี่ออก ตั้งใจจะไปยื่นให้อีกคนเช็ดเองแต่ทว่าเจ้าตัวที่ร้องหาผ้าขนหนูกลับไปนั่งแทนที่เขาบนเตียงพร้อมร้องบอกความต้องการต่อ

“เช็ดให้ด้วย” คำสั่งสั้นๆห้วนๆตามสไตล์ของเขาทำให้บัวส่ายหน้า คำพูดเดิมๆ พล็อตเดิมๆ ฉากเดิมๆซ้ำๆที่หาอ่านได้ในนิยายทั่วไปถูกหยิบยกขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้มันโรแมนติกตรงไหนสิหน่ะ แล้วที่สำคัญทำไมนางเอก(?)อย่างเขา(??)ต้องยอมทำตามคำพูดแบบนี้อยู่เรื่อยด้วย

“คุณเช็ดเองเถอะ เดี๋ยวบัวจะช่วยเกอร์กับไทเตรียมของ แล้วยังมีของบัวกับของคุณอีกยังไม่ได้จัดเลยไม่ใช่เหรอครับ” บัวเอ่ยอธิบาย นายเหมืองมีท่าทีเซ็งๆเมื่อโดนปฏิเสธความต้องการ แต่ทว่าก็ยอมรับผ้าขนหนูจากมือบัวไปแต่โดยดี ทว่าก็ยังแอบมีการเอาผ้าไปโปะไว้ที่จมูกพร้อมสูดลมหายใจเข้าดัง สายตาหื่นกระหายแอบจับจ้องบัวราวกับจะทำให้บัวรู้ว่าถึงบัวไม่ยอมเข้าใกล้ เขาก็เอาผ้าจนหนูเป็นตัวแทนผิวเนื้อบัวได้เหมือนกัน

   ครูบัวหน้าแดงจนเจ้าส้มต้องยื่นมือเข้าช่วย ด้วยการออกปากด่านายเหมืองว่าทำอะไรประเจิดประเจ้อต่อหน้าลูก ถ้าโตขึ้นแล้วไลเกอร์กับไทกอนจะหื่นมากก็ไม่แปลก เพราะเชื้อพ่อมันแรงมากเกินไป

“โฮ่น้าส้ม พูดเหมือนเกอร์ไม่รู้ว่าพ่อเกอร์หื่นแค่ไหน ไม่ต้องห่วงๆ โตขึ้นนะเกอร์จะหื่นแบบมีลิมิต ไม่หื่นพร่ำเพรื่อเหมือนพ่อกับไทแน่นอน”

“อ้าว ไทว่าไทอยู่เฉยๆแล้วนะ พูดแบบนี้จะไฝ่กันใช่ป่ะ” ไทกอนขึ้นเลยเมื่อได้ยินคนพี่พูดแบบนั้น

“อ้าวๆ กลัวที่ไหนล่ะ เข้ามาดิมา พ่อกับครูตาหวานก็อยู่ ให้พ่อเป็นกรรมการให้เลยมา” คนพี่ก็รับคำท้า พร้อมตั้งการ์ดมวยเตรียมพร้อม ทว่าคนเป็นพ่อที่เป็นหัวข้อสนทนากลับลุกขึ้นยืนพร้อมเอามือเช็ดผมบนหัว เดินผ่ากลางระหว่างสองแสบไปที่ประตู แล้วเอี้ยวหน้ากลับไปบอกสองแสบในห้องที่เตรียมตะลุมบอนสั้นๆว่า

“จะต่อยกันก็ต่อยไป แต่ถ้าภายในสิบนาทีไม่ไปยืนรออยู่ที่รถ เที่ยวน้ำตกวันนี้ก็อด...” พ่อสิงห์ตัวโตเอ่ยเรียบๆ แต่ได้ผลชะงัดนัก สอบแสบสะดุดกึก หันมองครูบัวด้วยดวงตาเว้าวอน แต่คุณครูหนุ่มกลับพยับเพยิดหน้าไปที่กองข้าวของของสองแสบที่ขนมาไว้บนเตียงเตรียมขนไปด้วย แล้วเอ่ยสำทับกับเป็นลูกคู่คุณพ่อว่า

“แล้วถ้าภายในห้านาทีนี้ไทกับเกอร์ยังเก็บของไม่เสร็จ ครูก็ไม่ไปเหมือนกัน” ครูบัวผู้หวานแต่ดวงตายิ้มให้เด็กสองคนน้อยๆ สองแสบทำท่าเบะปาก ก่อนจะลุกขึ้นยืนพรึ่บ แล้วรีบกุลีกุจอ ‘ยัด’ ของเข้ากระเป๋าโดยไม่ต้องเอ่ยซ้ำ

“โห งี้นี่เอง มิน่าล่ะสองแสบเลยเรียบร้อยขึ้นเยอะ โดนทั้งพ่อสิงห์กับแม่เสือร่วมมือกันนี่เนอะ” ส้มมองอาการของเจ้าแสบสองตัวอย่างอึ้งๆ ครูบัวนี่เห็นหวานๆ แต่บทจะโหดนี่ท่าจะโหดกว่านายเหมืองสิงห์อีกมั้งเนี่ย ไม่แปลกใจแล้วล่ะว่าทำไมครูบัวที่ตัวเท่านี้ถึงเอาสองแสบอยู่

“ส้มก็พูดไป ไปช่วยบัวเตรียมของว่างกันดีกว่า เดี๋ยวสองแสบหิวแล้วไม่มีอะไรป้อนจะโมโหหิวกันทั้งพ่อทั้งลูก”

“เฮ้อ ไม่อยากจะเชื่อ ตั้งสามเชียวนะครูสาม!! เจ้าป่าตั้งสามตัว ครูเอาอยู่ได้ยังไงกันจ๊ะเนี่ย งานหนักไม่ใช่เล่นนะ” ส้มทำหน้าอึ้งๆใส่ครูบัว แต่คุณครูตัวขาวกลับยิ้มรับแล้วบอก

“ได้ไม่ได้ก็ต้องได้ล่ะส้ม เขาจ้างมา เราก็ตอบรับไปแล้วว่าเราทำได้ก็ต้องทำได้...แต่ถ้ามันไม่ไหวจริงๆก็ค่อยลาออกเอา ถึงจะเสียดายอยู่มาก...แต่ว่านะส้ม...ยังไงวันหนึ่งบัวก็ต้องกลับบ้านอยู่ดี...” เสียงพูดค่อยๆห่างออกไปจากหน้าประตู แต่คนตัวเล็กๆสองคนที่ยืนเบียดกันอยู่หลังประตูกลับหันมามองกันอย่างตกใจ ก่อนจะค่อยๆมีน้ำตามาคลอที่หน่วยตากันทั้งคู่

“ครูบัวบอกว่าจะลาออก...จะกลับบ้านด้วย...ฮึก” ไลเกอร์บอกกับน้องชาย

“เพราะเราดื้อเหรอไลเกอร์” ไทกอนตอบโดยการถามกลับพี่ชาย ถึงไม่มีเสียงสะอื้นแต่ตาเจ้าหนูกลับแดงก่ำ

“อ้าว...เป็นอะไรไปสองเสือ มายืนร้องไห้น้ำตาคลออะไรกันตรงนี้...แล้วนี่ครูตาหวานอยู่ไหน” เสียงทุ้มห้าวที่ดังตอบแทรกเข้ามากลางวงสนทนาทำให้เจ้าหนูทั้งสองคนเงยมองผู้พูด และพอเห็นว่าเป็นพ่อตัวเองเท่านั้นแหละ ไลเกอร์ก็กอดหมับเข้าเอวซ้าย ส่วนไทกอนก็เกาะหนึบเข้าเอวขวา สองแสบเกลือกหน้ากลิ้งไปมากับเอวพ่อคนละด้านก่อนจะสะอึกสะอื้นกันยกใหญ่

“ฮืออ...พ่อ...พ่อ ครูตาหวานบอกว่าจะลาออกอ่า...ฮือ...” ไลเกอร์ฟ้องพ่อก่อน

“...บะ...บอกว่าจะกลับบ้านด้วย...ฮือ...ไทกับเกอร์ดื้อมากเหรอพ่อ...ฮือ...” ไทกอนเอามั่ง

   ส่วนคนเป็นบิดาได้ฟังแล้วก็แอบใจวูบลงตาตุ่มไปนิด ยกสองฝ่ามือใหญ่ขึ้นลูบหัวเจ้าลูกชายที่หมดมาดจอมซนคนละข้าง ก่อนจะนั่งยองให้ระดับสายตาเท่ากันก่อนจะรวบกอดทั้งพี่และน้องเข้าอกแน่นๆแล้วว่า

“ไม่ต้องร้องลูกไม่ร้อง ไทกับเกอร์ดื้อมากก็จริง แต่ครูบัวเขาก็รักไลเกอร์กับไทกอนมาก...”

   ใช่ รักมาก...เพราะเขารักหนูสองคนมากเขาเลยยังไม่จากพ่อไปในตอนนี้ไง

“เพราะงั้นครูบัวเขาจะไม่ลาออกเร็วๆนี้หรอก ยังไงเขาก็ต้องอยู่กับไลเกอร์แล้วก็ไทกอนไปอีกนานๆ”

“จริงนะพ่อ...งั้น...งั้นหนูสองคนจะเป็นเด็กดี จะไม่ดื้อกับพ่อแล้วก็จะไม่ซนกับครูตาหวานแล้ว...” ไลเกอร์บอกปนสะอื้น มีน้องชายพยักหน้ารับเป็นลูกคู่ นายเหมืองสิงห์ยิ้มรับคำลูกก่อนจะเอ่ยสำทับ

“ดีมาก พ่อห้ามก็อะไรก็ต้องเชื่อ ครูบัวสอนอะไรก็ต้องฟัง เพราะที่เราสองคนห้ามแล้วก็สอนให้ฟัง เป็นเพราะอยากให้ลูกพ่อทั้งสองคนเติบโตขึ้นมาอย่างปลอดภัยแล้วก็แข็งแรง ที่สำคัญจะได้ฉลาด...และทันคนอื่น จะได้ไม่มีใครมาทำอันตรายลูกของพ่อได้ในเวลาที่ไม่มีทั้งพ่อและครูตาหวานอยู่ข้างๆ เข้าใจมั้ยครับ” นายเหมืองสิงห์ใช้โอกาสนี้ตะล่อมลูกๆให้รู้และเข้าใจในความหวังดีของเขา สองแสบพยักหน้ารับกันพรึ่บพรั่บ แต่กระนั้นคนเป็นพ่อก็รู้นิสัยลูกดี ว่าหงอยได้แบบนี้ไปไม่กี่วันหรอก เดี๋ยวสักพักก็คงกลับมาแสบซนได้อีก ดีไม่ดีคงได้มีคูณสอง คงได้มีปวดหัวกันบ้างล่ะ

“ไปเก็บกระเป๋าได้แล้วไป พ่อฝากเสื้อกับกางเกงใส่กระเป๋าไปด้วยนะ...” พูดเสร็จแล้วก็ยื่นเสื้อกับกางเกงเตรียมเปลี่ยนไปให้ลูกๆ เด็กน้อยที่ยังมีอาการหงอยๆอยู่ยื่นแขนมารับของเขาแล้ววิ่งกลับเข้าห้องไปจัดของ ทิ้งคนเป็นพ่อให้ยืนเท้าเอวมองเข้าไปในห้องที่ปราศจากเจ้าของด้วยแววตาอ่านยาก เกินใครจะเข้าใจ...     

_______________________________________________________

   รถกระบะกลางเก่ากลางใหม่วิ่งไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า เพราะถนนที่ขรุขระและเป็นหลุมเป็นบ่อทำให้นายเหมืองไม่กล้าซิ่งอย่างที่เคย เพราะสามชีวิตที่กระจุกรวมตัวกันอยู่ที่เบาะหลังจนเป็นก้อนกลมทำให้นายเหมืองต้องระมัดระวังในการขับรถมากกว่าที่เคย

   ...ท่าทางลูกเขาจะเป็นเอามากแฮะ ไม่ยอมกระทั่งจะให้ครูตาหวานขึ้นมานั่งหน้ากับเขา แต่กลับเอาไปกอดกันหนึบหนับอยู่ที่เบาะหลัง ปล่อยให้พ่อมันนั่งเดียวดายอยู่ข้างหน้าไร้ตุ๊กตาหน้ารถเสียอย่างนั้น...

“บัว สองแสบหลับแล้วเหรอ” เมื่อเห็นว่ารถมันเงียบเกินไปนายเหมืองจึงเอ่ยชวนคนนั่งเบาะหลังคุย ครูบัวที่นั่งกอดลูกเขาเอาไว้ทั้งสองมือเงยมองสบตาเขาผ่านกระจกมองหลังก่อนจะตอบ

“ครับ รถโคลงขนาดนี้ยังหลับได้อีกนะสองแสบ” พูดจบครูบัวตัวขาวก็ก้มลงไปหอมแก้มลูกเจ้านายคนละที กลิ่นแชมพูที่เขาบังคับสระเมื่อวานยังคงหอมฉุย บัวทอดสายตามองสองแสบในอ้อมกอดอย่างรักใคร่ และแน่นอนว่ากริยานั้นก็หนีไม่พ้นไปจากสายตาของนายสารถีหนุ่ม

“พอดีน้ำตกนี้เขายังไม่ได้เปิดอย่างเป็นทางการให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยว ถนนก็เลยยังไม่ได้สร้าง เวรยามอะไรก็ไม่มี แต่มีเจ้าหน้าที่เข้ามาสำรวจแล้วว่ามันปลอดภัยพอที่จะให้คนลงเล่นน้ำได้ คิดว่าอีกไม่นานน่าจะเริ่มมีการสร้างทางอย่างจริงจังแล้วล่ะ” นายเหมืองเอ่ยอธิบาย ครูบัวร้องอ๋อรับคำเขาเบาๆพร้อมยิ้มให้ตบท้าย
   พอเห็นว่าในรถเริ่มจะเงียบต่อใบหน้านวลขาวก็เริ่มผินมองออกไปนอกหน้าต่าง ต้นมังคุดและลางสาดขึ้นเรียงรายอยู่เต็มสองข้างทาง พอพ้นช่วยสวนผลไม้ก็กลายเป็นสวนต้นยางพาราต่อ มันขึ้นเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบสมฉายา ‘ต้นไม้เข้าแถว’ จริงๆด้วย บัวเงยมองฟ้าและแนวทิวเขาที่เห็นอยู่ด้านหน้าซึ่งกำลังขยับเคลื่อนใกล้เข้ามาเพราะตัวรถกำลังวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง ลมภายนอกมันคงจะสะอาดและบริสุทธิ์มากทีเดียว พื้นที่ที่มีแต่ต้นไม้แบบนี้ ถึงจะมีมลพิษทางอากาศเช่นจากท่อรถบ้างแต่มันก็คงจะน้อยเต็มที เพราะยิ่งต้นไม้เยอะ มันก็คงจะช่วยดูดอากาศพิษเหล่านี้เข้าไปได้หมด นึกๆแล้วบัวก็อยากให้มันถึงที่หมายเร็วๆจัง จะได้ออกไปยืดเส้นยืดสาย ได้สูดลมหายใจเอาออกซิเจนไปฟอกปอดให้สมอยาก

   นายเหมืองแอบลอบมองใบหน้ายิ้มน้อยๆของครูบัวในทุกครั้งที่มีโอกาส ไม่คิดเลยว่าคนอย่างเขาจะมีวันที่อยากมานั่งจ้องใบหน้าผู้ชายด้วยกันนานๆแบบนี้ เชื่อแล้วจริงๆว่าพรหมลิขิตมันมีอยู่จริง แถมยังลิขิตเรื่องพิเรนทร์ในสายตาของเขาเมื่อก่อนให้เกิดขึ้นจริงจนได้ ก็คิดดูว่าถ้าคนตรงนั้นเป็นนายพุฒหรือนายเม่นเขาคงอ้วกแตก ไม่ก็เสยรถพุ่งชนผาหินข้างๆนี่ไปนานแล้ว แต่นี่เพราะเป็นครูบัว เพราะคนที่นั่งกอดลูกเขาอยู่เป็นผู้ชายที่ชื่อบัว ผู้ชายที่มีลักษณะบุคลิกน่าชื่นชมสมชื่อ ผู้ชายที่ไม่ได้งดงามแค่ภายนอก แต่กริยามารยาทก็ยังเรียบร้อย รวมไปถึงจิตใจที่ทั้งอดทนและเข้มแข็ง...ไม่อยากจะเชื่อว่ายังมีคนแบบนี้หลงเหลืออยู่บนโลกอีก...และไม่อยากจะเชื่อ ว่าจะเป็นเขาที่ได้ครอบครองบัวดอกงามดอกนี้ไว้ในมือ

“เดี๋ยวที่ภูเขาลูกหน้าบัวดูดีๆนะ จะเห็นน้ำตกอยู่ที่กลางเขาด้วย” นายเหมืองสิงห์เอ่ยบอกคนข้างหลัง เมื่อเขาเองเริ่มเห็นสายน้ำขาวๆเป็นจุดเล็กๆอยู่ตรงหน้าแล้ว

“ไหนครับนายเหมือง...” บัวชะแง้คอมองจากระหว่างเบาะไปที่หน้ารถ แม้จะอยากแทรกตัวไปข้างหน้ามากเพียงไรแต่บัวก็ไม่ทำ เมื่อมันจะทำให้เจ้าตัวน้อยที่นอนพิงเขาอยู่ตื่น

“เดี๋ยวขับไปใกล้อีกนิดบัวก็จะเห็นชัดขึ้นแล้ว” คนเป็นเจ้าของรถยิ้มนิดๆเมื่อเห็นอาการกระตือรือร้นอยากเห็นน้ำตกของคุณครูตัวขาว “พี่มั่นใจว่าบัวต้องหลงรักที่นี่แน่ น้ำตกที่ยังเป็นธรรมชาติจริงๆ ไม่มีคนพลุกพล่าน มีดอกไม้ป่าขึ้นในระยะที่เอื้อมมือถึง มีเห็ดและพันธุ์ไม้หายากขึ้นอยู่เต็มเลย...”

“แค่ฟังที่นายเหมืองกับสองแสบช่วยกันเป่าหูบัวก็หลงรักไปแล้วล่ะครับ ขนาดทางไปยังสวยและบรรยากาศดีขนาดนี้ น้ำตกเจ็ดสวรรค์ของจริงคงสวยสมชื่อ สวยเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ทั้งเจ็ดชั้นแน่เลย” บัวบอก นายเหมืองพยักหน้ารับแล้วเอ่ยต่อว่า

“แน่นอนอยู่แล้ว...ตอนนี้ที่น้ำตกชาวบ้านเขาดูแลกันเอง และไม่ห้ามที่จะให้คนอื่นเข้าไปเที่ยวได้ แต่เขาขอความร่วมมือไม่ให้ไปทำลายสภาพป่าที่อุดมสมบูรณ์ รวมถึงไปเด็ดและทำลายป่า เพราะพวกเขาก็อยากให้น้ำตกนั่นอยู่สวยๆคู่กับพวกเขาไปอีกนานๆ”   

   คำบอกเล่าของนายเหมืองพาให้บัวนึกถึงน้ำตกที่ต่างๆที่ตัวเองเคยได้ไปเที่ยวชม สภาพที่สวยงามเฉพาะบริเวณน้ำตก กลับเริ่มถูกกลืนกินด้วยเศษขยะพลาสติกที่คนมักง่ายทิ้งไว้ไม่เป็นที่ มันอยู่ของมันดีๆแท้ แต่มนุษย์เราที่เข้าไปเพราะความอยากชื่นชมความงามของมันกลับรบกวนความสงบสุขด้วยการค่อยๆบ่อนทำลายมันไปทีละนิดด้วยน้ำมือพวกเราเอง...เหมือนคำที่เขาบอกเอาไว้ว่า สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกก็คือสัตว์ที่ชื่อว่า ‘มนุษย์’ มันคงเป็นจริง จริงๆด้วยสินะ...

   รถกระบะของเหมืองสุตนันท์ค่อยๆไต่ความสูงขึ้นเขาไปอย่างระมัดระวัง ล้อใหญ่ๆบดเบียดไปบนกองหินเล็กๆบนพื้น บุกป่าฝ่าดงเข้าไปอีกไม่นานก็เจอกับลานดินแดงที่กว้างพอให้รถจอดเรียงกันได้สักสิบคันเท่านั้น และตอนนี้ก็มีรถใหญ่ที่เข้าไปจับจองพื้นที่จอดไปแล้วสองสามคัน นอกนั้นก็เป็นมอเตอร์ไซค์มากกว่าที่เข้ายึดพื้นที่จอดรถยนต์ไป นายเหมืองเลือกที่จอดที่สามารถเอารถออกได้ง่ายๆและอยู่ใกล้กับทางขึ้นเขา บัวเห็นป้ายไม้ที่แค่มองก็รู้ว่าไม่ได้เขียนด้วยมืออาชีพเป็นชื่อน้ำตกว่า ‘น้ำตกเจ็ดสวรรค์’ แปะอยู่หน้าทางเดินแคบๆที่ลดหลั่นเป็นขั้นไปด้วยหินก้อนใหญ่ สองแสบมีเป้มาหนึ่งใบ ซึ่งผู้เป็นพ่อก็รับอาสาแบกไปให้ ส่วนบัวนั้นมีกระเป๋าผ้าที่ใส่อาหารพร้อมเสื้อและกางเกงอย่างละตัวติดมา ตอนแรกนายเหมืองสิงห์พยายามยื้อแย่งมันเพื่อที่จะช่วยหิ้วไปให้อีกใบ ทว่าบัวก็ไวพอที่จะยื้อมันกลับแล้วเดินไปรอที่หน้าทางเข้าน้ำตกทันควัน สองแสบพอเห็นดังนั้นก็รีบตรงเข้าไปยื้อยุดจะช่วยถือบ้าง แต่บัวก็กล่อมเอาจนได้ว่ามันไม่ได้หนักอะไรมากมาย คุณครูถือไหว เจ้าสองแสบถึงได้เลิกตอแยและจับมือกันเดินขึ้นเขานำหน้าครูกับพ่อไปก่อน

   บัวเอากระเป๋าสะพายขึ้นบ่า แล้วออกเดินตามเด็กๆ นายเหมืองสิงห์ที่ถูกทิ้งรั้งท้ายล็อกรถเรียบร้อยก็เอากระเป๋าเป้สะพายขึ้นบ่า เขาก้าวยาวๆไม่กี่ทีก็ถึงครูบัว และคราวนี้เขาก็อาศัยแรงตัวเองที่แข็งแรงกว่าคว้ากระเป๋าผ้าของบัวออกไปจากมือ แล้วสอดเข้าแขนเอาคล้องไหล่ตัวเองแทน

“เอ่อ นายเหมือง บัวว่าบัวถือเองดีกว่า...”

“ดูทางดีๆ ที่นี่มีทากด้วยนะ แถมหินบ้างก้อนก็มีตะไคร่น้ำจับ มันจะลื่นเดี๋ยวล้ม...” นายเหมืองพูดสวนยิ้มๆ ฝ่ามือใหญ่ยื่นไปตรงหน้าครูบัว หมายจะให้คุณครูใช้มันช่วยพะยุงไประหว่างเดิน แต่บัวกลับทำเพียงก้มหน้ามองแล้วเงยกลับมายิ้มให้เขา ก่อนจะพนมมือขึ้นไหว้เขาพร้อมบอกขอบคุณ

“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยถือกระเป๋าให้ บัวจะระวังตัวแล้วก็เดินดีๆ...นายเหมืองคอยดูสองแสบเถอะ ไม่ต้องห่วงบัวนะ...” คุณครูหนุ่มน้อยเอ่ยบอกนายจ้างอย่างจริงใจ นายเหมืองสิงห์ทอดสายตามองคนพูดที่กลับหลังหันแล้วค่อยๆก้าวขึ้นหินไปทีละก้อนอย่างระมัดระวัง

   ...เหมือนจะไม่มีอะไรเปลี่ยน...แต่อะไรบางอย่างมันทำให้รู้สึกว่าไม่เหมือนเดิม...

   ...ระยะห่างระหว่างบัวกับพวกเขายังคงเท่าเดิม แต่เมื่อไหร่ที่เขาเข้าใกล้ ก็เหมือนบัวจะพยายามถอยห่างออกไป เพื่อที่จะรักษาระยะห่างเอาไว้ไม่ให้เปลี่ยนแปลง...

   อา...นั่นสินะ อาจจะเป็นอย่างนี้จริงๆก็ได้ เพราะเขาพยายามที่จะเข้าใกล้อีกฝ่ายมากเกินไป แต่บัวยังไม่ยอมเปิดใจรับเขาอย่างจริงๆเสียที...

   ...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่สักวันหนึ่งเถอะ เขาจะต้องทำลายกำแพงแห่งความไม่แน่ใจที่ปิดกั้นบัวกับพวกเขาออกไปให้ได้ แล้วเมื่อถึงวันนั้น ลูกๆของเขาจะได้ไม่ต้องร้องไห้เพราะกลัวว่าครูตาหวานจะไม่อยู่กับพวกแกอีก...