ตอนที่ 3“ถ้าขัดคำสั่งพี่...รู้นะครับว่าจะเป็นยังไง” เป็นประโยคที่พี่โปรดพูดด้วยเสียงเข้มๆ ก่อนจะขับรถออกไป
ผมถูกปล่อยไว้ที่หน้าเซเว่นสาขาที่ผมทำงานอยู่ แต่เนื่องด้วยเลยเวลาทำงานมาสองชั่วโมง อีกทั้งร่างกายผมไม่พร้อมสู้งานเท่าไหร่นัก จึงจำใจโทรไปลางานกับผู้จัดการที่บ่นใส่ผมเล็กน้อย แต่พอผมบอกว่าผมไม่สบายก็ไม่พูดอะไรมากอีก บอกแค่ให้ไปกินยาแล้วพักผ่อน
ก้าวเดินแต่ละทีนี่มันเจ็บปวดรวดร้าวดีเหลือเกิน ดีแล้วที่ผมหยุดงาน ไม่งั้นคงได้ตอบคำถามสาเหตุการเดินแปลกๆ นี้แน่ เดินขาสั่นจนถึงหอ เจ็บเกินทนจริงๆ กับครั้งแรกที่แม่งผมเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนส่วนไอ้เหี้ยพี่โปรดนั่งสบายบิ้วอารมณ์อย่างเดียว แล้วของมันเล็กซะทีไหน กระแทกมาทีเล่นเอาจุก!
ห้ะ! อะไรนะ? ถูกขืนใจแล้วผมไม่โวยวาย? อ่า...นั่นคงใช่ ตอนแรกผมก็ไม่เต็มใจหรอก แต่ไอ้เหี้ยพี่โปรดเก่งเกินคน เล่นเอาผมคล้อยตามจนได้ จากที่เจ็บๆ กลายเป็นรู้สึกดีไปตอนไหนก็ไม่รู้ อีกอย่างผมก็เป็นผู้ชายเสียน้ำตาไปไอ้เหี้ยนั่นคงจะไม่รับผิดชอบ ถือซะว่าทำบุญ แล้วถ้าไม่ติดว่าพี่เขาถ่ายวิดีโอจัญไรนั่นไว้ผมคงให้อภัยอยู่หรอก
เพราะ...มีเซ็กส์ครั้งแรกกับผู้ชายระดับ ‘มาโปรด’ คนอย่างผมก็คงถือว่าโชคดีแล้วล่ะมั้ง เหอะๆ
ยาพาราอัดเข้าปากสองเม็ด อาบน้ำอะไรเสร็จผมก็เข้านอนทันที รู้สึกปวดเนื้อปวดตัวพิกล หลับตาลงพร้อมๆ กับใบหน้าหล่อเหลาของใครบางคนลอยวนอยู่ในความคิด...
.
.
.
ผมขาดเรียนไปสี่วันเพราะเป็นไข้ ถึงวันนี้จะยังไม่หายดี แต่ผมมีพรีเซ้นมินิโปรเจ็คกับอาจารย์ตอนบ่าย ถึงต้องลากสังขารมามอ
“ไอ้ห่าปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!” เสียงเรียกชื่อผมจากข้างหลัง พอหันไปก็เห็นคุณติ๊กมาพร้อมกับพวกคุณเปรม พวกเขาเดินเข้ามาผลักหัวผมกันคนละที ก่อนจะจ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ
“จ้องผมทำไมครับ?”
“มึงยังจะมาถาม! มึงหายหัวไปไหนมาห้ะ! กูไปหาที่หอแม่งก็ไม่อยู่ ที่ทำงานก็ไม่มี นึกว่าตายห่าไปแล้ว ไอ้เวรเอ้ย!” คุณติ๊กว่าเสียงดัง ทำให้เพื่อนร่วมภาคที่นั่งอยู่ม้าหินอ่อนโต๊ะใกล้ๆ หันมามองอย่างสงสัยว่าเด็กคณะอื่นมาโวยวายอะไรแถวหน้าตึกภาควิศวกรรมคอมฯ
“ผมก็นอนอยู่ที่หอนะครับ พอดีไม่สบายนิดหน่อย”
“อยู่ที่หอเรอะ!! พวกกูทุบประตูมือแทบพัง ไม่เห็นมีหมาตัวไหนมาเปิดให้!” คุณเปรมว่าขึ้นมาอีกคน
เปิดให้เข้ามารบกวนการนอนของผมรึไง - -* ตอนที่ไม่สบายผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับผมเท่าไหร่หรอก
“ไอ้ห่า เสียเวลากูไปหาถึงตึกคณะแพทย์” คุณเฟรนบ่น ก่อนจะเปิดแม็คบุ๊คแอร์ของตัวเองเช็คงานที่จะพรีเซ้นในตอนบ่าย
พูดถึงตึกคณะแพทยฯ - - * ผมก็เสียดายเหมือนกันที่ต่อไปนี้จะไม่ได้ไปอีก ขืนผมเสนอหน้าไปสิครับ ได้ดังเป็นนายเอกหนัง GV แน่ แต่ถ้าเฉพาะตัวผมผมไม่แคร์เท่าไหร่นะ ผมไม่ใช่พวกที่ใช้ชีวิตอยู่บนสายตาหรือคำครหาของคนอื่น ที่ผมกลัว...มีแค่เรื่องที่จะทำให้คนในครอบครัวผมต้องเสื่อมเสียไปด้วย ก็อย่างที่คุณติ๊กชอบว่าผมบ่อยๆ ว่าผมเป็นยาจกนามสกุลใหญ่ เขาก็คงจะสงสัยว่าผมเป็นญาติฝ่ายใดกับตระกูลเชื้อเจ้า ไฮโซ เจ้าของกิจการใหญ่โตคับประเทศนั่น แต่ผมก็แค่บอกว่าพ่อผมคงเป็นญาติห่างๆ กับคนพวกนั้น
ถึงความจริงแล้วแม่ผมจะมียศนำหน้าคือ ม.ร.ว เป็นหมอเด็กอยู่โรงพยาบาลสาขาใหญ่ที่พ่อผมนั่งวางก้ามเป็นผู้บริหารอยู่ พ่อผมเป็นหมอศัลฯ ในขณะที่พี่สาวผมก็เรียนหมอปีสุดท้ายที่มหาลัยเดียวกับผม แต่พวกเอ็กเทิร์นมักไม่ค่อยได้อยู่ในมอหรอกครับ ผมเลยไม่กังวลที่จะโผล่หน้าไปที่ตึกคณะแพทยฯเลย แต่ตอนนี้คงต้องคิดหนักๆ แล้วล่ะก่อนจะเฉียดเข้าไปใกล้ตึกนั่น
“ไอ้ปลื้ม หน้ามึงซีดๆ ยังไม่หายเหรอวะ” คุณกิมถามท่าทางเป็นห่วง ผมพยักหน้า ก่อนจะดูสไลด์นำเสนอของตัวเองไปด้วย
“แดกไรป่าว เดี๋ยวกูไปซื้อมาให้”
“งั้นซื้อเก๊กฮวยให้ผมแก้วหนึ่งนะครับคุณกิม”
“แล้วพวกมึงจะเอาไรป่าววะ”
ทุกคนผลัดกันสั่งจนคุณกิมโวยวายว่าจำไม่ได้ คุณเฟรนถึงต้องเอากระดาษออกมาจดรายการซื้อของให้ ผมอ่านสไลด์อีกนิดหน่อย ปรับแก้ในส่วนที่ไม่จำเป็นต้องนำเสนอ ก่อนจะนิ่งฟังคุณเปรมบ่นถึงพี่โปรดที่พักนี้ทำตัวแปลกๆ
“พี่กูแม่งเป็นห่าไรไม่รู้ว่ะ อารมณ์เสียได้ทั้งวี่ทั้งวัน พาลกูตลอดอ่ะ กูเคยบอกป๋าแล้วว่าอย่าให้มันเรียนหมอ ดูดิ แม่งประสาทแดกเข้าทุกวัน” คุณเปรมพูดพลางพยักพะเยิดให้พวกผมมองไปที่พี่โปรดที่เพิ่งลงจากรถคันหรู ยี่ห้อไม่เคยซ้ำกันสักวัน
ไอ้เหี้ยพี่โปรดบ้านมันรวยครับ พ่อมันระดับเจ้าสัว แม่มันก็ลูกสาวนายธนาคารใหญ่ ออร่าไฮโซถึงจับมันขนาดนั้น แต่ไอ้ออร่าที่ว่านั้นกลับไม่ปรากฎในตัวคุณเปรมเลยสักนิด
“แล้วสามสี่วันมานี้แม่งเทียวมาคณะเราบ่อยๆ กูล่ะสงสัยจริงๆ ว่าสาวคณะเรามันเด็ดดวงขนาดมันต้องเทียวมาหาทุกวันเลยไงวะ เดี๋ยวมึงดูนะ ได้แวะมาแง่งๆ ใส่กูอีกแน่ -*- เซ็ง”
ไม่ทันขาดคำ ขายาวๆ ของพี่โปรดก็นำพาร่างสูงเต็มไปด้วยมัดกล้ามของพี่เขามาด้วย ผมสั้นทรงสกินเฮดบวกกับหน้าหล่อๆ ติดจะหงิกงอทำให้สาวๆ ที่เดินผ่านไม่กล้าทัก พวกคุณเปรมเลยยกมือขึ้นไหว้พลางลอบมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ส่วนผมยังคงทำความเข้าใจกับสไลด์งานในส่วนที่ผมต้องอธิบายต่อไป
“นั่งด้วยคน”
ผมขยับที่ให้เล็กน้อย ก่อนพี่โปรดจะนั่งลงข้างๆ “เปรม ไปซื้อข้าวให้พี่หน่อย”
“อ้าว! พี่ถ่อมาถึงนี่เพื่อจะใช้ผมไปซื้อข้าวให้แดกนี่นะ! อะไรวะ”
“มีปัญหา?”
คุณเปรมทำปากขมุบขมิบ “เออๆ ก็ได้วะ พี่จะกินไร”
“เอาไรก็ได้มา ที่มันอร่อยถูกปากพี่”
“ทำอย่างกะตัวเองกินง่ายอย่างคนปกตินักนี่ แม่งงงง ใช้ผมตลอด ไอ้เฟรน ไปกับกูหน่อย”
“เฮ้ย! งั้นกูไปด้วย กูจะไปช่วยไอ้กิมถือของ”
แล้วทั้งคุณติ๊ก คุณเปรม และคุณเฟรนก็ลุกกันไปหมด ผมเลยตั้งสมาธิกับสไลด์จนอยากจะเข้าไปสิงในโน๊ตบุ๊กเครื่องเก่าของตัวเองเพราะพี่โปรดเอาแต่จ้อง จ้อง และก็จ้องผมอย่างกะจะหาหวยบนหน้า ผมพิมพ์เนื้อหาลงไปใหม่เพื่อตอนผมอธิบายจะได้ไม่งงเอง เอาเป็นภาษาพูดของผมแต่ก็ให้เป็นทางการหน่อย เครื่องอืดเล็กน้อยเนื่องจากแรมมีเท่าหยิบมือตามราคาที่ก็ไม่สูงเท่าไหร่ แต่เครื่องนี้ผมขายไอโฟนของผมไปแลกมาเลยนะครับ! อย่าดูถูกมันเชียวนะ!
“โทรหาไม่รับ ปิดเครื่องใส่พี่ อยากให้คนทั้งประเทศเห็นปลื้มร้องครางมากนักรึไง” ผมทำหูทวนลม เหมือนๆ กับสองวันแรกที่ผมแกล้งไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ ไอ้เหี้ยพี่โปรดโทรมาเป็นสามร้อยกว่ามิสคอล จริงๆ ครับ โทรมาทำบ้าอะไรไม่รู้ โทรมาจนแบ็ตไอโฟนหมดไปข้าง และผมไม่คิดจะชาร์ตมัน ปล่อยแม่งดับอย่างนั้นล่ะ รำคาญเสียง
“ผมไม่ว่างรับ”
“บอกไม่จำ! ให้เรียกแทนตัวเองว่าไง”
“ปลื้มไม่สบาย ไม่ว่างรับ พี่โปรดมีธุระอะไร”
ต้องการอะไรจากผมอีกครับ? ผมอยากถามจริงๆ ไม่ให้ผมไปที่ตึกผมก็ไม่ไปแล้วไง ไม่เสนอหน้าไปให้เห็น พี่ยังจะวิ่งแจ้นเข้ามาในสายตาผมอีกทำไม กวนตีนป่ะครับไอ้เหี้ย!
“ไม่สบายเป็นอะไร?”
ผมเงียบ อ่านสไลด์งานต่อ แต่พี่โปรดก็พับโน๊ตบุ๊กผมอย่างถือวิสาสะ นัยน์ตาคู่สวยจ้องมานิ่งจนผมเกือบจะหลุดฟอร์ม
“หายรึยัง?”
“....”
“ปลื้ม! พี่ถามทำไมไม่ตอบ!”
“หายแล้ว! พี่โปรดจะอะไรกับผมนักหนาครับ!”
พี่โปรดมองผมนิ่งๆ คงเพราะผมทำเสียงดังใส่ แต่นี่มันน้อยไปด้วยซ้ำ พี่เขาทำระยำกับผมมากกว่านี้ผมยังไม่โวยวายอะไรใส่สักอย่าง ยังจะมานั่นนี่วุ่นวายกับผมอยู่ได้ ไม่โดนถีบหน้าก็ถือว่าพี่ทำบุญมามากแล้วนะ!
“เย็นนี้ไปกับพี่”
“ปลื้มไม่ไป”
“ปลื้มปฏิเสธพี่ได้เหรอ?”
ผมถอนหายใจอย่างเอือมๆ กับคำขู่ที่แทบจะไม่มีผลอะไรกับความรู้สึกของผมเลยสักนิด “ปลื้มต้องทำงานครับพี่”
“งานเลิกกี่โมง พี่จะไปรับ”
“สามทุ่มครับ แต่ต้องเข้างานต่ออีก”
“งั้นสามทุ่มรอพี่อยู่หน้าเซเว่นที่เดิม พี่จะไปหา”
“ครับ”
พี่โปรดยิ้มอย่างพอใจ มือเรียวยาวลูบเบาๆ ที่มือผม “แล้วมือถือที่พี่ให้ไว้ เอามาด้วยรึเปล่า?”
“ปลื้มชาร์ตแบ็ตไว้ที่ห้อง”
“อืม...ถ้าคราวหน้าพี่โทรหาแล้วไม่รับ ปลื้มรู้นะว่าพี่จะทำอะไร”
“ครับ”
“รู้ใช่ไหมว่าอย่าดื้อกับพี่อีก”
“รู้ครับ ผมทำงานของผมต่อได้แล้วใช่มั้ยครับ”
“อืม”
ผมเปิดโน๊ตบุ๊กอ่านสไลด์ต่อ ในขณะที่พี่โปรดเอาแต่นั่งมองหน้าผม รำคาญนะครับ แต่ไม่อยากพูดอะไร งานที่ผมต้องพรีเซ้นนั้นสำคัญกว่าเพราะคะแนนในส่วนนี้เป็นคะแนนดิบที่ไม่นำไปหาร ถ้าผมพลาดก็คือหายไปสามสิบคะแนนล้วนๆ เลยน่ะ
พักใหญ่ๆ กว่าพวกคุณเปรมจะกลับมา พี่โปรดนั่งคุยกับพวกคุณเปรมอย่างอารมณ์ดีพลางกินข้าวไข่เจียวที่คุณเปรมซื้อมาให้ไปด้วย คุณเปรมตาโตพร้อมกับถ่ายรูปพี่โปรดบอกจะเอาไปให้แม่ดูที่พี่ชายยอมกินข้าวไข่เจียว โคตรเวอร์เลยในความคิดผม น้ำเก๊กฮวยของผมก็โดนแย่งไปกินหน้าตาเฉย ผมไม่ได้ว่าอะไรเพราะคุณติ๊กมองมาทางผมกับพี่โปรดอย่างสงสัย นัยน์ตาสีน้ำตาลโตๆ คู่นั้นฉายความเสือกออกมาเต็มพิกัด
“กินข้าวมารึยัง” พี่โปรดหันมาถามผม ในขณะที่คนอื่นๆ ก็นั่งคุยงานกันเบาๆ จะมีก็แต่คุณติ๊กที่แม่งว่างไม่มีอะไรทำอย่างชาวบ้านเขา ถึงได้หันมาสนใจผมกับพี่โปรดอย่างออกนอกหน้า
“กินแล้วครับ”
“ปลื้มชอบกินน้ำเก๊กฮวยเหรอ?”
“ก็ไม่ถึงกับชอบครับ”
“แล้วชอบน้ำอะไร?”
“ไม่ชอบอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ”
“แน่ใจ?”
ผมมองหน้าหล่อๆ ของพี่โปรดนิ่ง สื่อออกทางสายตาว่ารำคาญกับคำถามมาก เพราะผมต้องมีสมาธิกับสไลด์งานตรงหน้า แต่แล้วก็ต้องหน้าร้อนผ่าวเมื่อพี่โปรดขยับเข้ามากระซิบข้างหูว่า “ไม่ใช่ว่าชอบน้ำ...ของพี่หรอกเหรอครับ เห็นปลื้มกินไม่เหลือสักหยด”
‘ไอ้เหี้ย!’ ผมขยับปากพูดโดยไม่เปล่งเสียง แต่พี่โปรดคงรู้ว่าผมพูดอะไร เพราะหน้าหล่อๆ นั่นตึงไปในทันที
“เดี๋ยวโดนดี”
“พี่โปรดคร้าบบบบบบ มีอะไรกับเพื่อนผมป่าวพี่” คุณกิมถามเสียงกลั้วหัวเราะ “อย่าแกล้งไอ้ปลื้มมากนะครับพี่ ดูมันดิ หน้าแดงใหญ่แล้ว แต่เห็นมันเงียบๆ แบบนี้ก็เถอะ ไอ้ปลื้มมันบูชาพี่มากนะครับ อิอิ”
“หุบปากซะบ้างก็ไม่มีใครเขาว่าคุณเป็นใบ้หรอกครับ” ผมสวนกลับทันที คุณกิมอ้าปากค้าง ชี้หน้าผมอย่างหมายจะเข้ามาตบหัว แต่ผมรีบเก็บของลุกขึ้นยืนซะก่อน
“ผมไปรอที่ห้องเรียนนะครับ”
“อ้าวววว ปลื้ม เฮ้ยยย โกรธเหรอวะ กูพูดเล่น!!! ปลื้มมมมม!” เสียงคุณกิมตะโกนไล่หลังมา แต่ผมก็ไม่ได้หันกลับไป ผมไม่ได้โกรธใครหรอก ผมแค่ต้องการอยู่เงียบๆ มีสมาธิเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการพรีเซ้นงานที่จะเริ่มในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าแค่นั้นเอง
.
.
.
ทำงานเสร็จ หาอะไรยัดใส่ท้องเป็นที่เรียบร้อย ผมก็มานั่งอยู่หน้าเซเว่นรอพี่โปรดที่โทรมาบอกว่าอีกห้านาทีจะมาถึงให้ผมซื้อขนมปังกับชานมเย็นเตรียมไว้ให้ด้วย ผมจัดการตามที่สั่ง นั่งมองรถขับผ่านไปมาได้สองสามคัน BMW สีดำของพี่โปรดก็เข้ามาจอดตรงหน้า
“ขึ้นรถ”
ผมเดินไปขึ้นนั่งบนเบาะข้างคนขับ ก่อนจะยื่นขนมปังกับชานมเย็นไปให้ พี่โปรดรับไว้ ยิ้มให้ผมเล็กน้อย
“เพิ่งเลิกเรียน” บอกสั้นๆ แค่นั้นก็ขับรถออกมา ผมไม่ได้ถามว่าจะไปไหน เพราะผมไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ผมสนแค่ว่าพี่โปรดต้องมาส่งผมให้ทันเวลาเข้างานก็พอ
ผมนั่งเงียบมาตลอดทาง พี่โปรดก็ดูเหมือนไม่มีเรื่องไรจะพูดกับผม รถคันหรูของพี่โปรดเลี้ยวเข้ามาจอดในที่จอดรถของคอนโดหรูที่สูงไม่ต่ำกว่ายี่สิบชั้น ผมเดินตามพี่โปรดไปขึ้นลิฟท์ พี่โปรดกดเลขชั้น 35 ก่อนจะมายืนข้างๆ ผม พลางกินขนมปังไปด้วย
“จำทางได้ใช่ไหม?”
“ครับ”
“ดี...ต่อไปถ้าพี่เรียก ปลื้มจะได้มาถูก”
ผมเงียบพลางมองตัวเลขที่เลื่อนขึ้นไปด้วยความเร็วสูงจนลิฟธ์มาหยุดที่ชั้น 35 หูผมอื้อไปเล็กน้อย เดินออกจากลิฟธ์มาด้วยความรู้สึกมึนหน่อยๆ นี่ถ้าแผ่นดินไหวสัก 8 ริกเตอร์ ไอ้เหี้ยพี่โปรดก็คงไม่รอดนะครับผมว่า แม่งขึ้นมาอยู่สูงขนาดนี้ ไม่ขึ้นไปอยู่บนสวรรค์เลยล่ะ - -*
ห้องของพี่โปรดก็ไม่ต่างจากห้องในคอนโดหรูที่อื่น มีทุกอย่างพร้อม ห้องนั่งเล่น ห้องนอน ห้องครัว ห้องน้ำ ถูกแบ่งเป็นส่วนอย่างชัดเจน ผมเห็นห้องครัวที่ดูเหมือนจะเป็นห้องๆ เดียวที่ไม่ค่อยได้ใช้งาน อุปกรณ์ทำครัวยังดูใหม่เอี่ยมไม่ผ่านการใช้ เพราะดูจากหน้าเจ้าของห้องผมก็นึกภาพพี่โปรดใส่ผ้ากันเปื้อนลายหมีสีชมพูไม่ออก ต่างจากห้องนั่งเล่นที่ดูจะเป็นห้องที่ถูกใช้งานบ่อยที่สุด ตู้หนังสือตู้ใหญ่ฝังเข้าไปกับผนังสูงจรดเพดาน มีหนังสือเรียงอยู่เต็ม ข้างกันมีโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่รกไปด้วยกระดาษ หน้าจอถูกแปะโพสอิทเต็มไปหมด ถัดจากนั้นเป็นโต๊ะกระจกกว้างพอประมาณที่ผมเดาว่าคงใช้นั่งทำงานอ่านหนังสืออะไรของเขา เพราะเห็นมีชีทมีหนังสือวางระเกะระกะอยู่ตรงนั้น ตรงกลางห้องมีชุดโฮมเธียเตอร์ ทีวีจอ LCD ขนาด 60 นิ้วอยู่ตรงหน้าโซฟาสีดำขนาดใหญ่ ดูนุ่มน่านั่งเผลอๆ ถ้านอนตรงนี้อาจจะสบายกว่าเตียงที่หอพักผมด้วยซ้ำ - -*
“ทำอะไรให้กินหน่อย” พี่โปรดหันมาสั่ง
“ปลื้มทำเป็นแต่ต้มมาม่า”
“ของไม่มีประโยชน์”
“ถ้าไม่กินพี่ก็ต้องทำเอง ไม่งั้นก็ออกไปกินข้างนอก”
“วันนี้เหนื่อย ไม่อยากไปไหน”
พี่โปรดดูจะเหนื่อยจริงๆ เพราะตอนนี้เดินไปล้มตัวนอนที่โซฟาแล้ว ผมเดินไปดูพี่โปรดที่นอนคว่ำหน้าเหมือนเด็กๆ “กินต้มมาม่าได้ไหม ปลื้มทำเป็นแค่นั้น”
“อือ”
ผมเดินเข้าไปในส่วนของห้องครัวที่จะพูดว่าห้องก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เพราะก็แค่มีเคาท์เตอร์บาร์มากั้นออกจากส่วนอื่นๆ ของห้องแค่นั้น เปิดตู้เย็นก็เห็นว่ามีของสดอยู่เต็ม อาหารแช่แข็งก็มีอยู่เต็มช่องฟรีส เดินกลับไปหาพี่โปรดที่ตอนนี้นอนดูสารคดีงู
“กินกะเพราไข่ดาวมั้ยครับ? เดี๋ยวปลื้มอุ่นให้”
“ต้มมาม่านั่นแหละ ใส่ผักกับหมูให้พี่ด้วย”
พอพี่ท่านว่าอย่างนั้น ผมก็เดินกลับมาค้นหามาม่าอีกรอบ ปากก็บอกว่าเป็นของไม่มีประโยชน์แต่พี่โปรดก็มีมาม่าตุนไว้เยอะกว่าที่หอของผมอีก ผมจัดการต้มมาม่าเมนูที่ผมถนัดมากที่สุด เริ่มจากลวกผัก สับหมูแล้วลวกให้สุก สุดท้ายใส่ไข่สองฟอง แล้วนำน้ำไปราดลงบนมาม่าที่เตรียมไว้ ผมไม่ลวกเส้นก่อนหรอกครับ เพราะถ้าลวกเส้นก่อนมาม่าได้อืดเต็มถ้วย แล้วจะไม่น่ากิน เสร็จแล้วก็เรียกพี่โปรดมากิน ซึ่งพี่ท่านก็กินไปเงียบๆ กินเสร็จก็ดื่มน้ำที่ผมเตรียมไว้ให้แล้วก็กลับไปดูสารคดีต่อ
“พี่โปรด ปลื้มกลับได้ยังครับ”
หลังจากที่ล้างถ้วยล้างจานเสร็จผมก็ไม่มีอะไรทำ นั่งนวดขาให้พี่โปรดมาได้สักพัก เหลือบมองเวลาก็ใกล้จะถึงเวลาเข้างานเต็มแก่
“ยัง”
“เดี๋ยวปลื้มต้องไปทำงานต่อ”
“พี่ยังไม่ให้กลับ”
“มีอะไรจะให้ทำอีกครับ?”
“อาบน้ำให้พี่”
พี่โปรดยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นสีหน้าของผม “จะไม่ทำเหรอ?”
“มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ”
“อะไรที่ว่าเกิน? เมียอาบน้ำให้...ผัว” พี่โปรดก้มหน้าลงมาใกล้ คำว่าผัวสาดใส่หน้าผมเต็มๆ “แปลกตรงไหน”
“....”
“หรือจะไม่ทำ...แต่พี่ว่า...ปลื้มไม่มีทางเลือกหรอกมั้ง ก็ได้เป็นเมียของผัว...เหี้ย! คนนี้แล้วนี่”
ผมเลือกจะเงียบ เพราะผมก็ไม่มีทางเลือกนั้นจริงๆ พี่โปรดคงจะโกรธเรื่องเมื่อตอนกลางวัน แต่คำพูดระยำของเขามันก็สมควรโดนแล้วไม่ใช่?
ห้องน้ำกว้างพอๆ กับห้องพักของผม มีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่อยู่ชิดมุมซ้าย ตู้อาบน้ำชิดมุมขวา ไม้ประดับในกระถางหรูหราวางคั่นกลาง พี่โปรดเดินลงอ่างที่ผมเตรียมน้ำไว้ให้ วางมาดราวกับตัวเองเป็นพระราชาจิกหัวใช้ขี้ข้าอย่างผมได้อย่างโคตรสมบทบาท ขัดหลังแรงไปก็โดนด่า แอบจิกหัวตอนสระผมให้ก็โดนว่า ก็ช่วยไม่ได้อยากง่อยแดกเองทำไม ปัญญาอาบน้ำเองไม่มีก็สมควรจะเจ็บตัวเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้แหละ
“ทำให้หน่อย” พี่โปรดขึ้นจากน้ำ นั่งอยู่ตรงขอบอ่าง ขาเรียวยาวแต่ขาวราวน้ำนมอ้าออกนิดๆ ผมมองไอ้ของอันตรายที่ทำผมเจ็บเกือบตายเมื่อสี่วันก่อนอย่างหวั่นๆ ตอนนี้มันชี้หน้าขู่ผมไม่แพ้สายตาเจ้านายของมัน
“ปลื้ม เร็ว ไม่งั้นไม่ไปส่ง”
“ครับ”
“ห้ามใช้มือ”
ผมรู้สึกแย่ที่พี่โปรดทำแบบนี้ แต่ผมจะพูดอะไรได้ คนอย่างผมน่ะเหรอจะมีสิทธิ์เรียกร้องอะไร ผมใช้ปากตัวเองช่วยพี่โปรดที่ตอนนี้จับใบหน้าผมไว้แล้วขยับเอวตามอารมณ์ ใบหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้น ฟันสวยกัดริมฝีปากแน่น ใช้เวลาไม่นานร่างพี่โปรดก็กระตุกแรงๆ สองสามทีก่อนจะปล่อยของเหลวอุ่นๆ เข้ามาในปากผม ผมดูดมันแรงๆ แล้วกลืนอย่างช่วยไม่ได้ เพราะพี่โปรดไม่ยอมผละออกไป เสียงซี๊ดปากดังลั่น ใบหน้าหล่อเหลาก็บิดเบี้ยวไปตามแรงอารมณ์
“ปลื้ม...พอแล้วครับ ปล่อยพี่...” สีหน้าพี่โปรดดูทรมานเล็กน้อย ผละออกจากผมช้าๆ ก่อนจะยกตัวผมขึ้นนั่งตักแล้วจูบเบาๆ
“เก่งมาก...เดี๋ยวพี่ไปส่งนะครับ”
ผมพยักหน้า ก่อนจะเบี่ยงตัวออกจากตัวพี่โปรดที่ริมฝีปากเริ่มคลอเคลียอยู่กับซอกคอของผม
“โกรธพี่เหรอ...”
“เปล่าครับ”
“รังเกียจ?”
“คงใช่”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ก่อนจะบีบแขนผมอย่างแรง “โกหก!”
“ก็แล้วแต่จะคิดครับ”
“ออกไปรอข้างนอกไป!” พี่โปรดตะคอกเสียงดัง ผลักตัวผม แล้วก็เดินเข้าตู้อาบน้ำไป
ผมนั่งรอพี่โปรดอีกราวๆ ยี่สิบนาที จนพี่ท่านเสด็จออกมาจากห้องนอนด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงบอลที่ถ้าผู้ชายคนอื่นใส่ก็คงไม่ดูดีได้เท่าผู้ชายที่ชื่อมาโปรดคนนี้หรอก แค่นี้ก็แผ่ออร่าความดูดีเกินมนุษย์ธรรมดามากแล้ว
“เอาไว้ใช้”
แบงค์พันห้าใบถูกยื่นมาให้ผมที่มองอย่างไม่เข้าใจว่าพี่โปรดให้มาทำไม
“ให้ปลื้มทำไม... ปลื้มไม่เอา”
“เงินไม่พอใช้ไม่ใช่เหรอ”
“ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่โปรดนี่ครับ ปลื้มหาเองได้”
“ทำงานตัวเป็นเกลียวจนไม่มีเวลาพักผ่อนแล้วยังมาอวดเก่ง”
“แต่ปลื้มก็อยู่มาได้ เก็บเงินของพี่ไว้เถอะครับ”
“อย่าดื้อกับพี่...ปลื้มก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบ”
แค่เห็นหน้า...ผมก็รู้แล้วว่าพี่โปรดขัดใจมากแค่ไหน มาโปรดที่ผู้หญิงทั้งมหาลัยเฝ้าฝันถึงคงไม่ใช่แค่ความหล่อหรอกครับที่ทำให้สาวๆ พวกนั้นอยากมาอยู่ในความดูแลของผู้ชายคนนี้ แต่เป็นเพราะนิสัยชอบแจกเงินแจกของแบบนี้ไง ไอ้ที่เขาลือกันว่าพวกผู้หญิงชอบเรียก ‘เสี่ยโปรด’ เห็นจะจริง!
“ปลื้มถามพี่จริงๆ พี่โปรดต้องการอะไรอีกเหรอครับ บอกไม่ให้ปลื้มไปที่ตึกคณะพี่ ปลื้มก็ไม่ไปแล้วไง พี่โปรดยังจะเอาอะไรจากปลื้มอีก”
“อย่ามางี่เง่า ดราม่าใส่พี่ได้ป่ะ”
นี่เรียกงี่เง่า? นี่เรียกดราม่า? ความสงสัยของผมไม่ได้รับคำตอบแต่กลับโดนว่ากลับมาอีก ไอ้เหี้ยพี่โปรดคงอยากโดนถีบให้หายมึนใช่ไหมครับ!
“แล้วพี่โปรดจะเอายังไง!”
“ขึ้นเสียงอีกละ”
“ขอโทษครับ”
“ปลื้มเลิกงานกี่โมง พี่จะได้ไปรับ” นอกจากตีมึนใส่ผมบ่อยๆ แล้ว พี่โปรดยังชอบพูดกระโดดไปคนละเรื่องอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ดูเหมือนพี่ท่านจะคิดว่าตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาล สรรพชีวิตทุกชนิดต้องโคจรรอบตัวพี่ท่านกันไปหมด
“หกโมงเช้า”
“แล้วจะเอาเวลาที่ไหนนอน ไม่เอา พี่ไม่ให้ทำ”
“อะไรของพี่เนี่ยพี่โปรด”
“พี่บอกไม่ให้ทำก็คือไม่ให้ทำ ไม่รู้ล่ะ ไปลาออกวันนี้เลย”
“ปลื้มต้องหาเงินนะ! ถ้าลาออกแล้วจะเอาเงินที่ไหนใช้!”
“พี่เลี้ยงเอง”
“พี่บ้าป่ะเนี่ย ไม่เอา พี่จะมาเลี้ยงปลื้มทำไม”
“โวะ! บอกไม่ให้ทำก็ไม่ให้ทำสิวะ!”
ผมอึ้งไปเลยกับเสียงตะคอกของพี่โปรดที่มันรุนแรงกว่าเมื่อตอนที่ไล่ผมออกมาจากห้องน้ำมาก คือหน้าหล่อๆ ของพี่ท่านพร้อมจะเข้ามากระทืบผมได้เลยอ่ะ ถ้าผมยังกล้าเถียงอะไรออกไปอีก ผมเลยต้องเงียบแล้วพยักหน้าอย่างไม่มีทางเลือก
“คืนนี้นอนที่นี่แหละ ไม่ไปส่ง เหนื่อย”
สรุปเอาเองอีกตามเคย ก่อนจะทิ้งผมให้ยืนเคว้งอยู่กลางห้อง แล้วตัวพี่โปรดก็เดินไปนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะทำงานเป็นที่เรียบร้อย
“ปลื้มไปอาบน้ำไป อย่าเรื่องเยอะ พรุ่งนี้พี่มีสอบย่อย ไม่มีเวลามาวุ่นวายกับเรา”
“งั้นปลื้มกลับแท็กซี่เองก็ได้ครับ ไม่รบกวนพี่โปรดดีกว่า”
พี่โปรดหันมาทำหน้าดุใส่ผม ใบหน้าหล่อเหลาที่มีแว่นสายตากรอบดำวางอยู่บนดั้งจมูกโด่งนั่นทำให้พี่โปรดดูน่ามองไปอีกแบบ เออ ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็ยังคงหลงงมงายไปกับรูปโฉมของผู้ชายคนนี้สินะ -*- แย่จริงๆ
“เลือกเอาว่าจะทำตามพี่บอกดีๆ หรืออยากจะคลานไปเรียนพรุ่งนี้”
แน่นอนว่าผมเลือกเชื่อฟังพี่โปรดอยู่แล้ว ใครมันจะบ้าอยากคลานไปเรียนครับ แค่โดนไปคราวนั้นก็ร้าวไปทั้งตัว เสียการเรียนเพราะเป็นไข้อีกต่างหาก
...พี่โปรดยิ้มอย่างพอใจก่อนจะบอกให้ผมไปหาผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนที่ตู้เสื้อผ้าในห้องนอน ผมเลือกเสื้อยืดมาหนึ่งตัวแต่กางเกงไม่มีตัวไหนที่ผมจะใส่ได้เลย...เอวมันใหญ่ไป โชคยังดีที่ผมเจอกางเกงในฟรีไซร์ใหม่แกะกล่องจากลิ้นชักตัวล่างสุด ได้ของครบก็เลยรีบๆ เข้าไปอาบน้ำ เดี๋ยวพี่โปรดจะบ่นผมอีก ส่วนเรื่องกางเกงค่อยว่ากันอีกที ผมอาจจะต้องหาอะไรมามัดเอวกางเกงไว้
ผมอาบน้ำเสร็จก็เดินออกไปหาพี่โปรดที่นั่งอ่านหนังสือหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะทำงาน เสื้อยืดของพี่โปรดที่ผมคิดว่าน่าจะตัวเล็กสุดแต่พอเวลาใส่คอเสื้อแทบหลุดมาที่ไหล่แถมยังยาวปิดขาอ่อนได้เกือบครึ่ง
“พี่โปรด ปลื้มนอนที่โซฟานะครับ”
พี่โปรดละสายตาจากหนังสือหันมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “ไปนอนในห้อง”
“แต่ปลื้มนอนที่โซฟาได้นะครับ”
“ปลื้ม!”
“ปลื้มไม่อยากรบกวนพี่โปรด”
“ถ้าไม่อยากรบกวนพี่ก็ทำตามที่พี่บอก ไปนอนได้แล้ว พี่จะอ่านหนังสือ”
เห็นพี่โปรดทำท่าจะเข้ามาบีบคอแล้วผมจึงทำได้แต่พยักหน้า พี่โปรดหล่อมากก็จริงแต่อีกเรื่องที่ดังพอๆ กับความเจ้าชู้ก็คือความโหด ผมไม่กล้าลองดีกับตีนเบอร์สี่สิบกว่าคู่นั้นแน่ ดูก็รู้ว่ามันสามารถทำให้ซี่โครงผมหักได้เลยถ้าขืนยังทำตัวมีปัญหาไม่เลิก เออ นอนบนเตียงก็ดีเหมือนกัน กระโดดขึ้นทีแทบจมลงกับที่นอน เตียงแข็งๆ ที่หอผมเทียบไม่ติดฝุ่น
ตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว ผมยังนอนไม่หลับและพี่โปรดก็ไม่มีทีท่าจะเข้ามานอนในห้อง งานวันนี้ผมก็ไม่ได้ไปทำ ปกติเวลานี้ผมจะต้องยืนขาแข็งอยู่หน้าเคาท์เตอร์คอยคิดเงินให้ลูกค้า การมานอนไร้สาระอยู่ที่นี่มันเป็นเรื่องที่ผิดปกติสำหรับผม ลาออกจากงานผมก็ไม่คิดจะทำตามหรอกแค่พยักหน้าให้พี่โปรดแกเลิกคิดจะกระทืบผมก็แค่นั้น ก็ถ้าผมออกจากงานแล้วผมจะเอาเงินที่ไหนกินที่ไหนใช้ นอนพักเอาแรงเผื่อพรุ่งนี้ผมจะเจอทางออกของปัญหาและคงคิดหาวิธีที่จะหนีพี่โปรดพ้น
............................................To be continue...............................................
พี่โปรดเขาฤทธิ์เยอะกว่านี้ค่ะ 
นี่แค่เพิ่งจะเริ่มเอง
น้องปลื้มไม่ใช่พวกดราม่าเท่าไหร่นะคะ น้องเป็นประเภท ยอมได้ก็ยอม เป็นพวกติดรักสงบมากกว่า ไม่ชอบมีปัญหา ไม่ใสซื่ออะไรหรอกค่ะ (เหรอ?) 
ถ้าถามว่าพี่โปรดน่ารักตรงไหน...อืมมม ต้องอ่านกันไปเรื่อยๆ นั่นแหละค่ะ ถึงจะเห็นความน่ารักของพี่เขา
ส่วนตัวแล้วคนเขียนชอบผู้ชายประเภทพี่โปรดเลยค่ะ 5555555 
ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะคะ (เรื่องนี้มีตุนอยู่หลายตอน แต่ถ้ามีธุระอาจจะไม่ได้ลงทุกวัน ประกอบกับต้องปั่นท่านเท็นด้วย เลยยังงงๆ)
พี่โปรด : ใครอยากเป็นเด็กเสี่ยบ้างครับ! *ยิ้มหล่อ* 
ผมไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่ใครคิดนะ 
ปล. ระดับมาโปรด...ไม่ได้รักใครง่ายๆ นะคะ เฮียแกแค่ถูกใจเหมือนเด็กเจอของเล่นก็แค่นั้น ? (รึเปล่า?) 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
