http://www.youtube.com/v/0JwJashebXY จากคนเขียนถึงเสี่ยโปรด
http://www.youtube.com/v/NdvPSBprV7g จากเปรมถึงปลื้ม
ตอนที่ 23Inside: เปรม ปรีดา
“มีเรื่องอะไรกัน! บอกแม่มาเดี๋ยวนี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น! เปรม! บอกแม่มาเดี๋ยวนี้!”
เป็นครั้งที่สองในชีวิตของผมที่เห็นคุณแม่โกรธมากขนาดนี้ และดูจะโกรธมากกว่าครั้งก่อนมากเหลือเกิน
ตอนยังเด็ก ผมไม่ได้นั่งก้มหน้า สองมือกุมกันแน่นและสวดภาวนาแบบนี้ เด็กชายเปรมทำแค่ยืนกอดอกให้แม่ฟาดไม้เรียวเพื่อลงโทษกับความผิดที่ตัวเองก่อ ตอนนั้นแม่โกรธมากเพราะพี่โปรดต้องถึงกับนอนโรงพยาบาล เราทะเลาะกันบนฟุตบาทเรื่องฮีโร่ของใครเก่งกว่ากันและผมก็เผลอผลักพี่จนพี่ตกจากฟุตบาทพอดีกับที่มีมอเตอร์ไซค์วิ่งสวนมา พี่โปรดโดนชน พี่ขาหัก หัวแตกแต่ก็ไม่ได้โทษผม พี่บอกแม่ว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่ที่ผมโดนฟาดเพราะผมรู้สึกผิดจนต้องมาสารภาพกับแม่เอง และครั้งนี้ก็ไม่ต่างกัน
ผมทำผิด...ผิดมากกว่าความผิดตอนเด็กๆ นัก ผิดอย่างที่ไม่สมควรจะได้รับการอภัยจากใคร...
ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้เลยจริงๆ
“เปรมขอโทษ”
ผมขอโทษ...ขอโทษจริงๆ ครับแม่ ขอโทษที่ทำให้พี่โปรดเป็นแบบนี้ ขอโทษที่ผมทำให้เรื่องแย่ๆ แบบนี้เกิดขึ้น
คุณแม่ร้องไห้ออกมาเงียบๆ ร้องไห้ให้กับความผิดพลาดของผม ร้องไห้ให้กับพี่โปรดที่ยังคงนอนนิ่งอยู่ในห้องผ่าตัด คุณพ่อของพี่ยินดีกำลังพยายามยื้อชีวิตพี่โปรดอยู่ ผมไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพี่โปรดจะยังอยากกลับมาอยู่ไหม เมื่อในตอนนี้...ปลื้มไม่อยู่แล้ว
เรื่องทั้งหมด...มันเป็นเพราะผม...ผมคนเดียว
‘พี่ขี้โกง! พี่ทำกับปลื้มแบบนี้ได้ยังไง! ทำไปทำไมวะ! พี่ทำกับคนที่ชอบพี่มากขนาดนั้นได้ยังไง!’
ผมยังจำได้...เมื่อเดือนก่อนที่พี่โปรดเอาแม็คบุ๊คแอร์ของตัวเองมาให้ผมลงโปรแกรมให้ ผมก็เจอเข้ากับไฟล์สำคัญในถังขยะ พี่โปรดไม่ใช่คนถนัดในด้านคอมพิวเตอร์มากนัก พี่คงไม่รู้แม้แต่วิธีที่จะลบไฟล์ไม่ให้สามารถกู้คืนมาได้อีก เป็นเรื่องปกติที่ผมมักจะเปิดเข้าดูไฟล์ต่างๆ ทั้งในไดร์และในถังขยะ ค้นคลิปเจ๋งๆ ของพี่โปรดที่มักจะมีอยู่ในเครื่องเสมอ แล้วผมก็เจอ...คลิปที่ทำให้เลือดในกายตัวเองเย็นเฉียบ คลิปที่พี่ชายของผมทำระยำกับเพื่อนที่เดี๋ยวนี้ผมให้ความสำคัญกับมันมากขึ้นทุกวัน
เสียงอ้อนวอนของมัน สีหน้าที่แทบอยากจะตายไปให้พ้นๆ ของมันทำผมแทบบ้า ผมไม่เคยโกรธใครมากขนาดนี้มาก่อน ผมผลักอกพี่โปรดแรงๆ ชกไปหลายหมัดแต่พี่โปรดไม่ตอบโต้เลย ความเกลียดชังมากมายที่ถาโถมเข้าใส่ทำให้เหตุและผลขาดหายไป
ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด...ไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ ทำไมปลื้มยังต้องทนอยู่กับคนที่ทำร้ายมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมผมถึงไม่รู้ให้เร็วกว่านี้ว่าที่ผ่านมาปลื้มทุกข์ใจเพราะอะไร ทำไมผมถึงมองไม่เห็นว่าพี่ชายตัวเอง...ทำเลวกับปลื้มขนาดไหน
‘คนอย่างพี่ ไม่มีสิทธิ์จะมีความสุขกับปลื้มด้วยซ้ำ พี่ไม่มีสิทธิ์อะไรเลยรู้ไว้ด้วย!’
ผมกระชากคอเสื้อของเขา อยากจะต่อยอีกสักหมัด แต่ก็ยั้งใจไว้ได้
‘ปล่อยปลื้มให้ผม พี่ไม่ควรจะอยู่ใกล้ๆ มัน คนอย่างพี่ควรจะรู้และสำนึกในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปซะบ้าง’
‘ปลื้มอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีกู’
ผมไม่เคยรู้เลยว่าลึกๆ ในใจจะมีความรู้สึกเกลียดชังพี่ชายตัวเองมากขนาดนี้
‘พี่มั่นใจในตัวเองตลอดเลยนะ...แต่เชื่อผมสิว่าปลื้มจะอยู่ได้ เพราะต่อไปปลื้มจะมีผม ผมจะดูแลมันเอง’
‘มึงก็ไม่มีสิทธิ์เหมือนกันไอ้เปรม ปลื้มเป็นของกู! อย่ามาพูดอะไรบ้าๆ นะมึง!’
ผมเก็บความอิจฉาไว้ในใจเสมอที่คุณแม่ใส่ใจพี่โปรดมากกว่าผม ผมน้อยใจแต่ไม่เคยแสดงออกเวลาที่คุณพ่อเอาแต่พูดถึงพี่โปรดด้วยความภูมิใจในขณะที่ผมทำอะไรก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของท่านเลย แต่เรื่องของปลื้ม...มันไม่ใช่เลย ผมอยากให้ปลื้มรู้ว่าผมอิจฉามากขนาดไหนที่เห็นปลื้มอยู่กับพี่โปรด...น้อยใจขนาดไหนที่ปลื้มให้ความสำคัญกับพี่โปรดมากกว่าผม ผมคิดว่าความรู้สึกที่ผมมีให้ปลื้มจะเป็นเพียงความชอบ ความเอ็นดู แต่นับวันมันก็ยิ่งเพิ่ม และเพิ่มมากขึ้นไปอีกที่ช่วงหลังๆ มานี้เราอยู่ด้วยกันบ่อยๆ ปลื้มน่ารัก ใส่ใจความรู้สึกผม ให้ความสำคัญกับผม และผมก็เริ่มทนไม่ได้ที่ต้องเห็นปลื้มอยู่กับคนอื่น...ใช่ แม้คนอื่นที่ว่าจะเป็นคนที่ปลื้มรักก็ตาม...
ผมยอมรับว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับปลื้มแล้ว...ผมอยากเป็นมากกว่านั้น...
เพราะฉะนั้น...ผมจะไม่ยอมพี่โปรดอีกแล้ว ผมยังจำได้ว่าปลื้มเคยบอกว่าจำเป็นที่ต้องอยู่กับพี่โปรดในตอนที่ผมขอให้ปลื้มเลิกยุ่งกับพี่ชายผม ปลื้มไม่ได้เต็มใจใช่ไหม ถ้าไม่มีไอ้คลิปบ้าๆ นี่ ผมก็คงมีโอกาสมากกว่านี้...พี่โปรดขี้โกงจริงๆ
‘ผมไม่ได้บ้า! เอาสิพี่โปรด ถ้าพี่ไม่ถอย ป๋ากับแม่ได้เห็นคลิปนี้แน่! แล้วพี่ก็คงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมบอกไว้เลยว่าพี่ไม่มีทางเลือกนักหรอก’
‘มึง...’
ผมยังจำสีหน้าที่โกรธจัดของพี่โปรดได้ จำได้ไม่เคยลืมว่าเขาอยากฆ่าผมมากแค่ไหน พี่โปรดได้ในสิ่งที่เขาต้องการมามากพอแล้ว...จากนี้...ถ้าผมขอในสิ่งที่ผมต้องการบ้าง ผมก็คงไม่ได้ทำอะไรผิดใช่ไหม...
ความคิดที่ลอยวนในตอนนั้นมีแต่ความคิดที่ว่าจะทำยังไงให้ปลื้มเลิกกับพี่โปรดเสียที เลิกกับพี่โปรดแล้วมาอยู่กับผม ผมคนที่พร้อมจะดูแลมัน และไม่ทำให้มันต้องเสียใจเหมือนอย่างที่พี่โปรดทำ
จนในที่สุดทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ผมหวัง ผมรู้ได้ทันทีตอนที่เห็นหน้าซีดเผือดของพี่โปรดที่กลับเข้ามาในร้าน
‘ไอ้ซอล เอากุญแจรถมา! เร็ว! เอามาให้กู!’ พี่โปรดเหมือนคนใกล้บ้า นัยน์ตาแดงก่ำ ผมจ้องหน้าที่ซีดเผือดของพี่ ก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้นว่า
‘พี่ไม่มีสิทธิ์อะไรอีกแล้ว ผมจะไปเอง นี่ไม่ใช่หน้าที่ของพี่ เราตกลงกันแล้วว่าพี่จะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม!’
ผมรู้แน่ๆ ว่าตอนนั้นพี่โปรดฟิวส์ขาดแล้ว เขาก้าวแค่สามก้าวก็เข้ามาประชิดตัวผม ก่อนที่ผมจะทันได้ป้องกันตัว ก็ถูกเขาต่อยจนตัวผมตกจากโซฟาที่กำลังนั่ง
และนั่นคงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่พี่ต่อยผม เวลาเราสองคนทะเลาะกัน พี่ไม่เคยใช้กำลังกับผมเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้ต่างออกไป
‘เปรม! ไอ้เปรม เป็นไงบ้างวะมึง! พี่อาร์มครับ พี่อาร์ม ช่วยจับเสี่ยไว้ด้วย!’ ผมไม่รู้ว่าใครตะโกนอยู่บ้าง เพราะเลือดที่กำลังไหลเข้าตา แผลที่คิ้วทั้งปวดทั้งชาจนผมคิดอะไรไม่ออก
‘ปล่อยกู! ปล่อยสิวะ! ไอ้เหี้ยเปรม มึงลุกขึ้นมา!’
‘ไอ้โปรด! ใจเย็นๆ เฮ้ย ไอ้กิม พาไอ้เปรมออกไปก่อน! เหี้ยโปรด ฟังกู มึงจะฆ่าน้องตัวเองไงวะ! นั่นน้องมึงนะ ไอ้โปรด! แรงแม่งเยอะชิบหาย ไอ้ซอลมึงก็จับไว้ดีๆ ดิวะ! พวกมึงทะเลาะเหี้ยไรกันวะเนี่ย! เชี่ยยยยยยยยยย! ออกไปข้างนอก เร็ว เดี๋ยวกูเคลียร์กับเจ้าของร้านเอง! แล้วนี่น้องแม็คหายไปไหนวะเนี่ย โอ้ยยยยย วุ่นวาย !!’
เสียงของพี่อาร์มโวยวายขึ้นมา ไอ้ติ๊กหาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเลือดออกให้ผมก่อนมันกับไอ้กิมจะรีบพาผมออกมาหน้าร้าน พี่ซอลพาพี่โปรดตามมาจากข้างหลัง ผมไม่รู้ว่าเขาอยู่ห่างจากผมเท่าไหร่ แต่รู้ตัวอีกทีผมก็ลงไปกองกับพื้นพร้อมกับความเจ็บที่แล่นริ้วขึ้นมาที่กลางหลัง
‘ไอ้โปรด! พอแล้วไอ้ห่า! มึงต้องไปตามหาปลื้มไม่ใช่ไง น้องไปไหนมึงรู้แล้วเหรอ มามัวเสียเวลาอยู่นี่ทำไมวะ!’
พี่โปรดเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว เขามองผมอีกครั้งและไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นอีก ไอ้กิมกับไอ้ติ๊กที่โดนพี่โปรดซัดไปคนละทางรีบเข้ามาพยุงผมทันที ตอนนั้นผมปวดร้าวไปทั้งตัว ทั้งปวดแผลปวดหัว แม้แต่จะชกพี่โปรดสวนไปสักหมัดยังทำไม่ได้ ได้แค่มองตามหลังพี่โปรดวิ่งไปที่รถกับพี่ซอลเท่านั้น
‘พอแล้วไอ้เปรม พอแล้วมึง ให้เสี่ยไปเถอะ แค่เห็นหน้าไอ้ปลื้มเมื่อกี้ กูก็รู้แล้วว่ายังไงมึงก็ไม่มีทางสมหวัง มันไม่มีทางเลิกรักพี่มึงแล้วมารักมึงได้หรอก” ไอ้กิมพูดเบาๆ โดยไม่ยอมมองหน้าผม ในขณะที่ไอ้ติ๊กทำเพียงแค่ตบไหล่ผม มันก็ไม่ยอมสบตากับผมเช่นกัน
‘ตอนนี้เรื่องมันแย่แล้วนะ... พวกเรากำลังทำเรื่องไม่ดีกันอยู่ใช่ไหมวะ’
สีหน้าของไอ้กิมทำให้หัวที่ปวดอยู่แล้วยิ่งปวดมากขึ้นไปอีก ไม่หรอก...มันจะไม่แย่แบบนี้ถ้าผมทำสำเร็จ จะไม่แย่แบบนี้เลยหากผมทำให้ปลื้มเปลี่ยนใจมารักผมได้ ...ปลื้ม...ไม่เห็นเลยรึไงว่าใครที่อยู่ข้างๆ มันเวลาที่พี่โปรดไม่อยู่ ไม่เห็นเลยรึไงว่าใครที่ดูแล ใส่ใจมันมาตลอด ...ทำไมถึงได้มองแต่พี่โปรด ทุ่มเทให้แต่พี่โปรดด้วยล่ะ ผมเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น...จริงๆ น่ะเหรอ ไม่ยุติธรรมเลย...ทั้งๆ ที่พี่โปรดทำไม่ดีกับปลื้มมากขนาดนั้น ทำไมยังได้รับความรักอยู่ ผมอยากรู้จริงๆ
‘สิ่งที่เสี่ยเคยทำ จนถึงตอนนี้กูก็อภัยให้ไม่ได้ แต่มึงก็ต้องยอมรับความจริงนะไอ้เปรม ว่าไม่ใช่มึงที่จะทำให้ไอ้ปลื้มมีความสุข’
‘ตอนนี้มึงไม่ได้กำลังทำเพื่อมันอยู่หรอกว่ะเปรม มึงทำเพื่อตัวมึงเองต่างหาก แล้วถ้ามึงยังจะทำอย่างนี้ต่อไป กูคงเห็นด้วยกับมึงต่อไปอีกไม่ได้แล้วว่ะ แค่สายตาไอ้ปลื้มที่มองกูเมื่อกี้...กูก็อยากต่อยหน้าตัวเองแรงๆ สักที’
ไอ้กิมกับไอ้ติ๊กมองผมอย่างลำบากใจ เป็นสายตาเดียวกับตอนที่ผมบอกว่าผมคิดกับปลื้มมากกว่าเพื่อน และอยากให้พวกมันช่วยผม
ตลอดเดือนกว่าๆ ที่ผ่านมาหลายอย่างเป็นไปด้วยดีอย่างที่ผมคิดไว้ อาวุธเพียงอย่างเดียวที่ทำให้พี่โปรดยอมสยบได้ก็คือคลิประยำที่ตัวพี่โปรดเป็นคนทำ ซึ่งผมยอมรับเลยจริงๆ ว่าผมไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยที่ทำอย่างนั้น เพราะนั่นมันก็แค่ผลจากการกระทำของพี่โปรดเองไม่ใช่เหรอ? แล้วผมจะต้องรู้สึกผิดอะไร... ผมก็แค่ใช้ประโยชน์จากมันก็เท่านั้น
ผมคิดของผมเอาเองว่าในระหว่างที่ชีวิตปลื้มไม่มีพี่โปรด เราก็ได้เข้าใกล้กันมากขึ้น อยู่กับผมปลื้มก็ยิ้มได้ อยู่กับผมปลื้มก็สามารถมีความสุขได้
แต่ตอนนี้...ผมรู้แล้วว่าผมคิดผิด มันไม่เป็นไปตามนั้นเลย... ทุกอย่างแย่ลงเมื่อปลื้มหายไป ผมมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทบทวนกับเวลาที่ผ่านมาแล้วก็เจ็บปวดใจอย่างที่ไม่อยากยอมรับ...ปลื้มไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟัง ไม่เคยมาร้องไห้กับผม ไม่เคยให้โอกาสผมได้ปลอบใจมันเลยด้วยซ้ำ และผมก็ไม่เคยสังเกตเลยจริงๆ ว่ารอยยิ้มที่ผมเห็นปลื้มฝืนมันขนาดไหน ผมจมอยู่กับความคิดตัวเองหลายต่อหลายวันในขณะที่พี่โปรดเหมือนคนบ้าที่เที่ยวขับรถตามหาปลื้มในที่ที่คิดว่ามันจะไป พี่โปรดไม่กินไม่นอน นิ่งเงียบจนไม่มีใครเข้าหน้าติด เขาทุกข์ทรมานมากกว่าที่ผมคิด สามวันที่ขาดการพักผ่อนประกอบกับช่วงที่ผ่านมาพี่โปรดก็เรียนหนักอยู่แล้วทำให้เขาเริ่มป่วย ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าในตอนนั้น...ความรู้สึกผิดกำลังเริ่มเข้ามากัดกินใจ
ไม่ใช่ปลื้มหรอกที่จะอยู่ไม่ได้...พี่ชายผมต่างหากที่เหมือนตายทั้งเป็น
ผมยังจำได้...ไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่จะเกิดเรื่อง พี่โปรดมาหาผม ตาแดงก่ำอย่างที่ผมไม่รู้ว่าเขาร้องไห้หรือเพราะอดนอนหลายวันกันแน่
‘มึงอยากจะเอาคลิปไปให้ใครดูก็เชิญ! อยากทำอะไรก็ทำ แต่มึงจำไว้ ปลื้มไม่มีวันรักมึงเหมือนที่รักกู และกูจะไม่มีวันเลิกกับมัน!’
พี่โปรดชี้หน้าว่าผมแค่นั้นก็ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งในตอนนี้ผมได้แต่หวังว่ามันคงไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่ผมได้คุยกับพี่...ต้องไม่ใช่ครั้งสุดท้ายของการคุยกันของเรา ...ผมอยากขอโทษ อยากให้เราคุยกันให้ดีกว่านี้ พี่ดีกับผมมาตลอดแต่ผมก็ยังทำร้ายพี่...
ตอนที่แม่ของพี่ยินดีโทรเข้ามาที่บ้านและบอกว่าพี่โปรดประสบอุบัติเหตุอาการสาหัส น้ำตาผมไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว ถ้าไม่ใช่เพราะผม...ปลื้มก็คงไม่ต้องร้องไห้ ถ้าไม่ใช่เพราะผม...พี่โปรดก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้
“เปรมขอโทษครับแม่...ขอโทษจริงๆ”
คุณแม่ยังคงร้องไห้ ผมเล่าทุกอย่างให้ท่านฟังยกเว้นเรื่องคลิปที่ผมลบไปแบบไม่สามารถกู้คืนได้อีก หมอและพยาบาลที่เดินเข้าๆ ออกๆ ห้องผ่าตัดทำให้ผมเริ่มใจไม่ดี ...มีอะไรเกิดขึ้นข้างในห้องนั้นบ้างผมอยากรู้จริงๆ อยากเห็นว่าพี่ยังคงปลอดภัย ไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าที่คิด
“คนที่ลูกควรจะขอโทษ ก็คือพี่โปรดและน้องปลื้ม ไม่ใช่แม่” คุณแม่พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปหาแม่ของพี่ยินดีที่เดินเร็วๆ เข้ามา พวกท่านยืนคุยกันอยู่สองคนด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักทิ้งให้ผมนั่งภาวนาอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดนี้เพียงลำพัง...
ความเงียบทำให้ผมเริ่มกังวล...หลายครั้งที่ผมคิดว่าจะมีใครออกมาบอกอาการของพี่โปรดบ้าง แต่ก็ไม่มี...สองชั่วโมงเข้าไปแล้ว..ทุกอย่างก็ยังคงเงียบ
ผมยังจะมีโอกาสได้พูดคำว่าขอโทษรึเปล่า...พี่โปรดยังอยากกลับมาอยู่ไหม ผมไม่รู้เลย...แต่ผมก็ขอภาวนา ภาวนาให้เป็นไปตามนั้น ถึงจะอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขมากแค่ไหน มันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี
พี่ครับ...อย่าเป็นอะไรไปเลยนะครับ...กลับมานะ ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ ครับพี่
Inside: End
.............................................To be continue.....................................
ต่างคนต่างก็มีเหตุผล ต่างคนต่างก็ไม่เข้าใจซึ่งกันและกัน
อย่างที่ได้บอกว่าให้เก็บรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ตอนที่เสี่ยเล่า นางบอกว่านางลบไปแล้ว เลยทำให้ทุกคนคาดไม่ถึงว่าไอ้เรื่องคลิปนั้นมันจะกลับมาอีก ค่ะ มันกลับมา แต่กลับมาอยู่ในมือของอีกคน หลายคนอาจจะแบบ เฮ้ย กลับมาได้ไง เอาจริงๆ คือ นั่นเป็นเรื่องสำคัญที่อยากให้เสี่ยเคลียร์นะคะ สังเกตกันมั้ยคะว่าพักหลังๆ ปลื้มไม่ได้คิดถึงเรื่องคลิปเลย ในมุมมองของเสี่ยคือเออกูลบ โอเค เรื่องในมุมของเสี่ยมันจบ แต่ในมุมของน้องคือ น้องไม่รู้ว่าลบ แล้วน้องก็ไม่ได้ถามอะไรด้วย ช่วงหลังๆ พี่โปรดทำตัวดีก็เลยทำให้ปลื้มลืมเรื่องนี้ไป แต่ยังไงมันก็ไม่เคลียร์นะคะในความคิดคนเขียน (ไม่เคลียร์ยังไงอะไรของเอ็งเนี่ย 
)
สำหรับเปรมกับปลื้ม ...เรื่องนี้หลักๆ แล้วดำเนินไปตามความคิดของปลื้ม เพราะฉะนั้น ไม่แปลกนะคะที่เปรมจะไม่อยู่ในความนึกคิดของน้องมากนัก และอีกอย่าง เคยบอกแล้วนะว่าผู้ชายคนนี้เขาจะมีบทบาท 
ปล. เสี่ยทำตัวเองค่ะ เรื่องไม่ได้เกิดเพราะคนอื่นเลย ต้นเหตุก็มาจากการกระทำของตัวเองทั้งนั้น
ปล.2 เราจะเปลี่ยนให้ปลื้มได้เมะบ้าง [เฮ้ยยยย!!] 
ล้อเล่น
ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นและกำลังใจ เกลียดเสี่ยต่อไปดีแล้วค่ะ เพราะต่อไปนี้ เสี่ยจะได้รู้ซะบ้างว่าโลกไม่ได้หมุนรอบตัวเสี่ยเสมอไป ไม่ให้อภัยไม่เป็นไร เพราะยังไงเรื่องนี้ก็ไม่ได้หวังให้คุณรักพระเอก เราหวังให้คุณหลงรักนายเอกต่างหาก [มโนหน้าโด้ตลอด] [อยากมโนพี่ลู่เหมือนกัน แต่รายนั้นเขาสวยเกิน 
]
แล้วพบกันใหม่ค่ะ 
ชื่อตอน: ความในใจจากชายผู้มาทีหลัง
พี่โปรดยังไม่มา อย่าเพิ่งคิดไปกันใหญ่
ไม่มีการแก้ตัวให้พระเอกนะ พาร์ทของเปรมไม่ได้เกิดขึ้นเพราะให้พวกคุณสงสารมาโปรดหรือโทษว่าเปรมผิด
แต่พาร์ทนี้เกิดขึ้น..เพราะจำเป็นต่อการดำเนินต่อไปของเนื้อเรื่อง
หัวข้อ: @มาโปรด@ : ตอนพิเศษ : 23/09/2014 (Page. 145) *แจ้งข่าวหน้า 149 28/1/2015 (อ่าน 1910674 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก