ตอนที่ ๒๗
กว่าจะได้ลุกจากเตียงก็ปาไปเกือบเจ็ดโมงเช้า และอย่างที่รู้กัน ว่าถ้ามีนัดตอนแปดโมงเช้าแล้วการที่เจ็ดโมงเช้าเพิ่งจะตื่น ไม่มีทางเลยที่คุณจะไปได้ทันนัดตามเวลาด้วยการเดินทางในตอนเช้าของกรุงเทพมหานคร บัวหยิกต้นขาของคนที่นอนข้างเคียงไปหนึ่งทีถ้วนและเจ้าตัวก็ไม่สะดุ้งสะเทือนอะไร ไหนบอกได้นอนก่อนเที่ยงคืนไง นอกจากตอนหกโมงเย็นที่ได้พักกินข้าวเย็น จากนั้นเจ้าสิงโตตัวโตก็ตะปบเขาต่อยันตีสอง!
ลุกได้ตอนเจ็ดโมงนี่ก็ฝืนเต็มทีแล้ว เห็นทีเขาคงต้องลองโทรไปคุยกับทางโรงเรียนเรื่องอาจจะไปเลขสักหน่อย แต่โชคดีก็เข้าข้างบัวในวันนี้ เพราะปรากฏว่าทางโรงเรียนเป็นฝ่ายโทรหามาก่อน ว่าท่านผู้อำนวยการจะเข้าโรงเรียนได้ตอนบ่าย จึงจะขอยกนัดของบัวไปตอนบ่ายด้วย คุณครูหนุ่มถอนหายใจโล่งอก บอกตัวเองว่าอย่างน้อยวันนี้ก็ยังมีเรื่องดีๆให้พอได้ยิ้มบ้าง
เมื่อวางสายเสร็จจากโทรศัพท์ บัวก็หันไปปลุกชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างเคียง แน่นอนว่าคนที่นอนอยู่ไม่ได้หลับจริงๆ ที่บัวพูดนั้นเขาได้ยินหมดทุกอย่าง ซึ่งนั่นก็หมายความว่าสวรรค์ยังคงให้เวลาเขาได้อยู่สวีทกับคนรักต่อในเช้าวันนี้
“อย่านะหยุดเลย เอามือออกไปจากเอวของบัวเดี๋ยวนี้” พยายามแล้วนะที่จะทำเสียงให้เข้มขึ้น แต่ทำไมนายเหมืองถึงได้ไม่มีความกลัวบัวเลยเนี่ย ยังเอาหน้าซุกพุงเขา วอแวอยู่ตรงนั้นไม่เลิก
“ก็ไม่เห็นต้องรีบแล้วนี่ นอนต่อแล้วค่อยตื่นสักสิบโมงก็ยังทัน”
“ไม่เอาครับ บัวอยากโทรไปหาเด็กๆ ว่าจะให้คุณย่าส่งเด็กๆกลับลงใต้ไปก่อน แล้วยังไงนายเหมืองก็กลับไปก่อนพร้อมเด็กๆเลยก็ได้นะครับ บัวคงต้องอยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวันแล้วค่อยกลับตามลงไป”
“หมายความว่ายังไง อยู่ทำอะไรต่อที่นี่อีกตั้งสองสามวัน” คราวนี้นายเหมืองถึงกับต้องลุกขึ้นนั่งดีๆ เพื่อฟังเหตุผลที่บัวต้องไล่เขากลับลงใต้ไปก่อนให้ชัด
“ก็มีอีกหลายอย่างที่ต้องเตรียมตัวก่อนเปิดเทอมนี่ครับ ไหนจะเรื่องหาบ้านใหม่ เตรียมอุปกรณ์การสอน แล้วก็ชุด บอกคุณไปแล้วไงเมื่อคืน”
“ไปหาเอาที่ใต้ไม่ได้หรือไง ส่วนบ้านก็เดี๋ยวค่อยไปหากันตอนเย็น พรุ่งนี้ก็กลับลงใต้พร้อมกันแต่เช้า ขับรถกลับกัน”
“เหนื่อยตายเลย บัวจัดการเองดีกว่า นายเหมืองกลับไปก่อนเถอะ ทิ้งงานที่โน่นมานานๆไม่ดี แล้วไหนจะลูกๆอีก”
“งั้นเราเจอกันครึ่งทาง เช้าเราไปหาบ้านกันดูก่อน ถ้าไม่ได้เดี๋ยวพี่ให้เพื่อนพี่ที่นี่เขาช่วยดูให้ ส่วนบัวก็กลับพร้อมกับพี่พรุ่งนี้เช้า หาของอะไรที่ใต้เอาก็ได้มันก็คงมีเหมือนกัน แล้วเดี๋ยวค่อยขึ้นมาก่อนเปิดเทอมสักอาทิตย์ โอเคมั้ยครับ”
“คือแต่บัวว่า...”
“ข้อแม้หนึ่งข้อจูบหนึ่งที”
“คือ...อื๊อ! จูบทำไม ยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
“จูบมัดจำไง”
“แต่บัวแค่จะบอกว่าตกลงครับ เอาอย่างนั้นก็ได้...แล้วนายเหมืองมาจูบบัวทำไม”
“อ้าว เหรอ งั้นพี่ให้บัวจูบคืนก็ได้ จะได้หายกัน ดีมั้ยครับ”
“ไม่ดี! นายเหมืองขี้โกงนี่ ไม่เอาแล้วไม่พูดด้วยแล้ว บัวจะไปอาบน้ำก่อน นายเหมืองจะไม่ลุกก็ไม่ต้องลุก นอนให้ตัวเปื่อยไปเลย”
คราวนี้บัวทำการขัดขืนอย่างจริงจัง เลียนแบบแมวที่ทำตัวอ่อนเลื้อยออกมาจากกองงูเลื้อยที่รัดพันร่างกายเขาไว้เหนียวแน่นจนลงมายืนอยู่ที่พื้นได้สำเร็จ เดินขัดๆเล็กน้อยเพราะยังเข็ดเมื่อยตามเนื้อตัวไม่หาย แถมยังมีเสียงผู้ร้ายหัวเราะไล่หลังอย่างมีความสุขอีกต่างหาก
ใช่สิ ได้เปรียบเขาทุกทางเลยนี่ อย่าให้ถึงทีเขาบ้างก็แล้วกันนะนายเหมืองสิงห์ พ่อจะเล่นให้หนักเลยคอยดู!
แต่บัวคงไม่รู้หรอกว่าเขาก็ได้แค่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันไปอย่างงั้นเอง วันที่จะเอาคืนได้มันไม่มีมาตั้งแต่แรกแล้ว
----------------------------------------------------------------
พวกเขามีเวลาประมาณสามชั่วโมงกว่าถึงจะเป็นเวลานัด แต่ทั้งนายเหมืองและบัวก็มาถึงแถวบริเวณโรงเรียนพักใหญ่แล้ว ทั้งคู่ชวนกันเดินหาบ้านเช่าไปรอบบริเวณโรงเรียน นายเหมืองนั้นตัดช้อยส์หอพักทิ้งไปก่อนเป็นอันดับแรก ด้วยเหตุผลที่ว่าถึงแม้มันจะปลอดภัยแต่ส่วนใหญ่มักห้ามคนนอกเข้า เขาไม่โอเคกับการต้องออกไปเปิดห้องบ่อยๆเวลาขึ้นมาหาคนรักที่กรุงเทพฯ
จากนั้นตัวเลือกต่อมาก็เป็นคอนโดหรืออพาร์ทเม้นท์ แต่เนื่องจากบริเวณนั้นไม่ใช่ย่านธุรกิจอะไร คอนโดที่หาได้ก็ค่อนข้างไกล ราคาก็ไม่ค่อยน่ารักสักเท่าไหร่ แม้ว่านายเหมืองจะบอกแล้วว่าจะช่วยบัวหารค่าห้องคนละครึ่ง เพราะเขาคงขึ้นมาหาบ่อยๆ แต่คุณครูหมาดๆก็ไม่ยอม เขาขอเป็นคนดูแลค่าใช้จ่ายทั้งหมดด้วยตัวเองจะดีกว่า เว้นไว้ว่าเดือนไหนหมุนไม่ทันเขาก็ค่อยขอพึ่งพานายเหมืองเอง ไม่มีเล่นตัวเด็ดขาด จากนั้นก็เหลือตัวเลือกสุดท้ายเป็นบ้านเช่าเอาก็แล้วกัน
เดินวนหากันจนเหนื่อยก็ถึงได้แวะกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านแถวนั้น บัวสั่งเกาเหลาลูกชิ้นหมูหมูแดงบวกเกี๊ยวเพิ่ม ส่วนนายเหมืองจัดเส้นใหญ่รวมมิตรมาสองชาม ทั้งคู่นั่งทานกันไปก็คุยกันไป ลูกค้าวันนี้นั้นไม่เยอะเพราะยังไม่เที่ยงดี เจ้าของร้านที่เป็นอาแปะท่าทางดูใจดีก็เอาน้ำเก๊กฮวยใส่แก้วเย็นเจี๊ยบมาเสิร์ฟให้ แล้วถามตรงๆว่าหาบ้านเช่ากันอยู่หรือ แกมีอยู่หลังหนึ่งปกติไม่ได้ปล่อยเช่า แต่ช่วงนี้ค่าใช้จ่ายต่อเดือนเพิ่มมากขึ้นเพราะแกเพิ่งจะมีหลาน ถ้าสองคนสนใจแกก็จะปล่อยให้ คิดราคาห้าพันถ้าพักสองคน แต่พอถามไปมารู้ว่าบัวจะมาเป็นครูบรรจุอยู่ที่นี่ แถมยังเช่าอยู่คนเดียวอีกแกก็ว่างั้นคิดบัวแค่สามพันถ้วนก็พอ แกว่าแกถูกชะตากับบัว ดูเป็นคนใสซื่อดีไม่น่ามีพิษภัยอะไร แล้วพอรู้ยิ่งคุยรู้ว่านายเหมืองคนหน้าดุที่นั่งข้างๆนั้นเป็นคนใต้ แถมมาจากจังหวัดเดียวกับบ้านเกิดเมียแกอีกทีนี้ก็ยาวเลย แกบอกมื้อนี้กินเสร็จแกไม่คิดตังค์ แล้วเดี๋ยวจะพาไปดูเลยเดี๋ยวนั้น
ปรากฏว่าบ้านเช่าหลังนั้นอยู่ฝั่งใกล้ๆกับประตูโรงเรียน สภาพไม่เก่ามากเพราะอาแปะมาซื้อไว้ตั้งใจจะมาเปิดร้านขายของที่นี่ แต่สุดท้ายได้ไปเปิดขายอีกที่หนึ่งเสียก่อน หลังนี้เลยปล่อยไว้เปล่าๆ กะไว้ว่าเผื่อลูกหลานโตก็ค่อยให้มาอยู่เพราะมันอยู่ใกล้โรงเรียน ลักษณะเป็นบ้านสองชั้น สองห้องนอน สองห้องน้ำ ห้องครัวต่างหากที่ชั้นล่าง ส่วนข้างหน้ามีลานกว้างพอให้จอดรถยนต์ได้หนึ่งคัน มีรั้วรอบขอบชิด แม้จะไม่มีเฟอร์นิเจอร์อื่นๆแถมให้และไม่มีเครื่องปรับอากาศ แต่กับราคาสามพันบาทต่อเดือนในพื้นที่ตรงนี้ก็ถือว่าคุ้มมากแล้ว นายเหมืองเดินดูรอบบ้าน สำรวจประตูหน้าต่างให้เสร็จสรรพ ถือว่าค่อนข้างปลอดภัยพอสมควร แต่เห็นทีตรงหน้าต่างห้องนอนเขาคงต้องมาติดเหล็กดัดเพิ่ม แล้วก็ต้องให้ช่างมาทำกลอนตรงประตูให้หนาแน่นกว่านี้อีกหน่อย
เมื่อเห็นว่าไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธที่แห่งนี้เขากับบัวก็ตกลงใจเช่าทันที พวกเขาไม่มีการร่างเป็นกระดาษสัญญาอะไร อาศัยสัญญาใจว่าจะจ่ายค่าเช่าให้ตรงเวลาก็เท่านั้น เมื่อเสร็จสิ้นเรื่องบ้าน ก็ใกล้จะได้เวลานัดพอดี บัวกับนายเหมืองจึงเข้าไปรอกันในโรงเรียน ระหว่างนั้นก็ได้เจอครูผู้หญิงท่านหนึ่งกำลังหอบของพะรุงพะรังจะขึ้นไปที่ตึก ทั้งสองคนจึงอาสาเข้าไปช่วยในทันที แล้วพอช่วยกันถือขึ้นตึกมาจนถึงห้องพักครู บัวถึงได้รู้ว่าครูท่านนั้นเป็นหัวหน้ากลุ่มสาระฯของบัวเอง
คุณครูผู้หญิงวัยสี่สิบกว่าท่าทางเป็นคนอารมณ์ดีแสดงอาการดีใจออกมาอย่างชัดเจน แกว่าตอนนี้หมวดแกไม่มีครูผู้ชายเลย มีแต่ครูหญิงล้วน ได้ครูบัวมาอยู่ด้วยก็คงจะพอช่วยกระตุ้นกำลังใจในการมาโรงเรียนให้ครูสาวๆได้เยอะเชียว ทว่านายเหมืองก็ออกตัวตรงๆ เพราะถือว่าคนตรงหน้าเป็นหัวหน้าของบัว เขาก็อยากให้ทราบเรื่องนี้ไว้โดยไม่อยากปิดบัง เขาบอกกับคุณครูหัวหน้าหมวดท่านนั้นไปว่าเขาเป็นแฟนของครูบัว ยังไงคงต้องขอฝากให้คุณครูช่วยดูแลแฟนเขาให้ด้วย
ตอนแรกครูหัวหน้าหมวดมีอาการตาโตค้างไปพักหนึ่ง แต่แล้วก็กลับมาสู่สภาพปกติอย่างรวดเร็ว แกว่าก็ไม่เห็นครูบัวจะดูกระตุ้งกระติ้งอะไร ถ้าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่กระทบกับหน้าที่การงานแกก็ไม่มีปัญหา แล้วเมื่อบัวจะขอตัวไปพบผู้อำนวยการเพราะได้เวลานัดแล้วคุณครูท่านนั้นก็ได้แอบมากระซิบกับบัวว่า แกก็ว่าแล้วเชียวว่ามันแปลกๆ ผู้ชายตัวใหญ่แบบนายเหมืองกับผู้ชายผิวขาวๆอย่างครูบัวคงไม่น่าจะเป็นเพื่อนกันได้ เพราะอากัปกิริยาท่าทางของนายเหมืองนั้นออกอาการชัดกว่าเวลาสามีครูแกพาแกออกไปข้างนอกอีก แกว่าลูกสาวแกก็เป็นสาววาย บางทีแกก็แอบมีไปอ่านนิยายของลูกสาวแกอยู่บ้าง เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วง ครูบัวอยู่ที่โรงเรียนนี้อย่างสบายใจได้เลย
คนสองคนหันมองหน้ากันในระหว่างที่เดินไปตามระเบียงหน้าห้องเรียน ดูเหมือนว่าเรื่องดีๆจะเข้ามาหาพวกเขาบ้างแล้วล่ะนะ หลังจากที่เจออะไรที่ไม่ดีด้วยกันมามาก
ก็ได้แต่ภาวนาขอให้หลังจากนี้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาหาครอบครัวพวกเขาอีกเยอะๆเลยเถอะ
-----------------------------------------------------------------------
การขับรถออกจากกรุงเทพฯลงใต้ครั้งนี้เริ่มขึ้นตอนประมาณตีสี่กว่าๆ พวกเขาขับออกจากเมืองอย่างไม่เร่งรีบมากนัก วิ่งลากยาวลงใต้ด้วยความเร็วค่อนข้างสม่ำเสมอเพราะไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์รถราเลยไม่เยอะมากนัก ผ่านช่วงจังหวัดเพชรบุรีก็แวะซื้อขนมหม้อแกงไปฝากคนงานที่เหมืองเสียทีหนึ่ง จากนั้นก็ดิ่งยาวไปแวะพักทานข้าวเที่ยงค่อนบ่ายกันที่ระนอง ก่อนหน้านั้นช่วงสายๆเจ้าส้มก็โทรมาบอกแล้วว่าตอนนี้พวกเขากับเด็กๆถึงสนามบินแล้ว เจ้าย่าอาสาดูแลออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด รวมไปถึงการจองตั๋วที่นั่งชั้นธุรกิจให้ทุกคนกลับกันอย่างสบายทุกที่นั่ง สองแสบมีอาการงอแงเล็กน้อยที่ต้องจากเพื่อนใหม่อย่างดอกปีบที่เพิ่งได้มีวีรกรรมร่วมกันมา ก่อนมาที่สนามบินนี่ก็เลยต้องพาแวะไปลากันก่อนที่โรงพยาบาล ทั้งสามกอดคอกันสัญญิงสัญญาร้องห่มร้องไห้ใหญ่ว่าจะมาเจอกันทุกปิดเทอมที่กรุงเทพฯ เจ้าดอกปีบจะลงมาอยู่เรียนพิเศษกับสองแสบด้วยแน่ๆ แต่บัวว่าเจ้าพวกนั้นคงแค่จะหาลูกสมุนเพิ่มขึ้นเพื่อก่อความวุ่นวายเสียล่ะมากกว่า
การได้นั่งรถกลับบ้านกันสองคนรอบนี้มีแต่บรรยากาศแห่งความสุขอบอวล ทุกอย่างค่อยๆเข้าที่เข้าทาง แสงแห่งความหวังของอนาคตเริ่มเห็นชัดเจนขึ้น บัวนั่งพลิกตัวเอียงเข้าหาสารถี พยายามชวนคุย ป้อนน้ำป้อนขนม ทำตัวเป็นผู้ช่วยคนขับที่ดี พอเวลาประมาณบ่ายสองกว่าๆ ก็ได้รับสายจากส้มอีกครั้งว่าเด็กๆถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว ลุงเกรียงกับนายเม่นเป็นคนออกมารับพวกเขาที่สนามบิน ตอนนี้ที่เหมืองเรียบร้อยดี ขอให้ทั้งสองคนเดินทางกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยก็พอที่เหลือไม่ต้องเป็นห่วง
บรรยากาศสองข้างทางเริ่มเปลี่ยนไปเป็นทุ่งนาบ้าง สวนยางบ้าง สวนปาล์มอ่อนบ้าง ไกลสุดลูกหูลูกตา บัวกดลงกระจกเพื่อสูดรับเอาอากาศบริสุทธิ์ที่ได้เห็นผ่านบานกระจก ชีวิตเขาอยู่แต่ในเมืองมาแทบทั้งชีวิต ความรีบเร่งกับป่าคอนกรีต ตัวเขาที่เคยมีอดีตอยู่กับสวนที่เหนือมาตอนเด็กๆจึงไม่อาจทำตัวให้ผ่อนคลายได้กับที่นั่น แต่เพราะว่ามีแม่ที่ไม่ยอมย้ายไปที่ไหน เพราะบ้านหลังที่โดนไฟไหม้ไปนั้นเป็นบ้านหลังสุดท้ายที่พ่อเคยอยู่ แต่มาตอนนี้ เอาจริงๆถ้าบัวเจอแม่ ก็อยากจะลองขอร้องแม่ดู ให้ลงไปอยู่ที่ใต้กับบัว เขาชอบบรรยากาศที่เหมือง บ้านไม้ผสมปูนกลางหุบเขา ตื่นเช้ามาก็เจอกับไอหมอก พอวันไหนเบื่อๆเซ็งๆก็เดินไปแช่น้ำเล่นที่คลองน้ำใสหลังบ้าน ทำขนมของกินไปกินกับครอบครัว มันคงสุขจนไม่รู้จะสุขยังไง
บัวว่าแม่คงจะชอบมากแน่ๆ แม่เหนื่อยมาพอแล้ว บัวอยากให้แม่ได้พักบ้าง
“เป็นอะไรครับ ทำหน้าเหม่อๆแบบนั้นทำไม”
คนขับรถที่ใส่ใจสวัสดิภาพของผู้ช่วยคนขับอยู่ตลอดเวลาเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปแล้วเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ด้านนอกก็ค่อนข้างมืดแล้ว วิวต้นไม้เข้าแถวก็ไม่ได้เห็นชัดเหมือนตอนก่อนหน้านี้ แต่ครูบัวผิวขาวก็ยังไม่ยอมยื่นหน้ากลับเข้ารถมาเสียที
“ไม่มีอะไรหรอกครับ บัวแค่คิดถึงแม่เหมือนเดิมนั่นแหละ อยากให้ทางตำรวจเจอแม่เร็วๆ”
บัวบอกเล่ากับคนที่เป็นห่วง ยิ่งเห็นบรรยากาศคุ้นเคยที่วิ่งผ่านข้างรถไปช่วยบ่งบอกว่าอีกไม่นานก็จะถึงบ้านแล้วบัวก็ยิ่งคิดถึง ตอนนี้ในชีวิตบัวไม่ต้องการอะไรอีกแล้วนอกจากจะได้ข่าวคราวเกี่ยวกับแม่บ้าง
“รับรองครับ ว่าแม่ของบัวจะต้องไม่เป็นไรแน่ๆ อย่าห่วงไปเลยนะ” นายเหมืองยกมือขนาดใหญ่ของตัวเองไปลูบศีรษะคนขี้กังวลเบาๆ ให้กำลังใจกันและกันผ่านการสัมผัสและรอยยิ้ม
บัวมองใบหน้าคร้ามคมเข้มที่มองไปทางถนน แต่รอยยิ้มตรงมุมปากและฝ่ามือใหญ่ที่ยังแตะต้องกันและกันตรงส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเขาไว้ก็ทำให้บัวเอายิ้มกลับคืนมาได้
นั่นสินะ แม่ต้องไม่เป็นไรแน่ ตรงส่วนลึกของหัวใจบัวก็เชื่ออย่างนั้นมาโดยตลอด วันหนึ่งเขาต้องได้เจอแม่แน่ๆ เขาจะได้กอดแม่อีกครั้ง อะไรบางอย่างบอกเขาอย่างนั้น
“เอ้อ หยิบโทรศัพท์โทรหาพุฒให้พี่หน่อยสิ เห็นบอกไว้ว่าก่อนถึงบ้านให้โทรบอกหน่อย ไม่รู้เขาเตรียมเซอร์ไพรส์อะไรรับขวัญครูบัวกันหรือเปล่า”
“หืม? รับขวัญ? นายเหมือง ถ้าทำจริงบอกเลยนะครับว่าไม่ต้องหรอก บัวเกรงใจเขา ทำเรื่องไว้เสียใหญ่โต นี่ก็ไม่รู้เลยว่าคนงานที่เหมืองจะว่ายังไงบ้าง ที่จู่ๆบัวก็หายตัวไปจนพาลให้พวกเขาต้องวุ่นวายช่วยกันตามหาบัวกันเสียยกใหญ่”
“จะว่ายังไงล่ะ ก็ดีใจน่ะสิที่ในที่สุดคุณครูตาหวาน ผู้สามารถปราบพยศสองแสบแห่งเหมืองสิงห์ได้ปลอดภัยดี หลังจากนี้เหมืองพี่ก็จะได้มีแต่ความสุขไง”
“พูดอะไรเป็นนิยายไปได้ เอ้า...บัวโทรให้แล้ว คุยได้เลยครับ” คุณครูหนุ่มยื่นโทรศัพท์ไปให้ นายเหมืองสิงห์รับไปกรอกคำพูดใส่โทรศัพท์เพียงสองสามคำก็วาง หนึ่งในนั้นก็มีแค่บอกสถานที่ปัจจุบันที่รถกำลังขับผ่าน ประมาณเวลาว่าจะถึงประมาณกี่โมง แล้วก็ส่งเสียงอืมตอบรับในลำคอแค่นั้น
บัวไม่ได้สงสัยอะไรจนกระทั่งรถขับเข้าไปจอดถึงหน้าบ้านไม้หลังเก่า สภาพตอนก่อนจากมาเป็นอย่างไร ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น แปลกตรงที่ว่าตอนนี้มันก็มืดแล้ว แต่ในบ้านก็ไม่ได้เปิดไฟอะไร เอ๊ะ...หรือว่าเด็กๆจะไปซนกันอยู่ที่สำนักงานในเหมืองกันอีกหรือเปล่า มืดค่ำป่านนี้แล้วยังไม่กลับกันมาอีก
“มืดแล้วยังไม่กลับกันมาอีก สงสัยไปซนกันอยู่ในเหมืองแน่ๆเลย งั้นเดี๋ยวบัวไปตามก่อนนะครับ” คนพูดเอ่ยพลางจะเปิดประตูลงจากรถ ทว่าข้อแขนกลับถูกคว้าไว้อย่างแรงจนเกือบเหมือนกระชาก บัวหันมามองคนจับแขนไว้อย่างงงๆว่าจู่ๆนายเหมืองเกิดผีเข้าอะไรขึ้นมาอีก
“เดี๋ยวสิ ช่วยพี่ขนของเข้าบ้านก่อนสิ”
“แต่นี่มันค่ำแล้วนะครับ ท่าทางป้าพุดก็ไม่อยู่ ปล่อยไว้นานเดี๋ยวเหมืองก็เละหรอก”
“เป็นห่วงแต่คนอื่นนะ ตอนนี้ห่วงตัวเองก่อนดีมั้ย”
“เอ๊ะ ทำไม...นายเหมืองพูดจาอะไรแปลกๆ” คราวนี้บัวเริ่มระแวงของจริงแล้ว เมื่อจู่ๆร่างสูงใหญ่ก็ดับเครื่องยนต์ เอี้ยวตัวไปหยิบผ้ายาวๆลักษณะคล้ายเนคไทด์มาจากเบาะหลัง ใบหน้าคมดุแถมรอยเคราเขียวปื้นเพราะเพิ่งโกนเมื่อเช้าหันมองเขาด้วยแววตานิ่งลึก
แล้วบัวก็มองไม่เห็นอะไรอีก เพราะสายตาของเขาโดนบดบังโดยเจ้าไทด์เส้นยาวเส้นนั้นในมือของเจ้าของบ้าน
“เดี๋ยว!! หยุด! หยุดนะ นี่นายเหมืองจะทำอะไรบัว! หยุดนะ ปล่อย!!”
“อย่าดิ้นสิคุณครูคนเก่ง ทำนายสิงห์ สุตนันท์หัวปั่นไปเสียเยอะ ขอเอาคืนนิดๆหน่อยๆคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
“นายเหมือง!! นี่บัวไม่เล่นนะ ปล่อยย ปิดตาบัวทำไมเนี่ย ไม่เอา ไม่ชอบ!”
“อย่าพยายามเลยน่า ที่นี่เหมืองของผม ผมเป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ คุณเองก็เข้ามาอยู่ในเหมืองของผมแล้ว อย่าฝันเลยว่าผมจะปล่อยคุณไปง่ายๆ”
“นายเหมือง! เล่นบ้าอะไรเนี่ย เฮ้ย! ไม่เอานะ ปล่อยบัว!”
คราวนี้ไม่ใช่แค่ปิดตาแล้ว บัวโดนยกอุ้มออกจากรถในสภาพที่มือก็ใช้การไม่ได้ด้วยถูกจับเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวของนายเหมือง ร่างที่โคลงเคลงไปมาบ่งบอกว่านายเหมืองกำลังพาเขาขึ้นบันได น่าจะเป็นในตัวบ้านแต่ทำไมนายเหมืองต้องมาเล่นอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย!
“นายเหมือง!! นับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่ปล่อยบัวจะโกรธจริงๆแล้วนะ!”
“...”
“หนึ่ง!...ปล่อยสิ”
“...”
“สอง!!...สองแล้วนะ”
“...”
“..จะนับสามแล้วนะ!”
“...”
“...สะ”
“เซอร์ไพรส์!!! ยินดีต้อนรับการกลับมาของครูบัว! เฮ้!!”
“!!!”
หัวข้อ: หัวใจสิงห์...สีน้ำผึ้ง ตอนที่ 27 [26/10/2017] pg.64 [[End]] (อ่าน 763856 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก