หัวข้อ: @มาโปรด@ : ตอนพิเศษ : 23/09/2014 (Page. 145) *แจ้งข่าวหน้า 149 28/1/2015

[ดาวโจร500]

เสี่ยยย มีนัดกับพี่ยินดีป่าว? ไปถอนหมั้นเรยเสี่ย
หมั้นน้องพี่ยินดีแทน WIN WIN 

ถ้าเสี่ยจะเป็นมากขนาดนี้ ทำไมตอนแรกไม่พูดกับน้องปลื้มดีๆคะ? ขู่น้องทำไมๆๆ 

เป็นกำลังใจให้เสี่ยนะ โปรดอย่าทำร้ายปลื้มไปมากกว่านี้เรย  กระซิก ๆ 

ระวังปลื้มทิ้งนะ 

[fc_fic]

 

 

[quiicheh.]

นี่เป็นคนใจอ่อนอยู่ด้วยแต่ถ้าถึงตอนที่เสี่ยรักปลื้มมากๆแล้วปลื้มเอาคืนนี่โคตรสงสารเสี่ยเลย
ไม่ชอบตรงที่ความลับเยอะเนี่ยละ
ปลื้มช้ำใจตายไปแล้วโวย เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจเลยT_T

[jinjin283]

เสี่ยโปรดด เป็นไงคะ ดูเลน้องปลื้มไม่ดีอ่า ปล่อยน้องไปถูกรถชนอ่าา
ถ้าเสียโปรดยังปากแข็ง ทำซึนกะน้องระวังจะเสียน้องปลื้มไปน๊าาา
ps happy new year (ล่วงหน้า) นะคะ ^^

[Biwty...]

 

[kik]

เพิ่งอ่าน  หนุกมากกกกกกกกกกกกก  เข้ามานั่งรออ่านตอนต่อไป

[Ouizzz]

  อึดอัดแทนน้องจังเลยเสี่ยยยย รีบๆบอกรักปลื้มเถอะ

[Kaame]

หลัง ๆ มานี่เริ่มหลงคนแบบเสี่ยแล้ววววว
ดราม่าอย่าหนักน้าคนเขียน เดี๊ยวเสี่ยช้ำใน 55555555555

แต่ตอนนี้ก็สงสารปลื้มอะ คนมันคิดมาก อิเสี่ยนี่ก็คลุมเครือตลอด หึ่ยย! 

[Roman chibi]

แงงงงงๆๆๆๆ

 

[Fellina]

ใครว่ายังไงเราไม่รู้
รู้แค่ว่า...เราเป็นหนึ่งคนที่รัก ที่ปลื้มเสี่ยมากกกกกกกก
อย่ามาม่ามากนะคะ

เรายิ่งเป็นพวกเห็นนายเอกช้ำใจได้
แต่เห็นพระเอกทุกข์ใจไม่ได้ อยู่ด้วย

น้องปลื้มเอง ถ้าอยากรู้มาก ก็ถามไปตรงๆเลยสิ
ก็รู้อยู่ว่าคำพูดเสี่ยชอบกำกวม ก็ถามตรงๆ ตรงไปตรงมาเลยสิ
นี่พอไม่ถาม ก็ชอบคิดมากจิตตกไปเองคนเดียว

หัดตามใจตัวเองหน่อยสิ นี่อยากถาม แต่ไม่กล้าถามสะงั้น
แล้วก็ไปตีความเองฝ่ายเดียว

บอกว่าตัวเองไม่เข้าใจเสี่ย
เสี่ยเห็นน้องเออออตาม ก็คิดว่าน้องเข้าใจ

ต่างคนต่างก็เข้าใจตามที่ท่าทางที่ฝ่ายตรงข้ามแสดงออก
ไม่คิดถามความจริงในใจกันทั้งสองฝ่ายนั่นแหล่ะ

เสี่ยผิด ที่ชอบเผด็จการทำตัวครุมเครือ ไม่ชัดเจน
ปลื้มผิด ที่ไม่ยอมถาม หรือพูดอะไรให้ชัดเจน กระจ่างเหมือนกัน

บอกไม่ชอบเสี่ย บอกต่อด้วยสิ ว่าผมไม่ชอบตรงนั้น ผมไม่ชอบแบบนี้
ผมอยากให้เสี่ยเอาใจผม ผมอยาก...ก็ว่าไป

สรุป...ชอบเสี่ยโปรด อิอิ
ไม่อยากเห็นมาม่ามาก คนแต่งโปรดเห็นใจด้วย><

[MK]

น้ำตาซึมเบาๆ  แอบคิดแอบรู้สึกตามปลื้มอ่ะ

 

[Snufflehp]

ตอนที่ 11

Inside: ‘มาโปรด’

ปลื้มหลับไปแล้ว ผมเลยเดินออกมานั่งดูทีวีที่โซฟา สารคดีงูที่ผมชอบดูกำลังฉายตอนที่งูเหลือมกำลังรัดเหยื่อ แต่ผมไม่มีสมาธิดูเท่าไหร่ ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้เกิดเหตุการณ์กระทบกับความรู้สึกของผมมากมาย ...แต่จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ใช่ซะทีเดียว ความรู้สึกผมมันบิดเบี้ยวไปตั้งแต่มีไอ้เด็กตัวเล็กๆ ตาโตๆ ปากแดงๆ นั่นเข้ามาในชีวิตแล้วต่างหาก

เรื่องมันเริ่มเมื่อเจ็ดเดือนก่อน...จำได้ว่าวันนั้นผมมีเรียนจนถึงเย็นทั้งๆ ที่คณะอื่นเขาเริ่มสอบกันแล้ว ช่วงเช้าน่ะไม่เท่าไหร่ ช่วงเย็นนี้หนักเอาการ มึนไปกับวิชาระบบทางเดินอาหาร 2 สองชั่วโมงเต็มจนแทบอ้วก เพื่อนสนิทในกลุ่มผมที่มีกันอยู่ห้าคนเลยชวนกันลงไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารใต้ตึกคณะช่วงพักเบรค ผมที่ไม่เคยแวะเวียนไปอุดหนุนอาหารที่นั่นเพราะสาวๆ ในสังกัดของผมเขาไม่ค่อยถูกปากกับอาหารจานเดียวเท่าไหร่ เมื่อเพื่อนชวนก็ต้องไป ณ ตอนนั้นคือขอไปที่ไหนก็ได้ให้พ้นจากห้องเรียน ผมไม่ไหว ผมมึน

ผมไม่ได้สนใจใคร ก็คุยหัวเราะกับเพื่อนๆ ของผมตามปกติ แต่เริ่มรู้สึกว่ามีคนจ้อง จ้องแบบตาไม่กระพริบเลยทีเดียว ก็พอดีกับที่โต๊ะของคนที่จ้องผมมันส่งเสียงดังโวยวายขึ้นมา ผมเลยมีเหตุผลจะหันไปมองว่ามันเป็นใคร เห็นก็แค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ใส่ช็อปสีน้ำเงินเข้มที่ผมเห็นไอ้เปรมน้องชายของผมมันใส่มาเรียนบ่อยๆ มันสบตากับผม ตาโตๆ หลังแว่นสายตาหนาๆ เชยๆ มองผมแบบไม่กระพริบ หน้าเล็ก ผิวขาว ปากแดง ผมยาวระต้นคอ ปลายจมูกโด่งสวยที่ช่วยค้ำแว่นตาอันใหญ่ของมันมีรอยแดงนิดๆ หน้ามันหวานมาก แต่ก็นั่นล่ะ ไม่ใช่ผู้หญิงผมเลยเลิกสนใจ

แต่หลังจากวันนั้น...ชีวิตผมก็เริ่มไม่ปกติ เป็นเวลาตลอดสองเดือนที่ผมติดอยู่กับความรำคาญใจ สงสัย และค่อนข้างหวาดระแวง ผมไม่เคยเจออย่างนี้มาก่อน ไอ้การที่มีผู้ชายมาตามมองตามจ้อง สืบหาเรื่องของผมนี่ขัดใจผมมาก ผมมีแฟนคลับ แฟนเพจ หรืออะไรก็ตามที่คนที่ชอบผมเขาจัดตั้งขึ้นมา พวกเขารู้ความเป็นไปของผมในขอบเขตที่ผมวางไว้ แต่ไอ้หมอนั่นไม่ใช่ มันเหมือนโรคจิต ตามผมทุกฝีก้าว ถามเรื่องผมจากน้องชายของผม ไอ้เปรมมันก็มาแซวผมบ่อยๆ เล่าให้ผมฟังเกี่ยวกับเรื่องไอ้หมอนั่นมากมาย น้องผมคงจะเอ็นดูมันไม่น้อย แต่ผมไม่ชอบใจ ผมอึดอัดมาก ผมอยากเดินเข้าไปผลักอกมันแรงๆ แล้วต่อยสักทีสองทีให้หายหงุดหงิด ซึ่งมันก็เป็นแค่ความคิด ให้ทำจริงๆ ผมก็ทำไม่ลง เพราะมันตัวเล็กนิดเดียว สูงแค่อกผม โดนหมัดผมไปก็ไม่รู้จะฟื้นขึ้นมาอีกรึเปล่า ผมเลยตัดสินใจว่าจะทำอะไรสักอย่าง

ผมมีโอกาสไปที่คณะวิศวะฯ เพราะสาวคนล่าสุดของผมเขาเรียนอยู่ ต่อให้ผมต้องไปส่งน้องเขาที่ภาควิชาวิศวกรรมเคมีแต่ผมก็หาโอกาสวนรถไปที่ภาควิชาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์จนได้ นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้พูดกับมัน มันดูตื่นเต้นระคนตกใจ พูดจาตะกุกตะกัก แต่ส่วนใหญ่นั่งเงียบจะพูดก็ต่อเมื่อมีคนตั้งคำถาม ผมรู้มานานแล้วว่ามันชื่อปลื้ม แต่ก็ยังแกล้งถาม ผมต้องหาโอกาสคุยกับมันตามลำพัง จะได้จัดการเรื่องที่รบกวนจิตใจผมเสียที ผมลองชวนมันไปทานข้าวคำตอบในใจที่ผมคิดไว้คือมันต้องไม่ปฏิเสธ แต่มันกลับทำให้ความมั่นใจของผมเป็นศูนย์ มันไม่ได้อยากไปกับผม ทั้งๆ ที่ผมก็ดูออกว่ามันชอบผมมากขนาดไหน

ปลื้มมีเรื่องทำให้ผมแปลกใจหลายอย่าง มันเป็นเด็กที่ทำตัวไม่สมเด็ก คือแม่งทำงานส่งตัวเองเรียน จนกรอบถึงขนาดที่มือถือก็ยังไม่มีใช้ ผมว่าจะซื้อมือถือให้มันสักเครื่อง แล้วก็บอกให้มันเลิกทำตัวโรคจิตตามผม ได้ของใช้มันคงจะฟังบ้างอย่างน้อยก็ปลอบใจมันหน่อยที่ผมรับความรู้สึกมันไว้ไม่ได้ อีกอย่างผู้หญิงแต่ละคนที่ผมควงพอผมซื้อของให้ก็ว่าง่ายกันทั้งนั้น ความจริงถึงไม่มีของแต่ถ้าผมเอ่ยปากใครล่ะจะกล้าขัด แต่ปลื้มไม่ใช่ มันไม่รับของจากผม แถมยังหายหน้าไปทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้บอกให้มันเลิก ‘นี่มันคิดว่ามันเป็นใคร มันนึกอยากทำอะไรมันก็ทำ นึกอยากเลิกก็เลิกอย่างนี้เหรอวะ’ ผมคิดอย่างหงุดหงิด เพราะผมชินกับการที่ทุกคนเห็นความสำคัญของผม ผมหลงตัวเองมากผมรู้ ผมใช้ชีวิตทุกวันเหมือนเดินอยู่บนพรมแดง แต่พอนึกถึงปลื้มก็เหมือนมีใครเอาโคลนมาสาดลงบนพรมแดงของผม มันผิดเพี้ยนไปหมด

จนถึงวันนี้ผมนึกถึงเรื่องที่ขืนใจมันทีไรก็หน่วงในใจได้ตลอด ตอนนั้นผมโมโหมาก มันทำหน้าผิดหวังในตัวผม มันทำตามคำสั่งผมที่ให้มันเลิกยุ่งกับผมง่ายๆ ผมคงบ้ามากที่หวังอยากให้มันบอกปฏิเสธ แต่คงมีแค่ผมเท่านั้นที่รู้อยู่แก่ใจว่าเพราะอะไร...

‘เด็กนั่นมาอีกแล้วว่ะ’ ผมฟังประโยคนี้จากเพื่อนของผมจนชิน และทุกครั้งผมจะต้องหันไปเจอหน้าขาวๆ ปากแดงๆ ของมัน ตาโตๆ ที่คอยจับตามองมาที่ผม รอยยิ้มที่บ่อยครั้งจะเห็นและมีไม่กี่ครั้งที่มันจะยิ้มจนตาปิด ...มันน่ะ...น่ารักมาก และถ้าวันไหนที่ไม่ได้ยินประโยคนี้ ไม่ได้เห็นตาโตๆ หรือรอยยิ้มของมัน ผมจะนอนไม่หลับและแน่นอนว่าผมรับเรื่องนี้ไม่ได้

ความจริงแล้วผมอยากให้มันดื้อรั้นต่อไปเพราะผมจะได้ทำเหมือนกับว่าผมไม่ได้ต้องการให้มันทำ เป็นมันที่มาตามติดผมเอง เป็นมันที่มาชอบผมเอง ซึ่งผมรู้ว่าผมเห็นแก่ตัว

...ปลื้มน่าจูบไปทั้งตัว ยิ่งเห็นหน้าที่แดงก่ำไปด้วยอารมณ์ผมยิ่งห้ามตัวเองไม่อยู่ ผมมีอะไรกับมันในรถ เป็นที่ที่แย่ที่สุดสำหรับครั้งแรกของมัน ผมรู้สิว่าครั้งแรกเพราะมันไม่เป็นงาน แค่ผมใส่เข้าไปก็แตกทั้งๆ ที่ยังไม่ทันขยับ รู้สึกดีมากอย่างที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมรู้สึกได้ ผมถ่ายคลิปไว้เพราะอยากให้มันร้องไห้อ้อนวอนผม แต่มันไม่ร้องเลยสักนิด เป็นผมเองที่ต้องลบคลิปนั้นเพราะทนเห็นตัวเองทำระยำกับมันไม่ได้

จากวันนั้นมันก็หายไปสี่วันเต็ม ผมเป็นห่วงมันมาก ยิ่งเห็นกางเกงของผมที่มีรอยเลือดก็ยิ่งรู้สึกผิด ผมจะถามไอ้เปรมก็ไม่ได้เลยต้องขับรถไปที่คณะวิศวะฯ บ่อยๆ ไม่ใช่ผมว่างหรอก ผมโดดเรียนฝากเพื่อนเลคเชอร์ให้ ผมไม่เคยเสียการเรียนเพราะเรื่องแบบนี้ แต่ทำไงได้ ผมอยากเจอปลื้ม อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง มันจะโกรธจะเกลียดผมมากรึเปล่าที่ทำอย่างนั้นกับมัน แต่ผมก็ไม่มีโอกาสได้ถาม

ปลื้มมันดื้อจนผมพูดดีๆ กับมันไม่ได้ พูดดีๆ มันไม่ฟังหรอก มันเป็นประเภทดื้อเงียบ ภายนอกเหมือนจะยอมคน แต่มันไม่เคยยอมทำตามที่ผมบอกเลย มันชอบขัดคำสั่งขัดใจผม แรกๆ ก็ใช้คลิปขู่มันได้อยู่หรอก ถึงผมจะลบทิ้งไปแล้วแต่มันไม่รู้นี่ แต่หลังๆ ผมรู้แล้วว่ามันไม่ได้แคร์คลิปนั่นเท่าไหร่ไม่งั้นไม่ดื้อตาใสใส่ผมหรอกและผมรู้ว่าไม่ฉลาดเลยถ้าจะเอาของที่ไม่มีจริงนั่นขู่มันอยู่ ความจริงผมแค่ไม่อยากให้มันหนีผมไป ผมยอมรับว่าต้องการตัวมัน...ผมรู้สึกดีมากที่ได้มีอะไรกับมัน จากครั้งแรกที่ไม่เป็นงานหรือตอนนั้นมันจะตกใจอะไรก็ช่างเถอะ แต่ครั้งต่อๆ มาผมมีความสุขมากจนคิดว่าตัวเองขาดมันไม่ได้ ผมเคยลองกับผู้ชายตัวเล็กๆ ที่เหมือนมัน เลือกเอาที่เหมือนปลื้มมากที่สุด แต่ความรู้สึกมันไม่ใช่ ผมทำใจกอดจูบเหมือนที่ทำกับปลื้มไม่ได้ มันหมดอารมณ์เอาดื้อๆ เมื่อคิดว่าร่างที่อยู่ในอ้อมกอดผมไม่ใช่มัน

ผมไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองมีมุมที่โคตรงี่เง่าเหมือนกัน ผมเคยเกลียดที่พวกผู้หญิงทำเวลารู้ว่าผมมีคนใหม่แล้วพร้อมจะเลิกกับพวกเธอ แต่กับปลื้มผมงี่เง่าใส่มันมากผมรู้ แต่ผมไม่อยากให้มันไปไหน แค่มีคนมองมันผมก็ไม่ชอบแล้ว ผมไม่อยากพูดดีๆ กับมันเพราะกลัวมันจะได้ใจ เดี๋ยวต่อไปผมพูดอะไรก็จะไม่ฟังอีก ผมเรียนหนักสอบก็บ่อยเวลาว่างก็ไม่ค่อยจะมีอยู่กับมัน เป็นคนอื่นคงโวยวายใส่ผมไปแล้วแต่ปลื้มมันไม่เรื่องมากหรอก อยู่กับผมมันทำตัวน่ารัก ไม่เคยโกรธอะไรผมได้นาน ชอบมางอแงใส่แต่ไม่งี่เง่าน่ารำคาญเหมือนกับบางคนที่ผมเคยเจอ

ผมยอมรับ...ผมหลงมัน หลงแบบหน้ามืดตามัว จนเพื่อนผมเตือนแล้วว่าผมโดดเรียนบ่อยระวังเวลาเรียนไม่พอ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่ผมไม่อยากให้ปลื้มห่างสายตา มันยิ่งเอ๋อๆ ไม่รู้หรอกว่าใครคิดอะไรกับมันบ้าง ปลื้มมันไม่ใช่คนโง่แต่ก็มีบางเรื่องที่มันตามไม่ทันคนอื่น มีบางเรื่องที่ความเข้าใจมันไม่เหมือนคนทั่วไป มันเป็นคนเงียบๆที่ชอบคิดอะไรในใจคนเดียวค่อนไปทางคิดเองเออเองซะส่วนใหญ่เลยทำหน้าทุกข์ใจใส่ผมบ่อยๆ แต่มันไม่พูดผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นอะไร ทะเลาะกันบ่อยแต่น้อยครั้งที่มันจะร้องไห้ซึ่งถ้ามันร้องเมื่อไหร่นั่นล่ะที่ผมถึงได้รู้ว่าตัวเองทำเกินไป...

ผมอยู่กับมันมาตอนนี้ก็ห้าเดือนย่างเข้าเดือนที่หก ความรู้สึกผมชัดเจนแล้วแต่ยังไม่อยากพูดอะไร ผมคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา ผมอยากจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน อย่างน้อยก็เคลียร์เรื่องผู้หญิง ปฏิเสธเรื่องหมั้นกับพี่ยินดีให้เด็ดขาด ความรู้สึกครั้งนี้ผมจริงจังเพราะกว่าผมจะยอมรับตัวเองได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผมแน่ใจแล้วว่าต้องการแค่ปลื้มเท่านั้น ผมไม่ต้องการคนอื่นอีก เพราะตั้งแต่ผมแน่ใจความรู้สึกที่มีต่อมันผมก็ไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงอีกเลย ผมอาจจะออกไปทานข้าว พาไปดูหนัง พาไปเที่ยวซื้อของนั่นนี่บ้างแต่ผมก็ไม่ทำอะไรพวกเธอมากกว่ากอดจูบเพราะหน้าของปลื้มคอยแต่จะซ้อนทับอยู่เรื่อย ปลื้มมันคงคิดว่าผมไปนอนกับคนอื่นถึงได้กลับเกือบเช้าแทบทุกครั้งที่ผมมีนัดมันถึงได้ชอบทำเงียบใส่ผม ถามคำตอบคำ หน้าบึ้งจนกว่าจะโดนผมด่าว่างี่เง่านั่นล่ะมันถึงหยุดทำ แต่ผมไม่ได้ไปที่ไหนเลย ผมไปนอนที่คอนโดฯไอ้เปรมแทบทุกครั้งหลังจากที่ส่งผู้หญิงเขาถึงบ้าน ที่ต้องทำอย่างนั้นเพราะบางครั้งเวลาผมโดนยั่วจนอารมณ์ค้างแต่ไม่อยากมีอะไรกับใครนอกจากมันถ้ากลับไปหามันมันได้ฟ้าเหลืองแน่ ผมไม่ใช่คนที่ขึ้นแล้วลงง่ายๆ เสียด้วย แถมปลื้มยังน่าฟัดเอามากๆ ชอบมัดผมจุกอย่างกับเด็กๆ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังมีอะไรกับเด็กมัธยม อืม...ตื่นเต้นดีนะ ฮ่าๆ

“พี่โปรด...” เด็กน้อยของผมเดินขยี้ตามายืนอยู่ตรงหน้า นี่ผมเผลอคิดอะไรไปนานแค่ไหน? เหลือบตามองนาฬิกาก็เห็นว่านานอยู่เหมือนกัน ตอนนี้บ่ายสี่โมงแล้ว ผมมองปลื้มที่ยืนตาบวมแดง หน้าง่วง ก็เลยดึงให้มานั่งตัก

ปลื้มถูหน้ากับอกผม นั่งเงียบๆ ลูบแขนผมเล่น ผมเลยจูบหน้าผากมันไปหนึ่งที ลูบเอวเล็กของมันเบาๆ ผมมองคนตัวเล็กบนตักพลางคิดอย่างแน่ใจว่าไม่มีใครทำให้ผมทั้งหลงทั้งรักได้มากเท่านี้อีกแล้ว ความคิดที่ว่าถ้ามันไม่อยู่กับผมแล้วผมจะเป็นยังไงจนเมื่อเช้าก็ได้รู้...

...ตอนที่ลุงชม ยามของคอนโดฯมากดกริ่งที่ห้องผม ยื่นถุงน้ำเต้าหู้ให้แล้วบอกว่าปลื้มถูกรถชนด้วยหน้าตาเป็นกังวล ตอนนั้นผมแทบหมดแรง ถุงน้ำเต้าหู้หลุดจากมือโดยไม่รู้ตัว ลุงชมเห็นท่าไม่ดีก็เข้ามาช่วยจับตัวผมไว้บอกว่าปลื้มไม่เป็นอะไรมาก หัวแตก ตามตัวมีรอยแผลนิดหน่อย คนที่ชนกำลังพาไปส่งที่โรงพยาบาล ผมไม่รอช้ารีบคว้ากุญแจรถ คิดในใจว่าต้องไปหามันให้ได้ ยังไงก็อยากเห็นว่าไม่เป็นอะไรมากจริงๆ ลุงชมขอตามไปด้วยเพราะเป็นห่วงมันเหมือนกัน แต่ไม่เจอปลื้มที่โรงพยาบาล ตอนนั้นผมเพิ่งรู้ว่าผมใส่ใจปลื้มน้อยเกินไป ผมไม่รู้แม้กระทั่งชื่อจริงและนามสกุลของมัน ผมบอกพยาบาลไม่ได้ว่าญาติชื่ออะไร แต่ผมก็ได้รับอนุญาตให้ไปดูที่ห้องฉุกเฉินได้ซึ่งปลื้มไม่ได้อยู่ที่นั่น ลุงชมบอกว่าปลื้มอาจจะกลับไปที่คอนโดฯแล้ว พวกเราถึงได้ขับรถกลับแล้วผมก็เจอปลื้มจริงๆ เสื้อมันเปรอะไปด้วยคราบเลือด หน้าเล็กๆ นั่นซีดเซียว มีผ้าพันแผลพันรอบหัว คงเจ็บมาก...ผมกอดปลื้มไว้แน่น ความรู้สึกที่ในที่สุดก็ได้เจอซะทีทำผมเกือบร้องไห้ แต่ไม่ทันปลื้มหรอก...มันร้องไห้ออกมาซะก่อน ผมถึงได้รู้ว่ามันเสียขวัญมาก หน้าเล็กๆ ซบลงกับอกผมแล้วร้องไห้ออกมาเงียบๆ ตั้งแต่วินาทีนั้นผมก็รู้แล้วว่า...ปลื้มสำคัญกับผมมากแค่ไหน

“ทำไมตาบวม แอบร้องไห้เหรอ?” ผมถามทั้งๆ ที่รู้ว่าแม่งต้องร้องไห้แน่ๆ เพราะมันงอแงไม่อยากให้ผมไปตามนัดวันนี้ แต่ทำไงได้ นัดกินข้าวกับครอบครัวพี่ยินดี ผมไม่ไปไม่ได้เพราะวันนี้ผมมีเรื่องต้องคุยกับแม่ผมด้วย ก็เรื่องปลื้มนั่นล่ะ ผมกลัวอยู่เหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าป๋ากับแม่จะว่ายังไง รับได้ขนาดไหนผมก็ไม่รู้ ได้แต่หวังว่าพวกท่านจะเข้าใจเหมือนที่เคยเข้าใจผมเสมอมา

“เปล่าครับ” ตอบพลางทำปากเป็ดใส่ผม ชอบทำหน้าแบบนี้เวลางอน แต่น่ารักน่าฟัดมาก

“หิวมั้ย...พี่พาไปกินข้าว”

“พี่โปรดไปซื้อมาให้หน่อย ขี้เกียจเดิน”

ผมบีบปากเป็ดนั่นอย่างหมั่นไส้ เด็กน้อยเลยทุบผมเบาๆ ก่อนจะงับนิ้วมองผมอ้อนๆ “หมาพันธุ์อะไรเนี่ย ตาโตแก้มป่องด้วย”
ปลื้มหัวเราะอย่างน่ารัก ก่อนจะปล่อยนิ้วผมแล้วงับเข้าที่ปลายคางแทน

“พี่โปรด ซื้อทองหยิบทองหยอดร้านเจ๊พรมาด้วยนะ ปลื้มอยากกิน”

“พี่บอกรึยังว่าจะไปซื้อให้”

“ง่ะ...จะไม่ไปเหรอครับ -*-”

เด็กน้อยที่วันนี้กล้าพูดอะไรเอาแต่ใจมองผมพลางทำหน้าบึ้ง พอเห็นผมทำหน้านิ่งๆ ก็หน้าจ๋อยลงไปทันที หึหึ ความจริงปลื้มเอาแต่ใจให้มากกว่านี้ก็ได้...ผมไม่ว่าอะไรหรอก แต่มันเหมือนจะเกรงๆ ผมทั้งๆ ที่ก็อยู่ด้วยกันมานาน ไม่รู้ว่าโง่หรืออะไรที่ดูไม่ออกว่าตัวเองพิเศษกว่าคนอื่น แต่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วครับจะได้อยู่ในโอวาทผม หึหึ

“ไหนว่ามา จะกินอะไร” แค่เท่านี้แหละ ปลื้มก็ยิ้มกว้างๆ ให้ผมแล้ว ผมมั่นใจว่ามันรักผมมาก ผมรู้โดยที่ปลื้มไม่ต้องบอกเลย เพราะสายตาที่มองผมแต่ละครั้งมันบอกผมได้ว่าผมเป็นโลกทั้งใบของมัน

“ปลื้มอยากกินข้าวมันไก่ ข้าวขาหมูจานใหญ่ๆ พิเศษๆ พี่โปรดซื้อหมูปิ้งมาด้วยนะ แล้วก็ไก่ย่างเอาไก่พริกไทยดำ เอามาครึ่งตัวเลย แล้วขนมก็เอาทองหยิบทองหยอด ฝอยทองด้วย แล้วก็อิชิตันเก๊กฮวยให้ปลื้มอีกขวด”

ตอนหิวนี่ปากคนมันกว้างกว่าท้องนะครับ ไอ้ที่ร่ายมาหมดนี่มันยัดลงท้องไม่หมดหรอก -_-

ผมฟังผ่านๆ เพราะยังไงก็จำไม่ได้อยู่แล้ว ปล่อยให้เด็กมันวาดฝันต่อไปเถอะ ถือซะว่าฟังนกแก้วมันร้อง ฮ่าๆ

“พี่โปรดรีบไปรีบมานะ ห้ามเถลไถลที่ไหน”

หน็อยยยย ไอ้เด็กนี่ ได้ทีล่ะย้อนคำพูดผมเลย เดี๋ยวก็เอาอย่างอื่นยัดปากแทนข้าวซะหรอก หึหึ

.
.มีต่อด้างล่าง

[Snufflehp]

ผมเดินลงมาซื้อข้าวให้เด็กน้อยที่คงรอตาแป๋วอยู่บนห้อง บอกเลยว่านี่เป็นครั้งแรก ใครรู้เข้าคงเสียเหลี่ยมผู้ชายอย่างมาโปรด มาจ่ายตลาดอย่างกะพ่อบ้าน นี่ถ้าพวกเพื่อนไอ้เปรมมันรู้ก็ไม่รู้ว่าจะยังเรียกผมว่าเสี่ยอยู่รึเปล่า -_- กับข้าวราคาไม่แพงแถมยังได้เยอะแบบไม่ต้องสั่งพิเศษ ผมรับของมาถือพอเดินผ่านถังขยะก็ขยำกระดาษที่มีเบอร์โทรลูกสาวเจ้าของร้านทิ้ง ไม่รู้จะให้มาทำไม -*-

ซื้อของเสร็จ เดินกลับคอนโดฯ แวะเอาข้าวเหนียวมะม่วงให้ลุงชม พอถึงห้องเด็กน้อยก็เดินกะเผลกๆ มารับของ ดูก็รู้ว่าดีใจมากเพราะยิ้มไม่หุบเลย

“มีข้าวเหนียวมะม่วงด้วย พี่โปรดใจดีจัง ซื้อมาให้ทุกอย่างเลย เหนื่อยมั้ยครับ ปลื้มไปเอาน้ำให้นะ”

ความจริงผมก็คิดว่าตัวเองจำไม่ได้หรอก เล่นร่ายมาเยอะขนาดนั้น แต่เอาเข้าจริงๆ หน้าขาวๆ ของปลื้มกับเสียงของมันติดหูติดตาผม นี่ถ้าให้ไปเป็นอาจารย์สอนที่คณะ ผมคงได้เอทุกวิชาอ่ะ -_-

แล้วผมก็นั่งมองมันยัด เรียกว่ายัดครับ ไม่เรียกว่ากิน มันยัดจริงๆ แต่ผมรู้หรอกว่ามันกินไม่หมดแน่ นั่งดูมันไปว่ามันจะพูดว่าอิ่มเมื่อไหร่ แต่มันก็ไม่พูดทั้งๆ ที่ก็กินจะไม่ไหวอยู่แล้วแต่ก็ยังฝืน

“อิ่มแล้วก็พอสิวะ” ผมมองมันอย่างหงุดหงิด เดี๋ยวก็ได้อ้วกออกมาพอดี กินเข้าไปขนาดนั้น

“ก็พี่โปรดอุตส่าห์ซื้อมาให้ ปลื้มอยากกินให้หมด” ทำหน้าซะน่าสงสารจนผมดุมันไม่ลง

“ไม่หมดก็เก็บใส่ตู้เย็น พี่ไม่ได้บังคับให้กินหมด”

“ก็นึกว่าพี่โปรดจะโกรธ”

“พอๆ ไม่ต้องกินละ ไปเอายามากินไป”

“ครับ”

ปลื้มงี่เง่า ชอบคิดเองเออเองแล้วก็ห่วงความรู้สึกของผมมากเกินไป ดูอย่างเมื่อเช้านะตัวเองโดนรถชนแล้วยังมีหน้ามาถามว่าผมได้กินน้ำเต้าหู้หรือยัง แม่งบ้าป่ะวะ? -*-

ปลื้มกินยาเสร็จก็เดินไปนอนดูทีวีที่โซฟา ผมเดินเข้าไปบีบแก้มมันทีหนึ่ง ใช้สายตาสั่งให้มันขยับที่ให้ผมได้นั่งบ้าง ก็แม่งเล่นนอนเหยียดตัวเต็มโซฟา ทำตาแป๋วดูการ์ตูนอีกต่างหาก พอผมนั่งลงมันก็เลื้อยตัวเข้ามาใกล้ หนุนหัวกับตักผมแล้วก็สนใจทีวีต่อ ผมเลยเอาไอโฟนตัวเองขึ้นมาเล่นบ้าง เห็นปลื้มทำท่าจะชะโงกหน้ามาดูผมเลยเอาหลบให้พ้นสายตามัน

“ทำไมปลื้มดูไม่ได้อ่ะ อยากดูบ้าง”

“ดูทีวีไปดิ”

“-*-”

ผมส่ายหน้าอย่างเอือมๆ กับหน้าบึ้งๆ ของมัน ปลื้มคงอยากค้นมือถือผม เมื่อเช้าผมก็รู้ว่ามันไม่ได้อยากเล่นเกมหรอก ผมเริ่มล็อคเครื่องเมื่อพบว่าในไอโฟนผมมีรูปของมันมากเกินไป แล้วผมก็ทำใจลบไม่ได้สักรูป wallpaper ก็เป็นรูปมัน ขืนให้มันเห็นสิ คำถามเป็นร้อยเป็นพันคงพรั่งพรูออกมาจากปากแดงๆ ของมันแน่ แล้วผมก็คงจะตอบไม่ได้สักคำถาม

ผมคุยไลน์ คุยแชทเฟซกับสาวๆ ปลื้มมันก็ดูการ์ตูนของมันไปแต่ก็เหลือบมองหน้าผมบ่อยๆ พอผมก้มลงมองเป็นเชิงถามว่ามีอะไร มันก็กวนตีนด้วยการไม่ตอบแล้วหันกลับไปดูทีวีต่อ

“มีอะไรก็พูดมา” ผมมองมันนิ่ง แล้วมันคงจะรู้ว่าถ้าตอบว่าไม่มีมันโดนผมด่าแน่

“พี่โปรดจะกลับกี่โมง”

“ไม่น่าเกินสี่ทุ่ม”

“จริงนะ!”

“ไม่จริง”

จากดีใจจนหูตั้งหางกระดิก ตอนนี้หางลู่หูตกไปแล้วครับน้องปลื้ม ฮ่าๆ

แต่พอเห็นผมอมยิ้มมันก็เข้ามาออดอ้อนทันที “พี่โปรดดดดดด รีบกลับนะ นะๆ ปลื้มจะรอ”

“ต้องดูก่อนว่าเด็กมันทำตัวดีรึเปล่า ถ้ามันไม่ดื้อไม่ซนก็จะรีบกลับมา”

“แฮ่! ปลื้มไม่ดื้อหรอก ปลื้มจะเชื่อฟังพี่โปรดทุกอย่างเลยครับ ^^”

“ให้มันแน่”

“แน่อยู่แล้ว...แต่ตอนทุ่มนึงขอออกไปกินเค้กกับเพื่อนนะ”

ผมขมวดคิ้วใส่มันทันที นี่มันไม่ดื้อจริงป่ะวะ? “เจ็บตัวอย่างนี้ยังจะออกไปข้างนอก พี่ไม่ให้ไป”

“พี่โปรด ปลื้มรับปากพวกมันไปแล้วนะ นะๆ ให้ไปนะ”

“ไหนบอกจะเชื่อฟังพี่”

“ก็พี่โปรดไม่อยู่ ปลื้มไม่อยากอยู่คนเดียว”

ผมมองหน้าจ๋อยสนิทของมันแล้วก็สงสาร แต่ให้ไปง่ายๆ คงไม่ใช่ผมแล้วครับ ไม่งั้นเด็กมันจะไม่เชื่อฟัง แค่มาอ้อนหน่อยเดียวแล้วผมให้ไปนี่ไม่ใช่สาระ

“จะไปร้านไหน พี่จะได้ไปส่ง”

“พี่โปรดให้ไปแล้วใช่ป้ะ”

“พี่ถามว่าร้านไหน”

“ร้านพี่แข”

“พี่ไอ้เขม?”

พอมันพยักหน้าเท่านั้นแหละ ผมก็ชักอยากเปลี่ยนใจ ไอ้หล่อน้อยกว่าผมนั่นมันชอบมาเจ๊าะแจ๊ะกับปลื้มอยู่ด้วย

“พี่โปรด พี่เขมเป็นรุ่นพี่นะ ปลื้มว่าเรียกไอ้ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่” อื้อหืออออ มึงพูดปกป้องมันขนาดนี้ก็อย่าไปมันเลยไอ้ปลื้มมมม!

“งั้นปลื้มไปก็คงไม่เหมาะหรอก อยู่เฝ้าห้องนี่แหละ”

“พี่โปรดดดดดดดดดดดด”

“ไม่ต้องมาเรียกชื่อพี่”

“อยากไปอ่ะ”

ผมชอบให้ปลื้มมาอ้อนแบบนี้ มันคลอเคลียเหมือนลูกแมว แต่มันทำแบบนี้ไม่บ่อยหรอก จะทำก็ต่อเมื่ออยากขออะไรจากผมจริงๆ ซึ่งถ้ามันจะรู้ตัวบ้างว่ามุกนี้ใช้ได้ผลกับผมล่ะก็ ต่อไปผมเสียการปกครองแน่

Inside: End

..........................................................To be continue....................................................

เพราะเป็นวันสิ้นปีถึงให้เสี่ยออกมาพูดอะไรสักหน่อย 555555 (ยาวอีกต่างหาก อัพเม้นเดียวไม่พอ)

มีหลายคนที่เดาถูกเลยนะคะเนี่ย 

เรายังไม่ให้ดราม่าตอนนี้หรอกค่ะ สบายใจกันได้ เพราะน้องปลื้มเองก็ไม่ใช่ตัวเอกที่มีชีวิตราบรื่นมากนัก แถมเสี่ยยังลูกผีลูกคนสามวันดีสี่วันร้าย คนเราคบได้ก็ต้องเลิกกันได้ จริงมั้ยคะ??? 

เดี๋ยวใกล้จะถึงตอนนั้นแล้วจะบอกนะคะว่ามันเชื่อมกับ so what ยังไง 555

บอกแล้วนะว่าห้ามหลงรักเสี่ย หึหึ

มีหลายคนที่สงสารปลื้ม มีหลายคนที่เชียร์เสี่ยโปรด ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นในแต่ละตอนเลยค่ะ อ่านแล้วมีกำลังใจ อิอิ

ปล. พี่ยินดีไม่เล่นเฟซค่ะ เจ้แกมีแต่ทวิตเตอร์ตามติ่งนักร้องเกาหลีเท่านั้น นานๆ จะเช็คทีเพราะเจ้แกไม่ค่อยมีเวลา
ปล2. พี่โปรดอยู่ในกลุ่มเสี่ยงเป็นโรคใช่มั้ยคะเนี่ย 5555 
ปล3. พี่เขมกับพี่ยินดีตอนนี้ไม่ค่อยได้เจอกัน พี่เขมแกก็ไม่ใช่ผู้ชายที่พูดมากเวลาอยู่กับแฟนอยู่แล้ว เรื่องปลื้มเลยไม่ได้เล่าอะไรให้พี่ยินดีฟัง
ปล4. เรื่องนามสกุลของน้องปลื้มที่เพื่อนๆ สงสัย น้องบอกในตอนไหนสักตอนนี่แหละที่บอกว่าเป็นญาติห่างๆ เพื่อนๆ เลยไม่สงสัยอะไร เพราะมีอยู่เยอะนะคะนามสกุลดังๆ ในไทยที่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคนใหญ่คนโตก็มี (งงป่ะ  )

ยินดีต้อนรับนักอ่านทุกท่าน 

และขอบคุณนักอ่านขาประจำที่ทำให้เรื่องราวของน้องปลื้มกับเสี่ยโปรดมีอรรถรสมากยิ่งขึ้น 

[mukmaoY]

แหมมมม  หมั่นไส้พี่โปรดว่ะ555

[nice_zaa]

ใครว่ายังไงเราไม่รู้
รู้แค่ว่า...เราเป็นหนึ่งคนที่รัก ที่ปลื้มเสี่ยมากกกกกกกก
อย่ามาม่ามากนะคะ

เรายิ่งเป็นพวกเห็นนายเอกช้ำใจได้
แต่เห็นพระเอกทุกข์ใจไม่ได้ อยู่ด้วย

น้องปลื้มเอง ถ้าอยากรู้มาก ก็ถามไปตรงๆเลยสิ
ก็รู้อยู่ว่าคำพูดเสี่ยชอบกำกวม ก็ถามตรงๆ ตรงไปตรงมาเลยสิ
นี่พอไม่ถาม ก็ชอบคิดมากจิตตกไปเองคนเดียว

หัดตามใจตัวเองหน่อยสิ นี่อยากถาม แต่ไม่กล้าถามสะงั้น
แล้วก็ไปตีความเองฝ่ายเดียว

บอกว่าตัวเองไม่เข้าใจเสี่ย
เสี่ยเห็นน้องเออออตาม ก็คิดว่าน้องเข้าใจ

ต่างคนต่างก็เข้าใจตามที่ท่าทางที่ฝ่ายตรงข้ามแสดงออก
ไม่คิดถามความจริงในใจกันทั้งสองฝ่ายนั่นแหล่ะ

เสี่ยผิด ที่ชอบเผด็จการทำตัวครุมเครือ ไม่ชัดเจน
ปลื้มผิด ที่ไม่ยอมถาม หรือพูดอะไรให้ชัดเจน กระจ่างเหมือนกัน

บอกไม่ชอบเสี่ย บอกต่อด้วยสิ ว่าผมไม่ชอบตรงนั้น ผมไม่ชอบแบบนี้
ผมอยากให้เสี่ยเอาใจผม ผมอยาก...ก็ว่าไป

สรุป...ชอบเสี่ยโปรด อิอิ
ไม่อยากเห็นมาม่ามาก คนแต่งโปรดเห็นใจด้วย><

เห็นด้วยค่ะ เราไม่ชอบให้พระเอกช้ำแรง อย่ามาม่าเยอะน่ะค่ะ

[Palmpalm]

มีความรู้สึกเสี่ยโปรดมันกวนติ่งยังไงไม่รู้

[drasil]

ยาวสะใจมากกกก
ชอบๆ
มาบ่อยๆน้า

[fc_fic]

 

[Moose]

วันนี้น้องปลื้มอ้อนเยอะจัง 


จะบอกว่าเริ่มหลงรักเสี่ยเข้าแล้วสิ แต่นิดเดียวนะ 

[quiicheh.]

จุกที่คนแต่งบอกรักได้ก็เลิกได้ เห้ยยยยยยยยสงสารปลื้ม (ไม่เคยสงสารมาโปรดกร้าก)

เสี่ยดีขึ้นหน่อย ยังดีไม่สุดอะ
งื้มๆชอบอ่านเวลาปลื้มอ้อน น่าร้ากกกก

[fay 13]

 

[My_yunho]

เสี่ยโปรดดูน่าร๊าากกขึ้น 555

[Nus@nT@R@]

ลดๆ ความโหดบ้างก็ได้นะเสี่ย เด็กมันไม่เหลิงหรอก ยิ่งจะหลงกว่าเดิมอีก

[NUTSANAN]

เพลียกะเสี่ยบ ชอบน้องก้บอกไปเลยย เสี่ยนี่อย่างกะเด่กเพิ่งหัดมีความรัก - -"

[l2ealDay]

เสี่ยโปรด เริ่มเริ่มชอบเสี่ยขึ้นมาแระ

เสี่ยก้ รักก้ว่ารักไปซิ

ทำเป้นเข้มไปได้

 

[ReiSei]

มุมเสี่ยโปรดคาดไม่ถึง น่ารักจนช็อกค่ะบอกเลย    ถ้าปลื้มมาอ่านคงฟินไปถึงโลกหน้า แต่ไม่ได้หรอกเดี๋ยวจบเร็ว 555. ปลื้มผ่านสายตาของโปรดดูน่าฟัดระดับแม็กซ์ 
ไม่เจอกันตอนเดียว คิดถึงคุณเปรมแล้วง่ะ 

[momo9476]

เสี่ยก็น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย รักปลื้มและชอบปลื้มเหมือนเดิม

[prince magic]

รอตอนต่อไปนะ
แหม๋ๆๆเสี่ยโปรดหลงปลื้มมากนะเรา
 

[panari]

ได้อ่านมุมมองของเสี่ยแล้วรู้สึกกิ๊วก๊าวจริงๆ >.< เสี่ยก็แอบน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย

[namngern]

เสี่ยยยยย ตอนนี้แกน่ารักว้ะ > <
รักน้องให้มากๆ  ดูแลดีๆนะวุ้ย