หัวข้อ: @มาโปรด@ : ตอนพิเศษ : 23/09/2014 (Page. 145) *แจ้งข่าวหน้า 149 28/1/2015

[BeeRY]

คนอ่านก็เริ่มทำใจได้บ้างแล้ว ที่ถึงแม้ว่าสุดท้ายทั้งสองคนจะไม่กลับมาคืนดีเป็นแฟนกันเหมือนเดิม แต่ก็คงจะเป็นพี่น้องที่ใกล้ชิดมากกว่าคนรู้จักอย่างตอนนี้แน่ๆ
สู้ๆนะเสี่ย น้องปลื้มด้วย ผ่านมันไปให้ได้นะ

[bpyt]

กลับมาเรียนรู้ ศึกษากันอีกรอบ กลับไปรักกันคราวนี้คงไม่ทีอะไรมาสั่นคลอนความรักของคู่นี้ได้แล้วแน่นอน

[midnightblue]

สงสารพี่โปรดอ่ะ   

อารมณ์นางแบบยอมทุกอย่าง 

[loveaaa_somsak]

พี่โปรดคงเปลี่ยนตัวเองไปในทางทีดีขึ้นแล้ว

ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป อย่าไปรีบร้อน

อ่านตอนนี้ใกล้หายโกรธมาโปรดแล้ว ยังเคืองอยู่นิดหน่อย

ดูความประพฤติของมาโปรดในตอนต่อๆไปก่อน

แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเชียร์มาโปรดอีกสักยกหนึ่ง


คืนนี้จะมาลงอีกตอนใช่ไหม เย้...............................................

[maemix]

ต่างคนต่างอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง
มาเริ่มต้นรู้จักกันใหม่

อิพี่โปรดมันใจเย็นขึ้น ถ้าใจร้อนเหมือนก่อน
คงจบเห่ รู้จักปรับตัวให้ดีขึ้นก็ดีแล้ว เผื่อน้องปลื้ม
จะเห็นความพยายามบ้าง สู้ๆนะอิพี่โปรด

[mascot]

แอบอ่านทุกวัน ชอบมาก
หน่วงๆ แต่ก็ยังยิ้มได้
เกินแสนแระ มาต่อปะ

[bobie]

พี่โปรดสู้ต่อไปนะ
ปลื้มคงเริ่มใจอ่อนเปิดใจมากขึ้นแล้วล่ะ
สู้ๆนะพี่

[moneza]

 :-[อ๊ายยยย คนเขียนเอ่ยถึงเราด้วยยย ดีใจ 555555

ตอนนี้มาอีกแระ รำคาญอิเนียนเวอร์ชั่นเสี่ยโปรดจริงๆ นี่ชั้นดูอาญารักอยู่รึป่าว มีอะไนก็อมไว้ไม่พูดจา เกลียดผู้ชายหงอหงอย เปลี่ยนจากชื่อมาโปรดเป็นนายเสงี่ยมเถอะพูดเลย ต่อไปจะไม่เรียกเสี่ยโปรดแระ จะเรียนสเงี่ยมแทน บ้าจริงพี่ชาย!!!

คนอื่นอยากให้มีคนมาจีบปลื้ม แต่เราอยากให้มีคนมาจีบเสี่ยนะ 55555 เรามองว่าคู่นี้ถ้าเป็นคนจริงคือคงจะไม่มีทางดีกันเลย เกลียดกันไปทั้งชาติ คงหมดโอกาสจะดีกันตลอดไปแล้ว มันไม่ใช่ให้อภัยไม่ได้ แค่เพราะรักมันจบแล้ว ปลื้มทำใจได้ เสี่ยรักยังงัยก็คงไม่พออีก เวลาผ่านไปเสี่ยทำใจมีแฟนใหม่ ปลื้มเจอคนดีๆมีชีวิตดีๆ จบต่างคนต่างไป  คงไม่คาราคาซังกันแบบนี้ แต่เพราะนี่คือนิยายชื่อ @มาโปรด@ เพราะฉะนั้นเราเข้าข้างพระเอก 5555 เราอยากให้ปลื้มรู้ความจริงทั้งหมดแล้วพิจารณาอีกที ไม่ใช่พิจารณาเพื่อจะคืนดีนะ แต่พิจารณาเพื่อจะบอกเสี่ยว่าเทอผิดแค่ไหน ตรงไหน แล้วก็จบเรื่องอดีตไปซะ แต่ไม่รู้ความจริงอย่างนี้มันเหมือนเอาอดีตที่บิดเบือนมาทำร้ายกันให้เจ็บปวดกันทุกวันอ่ะ  ทำแบบนี้สู้ไม่เจอหน้ากันไปตลอดชีวิตดีกว่า เหนื่อยใจจริงๆ

เรื่องนี้อ่านแล้วอิน&หน่วงมากๆๆ จิตตกเบาๆแต่ก็ชอบอ่าน เรามันมาโซ55555 มาต่อเร็วๆนะจ้ะ อยากให้คู่นี้หนุดหน่วงซักที อึดอัดมากๆๆๆๆ

[Maytbb]

   เหมือนจะไม่มีแต่มันก็มีนะเออ เส้นด้ายบางๆที่ยังเชื่อมต่อกันอยู่ มองไม่เห็นแต่ก็สัมผัสได้ (เจนสัมผัสได้ค่ะ    )

[pp4]

ถึงแสนวิวแล้วน้าาาาาาาาาาาาาา รอๆๆๆๆๆๆ >..<

[tulakom5644]

อ่านหลายๆ ตอนที่ผ่านมาเเล้วรู้สึกได้เลยว่าดีแล้ว ที่ทั้งเสี่ยโปรด และน้องปลื้มกำลังเป็นอยู่ เหมือนเสี่ยกำลังเรียนรู้ที่จะสนใจสิ่งเล็กรอบตัวว่าล้วนแต่มีความสำคัญและจะไม่ทำให้มองข้ามความสำคัญของคนสำคัญอีก ส่วนน้องปลื้มก็เรียนรู้ที่จะอยู่ตรงกลาง ไม่สุดโต่งเอาชีวิตไปแขวนไว้กับความรู้สึกของคนอื่นมากเกินไป (มันคงเป็นระบบป้องกันตัวเองที่ได้เรียนรู้จากพี่เท็นเท็นใช่มะ?!)
         ชอบค่ะ ถึงจะดราม่า แต่นี่แหล่ะอีกรสชาติแซ่บๆ แสบๆ จี๊ดๆ ของนิยายน้ำดีค่ะ -------- ขอบคุณนะคะที่นำนิยายมาให้ได้อ่านเกือบทุกวัน เพราะเราก็มาส่องทุกวัน เพียงแต่อ่านยังไม่ทันซะที เลยยังไม่กล้าโพสท์ค่ะ  --------แต่ตอนนี้ของตะโกนดังๆ ว่า "อ่านทันแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยย" (ดีใจมาก คึคึคึคึคึ) 

[่patsaporn]

มาโปรดเปลี่ยนไป คนอ่านก็ขี้ใจอ่อนสงสารสุดๆไปเลยค่ะ ที่เห็นใจมากคือแกไม่เคยเล่าเรื่องที่ผ่านมาเลย
เหมือนยอมรับผิดและไม่ขอความเห็นใจ แต่ที่ปลื้มทำก็ถูกนะ เจ็บแล้วก็ต้องจำ

ขอบคุณค่า

[Snufflehp]

http://www.youtube.com/v/7m7oNkxuGeI
ไม่ตรงเนื้อเรื่องหรอก แต่อยากให้ฟัง เพราะดีอ่าาาา

ตอนที่ 33

“ปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ลงแข่งเปตองให้หน่อย นะๆๆๆ ปีเราไม่มีใครอยากเล่นเลย นะปลื้ม” ตะนอย หญิงสาวร่างท้วม อวบกำลังดีมองผมด้วยสายตาวิงวอน

ตะนอยเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับไก่ประธานชั้นปีของปีผมครับ และที่ผมเพิ่งรู้ก็คือเป็นน้องรหัสของท่านพี่เทพเท็นด้วย ผมไม่มีสายรหัสมาจนกระทั่งปีนี้ที่มีน้องปีหนึ่งเข้ามาใหม่ก็เหมือนจะมีมาหนึ่งคน เพราะสายปีสองของผมซิ่วไปเรียนคณะอื่นตั้งแต่เริ่มเรียนได้แค่ไม่กี่วัน ทำให้ตอนอยู่ปีสองผมไม่มีสายรหัส ทำเอาฮากันไปเพราะดูเหมือนจะไม่มีใครอยากเป็นสายรหัสผม แต่ผมก็ไม่ได้เดือดร้อนนะครับ ไม่ถนัดเข้ากับใครอยู่แล้ว

กีฬามหาลัยที่จะถึงนี้คณะผมให้แต่ละชั้นปีส่งตัวแทนลงแข่งกีฬาแต่ละประเภท แล้วถึงผมจะต้องเรียนปีสองใหม่อีกครั้ง แต่พวกเขาก็นับผมเป็นรุ่นปีสามอยู่ดี ปีนี้จัดเร็วกว่ากีฬาเฟรชชี่อีก กีฬาภายในก็ยังมาไม่ถึง ไม่รู้เพราะเหตุผลอะไรเหมือนกัน เลยต้องวุ่นหาตัวนักกีฬา เพราะโดยปกติจะเอาทีมชนะเลิศจากกีฬาภายในคณะไปแข่งเลย แต่พอกะทันหันแบบนี้ก็เลยต้องล่ารายชื่อล่ะครับ คณะผมไม่ซีเรียสกันเท่าไหร่นะถ้าเป็นกีฬาพวกปิงปอง เปตอง อย่างเงี้ย แต่ถ้าบาส ฟุตบอล ฟุตซอล วอลเล่ย์บอลล่ะก็ จริงจังถึงขั้นงดเหล้าได้เป็นเดือน แต่งานนี้นักกีฬาตัวจริงของมหาลัยห้ามลง พวกที่กินศักดิ์ศรีแทนข้าวถึงได้ฟิตซ้อมกันใหญ่

ความจริงเพิ่งสอบมิดเทอมกันเสร็จเอง ก็ต้องมาทำสแตน ทำป้ายเชียร์ ฝึกซ้อมกีฬากันแล้ว ตอนนี้ก็เริ่มมีแข่งแบ่งสายเพื่อหาคู่ชิงชนะเลิศไปแข่งในวันจริงแล้วด้วย

“ก็ได้ครับ คุณเฟรนเอาด้วยมั้ย”

คุณเฟรนที่กำลังนั่งเล่นเกมอยู่ข้างๆ พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ไม่รู้ว่าเข้าใจคำถามผมด้วยรึเปล่า?

“งั้นปลื้มกับเฟรนลงเปตองนะ ไก่ๆ มึงหาคนลงกีฬาพื้นบ้านได้รึยัง เออออ ปีนี้อธิการอยากให้มี คณบดีเขาก็ว่ามางี้ไง พี่รหัสกูเขาบอกมา”

“พี่เท็นของมึงน่ะเหรอ มึงโม้ป่าว ไม่เห็นหน้ามาสักชาติแล้ว”

“เรื่องจริงย่ะ เพิ่งกลับจากเหนือมาเมื่อวาน เจอกันที่ร้านพี่เจ๋งมาแล้ว ยังแซ่บเว่อเหมือนเดิม”

“ลัทธิบูชาพี่รหัสของมึงนี่ยังไม่เสื่อมสินะ”

“แน่นอนย่ะ”

ผมรู้ครับว่าพี่เท็นขึ้นเหนือ เพราะคุณปาล์มโทรมาระริกระรี้ให้ฟังแล้ว เอาจริงๆ ก็สงสารนะ รักข้างเดียวของคุณปาล์มคงไม่มีทางสมหวังหรอก

“พรุ่งนี้เย็นเริ่มซ้อมเลยนะปลื้ม” ตะนอยหันมาบอกผมหลังจากที่ปะทะคารมกับไก่เรียบร้อยแล้ว

“ได้ครับ”

“เยี่ยมมมม เราไปก่อนละ มีนัดเคลม เอ้ยยย นัดกินข้าวกับน้องรหัส อิอิ”

“ครับ กินให้อิ่มเลยนะครับ ^^”

“อร้ายยย ปลื้มอ่ะ”

ผมหัวเราะใส่ตะนอยเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาสนใจหน้าจอมือถือของตัวเองต่อ

ดีนะที่ได้คืน เขา...หาเจอจนได้แหละครับ พอดีเจ้าของร้านอาหารที่ผมไปทานมื้อเช้าบอกว่ามีคนไปเจอในห้องน้ำแล้วเอามาฝากไว้ แต่ตอนที่ผมกลับไปถาม เจ้าของร้านไม่อยู่ เขาออกไปทำธุระแล้วลืมฝากเด็กในร้านไว้เลยคลาดกันไป

หลังจากที่กลับจากสระแก้ววันนั้นก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้วมั้ง เขาก็ยังเรียนหนักเหมือนเดิม ได้เจอกันบ้างถ้าเขาว่าง ส่วนใหญ่ไม่ได้นัดเจอกันหรอกครับ เขาก็มาที่คณะบ้าง ไปนั่งเล่นร้านกาแฟที่คอนโดผมบ้าง ตามปกติที่เขาเคยทำ มีประมาณสองสามครั้งที่เขาชวนไปกินข้าวด้วย ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ไปก็ไป ไม่มีปัญหา

แต่ที่ไม่เคยขาดเลยสักครั้งคือข้อความบอกฝันดีก่อนนอนของเขาและบอกอรุณสวัสดิ์ตอนเช้า มีบ้างที่ผมตอบกลับ แต่ก็ไม่บ่อย

อืม...ส่วนใหญ่ผมจะตอบแชทเขามากกว่า เพราะส่งข้อความกลับมันเปลืองตังค์ ฮ่าๆๆๆ

HerePro@D : พรุ่งนี้พี่มีแข่ง มาดูมั้ย?

แข่ง? แข่งอะไร เขาเล่นกีฬาด้วยเหรอ?

XOXO : แข่งไร?

HerePro@D : ให้ทาย

อ่า...อย่างเขานี่ ฟุตบอล? บาสเก็ตบอล? ฟุตซอล? แต่คนตัวสูงๆ อย่างเขานี่เหมาะไปเล่นบาสเก็ตบอลมาก

XOXO : บาส?

HerePro@D : ก็ลงนะ แต่ไม่ใช่แข่งพรุ่งนี้ พรุ่งนี้พี่แข่งตะกร้อ

XOXO : ???????????????!!!!!!!!!!!!!!!! เล่นเป็น?

HerePro@D : เป็น แต่ไม่เก่ง จะมาดูมั้ย?

XOXO : ถ้าว่างก็ไป

HerePro@D : สี่โมงครึ่ง โรงยิมกลาง ถ้าว่างก็มานะ

XOXO : OK

.
.
.

วันนี้มากับคุณเฟรน ณ โรงยิมกลาง ส่วนใหญ่กีฬาตะกร้อไม่ค่อยมีผู้หญิงสนใจ แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้บรรยากาศถึงได้ต่างจากทุกที อย่างกะมีบอยแบนด์เกาหลีมาเปิดมินิคอนเสิร์ตที่นี่ก็ไม่ปาน ผมเดินหาที่นั่ง ได้ที่ไม่ไกลจากสนามเท่าไหร่ พอมองเห็นหน้าคนเล่นได้ แต่คนเยอะจริงๆ นี่ผู้หญิงทั้งมหาลัยมารวมตัวที่นี่กันหมดหรืออย่างไร เจอน้องส้มด้วยครับ หลังจากที่ไม่เจอหน้านางมานาน ก็ยังดูแรด แรง และ... เออ ช่างเถอะ ยังไม่อยากไฟท์กับสปีชีร์หายากตอนนี้ แต่เมื่อกี้เจอก็เกือบจะปะฉะดะเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะจองเวรจองกรรมกับผมไปถึงไหน ไม่ชอบหน้าผมผมก็ไม่ได้ชอบเขานะ แต่จะทำอะไรมากไม่ได้ เดี๋ยวหาว่าหน้าตัวเมียเตะผู้หญิง -_-

เป็นผู้ชายนี่ติดเรื่องสุภาพบุรุษจริงๆ ให้ตายยยยย

“โอ้ยยย เสียงดังกันจริงๆ นี่กีฬานี้มันฮิตตั้งแต่ตอนไหนวะ เพิ่งรู้เลย” คุณเฟรนบ่นเสียงดังมากครับ แทบจะกลบเสียงกรี๊ดรอบข้าง

“คงจะฮิตตั้งแต่ผู้ชายคนนั้นเขาเลือกลงกีฬานี้ล่ะมั้งครับ -_-”

คุณเฟรนหันไปตามสายตาของผม แล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย

เป็นการแท็คทีมที่...เรียกเสียงกรี๊ดของผู้หญิงได้ดีจริงๆ เดือนแพทย์ตัวสูงเกือบร้อยเก้าสิบ กับเพื่อนสนิทอีกสองคน รวมกันปุ๊บ เสียงเชียร์คณะแพทย์กลบเสียงเชียร์คณะเกษตรฯ ไปเลย

“พี่มาโปรดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ฉันอยู่นี่ค่ะพี่ ฉันอยู่นี่”

ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ ผมตะโกนอย่างกะคนบ้า

“อร้ายยยย แกๆๆๆ พี่มาโปรดมองมาทางฉันด้วยยยยย ฟินนนนน น้ำตาไหล ปลื้มใจ ขอร้องไห้แปร๊บ”

เอ่อ...ไปโรงพยาบาลดีมั้ยครับ -*- อะไรจะคลั่งขนาดนั้น

ผมเลิกสนใจผู้หญิงคนข้างๆ แล้วหยิบมือถือที่สั่นเตือนว่ามีข้อความเข้ามาเปิดดู อ่า เขาไลน์มานี่เอง

HerePro@D : เห็นปลื้มแล้ว...ดีใจที่มา ^^

XOXO : ผมว่างก็เลยมา

HerePro@D : ยังไงก็ดีใจ

XOXO : ครับ

HerePro@D : ถ้าพี่ชนะ เราไปกินข้าวด้วยกันนะ

XOXO : ชนะให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน

HerePro@D : ครับ xoxo ^^

XOXO : เหอะๆ -_-

ผมเก็บมือถือลงกระเป๋าเสื้อตามเดิม เห็นเขายิ้มเจื่อนๆ ไป พี่ซอลผลักหัวเขาเบาๆ เรียกเสียงกรี๊ดจากคนเชียร์ได้อีกแล้ว แค่อิริยาบถไม่กี่อย่างของเขา ก็ทำเอาคนที่รักที่ชอบเขาทำหน้าเคลิ้มไปตามๆ กัน

ทำไงได้ ก็เขา...หน้าตาดีเกินไปนี่ครับ

เกมการแข่งขันเริ่มในอีกสิบนาทีต่อมา ไอ้ที่เขาบอกว่าเล่นไม่เก่งนี่คงจะถ่อมตัวมากไปหน่อย เด็กที่เรียนหนักจนแทบไม่มีเวลาทำกิจกรรมอย่างนี้ ใครจะคิดล่ะครับว่าเล่นได้สูสีกับคณะเกษตรฯ ที่ได้รองชนะเลิศอันดับสองเมื่อปีก่อน แต่เสียงกรี๊ดไม่ซาลงเลย ให้ตายสิ บางคนกรีดร้องอย่างกะมีคนกำลังจะตาย แค่แผ่นหลังของมาโปรดโดนลูกตะกร้อฟาดใส่จังๆ แค่นั้น แต่ฟังเสียงแล้วก็น่ากลัวนะ โดนแต่ละที เสียงกระทบเนื้อเน้นๆ เลย

ผลั่วะะะะ!

โดนอีกแล้วอ่ะ แต่ก็ยังได้แต้ม ผู้หญิงคนข้างๆ ผมที่ตะโกนเมื่อกี้กัดผ้าเช็ดหน้าเลยครับ รู้สึกจะกรี๊ดมากไปจนไม่มีเสียงแล้ว

เพราะได้แต้มจากการบล็อคเมื่อกี้ ทีมแพทย์ก็เลยได้เสิร์ฟ และผมกับคุณเฟรนก็ต้องปิดหูกันอีกรอบ เพราะเสิร์ฟแต่ละที มาโปรดถกขากางเกงขึ้นจนเกือบจะเห็นกางเกงในอ่ะ -*-

“ขาววววววววววววว ขาวมากกกกกกกกกกกก พี่คะะะะะะะ ฉันจะตายแล้วค่ะพี่ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” สรุปว่านางยังคงมีเสียงครับ คงถนอมไว้ใช้ตอนนี้แหงๆ

“โอยยย หูอื้อไปหมดแล้ว เสี่ยนี่เสน่ห์แรงจริงๆ พี่ซอลกับพี่อาร์มก็ใช่ย่อย”

อยากเห็นหน้าคนที่ส่งสามคนนี้ลงแข่งมาก มารับผิดชอบหูผมเลยนะ!!

“ไปเถอะครับ ผมไม่ไหวละ ไม่ชอบเสียงดังๆ เลย”

“แต่ก็ทนนั่งมาได้ตั้งนานนะ ไปๆ หิวแล้วเหมือนกัน”

แต้มนำห่างอย่างนั้นทีมแพทย์คงจะชนะล่ะครับ

ผมกับคุณเฟรนเดินกลับคณะเพราะเย็นนี้คุณเฟรนนัดสายรหัสพาไปเลี้ยง เลยบอกน้องๆ รอกันอยู่ที่ใต้ตึก ส่วนผมสายรหัสปีสองไม่มี มีแต่ปีหนึ่งที่ยังไม่แสดงตัว มันเกรียนรึเปล่าไม่รู้ถึงได้ไม่มาแนะนำตัวกับผมสักที จนผมฝากเพื่อนมันไปบอกว่าผมตัดสายไปแล้ว

“พี่เฟรนนนน สวัสดีคร้าบบบบบบบบบบ” ทั้งน้องปีสองและปีหนึ่งยกมือไหว้คุณเฟรนอย่างพร้อมเพรียงจนเจ้าตัวสะดุ้งโหยงทำหน้าแหยไปเลย

“กูบอกกี่ทีแล้วว่าไม่ต้องไหว้ก็ได้ พวกมึงกวนตีนกูรึเปล่าเนี่ย”

“เปล่าาาานะ พวกผมเคารพพี่จากใจจริง” น้องมิว น้องรหัสปีสองของคุณเฟรนว่าพลางยิ้มกวน ก่อนจะลากคอน้องแมร์ที่ชื่อเต็มๆ ชื่อแมร์รี่ตัวเล็กหน้าหวาน สันดานแมนเข้ามาใกล้

“ไอ้แมร์บอกว่าพาน้องรหัสพี่ปลื้มมาด้วย แต่เห็นว่าหล่นหายกลางทาง”

เอ่อ คนหรืออะไรครับน้อง ทำไมหล่นหายได้?

“ก็ไอ้เดย์มันบอกจะไปซื้อน้ำอ่ะ ผมก็ปล่อยมันไป แต่มันหายไปเลย อ๊ะะะะ นั่นไง มาแล้วพี่”

ผมหันไปมองตามเสียงของน้องแมร์เพื่อดูหน้าสายรหัสตัวเอง เออนะ...ก็เป็นคนนี่หว่า ทำไมเมื่อกี้น้องแมร์พูดเหมือนไม่ใช่คน?

“สวัสดีครับ พี่รหัสไอ้แมร์ ลุงรหัสไอ้แมร์ แล้วก็ พี่รหัสผม”

“-_- ไม่มีชื่อให้เรียกเหรอครับ” ผมถามออกไปตรงๆ น้องเดย์ทำหน้าแบบอึ้งไปนิดๆ แต่ยังคงมีความเกรียนอยู่ในแววตา

“ไม่รู้จักชื่อครับ”

“ไม่ถามเพื่อนมาก่อนเหรอครับ หรือตอนจับสลากได้ชื่อพี่อ่านภาษาไทยไม่ออก”

“อ้าว เฮ้ยๆๆ จะต่อยน้องรหัสเหรอไอ้ปลื้ม ระวังสายขาดนะมึง ฮ่าๆๆ” คุณเฟรนหัวเราะเสียงดัง แต่ผมก็ทำแค่ยักไหล่

น้องเดย์มองผมนิ่งๆ ก่อนจะยกมือไหว้อีกครั้ง

“สวัสดีครับพี่ปลื้ม ไม่นึกว่าตัวจริงจะโหดเลยนะเนี่ย”

“พี่ก็ปกตินะครับ ไม่ได้โหด น้องคิดไปเอง”

“อ่า...ฝากตัวด้วยครับ”

“ครับ”

น้องเดย์ตัวสูงกว่าผม แต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าสูงมากเหมือน...เขา หน้าตาก็ธรรมดาทั่วไป อาจจะหล่อในสายตาของผู้หญิงหลายๆ คนที่ชำเลืองมองมา กับความขาวแต่ก็ไม่ถึงขั้นออร่าวิ้งเหมือนใครอีกคน แต่โดยรวมก็ดีครับ เหมาะกับตำแหน่งเดือนภาคที่ได้รับ

“พี่ปลื้มครับ ผมขอเบอร์...”

“ครับ”

ผมจดเบอร์โทรศัพท์ใส่กระดาษให้น้อง ก่อนจะหันไปขอเมนูจากคุณเฟรน วันนี้ยังไงน้องผมก็มาแล้ว เลยเลี้ยงรวมกับคุณเฟรนไปเลยดีกว่า ก็ที่ร้านตามสั่งที่ตึกคณะนี่แหละครับ ง่ายๆ ไม่ต้องพากันไปไกล แถมราคาก็อยู่ในระดับที่ยินดีจ่าย ฮ่าๆ

ตึ๊ง!

ระหว่างรออาหารมือถือผมก็เตือนว่ามีข้อความจากทางไลน์เข้า

HerePro@D : ไม่เห็นปลื้มเลย อยู่ไหนครับ

XOXO : ผมออกมาก่อนนานแล้วครับ เสียงดัง เลยไม่ได้อยู่จนจบ

HerePro@D : อ๋อ ครับ

ผมรอดูว่าเขาจะพิมพ์อะไรมาอีก แต่ผ่านไปแล้วเกือบสิบนาทีก็ไม่มีข้อความมา พอกำลังจะเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อตามเดิมก็มีข้อความเด้งขึ้นมาอีก

HerePro@D : พี่ชนะแล้ว พรุ่งนี้ไปกินข้าวกันนะ

ดีที่เขาบอกว่าเป็นพรุ่งนี้ เพราะถ้าเป็นวันนี้ผมคงต้องบอกเขาว่าคงไปด้วยไม่ได้

XOXO : โอเคครับ แล้วเจอกัน

พิมพ์ตอบกลับไปแค่นั้นผมก็เก็บมือถือใส่กระเป๋า จังหวะที่กำลังเงยหน้าขึ้น หางตาดันเหลือบไปเห็น...เขา...ที่กำลังสะพายเป้ไนกี้ใบใหญ่ ยังคงอยู่ในชุดที่ใช้แข่ง กำลังเดินออกไป

“ใครเหรอครับ? คนรู้จักเหรอ?”

น้องเดย์ที่นั่งข้างๆ ผมถามขึ้น

“อะไรครับ?”

“คนที่พี่กำลังมอง”

ผมถอนสายตากลับมา ก่อนจะตอบออกไปว่า “คนรู้จักครับ”


.................................................To be continue.............................................


เพราะเราบอกว่าจะมา เราเลยมา

เขาไม่ได้หวังคืนดี เขาแค่หวังอยากเห็นน้องได้รับสิ่งดีๆ (บางคนบอก ถุยยยยยย  )

น้องรหัสโผล่มาทำไม? เพื่ออะไร? ต่อตามต่อไป

ถ้าผ่านมันไปได้ อุปสรรคข้างหน้าก็เรื่องเล็กค่ะ 

มาเช็คอีกที อ้าว เกินมาแล้ว =_= \

ไว้เราว่างๆ จะนั่งทำสารบัญสำหรับคนมาอ่านใหม่นะคะ จะได้ไม่ต้องตามหาแต่ละตอนกันให้วุ่นวาย อิอิ ปล. ถ้าว่างนะ

[tulakom5644]

ฟลุ๊คอ่ะ เพิ่งอ่านจบตอน 32  ตอนที่ 33 ก็มาเลย  ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกก

           ทึ่งอ่ะมาโปรดเตะตะกร้อ!!!!!!! แค่คิดถึงตอนถกขากางเกงแล้วเสิร์ฟนี่นะ โอ้แม่เจ้า!!!!! บอกไปคำเดียวว่า ฟิน ค่ะ
แต่น้องเดย์เนี่ย? อย่าบอกนะว่า...........คู่แข่งเสี่ยโปรดดดดดดดดดดดด

[oaw_eang]

โถ  อ่านดราม่าในนิยาย  ไม่น่าสงสารเท่าดราม่าคนเขียน

เก่งแบบนี้คงมีคนใหม่อาสามาดามอกไม่ช้าก็เร็วๆ นี้ นะคะ

[fay 13]

 

[doll@love]

ปลื่มกวนนนน เดย์อึ้งเลยอ่ะ

[bobie]

น้องรหัสโปรดจะมาทำความร้าวฉานอีกป้ะเนี่ย
แค่นี้เค้าก็ยังไม่ดีกันเลยนะ
อย่ามาเล้ยยยยยยย

[mildmint0]

แอบสงสารพี่โปรดนะเนี่ย
คงเดินตามมาหา
แต่เห็นว่ากินอยู่เลยไม่อยากรบกวน
เฮ้อออออออออออ
มาม่าาาาาาาาาาาา

[IIIA]

พยายามเข้านะพี่โปรด 

[question09]

อ่านแล้ว รู้สึกอึดอัดแทน เฮ้ออออออ

[sine_saki]

น้องปลื้มคือเท็นเท็นโคลนนิ่งดีๆนี่เอง
พี่โปรด เอาน้ำใบบัวบกสักแก้วไหมค่ะ

[prince magic]

รอตอนต่อไปนะคะ
 

[mamacub]

 

     กะจะนอนแล้วเชียว อิอิ

            ทำไมเรารู้สึกว่าน้องปลื้มเป็นขรึมๆขึ้นป่ะ   

                                 

           

[ammamooty]

เง้อออ

คืออารมณ์ของพี่โปรดเหมือนคนกำลังแอบชอบงี้อะ

เดย์นี่เข้ามาต้องมาชอบปลื้มปะ?  อา.. ตัวละครเพิ่มสินะ  #มึนๆชื่อเดย์นี่หลายฟิคจัง  TT

ปล. เสี่ยเอ้ย... รักเสี่ยวะ ! โคตรชอบเสี่ย ไอ่เสี่ยยย  ><  ++  (โดนเสี่ยตบข้อหาเรียกไอ่) 555

[narunarutoboyz]

มาลงชื่อไว้ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาเม้นคร้าบบบบบ

ปล.คนเเต่งอย่าลืมมาย้อนอ่านนะ >o<

----------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะคุณคนเเต่ง..... เมื่อวันอาทิตย์ที่ 19/1/2557 เรานั่งอ่านตั้งเเต่เช้าจรดเย็น
แต่ที่ยังไม่เม้น เพราะสติยังไม่ดีพอจริงๆรับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันอึนในหัวมากมาย
ตอนนี้ก็ใช่ว่าจะพร้อม เเต่เราอยากเม้นเเล้ว ถ้ายังไงหากอ่านเเล้วงงก็ขออภัยนะคะ
ตั้งเเต่อ่านมา ยอมรับว่าช่วงเเรก...ย้ำ!! ช่วงเเรก โคตรเกลียดโปรดเลยค่ะ
เพราะสิ่งที่เราไม่ชอบในเรื่องคือเรื่องข่มขืนน้องเเล้วถ่ายวีดีโอนี่แหล่ะ
ไม่ชอบที่น้องคอยตาม แค่พูดทำร้ายจิตใจเราว่าแย่มากเเล้วนะ ดันไปทำอย่างนั้นอีก....
แต่พอเวลาผ่านไปไม่นาน ก็พอได้รู้ว่าสุดท้ายเรื่องมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายเลย ก็แค่ทั้งคู่รักกัน
ไม่ใช่ไม่มากพอนะแต่พวกเค้าแค่ขาดสตินึกคิด และเพราะพวกเค้าเริ่มต้นความรักจากการบังคับ
มันเลยทำให้ต่างคนต่างไม่พูดในสิ่งที่สมควรพูด คนนึงสั่ง คนนึงทำ มันเป็นแบบนี้จนเกิดความเคยชินแบบผิดๆ
จนลืมไปว่าเวลาคนรักกันเค้าต้องทำยังไง พอเกิดปัญหาก็เลยเเก้ไขไม่ตรงจุดซักที
ซึ่งเราเป็นคนอ่านเรารู้ไงว่าปลื้มเป็นยังไง โปรดเป็นเเบบไหน พวกเค้าคิดอะไรอยู่เราก็รู้....(ในสิ่งที่คนเขียนอยากให้รู้)
แต่พวกเค้าไม่รู้ มันเลยเป็นปัญหา...

ตัวมาโปรด จริงๆพอเค้ามีความสนใจเเละรู้ว่าความรู้สึกที่เค้ามีต่อปลื้มคือรัก เค้าก็ไม่ไปไหน(- -)...ในที่นี้คือปันใจให้ใครอีก
แต่ปัญหาอยู่ที่ว่า พื้นฐานนิสัย เค้าไม่หักหน้าผู้หญิง แรกๆเลยมีปัญหาอย่างที่เห็น แต่พอปลื้มพูดว่าไม่ชอบในสิ่งที่โปรดทำ
ถ้ายังทำก็ไม่ต้องมายุ่งกันอีก...ก็สุดท้ายโปรดก็เลือกที่จะทำให้ปลื้ม....ก็ตรงตัวอยู่เเล้วว่าเค้าเเคร์ปลื้มมากแค่ไหน
การที่เค้ากล้าพาปลื้มไปเปิดตัวกับครอบครัว นี่ก็เป็นการแสดงความจริงใจอย่างนึงแล้วนะ

ตัวปลื้ม เค้าโดนทำร้ายด้วยวิธีที่เเย่ในตอนเเรก แต่สุดท้ายไหนๆคนที่ทำร้ายเราก็มาเป็นคนรักเราอยู่ดี
เเถมเค้ายังลบคลิปไปแล้ว มันเลยเหมือน..ช่างเถอะ เรื่องมันจบไปแล้ว
ปลื้มก็เลยมองเเค่ปัจจุบัน และด้วยความที่ความรู้สึกเค้ามันเริ่มมาจากรัก มันเลยไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เค้าจะมองผ่าน
อาจมีอึดอัดที่ถูกโปรดคอยจำกัดอิสระไปบ้าง แต่เท่าที่อ่าน เอาจริงๆปลื้มก็ไม่ได้ดูทุกข์ร้อนอะไรมากมาย

ชีวิตรักของสองคนนี้ เอาจริงๆก็เหมือนคนรักกันทั่วไป แต่ที่เป็นเรื่องเป็นราวก็เพราะอะไรล่ะ
คนอื่นทำให้เป็นปัญหาทั้งนั้น มันใช่เรื่องที่เปรมต้องยุ่งมั๊ย ถ้าเรื่องนี้ปลื้มรับไม่ได้จริงอย่างที่เปรมมโน
ปลื้มจะรักโปรดขนาดนี้อยู่เหรอ เพราะมัวเเต่คิดเข้าข้างตัวเอง รักแต่ตัวเองอยู่นั่น ผลสุดท้ายมีใครมีความสุขจากเรื่องนี้มั๊ย
เรื่องนี้จริงๆพ่อกับแม่ไม่จำเป็นต้องรู้เลยด้วยซ้ำ เพราะเจ้าตัวเค้ายังไม่ซีเรียสเลย ทุกอย่างเพราะคนรอบข้างทั้งนั้นอ่ะ
เเต่ถ้าจะให้ปลื้มหรือโปรดผิดให้ได้...ก็คงจะผิดแค่พวกเค้าไม่พูดหรือสื่อสารกันมากกว่านี้ เเค่นั้นจริงๆนะ

เราไม่ได้บอกว่าการที่โปรดข่มขืนปลื้มเป็นเรื่องที่ไม่ผิด มันผิดค่ะ ผิดแน่นอน ผิดกฎหมาย ผิดนู่นนั่นนี่เต็มไปหมด
แต่เราอย่าลืมกลับมามองที่ว่า เค้ารู้กันเเค่ 2 คน แล้วเค้าเคลียร์กันได้ไง เพราะสุดท้าย...ปลื้มก็รักคนที่ข่มขืนตัวเอง
และโปรดก็รักคนที่ตัวเองข่มขืน มันจะผิดก็ตอนออกสื่อนี่แหล่ะ และผิดกับความเสือกของคนอย่างเปรม
ทั้งเสือกเรื่องคนอื่น เเละการพยายามเสือกตัวเองเข้าไปหาปลื้มด้วยวิธีแย่ๆ
ก็ไม่รู้ว่ารักแบบไหน ทนมองคนที่ตัวเองรักเจ็บปวดได้...รักมากเลยนะ -*-

แต่พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นมา...ก็ใช่ว่าจะมีเเต่เรื่องเเย่นะ เพราะอย่างน้อยมันก็เป็นการสอนให้พวกเค้ารู้จักที่จะ รัก มากขึ้น
อย่างน้อยก็ไม่มัวเเต่มองที่ตัวเองเหมือนเเต่ก่อน ไม่ได้เอาชีวิตตัวเองไปอยู่ในโลกของใครอีกคนมากเกินไป
เข้าใจชีวิตเเละโลกมากขึ้น....มันสอนให้พวกเค้าโตขึ้น อย่างที่คุณคนเเต่งบอกถ้าผ่านตรงนี้ไปได้
ก็ไม่มีอะไรทำร้ายพวกเค้าได้อีกเเล้ว

เราไม่โกรธโปรดเเละให้อภัยไปตั้งนานพร้อมปลื้มเเล้ว(สำหรับเรื่องข่มขืน ที่เอามาเป็นประเด็นกันจนวันนี้อ่ะนะ)
แต่ที่มันยังหน่วงไม่หาย เพราะปลื้มยังรู้ความจริงไม่หมด และยังคงกลัวที่จะวางใจให้โปรดอีกครั้ง
เหมือนกับตอนนี้ความเชื่อใจมันยังไม่เต็มร้อย เเต่เราเชื่อว่าปลื้มยังรักโปรดอยู่

ก็เอาเถอะ..คุณมาโปรด คราวนี้ถ้าอยากได้น้องคืนก็ต้องมาเริ่มต้นใหม่เหมือนที่คนปกติเค้าทำกัน
ที่ทำตอนนี้อ่ะ ดีเเล้ว ถึงมันจะดูหน่วงๆไปบ้าง แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้รักครั้งนี้ผ่านไปนะ
เอาน้องคืนมาให้ได้ล่ะ ส่วนเรื่องมือที่ 3 4 5 และมือที่มองไม่เห็นอีกมากมาย เราก็พูดไม่ได้เต็มปากหรอกนะว่าไม่สน
มันก็ต้องมีบ้างที่หวั่นใจ แต่มันก็ไม่ทั้งหมดเพราะเรายังเชื่อว่า......คุณคนเเต่งคงไม่ใจร้ายกับตัวละครตัวเองนัก
ก็ชื่อเรื่องนี้มันชื่อใครล่ะ แต่เอาจริงๆ ถ้าไม่ใช่....คนอ่านอย่างพวกเราก็ทำได้แค่ยอมรับผลมันไป
และเสียใจบ้างตามเนื้อเรื่อง ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา อาจจะมีนอยด์หรือหน่วงเป็นพักๆเวลานึกถึงเรื่องนี้ ก็เเค่นั้นเองค่ะ....
เพราะยังไงเราชอบเนื้อหาและภาษาของเรื่องนี้มาตั้งเเต่ต้น ยังไงก็ติดสมองไม่ลืมค่ะ

ยังไงก็ขอติดตามตอนต่อไปอย่างกระชั้นชิด และขอเป็นกำลังใจอย่างสุดชีวิตให้คุณคนเเต่งในทุกๆเรื่องนะคะ
ทั้งนิยายเเละชีวิตจริงรวมทั้งพี่โปรด,น้องปลื้มด้วยนะคะ
 

[Wordslinger]

แค่นี้ก็หน่วงพออยู่แล้ว ยังมีอุปสรรคอื่นอีกหรือคะนี่???? ขออนุญาตนอนอย่างสงบก่อนนะคะ เรื่องคราวก่อนเป็นบทเรียนอันสาหัสให้มาโปรด ดูก็รู้ว่าเขาเปลี่ยนไปเยอะมากกกกกกกกกก ดิฉันก็หวังว่าน้องปลื้มจะใจอ่อนในเร็ววัน (ดิฉันเป็นพวกเห็นพระเอกเศร้าไม่ได้ ฮา)

ขอบคุณค่า

[Maytbb]

   ปลื้มแอบโหด ตอนนี้แอบสงสารเสี่ย อุตส่าห์เล่นจนชนะ ปลื้มหนีมากินข้าวก่อนซะและ   

[sin]

เราก็เคยเจอคล้ายๆปลื้มนะ เห็นจะๆ คาตาว่านอกใจ (อันนี้นอกใจจริงๆไม่ได้ แกล้งทำเหมือนเสี่ย)
แถมน้องที่สนิทกัน ยังไม่บอกความจริงเราอีกว่าแฟนเรานอกใจ (สนิทกับแฟนเราแล้วก็สนิทกับเราด้วย)

หลังจากเลิกลากันไปเป็นปี ตอนนี้มันก็มาทำดีกับเรานะหวังคืนดี แต่เราไม่ยกโทษให้อ่ะ 
แล้วก็ไม่คิดจะกลับไปคืนดีกับมันด้วย

ยังไงเราก็ไม่ยกโทษให้มาโปรดง่ายๆหรอก 

[saruwatari_guy]

กะชวนกินวันนี้ แต่เห็นน้องนั่งจะกินแล้วสินะ เลยไม่กล้า เพราะรู้ว่าถ้าชวนวันนี้ น้องจะไม่ไปสินะ ฉลาดแล้วนะเราน่ะ