ตอนที่ 8
Inside: ‘เปรม ปรีดา’
สวัสดีครับผมชื่อเปรม ป๋ากับแม่เรียกลูกเปรม พี่โปรดเรียกไอ้เปรม เพื่อนๆ มักเรียกไอ้เหี้ยเปรม แต่มีคนเดียวที่ชอบเรียกผมว่า คุณเปรม ฮ่าๆ ฟังดูสุภาพใช่มั้ยครับ แต่ไอ้ปลื้มมันก็สุภาพกับทุกคน
ไอ้ปลื้มเป็นคนตัวเล็ก ผอมบางแล้วก็ไม่ค่อยสูงเท่าไหร่ หน้าตามันหวาน หน้าเล็กๆ ผมจับมือเดียวก็ปิดมันได้ทั้งหน้า มันใส่แว่น แต่งตัวถูกระเบียบ กลัดกระดุมถึงเม็ดบนจนพวกผมหายใจไม่ออกแทนมัน ชอบสะพายถุงย่ามสีเขียวแบบไม่แคร์สื่อ บางวันก็ทำผมเรียบแปล้มาเรียน แต่ก็นั่นแหละครับ มันน่ารักทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอก แว่นสายตาหนาๆ นั่นไม่ได้บังความน่ารักของมันได้เลย มันใส่ก็ดูดีไปอีกแบบ ดูเรียบร้อยเด็กเรียนดี มันพูดสุภาพกับทุกคนก็จริงแต่แม่งก็กวนตีนเอาเรื่องอยู่ ดูก็รู้ว่าไม่ค่อยยอมคน ผมรู้จักมันเพราะมันชอบเทียวมาถามเรื่องพี่โปรดกับผม แน่ล่ะว่าไอ้พี่ชายของผมมันเป็นที่สนใจของผู้คนทั้งมหาลัย
ไอ้ปลื้มดูจะชอบพี่โปรดมากครับ เวลาพูดชื่อพี่โปรดทีไรมันจะทำหน้าตื่นๆ แล้วก็ตั้งใจฟังเหมือนนั่งเลคเชอร์ในห้องเรียน ถึงมันจะเป็นคนเงียบๆ ดูไม่ค่อยพูดค่อยจาเท่าไหร่แต่อยู่กับมันผมสบายใจนะ มันไม่เรื่องมาก ให้ช่วยอะไรก็ไม่เคยขัด ชวนไปไหนถ้ามันไปได้มันก็ไม่ปฏิเสธเลย มันเป็นคนขยันครับ ทำงานหนักเพราะต้องหาเลี้ยงตัวเอง ตอนผมรู้นามสกุลมันก็แอบช็อคและสงสัยนิดๆ เหมือนกันว่าแม่งนามสกุลก็ใหญ่ แต่ทำไมยาจกขนาดนี้วะ ซึ่งไอ้ปลื้มไม่ได้ไขข้อข้องใจให้คนอื่นรู้จักมันมากไปกว่าที่มันต้องการให้รู้จัก จะว่ามันเป็นคนเก็บกดก็คงใช่นะ ไม่รู้สิว่าคนเก็บกดแม่งเป็นยังไงเพราะผมก็ไม่เคยเป็น แต่ผมก็ถือว่าไอ้พวกที่มีอะไรเก็บไว้ในใจคนเดียวนั่นแหละ แม่งเก็บกด!
“ไอ้เหี้ยกิม มึงเอาไอ้เจ้ยไปไกลๆ ตีนกูเลย เดี๋ยวกูจับทำหมูมะนาวเลยแม่งงงง!” เสียงไอ้ติ๊กโวยวายขึ้นมาเมื่อไอ้เจ้ยลูกรักของไอ้กิมกับไอ้เฟรนมันเข้ามางับรองเท้า ไอ้หมูห่านี่อยู่ดีๆ อยากเล่นบทหมา -*-
ตอนนี้พวกผมนั่งโม้กันอยู่ที่สวนหน้าบ้านของบ้านไอ้กิมที่เตี่ยมันซื้อให้หลังจากที่ลูกชายบ่นว่าต้องขับรถไกลจากบ้านมามหาลัยมันเหนื่อย ซึ่งความจริงแล้วมันอยากมีเรือนหอของมันกับไอ้เฟรนต่างหาก แน่นอนว่าความสัมพันธ์ของไอ้สองคนนี้ถึงไม่พูดก็รู้ว่าแม่งได้กันมานานแล้ว มีไอ้ติ๊กเป็นสักขีพยานเพราะพวกห่านี่เคยทำรักสามเศร้ากันมาอยู่พักหนึ่ง ผมเคาะช้อนกับถ้วยกาแฟพลางนึกเป็นห่วงไอ้ปลื้มที่ไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย
“มึงว่าไอ้ปลื้มมันจะเป็นไรป่าววะ?” ไอ้ติ๊กถามขึ้นทันทีที่ไอ้เฟรนพาลูกเจ้ยของมันเข้าไปกินนมในบ้านแล้ว เรื่องไอ้ปลื้มกับพี่โปรดนี่ให้ไอ้เฟรนรู้ไม่ได้เด็ดขาดเพราะไอ้ห่านี่อ่อนไหวง่าย เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่เปล่าๆ
“คงเละว่ะกูว่า เสี่ยโปรดแม่งโทรมาว๊ากกูเมื่อคืน โคตรหยองอะสัด” ไอ้กิมพูดขึ้นอีกคน
พวกผมรู้ครับเรื่องพี่โปรดกับไอ้ปลื้ม แต่ไม่ได้พูดหรือถามอะไรมัน ได้แต่คอยดูอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ไอ้ปลื้มมันก็คงคิดว่าพวกผมไม่รู้มั้ง แต่พี่โปรดแม่งออกอาการขนาดนั้นพวกผมไม่รู้ก็ควายแล้วล่ะครับ
“เออ คาดโทษกูด้วย กูโดนป๋าตัดค่าขนมอีกแหงๆ” ผมบอกอย่างปลงๆ
ใครจะว่าพ่อแม่ตามใจลูกชายคนเล็กนี่ผมขอเถียงเลยครับ เพราะอย่างน้อยก็ไม่ใช่กับบ้านผมแน่ๆ ผมเป็นน้องนะครับ แต่ตั้งแต่เล็กจนโตผมแม่งต้องเสียสละให้มันตลอด นี่ของพี่โปรดนะ อันนี้พี่โปรดอยากได้ พี่โปรดบอกให้ทำอย่างนั้นทำอย่างนี้ ผมแม่งต้องทำตามทุกอย่าง ถึงมันจะรักผมมากอยู่ก็เถอะ แต่อะไรที่ความต้องการเราตรงกันมีแต่ผมที่ต้องเสียสละให้มัน ไอ้ปลื้มก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ผมชอบมันนะ มันน่ารักดี แต่ถ้าไอ้ปลื้มมันชอบผมอยู่บ้างผมก็อยากจะลองแย่งกับพี่โปรดดูสักครั้งเหมือนกัน
“แล้วเสี่ยโปรดแกจะทำอย่างนี้ไปอีกนานป่ะวะ กูสงสารไอ้ปลื้ม แม่งคาราคาซังไม่พอ ยังทำร้ายจิตใจเพื่อนกูอีกต่างหาก” ไอ้ติ๊กว่าพลางฉกเค้กในจานผมไป ก่อนจะเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างไม่ใส่ใจสายตาของผม
“ต้องให้เวลามันหน่อย คนอย่างมันคงทำใจยอมรับว่าคนที่รักเป็นผู้ชายยากอยู่” ผมดูก็รู้ว่าแม่งรักไอ้ปลื้มขนาดไหน ไม่เคยเห็นมันอยู่กับใครได้เกินเดือนมาก่อน เล่นพาไปกกอยู่ที่คอนโดฯ นี่ก็ไม่เคย ไอ้ปลื้มเป็นคนแรกเลยก็ว่าได้ แต่มันก็ยังปากแข็งเล่นแง่อยู่อย่างนั้น
“อีโก้แม่งสูงก็อย่างนี้ แต่กูว่าไปไหนไม่รอดหรอก หนีไม่พ้นต้องมากอดเข่าอ้อนวอนไอ้ปลื้ม ไม่เชื่อพวกมึงรอดู” ไอ้กิมว่าพลางหัวเราะเบาๆ
ผมก็ว่าอย่างนั้น ไม่เคยเห็นใครทำมันบ้าได้เท่านี้ แม่ก็โทรมาบ่นกับผมหลายทีแล้วว่าให้ตามลูกโปรดของท่านกลับบ้านบ้าง เพราะพี่แกเล่นไม่โผล่หน้าไปให้แม่เห็นเลย คงจะขลุกอยู่แต่คอนโดฯ นอนกกไอ้ปลื้มนั่นแหละ อีกอย่างมันคงรู้ว่าผมก็ชอบไอ้ปลื้มอยู่เหมือนกันเลยกันท่าผมตลอด แต่ผมก็แค่ชอบเพราะเห็นมันน่ารักน่าฟัดดีแล้วผมก็ไม่คิดจะไปแข่งกับคนอย่างมันด้วย คงบ้ามากถ้าคิดจะแย่งของๆ มัน
ครืด...ครืด...ครืด...
นินทาไม่ทันไรแม่งก็โทรมา คงไม่ตายง่ายๆ หรอกครับคนอย่างนี้
ผมจุ๊ปากให้ไอ้ติ๊กกับไอ้กิมเงียบเสียง ก่อนจะรับสาย “ครับพี่”
“วันนี้ปลื้มต้องไปทำงานที่คอนโดมึงใช่ป่ะ”
“อ้าว! พี่ไม่ถามมันอ่ะ”
“เออน่ะ พี่ถามก็ตอบสิวะ” แหน่ะ มีหงุดหงิด สงสัยไอ้ปลื้มแม่งไม่คุยด้วยแน่ๆ ฮ่าๆ
“ก็ใช่พี่ นัดมันไว้หกโมงเย็น”
“เออ งั้นปลื้มจะไปช้าหน่อยละกัน”
“อ้าว ทำไมอ่ะพี่”
“พี่เลิกเรียนทุ่มครึ่ง”
“แล้ว?” คืองงอย่างผมป่ะครับ มันเลิกเรียนทุ่มครึ่งแล้วเกี่ยวไรกับไอ้ปลื้มวะ?
“ก็จะไปด้วย ทำไมวะ ไม่อยากให้ไปไง? คอนโดมึงก็เหมือนคอนโดพี่”
ทีของๆ ผมล่ะแม่งชอบพูดงี้ คอนโดฯ มันนี่ผมไม่ได้รับอนุญาตให้ไปเลยนะครับ ก็แน่ล่ะรังรักของมันกับเมีย หวงอย่างกะอะไรดี
“เออๆ พี่จะมาก็มา ซื้อข้าวซื้อขนมเข้ามาให้ผมด้วยละกัน แล้วปลื้มไปไหนอ่ะพี่”
“ถามทำไม” ทำเสียงดุสวนกลับมาทันที
“ก็อยากขอโทษมันหน่อย เมื่อคืนเผลอไปหอมแก้มมันเข้า ไม่รู้มันจะโกรธรึเปล่า ขอคุยกับมันหน่อยดิพี่”
ผมปล่อยระเบิดไปหนึ่งลูก เสียงโครมดังลอดมาตามสาย ดูก็รู้ว่าพี่กูยุขึ้น ฮ่าๆๆ ผมแปะมือกับไอ้ติ๊กที่ยิ้มขำอยู่ข้างๆ อย่างสะใจ
“มันไม่ว่าง นอนครางให้กูฟังอยู่ หรือมึงอยากฟัง”
“ไม่เป็นไรครับ...ผมทำให้มันครางให้ผมฟังเองดีกว่า หึหึ”
“ไอ้สัดเปรม เดี๋ยวมึงเจอตีนกู”
ผมหัวเราะก๊ากทันที ไอ้พี่โปรดมันคงโกรธหน้าดำหน้าแดงแล้วตอนนี้ ฮ่าๆๆ เอาเถอะ ถ้าผมแกล้งมันมาก เดี๋ยวไอ้ปลื้มจะตายเอา
“ผมล้อเล่นพี่ ก็ไอ้ปลื้มมันน่ารักนี่หว่า แล้วมันไปไหนอ่ะ ผมถามจริงๆ”
“มันนอนคลุมโปงอยู่นี่แหละ ไม่รู้เป็นเหี้ยไรนักหนาไม่คุยกับกูมาแต่เช้าแล้ว”
“ไปทำมันโกรธเข้าน่ะสิ เออพี่โปรด กลับบ้านบ้างนะ คุณหญิงแม่บ่นกับผมแล้วอ่ะ ไม่กลับระวังนางบุกถึงที่”
“เออน่า แค่นี้แหละ ลงโทษเด็กดื้อก่อน แม่งงงง ปลื้ม! ถ้ามึงไม่ออกจากผ้าห่มมาดีๆ กูถีบนะ”
สายตัดไปทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้ตอบรับอะไร เออนะไอ้พี่โปรด มันนึกจะโทรมาก็โทร นึกจะวางก็วาง ผมวางไอโฟนลงบนโต๊ะ ก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบ
“เสี่ยโทรมาทำไมวะ?”
“แค่โทรมาบอกว่าเย็นนี้จะมาเฝ้าเมีย”
ไอ้กิมกับไอ้ติ๊กพยักหน้ารับรู้
“กูเป็นไอ้ปลื้มคงอกแตกตายอ่ะ เสี่ยแม่งหวงแบบไม่ลืมหูลืมตา”
“ทำไงได้วะ คนมันเพิ่งเคยมีความรัก เดี๋ยวมันก็คงดีขึ้นเองล่ะมั้ง”
“คงอีกนานอ่ะมึง ไอ้ปลื้มคงฆ่าตัวตายซะก่อน”
“ปากหมานะไอ้สัดติ๊ก” ไอ้กิมโบกหัวไอ้ติ๊กไปหนึ่งที ก่อนจะตักเค้กในจานมันยัดปากไอ้ติ๊ก
“แต่ไอ้ปลื้มนี่แม่งก็ทนจริงๆ ว่ะ เก็บเงียบไม่ยอมบอกพวกเรา กูเป็นห่วงมันนะ ช่วงก่อนเห็นซึมๆ หมองๆ มันคงทุกข์ใจมากอ่ะ”
“กูว่าต้องทำใจทุกคนนั่นแหละ ถ้าจะรักคนระดับเสี่ยโปรด สวยระดับนางฟ้านางสวรรค์ขนาดไหนกูก็เห็นแม่งต้องเสียน้ำตาทุกราย เสี่ยแกเบื่อแกก็ทิ้ง”
“งั้นก็ภาวนาให้มันเบื่อไอ้ปลื้มเร็วๆ ละกัน จะได้ไม่ทรมานไอ้ปลื้มมันอยู่อย่างนี้”
“ไม่เอาน่า ไอ้ปลื้มมันก็รักของมัน พวกมึงภาวนาให้เสี่ยแกรู้ใจตัวเองแล้วกล้ายอมรับความจริงดีกว่าเหอะ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้กิม ต่อให้ลึกๆ แล้วจะอยากให้พี่โปรดทิ้งไอ้ปลื้มเร็วๆ ก็เถอะ แต่นี่กูก็รอมาจะสามเดือนละ ยังไม่มีวี่แวว -_-
“ถ้ากูทำอย่างนี้กับไอ้เฟรนบ้าง พวกมึงว่ามันจะทนกูเหมือนที่ไอ้ปลื้มทนพี่โปรดป่าววะ”
ไอ้กิมถามอย่างสงสัย แต่เป็นคำถามโลกแตกที่ไม่ว่าใครก็คิดหาคำตอบได้ ...ไม่รักแล้วใครมันจะทนอยู่ได้วะ จริงป่ะครับ!
“มึงลองทำอย่างนั้นดิไอ้สัด กูเอามึงตายแน่” เป็นไอ้ติ๊กซะเองที่ชี้หน้าขู่ไอ้กิมที่ได้แต่หัวเราะแหะๆ
“กูพูดเล่นน่า ไม่ทำหรอก”
“แต่ก็ดีว่ะ กูรอเสียบอยู่ หึหึ”
“ไอ้สัด!”
ผมปล่อยให้ไอ้กิมกับไอ้ติ๊กกัดกันอยู่อย่างนั้น ก่อนจะลุกไปหาไอ้เฟรนที่คงให้นมลูกมันเสร็จแล้วถึงได้เรียกพวกผมให้เข้าไปกินข้าว ไอ้นี่ทำกับข้าวเก่งครับ วันหยุดทีไรผมต้องมาฝากท้องไว้กับมันทุกที ไอ้กิมรีบวิ่งแซงหน้าผมไปประจบเมียมัน ตามมาด้วยไอ้ติ๊กที่ทำท่าฮึดฮัดขัดใจ แต่ริมฝีปากยิ้มเมื่อเห็นไอ้เฟรนมันยิ้ม...
...ผมว่าความรักมันก็เท่านี้แหละครับ แค่เห็นคนที่เรารักยิ้มได้ รอยยิ้มเราก็หาได้ไม่ยากหรอก...
Inside: End
..................................................To be continue........................................................
ทำไมถึงมี Inside ของผู้ชายคนนี้???? ตอบเลยว่าเขาเป็นบุคคลที่ต่อไปจะมีบทบาทค่ะ 55555555555
ขอบคุณที่ยังรอ...และรักเสี่ยกันเสมอมา
รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ อย่าลืมเก็บกันด้วยนะคะ เพราะอาจจะมีนั่นมีนี่โผล่มาให้สะดุ้งเล่น (หรืออาจจะไม่)
ปลื้มเป็นคนอึนๆ นะในความคิดของคนเขียน เพราะน้องจะไม่ค่อยสนใจอะไรเท่าไหร่ ถามว่าเจ็บมั้ยก็คงเจ็บ ถามว่าโกรธมั้ยน้องก็คงโกรธ แต่ถ้าถามว่าให้ไฟท์กับเสี่ยเลยมั้ย น้องคงบอกเลยว่าปล่อยมันบ้าไป *เอือมกับน้องปลื้มมั้ยคะ* 
แต่เพราะบุคลิคหลายๆ อย่างอาจจะนำมาซึ่งดราม่า ก็คงจะต้องติดตามว่ามันจะดราม่าจริงไหม (ไม่ถนัดเขียนดราม่าค่ะ ไม่รู้จะทำให้อินกันได้ไหม)
แอบเห็นว่ามีคนตามมาจากเรื่องของเท็นด้วย ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆๆๆๆ 
ไม่รู้จะขอบคุณยังไง เพราะจะดีใจทุกครั้งที่มีคนอ่านและคนแสดงความคิดเห็น อยากรู้เหมือนกันว่าคนอื่นคิดยังไงกับผู้ชายแบบมาโปรด
สุดท้ายนี้ รักน้องปลื้มมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (แอบมโนหน้าโด้อีกต่างหาก 
อ้าว! แหะๆ)
พี่โปรด: รักผม...ก็อย่าดื้อกับผมนะครับ *ยิ้ม*
ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่
หัวข้อ: @มาโปรด@ : ตอนพิเศษ : 23/09/2014 (Page. 145) *แจ้งข่าวหน้า 149 28/1/2015 (อ่าน 1911042 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก