ตอนที่ 13“พี่โปรด อยากกินเค้กอ่ะ” น่ากินจริงๆ นะเนี่ย ไม่รู้ว่าคุณเฟรนไปกินกับใคร แต่ดูจากลายจานที่ใส่เค้กคงเป็นร้านพี่แขชัวร์
ตอนนี้ผมกำลังนอนเล่นเฟซบุ๊คอยู่บนเตียงมีพี่โปรดนอนหลับเป็นอาหารตาอยู่ข้างๆ
“พี่โปรด ตื่นๆๆ พาไปกินเค้กหน่อยยยยย”
ต้องใช้เวลาปลุกสักพักกว่ามนุษย์เพอร์เฟ็คคนนี้จะตื่นขึ้นมาได้ พี่ท่านขยี้ตาแล้วขมวดคิ้วมองหน้าผม ก่อนจะดีดหน้าผากผมไปหนึ่งที
“นี่มันกี่โมงกันแล้ว ร้องจะกินขนมอยู่ได้ -_-“
“นี่ๆ พี่โปรดดูนี่ น่ากินมั้ยล่ะ คุณเฟรนบอกว่าเป็นเมนูใหม่ของร้านพี่แขด้วยอ่ะ”
“อือ พรุ่งนี้จะพาไปละกัน มานอนได้ละ”
“ยังๆ คุยแชทกับเพื่อนก่อน”
“ดื้อจริงๆ ไม่เหนื่อยมั่งไง จัดอีกสักรอบดีมั้ยเนี่ย”
“-*- พอแล้ว”
“พอแล้วเหรออออ เห็นกินไปนิดเดียวเอง ^^”
“ไม่นิดเหอะ พี่โปรดบ้า -///-“
“หึหึ”
ผมหยิกเข้าที่แขนของพี่โปรดแรงๆ แต่หน้าหล่อๆ นั่นก็ยังคงโปรยยิ้มใส่ตาผม เสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ เลย
“ชอบมั้ยครับปลื้ม”
“อะ...อะไรครับ”
“ก็...ของพี่ไง”
“พี่โปรดนอนไปเลยนะ ปลื้มไม่คุยด้วยแล้ว”
“หึหึหึ”
น่าหมั่นไส้จริงๆ พี่โปรดเนี่ย ผมเลยใช้แขนของพี่โปรดหนุนต่างหมอนซะเลย เอาให้ตื่นเช้ามาเหน็บกินกันไปข้าง แต่พี่โปรดก็ไม่ได้โวยวายอะไร กลับใช้แขนอีกข้างโอบรอบเอวผมไว้ มืออีกข้างก็ลูบหัวผมเบาๆ วันนี้คงจะเป็นวันดีสินะ พี่โปรดไม่มีนัดแถมยังอ่อนโยนกับผมมากด้วย
ผมนอนเล่นเฟซไปพลาง คุยกับพี่โปรดไปพลาง ความจริงผมไม่ใช่พวกที่ชอบชวนคนอื่นคุยเท่าไหร่ แต่กับพี่โปรดผมมีเรื่องจะพูดด้วยเยอะแยะ ส่วนมากก็เรื่องของพี่โปรดทั้งนั้น ผมชอบถามเพราะอยากรู้ทุกเรื่องของพี่เขา พี่โปรดไม่ได้อยู่กับผมตลอดเวลา ผมถึงอยากรู้ว่าเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันพี่โปรดใช้ชีวิตแบบไหน เขาก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง คำตอบก็กวนตีนอยู่มาก แต่ไม่มีความรำคาญให้เห็น
“ทำไมมีคนกดไลค์คอมเม้นของพี่โปรดพอๆ กับรูปปลื้มเลยอ่ะ คนพวกนี้มันอะไรกันเนี่ย” ผมว่าอย่างหงุดหงิด ก็ดูสิครับ ไอ้คอมเม้น ‘แรด’ ของพี่โปรดอ่ะ ยอดไลค์มันพอๆ กับรูปผมเลยนะ นี่คนพวกนั้นเขาด่าผมรึเปล่า
“ก็คนคอมเม้นหล่อกว่าคนในรูปไง ไม่เห็นแปลก อีกอย่างก็ แรดจริงๆ ฮ่าๆ”
“พี่โปรดชอบว่าปลื้มอ่ะ ปลื้มไม่ได้แรดนะ -*-”
“ไม่เอารูปลงก็ดีอยู่แล้ว”
“หน้าปลื้มมันแย่มากเหรอ T_T”
“อือ แย่มาก”
“ง่ะ TT_TT”
ต่อให้แย่ขนาดไหนก็ไม่เห็นต้องตอบตรงๆ เลยนี่นา ผมเสียเซลฟ์ไปเลยอ่ะ ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของพี่โปรดยิ่งหงุดหงิด ผมเลยใช้ศอกกระทุ้งเข้าที่หน้าท้องขาวๆ เต็มไปด้วยซิคแพ็ค อ่า...หุ่นพี่โปรดนี่สุดยอดจริงๆ นี่มันประติมากรรมชั้นหนึ่งของพระเจ้าเลยรึไงนะ
“เจ็บนะปลื้ม”
“พี่โปรดผิดเองนะ”
“พวกไม่ยอมรับความจริงนี่น่ากลัว”
“พี่โปรดนอนเงียบๆ ไปเลยนะ -*-”
“หึหึ”
คงมีแต่พี่โปรดแหละที่ว่าแย่ คอมเม้นอื่นเขาก็ว่าน่ารักทั้งนั้น อาจจะไม่ใช่คำชมที่ผมพอใจแต่มันก็ดีกว่าคำว่าแรดของพี่โปรดมากอ่ะ เฟซพี่โปรดก็ยังคงฮอตตามเคยทั้งๆ ที่เจ้าของเฟซเขาขึ้นสเตตัส ‘Married’ เป็นที่เรียบร้อย เพิ่งขึ้นเมื่อเช้าประเด็นถึงยังฮอตอยู่ แต่ก็ไม่มีใครได้คำตอบสักคนว่าใครคือผู้โชคดีที่ได้เป็นเจ้าหัวใจของผู้ชายระดับมาโปรด ถามกับเจ้าตัวก็เอาแต่ยิ้มหล่อให้ ผมเลยเลิกสนใจทั้งๆ ที่ในใจยังคงมีคำถาม หน้าวอลล์เฟซพี่โปรดตอนนี้ก็มีสาวๆ มาแสดงตัวหลายคนอยู่เหมือนกัน แต่ละคนนี่สวยเด็ดดวง คุณสมบัติครบพร้อมกันทั้งนั้น บอกฝันดี บอกให้ไปรับ บอกให้โทรหา มีแม้กระทั่งนัดทานข้าว - - หงุดหงิดจริงๆ ให้ตายเหอะ
“หน้าบึ้งอีกละ”
“พี่เคยคิดจะหยุดที่ใครบ้างป่ะ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่โปรด ไล่ตั้งแต่ปลายคางไปหยุดที่ตาคู่สวย พี่โปรดยิ้มนิดๆ ก่อนจะถามว่า “อยากให้หยุดมั้ย?”
“ถ้าบอกว่าอยาก พี่จะหยุดเหรอ”
“ก็ถ้าเด็กทำตัวดี อาจจะรับพิจารณา”
“ปลื้มทำตัวดีตลอด”
“ดื้อล่ะสิไม่ว่า”
“ช่างเถอะๆ พี่โปรดพรุ่งนี้พาไปกินหมูกะทะด้วยนะ”
“เดี๋ยวนี้กินเก่ง แต่ไม่เห็นจะอ้วน แล้วอาหารเสริมกินบ้างรึเปล่า”
“ไม่ชอบอ่ะ กินยาก แคปซูลก็เม็ดใหญ่ พี่โปรดไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย พรุ่งนี้พาปลื้มไปกินนะ อยากกินอ่ะ ชวนพวกคุณเปรมไปด้วย”
“ครับๆ จะพาไปทุกที่เลยครับ ^^”
ยิ้มแบบนี้ มองมุมนี้ผมแทบละลาย ไหนจะน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยนนั่นอีก ผมฟินครับผมฟินนนนนน!!
“ใจดีผิดปกติ ทุกทีไม่เห็นจะตามใจ”
“หึหึ”
“หัวเราะแบบนั้นทำไม”
“อ้าว หัวเราะไม่ได้?”
“ก็...เปล่า ฮึ่ยยยย พี่โปรด หยุดทำหน้าร้ายๆ แบบนั้นเลยนะ”
“ไร้สาระน่าปลื้ม นอนได้ละ”
ผมเลยจำใจวางไอโฟนแล้วซุกตัวเข้าอ้อมกอดของพี่โปรด ผมชอบ...และหวังว่าที่ตรงนี้จะมีไว้เพื่อผม ผมคนเดียวเท่านั้น
“รักที่สุด...ฝันดีนะครับพี่” ผมพูดเบาๆ เพราะไม่ได้หวังให้พี่โปรดได้ยิน ผมทำใจได้สักพักแล้วกับเรื่องที่คำว่ารักของผมไม่อาจส่งไปถึงพี่โปรดได้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ พี่โปรดเหมือนจะไม่อยากได้ยินมัน
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง...ริมฝีปากที่สัมผัสแผ่วเบาตรงหน้าผากกับเสียงกระซิบที่ตอบกลับมาว่า
“พี่ก็รักปลื้ม”
มันทำให้น้ำตาผมไหลโดยไม่รู้ตัว...ณ ตอนนั้นผมรู้แค่ว่าผมดีใจจนพูดไม่ออก
.
.
.
ร้านหมูกะทะแถวหลังมอครึกครื้นมากในเวลานี้ โต๊ะเกือบเต็ม คนเดินกันให้วุ่น พี่โปรดบ่นแล้วบ่นอีก แต่ผมไม่อยู่ฟังหรอก เดินมาตักหมูตักไก่กับคุณติ๊ก ปล่อยคุณเปรมฟังไปคนเดียวละกัน
“ไอ้ปลื้ม มึงเอาเต้าหู้อีกมั้ย”
“พอแล้ว ที่โต๊ะเยอะแล้วนะ คุณติ๊กเอาปลาไปให้ผมด้วย”
“เออๆ แล้วไอ้กิมกับไอ้เฟรนล่ะ”
“โทรมาบอกว่าตอนนี้ติดไฟแดงอยู่ตรงแยกทางเข้า อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้วล่ะครับ”
“อืมๆ กูกลับโต๊ะก่อนนะ มึงก็รีบๆ ล่ะ เดี๋ยวเสี่ยโดนผู้หญิงโต๊ะข้างกลืนลงท้องไม่รู้ด้วย”
“นั่นคนครับไม่ใช่งูเหลือม” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ไม่เกินจริงหรอก ยิ่งเห็นผมก็ยิ่งหงุดหงิด คนบ้าอะไรวะมีผู้หญิงกล้าเดินมาขอเบอร์อยู่ไม่ขาด บางคนก็มาคุยด้วยเป็นนานสองนาน นี่ไม่พากันจัดมีตติ้งแฟนคลับซะเลยล่ะครับ -*-
“ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย” พี่โปรดพูดขึ้นทันทีที่ผมวางจานหมูกับปลาหมึกแล้วนั่งลงข้างๆ
“หน้าปลื้มก็เป็นแบบนี้แหละ”
“เป็นไรอีกล่ะเนี่ย” พี่โปรดบ่นเบาๆ พลางส่ายหัว ก่อนจะคีบเนื้อปลาใส่ถ้วยให้ผม
“เด็กงอแงเหรอเสี่ย” คุณติ๊กเสนอหน้าเข้ามา พร้อมกับรินเบียร์ใส่แก้วให้พี่โปรดอย่างเอาใจ ผมเบ้ปากกับคำว่าเด็กก่อนจะยกเบียร์เย็นๆ ขึ้นจิบ
“เออ ดูมันดิ แก้มป่องจะแตกอยู่ละ”
“ผมจิ้มให้หายป่องเอาป่ะเสี่ย”
“ดูแต่ตามืออย่าต้องไอ้สัด -_-“
“แหมๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมล่ะเกลียดไอ้คำว่าแหมของคุณติ๊กจริงๆ ยิ่งหน้าตากวนๆนั่นยิ่งแล้วใหญ่ พี่โปรดคงคิดเหมือนผมถึงได้ปาทิชชู่ใส่หน้าคุณติ๊กเป็นการตอบแทน
“พี่โปรด ยืมเงินหน่อยดิพี่ เดือนนี้ป๋าตัดค่าขนมผมอ่ะ” คุณเปรมคีบหมูให้ผมก่อนจะหันไปมองหน้าพี่โปรดอย่างอ้อนวอนขอความเมตตา อ่า...จริงสินะ คุณเปรมถูกอำนาจมืดของพี่โปรดเล่นงานนี่หว่าเดือนนี้
“สร้างบุญคุณกับมึง แล้วพี่จะได้อะไร? บอกเหตุผลดีๆ มาสักสามข้อ”
“ที่ผมถูกตัดเงินก็เพราะพี่นะ จะมาบุญคุณอะไรกันล่ะ ตลกเหอะ”
“ถามปลื้มสิ ถ้าอยากได้ก็ไปขอมัน”
อ้าว ไหงโยนมาที่ผม - - เต้าหู้ที่กำลังจะเข้าปากเป็นอันหลุดออกจากตะเกียบเพราะแรงสั่นสะเทือนที่แขน คุณเปรมเขย่าแขนผมเหมือนเด็กๆ ทำหน้าอ้อนใส่ เลยโดนพี่โปรดตบหัวเข้าให้นั่นล่ะคุณเปรมถึงจะหยุด
“ปลื้ม เอามาให้กูห้าพัน ให้ไว”
“จะมาเอาอะไรที่ผมล่ะ ผมไม่มีเงิน”
“ก็พี่โปรดบอกมาขอที่มึง”
“เงินพี่โปรดก็ไปขอพี่โปรดสิ เกี่ยวไรกับผมล่ะ พี่โปรดก็อย่าแกล้งคุณเปรมสิครับ ให้ๆ ไปเหอะ รำคาญ”
คุณเปรมทำตาโตมองหน้าผม ก่อนจะหันไปทางพี่โปรดแล้วหันกลับมาทางผมอีกที “มึงบอกว่ารำคาญกูอ่ะ มึงพูดอย่างนี้ได้ยังไง กูเสียใจมากกกกกกกกกกกก กระซิกๆ”
“สำออยไอ้เปรม แล้วออกมาห่างๆ เมียกู จะเอามั้ยเงิน ไม่เอากูจะได้เก็บ”
“แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เมื่อไหร่ไอ้คุณติ๊กมันจะเลิกแหมซะทีครับ น่าถีบมากขอบอก -*-
“บอกว่าเมียด้วยอ่ะมึงงงงงงงงงงงง” คุณเปรมหันไปพูดกับคุณติ๊กแล้วหัวเราะคิกคักกันสองคน เลยโดนพี่โปรดจับหัวชนกันเป็นการสำเร็จโทษ
โป๊ก!
“หุบปากแล้วแดก!” เท่านั้นแหละสองคู่หูมีอันได้ยุติการล้อเลียน แต่ก็ยังไม่วายยักคิ้วหลิ่วตาให้กัน
กินกันไปได้สักพักคุณกิมกับคุณเฟรนก็มาถึง บรรยากาศดูจะตึงเครียดเล็กน้อยแต่เพราะมีพี่โปรดอยู่ด้วยพวกนั้นเลยไม่แสดงท่าทีอะไรมากนัก ความจริงถ้าพี่โปรดไม่เอ่ยปากชวนคุณกิม คุณเฟรน คุณติ๊กคงปฏิเสธคำชวนของผมแน่ๆ
“นี่หมูพริกไทยดำที่คุณเฟรนชอบครับ ผมตักมาให้เยอะเลยนะ” ผมหันไปพูดกับคุณเฟรนที่นั่งลงข้างๆ ผม “มีสเต็กไก่อยู่ด้านนู้นด้วย คุณเฟรนอยากกินมั้ยครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้”
“ไม่เป็นไรมึง เดี๋ยวกูไปเอาเอง” คุณเฟรนยิ้มเล็กน้อย ทำท่าจะลุก แต่คุณติ๊กคว้าแขนไว้ได้ซะก่อน
“นี่ของมึง” จานสเต็กเลื่อนมาตรงหน้าคุณเฟรนท่ามกลางสายตาของทุกคน คุณกิมหัวเราะหึหึ ทั้งๆ ที่ใบหน้าดูดีนั่นยังเครียดขึง ผมกับคุณเปรมลอบมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้ดี คงมีแต่พี่โปรดเท่านั้นที่ยังสติลแดกและบ่นไปตามประสา
“รสชาติก็โอเคอยู่หรอก แต่ทั้งเหม็นทั้งร้อน พวกมึงรีบๆ แดก มะเร็งปอดเริ่มคุกคามกูละ ควันแม่งจะเยอะไปไหน” ตอนสูบบุหรี่ไม่เห็นจะพูดอย่างนี้เลยไอ้ว่าที่คุณหมอ ทีอย่างนี้ล่ะมาทำอนามัยจัด
“ปลื้ม ไม่ไปร้านเค้กแล้วนะ ตัวเหม็นอย่างนี้กลับไปอาบน้ำที่คอนโดฯดีกว่า” ผมเลยได้โอกาสละสายตาจากสงครามเย็นหันไปสนใจท่านมาโปรดที่ตอนนี้วางมาดอย่างกะเจ้าชายอยู่กลางร้านหมูกะทะ
“มันก็ไม่ได้เหม็นมากมายอะไรอ่ะ พี่โปรดบอกว่าจะพาไปแล้วนะ ไม่เอาอ่ะปลื้มอยากกิน”
“เดี๋ยวมึงแดกนี่เสร็จก็อิ่ม เชื่อกู มึงแดกเค้กต่อไม่ไหวแน่” ต่อหน้าคนอื่นพี่โปรดก็เป็นแบบนี้แหละผิดกับตอนอยู่บนเตียงลิบลับ แต่ช่างมันเถอะครับผมก็ไม่ได้หวังให้พี่โปรดเขาพูดเพราะกับผมนักหรอก ได้ยินแล้วขนลุก
“ไหวสิ นะพี่โปรดนะ ไม่ต้องนั่งกินที่ร้านก็ได้อ่ะ”
“อย่ามาเอาแต่ใจไอ้ปลื้ม”
“ก็พี่โปรดบอกจะพาไป”
“งอแงตลอด เดี๋ยวคืนนี้มึงโดนดี” เสียงแข็งๆ กับมือที่ลูบหัวผมนี่มันดูขัดๆ กันชอบกล
“แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เบื่อคนปากไม่ตรงกับใจเนอะไอ้เปรม” ไม่หันไปมองก็รู้ว่าไอ้ที่แหมเยอะๆ นี่เป็นใคร
“ก็งี้แหละมึงงงงง มีแววกลัวเมียยยยยยย พวกทำอย่างคิดอย่างก็เงี้ยยยยย ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้ติ๊กเงินที่ยืมกูไปแทงบอลกูคิดดอก ส่วนไอ้เปรมน้องรัก มึงแดกแกลบต่อไป”
แค่เท่านั้นสองเพื่อนซี้ก็ทำตาหลีตาเหลือกรีบเข้ามาปรนนิบัติพัดวีท่านมาโปรดกันใหญ่ ผมส่ายหัวอย่างเอือมระอากับความงี่เง่าของเพื่อนทั้งสอง คิดผิดแล้วที่ไปติดหนี้พี่โปรดเห็นอย่างนี้ก็เถอะพี่ท่านเขี้ยวลากดินอ่ะครับ เพราะเงินเหลือหรือยังไงก็ไม่รู้ถึงได้ริทำธุรกิจปล่อยเงินกู้ สงสัยคงอยากทำควบคู่อาชีพหมอโดยเริ่มเจาะตลาดในมหาลัยก่อน ลูกหนี้ของพี่โปรดส่วนใหญ่เป็นพวกลูกผู้ดีแต่เป็นผีพนันทั้งนั้นแหละครับ แต่ก็ไม่เคยมีใครเบี้ยวไม่จ่ายได้เพราะท่านมาโปรดเขามีวิธีแบล็คเมล์ที่ได้ผลแบบไม่ต้องให้ทวงบ่อย ผมรู้เรื่องนี้ก็หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่กับพี่โปรดมาได้เกือบสามเดือน
“คืนนี้ร้านเดิมมั้ยเสี่ย ผมนัดกับพวกไอ้บอลไว้” คุณกิมถามพลางจิบเบียร์
“บอลไหน? ใช่ไอ้เด็กผังเมืองป่ะวะ” พี่โปรดถามกลับ แต่เพราะชื่อบอลไม่ได้คุ้นหูผม ผมเลยไม่สนใจ
“ใช่ครับเสี่ย เฮียเทพก็มาด้วยนะ ไปมั้ยครับ”
“เพื่อนไอ้บอลก็น่ารักดี...” พี่โปรดพูดพลางหันมามองผม “พาไอ้ปลื้มไปนอนแล้วจะตามไป”
เย้ดดดดดดด! เห็นผมไม่มีปากมีเสียงถึงได้ทำอย่างนี้ใช่มั้ยครับ พี่โปรดแม่งกวนตีนผิดคนซะแล้ว
“หึหึ พาไอ้ปลื้มไปด้วยก็ได้นี่พี่ ยังไงซะมันคงนอนไม่หลับหรอก” คุณเปรมพูดขึ้น คีบลูกชิ้นปลามาจ่อที่ปากผม “หรือถ้าไงฝากไว้คอนโดฯผมก็ได้นะ คืนนี้ห้องผมว่าง ”
ผมอ้าปากรับลูกชิ้นปลามาเคี้ยว ก่อนจะเลิกคิ้วให้พี่โปรดที่มองมาตาขุ่น “งั้นปลื้มไปกับคุณเปรมนะครับ”
“อย่ากวนโมโห” เสียงเย็นๆ กับตาแข็งๆ นั่นทำให้คุณเปรมรีบถอยทัพ แต่ผมไม่ได้สนใจ พี่โปรดควรจะรับรู้ถึงความรู้สึกผมซะบ้าง ไม่ใช่มีแต่ผมฝ่ายเดียวที่ต้องเป็นบ้าเป็นหลังเต้นไปตามเกมเขา
หลังจากกินกันจนอิ่ม เช็คบิลเรียบร้อยก็ได้เวลาแยกย้าย พี่โปรดบอกกับคุณกิมว่าจะตามไปตอนห้าทุ่มซึ่งผมก็ต้องไปด้วย คุณเปรมเลยขอตามไปอีกคนสร้างความขุ่นเคืองใจให้พี่โปรดเป็นอย่างมาก ส่วนคุณเฟรนที่ตอนขามามากับคุณกิมตอนนี้ขอแยกไปกับคุณติ๊กและสองคนนั้นขอตัวไม่ไปกินเหล้าคืนนี้ ผมลอบมองเสี้ยวหน้าคุณกิมแล้วก็ต้องถอนหายใจ ไม่รู้จะคาราคาซังไปถึงไหนนะปัญหานี้
ขึ้นรถมาได้สักพักแต่พี่โปรดก็ยังไม่มีทีท่าจะออกรถ ผมกลืนน้ำลายลงคอ พยายามตั้งสติเพื่อคิดหาคำพูดดีๆ มาพูดกับพี่โปรดที่ตอนนี้ทำหน้าราวกับถ้ามีคนมาดิ้นตายอยู่ตรงหน้าก็คงได้แต่ยืนหัวเราะร่าสะใจ
“ยิ้มหน่อยสิครับ อย่าโมโหเลยนะ” ผมลูบแขนพี่โปรดเบาๆ แล้วกุมมือเรียวยาวที่ให้ความรู้สึกดีเมื่อสัมผัสไว้
“ไม่ได้โมโห แค่ไม่ชอบ” ดูหน้าก็รู้ว่าไม่ใช่แค่ไม่ชอบหรอก ทำมาปากแข็ง
“คุณเปรมเขาคงแค่แกล้งเล่น เขาไม่ได้จริงจังอะไรหรอกครับ”
“น้อยไปสิ แล้วปลื้มก็เป็นของพี่ ให้คนอื่นมาจับตัวง่ายๆ ได้ยังไง”
“โธ่ พี่โปรด มันเรื่องเล็กน้อยเองนะ ผู้ชายเขาไม่ถือกัน”
พี่โปรดตวัดตามองผมอย่างไม่ชอบใจ “แต่พี่ถือ”
“อือ รู้แล้วน่า ออกรถได้ยัง ปลื้มอยากกินเค้ก”
“อยากกินเค้กหรืออยากเจอไอ้เขม เห็นร้องจะกินมาตั้งแต่เมื่อวาน” พี่โปรดทำหน้านิ่งถามซึ่งสร้างความไม่พอใจแก่ผมเป็นอย่างมาก
“พี่โปรดชักจะพาลแล้วนะ”
“หรือไม่จริง”
“งั้นกลับคอนโดเถอะครับ ผมอยากนอน คืนนี้พี่จะไปไหนก็ไป ผมไม่ตามไปเป็นก้างพี่หรอก”
“ปลื้ม”
“ออกรถเถอะครับ”
ผมหลับตาเป็นการตัดบทสนทนา แต่ริมฝีปากนุ่มที่ทาบทับลงมาบนริมฝีปากผมกับลิ้นอุ่นๆ ที่แทรกเข้ามาในโพรงปากทำให้ผมต้องลืมตาขึ้น ดวงตาคู่สวยที่ได้เห็นในระยะประชิดทำให้ผมเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด ริมฝีปากล่างถูกดูดสลับกับที่ฟันสวยๆ ของพี่โปรดงับเบาๆ สองแขนของผมโอบรอบต้นคอของพี่โปรด ขยับเข้าไปใกล้ร่างสมส่วนที่น่าหลงใหลของพี่เขาอีกนิดตามแต่พื้นที่จะเอื้ออำนวย พี่โปรดผละออกจากริมฝีปากผมก่อนจะก้มลงไซร้ไปตามซอกคอ
“อื้ออออ เดี๋ยวก็เป็นรอย” พี่โปรดชอบทำรอยไว้อยู่เรื่อย ที่อื่นผมไม่ค่อยบ่นหรอก แต่ที่คอนี่มันน่าเกลียด หาอะไรมาปิดไม่ให้มีคนถามก็ยาก
“ก็ดีสิ คนอื่นจะได้รู้ว่าปลื้มมีเจ้าของแล้ว” ไม่ว่าเปล่า มือยังซุกซนไปเรื่อย ถ้าผมจับไม่ทันคงได้ล้วงเข้าไปในกางเกงผมแล้ว ไวจริงๆ -*-
“พี่โปรด นี่ลานจอดรถนะ” เตือนสติไปก็ใช่ว่าจะได้ผล พี่โปรดมีความมึนเกินมนุษย์ทั่วไปอีกทั้งเวลาปกติก็ไม่ฟังใครอยู่แล้ว คำพูดผมถึงได้เป็นเพียงสายลมพัดผ่าน
“ไม่เป็นไร ไม่มีใครเห็นหรอก”
“ปลื้มโกรธจริงๆ นะ”
พี่โปรดลังเล ก่อนจะจูบที่ปากผมแรงๆ แล้วผละออกไป “เอาใหญ่เลยนะเดี๋ยวนี้”
เฮ้อ รอดตัวไปที ยังไงผมก็ยังไม่ด้านพอจะมีอะไรกับพี่โปรดกลางลานจอดรถนี่หรอกครับ ยังไม่บรรลุถึงขั้นนั้น
แต่พอมาถึงคอนโดฯผมก็โดนจัดการเรียบไปตามระเบียบ ตั้งแต่ประตูปิดลงจนถึงตอนนี้ผมยังไม่ถูกปล่อยตัวออกจากอ้อมแขนของผู้ชายตรงหน้าเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“จะห้าทุ่มแล้วนะครับ”
“รู้แล้ว”
“รู้ก็ลุกสิครับ ปล่อยให้คนอื่นรอไม่ดีนะพี่” ทำตัวเป็นเด็กๆ แล้วผมก็ตัวเล็กกว่าตั้งเยอะ ยังจะมานอนทับอยู่ได้
“ไปอาบน้ำด้วยกัน” อาบกับพี่โปรดคงจะแค่อาบหรอก เมื่อกี้ก็ทีหนึ่งแล้ว ผมไม่หลงกลแน่รอบนี้
“ปลื้มอยากนอน พี่โปรดไปอาบเถอะครับ”
“อาบพร้อมกันสิ ไม่งั้นไปไม่ทันนะ”
“ปลื้มไม่ไป ไม่อยากไปเป็นก้าง”
“เอ้...ทำไมพูดอย่างนั้น”
“รู้หรอกว่าพี่โปรดจะทำอะไร เพราะฉะนั้นร้อยไม่ไป พันไม่ไป” มีไม่กี่คนหรอกครับที่พี่โปรดจะชมว่าน่ารัก ถ้าพี่โปรดเอ่ยปากเองก็แสดงว่าเพื่อนของคนที่ชื่อบอลคนนั้นน่ารักจริงๆ คราวนี้ก็คงจะมีคนใหม่อีกซึ่งผมขอไม่รับรู้ไปมากกว่านี้ดีกว่า
“หึหึ เด็กโง่” ไม่ว่าเปล่ามือก็อยู่ไม่สุขจนผมต้องจับมือปลาหมึกไว้ทั้งสองข้าง คนบ้าอะไรเนี่ยสองรอบไม่เคยพอเลย
“พี่ ปลื้มเหนื่อย พักก่อนๆ” ผมบอกพี่โปรดที่ยิ้มขำ มือก็ยังลูบไล้อยู่ที่เอวผมไปมา แต่ก็ไม่ทำอะไรไปมากกว่านั้น
“พี่โปรด เดี๋ยวนี้ทำไมพี่ว่างบ่อยจัง ปลื้มนึกว่าเรียนแพทย์จะไม่มีเวลาว่างซะอีก” ว่าจะถามนานแล้วแต่ไม่มีโอกาส เพราะช่วงนี้พี่โปรดมีเวลาให้ผมตลอด วันไหนที่ผมเลิกเรียนเร็วกลับห้องมาก็เจอพี่โปรดอยู่ที่ห้องแล้ว
พี่โปรดล้มตัวลงนอนข้างๆ ก่อนจะดึงตัวผมให้ซบลงที่อกกว้าง “พี่ว่างไม่ดีเหรอ”
“ก็ดีอยู่หรอก แต่ตอนพี่สาวปลื้มอยู่ปีสามก็ไม่เห็นจะว่างเหมือนพี่โปรดเลย”
“พี่สาว?” พี่โปรดทวนถามอย่างสนใจ ผมถึงได้รู้ว่าผมหลุดปากพูดอะไรออกไป
“เอ่อ...พี่สาวข้างบ้านครับ ว่าแต่พี่ไม่ได้โดดเรียนใช่มั้ย”
“จะโดดเรียนทำไมล่ะ ไร้สาระ”
จากน้ำเสียงเข้มๆ นั่นทำให้ผมเบาใจ แต่ก็ไม่อยากเชื่อเท่าไหร่เพราะเวลาว่างมากมายนั่นผมคิดว่าไม่เคยเกิดขึ้นกับนักศึกษาแพทย์หรอก
“พี่โปรด...ห้ามเสียการเรียนเพราะปลื้มนะ เข้าใจป่ะ” ผมถามพลางตบแก้มพี่โปรดเบาๆ เจ้าของแก้มขาวเลยส่งสายตาดุมาปราม
“จะเล่นหัวพี่แล้วเหรอ” ย้อนถามหน้านิ่ง คิ้วเริ่มขมวด
“ไม่ใช่ซะหน่อย ปลื้มเป็นห่วงนะ” ผมยืดตัวขึ้นหอมแก้มอย่างเอาใจ ไม่คิดให้ท่านมาโปรดพิโรธตอนนี้
“ห่วงไม่เข้าเรื่อง” ยังหน้านิ่งไม่หาย ผมเลยต้องงัดไม้ตายคือเข้าไปคลอเคลียนัวเนียให้ใจอ่อน แล้วพี่โปรดก็ไม่เคยรอดเมื่อเจอแบบนี้ หึหึ
“อ้อนอีกละ จะเอาไร”
“ไม่เอาไรหรอก ก็พี่โปรดทำหน้าน่ากลัว นึกว่าโกรธ”
“เปล่า” อมยิ้มแล้ว ดีจัง...
“พี่ ปิดเทอมปลื้มไปเข้าค่ายนะ” ต้องรีบถามตอนอารมณ์ดี ค่ายช่วงปิดเทอมสองเป็นค่ายใหญ่เพราะปิดนาน ทางคณะผมไปทุกปีเห็นรุ่นพี่เขาบอกว่าอย่างนั้น เป็นค่ายวิดวะอาสาพัฒนาชนบท ซึ่งผมสนใจอยากจะไปสัมผัสชีวิตบนดอยดูสักครั้งแถมยังได้ไปช่วยทำประโยชน์ให้กับสังคมด้วย แต่ยังไม่ได้ลงชื่อเพราะต้องขออนุญาตจากพี่โปรดก่อน
“ค่ายอะไร? ไปนานมั้ย?” พี่โปรดถามพลางลูบหัวผมเล่น
“เป็นกิจกรรมของคณะ ได้ชั่วโมงกิจกรรมด้วยนะพี่ ไปเดือนนึง ไม่นานหรอก”
“ค่ายบ้าอะไรเป็นเดือน พี่ไม่ให้ไป” ยื่นคำขาดด้วยเสียงแข็งขนาดนี้ ความหวังในการทำประโยชน์เพื่อสังคมของผมริบหรี่มาก
“แต่ปลื้มอยากไปอ่ะ น่าจะสนุก” ตื้ออีกหน่อย เดี๋ยวก็ใจอ่อน
“แล้วพี่ล่ะ ปิดเทอมทั้งที อยู่กับพี่ไม่ได้เหรอ” พอพี่โปรดใช้มุกนี้ผมก็ชักไปต่อไม่ถูก ความจริงผมก็อยากอยู่กับพี่โปรดนะ แต่ยังไงดีล่ะ ค่ายนั่นก็น่าสนใจอยู่ไม่น้อยเลย
“เดือนเดียวเอง”
“สำหรับพี่ ห่างปลื้มวันเดียวก็ไม่ได้แล้ว ปีสองค่อยไปก็ได้นี่ เขาจัดทุกปีไม่ใช่เหรอ”
เจออย่างนี้ผมก็จอดแบบไม่ต้องแจว จะเป็นคนใจแข็งขนาดไหนเจอคำพูดแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ หน้าหล่อๆ ที่กำลังส่งสายตาออดอ้อนมาให้แบบนี้ เสร็จทุกรายอ่ะ
“ไม่ไปก็ได้” เฮ้อ แผนการพักผ่อนตากอากาศแบบประหยัดของผม T_T
“อยากไปมากเหรอครับ” คำถามของพี่โปรดทำให้ผมรีบแจกรอยยิ้มกลับไปทันที
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก อยู่กับพี่โปรดดีกว่า ”
พี่โปรดยิ้มแล้ว ผมอยากจะรักษารอยยิ้มนี้ไว้นานๆ ผู้ชายที่ผมรักมากคนนี้เขาเหมาะกับรอยยิ้มที่สุดแล้ว
“พูดได้ดี พี่มีรางวัล หึหึ”
รางวัลของพี่ไม่พ้นผมต้องเหนื่อยอีกตามเคย -*-
.........................................................To be continue...................................................
ได้ยินกันชัดมั้ยคะะะ ได้ยินชัดมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 
น้องปลื้มเริ่มออกลายละนะ 
กลัวทำไมกับแค่เสี่ยโปรดดดด เน้ออออะะะะะะะ 
ตอนนี้มาเรื่อยๆ ก่อนนนน ให้มันค่อยๆ เป็นไป
ขอบคุณทุกๆ คอมเม้น และทุกๆ กำลังใจ อย่าได้แคร์เรื่องของกิมเฟรนเลย ปล่อยพวกมันไปเถอะ
ปล. ใครรอเท็นเท็น...รบกวนรอกันต่อไปอีกนิด เรื่องนั้นคนเขียนยังไม่พร้อมดราม่า (อ้าว! นี่เอ็งยังจะมีอีกเหรอ 
) ค่ะ มีค่ะ เท็นๆ ยังไม่เคลียร์ในหลายๆ เรื่องเลยนะคะ ให้ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป เนอะะะ
ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่
แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้า 
คำถาม: รักเสี่ยกันบ้างมั้ยคะ? 
ปล. เพื่อไขข้อข้องใจว่าทำไมมาทุกวัน เรื่องนี้มีเนื้อหาในสต๊อกหลายตอนค่ะ ถ้าช่วงไหนขาดหายไปนั่นแหละ หมายความว่ามันเริ่มหมดแล้ว (ลงแนวเดียวกับเท็นเท็นเด้ะเลย แต่จะรีบปั่นนะ เพื่อทุกคนที่รออ่าน จะพาให้เสี่ยกับน้องไปถึงฝั่งฝันให้ได้ 
)
หัวข้อ: @มาโปรด@ : ตอนพิเศษ : 23/09/2014 (Page. 145) *แจ้งข่าวหน้า 149 28/1/2015 (อ่าน 1910752 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก